Posted on by admin

Keuzes (87)

Je haalt even diep adem. “Ik, euhm, ben niet ziek, Paul, ik was gewoon in slaap gevallen.” Paul kijkt verward. “Was je thuis aan ’t werk dan? Ik dacht dat je vandaag naar kantoor moest? Je kijkt naar de grond en het volume valt weg uit je stem. “Ik had me ziekgemeld.” Paul denkt weer na. “Maar je bent dus niet ziek?” Je schudt je hoofd. Dan blijft het stil, veel te lang stil. “Meisje, kijk mij eens aan!” Je wil niet, maar je doet het toch. “Als ik het goed begrijp heb je je dus ziekgemeld zonder dat je ziek bent en toen ben je hier de hele dag gaan slapen?” “Niet de hele dag! Ik heb ook nog gelezen.” Op het moment dat de woorden je mond verlaten weet je al hoe dom dit klinkt. “Ah excuses, mijn fout,” zegt Paul sarcastisch, je hebt ook nog gelezen. Dat verandert de zaak of toch niet misschien?” Bedeesd schud je je hoofd. “Nee, dat denk ik ook niet. Maar je hebt geluk, ik heb een cadeautje voor je meegebracht.” Je ogen lichten op. “Een cadeautje?” Paul knikt. “Zeker, ik ga het wel even pakken.” Hij loopt uit de kamer, je hoort het geschuif van een keukentrapje en dan komt hij terug met een pakketje in zijn hand. “Had je deze al zien liggen?” Je schudt weer met je hoofd. “Maak maar open,” spoort Paul je aan. Zijn nieuwsgierigheid om je reactie is duidelijk groter dan zijn boosheid over je ziekmelding. Je vouwt het karton open en schuift heel langzaam het briefje onderin eruit. Dan haal je langzaam het beschermende plastic van het cadeautje uit het pakje. Dan haal je voorzichtig de plakband los. Je voelt met je hand in het plastic. Je pakt wat je denkt dat een handvat is en haalt het cadeautje langzaam tevoorschijn. Vol bewondering draai je het om in je handen. Het is een prachtige, antieke, ebbenhouten haarborstel, ovaal, plat en behoorlijk groot. “Vind je ‘m mooi?” vraagt Paul. Je knikt. “Ja, echt heel mooi!” Met halve kracht sla je in de palm van je andere hand. Shit, dat doet pijn zeg! “Ja, dat is precies waar ik ‘m voor ga gebruiken of ja, bijna precies” zegt Paul gemeen terwijl hij de borstel uit je handen pakt. “Hier komen,” zegt hij streng terwijl hij gaat zitten op een van de leuningloze stoelen die hij zo graag gebruikt voor het uitdelen van straf. “Weet je zeker dat je de borstel niet wil bewaren voor een bijzonder moment?” probeer je nog, tegen beter weten in. “Dit lijkt me precies het juiste moment. Kom hier, zei ik.” Langzaam kom je dichterbij. Wanneer je naast hem staat, duwt hij je handen op je rug, maakt de knoop van je broek open, zet zijn vingers in de band van je broek en trekt met een paar bewegingen zowel je broek als je onderbroek tot in je knieholtes. Dan pakt hij je handen weer en helpt je over de knie. “Irene, weet je waarom je straf hebt verdiend?” “Ja Paul,” is je antwoord. Meer krijg je er op dit moment niet uit, maar gelukkig wordt er ook niet meer verwacht. Je voelt het koude hout op je billen en je doet je ogen dicht. De eerste klap is altijd weer erger dan je had onthouden, maar dit … ding doet wel echt ontzettend veel pijn. In een traag tempo slaat Paul door en bij elke klap hap je naar adem. “Ga je je nog eens ziekmelden zonder dat je ziek bent?” “Auw! Nee Paul!” “En de hele dag niets doen?” “Auau, nee Paul!” Na een klap of dertig gaat het tempo omhoog. Je begint te spartelen, maar Paul blijft slaan terwijl hij je benen tussen de zijne klemt. Je jammert en smeekt, maar het houdt niet op, tot je eindelijk verlost wordt. “Gaan we dat nooit meer doen?” “Nee Paul, echt niet!” beloof je en je meent het. “Goed, dan mag je in de hoek nog even nadenken terwijl ik het eten maak.” Hij helpt je overeind en je schuifelt naar de hoek. Beschaamd en met je billen in brand sta je daar terwijl je langzaam weer rustig wordt. “Het eten is klaar,” kondigt Paul aan en je mag eindelijk je kleren weer aantrekken.

Het avondeten

    Posted on by admin

    Keuzes (88)

    Je zet een klein stemmetje op en kijkt Paul aan. “Ik ben ziek,” piep je. “Ach meisje, heb je dat al lang?” vraagt Paul bezorgd. “Sinds vanmorgen, ik heb me ziekgemeld.” Hij wrijft over je rug. “Misschien moet je even in bed gaan liggen. Trek anders vast je pyjama aan en dan maak ik wat eten en kom ik straks even. Je knikt en loopt naar de slaapkamer. Je voelt je een beetje schuldig, maar misschien is het wel fijn als Paul een avondje voor je zorgt. Je trekt je kleren uit en vervolgens je pyjama aan. Het is geen sexy model en je voelt je altijd een beetje kleiner in deze pyjama, maar dat is nu wel een handig gevoel. Je gaat in bed liggen en wacht op Paul.

    Ziek in bed

      Posted on by admin

      Keuzes (89)

      “Zo, ik heb soep voor je gemaakt, maar wel een beetje goed gevulde, want volgens mij kun je nog wel wat voedzaams gebruiken,” zegt Paul. Je knikt dankbaar en neemt een hap van de soep, die heerlijk is. Terwijl je eet, zorgt Paul voor een extra kussentje. Na het eten ruimt hij alles weer op en hoef je niets te doen. Je voelt je heerlijk klein en verzorgd. Net op het moment dat je rond gaat kijken om ervoor te zorgen dat je je niet gaat vervelen, komt Paul weer terug. “Zal ik wat voor je voorlezen?” Dat klinkt wel fijn! Je ligt ontspannen in je bed, maar niet zo slaperig omdat je al een dutje hebt gedaan, en luistert naar de stem van Paul terwijl hij voorleest uit je boek. Hier kun je echt wel aan wennen. Maar ja, eigenlijk ben je niet ziek, dus een beetje schuldgevoel heb je wel. Misschien moet je toch maar bekennen dat je niet echt ziek bent? Waarschijnlijk zal Paul niet heel blij zijn … Moet je jezelf dat wel aandoen? Eigenlijk heb je het ook wel verdiend om een avondje verzorgd te worden, toch?

      Bekennen dat je niet ziek bent

      Voor je laten zorgen

          Posted on by admin

          Keuzes (90)

          Hij loopt uit de kamer, je hoort het geschuif van een keukentrapje en dan komt hij terug met een pakketje in zijn hand. “Maak maar open,” spoort Paul je aan. Zijn nieuwsgierigheid om je reactie is duidelijk groter dan zijn boosheid over je ziekmelding. Je vouwt het karton open en schuift heel langzaam het briefje onderin eruit. Dan haal je langzaam het beschermende plastic van het cadeautje uit het pakje. Dan haal je voorzichtig de plakband los. Je voelt met je hand in het plastic. Je pakt wat je denkt dat een handvat is en haalt het cadeautje langzaam tevoorschijn. Vol bewondering draai je het om in je handen. Het is een prachtige, antieke, ebbenhouten haarborstel, ovaal, plat en behoorlijk groot. “Vind je ‘m mooi?” vraagt Paul. Je knikt. “Ja, echt heel mooi!” Met halve kracht sla je in de palm van je andere hand. Shit, dat doet pijn zeg! “Ja, dat is precies waar ik ‘m voor ga gebruiken of ja, bijna precies,” zegt Paul gemeen terwijl hij de borstel uit je handen pakt. “Hier komen,” zegt hij streng terwijl hij gaat zitten op een van de leuningloze stoelen die hij zo graag gebruikt voor het uitdelen van straf. “Weet je zeker dat je de borstel niet wil bewaren voor een bijzonder moment?” probeer je nog, tegen beter weten in. “Dit lijkt me precies het juiste moment. Kom hier, zei ik.” Langzaam kom je dichterbij. Wanneer je naast hem staat, duwt hij je handen op je rug, maakt de knoop van je broek open, zet zijn vingers in de band van je broek en trekt met een paar bewegingen zowel je broek als je onderbroek tot in je knieholtes. Dan pakt hij je handen weer en helpt je over de knie. “Irene, weet je waarom je straf hebt verdiend?” “Ja Paul,” is je antwoord. Meer krijg je er op dit moment niet uit, maar gelukkig wordt er ook niet meer verwacht. Je voelt het koude hout op je billen en je doet je ogen dicht. De eerste klap is altijd weer erger dan je had onthouden, maar dit … ding doet wel echt ontzettend veel pijn. Gelukkig zet Paul daarna niet vol door en zijn de klappen niet zo hard. “Mooi ding, he?” zegt hij met die zelfgenoegzame toon voor wanneer hij zich enorm aan het vermaken is met je pijn te doen. “Als ik zo rustig sla, is het goed vol te houden, maar met een heel klein beetje kracht …” Je schreeuwt en trappelt wanneer de klappen plots veel meer pijn doen. “… kun je zo snel een verschil maken! Echt vakmanschap.” Je probeert te protesteren, maar het enige antwoord zijn wat snellere en hardere klappen die je doen happen naar adem. Zo laat Paul je duidelijk merken dat je geen controle over de situatie hebt. Je geeft je over en Paul begint wat zachter te slaan tot het bijna prettig is. Dan stopt de slaag en je billen voelen fijn warm aan wanneer Paul er zachtjes in kneedt. “Kom, dan gaan we samen even koken. Laat je broek maar even zo.” Je protesteert, maar een dreigende blik en een duidelijke “nee” maken je duidelijk dat je geen keuze hebt. “Zo heb ik wat om naar te kijken,” zegt hij. Je rolt je ogen, wat je nog op een extra tik komt te staan. Beschaamd hobbel je achter Paul aan. Je helpt met snijden, waarna je met je blote billen op de stoel aan de eettafel wordt gezet. Erg, maar leuk tegelijk. “Het eten is klaar,” kondigt Paul aan en je mag eindelijk je kleren weer aantrekken.

          Het avondeten

            Posted on by admin

            Hoe vaak?

            Hoe vaak word jij geslagen of sla jij?

            Hoe vaak sla jij / word jij geslagen?
            131 stemmen · 131 antwoorden
            StemHet verdict

            Posted on by admin

            De voucher (3)

            Voor een ‘man van zijn woord’ zoals Michael, was afzegging van de afspraak (tenzij er zeer dringende redenen waren) niet aan de orde. Toch moest hij wel even slikken toen hij om 8 uur ’s avonds, na een hele werkdag op het evenement aanbelde bij het adres dat Ellen had opgegeven.
            ‘Hallo Michael, ik zag op de camera dat jij het was. Aangenaam, ik ben Ellen’. Ellen was inderdaad ergens in de veertig. Ze had een lief gezicht, blond haar en zowel haar stem als haar blik straalden enthousiasme uit. ‘Wat goed dat je gekomen bent!’ Michael mocht binnenkomen, zijn jas ophangen en werd naar de centrale ontvangstruimte gebracht. Daar werd hij al even hartelijk welkom geheten door Anna, eveneens een dame van in de veertig. Zij was iets korter van stuk, stevig gebouwd en donkerblond. Omgekeerd leek ze hem ook even ‘op te meten’.
            ‘Eerst maar eens een kopje koffie, dat praat wat makkelijker’ was het motto. Ellen vond het prettig als Michael nog even kon samenvatten hoe de voice-chat gisteren verlopen was. ‘Ja het was toch wel een beetje een eye-opener geweest’ begon Michael, ‘ik was me nooit zo bewust van mijn gedrag in het verkeer’. Terwijl hij het uitsprak kwam het schaamrood opnieuw naar boven. ‘Bewustwording is inderdaad vaak een onderdeel van de problematiek’ mengde Anna zich in het gesprek. ‘Maar behalve bewustwording biedt de VTBVHG ook een goede afhandeling’ vulde Ellen aan.
            ‘Daar was Michael ook voor gekomen, nietwaar?’ ging Anna verder. Michaels gezicht trok eventjes wit weg. Zou het bezoek dan toch verdergaan dan een kennismaking?! Op dat moment legde Ellen zachtjes haar hand op zijn schouder. ‘Als je nog wil afzien van een behandeling, dan kan dat nog steeds Michael … maar zowel gisterenavond als nu, voel ik gewoon dat je eigenlijk zelf ook de volgende stap wil zetten. Want jij wil ook weer met een schone lei verder.’ … ‘En wij willen je daar heel graag mee helpen’ vulde Anna aan.
            Ellen pakte nu ook Michaels hand; haar warmte was voelbaar. ‘Kom maar, dan gaan we rustig een kijkje nemen in de ruimte hiernaast.’ De kamer straalde een huiselijke sfeer uit. Warme kleuren. Een geriefelijke sofa, salontafel, brede fauteuils en de nodige planten. Vitrages en gordijnen, die nu door Anna werden gesloten.
            ‘Oké Michael, dit is wat we gaan doen’ pakte Ellen de draad weer op nadat hij een beetje op zijn gemak was gekomen. ‘Er gaan geen rare dingen met je gebeuren. Anne en ik staan allebei in voor jouw veiligheid. Je zult even een straf krijgen die je zult voelen, dat is alles. ‘Wat we wèl verwachten, is dat je meewerkt aan jouw behandeling.’ Vulde Anna aan.
            Het kostte Michael enige moeite om zijn gedachten en gevoelens te ordenen. Moest hij dit echt doen? Wilde hij een lijfstraf ondergaan? Van één of twee dames die hij nog maar kortgeleden had leren kennen? Had hij dit echt verdiend en ook nodig? Hij dacht even terug aan zijn belevenissen in het woon-werk verkeer van afgelopen week. ‘Als ik me respectvoller had gedragen dan was ik nooit in deze situatie terechtgekomen’ dacht hij hardop na.
            ‘Dat klopt Michael, en dat is ook de enige reden dat je straf krijgt’ pakte Ellen de draad weer op, ‘Kom maar even voor me staan, met je handen op je hoofd … dan maak ik je broek los. Ga dan maar even op de sofa zitten, dan kun je op je gemak je schoenen en broek helemaal uittrekken. Dat maakt het comfortabeler. Ook je overhemd mag uit. We hebben de thermostaat al een graadje hoger gezet, dus je zult het niet koud krijgen.’
            Terwijl hij deed wat van hem werd gevraagd, voelde Michael een vreemde sensatie door zijn lichaam gaan. De modieuze en representatieve outfit waarin hij zich vaak ‘het heertje’ voelde, maakte nu plaats voor een slechts zijn blauwe slip en hemd, welke sterk contrasteerden met zijn blote armen en benen. Het voelde ontegenzeggelijk als een demasqué, maar er een vleugje opwinding zat er ook wel bij.
            ‘Hoe voelt dat nu, Michael?’ wilde Ellen graag weten. ‘Eh, een beetje vreemd …alsof ik wat kleiner ben geworden … of dat ik bij de dokter of de fysiotherapeut ben’. ‘Artsen en therapeuten hebben altijd het beste met je voor … net als wij. Je zult ja na afloop een stuk beter voelen, dat garanderen we.’ Het had allemaal zeer aanmoedigend geklonken. Vreemd genoeg voelde Michael op dit moment nu zelfs een verlangen opkomen om op zijn billen gestraft worden -hoe irrationeel dat ook leek. ’Ik hoop dat jullie me kunnen geven wat ik nodig heb’ sprak hij richting Ellen en Anna.
            ‘Mooi. ’ Vandaag zal Anna daarvoor zorgen. Ga maar weer bij de sofa staan, dan zal zij jou over de knie nemen. Nadat Anna zich comfortabel had geïnstalleerd op de sofa, maakte ze even oogcontact met Michael. Anna bleek met haar grijsblauwe ogen over een zeer indringende blik te beschikken; genoeg om Michael weke knieën te bezorgen. Het was inderdaad maar beter om nu maar snel over haar schoot te gaan liggen. Michael voelde hoe Anna’s bovenbenen hem omhoog drukten, terwijl zijn knieën en ellebogen op de sofa konden rusten. Dit was eigenlijk best een comfortabele positie.
            Anna’s hand maakte nu contact met Michaels onderbroekje. ‘Ben je er klaar voor, Michael?’ checkte ze nog even. Ja, Michael was er wel klaar voor. Sterker nog, hij wilde niets liever dan dat zijn bestraffing nu meteen begon! Hij wilde voelen hoe het is om op je billen te krijgen. De rest was van later zorg. Toch kon hij er niet meer uitpersen dan een heel zwak ‘Ja Anna’.
            Wat Michael op dat moment niet kon zien was, hoe Anna en Ellen even een geamuseerde blik met elkaar uitwisselden. En toen was het moment gekomen om Anna’s hand te laten spreken. Haar stevige rechterhand kwam links en rechts neer op Michaels ‘maagdelijke’ billen. En nog eens. En nog eens. Michael voelde een lichte pijn opkomen, maar daarnaast was het eigenlijk best lekker. De klappen lieten een aangename warme gloed achter.
            ‘Hij kan het best goed hebben’ merkte Ellen op. ‘Ja, maar zijn onderbroekje zit er ook nog tussen’ riposteerde Anna, ‘misschien moesten we daar maar eens verandering in aanbrengen’. Instinctief wilde Michael nog protesteren, maar toen bedacht hij dat de VTBVHG expliciet was geweest in hoe haar cliënten bestraft zouden worden. Met Anna’s vingers onder de elastieken band was het een koud kunstje om Michaels slipje naar beneden te trekken en zijn billen bloot te stellen aan de temperatuur van de kamer én aan de nieuwsgierige blikken van Anna en Ellen.
            Zoals de contouren al eerder hadden gesuggereerd, bleek Michael inderdaad geprononceerde billen te hebben. Een roze gloed was al zichtbaar op zijn blanke huid. Maar dat was natuurlijk bij lange na niet genoeg. Straf moet écht gevoeld worden, en dan ziet het er meestal toch wel wat anders uit.
            Anna’s hand kletste nu hard op Michaels blote billen. Voor de beide dames was dit zeker geen nieuw geluid, maar elke keer opnieuw konden ze daar weer ontzettend van genieten. Voor Michael lag dat nu een beetje anders. Zijn aanvankelijke schaamte en opwinding begonnen plaats te maken voor een pijn die niet meer zo snel wegebde na elke klap. Het feit dat Anna de klappen nu sneller op elkaar liet volgen droeg daar verder aan bij. Maar ‘in grote problemen’ was hij nog niet.
            Ervaren als ze waren, constateerden Ellen en Anna al snel dat Michael inderdaad een hogere pijndosis nodig had. ‘Michael, heb je écht nooit eerder op je billen gekregen?’ wilde Ellen weten, ‘want het blijkt dat je dit nog steeds goed kan verdragen’. Nee dit was voor hem echt ‘de eerste keer’. Eventjes voelde Michael zich trots op zichzelf. Maar een klein denkstapje verder was genoeg om dat weer snel te doen verdwijnen. Zijn vermoeden werd bevestigd toen Ellen een ebbenhouten haarborstel vlak voor zijn ogen neerlegde op de armleuning van de sofa. ‘Dit is wat jij nodig hebt’ sprak Ellen nu gedecideerd, ‘bereid je er maar vast op voor’.
            Na een korte pauze zag Michael de borstel weer uit zijn blikveld verdwijnen, wat maar één ding kon betekenen: Anna had de borstel opgepakt. Luttele seconden later liet zij het voorwerp met hoge snelheid neerkomen op Michaels onbeschermde billen. Het was voldoende om hem heel eventjes te laten ‘opveren’ van de schrik. Dit deed echt zeer! Maar Anna drukte hem weer omlaag. ‘Even volhouden Michael!’. En inderdaad, zo lang duurde het vervolg van de bestraffing niet. Maar het was wel een barrage van klappen, in hoog tempo toegebracht op beide billen, met speciale aandacht voor zijn zitvlak. Michael kon het alleen maar piepend en kreunend ondergaan. Zijn gevoel van ‘een flinke jongen zijn’ was helemaal verdwenen nu.
            En toen zat zijn straf erop. Hij mocht overeind komen en zijn billen in de spiegel bekijken. Helemaal rood waren ze, met hier en daar nog wat donkere schakeringen. Het klopte ook met hoe pijnlijk en heet ze aanvoelden. ‘Ja, je hebt echt wel straf gekregen’ vatte Ellen samen, ‘Anna heeft zich goed van haar taak gekweten’.
            Na een liefdevolle hug van zowel Anna als Ellen, kon Michael zich weer aankleden en kreeg hij een kopje thee. Als Michael behoefte had om na te praten, dan kon dat nu met Ellen. Een nagesprek de volgende dag was ook een optie. Michael opteerde voor het laatste; het bezoek had sowieso langer geduurd dan hij had ingeschat, en hij had tijd nodig om het allemaal te laten bezinken. Maar ‘onder de streep’ voelde het bijzonder goed op dit moment! Heerlijk ontspannen en een ‘leeg gemaakt’ hoofd. Hij had een grote stap gezet: verantwoording afleggen én boete doen voor zijn onbehoorlijke gedrag.
            De warme gloed in zijn billen zou hem daar nog wel een tijdje aan herinneren.

            Posted on by admin

            De voucher (2)

            Met stijgende verbazing had Michael het bericht gelezen. In eerste instantie had hij gedacht aan een marketing trick om hem te interesseren in een commerciële dienst. Maar daarna leek het bericht meer persoonlijk gericht. Kennelijk waren er mensen die hij nooit had gesproken, maar die wèl zijn naam kenden. Ze hadden hem zelfs over langere tijd geobserveerd … omdat zijn gedrag in negatieve zin was opgevallen! Dat laatste is natuurlijk nooit leuk om te horen. Waarover zou dit kunnen gaan? Misschien moest hij maar eens bij zichzelf te rade gaan …
            Of was het toch allemaal één of andere stunt om hem (en anderen?) in het ootje te nemen. Een morele schuld inlossen door een lijfstraf te ondergaan? En dan ook nog op de blóte billen? Dat was toch te absurd voor woorden? In de middeleeuwen deden ze dat soms met veroordeelde misdadigers. Maar anno 2024? Wat zat er dan wel achter deze voucher?
            Nieuwsgierig maakte het hem wel. Als dit een of ander spelletje was, dan kon hij dat wel een stukje meespelen. Hij hoefde alleen maar het balkje op het scherm aan te klikken. Wat volgde was een keuzemenu:
            1.      Ik wil een afspraak maken voor een sessie
            2.      Uitnodiging was mogelijk niet voor mij bedoeld
            3.      Ik wil geen contact met de VTBVHG
            Hmm. De derde optie was misschien toch de beste. Om dit definitief te maken, moest hij nog wel iets afvinken: Ik begrijp dat deze keuze kan leiden tot uitsluiting van deelname aan bepaalde evenementen.
            Oef, dat klonk toch wat onheilspellend. Toch maar terug naar het menu, en dan optie 2 kiezen. Rechtsonder op het scherm verscheen nu een pop-up: even geduld alstublieft … we gaan op zoek naar een beschikbare medewerker. Het was al 8 uur ‘s avonds … zou dat nog lukken? Maar binnen een minuut meldde een zekere Ellen zich. Zij kon op haar scherm al zien op welke uitnodiging Michael gereageerd had. Dat hij enigszins verbaasd was geweest over het ontvangen bericht, daar kon zij wel inkomen. Maar toch ‘sprak’ hij nu echt met iemand van de VTBVHG. Ze moest even zijn dossier erbij pakken.
            …
            ‘Eh, Michael? (mag ik gewoon tutoyeren?) … ik heb jouw dossier gevonden. Er staan wel een paar dingen in, die ik kan toelichten. Het liefst doe ik dat echter via een voice-chat. Heb je microfoon en luidspreker op je laptop? Uiteraard had Michael dat, maar op deze manier zou hij Ellen van de VTBVHG wel ‘dichterbij’ laten komen. Toch voelde dit nog altijd als ‘veilig’ genoeg.
            Ellen bleek een prettige stem te hebben! Ze was vermoedelijk ergens in de veertig. En tactvol bleek ze ook nog te zijn. Vriendelijk legde zij uit dat Michael zeker niet de eerste was, dat er in het hedendaagse sociale verkeer nu eenmaal dingen misgaan, en dat de VTBVHG de missie had om hierin verbetering aan te brengen. In het geval van Michael betrof dit eh … een zeker gebrek aan algemeen respect. Of dit misschien een belletje deed rinkelen?
            ‘Nou, niet meteen …’ was zijn antwoord, maar Ellen gaf aan dat soms een onderdeel van het probleem is. Zij wilde weten of het klopte dat Michael op elke werkdag met fiets naar het treinstation ging (dit was correct). En of hij zich daarbij altijd netjes aan de verkeersregels hield. Of hij altijd ‘hoffelijk’ voorrang verleende aan daartoe gerechtigde medeweggebruikers. Of hij bij kleine verkeers-conflicten zich altijd onthield van vijandig taalgebruik. Helaas kon Michael geen van beide vragen bevestigend beantwoorden. Ellen ging nog even door: op het treinstation was Michaels gedrag ook niet even vlekkeloos … voordringen bij het in- en uitstappen, niet opstaan voor reizigers die slecht ter been waren, en nog een paar dingen. Michael moest toegeven dat dergelijke situaties zich inderdaad hadden voorgedaan …
            ‘Dus ik ben eigenlijk een soort verkeershufter?’ vroeg Michael zich hardop af. Plots had hij een gevoel van schaamte over zich gekregen. Hij had eigenlijk nooit zoveel nagedacht over hoe hij ‘lomp’ kon over komen op andere verkeersdeelnemers. Maar de opsomming door Ellen bracht onmiskenbaar aan het licht wat voor gedragspatroon hij (in feite al jaren) vertoonde. Het was maar goed dat Ellen het schaam-rood op zijn kaken niet kon zien.
            Ellen verklaarde ‘eigenlijk wel blij’ te zijn met Michaels vraag. Het getuigde van eerlijkheid en introspectie, en vatte de essentie goed samen. De vraag was nu, hoe Michael daar verbetering in wilde aanbrengen. Precies op dit punt kon de VTBVHG namelijk een ondersteuning bieden, die bij velen zeer goed had gewerkt.
            ‘En daarmee doelt u op lijfstraffen’ floepte Michael eruit. Tot zijn eigen verbazing was hij nu zelf degene die dit punt als eerste aanroerde. ‘Ja, dat klopt’ zei Ellen zo luchtig mogelijk. ‘Dit is helemaal niet zo vreemd als veel mensen denken. Vroeger was het zelfs normaal. Heb je vroeger wel eens een pak voor je billen gekregen?’ Nee. dat had Michael niet. ‘Nou, daarna gaat het leven gewoon weer door hoor. Dan heb je je lesje geleerd, en kun je met een schone lei weer verder. Meer dan 80 procent van onze cliënten is achteraf superblij dat ze onze behandeling hebben gekregen’.
            ‘Cliënten? Betekent dit dat er ook nog voor jullie diensten betaald moet worden?’ reageerde Michael spontaan. ‘Je zult begrijpen dat wij wel onkosten maken’ legde Ellen uit, ‘maar we zijn een stichting die ook sponsorgelden ontvangt. Dit dekt een significant deel van onze kosten.
            …
            ‘Michael, gaande het gesprek krijg ik steeds meer het gevoel dat de ondersteuning die wij als VTBVHG bieden, ook voor jou heel heilzaam zal zijn. Kan ik je misschien uitnodigen om een keer persoonlijk kennis te maken? Het kantoor van de VTBVHG ligt vlak bij het evenement waar je onze voucher hebt ontvangen, en ik ben daar morgenavond’. 
            Na een korte aarzeling besloot Michael hier mee in te stemmen. ‘Een nadere kennismaking’ klonk nog steeds veilig. Toch had hij die nacht opvallend veel moeite om in slaap te vallen.

            Posted on by admin

            De voucher (1)

            Het evenement was begonnen met een receptie zoals vele anderen: lekkere hapjes en drankjes, met een paar bekenden het glas heffen, en een paar nieuwe mensen de hand schudden. De verbazing kwam pas nadat ik was teruggekeerd in mijn hotel, en ik de ontvangen visitekaartjes nader bekeek. Eén ervan vermeldde geen naam, en leek eerder op een soort advertentie. Toch was het dat niet, want er stond vermeld dat het een voucher was. En verder alleen een webadres en een ‘persoonlijke toegangscode’.

            Nog vreemder werd het toen ik de website bezocht en aldus inlogde. Goedenavond … (mijn naam!), het verheugt ons om te zien dat U gereageerd heeft op onze oproep. Wij hebben namelijk al een tijdje geprobeerd U te bereiken. Op voorspraak van leden van onze organisatie komt U in aanmerking voor een behandeling waar U uiteindelijk veel baat van zal hebben.

            Graag lichten wij dit nader toe. Wij zijn VTBVHG, de Vereniging Ter Bevordering Van Hoffelijk Gedrag (in het maatschappelijk verkeer). Het ‘hoffelijk’ gedrag omvat hier een scala van wenselijke gedragingen: beleefdheid, hulpvaardigheid, respect, zich aan regels houden, etc. De maatschappelijke behoefte hieraan is momenteel groter dan ooit. Helaas lukt het niet iedereen om dit op te brengen, en daarom werkt de VTBVHG met verkenners en rapporteurs. Dit is ook de manier waarop U in beeld bent gekomen. Hopelijk en waarschijnlijk heeft U zelf wel een idee over welk niet-hoffelijke danwel asociale gedraging(en) van uw kant het hier gaat. Mocht U geen idee hebben, of dit een vergissing zijn, dan horen wij graag van U.

            We verwachten hoe dan ook van U te horen: ons voucher is namelijk niet geheel vrijblijvend. Mocht U er geen gebruik van maken, dan blijven uw overtredingen geregistreerd staan in ons systeem. Uiteindelijk, en zeker bij geconstateerde nieuwe overtredingen, kan dit leiden tot uitsluitingen; denkt u aan lidmaatschappen van vele andere verenigingen dan alleen de VTBVHG.

            Zowel onze filosofie als onze behandelingen zijn simpel: ‘back to the basics’. Wie zich misdraagt, krijgt een passende straf. Bij ons betekent dat vrijwel in alle gevallen: een ouderwets pak slaag op de blote billen, toegediend door een professional. Onderzoek heeft aangetoond dat dit voor meer dan 80% van onze deelnemers werkt. Dit zal waarschijnlijk dus ook voor U gelden.

            Tot slot nog dit: De voucher heeft geen vervaltermijn, en is internationaal geldig. U kunt uw straf dus op elk gewenst moment en overal ter wereld in ontvangst nemen (en daarna weer met een schone lei beginnen). Wij werken alleen samen met organisaties die een ‘international spanking certificate’ hebben.

            Om U aan te melden hoeft U alleen maar het vakje aan te klikken. Wij wensen U een goede betraffing toe.

            Met vriendelijke groet, VTBVHG

            Posted on by admin · 1 Comment

            4) Nieuwe regels voor Edward

            In de zes maanden dat Edward en ik nu samenwoonde raakte we steeds meer gewend aan elkaar en leerde ook elkaars gewoontes en eigenaardigheden kennen. Heel voorzichtig was ik in de afgelopen paar maanden, nadat Edward zijn eerste pak slaag had gehad, steeds wat dominanter geworden richting Edward. Dat uitte zich vooral in mijn instructies over de huishoudelijke taken en de dingen die Edward nog moest leren. Maar Edward luisterde goed en deed wat ik hem zei. Ik had het gevoel dat hij al geaccepteerd had dat ik de leiding had in onze relatie. Het leek mij na zes maanden dan ook een mooi moment om eens de balans op te maken en de touwtjes wat strakker aan te trekken. Tijdens het zondagochtend ontbijt vroeg ik Edward hoe hij de afgelopen zes maanden van samenwonen ervaren had en of hij tevreden was met de manier zoals het nu ging. Edward reageerde heel enthousiast en zei dat hij allereerst superblij was met mij en ook met onze relatie en onze manier van samenleven en dat hij nooit meer anders zou willen. Ik was blij met die reactie van Edward maar ik kon het niet laten om te vragen \”Ondanks dat ik je een paar keer straf heb moeten geven en dat ik dat misschien nog wel vaker moet doen?\”. \”Tja, dat ik straf kreeg vond ik niet fijn al had ik het beide keren wel verdient. En als ik eerlijk ben heb ik af en toe ik wel een beetje sturing van jou nodig en kennelijk hoort straf ook bij jou manier van sturen. Dus moet ik me daar maar bij neerleggen. Want voor de rest ben ik echt superblij zoals ik al zei.\” Ik had geen beter antwoord van Edward kunnen wensen. Hij had zo te horen volledig geaccepteerd dat ik hem strafte en was ondanks dat toch nog \’superblij\’.
            \”En jij Johanna, hoe heb jij het de afgelopen zes maanden ervaren?\” vroeg Edward aan mij en ik zag dat hij het spannend vond wat ik zou gaan antwoorden. Ik zei \”Ik heb het de afgelopen maanden best wel fijn gehad samen met jou. Voor mij was het wel even wennen om iemand permanent in mijn huis te hebben. Maar ik heb er zeker een goed gevoel bij en ben ook blij met jou als persoon.\” Ik zag dat Edward positief verrast was met mijn reactie en hij ontspande zichtbaar. Ik wilde echter nog wel wat duidelijker zijn over het vervolg dus ging ik verder met \”Als het aan mij ligt gaan we op deze manier verder onze gezamenlijke toekomst tegemoet. Dat houdt dus ook wel in dat ik, ook in onze verdere toekomst, binnen onze relatie de touwtjes in handen wil houden maar ik neem aan dat je dat al wel begrepen had.\” Edward reageerde op mijn opmerking over onze gezamenlijke toekomst dat hij hoopte dat wij altijd bij elkaar zouden blijven en samen oud zouden worden. \”En, Ja Mevrouw, dat jij de touwtjes in handen wilt houden had ik al begrepen en ook niet anders verwacht.\” zei hij met een grote glimlach. \”Nou daar ben ik blij om. Misschien dat ik je dan nog ooit \’mijn man\’ mag noemen\” en met die uitspraak wist ik dat ik Edward een groot plezier deed en hem extra vertrouwen gaf dat ik met hem verder wilde. \”Zou zomaar kunnen!\” zei hij met een grote grijns op zijn gezicht.
            \”Zullen we dan vanavond gezellig samen uit gaan eten om onze toekomst te vieren?\” stelde ik voor en Edward sloot zich daarbij aan.
            \”We moeten wel nog wat betere financiële afspraken met elkaar en er zijn zeker nog wel een aantal zaken zijn die ik beslist anders zou willen zien en waar ik het met jou nog absoluut over moet hebben maar ik stel voor dat we dat uitstellen tot morgen en vandaag gewoon genieten.\” Edward reageerde met \”Morgen praten en vandaag genieten lijkt me prima.\”
            Het was een heerlijk en romantisch etentje geworden wat we daarna samen thuis hadden voortgezet met alles wat daarbij hoorde.

            Die dag erna waren wij allebei vrij en besteedde we allebei tijd aan onze huishoudelijke taken. Na de lunch zouden we met elkaar gaan praten zoals we dat de dag ervoor hadden besproken.
            Qua financiën waren we er snel uit. We zouden allebei iedere maand een gelijk bedrag storten op een gezamenlijke rekening en daarvan werden alle kosten betaald. Edward stelde voor dat ik onze administratie zou doen omdat hij daar niet zo goed in was en ook wat slordiger. Ik was het daar wel mee eens. Daarna zei Edward tegen mij \”Jij had nog een aantal andere zaken die je graag anders zou willen zien en met mij wilde bespreken, ik zou zeggen; brand los!.\”
            \”Dat klopt, er zijn een aantal zaken waar ik me de afgelopen maanden aan gestoord heb maar er niets over heb gezegd omdat we pas net samenwoonde. En nu wil ik wel dat deze zaken veranderen. Daarnaast heb ik dingen die we al hadden afgesproken en door jou niet werden nagekomen door de vingers gezien maar dat zal ik nu niet meer doen.\” ik pauzeerde even om Edward de kans te geven om te reageren maar hij wachtte rustig af, dus ging ik verder
            \”Ik zal de zaken die ik bedoel een voor een opnoemen en ik zou het fijn vinden als je eerst gewoon luistert tot ik klaar ben met een punt voordat je reageert.
            Ten eerste: we hebben in de verdeling van taken afgesproken dat ik o.a. zou wassen en voor de vouwwas zou zorgen en jij voor de strijkwas. Dat heb ik je de afgelopen maanden geleerd en dat kun je inmiddels uitstekend. We hadden ook de afspraak dat die strijkwas uiterlijk maandagavond, voordat onze werkweek weer begint, klaar zou zijn. Maar zeker vijf keer in de voorbije maanden heb ik zelf de strijkwas moeten doen op dinsdag omdat jij dat niet had gedaan. En ik zal heel duidelijk zijn; als in het vervolg de strijkwas niet klaar is op maandagavond krijg je straf. Is dat duidelijk?.\”
            Edward reageerde schuldbewust \”Ja, heel duidelijk en nog sorry daarvoor. Ik zal zorgen dat het voortaan op tijd gebeurt.\”
            \”Fijn, goed om te horen.\”
            \”Ten tweede: sinds een maand of vier komt jou post ook aan op dit adres en in die tijd heb jij al drie keer post gehad van het centraal justitieel incasso bureau en een bekeuring moeten betalen voor te hard rijden. Je vertelde me iedere keer heel nonchalant en een beetje lacherig hoeveel je moest betalen. Hieraan heb ik me echt gestoord. In totaal was dat ongeveer 300 euro en dat is gewoon weggegooid geld wat je veel beter had kunnen besteden. Daarnaast is het ook veiliger, vooral voor andere weggebruikers, dat je je aan de toegestane snelheid houdt. Dus als je in het vervolg nog een bekeuring krijgt voor te hard rijden of iets dergelijk dan mag je voor straf, naast het bedrag wat je moet betalen aan het CJIB, ook nog een keer hetzelfde bedrag overmaken op onze gezamenlijke rekening. En dat geld zal ik dan doneren aan een goed doel. En om ervoor te zorgen dat dit ook als straf voelt mag je daarna naar boven en ga je over de knie. Voor iedere euro één klap met de houten borstel. Zou dat helpen denk je om bekeuringen te voorkomen?\”
            \”Dat is wel een heftige straf vind ik. Het is maar een bekeuring hoor en zo erg is dat toch ook weer niet.\” was Edwards reactie. 
            \”Dit is nu precies wat ik bedoel…\”reageerde ik fel \”weer die nonchalance over je geld wat je in het putje gooit. Ik wordt er nu alweer pissig om. Maar dit bevestigd wel dat, behalve het geld wat gedoneerd wordt aan een goed doel, een afspraak met de houten borstel over mijn knie echt wel nodig is om het je af te leren. Dus zo gaan we dat doen, discussie gesloten!\” en met een boze blik keek ik naar Edward die helemaal overdonderd was en met een beteuterd gezicht zei \”Oké.\” 
            Mooi, dacht ik bij mezelf, hoe strenger ik hem toespreek des te meegaander reageert hij. Maar toch wilde ik van hem horen of hij dit niet allemaal te heftig vond.
            \”Dit waren de eerste twee zaken die ik met je wilde bespreken en ik heb er nog drie op mijn lijstje staan. Wil je nog steeds met me samenwonen onder mijn voorwaarden?\” Hij reageerde echter meteen heel vastberaden met \”Ja natuurlijk wil ik nog met je samenwonen. Ik laat me door een paar van die regeltjes niet afschrikken hoor. Daarvoor ben ik veel te blij met onze relatie. En ik vind deze punten zoals jij ze uitlegt gewoon terecht en kan ik daar makkelijk aan voldoen.\” en naar mijn mening vol zelfoverschatting zei hij gekscherend \”laat de volgende drie ook maar horen …. \’Mevrouw\’.\”
            \”Ik vind het fijn dat je er zo op reageert. Dat sterkt mijn vertrouwen in onze toekomst nog meer. Laten dan maar verder gaan.\”
            \”Ten derde: en dit vind ik misschien wel het punt wat het zwaarste weegt voor mij maar waar jij je vermoedelijk helemaal niet van bewust bent geweest. Dat is namelijk in de situatie wanneer we bij jouw of mijn vrienden of familie zijn of überhaupt in welk gezelschap dan ook en we zijn in een gesprek gewikkeld. Al een paar keer is het voorgekomen dat wanneer ik dan iets zei, jij dan hierop reageerde met \’nee hoor dat is niet zo\’ of iets dergelijks en daarna ten overstaan van iedereen met mij een discussie begon over datgene wat ik gezegd had. Dat voelt echt heel vernederend en dat wil ik niet meer voelen, nooit meer!\” en terwijl ik dat zei merkte ik dat ik mijn tranen moest bedwingen omdat ik een dejavue kreeg van mijn eerste huwelijk. Edward zag dat ook en legde zijn hand op mijn arm en zei \”Het spijt me heel erg dat ik dat heb gedaan maar ik was me er inderdaad niet van bewust. Maar ik snap nu ook dat dat heel vernederend voelt. Ik zal mijn uiterste best doen om je nooit meer zo te laten voelen.\” Ik zag dat Edward dit oprecht erg voor me vond en ik zei \”Mocht je, nu je dit weet, me toch dit vernederende gevoel nog ooit weer geven dan verzeker ik je dat ik ervoor zorg dat je een week niet lekker kunt zitten.\” heel begrijpend zei Edward \”Dat snap ik; en terecht vind ik!\”
            Weer een beetje rustiger geworden keek ik naar Edward en zei
            \”Laten we maar naar punt vier gaan dus; Ten vierde: we zijn meestal wel een paar keer per week intiem met elkaar en dat voelt fijn. Ik geniet van alle plekjes van je lekkere lichaam alleen vind ik het jammer dat sommige plekjes behaard zijn. Jij vertelde mij dat je het heel fijn vond dat ik overal glad geschoren was en dat je dat opwind. Nou dat is voor mij hetzelfde dus zou ik graag willen dat jij er ook voor zorgt dat je lekker glad bent. Dus dat je ook geschoren bent rondom je piemel, tussen je billen en onder je oksels. Dat moet je natuurlijk wel goed bijhouden dus stel ik voor dat je dat iedere week op vrijdag doet dan ben je lekker glad voor het weekend. En denk eraan; mocht je het vergeten dan zal ik het moeten doen voor je.\” Dat laatste zei ik met een grote grijns op mijn gezicht. Edward zei dat hij niet wist dat ik dat ook fijn vond en dat hij zich op die plekjes nog nooit geschoren had maar als ik dat wilde zou hij dat zeker doen. Hij zou er vrijdag mee beginnen.
            \”Nou dan ten vijfde en laatste wil ik het hebben over je ondergoed. Als ondergoed draag jij nog altijd de onderbroeken en hemden die je moeder altijd voor je heeft gekocht. Je witte onderbroeken vind ik op zich wel schattig en hygiënisch alleen je hemden vind ik wat ouderwets en daarom wil ik graag dat je in plaats van die hemden T-shirts gaat dragen. Dat past ook beter onder een trui of poloshirt. Natuurlijk wil ik je niet dat je hiervoor extra kosten maakt en omdat ik dat graag wil stel ik voor dat ik in de toekomst je ondergoed koop en dus ook nieuwe T-shirts i.p.v. hemden.\” Ik wachtte zodat Edward kon reageren. \”Oké, die hemden zijn inderdaad wel ouderwets dus wil ik graag in plaats daarvan T-shirts dragen. Maar ik kan die zelf ook wel kopen hoor.\” 
            \”Nee hoor, ik vind het wel leuk dat ik deze taak van je moeder over kan nemen; ik wil dat graag doen.\” zei ik hem lief aankijkend.
            \”Als jij dat persé wil vind ik het goed hoor. Dan zijn we nu klaar want dit was het laatste punt toch?\” vroeg Edward met een blij gezicht.
            \”Nou nee, ik heb nog een punt over je ondergoed en dat vind ik wel een beetje lastig maar ik wil het toch zeggen want ik wil wel dat het veranderd.\” Edward keek me nu vragend aan dus ging verder met \”het is namelijk zo, dat ik iedere week als ik de witte en bonte was sorteer om in de wasmachine te doen, in bijna al jouw onderbroeken grote plasvlekken en poepstrepen zie zitten. Allereerst vind ik het niet fris dat je overdag zo\’n vieze broek aan hebt en daarbij hoort het niet bij de onderbroeken van een volwassen man. Ik zou graag willen dat je dat veranderd. Dus na het plassen zorgen dat je niet meer nadruppelt en afvegen met wc-papier en na het poepen beter je bips poetsen. Denk je dat je dat kunt?\” Edward reageerde heel verontwaardigd en misschien wel een beetje boos \”Om te beginnen vind ik het vervelend dat je dit onderwerp aanhaalt en daarnaast ga ik iedere avond na het eten douchen en ben ik daarna weer helemaal gewassen en schoon. Dus ik zie het probleem niet zo.\” Deze reactie van hem irriteerde mij. Wederom de nonchalance die hij vaker liet zien; hij zag het probleem niet zo? Dan moest ik \’het probleem\’ nog maar wat beter gaan benoemen, iets wat ik hem had willen besparen. Dus zei ik \”Oh, jij ziet het probleem niet, nou ik zie het probleem elke week en meestal wel zeven keer als ik de was doe. En het resultaat daarvan ruik ik regelmatig als ik overdag dicht bij je ben. Of dacht jij soms dat die druppels en dus ook de urine geur niet verder komt dan je onderbroek? Nou, dat is dus het probleem!!\” ik keek hem aan en zag dat hij zich heel ongemakkelijk voelde nu ik dat zo had gezegd en het leek erop dat hij zich behoorlijk schaamde. En ik snapte dat wel als zoiets tegen je gezegd wordt maar ja \’hij zag het probleem niet\’ maar nu hoogstwaarschijnlijk wel. Ik besloot verder te gaan want Edward bleef stil. \”Snap je nu het probleem wel Edward?\” hij zei \”Ja, ik snap het en ik vind het heel erg vervelend.\” \”Dus nu je het probleem wel snapt vraag ik je nog een keer; denk je dat voortaan beter je billen kunt poetsen en je plasvlekken kunt voorkomen?\” hij antwoorde met een timide stemmetje \”Ja, dat denk ik wel. Dat moet me wel lukken.\” ik zei \”Dus geen vieze onderbroeken meer in de was! Mocht ik er toch nog tegenkomen dan krijg je onderbroek training van mij zoals dat ook bij kleine kinderen gebeurt.\” het leek me verstandig om ons gesprek nu te stoppen. Eigenlijk wist ik al dat voor alle vijf de punten die we hadden besproken regelmatig straf uitgedeeld zou moeten worden. Het ontbrak Edward namelijk nog aan genoeg zelfdiscipline. Welke straffen dat zouden zijn en op wat voor manier ik die zou uitvoeren daar kon ik nog over nadenken en dat deed ik met veel plezier en heel vaak. Ik zei tegen Edward \”Volgens mij hebben we alles besproken wat ik wilde. Heb je nog vragen ergens over of is alles duidelijk?\” Ik merkte dat Edward na dat laatste punt wat stiller was geworden en hij zei \”Voor mij is alles duidelijk.\” Ik stond op en liep naar hem toe en gaf hem een kus. \”Dank je wel dat je naar me wilde luisteren. Ik moest die punten namelijk wel met je bespreken want die stoorde mijn gevoel naar jou toe en dat wil ik absoluut niet. Laten we samen er iets moois van maken.\” Edward ontspande kuste me terug en zei \”Dat gaan we zeker doen.\”