‘Oh God!’, snikte en kreunde Irene toen ze vergeefs probeerde koele plekjes op de lakens te vinden voor haar armen en benen. ‘Zo’n verdomd groot bed en nergens een comfortabel plekje!’

‘Oooooooo’, jammerde ze toen door haar rusteloze bewegingen haar billen in contact kwamen met de matras. Het hield haar echter niet bezig. Een poos geleden had ze de telefoon neergelegd en wist dat Johan onderweg was. Sinds dat moment waren haar gedachten al even onrustig als haar armen en benen.

Bezorgdheid, angst, schaamte, frustratie en boosheid kolkten door haar heen tezamen met een vleugje hoop en een gevoel waarvan ze wenste dat het er niet was, maar wat niet te negeren viel. Dat ze daarom terugviel op het kringetje van schaamte, angst, boosheid en bezorgdheid deed niets af van de verleidelijke aantrekkingskracht.

Ze was seksueel opgewonden en probeerde dit weg te drukken.

‘Al mijn persoonlijke dingen zaten in dat tasje’. Irene schreeuwde het bijna uit.

‘Wat als hij me gaat stalken? Wat als hij mijn baas verteld wat ik vandaag gedaan heb? Wat als iemand van het werk mijn mobiele telefoon belt en hij antwoordt? Wat als één van de kinderen dat doet? Oh Jezus! Wat als hij alles aan Johan vertelt? Wat als hij er op staat haar opnieuw te ontmoeten voor een nog harder pak slaag omdat ze er van door gegaan is?’ Irene stond op en ijsbeerde door de kamer heen. Maar ze vond geen enkele afleiding tegen de bezorgdheid die ze voelde.

De televisie diende alleen maar voor wat achtergrondgeluid. Ze kon de slaap niet vatten, hoe graag ze dit ook wilde. Ze had geen geld om wat te eten te halen. Ze had geen mobiele telefoon om iemand te kunnen bellen en geen zin om iemand te vinden waar ze ter afleiding wat mee zou kunnen babbelen.

‘Paniek doet je geen goed, vrouw! Houd de controle! Misschien stuurt hij je tasje wel naar je op? Hij kan zich per slot van rekening al evenmin als jou permitteren dat dingen bekend worden of wel? Het is geen slechterik. Jullie zijn per slot van rekening al een paar maanden vrienden? Hij zal niets doen om je pijn te doen. Let maar eens op. Hij stuurt je je spullen terug nadat hij je een mail met een flinke preek heeft gestuurd’. Irene haalde diep adem en knikte. ‘Dat is een stuk beter’, dacht ze. ‘Oh jij stommeling! Waarom kon je die paar laatste klappen niet in ontvangst nemen? Dan was het over geweest en had je naar huis kunnen gaan’. Flarden van hoop zorgden ervoor dat ze zich wat beter voelde. Maar deze werd al snel overvleugeld toen de beelden van haar eerste pak slaag in haar gedachten schoten.

‘Oh God!’, kreunde ze. ‘Het was zo verkeerd! Het was allemaal zo verschrikkelijk verkeerd!’ De ervaring van het eerste pak op haar billen, zelfs zonder het catastrofale einde lag zo ver af van waar ze naar op zoek was, dat de gedachte alleen de tranen deden opwellen. Ze voelde zich verloren; de hoop dat ze ooit zou hebben wat zoveel vrouwen en stellen die ze op internet gesproken had wel hadden, was helemaal vervlogen. Haar fantasie en daarmee een deel van zichzelf was verdwenen.

‘Alsjeblief Johan, zul je me niet haten? Ik wilde alleen maar een pak op mijn billen. Ik wilde jou of iemand anders geen pijn doen’. Irene stond bij het raam en schoof het gordijn aan de kant. Johan kon er nog helemaal niet zijn, maar dat voorkwam niet dat ze een golf van angst voelde toen ze de koplampen van een personenauto het parkeerterrein op zag draaien en naast haar Jetta zag parkeren.

’Misschien zal Johan alleen maar lachen en zeggen dat ik precies heb gekregen wat ik verdiende? Het is natuurlijk ook mogelijk dat hij er niet zoveel van vindt. Ja hoor! Dat is net zo waarschijnlijk dat hij er blij mee zal zijn als je met een andere man naar bed geweest bent! Wat ga je hem in godsnaam vertellen?’ Irene hield haar handen voor haar gezicht en wreef hard op en neer alsof ze zo uit kon wissen wat er allemaal gebeurd is.

‘Oh God!!!! Misschien moet ik dat maar zeggen? Dat ik met iemand naar bed ben geweest? Dan zou hij me alleen maar haten omdat ik hem ontrouw ben geweest. Maar dat was niet zo! Dat kon ik niet! Dat zou ik nooit doen! Irene wist dat dit helemaal waar was. Aan de andere kant kon ze ermee worstelen wat ze wilde, zich ervoor verstoppen, maar dat zou niet lukken. Billenkoek was een onderdeel van haar seksualiteit. Zelfs haar verlangen naar discipline en straf waren voor haar aan seks gelinkt. ‘Zieke, perverse, abnormale seks! En Johan zal het nooit begrijpen en het me nooit vergeven!’

Het voelde alsof Irene over moest geven. Het gevoel was zo hevig dat ze voorover gebogen over het toilet stond.

‘Een douche, dat is wat ik nodig heb. Ik zal een douche gaan nemen’.

Het warme water kalmeerde haar. In het bad, achter het gesloten douchegordijn liet ze het warme water over zich heen stromen. Als ze nu eens kon blijven staan tot alle misère weggespoeld was. Het was fijn dat het motel een grote boiler had en dat er in deze tijd van het jaar niet veel gasten waren. Zo kon ze wel meer dan een half uur onder de douche blijven staan. De masserende werking van het water en de stoom die zich in de kleine badkamer ophoopte, hielpen haar zichzelf te herpakken.

Toen ze zich afgedroogd had en de kamer weer instapte was ze vastbesloten om de hele puinhoop die ze gecreëerd had zo eerlijk mogelijk op te biechten.

Johan zou er om een uur of tien kunnen zijn als alles goed ging. Het was nu tegen negenen.

Irene deed een theepad in de Senseo en drukte op het knopje. Het doosje pepermuntchocolade moest als avondeten fungeren.

Terwijl de thee doorliep, ging Irene op de bed liggen, ze leunde met haar rug tegen de kussens die ze tegen het hoofdeind had opgestapeld. Ze grimasseerde door de brandende pijn die ze voelde toen haar billen contact maakten met de matras. Ze deed haar ogen dicht bij dit rauwe gevoel. ‘Zo voelt het dus om op een paar zere billen te zitten’. Als ze dan niet een leven kon hebben waarin ze af en toe een pak op haar bips zou krijgen, dan moest ze op zijn minst de enige ervaring die ze had proberen voorgoed op te slaan in haar herinnering ten behoeve van haar toekomstige fantasieën. De warme en het brandende gevoel waren de moeite waard om vast te houden.

Met haar ogen dicht, het kloppende gevoel van de huid van haar billen, het gorgelende geluid van de Senseo, het monotone geluid van de tv en het nagloeien van de hete douche hielpen haar de kalmte te bewaren.

In het volgende uur gingen snel voorbij zonder dat ze zich erg nerveus voelde.

‘Hoi?’ Irene begroette haar echtgenoot nadat ze hem binnen had gelaten nadat hij op de deur had geklopt.

‘Ook goedenavond’, begroette Johan haar met een kusje op haar wang. ‘Wat is er aan de hand?’

‘Heb je al gegeten? We zouden nog iets kunnen gaan eten als je wilt?’

‘Nee hoor, het is OK, ik heb een hamburger en een milkshake gehad op weg hier naar toe’. Johan gooide zijn jasje op het bed en keek zijn vrouw onderzoekend aan. ‘Wat doe je hier in dit motel, Irene?’

‘Ik weet het, ik weet alleen niet waar ik moet beginnen’. Ze zat op de stoel van het bureautje en verborg haar gezicht achter haar handen.

‘Je bent je tasje kwijt en je hebt geen autosleutels, begin daar maar mee’, drong Johan aan. Hij was doorgaans een erg geduldig mens, tenzij hij redenen zag om meteen antwoorden te willen. Irene slikte de teleurstelling weg die opkwam bij het besef dat hij over enige momenten over een reden zou beschikken.

‘Ik ben hier gekomen om iemand te ontmoeten en hij heeft mijn tasje meegenomen’, omdat ze niet goed wist waar ze moest beginnen beantwoordde ze beide vragen tegelijkertijd.

‘Ik luister’. Er klonk bezorgdheid door in de stem van Johan. Toen ze dit hoorde had Irene de neiging om er vandoor te gaan.

‘Ik ben hier gekomen om een man te ontmoeten. Dingen zijn vervolgens verkeerd uitgepakt. Ik ben zijn kamer uitgevlucht en toen ik weg was is hij vertrokken en heeft mijn spullen meegenomen’. Terwijl ze dit zei keek ze naar de vloerbedekking tussen haar voeten.

‘Waarom ben je hier gekomen om een man te ontmoeten?’, zijn woorden klonken kil.

‘Dat vertel ik liever niet. Maar het is niet wat je denkt, dat zweer ik!’ Haar gejammer klonk hol, manipulerend en pathetisch, zelfs in haar eigen oren.

‘Wat denk ik dan Irene? Zeg het me? Wat denk ik?’

‘Asjeblieft Johan, niet doen! Ik heb geen seks met hem gehad, OK? Daarvoor ben ik niet hier gekomen’.

‘Wat dan Irene?’ Johan’s geduld begon op te raken. ‘En kijk me aan als ik het tegen je heb’.

Irene kromp ineen toen ze de felle toon in zijn stem hoorde.

‘Ik ben bang dat je het niet zult begrijpen’, opnieuw hoorde ze alleen maar haar eigen holle gejammer.

’Ik begrijp er nu al niets van, dus je zit er niet ver naast. En nu voor de draad ermee!’

‘Dat kan ik niet Johan, alsjeblieft. Zou je er alsjeblieft op willen vertrouwen dat het niet is wat je denkt, dat ik van je houd en je geen pijn wil doen?’

‘Nee. Ik wil dat je me alles vertelt. Laat me zien dat je me vertrouwt en dat ik geen reden heb je niet te vertrouwen door me te vertellen waar je zo bang voor bent’.

Irene voelde zich klem gezet door zijn logica. Als hij haar kon vertrouwen dan had ze geen reden om te vragen of hij haar wilde vertrouwen. Tranen die behoorden bij het bedrog waar ze zich schuldig aan gemaakt had welden op en benamen haar het zicht.

‘Ik kan het niet vertellen Johan. Ik houd met hart en ziel van je, maar ik ben bang om dit te vertellen’.

Johan zag haar tranen, en kon niet voorkomen dat hij ervoor smolt. ‘Irene, ik houd ook van jou en er is niets wat daar verandering in kan brengen. Vertel het nu gewoon!’, hij liep naar haar toe en ging zo zitten dat ze zijn gezicht en zijn ogen niet meer kon ontwijken. Wat ze zag deed haar van pijn in elkaar krimpen. Deze man hield van haar en zij had hem bedrogen. Ze had iets van hem afgepakt, haar intiemste zelf, en het aan een vreemdeling gegeven zonder dat hij zelfs maar het vermoeden had dat het aanwezig was.

‘Oh Johan, alsjeblieft!’, smeekte ze, bang voor wat er met zijn onvoorwaardelijk liefde zou gebeuren in de minuten die zouden volgen. ‘Beloof je dat je me zult proberen te begrijpen? Beloof je dat je niet te snel zult oordelen en me niet zult haten?’ Ze bleef in zijn ogen kijken en zag de verwarring die in zijn ogen zichtbaar werd.

‘Dat beloof ik?’ De vragende toon in zijn antwoord en de blik in zijn ogen waren kinderlijk oprecht. Hij kon niet vermoeden dat hetgeen ze zou gaan zeggen deze belofte ernstig onder druk zou zetten. Irene wist dat ze hem niet een zijn belofte kon houden, die hij zo blind en onvoorwaardelijk had gegeven en tegelijkertijd was ze panisch dat hij zich er niet aan zou houden.

‘Ik ben hier gekomen om een man te ontmoeten die me een pak op mijn billen zou geven’, de woorden, die nu uitgesproken waren, bleven een tijdlang in de lucht hangen.

Johan vertoonde een hele minuut geen enkele reactie. Het was maar een minuut maar voor Irene leek het wel een eeuwigheid. Toen hij van haar wegkeek, zijn gewicht van het ene op het andere been verplaatste zonder een woord te zeggen, voelde Irene een golf van verdriet door haar lichaam gaan. Ze kreeg een zwaar gevoel in haar ledematen en maar borst voelde leeg aan. Johan liep naar de badkamer waar in eerdere instantie, Irene tot rust gekomen was, stapte naar binnen en deed de deur achter zich dicht.

De stilte in de kleine hotelkamer drukte zwaar op haar. Zo benauwend dat Irene het gevoel had samengeperst te worden. Er zat niets anders op dan af te wachten tot Johan zover zou zijn dat hij de volgende stap zou nemen. Ze hoefde zich geen zorgen meer te maken wat ze moest zeggen, want het hoge woord was eruit. Als ze hem de kans zou geven, zou ze proberen het hem uit te leggen. Als hij dat niet deed, dan zou ze haar gevoel volgen en had nog geen idee waar haar dit zou brengen. ‘Misschien doodgaan’, snikte ze wanhopig.

Ze hoorde het water lopen, maar verder helemaal niets. Er gingen een aantal minuten voorbij. Het toilet spoelde door. Toen keerde de stilte terug. Ze hoorde het borrelen van de radiator onder het raam, en het geschuifel van mensen in de andere kamers. Ieder geluid vanuit de badkamer deed haar hart sneller slaan en zorgde dat ze verstijfde in vergeefse afwachting van het verschijnen van Johan. Toen hij uiteindelijk tevoorschijn kwam, was er even helemaal geen geluid. Hij zat daar alleen maar.

‘Heb je je kleren voor hem uitgedaan?’, de vraag voelde als een beschuldiging en Irene wist dat wat hij ook dacht, Johan een aantal concrete voorstellingen had gemaakt over wat ze gedaan had en waarom.

‘Nee’.

‘Heeft je je dan op je kleding geslagen?’, zijn scepsis zorgde dat ze zich een leugenaar voelde.

‘Mijn bips was bloot, maar verder niet’, Irene verborg haar gezicht achter haar handen en draaide met haar vingers in haar haar.

‘Jezus Irene!’, zuchtte Johan en draaide van haar weg. Ze voelde naast zijn verwarring nog iets, maar wist niet of dit boosheid, pijn of walging was. Waarschijnlijk waren het alledrie die in hem omgingen, net zoals bij haar het geval was. ‘Heeft hij je aangeraakt?’

Irene keek op en zag dat hij haar verbeten aankeek.

‘Nee! Niet op die manier! Hij heeft me alleen een pak slaag gegeven, verder niets! Ik beloof het Johan. Het had niets met seks te maken!’ Irene vocht tegen de tranen. Nu moest ze haar hoofd erbij houden.

‘Dat had het wel!’ Voor het eerst verhief Johan zijn stem. ‘Lieg niet tegen me, Irene! Ik ben niet helemaal gek!’

‘Nee!’ Irene zou het liefst op haar knieën vallen. ‘Dat had het niet!’ Haar gedachten maakten overuren. Het wond haar op als ze aan billenkoek dacht. Het was heel erotisch, maar met die man onder deze omstandigheden, ging het alleen maar om het pak slaag. Hoe kon ze er voor zorgen dat hij haar begreep? ‘Vertel het hem dan, trut!’

‘Johan, alsjeblieft, laat me proberen het je uit te leggen?’, ze stond op en liep naar hem toe. ‘Asjeblieft?’, fluisterde ze toen hij terugdeinsde.

Na een paar minuten stilte, ging hij op het bed zitten. ‘OK, leg maar uit’. Met een armgebaar stuurde hij haar teug naar haar stoel en beduidde haar dat hij zou luisteren.

‘Ik wilde alleen maar weten hoe het zou voelen om een pak op mijn bips te krijgen Johan. Ik was helemaal niet op de erotische kant daarvan uit. Ik wilde alleen maar weten hoe het zou voelen. Ik bedoel, JA, ik heb erover gefantaseerd, maar ik wilde alleen maar weten hoe het zou zijn. Ik was bang het aan je vertellen. Ik dacht dat je het gek zou vinden. Het was geen seks Johan! Het was geen seks!

‘Je durfde het mij niet te vertellen, maar je vertelde het wel aan een vreemde?’. Johan was gekwetst en Irene voelde dat hij net zo dicht bij de tranen was als zij.

‘Het spijt me zo Johan. Ik schaam me zo, ik dacht dat het onze relatie zou beschadigen en ik zou…ik kon niet…ik wist niet hoe ik je het moest vertellen.

Johan zei niets en zijn gezicht verraadde niet wat hij dacht. Irene drong aan.

‘Op het internet is het zo gemakkelijk! Niemand ziet je, ze weten niet wie je bent. Je zou de buurvrouw kunnen zijn zonder dat ze het in de gaten zouden hebben. Er zijn veel mensen zoals ik Johan. Ik wou het je vertellen. Ik probeerde de moed te vinden om je het te vertellen, ik zweer het! Ik wou dat jij het was die me dat pak op mijn billen zou geven, maar ik was te bang en schaamde me te erg om je het te vertellen’.

‘Je had het me moeten vertellen Irene’. Alles wat hij wilde zeggen was samengevat in deze woorden, samen met alles wat zij gedaan had. ‘Wat zegt dit over ons Irene? Over mij? Je was bang om het me te vertellen, iets basaals en eenvoudigs als een seksuele fantasie. Je vertrouwt me niet genoeg om het te vertellen. En dan doe je dit en laat je zien dat je zelf ook niet te vertrouwen bent! Wat zegt dat allemaal over ons?’

‘Basaal en eenvoudig? Irene sperde haar ogen open en haar mond viel open bij het horen van de woorden van Johan. Basaal en eenvoudig? Denk je dat dat alles is?’

‘Het is in ieder geval niet iets wat je voor mij geheim zou moeten houden! Hoe kon je zo…zo…verdomme! Ik weet het niet Irene! Hoe kon je zo stom zijn om te denken dat ik op zijn minst niet bereid was om te proberen je te begrijpen? Heel veel mensen verlangen naar een pak op hun billen! Ik ben niet gek! Dat weet ik ook heus wel!’

Ze wist niet wat ze moest zeggen. Plotseling zag ze alle geheimzinnigheid en schaamte van het afgelopen jaar aan zich voorbij trekken. Het was allemaal verspilde moeite geweest. Zoveel verspilde energie en bezorgdheid.

‘Je had met me moeten vertellen’, Johan sloeg op de matras om Irene uit haar dagdromen terug te brengen naar hun gesprek.

‘Dat ben ik me nu ook bewust’, de woorden struikelden bijna over de steeds groter wordende prop in haar keel.

‘Dat ben je je nu bewust? Nu zou best eens te laat kunnen zijn Irene’. Zijn woorden waren afgemeten en dreigend. Irene kon het niet opbrengen om hem aan te kijken om te zien of ze meer uit zijn gezichtsuitdrukking kon aflezen.

‘Het spijt me’. Haar stem was fluisterend.

‘Sta op’. Johan stond op en liep op haar af.

‘Wat? Waarom?’ Irene kwam niet in beweging. Ze keek alleen maar naar haar man die op haar af kwam’.

‘Doe wat ik je gezegd heb, draai je om je ga met je gezicht naar het bureau toe staan’. Hij draaide zich om het licht aan te doen en pakte haar tegelijkertijd bij haar arm en dwong haar om hem te gehoorzamen.

‘Johan?’ Irene protesteerde en probeerde zich los te maken.

‘Doe het Irene. Ga daar staan, buig je voorover over het bureau en doe je broek naar beneden’. Hij trok aan haar om haar medewerking af te dwingen.

‘Nee! Johan niet doen!’ Irene was hier niet op voorbereid. Het hart klopte in haar keel. Ze voelde de bijna onbedwingbare behoefte om er van door te gaan gecombineerd met het gevoel dat ze erg nodig moest plassen.

“Buig je voorover en doe je broekje naar beneden Irene! Ik meen het. Ik wil zien wat hij met je gedaan heeft!’

Irene kromp ineen en snikte. Schaamte nam bezit van haar. Ze deed wat hij van haar vroeg en sloot haar ogen onder de kille blootstelling en onderzoeking.

‘Jezus Irene!’, de blauwe plekken en striemen die hij op haar bips zag verrasten hem. ‘Was dat wat je wilde?’

‘Nee, niet echt. Dingen liepen een beetje uit de hand’. Haar antwoord klonk als een langgerekte snik.

‘Je hebt geluk dat hij niets ernstiger gedaan hebt! De realiteit van wat zijn vrouw ondernomen had, naast het bedrog werd plotseling duidelijk voor Johan. “Hoe heb je die man leren kennen?’

Irene stond op en wilde haar kleren in orde brengen, maar Johan duwde haar terug. ‘Blijf staan en antwoord me!’

‘Ik kan zo niet goed denken Johan! Alsjeblieft!’

‘Dat kun je wel en dat zul je doen ook, anders sta de hemel…’ Johan stopte toen hij zich realiseerde hoe ze zijn dreigement zou kunnen opvatten. Hij zou haar niet een pak op haar billen geven.

Irene antwoordde. Beetje voor beetje, in het tijdsbestek van ongeveer drie kwartier vertelde ze Johan van haar ontdekkingstocht op internet. Over de man met wie ze afgesproken had en over al hun gesprekken en discussies. Wat ze met de afspraak wilde bereiken. Wat ervan terecht gekomen is. Hoe verkeerd het allemaal uitgepakt had. Alles, inclusief haar spijt en hoe ze haar eigen droom en hoop dat het ooit werkelijkheid zou worden, ten gronde gericht had.

Johan zat naast haar en luisterde. Een paar keer, terwijl ze even stokte om naar woorden te zoeken, moedigde hij haar aan door het stellen van vragen. Een paar keer onderbrak hij haar om zijn verbijstering en ongeloof kenbaar te maken.

Tegen de tijd dat ze het hele verhaal verteld had, was de positie waarin ze zich bevond niet belangrijk meer. Irene was uitgeput en voelde zich opgelucht die de volstrekte eerlijkheid opgeleverd had. Ze was gerustgesteld doordat Johan naar haar luisterde en hoopte dat het allemaal goed uit zou pakken.

Het was twee uur in de ochtend toen ze ophielden met praten en naar bed gingen.

‘s Ochtends na het ontbijt gaf Johan haar de reservesleutels van haar auto. Ze kuste hem en reed vervolgens achter hem aan naar huis.

Omdat ze beide in verschillende auto’s redden, hadden beiden tijd om na te denken over de vorige avond, wat het allemaal betekende en hoe het nu verder moest. In eerste instantie zouden ze moeten proberen haar tasje en sleutels terug te krijgen. Johan had haar al laten weten dat ze hem alle websites zou moeten laten zien die ze bezocht had en alle chatrooms waar ze tijd met haar ‘mentor’ had doorgebracht. Irene was hiermee akkoord gegaan omdat ze wist dat op verschillende redenen beter was dat Johan contact met hem zou zoeken.

In de wereld van de spanko’s, luisterden dominanten beter naar andere dominanten als het aankwam op het rechtzetten van dingen die door hun ‘onderdanigen’ waren veroorzaakt. Door Johan het voortouw te laten nemen, haalden ze bovendien de angel uit een eventuele chantage die hij mogelijk zou willen ondernemen.

Het daglicht had bovendien veel van de schaduwen weggenomen die de vorige avond zo beangstigend hadden geleken. De grootste die overbleef was het terugwinnen van het vertrouwen van haar echtgenoot was nog steeds beangstigend, maar het zou gemakkelijker zijn als al het andere opgelost was.

**************
Het duurde vier dagen om de schade op te ruimen. In die tijd was Irene’s tasje terug. Haar mobiele nummer en haar bankpasjes evenals haar creditcards vernieuwd.

Nadat dat gebeurd was, leek Johan zich terug te trekken. De gespekken aan de etenstafel verliepen zakelijk. Ze sliepen in hetzelfde bed en hij gaf haar een kus als hij ’s ochtends de deur uit ging, maar verder was er erg weinig contact. Irene wist dat ze niet mocht verwachten dat alles na een paar dagen weer bij het oude was, maar toen een paar weken verstreken waren en Johan nog steeds erg afstandelijk was, voelde ze zichzelf in een depressie wegzakken. In eerste instantie liet ze dat gewoon gebeuren, maar na verloop van tijd begon ze te geloven dat alles kapot was. Ze voelde boosheid in zich op komen, boosheid in de richting van zichzelf en boosheid in de richting van Johan.

Uiteindelijk, toen Johan voor de vierde zaterdag op rij opstond om naar zijn werk te gaan terwijl Irene hem probeerde te betrekken bij het gezinsgebeuren, draaide ze haar hoofd weg toe hij haar een zoen wilde geven en gooide haar halfvolle koffiekop tegen de muur.

‘Waarom is het je zelfs niet waard hier ruzie over te maken!’

‘Waar heb je het in vredesnaam over? Waarom deed je dat?’

‘Je weet dekselsgoed waar ik het over heb!’ Irene stapte op hem af en duwde hem met zijn rug tegen het aanrecht en schoot langs hem heen de keuken in.

‘Nee dat weet ik niet! Waarom vertel je het me niet’. Johan leunde tegen het aanrecht en zette zijn koffertje op de vloer. Hij wist dat Irene op een ruziepartij uit was. Hij was niet van plan naar het kantoor te gaan als ze niet eerst haar zegje zou doen.

‘Wel verdomme. Je moet geen spelletje met me spelen. Je hebt me al in geen maand aangeraakt. Niet sinds…’ Johan hief zijn hand op ten teken dat ze zich stil moest houden.

‘Nee! Niet nu Irene. Ik wil het er nu niet over hebben’.

‘Je moet wel! Dat moeten we beide!’, ze sloeg met de natte theedoek waar ze mee afgedroogd had op het aanrecht. Ze schrokken beide van het volume van de klap die dat veroorzaakte.

‘Het is niet nodig dat de jongens dit horen Irene’. De toon in de stem van Johan was kil.

‘Ze zijn er niet! Het is zaterdag! Je weet heel goed dat ze naar het voetballen zijn’.

Johan boog zich voorover om zijn koffertje te pakken.

‘Praat tegen me!’, Irene raakte buiten zinnen van wanhoop.

‘Wat wil je dan dat ik zeg? Dat ik je vergeven heb?’, zuchtte Johan.

‘Nou? Heb je dat?’, de tranen brandden achter haar oogleden en dreigden te ontsnappen.

‘Ik ben er nog mee bezig. Samen met andere dingen’.

‘Andere dingen?’ Irene begreep niet waar hij het over had. ‘Welke andere dingen?’

‘Dat zijn momenteel mijn zaken. Denk jij maar aan wat jij gedaan hebt en hoe destructief dat allemaal was. Tel je zegeningen dat ik je niet weggestuurd heb om met die klootzak te gaan samenwonen’.

‘Mijn zegeningen tellen? Jij verdomde klootzak! Zo kan ik niet leven! Het kan me niet schelen hoe verschrikkelijk het is wat ik gedaan heb, deze koude oorlog is nog veel erger dan je kwijtraken’.

‘Heb niet het lef om me uit te schelden! Jij hebt deze situatie veroorzaakt en nu wacht je maar even rustig af totdat ik er aan toe ben om het samen met je weer goed te maken. Dit gebeurt wanneer ik denk dat de tijd rijp is. Jij bepaalt niet hoelang ik nodig heb om dit te verwerken.

‘En als ik niet langer kan wachten?’. Irene kookte van woede.

‘Dat is jouw probleem! Als ik jou was zou ik daar maar eens goed over nadenken. We zijn in deze positie beland omdat jij me niet vertrouwde om dingen samen met je uit te werken’.

‘Heb je er ooit aan gedacht dat ik bang was om je in vertrouwen te nemen? Omdat jij misschien met me om zou kunnen gaan, zoals je nu doet? Me straffen door me wekenlang te negeren?’

‘Jou straffen? Denk je dat ik je nu aan het straffen ben? Soms ben ik verbijsterd over je egoïsme Irene. Je kwetst me door met je seksuele geheimpjes naar een andere man te gaan omdat je me niet kon vertrouwen. Mij! De man die van je houdt en het bed met je deelt, die je de laatste twaalf jaar overal aangeraakt en geproefd heeft. En nu denk je dat jij degene bent die gestraft wordt? Johan liep langzaam op haar af. ‘Je bent nog helemaal niet gestraft Irene. Dat moet nog komen’.

Toen hij dat gezegd had boog hij zich naar haar toe en gaf haar een kus op haar wang, draaide zich om en liep het huis uit. Irene bleef alleen achter met haar gedachten en deze zorgden ervoor dat de tranen al snel over haar wangen liepen.

Johan deed meer dan over zijn boosheid heenkomen over het bedrog van Irene. Hij las alles wat hij maar kon vinden op de sites die zij vaak bezocht had. Hij kende haar nicknaam en las haar berichten, die ze tot op de dag van vandaag nog postte. Hij las ook alle berichten van haar van de laatste maanden. Alle vragen die ze gesteld had, en de behoeften die ze deelde. De antwoorden en de adviezen die ze aan anderen gaf waren ook heel onthullend.

Langzaam begon hij te begrijpen dat er meer speelde dan een seksuele fantasie achter waar ze mee bezig was. Ze wilde veel meer dan alleen maar een pak op haar bips. Tot op hoogte bekende ze dat het haar seksueel opwond maar in andere berichten schreef ze dat de dacht dat een pak slaag voor straf een ontbrekende factor in haar leven was. Toen hij de discussies volgde werd hem veel duidelijk over de verschillende levensstijlen waarin billenkoek bestond, verdween de pijn en de boosheid heel langzaam uit Johans gedachten.

Toen hij op zijn kantoor aankwam, logde hij in en trok de stappen van Irene van de dag ervoor na. Na een paar minuten vond hij iets wat ze in de vroege ochtenduren van die dag geschreven had terwijl hij nog lag te slapen.

De vraag luidde:

Wat trekt je aan in een pak op je billen voor straf?

Irene’s antwoord hierop was:

‘Ik weet niet of ik dit ooit zal meemaken. Niet op een manier zoals ik me die voorstel in ieder geval. Maar hier gaat ie…..

Ik weet dat ik niet voor straf op mijn billen wil hebben, alleen om maar een pak slaag te krijgen. Ik wil het van mijn echtgenoot krijgen, omdat hij de enige man is wiens opvattingen over allerlei zaken ik belangrijk vind. Ik wil het hebben voor belangrijke dingen die er echt toe doen.

Ik houd erg veel van mijn echtgenoot en ik weet dat hij ook van mij houdt, maar er zijn tijden dat ik graag zou willen dat hij meer in mij en onze relatie zou investeren. Ik doe soms dingen die zo destructief en disrespectvol voor onze relatie zijn, dat ik zelfs mijn eigen bloed laat koken. Ik weet dat hij het niet leuk vindt. Ik zie dat het hem erg boos maakt. Hij zegt me zelfs dat hij het niet leuk vindt, maar hij loopt er voor weg. Hij verwacht dat het daarmee over is. Als volwassene weet ik ook dat het zo hoort te zijn. De fout ingaan, ervan leren en de draad weer oppakken. En van binnen, diep van binnen, voelt het dat het zo zou kunnen zijn als ik staat zou zijn het los te laten. Maar het voelt alsof er iets mist, alsof ik een soort mijlpaal nodig heb die aangeeft dat het voorbij is. Een consequentie die aangeeft dat ik dat niet meer mag doen! Ik heb het nodig dat hij aandacht heeft voor hetgeen ik heb misdaan. Dat hij me met mijn neus op de feiten drukt, hard en lang. Dat hij zegt: ‘kijk wat je gedaan hebt! Dit kan het als consequentie hebben als je daar niet mee stopt, en dit is hoe het bij mij voelt als je dat doet’.Daarna wil ik dat hij het me goed duidelijk maakt door me te straffen, een grens te stellen om me vervolgens te zeggen dat het voorbij is, vergeven en vergeten .Ik denk dat hij alle ergernis die ik bij hem veroorzaak, moet omturnen in een straf voor mij. Alle spanning via mijn blote billen laten wegvloeien, om het zo maar te zeggen. Ik denk dat als hij dat doet, het voor ons beiden een goede afsluiting is.

Ik weet dat het gek klinkt, maar ik voel me akelig wanneer ik destructief bezig ben geweest of contraproductief en ik heb een bloedhekel aan schuldgevoelens. Het is een acute pijn die zolang tijd nodig heeft om minder te worden. En soms voelt het alsof het nooit weggaat. Dat het bovenop allemaal stukjes schuldgevoel uit het verleden stapelt. Dat die stapel alleen maar groter wordt. Dat die stapel tussen ons in komt te staan.

 
Ik heb het gevoel dat als hij me iedere keer een ongenadig pak op mijn blote bips geeft telkens als ik hem of ons pijn gedaan heb, we de pijn van het schuldgevoel kunnen vervangen door de pijn van het pak slaag.

Maar, ik weet niet of ik hem dit wel allemaal duidelijk kan maken. Ik kan er niet eens voor zorgen dat hij naar me kijkt en met me praat wanneer hij kwaad op me is’

’Dus, meisje! Dat is wat er in je omging vanmorgen. Ik moet zeggen dat je het erg duidelijk neergezet hebt’. Johan glimlachte toen haar verhaal de elektronische reis door de kabels naar de printer aflegde.

Een telefoontje naar zijn ouders zorgde ervoor dat de jongens tot zondagavond bij zijn ouders zouden verblijven. Zijn moeder was altijd bereid de kinderen op te vangen als hij van plan was wat extra tijd aan zijn vrouw te besteden. Het kon haar toevertrouwd worden dit zo onzichtbaar mogelijk te doen. Irene zou geen idee hebben dat het lege huis door haar man gearrangeerd was.

‘Maar zei hij tegen de muren van zijn kantoor, ‘Irene moet nog leren haar echtgenoot niet te onderschatten!’