Irene lag in het hele grote bed. De enorme oppervlakte van de koele lakens lijken ‘alleen’ te willen zeggen. Het klonk als een verwijt. Ze was alleen, heel erg alleen en vocht tegen een stemmetje dat ‘wat heb ik gedaan?’ fluisterde.

De dag was begonnen met een hoge verwachtingen en een grote opwinding, maar was in een ramp veranderd. Irene had kunnen weten dat dit zou gebeuren, maar had ieder waarschuwingssignaal dat ze had gehad, genegeerd.

Over niet al te lange tijd zou ze weten of de schade die ze aangebracht had onherstelbaar zou zijn. Johan, de man waar ze al veertien jaar mee getrouwd was, was onderweg. Hij bracht hun 7 en 11 jarige zonen naar de oppas. Dat samen met een autorit van vier uur, zorgden er voor dat ze zes uren moest wachten. Zes uren om een verklaring te bedenken die hij zou accepteren.

Wat deed ze in een motel in de buurt van Groningen op bijna vier uren rijden van huis? Wat deed ze in dat grote bed liggend op haar buik terwijl ze zachtjes over haar gestriemde billen wreef? Johan zou het nooit kunnen begrijpen. Hij zou zich alleen maar bedrogen voelen en waarschijnlijk van haar walgen.

Een jaar geleden had ze ‘billenkoek’ ontdekt op het internet en waren haar fantasieën tot leven gekomen. Eerst had ze alleen maar gelezen, maar na verloop van tijd had ze de moed gevonden om ook te praten. Er waren chatrooms en forums, sites met foto’s en filmpjes en sites waar verhalen en artikelen stonden. Sommige sites richtten zich op vrijgezellen, anderen op stellen. Ze voelde zich met name aangetrokken tot de sites voor stellen, ze was zelf per slot van rekening ook getrouwd. Het probleem was echter dat haar man niets van haar fantasieën wist, en ze durfde ze ook voor geen goud met hem te delen.

Hij had zich vaak dankbaar getoond dat ze zoveel verantwoordelijkheidsgevoel had, dat hij het prettig vond dat hij geen vrouw had die zich maar slecht kon beheersen. Het leek wel of iedere keer dat ze genoeg moed verzameld had om hem over haar verlangens te vertellen en hem te vragen haar eens over de knie te leggen, hij een soortgelijke opmerking maakte. Het had als een waarschuwing of op zijn minst als een signaal geklonken. Wat sommige stellen wel hadden, zat er voor haar kennelijk niet in.

Maar haar verlangen werd iedere dag sterker. Ze wist dat anderen af en toe een pak op hun billen kregen, en wilde dat ook. In de loop van de tijd was er een plannetje ontstaan. Er waren veel mannen die actief op zoek waren naar een vrouw die ze een pak op hun blote billen konden geven, aan vrouwen die alleen maar een pak op hun bips wilden, maar geen langdurige relatie. Ze had één van zulke mannen gevonden en was begonnen te onderhandelen over ‘de voorwaarden’.

Haar fantasie ging naar straf uit. Ze wilde een ‘echt’ pak op haar blote bips. Daar deze man niet haar partner was, kwamen ze overeen dat een ‘mentorscenario’ realistisch zou zijn.

Irene deelde haar diepste fantasieën met de man, allemaal om de juiste omstandigheden te creëren voor haar geplande straf. De man verstond het vak goed. Hij leidde Irene naar sites waar informatie met betrekking tot veiligheid te vinden was. Veel vrouwen waren het slachtoffer geworden tijdens hun verlangen een spanker te vinden, zodat er hele strategieën ontwikkeld waren om anderen te vrijwaren voor dergelijke ellende.

Irene las ze en besprak ze met haar mentor. Uiteindelijk, na drie maanden, maakte ze een afspraak om haar straf toe te dienen. In plaats van haar gebruikelijke trip, die ze eens per kwartaal maakte naar het hoofdkantoor van haar werk in Zwolle, regelde Irene een dagje vrij en reed in plaats daarvan naar Groningen. Haar mentor kwam daar ook naar toe. Het was een plek die hen beide de nodige anonimiteit bood. Haar echtgenoot dacht dat ze gewoon naar haar werk was en haar werkgever dacht dat ze een dagje vrij had. Niemand anders dan haar mentor wist waar ze naar toe was.

Dit was natuurlijk niet conform de veiligheidsvoorschriften. Deze adviseerden allemaal dat iemand zou weten waar ze was, wie ze zou ontmoeten en met haar in contact konden komen. Voor zover haar mentor wist, had ze al deze voorzorgsmaatregelen genomen, maar in werkelijkheid wist ze niet wie ze in vertrouwen zou kunnen nemen. ‘Feit is’, hield ze zich zelf voor, ‘dat als ik iemand had die ik zou kunnen vertrouwen, dan zou ik dit waarschijnlijk helemaal niet doen. Dan hoefde ik niet verder dan mijn eigen slaapkamer te gaan’.

Het hart klopte in haar keel, haar mond was droog en haar handen trilden toen ze haar kamer boekte in het kleine hotelletje. Het was rond lunchtijd en ze zou te laat komen voor hun ontmoeting op neutrale bodem. Een grote vrachtwagen op de provinciale weg hield haar op. Ze kreeg twee telefoontjes op haar mobiele telefoon, ieder van hen ging over gebruikelijke kleine probleempjes thuis. Ze kon ze in overleg met de oppas vrij gemakkelijk oplossen, maar ze versterkten het element dat het ‘not done’ was waar ze mee bezig was.

En nu was ze te laat. Misschien zou hij niet op haar wachten? Of zou het hij het ook niet op tijd gered hebben? Irene had een plooirokje en een sweater aangedaan zoals afgesproken was, ze had zich niet opgemaakt en ze droeg haar haren los. De gedaanteverwisseling was verbazingwekkend. Haar verboden aanwezigheid daar, de kleding, haar kapsel… het droeg allemaal bij aan het beeld van ‘het stoute meisje’ dat gestraft zou worden. Wat ze voelde kwam waarschijnlijk ook overeen met wat ieder ‘stout meisje’ zou voelen dat haar lot tegemoet ging.

Angst, schaamte, nerveuze opwinding en het onmiskenbare gevoel van seksuele opwinding maakten zich van haar meester. Gedachten dat Johan dit als een daad van ontrouw zou opvatten kwamen ook in haar op. Ze probeerde ze weg te drukken, door zichzelf voor te houden dat ze geen seks zou hebben, maar het gevoel tussen haar benen hield ze levend als een extra element van verlangen dat ze voelde.

Ze was met haar instincten en nuchtere verstand in gevecht toen ze de parkeerplaats opreed. Het geluid van het verkeer werd volledig naar de achtergrond gedrongen door het kloppen van haar hart en het suizen van haar bloed in haar oren. Toen ze over de drempel van het kleine cafeetje stapte, dacht ze dat ze flauw ging vallen en dat ze over moest geven, zo was de spanning opgelopen.

En daar was hij. Hij zat aan een tafeltje dat zicht had op de deur. Een blik van herkenning verscheen op zijn gezicht toen hij haar zag en Irene wist dat er nu geen terugkeer meer mogelijk was. Hij glimlachte en stond op om haar te begroeten. Met alle kenmerken van een echte schoolmeester van een ouderwetse school stak hij zijn hand uit en pakte de hare. Zijn gezichtsuitdrukking had de perfecte mix van nieuwsgierigheid en strenge gedecideerdheid.

‘Je bent laat, meisje. Ik hoop dat je een goede reis gehad hebt’.

‘Het spijt me, ik werd in het verkeer nogal opgehouden’, glimlachte ze. ‘Het is leuk om je gezicht eindelijk eens te zien’.

‘Je ziet er charmant en aantrekkelijk uit’. Hij knikte maar bleef in zijn rol. ‘Misschien moet je eens een lesje hebben in stiptheid?’

Irene bloosde en glimlachte. Er kwam een gevoel van verlegen schaamte over haar. Ze was hier per slot van rekening om een pak op haar blote billen te krijgen, voor het eerst in haar leven.

Haar angst werd minder. Net als in hun mails en chats, wist deze mentor precies wat hij moest zeggen en doen. Hij was knap, iets waar Irene niet op gerekend had. Het was een aangename verrassing.

‘Je foto doet je geen eer aan’, glimlachte ze, en ging op de stoel zitten die hij voor haar naar achter geschoven had.

Hij lachte en bedankte haar voor het compliment en toen gingen ze zitten. De lunch was een formaliteit, een noodzakelijke eerste kennismaking. Ze konden per slot van rekening niet in de allereerste minuut dat ze elkaar zagen meteen in actie komen? Tot op zekere hoogte wou Irene dat dit wel kon, zodat ze de ongemakkelijke beleefdheden achterwege konden laten. In het begin kon Irene zich door de spanning maar slecht concentreren, maar gaandeweg begon ze zich meer te ontspannen. De man was OK. In minder dan twintig minuten was hij er in geslaagd Irene zich op haar gemak te laten voelen. Ze kreeg nauwelijks een hap door haar keel, maar keek steeds meer ontspannen toe hoe hij zat te eten. Toen hij opperde dat ze nog iets af te handelen hadden en maar beter op weg konden gaan, voelde Irene bijna teleurstelling. Het gesprek was net gezellig en interessant geworden.

De spanning keerde terug samen met de drang om ermee op te houden en er vandoor te gaan. Ze slikte de eerste golven van spanning weg die in haar opkwamen. Toen hij haar hand pakte met dezelfde vastberaden elegantie als eerder, kleurde Irene tot achter haar oren en ging staan. Ze liep met hem mee het restaurant uit op weg naar zijn kamer.

Irene vocht weer met haar nuchtere verstand toen ze zag dat hij een kamer had genomen helemaal aan het eind van de gang. Ver weg van de andere kamers. Ze hield zichzelf voor dat dit uit privacyoogpunt een verstandige keuze was. Wat ze gepland hadden te doen zou gemakkelijk gehoord kunnen worden.  

Eenmaal binnen, deed hij de deur achter zich dicht en ging het beginnen.

‘Goedzo, jongedame, nu geen uitstel meer, laten we maar terzake komen, vind je niet?’

Irene probeerde de prop in haar keel weg te slikken en richtte haar blik op de vloer. Ze wilde dit meer dan wat dan ook, maar kon zich er niet echt aan overgeven. Angst en spijt bleven haar bezighouden. Maar nu ze hier toch was, zou ze dat pak op haar blote billen krijgen ook. Als alles achter de rug was, dan zou ze zich wel met de rest bezighouden.

‘Als ik tegen je praat, dan verwacht ik een antwoord van je, jongedame. Heb je dat begrepen?’ De toon in zijn stem was streng en deed Irene opschrikken. Ze knikte.

‘Antwoord me!’

‘Ja’.

‘Hoe zeg je dat?’

‘Ja, meneer”.

‘Dat is een stuk beter. Ondanks dat ben je hier om gestraft te worden. Deze woorden joegen een soort elektrische spanning door haar heen. Het ging echt gebeuren! Ze ging een pak op haar bips krijgen.

’Is dit de eerste keer dat je je moet komen melden?’, vervolgde hij .

‘Ja meneer’.

‘Dan zullen we met de hand beginnen. Kom hier’.

Irene keek in zijn ogen en pakte zijn uitgestoken hand. Hij zat al op de stoel die hij bij het zogenaamde bureau had weggeschoven, zij stond aan zijn rechterkant.

‘Goed en dan neem je nu de stoute meisjes houding aan’. Hij klopte op zijn rechterbeen.

Trillend en vechtend tegen de aandrang om te plassen en om er vandoor te gaan keek ze naar zijn schoot en wist niet wat ze moest doen.

‘Geen getreuzel nu, je maakt het er alleen maar moeilijker op. Je hebt nog een lange weg te gaan’.

‘Waar ben ik in vredesnaam mee bezig’, schreeuwde ze inwendig en boog zich voorover om zich onhandig over zijn schoot te leggen. Het gevoel van zijn rechterhand op haar linkerbovenbeen om haar beter neer te leggen en zijn linkerhand op haar rechterheup deed haar verstijven en een poging ondernemen om op te staan.

‘Stop daar mee’, zei hij en verstevigde zijn greep op haar en verplaatste zijn rechterhand naar haar billen om daar op te tikken. ‘Neem je straf als een braaf meisje in ontvangst’.

‘OK’, fluisterde ze. ‘Ik ben er klaar voor’.

‘Het is de bedoeling dat dit zeer gaat doen, is dat duidelijk?’

‘Ja’, fluisterde ze.

‘Wat zeg je?’

‘Ja meneer’.

‘Er is nog veel dat je moet leren, is het niet? Maak je maar geen zorgen, voor de dag voorbij is, zul je dit lesje grondig geleerd hebben’.

Toen begon het pak slaag. Het was niet precies zoals Irene het zich voorgesteld had. De eerste klappen gaven meer een dof gevoel dan dat ze zeer deden, omdat hij haar over haar rok en broekje opwarmde. Hij nam uitgebreid de tijd en voerde langzaam de kracht van de klappen op zodat ze het begin van pijn door haar kleren begon te voelen.

Irene concentreerde zich op wat ze voelde. ‘Dit valt wel mee, het zou eigenlijk meer pijn moeten doen, denk ik. Doet hij het wel zoals het hoort? Ik kan me niet voorstellen dat een volwassen vrouw zich in zo’n situatie zal bevinden’.

‘Ik zie dat ik nog niet veel indruk op je maak, jongedame’, zei hij na vier of vijf minuten. ‘Daar moeten we maar eens iets aan doen’. Irene voelde hoe haar rok omhoog gedaan werd en hij met zijn hand op het warme vlees bij de rand van haar broekje klopte.

‘Je hebt prachtige billen, Irene. Je zorgt goed voor jezelf’.

‘Dankjewel’, antwoordde ze en bloosde toen ze zich bewust werd hoe intiem dit contact met hem was. Er ging een golf van schuldgevoel door haar heen op het moment dat hij opnieuw begon te slaan.

‘Oh!’, kreunde ze. Nu begon het zeer te doen omdat zijn hand nu deels neerkwam op haar blote huid en de hardere klappen beter gevoeld konden worden door de dunne stof van haar onderbroekje.

‘Ja, dat doet pijn hè? En dit is nog maar het begin jongedame. Je zult weten dat je flink gestraft bent tegen de tijd dat ik met je klaar ben’. Hij verstevigde zijn greep en ging door met waar hij mee bezig was.

‘Oh”, kreunde ze opnieuw toen ze het nieuwe gevoel gewaar werd. ‘Ok, dit is meer wat ik er van verwacht had’, dacht ze. De pijn was op de grens van het onprettige, maar tegelijkertijd was het niet hard genoeg. Hij bleef haar op haar billen slaan en bouwde het ritme en de pijn langzaam op, maar gaf het nog niet op de manier waarover ze altijd fantaseerde. ‘Dit is helemaal niet goed’, klaagde ze in zichzelf, ‘Ik wil een echt pak slaag en ik wil dat Johan het aan me geeft’.

‘Laat me opstaan! Ik vind dit helemaal niet leuk’, protesteerde ze na een paar minuten.

‘Helemaal niet! We zijn nog maar nauwelijks begonnen! Ik heb je een ongenadig pak op je billen beloofd en dat is wat je zult krijgen’.

’Nee! Dit is helemaal niet wat ik in gedachten had. Je slaat als een robot. Het is niet echt!’

‘Is dat zo?’ Een fleem van verrassing en irritatie klonk in zijn stem door. Irene had een zwakke plek blootgelegd. Ze had kritiek op zijn techniek. Naïef als ze was, had ze niet door dat hij nog slechts aan het opwarmen was. Iets wat het gemakkelijker maakte om in het vervolg het veel hardere pak slaag te kunnen incasseren dat hij voor haar in gedachten had.

Hij besloot zijn plan te veranderen en over te stappen op het echte werk.

‘Je wilt dus het echte werk? Geen opwarmen, niet even acclimatiseren voor de harde klappen gaan vallen? OK, meisje, als dat is wat je wilt, dan kun je het krijgen!’

‘Oh! Verdomme!’ Irene gilde toen de eerste klappen neerdaalden. ‘OK! OK! AUW!’ Nog twintig keer liet hij zijn hand hard op haar billen neerkomen, voor hij ophield en haar op haar plaats over zijn schoot hield.

‘Nou dan, dat is een voorproefje van wat je nog te wachten staat. Maar laten we eerst je billen er maar eens voor klaarmaken, heb je dat begrepen?’

Irene knikte terwijl ze op adem probeerde te komen. De pijn in haar billen had zich opgebouwd was precies zoals ze zich voorgesteld hoe het vuur dat een pak slaag zou veroorzaken aan zou voelen. Het probleem was echter dat de pijn die nodig was om dit te bewerkstelligen meer was dan ze dacht te kunnen verdragen.

‘Zul je nu meewerken zodat we dit goed kunnen volbrengen?’

‘OK’, knikte ze. Eigenlijk wilde ze weg, en vocht met alles wat ze in zich had om te blijven en dat wat ze begonnen was, af te maken. Ze was er nu eenmaal aan begonnen. Ze had zichzelf verlaagd door hier te komen en daar moest ze nu voor gestraft worden. En deze man kon dat net zo goed als andere op zich nemen, ook al wist hij niet waar zij hem voor gebruikte.

‘Mooi. Dan is het tijd dat deze naar beneden komt’. Irene drukte haar heupen omhoog zodat haar broekje naar beneden gedaan kon worden.

Het ‘opwarmen’ ging verder. Maar het tempo ging omhoog en de klappen waren een stuk harder. Dit leek er meer op, dacht ze, terwijl de klappen haar lieten kreunen. Niet lang daarna piepte ze bij iedere klap die neerviel. Ze moest zich zelfs bedwingen om haar hand niet naar achter te steken om de klappen te blokkeren. Hij scheen haar toenemende ongemak op te merken, maar in plaats van het wat rustiger aan te doen, voerde hij het tempo verder op. Dit was een echt pak slaag!

Ze had er geen idee van dat dit nog niet in verhouding stond van wat haar nog te wachten stond. Hij bleef hard en in een regelmatig tempo doorslaan, zodat Irene niets anders meer kon doen dan tegenstribbelen. Ze hield haar hand voor haar billen, totdat deze werd beetgepakt en op haar rug werd gedwongen. Voor straf kreeg ze tien harde klappen op de bovenkant van haar bovenbenen.

‘Nu dring ik beter tot je door, is het niet, stoute meid?’, grinnikte hij.

Irene jammerde en knikte. ‘Dit is te hard’, antwoordde ze.

‘Oh nee hoor, dat is het niet. Maar binnen afzienbare tijd zul je dat wel vinden. Dat beloof ik’.

Het pak slaag met de hand werd verder opgevoerd. Irene’s kreunen werd klagen en ze vloekte zelfs een paar keer. Ieder vloekwoord werd beantwoord met een paar kletsen op haar bovenbenen en een preek over wat een echt pak op haar billen inhield. Irene werd steeds wanhopiger en wilde dat het op zou houden. Haar tegenstribbelen werd steeds heftiger.

‘Tijd voor een pauze, geloof ik?’, vroeg hij toen Irene er bijna in slaagde om op te staan. ‘Je bent niet echt een braaf meisje Irene, ben ik bang. Maar omdat het je eerste keer is, ben ik bereid om het door de vingers te zien.

Irene stond met zijn hulp op en legde haar handen op haar brandende bips.

‘Warm genoeg naar je zin?, vroeg hij. Irene knikte. ‘Normaal leg een meisje wat zonder toestemming over haar billen wrijft onmiddellijk terug over de knie voor nog een portie. Maar omdat je zo een pak slaag met de haarborstel gaat krijgen, moeten we het maar even toestaan. Ga daar in de hoek staan, jongedame. Je mag de pijn weg wrijven terwijl ik toe kijk’.

Irene protesteerde.

‘Oh mijn lieve hemel, dat kunnen we niet hebben hoor. Daar ga je voor boeten door een portie met het rietje, ben ik bang. En nu naar de hoek, of ik vergeet dat ik genadig moet zijn en begin opnieuw voor dat je goed afgekoeld ben.

’Ik denk dat ik genoeg gehad heb’. Irene schudde met haar hoofd.

‘Jij denkt dat je genoeg gehad hebt? Maar je weet het niet zeker? Kom nou. Je bent tot hier gekomen. Nu moet je de hele weg aflopen, anders heb vraag je je later af wat je gemist hebt. Hij zei precies wat ze nodig had om te horen en focuste op een zwakheid die haar belette haar gezonde verstand te gebruiken. Dat is er aan begonnen was en het nu maar beter af kon maken ook.

‘Je wilt nu eerst weten hoe een pak slaag met de haarborstel aanvoelt, jongedame, is het niet?’, hij wachtte haar antwoord niet af. ‘Dat dacht ik ook’, vervolgde hij en leidde haar aan haar arm naar de hoek, waar hij haar rokje in de band om haar middel propte.

Irene stond daar over haar blote rode billen te wrijven, zich maar al te bewust welk plaatje ze voor hem neerzette. Kippenvel verscheen op haar bips, maar niet van de koele novemberbries. Het kwam van de schaamte die ze voelde toen ze zich bewust werd van het kloppende gevoel in haar kruis.

‘Dit is verkeerd’, gilde haar geweten. ‘Johan zal me dit nooit vergeven. Hij zal er niets van begrijpen’.

Irene verloor zich zelf in deze strijdige gedachten. ‘Ga ermee door en ervaar alles…stop ermee en ga naar huis’. Toen hij haar bij zich riep voor het volgende deel van haar straf, was ze van plan het toch af te maken. Ze deed een paar stappen in de richting van de stoel, toen ze zich bedacht en er liever mee stopte.

‘Je weet inmiddels wat de juiste houding is, stoute meid’, werd haar verteld. Deze keer ging het neervlijen over zijn schoot al wat gemakkelijker. Toen ze in de correcte houding lag voelde ze haar billen omhoog steken, klaar om hun straf te ondergaan, voelde ze ook de opwinding terugkomen die haar overspoelde. ‘Deze keer zal er geen opwarming zijn, begrepen? Je krijgt nu wat een erg stout meisje verdient en ik zal niet stoppen voordat ik vind dat je voldoende gestraft bent . Is dat duidelijk?’

’Ja’, fluisterde Irene, die nauwelijks in staat was haar zenuwen onder controle te houden.

‘NEE! Dat is niet goed genoeg!’, baste hij en zette zijn woorden kracht bij door het de houten HEMA borstel hard op haar billen te slaan.

‘Oh Jezus!’, gilde Irene. ‘Ja MENEER’.

Toen begon de haarborstel hard neer te dalen. Irene had geen tijd om spijt te krijgen, het branderige gevoel en de pijn was het enige waar ze aan kon denken. Iedere klets maakte diepe indruk en zorgde voor een kreet van pijn. Het duurde niet lang voor ze niet kon voorkomen dat ze over zijn schoot lag te kronkelen.

‘Oh shit! AUAW! Alsjeblieft! Stop!’ De woorden kwamen eruit tussen de regen van slagen en haar pogingen om los te komen door. Ze herinnerde zich een aantal discussies op forums over een stopwoord, maar daar hadden ze het nooit over gehad. Toen het schoppen en worstelen weinig indruk op hem leek te maken en de pijn erger werd dan ze kon verdragen, schreeuwde ze uit, ‘Alsjeblieft! Stopwoord! Stopwoord! Ik kan niet meer’.

Hij stopte, maar hield haar over zijn schoot. ‘Ik geloof dat ik tot je door begin te dringen, is het niet?’

‘Ja meneer. Houd alsjeblieft op. Niet meer!’

‘Ik bepaal wanneer je genoeg gehad hebt, niet jij. Kun je je herinneren dat we het daar over hadden?’

‘Ja! Ja, dat kan ik me herinneren, maar dit is anders!’

‘Op dit punt voelt het altijd anders voor stoute meisjes, dat is deel van de straf. Je vind het niet leuk wanneer het gebeurt, maar dit is waar je voor gekomen bent en wat je zult krijgen’

’Nee! Alsjeblieft! Nee!’ Irene stamelde en kreunde toen ze besefte dat hij van plan was gewoon door te gaan.

‘Dit is straf Irene. Een ongenadig pak op je blote bips wat meer zeer doet dan je ooit hebt kunnen dromen’, zijn stem sprak de woorden rustig uit. Deze stem wakkerde zowel haar opwinding als haar afschuw aan.

‘Oh nee! Alsjeblieft!’. Maar haar protesten werden genegeerd. Het pak slaag werd voortgezet. De klappen waren nog net zo hard, maar het tempo was lager. Iedere klap had nu tijd om flink in haar bewustzijn te gaan branden, voor de volgende kwam. Haar geschop werd met een waarschuwing beantwoord, worstelen met klappen op haar dijen en toen haar hand losschoot en haar bips bedekte, werd deze beetgepakt met de handpalm naar boven om ook een serie klappen te ontvangen. Het leek voor eeuwig door te gaan.

De man was ervaren in het toedienen van billenkoek en dat hij dit al veel vaker meegemaakt had, bleek toen Irene haar grens bereikte en begon te snikken.

‘Dat is de manier waarop alle stoute meisjes huilen. Dat is wanneer de echte straf kan beginnen’. Hij stopte met slaan met de borstel en ging staan. Hij drukte de verslapte Irene in een omhelzing tegen zich aan. ‘En nu terug de hoek in jij. En niet wrijven deze keer anders volgen er meer’.

‘We zijn bijna klaar jongedame. Je hebt het grootste deel goed doorstaan. Je zult de rest ook wel doorstaan, zoals dat bij alle meiden het geval is’. Zijn stem klonk geruststellend. Ze zou het helemaal tot het eind meemaken.

‘Niet wrijven, had ik gezegd’, waarschuwde hij.

Irene snikte en knikte. Haar billen klopten in hetzelfde ritme als haar hart. Ze vroeg zich af hoe het zou voelen als ze ging zitten. De huid voelde opgezet aan en haar spieren trilden. Het heen en weer bewegen wat ze in de hoek deed was voornamelijk bedoeld om de sensatie van haar verdoofde huid en haar gekneusde spieren te voelen. Het leverde haar een paar waarschuwingen op. Toen de tijd verstreek veranderde het verdoofde gevoel in een rauwe tinteling die erom schreeuwde dat ze zou gaan wrijven en krabben.  

’Sta stil!’, waarschuwde hij toen ze haar billen heen en weer schudde, zodat ze trilden.

Irene kreunde een klein protest, maar deed wat er van haar gevraagd werd. Nog even en dan zou het voorbij zijn en dan ging ze terug naar huis om haar leven weer op te pakken. Met gloeiende billen en spijt, dat was wel zeker, maar ook vastbesloten om billenkoek op een andere manier in haar leven te integreren dan goedkope avonturen met goedbedoelende vreemdelingen die het deden zonder haar wensen te respecteren.

Er verstreken nog een aantal minuten voor hij haar weer bij zich riep voor het vervolg van haar straf.

Er lagen vier kussens op het bed opgestapeld en ze kreeg de opdracht daar op haar buik overheen te gaan liggen, haar armen uit te strekken en de sprei met beide handen beet te pakken.

‘Je krijgt twaalf met mijn riem en dan zes met het rietje. Als je je handen in de weg doet, krijg je zes extra met het instrument wat op dat moment gebruikt wordt. Als je je positie verlaat betekent dat ook zes extra. Heb je dat begrepen?’, vroeg hij terwijl Irene over de kussens ging liggen.

De gesp van de riem rinkelde en gaf haar de rillingen. De eerste klap brandde op haar bips.

‘Oh Christus!’. De volgende vier klappen volgden elkaar in snel tempo op. ‘Verdomme!’, de zesde klap volgde zonder aankondiging.

“Als je nog een keer vloekt, krijg je twintig extra!’

‘Oh Shi…!’ Nee! NEE! Alsjeblieft!’. Ze herpakte zichzelf en kneep hard in het beddengoed.

‘Dat is beter’. De volgende zes klappen met de riem werden zo hard mogelijk neergestriemd. Irene beet in de sprei om te voorkomen dat ze het uit zou gillen.

‘Ik denk dat je inmiddels het gevoel hebt dat je een ongenadig pak slaag gehad hebt, of niet, stoute meid?’

‘Ja!’

Hij beantwoordde onmiddellijk met drie nieuwe harde striemen.

‘Ja meneer! Oh alsjeblieft, niet meer!’

‘Nog zes te gaan, ben ik bang. Zes harde. Ben je klaar?’

‘Nee!’ Irene schudde haar hoofd.

‘Maakt niet uit. Je krijgt ze toch’. Nadat hij dat had gezegd striemde het rietje over haar toch al flink gestrafte bips.

Irene schokte en spande al haar spieren. De klap voelde als een withete band van vuur die tot in haar ziel doorbrandde. De volgende was nog erger en degene die daar weer op volgde zorgde dat ze het uitgilde.

‘Nog drie te gaan’, kondigde hij aan.

‘Nee! Nee!’, Irene drukte zich overeind en liet zich van de kussens glijden.

‘Blijf liggen!’, baste hij. Maar Irene bleef ineen gedoken op de grond liggen.

‘Nee! Ik kan niet meer! Niet meer!’

‘Doe wat ik je gezegd heb! Anders maken we er tien van in plaats van zes’. Er zat  niets in zijn stem wat begrip of medelijden uitdroeg, alleen maar ongeduld.

‘Nee, heb ik gezegd!’ Haar stem straalde beslistheid uit. Het was afgelopen. Ze had niet nog eens drie, zes of tien meer nodig om het verhaal compleet te maken. Het was voorbij. Ze stond op en zei precies wat hierboven staat.

‘Doe wat je gezegd is! Anders zal ik zorgen dat je er spijt van krijgt!’, de waarschuwing klonk kil. In zijn stem klonk een gevaarlijke belofte door. Irene was erg bang en liep naar de deur. Haar handen trokken snel haar broekje omhoog en haar rok omlaag. Ze was nauwelijks op de gang toen hij haar inhaalde. Hij pakte haar bij haar arm.

‘Ik gil alles bij elkaar als je me probeert daar weer naar binnen te krijgen’, waarschuwde ze en ze begon aan haar arm te rukken. Toen hij losliet begon ze te rennen.

Ze bereikte haar kamer toen ze tot de ontdekking kwam dat ze haar tas en sleutels achtergelaten had.

‘Oh shit!’ Ze schopte tegen de deur. ‘Wat nu?’ Ze twijfelde een paar minuten en probeerde te bedenken wat ze het beste kon doen. Ze stond op het punt terug te lopen toen ze zag hoe hij een grote tas in zijn auto gooide en instapte.

‘Hee wacht!’ riep ze toen ze zich realiseerde dat hij ervandoor ging. ‘Mijn tas! Ik ben mijn tas vergeten!’

Hij negeerde haar en was binnen een paar seconden vertrokken. De deur van zijn kamer zat op slot. Het duurde opnieuw een paar minuten nadenken voor Irene bedacht dat ze de manager te hulp zou roepen. Vervolgens kostte het een kwartier praten om de manager ervan te overtuigen haar te helpen.

Haar portemonnee, mobiele telefoon en sleutels waren eveneens verdwenen. ‘Die godvergeten klootzak!’, gilde ze toen ze zich realiseerde dat ze gestrand was. ‘Die vuile bastaard!’

‘Kalm aan, mevrouwtje! Ik zal u in uw kamer laten en de politie voor u bellen OK?’, stelde de jonge manager voor.

‘De politie? Nee! Dat kan ik niet doen! Mijn echtgenoot!’. Ze was radeloos van bezorgdheid.

De arme jonge manager bloosde. ‘Oh!’, knikte hij. Hij dacht dat hij haar begreep. Hij had te maken met een ruzie tussen twee overspelige geliefden.

‘Oh, nee! Dat is het niet!’, grimasseerde Irene toen ze zich realiseerde wat hij dacht. ‘We waren niet…niet dat! Ach, wat kan het ook schelen. Mijn man zal het evengoed niet weten te waarderen! Wel verdomme!’

‘Ze liet de manager een sleutel voor haar halen en ging haar kamer binnen. ‘Verdomme! Hoe kom ik nu thuis? Ik heb geen geld, geen sleutels, geen papieren!’

Er zat niets anders op dan Johan te bellen. Dat deed ze en ze kreeg hem zover dat hij haar zou komen redden op voorwaarde dat ze hem alles zou vertellen wat er gebeurd was als hij daar zou arriveren.

Nu had ze nog een paar uur de tijd om te bedenken wat ze hem zou vertellen. Ze kon het altijd met de waarheid proberen. Ze wist alleen niet of ze dat op zou kunnen brengen. Per slot van rekening had ze altijd veel moeite gedaan om dit voor hem geheim te houden.

Maar goed, hij hield ervan een zelfbewuste vrouw te hebben.

Ze wist niet wat ze hem moest vertellen.