Drie weken hebben Tanja en Rosa gewacht tot ze Karel konden terugpakken en vandaag was het eindelijk zover. Tanja had afgesproken wat met Karel te gaan eten. Ze gaan zelden uit eten, maar met een reservering bij die nieuwe Sushi-tent in de binnenstad was het niet moeilijk Karel te overtuigen om mee te gaan. Bij het vertrekken had ze de deur op een klein kiertje laten staan, zodat Rosa naar binnen kon glippen. Een kwartier later kwam ze Karels huis binnen en had ze de tas meegenomen. Nu was Tanja terug. Ze had alvast een wijntje klaargezet om de overwinning te vieren.

“Was het een goed restaurant?” vraagt Rosa, wanneer Tanja haar schoenen heeft uitgedaan en op de bank is geploft. “Ja, echt heel lekker! Veel te veel gegeten natuurlijk. Karel zei al dat dat minstens een keertje extra sporten betekent, maar ik denk niet dat ik daarnaar zal luisteren. Ah, lekker, daar had ik net zin in,” zegt Tanja terwijl ze haar wijn aanneemt. “Hoe was het bij jou gegaan?” “Ah, appeltje eitje,” antwoordt Rosa. “Je had de deur goed open laten staan, ik ben naar binnen geglipt en ik was binnen een minuut weer buiten. Wanneer heb je weer een afspraak met hem?” Ze is inmiddels helemaal op de hoogte van de afspraken tussen Tanja en Karel. Helemaal begrijpt ze het niet, en zo leuk vond ze het niet om geslagen te worden, maar ze weet wel, dat het voor beide heel belangrijk is. Ze merkt ook wel dat Tanja het fijn vindt om met iemand te kunnen bespreken. Ze praat er in elk geval vaak over.

“Komende zaterdag ga ik weer langs. Ik heb natuurlijk die dag sporten al gemist toen ik bij jou langskwam, dus hij zal hoe dan ook wel naar zijn spulletjes gaan zoeken. Dan komt hij van een koude kermis thuis.” Tanja grijnst van oor tot oor. “Kom, laat me eens zien, wie weet zitten er ook wel nieuwe dingen waarmee hij me wil verrassen.” Rosa pakt de tas en zet deze op tafel. Meteen wordt Tanja doodsbleek en slaat ze de hand voor de mond. “Rosa! Dat is de verkeerde! Dat is zijn dokterstas!” “Wat? dat meen je niet!” roept Rosa en ze ritst de tas open. Medicijnen, een stethoscoop, in elk geval geen leren of houten speeltjes. “Shit, dat is niet goed! Wat gaan we doen?” Tanja denkt snel na. “Ik kan morgenvroeg de tas naar zijn werk brengen? Dan lijkt het net of hij die gisteren zelf vergeten is.” Rosa denkt en denkt, maar vindt geen beter idee. “Flink duimen dan maar dat hij die tas vannacht niet nodig heeft.” Tanja lacht. “Duimen inderdaad. Hoezo neem je weer de verkeerde tas mee?” Rosa lacht terug als een boer met kiespijn. “Dit is anders, nu is t per ongeluk…”

Met slechts 1 drankje, maar toch een flinke kater, gaat Rosa slapen. De volgende dag treft ze Tanja op het werk. “En, is het gelukt?” vraagt ze zenuwachtig. “Misschien, ik was er voor hij er was, en ik denk dat ik langs de assistente geglipt bent zonder dat ze me gezien heeft,” zegt Tanja met een voorzichtig glimlachje. “Pfoeeh, dat was te close! Nou gelukkig dat we ermee weggekomen zijn. De volgende keer zal ik de goeie tas meenemen,” antwoordt Rosa. “De volgende keer!? Jij bent ook onverbeterlijk zeg.”

Een uur later krijgt ze een skypebericht. Het is van Tanja. “Kun je even bij me komen?” “Waarvoor?” vraagt Rosa, maar ze krijgt geen antwoord. Met een zucht staat ze op. Het is altijd vervelend als iemand je uit je concentratie brengt. “Wat wilde je bespreken?” vraagt ze als ze het hokje van Tanja binnenstapt. Tanja zwijgt en laat haar telefoon zien. “Vanavond melden, 19:30. Geen excuses.” Afzender: Karel. “Nee, hoe dan!” roept ze uit. “Weet ik ook niet, hij neemt niet op,” zegt Tanja. “Het betekent vast niets goeds.” “Ik ga met je mee!” zegt Rosa vastberaden. “Dat hoeft niet hoor, hij weet volgens mij niet dat jij er iets mee te maken hebt,” werpt Tanja tegen. “We hebben dit samen gedaan, we gaan samen met hem praten,” zegt Rosa. Tanja knikt. “Vooruit: samen uit, samen thuis.”

De rest van de dag komt de concentratie niet meer terug. Bij Tanja gaan ze samen nog een hapje eten, maar er komt maar weinig door haar keel. Zwijgend vertrekken ze naar Karel. Hij doet de deur open met een gezicht als een donderwolk. “Waarom verbaast het me niets dat jij er ook bij bent?” bijt hij Rosa toe. Ze weet even niet wat ze moet zeggen. “Nou, snel doorlopen en zitten, nu kan het nog!” Ze volgt Rosa naar de bank. “Dus, jullie vonden het leuk om mijn dokterstas te stelen,” barst Karel direct los. Tanja staart naar de grond. “We wilden je andere tas stelen, die met je slagspulletjes,” mompelt ze. Karel haalt even diep adem. “Nou, dat is dan niet gelukt! Jullie hebben mijn dokterstas meegenomen. En jullie hebben heel erg geluk dat ik vannacht niet opgeroepen ben. Als ik mijn medicijnen niet had kunnen meenemen, had dat hele lelijke situaties kunnen opleveren. En jullie wisten het ook, anders had je niet in alle vroegte geprobeerd om die tas weer naar binnen te smokkelen.” Rosa voelt zich doodongelukkig wanneer ze dit hoort. Ze weet dat het echt stom is wat ze gedaan hebben.

“Jij blijft hier, dit kan niet tot zaterdag wachten,” zegt hij met een blik op Tanja. Tanja zit met haar hoofd in haar handen naast haar. “Jij hebt net zo goed straf verdiend, maar omdat wij daar niets over hebben afgesproken, kun je er nog voor kiezen om naar huis te gaan.” Rosa beseft nogmaals hoe slecht ze zich voelt. “Dan blijf ik ook. We hebben dit samen gedaan, we hebben samen straf verdiend.” Tanja kijkt verbaasd, maar durft niets te zeggen. Karel kijkt haar echter streng aan. “Prima, dan jij in die hoek, en jij daarachter. Handen op de rug gevouwen en geen woord, dan ga ik de juiste spullen halen.”

Met een bonkend hart wacht Rosa in de hoek tot Karel klaar is. Ze durft geen piep te geven. Hoeveel pijn zou het gaan doen? Waarom is ze niet gewoon weggegaan? Ze kon toch naar huis gaan? Maar dan bleef Tanja hier alleen achter om te boeten voor de streek die ze samen hadden uitgehaald en die door haar fout was misgelopen. Nee, dat kon niet, dan kon ze Tanja nooit meer aankijken, en voorlopig ook niet in de spiegel kijken. Ze had geen keus. Ze moest hier doorheen.

“Omdraaien en meekomen,” beveelt Karel streng. Gedwee lopen Tanja en Rosa achter hem aan. “Jij eerst, over de tafel buigen en aan de andere kant vastpakken,” zegt hij tegen Tanja. Zonder opmerkingen volgt ze zijn aanwijzingen op. Karel haalt intussen zijn leren riem uit de lussen van zijn broek en vouwt deze dubbel. “Goed kijken Rosa, jij bent hierna aan de beurt.” Zonder verdere aanwijzingen haalt hij zijn riem naar achteren en laat deze hard neerkomen de Tanja’s achterwerk. Ze slaakt een gedempte kreet, meer uit verrassing dan uit pijn. Karel gaat in hoog tempo door. Rosa ziet dat hij, met een kleine zwaai van zijn pols, de riem nog net iets harder laat neerkomen. Ze ziet hoe Tanja op haar tenen gaat staan, haar lichaam draait om aan de riem te ontsnappen, tot Karel haar met zijn woorden of met zijn vrije hand terug in positie zet. Tanja kreunt onder de regen van slagen. Dan houdt hij plots op. “Zo, Tanja, je bent voldoende opgewarmd, jij gaat daar staan. Rosa, over de tafel.”

Met een kleine aarzeling buigt Rosa over de tafel. Ze voelt zich zo kwetsbaar, met haar billen naar achteren. Ze wacht, maar er gebeurt niets. Net op het moment dat ze zich afvraagt of er überhaupt nog iets komt, voelt ze de riem hard neerkomen. Van schrik schiet ze omhoog en pakt haar billen met beide handen vast. “Rosa, blijven liggen, anders doe ik je nog pijn,” geeft Karel aan. “Wat is dit dan?” flapt ze eruit. Karel laat het gelukkig gaan. Meteen komt de volgende slag, en de volgende. Rosa knijpt haar ogen dicht en bijt haar tanden op elkaar. Ze snapt nu het draaien van het lichaam bij Tanja, want haar rechterbil komt er beduidend slechter vanaf dan haar linker. Met alle macht knijpt ze met haar vingers in de tafelrand om overeind te komen, tot ook hier de straf plots stilhoudt. “Rosa, kom overeind,” hoort ze, en ze laat de tafelrand eindelijk los.

“Dat jullie geintjes met me willen uithalen begrijp ik, en ik snap ook wel dat jullie samenspannen, maar dit was gevaarlijk. De volgende keer denken jullie iets langer na, is dat duidelijk?” Als kleine schoolmeisjes kijken Tanja en Rosa beide naar de grond. “Ja, Karel,” stamelen ze gelijktijdig. “Mooi, goed dat het doordringt.” Hij pakt een grote houten paddle. “Om dat effect helemaal door te laten dringen, krijgen jullie beide nog 10 klappen met deze paddle. Jullie buigen zo direct beide aan een kant over deze tafel, en houden elkaars handen vast. Samen zorgen jullie ervoor dat niks tussen mijn paddle en jullie billen komt, want anders gebeuren er misschien ongelukken. En omdat jullie toch zo graag samenwerken, gaan jullie dit hele stuk samen doen. Tanja jij trekt Rosa’s broek en onderbroek uit en zorgt dat deze keurig gevouwen hier midden op tafel liggen. Daarna doet Rosa hetzelfde bij jou.”

Tot nu toe heeft Tanja heel volgzaam haar straf ondergaan, maar nu kijkt ze Karel verbolgen aan. “Waarom moet je toch altijd weer iets bedenken om me te beschamen, is dat slaan soms niet genoeg?” “Als je denkt dat dit beschamend is, dame, dan moet je binnenkort maar eens terugkomen. Het kan nog veel erger,” countert Karel. “Vooruit, ik heb niet de hele dag.” Met een gezicht op onweer loopt Tanja naar Rosa en maakt haar knoop los. Met een vuurrood gezicht laat Rosa dit gebeuren. Ze voelt hoe Tanja haar duimen in de broek zet en deze langzaam over haar licht gezwollen billen naar beneden trekt. Wanneer haar kleren op de grond liggen, stapt ze eruit. Ergens heeft ze wel een bewondering voor Karel: dit was nog weer erger dan het zelf te moeten doen. Nou ja, bewondering is misschien niet helemaal het juiste woord. Wanneer Tanja de kleren heeft opgevouwen, loopt Rosa naar haar toe om haar onderlijf te ontbloten. Tanja probeert zoveel mogelijk weg te kijken, maar staat er ook met rode wangen bij. Wanneer Tanja’s kleren ook zijn opgevouwen, lopen ze zonder woorden naar de tafel. Ze gaan tegenover elkaar staan, buigen naar elkaar toe en grijpen elkaars handen stevig vast.

Karel loopt naar Tanja toe en tikt de paddle een paar keer voorzichtig tegen haar billen. Tanja knijpt haar ogen weer dicht. Dan gaat de paddle naar achter en hard weer naar voor. Door de kracht en het gewicht schokt Tanja naar voren. Haar mond en ogen gaan wagenwijd open en ze knijpt in Rosa’s handen. Karel wacht even en dient dan de tweede klap toe. Deze keer heeft Tanja haar evenwicht beter onder controle, maar knijpt ze nog iets harder. Zo volgen de klappen elkaar op. Bij iedere klap vertrekt Tanja’s gezicht meer en knijpt ze nog harder. Bij nummer 9 wordt Tanja verrast door Karel, die meteen nummer 10 laat volgen. Ze gilt het uit, maar laat niet los. “Goed gedaan Tanja,” complimenteert Karel haar. “Nu moet je Rosa nog even helpen.”

Veel te snel voelt Rosa de zachte tikjes op haar billen. Dan volgt plots de klap. Ze voelt hoe ze naar voren gedrukt wordt, hoe haar dijbenen tegen de tafel drukken. En de pijn, de helse pijn in haar billen, vooral die arme linkerbil. Ze beseft nog niet helemaal wat er gebeurd is wanneer de volgende klap al volgt. Wat doet dit verschrikkelijk pijn! Dit is de haarborstel op anabolen! En wat is 8 nog veel. ‘Gelukkig’ is dat getal al snel 7, want Karel gaat gewoon door. Bij elke volgende klap slaakt Rosa een harde kreet, om de pijn eruit te schreeuwen. Bij 8 houdt Karel even in. “Tot nu toe heb je het goed gedaan. Wil je de laatste 2 ook zo snel achter elkaar, of los?” Een duivels dilemma. Snel doet vast meer pijn, maar dan is ze nu klaar. Langzaam betekent dat het nog weer langer duurt. “Snel graag,” besluit ze. Voor ze het weet zijn de twee klappen toegediend. Wanneer de pijn doordringt, wil ze met haar handen naar achter vliegen om alles weg te wrijven. Tanja heeft haar echter nog vast, zodat ze stampvoetend blijft liggen.

“Heel goed gedaan dames! Jullie mogen je weer aankleden.” Stijfjes komt Rosa overeind en pakt ze haar kleren. Bij het aantrekken van haar ondergoed glijdt ze even met haar vingers over haar billen. Ze zijn helemaal gezwollen. Bij Tanja ziet ze het patroon van langwerpige banen en een grote dieprode cirkel met een wit centrum onderaan de rechterkant van haar billen. Zo ziet het er bij mij ook uit, bedenkt ze zich. Het ziet er verschrikkelijk uit. Het aantrekken van haar broek is geen pretje, deze schuurt over haar billen. Uiteindelijk lukt het. Ze gaat voorzichtig op de bank zitten, die gelukkig lekker zacht is. “Willen jullie nog wat dringen?” vraagt Karel, eindelijk wat vriendelijker. Ze kijkt Tanja aan. Een wijntje moet nog wel kunnen.

Karel loopt de keuken in. Ze kijkt Tanja weer aan. “Ik snap nog niet helemaal wat er leuk aan is, maar het helpt wel tegen het schuldgevoel. Ik moest er niet aan denken dat je dit alleen zou doorstaan.” Tanja glimlacht. “Gek he, dat het zo werkt. Zo is het bij mij ook begonnen.” Ze laat even een stilte vallen. “Toch wel raar dat we ons zo schuldig voelden, terwijl we volkomen gelijk hadden om Karel eens terug te pakken.” Rosa denkt er even over na. Dat was inderdaad wel vreemd, wie was nu eigenlijk onrecht aangedaan. Ze ziet Karel de kamer naderen. “De volgende keer pakken we de goeie tas, he Tanja!” zegt ze met een veelbetekenende blik naar haar bazin. Die begrijpt de hint direct. “Ja, we pakken hem terug, “ antwoordt ze net te hard. “Wat hoor ik daar dames?” vraagt Karel streng als hij de kamer binnenloopt. “Niiiks” klinkt het in koor van de twee dames met reeënogen. Karel rolt met zijn ogen. Hier krijgt hij nog de handen vol aan.