“Ik kies… ‘de Tasman’,” besluit je. Tessa geeft je een high five en Naomi kijkt je met een vuile blik aan, al schiet ze ook gauw in de lach. Het is best een eindje lopen, maar het is nog steeds prachtig weer en een wandeling is zeker geen straf. Een groot deel van het publiek is al richting de uitgang en daardoor staat er eigenlijk geen wachtrij. Binnen een minuut voel je hoe de beugel van het karretje tegen je middel aangedrukt wordt en kan de rit beginnen. De rit begint met een spookachtige inleiding en een storm waarna je naar buiten gekatapulteerd wordt en de achtbaan zelf begint. Die gevoelens in je buik wanneer je de hoge heuvel afdondert, zijn elke keer weer bijna overweldigend, maar nog net prettig. Wanneer je weer terugkomt in het station, merk je dat er helemaal geen mensen staan voor het poortje van de bank waar jullie met z’n drieën naast elkaar zitten. “Hey, kijk eens, volgens mij kunnen we blijven zitten!” En inderdaad, er komen geen andere bezoekers meer en even later vertrek je voor nog een ritje, net zo spannend als het eerste. “Misschien kunnen we nog een keer blijven zitten, we hebben nog wel een kwartiertje tot sluitingstijd” zeg Naomi. “Ik hoop het ook!” zegt Tessa enthousiast. “Dit is altijd het favoriete gedeelte van de dag, nergens wachten en overal nog snel even in.” Wanneer je in het station aankomt, zie je dat het nu wat drukker is. De beugels gaan omhoog, maar jullie blijven zitten. “Kom dames, opstaan, er willen nieuwe gasten in,” zegt een parkmedewerker op de kant. “Maar ze kunnen toch ook daar zitten? Twee hiervoor en een rechtsachter, plek genoeg.” probeert Naomi. “We gaan hierover niet in discussie, kom.” zegt de medewerker nu wat strenger. Je wil opstaan, maar Naomi houdt je tegen. “Nee, we hoeven niet te gaan Irene, er is plek genoeg.” Je twijfelt, maar je blijft toch zitten, aangemoedigd door het feit dat ook Tessa niet opstaat. De medewerker zucht. “Ik hoef er toch geen versterkingen bij te halen he?” Dan duikt plots al een collega op, diezelfde medewerker die jullie al eerder heeft toegesproken. “Ah, deze gevallen weer. Ik denk dat ik inmiddels wel weet waar ze op reageren.” Zonder aarzeling zet hij een voet in de boot en grijpt Naomi bij haar oor. Voor je kunt reageren op wat er gebeurt, heeft hij ook jouw oor te pakken. “Au au au au au,” gil je, maar hij heeft het zo stevig vast dat je niets anders kunt dan opstaan en hem volgen terwijl hij je de boot uit begeleidt, nou ja, zeg maar gerust trekt. In een ooghoek zie je dat Tessa langs de andere kant de boot uit probeert te vluchten, maar daar is alleen water en nu is ook zij gegrepen, ditmaal door de collega van jullie kwelgeest.

Niet veel later staan jullie met zijn drieën in het kantoor. Je wrijft over je pijnlijke, heet aanvoelende oor dat wel net zo rood zal zijn als het schaamrood op je kaken. “Nou, uit het park zetten heeft niet zoveel zin denk ik, zo vlak voor sluitingstijd. Ik denk dat het gepaster is om jullie op de rode lijst te zetten,” begint de parkmedewerker “Nee! We komen hier zo graag!” roept Tessa uit. Je voelt je hetzelfde, maar je schaamt je te veel om iets te zeggen. “Kun je niet iets anders verzinnen? Dat we helpen opruimen ofzo?” probeert Naomi nog. “Daar hebben we gewoon personeel voor. Maar ik denk dat ik wel een gepaste oplossing weet.”

“Wanneer ik mij als een kind gedraag, word ik ook als een kind behandeld.”

Dit schrijf je nu voor de vijfentwintigste keer op het blaadje. Je schudt met je pols tegen de kramp en ziet naast je dat Naomi nog bezig is, maar Tessa inmiddels klaar is. “Ben jij ook bijna zover?” vraagt de medewerker streng aan Naomi. “Ik moet er nog twee,” mompelt ze. “Dan zal ik deze vast even nakijken.” Hij gaat over de regels en omcirkelt twee zaken bij Tessa en drie bij jou. “Deze regels zijn niet goed, doe maar opnieuw. En een beetje de vaart erin, we willen sluiten.” Je voelt je een stuk kleiner dan toen je nog even geleden zoveel plezier had in de achtbaan…

“Zo, gaan jullie je de volgende keer beter gedragen?” vraagt de parkmedewerker als jullie naar buiten gelaten worden. “Ja meneer,” roepen jullie in koor. “Mooi, dan richting de uitgang, het park gaat zo sluiten. Eenmaal buiten proesten jullie het uit van de schaamte, het ongemak en het ongeloof. “Wow, oké, dat was echt heel erg, maar misschien ook wel een heel klein beetje leuk,” durft Tessa toe te geven. Misschien denk je er wel hetzelfde over.

“Ik kies… het magische kasteel,” besluit je. Naomi juicht en Tessa pruilt even, al schiet ze ook gauw in de lach. Het is best een eindje lopen, maar het is nog steeds prachtig weer en een wandeling is zeker geen straf. Een groot deel van het publiek is al richting de uitgang en daardoor staat er eigenlijk geen wachtrij. Binnen een minuut voel je hoe de beugel van het karretje tegen je middel aangedrukt wordt en kan de rit beginnen. Die rit brengt je langs alle kamers van het kasteel, van de rijk gevulde eettafels en danszalen tot de wapenkamers. Overal zijn geanimeerde poppen geplaatst, levensecht. Je weet ook wel waarom Naomi hier zo graag naartoe wilde of eigenlijk waarom jullie dit allemaal een leuke attractie vinden. In de kerkers onder het kasteel zijn er niet alleen gespeelde gevangenen die op middeleeuwse wijze worden gemarteld, er zijn ook enkele dames van lichte zeden die wiegen met hun blote billen terwijl ze met hun gezicht naar de muur staan te wachten op hun straf, terwijl een ongelukkige lotgenote over een tafel is vastgebonden en er met een grote leren riem van langs krijgt. Een gewaagd, en voor jullie ook fascinerend, schouwspel dat ondanks de kritiek die het de laatste jaren gekregen heeft, door de parkeigenaren met hand en tand verdedigd wordt.

Wanneer de rit is afgelopen, ben je weer aardig in een melige stemming. “Was je weer aan het staren naar dat meisje dat met de riem krijgt, Naomi?” begin je. “Nee hoor, daar zou ik nooit naar kijken, ik ben een net meisje,” antwoordt ze hautain. “Ja ja, jij zou nooit denken aan billenkoek toch?” zeg je smalend wanneer je haar op haar broek slaat. “Dat zet ik je betaald!” schreeuwt Naomi en ze rent achter je aan, terwijl ook Tessa kans ziet zich met de situatie te bemoeien. Tot ineens… Weer diezelfde parkmedewerker. Hij staat met zijn armen gekruist voor jullie neuzen. “Volgens mij had ik jullie al heel vaak gewaarschuwd of niet?” De stemming slaat direct om en je weet niet goed wat te zeggen. “Nou, uit het park zetten heeft niet zoveel zin denk ik, zo vlak voor sluitingstijd. Ik denk dat het gepaster is om jullie op de rode lijst te zetten.” “Nee! We komen hier zo graag!” roept Tessa uit. Je voelt je hetzelfde, maar je schaamt je te veel om iets te zeggen. “Kun je niet iets anders verzinnen? Dat we helpen opruimen ofzo?” probeert Naomi nog. “Daar hebben we gewoon personeel voor. Maar omdat jullie zo geïnteresseerd zijn in straf, weet ik nog wel een manier om dit op te lossen.”

Niet veel later ga je met het schaamrood op de kaken door een onderhoudsdeur van het Magische Kasteel. Waarom je dit hebt toegezegd, weet je ook niet meer precies, al was het misschien beter dan op de zwarte lijst terechtkomen. “Ga maar naast de poppen staan.” Een voor een schuifelen jullie richting de poppen. “Gezicht naar de muur” is het volgende commentaar. “En nu billen blootmaken!” klinkt de laatste opdracht. Met trillende vingers maak je aarzelend de knoop van je broek los en trek je die naar beneden, vervolgens gevolgd door je ondergoed. Naast je zie je dat Tessa en Naomi hetzelfde doen. “Zo, ik ga de rit weer aanzetten. Over een kwartier is de laatste rit en dan kom ik jullie ophalen.” Je durft niet te kijken of te praten, je wil alleen zo stil mogelijk blijven staan en zo te zien denken je vriendinnen er niet anders over. Je hoort hoe aangekondigd wordt dat, met excuses voor het ongemak, de rit nu weer hervat wordt. De muziek begint weer te spelen en je hoort hoe de karretjes rijden. Dan nog het dilemma, moet je met je heupen wiegen om niet te veel op te vallen? Naomi besluit dat te doen en al gauw volgen jij en Tessa ook maar. Wat is dit beschamend zeg! Maar goed dat niemand je gezicht kan zien en dat je niemand hoeft aan te kijken. Af en toe denk je gelach te horen en beeld je je in hoe er naar je gewezen wordt, maar of dat zo is zul je nooit weten.

“Zo, gaan jullie je de volgende keer beter gedragen?” vraagt de parkmedewerker als de rit stilstaat en jullie naar buiten gelaten worden. “Ja meneer,” roepen jullie in koor. “Mooi, dan richting de uitgang, het park gaat zo sluiten. Eenmaal buiten proesten jullie het uit van de schaamte, het ongemak en het ongeloof. “Wow, oké, dat was echt heel erg, maar misschien ook wel een heel klein beetje leuk,” durft Tessa toe te geven. Misschien denk je er wel hetzelfde over.

De rij voor het park is gelukkig niet lang en de stemming zit er goed in. Eerst bekijken jullie samen een themarit en daarna is het tijd voor de eerste achtbaan. Je gilt het uit van de snelheid en de adrenaline die je krijgt door de rit. Deze gevoelens leiden tot een baldadig spelletje, waarbij je, wanneer niemand in de buurt is, gauw een tik probeert uit te delen op de billen van Naomi of Tessa, terwijl je zelf hun pogingen om jou te slaan probeert te ontwijken. Zij weten dat jij regelmatig bij Paul over de knie gaat, net als dat Naomi van George op haar billen krijgt en Tessa van Michiel billenkoek krijgt. Net nadat je Tessa een keer goed te pakken hebt genomen, zie je dat er een parkmedewerker de hoek om is gekomen. Met een afkeurende blik kijkt hij je aan. Zodra hij weg is, proesten jullie het alle drie uit. Toch heeft het wel indruk gemaakt en je neemt even pauze met het spelletje. Dat je ineens wat serieuzer bent, straalt ook af op de anderen en algauw is het spelletje gestopt. Zo genieten jullie de rest van de ochtend van het park, de ritjes en de achtbanen.

“Zullen we zo wat gaan eten?” vraagt Naomi. “Goed idee!” zegt Tessa. “Dan kunnen we in de bootjes gaan zitten en een rondvaart maken. Dat duurt 25 minuten, precies genoeg om alle boterhammen op te eten.” “Hè, boterhammen, ik dacht dat we even naar een restaurant zouden gaan?” antwoord je verbaasd. Tessa kijkt zuur. “Nou, vorige maand heb ik weer rood gestaan, dus ik had Michiel gevraagd me te helpen met de financiën. Het kaartje voor vandaag kon er nog wel vanaf, maar ook nog een dure lunch kopen hier wordt wel wat krap en dat is het me ook echt niet waard.” Ze kijkt er enigszins pijnlijk bij en je snapt wat ze bedoelt… “Nou ja, ik moet wel nog even wat halen, zal ik anders wat koffie en lekkere koeken kopen? Dan kunnen we misschien delen met je broodjes.” “Ja, en dan haal ik nog een warm broodje,” valt Naomi bij. Tessa accepteert het voorstel dankbaar en een paar minuten later zitten jullie samen in het bootje. Je deelt al het eten en geniet van het mooie weer.

Na het middageten kom je in een gedeelte van het park waar je nog nooit geweest bent. Hier is onlangs een zwembad en een waterspeeltuin aangelegd. De meeste gebruikers zijn kinderen, met de ouders langs de kant, maar de speeltuin is voor iedereen toegankelijk. Omdat jullie allemaal van zwemmen houden, heb je afgesproken ook zwemkleding mee te nemen. Er is geen kleedhokje, maar als twee van jullie een grote handdoek vasthouden, kan de ander in het midden omkleden. Eerst kleed je jezelf om, daarna is Naomi aan de beurt. Je kunt je goed voorstellen wat George in haar ziet. Ze is Surinaamse met een heel donkere huid, net iets kleiner dan jij. Ze heeft een mooi gezicht en bijna altijd een aanstekelijk vrolijke uitstraling. Ook niet onbelangrijk zijn haar mooi gevormde billen, die gezien Georges voorkeuren hem zeker hebben aangetrokken.

Dan is Tessa aan de beurt. “Wil je me insmeren?” vraagt ze wanneer ze is omgekleed. Met een hand haal je haar rode, lange haar uit haar nek, met de ander smeer je haar in. Het is belangrijk dat Tessa zich goed en vaak insmeert, want met haar bleke huid en sproetjes op de schouders verbrandt ze snel. Zorgvuldig werk je naar beneden toe, via haar onderrug naar haar kleine, maar mooi gevormde achterwerk. Je weet van haar verhalen dat ze heel snel rood en daarna blauw wordt, maar dat staat haar niet in de weg om een flink pak slaag te kunnen verdragen. Dat moet ook wel, want met haar brutale opmerkingen vraagt ze er wel om. “De rest kun je zelf,” zeg je terwijl je opstaat. “Doe je mij ook even?” Tot slot help je Naomi nog even en dan gaan jullie het water in.

Je bent volledig opgegaan in een gedeelte waar je tot je kuiten in het water staat en wacht tot er water naar beneden wordt gestort. Tot je een flinke klets hoort en daarna een brandend gevoel in je linkerbil voelt. Je kijkt verschrikt op en ziet Naomi grijnzend naast je staan. “Dat zet ik je betaald!” roep je terwijl je in de achtervolging op een nu wegrennende Naomi gaat. Uiteindelijk drijf je haar in de hoek en haal je hard uit. “Ooh, dat is te hard!” roept ze verontwaardigd en gaat vervolgens lachend achter jou aan. In je vlucht zie je Tessa voorovergebogen staan. Je kunt het niet laten en met een ferme klap laat je je hand ook op haar billen neerkomen. Nog harder lachend ren je nu met twee dames achter je aan door het water… Tot je plots gestopt wordt door een parkmedewerker, dezelfde als die jullie vanmorgen ook al heeft gezien. “Dames, ik had geloof ik vanochtend al moeten ingrijpen. Dit is ongepast gedrag voor dit park. Als jullie zo doorgaan, zal ik jullie moeten verwijderen, is dat duidelijk?” Als schoolmeisjes kijken jullie naar de grond. “Ja meneer,” zeg je in koor. Wanneer hij weg is, schiet je van de spanning in de lach. “Nou, niet eerlijk!” pruilt Tessa en ze draait zich om om de handafdruk op haar bil te laten zien. “Tsja, ’t leven is niet altijd eerlijk, Tes,” zegt Naomi gemeen.

“Wat gaan we als laatste doen?” vraag je wanneer jullie uitgebadderd en aangekleed zijn. “Ik wil nog wel naar het magische kasteel” zegt Naomi. “Nee, naar “De Tasman”, die achtbaan hebben we nog niet gehad en nu is het rustig.” Ze kijken je aan. “Zo te zien mag jij beslissen, Irene.

Nee, over dat hekje springen kan gewoon echt niet… Verwoed begin je te zoeken en tot je geluk vind je onderin je tas eindelijk je OV-kaart. Je checkt snel in en roept “Stop! Wacht!” wanneer je het fluitje hoort op het perron. Dan krijg je oogcontact met de conducteur. Hij glimlacht naar je en wuift je naar zijn deur. Buiten adem klim je naar binnen. “Zo, dat was net op tijd, hè! Ik zag dat je nog aan het zoeken was naar je kaart. Ik heb ook wel eens mensen gezien die dan maar over het hekje heen springen, dat is natuurlijk niet de bedoeling. Dus als ik dan iemand zie die het juiste doet, dan wil ik dat wel belonen.” “Dankjewel!” zeg je wanneer je iets minder hijgt en je gaat op zoek naar Naomi en Tessa.

“Zo, heb je gerend?” vraagt Naomi wanneer ze je rode gezicht ziet. “Ja, ik moest nog rennen om op tijd te zijn, maar het is gelukt! Je ploft neer op de bank naast Tessa. Al snel ben je de stress vergeten. Samen blijven jullie gezellig kletsen tot je bij het pretpark aankomt.

Je kijkt even of niemand je ziet en wanneer je je veilig voelt, spring je met een soepele beweging over het poortje. Daarna ren je naar de trein aan het eind van het perron en spring je net op tijd de trein in, op zoek naar je vriendinnen. Net op het moment dat je ze aan het eind van de wagon ziet zitten en je naar ze zwaait, word je van achter bij je schouder gepakt. “Jongedame, waar ga jij naartoe?” Geschrokken draai je je om en kijk je recht in het gezicht van een conducteur. “Volgens mij sprong jij net over het poortje, of niet?” “Euh, ja…” antwoord je bedremmeld. “Is er een reden waarom ik je niet bij het volgende station eruit zou zetten?” zegt de conducteur streng. “Sorry” zeg je, starend naar de grond, “Ik wou wel inchecken, maar ik kon mijn kaart niet vinden en ik wilde de trein niet missen want mijn vriendinnen zitten er al in.” Je kijkt even op naar Tessa en Naomi die giechelend naar het spektakel kijken. “Ik wilde wel inchecken, echt!” probeer je nog. De conducteur bromt. “Nou, vooruit. Je kunt bij mij inchecken, maar laat ik het niet nog eens zien!” “Nee meneer,” zeg je terwijl je de kaart tegen de lezer houdt. “Goed, ga dan nu maar bij je vriendinnen zitten.” Met rode wangen draai je je om. Je ziet dat Naomi en Tessa nog steeds lachen en je slaat Tessa hard op haar bovenbeen. “Au, waar is dat goed voor?” zegt ze, nog steeds lachend. “Je zit me gewoon uit te lachen!” “Tsja, jij was stout geweest en je krijgt een standje van de conducteur, dat wilden wij wel zien hoor. Je mag blij zijn dat hij je niet in de hoek heeft gezet,” zegt Naomi met een uitgestreken gezicht. Je kijkt haar vuil aan en gaat zitten. “Ik wilde gewoon niet zonder jullie gaan!” Naomi wrijft over je arm. “Dat snap ik wel, liefje, het was gewoon even grappig. Maar nu ben je er!” Samen blijven jullie gezellig kletsen tot je bij het pretpark aankomt.

Je staat met je mond vol tanden, een situatie die niet beter wordt als je Paul uit de kamer hoort roepen. “Wie is het schatje?” “Euhm, niks hoor!” probeer je nog, maar dat was onverstandig want nu komt hij kijken. Hij fronst als hij de man in de deuropening ziet staan. “Jij ziet er netjes uit voor een collectant.” De man grijnst. “Dat kan kloppen, ik ben namelijk arts. Ik wilde een controle uitvoeren op de ziekmelding van Irene hier.” Paul kijkt verbaasd. “Ziek? Ze is toch niet ziek?” Hij kijkt je aan en je krimpt ineen. “Ach zo, ik begrijp het,” zegt hij en plots grijpt hij je bij je oor. “Auw! Paul niet doen!” Hij luistert niet en trekt je naar de kamer. Even lijk je daar weg te kunnen draaien, maar een paar flinke tikken op je billen zorgen dat je je concentratie verliest. “Zo, ga hier maar eens nadenken!” zegt hij nadat hij je in de hoek heeft gezet en met een paar ruwe bewegingen je broek en onderbroek omlaag heeft getrokken. Beschaamd en geschokt blijf je daar staan. Je hoort gemompel in de gang, de deur die dicht gaat en de voetstappen van Paul die dichterbij komen.

“Nou, ik heb de beste man verteld dat je je niet meer zo ziek voelde en je morgen weer naar het werk gaat. Met wat meer praten heb ik hem ervan overtuigd dat hij niet meer zoveel details nodig had over hoe je je vandaag voelde. Wil jij misschien uitleggen waarom hij dacht dat je ziek was?” Je wil je omdraaien, maar je krijgt streng te horen dat je voor je moet blijven kijken, naar de witte muur waar je nu al een tijdje naar staart. “Ik had me ziekgemeld omdat ik een dagje vrij wilde hebben,” zeg je slapjes. Je snapt zelf ook al wel dat je niet zo ver komt met dit verhaal. “Ik zie het,” zegt Paul. “Ik hoop dat je zelf ook wel inziet dat zoiets helemaal niet hoort.” “Ja Paul.” “Als je een dagje vrij wil, kun je gewoon vrij vragen of niet soms?” “Ja Paul, het spijt me.” Hij denkt even na. “Volgens mij spijt het je nog niet genoeg.” Je hoort hoe hij zijn gesp losmaakt en die riem tussen de lussen vandaan haalt. “Nee! Paul Alsjeblieft, mijn billen doen al zo’n zeer!” zeg je terwijl je hem smekend aankijkt. “Dat is niet mijn probleem, dame. Als jij je twee keer op een dag misdraagt, krijg je twee keer op je billen. Handen tegen de muur en billen naar achteren.” Met tegenzin doe je wat hij zegt. Je houdt je adem in en stoot die in één keer uit wanneer de riem voor de eerste keer op je billen neerkomt. Shit, wat doet dit pijn. Voor je het weet sta je te dansen op je plek. “Sta stil!” commandeert Paul. “Ik probeer het, maar mijn billen doen zo’n pijn!” werp je tegen. “Prima, daar weet ik wel wat voor,” zegt hij gemeen en laat de riem een paar keer hard op je dijbenen neerkomen. Oké, dit is duidelijk nog veel erger. “Oké, stop, alsjeblieft, ik ga blijven staan!” smeek je en je bent bijna dankbaar als je merkt dat de klappen weer op je billen landen. Als je bijna niet meer kunt, houdt het gelukkig op. Paul legt de riem neer en pakt je bij je kin. “Ga je dat nooit meer doen?” “Nee Paul,” zeg je met een klein stemmetje. “Mooi zo. Ga maar naar de slaapkamer, dan kom ik zo je billen verzorgen.”

Je raapt je broek en ondergoed op en wrijft over je billen. Wat voelen ze heet! Je loopt naar de slaapkamer en bekijkt jezelf in de spiegel. Pff, die rode plekken op je benen! En je billen, rood en zeker ook blauw aan het worden. Voorzichtig ga je op je buik op het bed liggen. Even later komt Paul binnen met een pot crème. Wanneer hij die begint in te smeren, voelt het direct zoveel beter. Je kreunt zachtjes. Met wat aanmoedigingen om niet te stoppen gaat het zo door, je weet niet hoelang, maar het voelt fijn. Als het uiteindelijk stopt, voel je je helemaal rozig en slaperig. Paul helpt je uit je kleren en stopt je in. Even kreun je als hij nog met een gemene grijns tegen je billen duwt. Dan wenst hij je welterusten en geeft je een kus. Voor hij zelf in bed ligt, ben je in slaap gevallen.

“Ach natuurlijk, nou vanmorgen voelde ik me niet goed, maar nu gaat het eigenlijk al weer veel beter. Ik verwacht morgen wel naar kantoor te kunnen komen.” De dokter glimlacht vriendelijk. “Nou dan ben ik alweer klaar, fijn. Een prettige dag nog!” Irene groet hem terug en sluit de deur, precies op het moment dat Paul uit de kamer komt. “Wie was dat?” vraagt hij nieuwsgierig. “O, niets belangrijks, een dokter namens het werk om te vragen hoe het gaat.” “Ah, gelukkig hebben we dat al behandeld he,” zegt Paul, terwijl hij even gemeen in je billen knijpt. Ja, je weet het nog…

Wanneer hij even later in het voorbijgaan je billen een tik geeft, weet je drie dingen zeker. Ten eerste heeft hij zin om je nog meer billenkoek te geven, ten tweede heb jij dat eigenlijk ook wel en ten derde ga je dit geplaag niet over je kant laten gaan. “Zeg, dat doet pijn hoor!” zeg je verontwaardigd en je haalt hard uit naar zijn kont. Oeps, dat was misschien nog wel wat harder dan je in gedachten had. Hij draait zich om en kijkt je verbolgen aan. “Wat denk je dat jij aan het doen bent?” “Gewoon, jou laten voelen hoe het is om op je billen geslagen te worden.” Ondanks je brutale antwoord deins je toch wat achteruit. En nog een stap en nog een stap tot je het op een lopen zet richting de keuken. Paul zet de achtervolging in en drijft je in de hoek. “Volgens mij heb jij nog een lesje nodig,” grijnst hij terwijl hij een stevige pollepel uit de besteklade vist. Met een behendige beweging weet hij je te grijpen. Hij zet zijn linkervoet op een krukje en tilt je over zijn knie zodat je weerloos in de lucht bungelt. De situatie wordt nog erger wanneer hij je billen ontbloot. “Nee Paul, sorry ik had je niet moeten slaan!” probeer je nog, maar het is te laat. In hoog tempo komt de lepel neer op je achterwerk. Wat doet dat zeer zeg! maar je kunt ook nergens heen, je ligt als een klein meisje over de knie met je billen hoog in de lucht. “Ga je dat nog eens doen?” Je weet niet waar je het precies vandaan haalt, maar “Misschien” is duidelijk het verkeerde antwoord en levert je een paar stevige tikken op je benen op. “Auw, auw, nee, dat doe ik niet meer Paul!” Gelukkig, nu zijn alleen je arme billen nog maar aan de beurt. Dan houdt het op en word je weer op de grond gezet. “Mooi! Blij dat je je lesje geleerd hebt,” zegt Paul smalend.

Je raapt je broek en ondergoed op en wrijft over je billen. Wat voelen ze heet! Je loopt naar de slaapkamer en bekijkt jezelf in de spiegel. Pff, die rode plekken op je benen! En je billen, rood en zeker ook blauw aan het worden. Voorzichtig ga je op je buik op het bed liggen. Even later komt Paul binnen met een pot crème. Wanneer hij die begint in te smeren, voelt het direct zoveel beter. Je kreunt zachtjes. Met wat aanmoedigingen om niet te stoppen gaat het zo door, je weet niet hoe lang, maar het voelt fijn. Als het uiteindelijk stopt voel je je helemaal rozig en slaperig. Paul helpt je uit je kleren en stopt je in. Even kreun je als hij nog met een gemene grijns tegen je billen duwt. Dan wenst hij je welterusten en geeft je een kus. Voor hij zelf in bed ligt, ben je in slaap gevallen.

Paul begint weer te wrijven over je billen en langzaam ontspan je weer. Hij begint zachtjes te slaan, langzaam steeds een beetje harder en eigenlijk voelt het best fijn. Je zoemt zachtjes en droomt zelfs een beetje weg. “Tijd om de borstel te proberen,” kondigt hij aan. Hij pakt de borstel en legt het hout tegen je billen. “Je krijgt er 20,” zegt Paul. Je zet je schrap en zuigt de lucht naar binnen wanneer je de eerste klapt voelt. Dat is best een gemeen ding! Paul maakt langzaam rondjes met het koude hout over je billen en slaat dan nog eens, deze keer aan de andere kant. Deze doet ook zeer, maar stiekem is het wel fijn wat hij doet. Je duwt je billen een beetje achteruit en wiegt ze zachtjes heen en weer terwijl Paul je om beurten wrijft en slaat. Met enige spijt hoor je dat Paul de twintigste klap telt. Je billen voelen warm en prettig en je hebt een warm, comfortabel gevoel in je buik. “Niet stoppen!” roep je en je wiebelt met je billen. “Ben je vandaag een braaf meisje geweest?” “Ja daddy!” “Dat geen straf verdiend heeft?” “Ja daddy!” “Vooruit, dan gaan we nog even door.” Net iets sneller dan hiervoor komt de haarborstel ritmisch neer op je billen en je raakt bijna in een trance. Wanneer je helemaal ontspannen en gelukkig bent, legt Paul de borstel opzij. Voorzichtig helpt hij je overeind en trekt je pyjamabroek weer omhoog. “Ik zal je even instoppen, dan haal ik nog een koekje,” zegt hij. Je laat je dankbaar meevoeren. “Ik ben zo terug.” Hoe lang hij wegblijft, zul je nooit weten, want nog voor hij terug is, val je rozig in slaap.

Paul begint weer te wrijven over je billen en langzaam ontspan je weer. Hij begint zachtjes te slaan, langzaam steeds een beetje harder en eigenlijk voelt het best fijn. Je zoemt zachtjes en droomt zelfs een beetje weg. “Tijd om de borstel te proberen,” kondigt hij aan. Hij pakt de borstel en legt het hout tegen je billen. “Je krijgt er 20,” zegt Paul. Je zet je schrap en zuigt de lucht naar binnen wanneer je de eerste klapt voelt. Dat is best een gemeen ding! Bijna net zo erg als de badborstel zonet. Paul maakt langzaam rondjes met het koude hout over je billen en slaat dan nog eens, deze keer aan de andere kant. Deze doet ook zeer, maar stiekem is het wel fijn wat hij doet. Je duwt je billen een beetje achteruit en wiegt ze zachtjes heen en weer terwijl Paul je om beurten wrijft en slaat. Lang nadat hij de twintigste klap heeft aangekondigd, stopt hij met wrijven en masseren. Je billen voelen warm en prettig en je hebt een warm, comfortabel gevoel in je buik. Voorzichtig helpt Paul je overeind en trekt je pyjamabroek weer omhoog. “Ik zal je even instoppen, dan haal ik nog een koekje,” zegt hij. Je laat je dankbaar meevoeren. “Ik ben zo terug.” Hoe lang hij wegblijft, zul je nooit weten, want nog voor hij terug is, val je rozig in slaap.