Keuzes (85)

Je besluit voor het grootste gemak te gaan en gewoon in de stoel te gaan slapen. Snel val je in een diepe slaap. Zo diep, dat je niet merkt dat Paul binnenkomt totdat je zachtjes zijn hand op je schouder voelt. “Schatje, wakker worden.” Langzaam doe je je ogen open en rek je je uit. Je beseft dat je zo lang geslapen hebt dat je geen tijd meer hebt om schoon te maken. Paul kijkt je bezorgd aan. “Hey, moest jij niet werken vandaag? Ben je ziek?” Direct ben je volledig wakker. Shit ja, je hebt je natuurlijk ziekgemeld vandaag. Wat kun je nu het best zeggen? Als je bekent dat je niet echt ziek bent, ben je zeker nog niet jarig. Misschien kun je beter doen alsof je ziek bent, maar ja, als Paul daar achter komt..

Bekennen dat je niet ziek bent

Doen alsof je ziek bent

      Keuzes (86)

      Je besluit om naar bed te gaan. In de slaapkamer zie je je pyjama hangen aan de kleerkast. Deze draag je niet altijd, maar soms voel je je klein en dan past deze pyjama, met een zacht shirt en een lange broek, het best bij je gemoedstoestand. Soms is het ook andersom, dan voel je je kleiner doordat je de pyjama aantrekt. Misschien is dat nu ook wel fijn bij je dutje. Je kleedt je uit en trekt de pyjama aan. Bijna direct nadat je in bed bent gaan liggen, val je in slaap. Na wat voelt als vijf minuten, maar wat na een korte blik op je telefoon bijna drie uur blijkt te zijn, word je wakker van de deur die dichtvalt. Shit, Paul is thuis en je hebt nog niks aan het huis gedaan! Licht verward stapt hij de kamer binnen. “Schatje, ben je hier? Was je aan het slapen?” hij fronst. “Ben je ziek?” Zonder erbij na te denken zet je een klein stemmetje op. “Ja, beetje,” piep je. “Ach meisje, nou blijf dan maar even liggen. Heb je wel honger?” Je knikt. “Goed, dan ga ik eerst eten maken en kom ik straks nog even bij je.” Zachtjes doet hij de deur weer dicht. Je voelt je wel een beetje schuldig, maar het is ook wel fijn dat er voor je gezorgd wordt.

      Ziek in bed

        Keuzes (87)

        Je haalt even diep adem. “Ik, euhm, ben niet ziek, Paul, ik was gewoon in slaap gevallen.” Paul kijkt verward. “Was je thuis aan ’t werk dan? Ik dacht dat je vandaag naar kantoor moest? Je kijkt naar de grond en het volume valt weg uit je stem. “Ik had me ziekgemeld.” Paul denkt weer na. “Maar je bent dus niet ziek?” Je schudt je hoofd. Dan blijft het stil, veel te lang stil. “Meisje, kijk mij eens aan!” Je wil niet, maar je doet het toch. “Als ik het goed begrijp heb je je dus ziekgemeld zonder dat je ziek bent en toen ben je hier de hele dag gaan slapen?” “Niet de hele dag! Ik heb ook nog gelezen.” Op het moment dat de woorden je mond verlaten weet je al hoe dom dit klinkt. “Ah excuses, mijn fout,” zegt Paul sarcastisch, je hebt ook nog gelezen. Dat verandert de zaak of toch niet misschien?” Bedeesd schud je je hoofd. “Nee, dat denk ik ook niet. Maar je hebt geluk, ik heb een cadeautje voor je meegebracht.” Je ogen lichten op. “Een cadeautje?” Paul knikt. “Zeker, ik ga het wel even pakken.” Hij loopt uit de kamer, je hoort het geschuif van een keukentrapje en dan komt hij terug met een pakketje in zijn hand. “Had je deze al zien liggen?” Je schudt weer met je hoofd. “Maak maar open,” spoort Paul je aan. Zijn nieuwsgierigheid om je reactie is duidelijk groter dan zijn boosheid over je ziekmelding. Je vouwt het karton open en schuift heel langzaam het briefje onderin eruit. Dan haal je langzaam het beschermende plastic van het cadeautje uit het pakje. Dan haal je voorzichtig de plakband los. Je voelt met je hand in het plastic. Je pakt wat je denkt dat een handvat is en haalt het cadeautje langzaam tevoorschijn. Vol bewondering draai je het om in je handen. Het is een prachtige, antieke, ebbenhouten haarborstel, ovaal, plat en behoorlijk groot. “Vind je ‘m mooi?” vraagt Paul. Je knikt. “Ja, echt heel mooi!” Met halve kracht sla je in de palm van je andere hand. Shit, dat doet pijn zeg! “Ja, dat is precies waar ik ‘m voor ga gebruiken of ja, bijna precies” zegt Paul gemeen terwijl hij de borstel uit je handen pakt. “Hier komen,” zegt hij streng terwijl hij gaat zitten op een van de leuningloze stoelen die hij zo graag gebruikt voor het uitdelen van straf. “Weet je zeker dat je de borstel niet wil bewaren voor een bijzonder moment?” probeer je nog, tegen beter weten in. “Dit lijkt me precies het juiste moment. Kom hier, zei ik.” Langzaam kom je dichterbij. Wanneer je naast hem staat, duwt hij je handen op je rug, maakt de knoop van je broek open, zet zijn vingers in de band van je broek en trekt met een paar bewegingen zowel je broek als je onderbroek tot in je knieholtes. Dan pakt hij je handen weer en helpt je over de knie. “Irene, weet je waarom je straf hebt verdiend?” “Ja Paul,” is je antwoord. Meer krijg je er op dit moment niet uit, maar gelukkig wordt er ook niet meer verwacht. Je voelt het koude hout op je billen en je doet je ogen dicht. De eerste klap is altijd weer erger dan je had onthouden, maar dit … ding doet wel echt ontzettend veel pijn. In een traag tempo slaat Paul door en bij elke klap hap je naar adem. “Ga je je nog eens ziekmelden zonder dat je ziek bent?” “Auw! Nee Paul!” “En de hele dag niets doen?” “Auau, nee Paul!” Na een klap of dertig gaat het tempo omhoog. Je begint te spartelen, maar Paul blijft slaan terwijl hij je benen tussen de zijne klemt. Je jammert en smeekt, maar het houdt niet op, tot je eindelijk verlost wordt. “Gaan we dat nooit meer doen?” “Nee Paul, echt niet!” beloof je en je meent het. “Goed, dan mag je in de hoek nog even nadenken terwijl ik het eten maak.” Hij helpt je overeind en je schuifelt naar de hoek. Beschaamd en met je billen in brand sta je daar terwijl je langzaam weer rustig wordt. “Het eten is klaar,” kondigt Paul aan en je mag eindelijk je kleren weer aantrekken.

        Het avondeten

          Keuzes (82)

          Na even nadenken bedenk je dat een cadeautje het leukste is wanneer je het ook een verrassing laat. Paul is meestal erg goed als het om cadeaus kiezen gaat en je gunt hem ook dat moment waarop je voor het eerst ziet wat hij gekocht heeft. Je laat het pakje liggen en gaat dan verder met schoonmaken. Daarna is het tijd om te lunchen. Je gaat naar de keuken en maakt wat lekkers klaar. Terwijl je de lunch opeet, denk je na over wat je die middag nog kunt doen. Je kunt natuurlijk even lekker uitrusten en een dutje doen, maar je kunt ook nog ontspannen wat lezen. Beide opties klinken aanlokkelijk!

          Een dutje doen

          Een stukje lezen

              Keuzes (83)

              Je besluit je schouders eronder te zetten en te gaan schoonmaken. Waarschijnlijk raak je dat vermoeide gevoel snel kwijt als je wat aan het doen bent. Je spit door de kasten en haalt spullen tevoorschijn die je al in jaren niet meer hebt gebruikt. Weg ermee! Met het zweet op je voorhoofd en vol goede moed ga je door naar de slaapkamer. Je gaat door de kledingkast en haalt er shirtjes uit die je minstens drie zomers niet meer gedragen hebt. Nou ja, misschien kan een deel van het spul nog op Vinted en anders kan het naar de kringloop. De kasten zijn hoog en je kunt niet overal goed bij. Wanneer je op je tenen gaat staan kun je net een vinger over de bovenste plank halen. Bah, helemaal vol met stof! Je loopt naar het hok bij de wasmachine en pakt een krukje. Daarmee kun je wat beter zien wat er allemaal op de plank ligt. Terwijl je een stofdoek over de plank haalt zie je een pakketje liggen. Nieuwsgierig pak je het pakje van de plank. Op het etiket staat dat het pakje aan Paul gericht is. Na wat speurwerk zie je dat hij het net voor zijn reis ontvangen heeft. Waarschijnlijk een verrassing voor vanavond. Je draait het pakje om en ziet dat een plastic zegel het pakje dichthoudt. Als je goed peutert, kun je het waarschijnlijk wel losmaken zonder het te beschadigen. Aan de andere kant is het wel leuker als het een verrassing blijft. Misschien moet je je nieuwsgierigheid bedwingen. Wat doe je?

              Het pakje bekijken

              Het pakje terugleggen

                  Keuzes (84)

                  Je hebt best nog wel even tijd voor een dutje en daarna voel je je vast beter. Als je meer energie hebt, kun je in korte tijd nog heel veel doen en ziet het hele huis er weer top uit wanneer Paul thuiskomt. Dan alleen nog de vraag of je even in de stoel gaat liggen of echt naar bed gaat. In de stoel is wel zo makkelijk, daar ben je tenslotte toch al. In bed kun je misschien makkelijker echt tot rust komen.

                  In de stoel slapen

                  Naar bed gaan

                      Keuzes (88)

                      Je zet een klein stemmetje op en kijkt Paul aan. “Ik ben ziek,” piep je. “Ach meisje, heb je dat al lang?” vraagt Paul bezorgd. “Sinds vanmorgen, ik heb me ziekgemeld.” Hij wrijft over je rug. “Misschien moet je even in bed gaan liggen. Trek anders vast je pyjama aan en dan maak ik wat eten en kom ik straks even. Je knikt en loopt naar de slaapkamer. Je voelt je een beetje schuldig, maar misschien is het wel fijn als Paul een avondje voor je zorgt. Je trekt je kleren uit en vervolgens je pyjama aan. Het is geen sexy model en je voelt je altijd een beetje kleiner in deze pyjama, maar dat is nu wel een handig gevoel. Je gaat in bed liggen en wacht op Paul.

                      Ziek in bed

                        Keuzes (89)

                        “Zo, ik heb soep voor je gemaakt, maar wel een beetje goed gevulde, want volgens mij kun je nog wel wat voedzaams gebruiken,” zegt Paul. Je knikt dankbaar en neemt een hap van de soep, die heerlijk is. Terwijl je eet, zorgt Paul voor een extra kussentje. Na het eten ruimt hij alles weer op en hoef je niets te doen. Je voelt je heerlijk klein en verzorgd. Net op het moment dat je rond gaat kijken om ervoor te zorgen dat je je niet gaat vervelen, komt Paul weer terug. “Zal ik wat voor je voorlezen?” Dat klinkt wel fijn! Je ligt ontspannen in je bed, maar niet zo slaperig omdat je al een dutje hebt gedaan, en luistert naar de stem van Paul terwijl hij voorleest uit je boek. Hier kun je echt wel aan wennen. Maar ja, eigenlijk ben je niet ziek, dus een beetje schuldgevoel heb je wel. Misschien moet je toch maar bekennen dat je niet echt ziek bent? Waarschijnlijk zal Paul niet heel blij zijn … Moet je jezelf dat wel aandoen? Eigenlijk heb je het ook wel verdiend om een avondje verzorgd te worden, toch?

                        Bekennen dat je niet ziek bent

                        Voor je laten zorgen

                            Keuzes (90)

                            Hij loopt uit de kamer, je hoort het geschuif van een keukentrapje en dan komt hij terug met een pakketje in zijn hand. “Maak maar open,” spoort Paul je aan. Zijn nieuwsgierigheid om je reactie is duidelijk groter dan zijn boosheid over je ziekmelding. Je vouwt het karton open en schuift heel langzaam het briefje onderin eruit. Dan haal je langzaam het beschermende plastic van het cadeautje uit het pakje. Dan haal je voorzichtig de plakband los. Je voelt met je hand in het plastic. Je pakt wat je denkt dat een handvat is en haalt het cadeautje langzaam tevoorschijn. Vol bewondering draai je het om in je handen. Het is een prachtige, antieke, ebbenhouten haarborstel, ovaal, plat en behoorlijk groot. “Vind je ‘m mooi?” vraagt Paul. Je knikt. “Ja, echt heel mooi!” Met halve kracht sla je in de palm van je andere hand. Shit, dat doet pijn zeg! “Ja, dat is precies waar ik ‘m voor ga gebruiken of ja, bijna precies,” zegt Paul gemeen terwijl hij de borstel uit je handen pakt. “Hier komen,” zegt hij streng terwijl hij gaat zitten op een van de leuningloze stoelen die hij zo graag gebruikt voor het uitdelen van straf. “Weet je zeker dat je de borstel niet wil bewaren voor een bijzonder moment?” probeer je nog, tegen beter weten in. “Dit lijkt me precies het juiste moment. Kom hier, zei ik.” Langzaam kom je dichterbij. Wanneer je naast hem staat, duwt hij je handen op je rug, maakt de knoop van je broek open, zet zijn vingers in de band van je broek en trekt met een paar bewegingen zowel je broek als je onderbroek tot in je knieholtes. Dan pakt hij je handen weer en helpt je over de knie. “Irene, weet je waarom je straf hebt verdiend?” “Ja Paul,” is je antwoord. Meer krijg je er op dit moment niet uit, maar gelukkig wordt er ook niet meer verwacht. Je voelt het koude hout op je billen en je doet je ogen dicht. De eerste klap is altijd weer erger dan je had onthouden, maar dit … ding doet wel echt ontzettend veel pijn. Gelukkig zet Paul daarna niet vol door en zijn de klappen niet zo hard. “Mooi ding, he?” zegt hij met die zelfgenoegzame toon voor wanneer hij zich enorm aan het vermaken is met je pijn te doen. “Als ik zo rustig sla, is het goed vol te houden, maar met een heel klein beetje kracht …” Je schreeuwt en trappelt wanneer de klappen plots veel meer pijn doen. “… kun je zo snel een verschil maken! Echt vakmanschap.” Je probeert te protesteren, maar het enige antwoord zijn wat snellere en hardere klappen die je doen happen naar adem. Zo laat Paul je duidelijk merken dat je geen controle over de situatie hebt. Je geeft je over en Paul begint wat zachter te slaan tot het bijna prettig is. Dan stopt de slaag en je billen voelen fijn warm aan wanneer Paul er zachtjes in kneedt. “Kom, dan gaan we samen even koken. Laat je broek maar even zo.” Je protesteert, maar een dreigende blik en een duidelijke “nee” maken je duidelijk dat je geen keuze hebt. “Zo heb ik wat om naar te kijken,” zegt hij. Je rolt je ogen, wat je nog op een extra tik komt te staan. Beschaamd hobbel je achter Paul aan. Je helpt met snijden, waarna je met je blote billen op de stoel aan de eettafel wordt gezet. Erg, maar leuk tegelijk. “Het eten is klaar,” kondigt Paul aan en je mag eindelijk je kleren weer aantrekken.

                            Het avondeten

                              Hoe vaak?

                              Hoe vaak word jij geslagen of sla jij?

                              Hoe vaak sla jij / word jij geslagen?
                              119 stemmen · 119 antwoorden