Toegevoegd op by admin

Robin in de problemen

Daar stond ze dan..  met haar hand op de klink van de deur. Ze had zich zelf in een onmogelijke situatie gemanoeuvreerd. Ze had hem niet alleen uitgedaagd maar ze was ook behoorlijk onbeschoft geweest en daarnaast had ze glashard tegen hem gelogen.  Maar ja, wist zij veel dat hij haar dit verschrikkelijke dilemma zou voorleggen. Hij had haar de keus gegeven: óf de consequenties onder ogen zien van haar gedrag, wat betekende dat ze een ongenadig pak op haar blote billen zou krijgen, óf ze kon vertrekken en ze zou de cursus fotografie die ze bij hem volgde niet mogen afmaken. Hij had zelfs aangeboden haar het geld van de resterende lessen terug te betalen. Wat betekende dat hij haar dus onder geen beding meer in zijn lokaal wilde toe laten.

Ergens diep van binnen had ze aangevoeld dat hij wel eens met een voorstel als dit zou kunnen komen. Waarom wist Robin niet precies, Vincent had iets autoritairs over zich. Een blik in zijn ogen en een toon in zijn stem die haar de kriebels bezorgde en waardoor ze soms onverwacht haar ogen neersloeg wanneer hij haar streng aankeek. Maar het zorgde er tegelijkertijd voor dat ze het leuk vond om hem uit te dagen, te kijken hoe ver ze kon gaan. Dat was in een setting als zojuist ideaal gebleken. Want wat wilde hij doen? Het was niet dat ze met zijn tweeën waren,  ze genoot de bescherming van een lokaal vol andere cursisten.

Ze had haar opdracht voor die week niet af gehad, ze had het druk gehad met haar werk, de kinderen en het huishouden. Door haar gebrek aan planning was haar huiswerk opdracht er totaal bij ingeschoten. Als oplossing had ze snel wat oude foto’s gebruikt en zelfs wat van het internet geplukt. De camera instellingen verzon ze er wel bij. Ze dacht Vincent hiermee wel om de tuin leiden, ze zou het de les erna wel goed maken door extra hard haar best te doen. Want de cursus was belangrijk voor haar, ze vond het leuk en ze bleek er ook nog goed in te zijn. Ze had het alleen nu even verprutst. Alleen kwam ze er niet zo gemakkelijk mee weg dan dat ze had verwacht. Vincent had het vanaf minuut één al in de gaten gehad. Toch bleef ze stug vol houden dat ze de foto’s afgelopen dagen had genomen en dat ze allemaal van haarzelf waren terwijl Vincent haar uitvoerig ondervroeg. Toen het haar te heet onder haar voeten werd besloot ze een grote mond op te zetten, hem voor gek te verklaren. Hoe durfde hij haar uit te maken voor leugenaar?? Wie dacht hij wel niet dat hij was?! Ze had in zijn ogen gezien dat hij kookte van woede en dat hij moeite moest doen zijn zelfbeheersing te bewaren. Eigenlijk vond ze dat op dat moment wel amusant.  Het enige dat hij toen nog gezegd had was: na de les wil ik je spreken, onder vier ogen!

Diep van binnen vermoedden ze wat hij het liefst met haar wilde doen, ze herkende het aan zijn manier van reageren, aan zijn hele houding. Daarnaast had hij zijn uiterlijke verschijning op dat vlak ook behoorlijk mee. Hij was ergens achter in de 40, gespierd en groot. Meer het type Gerard Butler en om eerlijk te zijn was hij behoorlijk indrukwekkend en knap.  En nu stond ze hier… En wist ze diep van binnen dat ze wilde dat hij haar zou straffen voor wat ze gedaan had, dat ze verdiende wat hij voor haar in gedachten had. Alleen werkte haar lijf niet mee, ze stond daar als aan de grond genageld. Ze wilde dit, maar ze wilde het tegelijkertijd ook heel erg niet. Ze schrok op uit haar overpeinzingen toen de barse stem van Vincent klonk. Robin ik heb nog meer te doen, ik tel tot drie en bij drie zit je of weer op je plek of ik zet je eigenhandig de deur uit! Één….. twee…. drie… Bij twee had ze zich met lood in haar schoenen omgedraaid en bij drie zat ze weer op haar plek. Ze hoorde hoe Vincent de la van zijn bureau open trok en zag dat hij er een vel papier uit pakte. Ik wil dat je hier je handtekening onder zet, je verklaard hiermee dat je akkoord gaat met de straf die ik voor je in gedachten heb. Jeetje hij deed wel erg officieel, ze zat hier toch al! Toch zette ze haar handtekening.

Daarna begon ze lichtelijk paniek te voelen en de drang om zich eronder uit te praten. Proberen kon altijd toch? “Luister Vincent.. het spijt me ok? Kunnen we het niet gewoon verg…” Ze kreeg geen tijd om haar zin af te maken. Robin ik doe niet aan smoesjes! Je weet heel goed waarvoor je net getekend hebt en ook dat dat precies is wat je verdiend. Ik wil je daar, in die hoek! En je komt er pas uit als ik het zeg! Fuck!! Wat een eikel… Ze stond op maar durfde hem niet aan te kijken. Hij klonk echt serieus kwaad en dit keer vond ze het allesbehalve amusant. Schoorvoetend liep ze naar de aangewezen hoek en hoopte ze dat ze haar broek mocht aanhouden. Hij had in elk geval (nog) niet gezegd dat deze uit moest. En nu stond ze hier, wat haatte ze dit! Misschien nog wel het meest van alles. Waarom wist ze zelf eigenlijk niet, ze voelde zich dan zo ontzettend klein en de schaamte was alles overheersend.

Ergens wist ze dat ze zich altijd nog gewoon kon omdraaien en de benen kon nemen. Toch koos ze ervoor om hem te gehoorzamen, om hier in die stomme hoek te blijven staan omdat hij haar dat had opgedragen. Hoe kon het toch dat ze altijd weer in dit soort situaties terecht kwam? Zo had ze namelijk een dag eerder ook gestaan maar toen in haar eigen woonkamer en zonder de bescherming van haar spijkerbroek. Daar neergezet door haar eigen man, die inmiddels wist hoe “lastig” ze af en toe kon zijn. Haar eigenwijze, felle en soms impulsieve karakter zorgde ervoor dat hij haar geregeld op haar plek zette als ze dat nodig had. Hij deed het omdat hij van haar hield. En diep van binnen zou ze het ook niet anders willen. Robin had eigenlijk steeds het idee gehad dat Vincent haar niet mocht, het leek soms alsof hij juist elke keer op haar wat aan te merken had. Maar het feit dat hij het de moeite waard vond haar te straffen deed haar daar opeens aan twijfelen.

Zij mocht hem ook ondanks dat ze dat goed wist te camoufleren. Ze merkte dat ze graag zijn goedkeuring wilde en ze zich trots voelde als hij haar een compliment gaf. Maar ook dat ze teleurgesteld was wanneer hij kritiek op haar had. Opeens drong tot haar door dat de sporen van het pak slaag dat ze de dag daarvoor had gehad nog heel goed zichtbaar waren en dat Vincent dat zou zien zodra hij haar billen bloot maakte. Shit!!! Ze zou gigantisch voor schut staan! Dan wist hij meteen dat het niet de eerste keer was dat ze op deze manier voor haar gedrag werd aangepakt. Het was allemaal nog erger dan ze in eerste instantie had gedacht. Het op haar billen zitten tijdens de les was al niet heel comfortabel geweest laat staan hoe het zou aanvoelen als er klappen op neer daalden. Maar er was nog iets waarover ze zich zorgen maakte. Iets wat ook altijd gebeurde wanneer ze thuis een pak slaag kreeg. Ze was bang dat hij zou merken hoe opgewonden ze ervan werd. Ze wist dat Vincent een lichtblauwe spijkerbroek aanhad, wat als hij haar over zijn knie zou leggen en ze zou een zichtbare vlek op zijn broek achter laten? Of hij liet haar voorover buigen en hij zou zien hoe haar vocht naar beneden droop. Dan zou ze pas echt dood gaan van schaamte. Op dat punt voelde ze zich altijd verraden door haar eigen lichaam. Want hoeveel pijn het ook deed en hoe graag ze ook wilde dat het ophield kon ze deze fysieke reactie niet tegen houden. Daarnaast voelde het verkeerd naar haar man toe. Ze wist dat dit met Vincent niets met seks te maken had, het was puur en alleen straf. Toch voelde ze zich schuldig. Ze bedacht dat ze een string droeg. Ze zou er op staan dat ze deze mocht aanhouden. Het bood haar billen misschien geen bescherming maar het zou haar op dat andere vlak wel wat kunnen helpen.

Ze werd ruw uit haar overpeinzingen weg gerukt toen ze een stoel hoorde schuiven. Meteen daarop volgde de strenge stem van Vincent die haar accuut kippenvel bezorgde. Robin kom hier. Gehoorzaam en bijna opgelucht draaide ze zich om en zag hem op de stoel zitten. Met haar ogen op de vloer gericht liep ze naar hem toe, ze voelde dat haar wangen knalrood werden. Ze kreeg geen kans om te twijfelen of ze over zijn knie zou gaan liggen. Zodra ze bij hem stond voelde ze zijn sterke hand om haar pols en in één soepele beweging trok hij haar over zijn knie. Het kon niet anders of hij had dit vaker gedaan, ze dacht niet dat dat voor haar heel positief zou zijn. Hij verschoof haar nog een beetje zodat haar billen voor hem in perfecte positie lagen. Pfff dit lag ongemakkelijk! Haar man zat altijd op de bank wanneer hij haar over de knie trok waardoor ze een stuk comfortabeler lag. Toen klonk de stem van Vincent: Robin ik wil van jou horen waarom je denkt dat je hier zo ligt. Verdomme echt waarom die klote vragen? Kon hij niet gewoon beginnen met slaan, wat hij toch wel zou gaan doen. Des te eerder had ze het gehad. Dit vond ze zo moeilijk, hardop toegeven dat ze zich misdragen had. Ze klemde haar kaken op elkaar, dat hij het maar bekeek. Ok dan doen we het op jouw manier hoorde ze hem zeggen. En toen kwamen de eerste klappen. Hard.. Heel hard. Fuck hoe kon dit al zoveel pijn doen terwijl ze haar broek nog steeds aan had? Als dit zijn manier van opwarmen was dan wilde ze niet weten wat er nog zou volgen. Een hele serie klappen liet hij neerknallen op haar rechterbil, precies op dezelfde plek. Daarna was haar linkerbil aan de beurt. De pijn overviel haar en zorgde voor lichte paniek omdat ze wist dat dit nog maar het begin was. Nou Robin waarom lig je hier? Ik verwacht een antwoord, dan pas begint je straf. Wat?? Ze dacht toch echt dat dit al een behoorlijk begin was. Ze kon er echt niet onderuit, dat werd haar nu wel duidelijk.

Nauwelijks verstaanbaar zei ze dat ze niet zo’n grote mond had moeten opzetten. Precies! Een volgende serie slagen daalde neer. Hij stopte weer. Maar dat is niet alles, waarom lig je hier nog meer? En ik wil nu een duidelijk hoorbaar antwoord, begrepen? Meteen volgden er een aantal harde klappen om zijn woorden te benadrukken. “Ja begrepen” kermde Robin. “Ik lig hier ook omdat ik mijn opdracht niet af had.” Auwwww…. Ze had haar zin nog maar net afgemaakt of er volgende weer een salvo aan harde klappen. En waarom nog meer Robin? Ze wist wat hij wilde horen. “Omdat ik erover heb gelogen gaf ze toe.” Precies ja, was dat nu zo moeilijk? Zei hij met iets van trots in zijn stem. Je snapt dus wel dat dit geen lichte straf zal worden. Bij elkaar genomen heb je je niet aan je afspraak gehouden om de opdracht van deze week goed uit te voeren, heb je er glashard over gelogen en heb je je ontzettend kinderachtig en brutaal gedragen tegenover mij in het bijzijn van alle andere cursisten. Je hebt me enorm teleurgesteld Robin. Juist omdat ik een hoge pet van je op heb en je graag mag. Dus ik zal je heel goed laten voelen hoe ik met dit soort gedrag afreken. Hij sloeg nog een aantal keren heel hard op haar broek en toen voelde ze hoe zijn hand de knoop van haar broek zocht en hem openmaakte. Zonder erover na te denken duwde ze haar heupen iets omhoog zodat hij haar broek omlaag kon schuiven. Zijn woorden hadden indruk gemaakt. Hij mocht haar en ze had hem teleurgesteld met haar gedrag. Ze had zichzelf teleurgesteld. Ze verdiende wat komen ging, dat wist ze zelf ook.

Zodra haar broek ver genoeg naar beneden was om haar billen te ontbloten floot Vincent zachtjes. Waarom ben ik niet verbaasd om te zien dat je heel recent nog een pak voor je billen hebt gehad. Mooi, wat ik voor je in petto heb zal extra hard aankomen op al gehavende billen. Robin wilde het liefste ter plekke verdwijnen, in het niets op lossen. Toen begon hij met slaan, hard, heel hard en in een vast ritme. Ze snapte er niets van, ze kon normaal best wat verdragen maar nu had ze al snel het gevoel dat ze het niet meer kon volhouden. Blijf stil liggen Robin want anders duurt het allemaal nog een stuk langer. Jeetje ze deed verdomme haar best, hij had makkelijk praten, hij hoefde deze intens brandende pijn niet te incasseren. Ze deed haar uiterste best om stil te blijven liggen. Ze voelde hoe hij een hand om haar heup legde en haar stevig vasthield zodat ze wat makkelijker in positie kon blijven. Hierdoor voelde ze de metalen gesp van zijn broekriem tegen haar naakte huid, het deed haar huiveren. Vervolgens ging hij verder en verdwenen haar gedachten langzaam naar de achtergrond. Ze voelde alleen nog maar de allesomvattende pijn van zijn hand op haar zitvlak. Ze voelde tranen prikken in haar ogen en probeerde ze angstvallig weg te knipperen. Dat genoegen zou ze hem niet gunnen. Net toen ze dacht dat ze het niet meer kon verdragen stopte hij.

Kom overeind hoorde ze Vincent zeggen. Hij klonk nog steeds streng. Onhandig kwam ze van zijn schoot af, hopend dat het klaar was. Zodra ze weer met beide benen op de grond stond werd ze wederom naar de hoek gesommeerd. Ze wierp zo onopvallend mogelijk een blik op zijn broek, tot haar grote schaamte zag ze dat ze daar een donkere vlek had achtergelaten. Ze hoopte uit de grond van haar hart dat hij er niets over zou zeggen, dat hij het ook zou zien was al vernederend genoeg. Gelukkig hing haar broek niet tot op haar enkels zodat ze nog enigzins waardig naar de aangewezen plek kon lopen. Daar mag je even bijkomen en tot je door laten dringen dat je gedrag volkomen onacceptabel is geweest. Want dit was pas de opwarming jongedame, met mijn riem zal ik het afmaken. Een beetje beduusd stond ze in de hoek, ze wilde over haar brandende billen wrijven maar durfde het niet. Ondanks dat hij er niets over gezegd had was ze er van overtuigd dat hij het niet goed zou vinden. Ze ging deze man niet de gelegenheid geven extra klappen uit te delen. Ze was stik zenuwachtig, zelfs een beetje bang. Zijn stem had zonder meer overtuigend en zelfverzekerd geklonken. Ze hoorde er ook een vlaag boosheid en irritatie doorheen. Hij was nog niet met haar klaar en het feit dat dit al zoveel indruk had gemaakt, ze de pijn maar amper had kunnen verdragen bezorgde haar kippenvel.

Ze wist niet of ze die riem wel kon hebben. Hij was van stevig zwart leer, dat had ze allang gezien. Wel was ze opgelucht geweest dat hij haar haar string had laten aanhouden. Ze vond het een teken van respect naar haar man toe en was hem daar oprecht dankbaar voor. Nu kon ze dat stukje schuldgevoel in elk geval loslaten. Ze hoopte dat hij haar eindelijk bij zich zou roepen, het leek een eeuwigheid te duren. Maar toen ze hem daadwerkelijk hoorde zeggen Robin kom hier! wilde ze weer dat ze mocht blijven staan. Ze haatte die dubbele gevoelens! Ze haalde één keer diep adem en liep toen naar hem toe. Hij stond bij zijn bureau, wat nu helemaal leeg was. Hij wees naar een plek op de vloer waar ze moest gaan staan. Buig maar over het bureau luidde zijn opdracht. Zonder commentaar deed ze wat hij vroeg, ze wilde niets liever dan het achter de rug hebben. Toen ze voorover gebukt over het bureau stond hoorde ze het rinkelen van de gesp en hoe hij zijn riem uit de lussen van zijn spijkerbroek trok.

Ze kneep haar ogen stijf dicht en wachtte tot hij hem voor de eerste keer zou laten neerdalen. Ze wist dat dit pijn zou gaan doen, veel pijn, maar ze was vastberaden om hier zo min mogelijk van te laten merken. Plotseling hoorde ze de knal van zijn leren riem op haar blote huid, gevolgd door een withete brandende pijn die zich in een baan over haar billen verspreidde. Ze balde haar handen tot vuisten en probeerden zo min mogelijk geluid te produceren. Nog voor ze bekomen was van de schrik daalde de volgende klap neer en ging hij in een vast ritme door. Ze begon haar billen weg te draaien om de slagen te ontwijken. Sta stil! Ik meen het Robin. Ik wil dat je netjes blijft staan anders ga je, nadat ik hiermee klaar ben, nog een keer over de knie! Geef je verzet nu maar op, je komt er toch niet onderuit. Je krijgt er nog 50 en die zou ik maar keurig incasseren als ik jou was. En ik wil dat je meetelt. Als ik vraag hoeveel je er nog te gaan hebt wil ik daar een correct antwoord op, begrepen? Ze slaakte een zucht en zei timide: “ja ik heb het begrepen”. Ze had een hekel aan dat tellen, zeker wanneer het op deze manier moest. Het was lastig wanneer je achterkant in vuur en vlam werd gezet. Ze kreeg alleen geen tijd om er over te piekeren want Vincent hervatte het pak slaag. Hij liet de klappen snel achter elkaar neerkomen en hij leek er nog meer kracht achter te zetten dan daarvoor. Een “aaauuuwww” en “stop alsjeblieft” kon ze niet meer onderdrukken. De pijn was zo alles overheersend dat ze geen idee had hoeveel klappen ze gekregen had toen hij vroeg: hoeveel nog? Ze gokte op 35 en tot haar grote opluchting had ze gelijk. Meteen ging hij verder en bij zijn volgende hoeveel nog? had ze het mis. Ze wist precies hoeveel klappen ze gehad had maar om dan ook nog het rekensommetje te moeten maken lukte haar op dat moment soms gewoon niet. Dit was zo gemeen! Beter opletten Robin, we beginnen weer van voren af aan.

Ze kreeg geen tijd om dit te verwerken want hij sloeg meteen toe. De riem landde net onder haar billen en de pijn was zo fel dat ze in een reflex rechtop vloog en haar handen naar haar billen bracht. Nog voordat hij wat had kunnen zeggen bukte ze weer voorover. “Sorry ok! Het ging vanzelf! Geef alsjeblieft geen extra straf, het zal niet nog een keer gebeuren..”jammerde ze. Maar Vincent gaf geen strobreed toe. Je weet wat ik gezegd heb, dus ik zou nog maar wat beter je best doen. Deze reken ik niet mee dus begin maar weer bij één. Ze moest zich focussen anders kwam hier nooit een einde aan, ze moest proberen zich er niet tegen te verzetten maar dat was zo verdomde moeilijk. Ze balde haar handen tot vuisten en kneep haar ogen weer dicht. Uit alle macht probeerde ze de slagen op te vangen, zich te concentreren op het tellen (ze kreeg de heldere ingeving terug te tellen in haar hoofd zodat ze het rekensommetje kon overslaan) en de pijn te ondergaan. Eindelijk was het voorbij en ze besefte dat haar wangen nat waren van de tranen. Ze voelde zich leeg en moe. Maar ze wist dat hij woord zou houden en er nog een laatste ronde zou komen. Ze veegde snel haar tranen weg, nog steeds niet in staat ze aan hem te tonen. Ze voelde zijn hand op haar schouder. Kom maar overeind Robin, we zijn bijna klaar. Maar je gaat nog één keer over de knie. “Ok” was het enige dat ze uit kon brengen. Haar verzet was gebroken en ze liet zich door Vincent mee leiden terwijl hij plaats nam op de stoel en hij haar dit keer rustig maar gedecideerd over zijn knie nam. Hij legde haar met haar volledige gewicht op zijn linkerbeen en zette haar klem door zijn rechter been over haar beide benen heen te plaatsen. Hier was ze blij om, nu hoefde ze niet meer haar best te doen om netjes te blijven liggen. Hij hielp haar door haar te fixeren, ze kon geen kant meer op en eindelijk kon ze zich volledig overgeven. Ze wilde zich ook niet meer verzetten. Vincent had gelijk, ze had zich vreselijk gedragen en hen beide teleur gesteld. Ze had dit dubbel en dwars verdiend en ze was blij dat hij haar er niet mee weg liet komen.

Je hebt het goed gedaan Robin, hierna is het klaar en beginnen we met een schone lei. Ze liet haar tranen al de vrije loop nog voordat hij zijn hand hard op haar billen liet neerdalen. Daar ging hij in een gestaag ritme mee door. Na een paar minuten begon ze steeds harder te huilen en lag ze snikkend over zijn schoot. Hij gaf haar nog een laatste serie harde klappen waarbij hij de intensiteit nog een laatste keer opvoerde. Ze had maar half in de gaten dat hij was opgehouden. Vincent liet haar nog even na snikken, wreef toen zachtjes over haar vuurrode en gloeiende billen en zei zacht en vriendelijk. Het is klaar Robin, ik ben trots op je. Je hebt het goed gedaan. Hopelijk heb je je lesje geleerd en is dit in de toekomst niet meer nodig. Voorzichtig hielp hij haar overeind en deed met een teder gebaar haar broek weer omhoog. Vincent sloeg vriendschappelijk een arm om haar schouder. Langzaam maar zeker kwam ze uit haar roes. Ze voelde zich kalm en tevreden. Voldaan, gelukzalig bijna. Ze had het volgehouden, alles was nu weer goed. Ze keek Vincent in de ogen en zei zacht “het spijt me zo, ik beloof dat ik vanaf nu beter mijn best zal doen”. Dat weet ik antwoordde Vincent met een glimlach. Hij haalde een glaasje water voor haar en samen spraken ze af dat ze de opdracht alsnog voor volgende week per mail zou inleveren. Toen ze weer wat tot zichzelf was gekomen namen ze afscheid. Eenmaal met haar hand op de klink van de deur draaide ze zich om en liep weer terug. Ze gaf Vincent een stevige knuffel en fluisterde: “dankjewel” Daarna maakte ze zich los uit zijn omhelzing en vertrok tevreden naar huis.

Toegevoegd op by admin

Eindejaar

Neuriënd zet ze de laatste schaal toastjes neer op de salontafel.
Zoals elk jaar viert ze oudejaar samen met Jasper. Gewoon gezellig met hun tweetjes. Ze weten uit ervaring dat ze na de hapjes geen honger meer zullen hebben, dus houden ze het bij een erg uitgebreide aperitief met hapjes verspreid over de avond. Deze worden afgewisseld met … andere activiteiten.
“Het jaar is jarig,” zegt Jasper, elk jaar opnieuw. “En je weet wat dat betekent.” Dan knikt ze. Een birthdayspanking voor het jaar, dat betekent het. 2020 klappen, verspreid over de avond. 200 met de hand, als opwarming. Dan 200 met de riem, 200 met de houten paddle, 200 met de tawse en – ze slikt – 200 met de cane. Gelukkig zijn die caneslagen niet van het niveau van “six of the best”, maar zelfs als hij relatief zacht slaat, zijn 200 slagen met het martelwerktuig dat de cane is afgrijselijk veel. En daarna begint hij nog eens alles opnieuw. Dat zijn er dan 2000.
De laatste twintig, die zijn haar favoriet. Even voor middernacht mag ze over de knie gaan liggen. “Deze laatste twintig geef ik je met de hand,” zegt hij dan. “Omdat we zo het dichtst bij elkaar zijn. Jij bent van mij meisje, vergeet dat niet. Ook in 2020.”
“Ik zal het niet vergeten, ik ben van jou,” belooft ze. Dan, ongeveer een minuut voor middernacht, valt de eerste van de laatste twintig slagen. Hij beneemt haar de adem. Jasper slaat hard. Heel hard. En haar billen zijn al extreem gevoelig. Ze zal sowieso een paar dagen kunnen nagenieten. Dan volgt een tweede hele harde klap op haar andere bil. Ze slaakt een kreetje en moet alle moeite van de wereld doen om haar handen niet naar achteren te brengen. Maar deze twintig moet ze zonder tegenstribbelen ondergaan. Deze twintig bewijzen hem dat ze opnieuw van hem wil zijn. Ze zijn een hernieuwing van de belofte die ze hem jaren geleden al deed: “Ik ben van jou.” Dus bijt ze op haar tanden en balt ze haar handen tot vuisten terwijl ze haar hoofd in de bank begraaft. … Acht, negen, tien.
Er volgt een korte pauze. Op tv maakt men zich klaar om te beginnen aftellen. “Zet je schrap,” klinkt het boven haar. Ze knikt.
“Tien!” roept de presentator op tv. Opnieuw landt zijn hand hard op haar achterste. “Negen, acht,…!” Ze telt mee, terwijl de klappen op haar billen neer regenen. Al is hagelen misschien accurater, gezien de kracht waarmee zijn hand telkens haar al zo pijnlijke zitvlak verder teistert. “Drie, twee, een!” Op tv klinken er toeters en landt er overal confetti.
“Gelukkig nieuwjaar, meisje van me,” fluistert Jasper in haar oor, terwijl hij nog een kneepje in haar pijnlijke billen geeft.
“Gelukkig nieuwjaar,” antwoordt ze hem, het hoofd opgetild om zijn lippen op de hare te ontvangen, waarna ze zich verliezen in de kus, die algauw overgaat in meer. 2020 belooft weer een heerlijk jaar te worden!

Toegevoegd op by admin

Opnieuw beginnen

“Hoe ging dit ook weer?” grapt ze zenuwachtig. “Het is ook zo lang geleden.”

Meer dan vijftien jaar geleden stond ze hier ook. Drie maanden ervoor was ze begonnen aan haar studie en ze had nog niet één studiepunt gehaald. Het was om moedeloos van te worden. Daarom had ze hulp gezocht, een begeleider die haar zou helpen om te leren studeren en die haar een goed pak slaag zou geven als ze zich niet aan de gemaakte afspraken hield. Halverwege de eerste afspraak was de tijd gekomen om over de knie te gaan. Ineens had ze als verstijfd gestaan, maar zijn rustige, duidelijke stem had haar duidelijk gemaakt wat ze moest doen. Wat frunniken aan de knoop van haar broek, deze wiegend naar beneden schuiven en een ongemakkelijke duik over zijn schoot. Direct volgden de eerste klappen. Er was geen rustige opbouw geweest. Dit was straf, dat was volkomen duidelijk.

Wat had het verschrikkelijk zeer gedaan! Ze had er jaren over gefantaseerd, maar dat het zo erg zou zijn, had ze niet gedacht. Toch stond ze elke dag voor de spiegel om de plekken langzaam weg te zien trekken. Daarnaast was ze optimaal gemotiveerd geweest. Elke keer als ze ging verzitten, werd ze herinnerd aan haar eerste keer. Met het wegtrekken van de plekken gingen de prestaties ook achteruit, althans, zo voelde het. Het begon weer te kriebelen en enkele dagen later lag ze weer over zijn schoot, worstelend tegen de klappen en de pijn. Zo herhaalde het patroon zich gedurende de jaren erna. Ze leerde zichzelf ook steeds beter kennen. Ze had geen pak slaag nodig om te slagen, de discipline zat in haarzelf. Ze ging over de knie tegen de stress, omdat ze boos was op zichzelf of gewoon omdat ze ernaar verlangde. De band die ze met haar begeleider had, groeide uit tot vriendschap, een vriendschap waarbij ze elke keer met uiterst pijnlijke en blauwe billen weer naar huis vertrok.

Niets blijft altijd bij het oude. Ze kreeg een vriendje, dat moeite had met de band met haar begeleider. Hij werd ontslagen en voelde het even niet. Zo verdwenen de gezamenlijke sessies en het contact werd sporadischer. Af en toe werd er nog geappt. Dat voelde nog steeds goed, maar niet meer hetzelfde. Tot ze een maand geleden een appje stuurde. Het was een tijdje uit met haar vriendje en ze was aan een MBA begonnen. Of hij nog steeds studentes begeleidde. Dat bleek inderdaad zo te zijn en na een goed gesprek in een restaurant bleek ook de klik allesbehalve verdwenen. Zij plaagde, hij sprak streng toe. Ze maakten afspraken en bespraken consequenties. En na een week van matig studeren is het nu tijd geworden voor die consequenties.

Hij kijkt haar geamuseerd aan en geeft dan zijn duidelijke instructies: “Broek en ondergoed naar beneden en over de knie.” Ze frunnikt, wiegt en gaat nerveus liggen.

Toegevoegd op by admin

Opnieuw

“We spelen een spel vanavond!” kondigt Jeroen met een geforceerde presentatorstem en een grote grijns op zijn gezicht aan nadat hij zijn bord in de vaatwasser plaatste. Lotte houdt zich van den domme: “Spelen we nog eens Monopolie?” roept ze enthousiast uit. “Dat is al lang geleden!”
“Niet wat ik bedoel, bijdehandje,” antwoordt Jeroen.
“O.” Ze probeert teleurgesteld te kijken, maar faalt. “Wat dan?”
“Jij krijgt van mij 50 klappen.”
“Hoera,” zegt ze droog.
“Maar…” gaat Jeroen onverstoord verder, “als je beweegt, dan beginnen we opnieuw.”
“En jij gaat natuurlijk je best doen om me zo vaak mogelijk te laten bewegen.” Lotte rolt met haar ogen.
“Je snapt het! Trek je kleren maar uit en buig over de tafel heen. Als je hielen van de grond komen of als je jezelf opduwt, waardoor je bovenlichaam niet meer plat op de tafel ligt, dan beginnen we opnieuw. Goed?”
“Alsof ik een keuze heb,” moppert Lotte terwijl ze de gevraagde positie inneemt. Toch vindt ze het ergens wel leuk. Dit wordt een wedstrijdje. Een die ze wellicht gaat verliezen, maar dat maakt niet uit. Ze wil het zo goed mogelijk proberen. In elk geval is ze niet van plan om het hem gemakkelijk te maken. Stil als een standbeeld, dat wil ze zijn! Laat hem maar…
“Auw!” Ze gilt het uit en springt recht van de schrik als ze plots de tawse hard op haar zitvlak voelt landen.
“En we beginnen opnieuw,” zegt hij droog.
“He, niet eerlijk, ik was nog niet klaar!”
“Tja, ik wel. Terug in positie.”
Binnensmonds mompelend doet ze wat hij zegt. Deze keer blijft ze wel stil liggen als de tawse opnieuw dezelfde plek raakt. Keer na keer landt het ding op haar billen. De veertiende slag landt onverwacht op haar bovenbenen. Ze slaagt er maar heel nipt in om te blijven liggen. Als hij even later het ritme doorbreekt en twee keer snel na elkaar opnieuw op haar bovenbenen slaat, tilt ze haar hielen echter een heel klein stukje van de grond.
“En we beginnen opnieuw,” kondigt hij tevreden aan.
Ze weet beter dan te protesteren. In plaats daarvan haalt ze even diep adem. Ze kan dit. En inderdaad, ze slaagt er een hele tijd in om te blijven liggen. Als ze de veertig haalt, voelt ze de euforie al opkomen. Nog maar tien te gaan.
Dan landt plots de badborstel op haar geteisterde billen. Ze had helemaal niet gemerkt dat hij van instrument gewisseld had, maar van de schrik vliegt ze overeind.
“En opnieuw,” klinkt het triomfantelijk.
Gelaten buigt ze zich weer over de tafel. Toch kan ze een stiekeme glimlach niet onderdrukken. Blijkbaar heeft hij zijn volledige trukendoos bovengehaald. Het is maar best dat zij zo koppig is en het niet zomaar opgeeft. De enige manier om hier onderuit te komen is ook om het vijftig klappen lang vol te houden. The game is on!

Toegevoegd op by admin

Het kerstcadeau

Annette legt haar dagboek weg en strijkt door haar korte, zwarte haren. Ze is weer een beetje spanning kwijt nu ze haar gedachten heeft kunnen uitschrijven. Natuurlijk is ze gelukkig met Johan en de kinderen, dat staat buiten kijf. Toch weet ze dat ze iets mist. Een verlangen dat ze haar hele leven onderdrukt heeft. Over de knie bij een sterke man, die haar leidt en geeft wat ze nodig heeft. Het ontkennen van dat gevoel, van haarzelf, wordt steeds moeilijker. Je kunt doen alsof het gevoel niet bestaat, je kunt doen alsof het niet belangrijk is, maar uiteindelijk consumeert het je. Ze heeft het nodig. Een lang pak slag dat pijn doet, brandt, haar tot tranen drijft, tot ze in een paar stevige armen genomen wordt. Maar ze zwijgt. Alleen het dagboek mag dit verlangen kennen.

“Mama, kijk, een nieuwe trein van de kerstman!” Enthousiast zwaait Sem met zijn lego. Annette lacht afwezig. “Prachtig lieverd, ontzettend lief van de kerstman.” Ze droomt weer weg. Voor haar geestesoog ligt ze nu zelfs bij die jolige oude man over de knie! Ze probeert de fantasie weg te schudden, maar het gaat bijna niet. Het wordt sowieso steeds lastiger. Eerst lag ze nog elke nacht over Johans schoot, nu was het soms Waldemar Torenstra, dan weer haar baas. Elke dag wordt het verlangen groter. Waarom verzwijgt ze dit toch? Ze had het Johan toch kunnen vertellen toen ze verkering kregen? Ze was zo verliefd geweest, een gevoel dat groeide toen hij haar de les had gelezen omdat ze op een koude avond zonder jas was gaan fietsen. Hij kon zo stoer zijn, zo mannelijk. Het was te laat. Ze kon haar geheim nooit meer opbiechten. Hij zou haar raar vinden, naar de psycholoog sturen. “Mijn vrouw wil dat ik haar pijn doe. Help haar dokter, ze is depressief!” Ze hield het voor zich, zoals ze haar hele leven al had gedaan.

“Mama, er is ook een cadeautje voor jou,” roept Lonne. Verbaasd neemt ze een sok van haar aan. Ze zouden dit jaar toch geen presentjes voor elkaar kopen? Ze haalt het pakketje met cadeaupapier tevoorschijn en scheurt het voorzichtig open. Ze staart even naar het voorwerp in haar handen. Een mooie, ovalen haarborstel van donker hout. Zo een als in haar fantasie. “Wat heb je gekregen?” vraagt Lonne. Ze laat de borstel zien en haalt deze een paar keer door haar haren. “Haha, wat een gek cadeau van de kerstman! Je hebt helemaal geen borstel nodig!” Ja, een beetje gek is het wel. Dan voelt ze twee handen op haar heupen en een hoofd in haar nek. “Dank je schatje, al denk ik niet dat ik met mijn coupe mijn haar hoef te borstelen.” Ze voelt zijn adem vlak bij haar oor. “Deze is niet voor je haren,” fluistert hij. Verbaasd draait ze zich om. Zijn lichte glimlach en doordringende blik zeggen alles. Blozend kijkt ze naar de grond. Het wordt een hele warme kerst dit jaar.

Toegevoegd op by admin

Welkom bij spankathon!

Naar aanleiding van een artikel over een nieuwe sport in Rusland sloeg mijn fantasie op hol en is onderstaande ontstaan.

Welkom bij spankathon! Deze spannende, aantrekkelijke en fysiek uitdagende kijkerssport is nog relatief nieuw. Daarom zullen we de spelregels even toelichten. De opbouw van de regels is soortgelijk aan die van het voetbal, de invulling is, zoals u kunt zien, volledig anders. Omdat de sport zijn oorsprong kent in Engelse kostscholen, zijn enkele termen in het Engels in de spelregels opgenomen. Na de term is een uitleg in het Nederlands toegevoegd.

Het speelveld

Het speelveld is betrekkelijk eenvoudig op te stellen. Het bestaat uit twee horizontale stokken of bars, geplaatst op 70 tot 120 centimeter hoogte, bij voorkeur afgestemd op de heuphoogte van de deelnemer. De breedte is tussen de 60 centimeter en 150 centimeter. Hieronder is een voorbeeld van een professionele bar te zien.

Een officiële bar voor wedstrijden

Deze bars worden drie meter uit elkaar geplaatst. De bars worden parallel opgesteld. Op 80 centimeter van de bar wordt op de vloer een streep getekend. Houd er rekening mee dat er aan beide kanten van de bar ongeveer anderhalve meter ruimte nodig is, zonder dat dit afgebakend hoeft te worden. Bij professionele wedstrijden wordt een vak van vijf bij vijf meter afgetekend om het publiek op afstand te houden. Alleen de deelnemers en de scheidsrechter mogen zich in dit vak bevinden. In het verlengde van de beide bars, precies halverwege, bevindt zich een vak van een meter bij een meter waarin de coaches van de deelnemers plaats kunnen nemen.

Bij officiële wedstrijden zijn er camera’s aanwezig voor de registratie. Daarnaast is er, ergens in het speelveld, een knop. Deze doet niets, maar er staat uitdrukkelijk op dat hier niet op gedrukt mag worden!

De spelers

Het spel wordt gespeeld door twee spelers. In eerste instantie is de sport alleen open voor spelers van het vrouwelijk geslacht. Onder publieke druk is de ISA (International Spankathon Association) in de weer met het openstellen van de sport voor alle geslachten. Hierbij wordt tevens gekeken naar een genderpositieve manier om de spelregels te formuleren.

Het slagveld

Het slagveld is de naam die binnen spankathon gebruikt wordt voor de billen van de deelnemers. Hierbij worden de volgende begrippen gehanteerd:

  • De billen, verdeeld in een linker- en rechterbil. De bovenkant wordt gemeten vanaf het einde van het stuitje, de onderkant vanaf de voelbare overgangslijn tussen dijbeen en zitvlees.
  • De bilspleet, de scheiding tussen beide billen.
  • De sit spots, de onderkant van de billen waarop de deelnemer zit.
  • De dijbenen, specifiek de achterkant van de dijbenen. Er mag geslagen worden tot vijf centimeter onder de overgang naar de billen. Echter, niet meer dan 25% van de klappen per ronde mogen hier geplaatst worden.
Het slagveld, met de billen in lichtroze, de toegestane vlakken van de dijbenen in donkerroze en de sit spots in rood.

Positie

Een deelnemer neemt plaats met de neus van de voeten tegen de streep. Met beide handen wordt de bar beetgepakt. De benen moeten hierbij in een hoek van 90 graden met de grond worden geplaatst. De noodzakelijke buiging om de bar vast te kunnen nemen zit in de heupen. De benen worden ongeveer vijftien centimeter uit elkaar geplaatst.

Kleding

Voor spankaton gelden specifieke kledingvoorschriften, met name voor de onderkleding. De bovenkleding is relatief vrij te kiezen. Er mogen geen handschoenen of juwelen aan de hand gedragen worden en de mouwen van de bovenkleding mogen niet voorbij de pols uitsteken. Tevens mag de onderkant van de bovenkleding niet tot onder het begin van de string uitkomen.

De billen moeten volledig onbedekt zijn. Ter bescherming van de goede zeden dient een string gedragen te worden. Deze string mag niet meer dan het stuitje bedekken. In totaal mag niet meer dan 10% van het biloppervlak bedekt worden. De sit spots moeten volledig vrij zijn.

Voorbeeld van een string met maximale bedekking

De benen mogen bedekt worden, maar enkel tot een hoogte van maximaal tien centimeter onder het begin van de billen. Tot slot zijn stevige schoenen aangeraden, maar mag de schoenbasis niet breder zijn dan twee centimeter van de rand van de voet in elke richting, om een oneerlijk voordeel in stabiliteit te voorkomen.

De scheidsrechter

De taak van de scheidsrechter is het begeleiden van de wedstrijd. De taken van de scheidsrechter bestaan uit:

  • Het aankondigen van het begin en einde van elke ronde.
  • Het toekennen van de overwinning.
  • Het bijhouden van de tijd.
  • Het bijhouden, aankondigen en noteren van de score.
  • Het bepalen van de geluidssterkte van uitroepen.
  • Het controleren van de wedstrijdkleding.
  • Het controleren van de instrumenten.
  • Het controleren van de positie.
  • Het aanpassen van de wedstrijdkleding wanneer deze niet voldoet.
  • Het toekennen van straffen.
  • Het beoordelen van het safeword.

De scheidsrechter mag vrij rondlopen om de wedstrijd te beoordelen, maar beschikt ook over een houten stoel zonder armleuningen.

Overige officials

Tijdens amateurwedstrijden worden alle taken door de scheidsrechter zelf vervuld. Tijdens officiële wedstrijden en kampioenschappen worden enkele taken door aanvullende officials vervuld. Het gaat hierbij om:

  • Scoreteller: deze official houdt de score bij, zowel binnen de ronde als van de wedstrijd.
  • Geluidsmeter: deze official houdt het geluidsniveau bij. Bij toernooiwedstrijden mag dit niet op oor worden geschat, maar dient een decibelmeter gebruikt te worden.
  • Tijdhandshaver: deze official houdt bij of de deelnemers binnen de tijd in positie staan en een klap uitdelen.

De spelregelcommissie bestaat, begrijpelijk, uit oude, dominante mannen. Daar zij huiverig zijn voor de inzet van een videoscheidsrechter, is het nog niet mogelijk om gebruik te maken van instant replay.

Instrumenten

De populariteit van het voetbal is mede bepaald doordat het goedkoop is om te spelen. Om spankathon toegankelijk te houden, is ervoor gekozen de instrumenten simpel te houden. De volgende instrumenten worden gebruikt:

  • De hand van de deelnemer, zonder juwelen of bedekking.
  • Een haarborstel, van hout. Deze mag vierkant of ovaal zijn, afgevlakt of gerond. Het handvat mag ten hoogste tien centimeter in lengte zijn. De kop mag ten hoogste acht centimeter breed en twaalf centimeter hoog zijn. Er mag alleen met de kant zonder borstelharen geslagen worden.
  • Een riem, van leer, ten hoogste vijf centimeter breed, zeven millimeter dik en met een omtrek van 105 centimeter. De riem moet dubbelgevouwen worden, zodat het uiteinde en de gesp samengenomen worden en er met de gevormde lus geslagen kan worden.
  • Een cane, van rattan. Ten hoogste negen millimeter dik en ten hoogste 95 centimeter lang. De cane wordt vooraf gecontroleerd op onvolkomenheden.

Daarnaast hanteert de scheidsrechter nog twee instrumenten voor het uitdelen van straffen:

  • De leren paddle, een kleine, ovalen, leren paddle van ten hoogste vijftien centimeter hoog en tien centimeter breed.
  • Een badborstel, met een kop va maximaal tien centimeter breed en vijftien centimeter hoog, en een steel van maximaal 40, maar tenminste 20 centimeter.

Duur van de wedstrijd

De wedstrijd bestaat uit maximaal twaalf rondes van elk maximaal 20 klappen. Een deelnemer mag ten allen tijde opgeven. Hierbij mag een ronde worden opgegeven, of de hele wedstrijd, waarna de andere deelnemer tot winnaar zal worden uitgeroepen. Het opgeven van een ronde of wedstrijd kan door middel van het roepen van het safeword, waarna duidelijk kan worden gemaakt welke van de twee opties gekozen wordt. Het safeword is ‘xylofoon’, gekozen omdat de kans klein is dat dit per ongeluk tijdens het spel geuit wordt.

Een ronde wordt gespeeld door beide deelnemers, die elk om beurt een klap op de billen van de tegenstander uitdelen. Voor elke klap kunnen punten worden toegekend (later toegelicht). De deelnemer met de meeste punten aan het einde van een ronde wint de ronde. Wanneer er een gelijkstand is aan het einde van de ronde, volgt een sudden-death waarbij er per beurt een score wordt bepaald. Wanneer een van de deelnemers in de beurt hoger scoort dan de tegenstander, wint deze de wedstrijd.

Wanneer elk van de deelnemers zes rondes heeft gewonnen, volgt een sudden-death waarbij elk van de deelnemers een instrument naar keuze hanteert en er per beurt een score wordt bepaald. De score met de hand wordt met vier vermenigvuldigd, met de riem en de haarborstel elk met twee en die met de cane met één. Wanneer een van de deelnemers in de beurt hoger scoort dan de tegenstander, wint deze de wedstrijd.

Voor elke klap heeft een ontvangende deelnemer ten hoogste tien seconden om de juiste positie aan te nemen. De uitdelende deelnemer heeft daarna vijftien seconden voor het uitdelen van de klap. Wanneer de tijd wordt overtreden, wordt de maximale score voor de klap toegekend aan de tegenstander van de overtreder. Wel zal de klap nog worden uitgedeeld om te voorkomen dat expres de tijdsgrens wordt overschreden.

Rondes worden gespeeld met verschillende instrumenten. De indeling is als volgt:

  • Ronde 1-5: de hand.
  • Ronde 6-8: de riem
  • Ronde 9-11: de haarborstel
  • Ronde 12: de cane

Scoretelling

Per klap worden punten toegekend. De toegekende punten zijn als volgt bepaald:

  • Geen reactie: 0 punten.
  • Vocale reactie boven 30 maar onder 50 decibel: 1 punt.
  • Vocale reactie boven 50 maar onder 80 decibel: 2 punten.
  • Vocale reactie boven 80 decibel: 3 punten.
  • Loslaten bar: 1 punt per hand.
  • Aanraken billen: 2 punten per hand, toegekend bovenop de punten voor het loslaten.
  • Voeten van de grond: 1 punt per voet, plus een bonuspunt wanneer beide voeten gelijktijdig de grond verlaten.
  • Door de knieën buigen, kniehoek groter dan dertig graden: 1 punt.
  • Tranen: 10 punten, maximaal 1x per ronde toe te kennen. Deze punten tellen niet mee voor een specifieke beurt, tenzij dit in een sudden-death-ronde gebeurt.

Punten worden cumulatief gescoord. Laat een deelnemer de bar los met een hand en schreeuwt zij ‘auw!’ met 75 decibel, verdient de uitdelende deelnemer 1 + 2 = 3 punten. Stamt de deelnemer met een voet op de grond, om vervolgens door de knieën te buigen en met twee handen over de billen te wrijven, scoort de uitdelende deelnemer 1 + 1 + 2 (loslaten) + 4 (aanraken billen) = 8 punten.

Straffen

Wanneer een deelnemer een overtreding begaat, dient de scheidsrechter straffen uit te delen. De volgende straffen zijn mogelijk:

  • Minor: een pak slaag van 20 klappen met de leren paddle.
  • Major: een pak slaag van 50 klappen met de badborstel.
  • Diskwalificatie: het uitsluiten van een deelnemer.
  • Soaping: het uitzepen van de mond voor tenminste een minuut.

De fysieke straffen, minor en major, deelt de scheidsrechter zittend op de stoel uit. De overtredende deelnemer neemt plaats over zijn  schoot. Wanneer een deelnemer niet goed meewerkt, kan een straf worden uitgebreid naar discretie van de scheidsrechter, tot maximaal het dubbele aantal klappen. Wanneer de medewerking uitblijft, volgt diskwalificatie.

De volgende overtredingen worden door de scheidsrechter bestraft met een minor:

  • Doubling: een deelnemer slaat wanneer het niet haar beurt is.
  • Dawdling: een deelnemer overtreedt herhaaldelijk, of opzettelijk, de tijdsregels.
  • Flinching: een deelnemer verlaat de positie vlak voor een klap landt.
  • Thighing: een deelnemer laat meer dan 25% van de klappen op de bovenkant van de dijbenen landen.
  • Covering: de kleren van een deelnemer bedekken toch de billen, bijvoorbeeld wanneer een shirt dat te lang is en niet goed werd vastgezet, naar beneden valt.
  • Protecting: Een deelnemer gebruikt de handen om de billen te beschermen. Aangezien dit een combinatie is van flinching en covering, wordt dit bestraft met een double minor.
  • Arguing: een deelnemer protesteert te lang tegen een genomen beslissing.
  • Taunting: een deelnemer behandelt de tegenstander, de coaches of het publiek op ongepaste of respectloze wijze.
  • Bratting: overig plagerig gedrag van een deelnemer.

De volgende overtredingen worden bestraft met een major:

  • Upping: een deelnemer slaat boven de billen. De major wordt gevolgd door een diskwalificatie.
  • Wrapping: een deelnemer laat de riem of cane te ver op de billen landen, waardoor deze om de heupen slaat. Bij een tweede overtreding volgt diskwalificatie.
  • Kneeing: een deelnemer slaat te laag, onder de vijf centimeter toegestaan dij-oppervlak.
  • Disrespecting: een deelnemer benadert de officials op ongepaste of respectloze wijze.
  • Pushing: de deelnemer drukt op de knop, terwijl uitdrukkelijk is duidelijk gemaakt dat dit niet de bedoeling is!
  • Uncooperating: een deelnemer weigert de straf te ondergaan. Wanneer zij tot de orde is geroepen en alsnog weigert haar staf te ondergaan, volgt diskwalificatie.

De volgende overtredingen worden bestraft met een soaping:

  • Cursing: herhaaldelijk en onbetamelijk vloeken.

Na het uitdelen van een straf heeft een deelnemer dertig seconden om de juiste positie aan te nemen of de klap uit te delen.

Tot slot

Op hoog niveau presteren in spankathon vereist veel training en discipline. Daarom zijn deelnemers altijd op zoek naar geschikte trainers voor het handhaven van de discipline en het stalen van de billen, en naar sparring partners om het slaan op te oefenen. Ben je geïnteresseerd? Neem dan contact op met de nationale bond. Dit is tevens het contactadres voor kaartjes voor de interlands. De eerstvolgende interland tegen het eliteteam uit de Verenigde Staten, de Paddled Bottoms, staat voor 11 maart gepland.

Toegevoegd op by admin

Ignis Mutatres (11, slot)

Het is laat als Rachel de oefenruimte uitkomt. Samen met haar trainer heeft zij de eerste
opzet van haar afstudeerdans doorgenomen. Snel neemt ze nog even een douche voordat
ze naar huis gaat.
Als ze thuiskomt is ze verbaasd dat Daniël niet reageert op haar groet. Snel loopt ze naar de
woonkamer. Daar zit Daniël in een stoel en kijkt haar doordringend aan.
‘Wat is er?’
‘Weet je dat niet?’
Rachel laat alles snel haar gedachten passeren, maar ze kan niet bedenken wat er kan zijn.
De spanning zit haar hoog. Waarom doet hij zo?
‘Wat bedoel je nou?’
Hij staat op en loopt naar haar toe. ‘Totdat het eten wordt bezorgd ga jij in de hoek staan.’
Er springen tranen in haar ogen. ‘Maar waarom?’
Hij geeft haar een harde tik die extra resoneert door haar dansbroek. ‘Denk daar maar goed
over na.’
Verbeeldt ze zich het of was daar even een glimlach op zijn gezicht? Vertwijfeld loopt ze
naar de hoek waar ze wat onwennig blijft staan. Haar hersens draaien overuren. Wat kan er
zijn? Is ze iets vergeten? Heeft ze iets gedaan? Er gaat nog geen lampje branden.
Het lijkt een eeuwigheid te duren voor de deurbel gaat. Rachel hoort hoe Daniël het eten
aanpakt en de bezorger een fijne avond wenst. Gespannen luistert ze naar de geluiden
achter haar. Ze hoort dat hij de tafel dekt.
‘Draai je om.’
Als ze zich omdraait ziet zij dat hij een fles champagne vasthoudt en er staat een grote grijns
op zijn gezicht. Verward kijkt ze naar het tafereel. Dan valt haar oog op de brief die op tafel
ligt. Ze herkent het logo van de uitgeverij. Haar hart maakt een sprongetje van vreugde.
‘Niet! Echt! is het gelukt?’ Roept ze enthousiast.
Daniël knikt. Ze gilt en rent op hem af. Hij houdt haar stevig vast. Ze maakt zich los uit zijn
greep en wijst naar de fles. ‘Die hebben we wel verdiend.’
Daniël lacht. ‘Jij hebt nog wel meer verdient. Zomaar achter mijn rug om mijn manuscript
rondsturen wat nog niet af is vraagt natuurlijk om maatregelen.’
Zijn ogen glimmen. Rachel krijgt kriebels in haar buik. Wat er ook komen gaat het is het
allemaal waard. Als de uitgever geïnteresseerd is heeft ze daar best zere billen voor over.
‘Wat staat er? Wat willen ze? Heb je al iemand gesproken?’
Daniël lacht. ‘Er staat dat hij op ongebruikelijke wijze wat fragmenten heeft ontvangen. Dat
hij normaal niet ingaat op dit soort acties, maar dat hij geboeid raakte door wat hij las. Dat hij
hoopt dat ik onderhand meer geschreven heb en dat hij het wil uitgeven. Hij wil erover
praten dus ik heb volgende week een afspraak.’
Rachel klapt in haar handen. ‘Laat die champagne maar knallen!’
‘Och meisje er gaat nog veel meer knallen vandaag.’
Er stijgen honderd vlinders op in haar buik. Er klinkt een harde knal. ‘Maar eerst vieren wat
er te vieren valt.’
Rachel zit onderuitgezakt op de bank. Het eten was heerlijk. De sfeer is goed. Daniël komt
naast haar zitten. ‘Rachie meisje.’
Het blijft even stil. ‘Nu heeft het goed uitgepakt, maar wat nou als het niet zo goed had
uitgepakt?’
Rachel gaat wat meer rechtop zitten en haalt haar schouders op. ‘Dat hadden we dan wel
weer gezien.’
Daniël kijkt haar doordringend aan. ‘Nee meisje zo makkelijk kom je er niet mee weg. Eerst
voelde ik me namelijk niet zo goed toen ik de brief las. Dit is niet mijn manier. Nu komt er
druk op te staan. Druk om het af te maken. Er zit niet alleen tijd in mijn verhaal, nee ook heel
veel gevoel. Dat heb jij zomaar de wereld in gegooid zonder met mij te overleggen.’
‘Maar je wil toch graag dat het uitgegeven wordt? De redactie wil je achter je laten om
volledig te kunnen leven van jouw gave om prachtige verhalen te schrijven. Daar heb ik
gewoon wat bij geholpen. Jij hebt mij geholpen en nu help ik jou. Jij gaat het afmaken en
daar geef ik je alle ruimte voor die je nodig hebt.’
‘Daar gaat het niet om je snapt het niet. Je hebt het toch gelezen dan weet je…’
‘Nee.’
Er valt een stilte. ‘Nee? Je hebt het niet gelezen?’
‘Nee ik geloof in jou dus ik lees het pas als er een kaft omheen zit en er duizenden
exemplaren in de winkel liggen. Want dat gaat gebeuren!’
Daniël is perplex. Rachel staat op en laat haar strakke dansbroek zakken tot net boven haar
knieën. Zonder oogcontact te maken doet zij ook haar slipje omlaag. Voorzichtig buigt ze
over zijn schoot. ‘Je bent in de war en je bent zowel boos op me als dat je me dankbaar
bent. Leef je uit. Het zal je opluchten.’
Het duurt even voor er wat gebeurt. Daniël legt zijn hand op haar billen. Zacht streelt hij haar
huid. Hij overdenkt haar woorden. Hij is inderdaad in de war. Toen hij een tijdje terug had
gezien dat zij het document geopend had was hij overtuigd dat ze het gelezen had. Als het
echt zo gaat zoals zij voorspelt dan is hij haar eeuwig dankbaar, maar het blijft een feit dat zij
dit alles heeft gedaan zonder overleg. Dat moet uit de lucht. Hij heft zijn hand op en laat hem
hard op haar billen neerkomen. Verschrikt knijpt ze haar billen samen. Hij wacht tot ze weer
ontspant. Dan laat hij weer een harde tik op haar billen neerkomen. Dit ritueeltje laat hij
voortduren. Zo zit er steeds een flinke pauze tussen de klappen. Rachel probeert zo goed
als mogelijk te ontspannen. Het voelt als haar plicht om zo gehoorzaam mogelijk het pak
slaag te ondergaan. Hij beslist wanneer het klaar is, pas dan wil zij opgeven.
Het lijkt een eeuwigheid te duren. De pauzes duren ook steeds langer, want Rachel heeft
langer nodig om te herstellen van de pijn. Ze voelt zijn emotie door de klappen en dat doet
haar goed. Ze voelt zich meer dan ooit met hem verbonden.
Plotseling verhoogt hij het tempo. Er zit nauwelijks pauze tussen en het lukt Rachel niet zich
te herstellen. Wanhopig probeert ze stil te blijven liggen. Als hij stopt ligt ze te vechten tegen
de tranen. Hij pakt haar bij haar pols beet en helpt haar overeind. Ze probeert zijn blik te
vangen, maar hij laat het niet toe. Hij neemt haar mee naar de stoel en laat haar over de
armleuning liggen. Hij loopt even weg. Rachel haalt een paar keer diep adem.
Onvoorstelbaar dat hun relatie zo’n wending genomen heeft waarbij ze beide weer naar de
toekomst durven te kijken. Dat een pak slaag zo helend kan werken.
Daniël haalt haar terug uit haar gepeins. ‘Je hebt gelijk. Het lucht op. Maar ik ben nog niet
klaar. Wij zijn nog niet klaar.’
Rachel snapt wat hij bedoelt, maar ze wil zich niet overgeven totdat hij klaar is. Diep van
binnen weet ze dat hij haar tot overgave gaat brengen. Toch verzet ze zich er nog tegen.
Als ze de houten paddle voelt rusten op haar billen weet ze dat ze de strijd verloren heeft.
De eerste, harde klap geeft haar een scherpe pijn. De tranen schieten in haar ogen. Hij laat
haar geen keus. De klappen blijven in rap tempo neerdalen. Bij de dertig raakt ze de tel
kwijt. De tranen stromen over haar wangen.
Het laatste beetje trots ebt weg. ‘Stop alsjeblieft. Stop.’
De laatste tik beneemt haar de adem. De paddle landt met een harde klap op de vloer. Hij tilt
haar op. Zij sluit haar benen om zijn lichaam en duikt weg in zijn armen. Hij neemt haar mee
naar de slaapkamer en gooit haar op het bed. Ze gilt verschrikt als haar billen contact maken
met het matras. Hij ontdoet zich van wat overtollige kledingstukken en drukt zichzelf op haar.
De seks is vurig, passievol, wild en buitengewoon lekker.
Rachel en Daniël kijken elkaar aan. Ondanks de uitgelopen mascara en haar dromerige pas
geneukte gezichtsuitdrukking is Rachel voor Daniël de mooiste vrouw van de wereld.
‘Dat was een bijzondere ervaring.’ Fluistert Daniël.
‘Het was nodig.’ Antwoordt Rachel.
Uitgeput van alle emoties vallen ze niet veel later in slaap.
Zes maanden later……
Rachel knijpt hem enthousiast in zijn arm. ‘Hier ga jij dus je volgende bestseller schrijven.’
Zegt ze als ze de laatste doos in de werkkamer van hun nieuwe huis zet.
Daniël lacht. Hij pakt haar vast en drukt een zoen op haar lippen. ‘En hier ga jij nog vaak een
pak op je billen krijgen meisje.’
Rachel krijgt er een kleur van. Daniël schuift de stoel naar achter en gaat zitten. Hij gebaart
haar op zijn schoot te komen zitten.
‘Wie had dat ooit gedacht. Jij succesvol choreografe en ik heb het best verkochte boek van
het jaar geschreven.’
‘Dat was wel te verwachten.’ Antwoordt Rachel. ‘Alleen dat we dat samen zouden bereiken
had ik niet meer verwacht.’
Daniël zucht diep. ‘Gelukkig hebben we het samen gered. Ik zou niet zonder je kunnen
leven.’
Rachel kruipt dicht tegen hem aan. ‘Kom, we kunnen Philip en Lotte niet alles laten
sjouwen.’
‘Natuurlijk wel.’ Lacht Rachel.
Daniël geeft haar een flinke tik op haar billen. ‘Wacht maar jij bent vanavond aan de beurt.’
‘Nee joh dan ben je veel te moe ouwe.’
Daniël grijnst gevaarlijk. ‘Ik zou maar heel hard gaan rennen als ik jou was.’
Einde.

Toegevoegd op by admin

Keuzes (72)

“Ik wil liever gaan, Paul,” zeg je met een iets hardere ondertoon dan je bedoeld had. Om verdere opmerkingen te ontlopen loop je naar de gang om je jas aan te trekken. Bij terugkomst reik je Paul zijn jas aan. “Euh, nou ja, het wordt inderdaad ook wel wat laat,” stamelt Michiel, enigszins verrast. Tessa kijkt je vragend aan. Wanneer je haar blik niet beantwoordt, geeft ze je een knuffel en strijkt je door je haar. Paul staat nog wat te kletsen, maar je trekt hem aan zijn jas. Een beetje gehaast gaan jullie richting de auto.

“Nou, dat was gezellig toch, liefje?” probeert Paul wanneer jullie eenmaal rijden. Je zwijgt. “Wat is er, je bent zo stil? En je wilde zo snel weg. Voel je je niet lekker?” Meer stilte. “Was je een beetje onder de indruk van het pak slaag van Tessa?” probeert Paul nog. Wanneer hij weer geen antwoord krijgt, heeft hij er duidelijk genoeg van. “Er is in elk geval iets en als we straks thuis zijn, ga jij haarfijn uitleggen wat.” Hij klinkt geïrriteerd, maar het maakt niet veel meer uit. Je voelt je toch al miserabel. De rest van de autorit verloopt in doodse stilte.

“Zo, jas uit, zitten en praten,” bepaalt Paul zodra de voordeur achter jullie dichtslaat. Wanneer jullie beide zitten, kijkt Paul je eerst lang aan. “Wat is er nu precies aan de hand, Irene? Het was toch gezellig?” Je kijkt op en wil wat zeggen, maar de stem stokt in je keel. Je voelt hoe een traan langzaam over je wang naar beneden rolt. Paul zucht. “Kan het zijn dat je je soms schuldig voelt, omdat je toch wel een aandeel had in jullie dwaze autorit en Tessa nu de enige is die gestraft is?” Met je ogen op het laminaat gericht knik je. “Goed, laten we daar maar wat aan doen. Ga de badborstel maar even halen.” Je kijkt op, maar de blik van Paul duldt geen tegenspraak. En, nu je erover nadenkt, misschien is het ook wel de juiste keus.

“Broek en ondergoed mogen uit,” geeft Paul aan wanneer je hem de badborstel overhandigt. Je volgt de aanwijzing op en neemt zijn hand, waarmee hij je over zijn schoot begeleidt. Dan voel je het koude hout tegen je billen. Heel even vraag je je af of dit wel een goed idee is, dat je niet gewoon op moet springen en moet zeggen dat je geen schuld had en dat het zo wel goed is. Diep vanbinnen fluistert echter een stemmetje dat dit precies is wat je nu nodig hebt en dat je niks minder verdient dan dit helse instrument. “Meisje, ik weet dat je dit even nodig hebt. Je hebt je vriendin in de steek gelaten en dat doet pijn. Ik ben trots op je, maar zorg dat je de volgende keer direct eerlijk bent. Ga je dat doen?” “Ja, Paul,” zeg je met schorre stem. Je voelt alweer een traan prikken.

“Goed,” zegt Paul dan, ten teken dat hij gaat beginnen. Hij haalt hard uit en het geluid knalt door de kamer. Shit, wat doet dit veel pijn. Paul laat het effect rustig op je inwerken, voor hij een soortgelijke klap op de andere bil geeft. Weer een lange pauze. Zo bewerkt hij, uiterst langzaam, je hele achterwerk. Elke klap voel je branden en diep doordringen in je spieren. Wanneer de plekken elkaar overlappen, lijkt de pijn meer dan te verdubbelen. Een voor een biggelen er nu tranen naar beneden. Dan legt Paul zijn hand in je rug. “We zijn bijna klaar. Nu nog even een paar goede klappen, zodat je jezelf kunt vergeven. Geef me je hand maar.”

Je weet wat gaat komen, toch doe je wat hij zegt. Je geeft hem je hand, die direct op je rug wordt vastgepind. Ook neemt hij je over één knie, terwijl hij met zijn andere been jouw benen vastzet. Heel voorzichtig trekt hij je aan je hand iets naar beneden, zodat je billen, het hoogste punt van je lichaam, nog wat verder uitsteken. “Je kunt het, meisje,” zegt Paul. Dan begint hij te slaan, hard, snel. Al je spieren spannen zich aan en je zet je schrap tegen het lijf van Paul, dat geen krimp geeft. In een hoog tempo wordt elk plekje van je billen geraakt. De pijn is onbeschrijfelijk. Je hapt naar adem, je slaakt hoge kreten en uiteindelijk laat je los. Dan houdt Paul op met slaan. Slap lig je over zijn schoot en laat je de tranen de vrije loop.

Na een paar minuten helpt Paul je overeind. Je snikken zijn inmiddels gestopt. In één beweging neemt hij je in een stevige omhelzing. “Goed gedaan, liefje,” blijf hij zachtjes herhalen. Wanneer je helemaal tot rust gekomen bent, laat je los. Je geeft Paul een flinke zoen, veegt het laatste snot weg en probeert weer te lachen. “Laat ik die broek maar uithouden, die heb ik niet nodig.” Je pakt je broek op en loopt naar de slaapkamer. Je voelt even aan je billen, die flink gezwollen zijn. Met de telefoon maak je een paar foto’s in de grote spiegel om je billen wat beter te inspecteren. Wat een slagveld! Gemeen rode en beurse plekken staan over je hele billen. Dit zul je nog wel een aantal dagen voelen …

Eenmaal in bed besluit je Tessa nog even te appen. “Hey, ben je nog wakker?” Dat is ze inderdaad. “Het spijt me dat ik jou alleen voor de straf heb laten opdraaien. Ik voelde me best schuldig.” “Dat dacht ik al ;)” antwoordt Tessa. “Voelde?” vraagt ze daarna. Je stuurt haar de foto’s die je zojuist genomen hebt. “Jezus, wat gemeen van Paul! Dat ziet er echt erg uit!” “Mja, gemeen, maar ’t voelt wel beter,” geef je toe. Tessa steekt een duim om. “Voorlopig even niet naar het strand!” Nee, dat lijkt je nu ook.

Naar het hoofdmenu

    Toegevoegd op by admin

    Keuzes (71)

    “We kunnen nog wel even blijven,” zeg je zonder veel enthousiasme. “Ha, gezellig!” zegt Michiel. De wijn wordt geschonken en Tessa zet wat hapjes op tafel. Het is gezellig. Tenminste, voor de andere drie, want je krijgt geen hap door je keel. Na een paar minuten krijgt Paul het ook door. “Irene, wat is er toch, je bent zo stil?” Je weet nog steeds niets uit te brengen. Tessa geeft je een medelevende blik en pakt je hand vast. “Volgens mij voelt ze zich een beetje schuldig omdat ik als enige straf heb gekregen voor die inhaalactie en ze toch ergens vindt dat ze zelf aan de situatie heeft bijgedragen.” Je weet nog steeds niks te zeggen, wat door kan gaan voor een bekentenis. “Ik zie het, dank je Tessa,” zegt Paul. Dan tilt hij je kin op en kijkt hij je strak aan. “Kom jij even met me mee?”

    Gedwee volg je hem richting dezelfde hoek waarin Tessa niet lang hiervoor nog stond. “Billen bloot, benen een stukje uit elkaar en handen op je hoofd,” beveelt Paul. Je doet wat hij zegt en dan sta je daar. Je voelt je ontzettend klein, zelfs al voor Paul aan zijn preek begint. “Tessa opjutten in de auto was niet slim en zelfs kinderachtig, maar je hebt gelijk, ik vind dat de bestuurder verantwoordelijk is. Dat je Tessa volledig de schuld geeft, zonder ook maar een moment naar jezelf te kijken, is wel ernstig. Ik ben blij dat je toch wel enig schuldgevoel kreeg, nadat zag hoe je vriendin er zo van langs kreeg, maar volgens mij heb je zelf ook een lesje nodig. Neem maar plaats over de bank.”

    Je gaat over de bank liggen en staart naar de zitting. Wat zal Paul in gedachten hebben? Dan hoor je het, het gemene zoeven van de cane. “Ik zal het bij een korte straf houden. Je krijgt, net als Tessa, zes slagen met de cane.” Shit, zonder opwarming? Je wil je bijna aanmelden voor een extra pak slaag, maar besluit toch te blijven liggen. Zes slagen, je kunt het. Een slag, en je moet er nog maar 5. Twee slagen, en je bent bijna op de helft. Kleine stukjes, je kunt het. Dan suist de cane door de lucht en voel je een gloeiende streep over je billen. Direct schreeuwen je hersenen: “Nee, je kunt het niet, dit is gekkenwerk!” Gelukkig neemt de pijn dan iets af en krijg je jezelf weer onder controle. Lang heb je niet om na te denken over het psychologische effect van een enkele slag, want Paul laat de volgende alweer landen. Owww, wat een rotding is het ook!

    Bij de derde slag stamp je hard met je voet op de grond om de ergste golf van pijn af te schudden. “Irene, blijven staan,” zegt Paul streng. Ja, probeer jij maar eens te blijven staan wanneer iemand keihard met een stok tegen je billen mept, denk je. Uit ervaring weet je dat het niet verstandig is om zulke dingen te zeggen. Dan voel je Paul zachtjes met de cane tegen je bovenbenen tikken. “Nee!” roep je uit. “Jawel, en als je niet meewerkt, komen er gewoon slagen bij.” Paul maakt direct duidelijk dat hij niet op tegenspraak zit te wachten en haalt hard uit. “Owowowow!” roep je uit als je de cane in het vlees bovenaan je dijen voelt bijten. “Blijven staan!” geeft Paul aan. Hij tikt nogmaals, onderaan de billen. Je zet je schrap. De vijfde slag landt en je knijpt je ogen dicht. Net op het hoogtepunt van de pijnopbouw, landt de zesde slag al. Je piept het uit en vliegt met beide handen naar je billen. “Handen weg! Anders beginnen we opnieuw!” Zo langzaam als je durft haal je je handen weg. Je billen lijken wel te stralen van pijn, maar je hebt het gered. Wanneer het mag, kom je opgelucht overeind.

    Tessa loopt direct naar je toe en geeft je een dikke knuffel. “Goed gedaan hoor! En eerlijk gezegd, een klein beetje straf had je volgens mij ook wel verdiend.” Je kijkt op. “Een klein beetje? Dit is wel meer dan een klein beetje hoor!” Dan zie je Tessa lachen met een twinkeling in haar ogen, en je begint zelf ook te lachen. “Zo, dames, helemaal opgelost. Nog een beetje wijn?” stelt Michiel voor. Nou, dat gaat er wel in. Houterig en voorzichtig neem je plaats op de stoel. “Doe mij maar een glaasje, hoor!”

    Naar het hoofdmenu