Posted on by admin

Boswandeling

Ze voelde de frisse wind onder haar rok waaien en vleide zich wat dichter tegen hem aan. Het was mooi weer en ze waren vol goeie moed vertrokken voor een boswandeling. Eerst kwamen ze regelmatig nog andere mensen tegen, maar nu al een hele tijd niet meer. Ze waren alleen in het bos. Ze huiverde van plezier. Wat zou hij met haar doen?
Een windvlaag blies haar rok wat omhoog. Ook al was er niemand in de buurt, toch duwde ze de stof vlug weer naar beneden. Ze had geen ondergoed aan. Ook geen beha. Alles wat ze droeg, was dit stukje stof dat tot jurk was gemaakt. Gelukkig zaten er wat frutsels op, zodat het niet al te hard opviel dat haar tepels recht overeind stonden. Het hielp ook niet dat hij er regelmatig eens zogenaamd per ongeluk langs streeks. De grijns op zijn gezicht gaf aan dat het eigenlijk helemaal niet per ongeluk was.
En nu waren ze dus alleen in het bos. Plots voelde ze hoe zijn hand onder haar rok kroop en haar billen begon te aaien en erin te knijpen.
“Niet doen, wat als iemand ons ziet?” zei ze. Maar er was niemand en dat wist ze zelf ook. Toch bleef het spannend. Stel je voor…
Zijn andere hand verdween nu in haar décolletté en ze voelde zijn vingers naar haar tepel zoeken.
“Komaan, wat voor zicht moet dit zijn…” zei ze.
“Je hebt gelijk.” Abrupt haalde hij zijn handen van haar lichaam. Zo had ze het nu ook weer niet bedoeld… Vragend keek ze hem aan.
“Trek je jurk maar uit, dat zal veel gemakkelijker gaan.”
Dit had ze helemaal niet bedoeld. Er was wel niemand, maar toch… De tinteling in haar buik wees haar erop dat ze dit stiekem wel heel leuk vond. Naakt in het bos. Ze keek om zich heen. Niemand te zien. Vooruit dan maar. Schuchter deed ze haar jurk uit, terwijl ze de grond onder haar voeten nauwlettend in het oog hield. Nu voelde ze de wind over heel haar lichaam, ze kreeg er kippenvel van, op een aangename, spannende manier.
Hij nam haar bij de hand. “Zo, kom maar mee.”
Huh? Wat? Gaan we gewoon verder wandelen? Blijkbaar wel… Nu liep ze naakt door het bos. Ze hoopte maar dat er echt niemand was. Hoe ver zou hij haar zo laten lopen? Na een minuut of twee kreeg ze in de gaten dat hij een bepaalde boom op het oog had, waar hij haar heen leidde. Daar aangekomen begon hij in de rugzak te rommelen en haalde hij er een stuk touw uit. Hij zette haar met haar voorkant tegen de boom aan en bond haar handen rond de boom vast. Even later voelde ze een tweede touw rond haar voeten. Nu kon ze niet veel meer bewegen, maar dat deed ze ook liever niet, want de boomschors schuurde op haar huid.
Hij aaide over haar rug en billen en kneep nog even in haar tepels. Toen haalde hij zijn handen van haar lichaam. Even later hoorde ze een zwiepend geluid. Hij had een tak gevonden. Met een rustige regelmaat begon hij haar billen ermee te bewerken. Algauw probeerde ze de slagen te ontwijken en haar billen zo te positioneren dat ze wat beter neerkwamen, maar dat moest haar voorkant, en dan vooral haar borsten, die tegen de boom aan schuurden, bekopen. De brandende pijn van de tak verspreidde zich over haar billen terwijl haar borsten begonnen te schrijnen door het schuren langs de boomschors.
Na een hele tijd stopte hij met slaan en gooide hij de tak op de grond. Hij streek met zijn hand over haar billen en aaide haar rug. “Zo…” zei hij, “nu ben je weer gemerkt. Je bent van mij.” Vol overgave knikte ze.
Hij maakte haar los en gaf haar haar jurk terug. Ze trok die aan en grimlachte bij het gevoel dat de stof over haar geschuurde borsten veroorzaakte. Dat werd een leuke wandeling terug naar huis!

Posted on by admin

Opdrachtje

Note to self: niet meer klagen dat je je verveelt, anders komt hij weer met stomme opdrachtjes af… Nu moet je een verhaaltje schrijven. Zucht. Wat als je het niet doet? Je speelt met het idee, een spanking krijg je toch, dan kan het even goed met reden zijn? Maar nee, je bent van hem en je wilt echt zo goed mogelijk doen wat hij je opdraagt. Zelfs al vind je de opdracht vreselijk stom.
Je denkt aan hoe streng zijn stem zou klinken als je toch geen verhaaltje zou schrijven. Hij zou niet echt boos zijn, eerder teleurgesteld. Als hij terug hier is, zou hij je bij je oor nemen en in de hoek zetten, billen bloot. Zo zou je te kijk staan terwijl je luisterde naar zijn gerommel in de lades. Dat belooft niet veel goeds…
Dan komt hij achter je staan. Je houdt zonder het te merken je adem in. Zijn aanwezigheid zorgt ervoor dat je je heel klein voelt. Uiteindelijk moet je toch uitademen, maar je durft nauwelijks. Heel voorzichtig laat je je adem ontsnappen. Hij zegt nog steeds niets. Na wat een eeuwigheid lijkt, hoor je eindelijk zijn stem: “Wel, waarom heb je geen verhaaltje geschreven zoals ik je had gezegd?” Wat moet je daar nu op antwoorden? “Omdat ik geen zin had. Omdat ik het een stomme opdracht vond. Omdat ik geen inspiratie had. Omdat ik straf wilde uitlokken.” Elk antwoord is verkeerd. Dus je zegt “Ik weet het niet”. Dat vindt hij duidelijk ook geen goed antwoord, want hij neemt je oor vast. Je slikt een “auw!” in. “Bedenk dan maar vlug iets,” zegt hij, terwijl hij harder en harder in je oor knijpt. Je wordt kwaad: weet hij nu nog niet dat je niet kunt denken als hij zo’n dingen aan het doen is? Toch weet je dat je maar beter vlug een antwoord kunt bedenken. “Ik had er geen zin in,” fluister je, wetend dat het geen goed antwoord is. “Had je wel zin in de straf die zal volgen dan?” “Nu in elk geval niet meer,” denk je.
Hij sleept je aan je oor mee naar het bed, waar hij je over zijn knie trekt. Je billen zijn al bloot, dus dat bespaart hem de moeite om ze nog te ontbloten. Hij begint meteen te slaan. Redelijk hard, maar niet te hard. Je voelt al meteen dat dit straf wordt: hij begint niet bepaald rustig, maar hij bouwt wel op. Dat betekent dat het een lange en harde spanking zal worden. Je slikt even, hopend dat hij het geluid niet zal horen, ook al klinkt het oorverdovend in je oren. Na de hand, neemt hij de borstel. Hij slaat tot je ligt te piepen en te spartelen en hij je goed moet inklemmen om je niet te laten ontsnappen. Plots stopt hij. Adempauze. Helaas niet voor lang. De badborstel wordt erbij gehaald. En later nog dat stomme plankje waar je in de ikea per se de aandacht op moest vestigen. Dat was echt niet slim van je.
Pas als je helemaal ligt te huilen en al je verzet hebt opgegeven, stopt hij. Hij laat je even uithuilen terwijl je nog steeds over zijn knie ligt, wrijvend over je pijnlijke billen. Dan mag je rechtstaan. Hij haalt pen en papier uit. “Zo,” zegt hij, “dan ga je nu een verslagje schrijven van deze spanking, neem plaats.” Met een grijs op zijn gezicht trekt hij de stoel achteruit waar hij eerder het kokosmatje op had klaar gelegd. Je voelt je helemaal wanhopig worden, maar je hebt geen keuze. Pijnlijk ga je zitten en begin je te schrijven. De conclusie van het verslag wordt dat je beter toch het verhaaltje had kunnen schrijven in de eerste plaats…