Ver na haar gebruikelijke bedtijd, zat Marjo op de rand van het bad en liet het warme water van de douche weldadig over haar lichaam lopen. Ze was in gedachten bij de gebeurtenissen van die dag.

Robert hield van haar. Dat had hij haar gezegd, maar nu had ze geen idee hoe de volgende stap eruit moest zien. Ze voelde zich gelukkig, maar er was ook een vreemd soort gevoel of haar leven in rook was opgegaan.

‘Wat doe jij nog op?’ Marjo schrok zo van Roberts stem dat ze de douchekop liet vallen. Hij viel met een luide klap op ver porselein van de badkuip.

‘Oei! Sorry! reageerde ze op het lawaai. ‘Je liet me schrikken’, Marjo keek op met een blos op haar wangen. Ze probeerde haar opkomende slechte humeur weg te slikken maar wilde eigenlijk niets liever dat de eerste de beste die ze tegenkwam een veeg uit de pan geven.

‘Kun je niet slapen?’ grijnsde Robert, die zich aangedaan voelde door de blos op haar wangen en de bezorgde blik op haar gezicht.

‘Ben nog wat aan het nadenken’, gaf Marjo toe.

‘Oh ja? Waar dacht je dan over?’

Marjo gaf geen antwoord en boog zich naar de kraan om de straal wat warmer te zetten.

‘Nou?’, glimlachte Robert. Hij wist dat de vraag maar half tot haar door gedrongen was.

‘Waar we het over hadden op het strand’, Marjo beantwoordde zijn glimlach. ‘Ik vind het nog steeds moeilijk om te geloven.

Marjo kleurde tot in haar nek.

‘Heb je er moeite mee, dat ik om je geef?’, grijnsde Robert.

‘Nee. Dat wist ik al wat langer, ik bedoel het houden van. Dat wist ik niet’, ze haalde haar schouders op en draaide zich weg. Ze was te verlegen en te onzeker om hem aan te kijken, voor het geval hij eerder een spelletje met haar gespeeld had.

‘Waag het eens dat te betwijfelen, brutale meid!’ Robert pakte haat bij haar kin en draaide haar hoofd in zijn richting.

‘Ik zal proberen dat niet te doen’. Ze knipperde met haar ogen en probeerde haar hoofd weg te draaien.

‘Je hebt nog heel wat om over na te denken, Marjo’. Robert bleef haar in haar ogen kijken.

‘Waarover?’. Marjo was benieuwd wat hij te zeggen had.

‘Dingen worden nu serieus, meisje. Er staat heel wat te gebeuren’. Robert leek haar ergens voor te willen waarschuwen. Marjo wist niet zeker wat hij bedoelde.

‘Je meende toch wat je zei?’, ze was bang dat hij raadselen begon te spreken omdat hij spijt had.

‘Je kunt het maar beter weten. Maar je hebt nog heel wat om over na te denken, Marjo. Robert nam de doucheslang van haar over en liet de straal over haar lichaam gaan.

‘Waar moet ik over na denken?’, ze beet zich in hem vast.

’Kun je hier met me samenleven, in een relatie? Het zal niet gemakkelijk zijn, weet je’, antwoordde Robert. Er was geen twijfel of terughoudendheid in zijn stem te bespeuren.

‘Ja dat wil ik’, fluisterde Marjo. Een siddering trok door haar lichaam. ‘Alsjeblieft, laat hem nu niet proberen er onderuit te komen’, ze kneep haar ogen dicht en maakte zich klaar voor zijn afwijzing.

‘Je zult het niet nog eens doen, toch?, Roberts vraag kwam volkomen onverwacht.

‘Wal zal ik niet nog eens doen?’. Marjo kromp ineen.

Robert ging recht zitten en legde zijn handen op haar schouders. ‘Kom er eens uit, draai je om en kijk naar me, zodat we het er eens goed over kunnen hebben’.

Marjo stapte gehoorzaam uit het bad. Ze liet zich zelf naar de kaptafel begeleiden en ging zitten. Robert pakte een ochtendjas en hield die voor haar open.

Toen ze de jas aan had, trok hij haar overeind. Ze had niets gezegd en was in afwachting van zijn verhaal. Toen ze rechtop tegen ham aanstond, en omhoog in zijn ogen keek, kuste Robert haar. En Marjo kuste hem terug.

Het was voor het eerst in haar leven dat een kus zoveel erotische kracht bezat. Haar knieën knikten. Robert zijn handen op haar rug waren zacht, maar zijn armen waren stevig en sterk. Zijn lichaam tegen het hare voelde soepel en sterk aan. Haar lippen smaakten zoet en toen hij zijn tong in haar mond duwde, voelde Marjo de kriebels in haar hele lichaam. Gewillig liet ze Robert de leiding nemen en liet haar lichaam met dat van hem samensmelten. De omhelzing wond haar op en toen Robert deze verbrak voelde ze zich alleen gelaten en teleurgesteld.

‘Als je nog eens zo van me wegrent zonder me te laten weten wat er aan de hand is, zal ik je een pak op je billen geven zoals ik nog nooit eerder gedaan heb’, gaf Robert antwoord op de vraag die al een poosje geleden gesteld is.

Marjo was nog steeds van de kaart door de impact van hun kus. Ze voelde zich tevens doodmoe. ‘Maar je houd toch van me?, vroeg ze. ‘Je kunt me toch niet slaan als je van me houdt?’

‘Ach meisje!’ Robert ging verzitten, leunde achterover en glimlachte. ‘Het kan zelfs zijn dat ik je veel harder straf omdat ik van je houd. Alle passie en liefde zal naar boven komen als je een pak op je blote bips verdiend hebt’.

‘Maar dat kan toch niet?’, verklaarde en vroeg Marjo tegelijkertijd.

‘Schatje, dat kan en dat zal gebeuren ook en dat is nu precies één van die dingen waar je eens heel hard over na moet denken’. Robert kuste Marjo op haar trillende oogleden.

‘Waarom?’ Marjo haalde haar schouders op in Roberts omhelzing en probeerde zich los te maken.

Robert deed zijn best om Marjo met een knuffel en met zijn lichaamstaal gerust te stellen terwijl hij sprak. ‘Ik heb veel ellende gezien tussen getrouwde stellen die ik ken Marjo. Mijn eigen ouders konden niet erg goed met elkaar opschieten en het klinkt of die van jou ook de nodige problemen hadden.

’Maar bij ons zal het beter gaan’. Marjo probeerde haar beperkte observaties in de strijd te gooien.

‘Nee, het zal bij ons helemaal niet zoveel beter gaan’. Robert drukte haar stijf tegen zich aan.

‘Waar wil je heen, Robert?, zuchtte Marjo. Al weer was ze bang dat hij met excuus op de proppen kwam dat hij toch eigenlijk niet van haar hield.

‘Als je bij me blijft Marjo, dan zullen de straffen niet verdwijnen. Sterker nog, ze zullen een vast deel van ons leven uitmaken’, Robert pakte haar kin en draaide haar gezicht zo dicht tegen de zijne dat Marjo niets anders kon doen dan in zijn ogen kijken.

‘Maar Robert?’, stamelde Marjo vragend, maar ze kon de juiste woorden niet vinden.

‘Maar wat?’, hij kuste haar weer en moedigde haar aan haar vraag af te maken.

‘Ik heb het helemaal niet nodig dat je dat steeds doet. Ik wil een volwassen vrouw voor je zijn’, Marjo’s vraag klonk zacht en verlegen.

‘En toch, Marjo’, Robert pakte haar bij haar schouders en zette haar recht voor zich neer zodat ze hem aan moest blijven kijken. ‘Als je bij mij blijft dan moet je het doen met de ideeën die ik heb over discipline. Dat kan een pak op je billen inhouden als je onhebbelijk bent, onrustig of domweg ongehoorzaam. Heb je niet gemerkt hoe zeer dat de lucht kan klaren?’

‘En hoe zit dat dan met jou, als jij onhebbelijk of rusteloos bent? Geef ik jou dan een pak op je billen?’, luidde Marjo’s voor de hand liggende vraag.

‘Nee, zo werkt de discipline niet in mijn huis Marjo. Ik ben ervan overtuigd dat een huishouden en een huwelijk een leider nodig heeft. En in dat van mij, ben ik dat. Het is niet iets dat ik lichtvaardig opneem, schatje. Ik zou erg hypocriet zijn en je liefde en respect niet waard zijn, wanneer ik me niet aan dezelfde standaarden houd, die ik ook van jou vraag. Als blijkt dat ik dat niet waar kan maken, dan praten we er opnieuw over, OK?’ Robert hoopte dat ze begreep wat hij zei, maar verwachtte niet dat het kwartje in één keer zou vallen.

Het hart klopte Marjo in de keel. In haar gedachten zag ze de realisatie van een droom waarvan ze dacht dat die nooit waarheid zou kunnen worden en de implicatie van Roberts woorden. Diep in haar hart wilde het geheime deel van haar een sterke man die haar in de hand zou houden met een pak op haar blote bips als ze dat nodig zou hebben, een ander deel van zichzelf verzette zich met hand en tand tegen dit idee. Het was één ding om te fantaseren dat ze samen zou leven met een billenkoek man, maar om er echt met één samen te leven, is iets heel anders. 

Robert keek naar haar gezichtsuitdrukking terwijl ze daar in gedachten verzonken stond.

‘Marjo, kijk me eens aan, schatje’, drong Robert na een paar minuten haar gedachten binnen. Marjo gehoorzaamde.

‘Je kunt hier hoe dan ook niet direct antwoord op geven Marjo. Je moet hier goed over nadenken. Over een maand zal ik je vragen met me te trouwen. Wanneer ik dat doe, hebben we het hier weer over. Tot die tijd moet je de voors en tegens van het samenleven met een man die heel uitgesproken ideeën heeft over het runnen van een stabiele relatie door je heen laten gaan. Je weet eigenlijk alles wat er te weten valt al en toch ben je van me gaan houden’, er verscheen een glimlach op zijn gezicht toen hij de laatste woorden uitsprak.

‘Wat als ik wel met je wil trouwen, maar niet meer wil dat je me dan op mijn billen geeft?’, vroeg Marjo.

‘Ik verander niet van gedachten Marjo. Ik ben er van overtuigd dat een flink pak billenkoek de lucht kan klaren en de kleine irritaties onder controle kan houden. Uit ervaring en door mijn ogen goed de kost te geven zijn dit de dingen die een relatie het meeste schade kunnen toebrengen. Als je niet kunt leven met mij in de rol van de heer des huizes en me je laat straffen om onze relatie stabiel te houden, dan kun je je heil beter bij een ander zoeken.

Marjo begon te protesteren, maar Robert legde zijn vingers zachtjes op haar lippen.

‘Denk er eens goed over na Marjo. Dat is niet te veel gevraagd lijkt me. Ik wil dat je goed in overweging neemt. Nu ben je moe van alle indrukken en ik ben ook moe en morgen wacht er weer een lange dag’, maakte hij een eind aan hun gesprek met een sensuele kus.

Toen ze alleen in de badkamer was, zat Marjo aan de kaptafel en probeerde haar gedachten te ordenen.

‘Hij heeft me ten huwelijk gevraagd! Maar alleen als hij me de rest van mijn leven een pak op mijn bips kan geven! En toen kuste hij me zodat ik nu alleen nog maar naar seks met hem verlang. Hij heeft geen idee hoeveel de gedachte aan een pak op mijn billen me opwindt. Hoe kan ik hier serieus over nadenken als ik momenteel maar één gedachte heb, dat hij me hier en nu over de knie legt!’

Marjo kroop in bed en lag daar de hele nacht te woelen. Het hazenslaapje dat ze deed stond bol van de dromen. Ondanks de opwinding en gelukzaligheid dat Robert haar in zijn leven wou hebben, was geen van de dromen plezierig. Ze stond op voor het licht begon te worden en liep naar de keuken, voor er enig teken van leven in het pension te bespeuren was.

Mevrouw de Boer was aangenaam verrast dat de koffie al klaar stond.

‘Wat een leuke verrassing!’, riep de oude vrouw uit toen ze keuken instapte en de geur van versgezette koffie rook. ‘Hoe komt het dat jij al voor dag en dauw beneden bent?’

‘Ik kon gewoon niet slapen, mevrouw de Boer’, antwoordde Marjo terwijl ze een schep suiker in een mok deed en de handel van het koffieapparaat naar beneden drukte. De koffie was er nog niet helemaal door heen gelopen, maar Marjo wilde wat van het eerste, sterke, extract.

‘Waarom niet? Heb je niet hard genoeg gewerkt gisteren?’, vroeg mevrouw de Boer en volgde Marjo’s voorbeeld een sterk kopje koffie te tappen.

‘Mevrouw de Boer? Als een man u zou vragen met hem te trouwen, maar hij zei erbij dat u een pak op uw billen moest accepteren wanneer u onhebbelijk of brutaal zou zijn, wat zou u dan doen?’, Marjo omsloot met beide handen de warme mok koffie en concentreerde zich op het donkere vocht erin.

‘Wat een vraag’, merkte de oudere vrouw op. ‘Ik neem aan dat dat het voorstel van Robert aan jouw adres was?’

Marjo knikte, haalde haar schouders op en zei niets.

‘Ik begrijp het!’ Mevrouw de Boer zat recht tegenover de twijfelende jonge vrouw aan de tafel. ‘En nu weet je het even niet?’

‘Ik weet het niet, mevrouw de Boer. Het is niet iets waar je wekelijks over leest in de vrouwenbladen, of wel?’

‘Hij is een goede partij voor je meisje. Je had het slechter kunnen treffen’.

‘Dat is het? Geen geruststellende woorden die me in een bepaalde richting duwen?’, zei Marjo geïrriteerd. ‘Ze voelde zich duf van het slaapgebrek.

Mevrouw de Boer ging eens recht in haar stoel zitten. De irritatie die Marjo had laten horen werd in haar antwoord teruggekaatst. ‘OK, jongedame. Ik zal je vetrellen hoe ik denk over een liefdesrelatie. Als ik van een man zou houden, op de manier zoals jij dat van Robert doet, dan zou ik me niet veel zorgen maken over wat er zou gebeuren als ik me eens onhebbelijk zou gedragen. Ik zou me meer bezighouden met de vraag hoe ik hem gelukkig zou kunnen maken. Ik zou me met de vraag bezighouden hoe ik mijn leven en dat van hem zo aangenaam mogelijk kon maken.

‘Maar mevrouw de Boer?’, Marjo probeerde een docerend toontje aan te slaan. ‘Hij gaat er al in met de gedachte dat ik me niet zal weten te gedragen!’

‘Zeg meisje, wacht nou eens even!’, mevrouw de Boer zette haar mok neer en keek Marjo veelbetekenend aan. Hij begint er aan in de verwachting dat je jezelf zult zijn. Daar is helemaal niets mis mee. Dat zouden meer mannen moeten doen’.

‘Hij is niet perfect, maar ik moet dat wel zijn en anders krijg ik een pak op mijn bips?’, reageerde Marjo.

‘Heb je in al die tijd dat je voor hem werkte ooit het idee gehad dat hij een pak op zijn billen zou moeten hebben?’

‘Nee’ Marjo concentreerde zich weer op de inhoud van haar koffiemok.

’Hij heeft je gister een ongenadig pak op je bips gegeven. Had je dat verdiend, of niet?

‘Tja’.

‘Heb je dat verdiend of niet?’, ging mevrouw de Boer door na de bevestiging die ze in Marjo’s ‘tja’ gehoord had.

‘Ja, volgens mij wel’.

‘En toch ben je nog nooit zo de keuken ingestapt als gisterochtend. Je was helemaal in je nopjes omdat de man had gezegd dat hij van je hield. Ik vraag me dus af wat nu eigenlijk het probleem is?’

Marjo trok een grimas en haalde haar schouders op.

‘Bedenk wat je wilt, meisje. Wil je met hem trouwen? Gisteren toen je billen nog zeer deden, leek je daar niet over na te hoeven denken’.

‘Wat zou u doen, mevrouw de Boer?’, fluisterde Marjo. Ze wist al wat ze zou gaan doen. Niemand hoefde haar te overtuigen. Ze wilde er alleen over praten en de materie van alle mogelijke kanten bekijken.

‘Ik zou hem een schop tegen zijn schenen geven, hem vertellen dat ie een arrogant heerschap is en hem vervolgens mijn hand en mijn billen geven. Dat is wat ik zou doen’.

Marjo lachte. Haar gedachten dwaalden af naar Douwe en ze beloofde zichzelf dat ze de oude man, die voor haar in de afgelopen jaren welwillend oor en haar klankbord was geweest, snel weer eens op zou zoeken.

‘Misschien moet ik dat maar doen, mevrouw de Boer!’, glimlachte ze.

~~~~~~~~~~~oo0000oo~~~~~~~~~~~~~~

De volgende weken vlogen voorbij. Ellen en Carolien gingen terug naar hun verwende leventjes aan de wal en een hele groep nieuwe gasten boekten in. Er veranderde niet veel in het dagelijkse leven van de mensen die ‘Zeezicht’ runden, behalve dat Robert en Marjo iedere avond hand in hand een wandeling maakten.

Hoewel het strand hun favoriete plek was om te wandelen, liepen ze af en toe het andere pad af, de bossen in. Ze praatten soms honderduit en genoten een andere keer van de serene stilte. Robert was de eerste persoon, bij wie Marjo zich zo op haar gemak voelde als het stil was.

Soms kwam het onderwerp ter sprake hoe het zou zijn als ze getrouwd waren en dan had Robert het over hun rol en discipline. Hij beantwoordde haar vragen en stelde haar waar mogelijk op haar gemak en iedere keer was Marjo minder in verwarring. Het ging overigens niet alleen over het pak op haar billen dat een plekje moest krijgen. Het ging ook over het leven als een vrouw die accepteerde dat haar man de leiding had. En terwijl de dagen voorbijgingen, begon ze zich te realiseren dat ze het meeste wat ze nodig had om te kunnen beslissen, eigenlijk al wist.

~~~~~~~~~~~~~~ooo00ooo~~~~~~~~~~~~~~~

Marjo had ook de website over ‘huiselijke discipline’ opnieuw bezocht. Ging het haar eerst om de verhalen, nu had ze ook de meeste artikelen gelezen. Huiselijke discipline, dat is wat hij voorgesteld had. Het had een naam. Wat Robert in zijn hoofd had, hoe het in een relatie toe moest gaan, had een naam en er waren andere mensen die het beoefenden. Voor zover Marjo eruit op kon maken, was het bij de meeste stellen juist de vrouw geweest die het aan de man had voorgesteld.

‘Wat dapper van hen!’ Marjo schudde haar hoofd laat op de avond. ‘Het wordt hier op een serveerblaadje gepresenteerd en ik ben bang om ja te zeggen. Zij zijn net als ik. Zij dromen en fantaseren ook. Waar ben ik bang voor?’

Maar er was nog steeds de realiteit dat ze gestraft zou worden door de man waarmee ze naar bed zou willen gaan, de man van wie ze wilde houden en respecteren als haar gelijke. Gestraft worden was helemaal niet sexy. Afgezien van wat er in haar fantasieën zou kunnen gebeuren, kende Marjo de waarheid. Gestraft worden ging gepaard met gevoelens van schaamte, angst dat ze alles verprutst had en Robert die haar nooit weer zo zou bekijken als voorheen, afkeer van zichzelf en het verdriet dat ze gefaald had. Hoe konden deze dingen een plekje krijgen in een relatie tussen man en vrouw? Hoe kon ze zijn gelijke zijn als hij haar zomaar een pak op haar bips zou kunnen geven?

Marjo las de verhalen van de vrouwen die leefden op de manier die Robert haar voorgesteld had. Wat wil ze hen graag om advies vragen. Het hielp haar dat zij hun ervaringen zo gewillig deelden en dat sommigen dezelfde muur hadden moeten slechten waar zij zo bang voor was. Bovendien was het geweldig dat de meeste vragen waar ze mee omliep door de anderen al eens gesteld waren. Toch was er één vraag die ze dolgraag beantwoord wilde zien. ‘Als je partner huiselijke discipline als voorwaarde voor het huwelijk had gesteld, was je dan met hem getrouwd?’

Marjo surfde zoveel op internet als ze maar durfde. Ze werd geacht de site van ‘Zeezicht’ en van het souvenirwinkeltje te onderhouden en up te daten als ze op internet was. Digitale foto’s van truien, quilts en andere huisnijverheid van de vrouwen maakten het haar gemakkelijk om af en toe de site te vernieuwen, maar ze deed het voorkomen dat sommigen ‘niet in de haak’ waren omdat ze gemaakt waren naar ‘geleende’ patronen, zodat het goed was om te zoeken of er geen copyright op rustte. Dit alles gaf Marjo een dekmantel om regelmatig online te zijn. Ondanks dat besteedde ze steeds meer tijd op internet en haar smoesjes begonnen vragen en opgetrokken wenkbrauwen op te leveren.

Er was een dag dat Marjo veel tijd besteed had aan het lezen van een verhaal op ‘huiselijke discipline’. Ze was helemaal opgegaan in een meeslepend verhaal, zich niet bewust van wat er zich omhaar heen afspeelde. Roberts plotselinge verschijning in de deurpost had haar danig laten schrikken. Ze had snel het venster van de ‘huiselijke discipline’ weggeklikt om door te werken op de site waar ze wou gaan uploaden. Ze voelde hoe ze kleur als vuur kreeg als een klein kind dat betrapt werd met haar vingers in de koektrommel.

Robert was verbaasd dat Marjo nog steeds achter de computer zat en leek haar betrapte houding niet op te merken. ‘Je bent daar nu al uren mee bezig. Sluit alsjeblieft af en ga je met het echte werk bezig houden’.

‘Maar dit is echt werk, Robert’, zuchtte Marjo.

‘Lui werk, bedoel je. We hebben het veel te druk om ons te kunnen veroorloven de hele dag achter een bureau te zitten. Kom er achter weg’.

Marjo gromde stilletjes maar deed wet er van haar verlangd werd.

Een paar keer was Marjo er al mee weggekomen met het afsluiten zonder dat ze al haar sporen had kunnen uitwissen. Dus toen ze deze keer had afgesloten door op het kruisje in de rechter bovenhoek te klikken, had ze nergens meer bij stil gestaan.

Later die avond, had Robert nog wat dingen te doen op het internet. Hij was het internetadres van de site die hij wilde bezoeken vergeten. En omdat hij niet met de zoekmachine wou werken drukte hij op het rolldown-menu van de adresbalk om de laatst bezochte sites in beeld te brengen. www.geocities.com/peter1z, Stichting Daphne’s Foundation en een discussieforum vulden het venster waar hij sites verwacht had over vissen en jagen.

‘Wat zullen we nu beleven?’, grinnikte hij. ‘Dus daar ben je mee bezig?’

Hij heeft de site waar hij naar zocht niet meer gevonden. In plaats daarvan volgde hij het spoor van sites die de vrouw waar hij van hield bezocht had.

‘Tja, wat zeg je daar van?’, mompelde Robert ruim na middernacht toen iedereen in het pension in diepe rust was. Hij las op de site van de huiselijke discipline.

‘Hoe heeft ze dit allemaal gevonden?, vroeg hij zichzelf af vlak voordat het weer licht begon te worden.

De volgende dagen had hij niet de gelegenheid om ernaar te vragen. ‘Zeezicht’ was helemaal volgeboekt en er waren een aantal veeleisende gasten bij. Zowel Robert als Marjo hadden hun handen vol om aan alle wensen van hun betalende gasten tegemoet te komen.

Marjo was de eerste die het loodje legde. Een week lang gezeur van veeleisende gasten, hadden haar doen ontploffen.

~~~~~~~~~~~~~oo000oo~~~~~~~~~~~~~

‘Wilt u alstublieft uw mond houden?’, schreeuwde Marjo voor de tweede keer toen de vrouw voor haar er voor de zevende keer op stond dat er een hovercraft van het strand bij ‘Zeezicht’ naar de haven van Vlieland zou moeten zijn. De vrouw had geen zin om een taxi te bestellen naar de passagiersboot. Waarom kon ‘Zeezicht’ niet investeren in een transportmiddel dat haar gasten wilden? Ze luisterde helemaal niet naar het antwoord van Marjo, ze wilde alleen maar haar gal spuwen.

Geld of het gebrek hieraan, en vergunningen of het ontbreken hiervan, of gewoon logistieke problemen, voor sommige gasten maakte het allemaal niets uit. Een paar van hen konden niet voorbij hun eigen beperkte blik kijken. Maar Marjo verloor de realiteit helemaal uit het oog. In plaats van gewoon te luisteren naar wat de vrouw had te zeggen zodat ze ook weer verder kon met haar dagelijkse beslommeringen, raakte Marjo verzeild in een felle discussie en hoorde haar zelf zeggen wat voor idioot ze was.

De woordenwisseling eindigde ermee dat Marjo geïrriteerd de benen nam, de vrouw geen andere keuze te laten dan het met Robert op te nemen en hem in detail te vertellen over zijn luie en brutale werkneemster.

Sommige dingen die hij hoorde vond hij niet zo verontrustend, maar als wat de vrouw zei over haar gedrag en taalgebruik waar was, dan was hij echt teleurgesteld. Diep in zijn hart moest Robert toe geven dat hij ook de neiging zou hebben gehad om sommige dingen die Marjo gezegd had, te zeggen, maar hij glimlachte en beloofde de gast dat hij haar relaas op prijs stelde en dat hij maatregelen zou nemen.

‘Bedank voor uw verhaal mevrouw Joosten. Wanneer ze de begroting voor volgend jaar maken, dan zullen we uw suggestie voor een hovercraft in onze overwegingen meenemen. Ik bied mijn verontschuldigingen aan voor het gedrag van Marjo. Ik verzeker u dat ik het met haar zal bespreken en ik ga er vanuit dat ze zelf haar verontschuldigen ook nog zal willen maken voor de dag verstreken is’.

De vrouw glimlachte en leek de charmante aanpak van Robert op prijs te stellen.

Dit moest in de komende uren dus afgehandeld worden. Robert had eerst nog wat andere dingen te doen en Marjo had het druk met het doen van boodschappen in het dorp, het schoonmaken van de kamers van de gasten en de was.

‘Marjo!’, riep Robert naar boven om een uur of drie ’s middags nadat hij voor de derde keer bij mevrouw Joosten en haar halfzachte echtgenoot was ontboden. Ze vroegen zich af wanneer ze de verontschuldigingen van dat brutale kamermeisje konden verwachten en waren er duidelijk niet mee ingenomen dit op een tijdstip af te handelen dat Robert beter uitkwam.

Marjo had al een donkerbruin vermoeden wat hij haar van haar wilde toen Robert haar riep. De toon in zijn stem gaf haar hierover een flinke aanwijzing. Ze wist als ze niet zou reageren, hij boven zou komen om haar te zoeken. Om te voorkomen dat het een heel heen en weer geroep zou worden wat door de gasten gehoord zou worden, zei ze niets en wachtte af.

~~~~~~~~~~~~~oo000oo~~~~~~~~~~~~~

’Marjo? Waar hang je in vredesnaam uit?’, riep Robert nogmaals, dit keer boven aan de trap.

‘Hier’, antwoordde za vanuit haar kamer.

‘Weet je dat je mevrouw Joosten helemaal overstuur gemaakt hebt en dat ze wil dat ik je eens goed de waarheid zeg?’, zuchtte Robert.

‘Ja dat weet ik. Ze is een helleveeg’, luidde Marjo’s pittige antwoord.

‘Ze is onze gast, Marjo, ze dient met respect behandeld te worden, hoe je ook over haar denkt’, zei Robert streng.

‘Ik kon er niets aan doen, OK?’, antwoordde ze defensief.

‘Vertel me dat maar eens hoe het gegaan is’, vroeg Robert en ging op de rand van haar bed zitten.

Marjo aarzelde. ‘Er valt niet zoveel te vertellen. Die vrouw is onmogelijk. Ze bleef maar doorzeuren over onmogelijke dingen. Bovendien wilde ze helemaal niet luisteren toen ik haar probeerde uit te leggen dat haar ideeën helemaal niet praktisch of redelijk waren’.

‘Waarom ben je eigenlijk de discussie met haar aangegaan Marjo? Wanneer gasten met vreemde of onhaalbare voorstellen komen, dan luisteren we beleefd naar ze, bedanken hen voor hun input en laten het daarbij’.

‘Tja, dat is achteraf gemakkelijk praten. Jij hoefde het gelamenteer van die vrouw niet aan te horen’.

‘Ik heb inmiddels mijn eigen ervaring met haar dankzij jou, en ondanks dat ze er helemaal vol van zat was het niet zo moeilijk haar te laten zeggen wat ze op haar lever had’. Roberts gezicht verstrakte.

‘En? Als het allemaal zo gemakkelijk was waarom kom je dan hier klagen dat ze je op je huid zit?’, Marjo’s antwoord stond bol van het verzet en irritatie.

‘Je houding staat me niet aan Marjo’. Robert hapte niet op Marjo’s vraag.

‘Jammer dan. Het is mijn houding en je hebt het er maar mee te doen. Die vrouw maakte me kwaad en als je denkt dat ik me door het stof wentel alleen maar omdat ze hier een kamer hebben gehuurd, dan vergis je je lelijk. Ze moeten mijn respect net zoals iedereen verdienen. Hun geld geeft ze niet de rechtvaardiging om me zo tegemoet te treden’, siste ze.

’Laat ik dit eens even heel duidelijk stellen, jongedame’, Robert stond op en liep naar haar toe. ‘Ik weet dat ik wel respect verdien’.

‘Nou ja’, pruttelde Marjo en draaide zich om in de richting van het raam. ‘Je kwam hier om mij een beetje op mijn huid te gaan zitten, omdat die ouwe helleveeg op die van jou zit. Bovendien ben ik momenteel niet in mijn beste humeur, geloof ik’.

‘Dat ben je inderdaad niet. Het is de bedoeling dat je je houding onder controle houdt en omdat je hier moeite mee lijkt te hebben, zal ik mijn best doen je hier een krachtig handje bij te helpen. Jij gaat nu naar het winkeltje, zodat ik dat kan gaan doen’.

Marjo voelde een dosis adrenaline door zich heen gaan en voelde door een opkomende paniek hoe haar vingertoppen en haar kruis begonnen te tintelen. ‘Dat is niet eerlijk Robert! Ze was erg onredelijk en dat heb ik haar laten weten. Je staat toch niet toe dat andere mensen me als voetveeg gebruiken?’

‘Nee, dat kan en zal ik niet laten gebeuren. Ik zal je duidelijk maken dat je houding momenteel niet door de beugel kan en dat dit niet eens zoveel met mevrouw Joosten te maken heeft. En nu naar het winkeltje! Of heb je liever dat ik je hier en nu over de knie leg zodat iedereen het kan horen?’, sprak Robert rustig maar streng.

’Nee Robert’, Marjo deed een stapje achteruit. ‘Dit kun je niet doen! Ik mag best boos worden als mensen me als oud vuil behandelen. Het is niet eerlijk om me daarvoor een pak slaag te geven’.

‘Je mag best boos worden Marjo, dat weet je best’, Robert maakte een knikkende beweging met zijn hoofd in de richting van de deur. ‘Wat niet kan is dat je staat te schreeuwen tegen onze gasten, ook al zijn ze nog zo brutaal of veeleisend. Wat je ook niet kunt doen is mij op een disrespectvolle manier tegemoet treden zoals je daarnet deed, terwijl ik alleen maar jouw kant van het verhaal wilde horen. Zo ga je niet met me om’.

‘Nee!’ Marjo deed haar armen demonstratief over elkaar.

‘Goed dan. Dan maar kwaadschiks’. Robert stapte op haar af.

‘Nee Robert’, Marjo kroop weg om aan hem te ontkomen.

‘Ja Marjo! Je hebt twee keuzes. Of je krijgt hier, òf je krijgt in het winkeltje een pak op je blote billen. Je hebt nog precies twee seconden om een keus te maken, anders doe ik het’, Robert schudde zijn hoofd en zetten zijn handen stevig in zijn zij.

‘Wel verdomme!’, siste Marjo terwijl ze haar kaken op elkaar klemde en langs hem heen de deur uit glipte. Robert hoorde haar mompelen terwijl ze de trap afstampte en door de keuken banjerde.

‘Ik zou hier mee op moeten houden. Ben ik ook nog serieus aan het overwegen of ik met deze stijfkop wil trouwen, die niet eens de zaken van mijn kant wil bekijken. Het leven is één grote ellende!’

Robert volgde Marjo tot in de keuken, waar hij bleef staan kijken hoe ze het pad in de richting van het winkeltje afliep. Dat ze ondanks haar verzet gewoon deed wat er van haar verlangd werd, deed hem glimlachen. ‘Ik hoop dat ze die pit niet kwijt zal raken’, grijnsde hij tegen mevrouw de Boer om vervolgens naar de la te lopen om daar de walnoothouten spatel uit te vissen.

Mevrouw de Boer beantwoordde zijn grijns. ‘ Dat verwacht ik wel ouwe jongen, ongeacht hoe vaak je dat ding op haar gebruikt. Ik wed dat je haar nog steeds naar het winkeltje moet sturen als ze al ruim in de zeventig is!’

Daar moest Robert hard om lachen. ‘Ik hoop het van ganser harte, mevrouw de Boer!’

~~~~~~~~~~~~~~ooo00ooo~~~~~~~~~~~~~~~

’Kom hier en doe je broek naar beneden Marjo’ Robert liet er geen gras over groeien toen hij het winkeltje binnenstapte. Hij trok een stoel onder de tafel vandaan en draaide deze om zodat hij genoeg ruimte had om zijn plannen ten uitvoer te brengen.

‘En als ik dat niet doe’, reageerde Marjo, die geen zin had om vanaf het begin af aan mee te werken. Het was voor het eerst dat ze een pak op haar bips zou krijgen sinds er sprake van was dat ze een stel zouden zijn en voor het eerst sinds ze met haar ontdekkingstocht naar de ‘huiselijke discipline’ begonnen was. Er waren een aantal dingen die ze deze keer wilde ontdekken.

‘Dat is nu geen optie meer Marjo. Door hier te zijn geef je te kennen je aan het pak op je billen te willen onderwerpen. Als dit achter de rug is, dan kun je je mogelijkheden en je positie opnieuw bekijken. Als deze je dan niet bevallen kun je stappen zetten om ze te veranderen’. Roberts antwoord klonk als een voldongen feit.

‘Heb ik dan geen enkele stem?’, drong ze aan.

‘Je had de kans toen we deze overeenkomst bespraken. Je hebt hem echter geaccepteerd’.

‘Dat was vooraf. Nu hebben we het over veel meer dan een baantje en het hier werken onder de regels die jij bedacht hebt en dat weet je heel goed, Robert’. Marjo keek hem verwachtingsvol aan.

‘Ja dat klopt Marjo, dus waar staan we nu?’ Robert knikte en liet haar het initiatief.

‘Als ik je dit nu laat doen, en we zijn getrouwd, dan wil ik weten of je naar me luistert als ik denk dat het niet eerlijk is ben dat ik nee kan zeggen als ik heel zeker ben van mijn zaak’, antwoordde ze.

‘We hebben het steeds op de voorhand over het waarom. Ik heb je nog nooit onder handen genomen om voor jou onduidelijke redenen. Maar je moet heel goed begrijpen Marjo, als ik besloten heb dat je een pak op je bips verdiend hebt nadat we een gesprek gevoerd hebben, is dat wat er dan gaat gebeuren.

‘Maar dat is niet eerlijk Robert! Als ik een goede argumentatie heb, dan moet je naar me luisteren!’

‘Luister even naar me, Marjo, OK?’, Robert stak zijn hand op om haar aandacht te pakken.

‘OK, zeg het maar’, gromde Marjo.

‘Heb je in al die tijd dat we elkaar kennen, ooit een pak op je billen gehad waarvan je vindt dat je het niet verdiend hebt?’, vroeg hij.

‘Nee’, maar er waren ook andere manieren geweest om me iets duidelijk te maken’, antwoordde ze.

‘Tja, billenkoek is mijn manier. Het werkt goed, is snel voorbij en ik betwijfel of ik veel tijd zal verspillen aan andere manieren waarvan ik niet weet of ze wel zullen werken. Los daarvan heb ik je nooit oneerlijk behandeld, of wel?’

‘Nee’.

‘Dus, zolang ik maar eerlijk en rechtvaardig ben, is het een kwestie van het accepteren van beslissingen die ik als hoofd van de huishouding neem over wat er nodig is als je zelf niet in staat bent om dat te doen. Het zijn de kleine dingen, humeurigheid of momenten van disrespect waarvan ik vind dat ze streng tegemoet getreden dienen te worden. En Marjo, schatje, wanneer je in zo’n stemming bent, dan ben je zelf niet in staat om objectief te beoordelen wat je nodig hebt. Dat is mijn boodschap. Die moet je respecteren, anders heeft het geen zin’.

‘Maar wat als je het verkeerd hebt?, bleef Marjo volhouden.

‘Is dat dan wel eens gebeurd?’

‘Houd toch op Robert! Wat als het wel zo is?’ Marjo werd wanhopig. Ze wilde antwoord en had het idee dat hij het uit de weg ging.

‘We praten over eerlijk en oneerlijk en of ik me zal vergissen, terwijl zit helemaal niet aan de orde is. OK?’, hij begreep dat ze hier graag over wilde praten, maar op dit moment was er iets anders aan de orde. ‘Er is niets oneerlijks aan deze keer’.

‘Dat ben ik dan niet met je eens’, gromde Marjo.

‘Dan is dit een heel goed voorbeeld van hoe je niet in staat bent om te beoordelen of er betere manieren zijn of met je gedrag en houding om te gaan. Ik ben dat wel’ Het antwoord van Robert was doorspekt met een wrang soort humor die Marjo niet kon waarderen. ‘En nu hier met je blote billen en buig je over mijn knie’.

‘Verdomme Robert’, reageerde Marjo.

‘Marjo, je vraagt nu om meer dan ik oorspronkelijk van plan was om te gaan geven. Hier komen en ophouden met je gezeur’, Robert kreeg moeite om zijn eigen irritatie te beheersen.

‘Ik kan niet geloven dat ik dit doe! Ik ben zo gek als een deur!’, ze sloeg met haar handen uit frustratie op haar dijen. ‘We zijn beide hartstikke gek!’, voegde ze er aan toe, terwijl ze haar spijkerbroek samen met haar onderbroek van haar heupen schoof en over de schoot van Robert ging liggen.

‘Nee Marjo, je bent helemaal niet gek en dat ben ik ook niet. We zijn gewoon twee mensen die een effectieve manier hebben gevonden om met negatieve zaken om te gaan die stress veroorzaken en een relatie ondermijnen. Over een paar minuten zul je dat met me eens zijn, dan is alles achter de rug en kunnen we opnieuw beginnen. Wat is daar gek aan?’

Hij besloot zijn monoloog met een stevige klets op haar billen om vervolgens de klappen in een regelmatige cadans neer te laten dalen.

De eerste klappen zorgen ervoor dat Marjo ging gillen. Ze probeerde vast te houden aan haar koppige verzet, maar het effect van de pijn en de schaamte en de wetenschap dat Robert gelijk had deed haar dit snel laten varen. Marjo liet zichzelf gaan en ze huilde op een manier die haar lichaam en geest nodig hadden. Als ze dan toch moest leven met het reinigende effect van een regelmatig pak op haar bips, dan kon ze daar maar beter meteen mee beginnen.

Marjo begon na een paar minuten Robert te smeken om op te houden,maar hij bleef doorgaan met het laten neerdalen van de klappen. Hij leek zelfs het tempo te verhogen.

‘Alsjeblieft!’, huilde ze na een paar minuten.

‘Alsjeblieft?’, Robert begon harder te slaan.

‘Alsjeblieft, houd op. Het doet zo’n zeer! Het spijt me’, smeekte Marjo.

‘Waar heb je spijt van? Hij liet de spatel nog harder neerkomen toen hij die laatste woorden uitsprak.

‘Dat ik brutaal tegen mevrouw Joosten en jou gedaan heb! Alsjeblieft!’ Marjo’s snikken klonken oprecht, maar Robert ging gewoon door en negeerde ze.

‘En?’ hij sloeg haar zes keer hard met de spatel op haar billen en hield toen even op om een antwoord af te wachten.

‘Wat?’, Marjo worstelden en schopte om weg te komen.

‘En is dit pak op je bips verdiend?’

Marjo schopte nog harder en haar snikken benamen haar adem. Ze kon niet antwoorden.

‘Zeg het, Marjo’, Robert zette zijn verzoek kracht bij door de spatel weer neer te laten dalen.

‘AUW! Alsjeblieft! AUW!’, jammerde Marjo.

‘Geef antwoord op de vraag, liefje. Zo kun je het laten ophouden. Laat me horen dat je je lesje geleerd hebt’.

 
’OK! Houd alsjeblieft op! Ik snap het! Dit is eerlijk! Ik vroeg erom. Alsjeblieft!

Robert verstond maar half wat Marjo allemaal zei door haar snikken en uithalen. Hij zag veel meer aan haar lichaam en de manier waarop dat slap begon te hangen dat ze zich overgaf.

Hij hield op met slaan en hij tilde Marjo op en zette haar op zijn schoot.

‘En hoe voel je je nu?’ nadat hij haar eerst een paar minuten in zijn shirt had laten snotteren.

‘Moe’, snikte ze.

‘Boos?’, vroeg hij terwijl hij zijn kin door haar haar wreef.

‘Nee’.

‘Gekwetst en mishandeld?’

‘Nee, alleen maar moe en opgelucht’, fluisterde ze.

‘Opgelucht dat het voorbij is?’ Hij drukte haar nog steviger tegen zich aan.

‘Ja. En ook omdat je me er niet mee weg liet komen’. Marjo was verbaasd over haar eigen antwoord. Voor het eerst liet ze haar geheime kant zien en gaf woorden aan datgene waar ze bang voor was om het te voelen of te zeggen.

‘Betekent dat dat je het bij nader inzien toch met me eens bent wat de discipline betreft en zo?’ Robert omhelsde haar en streelde haar zachtjes.

‘Ja’. Marjo duwde haar gezicht in zijn shirt.

‘Zou je ermee kunnen leven?’

‘Ja, heel graag!’

‘Zo mag ik je horen’.

Ze knuffelden en wiegden wel meer dan een half uur heen en weer. Marjo ging ermee akkoord dat ze haar excuses zou maken aan mevrouw Joosten, zodat die ook weer verder kon met haar leven. Ook al vond ze dat ze het gelijk aan haar zijde had, besloot Marjo dat het maar het beste was om helemaal schoon schip te maken. Als de woordenwisseling met die idiote vrouw er niet geweest was dan had ze misschien ook wel niet ontdekt dat de manier waarop Robert met huiselijke discipline om wilde gaan, wel bij haar paste.

‘En? Heb je nog wat opgestoken van de websites die je de laatste tijd bezocht hebt?’, Robert had gewacht tot Marjo helemaal ontspannen in zijn armen lag voor hij zijn ontdekking ter sprake bracht.

‘Je weet het!’, schrok Marjo en verstijfde helemaal.

‘Ja, nou en? Heb je dat?’ Robert kon een lach maar nauwelijks inhouden toen hij zag hoe verrast Marjo reageerde.

‘Heb ik wat?’ Marjo was van de eerste verrassing bekomen en ontspande zich toen ze merkte dat Robert niet boos was dat ze billenkoek sites bezocht.

’Leer je er iets van ten aanzien van jezelf?’, hij drukte haar stevig tegen zich aan.

‘Ja’. Marjo bloosde en schurkte zich tegen hem aan.

‘Mooi zo’.

‘Dus je vindt het goed?’, Marjo lag helemaal ontspannen tegen hem aan.

‘Natuurlijk vind ik het goed’, lachte hij en boog zich voorover. Zijn mond zocht de hare voor een kus.

~~~~~~~~~~~~~ooo00ooo~~~~~~~~~~~~~~

Een week later na een rustig en ontspannen avondje samen, vroeg Robert Marjo met hem te trouwen. Ze zei ja.