Toen Johan thuiskwam waren zijn zonen al hoog en droog bij hun grootouders. Het was rustig in huis, en er was geen spoor van Irene, hoewel haar auto gewoon in de garage stond. Johan riep haar, maar kreeg geen antwoord.

Toen hij de keuken inliep vond hij een glas thee op de tafel en lagen haar autosleutels gewoon in het mandje bij de deur naar de garage. ‘Maar als ze er gewoon was, waarom gaf ze dan geen antwoord. Zou ze bij de buren zijn?’

Johan riep nog eens, maar weer kwam er geen antwoord. Hij was zo gefixeerd op zijn gedachten en zijn plannen die hij met haar wou bespreken dat hij zich begon te irriteren aan haar afwezigheid. Hij had haar in de woonkamer of in de keuken en verwacht en had haar bij binnenkomst willen vertellen dat hij met haar wilde praten. In zijn hoofd bleef hij de woorden repeteren. Zelfs nu de dingen niet zo liepen als hij had verwacht was hij vastbesloten zijn plannen doorgang te laten vinden en Irene en hij zouden dingen oplossen.

De werkkleding was niet zijn favoriete dus toen hij moest wachten tot Irene op zou dagen ging hij naar boven naar de slaapkamer. Eerst zag hij haar niet eens liggen op bed, maar toen hij de louvredeurtjes van de kast opende, bewoog ze en hoorde hij haar snikken.

Irene lag helemaal ineengedoken op bed en huilde zachtjes.

‘Je bent hier! Waarom gaf je geen antwoord toen ik je riep?’, Johan liep naar het bed en ging naast haar zitten.

‘Waarom? Zodat ik naar beneden kon komen en je achterlijke negeergedrag weer over me heen kon laten komen? Nee dank je!’ Irene dook met haar gezicht in het kussen zodat haar laatste woorden smoorden en onduidelijk waren. Johan glimlachte beminnelijk. Hij wist heel goed wat ze gezegd had zonder het haar te laten herhalen.

‘Niet vanavond Irene. Vanavond gaan we eens een goed gesprek houden en wanneer we uitgesproken zijn, zul je wensen dat er nog veel meer te bespreken zou zijn, want jij zult een pak op je bips krijgen dat je de rest van je leven zult heugen!’Johan strekte zijn arm en legde die voorzichtig op de heup van zijn vrouw zodat ze languit moest gaan liggen en hem aan moest kijken.

Aan Irene’s rooddoorlopen ogen kon hij zien dat ze al een flinke tijd had moeten liggen huilen. Hij wist dat de afgelopen maand niet gemakkelijk voor haar geweest was. Misschien was de tijd die hij genomen had om zelf dingen op een rijtje te zetten wat te lang en oneerlijk geweest. Maar hun huwelijk was erg belangrijk voor hun beiden. Hij was vastbesloten niet een vergissing te begaan die ervoor zorgde dat ze beiden overstuur zouden raken of schade aan zou richten die niet meer te herstellen viel. Eén van de dingen waar hij erg zeker van was, was dat hij haar niet kwijt wilde raken. En toch, als hij haar zo zag in de wetenschap dat ze veel pijn had, ging hem aan zijn hart.

‘Irene, als we dit goed aanpakken, zullen we ons beide waarschijnlijk een stuk beter voelen. OK?’ Hij boog zich voorover en gaf haar een kusje op haar natte wang.

‘Waarom liet je me zo lang wachten Johan?, snikte ze en tilde haar hoofd op om het terug te kussen.

‘Omdat Irene, ik alles op een rijtje moest zetten. Het is niet alleen dat je vreemd bent gegaan. Je deed het omdat je het mij niet durfde te vertellen. Je vertrouwde me niet genoeg om je pijn te doen en daarom deed je mij pijn.

‘Het was geen seks Johan. Alsjeblieft! Dat was het niet!’, smeekte Irene.

‘Het was seks Irene. Op een bepaald vlak was dat het, ook al weet ik dat het dit op andere vlakken niet was. Dat begint me nu duidelijk te worden. Maar dat heb ik een tijdlang niet zo kunnen zien. Dat zul je moeten accepteren. Net zoals ik zal moeten accepteren dat er iets is wat er voor gezorgd heeft dat je mij er niet mee vertrouwde’.

Irene ging rechtop zitten en wilde gaan protesteren, maar Johan deed zijn hand omhoog om dat te voorkomen. Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik wil het hier niet over hebben in het midden van een andere discussie, OK?. Dan halen we alles door elkaar en dat zal alleen maar verwarrend werken’.

‘OK’, zuchtte ze en ging weer een beetje achterover zitten zodat ze hem kon zien en met hem het gesprek wat er aan zat te komen te kunnen voeren. Johan schoof wat verder achterop de matras, zodat ook hij lekker zat.

‘Mag ik iets zeggen voordat we beginnen?’, Irene keek naar haar handen en voelde plots de zenuwen opkomen.

‘Natuurlijk’.

‘Ik houd van je en als ik het over zou kunnen doen, dan zou het nooit nog eens gebeuren’. Een traan liep uit haar ooghoek.

‘Als je het zou kunnen doen en de omstandigheden waren gelijk, dan zou je het weer doen. Ik weet dat je wenst dat het niet zo zou zijn, maar het is iets wat we moeten accepteren. Het is gebeurd. Het deed pijn, maar ik denk dat we er overheen kunnen komen. Laten we het ons kapotmaken of gaan we er constructief mee om?’

Irene deed haar best niet in tranen uit te barsten. Hij had gelijk. Ze had gedaan wat ze gedaan had na vele dagen en nachten dat ze naar Johan toe wilde stappen maar het niet op kon brengen. Ondanks dat ze nu wist hoe fout of dit was, kon ze niet ontsnappen aan hetgeen haar de weg deed kiezen die ze gegaan was. Er waren heel veel redenen, maar Johan maakte haar klip en klaar dat ze niet eerlijk waren.

‘Ik heb veel gelezen over discipline en billenkoek. Ik ben gaan lezen op het forum waar je vaak kwam en heb daar alle vragen en discussies van het afgelopen jaar gelezen’. Johan sprak zachtjes en keek haar aan om haar reactie te kunnen zien.

‘Allemaal?’ Irene haalde diep adem. Ze wist niet of ze zich opgelaten of opgelucht moest voelen, ze voelde de zenuwen door haar lijf trekken. Haar mond en keel werden op slag droog en het zweet brak haar uit.

‘Alles wat ik kon vinden ja. En er staat heel veel, Irene’.

‘Ik weet het. Veel ervan zou ik waarschijnlijk nooit geschreven hebben als ik zou weten dat je het zou lezen. Heb alsjeblieft geen hekel aan me. Het waren vreemden. We kennen elkaar niet en ik moest hier gewoon met iemand over praten.

‘Ik haat je niet, liefje. Er stond niets wat me pijn heeft gedaan. Wat pijn doet is dat je het allemaal geheim voor me gehouden hebt. Ik zeg niet dat ik het allemaal begrepen zou hebben, maar ik zou het wel geprobeerd hebben’, zuchtte Johan.

‘Dat weet ik nu en het spijt me. Ik was alleen bang dat je over me zou denken wat ik zelf zo lang heb gedaan. Dat er iets niet met me in de haak was en dat ik abnormaal was. Ik was degene die bang was Johan, niet jij’. Haar zucht leek op die van Johan en haar ogen zochten contact. Johan reageerde door zich voorover te buigen en haar handen beet te pakken.

‘Ik zal nooit aan je denken in termen van abnormaal, jongedame. Vreemd en eigengereid af en toe, maar dat maakt je juist interessant in plaats van ziek’. Johan grijnsde. Irene probeerde te glimlachen, maar het lukte haar niet.

Ze haalde haar schouders op en wachtte tot Johan door zou gaan. Hij liet haar niet lang wachten.

‘Dit is huiselijke discipline? Het is behoorlijk serieuze materie. Heb je er echt goed over nagedacht wat het betekent als je zo zou leven?’ Hij kneep even in haar handen en legde ze in zijn schoot. Kneep een beetje harder toen ze niet onmiddellijk naar hem opkeek.

Irene probeerde het antwoord op de vraag in zijn gezichtsuitdrukking te vinden. Het was er. ‘Ja, ik denk het wel’, fluisterde ze, maar kon zichzelf niet horen door het suizen van haar bloed en het bonzen van haar hart in haar oren. ‘Ik zou het graag willen proberen’.

‘Ik heb er zo mijn eigen ideeën over, weet je. Sommige ideeën die ik heb over hoe we het zouden kunnen doen, vind je misschien niet leuk. En wat als het je niet aanstaat wat ik beslis?’, zijn waarschuwing was subtiel, maar het had het beoogde effect en dat was dat het vragen bij haar opriep.

‘Dan praten we erover toch?’ Irene haar keel voelde aan als een dot katoen.

‘Waarchijnlijk wel, maar weet je Irene, je bent koppig. Zeker als je opgefokt bent. Dat zijn de momenten waarvan ik het meest denk dat je een harde hand nodig hebt. Dus, hoe gaan we om met het moment dat ik zeg ‘ophouden of anders’ wanneer je opgefokt bent?’ Het werd Irene duidelijk dat Johan er goed over nagedacht had. Dat hij echt veel gelezen had.

‘Ik weet het niet. Ik denk dat ik het niet leuk zou vinden. Maar misschien hoeven we in het begin niet zo ver te gaan? Misschien dat we kunnen beginnen met de dingen waar we eerst over praten? Misschien dat ik eerst de kans krijg af te koelen na een slechte dag, dat we er daarna over praten en dat als je denkt dat ik gestraft moet worden dat we dat daarna doen?’ Irene haalde opnieuw haar schouders op. In haar fantasie zou hij gewoon het initiatief nemen. Maar nu had ze voor het eerst een idee hoe dat uit zou kunnen pakken. Het beeld wat er in haar op kwam, was niet prettig.

‘Ik begrijp het. Je wilt dat ik je straf, maar wel op jouw voorwaarden?’. Johan glimlachte.

‘Ik weet niet hoe het zou moeten Johan. Wat goed zou werken. Ik weet niet eens of het zou werken. Ik wil het alleen maar proberen’. Irene probeerde haar handen terug te trekken. Ze was moe van dit gesprek en alles wat ze dacht en bedacht had waren nu een stroom van verwarrende gevoelens waar niets coherents meer aan was. Johan hield haar handen in de zijne. Het contact zorgde er voor dat Irene zich niet terugtrok in haar eigen gedachten.

‘Misschien moeten we eerst een poosje met billenkoek experimenteren? Een beetje spelen met de gedachte aan straf, maar dan zonder regels hoe het allemaal zou moeten gaan totdat we aan het idee gewend zijn?’ Ze dacht dat wat ze vroeg redelijk klonk.

‘Zal dat je gelukkig maken? Daar heb ik mijn twijfels over als ik lees wat je er het afgelopen jaar allemaal over geschreven hebt. Als je een verandering als deze in je leven wilt, dan kan het ook maar beter in de richting gaan van wat je echt wilt’. Irene kneep haar ogen dicht bij het horen van zijn woorden. ‘Hij meent het! Dit is echt!’

‘Johan, ik heb nooit gedacht dat het realiteit zou kunnen worden. Ik bedoel, ik wenste het wel, maar dacht dat het nooit waarheid zou worden. Nu schrikt het me af. Kun je dat begrijpen? Ik…ik….ik verwachtte dit niet’. Irene probeerde opnieuw om haar handen los te trekken, maar Johan hield ze stevig beet. Hij voelde hoe ze in zichzelf weg wilde vluchten.

‘Tja, het is echt nu. Je hebt mijn aandacht en je hebt mijn belofte het te willen proberen om je dit te geven. Het is zelfs zo, dat nu ik wat studie heb gedaan, ik denk dat er iets te zeggen valt voor het hele verhaal’. Johan liet haar handen los, maar pakte haar kin. Hij keek haar indringend aan met een belofte en een verzekering die oprecht was.

‘Je denkt niet dat het ziek is, of verkeerd? Denk je niet dat mij een pak op mijn billen geven er voor zorgt dat je je een bruut voelt?’ Ze wilde het liefst in zijn ogen wegzwemmen en zichzelf verliezen.

‘Ik denk dat ik het zou kunnen als ik zou weten dat jij het zou willen en ik zie dat het een voordeel heeft. Ik heb het gevoel dat jij er soms meer moeite mee zult hebben dan ik, maar dat weet ik pas over een tijdje. Wat je vanavond nog te wachten staat Irene, geeft je een goed idee van wat ik denk dat er van me verwacht wordt als deze huiselijke discipline het goed doet en zal uitpakken zoals jij schrijft wat je wilt. Ik beloof je bij deze dat het zeer gaat doen en niet een kinderachtig pak op je billen zal zijn.

‘Ik ben van plan je te straffen voor wat je gedaan hebt en wat je ons aan had kunnen doen tijdens je escapade van vorige maand. Ik zal alles wat je geschreven hebt gebruiken en ze veranderen in iets waarvan je weet dat het het echte werk is. Ik zal je laten voelen hoe ik denk dat een volwassen vrouw gestraft moet worden wanneer ze dingen gedaan heeft zoals jij gedaan hebt’. Hoewel zijn stem kalm was, voelde ze de spanning die zich in Johan opbouwde.

Onder de nerveuze verwarring voelde ze opwinding. “Wat ga je doen?’

Johan kon een lach niet bedwingen. ‘Ik dacht dat ik dat vrij duidelijk had gemaakt. Ik denk zelfs dat we nu maar moeten beginnen’. Hij pakte Irene’s hand en ging staan. Ik ga me even opknappen en verkleden. Terwijl ik dat doe, sta je op, gaat daar naar die hoek, doet je onderbroek omlaag en gaat staan wachten tot je gestraft wordt’.

Irene’s mond viel open en ze opende haar ogen wijd. ‘Nee! Niet op die manier!’, protesteerde ze en leunde achterover tegen het hoofdeind. Ze kon het niet opbrengen en het triggerde haar ook niet op een manier die ze gewenst had.

‘Ja, op die manier. Dit heeft niets te maken met of we huiselijke discipline gaan beleven of niet Irene. Dit is om de geschiedenis van de domme en gevaarlijke stunt die je uitgehaald hebt. Deze is voor mij en we doen het op mijn manier’. Johan zijn hele houding was streng en vastberaden. Irene worstelde met het ambivalente effect dat het op haar had. De opwinding die ze voelde escaleerde en tegelijkertijd voelde ze boosheid in zich opborrelen. Het moest in haar ogen te zien zijn want hij hield zijn hoofd een beetje schuin als iemand die meende wat hij zei. ‘Opstaan. Hoek. Nu’.

Irene twijfelde. Wat kon ze doen? Haar hele lichaam trilde van opwinding. Ze voelde dat ze slappe knieën had, en dat zich heftiger seksueel opgewonden voelde dan ze ooit van haar leven gedaan had. Angst vermengde zich met verlangen. Het was bijna meer dan ze kon hanteren.

Johan zag hoe zijn vrouw naar de rand van het bed schuifelde en de paar stappen naar de hoek aflegde. Haar handen gingen naar haar broekje, maar toen begon ze opnieuw te protesteren.

‘Dit is belachelijk’, haar stem brak door haar kwetsbaarheid en schaamte.

‘Doe naar beneden Irene. Geen tegenspreken’.

‘Nee’, jammerde ze en draaide zich naar hem om. Haar gezichtsuitdrukking leek op het gebaar alsof ze haar handen naar hem uitstak. ‘Kun je me niet gewoon een pak op mijn bips geven en zorgen dat het snel voorbij is?’

‘Nee. Onderbroek omlaag. Draai je om’, baste Johan. ‘Als ik het nog een keer moet zeggen, dan zal ik je billen eerst in brand zetten. En daarna moet je alsnog in de hoek. Is dat wat je wilt?’

Irene slaakte een diepe zucht en draaide zich om naar de muur. Ze stampte met haar voet als teken van verzet, maar haar handen gingen in de richting van haar heupen en een paar seconden later waren haar billen bloot. Er verscheen kippenvel op het ontblote vlees en een gevoel van schaamte overmeesterde haar. Johan glimlachte en draaide zich om, om zich op te knappen, nu hij zich verzekerd had van haar medewerking.

‘Het is echt! Het gaat gebeuren!’. De realiteit joeg door haar gedachten. Toen ze zeker wist dat ze alleen was maakte ze snelle kniebewegingen, verplaatste haar gewicht van het ene been op het andere alsof ze loopbewegingen op de plaats maakte. Deze snelle fanatieke bewegingen waren bedoeld om de borrelende, nerveuze energie een beetje af te laten vloeien. ‘Hij meent het! Oh God! Ik kan niet geloven dat dit gebeurt!”

Johan kwam terug in de slaapkamer en zag zijn vrouw in de hoek staan zoals hij haar achtergelaten had. Ze maakte nerveuze bewegingen.

‘Sta stil!’ zijn commando klonk nors, maar Irene zag de glimlach niet die op zijn gezicht stond. ‘Ik wil dat je eens goed nadenkt. Denk maar eens goed na over het gevaar waar je jezelf aan blootgesteld hebt en hoe de straf die je hiervoor gaat krijgen zeer gaat doen. Denk over je me misleid hebt en welke prijs we daarvoor hadden kunnen betalen en aan hoe streng de straf zal zijn die je daarvoor gaat krijgen. Denk dan hoe egoïstisch je geweest bent door alles wat je hebt, de kinderen en mij, te riskeren. Die gaat straks zeker pijn doen, mevrouw Irene de Jong. Denk dan aan die kinderachtige woede-uitbarsting van vanmorgen. Ik wil wedden dat die nog het meest pijn gaat doen bovenop al het andere’.

Het door haar heen jagende elektrisch pulserende gevoel veranderde bijna in een tremor. Irene wrong haar handen en vingers ineen. Ze tintelden door het gevoel van de denkbeeldige naalden die ontstond toen de adrenaline bezit van haar lichaam nam.

Johan ging op de rand van het bed zitten en keek naar haar. Haar nervositeit was meer dan duidelijk voor hem. De aanblik van de blote bips van zijn vrouw, die huiverde en zenuwachtig heen en weer bewoog in de wetenschap dat ze binnen enkele ogenblikken over zijn knie zou liggen leek hem op de één of andere manier rechtvaardig toe. De hele situatie was behoorlijk sensueel. Hij vroeg zich af of hij in staat zou zijn om zijn verlangens lang genoeg te beheersen om de helft van zijn beloften waar te maken.

Na een minuut of vijf besloot hij dat het tijd was om te proberen daar achter te komen.

‘Kom hier’.

De ijskoude toon in zijn stem deed Irene huiveren. De droge prop katoen in haar keel maakte het slikken overbodig en ze voelde de aandrang om te moeten plassen. Ze wist niet goed wat ze moest doen. Vragen of ze iets mocht drinken of vragen om naar het toilet te mogen. Uiteindelijk deed ze geen van beiden. Ze haalde eens diep adem en probeerde de huiveringen onder controle te krijgen toen ze zich bukte om haar broekje op te trekken zodat ze fatsoenlijk kon lopen.

‘Laat dat, schuifel maar hier naar toe’.

Irene deed haar ogen dicht om de aandrang weg te rennen te kunnen weerstaan en overbrugde met kleine schuifelde pasjes de afstand van de hoek naar haar partner. Ze ging aan de rechterkant van hem staan en stond gespannen te wachten tot hij haar op zou dragen over zijn schoot te komen liggen.

Johan pakte haar bij haar hand. Hun ogen kruisten elkaar even kort. Onderwerping, geruststelling, liefde en vastberadenheid werd in een kort ogenblik uitgewisseld. Vervolgens legde Johan zijn vrouw over de knie.

De houding waarin ze terecht kwam voelde onmiddellijk goed aan . Een nieuwe rilling van bewustzijn dat ze echt een pak op haar billen zou krijgen trok door haar heen. Het voelde goed voor hen beiden. Johan legde zijn hand op haar blote billen en toen begon het.

‘Ben je klaar?’, Johan zijn woorden klonken niet als een vraag, meer als een soort waarschuwing. Nog voor Irene kon antwoorden, gloeide haar bips onder de brandende inslag van de eerste klap. Haar adem stokte. De pijn was nog maar nauwelijks geabsorbeerd toen de volgende klets neerkwam en er ontstond het begin van een cadans van haar eerste echte pak slaag.

Dit was niets in vergelijking met het eerste pak slaag dat ze in haar leven gehad had. Toen had het lang geduurd voor het echt aangevoeld had en had het haar boos gemaakt. Dit deed zeer. Genoeg zeer om Irene zich bezorgd af te laten vragen of ze wel in staat zou zijn te ondergaan wat hij gezegd had uit te zullen delen.

‘Je zult nu flink gestraft worden Irene, besef je je dat?’, Johan zette de vraag kracht bij met een serie brandende slagen.

Irene moest op haar lip bijten om te voorkomen dat ze het uit zou schreeuwen van de pijn die tegelijk met de vraag kwam. Ze kon alleen maar met haar hoofd knikken.

‘Antwoord me’, Johan was niet van plan de hoofdknik als antwoord te accepteren en maakte dat duidelijk door een nieuwe serie nog hardere klappen.

‘Ja!’, een kreet van pijn ontsnapte haar tegelijk met het antwoord.

‘Wees maar voorzichtig met wat je wenst meisje’, Johan zette het pak slaag serieus voort. Irene kon zich niet lang tegen de pijn verzetten. Al snel jammerde ze bij iedere klap en niet lang daarna kon ze de eerste snikken en uithalen niet langer voorkomen.

Ondanks dat het zeer deed, was Irene vastbesloten het te zullen doorstaan. Een echt pak op haar blote bips voor straf was iets wat ze van alle dingen waar ze over droomde en fantaseerde, het liefst wou hebben. Dat ze het deze keer helemaal verdiend had maakte haar nog meer vastbesloten het te willen doorstaan.

Johan was vastbesloten goed tot Irene door te dringen. Hij had verwacht dat Irene al snel na het begin van het pak slaag zou gaan huilen. Toen ze na een paar minuten amper nog lag te jammeren, heroverwoog Johan zijn aanpak. Hij wist dat er meer diende te gebeuren dan het gebruik van zijn hand.

Net toen Irene het punt bereikte waarop ze wist dat ze het niet veel langer vol zou kunnen houden zonder tranen, bereikte Johan’s hand zijn grens.

‘Sta op Irene. Loop naar de badkamer en haal de haarborstel op’, Johan hield op met slaan en ging achterover zitten om zijn vrouw de gelegenheid te geven op te staan.

‘Oh asjeblieft schatje, niet meer. Ik kan niet meer hebben’. Irene stond op en deed een paar stappen achteruit terwijl ze haar handen op haar brandende billen legde.

‘Je hebt me wel gehoord, Irene. Ga de haarborstel halen’. De blik op Johan’s gezicht straalde onverzettelijkheid uit.

Vechtend tegen de tranen, maar in het besef dat ze volledig verdiende wat Johan voor haar in petto had, deed Irene wat haar opgedragen was. Toen ze weer aan de zijde van Johan stond, met de haarborstel in haar hand was de hitte en de pijn in haar bips tot volle bloei gekomen. ‘Johan, dit doet echt zeer. Kunnen we niet even pauzeren?’

‘Nee Irene. Je hebt nu één pak slaag gehad, en je hebt er nog drie tegoed. Ga weer over mijn knie liggen. Geen getreuzel’.

Irene gaf Johan de eikenhouten haarborstel. Vele jaren had ze af en toe de half versleten oppervlakte van de borstel bekeken en zich afgevraagd hoe het zou voelen als je daarmee op je billen geslagen werd. Ze had het zelfs een paar keer op zichzelf uitgeprobeerd en wist toen niet zeker meer of ze dat bij nader inzien wel wilde.

Toen hij de aarzeling in haar houding zag, pakte Johan haar bij haar arm en trok haar weer over zijn schoot. Toen Irene weer in de juiste positie lag, wreef hij met het harde en koude oppervlak over haar billen.

‘En hoe denk je er nu over Irene? Is dit de straf waar je naar verlangd hebt?’, vroeg hij omdat hij wilde weten hoe het er met haar gemoedsrust voor stond.

“Het doet zeer Johan. Ik weet niet of ik nog meer kan hebben’, antwoordde Irene naar waarheid.

‘Je zult wel moeten, is het niet?’ Het was een constatering, geen vraag.

Irene snikte en knikte. ‘Ja, ik zal het in ontvangst nemen Johan’.

Het pak slaag begon opnieuw, maar deze keer probeerde Irene niet meer om geen geluid te maken toen de klappen neer daalden. Ze kon ook niet voorkomen dat ze lag tegen te stribbelen deze keer. Haar handen moesten vastgehouden worden en na een paar minuten flink doorslaan door haar vastbesloten echtgenoot en zijn borstel, was het nodig ook Irene’s benen te fixeren.

‘Oh Johan, stop!’, huilde ze toen hij zijn been stevig over de hare zette om te voorkomen dat ze haar bips weg zou draaien.

‘Ik geloof dat ik tot je begin door te dringen, is het niet?’. Johan stopte even. ‘Nu krijg je dus een pak slaag Irene. Wanneer ze er later weer voor gaan zitten om over huiselijke discipline te praten en hoe we dat voortaan gaan doen, denk hier dan aan terug, wil je? Straf zal altijd in verhouding staan tot de overtreding. Bovendien denk ik niet dat je ooit nog een keer iets uit zult halen wat gelijkstaat aan wat je nu hebt misdaan. Maar als je dit in ons leven wilt en je hebt het verdiend, dan weet je dat ik je kan en zal straffen. Begrepen?

Irene snikte en knikte. ‘Ja. Alsjeblieft. Niet meer’.

‘Oh schatje, we zijn nog niet eens op de helft. We zullen het nu over de ergste overtreding van allemaal hebben Irene. Dat je het welzijn van je gezin in de waagschaal hebt gesteld vanwege je eigen egoïstische doeleinden. Deze moet echt flink indruk maken Irene. Ik raad je aan er niet eens aan te denken zoiets ooit nog eens te doen. Hoe dan ook, de volgende keer als je iets nodig hebt, kom je eerst naar mij toe. Je hebt vertrouwen in me, totdat ik je een goede reden gegeven heb, om dat niet te doen’. Johan sloeg de haarborstel heel hard neer op Irene’s rechterbil. De brandende pijn ontlokte haar een ijselijke gil en nog voordat de pijn ervan tot volle wasdom gekomen was, brandde de volgende al op haar linkerbil.

‘Oh Johan! Johan! Nee! Oh God! Nee!’ Irene’s stribbelingen werden steeds wanhopiger en de klappen van Johan steeds vastbeslotener.

‘Je zult me een kans geven te falen voordat je aanneemt dat ik het toch niet kan, is het niet?’ Johan liet ieder woord gepaard gaan met een klets met de haarborstel.

‘Auw!’, Irene haar gehuil ging over in gegil en de tranen liepen nu over haar wangen. ‘Ik beloof het! Nooit! Ik zal het nooit meer doen! Auw! Oh! Auw! Alsjeblieft! Johan! Alsjeblieft!’

‘Doet zeer hè?’ Johan leek zijn inspanningen verder op te voeren. ‘Niet zoveel als de pijn die het zou doen als ons gezin uit elkaar gevallen was, neem ik aan?’

‘Nee! Nee! Ik beloof het! Niet meer! Niet meer!’ Irene veranderde in een snikkend, kronkelend hoopje berouw. Ze werd ongenadig gestraft. En zoveel pijn als het deed en hoe wanhopig ze ook aan de pijn probeerde te ontkomen, iets in haar gaf zich helemaal over en liet de straf over zich heen komen. Ze liet alle pijn en spijt en angst die haar in de greep hielden in de afgelopen weken los. Het was echt mogelijk om de zeurende, langdurige pijn van haar schuldgevoel in te wisselen voor de scherpe pijn van het pak op haar bips. En haar echtgenoot, de enige levende ziel op de hele wereld die haar onderwerping en respect waard was, was degene die haar strafte. Het was precies wat ze nodig had, wist ze met haar hele ziel en zaligheid.

Toen ze zich dat realiseerde was Irene volledig in staat zich over te geven. Haar snikken bevrijden haar van haar geblokkeerde emoties. Ze kon geen woord meer uitbrengen. Johan voelde hoe de lichamelijk bevrijding door haar heen trok. De manier waarop ze op zijn schoot leek te smelten en vol overgave lag te huilen, verraste hem. Dit is waar haar straf ophield.

Aanvankelijk wist hij niet of hij het wel tot een goed einde zou kunnen brengen, maar nu wist hij dat wel. Desalniettemin bad hij dat Irene niet al te vaak een dergelijk pak op haar billen nodig had.

Johan legde de borstel neer en legde zijn hand op de brandende bips van Irene. Hij wreef er zachtjes over. Irene had een paar minuten nodig om te herstellen voordat ze probeerde van zijn schoot op te staan. En toen ze dat deed, hielp hij haar en liet haar naast zich op het bed zitten. Ze vertrok even met haar gezicht, maar bleef zitten waar hij haar neergezet had. Toen hij zijn armen om haar heen deed en zij zich koesterde in de omhelzing die ze zolang gemist had, begon Irene weer te huilen.

‘Stil maar. Het zit erop’, grijnsde Johan en trok haar nog dichter tegen zich aan.

‘Houd van me Johan’. Irene keek in zijn ogen. De openheid die op haar gezicht te lezen stond, maakte Johan week.

‘Voor altijd!’, knikte hij in de veronderstelling dat ze gerustgesteld wilde worden.

‘Alsjeblieft, vrij met me. Ik mis je en ik heb je nodig’. Irene herhaalde haar verzoek, alleen nu duidelijker.

Johan had geen verdere aanmoediging nodig. Zijn mond vond de hare en voor het eerst sinds vele weken bedreef hij de liefde met zijn vrouw.

Ze praatten tot in de vroege ochtenduren en bedreven de liefde opnieuw voordat ze in een diepe slaap vielen. Vlak na het ontbijt van de volgende ochtend gaf Johan Irene het laatste pak op haar billen wat hij haar beloofd had. Ze praatten bijna de hele zondag en aan het begin van de avond, vlak voor de kinderen terugkeerden, bedreven ze de liefde nog een keer.

Het eerste pak slaag hadden ze nu achter de rug. Huiselijke discipline werd formeel in hun relatie geïntegreerd. Geen van beiden wist hoe het uiteindelijk uit zou pakken of dat het wel zou werken. Irene wist nu dat een echt pak op haar bips voor straf in geen verhouding stond tot wat er zich in haar fantasie afspeelde. Ze moest een goed nadenken over een aantal dingen. En toch was ze niet teleurgesteld na de eerste strafsessie. Het voelde goed. Wat er zich ook mocht ontwikkelen, wat er dit weekend met Johan gebeurd was voelde in alle opzichten goed.

‘Oh God!’, snikte en kreunde Irene toen ze vergeefs probeerde koele plekjes op de lakens te vinden voor haar armen en benen. ‘Zo’n verdomd groot bed en nergens een comfortabel plekje!’

‘Oooooooo’, jammerde ze toen door haar rusteloze bewegingen haar billen in contact kwamen met de matras. Het hield haar echter niet bezig. Een poos geleden had ze de telefoon neergelegd en wist dat Johan onderweg was. Sinds dat moment waren haar gedachten al even onrustig als haar armen en benen.

Bezorgdheid, angst, schaamte, frustratie en boosheid kolkten door haar heen tezamen met een vleugje hoop en een gevoel waarvan ze wenste dat het er niet was, maar wat niet te negeren viel. Dat ze daarom terugviel op het kringetje van schaamte, angst, boosheid en bezorgdheid deed niets af van de verleidelijke aantrekkingskracht.

Ze was seksueel opgewonden en probeerde dit weg te drukken.

‘Al mijn persoonlijke dingen zaten in dat tasje’. Irene schreeuwde het bijna uit.

‘Wat als hij me gaat stalken? Wat als hij mijn baas verteld wat ik vandaag gedaan heb? Wat als iemand van het werk mijn mobiele telefoon belt en hij antwoordt? Wat als één van de kinderen dat doet? Oh Jezus! Wat als hij alles aan Johan vertelt? Wat als hij er op staat haar opnieuw te ontmoeten voor een nog harder pak slaag omdat ze er van door gegaan is?’ Irene stond op en ijsbeerde door de kamer heen. Maar ze vond geen enkele afleiding tegen de bezorgdheid die ze voelde.

De televisie diende alleen maar voor wat achtergrondgeluid. Ze kon de slaap niet vatten, hoe graag ze dit ook wilde. Ze had geen geld om wat te eten te halen. Ze had geen mobiele telefoon om iemand te kunnen bellen en geen zin om iemand te vinden waar ze ter afleiding wat mee zou kunnen babbelen.

‘Paniek doet je geen goed, vrouw! Houd de controle! Misschien stuurt hij je tasje wel naar je op? Hij kan zich per slot van rekening al evenmin als jou permitteren dat dingen bekend worden of wel? Het is geen slechterik. Jullie zijn per slot van rekening al een paar maanden vrienden? Hij zal niets doen om je pijn te doen. Let maar eens op. Hij stuurt je je spullen terug nadat hij je een mail met een flinke preek heeft gestuurd’. Irene haalde diep adem en knikte. ‘Dat is een stuk beter’, dacht ze. ‘Oh jij stommeling! Waarom kon je die paar laatste klappen niet in ontvangst nemen? Dan was het over geweest en had je naar huis kunnen gaan’. Flarden van hoop zorgden ervoor dat ze zich wat beter voelde. Maar deze werd al snel overvleugeld toen de beelden van haar eerste pak slaag in haar gedachten schoten.

‘Oh God!’, kreunde ze. ‘Het was zo verkeerd! Het was allemaal zo verschrikkelijk verkeerd!’ De ervaring van het eerste pak op haar billen, zelfs zonder het catastrofale einde lag zo ver af van waar ze naar op zoek was, dat de gedachte alleen de tranen deden opwellen. Ze voelde zich verloren; de hoop dat ze ooit zou hebben wat zoveel vrouwen en stellen die ze op internet gesproken had wel hadden, was helemaal vervlogen. Haar fantasie en daarmee een deel van zichzelf was verdwenen.

‘Alsjeblief Johan, zul je me niet haten? Ik wilde alleen maar een pak op mijn billen. Ik wilde jou of iemand anders geen pijn doen’. Irene stond bij het raam en schoof het gordijn aan de kant. Johan kon er nog helemaal niet zijn, maar dat voorkwam niet dat ze een golf van angst voelde toen ze de koplampen van een personenauto het parkeerterrein op zag draaien en naast haar Jetta zag parkeren.

’Misschien zal Johan alleen maar lachen en zeggen dat ik precies heb gekregen wat ik verdiende? Het is natuurlijk ook mogelijk dat hij er niet zoveel van vindt. Ja hoor! Dat is net zo waarschijnlijk dat hij er blij mee zal zijn als je met een andere man naar bed geweest bent! Wat ga je hem in godsnaam vertellen?’ Irene hield haar handen voor haar gezicht en wreef hard op en neer alsof ze zo uit kon wissen wat er allemaal gebeurd is.

‘Oh God!!!! Misschien moet ik dat maar zeggen? Dat ik met iemand naar bed ben geweest? Dan zou hij me alleen maar haten omdat ik hem ontrouw ben geweest. Maar dat was niet zo! Dat kon ik niet! Dat zou ik nooit doen! Irene wist dat dit helemaal waar was. Aan de andere kant kon ze ermee worstelen wat ze wilde, zich ervoor verstoppen, maar dat zou niet lukken. Billenkoek was een onderdeel van haar seksualiteit. Zelfs haar verlangen naar discipline en straf waren voor haar aan seks gelinkt. ‘Zieke, perverse, abnormale seks! En Johan zal het nooit begrijpen en het me nooit vergeven!’

Het voelde alsof Irene over moest geven. Het gevoel was zo hevig dat ze voorover gebogen over het toilet stond.

‘Een douche, dat is wat ik nodig heb. Ik zal een douche gaan nemen’.

Het warme water kalmeerde haar. In het bad, achter het gesloten douchegordijn liet ze het warme water over zich heen stromen. Als ze nu eens kon blijven staan tot alle misère weggespoeld was. Het was fijn dat het motel een grote boiler had en dat er in deze tijd van het jaar niet veel gasten waren. Zo kon ze wel meer dan een half uur onder de douche blijven staan. De masserende werking van het water en de stoom die zich in de kleine badkamer ophoopte, hielpen haar zichzelf te herpakken.

Toen ze zich afgedroogd had en de kamer weer instapte was ze vastbesloten om de hele puinhoop die ze gecreëerd had zo eerlijk mogelijk op te biechten.

Johan zou er om een uur of tien kunnen zijn als alles goed ging. Het was nu tegen negenen.

Irene deed een theepad in de Senseo en drukte op het knopje. Het doosje pepermuntchocolade moest als avondeten fungeren.

Terwijl de thee doorliep, ging Irene op de bed liggen, ze leunde met haar rug tegen de kussens die ze tegen het hoofdeind had opgestapeld. Ze grimasseerde door de brandende pijn die ze voelde toen haar billen contact maakten met de matras. Ze deed haar ogen dicht bij dit rauwe gevoel. ‘Zo voelt het dus om op een paar zere billen te zitten’. Als ze dan niet een leven kon hebben waarin ze af en toe een pak op haar bips zou krijgen, dan moest ze op zijn minst de enige ervaring die ze had proberen voorgoed op te slaan in haar herinnering ten behoeve van haar toekomstige fantasieën. De warme en het brandende gevoel waren de moeite waard om vast te houden.

Met haar ogen dicht, het kloppende gevoel van de huid van haar billen, het gorgelende geluid van de Senseo, het monotone geluid van de tv en het nagloeien van de hete douche hielpen haar de kalmte te bewaren.

In het volgende uur gingen snel voorbij zonder dat ze zich erg nerveus voelde.

‘Hoi?’ Irene begroette haar echtgenoot nadat ze hem binnen had gelaten nadat hij op de deur had geklopt.

‘Ook goedenavond’, begroette Johan haar met een kusje op haar wang. ‘Wat is er aan de hand?’

‘Heb je al gegeten? We zouden nog iets kunnen gaan eten als je wilt?’

‘Nee hoor, het is OK, ik heb een hamburger en een milkshake gehad op weg hier naar toe’. Johan gooide zijn jasje op het bed en keek zijn vrouw onderzoekend aan. ‘Wat doe je hier in dit motel, Irene?’

‘Ik weet het, ik weet alleen niet waar ik moet beginnen’. Ze zat op de stoel van het bureautje en verborg haar gezicht achter haar handen.

‘Je bent je tasje kwijt en je hebt geen autosleutels, begin daar maar mee’, drong Johan aan. Hij was doorgaans een erg geduldig mens, tenzij hij redenen zag om meteen antwoorden te willen. Irene slikte de teleurstelling weg die opkwam bij het besef dat hij over enige momenten over een reden zou beschikken.

‘Ik ben hier gekomen om iemand te ontmoeten en hij heeft mijn tasje meegenomen’, omdat ze niet goed wist waar ze moest beginnen beantwoordde ze beide vragen tegelijkertijd.

‘Ik luister’. Er klonk bezorgdheid door in de stem van Johan. Toen ze dit hoorde had Irene de neiging om er vandoor te gaan.

‘Ik ben hier gekomen om een man te ontmoeten. Dingen zijn vervolgens verkeerd uitgepakt. Ik ben zijn kamer uitgevlucht en toen ik weg was is hij vertrokken en heeft mijn spullen meegenomen’. Terwijl ze dit zei keek ze naar de vloerbedekking tussen haar voeten.

‘Waarom ben je hier gekomen om een man te ontmoeten?’, zijn woorden klonken kil.

‘Dat vertel ik liever niet. Maar het is niet wat je denkt, dat zweer ik!’ Haar gejammer klonk hol, manipulerend en pathetisch, zelfs in haar eigen oren.

‘Wat denk ik dan Irene? Zeg het me? Wat denk ik?’

‘Asjeblieft Johan, niet doen! Ik heb geen seks met hem gehad, OK? Daarvoor ben ik niet hier gekomen’.

‘Wat dan Irene?’ Johan’s geduld begon op te raken. ‘En kijk me aan als ik het tegen je heb’.

Irene kromp ineen toen ze de felle toon in zijn stem hoorde.

‘Ik ben bang dat je het niet zult begrijpen’, opnieuw hoorde ze alleen maar haar eigen holle gejammer.

’Ik begrijp er nu al niets van, dus je zit er niet ver naast. En nu voor de draad ermee!’

‘Dat kan ik niet Johan, alsjeblieft. Zou je er alsjeblieft op willen vertrouwen dat het niet is wat je denkt, dat ik van je houd en je geen pijn wil doen?’

‘Nee. Ik wil dat je me alles vertelt. Laat me zien dat je me vertrouwt en dat ik geen reden heb je niet te vertrouwen door me te vertellen waar je zo bang voor bent’.

Irene voelde zich klem gezet door zijn logica. Als hij haar kon vertrouwen dan had ze geen reden om te vragen of hij haar wilde vertrouwen. Tranen die behoorden bij het bedrog waar ze zich schuldig aan gemaakt had welden op en benamen haar het zicht.

‘Ik kan het niet vertellen Johan. Ik houd met hart en ziel van je, maar ik ben bang om dit te vertellen’.

Johan zag haar tranen, en kon niet voorkomen dat hij ervoor smolt. ‘Irene, ik houd ook van jou en er is niets wat daar verandering in kan brengen. Vertel het nu gewoon!’, hij liep naar haar toe en ging zo zitten dat ze zijn gezicht en zijn ogen niet meer kon ontwijken. Wat ze zag deed haar van pijn in elkaar krimpen. Deze man hield van haar en zij had hem bedrogen. Ze had iets van hem afgepakt, haar intiemste zelf, en het aan een vreemdeling gegeven zonder dat hij zelfs maar het vermoeden had dat het aanwezig was.

‘Oh Johan, alsjeblieft!’, smeekte ze, bang voor wat er met zijn onvoorwaardelijk liefde zou gebeuren in de minuten die zouden volgen. ‘Beloof je dat je me zult proberen te begrijpen? Beloof je dat je niet te snel zult oordelen en me niet zult haten?’ Ze bleef in zijn ogen kijken en zag de verwarring die in zijn ogen zichtbaar werd.

‘Dat beloof ik?’ De vragende toon in zijn antwoord en de blik in zijn ogen waren kinderlijk oprecht. Hij kon niet vermoeden dat hetgeen ze zou gaan zeggen deze belofte ernstig onder druk zou zetten. Irene wist dat ze hem niet een zijn belofte kon houden, die hij zo blind en onvoorwaardelijk had gegeven en tegelijkertijd was ze panisch dat hij zich er niet aan zou houden.

‘Ik ben hier gekomen om een man te ontmoeten die me een pak op mijn billen zou geven’, de woorden, die nu uitgesproken waren, bleven een tijdlang in de lucht hangen.

Johan vertoonde een hele minuut geen enkele reactie. Het was maar een minuut maar voor Irene leek het wel een eeuwigheid. Toen hij van haar wegkeek, zijn gewicht van het ene op het andere been verplaatste zonder een woord te zeggen, voelde Irene een golf van verdriet door haar lichaam gaan. Ze kreeg een zwaar gevoel in haar ledematen en maar borst voelde leeg aan. Johan liep naar de badkamer waar in eerdere instantie, Irene tot rust gekomen was, stapte naar binnen en deed de deur achter zich dicht.

De stilte in de kleine hotelkamer drukte zwaar op haar. Zo benauwend dat Irene het gevoel had samengeperst te worden. Er zat niets anders op dan af te wachten tot Johan zover zou zijn dat hij de volgende stap zou nemen. Ze hoefde zich geen zorgen meer te maken wat ze moest zeggen, want het hoge woord was eruit. Als ze hem de kans zou geven, zou ze proberen het hem uit te leggen. Als hij dat niet deed, dan zou ze haar gevoel volgen en had nog geen idee waar haar dit zou brengen. ‘Misschien doodgaan’, snikte ze wanhopig.

Ze hoorde het water lopen, maar verder helemaal niets. Er gingen een aantal minuten voorbij. Het toilet spoelde door. Toen keerde de stilte terug. Ze hoorde het borrelen van de radiator onder het raam, en het geschuifel van mensen in de andere kamers. Ieder geluid vanuit de badkamer deed haar hart sneller slaan en zorgde dat ze verstijfde in vergeefse afwachting van het verschijnen van Johan. Toen hij uiteindelijk tevoorschijn kwam, was er even helemaal geen geluid. Hij zat daar alleen maar.

‘Heb je je kleren voor hem uitgedaan?’, de vraag voelde als een beschuldiging en Irene wist dat wat hij ook dacht, Johan een aantal concrete voorstellingen had gemaakt over wat ze gedaan had en waarom.

‘Nee’.

‘Heeft je je dan op je kleding geslagen?’, zijn scepsis zorgde dat ze zich een leugenaar voelde.

‘Mijn bips was bloot, maar verder niet’, Irene verborg haar gezicht achter haar handen en draaide met haar vingers in haar haar.

‘Jezus Irene!’, zuchtte Johan en draaide van haar weg. Ze voelde naast zijn verwarring nog iets, maar wist niet of dit boosheid, pijn of walging was. Waarschijnlijk waren het alledrie die in hem omgingen, net zoals bij haar het geval was. ‘Heeft hij je aangeraakt?’

Irene keek op en zag dat hij haar verbeten aankeek.

‘Nee! Niet op die manier! Hij heeft me alleen een pak slaag gegeven, verder niets! Ik beloof het Johan. Het had niets met seks te maken!’ Irene vocht tegen de tranen. Nu moest ze haar hoofd erbij houden.

‘Dat had het wel!’ Voor het eerst verhief Johan zijn stem. ‘Lieg niet tegen me, Irene! Ik ben niet helemaal gek!’

‘Nee!’ Irene zou het liefst op haar knieën vallen. ‘Dat had het niet!’ Haar gedachten maakten overuren. Het wond haar op als ze aan billenkoek dacht. Het was heel erotisch, maar met die man onder deze omstandigheden, ging het alleen maar om het pak slaag. Hoe kon ze er voor zorgen dat hij haar begreep? ‘Vertel het hem dan, trut!’

‘Johan, alsjeblieft, laat me proberen het je uit te leggen?’, ze stond op en liep naar hem toe. ‘Asjeblieft?’, fluisterde ze toen hij terugdeinsde.

Na een paar minuten stilte, ging hij op het bed zitten. ‘OK, leg maar uit’. Met een armgebaar stuurde hij haar teug naar haar stoel en beduidde haar dat hij zou luisteren.

‘Ik wilde alleen maar weten hoe het zou voelen om een pak op mijn bips te krijgen Johan. Ik was helemaal niet op de erotische kant daarvan uit. Ik wilde alleen maar weten hoe het zou voelen. Ik bedoel, JA, ik heb erover gefantaseerd, maar ik wilde alleen maar weten hoe het zou zijn. Ik was bang het aan je vertellen. Ik dacht dat je het gek zou vinden. Het was geen seks Johan! Het was geen seks!

‘Je durfde het mij niet te vertellen, maar je vertelde het wel aan een vreemde?’. Johan was gekwetst en Irene voelde dat hij net zo dicht bij de tranen was als zij.

‘Het spijt me zo Johan. Ik schaam me zo, ik dacht dat het onze relatie zou beschadigen en ik zou…ik kon niet…ik wist niet hoe ik je het moest vertellen.

Johan zei niets en zijn gezicht verraadde niet wat hij dacht. Irene drong aan.

‘Op het internet is het zo gemakkelijk! Niemand ziet je, ze weten niet wie je bent. Je zou de buurvrouw kunnen zijn zonder dat ze het in de gaten zouden hebben. Er zijn veel mensen zoals ik Johan. Ik wou het je vertellen. Ik probeerde de moed te vinden om je het te vertellen, ik zweer het! Ik wou dat jij het was die me dat pak op mijn billen zou geven, maar ik was te bang en schaamde me te erg om je het te vertellen’.

‘Je had het me moeten vertellen Irene’. Alles wat hij wilde zeggen was samengevat in deze woorden, samen met alles wat zij gedaan had. ‘Wat zegt dit over ons Irene? Over mij? Je was bang om het me te vertellen, iets basaals en eenvoudigs als een seksuele fantasie. Je vertrouwt me niet genoeg om het te vertellen. En dan doe je dit en laat je zien dat je zelf ook niet te vertrouwen bent! Wat zegt dat allemaal over ons?’

‘Basaal en eenvoudig? Irene sperde haar ogen open en haar mond viel open bij het horen van de woorden van Johan. Basaal en eenvoudig? Denk je dat dat alles is?’

‘Het is in ieder geval niet iets wat je voor mij geheim zou moeten houden! Hoe kon je zo…zo…verdomme! Ik weet het niet Irene! Hoe kon je zo stom zijn om te denken dat ik op zijn minst niet bereid was om te proberen je te begrijpen? Heel veel mensen verlangen naar een pak op hun billen! Ik ben niet gek! Dat weet ik ook heus wel!’

Ze wist niet wat ze moest zeggen. Plotseling zag ze alle geheimzinnigheid en schaamte van het afgelopen jaar aan zich voorbij trekken. Het was allemaal verspilde moeite geweest. Zoveel verspilde energie en bezorgdheid.

‘Je had met me moeten vertellen’, Johan sloeg op de matras om Irene uit haar dagdromen terug te brengen naar hun gesprek.

‘Dat ben ik me nu ook bewust’, de woorden struikelden bijna over de steeds groter wordende prop in haar keel.

‘Dat ben je je nu bewust? Nu zou best eens te laat kunnen zijn Irene’. Zijn woorden waren afgemeten en dreigend. Irene kon het niet opbrengen om hem aan te kijken om te zien of ze meer uit zijn gezichtsuitdrukking kon aflezen.

‘Het spijt me’. Haar stem was fluisterend.

‘Sta op’. Johan stond op en liep op haar af.

‘Wat? Waarom?’ Irene kwam niet in beweging. Ze keek alleen maar naar haar man die op haar af kwam’.

‘Doe wat ik je gezegd heb, draai je om je ga met je gezicht naar het bureau toe staan’. Hij draaide zich om het licht aan te doen en pakte haar tegelijkertijd bij haar arm en dwong haar om hem te gehoorzamen.

‘Johan?’ Irene protesteerde en probeerde zich los te maken.

‘Doe het Irene. Ga daar staan, buig je voorover over het bureau en doe je broek naar beneden’. Hij trok aan haar om haar medewerking af te dwingen.

‘Nee! Johan niet doen!’ Irene was hier niet op voorbereid. Het hart klopte in haar keel. Ze voelde de bijna onbedwingbare behoefte om er van door te gaan gecombineerd met het gevoel dat ze erg nodig moest plassen.

“Buig je voorover en doe je broekje naar beneden Irene! Ik meen het. Ik wil zien wat hij met je gedaan heeft!’

Irene kromp ineen en snikte. Schaamte nam bezit van haar. Ze deed wat hij van haar vroeg en sloot haar ogen onder de kille blootstelling en onderzoeking.

‘Jezus Irene!’, de blauwe plekken en striemen die hij op haar bips zag verrasten hem. ‘Was dat wat je wilde?’

‘Nee, niet echt. Dingen liepen een beetje uit de hand’. Haar antwoord klonk als een langgerekte snik.

‘Je hebt geluk dat hij niets ernstiger gedaan hebt! De realiteit van wat zijn vrouw ondernomen had, naast het bedrog werd plotseling duidelijk voor Johan. “Hoe heb je die man leren kennen?’

Irene stond op en wilde haar kleren in orde brengen, maar Johan duwde haar terug. ‘Blijf staan en antwoord me!’

‘Ik kan zo niet goed denken Johan! Alsjeblieft!’

‘Dat kun je wel en dat zul je doen ook, anders sta de hemel…’ Johan stopte toen hij zich realiseerde hoe ze zijn dreigement zou kunnen opvatten. Hij zou haar niet een pak op haar billen geven.

Irene antwoordde. Beetje voor beetje, in het tijdsbestek van ongeveer drie kwartier vertelde ze Johan van haar ontdekkingstocht op internet. Over de man met wie ze afgesproken had en over al hun gesprekken en discussies. Wat ze met de afspraak wilde bereiken. Wat ervan terecht gekomen is. Hoe verkeerd het allemaal uitgepakt had. Alles, inclusief haar spijt en hoe ze haar eigen droom en hoop dat het ooit werkelijkheid zou worden, ten gronde gericht had.

Johan zat naast haar en luisterde. Een paar keer, terwijl ze even stokte om naar woorden te zoeken, moedigde hij haar aan door het stellen van vragen. Een paar keer onderbrak hij haar om zijn verbijstering en ongeloof kenbaar te maken.

Tegen de tijd dat ze het hele verhaal verteld had, was de positie waarin ze zich bevond niet belangrijk meer. Irene was uitgeput en voelde zich opgelucht die de volstrekte eerlijkheid opgeleverd had. Ze was gerustgesteld doordat Johan naar haar luisterde en hoopte dat het allemaal goed uit zou pakken.

Het was twee uur in de ochtend toen ze ophielden met praten en naar bed gingen.

‘s Ochtends na het ontbijt gaf Johan haar de reservesleutels van haar auto. Ze kuste hem en reed vervolgens achter hem aan naar huis.

Omdat ze beide in verschillende auto’s redden, hadden beiden tijd om na te denken over de vorige avond, wat het allemaal betekende en hoe het nu verder moest. In eerste instantie zouden ze moeten proberen haar tasje en sleutels terug te krijgen. Johan had haar al laten weten dat ze hem alle websites zou moeten laten zien die ze bezocht had en alle chatrooms waar ze tijd met haar ‘mentor’ had doorgebracht. Irene was hiermee akkoord gegaan omdat ze wist dat op verschillende redenen beter was dat Johan contact met hem zou zoeken.

In de wereld van de spanko’s, luisterden dominanten beter naar andere dominanten als het aankwam op het rechtzetten van dingen die door hun ‘onderdanigen’ waren veroorzaakt. Door Johan het voortouw te laten nemen, haalden ze bovendien de angel uit een eventuele chantage die hij mogelijk zou willen ondernemen.

Het daglicht had bovendien veel van de schaduwen weggenomen die de vorige avond zo beangstigend hadden geleken. De grootste die overbleef was het terugwinnen van het vertrouwen van haar echtgenoot was nog steeds beangstigend, maar het zou gemakkelijker zijn als al het andere opgelost was.

**************
Het duurde vier dagen om de schade op te ruimen. In die tijd was Irene’s tasje terug. Haar mobiele nummer en haar bankpasjes evenals haar creditcards vernieuwd.

Nadat dat gebeurd was, leek Johan zich terug te trekken. De gespekken aan de etenstafel verliepen zakelijk. Ze sliepen in hetzelfde bed en hij gaf haar een kus als hij ’s ochtends de deur uit ging, maar verder was er erg weinig contact. Irene wist dat ze niet mocht verwachten dat alles na een paar dagen weer bij het oude was, maar toen een paar weken verstreken waren en Johan nog steeds erg afstandelijk was, voelde ze zichzelf in een depressie wegzakken. In eerste instantie liet ze dat gewoon gebeuren, maar na verloop van tijd begon ze te geloven dat alles kapot was. Ze voelde boosheid in zich op komen, boosheid in de richting van zichzelf en boosheid in de richting van Johan.

Uiteindelijk, toen Johan voor de vierde zaterdag op rij opstond om naar zijn werk te gaan terwijl Irene hem probeerde te betrekken bij het gezinsgebeuren, draaide ze haar hoofd weg toe hij haar een zoen wilde geven en gooide haar halfvolle koffiekop tegen de muur.

‘Waarom is het je zelfs niet waard hier ruzie over te maken!’

‘Waar heb je het in vredesnaam over? Waarom deed je dat?’

‘Je weet dekselsgoed waar ik het over heb!’ Irene stapte op hem af en duwde hem met zijn rug tegen het aanrecht en schoot langs hem heen de keuken in.

‘Nee dat weet ik niet! Waarom vertel je het me niet’. Johan leunde tegen het aanrecht en zette zijn koffertje op de vloer. Hij wist dat Irene op een ruziepartij uit was. Hij was niet van plan naar het kantoor te gaan als ze niet eerst haar zegje zou doen.

‘Wel verdomme. Je moet geen spelletje met me spelen. Je hebt me al in geen maand aangeraakt. Niet sinds…’ Johan hief zijn hand op ten teken dat ze zich stil moest houden.

‘Nee! Niet nu Irene. Ik wil het er nu niet over hebben’.

‘Je moet wel! Dat moeten we beide!’, ze sloeg met de natte theedoek waar ze mee afgedroogd had op het aanrecht. Ze schrokken beide van het volume van de klap die dat veroorzaakte.

‘Het is niet nodig dat de jongens dit horen Irene’. De toon in de stem van Johan was kil.

‘Ze zijn er niet! Het is zaterdag! Je weet heel goed dat ze naar het voetballen zijn’.

Johan boog zich voorover om zijn koffertje te pakken.

‘Praat tegen me!’, Irene raakte buiten zinnen van wanhoop.

‘Wat wil je dan dat ik zeg? Dat ik je vergeven heb?’, zuchtte Johan.

‘Nou? Heb je dat?’, de tranen brandden achter haar oogleden en dreigden te ontsnappen.

‘Ik ben er nog mee bezig. Samen met andere dingen’.

‘Andere dingen?’ Irene begreep niet waar hij het over had. ‘Welke andere dingen?’

‘Dat zijn momenteel mijn zaken. Denk jij maar aan wat jij gedaan hebt en hoe destructief dat allemaal was. Tel je zegeningen dat ik je niet weggestuurd heb om met die klootzak te gaan samenwonen’.

‘Mijn zegeningen tellen? Jij verdomde klootzak! Zo kan ik niet leven! Het kan me niet schelen hoe verschrikkelijk het is wat ik gedaan heb, deze koude oorlog is nog veel erger dan je kwijtraken’.

‘Heb niet het lef om me uit te schelden! Jij hebt deze situatie veroorzaakt en nu wacht je maar even rustig af totdat ik er aan toe ben om het samen met je weer goed te maken. Dit gebeurt wanneer ik denk dat de tijd rijp is. Jij bepaalt niet hoelang ik nodig heb om dit te verwerken.

‘En als ik niet langer kan wachten?’. Irene kookte van woede.

‘Dat is jouw probleem! Als ik jou was zou ik daar maar eens goed over nadenken. We zijn in deze positie beland omdat jij me niet vertrouwde om dingen samen met je uit te werken’.

‘Heb je er ooit aan gedacht dat ik bang was om je in vertrouwen te nemen? Omdat jij misschien met me om zou kunnen gaan, zoals je nu doet? Me straffen door me wekenlang te negeren?’

‘Jou straffen? Denk je dat ik je nu aan het straffen ben? Soms ben ik verbijsterd over je egoïsme Irene. Je kwetst me door met je seksuele geheimpjes naar een andere man te gaan omdat je me niet kon vertrouwen. Mij! De man die van je houdt en het bed met je deelt, die je de laatste twaalf jaar overal aangeraakt en geproefd heeft. En nu denk je dat jij degene bent die gestraft wordt? Johan liep langzaam op haar af. ‘Je bent nog helemaal niet gestraft Irene. Dat moet nog komen’.

Toen hij dat gezegd had boog hij zich naar haar toe en gaf haar een kus op haar wang, draaide zich om en liep het huis uit. Irene bleef alleen achter met haar gedachten en deze zorgden ervoor dat de tranen al snel over haar wangen liepen.

Johan deed meer dan over zijn boosheid heenkomen over het bedrog van Irene. Hij las alles wat hij maar kon vinden op de sites die zij vaak bezocht had. Hij kende haar nicknaam en las haar berichten, die ze tot op de dag van vandaag nog postte. Hij las ook alle berichten van haar van de laatste maanden. Alle vragen die ze gesteld had, en de behoeften die ze deelde. De antwoorden en de adviezen die ze aan anderen gaf waren ook heel onthullend.

Langzaam begon hij te begrijpen dat er meer speelde dan een seksuele fantasie achter waar ze mee bezig was. Ze wilde veel meer dan alleen maar een pak op haar bips. Tot op hoogte bekende ze dat het haar seksueel opwond maar in andere berichten schreef ze dat de dacht dat een pak slaag voor straf een ontbrekende factor in haar leven was. Toen hij de discussies volgde werd hem veel duidelijk over de verschillende levensstijlen waarin billenkoek bestond, verdween de pijn en de boosheid heel langzaam uit Johans gedachten.

Toen hij op zijn kantoor aankwam, logde hij in en trok de stappen van Irene van de dag ervoor na. Na een paar minuten vond hij iets wat ze in de vroege ochtenduren van die dag geschreven had terwijl hij nog lag te slapen.

De vraag luidde:

Wat trekt je aan in een pak op je billen voor straf?

Irene’s antwoord hierop was:

‘Ik weet niet of ik dit ooit zal meemaken. Niet op een manier zoals ik me die voorstel in ieder geval. Maar hier gaat ie…..

Ik weet dat ik niet voor straf op mijn billen wil hebben, alleen om maar een pak slaag te krijgen. Ik wil het van mijn echtgenoot krijgen, omdat hij de enige man is wiens opvattingen over allerlei zaken ik belangrijk vind. Ik wil het hebben voor belangrijke dingen die er echt toe doen.

Ik houd erg veel van mijn echtgenoot en ik weet dat hij ook van mij houdt, maar er zijn tijden dat ik graag zou willen dat hij meer in mij en onze relatie zou investeren. Ik doe soms dingen die zo destructief en disrespectvol voor onze relatie zijn, dat ik zelfs mijn eigen bloed laat koken. Ik weet dat hij het niet leuk vindt. Ik zie dat het hem erg boos maakt. Hij zegt me zelfs dat hij het niet leuk vindt, maar hij loopt er voor weg. Hij verwacht dat het daarmee over is. Als volwassene weet ik ook dat het zo hoort te zijn. De fout ingaan, ervan leren en de draad weer oppakken. En van binnen, diep van binnen, voelt het dat het zo zou kunnen zijn als ik staat zou zijn het los te laten. Maar het voelt alsof er iets mist, alsof ik een soort mijlpaal nodig heb die aangeeft dat het voorbij is. Een consequentie die aangeeft dat ik dat niet meer mag doen! Ik heb het nodig dat hij aandacht heeft voor hetgeen ik heb misdaan. Dat hij me met mijn neus op de feiten drukt, hard en lang. Dat hij zegt: ‘kijk wat je gedaan hebt! Dit kan het als consequentie hebben als je daar niet mee stopt, en dit is hoe het bij mij voelt als je dat doet’.Daarna wil ik dat hij het me goed duidelijk maakt door me te straffen, een grens te stellen om me vervolgens te zeggen dat het voorbij is, vergeven en vergeten .Ik denk dat hij alle ergernis die ik bij hem veroorzaak, moet omturnen in een straf voor mij. Alle spanning via mijn blote billen laten wegvloeien, om het zo maar te zeggen. Ik denk dat als hij dat doet, het voor ons beiden een goede afsluiting is.

Ik weet dat het gek klinkt, maar ik voel me akelig wanneer ik destructief bezig ben geweest of contraproductief en ik heb een bloedhekel aan schuldgevoelens. Het is een acute pijn die zolang tijd nodig heeft om minder te worden. En soms voelt het alsof het nooit weggaat. Dat het bovenop allemaal stukjes schuldgevoel uit het verleden stapelt. Dat die stapel alleen maar groter wordt. Dat die stapel tussen ons in komt te staan.

 
Ik heb het gevoel dat als hij me iedere keer een ongenadig pak op mijn blote bips geeft telkens als ik hem of ons pijn gedaan heb, we de pijn van het schuldgevoel kunnen vervangen door de pijn van het pak slaag.

Maar, ik weet niet of ik hem dit wel allemaal duidelijk kan maken. Ik kan er niet eens voor zorgen dat hij naar me kijkt en met me praat wanneer hij kwaad op me is’

’Dus, meisje! Dat is wat er in je omging vanmorgen. Ik moet zeggen dat je het erg duidelijk neergezet hebt’. Johan glimlachte toen haar verhaal de elektronische reis door de kabels naar de printer aflegde.

Een telefoontje naar zijn ouders zorgde ervoor dat de jongens tot zondagavond bij zijn ouders zouden verblijven. Zijn moeder was altijd bereid de kinderen op te vangen als hij van plan was wat extra tijd aan zijn vrouw te besteden. Het kon haar toevertrouwd worden dit zo onzichtbaar mogelijk te doen. Irene zou geen idee hebben dat het lege huis door haar man gearrangeerd was.

‘Maar zei hij tegen de muren van zijn kantoor, ‘Irene moet nog leren haar echtgenoot niet te onderschatten!’

Irene lag in het hele grote bed. De enorme oppervlakte van de koele lakens lijken ‘alleen’ te willen zeggen. Het klonk als een verwijt. Ze was alleen, heel erg alleen en vocht tegen een stemmetje dat ‘wat heb ik gedaan?’ fluisterde.

De dag was begonnen met een hoge verwachtingen en een grote opwinding, maar was in een ramp veranderd. Irene had kunnen weten dat dit zou gebeuren, maar had ieder waarschuwingssignaal dat ze had gehad, genegeerd.

Over niet al te lange tijd zou ze weten of de schade die ze aangebracht had onherstelbaar zou zijn. Johan, de man waar ze al veertien jaar mee getrouwd was, was onderweg. Hij bracht hun 7 en 11 jarige zonen naar de oppas. Dat samen met een autorit van vier uur, zorgden er voor dat ze zes uren moest wachten. Zes uren om een verklaring te bedenken die hij zou accepteren.

Wat deed ze in een motel in de buurt van Groningen op bijna vier uren rijden van huis? Wat deed ze in dat grote bed liggend op haar buik terwijl ze zachtjes over haar gestriemde billen wreef? Johan zou het nooit kunnen begrijpen. Hij zou zich alleen maar bedrogen voelen en waarschijnlijk van haar walgen.

Een jaar geleden had ze ‘billenkoek’ ontdekt op het internet en waren haar fantasieën tot leven gekomen. Eerst had ze alleen maar gelezen, maar na verloop van tijd had ze de moed gevonden om ook te praten. Er waren chatrooms en forums, sites met foto’s en filmpjes en sites waar verhalen en artikelen stonden. Sommige sites richtten zich op vrijgezellen, anderen op stellen. Ze voelde zich met name aangetrokken tot de sites voor stellen, ze was zelf per slot van rekening ook getrouwd. Het probleem was echter dat haar man niets van haar fantasieën wist, en ze durfde ze ook voor geen goud met hem te delen.

Hij had zich vaak dankbaar getoond dat ze zoveel verantwoordelijkheidsgevoel had, dat hij het prettig vond dat hij geen vrouw had die zich maar slecht kon beheersen. Het leek wel of iedere keer dat ze genoeg moed verzameld had om hem over haar verlangens te vertellen en hem te vragen haar eens over de knie te leggen, hij een soortgelijke opmerking maakte. Het had als een waarschuwing of op zijn minst als een signaal geklonken. Wat sommige stellen wel hadden, zat er voor haar kennelijk niet in.

Maar haar verlangen werd iedere dag sterker. Ze wist dat anderen af en toe een pak op hun billen kregen, en wilde dat ook. In de loop van de tijd was er een plannetje ontstaan. Er waren veel mannen die actief op zoek waren naar een vrouw die ze een pak op hun blote billen konden geven, aan vrouwen die alleen maar een pak op hun bips wilden, maar geen langdurige relatie. Ze had één van zulke mannen gevonden en was begonnen te onderhandelen over ‘de voorwaarden’.

Haar fantasie ging naar straf uit. Ze wilde een ‘echt’ pak op haar blote bips. Daar deze man niet haar partner was, kwamen ze overeen dat een ‘mentorscenario’ realistisch zou zijn.

Irene deelde haar diepste fantasieën met de man, allemaal om de juiste omstandigheden te creëren voor haar geplande straf. De man verstond het vak goed. Hij leidde Irene naar sites waar informatie met betrekking tot veiligheid te vinden was. Veel vrouwen waren het slachtoffer geworden tijdens hun verlangen een spanker te vinden, zodat er hele strategieën ontwikkeld waren om anderen te vrijwaren voor dergelijke ellende.

Irene las ze en besprak ze met haar mentor. Uiteindelijk, na drie maanden, maakte ze een afspraak om haar straf toe te dienen. In plaats van haar gebruikelijke trip, die ze eens per kwartaal maakte naar het hoofdkantoor van haar werk in Zwolle, regelde Irene een dagje vrij en reed in plaats daarvan naar Groningen. Haar mentor kwam daar ook naar toe. Het was een plek die hen beide de nodige anonimiteit bood. Haar echtgenoot dacht dat ze gewoon naar haar werk was en haar werkgever dacht dat ze een dagje vrij had. Niemand anders dan haar mentor wist waar ze naar toe was.

Dit was natuurlijk niet conform de veiligheidsvoorschriften. Deze adviseerden allemaal dat iemand zou weten waar ze was, wie ze zou ontmoeten en met haar in contact konden komen. Voor zover haar mentor wist, had ze al deze voorzorgsmaatregelen genomen, maar in werkelijkheid wist ze niet wie ze in vertrouwen zou kunnen nemen. ‘Feit is’, hield ze zich zelf voor, ‘dat als ik iemand had die ik zou kunnen vertrouwen, dan zou ik dit waarschijnlijk helemaal niet doen. Dan hoefde ik niet verder dan mijn eigen slaapkamer te gaan’.

Het hart klopte in haar keel, haar mond was droog en haar handen trilden toen ze haar kamer boekte in het kleine hotelletje. Het was rond lunchtijd en ze zou te laat komen voor hun ontmoeting op neutrale bodem. Een grote vrachtwagen op de provinciale weg hield haar op. Ze kreeg twee telefoontjes op haar mobiele telefoon, ieder van hen ging over gebruikelijke kleine probleempjes thuis. Ze kon ze in overleg met de oppas vrij gemakkelijk oplossen, maar ze versterkten het element dat het ‘not done’ was waar ze mee bezig was.

En nu was ze te laat. Misschien zou hij niet op haar wachten? Of zou het hij het ook niet op tijd gered hebben? Irene had een plooirokje en een sweater aangedaan zoals afgesproken was, ze had zich niet opgemaakt en ze droeg haar haren los. De gedaanteverwisseling was verbazingwekkend. Haar verboden aanwezigheid daar, de kleding, haar kapsel… het droeg allemaal bij aan het beeld van ‘het stoute meisje’ dat gestraft zou worden. Wat ze voelde kwam waarschijnlijk ook overeen met wat ieder ‘stout meisje’ zou voelen dat haar lot tegemoet ging.

Angst, schaamte, nerveuze opwinding en het onmiskenbare gevoel van seksuele opwinding maakten zich van haar meester. Gedachten dat Johan dit als een daad van ontrouw zou opvatten kwamen ook in haar op. Ze probeerde ze weg te drukken, door zichzelf voor te houden dat ze geen seks zou hebben, maar het gevoel tussen haar benen hield ze levend als een extra element van verlangen dat ze voelde.

Ze was met haar instincten en nuchtere verstand in gevecht toen ze de parkeerplaats opreed. Het geluid van het verkeer werd volledig naar de achtergrond gedrongen door het kloppen van haar hart en het suizen van haar bloed in haar oren. Toen ze over de drempel van het kleine cafeetje stapte, dacht ze dat ze flauw ging vallen en dat ze over moest geven, zo was de spanning opgelopen.

En daar was hij. Hij zat aan een tafeltje dat zicht had op de deur. Een blik van herkenning verscheen op zijn gezicht toen hij haar zag en Irene wist dat er nu geen terugkeer meer mogelijk was. Hij glimlachte en stond op om haar te begroeten. Met alle kenmerken van een echte schoolmeester van een ouderwetse school stak hij zijn hand uit en pakte de hare. Zijn gezichtsuitdrukking had de perfecte mix van nieuwsgierigheid en strenge gedecideerdheid.

‘Je bent laat, meisje. Ik hoop dat je een goede reis gehad hebt’.

‘Het spijt me, ik werd in het verkeer nogal opgehouden’, glimlachte ze. ‘Het is leuk om je gezicht eindelijk eens te zien’.

‘Je ziet er charmant en aantrekkelijk uit’. Hij knikte maar bleef in zijn rol. ‘Misschien moet je eens een lesje hebben in stiptheid?’

Irene bloosde en glimlachte. Er kwam een gevoel van verlegen schaamte over haar. Ze was hier per slot van rekening om een pak op haar blote billen te krijgen, voor het eerst in haar leven.

Haar angst werd minder. Net als in hun mails en chats, wist deze mentor precies wat hij moest zeggen en doen. Hij was knap, iets waar Irene niet op gerekend had. Het was een aangename verrassing.

‘Je foto doet je geen eer aan’, glimlachte ze, en ging op de stoel zitten die hij voor haar naar achter geschoven had.

Hij lachte en bedankte haar voor het compliment en toen gingen ze zitten. De lunch was een formaliteit, een noodzakelijke eerste kennismaking. Ze konden per slot van rekening niet in de allereerste minuut dat ze elkaar zagen meteen in actie komen? Tot op zekere hoogte wou Irene dat dit wel kon, zodat ze de ongemakkelijke beleefdheden achterwege konden laten. In het begin kon Irene zich door de spanning maar slecht concentreren, maar gaandeweg begon ze zich meer te ontspannen. De man was OK. In minder dan twintig minuten was hij er in geslaagd Irene zich op haar gemak te laten voelen. Ze kreeg nauwelijks een hap door haar keel, maar keek steeds meer ontspannen toe hoe hij zat te eten. Toen hij opperde dat ze nog iets af te handelen hadden en maar beter op weg konden gaan, voelde Irene bijna teleurstelling. Het gesprek was net gezellig en interessant geworden.

De spanning keerde terug samen met de drang om ermee op te houden en er vandoor te gaan. Ze slikte de eerste golven van spanning weg die in haar opkwamen. Toen hij haar hand pakte met dezelfde vastberaden elegantie als eerder, kleurde Irene tot achter haar oren en ging staan. Ze liep met hem mee het restaurant uit op weg naar zijn kamer.

Irene vocht weer met haar nuchtere verstand toen ze zag dat hij een kamer had genomen helemaal aan het eind van de gang. Ver weg van de andere kamers. Ze hield zichzelf voor dat dit uit privacyoogpunt een verstandige keuze was. Wat ze gepland hadden te doen zou gemakkelijk gehoord kunnen worden.  

Eenmaal binnen, deed hij de deur achter zich dicht en ging het beginnen.

‘Goedzo, jongedame, nu geen uitstel meer, laten we maar terzake komen, vind je niet?’

Irene probeerde de prop in haar keel weg te slikken en richtte haar blik op de vloer. Ze wilde dit meer dan wat dan ook, maar kon zich er niet echt aan overgeven. Angst en spijt bleven haar bezighouden. Maar nu ze hier toch was, zou ze dat pak op haar blote billen krijgen ook. Als alles achter de rug was, dan zou ze zich wel met de rest bezighouden.

‘Als ik tegen je praat, dan verwacht ik een antwoord van je, jongedame. Heb je dat begrepen?’ De toon in zijn stem was streng en deed Irene opschrikken. Ze knikte.

‘Antwoord me!’

‘Ja’.

‘Hoe zeg je dat?’

‘Ja, meneer”.

‘Dat is een stuk beter. Ondanks dat ben je hier om gestraft te worden. Deze woorden joegen een soort elektrische spanning door haar heen. Het ging echt gebeuren! Ze ging een pak op haar bips krijgen.

’Is dit de eerste keer dat je je moet komen melden?’, vervolgde hij .

‘Ja meneer’.

‘Dan zullen we met de hand beginnen. Kom hier’.

Irene keek in zijn ogen en pakte zijn uitgestoken hand. Hij zat al op de stoel die hij bij het zogenaamde bureau had weggeschoven, zij stond aan zijn rechterkant.

‘Goed en dan neem je nu de stoute meisjes houding aan’. Hij klopte op zijn rechterbeen.

Trillend en vechtend tegen de aandrang om te plassen en om er vandoor te gaan keek ze naar zijn schoot en wist niet wat ze moest doen.

‘Geen getreuzel nu, je maakt het er alleen maar moeilijker op. Je hebt nog een lange weg te gaan’.

‘Waar ben ik in vredesnaam mee bezig’, schreeuwde ze inwendig en boog zich voorover om zich onhandig over zijn schoot te leggen. Het gevoel van zijn rechterhand op haar linkerbovenbeen om haar beter neer te leggen en zijn linkerhand op haar rechterheup deed haar verstijven en een poging ondernemen om op te staan.

‘Stop daar mee’, zei hij en verstevigde zijn greep op haar en verplaatste zijn rechterhand naar haar billen om daar op te tikken. ‘Neem je straf als een braaf meisje in ontvangst’.

‘OK’, fluisterde ze. ‘Ik ben er klaar voor’.

‘Het is de bedoeling dat dit zeer gaat doen, is dat duidelijk?’

‘Ja’, fluisterde ze.

‘Wat zeg je?’

‘Ja meneer’.

‘Er is nog veel dat je moet leren, is het niet? Maak je maar geen zorgen, voor de dag voorbij is, zul je dit lesje grondig geleerd hebben’.

Toen begon het pak slaag. Het was niet precies zoals Irene het zich voorgesteld had. De eerste klappen gaven meer een dof gevoel dan dat ze zeer deden, omdat hij haar over haar rok en broekje opwarmde. Hij nam uitgebreid de tijd en voerde langzaam de kracht van de klappen op zodat ze het begin van pijn door haar kleren begon te voelen.

Irene concentreerde zich op wat ze voelde. ‘Dit valt wel mee, het zou eigenlijk meer pijn moeten doen, denk ik. Doet hij het wel zoals het hoort? Ik kan me niet voorstellen dat een volwassen vrouw zich in zo’n situatie zal bevinden’.

‘Ik zie dat ik nog niet veel indruk op je maak, jongedame’, zei hij na vier of vijf minuten. ‘Daar moeten we maar eens iets aan doen’. Irene voelde hoe haar rok omhoog gedaan werd en hij met zijn hand op het warme vlees bij de rand van haar broekje klopte.

‘Je hebt prachtige billen, Irene. Je zorgt goed voor jezelf’.

‘Dankjewel’, antwoordde ze en bloosde toen ze zich bewust werd hoe intiem dit contact met hem was. Er ging een golf van schuldgevoel door haar heen op het moment dat hij opnieuw begon te slaan.

‘Oh!’, kreunde ze. Nu begon het zeer te doen omdat zijn hand nu deels neerkwam op haar blote huid en de hardere klappen beter gevoeld konden worden door de dunne stof van haar onderbroekje.

‘Ja, dat doet pijn hè? En dit is nog maar het begin jongedame. Je zult weten dat je flink gestraft bent tegen de tijd dat ik met je klaar ben’. Hij verstevigde zijn greep en ging door met waar hij mee bezig was.

‘Oh”, kreunde ze opnieuw toen ze het nieuwe gevoel gewaar werd. ‘Ok, dit is meer wat ik er van verwacht had’, dacht ze. De pijn was op de grens van het onprettige, maar tegelijkertijd was het niet hard genoeg. Hij bleef haar op haar billen slaan en bouwde het ritme en de pijn langzaam op, maar gaf het nog niet op de manier waarover ze altijd fantaseerde. ‘Dit is helemaal niet goed’, klaagde ze in zichzelf, ‘Ik wil een echt pak slaag en ik wil dat Johan het aan me geeft’.

‘Laat me opstaan! Ik vind dit helemaal niet leuk’, protesteerde ze na een paar minuten.

‘Helemaal niet! We zijn nog maar nauwelijks begonnen! Ik heb je een ongenadig pak op je billen beloofd en dat is wat je zult krijgen’.

’Nee! Dit is helemaal niet wat ik in gedachten had. Je slaat als een robot. Het is niet echt!’

‘Is dat zo?’ Een fleem van verrassing en irritatie klonk in zijn stem door. Irene had een zwakke plek blootgelegd. Ze had kritiek op zijn techniek. Naïef als ze was, had ze niet door dat hij nog slechts aan het opwarmen was. Iets wat het gemakkelijker maakte om in het vervolg het veel hardere pak slaag te kunnen incasseren dat hij voor haar in gedachten had.

Hij besloot zijn plan te veranderen en over te stappen op het echte werk.

‘Je wilt dus het echte werk? Geen opwarmen, niet even acclimatiseren voor de harde klappen gaan vallen? OK, meisje, als dat is wat je wilt, dan kun je het krijgen!’

‘Oh! Verdomme!’ Irene gilde toen de eerste klappen neerdaalden. ‘OK! OK! AUW!’ Nog twintig keer liet hij zijn hand hard op haar billen neerkomen, voor hij ophield en haar op haar plaats over zijn schoot hield.

‘Nou dan, dat is een voorproefje van wat je nog te wachten staat. Maar laten we eerst je billen er maar eens voor klaarmaken, heb je dat begrepen?’

Irene knikte terwijl ze op adem probeerde te komen. De pijn in haar billen had zich opgebouwd was precies zoals ze zich voorgesteld hoe het vuur dat een pak slaag zou veroorzaken aan zou voelen. Het probleem was echter dat de pijn die nodig was om dit te bewerkstelligen meer was dan ze dacht te kunnen verdragen.

‘Zul je nu meewerken zodat we dit goed kunnen volbrengen?’

‘OK’, knikte ze. Eigenlijk wilde ze weg, en vocht met alles wat ze in zich had om te blijven en dat wat ze begonnen was, af te maken. Ze was er nu eenmaal aan begonnen. Ze had zichzelf verlaagd door hier te komen en daar moest ze nu voor gestraft worden. En deze man kon dat net zo goed als andere op zich nemen, ook al wist hij niet waar zij hem voor gebruikte.

‘Mooi. Dan is het tijd dat deze naar beneden komt’. Irene drukte haar heupen omhoog zodat haar broekje naar beneden gedaan kon worden.

Het ‘opwarmen’ ging verder. Maar het tempo ging omhoog en de klappen waren een stuk harder. Dit leek er meer op, dacht ze, terwijl de klappen haar lieten kreunen. Niet lang daarna piepte ze bij iedere klap die neerviel. Ze moest zich zelfs bedwingen om haar hand niet naar achter te steken om de klappen te blokkeren. Hij scheen haar toenemende ongemak op te merken, maar in plaats van het wat rustiger aan te doen, voerde hij het tempo verder op. Dit was een echt pak slaag!

Ze had er geen idee van dat dit nog niet in verhouding stond van wat haar nog te wachten stond. Hij bleef hard en in een regelmatig tempo doorslaan, zodat Irene niets anders meer kon doen dan tegenstribbelen. Ze hield haar hand voor haar billen, totdat deze werd beetgepakt en op haar rug werd gedwongen. Voor straf kreeg ze tien harde klappen op de bovenkant van haar bovenbenen.

‘Nu dring ik beter tot je door, is het niet, stoute meid?’, grinnikte hij.

Irene jammerde en knikte. ‘Dit is te hard’, antwoordde ze.

‘Oh nee hoor, dat is het niet. Maar binnen afzienbare tijd zul je dat wel vinden. Dat beloof ik’.

Het pak slaag met de hand werd verder opgevoerd. Irene’s kreunen werd klagen en ze vloekte zelfs een paar keer. Ieder vloekwoord werd beantwoord met een paar kletsen op haar bovenbenen en een preek over wat een echt pak op haar billen inhield. Irene werd steeds wanhopiger en wilde dat het op zou houden. Haar tegenstribbelen werd steeds heftiger.

‘Tijd voor een pauze, geloof ik?’, vroeg hij toen Irene er bijna in slaagde om op te staan. ‘Je bent niet echt een braaf meisje Irene, ben ik bang. Maar omdat het je eerste keer is, ben ik bereid om het door de vingers te zien.

Irene stond met zijn hulp op en legde haar handen op haar brandende bips.

‘Warm genoeg naar je zin?, vroeg hij. Irene knikte. ‘Normaal leg een meisje wat zonder toestemming over haar billen wrijft onmiddellijk terug over de knie voor nog een portie. Maar omdat je zo een pak slaag met de haarborstel gaat krijgen, moeten we het maar even toestaan. Ga daar in de hoek staan, jongedame. Je mag de pijn weg wrijven terwijl ik toe kijk’.

Irene protesteerde.

‘Oh mijn lieve hemel, dat kunnen we niet hebben hoor. Daar ga je voor boeten door een portie met het rietje, ben ik bang. En nu naar de hoek, of ik vergeet dat ik genadig moet zijn en begin opnieuw voor dat je goed afgekoeld ben.

’Ik denk dat ik genoeg gehad heb’. Irene schudde met haar hoofd.

‘Jij denkt dat je genoeg gehad hebt? Maar je weet het niet zeker? Kom nou. Je bent tot hier gekomen. Nu moet je de hele weg aflopen, anders heb vraag je je later af wat je gemist hebt. Hij zei precies wat ze nodig had om te horen en focuste op een zwakheid die haar belette haar gezonde verstand te gebruiken. Dat is er aan begonnen was en het nu maar beter af kon maken ook.

‘Je wilt nu eerst weten hoe een pak slaag met de haarborstel aanvoelt, jongedame, is het niet?’, hij wachtte haar antwoord niet af. ‘Dat dacht ik ook’, vervolgde hij en leidde haar aan haar arm naar de hoek, waar hij haar rokje in de band om haar middel propte.

Irene stond daar over haar blote rode billen te wrijven, zich maar al te bewust welk plaatje ze voor hem neerzette. Kippenvel verscheen op haar bips, maar niet van de koele novemberbries. Het kwam van de schaamte die ze voelde toen ze zich bewust werd van het kloppende gevoel in haar kruis.

‘Dit is verkeerd’, gilde haar geweten. ‘Johan zal me dit nooit vergeven. Hij zal er niets van begrijpen’.

Irene verloor zich zelf in deze strijdige gedachten. ‘Ga ermee door en ervaar alles…stop ermee en ga naar huis’. Toen hij haar bij zich riep voor het volgende deel van haar straf, was ze van plan het toch af te maken. Ze deed een paar stappen in de richting van de stoel, toen ze zich bedacht en er liever mee stopte.

‘Je weet inmiddels wat de juiste houding is, stoute meid’, werd haar verteld. Deze keer ging het neervlijen over zijn schoot al wat gemakkelijker. Toen ze in de correcte houding lag voelde ze haar billen omhoog steken, klaar om hun straf te ondergaan, voelde ze ook de opwinding terugkomen die haar overspoelde. ‘Deze keer zal er geen opwarming zijn, begrepen? Je krijgt nu wat een erg stout meisje verdient en ik zal niet stoppen voordat ik vind dat je voldoende gestraft bent . Is dat duidelijk?’

’Ja’, fluisterde Irene, die nauwelijks in staat was haar zenuwen onder controle te houden.

‘NEE! Dat is niet goed genoeg!’, baste hij en zette zijn woorden kracht bij door het de houten HEMA borstel hard op haar billen te slaan.

‘Oh Jezus!’, gilde Irene. ‘Ja MENEER’.

Toen begon de haarborstel hard neer te dalen. Irene had geen tijd om spijt te krijgen, het branderige gevoel en de pijn was het enige waar ze aan kon denken. Iedere klets maakte diepe indruk en zorgde voor een kreet van pijn. Het duurde niet lang voor ze niet kon voorkomen dat ze over zijn schoot lag te kronkelen.

‘Oh shit! AUAW! Alsjeblieft! Stop!’ De woorden kwamen eruit tussen de regen van slagen en haar pogingen om los te komen door. Ze herinnerde zich een aantal discussies op forums over een stopwoord, maar daar hadden ze het nooit over gehad. Toen het schoppen en worstelen weinig indruk op hem leek te maken en de pijn erger werd dan ze kon verdragen, schreeuwde ze uit, ‘Alsjeblieft! Stopwoord! Stopwoord! Ik kan niet meer’.

Hij stopte, maar hield haar over zijn schoot. ‘Ik geloof dat ik tot je door begin te dringen, is het niet?’

‘Ja meneer. Houd alsjeblieft op. Niet meer!’

‘Ik bepaal wanneer je genoeg gehad hebt, niet jij. Kun je je herinneren dat we het daar over hadden?’

‘Ja! Ja, dat kan ik me herinneren, maar dit is anders!’

‘Op dit punt voelt het altijd anders voor stoute meisjes, dat is deel van de straf. Je vind het niet leuk wanneer het gebeurt, maar dit is waar je voor gekomen bent en wat je zult krijgen’

’Nee! Alsjeblieft! Nee!’ Irene stamelde en kreunde toen ze besefte dat hij van plan was gewoon door te gaan.

‘Dit is straf Irene. Een ongenadig pak op je blote bips wat meer zeer doet dan je ooit hebt kunnen dromen’, zijn stem sprak de woorden rustig uit. Deze stem wakkerde zowel haar opwinding als haar afschuw aan.

‘Oh nee! Alsjeblieft!’. Maar haar protesten werden genegeerd. Het pak slaag werd voortgezet. De klappen waren nog net zo hard, maar het tempo was lager. Iedere klap had nu tijd om flink in haar bewustzijn te gaan branden, voor de volgende kwam. Haar geschop werd met een waarschuwing beantwoord, worstelen met klappen op haar dijen en toen haar hand losschoot en haar bips bedekte, werd deze beetgepakt met de handpalm naar boven om ook een serie klappen te ontvangen. Het leek voor eeuwig door te gaan.

De man was ervaren in het toedienen van billenkoek en dat hij dit al veel vaker meegemaakt had, bleek toen Irene haar grens bereikte en begon te snikken.

‘Dat is de manier waarop alle stoute meisjes huilen. Dat is wanneer de echte straf kan beginnen’. Hij stopte met slaan met de borstel en ging staan. Hij drukte de verslapte Irene in een omhelzing tegen zich aan. ‘En nu terug de hoek in jij. En niet wrijven deze keer anders volgen er meer’.

‘We zijn bijna klaar jongedame. Je hebt het grootste deel goed doorstaan. Je zult de rest ook wel doorstaan, zoals dat bij alle meiden het geval is’. Zijn stem klonk geruststellend. Ze zou het helemaal tot het eind meemaken.

‘Niet wrijven, had ik gezegd’, waarschuwde hij.

Irene snikte en knikte. Haar billen klopten in hetzelfde ritme als haar hart. Ze vroeg zich af hoe het zou voelen als ze ging zitten. De huid voelde opgezet aan en haar spieren trilden. Het heen en weer bewegen wat ze in de hoek deed was voornamelijk bedoeld om de sensatie van haar verdoofde huid en haar gekneusde spieren te voelen. Het leverde haar een paar waarschuwingen op. Toen de tijd verstreek veranderde het verdoofde gevoel in een rauwe tinteling die erom schreeuwde dat ze zou gaan wrijven en krabben.  

’Sta stil!’, waarschuwde hij toen ze haar billen heen en weer schudde, zodat ze trilden.

Irene kreunde een klein protest, maar deed wat er van haar gevraagd werd. Nog even en dan zou het voorbij zijn en dan ging ze terug naar huis om haar leven weer op te pakken. Met gloeiende billen en spijt, dat was wel zeker, maar ook vastbesloten om billenkoek op een andere manier in haar leven te integreren dan goedkope avonturen met goedbedoelende vreemdelingen die het deden zonder haar wensen te respecteren.

Er verstreken nog een aantal minuten voor hij haar weer bij zich riep voor het vervolg van haar straf.

Er lagen vier kussens op het bed opgestapeld en ze kreeg de opdracht daar op haar buik overheen te gaan liggen, haar armen uit te strekken en de sprei met beide handen beet te pakken.

‘Je krijgt twaalf met mijn riem en dan zes met het rietje. Als je je handen in de weg doet, krijg je zes extra met het instrument wat op dat moment gebruikt wordt. Als je je positie verlaat betekent dat ook zes extra. Heb je dat begrepen?’, vroeg hij terwijl Irene over de kussens ging liggen.

De gesp van de riem rinkelde en gaf haar de rillingen. De eerste klap brandde op haar bips.

‘Oh Christus!’. De volgende vier klappen volgden elkaar in snel tempo op. ‘Verdomme!’, de zesde klap volgde zonder aankondiging.

“Als je nog een keer vloekt, krijg je twintig extra!’

‘Oh Shi…!’ Nee! NEE! Alsjeblieft!’. Ze herpakte zichzelf en kneep hard in het beddengoed.

‘Dat is beter’. De volgende zes klappen met de riem werden zo hard mogelijk neergestriemd. Irene beet in de sprei om te voorkomen dat ze het uit zou gillen.

‘Ik denk dat je inmiddels het gevoel hebt dat je een ongenadig pak slaag gehad hebt, of niet, stoute meid?’

‘Ja!’

Hij beantwoordde onmiddellijk met drie nieuwe harde striemen.

‘Ja meneer! Oh alsjeblieft, niet meer!’

‘Nog zes te gaan, ben ik bang. Zes harde. Ben je klaar?’

‘Nee!’ Irene schudde haar hoofd.

‘Maakt niet uit. Je krijgt ze toch’. Nadat hij dat had gezegd striemde het rietje over haar toch al flink gestrafte bips.

Irene schokte en spande al haar spieren. De klap voelde als een withete band van vuur die tot in haar ziel doorbrandde. De volgende was nog erger en degene die daar weer op volgde zorgde dat ze het uitgilde.

‘Nog drie te gaan’, kondigde hij aan.

‘Nee! Nee!’, Irene drukte zich overeind en liet zich van de kussens glijden.

‘Blijf liggen!’, baste hij. Maar Irene bleef ineen gedoken op de grond liggen.

‘Nee! Ik kan niet meer! Niet meer!’

‘Doe wat ik je gezegd heb! Anders maken we er tien van in plaats van zes’. Er zat  niets in zijn stem wat begrip of medelijden uitdroeg, alleen maar ongeduld.

‘Nee, heb ik gezegd!’ Haar stem straalde beslistheid uit. Het was afgelopen. Ze had niet nog eens drie, zes of tien meer nodig om het verhaal compleet te maken. Het was voorbij. Ze stond op en zei precies wat hierboven staat.

‘Doe wat je gezegd is! Anders zal ik zorgen dat je er spijt van krijgt!’, de waarschuwing klonk kil. In zijn stem klonk een gevaarlijke belofte door. Irene was erg bang en liep naar de deur. Haar handen trokken snel haar broekje omhoog en haar rok omlaag. Ze was nauwelijks op de gang toen hij haar inhaalde. Hij pakte haar bij haar arm.

‘Ik gil alles bij elkaar als je me probeert daar weer naar binnen te krijgen’, waarschuwde ze en ze begon aan haar arm te rukken. Toen hij losliet begon ze te rennen.

Ze bereikte haar kamer toen ze tot de ontdekking kwam dat ze haar tas en sleutels achtergelaten had.

‘Oh shit!’ Ze schopte tegen de deur. ‘Wat nu?’ Ze twijfelde een paar minuten en probeerde te bedenken wat ze het beste kon doen. Ze stond op het punt terug te lopen toen ze zag hoe hij een grote tas in zijn auto gooide en instapte.

‘Hee wacht!’ riep ze toen ze zich realiseerde dat hij ervandoor ging. ‘Mijn tas! Ik ben mijn tas vergeten!’

Hij negeerde haar en was binnen een paar seconden vertrokken. De deur van zijn kamer zat op slot. Het duurde opnieuw een paar minuten nadenken voor Irene bedacht dat ze de manager te hulp zou roepen. Vervolgens kostte het een kwartier praten om de manager ervan te overtuigen haar te helpen.

Haar portemonnee, mobiele telefoon en sleutels waren eveneens verdwenen. ‘Die godvergeten klootzak!’, gilde ze toen ze zich realiseerde dat ze gestrand was. ‘Die vuile bastaard!’

‘Kalm aan, mevrouwtje! Ik zal u in uw kamer laten en de politie voor u bellen OK?’, stelde de jonge manager voor.

‘De politie? Nee! Dat kan ik niet doen! Mijn echtgenoot!’. Ze was radeloos van bezorgdheid.

De arme jonge manager bloosde. ‘Oh!’, knikte hij. Hij dacht dat hij haar begreep. Hij had te maken met een ruzie tussen twee overspelige geliefden.

‘Oh, nee! Dat is het niet!’, grimasseerde Irene toen ze zich realiseerde wat hij dacht. ‘We waren niet…niet dat! Ach, wat kan het ook schelen. Mijn man zal het evengoed niet weten te waarderen! Wel verdomme!’

‘Ze liet de manager een sleutel voor haar halen en ging haar kamer binnen. ‘Verdomme! Hoe kom ik nu thuis? Ik heb geen geld, geen sleutels, geen papieren!’

Er zat niets anders op dan Johan te bellen. Dat deed ze en ze kreeg hem zover dat hij haar zou komen redden op voorwaarde dat ze hem alles zou vertellen wat er gebeurd was als hij daar zou arriveren.

Nu had ze nog een paar uur de tijd om te bedenken wat ze hem zou vertellen. Ze kon het altijd met de waarheid proberen. Ze wist alleen niet of ze dat op zou kunnen brengen. Per slot van rekening had ze altijd veel moeite gedaan om dit voor hem geheim te houden.

Maar goed, hij hield ervan een zelfbewuste vrouw te hebben.

Ze wist niet wat ze hem moest vertellen.