Note to self: niet meer klagen dat je je verveelt, anders komt hij weer met stomme opdrachtjes af… Nu moet je een verhaaltje schrijven. Zucht. Wat als je het niet doet? Je speelt met het idee, een spanking krijg je toch, dan kan het even goed met reden zijn? Maar nee, je bent van hem en je wilt echt zo goed mogelijk doen wat hij je opdraagt. Zelfs al vind je de opdracht vreselijk stom.
Je denkt aan hoe streng zijn stem zou klinken als je toch geen verhaaltje zou schrijven. Hij zou niet echt boos zijn, eerder teleurgesteld. Als hij terug hier is, zou hij je bij je oor nemen en in de hoek zetten, billen bloot. Zo zou je te kijk staan terwijl je luisterde naar zijn gerommel in de lades. Dat belooft niet veel goeds…
Dan komt hij achter je staan. Je houdt zonder het te merken je adem in. Zijn aanwezigheid zorgt ervoor dat je je heel klein voelt. Uiteindelijk moet je toch uitademen, maar je durft nauwelijks. Heel voorzichtig laat je je adem ontsnappen. Hij zegt nog steeds niets. Na wat een eeuwigheid lijkt, hoor je eindelijk zijn stem: “Wel, waarom heb je geen verhaaltje geschreven zoals ik je had gezegd?” Wat moet je daar nu op antwoorden? “Omdat ik geen zin had. Omdat ik het een stomme opdracht vond. Omdat ik geen inspiratie had. Omdat ik straf wilde uitlokken.” Elk antwoord is verkeerd. Dus je zegt “Ik weet het niet”. Dat vindt hij duidelijk ook geen goed antwoord, want hij neemt je oor vast. Je slikt een “auw!” in. “Bedenk dan maar vlug iets,” zegt hij, terwijl hij harder en harder in je oor knijpt. Je wordt kwaad: weet hij nu nog niet dat je niet kunt denken als hij zo’n dingen aan het doen is? Toch weet je dat je maar beter vlug een antwoord kunt bedenken. “Ik had er geen zin in,” fluister je, wetend dat het geen goed antwoord is. “Had je wel zin in de straf die zal volgen dan?” “Nu in elk geval niet meer,” denk je.
Hij sleept je aan je oor mee naar het bed, waar hij je over zijn knie trekt. Je billen zijn al bloot, dus dat bespaart hem de moeite om ze nog te ontbloten. Hij begint meteen te slaan. Redelijk hard, maar niet te hard. Je voelt al meteen dat dit straf wordt: hij begint niet bepaald rustig, maar hij bouwt wel op. Dat betekent dat het een lange en harde spanking zal worden. Je slikt even, hopend dat hij het geluid niet zal horen, ook al klinkt het oorverdovend in je oren. Na de hand, neemt hij de borstel. Hij slaat tot je ligt te piepen en te spartelen en hij je goed moet inklemmen om je niet te laten ontsnappen. Plots stopt hij. Adempauze. Helaas niet voor lang. De badborstel wordt erbij gehaald. En later nog dat stomme plankje waar je in de ikea per se de aandacht op moest vestigen. Dat was echt niet slim van je.
Pas als je helemaal ligt te huilen en al je verzet hebt opgegeven, stopt hij. Hij laat je even uithuilen terwijl je nog steeds over zijn knie ligt, wrijvend over je pijnlijke billen. Dan mag je rechtstaan. Hij haalt pen en papier uit. “Zo,” zegt hij, “dan ga je nu een verslagje schrijven van deze spanking, neem plaats.” Met een grijs op zijn gezicht trekt hij de stoel achteruit waar hij eerder het kokosmatje op had klaar gelegd. Je voelt je helemaal wanhopig worden, maar je hebt geen keuze. Pijnlijk ga je zitten en begin je te schrijven. De conclusie van het verslag wordt dat je beter toch het verhaaltje had kunnen schrijven in de eerste plaats…