Als Paul zich even omdraait, zie je je kans schoon. je maakt van je handen een kommetje, laat het kommetje zich vullen met water en zodra Paul zich weer omdraait, gooi je het water in zijn gezicht. Het ziet er heel komisch uit wanneer hij van de schok bekomen is en de druppels uit zijn gezicht wrijft en je schiet in de lach. Dan grijpt hij je arm en draait je om, om met zijn andere hand een flinke tik op je billen te geven. “Het was maar een grapje!” protesteer je nog. “We zullen eens zien of je het zo meteen nog grappig vindt,” antwoord hij droogjes (wat vrij lastig is gezien zijn natte gezicht). Je rolt met je ogen, wat hij niet kan zien, omdat je inmiddels met je gezicht richting de tegels neergezet bent. Je hoort hoe de badborstel van het haakje gehaald wordt. “Nee, dat is echt niet nodig, sorry, alsjeblieft!” In plaats van te luisteren, pakt Paul je bij je linkerhand en plaats deze tegen de muur, om vervolgens de rechter er zo’n 20 centimeter naast te plaatsen. Daarna pakt hij je bij je heup en trekt je lijf naar achter. “Billen goed naar achter blijven houden,” commandeert hij. Je zet je schrap, maar de badborstel op je natte billen doet echt verschrikkelijk veel pijn. Nadat je een tijdje op de plaats gedanst hebt en wat zielige geluidjes hebt uitgekraamd, zet je met veel moeite je handen weer tegen de tegels. De tweede klap doet minstens zoveel pijn, maar nu ben je in elk geval een beetje voorbereid. “Ga je je beter gedragen?” Pats, auw, pijn. “Ja daddy!” “En me niet meer natspetteren?” “Auw, nee daddy!” “Mooi, dan koel ik je billen nog even,” kondigt hij aan terwijl hij de handdouche pakt en het water kouder zet. Je gilt even als je voelt hoe koud het is, maar je weet dat ongehoorzaam zijn nu echt niet verstandig is. “Goed stilstaan, he!”

“Nee, dat is te gemeen, je moet lief voor me zijn!” zeg je tegen Paul. Hij komt dichterbij. Hij kijkt dreigend en je krimpt ineen. “Heb je soms geen straf verdiend voor je gejok?” “Nou, ja, wel een beetje…” “Een beetje?” zegt hij nog iets scherper. “Volgens mij is doen alsof je ziek bent best wel ernstig. Ernstig genoeg voor een flink pak op je billen!” Je probeert het nog een keer: “Ja, maar niet daarmee!” Ineens gaat alles heel snel. Paul staat op en duwt je naar achter, zodat je met je rug op het bed valt. In een soepele beweging tilt hij eerst je benen omhoog en trekt vervolgens je pyjamabroek omlaag, of eerder omhoog in deze positie, en begint dan hard op je nu blote billen te slaan met zijn vrije hand. “Au, stop!” roep je nog, maar Paul stopt niet. Je weet niet wat erger is, deze verschrikkelijke positie of de klappen die in een moordend tempo op je billen en bovenbenen blijven landen. “Denk je nog steeds dat je iets te zeggen hebt over de straf die je krijgt?” “Nee, Paul!” “Nee, daddy,” antwoordt hij, een subtiele hint dat alles nog goed is en je herhaalt zijn woorden terwijl je tevergeefs probeert een beetje aan de kant te wurmen. Dan houdt het ineens op en heb je even de tijd om adem te komen. Heel even dan, want Paul heeft inmiddels de haarborstel gepakt. “Nee, daddy, alsjeblieft, dat doet te veel zeer!” “Ga je luisteren?” vraagt hij. “Ja!” schreeuw je bijna. “Ja wat?” “Ja, daddy!” “En niet meer zelf bepalen wat er gebeurt?” “Nee, daddy!” Dan laat hij je benen los en helpt je overeind, om je meteen over zijn schoot te geleiden. De eerste klap met de borstel doet zeer, de tweede is erger en vanaf daar wordt het ook niet beter. Je spartelt, tenminste, voor zover dat gaat en je smeekt. “Au daddy, stop, alsjeblieft!” Het haalt weinig uit. Na een tijdje voel je de kracht om weerstand te bieden wegvloeien. Je spieren ontspannen zich en je begint zachtjes te huilen. Hierdoor heb je ook nauwelijks in de gaten dat Paul gestopt is met slaan. Hij haalt zijn arm onder je borst door en tilt je met een grote beweging op zijn schoot. Dat je rode, gevoelige billen opvallend uitsteken is nu alleen maar fijn, zo kan hij ze zachtjes masseren terwijl je op zijn schouder uithuilt en tot rust komt. “Gaan we nog doen alsof we ziek zijn?” zegt hij zacht. “Nee, daddy,” zeg je even zacht terug en je schudt je hoofd. Met zijn vinger veegt hij een traan van je wang. “Goed zo. Kom, ik help je even in bed”. Voorzichtig tilt hij je op en helpt je met je kleren, iets minder voorzichtig duwt hij nog even hard tegen de gevoelige huid. “Ik pak nog even wat te drinken,” zegt hij terwijl je onder de dekens ligt te knuffelen. Hoe lang dat duurt, zul je nooit weten, want nog voor hij terug is, val je rozig in slaap.

“Ja, daddy, dat heb ik verdiend,” zeg je met een klein stemmetje. Paul knikt tevreden. “Goed zo, meisje.” Hij gaat zitten op de rand van het bed en klopt op zijn knie. Schoorvoetend kom je dichterbij. Je kijkt hem nog smekend aan, maar hij kijkt niet terug. Hij pakt je alleen bij de hand en helpt je over zijn schoot. Daar lig je, hulpeloos, starend naar zijn enkel. Plots voel je hoe er aan je pyjamabroek getrokken wordt. “Nee!” roep je uit en je probeert Paul te stoppen. “Jawel meisje, op de blote billen zoals het hoort,” zegt hij onverbiddelijk, terwijl hij zacht maar ferm je hand aan de kant trekt en met de andere je billen ontbloot. Dan legt hij diezelfde hand op je billen en even voelt het fijn, zacht en warm, maar je weet dat dat niet lang zal duren. Of ja, warm zal het wel worden, maar op een heel andere manier. Toch ben je nog wel een klein beetje opgelucht dat de eerste klappen met zijn hand zijn en niet direct met die gemene nieuwe borstel. Het pak slaag begint rustig, maar al snel begint het meer zeer te doen en probeer je de klappen te ontlopen. “Blijven liggen, meisje, onderga de straf die je verdiend hebt,” zegt Paul kalm. Je probeert het wel, maar het lukt niet echt en met een zucht pint Paul je linkerhand op je onderrug zodat je geen kant meer op kunt. Niet dat je het niet probeert, het lukt gewoon niet. Dan is er weer een korte pauze en voel je het koude hout rusten op je billen. “Klaar met de warming up, tijd voor het echte pak slaag,” kondigt hij aan. “Dat hoeft echt niet, daddy! Alsjeblieft?” probeer je nog, maar er wordt niet geluisterd. Je schrikt van de eerste klap, wat doet dat ding pijn zeg! Lang de tijd om erover na te denken heb je niet, want al snel volgen er meer klappen. Je beweegt op en neer met je heupen, maar ontsnappen lukt nooit. Dan voert Paul het tempo een beetje op. Je hebt het niet meer! “Ga je nog een keer doen alsof je ziek bent?” “Nee! nee! Alsjeblieft!” “Wat zeg je?” “Nee, daddy!” “Ga je goed luisteren?” “Ja, daddy!” Net als je denkt dat je gaat breken, houdt het op. “Goed zo, meisje, ik geloof dat je je lesje wel hebt geleerd,” zegt Paul. Hij legt de borstel aan de kant en begint zachtjes je billen te masseren. Eigenlijk voelt dat nog best wel fijn, al denk je nu nog meer aan de pijn. Paul blijft zachtjes tegen je praten en helpt je dan overeind op zijn schoot. Je begraaft je gezicht in zijn schouder, zodat je je heel klein en verzorgd kunt voelen. Gaan we nog doen alsof we ziek zijn?” zegt hij zacht. “Nee, daddy,” zeg je even zacht terug en je schudt je hoofd. Je voelt hoe je nu helemaal tot rust bent gekomen. “Goed zo. Kom, ik help je even in bed.” Voorzichtig tilt hij je op en helpt je met je kleren, iets minder voorzichtig duwt hij nog even hard tegen de gevoelige huid. “Ik pak nog even wat te drinken,” zegt hij terwijl je onder de dekens ligt te knuffelen. Hoe lang dat duurt zul je nooit weten, want nog voor hij terug is, val je rozig in slaap.

“Wil je me helpen met douchen, daddy?” begin je met een term die je alleen gebruikt wanneer je je echt heel klein voelt en ook zo behandeld wil worden. Even kijkt Paul verbaasd, maar al heel snel heeft hij in de gaten wat je wil. “Natuurlijk meisje, sta maar op, dan help ik je even. “Ik kan me wel zelf uitkleden, hoor!” zeg je verontwaardigd en met een pruillip terwijl je opstaat en naar hem toeloopt. “Natuurlijk, meisje,” zegt Paul met een aanmatigende toon, “maar soms is het beter om je te laten helpen en om voor je te laten zorgen, he. Handjes omhoog.” Je doet je handen omhoog en laat Paul je pyjamashirt uittrekken. Op commando stap je ook uit je broek en laat je je meevoeren richting de badkamer. Je draait wat met je voet terwijl je wacht tot het water warm genoeg is. “Ik kan mezelf wel wassen!” zeg je, enigszins knorrig, wanneer Paul met een washandje over je gezicht gaat. “Natuurlijk meisje,” antwoordt hij op zijn meest betuttelende toon. Je voelt je te klein om te protesteren, ook als hij langzaam en zorgvuldig je hele lijf wast zonder meer te zeggen dan af en toe een commando: “Linkervoet, de rechter, benen uit elkaar, goed voorover buigen.” Je weet niet of je je ooit al kleiner hebt gevoeld. Je kijkt naar de waterstraal. Als je Paul nat maakt, voel je je misschien iets meer in controle over de situatie. Maar ja, er zullen ook wel gevolgen zijn..

Je haalt diep adem. “Paul, ik, eeuhm, ik vind het superfijn dat je zo voor me zorgt, maar, eeuhm, ik…” Paul kijkt je vragend aan, wat het nu niet bepaald makkelijker maakt. Je stem wordt heel zacht. “Ik ben niet echt ziek, ik had me ziekgemeld om een dagje vrij te hebben.” Paul kijkt eerst verbaasd, dan teleurgesteld, een blik die pijn doet. “Aha, dus je ziet er niet alleen uit als een klein meisje, je gedraagt je ook zo,” zegt hij streng, ook al merk je, gelukkig, dat hij ook wel een klein beetje plezier in de situatie heeft. Je besluit, ook omdat je je door alle zorgen nog best klein voelt, in de toon mee te gaan. Je waagt de gok dat je het goed hebt aangevoeld en Paul inderdaad niet echt heel boos is. “Ja, daddy,” zeg je zachtjes, een term die je alleen gebruikt als je je echt heel klein voelt en ook zo behandeld wil worden. Even speelt een grijns op de lippen van Paul. “Een klein meisje dat straf verdiend heeft,” gaat hij verder. Je stem wordt nog een beetje kleiner. “Ja daddy”. “Ik heb nog wat voor je, wacht, dan haal ik het even.” Paul loopt uit de kamer en komt na een minuutje terug met het pakje dat je hebt zien liggen tijdens het schoonmaken. Je vouwt het karton open en schuift heel langzaam het briefje onderin eruit. Dan haal je langzaam het beschermende plastic van het cadeautje uit het pakje. Dan haal je voorzichtig de plakband los. Je voelt met je hand in het plastic. Je pakt wat je denkt dat een handvat is en haalt het cadeautje langzaam tevoorschijn. Vol bewondering draai je het om in je handen. Het is een prachtige, antieke, ebbenhouten haarborstel, ovaal, plat en behoorlijk groot. “Vind je ‘m mooi?” vraagt Paul. Je knikt, “Ja, echt heel mooi!” Met halve kracht sla je in de palm van je andere hand. Shit, dat doet pijn zeg! “Denk je dat je deze verdiend hebt?” Heel even twijfel je, zelfs nu je je al zo klein voelt, want volgens jou doet deze wel echt zeer!

Je voelt je billen nog goed wanneer je op de harde houten stoel samen met Paul geniet van je avondeten, maar het is gezellig en al snel komt ook de wijn op tafel. Na het eten geniet je nog van een kop koffie tot ineens wordt aangebeld. “Verwacht jij nog iemand?” vraagt Paul. Je schudt van nee. “Het zal wel weer een collecte zijn of iets. Ik kijk wel even.” Je staat, enigszins stijfjes, op en loopt naar de deur. In het voorbijgaan wrijf je even over je billen en trek je een pruillip naar Paul die zichtbaar geniet van je lijden. Sadist. Wanneer je, eenmaal bij de deur aangekomen, open doet, staat er in de deuropening een nette man in pak. “Goedenavond, dokter Franssen, ben jij Irene? Ik ben gebeld door je werkgever”

Je leest een flink tijdje, maar na een paar uur is je boek uit en heb je niet direct zin om een nieuw te beginnen. Misschien moet ik dat pakje toch openmaken, denk je nu. Als je het voorzichtig doet voor Paul thuiskomt, hoeft hij er tenslotte nooit van te weten. Je gaat terug naar de kast met een krukje, pakt het pakje van de bovenkant en neemt het mee naar het bed om het open te maken.

Als je het pakje nu heel voorzichtig openmaakt, komt Paul er vast niet achter! Uiterst voorzichtig maak je het zegel los. Je vouwt het karton open en schuift heel langzaam het briefje onderin eruit. Dan haal je langzaam het beschermende plastic van het cadeautje uit het pakje. Ook hier vind je weer de plakbandjes die de verpakking dichthouden en weer weet je deze te verwijderen zonder sporen na te laten. Je voelt met je hand in het plastic. Je pakt wat je denkt dat een handvat is en haalt het cadeautje langzaam tevoorschijn. Vol bewondering draai je het om in je handen. Het is een prachtige, antieke, ebbenhouten haarborstel, ovaal, plat en behoorlijk groot. Met halve kracht sla je in de palm van je andere hand. Shit, dat doet pijn zeg! Hoe zou het voelen wanneer je over de knie ligt? Nieuwsgierig knoop je je broek los en maak je je billen bloot. In een onhandige hoek geef je een stevige klap op je rechterbil. Oeee, dat doet echt zeer! Even twijfel je of dit pakje niet voor altijd moet verdwijnen, maar als je beseft dat Paul daar zeker achter zal komen, besluit je de borstel netjes op te bergen. Het is ook wel een heel mooi exemplaar en als Paul een klein beetje voorzichtig opbouwt, kan het ook met dit ding een leuke avond worden. Je vouwt met de plakbandjes het plastic weer dicht en dan gaat de borstel weer terug in het doosje.

Plots schrik je van het geluid van de sleutel in het slot. Je hoort hoe Paul binnenkomt. “Schatje, ik ben thuis!” In allerijl probeer je het pakje nog terug te leggen, maar het is te laat. Ineens staat Paul voor je. Op heterdaad betrapt. “Ik vroeg me al af of je dit pakje al gezien had, maar zo te zien wel!” zegt hij streng. Beschaamd kijk je naar grond. “Nou, pak het meteen maar weer uit, we hebben het nodig!” Je smeekt nog even met je ogen, maar je ziet direct aan zijn blik dat hij er niets van wil weten. Wat minder voorzichtig dan daarnet open je het pakketje en haal je de borstel weer tevoorschijn. “Mooi, hè!” zegt Paul enigszins trots. “Hij is prachtig, liefje, zullen we ‘m op een mooi plekje opbergen?” probeer je nog. “O nee, zeker niet, deze hebben we nu nodig. Dan kom je er snel achter dat hij niet alleen mooi, maar ook nog eens heel pijnlijk is.” “Dat weet ik al,” mompel je, tot je realiseert dat je je mond voorbij gepraat hebt. “Hoezo, dat weet ik al?” vraagt Paul scherp. “Ik, eeuhm, heb ‘m even uitgeprobeerd. Op mezelf,” voeg je er zachtjes aan toe wanneer Paul een stilte laat vallen. Er verschijnt een glinstering in zijn ogen. “Heb je jezelf geslagen?” vraagt hij. Je knikt. “Over je kleren of …” Je schudt je hoofd, “Nee, zonder.” De glinstering wordt nog iets groter. “Laat eens zien!” spoort hij aan. Met tegenzin, maar ook wetende dat ongehoorzaam zijn op dit moment misschien niet zo verstandig is, doe je je broek en onderbroek naar beneden. Je laat je hand heel even glijden over de nog steeds lichtwarme plek. “Hmm ja, ik zie ’t wel, maar volgens mij kun je dat nog wel beter!” “Neeeee!” roep je uit, maar hij laat zich niet vermurwen. “Nee, Paul, alsjeblieft, dat is echt te erg!” probeer je nog. “Niet erg genoeg om een cadeautje open te maken en jezelf ermee te slaan als ik niet kijk,” countert Paul. “Je kunt kiezen: of jij doet het of ík doe het en dan zorg ik ervoor dat je spijt van je keuze krijgt.” Je aarzelt nog heel even. Dan breng je de borstel naar achter. Je sluit je ogen en haalt uit. Het doet wel zeer, maar het is duidelijk geen goeie klap. “Vooruit, Irene, dat kan wel een stuk beter.” Je balt je vuist en maakt een geluid van pure frustratie. Wat is dit erg! Toch, je hebt zo weinig keus. Je slaat nog een keer en deze keer is het een betere klap, wat ook weinig reden tot juichen geeft want het doet echt zeer! “Ga door, ik zeg wel stop,” zegt Paul gemeen. Je maakt weer een gefrustreerd geluid en probeert je te concentreren op het uitvoeren van de taak. Echt makkelijk kun je je billen niet bereiken, maar het lukt je om jezelf te slaan, soms links en dan weer rechts. Het doet echt zeer en waar je normaal geen invloed hebt op wat er gebeurt, doe je het nu jezelf aan. Bij de beste klappen doe je eerst een klein dansje, tot je weer inziet hoe je eruit ziet. Je kan wel door de grond zakken. “Zo is het genoeg,” toont Paul eindelijk genade. “Ik zal het nog even voordoen.” Voor je het doorhebt grist hij de borstel uit je hand en geeft op elke bil een fikse klap. Je produceert een hoge gil wanneer het doordringt dat dit nog wel echt wat meer pijn doet. “Ziezo, mooi cadeautje al zeg ik het zelf. Ga je even koken?”

Je billen branden nog flink als je even later weer in de keuken staat. Dan spring je een halve meter de lucht in als Paul ineens in je bil knijpt. “Wat eten we, schatje?” vraagt hij poeslief. Je kijkt hem vuil aan, maar je kunt niet boos op hem zijn. “Aardappelsalade, zet de borden maar op tafel.” Snel daarna schuiven jullie aan en komt de wijn op tafel.

Je haalt even diep adem. “Ik, euhm, ben niet ziek, Paul, ik was gewoon in slaap gevallen.” Paul kijkt verward. “Was je thuis aan ’t werk dan? Ik dacht dat je vandaag naar kantoor moest? Je kijkt naar de grond en het volume valt weg uit je stem. “Ik had me ziekgemeld.” Paul denkt weer na. “Maar je bent dus niet ziek?” Je schudt je hoofd. Dan blijft het stil, veel te lang stil. “Meisje, kijk mij eens aan!” Je wil niet, maar je doet het toch. “Als ik het goed begrijp heb je je dus ziekgemeld zonder dat je ziek bent en toen ben je hier de hele dag gaan slapen?” “Niet de hele dag! Ik heb vanmorgen het hele huis opgeruimd.” Paul blijft weer even stil. “Nou, dat is nog wel goed bestede tijd,” zegt hij schoorvoetend. Je probeert niet te zelfvoldaan te kijken, wie weet gaat het gesprek anders weer de verkeerde kant op. “Ik heb een cadeautje voor je meegebracht, heb je dat zien liggen?” Je knikt. “Ja, ik heb het zien liggen, maar ik heb het niet gepakt, goed he!?” Paul knikt. “Zeker, ik ga het wel even pakken.”