Half slapend zocht Wouter naast zich tastend naar Annie. Hij moest haar even tegen zich aandrukken en knuffelen. Maar zijn armen bleven leeg. Hij opende zijn ogen en keek in de richting van de wekker op het nachtkastje. Het was half zes. Vervolgens ontdekte hij Annie tot zijn verrassing rechts van het dressoir, vlak bij de hoek.

‘Schatje? Wat doe ja daar?”, vroeg Wouter.

Annie schrok van de stem van Wouter. Ze had niet gemerkt dat hij wakker geworden was. Ze was kennelijk heel ergens anders met haar gedachten. ‘Oh liefje’, zei Annie, ‘je laat me schrikken’.

‘Wat doe je daar? Waarom lig je niet gewoon in bed?’, vroeg hij nogmaals.

‘Ik ben strafregels aan het schrijven’, antwoordde Annie zachtjes.

Wouter ging rechtop zitten. Hij liet zijn hand door zijn haar glijden. Hij stond op en rekte zich uit, zoals hij altijd deed als hij opstond. Hij liep naar de badkamer. Toen hij terugkwam, ging hij achter Annie staan, die op het houten bankje zat. Hij legde zijn handen op haar schouders en begon haar zachtjes te masseren. Hij boog zich voorover en kuste haar in haar nek. ‘Waarom ben je zo vroeg op, schatje?’

‘Ik ben mijn strafregels aan het schrijven’, fluisterde Annie nogmaals.

‘Mag ik eens zien?’, vroeg Wouter. Annie gaf hem het schrijfblok. Hij liep ermee naar het dressoir en deed de schemerlamp aan. ‘Ik snap niet dat je kon zien wat je aan het schrijven was, schatje’. Hij keek naar het schrijfblok en bladerde door de bladzijden. Annie had pagina’s vol regels geschreven. Hij glimlachte en legde het schrijfblok op het dressoir. Hij deed de schemerlamp uit en liep terug naar Annie. Voorzichtig sloeg hij zijn linkerarm om haar heen en zijn rechterarm onder haar benen en tilde haar op. Annie haalde diep adem toen hij van het bankje optilde. Ze deed haar beide armen om zijn nek en legde haar hoofd op zijn schouder.

‘Ik ben nog niet klaar, liefje’, fluisterde Annie.

‘Jawel, schatje, je bent klaar. We zijn beiden klaar’, voegde hij eraan toe. ‘Je gaat weer je bed in. Wij gaan weer ons bed in…en wel onmiddellijk!’ Aan haar kant van het bed, zette Wouter haar neer en hield haar nog even vast tot hij zeker wist dat ze vast op haar benen stond. Hij pakte de zoom van haar T-shirt en trok het over haar hoofd. Het shirt viel op de grond. Hij dirigeerde haar het bed in terwijl hij het laken voor haar omhoog hield. Annie stapte met een stijve beweging het bed in. Ze ging op haar buik liggen. Hij dekte haar toe en liep naar zijn kant van het bed.

Voorzichtig nam Wouter Annie in zijn sterke armen zoals hij dat een paar minuten geleden al had willen doen. Annie draaide zich zodat ze op haar zij tegen hem aan kon liggen. Hun benen lagen ineengestrengeld. Wouter duwde haar kin omhoog en kuste haar voorzichtig op haar mond. Hij keek haar onderzoekend aan. ‘Ik houd van je schatje’. Hij boog zich weer naar haar toe en kuste haar op haar wang. ‘Is alles OK met je?’

Ze keek hem lachend aan toen ze zijn bezorgde blik zag. ‘Het is prima, liefje. Het doet erge pijn, ja dat klopt. Maar verder gaat het goed met me en ik hoop van harte dat dit ook voor ons geldt’.

Wouter drukte haar tegen zich aan en kuste Annie. ‘Het gaat goed met ons, liefje. Ja, het gaat goed’, zei hij terwijl hij haar aankeek. Hij hield haar stevig beet en wreef over haar rug. Hij kuste haar op haar voorhoofd. Toen pakte hij de babyolie van het nachtkastje. Hij wreef haar in met babyolie. Ze klaagde niet. Op dit moment deden alle spieren in haar lichaam pijn. Annie ontspande en liet het zich welgevallen. Hij bleef masseren tot Annie bijna lag te slapen. Hij boog zich naar haar toe en fluisterde zachtjes, ‘Ik zal straks je benen en je bips ook nog even met crème insmeren, schatje’.

Annie was onmiddellijk weer klaarwakker. ‘Oh liefje, alsjeblieft, niet doen. Dat gaat heel zeer doen’, riep ze, ‘en het doet toch al zo’n pijn’.

‘Ik weet het en het spijt me. Je billen zien er ook niet uit. De crème zal je op langere termijn goed doen. Dat weet je zelf ook wel. De hernieuwde pijn duurt maar eventjes. Ik doe het ook niet omdat ik je pijn wil doen, schatje. Ik doe het omdat ik van je houd’. Voordat Annie opnieuw kon gaan klagen was de crème al gesmeerd. Ze haalde diep adem en maakte jammerende geluidjes toen het vuur op haar billen en benen weer begon te ontbranden. Annie verborg haar gezicht in de borst van Wouter. Wouter sloeg zijn arm stevig om haar heen. ‘Het spijt me, schatje. Het zal snel weer beter voelen. Wees alsjeblieft niet boos op me’, voegde hij eraan toe.

Annie grimasseerde en klemde haar kaken op elkaar van de pijn. Wouter was zo attent! Ze schaamde zich een beetje omdat ze even de gedachten had dat hij niet het beste met haar voor had. Ze kuste zijn hals, en zocht vervolgens zijn oorlelletje om erop te knabbelen. ‘Ik houd zo veel van je’, fluisterde ze, ‘en ik ben helemaal niet boos op je’. Ze keek hem in de ogen en boog zich vervolgens naar hem toe tot hun lippen elkaar ontmoetten.

Annie haalde diep adem terwijl de crème nog steeds zijn werk deed op haar billen. Toen de pijn wat weg begon te ebben, verschoof ze voorzichtig een beetje om verleidende avances in de richting van haar man te maken. Ze bleef hem kussen. Wouter antwoordde door haar zachte lichaam aan te raken en te kussen. Hij hield van haar lichaam en zij hield van het zijne.

Het liefdesspel tussen de echtelieden voltrok zich met langzame en voorzichtige bewegingen. Annie ging schrijlings over Wouter heen zitten. Ze kuste zijn nek en zijn borst. Tegelijkertijd liet Wouter zijn handen over haar hele lichaam glijden. Geen van beiden maakte haast. Beiden concentreerden ze zich volledig op de ander. Wouter kon zijn handen niet van de bips van Annie afhouden. Hij deed zijn best niet te hard te kneden. Af en toe zorgde de opwinding door haar bewegingen en kussen dat hij te hard kneep, zodat ze kreunde. Deze pijn wakkerde het verlangen van Annie aan om een nieuw hoogtepunt te bereiken. Wouter bleef haar strelen totdat hij het niet langer kon inhouden. Tegelijkertijd kwamen ze klaar.

Toen ze weer op adem waren, begon Annie te huilen. Wouter glimlachte. Hij hield haar veilig in zijn sterke en liefdevolle armen. Annie huilde bijna altijd na zo’n intensief liefdesspel. Hij wist meteen dat er niets aan de hand was. Wouter en Annie vielen vermoeid in slaap in elkaars armen.

Verderop schoof Kim op hetzelfde moment dichter tegen Martin aan. Ze sliep nog half tijdens haar bewegingen. Haar geschuif en aanraking wekte Martin. Eerst wist hij niet goed wat er aan de hand was. Maar toen kreeg hij in de gaten dat zijn vrouw tegen hem aan kroop. Hij draaide zich op zijn rug zodat hij zijn arm om haar heen kon doen. Haar omhelzing werd door Martin met een glimlach ontvangen terwijl hij haar voorhoofd kuste. Zijn gedachten gingen terug naar de vorige avond, hoe boos Kim was toen hij haar naar bed dirigeerde. Het was direct nadat hij haar nogmaals een ongenadig pak slaag had gegeven. Ze huilde en wilde niet dat hij zijn armen om haar heen deed. Ze was met donkerrode billen in bed gekropen en hem laten weten dat hij haar met rust moest laten.

Kim liet haar hoofd nu op zijn borst rustten en legde haar arm op zijn lichaam. Haar been had ze over het zijne gelegd om nog dichter tegen hem aan te kunnen kruipen. Martin had zijn arm om haar heen geslagen en hield haar stevig beet. Hij boog zich naar haar toe en kuste haar nogmaals op haar voorhoofd. Een paar minuten later lag Martin heel tevreden te slapen, net als Kim.

De situatie in het ziekenhuis was ook aan het veranderen. Terwijl Wouter en Annie en Martin en Kim gingen slapen, werd Katy wakker. Ze hoorde het geluid van de machines in de kamer. Het was behoorlijk donker. Er viel wat licht door het raam boven de deur vanuit de gang naar binnen. Hierdoor kon ze zien dat ze niet in haar eigen bed in haar eigen slaapkamer lag.

In eerste instantie was Katy in de war, omdat ze niet wist waar ze was en wat er aan de hand was. Uiteindelijk besefte ze waar ze was. ‘Oh mijn God!’, dacht Katy, ‘waar is Tom? Waarom ben ik hier?’ Katy deed een poging rechtop te gaan zitten. Maar ze had de kracht er niet voor. Toen ze met het verstrijken van de tijd steeds helderder werd, zag ze dat ze een infuus in haar linkerhand had. Verder liepen er allemaal draden naar haar borst. Toen ze haar hand naar haar gezicht bracht, merkte ze dat ze een zuurstofmasker voor had. ‘Verdomme’, zei ze, ‘wat heb ik hier een hekel aan’.

Terwijl ze de kamer rondkeek om wat vertrouwd te raken met haar nieuwe omgeving, slaakte ze een zucht van verlichting. In een grote stoel aan de rechterkant van het bed zat Tom. Zijn hoofd was opzij gezakt . Hij sliep. Toen ze de grote wallen onder zijn ogen zag, wist ze dat hij een zware tijd had gehad. Katy had geen idee hoe ze hier terecht gekomen was. Tom zou haar daar later over bij moeten praten.

Katy was opgelucht dat hij bij haar gebleven was en tegelijkertijd schuldig dat hij niet naar huis was gegaan om zijn rust te pakken. Ze keek hem nogmaals onderzoekend aan. Van zijn donkere haar en ongeschoren gezicht zakte haar blik af naar zijn brede schouders. Het viel haar op dat hij hetzelfde overhemd aan had dat hij zondagochtend ook tijdens het ontbijt gedragen had. ‘Oh, ja, toen had ik koorts en heeft Tom me naar bed gestuurd’, herinnerde Katy zich terwijl haar blik langs zijn sterke armen omlaag gleed. Ze ademde diep in. Het leverde haar pijn op aan de rechterkant van haar borst. ‘Oh, wat wilde ik graag dat die sterke, liefdevolle armen me even vast zouden houden’, dacht Katy bij zichzelf. ‘Ik zou me een stuk beter voelen als ik even met mijn hoofd op zijn schouder zou kunnen liggen. Daar ben ik van overtuigd’.

Haar inspectie vervolgde zich in de richting van zijn grote rechterhand. Zijn vingers hingen ontspannen over de leuning van de stoel. Ze bewogen niet . ‘Oh mijn God!’, Katy hield haar adem in. Ze voelde hoe haar bips begon te tintelen en haar maag zich samentrok. ‘Ik heb een groot probleem. Dat is wel zeker’. Langzaam kwamen de gebeurtenissen van de vorige dag terug en vielen als puzzelstukjes in haar hoofd in elkaar. Katy deed haar ogen dicht. ‘Ik kan bijna niet geloven dat ik het weer voor elkaar heb, maar het is wel zo’. Ze deed haar ogen open en keek naar de hand van Tom. Er ging een rilling door haar lichaam. ‘Er staat me nog wat te wachten, dat is wel zeker’, hield ze zichzelf voor. ‘Oh mijn God!!! Hoe heb ik zo stom kunnen zijn’, sprak ze zichzelf streng toe.

Een paar minuten later kwam een verpleegster binnen. Het was tijd om de vitale functies van Katy te meten. ‘U bent wakker’, stelde de zuster met een vriendelijke glimlach vast. ‘Ik ben Petra en heb de komende uren de zorg voor u’.

‘Hallo. Hoelang ben ik hier al?’, vroeg Katy.

‘Sinds uw man u gisteravond heeft binnengebracht’, zei de zuster terwijl ze de temperatuur van Katy opnam en verder ging met haar werk.

Tom werd onmiddellijk wakker toen hij de stemmen hoorde en de beweging in de kamer registreerde. Hij ging rechtop zitten en greep naar Katy’s hand. ‘Schatje’, zei hij met een glimlach. Er stond een liefdevolle en bezorgde uitdrukking op zijn gezicht.

Katy glimlachte toen Tom ging staan en dichterbij haar kwam. ‘Hoi liefje. Ik ben blij je te zien en het spijt me voor je dat je in een stoel hebt moeten slapen’. Tom greep haar hand en hield haar stevig beet.

‘Ik red het wel, schatje. Hoe voel je je?’, vroeg Tom terwijl hij zich naar haar toe boog en haar voorzichtig op haar lippen kuste.

‘Het gaat goed. Echt waar, liefje’, antwoordde Katy met een liefelijke glimlach.

Tom liet zijn vingers door haar glijden en schoof zijn hand onder haar nek. Hij wreef met zijn duim over haar wang. Hij boog zich weer naar haar toe om haar een kus op haar voorhoofd te geven. ‘Je zou een pak op je bips moeten hebben omdat je tegen me gelogen hebt’, fluisterde hij in haar oor. Katy voelde haar maag samenknijpen. Ze kromp ineen.

‘Heeft ze nog koorts?’, vroeg hij aan de zuster toen hij weer overeind kwam.

‘Nog steeds boven de 39 graden’, antwoordde de verpleegkundige. Over een uurtje komt de dokter weer kijken. Hij heeft vanmorgen spreekuur en doet altijd vantevoren een ronde over de afdeling. Als u iets nodig hebt, drukt u maar op de bel. Ik kom straks weer even kijken. Ik moet eerst nog een infuus vervangen, daarna kom ik Katy nog een injectie geven’.

‘Dankjewel Petra’, zei Tom toen ze zich omdraaide en de kamer uitliep.

‘Graag gedaan. Zoals ik al zei, als jullie me nodig hebben, kunnen jullie op de bel drukken’, antwoordde ze.

Tom keek de verpleegkundig na tot ze van de kamer verdwenen was. Hij draaide zich vervolgens met een ernstig gezicht naar Katy. ‘Ik wil dat je goed naar me luistert, Katy. Ik denk niet dat het al tot je doorgedrongen is, hoe ziek je bent. Ik zal maar doen of ik je laatste antwoord niet gehoord heb. Het gaat helemaal niet goed met je. Je bent behoorlijk ziek’.

‘Oh Tom, ik wilde je niet ongerust maken. Ik weet ook wel dat ik niet in orde ben. Alles doet pijn . Ik ben helemaal krachteloos’. Tranen welden op in Katy’s ogen. ‘En ik heb heel hard een knuffel nodig’. Ze pauzeerde even om adem te halen. Dat laatste was pijnlijk en ondanks dat ze haar best deed het niet te laten merken, wist Tom het.

Katy keek weer in de richting van Tom. ‘Als ik nu eens een beetje opschuif, denk je dat je je armen dan even om me heen kunt doen? Ik heb je stevige en liefdevolle knuffel heel hard nodig’, zei Katy met een pruillip.

Tom glimlachte en keek zijn vrouw hoofdschuddend aan. ‘Je bent een verwend mormel, schatje!’ zei hij met een grijns. ‘Wacht maar even. Laat me eens kijken wat we kunnen organiseren’.

Het was altijd weer verrassend hoe ze hem met een paar woorden of met een blik kon laten smelten. Hij ging op de stoel zitten en deed zijn schoenen uit. Na flink wat geschuif, passen en meten, lagen Tom en Katy samen in het ziekenhuisbed. Katy lag op haar rechterzij en leunde met haar gewicht tegen Tom. Zijn linkerarm lag stevig en veilig om haar heen. De arm van Katy waar het infuus in zat, lag op de borst van Tom. Het was net of ze thuis samen in bed lagen. Het enige verschil was dat het hoofdeinde van het ziekenhuis omhoog stond om het Katy gemakkelijker te maken te ademen.

‘Dank je’, fluisterde Katy toen ze uiteindelijk in een comfortabele positie lagen.

‘Graag gedaan, schatje’, antwoordde Tom terwijl hij haar kuste en haar een liefdevol kneepje gaf.

Het werd stil tussen Tom en Katy. Er werd niets meer gezegd. Het enige geluid wat gehoord kon worden kwam van de medische apparatuur. Tom maakte zich zorgen. De longen van Katy maakten een afschuwelijk geluid iedere keer dat ze ademde. Hij hield haar stevig vast en kuste haar voorhoofd. Ze voelde heel warm aan. Terwijl hij zijn wang op haar voorhoofd legde, rook hij haar haren. Het haalde een glimlach bij hem tevoorschijn.

‘Verdomme, wat houd ik van je schatje’, fluisterde Tom uiteindelijk.

‘Ik ook van jou’, fluisterde Katy terug. En toen viel er weer een stilte.

‘Liefje?”, vroeg Katy na een poos.

‘Wat is er schatje?’, antwoordde Tom.

‘Ik wil graag weten of je boos op me bent’, vroeg Katy zachtjes.

‘Tja, waar komt die vraag ineens vandaan?’, stelde Tom een wedervraag. Hij grinnikte in zichzelf.

Katy kromp ineen bij zijn woorden en verborg haar gezicht in zijn borst.

‘Hmmm? Is er een reden voor die vraag?’, hield Tom aan.

‘Oh Tom! Ik heb het helemaal verpest, dat weet je best’, zei Katy en ze begon te huilen.

Tom pakte haar kin en liet haar hem aankijken. ‘Luister schatje. Je mag je niet druk maken. Het komt allemaal wel goed. Je wordt weer beter. Dan neem ik je mee naar huis en dan lossen we dit wel op. Dat weet je best. Je moet je niet druk maken. Probeer wat te rusten’.

Met zijn duim veegde hij een traan van haar gezicht. Toen boog hij zich voorover en kuste haar op haar mond.

‘Dokter Freek zal hier zo wel zijn. Als ik jou was, zou ik me meer druk maken over hoe ontstemd hij zal zijn. Hij was gisteravond woest toen ik je hierheen bracht’, legde Tom uit.

Tom gaf Katy een knuffel. ‘Het komt allemaal weer goed, schatje. Je zult het zien. En nu moet je gaan rusten. Ik houd je vast. Doe je ogen dicht en ga slapen. Ik zal er zijn als je weer wakker wordt’.

Petra kwam de kamer in op het moment dat Tom tegen Katy zei dat ze moest gaan slapen. ‘Deze injectie zal haar helpen slapen’, zei ze. Tom glimlachte. Hij gaf Petra een knikje terwijl hij Katy in zijn sterke armen bleef houden.

Ze verpleegkundige verwisselde voorzichtig het infuus. Toen liep ze om het bed heen, tilde de lakens op en gaf de injectie in haar linkerbil. Tom kuste Katy op haar voorhoofd. Hij hield haar stevig beet. Na een poosje ontspande Katy. Ze hield op met trillen. Ze keek nog even op naar Tom, glimlachte en sloot vervolgens haar ogen.

‘Ik houd van je liefje’, fluisterde ze terwijl ze in een vredige slaap wegzakte.

‘Ik ook van jou, schatje, ik ook van jou’, antwoordde Tom terwijl hij haar een laatste kus op haar voorhoofd gaf. Een paar minuten later lag ook hij te slapen.

En zo lagen Wouter en Annie, Kim en Martin, Katy en Tom allemaal te slapen op deze vroege maandagochtend. En toen deze alledaagse stellen in het dorp wakker werden….ssssstt…..dat is weer een nieuw hoofdstuk, of niet?

Het ging over consequenties bij Katy en Tom, Wouter en Annie en Martin en Kim, drie alledaagse stellen in het dorp. De morgen begon bij ieder stel heel gewoon. Maar voor de dag voorbij zou zijn, zou de hel uitbreken.

Katy was de strijd met Tom aangegaan omdat ze de hele dag in bed moest blijven. Ze kreeg een pak slaag. Kim had een loopje genomen met Martin, nadat deze haar de kans had gegeven op haar schreden terug te keren. Ook zij kreeg een pak slaag. Annie lag met name met zichzelf in de clinch en zocht de confrontatie. En zij zou op korte termijn ook een pak op haar billen krijgen. Het leek erop dat de dag voor de echtgenoten in hetzelfde thema stond, hun vrouw een flink pak op de bips geven.

Tom was behoorlijk boos op Katy. Maar in dezelfde adem was hij vooral bang. Hoe verder de dag vorderde, hoe zieker Katy werd. Tom legde de telefoon neer nadat hij met dr. Freek gesproken had. De dokter had hem gezegd dat hij Katy onmiddellijk naar het ziekenhuis moest brengen en dat hij hun daar zou treffen. Zonder verder ergens bij stil te staan, ging Tom Katy halen. Hij hielp haar met haar ochtendjas, wikkelde haar in een warme deken en droeg haar naar de auto. Katy rustte met haar hoofd op zijn schouder. Ze gloeide van de koorts en sloeg af en toe wartaal uit. Tom gaf haar een kus op haar voorhoofd en zette haar in de auto en deed haar de veiligheidsgordel om.

Aan de overkant van de straat, stond Kim in de hoek. Haar donkerrode bips, omzoomd door haar bijgeknipte roze zomerjurkje wees de kamer in. Martin nam alle tijd van de wereld om de straf goed tot Kim te laten doordringen. Ze moest nadenken over haar gedrag en wennen aan de nieuwe levensstijl. Martin zou niet terugkrabbelen en Kim of ze het nu leuk vond of niet, ook Kim zou dit niet doen. Kim had zich voldoende beklaagd en met haar voet gestampt, om tot drie keer toe over de knie gelegd te worden, voor een kort maar fel pak slaag. Ze waren meer dan voldoende om de kleur van haar billen en de pijn levend te houden. Kim wachtte nu met angst en beven het volgende pak slaag af. Af en toe kon een hartstochtelijke snik uit de hoek gehoord worden. ‘Als er nog eens tien minuten verstrijken zonder noemenswaardige incidenten’, dacht Martin bij zichzelf, ‘en het is tijd voor het volgende pak slaag’.

Bij Annie en Wouter stond ook een strafsessie op het punt van beginnen. Na het ontbijt ruimde Annie de tafel af en deed verder erg haar best over te komen alsof ze het heel druk had. Wouter had haar de vorige avond de mattenklopper in het vooruitzicht gesteld en ze wist dat het nu elk moment zover kon zijn. Oh wat had ze hier een hekel aan. Haar billen deden nog zo’n pijn dat ze deze nauwelijks aan kon raken. Op een stoel zitten tijdens het ontbijt was een marteling geweest en ze twijfelde er geen moment aan, dat wanneer Wouter vandaag klaar met haar zou zijn, ze waarschijnlijk dagenlang niet zou kunnen zitten. Maar met Wouter zat dat er niet in. Zitten zou een onderdeel van haar straf zijn. ’s Avonds en onder het eten kon het niet anders of ze moest zitten. Als ze daarover klaagde dan zou zich alleen maar een extra pak slaag op de hals halen, waarna ze lange tijd op het houten bankje zou moeten zitten. En dat laatste had ze wel de meeste hekel aan.

Wouter was nog steeds boos over haar rijgedrag. Hij had Annie tijdens het ontbijt flink toegesproken. ‘Ik ga er niet de discussie met je over aan, Annie. Ik kan aan je gezichtsuitdrukking zien dat je jezelf flink aan het straffen bent. Ik wil het niet. Je bent al wekenlang aan het broeien. Als je zo graag boos wilt zijn, wees dan maar boos op mij omdat ik je met de neus op de feiten druk. Houd op zo hard voor zelf te zijn. En houd er NU mee op!!’ Toen Wouter opstond om  de hond te gaan voeren, zei hij dat ze haar houding aan moest passen. Als ze dat niet zou doen dan zou ze een stevig pak slaag krijgen voordat hij de mattenklopper tevoorschijn zou halen voor het pak slaag wat ze toch al tegoed had.

‘Wanneer ik terug kom, wil ik dat je in de slaapkamer bent. Je weet het, met je blote bips in de hoek. Je kunt je broek en je onderbroek net zo goed helemaal uitdoen. Je hebt ze vandaag niet meer nodig en waarschijnlijk de komende dagen ook niet’. Annie kromp ineen bij het horen van zijn woorden. Wouter draaide zich om en ging via de schuifpui naar buiten.

Niet wetend hoelang Wouter met de hond bezig zou zijn, maakte Annie haar klusjes gehaast af en ging naar de slaapkamer. Ze deed al haar kleren uit en trok een lang T-shirt aan. Vervolgens ging ze naar de badkamer en waste haar handen. Ze keek op naar haar beeld in de spiegel, en fluisterde, ‘Wat ben je toch een kreng! Ik haat je! Ik haat je! Ik haat je!’ Ze draaide zich om, om de badkamer te verlaten en botste recht bij Wouter op.

‘Oh, liefje!’, zei ze geschrokken. ‘Ik wist niet dat je daar stond’.

‘Dat is wel duidelijk’, zei Wouter streng. ‘En nu naar de hoek en snel!’ Hij wees naar de hoek van de slaapkamer. Zijn woorden klonken vervaarlijk.

Annie liep voorzichtig in de richting van Wouter. Hun ogen lieten elkaar niet los totdat Annie de badkamer wilde verlaten. Wouter hielp haar erlangs door haar bij iedere stap die ze nam hard op haar billen te slaan. ‘Oh, oh, oh!’, kreunde Annie terwijl ze zich naar de hoek haastte. ‘Verdomme, verdomme, verdomme’, mopperde ze tegen zichzelf. Terwijl ze met gesloten ogen in de hoek stond, tilde Annie haar T-shirt op en maakte haar billen vrij. Ze hield het shirt in haar vuisten geklemd voor zich. Er ging een huivering door haar lichaam. Ze leunde met haar voorhoofd tegen de wanden van de hoek en stond doodstil.

De stilte in de slaapkamer was oorverdovend. Annie stond doodstil. Ze wist dat Wouter naar haar stond te kijken. Ze had geen idee hoe dicht hij bij haar stond. Ze wist alleen maar dat ze beter niet kon bewegen. Wouter maakte nog een paar laatste beslissingen hoe hij verder zou gaan. Hij stond vlak achter haar en leunde met zijn handen op de muren boven haar hoofd, zoals hij de avond ervoor ook gedaan had.

Dit was voor beiden niet gemakkelijk. Beiden hoopten dat het snel voorbij zou zijn. Vijf minuten verstreken. Tien minuten verstreken. Toen draaide Wouter zich om en liep de slaapkamer uit. Annie hoorde hem, maar had geen idee wat hij aan het doen was. De stilte keerde terug. Er verstreken nog eens tien minuten. Annie’s benen begonnen pijn te doen van het in dezelfde houding staan. Haar billen brandden van de harde kletsen die ze daarnet gekregen had, bovenop de slaag van de vorige dag. Maar ze bewoog niet.

Annie was bang zich te bewegen. Als ze dat in het verleden had gedaan, dan had het haar alleen maar een paar harde kletsen van haar echtgenoot opgeleverd die achter haar stond. Annie had geen idee hoe hij er telkens in slaagde achter haar te gaan staan, terwijl ze het zelf niet in de gaten had. Het lukte hem echter steeds weer. Er verstreken nogmaals vijf minuten, tien minuten, twintig minuten. En er was alleen maar die stilte. Ze kon haar eigen hart bijna horen kloppen. Uiteindelijk keerde Wouter terug in de slaapkamer. Hij was ergens mee bezig. Oh, wat wilde Annie graag even kijken. Maar dat durfde ze niet.

‘Kom maar even hier staan, Annie’, zei Wouter streng.

Annie draaide zich om en zag Wouter. Hij stond bij de hoek van het bed. Er lagen dingen op het bed achter hem. Annie kon niet goed zien wat het was. Ze keek Wouter onderzoekend aan en had geen tijd zich ergens anders druk over te maken. Haar benen voelden week en wilden bijna niet bewegen. Ze kon alleen maar een paar stappen in zijn richting doen.

‘Ik heb er eens over nagedacht, Annie. Om te zeggen dat ik boos op je ben, is een understatement. In alle jaren dat we samen zijn heb je me nooit zo dicht bij het kookpunt gekregen als nu. Totdat je daarnet in de badkamer stond en die vreselijke dingen tegen jezelf zei, wist ik niet wat de oorzaak was van je roekeloze en onverantwoordelijke gedrag van de laatste weken. De woorden die ik je tegen jezelf hoorde zeggen, deden me pijn alsof je me met een mes in mijn borst stak’. Hij pakte de linkerhand van Annie in zijn rechter. Terwijl hij sprak, schudde hij af en toe haar hand alsof hij zijn woorden kracht bij wou zetten. ‘mijn vrouw is niet een kreng en niemand, zelfs jij niet, heeft het recht om haar binnen de muren van dit huis te haten. Begrijp je wat ik wil zeggen?’

‘Ja Wouter’, fluisterde Annie. ‘Ik begrijp het’.

‘Daar ben ik niet van overtuigd. Ik hoop dat je het wel begrijpt tegen de tijd dat we klaar zijn. Ik hoop dat we dit nooit nog eens hoeven mee te maken’. Wouter pauzeerde even en keek Annie onderzoekend aan. ‘Om te beginnen, ik ga je eerst een ongenadig pak op je blote billen geven voordat we de mattenklopper er bij pakken. Het pak slaag is voor al die verschrikkelijke dingen die je tegen jezelf gezegd hebt. Vervolgens ga je een kwartier in de hoek staan en denkt na over wat er nog meer te gebeuren staat. Wanneer ik je weer bij me roep, krijg je de helft van je straf met de mattenklopper, te weten 60. Vervolgens ga je met pen en papier op het houten bankje achter het tafeltje zitten. Je schrijft 60 keer…. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote. Ik verwacht dat je netjes schrijft, geen spelfouten maakt en de leestekens goed zet. Je gaat hier net zo lang mee door tot het goed is. Begrepen?’

‘Ja Wouter’, antwoordde Annie snikkend.

‘Mooi zo. Heb je verder nog vragen?’, vroeg Wouter met een opgetrokken wenkbrauw.

‘Nee, Wouter’, zei Annie terwijl er een traan over haar wang liep.

‘Mooi zo. De rest van je straf zullen we het straks over hebben. Maar ga nu eerst maar over mijn knie liggen’, voegde Wouter er aan toe.

Annie kromp ineen bij zijn woorden, maar kwam langzaam dichterbij. Hij hielp haar de correcte positie in te nemen en schoof vervolgens haar T-shirt uit de weg. Hij drukte haar lichaam met zijn linkerarm stevig tegen zich aan en vroeg, ‘Kun je alsjeblieft vertellen waarom je nu over de knie ligt, Annie?’

‘Ik lig hier omdat je een pak op mijn bips gaat geven, omdat ik vreselijke dingen tegen mezelf gezegd heb. Het spijt me. Liefje. Echt waar’.

‘Ik hoop dat dat waar is Annie. Mocht dit nog niet het geval zijn, dan zal het snel komen. Zeg dit soort dingen alsjeblieft nooit weer tegen jezelf’. Er werden verder geen woorden verspild. Wouter begon te slaan. Genade maakte geen onderdeel uit van het pak slaag dat Annie kreeg. Wouter diende iedere klap met al zijn kracht en vastbeslotenheid die hij in zich had, van zijn hand tot zijn hart toe.

Wouter was er nu van overtuigd dat de haat die Annie jegens zichzelf koesterde dieper zat dan ze zichzelf realiseerde. De effecten ervan bedreigde zelfs haar welzijn en veiligheid. Toen Wouter de badkamer was ingelopen en met eigen ogen zag welke woede Annie tentoonstelde, geloofde hij het bijna niet. Annie was de controle kwijt. Hij huiverde bij de gedachte wat iemand in een dergelijke stemming kon aanrichten als ze met hoge snelheid over de snelweg reed. Deze gedachten bleven maar in Wouter rondmalen toen hij het pak slaag begon. Annie’s huilen, schreeuwen, verontschuldigingen en smeekbedes waren niet aan hem besteed.

Annie voor de grap of in een spel een pak op haar blote bips geven, was het favoriete tijdverdrijf van Wouter. Annie voor straf een pak slaag geven was een van de moeilijkste dingen om te doen. Zowel Wouter als Annie waren hiervan op de hoogte. Toen Wouter uiteindelijk stopte, was Annie niet langer aan het stribbelen en aan het schoppen. Haar lichaam lag stil. Zelfs het kleinste spiertje bewoog niet meer. Wouter wreef minuten lang over haar rug terwijl ze lag te huilen. Toen greep hij de fles Lotion van het bed. Voorzichtig wreef hij de lotion op de donkerrode billen en benen van Annie. Annie kwam onmiddellijk weer tot leven. ‘Nee, nee, nee!’, gilde ze.

‘Stil liggen, schatje. Ik weet dat het zeer doet. Maar straks voelt het een stuk beter, Dat weet je zelf ook. Verzet je er nu niet tegen’, zei Wouter zacht. Hij bleef de lotion op haar billen wrijven terwijl ze huilde. Uiteindelijk hielp Wouter haar overeind. Hij ging staan en hield haar bij haar armen beet, totdat ze vast op haar benen stond. Met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht zei hij, ‘Het is tijd om in de hoek te gaan staan, Annie. Vijftien minuten lang. Denk er maar eens over na wat er allemaal gebeurd en waarom. Wanneer ik je weer bij me roep, dan wil ik dat je de mattenklopper gaat halen en die bij me brengt. En nu, vooruit!’

Annie zei niets. Ze wilde niet dat hij haar zou helpen in de hoek te gaan staan zoals hij eerder gedaan had. Ze draaide zich om en liep er uit zichzelf naar toe. Ze tilde het T-shirt van haar billen en leunde met gesloten ogen in de hoek. Haar huilen en snikken duurden tot kort voor Wouter haar uit de hoek riep. Toen ze zich naar Wouter omdraaide, ontmoetten hun ogen elkaar een ogenblik aan. Wouter gaf haar een smalle glimlach. ‘Ga nu maar. Ga die ellendige mattenklopper halen, dan kunnen we verder’.

‘Oh Wouter. Ik weet niet of ik me kan bewegen’, zei ze met een benepen stemmetje.

Wouter stond op en ging naast haar staan. ‘Natuurlijk kun je dat. Laat me je maar even helpen’, zei hij en sloeg zijn arm liefdevol om haar heen. Samen liepen ze naar de kast. Annie deed de deur open. Ze pakte de mattenklopper van het haakje en gaf die aan Wouter.

‘Het spijt me liefje’, zei ze toen hij hem aannam.

‘Ik weet het, schatje. Ik weet het. Kom nu maar. Dan zullen we zorgen dat het allemaal achter de rug is’. Wouter pakte haar bij de hand. Ze liepen terug naar het bed. Hij legde de mattenklopper op het bed en liet Annie’s hand los om de stoel te pakken. Hij zette de stoel een einde los van de wand en draaide zich om naar Annie. ‘Ik wil dat je over de achterkant van deze stoel heen buigt en dat je met je handen de zitting vastpakt. Je mag huilen en schreeuwen, dat maakt me niet uit, maar je blijft voorover gebogen staan tot ik zeg dat je overeind mag komen. Verzet je daar niet tegen Annie. Als je gaat staan, telt de klap niet en krijg je er twee nieuwe voor in de plaats. Als je meer dan vijf keer overeind komt, dan beginnen we weer helemaal bij het begin. Denk er maar eens over. Ik weet dat je het kunt. We hebben het wel eens erger meegemaakt. Er is maar één verschil, als ik eenmaal begonnen ben, dan stop ik niet meer. Onthoud, hoe meer klappen je gaat krijgen hoe moeilijker je zult kunnen zitten. Gebruik je verstand, Annie. Laten we zorgen dat dit snel voorbij is’, voegde hij eraan toe terwijl hij naar de stoel liep.

Annie snikte. ‘Ja Wouter’, zei ze terwijl ze ook naar de stoel liep. Wouter liet Annie haar voeten uit elkaar zetten, zodat ze aan weerszijden van de stoelpoten stonden. Wetend wat de volgende stap zou zijn, deed Annie haar ogen dicht en boog ze zich langzaam voorover en zette haar handen op de stoelzitting. De huid van haar billen en bovenbenen werden op deze manier flink strakgespannen. Ze kreunde, ‘Oh!’ en pakte toen de randen van de zitting van de stoel en hield deze stevig beet. De houding waarin haar lichaam zich bevond was beschamend. De pijn van de eerdere slaag waren nog flink voelbaar.

Wouter pakte de mattenklopper en ging aan de zijkant van Annie staan. Zij schoof haar T-shirt uit de weg en vroeg, ‘Is er nog iets wat je zou willen vragen, Annie?’

‘Ja Wouter. Ik wil je vragen om me alsjeblieft te straffen zoals jij dat nodig acht om de lei helemaal schoon te maken. Het spijt me heel erg. Vergeef me alsjeblieft’, huilde Annie.

‘Ik zal je straffen, Annie, zoals je gevraagd hebt. Ik zal je echter niet eerder vergeven dan dat je jezelf vergeven hebt. Je moet alle haat die in je zit, loslaten. Je huilen en protesten zullen je straf niet kunnen laten ophouden. Het enige dat dit wel kan is dat je alles loslaat. Doe zoals je opgedragen is en het zal snel voorbij zijn. Ik vind het ook niet leuk, maar ik laat mijn vrouw niet in de steek. Het is in jouw handen. Het is jouw keuze. Ik stel voor dat je het zo gemakkelijk mogelijk maakt voor jezelf’, Wouter pauzeerde even. Hij haalde eens diep adem. ‘Ben je er klaar voor?’

‘Ja Wouter’, antwoordde Annie.

Terwijl hij zijn hand op de rug van Annie zette, liet Wouter de mattenklopper neerdalen. Hij nam de tijd na iedere klets om het effect ervan goed tot Annie te laten doordringen. Iedere klets bedekte beide billen of beide benen in een keer. Ze gilde iedere keer als de mattenklopper neerdaalde. Bij de zesenveertigste klap ging Annie voor de vijfde keer staan. Ze deed haar handen naar achter en greep naar haar billen. ‘Oh Wouter, het doet zo’n zeer, het doet zo’n zeer, het doet zo’n zeer’, huilde ze.

‘Dat geloof ik graag. En daar ben ik blij om moet ik eraan toevoegen. Het zal nog veel meer pijn gaan doen voor ik klaar ben. Zeker als je nog één keer overeind komt voor we bij de 60 zijn. Je hebt nog veertien te gaan, plus nog twee extra voor de laatste keer dat je overeind kwam. Als je even een pauze wilt in dit pak slaag, dan pauzeren we even. Je kunt dan naar het bankje lopen en een half uur aan je strafregels werken. Wanneer de tijd voorbij is kun je weer naar de stoel komen en beginnen we weer bij nummer één. Zo doen we het, of je bukt je weer en we maken het nu af. Nogmaals, het is jouw keuze’, zei Wouter met een strenge blik.

Tranen liepen over Annie’s gezicht terwijl ze zich langzaam in de richting van de stoel draaide en er weer overheen boog. Op de een of andere manier, hield Annie zichzelf voor, zou ze de volgende zestien wel doorkomen. Wouter was niet mild. Hij was vastbeslotener dan ooit haar te laten voelen hoe hij er over dacht. Uiteindelijk zat het pak slaag met de mattenklopper erop. Hij gooide de mattenklopper op het bed, maar hield zijn hand op de rug van Annie. ‘blijf zo staan. Niet overeind komen’. Wouter pakte de lotion van het bed. ‘Ik ga je billen weer insmeren, Annie’, zei hij.

‘Oh nee, alsjeblieft niet, nee’, huilde ze. Maar het was al te laat. De lotion werd al op haar bips en benen gesmeerd. Een paar seconden later trappelde ze met haar benen en gilde het uit. Wouter wist dat de lotion zijn werk deed. Hij was klaar met smeren en wreef een poos over haar rug, voor ze enigszins kalmeerde. Hij hielp Annie overeind.

Annie sprong onmiddellijk van het ene been op het andere. ‘Oh, wat doet dat zeer, liefje. Mag ik alsjeblieft aan mijn billen komen?’

‘Absoluut niet! Dat weet je zelf ook wel. Ga nu naar de badkamer om je gezicht te wassen. Daarna is het tijd om je aan je strafregels te zetten’.

Annie wilde nog wat zeggen, maar bedacht zich. De strenge blik van Wouter, maakte haar duidelijk dat ze dat beter niet kon doen. In plaats daarvan, ging ze naar de badkamer en waste haar gezicht met koud water. Toen ze weer in de slaapkamer kwam, stond Wouter bij het houten bankje. Hij had het schrijfblok in zijn hand.

‘Je kunt op het bankje komen zitten, schatje’, zei Wouter. Annie zuchtte opgelucht. Ze was tenminste zijn schatje weer. Althans dat hoopte ze.

Annie voelde zich verdrietig toen ze naar hem toeliep. Hij leidde haar om het bankje heen. Annie draaide zich om en ging zitten. Haar billen raakten het hout van het bankje op de overgang tussen haar billen en bovenbenen. Voorzichtig ging ze zitten. Het was nodig om op haar billen naar het midden van het bankje te schuiven. De pijn die ze voelde was onwaarschijnlijk en ze huilde. Uiteindelijk bereikte ze de juiste plaats en ze hield op met schuiven. Oh wat had ze een gloeiende hekel aan dit bankje. Het schrijfblok was al opengeslagen. Wouter gaf haar een pen. Met door tranen gevulde ogen gaf ze hem een smal lachje. Hij glimlachte smalletjes terug. Beiden wisten op dat moment dat ze hiermee door moesten gaan. Wouter keek naar het schrijfblok. Annie ook.

‘Het bovenste vel, Annie, bevat de zinnen die je 60 keer op moet schrijven. Besteed aandacht aan je werk, schrijf netjes en maak geen fouten. Ik stel voor dat je zorgvuldig aandacht besteed aan ieder woord, iedere komma en iedere punt en dat je daarbij speciale aandacht hebt voor de betekenis van de woorden. Onthoud ook, als er meer dan vijf fouten zitten in het werk dat je inlevert, dan beginnen we weer opnieuw, eerst met de mattenklopper, daarna met de strafregels. Neem goed kennis van de woorden die je schrijft, Annie. Het zijn hele ware woorden’.

‘Ja Wouter!’, zei Annie en keek Wouter in zijn ogen.

‘Goedzo! Wanneer je klaar bent mag je van het bankje opstaan. Leg het schrijfblok dan daar neer en ga weer in de hoek staan tot ik je bij me roep. Heb je nog vragen?’

‘Nee Wouter’, antwoordde ze.

‘Nog één ding, schatje. Wat daar op papier staat, is waar. Ik houd van Annie. Als dat niet zo zou zijn, dan zou ik deze moeite niet allemaal nemen. Ga nu aan het werk. Je hebt nog heel wat voor de boeg’. Hij legde zijn linkerhand op haar linkerschouder en bleef even zo staan.

‘Ja Wouter’, zei Annie met en snik. Wouter draaide zich om en liep weg.

Annie keek op het papier en las de woorden die ze moest overschrijven zoals Wouter haar opgedragen had. Haar ogen vulden zich met tranen en deze liepen over haar gezicht.

Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

1. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

2. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

3. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

Langzaam schreef Annie de zinnen. Haar lichaam deed pijn, vooral haar bips en de achterkant van haar bovenbenen. Ze deed haar best om niet heen en weer te schuiven op het bankje, maar dat was onmogelijk. Het schrijven van de regels was ook al geen gemakkelijke opgave. Annie’s ogen vulden zich steeds weer met tranen. Ze moest dan even stoppen om zichzelf te herpakken voor ze verder kon schrijven. ‘Oh, wat wou ik graag dat ik staand kon schrijven’, dacht Annie bij zichzelf.

14. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
15. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
16. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

Na een dik half uur schrijven, begon Annie weer te snikken. Haar billen deden verschrikkelijk zeer op het harde hout van de bank en ze was nog niet eens op de helft met haar schrijfopdracht. ‘Hoe kom ik hier ooit doorheen’, dacht ze. Annie schaamde zich dat ze zo dom had gedaan. ‘Zou hij me ooit vergeven’, huilde ze stilletjes. Niet lang daarna herpakte ze zichzelf en begon weer te schrijven.  

Wat Annie niet wist, is dat Wouter geduldig op de rand van het bed zat te wachten tot ze klaar was. Hij twijfelde er niet aan dat het Annie minstens een uur zou kosten om de strafregels te schrijven. Als het werk op de één of andere manier sneller klaar zou zijn, dan zou Annie nog meer consequenties onder ogen moeten zien, wist Wouter. Het zou inhouden dat ze hem niet serieus nam met deze straf.

Wouter wist ook diep in zijn hart dat de straf stevig en pijnlijk moest zijn. Hij had echter niet de intentie haar geestelijk te breken. Dus, terwijl Annie op het bankje zat te zweten op haar strafregels, zat Wouter een paar meter verderop en had het ook moeilijk met zichzelf.

37. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
38. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
39. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

Terwijl ze heen en weer schoof op het bankje, legde Annie het schrijfblok terzijde. ‘Ik kan dit niet langer’, riep ze, niet wetend dat Wouter vlak achter haar zat.

‘Ja, dat kun je wel schatje, en je zult het doen ook’, zei hij met een rustige maar strenge toon in zijn stem. Annie schrok toen ze zijn stem hoorde. Ze ging weer rechtop zitten en haalde diep adem. Na een paar minuten, pakte ze haar pen weer op en begon weer te schrijven.

40. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
41. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
42. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

Een uur en twintig minuten later stond Annie op en legde het schrijfblok op het bankje. Ze keek niet op. In plaats daarvan liep ze naar de hoek, tilde haar T-shirt vrij van haar bips en ging in de bekende houding staan. Wouter stond op van het bed en liep naar het bankje. Hij pakte het schrijfblok op en fluisterde, ‘Dankjewel schatje’. Hij draaide zich om en liep de slaapkamer uit.

Annie stond zachtjes te huilen. Het waren tranen van opluchting en tranen van geluk om haar echtgenoot die zo goed wist wat ze nodig had. Annie’s huilen en snikken hielden de volle dertig minuten aan, tot Wouter terugkwam.

‘Kom maar hier, schatje’, klonk de stem van Wouter achter haar. Onmiddellijk draaide Annie zich om en wierp zich in zijn sterke armen. Ze huilde zachtjes tegen zijn borst terwijl hij haar tegen zich aan drukte. Hij wreef over haar rug en gaf haar een kus op haar voorhoofd. ‘Het is goed schatje. Het komt allemaal goed. Hij pakte haar gezicht in zijn handen, en zei, ‘Luister eens naar me. Ik moet je bips met lotion insmeren’. Annie schudde van nee. Wouter glimlachte en knikte ja. ‘Ja. Het zal je op de langere termijn goed doen. Dat weet je zelf ook heel goed. Daarna ga ik soep voor je maken en een kop thee. Ik weet dat je liever niet gaat zitten, maar je weet ook wat voor afspraken we hebben over de maaltijden’. Wouter pakte Annie bij de hand en nam haar mee naar het bed. Hij ging zitten en klopte op zijn linkerbeen. Annie ging voorzichtig over zijn schoot liggen en rustte met haar bovenlichaam op het bed. Ze huilde al voor Wouter met de lotion begon te smeren.

Een paar secondes later had de lotion het vuur opnieuw ontstoken wat zijn hand en de mattenklopper tot stand hadden gebracht. ‘Oh, wat doet dat verschrikkelijk zeer’, huilde Annie. Wouter hielp haar overeind. ‘Mag ik alsjeblieft wrijven?’, smeekte Annie.

‘Nee. En vraag dat niet nog eens, of ik leg je weer over de knie voor een kleine update. Laten we nu eerst maar wat gaan eten. We hebben deel twee van deze straf nog steeds voor de boeg’. Zijn blik verraadde dat Annie daar maar beter niet tegen in kon gaan. Samen liepen ze naar de keuken.

Wouter maakte de soep en smeerde de broodjes. Hij wist dat Annie niet zoveel zin in eten zou hebben. Als ze een beetje soep zou eten en een kop thee zou drinken, zou hij het al goed vinden. ‘Mag ik alsjeblieft blijven staan onder het eten?’, smeekte ze.

De blik in de ogen van Wouter maakte haar duidelijk dat ze beter kon gaan zitten. Langzaam, deed ze dat. De pijn was onwaarschijnlijk. De lotion had alles weer tot leven gebracht en het voelde alsof ze een nieuw pak slaag gehad had. Annie kon zich niet herinneren dat sinds ze getrouwd was, ze ooit zo’n pijnlijk pak slaag gehad had. Ze gaf onmiddellijk toe dat ze ook nooit eerder iets gedaan had wat een dergelijk pak slaag zou rechtvaardigen. De tranen begonnen weer te lopen.

Annie at wat soep en dronk haar thee op. Ze keek naar Wouter die stilzwijgend zat te eten, en bedankte hem dat hij het klaargemaakt had. ‘Ik ben uitgegeten. Mag ik alsjeblieft opstaan?’

‘Nee. Je mag niet opstaan. Ja blijft daar zitten tot ik zeg dat je mag gaan staan. Je hebt tijd nodig om tot jezelf te komen. Wanneer ik uitgegeten ben en wanneer ik er klaar voor ben, dan zal ik je straf weer oppakken’. Hij reikte over de tafel en pakte het schrijfblok. Hij scheurde er de door Annie volgeschreven bladzijden uit. Hij gaf Annie het schrijfblok en de pen terug en zei, ‘Om te voorkomen dat je je verveelt, mag je wel weer regels gaan schrijven, tot ik zover ben.

‘Maar ik heb mijn regels al geschreven. Alsjeblieft laat me niet meer schrijven’, riep Annie.

‘Annie, je hebt sinds ik je uit de hoek heb laten komen, niets anders gedaan dan klagen en jammeren. Laat ik één ding duidelijk stellen, ik ben degene die de straf uitdeelt en jij bent degene die de straf in ontvangst neemt. Wanneer ik je opdraag iets te doen, dan verwacht ik dat het gedaan wordt. Jammeren en klagen zal je een pak slaag opleveren of iets anders wat ik op dat moment noodzakelijk acht. Begrijp je dat?’, vroeg hij met een boze stem en een boze uitdrukking op zijn gezicht.

‘Ja Wouter! Het spijt me dat ik me aanstel. Ik zal beter mijn best doen, schatje. Het doet alleen zo’n pijn. Het spijt me’, antwoordde ze.

Wouter keek haar even strak aan. ‘Ga je regels maar schrijven tot ik mijn eten op heb’. Hij richtte zijn aandacht weer op zijn soep en broodjes.

‘Ja Wouter’, zei Annie verdrietig. Ze pakte het schrijfblok en de pen.

1. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
2. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
3. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

Annie ging door met schrijven terwijl Wouter zijn soep en broodjes opat. Hij ruimde de tafel op en deed de vaat in de afwasmachine. Toen in de keuken alles opgeruimd was, ging hij naar de slaapmaker om de lotion te halen. Annie schreef nog steeds. Ze wist niet wat hij aan het doen was, maar wist ook bijna zeker dat ze dat helemaal niet wilde weten.

Wouter kwam terug met de lotion. Annie wilde ‘Nee’ roepen op het moment dat ze het zag, maar deed het niet.  Wouter trok een stoel onder de tafel vandaan en ging zitten. Hij gebaarde Annie dat ze over zijn schoot moest komen liggen. Met tranen in haar ogen stond ze op van haar stoel en liep naar hem toe. Na een paar minuten was de lotion erin gewreven en had Annie het gevoel of Wouter haar weer een pak op haar billen gegeven had. Ze snikte en huilde zachtjes. Wouter wreef over haar rug en over haar zere billen. Er waren al blauwe plekken zichtbaar. Wouter wist dat er nog veel meer zouden zijn tegen de tijd dat hij klaar was. Hij haalde diep adem. ‘Nu moet ik niet toegeven’, zei hij tegen zichzelf. Wouter hielp Annie met opstaan. ‘Ga zitten en ga verder met schrijven, schatje, ik moet even wat doen’, zei hij terwijl hij naar haar stoel wees.

Zonder op te kijken, deed ze wat hij haar vroeg. Ze was bang dat als ze Wouter aan zou kijken, ze in een onbedaarlijke huilbui zou schieten. De stoel was erg oncomfortabel, maar ze hield zichzelf voor dat het altijd beter was dan het bankje. Ze begon weer te schrijven. Wouter ging naar de garage.

19. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote..
20. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
21. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

Hoe meer Annie schreef, hoe meer haar arme billen en bovenbenen pijn begonnen te doen. Haar rechterarm deed ook zeer en haar vingers hadden kramp van het schrijven. Annie legde de pen even neer. Maar toen ze de deur hoorde, pakte ze de pen onmiddellijk weer op en schreef weer verder.

Wouter liep naar de tafel en keek over haar rechterschouder om te kijken hoe ver ze was met de strafregels. Ze was bezig met nummer 32. Ze was nog net niet een uur bezig.

‘Liefje?’, vroeg Annie.

‘Ja, wat is er?’, vroeg Wouter terwijl hij het schrijfblok van de tafel pakte.

‘Mag ik even naar de wc?’, vroeg ze.

‘Ja, Ga je gang. En wanneer je klaar bent, doe je je pantoffels aan en breng je me de mattenkopper’, voegde Wouter eraan toe.

‘Ja Wouter’. Annie liep voorzichtig naar de slaapkamer. Zelfs het lopen deed zeer. Ze ging naar het toilet, waste haar handen en deed vervolgens wat Wouter haar gevraagd had. Een paar minuten later was ze bij hem terug en overhandigde hem de mattenkopper.

‘Dankjewel’, zei hij terwijl hij hem aanpakte en hem naast het schrijfblok op de tafel legde. Hij trok een stoel onder de tafel vandaan en ging zitten. ‘Kom eens hier, schatje. Ik wil dat je even bij me op schoot komt zitten. Annie liep naar Wouter en ging op zijn rechterknie zitten. Wouter nam haar rechterhand in zijn linker. Zijn rechterarm legde hij om haar middel.

‘Je moet even naar me luisteren, schatje. Als ik uitgesproken ben, gaan we samen naar de garage naar je auto. Ik wil dan dat je goed naar je auto kijkt en naar de staat waarin hij verkeerd. Ik heb vandaag nog niet zoveel gezegd, omdat ik tijd nodig had om te bekomen van de schrik van wat ik vanmorgen gezien heb. Je zult het zelf zien. Ik heb de auto niet aangeraakt. De laatste die dat gedaan heeft, ben jezelf geweest toen je hem de garage inreed. Ik wil dat je er eens rustig omheen loopt. Je zult zien dat drie van de banden leeg zijn. Twee van de chromen wielen zijn gebarsten, niet zoals de andere die ik weggebracht heb. Ze bleken niet goed te zijn. Morgen hoor ik daar meer over. De andere lekke is het reservewiel die ik er gister even om heen gedaan heb om te voorkomen dat de auto op de krik moest blijven staan. Ik wil dat je er goed naar kijkt en bedenkt wat er had kunnen gebeuren als één of meer lek waren geraakt toen je met de auto onderweg was, rijdend als een gek’, legde Wouter uit.

‘Nadat je de auto bekeken hebt, Annie, kom je naar me toe en vraagt me om je te straffen voor je rijgedrag. Als je niets vraagt, zit je straf erop. Ik zal je dan niet naar je beweegredenen vragen, begrepen?’

‘Ja Wouter’, antwoordde Annie, terwijl de tranen over haar wangen stroomden.

‘Je weet dus wat je te wachten staat als je me de mattenkopper geeft en vraagt om je straf. Je krijgt dan 60 met de mattenkopper. Ik weet dat je bips slecht aanvoelt. Het zal niet meevallen, niet voor jou en niet voor mij, maar ik  zal me niet inhouden. Je zult ze allemaal ten volste voelen. Je zult ze allemaal hardop meetellen en me vragen om de volgende. Als je te lang wacht, laat ik de mattenkopper evengoed neerkomen, maar dan telt hij niet. Je mag hetzelfde verwachten als wat je eerder gehad hebt, als het al niet erger is’. Wouter pakte Annie’s gezicht in zijn handen. ‘Je bent mijn vrouw. Ik heb je nodig. Ik houd van jou. Ik wil je. Maar, ik wil ook dat je beseft dat ik nu niet en nooit niet, dit gedrag van je accepteer’. Wouter pauzeerde en haalde diep adem.

‘Je zult ze één voor één voelen. De klappen met de mattenkopper. Je zult over de motorkap van je auto liggen als ik ze toedien. Als je omhoog komt, dan krijg je vijf extra. Nadat je weer over de kap ligt gaan we verder. Alleen gaan we niet verder waar we gebleven zijn, maar beginnen we weer bij het begin. Het zal niet gemakkelijk zijn, Annie. En dat is ook helemaal niet nodig, als je bekijkt wat je gedaan hebt. Heb je hier nog iets aan toe te voegen?’, vroeg hij.

‘Alleen maar dat ik er erg veel spijt van heb, schatje’, huilde ze.

‘Dat heb ik ook, schatje. Dat heb ik ook, zeker als je bedenkt wat er allemaal moet gebeuren om de lucht tussen jou en mij weer te klaren. Doe alsjeblieft erg je best om te voorkomen, dat dit ooit weer nodig is. Wanneer we klaar zijn in de garage, dan zal ik je een poosje in bed stoppen. En ja, dan zal ik je bips nog een keer met de lotion insmeren. Maak je dus maar klaar. Wanneer je vervolgens weer opstaat, ga je weer op het houten bankje zitten, om nogmaals 60 strafregels te schrijven en je blijft daar zitten tot het helemaal af is. En nu is het tijd om naar de garage te gaan. Sta op alsjeblieft en ga de mattenkopper pakken’. Annie deed wat Wouter van haar vroeg. Met de mattenkopper in de hand liepen Annie en Wouter naar de garage.

‘Oh mijn God!’, riep Annie toen ze auto zag. Wouter stond achter haar en wachtte even tot het beeld van de drie lege banden goed tot Annie was doorgedrongen. Uiteindelijk gaf hij haar een klein zetje van achteren.

‘Ga maar. Loop maar eens om de auto heen. Bekijk maar eens goed in welke staat ze nu is. Bedenk maar eens wat er gebeurd zou zijn als dit gebeurd zou zijn, toen jij zo roekeloos over de snelweg scheurde’.

Annie liep langzaam om de auto heen. Ze huilde en snikte. Toen ze bij de bestuurdersportier kwam, keek ze naar Wouter. ‘Ik ben bang, schatje. Oh mijn God, ik ben bang’, huilde ze.

Wouter liep naar haar toe. Hij nam de mattenklopper van haar over en legde deze op het dak van de auto. Daarna nam hij Annie in zijn armen. ‘Dat is de bedoeling ook, schatje. Ik ben zelfs blij dat je bang bent, want ik ben ook hartstikke bang’. Ze hielden elkaar een hele poos stevig vast.

Toen Annie ten slotte gekalmeerd was en opgehouden was met huilen, bevrijdde ze zichzelf uit Wouters armen. ‘Ik ben er klaar voor, schatje’. Ze pakte de mattenklopper. Ze gaf hem aan Wouter en vroeg om de straf die nodig was om de lei schoon te maken. Om te zorgen dat er niets meer tussen hen instond en dat ze bevrijdt werd van dat afschuwelijke schuldgevoel van binnen.

Wouter legde nogmaals uit dat het niet gemakkelijk zou worden. Ze begreep het. Een paar minuten later lag Annie over de motorkap van de auto en vroeg om een pak slaag met de mattenkopper en telde hardop mee. Het viel niet mee. Het was zwaar. De straf was zwaar. Annie was vastbesloten het in ontvangst te nemen zonder op te staan. Maar toen nummer zesenveertig neerdaalde kon ze zich niet langer beheersen, stond op, greep naar haar bips, en begon een wilde dans in een poging de pijn te verzachten. Wouter deed niets. Hij legde de mattenkopper op het dak van de auto. Hij was van slag dat hij zijn vrouw zo moest straffen. Toen Annie een beetje gekalmeerd was en ophield met dansen, realiseerde ze wat ze gedaan had. Ze rende naar Wouter. ‘Oh mijn God, Wouter. Dat was niet mijn bedoeling. Het was niet mijn bedoeling. Ik was van plan om netjes op mijn plaats te blijven’, huilde ze.

Wouter deed zijn armen om haar heen en hield haar stevig vast. ‘Ik weet het schatje. Ik weet het’, fluisterde hij tegen haar. Annie huilde en huilde. Uiteindelijk pakte Wouter haar op en droeg haar het huis in. Hij liep naar de bank en ging zitten, terwijl hij Annie voorzichtig in zijn armen hield. Zij kon alleen maar onbedaarlijk huilen totdat ze uiteindelijk uitgeput in zijn armen in slaap viel. Wouter hield haar stevig tegen zich aan gedrukt en wreef en masseerde haar waar hij maar bij kon. Hij kuste haar voorzichtig op haar gezicht. Toen haar lichaam niet meer trilde en ze kalm lag te slapen, droeg Wouter haar naar het bed. Voor wat hem betreft, was het voorbij. Hij hoopte zijn vrouw nooit weer zo te hoeven straffen. Wouter hoopte dat Annie nooit weer zulke domme dingen zou doen. En in zijn hart wist hij dat ze dit waarschijnlijk ook nooit weer zou doen.

Wouter begreep nu helemaal wat Tom hem probeerde uit te leggen toen hij zei dat hij de mattenklopper op deze manier moest gebruiken. Hij hoopte dat hij goed naar Tom zou luisteren als die hem een volgende keer weer iets probeerde te leren. Hopelijk zou Annie hem vergeven dat hij zo hard had opgetreden. Kon hij het zichzelf vergeven? Hij wist het niet zeker. Terwijl hij naar haar gezicht keek, veegde hij met de achterkant van zijn hand over haar gezicht en kuste haar voorzichtig. Hij wreef babyolie over Annie’s armen en benen. Hij wreef de lotion nog een laatste keer op haar bips voordat hij naast haar ging liggen. Annie kreunde even zachtjes en kroop vervolgens dicht tegen hem aan. Hij drukte haar stevig tegen zich aan en viel daarna uitgeput in slaap.

En zo geschiedde met Tom en Katy, Martin en Kim en Wouter en Annie, drie alledaagse stellen uit het dorp.

De zondagochtend kende een rustige start in huize Tom en Katy. Omdat Tom als eerste op was, was het vanzelfsprekend dat hij koffie ging zetten en voor Katy theewater ging op zetten. Katy had het koffiezetapparaat al startklaar gezet de vorige avond. Tom hoefde alleen maar op het knopje te drukken. Terwijl hij wachtte tot de koffie klaar was, pakte hij de fluitketel en liep ermee naar het aanrecht. Hij draaide de kraan open en liet de ketel vol water lopen. Toen hij naar buiten keek zag hij grote hoeveelheid vogels. Hij glimlachte. ‘Ik ben benieuwd hoelang het gaat duren voor mijn vrouw het nieuwe huisje ontdekt’, dacht hij bij zichzelf.

Toen hij de kraan dichtdraaide zag hij beweging aan de overkant van de straat. Toen hij beter keek zag hij dat Martin voor het raam van de eetkamer stond. Kim was in de keuken. ‘De soap aan de overkant zou zo wel een nieuwe aflevering beleven’, grijnsde Tom. Toen hij wat beter keek, zag Tom dat Martin aan het wijzen was en Kin opdroeg iets te doen. Kim schudde van nee, Tom knikte van ja. ‘Ik kan me vergissen, maar het ziet er naar uit dat buurman Martin de situatie onder controle heeft. En Kim vroeg hier wel heel nadrukkelijk om’, zei Tom in zichzelf toen hij de fluitketel op het gas zette. Hij grinnikte toen hij terugdacht aan alle adviezen die Wouter en hij de avond ervoor aan Martin gegeven hadden.

Tom liep via de hal naar buiten om de wakkere zondagkrant van Nederland te halen. Toen hij weer naar binnenliep, vouwde hij de krant open om alvast de koppen te kunnen lezen. Toen hij de deur dicht wilde doen, schoot de kat langs hem heen. Hij liep direct door naar de keuken. ‘Goedemorgen poes’, zei Tom. De kat miauwde bij wijze van antwoord, maar bleef koers in de richting van de keuken zetten.

In de keuken legde Tom de krant op de tafel en pakte een beker uit het keukenkastje. Een blik op het koffiezetapparaat maakte duidelijk dat de koffie nog niet helemaal klaar was, daarom liep Tom naar de koelkast en pakte het voer van poes.

‘Vertel eens, poes, ben je weer achter de vrouwtjes aangeweest?’, vroeg hij. Poes antwoordde natuurlijk weer met een miauw en streek zijn lichaam langs het been van het baasje. ‘Dat dacht ik al’, voegde Tom er aan toe, terwijl hij door zijn knieën zakte en de kat een goedkeurend klopje gaf. ‘Kijk eens aan kerel’, zei hij toen hij de volle bak naar poes toeschoof. Tom vulde eveneens het water bij. De koffie was inmiddels ook klaar. Hij schonk zijn beker vol, pakte de krant en liep naar de woonkamer.

Toen hij naar de keuken ging om nog eens bij te vullen, besloot Tom dat het tijd was om het ontbijt klaar te maken. Toen hij aan het fornuis stond, bedacht hij iets en hield op. Hij pakte een kop en een glas uit het kastje. Toen hij naar de slaapkamer liep, droeg hij een kop thee en een glas water. Katy glimlachte.

‘Goedemorgen, schatje’, zei Tom met een glimlach.

‘Goedemorgen, liefje’, antwoordde Katy. Ze ging rechtop zitten toen hij dichterbij kwam. Het was tijd voor haar medicijnen. Ze hield haar hand op om de pillen in ontvangst te nemen. Klagen had geen zin, dat deed ze dus ook niet hoewel ze er wel zin in had. Tom zette de thee op het nachtkastje. Toen Katy klaar was, gaf ze hem het glas aan. Hij boog zich voorover en gaf haar een kus op haar mond.

‘Hoe gaat het met mijn schatje’, vroeg Tom. Hij keek haar onderzoekend aan. Zonder dat er iets gezegd was, wist hij het antwoord al. Tom wachtte geduldig op een antwoord.

‘Het gaat prima’, zei ze met een glimlach.

‘Ik ga het ontbijt klaarmaken. Kom je zo naar beneden?’, vroeg hij.

‘Ik ben zo beneden, eerst even een snelle douche. Kan dat?’, vroeg Katy.

‘Prima, schatje. Ik wacht wel even’, zei hij. Tom boog zich voorover en gaf haar nog een kus. Toen ging hij terug naar de keuken.

Katy nam een paar slokjes van haar thee en nam het kopje vervolgens mee naar de badkamer. Ze was in gedachten druk bezig met de veranderingen die er in haar lichaam plaatsvonden. ‘Ik hoop dat Tom niet een al groot probleem maakt van mijn lange nacht’, dacht ze bij zichzelf. ‘Misschien heeft hij het wel niet gemerkt’, bad ze hardop.

Even later kwam ze in de slaapkamer terug, met alleen een handdoek om haar lichaam gewikkeld. Katy was opgewonden en haalde diep adem. ‘Schatje! Ik dacht dat je in de keuken was. Ik zal voortmaken’, zei ze.

‘Je hoeft je niet te haasten hoor. Kom even hier als je wilt. We moeten eens praten’, vroeg Tom serieus.

Katy liep naar Tom, Hij zat op het bed. Een ogenblik lang keken Tom en Katy elkaar onderzoekend aan. Katy hoopte van ganser harte dat dit niet betekende dat ze zich zorgen moest maken. Tom vroeg zich af of zijn beeldschone vrouw zich ervan bewust was wat er ging gebeuren.

‘Geef me je handdoek aan als je wilt Katy’, zei hij, ‘en ga op mijn schoot zitten’. Tom klopte met zijn rechterhand op zijn knie. Katy liep langzaam op Tom af. Ze deed de handdoek af en gaf die aan haar echtgenoot. Er werd nog steeds niets gezegd. Tom zette zijn benen uit elkaar en maakte met een armgebaar duidelijk dat hij wilde dat Katy op zijn rechterknie ging zitten. Ze deed wat er van haar verwacht werd. De handdoek lag inmiddels op de vloer bij de linkervoet van Tom. Het oogcontact was tijdens het hele gebeuren onafgebroken geweest. Toen Katy uiteindelijk op de knie van Tom ging zitten ging er een huivering door haar heen. Ze had kippenvel over haar hele lichaam.

‘Heb je het koud’, vroeg Tom terwijl hij haar met zijn rechterarm stevig tegen zich aan drukte.

‘Niet echt’, antwoordde Katy.

‘Waarom tril je dan zo?’, vroeg hij.

‘Ik denk dat ik een beetje zenuwachtig ben’, zei ze.

‘Heb je een reden om nerveus te zijn, Katy?’, vroeg Tom, terwijl hij haar fronsend aankeek.

‘Ik ben altijd nerveus wanneer ik naakt op je knie zit en je rechterhand zich zo dicht bij mijn bips bevindt’, antwoordde Katy met een bezorgde gezichtsuitdrukking.

‘Ik snap het’, antwoordde Tom. Hij keek Katy even aan. ‘En ja, Katy, je hebt een reden om zenuwachtig te zijn. Als ik het me goed herinner heb je nog een stevig pak op je blote billen tegoed. We zullen even kijken wat ons allemaal te doen staat, voordat je over de knie moet’. Hij boog zich naar haar toe en gaf haar een kus op haar voorhoofd. ‘Maar laten we bij het begin beginnen. Ik heb net met dr. Freek gebeld. Hij wil je temperatuur weten’, zei Tom.

Voordat hij verder kon gaan, onderbrak Katy hem. ‘Je gaat helemaal niet doen, wat ik denk dat je van plan bent!’ Op hetzelfde moment, zag ze de thermometer en een potje vaseline aan de linkerkant van Tom op het bed liggen.

‘We kunnen de makkelijke weg kiezen, Katy, of ik geef je eerst een pak op je billen en doe vervolgens wat dr. Freek gevraagd heeft’.

‘Waarom zou dr. Freek jou in vredesnaam bellen en zeggen dat je dit moet doen?, vroeg Katy.

‘Ik heb niet gezegd dat dr. Freek me gebeld heeft. Om  precies te zijn heb ik hem gebeld om hem te vertellen hoe je de hele nacht hebt liggen woelen en draaien en hoe warm je aanvoelde. En daarnet voelde je nog steeds warm aan. Verder heb ik je dagboek aan hem voorgelezen. Hij vind overigens dat je het allemaal prima bijhoudt. Maar hij legde ook een verband toen hij hoorde hoe je gister op je blote voeten door de tuin gelopen hebt’, herinnerde Tom haar.  

‘Maar schatje’, zei Katy.

‘Niks te maren. Stil zijn en luisteren’, zei Tom terwijl hij Katy een klets op haar bips gaf.

‘Oh, auw!’, gilde ze van pijn en frustratie.

‘Dr. Freek zei me dat je afweersysteem verzwakt. We moeten erg voorzichtig zijn met bijvoorbeeld het op blote voeten in de tuin lopen. En nu ga ik je temperatuur nemen zoals de dokter bevolen heeft. Als dit in de toekomst vaker nodig is, dan veel ik geen protesten van je horen, jongedame. Is dat duidelijk?’, vroeg Tom streng.

‘Oh Tom’, klaagde Katy.

‘Laatste kans Katy. Begrepen?, vroeg Tom.

‘Ja Tom’, antwoordde ze zachtjes.

Onmiddellijk legde Tom Katy over zijn linkerknie, zodat haar bovenlichaam op het bed rustte. Hij pakte de benodigde hulpmiddelen en voor Katy zich kon beklagen, duwde Tom de thermometer met zijn linkerhand op zijn plaats. Met zijn rechterhand masseerde hij haar bovenbenen en de plaats waar ze op zat.

‘Je hebt nog wat blauwe plekken’, schatje. ‘Maar niet zo erg als ik gedacht had. Doet het nog steeds zeer?’, vroeg Tom terwijl hij haar een liefdevol klapje op haar rechterbil gaf.

‘Het gaat vanmorgen een stuk beter, maar waarschijnlijk niet voor lang’, zei ze verdrietig.

‘Hoor ik daar een pruilend toontje, Katy?’, vroeg Tom. ‘Je houding klopt niet helemaal. Denk daar maar eens over na’.

‘Het spijt me Tom. Echt waar’, antwoordde Katy. ‘Ik weet dat je je best doet om me te helpen. Maar ik heb er zo’n hekel aan. Ik haat het om ziek te zijn. Ik vind het beschamend. Ik haat het om een pak op mijn blote bips te krijgen. Ik haat het allemaal’. Tom kon Katy’s gezicht niet zien omdat ze van hem weggedraaid lag, maar hij wist dat ze huilde.

‘Katy er is niets om je voor te schamen. Ik heb ieder plekje van je lijf en leden gezien en aangeraakt. Wat je ook zegt, je bent van mij. Als het aankomt op wat hulp bij je gezondheidsperikelen, dan weet je dat ik zal doen wat er binnen mijn vermogen ligt. Het enige wat ik er nog over wil zeggen is dat je je moet herpakken en een glimlach op je gezicht moet zetten. We staan er samen voor’, zei Tom toen hij de thermometer verwijderde. ‘Je hebt overigens koorts. Je hebt 38,5 graden. Hetgeen betekent, jongedame, dat je de rest van de dag op je kamer moet blijven’.

Katy wilde zichzelf overeind drukken, maar Tom was nog niet klaar. Met zijn linkerhand drukte hij op haar rug om haar op haar plaats te houden. ‘Ik blijf niet de hele dag in bed liggen’, schreeuwde Katy.

Op hetzelfde moment maakte de rechterhand van Tom hard contact met de rechterbil die hij masseerde. KLETS!!! Langzaam ging hij hier mee door. Iedere klap kwam hard aan en brandde fel. KLETS! ‘Misschien dat je van gedachte wilt veranderen, Katy’, zei Tom, toen een volgende KLETS! Neerkwam op haar linkerbil. Katy kronkelde. Ze had echter geen zin om te antwoorden. Ze was boos. Ze was woest. KLETS!!!

‘Oh!”, gilde Katy.

En Tom ging nog steeds door. Het was echter niet zo’n pak slaag als Tom normaal gesproken gewend was uit te delen. Hij merkte aan de kracht die hij nodig had om Katy over zijn knie te houden, dat dit niet nodig was. Ze was niet in staat zich zo hard te verzetten als ze anders deed als een pak slaag kreeg. Tom had ook wel in de gaten dat Katy zich harder met zichzelf in gevecht was, dan met hem of het pak slaag. Hij haalde eens diep adem en ging door, KLETS! KLETS!!!

‘Ben je al van plan om van gedachten te veranderen, schatje’, vroeg Tom terwijl hij met een harde KLETS! Op het midden van haar bips sloeg.

Na nog eens een stuk of dertig kletsen, huilde Katy, ‘Het spijt me. Het spijt me. Ik zal vandaag in bed blijven. Ik zal me gedragen’. Tom stopte onmiddellijk met slaan en trok Katy overeind en nam haar in zijn sterke armen. Hij hield haar stevig vast teerwijl ze snikte en huilde.

Tom wiegde haar in zijn armen heen en weer. ‘Shhhh, Katy, shhhhhh. Het is al goed. Ik houd van jou’, zei Tom. Hij pakte de sprei van het uiteinde van het bed en deed deze om Katy heen. Nog steeds wiegde hij haar heen en weer en hield haar stevig beet. ‘Ik houd van je schatje. Ik blijf vandaag bij je. Shhh, Katy, shhh’, fluisterde Tom terwijl de tranen bleven stromen. Hij gaf haar af en toe een kus op haar voorhoofd en fluisterde tegen haar dat hij van haar hield.

Katy kalmeerde al snel tot er alleen nog af en toe een snik overbleef. Tom keek haar aan. Hij veegde voorzichtig haar tranen weg. ‘Gaat het weer, schatje?’, vroeg hij.

‘Ik denk het wel’, zei Katy terwijl ze hem met grote en droevige ogen aankeek.

‘Ik denk niet dat ik ooit helemaal aan je stemmingen zal wennen, Katy’, zei Tom met een vragend gezicht. ‘Ik probeer al heel lang er achter te komen hoe ze in zijn werk gaan, maar ik weet het nog steeds niet’. Hij trok Katy stevig tegen zich aan. ‘Vertel eens, waarom ontstond er zoveel verzet toen ik zei dat je vandaag op je kamer moest blijven? We zijn bezig om te zorgen dat je beter wordt, Katy. Je kunt niet zomaar van alles doen, zeker niet als je koorts hebt. Dat weet je zelf ook dondersgoed, jongedame! Geef eens antwoord! Leg het me maar eens uit’.

‘je zou me vandaag meenemen als je het grofvuil ging wegbrengen’, zei Katy. ‘Ik had verschrikkelijk veel zin in dat ritje’, voegde ze er met een snik aan toe. ‘Enne….ja….ik wil niet de hele dag in bed blijven’.

‘Ik zou je een pak op je bips moeten geven zodat je niet meer kunt zitten’, zei Tom streng. ‘Je gezondheid gaat wel boven al het andere, Katy. ‘Snap dat nu eens een keer en houd alsjeblieft eens op met je geklaag. Ik heb er schoon genoeg van! Heb je me begrepen, jongedame?’, Hij pakte haar arm en schudde haar een beetje door elkaar.

‘Ja Tom’, antwoordde Katy met een snik.

‘Ik zou je nu onmiddellijk over de knie moeten leggen, maar ik moet nu eerst iets te eten maken, zodat je zo de rest van je medicijnen kunt innemen. Ik wil dat je wat kleren aan doet en naar de keuken komt, Katy. Dan kunnen we samen ontbijten. Daarna ga je terug je bed in. Ik kom dan nog even naast je liggen tot je slaapt. Misschien, en ik zeg misschien, kunnen we nog samen naar het grofvuil gaan, als de koorts gezakt is. We moeten maar even afwachten’, legde Tom uit.

‘Ik ga mee aankleden en dan kom ik, liefje’. Ik zal me gedragen. Dat beloof ik’, zei Katy toen ze Tom met een verleidelijk blik aankeek. ‘het spijt me van mijn gedrag van daarnet’. Ze keken elkaar onderzoekend aan. Katy zette haar allerliefste glimlach op.

‘Jij ondeugd!’ zei hij en schudde zijn hoofd toen hij zich uit hun omhelzing losmaakte. Toen hij haar in haar gezicht keek, boog Tom zich voorover en kuste haar. De kus was goed. Ze hadden hem beiden nodig. Tom gaf haar nog een kusje op haar mond. ‘En nu, kleine nudist, ga ik naar de keuken om het ontbijt te maken, voor ik alles vergeet en mijn kleren ook uitdoe’. Tom stond op en draaide zich om met Katy in zijn armen. ‘En dan zou ik een probleem met dr. Freek hebben!’. Hij zette haar voorzichtig op het bed. ‘Wil je iets speciaals bij je ontbijt?’, vroeg hij.

‘Een gekookt eitje en geroosterd brood graag, liefje, als het niet te veel moeite is’, antwoordde ze. ‘Ik kom zodra ik mijn kleren aan heb, OK?’, vroeg ze terwijl ze op de rand van het bed ging zitten.

Tom boog zich voorover. Hij gaf haar een kusje. ‘Afgesproken!’ Toen draaide hij zich om en liep de kamer uit.

‘Tom’, riep Katy. Hij stopte in de deuropening en draaide zich naar haar om.

‘Wat is er, schatje’, vroeg hij.

‘Ik wilde je alleen maar even vertellen hoeveel ik van je houd!’, Katy pauzeerde even. Met een warme liefdevolle glimlach voegde ze eraan toe, ‘Je bent de beste!’. Ze had tranen in haar ogen.

Tom glimlachte terug. ‘Ik houd ook van jou, schatje, ik houd ook van jou’. Hij gaf haar een knipoog en liep de kamer uit. Er gebeurde die ochtend verder weinig verheffends. Beiden deden het rustig aan. Ze genoten samen van het ontbijt en Katy klaagde niet toen Tom haar daarna naar bed dirigeerde. ‘ik ben hier nog even bezig, daarna kom ik nog even bij je kijken’, zei hij.

Het opruimen van de ontbijtspullen kostte maar een paar minuten. Tom bracht het naar het aanrecht en ruimde alles op. Het viel hem op dat Katy niet echt veel gegeten had. Ze had voornamelijk wat met het eten zitten spelen. Ze had wat van het geroosterd brood gegeten en haar beker was leeg. Tom zuchtte diep. Uit gewoonte reikte hij omhoog en liet zijn vingers door zijn haar glijden. ‘Verdomme’, zei hij, ‘wat heb ik hier een hekel aan’.

Toen hij de borden op het aanrecht zette, besloot Tom dat hij ze later op zou ruimen. Hij wilde eerst even bij Katy kijken. Dr. Freek had hem gezegd haar goed in de gaten te houden en te letten op koortsverschijnselen. Tot zijn verrassing lag Katy al diep te slapen toen hij in de slaapkamer kwam. Tom bleef een tijdje in de deuropening staan om te kijken of ze niet alleen maar haar ogen dicht had. Poes lag helemaal naast haar. Hij was ook in diepe rust. ‘Je houd je groot voor de buitenwereld, Katy, of niet?’, dacht Tom bij zichzelf. Hij was echter vastbesloten al zou hij samen met haar voor iedere centimeter moeten vechten. ‘We redden het wel, schatje, we redden het wel’, fluisterde hij. Er kwam geen antwoord van zijn slapende vrouw. Hij liep om het bed heen. Hij trok haar dekens recht. Terwijl hij daar stond bekeek hij haar gezicht. Er schoten veel dingen tegelijk door zijn hoofd.

Tom draaide zich om en liep de slaapkamer uit. Hij besloot dat het beter was het grofvuil weg te brengen en zijn auto schoon te maken, terwijl Katy lag te slapen. Hij was ervan overtuigd dat het problemen op zou leveren als hij dit niet deed. Zijn vrouw zou dan een pijnlijke bips oplopen dankzij haar protesten. Katy zou vandaag niets anders doen dan rusten, voor zover hem betrof. En mocht ze zich wel beter voelen en geen koorts meer hebben, dan kon hij haar altijd nog meenemen voor een ritje.

Het geluid van de telefoon was er de oorzaak van dat Katy wakker werd. ‘Hallo’, zei ze nadat ze zich naar de horen had uitgestrekt die op het nachtkastje van Tom lag. ‘Oh hallo schatje’ Het was een kort gesprek wat eindigde met ‘Natuurlijk liefje. Of je grootvader of ik zullen het langsbrengen…OK…Ik houd van je….Dag”.

Nadat ze opgehangen had, lag Katy een poos te luisteren of ze Tom hoorde, Hij zou onderweg zijn naar de slaapkamer om te horen wie er aan de telefoon was, als hij thuis zou zijn. Maar alles bleef stil. Katy ging rechtop zitten en duwde de dekens terug. Er ging een rilling door haar heen en er verscheen meteen kippenvel op haar lichaam. Snel greep ze haar ochtendjas en liep naar de keuken. Op het aanrecht lag een briefje van Tom.

Schatje:

Mocht je wakker worden voor ik terug ben,

De dokter heeft gezegd dat je hier een van in moet nemen.

Ik ben zo terug.

Houd van je,

Tom

Katy pakte het potje medicijnen. Ze las het etiket en opende het en deed wat er in de instructie stond. Ze pakte het briefje nog eens op. ‘Verdomme!”, dacht Katy. Hij is naar het grofvuil gegaan. Ze liep naar de telefoon en begon zijn mobiele nummer te draaien. ‘Bekijk het ook maar’, zei ze. Ze legde de horen terug en liep naar de slaapkamer.

Een paar minuten liep Katy volledig in de kleren de keuken in. Ze pakte haar portemonnee en haar sleutels. Nadat ze de papieren waar haar kleinzoon om had gevraagd bijeen gezocht had, liep Katy naar haar auto. ‘Ik ben terug voor Tom weet dat ik weg ben’, hield ze zichzelf voor. Voor ze in haar auto stapte, rilde Katy. Snel zette ze de airco uit en draaide de verwarming hoog. ‘Ik ben zo terug’, zei ze tegen zichzelf.

Katy was inderdaad binnen twintig minuten terug. Toen ze de keuken weer inliep, legde ze haar portemonnee en haar sleutels op de stoel bij de telefoon. Katy had geen zin om weer in bed te kruipen. Ze zou het liefst bij Tom op schoot kruipen, zodat hij haar over haar rug kon wrijven. In de wetenschap dat die behoefte nu niet bevredigd kon worden, deed Katy een paar kleine huishoudelijke klusjes. Daarna zou ze weer naar bed gaan, zoals haar echtgenoot gezegd had.

Katy haalde de afwasmachine leeg en deed de borden die op het aanrecht stonden erin terug. Ze ruimde de huiskamer en de eetkamer een beetje op. Ondanks dat dit hele kleine karweitjes waren, deed binnen de kortste keren haar hele lichaam zeer. Ze rilde. ‘Ik kan maar beter weer in bed kruipen’, hield Katy zichzelf voor. Een paar minuten later lag ze in bed, vast te slapen. Poes was ook weer naast haar komen liggen.

Niet lang nadat Katy op bed was gaan liggen, kwam Tom thuis. Nog voordat hij uit zijn auto gestapt was, wist hij dat Katy erop uit geweest was. Haar auto stond niet op dezelfde plaats als toen hij vertrok. Toen hij naar het huis liep, kon hij zien hoe ze haar sporen in bijna alle kamers van het huis had achter gelaten. Tom voelde de woede opkomen.

Kamer voor kamer ging hij naar Katy op zoek. Toen hij de slaapkamer binnenstapte, bleef hij in de deuropening staan en keek naar de twee figuren die nog precies zo lagen als toen hij wegging. Deze keer was zijn blik echter gemengd met boosheid. ‘Je billen zullen ervan lusten, Katy’, fluisterde Tom toen hij naar haar toeliep en de achterkant van zijn vingers op haar wang legde. Ze voelde erg warm aan. Onmiddellijk verstrakten de spieren in zijn kaak, toen hij zijn tanden op elkaar klemde. Hij draaide zich om en liep de slaapkamer uit.

In de keuken controleerde Tom of Katy de medicijnen had ingenomen die hij op het aanrecht had achtergelaten. Dr. Freek had ze een dag eerder opgestuurd. Het waren koortsverlagende middelen. Tom zuchtte diep en opende de koelkast. Hij pakte een biertje. Terwijl hij terugliep naar het aanrecht nam hij een slok bier. Hij zette het flesje neer en zette zijn beide handen op het aanrecht. Hij haalde diep adem en blies langzaam uit. En nogmaals haalde hij diep adem. Om te zeggen dat Tom boos was, was een groot understatement.

Katy sliep nog twee uur door voordat Tom haar wakker maakte. Eigenlijk wilde hij dat niet, maar Katy had haar medicijnen nodig. Hij hielp haar overeind en gaf haar eerst de pillen en later het glas water aan. ‘Hier schatje’, zei Tom, ‘Neem deze maar in’. Katy deed zonder een woord te zeggen wat hij haar vroeg. Vervolgens trok Tom haar over zijn knie om haar te temperaturen zoals de dokter gezegd had. Onmiddellijk begon hij met zijn  rechterhand haar billen te masseren terwijl de linker de thermometer op zijn plaats hield. Katy schopte geen heibel. Haar spieren deden pijn en ze had het koud. Ze wilde zo snel mogelijk terug haar warme bed in.

Toen de thermometer 39 graden aanwees, spande Tom opnieuw zijn kaakspieren. Maar hij besloot er nu geen woorden aan vuil te maken. ‘Katy is te ziek om daar nu over te beginnen’, hield Tom zichzelf voor. ‘Bovendien, ik wil dat ze goed bij haar positieven is als ik haar hiermee confronteer. Hij wreef langzaam over haar bips toen deze gedachten door hem heen gingen. Toen legde hij Katy weer voorzichtig in bed, en stopte haar in. Hij boog zich voorover en gaf haar een kus op haar voorhoofd. ‘Ik houd van jou, schatje’, zei hij.

‘Ik houd ook van jou’, antwoordde Katy en viel weer in slaap.

Aan de overkant van de straat waren Martin en Kim ook druk bezig met hun nieuw verworven levensstijl. Toen Martin als eerste wakker werd die zondagachtend, heeft hij lang liggen kijken hoe Kim lag te slapen. Hij lag lang en diep na te denken over hun relatie. Hij glimlachte zelfs even toen hij een diep verlangen voelde haar over zijn knie te trekken voor een erotisch pak op haar bips, waar Wouter en Tom het over hadden. Deze gedachten gaven zijn verlangen naar de naast hem liggende naakte vrouw een heel andere betekenis.

Martin veranderde uiteindelijk zijn gedachten over een erotisch pak billenkoek. Hij besloot dat het focus in eerste instantie beter op de disciplinaire kant ervan kon liggen. Kim had per slot van rekening nog steeds moeite de veranderingen te accepteren. Als hij nu een nieuwe variant zou introduceren, zou hij haar waarschijnlijk alleen maar in verwarring brengen. Hij boog zich voorover en gaf Kim een kus op haar wang. Langzaam deed ze haar ogen open en glimlachte.

‘Goedemorgen’, zei Martin. Vanaf dat moment maakte het stel een gepassioneerde liefdesreis tot beiden helemaal uitgeput waren. Ze vielen daarna weer in slaap, waarna martin weer als eerste wakker was. Hij stond op, nam een douche en kleedde zich aan. Toen hij terugkwam in de slaapkamer was Kim net onderweg naar de badkamer om te gaan douchen. In het voorbijgaan omhelsden ze elkaar voor een kus en een knuffel.

‘Ik ga koffie zetten en de krant lezen’, zei Martin.

‘En ik maak een ontbijtje zodra ik klaar ben met douchen’, voegde Kim eraan toe.

Ze gingen ieder hun weg om hun ding te kunnen doen. Het duurde niet lang of Martin zat aan de eetkamer koffie te drinken en de krant te lezen. Kim was in de keuken met het ontbijt bezig. Toen hij opstond en naar de keuken liep, viel het Martin op dat Kim een leuke gele outfit aanhad. ‘Wat ziet dat er mooi uit’, dacht Martin bij zichzelf. Hij keek haar minutenlang aan. ‘Kim?’, vroeg hij.

‘Ja, Martin?’, vroeg ze terwijl ze met haar werk doorging.

‘Wat ben je van plan voor vandaag, waar ik geen weet van heb?’, vroeg Martin.

‘Niks eigenlijk. Ik moet de was doen, het huis een beetje opruimen en verder de dag samen met jou doorbrengen. Waarom vraag je dat?’, zei Kim, terwijl ze ophield waar ze mee bezig was en Martin aankeek.

‘Kun je je de serieuze gesprekken herinneren die we gister gehad hebben?’, vroeg Martin.

‘Natuurlijk kan ik dat. Jeetje, hoe zou ik dat kunnen vergeten?’, antwoordde ze met een frons. Op hetzelfde moment ging haar vrije hand naar achteren en wreef over haar billen.

‘Dat is precies waar ik aan dacht, liefje! Daarom, stel ik voor dat je je gaat verkleden zoals afgesproken tenzij je natuurlijk wilt dat ik het je nog eens duidelijk maak.

‘Dat meen je niet, Martin’, zei Kim een beetje overstuur.

‘Sla nu niet dat toontje tegen me aan, Kim. Ik heb je daar al eerder een pak slaag voor gegeven. En ik zal niet aarzelen dat nog eens te doen, als het nodig is. En reken maar dat ik steeds beter wordt met iedere keer dat ik je over de knie leg’, zei hij terwijl hij naar de slaapkamer wees. ‘En nu snel!’

Kim schudde van nee en keek hem met gefronste wenkbrauwen aan. Martin knikte van ja en gaf haar een laatste waarschuwing. Toen stapte hij de keuken in. Kim zag de spatel op het aanrecht liggen. ‘Martin, kunnen we het er niet gewoon over hebben?’, smeekte ze.

‘Nee! Doe wat je gezegd wordt of ik zal je bips een flink in brand zetten. Bovendien, zal ik vanaf dit moment geen waarschuwingen meer uitdelen. Als ik je iets vraag te doen en je gaat hier openlijk de discussie over aan zoals je nu doet, dan is een stevig pak slaag de enige oplossing’, zei Martin streng.

Zonder nog een woord te zeggen liep Kim de keuken uit. Martin liep naar het koffiezetapparaat en schonk zichzelf nog een beker koffie in. Hij nam een slok en ging vervolgens tegen het aanrecht aan staan wachten tot Kim terug zou komen. Hij grinnikte toen hij bij zichzelf dacht, ‘Er is geen denken aan dat het haar lukt om de hele dag een pak slaag te ontlopen, niet met de houding die ze nu heeft, tenminste. Misschien moeten we er inderdaad maar een paar dagen op uit gaan zoals Tom voorstelde’.

‘Hmm huh! Ik denk het’, zei Martin hardop.

‘Wat denk je’, vroeg Kim toen ze de keuken binnen kwam en naar het fornuis liep. Ze droeg nu een roze jurkje. Martin glimlachte goedkeurend. ‘Verdraaide vrouw’, dacht hij bij zichzelf. ‘Ze weet wel wat uitdagen is!’

‘ik denk dat we er maar eens een paar dagen tussenuit moeten om elkaar weer wat beter te leren kennen. En verder moeten we nog aan onze nieuwe levensstijl werken en hier en daar nog wat dingen aanscherpen’. Martin bekeek de verbaasde gezichtsuitdrukking van Kim. ‘Wat staat er deze week op je programma waar je niet onder uit kunt?’, vroeg Martin.

‘Oh Martin, dat kun je niet menen’, jammerde Kim terwijl ze het spek in de pan omdraaide.

Martin zette zijn beker neer en liep naar Kim. Hij ging achter haar staan en sloeg zijn armen om haar heen. Kim bleef gewoon met het ontbijt bezig. Martin gaf haar een stevige knuffel. Hij boog zich voorover en fluisterde in haar oor, ‘Ja liefje, ik meen het echt. Ik moet morgen en dinsdag nog werken, maar ik denk dat ik de rest van de week wel vrij kan nemen. Ik wil dat je kijkt of jij dat niet ook kunt doen. Dat zal vast wel lukken. Doe het alsjeblieft voor mij en voor ons’. Hij gaf Kim een klopje op haar billen. Kim draaide zich snel om in zijn armen. Martin trok grinnikend zijn wenkbrauw op toen hij zijn vrouw aankeek.

‘Oh Martin’, riep ze nogmaals.

Martin gaf haar een kus op het puntje van haar neus en zei, ‘Maak nu eerst het ontbijt maar af, wil je? Ik rammel van de honger. We kunnen het er straks nog wel even over hebben. We hebben toch nog iets liggen wat we nog moeten bespreken’. Hij liet Kim los en liep terug naar zijn koffie op het aanrecht.

Kim keek achterom naar Martin en was nog van plan iets te zeggen. Oh, wat wilde ze nog graag iets zeggen. Ze veranderde echter snel van gedachten. Ze zou het hem na het ontbijt wel vragen. Martin dekte de tafel en schonk voor hen beiden een glas jus d’orange in. Vervolgens ging hij met zijn koffie aan de tafel zitten en keek hoe kim met het ontbijt bezig was. Geen van beiden zei nog een woord. Beiden waren ze met hun gedachten bij de volgende stap.

Uiteindelijk zaten ze beiden aan tafel en genoten van het ontbijt dat Kim had klaargemaakt. ‘Het smaakt lekker, Kim’, gaf Martin haar een complimentje. ‘Dankjewel’.

‘Graag gedaan, Martin’, antwoordde Kim. Toen begon ze zonder er bij na te denken Martin uit te leggen dat ze het de hele week druk had met de bridgeclub, de cursus bloemschikken en nog meer zaken. ‘Je ziet het dus, Martin. Het zit er niet in dat ik de aankomende week vrij neem’, beëindigde ze haar betoog.

‘Tja, liefje, alles wat ik kan zeggen is dat je daar maar een oplossing voor moet zoeken. We vetrekken woensdagmorgen vroeg naar de camping. Als je om acht uur ’s morgens niet klaar staat, wil ik dat je bereid bent om de consequenties te ondergaan’, zei Martin op een toon die geen tegenspraak duldde.

‘Consequenties, consequenties’, jammerde Kim, ‘Wat voor consequenties?’

‘Goed, ik zal je wat vertellen. Help me even de tafel op te ruimen. Daarna zullen we samen de betekenis van het begrip consequenties uitgebreid bespreken’, zei Martin terwijl hij opstond en zijn bord en beker oppakte en deze naar het aanrecht bracht. Kim volgde hem met haar bord. Ze deed de afwasmachine open. Martine zei verder niets meer. Hij ging door met het afruimen van de tafel. Vervolgens nam hij de tafel af en droogde deze. Toen hij klaar was vroeg hij Kim, ‘Heb je hier in de keuken een schaar liggen, liefje?’

‘Ja hoor’, antwoordde ze. Ze opende een la en gaf Martin de schaar. Hij gaf haar de droogdoek voor de schaar. Kim ging verder met waar ze mee bezig was en kwam vervolgens naar de tafel waar Martin op haar zat te wachten. De serieuze gezichtsuitdrukking bij Martine maakte dat ze zich ongemakkelijk begon te voelen. Haar maag kromp ineen. Ze bleef naar de schaar kijken die naast de koffiekop van Martin lag. Martin keek naar Kim. Hij bestudeerde haar gezicht en zag dat ze zenuwachtig begon te worden. ‘Mooi zo’, dacht Martin, ‘dan heb ik in ieder geval haar aandacht’.

‘Je vroeg me naar de consequenties en wat voor consequenties. In dit huis is er nog maar een soort consequentie. Zoals jij en ik gisteren besproken hebben en een paar keer een demonstratie gezien hebben. En dan heb ik het over een stevig pak slaag’.

‘Oh Martin. Moeten we het daar vandaag weer over hebben?’, jammerde Kim.

‘Ja Kim. Dat moet. Er zal vandaag echter wel het nodige veranderen. Het is me opgevallen dat je het meeste wat we gisteren besproken hebben al weer vergeten bent en verder alles negeert wat ik daarover zeg. Ik heb dus besloten tot een nieuwe aanpak. Om te beginnen wil ik dat je met je neus in de hoek gaat staan’, zei Martin wijzend, ‘Ik stel ook voor dat je voorlopig even je mond houdt. Vanaf nu ben ik even aan het woord. Het is tijd om te luisteren en ik adviseer je met klem om dat ook te doen. Als je dat niet doet, dan houd ik ook even op met praten om je over de knie te leggen en je op je bips te geven tot we de draad weer op kunnen pakken waar hij is blijven liggen. En nu in de hoek gaan staan’, zei Martin streng terwijl hij naar de hoek wees.

Kim ging staan. ‘Ik kan niet geloven dat je me dit aandoet’, zei ze. Maar nog voor ze verder iets kon zeggen, had martin haar pols gepakt en haar over zijn knie getrokken. Zijn sterke linkerarm hield haar op haar plaats, terwijl zijn rechterhand fel kletsend op haar billen neerdaalde. De pijn maakte Kim onmiddellijk duidelijk dat ze te ver gegaan was. Zonder een verdere aankondiging zette Martin Kim weer op haar benen. ‘In de hoek! Nu!’, zei hij. Kim draaide zich om en liep haastig naar de hoek. Ze hield haar zere bips in haar handen. Het brandde. ‘je komt ook niet met je handen aan je billen als je in de hoek staat. Als je dat wel doet, krijg je een pak slaag’. Snel haalde Kim haar handen bij haar billen vandaan. Martin ging achter haar staan en sloeg haar beurtelings op iedere bil. ‘Ik stel voor dat je je handen voor je houdt’, zei hij, ‘en als je in de hoek staat, zeg je niets, tenzij ik je iets vraag. Als je me geen antwoord geeft, krijg je op je billen. Heb je dat begrepen?’, vroeg Martin.

‘Ja’, zei Kim.

KLETS! KLETS!!! ‘Heb je dat begrepen?’, vroeg Martin.

‘Ja Martin’, huilde Kim.

‘Goedzo meisje!’, zei Martin. Hij liep terug naar de tafel en ging zitten. ‘We moeten het over een aantal dingen hebben, schatje. Ik ga alle onderwerpen waar we het gister over gehad hebben nog eens langs. De discussie en het aanschouwelijke onderwijs die je zult ondergaan zijn bedoeld om goed tot je door te dringen. Heb je dat begrepen?’, vroeg Martin.

‘Ja Martin’, huilde Kim nogmaals.

‘Goedzo meisje. We boeken progressie’. Martin stond op. Kim hoorde hem rondlopen. Ze had geen idee waar hij mee bezig was. Ze was boos op hem. Maar ze wou niet een pak op haar bips hebben. Voorlopig zou ze zijn spelletje wel even meespelen.

‘Je krijgt vandaag twee keer een stevig pak op je bips. Alles meer dan deze twee keer zullen reacties zijn op acties en reacties die jezelf laat zien. Gedraag jezelf en er zullen geen verdere consequenties zijn. Het eerste pak slaag ga je krijgen omdat je niet naar me luistert en omdat je geen enkel respect toont voor de serieuze gesprekken die we gisteren gevoerd hebben. Wanneer je over de knie ligt voor een pak op je bips, zal ik hier meer over zeggen. Het tweede pak slaag krijg je voor je houding en omdat je vanmorgen al mijn waarschuwingen in de wind geslagen hebt. Ook hier zal ik meer over vertellen als je over de knie ligt’, verklaarde Martin. Toen viel een stilte. Kim hoorde hem weer achter haar lopen.

Martin pakte zijn stoel op en zette deze achter Kim neer. Hij liep weer naar de tafel om de schaar te pakken. Vervolgens ging hij op de stoel zitten. Aan de rechterkant van Kim’s zomerjurkje, begon hij de rechterkant langs de zoom omhoog te knippen. Hij bleef tot in haar middel doorknippen. Daarna knipte hij ook langs de linkerzoom omhoog. Toen het jurkje aan beide kanten in geknipt was, ging Martin staan. Hij pakte de achterkant van het jurkje en trok deze naar achteren. Hij hield het strak en knipte vervolgens langs haar rug van links naar rechts. Niet lang daarna maakte de achterkant niet langer deel uit van het jurkje. Hij draaide zich om, om weer naar de tafel te lopen, toen hij ‘Verdomme’ achter zich hoorde.

Martin stapte weer snel naar de stoel toe. Hij zette zijn voet op de zitting. Toen draaide hij Kim om en legde haar over zijn dijbeen voor ze met haar ogen kon knipperen. Na vijfentwintig felle kletsen stopte hij en vroeg haar, ‘Is er verder nog iets wat je daaraan toe wilt voegen?’

Kim huilde. ‘Nee, nee, nee Martin’, antwoordde ze.

‘Goedzo meisje’, zei Martin terwijl hij haar weer op haar benen zette. Hij pakte haar bij haar schouders, keek naar haar betraande gezicht en zei, ‘En nu terug naar de hoek’. Terwijl Kim zich omdraaide greep ze naar haar billen.

Weer, lag ze voor ze het wist bij Martin over het been en kreeg nog tien harde kletsen. Toen ze weer op haar benen stond, bitste Martin, ‘Niet aankomen! Begrepen?’

‘Ja Martin’, huilde Kim terwijl ze haar gewicht van de ene op de andere voet verplaatste. Haar bips deed verschrikkelijk zeer.

Martin draaide Kim om en begeleidde haar terug naar de hoek. ‘We kunnen hier de hele dag mee doorgaan als je wilt, Kim. Ik stel voor dat je je gemak houdt en je gaat gedragen. Je hebt nog steeds twee pakken slaag tegoed. En nu je neus in de hoek’.

Kim was buiten zichzelf. ‘Hoe kon Martin hiermee doorgaan? Wist hij dan niet dat hij haar zeer deed?’, dacht ze bij zichzelf. Op het zelfde moment stampte ze met haar voet.

KLETS!! KLETS!! KLETS!!!

‘Oh, oh, AUW, oh auw AUW!”, huilde ze.

‘Gedraag je’, liet Martin haar weten.

Martin liet Kim het volgende half uur in de hoek staan. Hij dronk nog een kop koffie en wachtte geduldig. Hij wist dat het niet gemakkelijk zou worden. Met het verhaal van Wouter en Tom van de vorige avond in gedachten, was Martin echter vol vertrouwen dat Kim en hij het wel goed zouden oppakken.

Kim’s gedachten waren inmiddels aardig tot rust gekomen terwijl ze in de hoek stond. Ze had er een hekel aan, maar ze begon in te zien dat ze Martin zover gebracht had dat hij geen andere keus had dan haar tot de orde te roepen. Haar gedachten gingen naar haar zijden onderbroekje dat ze aan had. Nu de achterkant van jurkje weggeknipt was, was haar geheim uitgekomen. Kim wist dat ze de klos was. Martin had haar immers gezegd dat ze vandaag haar billen bloot moest houden.

‘Je mag wel even hier komen en voor me gaan staan, Kim’, zei Martin streng.

Toen ze zich omdraaide, zag ze dat Martin in de stoel die van de tafel weggeschoven stond was gaan zitten. Het was tijd dat ze een van de twee pakken slaag die ze nog tegoed had, in ontvangst zou nemen. Langzaam liep ze op hem af. ‘kun je me uitleggen wat er eerst moet gebeuren voor ik je een ongenadig pak op je bips ga geven?’, vroeg Martin.

‘Ik neem aan dat je het over mijn onderbroek hebt en het feit dat ik hem uit moet doen’, antwoordde Kim.

‘Het onderwerp is goed. Alleen heb je de gelegenheid om hem uit te doen laten verstrijken. Nu zal ik het voor je moeten doen. Geef me alsjeblieft even de schaar aan van de tafel, Kim’, zei Martin.

‘Oh nee, Martin, alsjeblieft’, riep Kim uit. Ze wilde niet dat haar broekje kapot geknipt zou worden. Het was een duur ding geweest en ze droeg deze graag. Ze had zelfs het idee dat Martin hem ook erg mooi vond’.

In een beweging lag Kim over de knie van Martin en kreeg ze tien harde klappen. Hij liet haar weer opstaan met de vraag, ‘Geef me alsjeblieft even de schaar aan die op de tafel ligt, Kim’. Met een snik liep Kim naar de tafel en pakte de schaar om deze aan Martin te geven. ‘Dankjewel. Kom nu wat dichterbij’, voegde hij eraan toe. Het was maar een kleine moeite om Kim zich een beetje te laten draaien, eerst naar links daarna naar rechts. Hij knipte aan beide kanten het bandje van haar onderbroek dat over haar heupen liep, kapot. Het lag op de keukenvloer. Hij gaf haar de schaar terug met het verzoek deze weer op de tafel te leggen’.

‘Kom hier aan mijn rechterkant staan’, droeg Martin haar op. Kim kromp ineen, maar deed wat haar echtgenoot haar vroeg. ‘Ik ga je nu een van de pakken slaag geven die ik je in het vooruitzicht gesteld heb. Ik hoop dat het begrip consequenties je helemaal duidelijk is tegen de tijd dat we klaar zijn. Verder, omdat je qua kleding vandaag niet hebt gedaan wat je opgedragen was, zelfs niet toen je een herkansing kreeg, zul je het roze jurkje altijd dragen als je ergens de consequenties voor moet ondergaan. Is dat duidelijk?’, vroeg Martin.

‘Oh Martin’, huilde Kim.

Martin trok zijn wenkbrauw op en herhaalde zijn vraag, ‘Is dat duidelijk?’

‘Ja Martin’, antwoordde ze.

‘Goedzo meisje’, ‘En kom nu over mijn knie liggen’, zei Martin terwijl hij op zijn been klopte. Met tegenzin boog Kim zich voorover en ging over zijn schoot liggen. Het koste Martin niet veel tijd om Kim stevig beet te pakken. Hij begon haar vervolgens verbaal duidelijk te maken waarom ze dit pak slaag zou krijgen. Vervolgens legde hij uit wat de rol van het roze jurkje in de toekomst zou worden. ‘Om misverstanden te voorkomen, wanneer ik zeg dat ik je billen bloot wil, betekent dit tot nader order dat je dit jurkje aan moet doen of een ander kledingstuk dat ik in de toekomst nog voor je ga ontwerpen. Einde discussie’, voegde Martin eraan toe.

Toen begon het pak slaag. Martin bewerkte haar hele bips en de bovenkant van haar bovenbenen de volgende vijf minuten. Toen hij er uiteindelijk mee ophield, was Kim ervan overtuigd dat ze nooit weer zou kunnen zitten. Martin liet Kim een paar minuten huilen terwijl ze nog over zijn schoot lag. Hij wreef over haar rug en masseerde haar paarse bips. Uiteindelijk hielp Martin Kim overeind. Haar armen vlogen onmiddellijk om zijn nek. ‘Oh Martin’, huilde ze, ‘het doet zo’n pijn, het doet zo’n pijn, het doet zo’n pijn’.

Martin drukte haar stevig tegen zich aan en knuffelde haar liefdevol. ‘Ik weet het, ik weet het. Maar dat was de bedoeling ook, weet je nog?’, voegde Martin eraan toe.

‘Oh Martin, sla me vandaag niet meer, alsjeblieft’, smeekte ze.

‘Het spijt me schatje’, antwoordde Martin. ‘Je krijgt nog een pak op je blote billen. Hoe snel ligt helemaal aan jou. En nu vooruit. Ik wil dat je weer in de hoek gaat staan en nadenkt over wat er gebeurd is en hoe je dat in de toekomst kunt voorkomen. Wanneer ik je weer roep om over de knie te gaan, zullen we zien of ik eindelijk tot je door begin te dringen en dat ik deze nieuwe levensstijl niet meer laat varen. Of je past je aan de nieuwe regels aan of je blijft de consequenties ondervinden. Is dat duidelijk, jongedame’, vroeg Martin streng.

Aan de andere kant van het dorp, bij Wouter en Annie was alles rustig. Annie was heel lang wakker voor Wouter wakker geworden was. Ze stond op, douchte en ging wat in de keuken lopen rommelen in afwachting van Wouter. De geur van koffie zorgde er voor dat Wouter zijn ogen opende. Hij bleef nog even liggen en luisterde naar de geluiden is huis.

‘Wat ben je aan het doen?’, vroeg Wouter toen hij achter Annie ging staan en zijn armen om haar heen deed?’

Ze haalde diep adem, voor ze antwoordde, ‘Oh, liefje, je laat me schrikken’. Ze pauzeerde even en draaide zich toen in zijn armen om. ‘Ik heb de koelkast schoongemaakt en een ontbijt voor je gemaakt. Ze deed haar armen om zijn nek en kuste hem op zijn lippen. Hij drukte haar stevig tegen zich aan en kuste haar terug. Ze beleven lange tijd tegen elkaar aan staan.

Toen Wouter omlaag greep en haar billen beetpakte, haalde Annie weer diep adem. Ze zei niets en Wouter vroeg nergens naar. Hij gaf haar een paar liefdevolle klapjes en liet haar vervolgens los. ‘De koffie ruikt lekker. Mag ik een beker?’

‘Natuurlijk! Laat me je wat inschenken’, zei Annie terwijl ze zich omdraaide naar de bekers die achter haar stonden en schonk er een voor hem vol. ‘En verder heb ik een eitje gekookt en brood geroosterd’.

‘Dat zie ik. Het ziet er goed uit’, zei Wouter terwijl hij over haar schouder boog en haar een kusje op haar wang gaf. ‘Alles goed vanochtend, schatje? Of zit je jezelf nog een beetje in het vaarwater?’, vroeg hij terwijl hij Annie met beide armen, waarmee hij op het aanrecht geleund stond, insloot. Zijn linkerwang was vlak bij haar rechterwang.

‘Oh Wouter’, zuchtte ze. ‘Ik weet niet goed waar ik mee bezig ben. Het spijt me zo erg van alle domme dingen die ik doe. Het spijt me bijzonder van mijn rijgedrag van gisteren. Maar het meest van alles heb ik er spijt van dat je me zo vaak tot de orde moet roepen’.

En zo verliep een zondagochtend van Martin en Kim, Wouter en Annie en Tom en Katy, drie doodgewone stellen uit het dorp.

Tom en Wouter waren in de garage druk bezig de laatste hand te leggen aan het vogelhuisje voor Katy. Ondertussen vergeleken ze, onder het genot van een biertje, de consequenties die ze hun vrouwen hadden voorgehouden.

‘Voor Katy was het de derde keer in drie dagen, Wouter’, zei Tom. ‘Ik hoop dat het de komende dagen rustig op het front blijft. Ze maakte het me niet gemakkelijk, maatje. Ik heb er een bloedhekel aan haar een pak slaag te moeten geven terwijl ze zich niet fit voelt. Dr. Freek zegt dat ik het vooral moet doen om overtallige ballast in haar hoofd weg te nemen en eventuele symptomen van een depressie tegen te gaan’.

‘Bedoel je dat dr. Freek ervan weet en je zelfs aanmoedigt Katy een pak slaag te geven’, vroeg Wouter verbaasd.

‘Ja’, dat zei hij . ‘We hebben een hele poos met elkaar gepraat voordat ik haar uiteindelijk in de praktijk een flink pak op haar billen gegeven heb’, antwoordde Tom.

‘Annie zou onmiddellijk van huisarts veranderen’, zei Wouter. Beide mannen lachten smakelijk. Wouter liep naar de koelkast. ‘Wil je nog een?’, vroeg hij.

‘Lekker, geef me nog maar eentje’, antwoordde Tom toen hij twee stukken van het vogelhuisje tegen elkaar aanklemde en de boormachine pakte. ‘Vertel eens, hoe gaat het met Annie en jou? Je klonk aan de telefoon alsof je het behoorlijk gehad had. Ben je weer wat gekalmeerd? Annie zag er nog springlevend uit. Je hebt haar niet vermoord zoals je zei dat je zou doen’, grijnsde Tom.

Wouter liep weer naar de werkbank en gaf Tom zijn bier. Hij pakte de lege blikjes en gooide die in de afvalbak. ‘We staan er weer een stuk beter voor’, grinnikte Wouter. ‘Ze zal me de komende dagen nog wel bezighouden. Dat kan me overigens niet schelen. Ik ben vastbesloten haar via haar billen die fratsen een goed af te leren. Als ze ooit nog goed wil kunnen zitten zal ze dergelijk gedrag voortaan uit haar hoofd laten. Dat verzeker ik je! Iedere keer als ik er aan denk wat ze gedaan heeft, moet ik me inhouden niet op haar af te stappen om haar eens flink door elkaar te rammelen’.

Wouter nam een slok van zijn bier. De spieren in zijn kaak zwollen op. ‘Ik heb haar autosleutels ingenomen. Ze kan er dus alleen nog maar in rijden als ik erbij ben. Als we vanavond thuiskomen krijgt ze nog een pak op haar blote bips, en ik heb haar voor morgenochtend honderdentwintig met de mattenklopper beloofd. We zullen eens kijken of ze daarna bereid is eieren voor haar geld te kiezen’.

‘Ik begrijp het. Of zoals ik eerder vandaag tegen Katy gezegd heb, een man moet doen, wat een man moet doen’, voegde Tom eraan toe.

‘Proost, maatje’, zei Wouter en hief zijn biertje. ‘Proost!’. Ze lachten beiden.

‘Ik denk dat de meiden hun situatie op dit moment ook aan het vergelijken zijn’, zei Tom terwijl hij de twee onderdelen met rust liet en de volgende ging pakken. ‘Kun je deze even voor me vasthouden, Wouter?’, vroeg Tom terwijl hij keek waar deze moest komen.

‘Natuurlijk’, zei Wouter en stak zijn handen uit om te helpen een en ander in elkaar te zetten.

Tom had gelijk gehad, Katy en Annie waren aan het vergelijken terwijl hun echtgenoten druk bezig waren in de garage. Nadat de mannen de keuken verlaten hadden en Annie het eten in de koelkast geborgen had, maakte Katy wat te drinken. Toen ze de huiskamer inliepen droeg Katy een kopje thee en Annie een glas wijn.

‘Ik ben blij dat de mannen nog een klus te doen hadden, Katy. Ik heb nog geen zin in een gesprek met ons vieren. Ik wil eerst eens met jou bijpraten’, zei Annie.

‘Zo denk ik er ook over’, antwoordde Katy. Ze zette haar kopje naast de roos op de salontafel. Vervolgens pakte ze twee kussens en een fleece plaid. Ze deed de kast dicht en liep naar de grote L-vormige bank. Aan de ene kant legde ze een kussen en de plaid. ‘Dat is jouw plekje, Annie. Maak het je gemakkelijk. Het is lang geleden dat we dit gedaan hebben’, zei Katy terwijl ze naar de andere kant van de bank liep. Ze legde het kussen neer en pakte de deken van Tom’s stoel. Ze ging voorzichtig zitten en deed de deken over haar benen.

‘Aan de verhalen die Tom vertelde te horen, bevinden we ons beiden op een ruwe zee’, zei Katy terwijl ze haar thee pakte. ‘Jij met je rijgedrag en ik door het verzwijgen van mijn gezondheidstoestand’.

‘Oh Nee!’ zei Annie terwijl ze het kussen in een comfortabele positie bracht. ‘Tom mag niet boos op je zijn, niet bovenop de gezondheidsproblemen die je al hebt. Je mag verder niet in de problemen zitten. Oh mijn God. Het wordt met de minuut erger’.

‘Tja, hij is boos en ik heb een probleem’, zei Katy met een verdrietige toon in haar stem. ‘En ik moet toegeven dat ik het verdiend heb. Ik ben met een heleboel dingen in conflict. Maar het meest ben ik nog met mezelf in conflict. Maar laten we het over jou hebben. Vertel me wat er gebeurd is met je te hard rijden’, zei Katy met een frons op haar gezicht. ‘Je hebt me erg laten schrikken, Annie, ik hoop dat je je dat realiseert’.

‘Oh Katy, wees jij nu ook niet boos’, riep Annie. ‘Mijn man is constant al dicht bij zijn kookpunt. Hij heeft zelfs mijn autosleutels afgepakt. Tom keek me ook al een beetje boos aan. Wees jij alsjeblieft niet boos. Ik kan er niet tegen als jij ook nog eens boos bent’, smeekte Annie.

‘Je weet best dat ik niet boos ben. En mijn man moet maar voor zichzelf praten. Daar moet je het maar met hem over hebben. Ik zou wel een beetje om mijn woorden denken, wanneer je dat doet. Voor je het weet heeft hij je over de knie gelegd. En geloof me, ik kan het weten. En wat mezelf betreft, ik was erg bezorgd. Wat zou ik moeten beginnen, Annie, als jou iets zou overkomen? Toen Tom vertelde dat je WEER te hard gereden had, werd het me even te veel. Ik geloof dat ik je het liefst zelf een pak op je blote bips had gegeven, als je op dat moment hier geweest was. OK, dat moest m,e even van het hart. Vertel me nu wat er aan de hand is. Is er iets waar ik je mee kan helpen?’, vroeg Katy met een bezorgde gezichtsuitdrukking.

Annie haalde diep adem en keek in haar glas wijn, alsof daar de antwoorden te vinden zouden zijn. ‘Ik weet niet goed of ik je vraag moet beantwoorden met het eenvoudige antwoord, of met wat er allemaal in mijn hoofd omgaat, Katy. Ik ben de laatste drie weken op van de zenuwen. De enige keren dat ik iets van ze hoor is als ze hun moeder ergens voor nodig hebben of wanneer ik op de kinderen moet passen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op de kleinkinderen. Verder heeft Wouter erg weinig tijd voor me. En daarnaast ben ik zelf nu ook niet het meest aangename gezelschap. Ik kan mezelf soms niet uitstaan. Ik zit al met al niet in een al te beste fase’, Annie nam een slokje van haar wijn en keek naar Katy.

‘De dag is niet al te best begonnen. Of het was omdat ik vol zelfmedelijden zat, of dat ik zin had de kat in het donker te knijpen. Hoe dan ook, ik wist dat het een zware dag zou worden. Aanvankelijk wilde ik het er met Wouter over hebben, maar hij ging al vroeg de hort op. Hij wilde nog even een klusje afmaken waar hij mee bezig was, voordat hij met Tom afgesproken had. Hij had zijn koffie niet eens opgedronken. Een vluchtige kus op mijn wang en hij was vertrokken. Hij zei dat we elkaar later nog wel zouden spreken. Toen ik in de keuken stond te kijken hoe hij wegreed, besloot ik dat er nog veel werk in huis te doen was. Ik besloot eerst een ritje te gaan maken om te kalmeren en alles op een rijtje te krijgen. Ik dacht dat wanneer ik weer thuis zou komen, mijn humeur wel opgeknapt zou zijn’. Annie pauzeerde even. Ze nam een slokje van haar wijn en zette het glas op de tafel. Ze trok haar knieën op naar haar borst, leunde voorover en vouwde haar armen erom heen.

‘Ik was helemaal niet van plan zo hard te scheuren, Katy. Ik wilde ontspannen en de zinnen even verzetten. Ik ga vaak een eindje rijden als ik me zo voel. Dat weet je wel. Hoe dan ook, ik reed naar het noorden, ik was niet eens van plan ver te gaan. Voor ik het wist was ik al in de buurt van Lelystad. Ik dacht toen bij mezelf, wat kan het ook schelen, het is lang geleden dat ik voor het laatst een eind heb gereden. Ik nam de afslag en reed door. Ik reed zo tussen de 100 en 110 kilometer per uur. Alles zag er mooi uit die ochtend. Er was bijna geen verkeer op de weg. Hoe dan ook ik nam de afslag Lelystad en stopte daar even’.

‘Ben je helemaal daarheen gereden?’, vroeg Katy verbaasd. ‘Oh Annie, waarom heb je niet gebeld of ben je niet langsgekomen?’

‘Ik weet het Katy. Ik zou willen dat ik dat gedaan had. Dan had ik nu niet in de problemen gezeten’, zei ze met een diepe zucht. ‘Toen ik aan het eind van de afrit op de parkeerplaats stond, heb ik alleen maar een poos zo gezeten. Vervolgens ben ik uitgestapt en heb ik wat gelopen. Daarna was ik klaar om weer naar huis te gaan en de huishouding te doen. Ik was zelfs van plan om een heerlijk etentje voor Wouter te maken. Dus stapte ik weer in en reed richting huis’, legde Annie uit toen ze naar haar wijntje reikte.

Tom en Wouter hadden op dat moment de delen aan elkaar bevestigd en pakten de volgende. ‘Ik heb Katy flink de wacht aangezet en haar beloofd dat mocht ze ooit nog eens belangrijke bijzonderheden omtrent haar gezondheid achterwege laten, dat ze dan met een ongenadig pak op haar billen kan rekenen’, zei Tom. ‘Ze weet niet precies wat haar te wachten staat, maar ze weet wel zeker dat ik niet zal aarzelen in te grijpen. Bij wijze van waarschuwing heb ik haar een paar stevige tikken gegeven. Kan geen kwaad behalve dat ze er zere billen van krijgt en haar trots misschien een deukje krijgt. Bovendien houd ik ervan aandacht te besteden aan haar billen’, zei Tom terwijl hij met een brede grijns in de richting van Wouter keek. Wouter lachte begrijpend terug.

Tom ging door met vertellen, terwijl ze aan het werk waren. ‘Het lijkt erop dat Katy nu beter bij de les is. Ik twijfel er nog aan of ik haar billen ooit de gelegenheid zal gunnen te herstellen, na haar laatste stunt. Ik denk dat ik maar wat gas terug moet nemen. Ze is momenteel behoorlijk gevoelig, zeker na het pak slaag dat ik haar vanmorgen heb gegeven’. Tom legde de boormachine neer en pakte zijn bier. ‘Een ding is zeker, Wouter. Ik denk niet dat ik Katy ooit nog eens zo’n pak slaag als vanochtend zal geven’. Tom liet zijn vingers door zijn haar glijden. ‘Ik geef haar liever meerdere keren een pak slaag, dan zoveel in één keer’, zei Tom. Hij schudde zijn hoofd en ging weer aan het werk aan het huisje.

‘Ik merk dat je het jezelf nog steeds kwalijk neemt dat je Katy vanochtend zo’n pak slaag gegeven hebt’, zei Wouter.

‘Laat ik je dit zeggen, Wouter, we zullen zien hoe jij je voelt als je een en ander afgemaakt hebt vanavond en morgenochtend. Schroef deze kant nu aan die kant vast, wil je’, zei Tom. ‘Je had het er zelfs over dat je de mattenklopper zou gebruiken. Ik heb er vanochtend ook aan gedacht die te gebruiken. Dat zou ik waarschijnlijk ook gedaan hebben als ik Katy gister niet zo ongenadig op haar billen had gegeven en de dag daarvoor ook al’, voegde hij eraan toe.

‘Ik begrijp het Tom. We hebben het hier al veel vaker over gehad. Denk je dat het ooit niet meer nodig is?’, vroeg Wouter.

‘Alleen maar als die meiden uiteindelijk door hebben dat het ons menens is met deze problemen en dat ze niet van die stomme streken moeten uithalen’, zei Tom en liet zijn vingers nogmaals door zijn haar glijden. ‘Katy weet al langer dan drie maanden dat ze een ernstig probleem heeft. En wat deed ze? Ze hield iedereen, inclusief mij, erbuiten. Nu ik het erover heb, heb ik alweer zin om het huis in te gaan en haar eens duchtig over de knie te leggen’.

‘Kalm aan Tom, kalm aan. Ik denk dat je bozer bent op jezelf dan op Katy’. Wouter legde zijn hand op de schouder van Tom en gaf hem een paar broederlijke klopjes. ‘We komen hier wel overheen. Echt waar, en met Katy komt het ook weer helemaal goed’, voegde Wouter er aan toe.

‘Ik hoop dat je gelijk hebt, Wouter, ik hoop dat je gelijk hebt’, zei Tom.

Annie nam een slok van haar wijn en ging door met haar verhaal. ‘Verdomme Katy, ik had de auto net gekeerd en keek de weg af. Je kent die weg wel, kaarsrecht! Er was geen auto te bekennen, de zon scheen en ik voelde me beter dan ik in weken gedaan had. Voor ik het wist liet ik de auto flink ronken. Het duurde niet lang of ik reed 150. Ik dacht, wat kan het schelen, laat ik eens wild doen’, legde ze uit.

‘Die auto kan hard rijden, Katy, en dat was wat ik deed. Maar het feest duurde niet erg lang. Wie stond er langs de kant van de weg toen ik langs scheurde? Eén van Wouters maatjes Michel, die bij de rijkspolitie zit. Ik deed natuurlijk nog mijn uiterste best de snelheid omlaag te brengen door te remmen. Mijn hart klopte in mijn keel. Hij kwam echter niet achter me aan’, voegde Annie eraan toe. Ze pauzeerde even om haar glas leeg te drinken en op de tafel te zetten. ‘Ik wist dat Michel vroeger of later contact met Wouter zou zoeken. Ik hoopte dat ik de kans zou hebben er zelf over te beginnen. Ik wilde het hem uitleggen voordat hij er het zijne van zou denken. Hij zou natuurlijk boos zijn en ik wist heel goed dat ik een pak op mijn bips zou krijgen. Ik had echter nooit verwacht dat het zo erg zou zijn, Katy’.

‘Kom Annie’, zei Katy en stond op van de bank. ‘Laten we nog een wijntje voor je gaan halen. Zelf wil ik nog een kop thee. Heb jij het koud? Ik ben wel een beetje rillerig’, voegde Katy eraan toe.

‘Ik heb het niet koud hoor, zal ik een sweater voor je gaan halen?’, vroeg Annie.

‘Als je dat zou willen doen, Annie. Zou je mijn witte vest willen halen, alsjeblieft?’, vroeg Katy.

‘Ik ben zo terug’, zei Annie en draaide zich om en liep de kamer uit. Katy volgde haar en liep naar de keuken om nieuwe drankjes te halen. Een paar minuten later hadden de vriendinnen hun plaats op de bank weer ingenomen.

‘Gaat het?’, vroeg Annie, toen ze beiden hun kussens en dekentjes goed legden.

‘Oh ja wel hoor, Annie. Ik ben helemaal niet gewend dat er zoveel aandacht besteed wordt aan ieder pijntje, en ongemakje. Maar ik kan je wel zeggen, dat ik niet een gemakkelijke patiënt ben. Ik heb weinig geduld. Je kunt dus wel raden hoe het momenteel tussen en mij en Tom gaat’, zei Katy met een fleem van spijt in haar stem. ‘Maar voor we alle details gaan bespreken, wil ik eerst de rest van jouw verhaal horen’. Katy zakte onderuit op de bank, nam een slokje van haar thee en luisterde naar Annie.

Annie legde uit dat ze na de confrontatie met Michel meteen doorgereden was naar huis. Ze heeft als een bezetene in het huis lopen poetsen. Ze heeft zelfs een chocoladecake gebakken, waar Wouter zo dol op is. ‘Ik was echt in een opperbest humeur toen Wouter thuis kwam. Ik was me van de prins geen kwaad bewust. Ik wilde hem met de cake in een goed humeur brengen. Toen Wouter thuis kwam en zei dat je ziek was, ben ik mijn hele plannetje vergeten. Om een lang verhaal kort te maken, Michel belde toen we net op het punt stonden boodschappen te gaan doen’. Annie nam een slok van haar wijn, terwijl Katy een slokje van haar thee nam.

‘Toen we boodschappen deden, voelde ik dat er iets niet helemaal in orde was. Ik dacht nog dat hij uit zijn humeur was omdat hij overstuur was over wat hij over jou gehoord had. Ik had er geen idee van dat Michel gebeld had voor we boodschappen gingen doen. Ik had ook geen flauw idee wat er aan de hand was toen we terug naar huis reden in plaats van dat we hier heen gingen. De rest is geschiedenis. Hij heeft me niet alleen een pak op mijn billen gegeven voor we hierheen kwamen, ik heb vanavond en morgenochtend nog veel meer tegoed. Hij heeft ook mijn autosleutels ingenomen. Ik heb hem nog nooit zo boos gezien, Katy’, zei Annie met tranen in haar ogen. ‘Ik voel me zo’n slecht mens’.

‘Je bent helemaal geen slecht mens. Je bent een geweldige vrouw, die soms hel;e domme dingen doet. Heb je Wouter hetzelfde verhaal verteld, dat je mij verteld hebt?’, vroeg Katy.

‘Daar heb ik de kans niet eens voor gehad. Hij wil er niet van horen, ook al omdat dit de tweede keer is deze maand dat ik gepakt ben voor te hard rijden. De eerste keer reed ik tussen de 120 en 130’, zei Annie.

‘Oh Annie! Ik wou dat ik iets kon doen waardoor je je beter voelde. Ik kan alleen maar zeggen ‘kop op’. Je weet dat hij heel veel van je houdt. Als dat niet zo zou zijn, zou hij zich niet zo druk maken. Je hebt hem gewoon heel erg laten schrikken. Geef hem een beetje tijd. Na een poosje wordt alles weer wat soepeler en krijg je vast je sleutels weer terug’, zei Katy. ‘Eén ding is zeker, je moet Wouter het verhaal vertellen dat je mij verteld hebt. Het zal de kwestie van het te hard rijden niet wegnemen, ben ik bang, maar het zorgt er wel voor dat hij het beter begrijpt. Dankjewel dat je het mij hebt willen vertellen. Ik moet toegeven, ik wilde dat ik een autootje voor mezelf had waar ik af en toe een eind mee zou kunnen rijden. Mag jij me leren hoe ik ermee kan scheuren’. Annie en Katy moesten beiden grinniken.

‘Oh mijn god. Je bent een ondeugd’, zei Annie met een boosaardige grijns. ‘Als die tijd ooit komt, reken maar! Dan zal ik het je laten zien’. Beide vrouwen grijnsden naar elkaar. ‘Nu is het jouw beurt om te vertellen, Katy. Vertel me alsjeblieft het hele verhaal, inclusief waarom Tom zo verschrikkelijk boos op je is’, zei Annie met een bezorgd gezicht.

‘OK, wil je me dat schrift aangeven wat er op de salontafel ligt? Daar heb ik dingen in geschreven. Ik zal het je voorlezen. Tom heeft me gevraagd alles op te schrijven, inclusief de straffen die hij me geeft. Dit zal het waarschijnlijk allemaal duidelijker maken dan wanneer ik het je allemaal vertel’, zei Katy. Ze nam het dagboek van Annie aan en sloeg het open. ‘Voordat ik begin met lezen, Annie, moet ik toegeven dat ik al maanden voor het probleem op de vlucht ben. Ik ben van mijn leven nog nooit zo dom bezig geweest. Ik hoop dat ik het niet te bont gemaakt heb’, voegde ze eraan toe. Ze boog zich naar het schrift en begon te lezen.

Toen Katy aan het voorlezen ging, stopte Tom met waar hij mee bezig was en legde de boormachine neer. Toen hij in de richting van Wouter keek, zag hij iemand de garage binnen komen. Het was Martin. ‘Ha buurman. Hoe gaat het?’, vroeg Tom terwijl hij naar voren stapte en Martin een hand gaf.

‘Oh, oh, oh, niet te hard knijpen, Tom’, zei Martin en trok een grimas. ‘En als antwoord op je vraag, met mij gaat het prima’, voegde hij er lachend aan toe.

‘Martin, ik geloof dat je Wouter wel kent, of niet?’, vroeg Tom terwijl hij naar Martin keek.

‘Die ken ik zeker’, antwoordde Martin. ‘Hoe gaat het Wouter? Lang geleden dat we elkaar gezien hebben’. Hij stak zijn hand naar Wouter uit om hem te begroeten.

‘Goed, Martin, echt goed. Heb je iets met je hand, Martin?’, informeerde Wouter.

‘Tja, laten we zeggen dat ik druk bezig geweest ben om mijn vrouw een lesje te leren. Ik denk dat ik het een beetje overdreven heb’, zei Martin een beetje beschaamd, terwijl hij over zijn handpalm wreef.

Wouter en Tom keken elkaar aan en grijnsden. Toen ze weer naar Martin keken, vroeg Wouter, ‘Met andere woorden, je hebt je vrouw een stevig pak op haar bips gegeven. Welkom in de wereld van de discipline voor vrouwen!’

Martin keek Wouter verrast aan. Toen keek hij naar Tom. Toen hij iets wilde zeggen, onderbrak Tom hem. ‘Het is al goed, Martin. Wouter legt zijn vrouw ook over de knie. We waren daarnet zelfs de verhalen aan het uitwisselen van de recente straffen die we onze vrouw gegeven hebben’. Tom gaf Martin een klap op zijn schouder en zei, ‘Heb je zin om een biertje te drinken met een paar mannen die ook een pijnlijke hand hebben?’

‘Klinkt goed’, zei Martin met een zucht van verlichting.

Tom draaide zich om en liep naar de koelkast. ‘Mijn God, Wouter, denk je dat we genoeg bier hebben?’, vroeg Tom verbaasd.

‘Ik wilde niet dat we tekort zouden hebben, maatje’, antwoordde Wouter.

‘Goed bedacht’, stemde Tom in en hij liep terug naar zijn maatjes en deelde het bier rond. ‘En Martin, kom je ons vertellen over de kennismaking van je vrouw en jij met deze nieuwe levensstijl? Ik neem aan dat je een en ander in de praktijk gebracht hebt sinds de laatste keer dat we elkaar spraken. Wanneer je klaar bent met je verhaal hebben Wouter en ik wellicht nog een paar aandachtspunten. Ondertussen kun je ons misschien helpen met dit vogelhuisje. Een paar extra handen zouden goed uitkomen’, zei Tom terwijl hij met een brede glimlach naar Wouter keek.

De drie mannen vertelden elkaar hun verhaal. Ze dronken een paar biertjes. En Martin stelde een heleboel vragen. Ondertussen vorderde de constructie van het vogelhuisje gestaag.

Toen Katy klaar was met het voorlezen van haar dagboek, legde ze het boek op de tafel. ‘Er is nog iets wat ik niet in het dagboek geschreven heb. Ik denk dat ik daar de volgende keer over zal schrijven’, zei Katy.

‘Waar moet je dan nog over schrijven’, vroeg Annie. ‘Zo te horen staat alles erin’.

‘Tja, tijdens de afgelopen drie dagen, heeft Tom me harder op mijn bips gegeven dan gedurende alle jaren van ons huwelijk tot nu toe. Het valt niet mee, Annie. Toch heeft Tom zo zijn eigen manier om me tot de orde te roepen. Ik besef me dat hij dit doet, zelfs als hij me een pak slaag geeft, omdat hij van me houdt. Op de eerste dag gaf hij me deze roos voor hij me over de knie legde’. Katy keek naar de enkele roos. ‘Gisteren gaf hij me die rozen daar op tafel en daarnet, vlak voor Wouter en jij arriveerden, werd een grote bos rozen met gipskruid bezorgd. Ze staan in de eetkamer’. Katy’s ogen vulden zich met tranen.

‘Ik zag ze staan, Katy. Ze zijn prachtig’, zei Annie met een glimlach.

‘Ik weet verder niets te zeggen, Annie, behalve dat ik veel van hem houdt en dat het me erg spijt dat ik hem zo gekwetst heb’. Er rolde een traan over het gezicht van Katy terwijl ze naar de rozen keek. ‘Verdomme’, zei ze, ‘wat heb ik hier een hekel aan’.

In de garage werden ondertussen de laatste werkzaamheden aan het vogelhuisje verricht. ‘Het is een meesterwerk!’, zei Wouter terwijl hij bij de werkbank weg stapte. ‘Je hebt een geweldig werk verricht’, voegde hij eraan toe.

‘Dank je Wouter. Ik hoop dat mijn vrouw er ook zo over denkt. In de gemoedstoestand waarin ze momenteel verkeerd, zal ze ongetwijfeld in tranen uitbarsten. Ik kan daar wel mee omgaan, hoor. Het betekend dat ik haar in mijn armen moet houden, haar moet kussen en een beetje over haar billen moet wrijven’, zei Tom met een ondeugende grijns. ‘En wie weet waar dat allemaal toe leidt’.

Martin glimlachte. Weet je, Tom. Ik geniet van de nabijheid die een pak slaag met zich meebrengt. Ik begrijp nu een stuk beter wat je eerder vandaag zei. Kim en ik hebben in tijden niet zo geknuffeld en zijn weet ik hoelang niet zo close geweest als daarnet. Ik ben er van overtuigd dat we nog een lange weg te gaan hebben, maar ik wil onder geen voorwaarde terug naar de oude situatie. En waarschijnlijk kan ik jullie hulp de komende tijd nog hard gebruiken’, zei Martin grijnzend.

‘Geen probleem, Martin. Wouter en ik zullen ook niet overal antwoord op hebben, maar we hebben het er regelmatig over onder het genot van een koud biertje. Zouden Kim en jij ook moeten doen. Blijf er over praten. Hoe meer je het erover hebt, hoe dichter je bij elkaar komt. En het belangrijkste van alles is dat je geduld met Kim en met jezelf hebt’, voegde Tom eraan toe.

‘Nu we het toch over Kim hebben, ik kan beter naar huis gaan om te kijken of Kim al wakker is. Misschien heeft ze me nodig, als jullie begrijpen wat ik bedoel’, zei Martin met een ondeugende lach.

‘Je bent een snelle leerling’, zei Wouter en gaf Martin een klap op zijn schouder. ‘Succes ermee!’

‘Dank je Wouter, en jij ook bedankt voor alles Tom. Jullie zijn geweldig’, zei Martin. Hij stak zijn hand uit om de handen van de beide vrienden te schudden.

‘Graag gedaan, buurman. Bedankt voor je hulp met het vogelhuisje’, antwoordde Tom. ‘Kom gerust eens langs met Kim. Het zou goed zijn als ze zich wat meer met haar buren zou bemoeien’, voegde Tom eraan toe.

Martin grinnikte. ‘Geef me een beetje tijd. Ik heb momenteel even andere dingen te doen voor ik haar ertoe kan brengen van kennissenkring te veranderen, als je begrijpt wat ik bedoel’, zei Martin terwijl hij naar buiten liep. ‘Nogmaals bedankt, mannen!”

Terug bij de werkbank nam Tom een slok bier en keek naar het vogelhuisje. Hij zei lange tijd niets. ‘Ik ben het met je eens, Wouter. Het is allemaal op zijn pootjes terecht gekomen. Zou je me nog even willen helpen dat ding naar buiten te sjouwen en op het voetstuk te plaatsen dat ik daar gemaakt heb?’

‘Laten we dat maar doen’, zei Wouter. Een paar minuten later was het vogelhuisje op het fundament geplaatst en goed vastgezet. De heren deden een stap terug en namen hun werk keurend in ogenschouw. ‘Verdomd goed werk, maatje’, zei Wouter terwijl hij Tom een schouderklop gaf. ‘Wat gaan we nu doen?’

‘Ik zal het gereedschap nog even opruimen. Als jij een paar biertjes uit de koelkast haalt, dan kunnen we de garage afsluiten. We hebben de meiden lang genoeg alleen gelaten. Ik denk we dat maar eens moeten kijken hoe zij het maken. Wat dacht je ervan?’, zei Tom.

‘Ik ben het helemaal met je eens Tom’, zei Wouter. En wat weet je ervan? Misschien moeten ze allebei wel een pak op hun billen hebben’.

Toen alles klaar was en ze naar het huis liepen, bedankte Tom Wouter voor zijn hulp. ‘Je weet niet half hoe opgelucht ik ben dat het ding af is. Katy zeurde er al een hele tijd over, totdat ze het uiteindelijk opgegeven heeft. Ze weet niet eens dat ik er mee bezig was. Maar bovenal, Wouter, wil je bedanken voor al je hulp en steun met wat er momenteel met Katy gebeurd’. Hij reikte naar de deurknop, maar voor hij de deur opende hield hij even in. ‘Verdomme!’, zei Tom. ‘Wat heb ik hier een hekel aan’.  

De geur uit de keuken kwam beide mannen tegemoet toen ze het huis binnenstapten. ‘Oh, man, Wouter, ik ruik gebakken aardappelen met uien’, zei Tom met een glimlach.

‘Ik heb reuzentrek’, zei Wouter.

Ze liepen rechtstreeks naar de keuken. De geur maakte dat het water hen in de mond liep. ‘Ik weet niet hoe jij erover denkt, maatje, maar ik denk dat het de hoogste tijd is om de barbecue aan te steken. Wat vind jij?’, vroeg Wouter.

‘Goed plan’, antwoordde Tom. Hij was al bij het fornuis en tilde het deksel van de pan op. Het was een pan vol aardappelen en in de andere pan zaten sperziebonen met champignons en spekjes. ‘Zie je wat daar inzit, Wouter?’

‘Ziet er goed uit, maatje, ziet er goed uit’, zei Wouter die over de schouder van Tom meekeek.

Annie kwam de keuken binnen vanuit de eetkamer waar zij en Katy de tafel aan het dekken waren. ‘Hebben jullie al honger’, vroeg ze glimlachend.

‘Nou en of, schatje! Waar is het vlees? Ik ga naar de barbecue zodra ik me een beetje opgeknapt heb’, zei Wouter.

‘Ik breng het zo bij je samen met de andere dingen die je nodig hebt. OK?’, zei Annie en liep naar het aanrecht. Wouter knikte en gaf haar een kusje op haar mond, gaf haar een tik op haar bips en liep naar de badkamer. Annie glimlachte.

‘Waar is Katy?’, vroeg Tom toen hij bij het fornuis weg stapte.

‘Oh, die is in de eetkamer, Tom. Ze zal…oh daar is ze’, zei Annie toen Katy de keuken binnenkwam.

Tom draaide zich om en greep zijn vrouw en trok haar in zijn armen. Hij leunde tegen het aanrecht. Hij kuste haar voorhoofd en rook haar haren. ‘Hoe is het met mijn schatje?’, vroeg hij.

‘Prima, liefje’, antwoordde ze met een glimlach. ‘Jullie hebben gedaan wat mannen af en toe moeten doen, of niet?’

‘Dat klopt, schatje’, zei Tom terwijl hij haar nog een kus op haar voorhoofd gaf. ‘Je weet niet half wat voor werk we wel niet verzet hebben. En Annie en jij? Hebben jullie gedaan wat gehoorzame meiden zouden moeten doen?’, vroeg Tom terwijl hij Katy met gefronste wenkbrauwen aankeek.

Katy keek op, glimlachte en antwoordde, ‘Ja Tom. We zijn heel braaf geweest. Hun lippen ontmoeten elkaar voor een vluchtig kusje en Tom gaf haar een liefdevol kneepje. Hij reikte naar haar billen en gaf haar een paar liefdesklapjes’.

Annie pakte net het vlees uit de koelkast  toen Wouter de keuken weer binnenkwam. ‘Kijk liefje, pak aan. Ik breng de andere schaal’.

‘Hebbes’, zei hij terwijl hij zich omdraaide in de richting van de achterdeur. ‘En nu ophouden jullie twee, mijn vrouw is er bij. Willen jullie haar in verlegenheid brengen?’, zei Wouter bij het verlaten van de keuken. Annie liep hoofdschuddend achter Wouter aan.

‘Trek je maar niets van hem aan’ zei Annie terwijl ze voorbij liep. Ze moesten er allemaal om lachen.

Katy keek Tom aan en zei, ‘Als je het niet erg vindt, eten we vanavond in de eetkamer. De tafel is al gedekt. Ik ben een beetje rillerig en heb geen zin om naar buiten te gaan. Bovendien wil ik een beetje het zicht houden op de prachtige bos bloemen die ik van een geweldige vent gekregen heb’. Ze keek Tom lachend aan.

Hij drukte haar steviger tegen zich aan. ‘Natuurlijk vind ik dat niet erg. Wat je wilt, liefje. Misschien moet je anders eerst nog even gaan liggen?’

“Nee, niet nodig. Ik heb net met Annie al een poos op de bank gelegen toen jullie in de garage waren’, antwoordde Katy. ‘Het gaat prima’.

‘Zolang je het maar niet overdrijft, Katy. Luister alsjeblieft goed naar me. Ik meen het. Is dat duidelijk?’, vroeg hij terwijl hij haar in zijn sterke armen hield. Katy knikte bevestigend.

‘Mooi zo’, fluisterde Tom. Toen hij Katy los liet liep hij naar de keukentafel en trok een stoel er onder vandaan. Hij ging zitten en gebaarde Katy dat ze op zijn schoot moest komen zitten. Katy ging dicht tegen hem aan zitten en legde haar hoofd op zijn schouder. Tom glimlachte terwijl hij zijn sterke armen om haar heen deed. ‘Hebben Annie en jij je vermaakt?’, vroeg Tom.

‘Zeker weten, liefje. Ze is een echte lieverd. Ik ben heel erg op haar gesteld. We hebben ons prima vermaakt’, zei Katy terwijl ze in zijn armen lag. ‘Ik denk dat we beiden ook weer een beetje tot onszelf gekomen zijn. Het was aangenaam’, voegde Katy eraan toe.

Tom wreef over Katy’s rug en wiegde haar heen en weer. Ze hielden elkaar stevig beet en genoten van elkaars nabijheid. ‘Beter dan dit kan het niet zijn’, dacht Tom bij zichzelf. ‘Ik houd van je schatje’, fluisterde hij.

‘Ik ook van jou’, antwoordde ze met een zacht stemmetje.

‘Annie en Wouter gaan niet lang na het eten weer naar huis, liefje. Denk je dat we het niet te laat hoeven maken en naar bed gaan als ze vertrokken zijn’, vroeg Katy.

Tom grinnikte, ‘Kun je gedachten lezen, schatje? Natuurlijk gaan we lekker vroeg naar bed’. Hij kuste haar op haar voorhoofd. ‘Als je even opstaat, kan ik me even wat opknappen voor we gaan eten. Wouter zal hier over een paar minuten met het vlees zijn en ik ben uitgehongerd’, voegde Tom eraan toe. Katy stond op. Ze glimlachte naar Tom. ‘Wat is er zo grappig’, vroeg hij en gaf haar een kus op haar mond.

‘Niets eigenlijk. Ik hou van je en ik weet dat jij van mij houdt’, voegde ze eraan toe.

Tom lachte terug, met een twinkeling in zijn ogen, ‘dat is wederzijds, schatje!’ Hij pakte Katy en omhelsde haar liefdevol. Hij kuste haar met hart en ziel. En Katy kuste hem gepassioneerd terug. ‘Verdomme, wat houd ik veel van je’, zei Tom toen ze elkaar loslieten. Hij gaf haar nog een vluchtig kusje op haar mond. ‘Ik ben zo terug. Niet weggaan’, zei hij. Hij draaide zich om en ging naar de badkamer. Katy keek hem na tot hij door de deuropening was verdwenen. Ze had tranen in haar ogen. ‘Wat een geweldenaar’, dacht ze bij zichzelf.

Niet lang daarna zaten de vrienden met elkaar rond de tafel. Het eten was lekker en de verhalen vermakelijk. Toen Annie opstond en de borden opstapelde vroeg ze of iemand trek had in cake. Tom en Wouter zeiden dat ze wel een stukje wilden en Katy bedankte.

Een paar minuten later kwam Annie aanlopen met de toetjes en voor iedereen nog een drankje. Hoe langer de stellen bij elkaar waren hoe serieuzer de gesprekken werden, leek het wel. ‘Het waren overheerlijke biefstukken, maatje, bedankt’, zei Tom.

‘Heel erg graag gedaan’, antwoordde Wouter.

Tom keek naar Annie, ‘en jij ook bedankt voor alles. Het was voortreffelijk. Ik zit helemaal vol’.

‘Graag gedaan Tom. Ik heb het echter niet alleen gedaan. Katy heeft ook geholpen’, antwoordde ze. Toen ze naar Tom keek en zag hoe hij Katy aan keek, kon ze wel door de grond zakken. ‘Oh Nee! Dat had ik niet moeten zeggen, hè?’, zei Annie verdrietig.

‘Nee hoor Annie, het geeft niet’, antwoordde Katy snel.

‘Je hebt niets gezegd dat ik niet al wist, Annie. Ik ken Katy al wat langer dan vandaag en ik herken haar kookkunsten uit duizenden. En zoals ik al zei, het was voortreffelijk’, voegde Tom er met een soort beleefde strengheid aan toe.

‘Graag gedaan, Tom’, antwoordde Annie opgelucht. Ze keek Katy met een glimlach aan. Katy glimlachte terug. Er werd niets gezegd. Dat was niet nodig. Katy was degene die buiten haar boekje gegaan was. En dat wist ze. Onmiddellijk kneep haar maag samen toen de woorden van Tom in haar hoofd echoden. ‘Als je zelfs maar een beweging in de richting van de keuken maakt, dan vlieg je in no time over de knie. Begrepen?’ Natuurlijk begreep ze heel goed wat hij zei. Zeker nu het te laat was. De teleurstelling was van zijn gezicht af te lezen. Toen ze Annie hielp in de keuken, vond Katy het niet zo veel voorstellen. Ze had gerust. Ze voelde zich prima. Ze kon haar vriendin best even in de keuken helpen.

Tom boog zich naar Katy toe. ‘Wouter, Annie en ik ruimen de boel op, Katy. Ga jij maar naar de kamer en schrijf wat in je dagboek. Vergeet alsjeblieft niet bepaalde details te vermelden. We komen je gezelschap houden zodra we hier klaar zijn’.

‘Goed schatje’, zei Katy terwijl ze opstond van tafel. ‘Dankjewel Annie en Wouter voor het lekkere eten. Het was heerlijk. Bovendien was het gezellig om weer even bij elkaar te zijn’. Tom hielp haar overeind. Hij gaf haar een knuffel. Toen ze hem aankeek, gaf hij haar een knipoog en lachte.

‘Het is al goed, Katy’, fluisterde hij in haar oor en gaf haar een tik op haar billen. ‘Ga nu maar’.

Katy was nog steeds aan het schrijven toen Wouter, Annie en Tom de kamer binnenkwamen. Ze legde haar pen neer en ging bij Tom op de bank zitten. Hij trok haar tegen zich aan. De vier zaten zo nog een paar minuten.

‘We gaan maar weer eens die kant op’, zei Wouter terwijl hij opstond. ‘Annie en ik hebben nog wat dingen te behapstukken vanavond en ik weet zeker dat jullie ook nog even alleen willen zijn’.

Toen Wouter en Annie weg waren, keek Tom Katy aan en vroeg of ze klaar was met haar dagboek. ‘Nog niet helemaal’, antwoordde ze.

Hij trok haar in zijn armen en drukte haar stevig tegen zich aan. ‘Ga het nog maar even afmaken. Dan ga ik even een snelle douche nemen’, zei Tom.

Zonder nadenken, antwoordde Katy, ‘Ja Tom’.

Tom boog zich naar haar toe en gaf haar een kus op haar wang, om vervolgens de kamer uit te gaan. Katy zag hem door de deuropening verdwijnen. ‘Ik zal mijn leven beteren, Tom. Ik zal mijn leven beteren’, dacht ze bij zichzelf. Terwijl ze naar het bureau liep, fluisterde Katy, ‘Verdomme! Wat heb ik hier een hekel aan’.

Toen hij thuis de oprit opgereden was, draaide Wouter de contactsleutel om. ‘Ik geloof dat we dit vandaag al eens eerder meegemaakt hebben’, zei hij terwijl hij zich naar Annie toedraaide. Ze kon niets anders dan haar echtgenoot een flauw glimlachje geven. Als er nu iets gezegd zou worden zou ze zo in tranen uitbarsten. Instinctief had Wouter dit in de gaten en drong niet aan. In plaats daarvan stapte hij uit en liep om de auto heen. Toen Annie uitstapte stond ze oog in oog met Wouter. Het hart klopte haar in de keel. Ze draaide zich om in de richting van het huis, maar Wouter pakte haar gezicht in beide handen. Hij keek haar lange tijd aan. Toen boog hij zich voorover en kuste haar.

Annie’s handen verdwenen onder het overhemd van Wouter tijdens de kus. Toen de kus ten einde was liet Wouter haar gezicht los en trok haar stevig tegen zich aan. Lange tijd was verstreken toen Wouter fluisterde, ‘Kom, laten we naar binnen gaan’.

Toen ze het huis inliepen, liep Annie direct door naar de slaapkamer. Wouter volgde haar. Geen van beiden zei iets. Ze waren beiden diep in gedachten verzonken. Annie begon zich uit te kleden. Haar handen trilden. Wouter liep naar de ladekast en haalde de sleutels en het kleingeld uit zijn zakken. Hij haalde zijn portefeuille ook uit zijn broek.

Toen Annie haar nachthemd over haar hoofd trok, zei Wouter, ‘Geen onderbroek’. Zonder een woord te zeggen, deed ze hem uit. Ze raapte haar kleren op en begon ze op te vouwen. ‘Als je klaar bent, kom je naar de huiskamer, schatje. Ik ga de hond te eten geven. Daarna gaan we er nog even voor zitten. We hebben nog wat te bespreken. Neem de plaid maar even mee, dan blijf je warm tijdens ons gesprek’, voegde hij eraan toe.

‘Goed liefje’, zei Annie zachtjes. Hun ogen ontmoetten elkaar. Ze konden beiden zien hoe de ander zich voelde. Wouter glimlachte naar haar en draaide zich om en liep de kamer uit. Hij liep de keuken in om koffie te gaan zetten. Vervolgens ging hij naar bijkeuken. Hij bleef een paar minuten bij zijn hond, Ceasar, tot hij enigszins kalmeerde. Hij hield er niet van zijn vrouw te straffen, maar ze liet hem geen keus.

Toen hij de keuken weer binnenkwam, schonk hij twee mokken koffie in en liep naar de bank. Niet lang daarna kwam Annie hem gezelschap houden. Hij kon zien dat ze gehuild had. Dat deed hem inwendig zeer’. ‘Kom hier Annie’, zei hij en opende zijn armen. Zij klom bij hem op schoot en kroop dicht tegen hem aan. Hij sloeg de plaid om haar heen.

‘Ik heb koffie voor je gemaakt. Ik wist niet zeker of je wel zou willen. Je hoeft het niet op te drinken hoor schatje’, zei hij terwijl hij Annie de mok aangaf.

‘Dank je’, zei ze terwijl ze de beker aanpakte. ‘Ruikt goed’.

Ze slurpte van de koffie en kroop nog dichter tegen Wouter aan. Toen Annie opgehouden was met trillen en Wouter wist dat ze wat gekalmeerd was, pakte hij haar beker en zette deze naast die van hem op de salontafel. Toen hij haar weer in zijn armen genomen had, kon het gesprek beginnen. Wouter vroeg Annie om hem alles te vertellen, vanaf het begin van de dag totdat ze zo roekeloos gereden had. Hij stelde veel vragen. Af en toe gaf hij haar een kus op haar voorhoofd of gaf haar een liefdevol kneepje.

Annie wist niet goed waar ze moest beginnen. Het was gemakkelijker geweest om het verhaal aan Katy te vertellen. Door zijn manier van vragen, kalmeerde Annie echter en raakte aan het vertellen. Ze vertelde hem over haar opgekropte gevoelens, degene die ze gevoeld had toen ze bij Lelystad over de parkeerplaats gelopen had. Annie had deze gevoelens niet aan Katy verteld, daarvoor waren ze te intiem. En terwijl ze spraken leidde Wouter haar steeds naar nieuwe inzichten en gedachten. Hij hielp haar het negatieve aan de kant te schuiven en het positieve van de voorbeelden naar de voorgrond te halen. En nog steeds gaf hij haar af en toe een kus op haar voorhoofd of een kus op haar wang als hij voelde dat ze dit nodig had. Geduldig luisterde hij naar haar verhaal.

Niet lang daarna was ze uitgesproken. Beiden spraken lange tijd niet, totdat Annie zich naar hem toeboog en hem een dikke kus gaf, ‘Dank je wel, liefje’, zei ze met tranen in haar ogen. Wouter boog zich naar haar toe en gaf haar een kus. ‘Graag gedaan, schatje, graag gedaan’, glimlachte hij. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en begon te snikken. Wouter hield haar stevig beet, en liet haar huilen. Af en toe wiegde hij haar heen en weer en wreef over haar rug. Dan gaf hij haar een kus op haar voorhoofd, en fluisterde, ‘ik hou van jou’.

Annie bleef een hele poos huilen. Wouter stimuleerde haar het allemaal te laten gaan. ‘Het is goed, schatje. Ik ben bij je. Je bent veilig’, fluisterde hij. Annie kalmeerde tenslotte en keek Tom met een verdrietige glimlach aan.

‘Gaat het, schatje?’, vroeg Wouter.

‘Ja, het gaat wel. Het spijt me van al die tranen. Het wilde maar niet stoppen. Ik weet niet waar ze allemaal vandaan komen. Echt waar niet’, zei ze.

‘Ik denk dat je het allemaal veel te lang opgekropt hebt. Misschien moeten we maar eens wat vaker zo’n gesprekje voeren. Wat zeg je daar van?’, vroeg Wouter.

‘Dat lijkt me een goed idee’, antwoordde Annie.

‘Ik heb een voorstel. Ik wil dat je je gezicht met koud water gaat wassen. En houd je polsen een paar minuten onder koud stromend water. Dan pak ik nog een kop koffie. Als je terugkomt moeten we vervolgens over je rijgedrag hebben’, zei Wouter. ‘Moet ik iets voor je meenemen uit de keuken? Ik neem aan dat je geen koffie meer wilt’.

‘Ik wil wel een glas koud water’, antwoordde Annie.

‘OK. Dan pak ik een glas water voor je. Ga jij je maar even opknappen’. Wouter hielp Annie overeind van zijn schoot. Ze knuffelden even en vervolgens gaf Wouter haar een klets op haar billen. ‘Ga nu maar’, bromde hij.

Zonder nog een word te zeggen draaide Annie zich om en liep naar de slaapkamer. Wouter ging naar de keuken. Hij schonk een kop koffie in en leunde even tegen het aanrecht. Hij haalde diep adem en nam een slok van zijn koffie. Hij overdacht wat en hoe hij tegen Annie zou zeggen. Hij schudde zijn hoofd, zette zijn koffie neer en pakte een glas uit het keukenkastje. Hij had liever zelf een pak slaag dan dat hij onder ogen zag waar hij straks mee geconfronteerd zou worden en wat hem stond te doen. Tom had gelijk, dacht Wouter. Het was gemakkelijker om over straffen te praten dan het in werkelijkheid te doen.

Wouter ging met de koffie en het water naar de woonkamer. Hij zette beiden op de salontafel en liep vervolgens naar het toilet. Toen hij terugkwam in de woonkamer, was Annie daar ook gearriveerd.

‘Kom je weer bij me op schoot zitten?’, vroeg hij.

‘Als je het niet erg vindt. Ik houd ervan wanneer je me vasthoudt’, zei ze. ‘Het geeft me een geborgen gevoel’.

Wouter ging zitten en opende zijn sterke armen. Annie klom bij hem op schoot en kroop dicht tegen aan. Hij hield haar stevig beet en deed de plaid om haar heen. Hij wreef over haar rug.

‘Voel je je al wat beter, schatje?’, vroeg Wouter.

‘Ja, ik voel me altijd goed als we praten en jij me vasthoudt’, antwoordde ze.

‘Goed zo’, zei hij. ‘En vertel me nu alles over de autorit en wat je deed toen je bij Lelystad wegreed en waarom je dat deed’.

Annie had in het begin moeite de juiste woorden te vinden. Wouter hielp haar geduldig totdat ze langzaam maar zeker open bloeide en vertelde wat er in de auto gebeurd was. Toen ze uitgesproken was en alle vragen van Wouter beantwoord had, haalde hij diep adem en draaide zich van haar weg en staarde uit het raam. Er leek geen einde aan de stilte te komen.

Toen hij Annie aankeek, wist Wouter dat het zijn beurt was het woord te nemen. ‘Ik zal je om te beginnen iets vertellen over de auto, Annie. Ik wil dat je goed naar me luistert. Mocht je iets niet snappen, zeg dat dan alsjeblieft. Dan zal ik het proberen uit te leggen’, zei Wouter. ‘OK?’

‘Ja Wouter, ik zal goed opletten’, antwoordde Annie. Haar hart ging als een bezeten tekeer.

‘Jij en ik weten dat je een klein autootje hebt. We hebben het daar al meerdere keren over gehad. We hebben er samen in gereden en je had mijn toestemming er alleen in te rijden als je er verstandig mee om zou gaan en mijn aanwijzingen strikt zou opvolgen. Ik weet dat je goed kunt rijden, Annie, ik weet dat je het kunt. Maar wat je maar niet wilt begrijpen is dat er bepaalde veiligheidsvoorschriften zijn. Je kunt er maar niet zomaar wat op los rijden’. Wouter pauzeerde. Hij haalde een paar keer diep adem. Zijn hart ging als een bezetene tekeer. Hij nam een slok koffie en keek weer naar buiten.

Toen hij zijn beker neerzette, ging Wouter verder. ‘Gistermiddag, was ik eerder thuis dan jij, Annie. Toen ik in de garage aan het werk was, zag ik dat een van de voorwielen een zachte band had. Hij was niet helemaal leeg. Ik zag ook dat in het wiel zelf een scheur zat. We hebben die wielen er pas om. Ik haalde het wiel eraf en zette de reserve erom. Het liep tegen vijven, ik heb het wiel dus naar Quickfit gebracht om het te laten vervangen of repareren. Na een kleine inspectie hebben ze besloten het hele wiel te vervangen’.

Wouter haalde diep adem en blies deze langzaam uit. Hij klemde zijn kaken stevig op elkaar. Annie kromp ineen toen ze zijn kaken zag verstrakken. Ze deed haar ogen dicht in een poging de tranen tegen te houden. Wouter ging door met zijn verhaal.

‘En dan komen we nu bij de staat van je auto op het moment dat jij er vanmorgen mee ging rijden. Het reservewiel wat ik er gister omheen gedaan heb, is niets meer dan een zogenaamde ‘thuisbrenger’, Annie. Ik heb deze erom gezet omdat ik de auto niet op de krik wilde laten staan. Dat is gevaarlijk, zeker als de kleinkinderen hier rondlopen. Verder zou ik de auto niet eens gebruikt hebben om mee naar de supermarkt te rijden, laat staan om er met 150 over de snelweg te scheuren’. De boosheid die hij voelde bereikte bijna een kookpunt.

Wouter pakte haar gezicht in beide handen, zodat ze niet weg kon kijken. ‘Snap je nu hoeveel geluk je gehad hebt, Annie?’, vroeg Wouter. ‘Heb je enig idee wat er gebeurd zou zijn als je een klapband gekregen had bij de snelheden die jij gereden hebt? Ik ben er van overtuigd dat ze je van het asfalt hadden kunnen schrapen’.

Wouter bleef haar gezicht vasthouden. Zijn woorden klonken streng. Hij was vastbesloten Annie de les te lezen. ‘We hadden een afspraak samen. Nog geen twee weken geleden hebben we die gemaakt, toen je voor het laatst zo hard gereden had. Je mocht er niet met de auto op uit zonder dit eerst aan mij te vragen. Hebben we dat afgesproken, of niet, Annie?’, vroeg Wouter. Toen ze niet antwoordde herhaalde hij zijn woorden, ‘Of niet?’

‘Ja Wouter, dat klopt’, fluisterde Annie. De tranen liepen over haar wangen.

‘Heb je begrepen wat ik geprobeerd heb je uit te leggen?’, vroeg Wouter.

‘Ja Wouter, dat heb ik begrepen’.

‘Mooi zo! Dan begrijp je ook volkomen wat je zo te wachten staat, of niet?’, vroeg Wouter.

‘Ja Wouter, ik begrijp het volkomen’, huilde Annie.

‘Vertel het me, zodat ik zeker weet dat we er het zelfde over denken’, zei Wouter sarcastisch.

‘Ik krijg een pak op mijn bips’, huilde Annie.

‘Ja liefje, ik ga je een pak op je billen geven’, zei Wouter. Hij trok de plaid weg en vroeg Annie op te staan. Toen ging hij staan en pakte haar hand. Samen liepen ze naar de slaapkamer. Hij stopte in het midden van de kamer.’Blijf hier staan, alsjeblieft’, zei Wouter streng. Nadat hij de stoel met de rechte rugleuning gepakt had, ging hij zitten en begon de mouw van zijn overhemd op te rollen. Annie keek toe en huilde. ‘Moet je me niet iets vragen, Annie?’

‘Het spijt me, schatje. Vergeef me alsjeblieft’, smeekte ze.

‘Ik had je wat gevraagd. Antwoord me. Maak het niet moeilijker dan het al is’, baste Wouter.

‘Wil je me alsjeblieft een pak slaag geven omdat ik vanmorgen zonder toestemming de auto gepakt heb, en er onverantwoord in gereden heb’, snikte Annie.

Wouter keek naar Annie en bestudeerde haar gezichtsuitdrukking. ‘Goed zo, meisje!’, zei hij. Hij haalde diep adem en blies deze langzaam uit, en vervolgde, ‘Ja Annie, ik zal je een pak slaag geven. Je gaat het pak op je bips krijgen dat je verdiend hebt’. Hij pakte haar hand en leidde haar over zijn knie. Hij schikte haar in de juiste positie en schoof vervolgens haar nachthemd omhoog om haar billen te ontblootten. Wouter zei Annie stil te liggen en zich niet te verzetten. Hij omklemde haar middel stevig met zijn linkerarm en begon te slaan. Hij sloeg vanaf het begin hard toe. Er was geen opwarming.

Annie deed haar best om niet te stribbelen en te schoppen tijdens het pak slaag. Maar de pijn was intens. Ze kon zich vanaf het begin niet inhouden. Wouter stopte uiteindelijk om Annie weer goed over de knie te leggen en deed zijn rechterbeen over haar beide benen om haar beter op haar plaats te kunnen houden. Klets na klets bleef neerkomen op haar billen en de bovenkant van haar bovenbenen. Er was geen pauze in het pak slaag. Wouter was er zo op gefixeerd haar een ongenadig pak slaag te geven dat hij de pijn aan zijn eigen hand negeerde. In plaats daarvan lette hij goed op het verkleuren van haar billen. En met iedere klap bleef hij haar de mantel uitvegen. Maar Annie ving de woorden niet op. Ze was in haar eigen wereld en probeerde de extreme pijn aan haar billen en benen op te vangen.

Na een minuut of vijf, zes stevig doorslaan en kort na de overgave van Annie, stopte Wouter. Hij hielp haar overeind en hield haar even vast. ‘Ik wil dat je in de hoek gaat staan. En niet aan je billen komen. Je kent onze gewoonte. Begrepen?’, vroeg Wouter.

‘Ja Wouter’, huilde Annie. ‘Het spijt met, liefje’. Wouter draaide haar om en begeleidde haar naar de hoek haar aansporend met harde klappen op haar bips. Annie hield haar nachthemd aan de voorkant in twee vuisten vast, om zo haar donkerrode billen bloot te houden. Op deze manier hield ze haar handen tevens bij haar brandende bips vandaan. Ze sprong van de ene voet op de andere in een poging te pijn  te verminderen. Wouter liep achter haar en sloeg haar beurtelings op iedere bil.

‘Houd daar mee op. Je weet dat ik dat niet wil’, zei hij.

‘Het spijt me. Het spijt me. Sla me alsjeblieft niet meer’, smeekte Annie. ‘Het doet zo’n pijn’.

‘Dat is de bedoeling ook! En we zijn nog maar pas begonnen, schatje. Als ik jou was zou ik maar even genieten van de adempauze die ik je bied’, zei Wouter. Hij sloeg haar weer hard op iedere bil, en zei, ‘En gedraag je een beetje!’

‘Dat zal ik doen. Dat zal ik doen. Dat zal ik doen. Oh, dat zal ik doen’, huilde Annie.

Wouter bleef een hele poos achter haar staan. Hij leunde met beide handen tegen de muur boven het hoofd van Annie. Hij sprak geen woord. Inwendig schreeuwde hij nog van pijn, toen hij naar Annie’s huilen en snikken luisterde. Wouter moest zich beheersen haar niet in zijn armen te nemen en haar tegen zich aan te drukken. Uiteindelijk draaide hij zich om en liep de kamer uit. Hij ging naar de badkamer en waste zijn gezicht en hield zijn polsen onder de koude kraan. Hij gooide nogmaals water in zijn gezicht en pakte vervolgend een handdoek om zich af te drogen. Toen liep hij terug naar de slaapkamer en ging op de stoel zitten. Hij zat daar zwijgend en leunde met zijn ellebogen op zijn knieën en staarde naar de vloer en wachtte tot Annie enigszins gekalmeerd was.

‘Kom maar weer eens hier Annie’, zei Wouter rustig maar met een besliste ondertoon nadat hij rechtop was gaan zitten. ‘Ik wil dat je deze keer aan de linkerkant komt staan’, zei hij toen hij naar de vloer wees. Annie kromp ineen en liep langzaam naar de bedoelde plaats.

Toen hij naar zijn rechterbeen wees, had Annie weinig keus dan over zijn knie te gaan liggen. Wouter zou zijn linkerhand gebruiken voor dit deel van het pak slaag. Het maakte niet zoveel uit welke hand hij gebruikte. Ze waren beiden sterk. Beiden konden behoorlijk indruk maken, wist Annie uit ervaring.

Wouter prepareerde Annie voor deel twee van het pak slaag. Met haar nachthemd omhoog geschoven en Annie stevig onder zijn rechterarm geklemd, plaatste hij zijn been weer over haar benen om haar op haar plaats te kunnen houden. Hij wist dat het geen zin had haar te vragen om stil te blijven liggen. De kleur van haar bips maakte hem duidelijk dat dit niet zou lukken. Zonder een woord te zeggen, begon Wouter Annie te slaan. En hij ging hier rustig mee door terwijl zij huilde en smeekte en de welbekende beloftes maakte. Af en toe vroeg hij haar of ze haar lesje al begon te leren omtrent haar rijgedrag. Uiteindelijk, nadat de klappen een minuut of vijf, zes onafgebroken waren neergedaald, stopte Wouter.

Annie lag naakt over zijn schoot. Haar nachthemd was gedurende het proces helemaal omhoog geschoven. Op de vloer waren de tranen zichtbaar die daar neergevallen waren. Annie bewoog zich niet meer. Ze huilde alleen maar en was zich er nauwelijks van bewust dat Wouter opgehouden was. Hij wreef over haar rug. Zijn linkerhand rustte op haar billen. Toen Annie een beetje gekalmeerd was, hielp hij haar overeind, ‘Kom schatje, laat me je naar bed brengen’. Ze stonden op.

Annie keek met betraande ogen op naar Wouter. Toen ze bij hem eveneens tranen gewaar werd, wierp ze zich in zijn armen en moest nog harder huilen. Zo stonden ze een hele poos. Uiteindelijk tilde Wouter Annie op. Ze hield hem stevig beet en legde haar hoofd op zijn schouder. Hij liep om het bed heen en zette haar voorzichtig neer. ‘Laten we je maar in bed stoppen. Ik zal wat lotion halen voor je billen’.

‘Oh nee, ik wil liever niet dat je me insmeert. Mijn bips doet teveel pijn’, huilde ze.

‘Schatje, ik weet dat het even zeer doet, maar na een poosje zal het helpen. Dat weet je zelf ook’, zei hij. ‘Wees nu een verstandige meid en ga liggen, wil je? Je wilt toch niet dat ik je nog een keer over de knie leg?’

Annie gaf hem geen antwoord. Ze schudde slechts haar hoofd en snikte in het kussen nadat ze voorzichtig op haar buik was gaan liggen. Wouter trok het beddengoed naar het voeteneind van het bed, met uitzondering van het laken, dat trok hij voorzichtig over haar heen.

Hij draaide de koude kraan weer aan en maakte een kommetje van zijn handen. Hij vulde ze met water. Hij waste zijn handen en zijn gezicht zoals hij dat even eerder ook al gedaan had. Toen hij klaar was pakte hij de lotion. Terug in de slaapkamer zette hij de lotion op het nachtkastje. ‘Ik ben zo terug, schatje’, zei hij en draaide zich om en vertrok. Hij ging het huis afsluiten, het koffiezetapparaat uitdoen en de lichten in huis uitdoen. Toen hij de slaapkamer weer binnenkwam en zijn vrouw onder het laken zag liggen, kon hij een glimlach niet onderdrukken. ‘Verdomme, wat hou ik van haar’, zei hij in zichzelf.

Een paar straten verderop, in huize Tom en Katy verliep het allemaal wat rustiger. Toen Tom klaar was met douchen, gingen Katy en hij op de bank zitten. De muziek stond zachtjes aan. Katy lag comfortabel in de armen van Tom terwijl hij in haar dagboek las. Er werd lange tijd niets gezegd. Toen hij uitgelezen was, legde hij het dagboek op de salontafel, naast de roos.

‘En, krijg ik morgen ook bloemen?’, vroeg Katy toen ze Tom aankeek.

‘Ik weet niets van bloemen voor morgen. We zullen zien wat er nog allemaal in me opkomt. Maar één ding is zeker, jij gaat een flink pak op je blote bips krijgen. En ik weet zeker dat jij wel weet waarom’, zei Tom met een opgetrokken wenkbrauw.

Katy kromp ineen bij het horen van zijn woorden. Ze haalde eens diep adem. Ze legde haar hoofd op zijn schouder. Er werd niet meer gesproken. Ze lagen in elkaars armen en luisterden nog een poosje naar de muziek voordat het licht uitgedaan werd.

Dit waren wat van de belevenissen uit het leven van Tom en Katy, Wouter en Annie en Martin en Kim, drie alledaagse stellen uit het dorp.

Katy trok een grimas toen ze voorzichtig achter het bureau ging zitten. ‘Oh, oh, oh’, kreunde ze, terwijl ze een gemakkelijke houding probeerde te vinden. ‘Soms wens ik dat Tom een beetje minder van me zou houden’, mompelde ze. Terwijl ze de computer aanzette bleef Katy tegen zichzelf praten. ‘Wat zou je zonder zijn liefde moeten beginnen, domoor’, sprak ze zichzelf toe. ‘Je zou voor de gedachte alleen al een pak op je billen moeten hebben’.

‘als ik je van dienst kan zijn, dan hoor ik het wel’, zei Tom terwijl hij achter Katy ging staan en zijn handen op haar schouders legde.

‘Oh Tom’, zei ze verrast. ‘Ik dacht dat je in de garage was’.

‘Dat was ik ook. Ik kwam alleen even kijken hoe het met je ging. Zo te horen, kom ik op het goede moment’, grinnikte Tom en draaide de bureaustoel om zodat Katy hem aankeek.

‘Oh liefje. Niet nu. OK?’, zei Katy en trok een pruillip.

‘Dus, je was weer eens streng voor je zelf, klopt dat?, vroeg Tom.

‘Nee. Hoewel…misschien. Ach, ik weet het niet’, zei ze sarcastisch.

‘Katy!’, zei Tom streng. ‘Je kunt je houding maar beter veranderen..en snel, of we moesten onze discussie van vanmorgen nog maar eens dunnetjes over doen’. Hij pakte haar kin en dwong haar hem aan te kijken. ‘Luister je naar me, schatje?’

‘Kom aan Tom. Ik had het tegen mezelf. Dat doe ik wel vaker, dat weet je toch. Houd je gemak een beetje, wil je?’, vroeg ze.

‘Niks ervan’, zei Tom plagend. ‘dr. Freek zei dat ik je moest helpen en dat ben ik van plan te doen. Laat het me dus weten als je het gevoel hebt dat je een pak op je bips nodig hebt. Ik geef hele goede. Mocht je daaraan twijfelen, laat het me dan weten. Dan zal ik het je laten zien.’voegde Tom er met een brede grijns aan toe. Hij boog zich voorover en gaf Katy een kus op haar mond. ‘Het is een zware taak. Het werk van een man is nooit af, maar goed je moet doen wat je moet doen’. Beiden lachten ze om zijn clichés.

‘Oh, voor ik het vergeet te vertellen’, zei Tom. ‘Wouter en Annie komen straks langs. We gaan vanavond barbecueën’. Tom pakte Katy’s hand en trok haar overeind. Hij ging op het randje van het bureau zitten en drukt Katy tegen zich aan. ‘Ik heb Wouter verteld wat er aan de hand is. Ik heb hem ook gevraagd nog niets aan Annie te vertellen. Ik dacht dat je dat zelf zou willen vertellen. Wouter bedacht dat we samen zouden kunnen eten, en ik dacht dat het Annie en jou mooi de gelegenheid zou geven wat bij te praten, terwijl wij in de garage bezig zijn’.

Katy legde haar hoofd op de schouder van Tom. ‘Hmmm! Dit klinkt veel meer dan ‘dat een man moet doen wat hij moet doen’, met andere woorden, Wouter en jij ontlopen het moeilijke gesprek en gaan lekker een paar biertjes drinken. Klopt?’, vroeg Katy.

‘Tja, ik denk dat je dat aardig samengevat hebt’, zei Tom en gaf Katy een dikke knuffel. Terwijl wij druk bezig zijn in de garage kunnen Annie en jij ongestoord wat bijkletsen. Als je er geen zin in hebt kun je dat gerust zeggen hoor. Dan bel ik ze om te zeggen dat we het liever een andere keer doen’. Tom keek Katy met een serieuze blik aan.

Katy glimlachte. ‘Nee schatje. Het is wel goed. Ik denk dat het gezellig is om wat met Annie te kletsen. Ik vind het leuk dat ze komen’, voegde ze eraan toe. ‘Ik ga maar snel een salade maken. Moeten we nog inkopen doen? Ik weet niet eens wat er allemaal nog in de koelkast ligt. Ik kan maar beter…..’.

‘Wacht, wacht, wacht. Wacht eens even, lieve schat. Je gaat hemelaal niets doen. Wouter en Annie zorgen voor het eten. Als je maar een beweging in de richting van de keuken maakt, dan zal ik je over de knie leggen. Begrepen?’, zei Tom terwijl hij Katy met een opgetrokken wenkbrauw aankeek.

‘Verdomme! Nu neem je mijn keuken ook nog van me af. Wat is het volgende?’, vroeg Katy met een pruillip.

‘Om te beginnen, valt me op dat je taalgebruik er niet beter op wordt. Ik stel voor dat je daar heel snel verandering in brengt, anders zal ik maatregelen moeten nemen’, zei Tom en gaf Katy een klets op haar bips.

‘AUW! Alsjeblieft, niet doen!’ gilde Katy. Ze bond onmiddellijk in toen ze zijn strenge gezichtsuitdrukking zag. ‘OK, OK! Het is me duidelijk’.

‘Goedzo!’ Zei Tom en knuffelde haar nog eens. ‘Is er nog actie op het forum? Heb je daar vandaag nog gekeken?’

‘Nog niet. Ik had de computer net aangezet toen je me tegen mezelf hoorde praten’, antwoordde Katy. ‘Ik kan je één ding verzekeren, schatje, en je zult er trots op zijn, ik kan niet goed zitten vandaag. Het zorgt ervoor dat ik vandaag heel gehoorzaam wil zijn’.

‘Ik ben blij dat te horen, schatje’, Zei Tom en gaf Katy een kus op haar voorhoofd. Hij hield haar even stevig in zijn armen. Het was alsof hij nooit genoeg kreeg van Katy. Hij rook haar haren.

‘Oh ja. Ik geloof dat er nog iets is wat ik je moet vertellen’, zei Tom met een verwarde gezichtsuitdrukking. Hij wist niet zeker of hij het Katy wel moest vertellen. ‘Ach, wat kan het ook schelen’, dacht hij bij zichzelf. ‘Toen ik vandaag met Wouter sprak, vertelde hij dat hij Annie eens even flink moest onderhouden over haar rijgedrag’.

‘Oh nee! Annie heeft weer eens te hard gereden, is het niet?’, vroeg Katy.

‘Dat is duidelijk. Michel heeft Wouter gebeld en verteld dat hij haar betrapt heeft. Hij had nog een klant en daarom kon hij haar niet aan de kant zetten. Volgens Wouter heeft ze er thuis niets van verteld. Als jij dat gedaan had, dan ben ik ervan overtuigd dat je geweten had wat er dan gebeurd was’, zei Tom.

‘Ja, schatje. Ik heb wel zo’n flauw idee hoe jij erop zou reageren’, antwoordde Katy. ‘Verdomd, ze houd wel erg veel van lekker scheuren. Is dit de tweede of de derde keer deze maand? Ik kan bijna niet geloven dat ze het alweer geflikt heeft! Verdomd nog aan toe!’

Voor Katy zich realiseerde dat ze vloekte sloeg Tom haar een paar keer op haar billen.

‘AUW! Oh!’, gilde Katy.

‘Denk een beetje om je taalgebruik, wil je’, zei Tom.

‘Ja Tom!’, antwoordde Katy en wreef over haar bips.

Tom gaf Katy nog een knuffel, stond toen op en zei, ‘Ik ga naar de garage’. Ze gaven elkaar een snelle kus op de mond. ‘En gedraag je een beetje, jongedame!”.

‘Ja, ga nou maar’, zei ze en probeerde hem een stomp op zijn arm te geven. Tom sprong echter snel uit de weg. Ze grinnikten beiden toen Tom de kamer uit liep.

Katy ging weer op de stoel zitten om haar mail te bekijken en een aantal daarvan te beantwoorden. Vervolgens ging ze naar haar favoriete forum om wat berichtjes te lezen. Even later merkte ze dat ze niet te lang op een stoel kon zitten. Dat deed zeer. Gefrustreerd logde ze uit, sloot de computer af en liep de huiskamer uit.

Katy liep naar de keuken. In eerste instantie wilde ze iets gaan bakken of zoiets. Dat deed ze meestal op zaterdag. Maar toen schoten Tom’s woorden haar weer te binnen. ‘Als je maar een beweging in de richting van de keuken maakt, dan zal ik je over de knie leggen’.

‘He verdomme!’, fluisterde Katy. Ze stond even in gedachten verzonken. ‘Dat is een goeie! Net wat ik nodig had, vloeken!’ Als Tom het hoorde zou hij haar een flink pak slaag geven. Hoofdschuddend voegde ze er aan toe, ‘Opletten, jongedame, opletten!’, Katy draaide zich om en liep de keuken uit.

Ze liep naar de woonkamer en ging voor het raam staan. Het was stil op straat. Er was geen enkele beweging te bespeuren. Met een diepe zucht liep ze naar de boekenkast. Ze vond niets van haar gading hoewel ze haar ogen lange tijd langs de titels liet glijden. Nog veel gefrustreerder dan daarnet achter de computer of in de keuken, voelde Katy de spanning oplopen. Ze stond op het punt in huilen uit te barsten. De tranen wilden echter niet komen.

‘Ik wilde dat ik even een potje kon janken’, dacht ze. Ze gaf het idee een boek te pakken op en liep naar de slaapkamer. Ze besloot zich te verkleden en de tuin in te gaan. De tuin had altijd een rustgevende uitwerking op haar.

Toen ze haar kast doorzocht op zoek naar iets dat ze in plaats van het jurkje wat ze droeg, te dragen, realiseerde ze zich dat haar billen nog veel te veel pijn deden om haar tuinkloffie te dragen. ‘Verdomme!’, zei Katy hardop. Ze deed haar ogen dicht, gooide haar hoofd in haar nek en haalde diep adem. Na een poosje fluisterde ze ‘zo verlies je de controle! Houd daar mee op!’ Ze pauzeerde even en haalde nog een keer diep adem. ‘OK, OK! Ik kan gewoon even naar buiten gaan om de kijken hoe de tuin ervoor staat om daarna een lijstje te maken wat er nog allemaal moet gebeuren als mijn bips geen pijn meer doet’. Katy deed de kastdeur dicht en liep de slaapkamer uit.

Langzaam liep ze op blote voeten door de tuin. Ze genoot van het gevoel van het koele gras. Hier en daar bleef ze even staan om te kijken hoe de bloemen er voor stonden. Af en toe boog ze zich voorover om wat onkruid te verwijderen. Katy hield van bloemen. En haar favorieten, dat waren natuurlijk de rozen.

Katy liep door de tuin en bekeek de bloembedden. Ze stopte bij de rode en gele tulpen en ging op haar knieën zitten om de bloemen goed te bekijken. Ze was weer helemaal gekalmeerd en er speelde een glimlach om haar lippen. De bloemen waren als goede vrienden, die tegen haar praatten en haar gezelschap hielden met hun mooie vormen en kleuren.

Nadat ze lange tijd door de tuin had gelopen, gekeken en nagedacht, voelde Katy hoe ze moe werd. Ze liep naar de tweepersoons schommelstoel. Ze wist dat deze niet bijzonder comfortabel was, maar het was of deze of het bed. Ze koos voor de schommelstoel. Voorzichtig ging ze op haar rechterheup zitten en boog zich naar de armleuning. Ze trok haar benen op en legde deze op het kussen naast haar. Met haar rechterhand aan het frame bracht ze de schommel in beweging. Twintig minutenlang bleef ze schommelen en bekeek ze de tuin. Toen hield ze op met schommelen.

Katy luisterde naar haar lichaam. Er waren duidelijke neveneffecten van de slaag die ze de afgelopen dagen had gehad. Ze was zich bewust van de symptomen. Aan de andere kant werd ze erdoor afgeleid van de andere pijnen die ze had, in het bijzonder de bonkende hoofdpijn. Ze wist dat het tijd was om weer naar het huis te gaan. Ze moest haar medicijnen innemen en even gaan liggen, voordat Tom zich ermee ging bemoeien en haar ging vertellen wat ze moest doen. ‘Verdomme!’, fluisterde Katy toen ze opstond en naar het huis liep. ‘Ik haat dit’.

Tom had het eveneens druk. Toen hij Katy bij de computer had achtergelaten, liep hij terug naar de garage. Als eerste ging hij de werkbank opruimen. Vervolgend haalde hij het vogelhuisje tevoorschijn wat hij voor Katy aan het maken was. Hij pakte gereedschap om er ronde in- en uitgangen in te kunnen maken.

Katy had hem al meer dan een jaar gelden gevraagd dit voor haar te maken. Ze wist er een heel mooi plekje voor, achter in de tuin. Ze zouden de vogels dan mooi kunnen bekijken als ze in de huiskamer zouden zitten. Katy had er de laatste tijd niet meer aan gedacht. Het was ook al zo lang geleden. Ze had geen flauw idee dat Tom er mee bezig was.

‘Ik hoop dat Katy hem mooi vind’, fluisterde Tom tegen zichzelf toen hij de laatste onderdelen van het dak bevestigde. Vervolgens haalde hij de kwast nog even langs de randjes en zette het werkstuk toen weer weg. Wouter zou zo komen en het huisje zou nu binnenkort klaar zijn. Tom glimlachte.

Toen hij de garage uit wilde lopen zag hij de bloembak staan. Het was een halve regenton, met metalen hoepels erom heen. Hij pakte een hamer en sloeg de hoepels stevig vast. Tevreden over zijn vakmanschap, pakte Tom de bak en liep ermee de tuin in. Hij zette de plantenbak op de plaats waar Katy hem wilde hebben en ging de kruiwagen halen. Niet lang daarna was de bak gevuld met tuinaarde.

‘Katy kan het mooi afmaken’, dacht hij zij zichzelf. Hij keek de tuin rond en moest toegeven dat zijn vrouw groene vingers had. Hij hield van dit alles. ‘God, wat houd ik van haar!’, fluisterde hij. ‘Help haar, alsjeblieft’.

Het volgende uur, maaide Tom het gazon en knipte de randjes. Hij bracht het tuinafval naar de composthoop. Toen alles klaar was liep hij naar de koelkast om een koud biertje te pakken. ‘Verdomme’, zei hij toen hij richting het huis liep. ‘Ik haat het’.

In heel veel andere huizen in het dorp hadden mensen zich met vergelijkbare klussen beziggehouden. Wouter had naast zijn vrouw Annie op bed gelegen. Hij hield haar in zijn armen terwijl zij lag bij te komen van het pak slaag dat ze eerder gekregen had. Toen ze haar ogen opendeed zag ze dat Wouter naar haar lag te kijken. Hij boog zich voorover en kuste haar op het voorhoofd.

‘Ha’, zei ze tegen hem.

‘Ook goedemiddag’ antwoordde hij met een brede grijns.

‘Ben je nog steeds boos op me, liefje’, vroeg Annie voorzichtig.

‘Ja!’, zei Wouter met een strenge maar liefhebbende blik.

‘Het spijt me echt’, smeekte Annie. ‘Houd je nog wel van me?’

‘Ja’, antwoordde Wouter. ‘Ik houd nog steeds van je, kleine dondersteen!’ Met een dikke knuffel en een kus op haar voorhoofd, voegde hij eraan toe, ‘we moeten de lei nog steeds schoonvegen, en dat gaan we heus nog doen. Maar eerst gaan we eens bij Tom en Katy kijken. Tom zal zich zo langzamerhand wel afvragen of ik je vermoord heb’.

‘Oh Nee! Tom weet toch niet dat je me een pak op mijn bips gegeven hebt, toch?’, vroeg Annie.

‘Ja! Dat weet hij wel degelijk. Je mag hem zelfs wel bedanken dat hij me eerst een beetje gekalmeerd heeft voordat ik je billen opgezocht heb’. Wouter gaf Annie nog een knuffel. ‘Kom aan. Het rustuurtje is voorbij. We moeten gaan’.

Ze wilde haar echtgenoot verder niet verontrusten en daarom zei Annie, ‘Ja Wouter’.

Martin zat op hetzelfde moment op de bank en keek hoe Kim lag te slapen nadat ze voor het allereerst een pak op haar blote bips had gehad. In gedachten liep hij alle jaren na die ze bij elkaar waren. Zijn grootste angst was dat hun relatie op een echtscheiding zou uitlopen. Uiteindelijk deed Kim haar ogen open. Ze keek Martin aan en glimlachte. Martin wist dat hij het antwoord had en glimlachte terug. Hij gaf haar een dikke knuffel.

‘Hoe gaat het met mijn vrouwtje? Goed?’, vroeg hij toen hij naar haar behuilde gezicht keek.

‘Het gaat goed hoor’, antwoordde Kim en wilde opstaan.

Martin hield haar stevig beet. ‘Waar denk je dat je naar toe gaat, jongedame?’

‘Om te beginnen ga ik me aankleden’, zei ze met een sarcastische ondertoon.

‘Niet nu’, zei Martine streng. ‘We hebben eerst nog wat te bespreken. Geen kleren voor we wat besluiten genomen hebben en wat afspraken hebben gemaakt’.

‘Dit is belachelijk, Martin. Laat me los’, zei Kim en probeerde zich los te trekken.

‘Het mag misschien belachelijk lijken. Maar voor mij is het bloedserieus. Ik ga er niet om strijden. Je kunt hier braaf op mijn schoot blijven zitten terwijl we praten en anders leg ik je weer over de knie om de discussie van daarnet voort te zetten. Wat zal het zijn?’

‘Oh Martin! Sla me niet meer. Daar heb ik een hekel aan. Het doet erg pijn’, jammerde Kim.

‘Het spijt me van het ongemak, Kim. Als een pak op je billen ons huwelijk kan redden, dan kun je erop rekenen dat het nog veel vaker zal voorkomen. Punt. Uit. Als je gedrag erom vraagt zal ik niet aarzelen je een pak slaag te geven, dat beloof ik’, zei Martin. ‘Luister goed. Als ik klaar ben, is het jouw beurt om te praten en jouw kant van de zaak te belichten’. Terwijl Martin en Kim hun gesprek voortzetten was Tom onderweg naar huis om een kijkje bij Katy te gaan nemen.

Net toen Tom de achterdeur bereikte ging zijn mobieltje. ‘Hallo’, nam Tom op. ‘Hee maatje, hoe gaat ie?’ Tom luisterde. ‘Ja, ik ben net onderweg naar binnen om bij haar te kijken… Oh ja….Ja, ik was in de garage….Kom deze kant maar op….Natuurlijk….Ik zie je zo meteen’. Tom drukte de telefoon uit. Toen hij naar binnen liep haalde hij het hoesje van zijn broeksriem af. Hij liep naar de huiskamer en deed de telefoon aan de lader. Vervolgens liep hij naar de slaapkamer. Even bij Katy kijken.

Toen hij de slaapkamer in liep, trok Tom zijn hemd uit de broek en trok deze vervolgens uit. Terwijl hij naar zijn kant van het bed liep, liet hij het hemd op de grond vallen. Hij ging zitten en boog zich naar Katy toe. ‘Ha schatje’, zei hij met een brede glimlach. ‘Hoe is het met mijn vrouwtje?’, vroeg hij.

‘Het gaat uitstekend, schatje. Ik moest even een poosje gaan liggen’, antwoordde ze met een brede glimlach. ‘En hoe is het met mijn sexy mannetje?’

Tom gaf Katy een vluchtige kus op haar lippen. Hij ging rechtop zitten om zijn laarzen en zijn sokken uit te doen. ‘Het gaat prima. Ik heb het gras gemaaid en de garage opgeruimd. Ook heb ik het afval voor het grofvuil klaargezet. Ik denk dat ik het morgen weg ga brengen. Misschien dat mijn liefje dan zelfs wel even mee kan’.

Katy schoof een eindje naar hem toe zodat ze bij zijn rug kon. ‘Ik zou het heel leuk vinden om mee te gaan, liefje. Ik hoop alleen wel dat ik dan beter kan zitten’.

‘Dat hoop ik ook, schatje!’, zei Tom en stond op. Hij keek naar Katy en voegde eraan toe, ‘Ik ga even douchen. Wouter en Annie zullen hier over een half uurtje wel zijn. Kom je me gezelschap houden?’, zei Tom en liep naar de badkamer.

‘Dat is goed’, antwoordde Katy. Voorzichtig stond ze op. Haar hoofdpijn was over. Over haar billen wrijvend liep ze naar de kaptafel. Het was nog steeds erg gevoelig. ‘Verdomme’, fluisterde Katy. ‘Oh’, voegde ze er verrast aan toe. ‘Je met eens een beetje op je taalgebruik letten’, mompelde ze toen ze de la opendeed en er ondergoed en sokken voor Tom uithaalde. Uit een andere la pakte ze een schone spijkerbroek voor hem. Ze bukte en pakte het hemd en de sokken die hij op de vloer had laten liggen.

Tom stapte net onder de douche toen Katy de badkamer binnenkwam. Ze legde de schone kleren van Tom op de commode, naast zijn sleutels, kleingeld, zakmes en portefeuille die hij uit zijn spijkerbroek gehaald had. Ze opende de wasmand en kieperde zijn vuile was erin. Met een glimlach pakte ze zijn spijkerbroek en ondergoed op. Ze lagen op de vloer voor de wasmand. Nadat ze de kleren in de wasmand gedaan had, draaide Katy zich om en haalde een washandje uit de kast.

‘Katy, wil je me een washandje aangeven?’, vroeg Tom.

‘Ja hoor, liefje’, antwoordde ze met een brede glimlach. Ze schoof de douchedeur open en gaf het hem aan.

‘Dank je’, zei hij en boog zich naar haar toe om haar een natte kus te geven.

‘Graag gedaan’, luidde haar antwoord. Ze schoof de deur dicht en pakte een badhanddoek. ‘Heb je me gemist? Ik heb jou wel gemist!’

‘Natuurlijk heb ik je gemist, schatje. Ik mis je altijd als je niet aan mijn broekspijp hangt’, antwoordde Tom. ‘Ik dacht dat je wel even alleen zou willen zijn en een beetje zou willen rusten. Of zit ik er naast?’

‘Nee. Dat had je goed gezien. Ik mis je alleen heel erg als ik me niet helemaal goed voel. Je zorgt er altijd voor dat ik me beter voel dan ik in werkelijkheid ben’, voegde Katy eraan toe.

Een paar minuten later, draaide Tom de kraan dicht en schoof de deur open om uit de douche te stappen. Katy gaf hem de badhanddoek aan. ‘Dankjewel schatje’, zei hij en pakte de handdoek aan. Als je me nodig hebt, hoef je maar te kikken. Als ik op het werk ben, kom ik naar huis. Als ik in de tuin of in de garage bezig ben, dan stop ik met waar ik mee bezig ben. Ik ben er als je me nodig hebt. Onthoud dat goed, alsjeblieft’. Hij gaf haar een kus op haar mond.

Terwijl Tom aan het woord was, had hij zichzelf afgedroogd en zijn kleren aangedaan. Terwijl ze tegen de commode leunde, keek Katy toe hoe hij zich aankleedde. Ze glimlachte. Ze hield van zijn lichaam. Toen hij zijn broek dicht maakte, bukte Katy om de handdoek te pakken die hij op de grond had gegooid. Ze hing hem over het handdoekrekje. Nu was het de beurt aan Tom om naar haar te kijken. Hij liep naar haar toe en pakte haar gezicht voorzichtig in zijn grote handen. Hij zei, ‘Dankjewel schatje, voor je goede zorgen. Ook al zeg ik je nooit dat het me opvalt dat je al die kleine dingetjes voor me doet, Ik zie het echt wel en waardeer het enorm’. Hij boog zich naar haar toe en kuste haar. Katy pakte zijn polsen toen ze zijn kus beantwoordde.

‘Graag gedaan, schatje’, antwoordde ze.

Tom omhelsde zijn Katy. Hij hield haar in zijn warme, sterke en liefdevolle armen. Ze legde haar hoofd op zijn naakte schouder en deed haar ogen dicht. Ze genoten beiden van het moment en van elkaars aanrakingen.

‘Hoe is het met je billen, schatje?’, fluisterde Tom.

‘Nog flink gevoelig’, antwoordde Katy.

Hij tastte met beide handen omlaag en pakte haar beet. Terwijl hij haar voorzichtig op haar bips sloeg, vroeg hij, ‘Er is niets wat je me moet vertellen, schatje?’

‘Ik kan niets bedenken, liefje. Maar misschien kun je me vanavond als Wouter en Annie weer naar huis zijn, weer zo vastgehouden en kunnen we even praten’, antwoordde Katy.

‘Natuurlijk schatje’, zei Tom, ‘Ik zie er naar uit’. Hij gaf haar nog een klapje, kneep in haar billen en schoof zijn sterke handen over haar rug omhoog. Katy kreunde goedkeurend. ‘We kunnen hier beter mee ophouden, of ik kleed me weer uit’, grinnikte Katy en liet haar man los. ‘Wacht, wacht, wacht’, riep Tom. Op hetzelfde moment ging de deurbel.

‘Ik ga wel, liefje’, zei Katy. ‘Doe je je blauwe overhemd aan, alsjeblieft?’, vroeg ze over haar schouder toen ze wegliep.

‘Het is niet eerlijk. Ik was nog lang niet klaar met je’, riep Tom toen hij Katy nakeek. Hij pakte zijn kleingeld, zakmes en portefeuille en liep haar achterna. Toen Katy de deur opendeed, glimlachte Tom.

‘Oh jeetje’, riep Katy uit.

‘Ik geloof dat deze voor u zijn, mevrouw Katy’, zei de bezorgjongen.

‘Dankjewel’, zei Katy, terwijl ze het prachtige boeket aanpakte.

‘Kijk eens hier’, zei Tom terwijl hij de jongen een goede fooi gaf.

‘Bedankt!”, glunderde de jongen. Tom knikte.

Terwijl hij de deur dicht deed, keek Tom om zich heen, waar Katy gebleven was. Ze was naar de huiskamer gelopen. Ze schoof de zware asbak naar de rand van de salontafel zodat ze het boeket van rode rozen en wit mint kruid er neer kon zetten. Tegen de tijd dat Tom zich bij haar gevoegd had, liepen de tranen over haar wangen.

‘Waarom huil je nou”, vroeg Tom enigszins van zijn stuk gebracht.

‘Oh schatje. Ik heb het vandaag helemaal niet verdiend om bloemen te krijgen’, huilde Katy.

‘Wie zegt dat nu weer?’, vroeg Tom terwijl hij een stoel bij de tafel wegtrok en Katy op zijn schoot trok.

‘Je zei zelf dat ik geen bloemen kon krijgen als je me een pak op mijn billen moest geven’, snikte ze.

‘Nou, dan ben ik van gedachten veranderd. Misschien moet ik je maar altijd bloemen geven als ik je een pak op je bips heb gegeven. Nee, nu ik er even over nadenk, ik denk niet dat ik me dat kan veroorloven. Niet op dit moment in ieder geval’. Ze moesten beiden lachen. ‘Heb je het kaartje gelezen?’, vroeg Tom.

‘Nee, dat ben ik vergeten’, zei Katy, terwijl ze hem uit het envelopje haalde, en las…

Schatje:

Ik moet je vandaag gewoon even verwennen

Geniet van de bloemen

Ik heb ze je met al mijn liefde gestuurd!

Tom

Katy hing om Tom’s nek. Ze huilde nu onbedaarlijk. Tom drukte haar tegen zich aan en wreef over haar rug. Hij wist dat de hormonen weer opspeelden.

‘Ik denk niet dat dit alleen maar van de bloemen komt, of wel?’, vroeg Tom.

‘Oh Tom!’, snikte Katy. ‘Ik ben soms zo onmogelijk en je bent zo lief voor me’.

‘Schatje, je bent helemaal niet onmogelijk’, grinnikte Tom. ‘Ik denk dat je vandaag een beetje labiel bent. Kom, laat je maar gaan. Laat mij je helpen. Luister naar me, OK?’ Tom liet Katy een beetje los zodat hij haar aan kon kijken. ‘Kijk me aan, schatje’. Katy opende haar ogen en keek Tom aan.

‘Schatje, je medicijnen laten zich gelden. Je bent van je stuk en in de war. Er zullen dagen zijn dat je geen controle hebt over je emoties. Verzet je er niet tegen. Dr. Freek zegt dat we er niet veel meer aan kunnen doen, dan er maar mee te leven. Ik zal je wel helpen. Ik zal alles doen wat nodig is om je er door heen te helpen. En wat het onmogelijk zijn betreft, zeg dat alsjeblieft niet. Je bent helemaal niet onmogelijk. Je bent ziek op dit moment, en we moeten zorgen dat je weer beter wordt’. Tom kuste Katy op haar voorhoofd. ‘Gaat het weer?’, vroeg hij.

‘Ik denk het wel, liefje’, antwoordde Katy met een luide snik.

‘Vind je de bloemen mooi?’, vroeg Tom terwijl hij de tranen van haar wangen veegde.

‘Oh ja, schatje. Ik vind de bloemen prachtig, en ik houd ook heel veel van jou!’. Ze drukte Tom nog een keer stevig tegen zich aan.

Terwijl hij onder haar benen greep met zijn rechterarm, tilde hij haar op, en zei, ‘Mooi! Daar ben ik blij om. Laten we ons nu klaarmaken voor Wouter en Annie. Ik heb nog een blauw overhemd nodig en jij moet je gezicht nog even wassen’. Hij gaf haar een kus op het puntje van haar neus. Katy legde haar hoofd op zijn schouder.

‘Dankjewel liefje’, zei Katy. ‘Ik hou net zoveel van jou’.

Tom droeg haar naar de slaapkamer. Voorzichtig legde hij Katy op het bed. ‘Wil je me laten zien welk overhemd ik aan moet trekken. Of vertrouw je erop dat ik de goede uitzoek?’ zei hij met een brede glimlach.

Een paar minuten later, waren Katy en Tom klaar om hun gasten te ontvangen. Tom droeg het blauwe overhemd wat Katy had uitgezocht en Katy een roze jurk die Tom gekozen had. Tom had zich geschoren terwijl hij had toegekeken hoe Katy haar haren gedaan had. Ze had haar gezicht gewassen en er een beetje make-up op gedaan. Met wat parfum en bodylotion waren ze er beide klaar voor. Ze deden het licht in de badkamer uit en gingen naar de huiskamer.

Kort daarna ging de deurbel. ‘Is er iemand?’, klonk de stem van Wouter bij de achterdeur.

‘Ja! We zijn hier, Wouter’, riep Tom terwijl hij hen tegemoet liep. ‘Kom binnen’.

Wouter en Annie waren bepakt en bezakt. ‘We lopen meteen door naar de keuken’, zei Annie met een glimlach. Tom hield de deur voor hen open.

Katy en Tom liepen mee naar de keuken om hun gasten te begroeten. ‘Kan ik ergens mee helpen?”, vroeg Tom.

‘En ik?’, zei Katy. ‘Ik wil ook graag helpen’.

Wouter draaide zich om en zag hoe het stel achter hem stond en hem verwachtingsvol aankeek als een paar kleine kinderen die graag mee wilden spelen. Hij glimlachte en zei, ‘Annie en ik hebben hier nu de leiding. We verwachten jullie medewerking door zo veel mogelijk uit de buurt te blijven. Houd je gemak dus maar even’. Hij grinnikte. ‘Om eerlijk te zijn, heeft Annie alles onder controle voor wat betreft het eten. Tom en ik zullen de leiding over de barbecue en de garage hebben. Ik denk dat we niet lang hoeven te wachten voor de meiden ons komen zeggen wat we moeten doen’.

Wouter liep naar Katy en gaf haar een dikke knuffel. ‘Ik ben bang dat ik mijn belofte niet nagekomen ben, Katy’, zei hij terwijl hij haar aankeek. ‘Ik had Tom beloofd het laatste nieuws niet aan Annie te vertellen. Onderweg hiernaar toe was Annie echter zo bezorgd, dat ik haar over je tumor verteld heb. Het spijt me als ik je daarmee ernstig teleurgesteld heb. Vergeef het me’.

Katy glimlachte naar Wouter terwijl haar ogen zich met tranen vulden. Ze gaf hem een vriendschappelijk kneepje. ‘Ik ben blij dat je het gedaan hebt, Wouter. Ik wist al niet goed hoe ik erover zou moeten beginnen. Nu weten we allemaal hoe het er voor staat. Ik ben bang dat mijn lijf me tijdelijk wat in de steek laat. Ik denk dat ik wel wat hulp kan gebruiken om een beetje voor Tom te zorgen in de komende tijd. Het zou fijn zijn als jullie er zouden willen zijn’.  

‘Reken maar! En ik zal je over de knie leggen als je verzuimd ons in te schakelen, jongedame! Denk om mijn woorden. Ze staan in steen gebeiteld!’, zei Wouter terwijl hij Katy nog een knuffel gaf.

Annie duwde Wouter aan de kant en omhelsde Katy. ‘Hij gaat je helemaal niet over de knie leggen, Katy. Hij kletst soms maar wat’.

‘Ik klets maar wat, huh? Daar hebben we het vanavond dan nog wel over, popje!’, zei Wouter zelfverzekerd. Annie keek hem met een smal lachje aan dat spijt uitdrukte.

‘Wat zeg je van een koud biertje, Wouter?’, vroeg Tom die vond dat het beter was om van onderwerp te veranderen. ‘Laten we de meiden hier maar in de keuken laten en ons naar de garage verplaatsen’. Ze moesten er allemaal om lachen.

‘Klinkt goed, maatje. Roep maar als we iets moeten doen, Annie’, zei Wouter en gaf haar een tik op haar bips. Annie trok een grimas als gevolg van het gebaar van haar echtgenoot.

‘Doe ik. Ga nu maar. Dan kunnen we ons met de belangrijke zaken bezighouden’, zei Annie met een knipoog in de richting van Wouter. Hij lachte hoofdschuddend terug.

We hebben niet echt haast met het eten. Neem er dus alle tijd van de wereld voor. Wouter en ik hebben genoeg te doen’, zei Tom met een brede glimlach. Hij boog zich voorover en gaf Katy een kus op haar wang en tikte ook op haar billen. De mannen liepen de keuken uit op weg naar de garage en het koude bier.

‘Oh ja, Tom. Ik heb het gereedschap waar je om vroeg op de werkbank gelegd’, zei Wouter terwijl hij zijn biertje openmaakte.

‘Mooi. Misschien kun je me even helpen, nu de meiden toch druk bezig zijn. Ik ben al een heel eind op streek. Ik moet alleen nog de openingen maken en vervolgens de zijkanten en het dak aan elkaar lijmen en spijkeren. Je zou me daar prachtig mee kunnen helpen, als je wilt’, zei Tom.

‘Geen probleem, Tom. Laat maar eens zien. Dan zullen we het eens piekfijn in elkaar zetten’.

Annie en Katy zetten het eten in de koelkast en gingen naar de huiskamer om eens lekker bij te kletsen. Wouter en Tom waren druk bezig met het vogelhuisje. En aan de overkant van de straat….tja, daar waren Martin en Kim nog steeds druk in gesprek. Martin had diep nagedacht hoe het vanaf nu allemaal zou moeten gaan, terwijl Kim in zijn armen lag te slapen. Na eerst nog eens over het advies van Tom nagedacht te hebben, zag hij geen enkele reden om de drie regels niet in te voeren. Als het goed werkt bij Tom en Katy, dacht Martin, waarom zou het dan niet bij Kim en hem werken.

Martin hield vast aan zijn voornemen. ‘Ik zal het element “huiselijke discipline” in onze relatie introduceren, Kim. Met andere woorden, je kunt voortaan met een flink pak op je blote billen rekenen als je je niet weet te gedragen, jongedame. Een voorproefje daarvan heb je daarnet gehad’.

Martin ging verder met het neerleggen van de drie basisregels en wat hij daarvan verwachtte. Hij vertelde ook onomwonden wat er zou gebeuren als ze zich niet aan deze regels zou houden. Kim had Martin nog nooit iets zo duidelijk horen uitleggen. Ze was helemaal beduusd over de manier waarop hij verbaal het initiatief nam en dat zij voortaan met een pak op haar bips kon rekenen in haar relatie.

‘Ik moet even heel nodig plassen, schatje’, zei Kim ten slotte.

‘Ok. Ga maar, maar ik wil dat je meteen terug komt. We zijn nog niet uitgesproken’, zei Martin terwijl hij Kim overeind hielp van zijn schoot en naast haar ging staan. Toen ze zich omdraaide om weg te lopen, gaf Martin haar een klets op haar billen. ‘Ik meen het! Direct terug komen’.

‘Is goed. Is goed’, zei Kim terwijl ze weg liep en onderwijl haar bips wreef. Een paar minuten later was ze terug. ‘Mag ik bij je op schoot zitten’, vroeg ze. Zonder wat te zeggen opende Martin zijn armen. Kim ging bij hem op schoot zitten en ze omarmden elkaar. Hij lachte in zichzelf. Het was lang geleden dat ze geknuffeld hadden. Hij genoot van de nabijheid.

‘Waarom heb je deze aangetrokken’, vroeg Martin terwijl hij aan het pijpje trok van de korte broek die ze aangetrokken had.

‘Ik had het koud’, antwoordde Kim.

‘Het is hier helemaal niet koud. Ik wil de waarheid horen. Waarom heb je dit aangetrokken?’, vroeg Martin nogmaals geduldig maar met een strenge ondertoon.

‘Schatje, ik wil niet zomaar bloot door het huis lopen’, jammerde Kim.

‘Kun je je nog herinneren wat ik eerder zei toen je je kleren aan wilde doen?’

‘Eh ja, maar toen waren we aan het bekvechten’, antwoordde ze. ‘Ik dacht dat je er nu niets op tegen zou hebben’.

‘Ik heb er wel wat op tegen. Je bent het helemaal niet vergeten. Je stelt je al weer met even weinig respect op als tevoren. Geef nu hier maar eens antwoord op. Wat zijn de drie basisregels die vanaf nu een integraal onderdeel van onze relatie uitmaken, tezamen met een stevig pak op je blote billen als één of meer van deze regels niet nageleefd worden?’, vroeg Martin.

Kim werd er nerveus van. Ze kon bijna niet geloven dat Martin maar doorging met deze onzin en nu wilde hij ook nog dat ze zijn belachelijke regels ging herhalen. Voor wat haar betreft was het alleen maar nodig dat ze dichter bij elkaar zouden komen. Ze wilde het helemaal niet over billenkoek of over die andere dingen hebben. Martin pakte haar bij haar kin zodat ze hem aankeek. ‘Geef antwoord, jongedame’, zei hij.

Met een diepe zucht en met een zachte stem zei ze, ‘Je zei had het over drie regels die te maken hadden met veiligheid, gezondheid en respect’.

‘Goedzo!’, liet hij sarcastisch weten. ‘Heb je toevallig één van die drie regels overtreden sinds ik ze ingevoerd heb?’, vroeg Martin met een opgetrokken wenkbrauw.

‘Nee. Ik heb me goed gedragen, Martin. Dat weet je toch’, zei Kim. Toen ze hem aankeek zag ze de opgetrokken wenkbrauwen. Hij keek erg serieus. ‘Je wilt toch niet zeggen dat ik geen respect heb getoond omdat ik mijn broek aangetrokken heb? Lieve help, Martin’, zei Kim. Er ging een rilling door haar heen. Haar maag trok samen. ‘Je gaat me hiervoor toch niet weer een pak op mijn bips geven?’, vroeg ze een beetje paniekerig.

‘Natuurlijk ga ik je een pak op je billen geven. Hoe kan ik je anders duidelijk maken dat het me menens is? Jij en ik gaan niet regelrecht op een scheiding af omdat ik dat eenvoudig kan verhinderen door je met af en toe een pak slaag anders naar de wereld in het algemeen en je relatie in het bijzonder kan laten kijken’, zei Martin streng.

‘Oh schatje, nee! Alsjeblieft! Alsjeblieft, niet doen. Ik zal beter mijn best doen. Ik zal doen wat je zegt. Echt waar’, smeekte Kim.

‘Dat hoop ik dan maar. Als het niet zo is, dan gaan we nog een drukke tijd tegemoet, is het niet?’, vroeg Martin.

‘Ik zal mijn best doen, Martin’, zei Kim.

‘We gaan gewoon door tot dit het geval is, of niet”, vroeg Martin nog een keer.

‘Ja’, zei Kim zacht.

‘Ja? Alleen maar ja? Weet je zeker dat je dat niet anders wilt zeggen?’, vroeg Martin.

‘Oh, Martin?’, jammerde Kim.

‘Kim!’, zei Martin. ‘Geef me antwoord op een manier zodat ik weet dat het je menens is!’

‘Ja, Martin! We gaan net zolang door tot ik het goed doe’, zei ze zachtjes.

‘Goed zo meisje!”, zei Martin terwijl hij met zijn rechterhand op Kim’s billen klopte. ‘En wat bedoelen we met “doorgaan”, zeg het alsjeblieft?’ Martin deed haar kin omhoog tot ze hem aankeek.

‘Dat betekent dat je me een pak slaag gaat geven’, snikte Kim.

‘En voor alle duidelijkheid, hoe krijg je een pak slaag? Heb je dan kleren aan of ga je het op je blote bips krijgen?’

‘Oh Martin! Ga je me altijd op mijn blote billen geven? Is dat wat je wilt zeggen?’, vroeg ze met afschuw in haar stem.

‘Ja! Ik ben je van plan je telkens op je blote billen te geven. Luister goed. Als je dat niet doet, dan verdien je nog een tripje over de knie, bovenop wat je toch nog tegoed hebt’. Het geschokte gezicht van Kim, maakte dat Martin haar een liefdevol kneepje gaf.

‘We kunnen dit op een volwassen manier oplossen of we maken het rondje steeds weer opnieuw. Het resultaat van dat laatste is, liefje, dat je nog heel wat op je billen gaat krijgen voor de dag voorbij is’.

Kim smolt in de armen van Martin en legde haar hoofd op zijn schouder. ‘Oh, Martin’, huilde ze.

‘Ik weet het schatje. Ik weet dat je niet wilt dat dat gebeurd. Om eerlijk te zijn, heb ik ook geen zin je op je billen te geven, maar ik ben er heilig van overtuigd dat onze relatie het waard is. Dus als heer des huizes heb ik mijn besluit genomen. Als je je aan de regels houdt die we vandaag opgeteld hebben, dan gebeurt je niets. Als je je niet aan de regels houdt, dan krijg je een pak slaag. Toen je je broek hebt aangetrokken, Kim, heb je je niet aan de regels gehouden. En daarvoor moet je nu de consequenties onder ogen zien. Ik wil dat je gaat staan, je broek en je onderbroek uitdoet en ze aan mij geeft. Dan gaan we terug naar de keuken. Nadat je mijn vragen beantwoord hebt, ga je over de knie voor het pak slaag waarvan je zelf ook weet dat je het nodig hebt. Verder, en ik herhaal, voor de rest van het weekend, zul je geen broek of onderbroek dragen. Ik wil dat bips tot nader order bloot is. Is dat duidelijk?’, vroeg Martin.

‘Martin Nee!’, gilde Kim vol ongeloof.

‘Kim!’, zei Martin.

Kim ging rechtop zitten en keek Martin schichtig aan.

‘Pardon?’, vroeg Martin bars.

‘Ja, Martin. Het is me duidelijk’, zei Kim.

‘Goedzo. Dan mag je nu gaan staan en je broek en onderbroek gaan uitdoen. We hebben nog een klus te doen’, voegde Martin eraan toe.

‘Is er niets wat ik kan doen om dit te laten stoppen, Martin?, vroeg Kim.

‘Absoluut niet. Vooruit!’, zei Martin.

Kim stond langzaam op van zijn schoot. Geduldig wachtte hij tot ze haar broek en onderbroek had uitgedaan. ‘Dank je’, zei hij toen Kim haar kleren had opgevouwen en ze hem aangaf. Hij stond op en pakte Kim bij haar arm en nam haar mee naar de keuken. Hij legde haar kleren op de tafel en trok een stoel onder de tafel vandaan.

‘Alsjeblieft schatje, doe me geen pijn’, huilde Kim. ‘Houd je dan helemaal niet meer van me?’, vroeg ze met betraande ogen.

Martin nam Kim in zijn armen. ‘Natuurlijk houd ik nog van je, anders zou ik mijn tijd niet verdoen’. Hij gaf haar een dikke knuffel. ‘We kijken niet meer naar het verleden, Kim. We kijken alleen nog maar vooruit. Laat ik je nu eerst dat pak op je billen geven, dan kunnen we ons vanavond met andere dingen bezighouden dan jou confronteren met de consequenties’. Hij kust haar op haar voorhoofd en liet haar los.

Martin ging op de stoel zitten. Hij pakte haar bij haar linkerhand en legde uit wat er zou volgen en waarom. Kim haalde eens diep adem en snikte.

‘Je gaat me een pak slaag geven omdat ik niet naar je geluisterd heb’.

‘Heb je daarvoor een pak slaag verdiend?’, vroeg Martin.

‘Ja Martin, Ik heb een pak op mijn bips verdiend. Maar daarom wil ik het nog niet’, zei Kim. ‘Het spijt me’, voegde ze eraan toe.

‘Ik weet het schatje’, zei Martin terwijl hij op zijn linkerknie klopte. ‘Laten we maar beginnen’. Hij hielp Kim over zijn knie en hield haar stevig beet door haar onder zijn linkerarm te klemmen. Met zijn rechthand schoof hij haar hemdje omhoog. Er werd niets gezegd. Martin begon te slaan. Hij nam alle tijd om zijn hand rustig op haar billen neer te laten komen. Ze maakte protesterende geluiden en riep of hij alsjeblieft wilde ophouden. Maar Martin ging gewoon door. Hij was vastbesloten zijn punt duidelijk te maken en aan Kim te laten merken dat het hem ernst was. Binnen een paar minuten hadden de blote billen en de bovenbenen van Kim een vuurrode kleur gekregen. Martin’s hand zette de arme bips van Kim in brand. Toen stopte hij en liet zijn hand op haar billen rusten.

‘Begrijp je waarom ik besloten heb deze levensstijl in onze relatie te introduceren?, vroeg hij haar.

‘Ja Martin, dat begrijp ik’, huilde ze. ‘Alsjeblieft, sla me niet meer’.

‘We zijn bijna klaar, schatje. Ik wil alleen zeker weten dat er geen misverstanden meer zijn. Accepteer je me als de heer des huizes?’

‘Ja Martin’, snikte ze.

‘Accepteer je dat ik je een flink pak op je blote bips zal geven als ik vind dat je de regels ten aanzien van veiligheid, gezondheid en respect overtreden hebt?’, vroeg Martin.

‘Ja Martin’, huilde Kim.

‘Goed zo’, zei Martin. Hij deed zijn rechterarm omhoog en begon opnieuw te slaan. De klappen waren deze keer harder en kwamen sneller neer. Kim dacht dat het nooit op zou houden. Toen ze uiteindelijk alle verzet had opgegeven en daar alleen nog maar kon liggen huilen, hield Martin op. Hij was klaar. Kim bleef snikken en huilen. Martin wreef over haar rug. Hij gaf een klopje op haar bips. Toen Kim gekalmeerd was, hielp hij haar met opstaan.

‘Oh Martin. Het doet zo’n zeer’, huilde ze.

Martin sloot haar in zijn armen en drukte haar stevig tegen zich aan. ‘Ik weet het schatje. Het zal over een poosje weer beter gaan. Kom maar. Ga maar mee, dan kun je op je buik op bed liggen’, zei hij. Kim was niet in staat een woord uit te brengen. Ze kon alleen maar ja knikken.

Toen ze op bed kroop, vroeg Kim aan Martin, ‘Wil je me nog even in je armen houden?’

Martin glimlachte en zei, natuurlijk. Laat me wat crème halen, dan kan ik dat op je billen smeren’. Toen hij de crème ging halen dacht jij bij zichzelf, ‘We redden het wel!’

Dit waren zo wat gebeurtenissen op een willekeurige zaterdag in het leven van Martin en Kim, Wouter en Annie en Tom en Katy, drie alledaagse stellen uit het dorp.

Er verstreken verschillende minuten voor Tom en Katy bewogen of praatten. Beiden genoten van het werk van de linkerhand van Tom die heel voorzichtig over Katy’s zere billen bleef wrijven. Toen hij haar een kus op haar voorhoofd gaf, vroeg Katy, ‘Kun je vergeven, liefje, dat ik zo egoïstisch geweest ben?’

Tom glimlachte en gaf Katy een paar voorzichtige klopjes op haar blote bips. ‘Ja schatje. Dat kan ik. Dat heb ik al gedaan. De vraag is meer, kun je het jezelf vergeven?’

Katy verborg haar gezicht in de borst van Tom. Tegelijkertijd voelde hij haar lichaam verstrakken. Onmiddellijk deed hij zijn armen om haar heen en trok haar stevig tegen zich aan. ‘Hee, hee, hee… rustig maar’, fluisterde Tom en trok haar nog dichter tegen zich aan. ‘Niet doen, Katy. Niet doen. Ik ben er voor je. Alles is goed. We staan er samen voor, weet je nog? Als ik je kan vergeven, dan kun je jezelf ook vergeven. OK?’

Tom tastte omlaag en duwde haar kin omhoog zodat hij haar aan kon kijken. Er liepen tranen over haar wangen. Voorzichtig kuste hij ze weg. Ondertussen deed het hem pijn zijn Katy zo te zien. Terwijl hij haar aankeek zei hij, ‘Ik houd van je, schatje’. Hij haalde diep adem. ‘Jij en ik staan nog voor een aantal beproevingen. We kunnen ze aan als we als man en vrouw sterk staan. En wat dat egoïsme betreft, ik vind dat je te streng bent voor jezelf. Je wilde sterk zijn, zonder iemand tot last te zijn of je echtgenoot om hulp te vragen. Je hebt je niet aan de afspraken gehouden. Je hebt de consequenties onder ogen gezien. En nu gaan we weer verder’.

Met zijn rechterhand veegde Tom een paar lokken uit het gezicht van Katy. Geen van beiden zei wat. Ze keken naar elkaar. Tom liet zijn vingers door haar haren glijden. Terwijl hij dat deed beroerden zijn grote vingers haar linkerborst en haar tepel. Hun blikken lieten elkaar niet los. Weer liet hij zijn vingers door haar lange haar glijden en iedere keer als zijn vingers haar tepel raakten, glimlachten ze.

‘Jij ondeugd!’, fluisterde Katy.

‘Ik niet’, antwoordde Tom met een flauw glimlachje terwijl hij voorzichtig in haar tepel kneep. ‘Ik ben van mening dat de enige ondeugd hier in dit huis momenteel in mijn armen ligt’. Tom boog zich voorover en gaf Katy een gepassioneerde kus. De spanningen in hun lichamen verdwenen als sneeuw voor de zon.

Niet lang daarna merkte Tom hoe Katy de knopen van zijn broek en hemd losmaakte. Zijn kleren verdwenen in de richting van de vloer. Man en vrouw kusten en knuffelden elkaar met hart en ziel. Uiteindelijk vielen ze vermoeid in elkaars armen in slaap.

Er verstreek een uur. Langzaam opende Katy haar ogen. Ze glimlachte. Tom had naar haar liggen kijken terwijl ze lag te slapen. Hij hield Katy in zijn armen. Hun benen omstrengelden elkaar. Ze boog zich naar hem toe en kuste hem.

‘Dankjewel liefje. Ik houd zoveel van je’, fluisterde Katy.

Tom kon geen woord uitbrengen. Hij kon zich alleen maar naar haar toebuigen om haar te kussen. De kus hield lang aan, totdat ze beiden achter adem waren. Hij gaf haar nog een kusje en fluisterde, ‘Ik houd ook van jou’. Zijn ogen vulden zich met tranen terwijl hij haar dicht tegen zich aan trok. Ze lagen lange tijd tegen elkaar aan, totdat Tom in haar oor fluisterde, ‘Ik ga douchen, liefje, ga je mee?’

Katy fluisterde terug, ‘Met jou altijd, schatje’.

De volgende uren hadden Tom en Katy alleen maar aandacht voor elkaar. Er werd niet veel meer gezegd. Daar was geen reden voor. Ze hadden beiden genoeg aan elkaars nabijheid. Ze stonden samen onder de douche en waren later op hun favoriete plaatsje in de woonkamer, op de bank, te vinden. Katy zat bij Tom op schoot en liet haar hoofd op zijn schouder rusten. Er klonk een zacht muziekje. Tom en Katy waren weer helemaal op één lijn.

Aan de overkant van de straat, verliep het allemaal heel anders. Kim maakte de verandering van levensstijl naar huiselijke discipline niet gemakkelijk voor Martin en zichzelf. Martin twijfelde er echter geen moment aan. Kim en hij moesten dit wel doen wilden ze hun huwelijk redden.

Toen Kim bij de tafel weg beende en Martin liet weten dat ze onder geen voorwaarde zoiets belachelijks zou laten gebeuren, was er een vuur in hem ontbrandt. Martin wist onmiddellijk dat de grens was overschreden. Hij zou geen ‘nee’ meer van Kim accepteren. Hij was vastbesloten, ook al zou het een echtscheiding betekenen. Kim zou moeten leren respect te hebben. En als ze geen respect toonde, zou ze de gevolgen onder ogen moeten zien.

Tom’s woorden schoten Martin weer te binnen, toen hij het had gehad over ‘zijn’ relatie. ‘ik zal me nooit inhouden’, had Tom gezegd. ‘Ik zal nooit toestaan dat Katy over me heen loopt… dat de verhoudingen binnen de relatie dan weg zouden zijn’.

Martin begreep nu waar hij het de afgelopen jaren had laten liggen. Hij wist al dat de verhoudingen in zijn relatie al een poosje weg waren. Het was zijn taak die weer aan te scherpen. Als dat zou betekenen dat hij zijn vrouw daarvoor af en toe een ongenadig pak op haar blote billen moet geven, dan moest dat maar. Met dit in gedachten, sprong Martin op van zijn stoel en greep Kim voor ze de keuken kon verlaten. Ze vocht als een bezetene om los te komen en schold hem uit voor alles wat mooi en lelijk was.

Martin sleurde Kim mee naar zijn stoel. Hij trok deze van de tafel vandaan en ging zitten. Nog steeds vechtend en scheldend werd Kim over de knie gelegd en duwde zijn sterke arm haar naar beneden. Haar spijkerbroek hing rond haar knieën. Kim was zo hard aan het schelden en stribbelen, dat ze zich niet realiseerde dat Martin haar in deze houding gelegd had.

‘Ik heb je meer dan eens gewaarschuwd wat er zou gebeurden. Je wilde niet luisteren. Nu gaan we alles tot in details doornemen totdat ik vindt dat we dit gesprek kunnen beëindigen. Is dat duidelijk?’, vroeg Martin.

‘Laat me los, jij grote lul!”, gilde Kim.

Martin schudde zijn hoofd en haakte zijn vingers achter het elastiek van haar onderbroek en schoof deze omlaag tot haar knieën. Ze stribbelde en schopte in een poging om los te komen. Zonder resultaat. Martin was veel te sterk. ‘Ik ben ervan overtuigd dat je me straks heel graag op een andere manier wilt toespreken. In de tussentijd, denk ik dat je wel een lesje kunt gebruiken hoe je respect aan je echtgenoot moet tonen’.

Nadat hij dit gezegd had, begon Martin Kim voor het eerst van haar leven een flink pak op haar blote bips te geven. Hij trok haar stevig tegen zich aan en hield haar met zijn linkerarm op haar plaats en sloeg haar hard op haar billen. Hij sloeg haar telkens opnieuw op haar bips en op de bovenkant van haar bovenbenen. Binnen de kortste keren had hij een ritme gevonden. Hij voelde zich op zijn gemak. Kim voelde zich daarentegen verre van op haar gemak.

‘Jij klootzak! Laat me onmiddellijk los! AUW! Verdomme! LAAT ME LOS!’, gilde ze.

‘Doe eens een beetje rustig, Kim’, zei Martin en schudde haar met zijn linkerarm een beetje door elkaar.

Zelfs toen hij zijn vrouw toesprak ging Martin door met slaan. Hij sloeg geen klets over. Zijn harde hand begon zowel psychisch als fysiek indruk op Kim te maken. Haar billen waren al behoorlijk rood gekleurd en waren hard op weg donkerrood te worden.

‘Ik houd niet op voor ik zeker weet dat je naar me luistert!’ Met deze woorden verhoogde Martin het tempo en de kracht waarmee zijn hand op haar bips neerdaalde.

Kim raakte langzaam in paniek. Ze stribbelde en vocht nog steeds voor wat ze waard was om aan de greep van Martin te ontkomen. De pijn deed de tranen bij haar opwellen.

‘Martin, houd op! Houd hier alsjeblieft mee op’, smeekte ze. ‘Je doet me zeer! AUW! Houd alsjeblieft op!’

Martin glimlachte. ‘Dit lijkt erop’, dacht hij bij zichzelf. ‘Ze zei alsjeblieft’. Met een grijns op zijn gezicht besloot hij het advies van Tom op te volgen en zijn vrouw een ongenadig pak op haar billen te geven. De volgende minuten bleef zijn hand hard neerkomen en vocht zij om van zijn knie weg te komen.

‘Kim!” Martin hield even op. ‘Ik houd niet op voordat je je rustig houdt en je verzet opgeeft. Verder hebben we wat zaken met elkaar te bespreken voordat ik je laat opstaan. Hoemeer je je dus verzet, hoe meer ik je op je billen zal slaan. Het is helemaal aan jou’. En toen hervatte hij het pak slaag.

‘Oh alsjeblieft, Martin. Ik zal me niet langer verzetten. Oh….AUW. Houd alsjeblieft op. Ik zal me beter gedragen. Dat beloof ik. Het doet zo’n pijn. Houd alsjeblieft op. Oh, alsjeblieft, houd op!’, smeekte Kim.

Na nog een paar harde kletsen op haar bips, hield Martin weer even op. Hij liet zijn hand op haar brandende billen rusten. Kim huilde heel hard. Haar lichaam hing helemaal slap over zijn schoot. Het duurde even voor ze zich realiseerde dat Martin opgehouden was met slaan. Zachtjes wreef hij over haar bips. De warmte die van haar billen en zijn hand afstraalde was meer dan Martin zich had kunnen voorstellen.

Nadat hij haar een paar minuten had laten uithuilen, trok hij haar overeind en liet haar op zijn schoot zitten. Toen haar bips contact maakte met zijn benen, stokte haar adem van pijn. Haar armen vlogen onmiddellijk om zijn nek.

‘Oh, het doet verschrikkelijk zeer, Martin’, huilde ze. Ze begroef haar gezicht in zijn borst en huilde nog harder. Hij hield haar beet in een liefdevolle omarming.

‘Ik weet het, schatje, dat is de bedoeling ook. Het komt echter wel weer goed, dat zul je zien’, zei Martin en gaf haar een kus op haar voorhoofd.

Kim’s tranen bleven nog een hele tijd stromen. Martin reikte omlaag en duwde haar onderbroek en spijkerbroek van haar enkels. Toen pakte hij haar onder haar benen en tilde haar op. Hij liep naar de huiskamer en ging op de bank zitten met Kim stijf in zijn armen. Ze huilde nog steeds.

Martin drukte haar stevig tegen zich aan en wreef over haar rug en armen. Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd. Af en toe reikte hij naar beneden en gaf haar een liefdevol klopje op haar bips. Alle twijfel bij Martin was verdwenen. Deze levensstijl was heel geschikt voor Kim en hem. De liefdevolle omarming van de twee sinds het pak op haar billen was meer dan ze in het afgelopen half jaar met elkaar gedeeld hadden. Martin hield van de nabijheid, en ja hij hield heel veel van zijn Kim. Toen hij naar haar betraande gezicht keek, brak een glimlach bij hem door. Kim was in slaap gevallen.

Op het moment dat Kim van de keukentafel wegstampte, stond aan de andere kant van het dorp nog een vrouw op het punt bij haar man over de knie gelegd te worden. Annie stond naast Wouter en wachtte tot hij iets zou zeggen. Haar broek en onderbroek waren op haar enkels gezakt toen ze uit de hoek was komen lopen. Wouter maakte Annie duidelijk wat ze nu en wat ze straks -als ze terug zouden zijn van Tom en Katy- zou krijgen. Ze deed haar ogen dicht en haalde diep adem toen Wouter op zijn been klopte.

‘Laten we dit gedeelte maar eens afhandelen’, zei hij.

Annie deed haar ogen open en boog zich voorzichtig over zijn schoot. Wouter hielp haar in de goede houding. Woorden waren overbodig tijdens dit pak slaag. Wouter kwam meteen ter zake. Annie wist over het algemeen door de eerste klappen hoe fors haar pak slaag zou worden.  Vandaag hoefde ze daar niet op te wachten. De toon van Wouters stem had al duidelijk gemaakt hoe laat het was.

‘Je weet dat je ongenadig pak op je billen gaat krijgen, is het niet Annie?’, vroeg Wouter.

‘Ja Wouter’, antwoordde ze. Ze voelde de hand van Wouter op haar bips. Ze voelde een rilling door haar heen gaan en haar maag samentrekken.

‘Heb je nog iets te zeggen voor ik ga beginnen, Annie?’, vroeg Wouter.

‘Ik wil je vragen het me te vergeven, liefje. Het spijt me heel erg. Ik beloof dat ik het nooit weer zal doen. Echt, nooit weer!’

‘Reken daar maar op, jongedame. Je carrière als autocoureur is definitief voorbij. Punt. Tenzij je nooit weer comfortabel wilt zitten!’, stelde Wouter, terwijl hij over Annie’s billen wreef. Ze kromp ineen en hield haar adem in. ‘En nu eens kijken hoe lang ik je op je billen moet slaan voor je begrijpt waar ik het over heb! Ik hoop dat je goed bij de les blijft. Het is vooral in je eigen belang!’

Wouter tilde zijn rechterhand op en KLETS…..KLETS……KLETS… De schok was groot voor Annie. Nog nooit had Wouter haar vanaf het begin zo hard geslagen.

‘Oh mijn God!’, dacht ze bij zichzelf. En niet snel daarna liepen de tranen over haar wangen en smeekte ze hem om te stoppen.

‘We zijn nog maar net begonnen, aansteller’, zei Wouter streng. ‘Je hebt nog heel wat tegoed. Je hebt zelf besloten domme dingen te toen. En nu besluit ik het een halt toe te roepen’.

Wouter sloeg geen klap over. Annie raakte langzaam in paniek. Dat kon Wouter aan haar lichaamsspanning voelen. Ze was nu al aan het vechten en schoppen om los te komen. Hij stopte even om haar beter vast te pakken. Hij deed zijn rechterbeen over haar benen om haar het schoppen te beletten. Toen ging hij door met slaan. Langzaam en hard kleurde iedere klets haar bips meer en meer. Wouter sloeg haar ook op de achterkant van haar bovenbenen. Hij bleef doorslaan tot zijn rechterhand zo’n pijn deed dat hij op moest houden

Annie was enige tijd geleden al opgehouden met tegenstribbelen en huilde zo hard dat het haar niet eens opviel dat ze alleen nog maar over de knie lag. Haar billen en bovenbenen voelden alsof ze in brand stonden. Toen Annie weer wat bij haar positieven kwam, zette Wouter haar op haar benen. Hij hield haar nog even vast totdat hij zeker wist dat ze vast op haar benen stond.

‘En nu in de hoek staan, Annie’, zei Wouter streng.

‘Oh nee, schatje, nee’, huilde Annie.

‘Ja Annie! Ja!’, zei Wouter terwijl hij haar in de richting van de hoek duwde. ‘Hier laat me je helpen’, voegde hij eraan toe, terwijl hij haar aanspoorde door haar op haar bips te slaan. Hij bleef dit doen terwijl zij de afstand naar de hoek aflegde.

‘Oh alsjeblieft, schatje. Houd alsjeblieft op. Ik ga al. Ik ga al’, huilde ze. Met haar broek en onderbroek rond haar enkels schuifelde ze zo snel als ze kon in de richting van de hoek. Daar aangekomen sloeg Wouter haar nog twee keer heel hard op iedere bil. ‘Oh alsjeblieft, schatje’, huilde ze. ‘Het spijt me echt’.

‘Ben je niet blij dat je vanmorgen een eindje bent gaan rijden?’, vroeg Wouter sarcastisch.

‘Nee dat ben ik niet’, antwoordde ze snikkend.

‘Je hebt tien minuten. Ga met je neus in de hoek staan en heb niet het lef je bips aan te raken of anders beginnen we weer van voor af aan. Begrepen?’, vroeg Wouter met een strenge stem.

‘Ja Wouter’, huilde Annie.

‘Mooi zo! En gedurende die tien minuten denk je maar eens aan de borstel die je nog van me tegoed hebt’. Annie kromp ineen, maar zei niets. Ze kon alleen nog maar huilen. Ze was bang zelfs maar een woord te zeggen.

Wouter vervolgde, ‘Wanneer ik je uit de hoek roep, dan mag je je broek en onderbroek uitdoen en naar me toekomen. Je vraagt me dan netjes om het pak slaag met de borstel dat je zo hard nodig hebt. Begrepen?’

‘Ja Wouter!’, fluisterde ze met een luide snik. Ze draaide zich om en ging staan zoals haar opgedragen was. Annie wilde heel graag over haar bips wrijven, maar liet het wijselijk uit haar hoofd. Ze pakte met beide handen een slip van haar hemd en tilde dit omhoog zodat haar billen bloot waren. Haar tranen en snikken hielden de volle tien minuten aan.

Wouter liep naar haar toe, toen de tijd die ze in de hoek moest staan voorbij was. ‘Kom hier, Annie’, zei hij zachtjes. Ze draaide zich om en wierp zich in zijn armen. ‘Laat me je helpen met je kleren’, zei hij en knielde neer. Annie tilde beurtelings haar voeten omhoog, zodat hij haar broek en onderbroek uit kon doen. Hij gooide deze op de vloer en nam Annie opnieuw in zijn armen. Hij drukte haar stevig tegen zich aan, terwijl zij tegen zijn schouder huilde. Uiteindelijk tilde Wouter haar op en droeg haar naar de stoel en ging zitten. Annie had haar armen om zijn nek en haar hoofd rustte op zijn schouder. Ze kromp ineen toen hij ging zitten en haar arme billen in aanraking kwamen met zijn benen.

Geen van beiden zei minutenlang iets. Wouter hield Annie vast en liet haar huilen. Hij kuste haar op haar voorhoofd en wreef over haar rug. Uiteindelijk kalmeerde ze en bleef er nog een incidentele snik over. Ze keek Wouter aan en zei, ‘Het spijt me, liefje. Alsjeblieft, vergeef me’.

Wouter drukte haar stevig tegen zich aan. ‘Je weet dat ik je zal vergeven. Jij ondeugd! Je dagen als autocoureur behoren echter tot het verleden. Heb je dat goed begrepen?’

‘Ja Wouter. Ik begrijp het’.

‘En nu even over het pak slaag met de borstel dat je nog tegoed hebt’, zei Wouter. Annie haalde eens diep adem. ‘Dat ga ik je nu niet geven. Ik ga je dat waarschijnlijk morgenochtend geven. Voor dit moment ben je genoeg gestraft. Ik ben echter nog niet met je klaar, Annie. Sterker nog, als we weer thuis zijn, zal ik je bips nog eens nagloeien. Ik weet niet of je beseft hoe kwaad ik op je ben. Maar voor dit moment wil ik dat je naar de badkamer gaat om je wat op te knappen en één van je T-shirts aantrekt. Ik wil dat je een poosje op bed gaat liggen. Ik roep je wel wanneer het zover is om naar Tom en Katy te gaan,

Annie wou wat zeggen, maar Wouter legde haar het zwijgen op’. Je bent een slimme meid, schatje, je kunt maar beter niets zeggen. Doe maar gewoon wat ik je gevraagd heb. Tenzij je wilt dat ik nu al ga afmaken wat ik daarnet begonnen ben’. Annie schudde van nee. ‘Goedzo. Ga je dan klaarmaken voor het bed. Ik wacht hier om je in te stoppen’.

Met een beetje hulp van Wouter stond Annie op. ‘Mag ik nu mijn billen wrijven?’, vroeg ze.

‘Nee, natuurlijk niet, Annie. Ik wil dat je de effecten van dit pak slaag zolang mogelijk blijft voelen. Je hebt met je leven gespeeld. Het hindert dus helemaal niets als je er een poosje last van hebt. Misschien dat je dan voortaan beter naar me zult luisteren’, antwoordde Wouter.

‘Het doet zo’n pijn, liefje’, snikte Annie.

‘Dat is precies de bedoeling, schatje’, zei Wouter. ‘Een ongenadig pak op de billen moet ervoor zorgen dat de ontvangster niet snel opnieuw de fout ingaat. De enige manier om dat te garanderen is dat het pijn doet. Is dat helder?’

‘Kristalhelder’, fluisterde Annie.

‘Mooi! En nu naar bed’, verordonneerde Wouter.

Een paar minuten later was Annie klaar om het bed in te stappen. Eigenlijk wilde ze helemaal niet naar bed. Ze wilde naar Katy, maar ze wist wel beter dan Wouter op dit moment tegen te spreken.

Wouter hield het dekbed omhoog zodat Annie in bed kon stappen. Ze ging uiteraard op haar buik liggen. Haar arme billen deden erg zeer. Ze durfde ze niet aan te raken uit angst dat Wouter haar nog een keer over de knie zou leggen of nog erger, de borstel te gebruiken waar hij het over had. ‘Oh mijn God!’, dacht ze bij zichzelf. ‘Hoe kan ik dit ooit overleven?’

Wouter boog zich voorover en gaf Annie een kus op haar wang. ‘Ik ben zo terug. Probeer maar even tot rust te komen’.

‘Kun je er niet even bij komen liggen, liefje’, vroeg Annie.

‘We zien wel. Ik moet even het vlees in de koelkast leggen tot we weggaan. Gedraag jij je intussen een beetje. Ik ben zo terug.’ En hij voegde eraan toe, ‘En waag het niet je billen aan te raken!”

‘Ja Wouter. Ik zal lief zijn’, zei Annie en deed haar ogen dicht in een poging de tranen te stoppen.

Wouter ging zich bekommeren om het eten en het bier. Terwijl hij dit deed wreef hij over zijn rechterhand. Die deed behoorlijk pijn. Zijn vingers waren zelfs een beetje opgezwollen. ‘Dekselse meid’, mompelde hij in zichzelf.

Toen hij klaar was liep hij terug naar de slaapkamer om bij Annie te kijken. Ze snikte nog steeds. Hij deed zijn laarzen uit en ging naast haar liggen en hield haar in zijn armen. Het geluid van haar snikken deed zijn hart breken. Ze was per slot van rekening zijn schatje.

‘Zou je even bij me onder de dekens willen kruipen, liefje’, fluisterde ze. Wouter gaf toe, kleedde zich uit en kroop naast zijn vrouw in bed. Annie lag op haar zij. Ze legde haar linkerbeen over zijn benen en legde haar hoofd op zijn schouder. Haar arm lag over zijn borst. Wouter hield haar stevig in zijn sterke armen. Toen het snikken uiteindelijk ophield, keek Wouter haar aan, om te zien dat ze in slaap gevallen was. Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd en fluisterde, ‘Ik houd van je, kleine ondeugd!’

En dat waren de resultaten van een stevig pak slaag in de relaties van Martin en Kim, Wouter en Annie en Tom en Katy, drie alledaagse stellen uit het dorp.

Toen ze de volgende ochtend wakker werd, hoorde Katy haar man zingen. De klanken uit de radio begeleidden hem toen hij onder de douche stond. Ze kon niet goed horen welk liedje het betrof omdat de geluiden wat gedempt klonken, maar het was wel te horen dat Tom een goed humeur had. Het was weken geleden dat hij voor het laatst onder de douche had gezongen. Ze glimlachte en draaide langzaam van haar buik naar haar zij. Ze trok de lakens goed en schudde het kussen op. Ze lag lekker. Niet lang daarna hield het gezang op en werd de douche uitgedraaid. Wel hoorde ze vaag de stem van de radio op de achtergrond. Katy stelde zich voor hoe Tom zich afdroogde en aankleedde met uitzondering van een hemd en schoenen. Nog even en ik kan zijn scheerapparaat horen, dacht ze. Op hetzelfde moment klonk het gezoem van het apparaat.

Ze keek in de richting van het nachtkastje om te zien hoe laat het was en besloot dat het nog te vroeg was om op te staan. Ze rekte zich uit. ‘Oh!’, kreunde ze. De spieren van haar billen en benen schreeuwden van pijn. Ze liet haar armen zakken en wreef over haar arme billen. Bovenin haar bil voelde ze een harde plek, waar dr. Freek haar een injectie gegeven had. De rest van het pijnlijke plekken waar ze haar handen over liet glijden had ze aan haar liefhebbende echtgenoot te danken. ‘Zul je het ooit leren?’, vroeg ze zichzelf af. Terwijl ze zichzelf toesprak over haar stommiteiten ging ze weer lekker liggen. Tom kwam de slaapkamer binnen. Zijn borst en armen waren naakt en lieten zien hoe gespierd hij was. Katy vond het mooi zonder hemd en glimlachte naar hem.

Hij bleef even staan in de deuropening en keek of zijn vrouw al wakker was. Hun ogen ontmoetten elkaar. ‘Goedemorgen schatje’, zei Tom met een brede glimlach.

Hij liep naar zijn kant van het bed. Hij zette zijn knie op het bed en boog zich naar Katy toe om haar te knuffelen. Hij ging liggen en nam haar in zijn sterke armen en fluisterde, ‘Hoe is het met mijn schatje?’

‘Het gaat prima met me, liefje..en met jou?’, vroeg ze.

‘Mmmmmm, goed hoor. Ik denk dat ik maar eens een lekker ontbijtje voor je klaar ga maken. Waarom ga je niet even douchen? Dan ga ik naar de keuken’, zei Tom en gaf haar een kus op haar voorhoofd.

‘Als je even wacht tot ik gedoucht heb, dan maak ik het ontbijt’, zei Katy.

‘Niet nodig. Ik maak wel wat’, zei hij. Hij gaf Katy een kus, deze keer op haar mond. ‘Schiet wel een beetje op, schatje’, voegde hij eraan toe, terwijl hij haar terug in de kussens legde. Hij stond op en liep naar de kast om een overhemd te pakken.

Katy volgde hem met haar ogen. ‘Lekker kontje’, fluisterde ze zachtjes.

‘Wat zei je? Ik verstond je niet’, vroeg Tom.

‘Niets, liefje. Echt waar niet. Ik had het tegen mezelf’, zei ze. Ze keek naar de spieren van zijn rug, schouders en armen.

Hij draaide zich om en trok het overhemd van zijn keuze aan, terwijl hij naar Katy keek. ‘Je hebt je nog steeds niet bewogen, jongedame’, zei hij met een plagende stem.

‘Ik weet het. Ik lag gebiologeerd naar mijn man en zijn lichaam te kijken. Ik vind het leuk om te kijken hoe hij zich aankleedt. Op de één of andere manier heb ik daar de laatste tijd niet zovaak de kans voor gehad’, antwoordde ze met een brede glimlach. Terwijl Katy praatte had Tom het overhemd dicht geknoopt. Hij maakte zijn broek los en duwde het overhemd erbij in.

‘Goed, poppetje gezien, kastje dicht. En nu onder de douche jij’. Beiden grinnikten terwijl Tom naar de kaptafel liep om zijn riem te pakken. Hij begon hem door de lussen van zijn broek te doen.

Katy ging voorzichtig zitten. Ze wist dat na het uitrekken van daarnet, zitten een echte uitdaging zou zijn. En dat was het ook. ‘Hebben we vandaag iets op het programma staan, liefje’, vroeg ze.

Tom ging terug naar de kast pakte zijn laarzen en deed de deur dicht. Hij ging naast Katy zitten, deed zijn sok goed en deed zijn rechterlaars aan. ‘Ach, er zijn nog wat klusjes in de garage en in de tuin die ik af wil maken. Verder was ik van plan het gras te maaien. En Wouter komt nog even langs om samen de auto op te halen. Ook zou ik nog wat grofvuil weg willen brengen. Oh ja en ik moet ook nog wat aandacht aan mijn vrouw besteden. Wie weet wat ik vandaag allemaal in petto heeft als ze heel lief is’, zei hij terwijl hij zijn broekspijp over de laars trok. Hij ging rechtop zitten en keek Katy aan. ‘Maar eerst, schatje, ga ik naar de keuken om koffie te zetten en een ontbijt klaar te maken’, zei hij en gaf haar een kus. ‘Als je het heel lief vraagt dan zal ik voor jou thee zetten’, zei hij plagend.

‘Oh ja, lekker!’, antwoordde ze.

‘Doe ik!’, zei hij. Tom keek Katy onderzoekend aan. ‘Weet je zeker dat je je goed voelt? Je kunt best nog even blijven liggen als dat nodig is hoor’, zei hij.

‘Ik voel me echt goed. Ik ga me zo even rustig aan douchen. Als ik me daarna nog steeds goed voel, dan ga ik wat ontbijten’, zei ze. Ze legde haar hand op zijn wang en kuste  hem. ‘Daar krijg je nooit genoeg van hè, van een kus?’, vroeg ze.

‘Ja, ik ben een echte liefhebber’, zei hij met een brede grijns. Vervolgens nam hij haar stevig beet en kuste haar gepassioneerd. Hier kon ze niet genoeg van krijgen. Toen de kus beëindigd was, fluisterde hij, ‘Ik houd van jou, schatje’.

‘Ik ook van jou’, antwoordde Katy lachend. Vervolgens ontmoetten hun lippen elkaar voor een nog een klein kusje.

‘OK, het is genoeg geweest’, zei hij en liet Katy los. ‘Ik ga naar de keuken en jij als de weerlicht onder de douche, jongedame’, voegde hij eraan toe.

‘Ja baas’, zei ze met een brede grijns. Ze stonden beiden op van het bed. Tom liep naar de keuken en Katy naar de douche.

Een paar minuten later kwam Tom terug met een kopje thee, een glas water en haar medicijnen. ‘Neem deze maar snel in’, zei hij en drukte haar de medicijnen in de hand. Vervolgens gaf hij haar het glas water. Katy nam de pillen braaf in.

‘Dank je’, zei ze nadat ze het water op had. Ze reikte hem het lege glas aan.

‘En hier is je thee, mevrouw’, zei hij en draaide zich om.

‘Bedankt liefje’, zei ze. Tom keek achterom naar Katy. Zonder wat te zeggen gaf hij haar een knipoog en liep de slaapkamer uit.

Katy haalde een borstel door haar haren en stapte vervolgens onder de douche. Het warme water voelde weldadig over haar lichaam. Ze nam rustig de tijd om haar haren en haar lichaam te wassen. Haar gedachten draaiden overuren terwijl de straal bleef neerkletteren. Toen de negatieve gedachten de overhand kregen, schoof ze deze resoluut ter zijde. ‘Ik kan het’, hield ze zichzelf voor, ‘en Tom is er om me te helpen. Ik kan op hem leunen’.

Onder de vele gedachten die door haar hoofd flitsten waren ook de laatste woorden die Tom de vorige avond gefluisterd had, vlak voor ze in slaap vielen. ‘Morgenochtend als je gedoucht hebt dan zal ik je het eerste pak slaag geven voor de chaos die je aangericht hebt’.

‘Oh mijn God!’ Ze twijfelde geen moment over wat er straks zou gaan gebeuren. Over niet al te lange tijd zou ze bij haar man over de knie liggen voor één van zijn vermaarde afstraffingen. Katy huiverde. Haar bips deed nog steeds zeer.

Ze liep de slaapkamer in met een handdoek om zich heen geslagen. Katy verwachtte dat Tom daar op haar zou wachten, maar hij was er niet. Omdat ze niet goed wist wat ze nu moest doen, liep ze naar het kastje en pakte een wijd zittende korte broek uit de la. Ze deed geen onderbroek aan. Het leed geen twijfel dat die nu al niet lekker zou zitten, laat staan wanneer Tom zijn belofte voor vandaag was nagekomen. Ze liet de handdoek op de grond vallen, stapte in de korte broek en deed deze voorzichtig omhoog. Uit een andere la pakte ze een BH. Toen ze deze aan had, liep ze naar de kast om een hemdje uit te zoeken. Als laatste pakte ze een paar sokken. Op de één of andere manier had ze koude voeten. Toen ze zich tenslotte aangekleed had, maakte ze het bed op en verzamelde de handdoeken en de kleren van Tom en haarzelf en bracht ze naar de wasmand in de badkamer.

Ze ruimde de badkamer een beetje op en ging achter de kaptafel zitten. Ze droogde haar haren en maakte er krullen in met de krultang. Vervolgens werden ze geborsteld. Even overwoog ze haar haren op te steken, maar besloot uiteindelijk om ze los te dragen. Tom vond het zo mooi, bedacht ze met een glimlach. Ze deed wat make-up op en liep terug naar de badkamer om haar tanden te poetsen. Katy bekeek zich in de spiegel en besloot dat het zo goed was. Ze deed het licht uit en liep naar de keuken.

Tom was aan de telefoon. Hij stond bij het aanrecht en keek naar buiten terwijl hij het gesprek voerde. Katy ging achter hem staan en deed haar armen om hem heen. Ze gaf hem een kneepje. Hij gaf met zijn vrije hand een klopje op haar samengevouwen handen. Toen ze hem losliet, liep ze naar het fornuis om te kijken wat er in de pan zat. Ze deed het deksel omhoog en glimlachte. Hij had een omelet gemaakt. Daar was ze dol op. Nog voor ze het deksel weer op de pan kon doen, voelde ze zijn hand op haar billen neerdalen.

‘AUW!’, zei ze en legde snel het deksel terug en wreef over haar billen.

‘Ga daar weg’, foeterde hij. ‘Ik moet ophangen, Wouter. Mijn vrouw heeft mijn aandacht nodig. OK. Klinkt goed. Doeg’. Tom hing op en pakte zijn vrouw beet. ‘Waar denk jij dat je mee bezig bent, jongedame, terwijl ik een belangrijk telefoongesprek sta te voeren?’ Hij drukte haar stevig tegen zich aan en kuste haar in haar nek. Er ging een rilling door Katy heen en haar nekhaar ging overeind staan. Tom vond het heerlijk haar op deze manier wat te plagen. En iedere keer was ze weer machteloos.

‘Ja, ja, ja… een erg belangrijk gesprek doorspekt van veel ongein’, wierp Katy tegen. Tom vond dat een brutaal antwoord en begon haar te kietelen. ‘OK, OK! Het was belangrijk! Ik zal het niet weer doen! Ik zal het niet weer doen’, gilde ze.

‘Goed om te horen’, zei Tom en liet haar los. Toen hij haar in haar gezicht keek, zag hij iets wat hem aansprak. Zij glimlachte naar hem met een twinkeling in haar ogen. ‘Je ziet er goed uit, schatje’, zei hij.

‘Dank je’, zei Katy een beetje verlegen.

‘Het eten is klaar’, voegde Tom eraan toe.

‘MMMM, lekker!”, zei Katy. Tom zette de borden op de tafel terwijl Katy zijn koffiemok vulde en voor zichzelf nog een kop thee inschonk. Het ontbijt was verrukkelijk. Man en vrouw genoten van elkaars gezelschap. Toen ze uitgegeten waren, ruimde Katy de tafel af en maakte het aanrecht schoon. ‘Je hebt gekookt, dus ik doe de afwas’, zei ze.

Hij glimlachte en zei, ‘OK. Ik kijk even op het forum om te kijken hoe het alle andere deugnieten vergaan is’.

Tom hoorde Katy helemaal niet achter hem komen, toen hij met de post bezig was. Ze hoorde hem grinniken toen ze de kamer inliep en was benieuwd wat één van de andere vrouwen nu weer uitgespookt had. Ze legde haar handen op zijn schouders en begon zijn schouders te masseren. Tom hield ervan wanneer ze dat deed.

‘De keuken is weer helemaal in orde, schatje?’, vroeg Tom.

‘Weer helemaal spik en span, liefje, bedankt voor het heerlijke ontbijt, liefje’, zei Katy terwijl ze zich voorover boog en hem op zijn wang kuste.

‘Tot je dienst, schatje’. Eerst nog even uitlezen en dan wil ik dat we de tijd nemen om een serieus gesprek te voeren. OK?’, vroeg hij.

‘Natuurlijk, liefje’, zei Katy. Ze bleef zijn nek en schouders masseren.

‘Hmmmm, lekker, schatje. Dat voelt goed. Dankjewel’, zei Tom.

Toen hij uitgelezen was, sloot hij de computer af. Hij stond op en pakte Katy bij haar hand en nam haar mee naar de bank. Hij ging zitten en trok haar op zijn schoot en deed zijn sterke armen om haar heen. Zij rustte tegen zijn borst en legde haar hoofd op zijn schouder.

‘We moeten serieus praten, schatje. We moeten het over jou hebben, over je tumor, de kinderen en de kleinkinderen. We moeten het over heel veel dingen hebben’ zei Tom. En aldus geschiedde.

Katy deed haar best om haar twijfels en angsten te delen. Ze vertelde hem zelfs over haar gedachten van vanmorgen onder de douche. Ze spraken over haar medicijnen en het belang van een regelmatig leven. Tom stelde Katy gerust door haar te laten weten dat hij er iedere dag voor haar zou zijn voor wat ze ook maar nodig had.

‘Ik heb wat voor je meegebracht’, vertelde hij. Hij gaf haar het schrijfblok dat hij gekocht had toen hij de medicijnen van de apotheek gehaald had. ‘Ik wil dat je hierin de aantekeningen voor de doktoren bijhoudt’, zei hij. Hij wilde verder dat zij de tijden dat ze at bijhield, wanneer ze haar medicijnen innam en wanneer ze ging rusten. Met andere woorden, Tom wilde dat ze alles wat ze door de dag heen deed, opschreef.

‘Nee Tom. Ik ga echt niet alles opschrijven. Dokter Freek heeft het helemaal niet gehad over al die details waar jij het nu over hebt’, zei ze.

‘Ik weet dat dr. Freek niets over die dingen gezegd heeft. Verder is hij niet je echtgenoot, maar dat ben ik, Katy’, zei hij.  ‘Ik vraag je of je het alsjeblieft voor mij wilt doen. Als je het niet doet, voelt dat alsof je informatie voor me achterhoudt. En je weet wat er gebeurd als je informatie voor me achterhoudt, of niet, jongedame?’, vroeg Tom met een opgetrokken wenkbrauw.

‘Je bedoeld te zeggen, dat als ik die dingen niet allemaal opschrijf, ik op mijn billen krijg, of niet?’, vroeg Katy.

‘Ja! Je hebt hem helemaal!’, antwoordde hij.

‘Tom, doe me dit alsjeblieft niet aan!’

‘Katy, ik wil je alleen maar helpen. Als je dit een poosje gewoon doet, en ik kan zien dat je serieus met zaken bezig bent, dan kunnen we best weer gas terug nemen. Aan de andere kant, je hebt geen idee wat die medicijnen precies teweeg brengen. Het is goed mogelijk dat je die aantekeningen wat langer moet volhouden. Doe mij nu maar een plezier, totdat we weten hoe we er het beste mee om kunnen gaan. OK?’, zei Tom. Hij gaf Katy een knuffel en een kus op haar voorhoofd.

‘OK. Ik zal mijn best doen, liefje. Maar ik zal je hulp nog wel nodig hebben, en dan bedoel ik geen hulp in de vorm van een pak op mijn bips’, voegde ze eraan toe.

‘Je zegt het maar, schatje, ik zal er voor je zijn’, zei Tom. ‘En nu we het toch over billenkoek hebben, je hebt vanmorgen nog een ongenadig pak op je blote billen van me tegoed. Maar voor ik je bips in brand ga zetten, stel ik voor dat we een poosje de tuin ingaan. Wanneer we weer binnen komen, dan zullen we het afhandelen. Dan kun je daarna een poosje gaan rusten’.

‘Ja Tom’, zei Katy zachtjes en een beetje verdrietig. Ze zuchtte diep. Ze ging niet tegen hem in. En hoewel ze het pak slaag helemaal niet zag zitten, wist ze dat het beter voor hen beiden was. Ze kroop dichter tegen hem aan en fluisterde met dezelfde verdrietige toon, ‘Oh Tom!’

‘Ik weet het, schatje’, zei Tom, ‘Ik weet het. Maar het komt wel goed. Vertrouw me maar’.

Tom hield haar stevig in zijn sterke armen. Hij wreef over haar rug. Toen ze zo een poosje zwijgend hadden gezeten, boog Tom zich voorover en gaf haar een kus op haar voorhoofd. ‘Kom schatje, laten we naar buiten gaan. Je moet de nieuwe aanplant water geven’, zei hij terwijl hij Katy overeind hielp.

‘Laat me even mijn schoenen aantrekken, schatje’, zei Katy terwijl ze opstond.

‘OK’, antwoordde Tom. Hij schudde zijn hoofd en zag hoe ze de kamer uitliep. Als het niet nodig was, zou ze nooit schoenen aanhebben’, dacht Tom bij zichzelf.

Ze gingen naar buiten en liepen de tuin door. Ze inspecteerden de jonge aanplant van de vorige dag. Katy vertelde wat ze er eigenlijk nog zou moeten gebeuren. Er stond een nieuwe plantenbak in de garage waarvan ze wilde dat Tom deze op de hoek van de oprit zou zetten, dat ze hem met aarde kon vullen en er planten in kon zetten. De lijst werkzaamheden die ze voor Tom in gedachten had, was niet zo heel lang. Althans dat vond Katy. Als je Tom er over hoorde, zou hij het nooit allemaal klaar kunnen krijgen voor het weer winter werd. Beiden moesten erom lachen. Tom hielp haar met het strooien van voer voor de vogeltjes.

In de garage keek Tom naar de werkbank en de troep die hij daar een paar dagen geleden had achtergelaten. ‘Ik kan dit maar beter eerst opruimen voor ik aan iets nieuws begin’, dacht Tom bij zichzelf.

Katy begon ook de dingen op te ruimen die ze op de werkbank had achtergelaten. ‘Zal ik je eens wat vertellen’, zei Tom, ‘waarom ga je niet naar binnen en begin je aan je dagboek. Ik wil dat je opschrijft wat je je nog kunt herinneren van eergisteravond, toen ik het briefje van dr. Freek vond en alles wat daarop volgde. Wanneer je klaar bent, wil ik dat je gaat rusten. Ik kom straks en dan zullen we de rest ter hand nemen’.

Tom liep naar Katy en pakte haar gezicht in beide handen. ‘Wil je dat alsjeblieft voor me doen?’, vroeg hij. Ze keken elkaar onderzoekend aan. Tranen vulden de ogen van Katy. Ze probeerde ze krampachtig onder controle te houden.

Ze keek Tom aan. ‘Ja liefje. Ik zal het doen’, antwoordde Katy.

Tom trok haar in zijn armen en gaf haar een knuffel. ‘Goedzo’, zei hij.

Toen Tom haar los liet liep buurman Martin de garage in. ‘Hallo Tom en Katy’, zei hij.

Tom en Katy begroetten Martin. ‘Wat verschaft ons de eer?’, vroeg Tom.

‘Ik wilde je wat vragen Tom’, zei Martin met een verwarde uitdrukking op zijn gezicht.

‘Ik laat jullie mannen maar alleen. Ik heb nog wat andere dingen te doen’, zei Katy terwijl ze zich omdraaide en de garage uitliep.

‘Ik kom straks, schatje, als Martin en ik klaar zijn’, zei Tom.

‘Is goed, liefje. Doe het rustig aan’ antwoordde ze terwijl ze deur uit liep.

Tom moest inwendig lachen om de humor van zijn vrouw. Hij draaide zich naar Martin. ‘En wat kan ik voor je doen, kerel’, vroeg Tom.

‘Tja Tom, ik weet niet goed waar ik moet beginnen. Katy en jij lijken het altijd zo goed te hebben en gelukkig te zijn. Tussen Kim en mij is het al heel lang niet goed. Ik houd ontzettend veel van haar, maar ik weet niet langer wat ik met de situatie aan moet. Heb je een suggestie voor me?’, vroeg Martin met een gepijnigde gezichtsuitdrukking.

‘Natuurlijk kan ik je wel wat ideeën aan de hand doen, Martin. Ik weet alleen niet of ze je wel aan zullen spreken of hoe Kim erop zal reageren. Als je het nodige geduld betracht, dan ben ik ervan overtuigd dat jullie huwelijk een nieuw elan zal krijgen’.

‘Ik ben één en al oor, Tom’, zei Martin en liet zijn vingers door zijn haar glijden. ‘Ik ben bereid om tot het uiterste te gaan om mijn huwelijk te redden. Maar op dit moment ben ik ten einde raad en raak ik de grip steeds meer kwijt’.

‘Rustig maar, beste vriend’, zei Tom en gaf Martin een klap op zijn schouder. ‘Laten we eens kijken of we iets kunnen bedenken’.

Tom en Martin waren meer dan een half uur in een intensief gesprek verwikkeld. Martin deed gedetailleerd hun situatie uit de doeken. Toen legde Tom Martin in het kort uit welke afspraken Katy en hij in het begin van hun huwelijk gemaakt hadden. Hij vertelde van de drie basisregels en dat Tom altijd het laatste woord had, als ze er samen niet uit konden komen.

‘Bedoel je te zeggen, Tom, dat Katy en jij zo’n goede relatie hebben vanwege drie afspraken en het feit dat jij het laatste woord hebt?’, vroeg Martin.

‘Nou ja, er is natuurlijk meer dan alleen de drie afspraken. Het heeft consequenties als de afspraken niet nagekomen worden’, legde Tom uit.

‘Consequenties. Wat voor consequenties?’, vroeg Martin met een vragend gezicht.

‘Als Katy de afspraken niet nakomt, moet ze de consequenties onder ogen zien. Over het algemeen betekent dat, dat ik haar over de knie leg voor een ongenadig pak op haar billen’, antwoordde Tom.

‘Je geeft je vrouw een pak slaag? Je geeft Katy op haar billen! En Katy staat dat toe?’, vroeg Martin in opperste verwarring.

‘Als de regels overtreden worden en Katy hier geen goed excuus voor heeft, ja, reken maar. Dan krijgt ze een pak op haar blote bips. Ik zeg niet dat het gemakkelijk is om te doen of dat ik het leuk vind. In veel gevallen zou ik liever mijn rechterhand afhakken dan Katy een pak slaag te geven. Aan de andere kant geef ik nooit toe. Ik sta niet toe dat Katy een loopje met me neemt. Dan zou de hele structuur van wat we afgesproken hebben, weg zijn. Dat zou niet goed voor haar zijn en het zou al helemaal niet goed voor mij zijn’, voegde Tom eraan toe.

Even was het stil. ‘Ik kan zien dat je geschokt bent over wat ik je verteld heb, Martin. Dat had ik ook wel verwacht. Ik heb je verteld hoe het bij Katy en mij werkt. Ga naar huis en praat er met Kim over. Jullie moeten het samen eens zien te worden. Door alles wat je me verteld hebt, lijkt het dat je Kim veel te veel haar gang laat gaan. Het lijkt me toe dat het tijd is dat je de touwtjes eens in handen gaat nemen. Ik zeg niet dat een pak slaag de oplossing voor jullie is. Maar je weet het nooit als je het niet probeert’, voegde Tom eraan toe.

‘Tom, kerel, je hebt gelijk. Ja, ik ben geschokt. Ik kan er niet bij dat je Katy over de knie legt en dat zij het lekker vindt’, zei Martin.

‘Oh, wacht eens even, Martin’, zei Tom. ‘Ja, ik geef Katy een pak slaag. En als ik haar een pak slaag geef, dan is dat op haar blote billen, zodat ze het goed voelt. Ik heb echter niet gezegd dat ze dit lekker vindt. Het is zelfs zo, dat wanneer ik Katy straf, ze het liefst de benen zou willen nemen in plaats van haar lot te ondergaan. Ze gaat er echter niet vandoor omdat ze weet dat ze door voor de consequenties te gaan staan, we weer op hetzelfde spoor komen te staan. Deze afspraken helpen ons bij onze onvoorwaardelijke liefde en vertrouwen in elkaar’.

‘WAUW, ik weet niet wat ik moet zeggen. Maar het moet werken. Katy en jij zijn één van de gelukkigste stellen die ik ken. Ik ben altijd een beetje jaloers geweest op jullie relatie en wilde dat Kim en ik half zo gelukkig zouden zijn’, zei Martin.

‘Dat is mogelijk, Martin. Zoals ik zei zal het je het nodige geduld kosten. Het komt je niet aanwaaien. Jullie zullen beiden hard aan het werk moeten als je wilt dat het werkt. Wat dacht je hiervan, Katy en ik hebben nog wat dingen te doen. Daarna ga ik met Wouter mijn auto ophalen. Waarom laat je alles niet even een beetje bezinken of bespreek je het zelfs eens met Kim? In de namiddag moet ik nog een ritje naar het grofvuil maken. Als ik terug ben, kunnen we de draad van dit gesprek nog even oppakken, of als je wilt rijd je even met me mee’, zei Tom.

‘Dat klinkt goed Tom. Ik weet zeker dat ik nog veel vragen zal hebben. Ik moet toegeven, dat als Katy en jij al sinds het begin van jullie huwelijk zo leven, ik nog veel in te halen heb’, zei Martin hoofdschuddend. Beide mannen grinnikten. Een paar minuten later ging Martin naar huis om een ernstig gesprek met zijn vrouw te hebben. Tom ruimde de werkbank op en ging toen ook het huis in. Het was tijd dat hij ook een ernstig gesprek met Katy ging hebben.

Tom waste zijn handen in de bijkeuken. Toen liep hij naar het bureau in de woonkamer om het dagboek van Katy te lezen. Toen hij uitgelezen was, pakte hij een pen om hier en daar haar notities van een aantekening te voorzien. Toen hij bij de laatste regel die ze geschreven had ‘krijg straks op mijn billen’ aanbelandde, tekende Tom een hart en schreef ‘Tom en Katy’ in het midden. En onder haar woorden voegde hij toe ‘Een pak slaag met liefde door je man Tom gegeven’.

Tom deed het dagboek dicht en liet zijn vingers door zijn haar glijden. Ik kan ook maar beter zorgen dat het achter de rug is, hield hij zichzelf voor. Hij ging naar de slaapkamer waar Katy op het bed zat. Ze leunde in de kussens die ze tegen het hoofdeinde had opgestapeld. Het leek of ze in een boek verdiept zat. De waarheid was dat ze daar maar wat voor zich uit zat te staren. Ze was helemaal niet in staat te lezen. Ze was op van de zenuwen. Katy wilde helemaal geen pak slaag. Het leed geen twijfel dat ze het verdiend had. Maar ze had er nog een even grote hekel aan als toen Tom en zij pas getrouwd waren. ‘Na zoveel jaar zou je denken dat ik me wel zou kunnen gedragen’, foeterde ze op zichzelf.

‘OK, Katy. Het is tijd voor op een flink pak op je billen. Doe je broek en onderbroek naar beneden en kom hier’, zei Tom terwijl hij de rechte stoel uit de hoek van de kamer haalde. Hij zette deze in het midden van de kamer en ging zitten. En Katy deed wat haar opgedragen was. Ze zei niet dat ze geen slipje aan had. Ze deed haar korte broek uit en legde deze op het bed en liep naar Tom. Ze stond daar op sokken met alleen een BH en hemdje aan. Katy voelde zich klein en kinderachtig en had aan dit gevoel al net zo’n hekel als aan het pak slaag zelf.

‘Vertel me eens waarom je dit pak op je bips gaat krijgen’, vroeg Tom.

‘Omdat ik me niet aan de afspraken omtrent gezondheid, veiligheid en respect gehouden heb’, antwoordde ze rustig.

‘Corrigeer me maar als ik het verkeerd heb, maar hebben we het hier niet al te lang geleden al eens over gehad?’, vroeg Tom.

‘Ja, Tom’, antwoordde Katy.

‘Heb je dan niets opgestoken van de gesprekken die we er toen over gevoerd hebben en  van de straffen die je toen gekregen hebt?’, vroeg Tom.

‘Oh ja, daar heb ik heus wel wat van geleerd’, zei Katy.

‘Ik denk eerder het tegenovergestelde, jongedame. Anders hadden we nu DIT gesprek niet hoeven hebben. Ik leid hier uit af dat ik toen mijn werk niet helemaal goed gedaan heb. Hopelijk zal ik dat in de komende minuten en de komende dagen wel afdoende ermee af kunnen rekenen. Dat hoop ik echt. Begrijp je wat ik je probeer duidelijk te maken, Katy?’, vroeg Tom met een opgetrokken wenkbrauw.

Katy kromp ineen toen ze de woorden hoorde. ‘Ja Tom, dat begrijp ik volkomen’, zei ze.

‘Goed zo! Kom nu maar over de knie liggen zodat ik je een pak op je bips kan geven’, zei Tom.

‘Ja Tom’, fluisterde Katy en deed een stap dichterbij. Hij legde haar over de knie en schoof haar wat heen en weer tot ze goed lag. Katy hield zich vast aan de stoelpoot en aan één van de benen van Tom. Ze zuchtte diep en voelde de tranen al over haar wangen stromen. Ze wist dat ze er flink van langs zou krijgen. Ze schaamde zich en was boos op zichzelf. Ze had Tom verschrikkelijk pijn gedaan. Tom schoof het hemd van haar billen en pakte Katy met zijn linkerarm stevig om haar middel.

‘Heb je een pak slaag verdiend omdat je je niet aan onze afspraken gehouden hebt, Katy?’, vroeg Tom terwijl hij zijn hand op haar bips legde.

‘Ja Tom. Ik heb een pak op mijn billen verdiend’, fluisterde ze.

Zonder er nog meer woorden aan te verspillen begon Tom haar hard op haar billen te slaan. Hij gebruikte zijn vlakke hand om haar billen van roze, via rood naar vuurrood te kleuren. Tom wist dat Katy nog steeds gevoelig was van wat er zich de afgelopen dagen had afgespeeld. Desalniettemin was het bittere noodzaak dat hij haar hard genoeg op haar bips gaf dat ze begreep dat ze met haar gedrag omtrent gezondheid, veiligheid en respect niet alleen zichzelf maar ook anderen had teleurgesteld. Hij twijfelde niet over het eindresultaat.

Gedurende de volgende tien minuten maakte Tom Katy klip en klaar duidelijk wat hij bedoelde. Hij sloeg haar zowel op haar bips als op de achterkant van haar bovenbenen. Hij besteedde speciale aandacht aan het plekje waar ze op zat. Katy huilde en stribbelde, maar smeekte hem niet om ermee te stoppen. Ze wisten beiden dat de lei schoongemaakt moest worden.

Katy was boos op zichzelf, Tom kon de boosheid in haar lichaam voelen. Hij wist dat het waarschijnlijk een paar dagen zou duren voordat dit weer voorbij zou zijn. Hij had Katy al vergeven en zou de draad weer gewoon oppakken na dit pak slaag. Maar Tom wist heel goed dat hij door moest gaan tot Katy zelf ook de lei had schoongepoetst. Zo niet, dan zou de vicieuze cirkel van negatieve houdingen en woedeaanvallen alleen maar erger worden. Dit hield in dat Katy meer dan één keer over de knie gelegd moest worden voor ze weer helemaal met beide benen op de grond zou staan.

Het pak slaag ging gewoon door. Zelfs Tom had de tranen bijna in zijn ogen staan. Hier wist Katy natuurlijk niets van. Hij was vastbesloten zijn vrouw een ongenadig pak op haar bips te geven, hoe moeilijk dat ook mocht zijn. Uiteindelijk was het voorbij. Hij hield op met op haar arme billen te slaan. Hij liet haar middel los, en wreef over haar rug. Hij liet zijn hand op haar brandende billen rusten. Zijn hand voelde ook verdoofd aan. Katy huilde en snikte.

Toen ze een beetje begon te kalmeren, Trok Tom haar overeind en zette haar op zijn schoot. Zij verborg haar gezicht in zijn borst. Ze snikte met lange uithalen. ‘Hier schatje, laat me je hemd uitdoen’, zei Tom. Vervolgens deed hij haar BH los en liet deze naast haar hemd op de vloer glijden. Tom bleef over haar rug wrijven en gaf haar af en toe een klopje. ‘Gaat het, schatje?, vroeg Tom toen Katy uiteindelijk gekalmeerd was.

‘Het gaat wel. Het doet alleen zo’n zeer’, zei ze.

‘Ik weet het. Maar dat is ook de bedoeling, weet je nog?’, zei Tom.

‘Ja hoor, dat weet ik’, snikte Katy.

‘ Ik weet niet of je er nu iets aan hebt, maar dat pak op je billen is met heel veel liefde toegediend’.

‘Je moet wel heel veel van me houden’, snikte Katy.

‘Dat is ook zo, schatje, dat is ook zo’, antwoordde Tom.

Tom hield Katy een poosje zwijgend vast. De vloed van emoties die daarnet Katy’s lichaam verlaten had, hadden haar totaal uitgeput. ‘Kom schatje, het is tijd om naar bed te gaan’, zei hij.

‘OK’, antwoordde ze en stond voorzichtig op. Ze legde haar handen voorzichtig op haar bips en zei, ‘Ik geloof niet dat je me ooit harder geslagen hebt, Tom’.

‘Dat denk ik ook niet, schatje. Ik hoop dat het nooit weer noodzakelijk is’, voegde hij eraan toe. ‘Kom maar’, zei hij en hield het dekbed omhoog en hielp haar in bed. ‘Ik wil dat je lekker gaat rusten en gaat proberen wat te slapen. Mocht je wakker worden voor ik terug ben, dan blijf je lekker liggen. Je mag naar de WC, maar verder blijf je in bed tot ik je kom halen’, droeg Tom haar op.

‘Ja Tom’, fluisterde Katy.

Tom boog zich voorover en gaf Katy een kus op haar wang. ‘Wouter zal hier zo wel zijn. Dan zijn we even weg. Ga jij maar slapen’, zei hij.

‘OK, liefje, dat zal ik doen’, zei ze.

Tom zette de stoel terug in de hoek en pakte Katy’s BH en hemd van de vloer. Toen ging de bel. ‘Dat zal Wouter zijn. Ik ben zo terug. Ik hou van je!”

“Ik ook van jou’, antwoordde Katy. Ze sliep al bijna toen Tom goed en wel de kamer verlaten had.

Tom voelde zich helemaal uitgewrongen toen hij naar de deur liep. ‘Ha Wouter. Ben je er klaar voor?’, vroeg hij.

‘Helemaal. Laten we maar direct gaan’, zei Wouter.

Tom griste zijn jas van het haakje en pakte zijn pet. Hij zette hem op en zonder verder wat te zeggen stapten beide mannen naar buiten. Tom trok de deur zachtjes achter zich dicht. Hij wilde niet dat Katy wakker zou worden. Hij wilde dat ze eens goed zou rusten. Ze stapten in de bestelauto van Wouter.

Tom en Wouter waren al heel lang vrienden. Ze hadden veel respect voor elkaar. Je kon bijna zeggen dat het een soort broers voor elkaar waren. Ze hadden dezelfde interesses. Ze hielden beiden van vissen. Beiden hadden een passie voor oude auto’s en ze gingen vaak samen een biertje drinken. Soms kwamen ze met hun vrouwen bij elkaar voor een gezellig dinertje of een boompje klaverjassen. Soms verrasten ze hun vrouwen door hen mee te nemen voor een avondje dansen.

De vrouw van Wouter, Annie, en Katy waren ook al vriendinnen. De dames waren al net zo bevriend als hun echtgenoten. In de loop der jaren hadden beide stellen kinderen groot gebracht en beiden hadden nu al kleinkinderen. Er was niet veel wat ze niet van elkaar wisten, zelfs niet de manier waarop de mannen de goede vrede in hun gezin bewaarden.

‘Voor de draad ermee, maatje’, zei Wouter toen ze onderweg naar de garage waren. Hij kon aan de gezichtsuitdrukking van Tom zien dat er iets aan de hand was.

‘Tja, wat moet ik zeggen, Wouter, ik heb het zelf nog niet eens allemaal op een rijtje’. Tom zette zijn pet af en legde hem op zijn knie. Hij liet zijn vingers door zijn haar glijden.

‘Jeetje…Katy moet dit keer heel wat uitgehaald hebben’, luidde het commentaar van Wouter.

‘Hoe bedoel je?, vroeg Tom.

‘Gewoon, ik kan aan de manier waarop je kijkt en het feit dat je je vingers door je haar laat glijden zien dat er iets flink mis is. Je zit nooit in je haar te wroeten, tenzij er iets heel serieus aan de hand is. Hebben Katy en jij ruzie? Je ziet eruit als een geest. Kom, Tom, vertel!’, drong Wouter aan.

Tom liet zijn vingers nogmaals door zijn haar glijden. Vervolgens zette hij zijn pet weer op. ‘Verdomme, Wouter. Ik weet niet waar ik moet beginnen, behalve dat Katy en ik het ook pas sinds gister weten. Ik weet zeker dat Katy het het liefst zelf aan Annie wil vertellen. Het is dus voorlopig even tussen jou en mij, OK?’, zei Tom.

Wouter keek Tom aan en zag in zijn ogen dat hij het meende. ‘Vanzelfsprekend Tom. Je weet dat ik geen woord zal zeggen als jij dat niet wilt’, antwoordde Wouter.

‘Katy heeft een hersentumor’, zei Tom.

‘Nee! God nee, Tom’, zei Wouter.

‘Ja, en je kunt gerust stellen dat we beiden behoorlijk van slag zijn. Het is misschien niet iets om heel bang voor te zijn. Angst is een slechte raadgever. Maar om eerlijk te zijn, Wouter, ben ik doodsbang’.

In plaats van de kortste weg naar de garage te nemen, reed Wouter nog een eindje om en liet Tom praten. Tom had er geen eens erg in. Wouter reed. Tom praatte. Uiteindelijk draaide Tom zich naar Wouter toe en zei, ‘Bedankt maatje! Het was lekker om mijn verhaal even te kunnen doen’.

‘Graag gedaan, man. Als Katy en jij iets nodig hebben, laat het Annie en mij dan weten’, antwoordde Wouter. Laten we je auto gaan oppikken en terug naar je garage gaan. Dan haal ik een paar biertjes voor de koelkast in je garage. Misschien kunnen we samen nog even ergens aan knutselen’.

‘Goed idee. Ik moet sowieso weer naar huis. Ik wil Katy niet te lang alleen laten. Ze ligt nu te slapen. Ik heb haar daarnet een flink pak op haar blote billen gegeven omdat ze allerlei informatie van de dokter voor me had achtergehouden. Dat was geen pretje, Wouter’.

‘In andere woorden, je hebt Katy een welverdiend pak slaag gegeven en daar voel je je nu schuldig over’, stelde Wouter.

‘Nee. Het ging om meer dan alleen maar een pak slaag. Ik heb haar volgens mij zelden zo onder handen genomen. Ik moest wel, Wouter, voor het welzijn van ons beiden. Maar het is wel het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen’.

“Je deed het voor haar bestwil, Tom. Dat weet je dondersgoed. En dat weet Katy ook. Breek je hoofd daar dus maar niet over’. Wouter stopte bij de garage waar Tom’s auto stond.

‘Ik zie je straks thuis weer’, zei Tom toen hij uit de bestelauto stapte. Terwijl hij met zijn arm over de deur hing, voegde hij er nog aan toe, ‘Oh ja, we krijgen mogelijk nog bezoek in de garage. Mijn overbuurman, Martin, kwam vanmiddag langs. Hij was op zoek naar advies hoe hij het beste met zijn vrouw om kon gaan. Het is misschien goed als je me helpt hem duidelijk te maken hoe je je huwelijk goed kunt houden’. Tom pakte zijn portefeuille en haalde er een tientje uit. ‘Hier, neem maar wat extra bier mee als je wilt. Martin zal er ook wel een paar kunnen gebruiken’.

‘Steek je geld maar weer in je zak. Ga jij de auto maar halen en maak dat je naar huis komt, naar Katy. Ik rijd even langs huis en zal tegen Annie zeggen dat ze vanavond bij jullie thuis kookt, omdat Katy niet helemaal lekker is. Ik wil er verder niets over horen. Het is een uitgemaakte zaak’, zei Wouter.

‘Ik weet niet wat ik moet zeggen, maatje’, zei Tom en keek Wouter aan.

‘Er valt niets te zeggen. We staan er met zijn allen voor, alle vier. Zoals dit altijd het geval is. Daar is niets aan veranderd. Zie je straks bij jouw thuis’, zei Wouter met een flauwe glimlach.

‘Bedankt Wouter. Tot zo’, zei Tom en deed de deur dicht en liep naar de garage. Wouter keek zijn beste vriend na en zette toen de auto in de versnelling en reed weg.

Wouter reed direct naar huis en besprak het een en ander met Annie voor die avond. Tom betaalde de garagerekening, praatte nog even met de monteur en reed vervolgens naar huis. In de tussentijd had overbuurman Martin het ook druk.

Toen hij terugkwam van zijn bezoekje aan Tom, zei hij tegen Kim dat ze met hem mee naar de keuken moest komen. ‘Wat is er dan, Martin? Ik ben even bezig’, riep Kim vanuit de woonkamer. Een sarcastische ondertoon was in haar stem waarneembaar.

‘Dan houd je daar maar even mee op, jongedame! En als de gesmeerde bliksem hier komen. Wij moeten eens praten!’ zei Martin streng en liep naar de keukentafel. Hij grinnikte inwendig. Hij was erg tevreden over zijn optreden van daarnet. ‘Deze nieuwe levensstijl zal me vast bevallen! Ja, dat weet ik wel zeker!’ Martin haalde diep adem en liet zijn vingers door zijn haar glijden. ‘Maar het zal niet meevallen Kim ervan te doordringen dat we deze levensstijl moeten adopteren’.

Kim stapte door de deur. Ze stopte en zette haar handen in haar zij. ‘Wat is er in vredesnaam aan de hand? Ik heb het hartstikke druk en jij komt hier de bullebak wat uithangen’.

‘Je zult eens kennismaken met deze bullebak als je zo doorgaat. En om je vraag te beantwoorden, jongedame, JIJ bent er aan de hand. Om te beginnen zal ik je eens iets duidelijk maken. Ga maar eens zitten, we hebben heel wat te bespreken’, zei Martin en wees naar een stoel bij de tafel.

Kim was geschokt. Martin had haar nog nooit zo toegesproken. Nog nooit, en wat haar betreft zou het ook niet nog een keer gebeuren. ‘Ik weet niet wat er met jou aan de hand is vandaag’, zei ze.’ ‘Ik zou maar eens uit een ander vaatje gaan tappen, als ik jou was. Als je het me eens vriendelijk vraagt, zal ik misschien overwegen te gaan zitten ‘. Kim draaide zich om en was van plan weg te lopen.

Met een rustige maar strenge stem liet Martin haar weten, ‘Ik zou niet weglopen als ik jou was. Ik zou mijn houding maar eens veranderen en snel doen wat me opgedragen was’. Kim draaide zich naar hem om en keek hem onderzoekend aan. ‘En nu zitten, nu je het nog kunt!’, klonk het streng. Kim’s mond viel open.

‘Zo kun je niet tegen me praten. Ik ben je vrouw. Insinueer je daar dat je van plan bent me een pak slaag te geven? Dan bel ik de politie en dan draai je de bak in. Denk maar niet dat ik me met zoiets belachelijks inlaat’.

‘Kim als ik bij je moet komen en je op deze stoel moet neerzetten, dan zul te binnen de kortste keren het verschil weten tussen een pak slaag en een pak op je blote billen. Laat ik het je nog eens duidelijk zeggen, ik wil dat je die houding laat varen en ik wil dat je daar gaat zitten’, zei Martin en wees nogmaals naar de stoel.

Man en vrouw keken elkaar lange tijd recht aan. Haar hart sloeg wel 1000 keer per minuut. ‘Martin! Waarom doe je dit? Waarom praat je zo tegen me?’, vroeg Kim.

‘Ik doe een poging ons huwelijk te redden. Tenminste dat wat er van over is, en ik zeg het niet nog een keer’, voegde hij eraan toe. ‘Ik wil je hier en ik wil het NU!’ Doe wat ik zeg of je zult erge spijt hebben als ik je de consequenties laat voelen’.

Kim liep langzaam op Martin af. Ze was nerveus en in de war. Martin bewoog niet, maar volgde haar bewegingen toen ze door de keuken liep en op de stoel ging zitten. Hij ging tegenover haar aan tafel zitten en strekte zijn handen uit in de richting van de hare.

Terwijl hij naar het gezicht keek van de vrouw waar hij van hield, begon Martin haar uit te leggen hoe het er voortaan aan toe zou gaan en hoe hun nieuwe levensstijl eruit zou gaan zien. Kim luisterde. Nog nooit had Martin zo de touwtjes in handen genomen en Kim had nog nooit zo aandachtig naar hem geluisterd.

De woorden leken Martin automatisch uit de mond te rollen. Twee keer deed Kim een poging hem te onderbreken, maar beide keren waarschuwde hij haar zich stil te houden. De derde keer legde hij uit dat zij straks alle gelegenheid zou krijgen haar kant van het verhaal te vertellen. ‘Ik hoef je niet uit te leggen wat er de volgende keer dat je me daarentegen weer zo onderbreekt gebeurd. Dan ga je het ondervinden. Is dat duidelijk?’, vroeg Martin.

‘Nee, ik begrijp er geen snars van. Ik bedoel, ja ik begrijp het’, zei ze met een bezorgde gezichtsuitdrukking. ‘Oh Martin, wat is er met ons gebeurd?’, bracht ze uit.

‘We moeten eens recapituleren, Kim. We pakken de brokstukken van ons huwelijk en ons leven als man en vrouw op en houden op met langs elkaar heen te lopen. We gaan onze relatie reconstrueren op basis van liefde en saamhorigheid. Dit is mijn laatste poging om ons huwelijk te redden en nog iets van mijn eigenwaarde als echtgenoot te redden, maar jij, ik en wij zullen het drastisch anders moeten gaan aanpakken. Ben je bereid om deze weg samen met me te gaan of gooi je de handdoek in de ring en gaan we een advocaat inschakelen?’, vroeg Martin.

Op hetzelfde moment Dat Martin Kim deze vraag stelde, vroeg Wouter aan Annie of ze hem kon helpen wat dingen bij elkaar te zoeken alvorens naar Tom en Katy te gaan. ‘Katy voelt zich niet helemaal in orde en Tom heeft onze hulp een beetje nodig. Ik dacht als we nu eens iets uit de vriezer haalden om te gaan barbecueën. Misschien kunnen we een paar salades maken en wat stokbrood in de oven doen. Jij kunt beter improviseren dan Tom en ik. Wat zeg je ervan?’, vroeg Wouter.

‘Natuurlijk liefje’, antwoordde Annie. ‘Wat is er met Katy? Heeft ze de griep?’

‘Tom wil niet dat ik het er over heb. Hij denkt dat Katy het je liever zelf wil vertellen, Annie. Ik kan alleen maar zeggen dat het geen kleinigheidje is. Bereidt je dus maar voor’, voegde Wouter eraan toe.

‘Oh mijn God, Wouter! Dit bevalt me lang niet’, zei ze.

Wouter deed zijn armen om haar heen toen hij de angst in haar ogen zag. Hij drukte haar even stevig tegen zich aan. ‘Het zal niet gemakkelijk voor Tom en Katy worden’, fluisterde hij. ‘Wij moeten de stemming er maar inhouden om hen een hart onder de riem te steken. Ik weet dat je graag meer wilt weten, schatje, maar ik heb aan Tom beloofd dat ik het Katy zelf laat vertellen. Ga je nu maar klaarmaken. We moeten nog even langs de winkel voordat we naar hen toegaan. Hoe eerder hoe beter. Tom ziet er niet uit. Katy lag nog te slapen toen hij wegging om zijn auto op te halen. Ik heb haar niet gezien, maar ik weet zeker dat ze blij zal zijn dat ze je ziet’. Zonder nog wat te zeggen ging Annie op haar tenen staan en gaf Wouter een kus op zijn wang.

‘Even wachten nog, liefje. Even andere schoenen aantrekken, een borstel door mijn haar halen, dan kunnen we gaan’, zei ze.

‘OK, zo mag ik het horen’, antwoordde Wouter.

De telefoon ging toen Annie door de hal liep. ‘Ik pak hem wel’, riep Wouter.

‘Hallo. Ha Michel. Wat kan ik voor je doen?, zei Wouter. ‘Echt waar?’ Er viel een lange stilte. Wouter luisterde ingespannen. Zijn gezicht verstrakte en hij klemde zijn kaken op elkaar. ‘Reken maar! Ik zal één en ander afhandelen op de manier die we besproken hebben. Je kunt er gerust op zijn dat wanneer ik klaar ben, het niet nogmaals voor zal komen. Oh ja, en bedankt. Ik ben blij dat je gebeld hebt. We moeten elkaar snel weer eens treffen, dan kunnen we de bijzonderheden onder het genot van een biertje met elkaar bespreken. Natuurlijk! Nogmaals bedankt’. Toen eindigde het gesprek. Wouter hing op. Zijn kaken nog steeds stevig op elkaar geklemd, haalde hij diep adem en blies langzaam uit.

Annie kwam de kamer weer binnenlopen. ‘Ik ben klaar’, zei ze tegen Wouter.

Hij aarzelde even en zei toen, OK. Laten we gaan. We nemen de bestelauto. Die heb ik achter de jouwe geparkeerd’.

Wouter hield de deur voor Annie open en ze vertrokken. In een ommezien hadden ze de spullen voor het avondeten bij elkaar en wat bier voor de heren in de garage. Alles werd in de auto geladen en Wouter ging op weg naar Tom en Katy. Althans dat is wat Annie dacht.

‘Waar gaan je naartoe?’, vroeg Annie toen Wouter de auto keerde in plaats van naar Tom en Katy te rijden.

‘Ik moet nog even terug naar huis. Er is nog iets wat ik moet regelen voor we naar Tom en Katy gaan’, zei hij.

‘OK’, zei Annie. ‘Ben je iets vergeten?’

‘Ja, dat heb ik. Ik ben vergeten de nodige indruk op mijn vrouw te maken over wat er gebeurd als ze zich onverantwoord door het verkeer beweegt’, zei Wouter en keek in de richting van Annie. Michel belde me net voor we weggingen. Hij heeft je vanmorgen geflitst op de snelweg. Hij moest achter een andere automobilist aan, anders had hij je aangehouden. Vertel me eens eerlijk. Hoe snel heb je deze keer gereden?’

‘Oh nee, Wouter’, smeekte Annie.

‘Ja, Annie, Ja!’, antwoordde Wouter boos. ‘Je bent gepakt en je zult voor de gevolgen moeten gaan staan. Vertel op, hoe hard heb je gereden? Michel was ervan overtuigd dat je nog geremd hebt toen je hem zag. Hoe hard, Annie?’

‘Iets harder dan 150’, antwoordde ze. Er viel een lange stilte. Wouter reed weer richting huis.

Tenslotte hield Annie het niet langer. ‘Wouter, doe dit alsjeblieft niet. We moeten naar Tom en Katy. Ze hebben ons nodig. Kun je niet wachten tot we vanavond weer thuis zijn? Alsjeblieft! Oh alsjeblieft, liefje?, smeekte ze.

Het had geen zin. Wouter had zijn besluit al genomen. Hij reed de oprijlaan op en deed de motor uit. Er viel weer een stilte. Hij keek Annie met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Je weet hoe ik erover denk als je zo hard rijdt. En ja, ik twijfel er niet aan dat je minstens 150 hebt gereden. Je hebt de acceptgiro van het Centraal Incassobureau weggemoffeld, is het niet?’, vroeg hij op de man af.

Annie kromp ineen bij deze woorden. ‘Ja dat klopt’, fluisterde ze.

‘Je wist wat je boven het hoofd hing als je het zou doen. Je wist ook dat ik er vroeger of later achter zou komen. Dat gebeurt altijd. Maar je deed het toch. Kom nu dus niet met mooie praatjes aanlopen. Ja, we zouden naar Tom en Katy gaan. En nee, ik wacht niet tot vanavond om maatregelen te nemen. Ik zal je eerst een voorproefje geven van hetgeen je te wachten staat als we vanavond thuiskomen. Ik wil dat je er de hele middag en avond van bewust bent dat ik boos op je ben. Hopelijk, zal ik zodanig indruk op je maken dat je nooit weer zult overwegen zo hard te rijden, laat staan het te doen’.

Wouter opende de deur van de auto en was uitgestapt voor Annie met haar ogen kon knipperen. Hij liep om de auto heen, deed haar deur open en liet haar uitstappen. ‘Ik stel voor dat je meteen maar naar de slaapkamer loopt. Je weet wat er zo gaat gebeuren. Ik kom zo bij je’, zei hij. Ze keken elkaar even aan.

Annie antwoordde zacht, ‘Ja, Wouter’. Ze draaide zich om en Wouter sloeg haar zo hard op haar bips dat zijn hand er pijn van deed. Hij wreef hem met zijn andere hand terwijl hij keek hoe Annie zich naar het huis haastte.

In de volgende vijftien of twintig minuten deed Wouter zijn best te kalmeren, hij belde Tom en legde hem de situatie uit. ‘Alles is hier prima hoor’, zei Tom. ‘Katy ligt nog steeds te slapen. Er moet iets in de lucht hangen waar die vrouwen last van hebben. Neem rustig de tijd. Wij hoeven geen trein te halen. Met jou gaat het goed?’, vroeg hij aan Wouter.

‘Ik weet het niet. Ik ben nog verschrikkelijk boos. Ik kan haar in deze staat niet aanraken’, zei Wouter. ‘Ik gaf haar net een klets op haar billen en daar mijn hand behoorlijk bij bezeerd. Ik heb geen idee wat ik haar aandoe als ze op dit moment over mijn knie zou liggen’.

‘Je zult verbaasd staan hoe snel je gekalmeerd bent als je haar prachtige billen ziet. Je bent alleen maar bang voor dingen die zouden kunnen gebeuren. Haal een paar keer diep adem, neem desnoods een biertje om te kalmeren’, voegde Tom er aan toe.

Tegen de tijd dat ze uitgesproken waren, voelde Wouter dat hij de controle terug had. ‘Ik zie je straks nadat mijn schatje een beetje hersteld is van het pak op haar billen’, zei Wouter en hing op. Hij liep naar de garage om een stuk gereedschap te halen dat Tom gevraagd had te mogen lenen. Nadat hij dit achterin de auto gelegd had en nog even in de garage omgerommeld had, grinnikte Wouter in zichzelf en noemde Annie binnensmonds een deugniet. Toen wist hij dat het goed was. Het was tijd om Annie eens onder handen te gaan nemen. Hij liep het huis binnen.

Annie hoorde hoe hij de slaapkamer naderde. Er ging een rilling door haar heen, terwijl ze in de hoek stond met haar broek en onderbroek op haar knieën en haar hemd tot in haar middel opgetrokken. Ze had bijna een even grote hekel aan het ritueel van in de hoek staan als aan het pak slaag zelf. Toen hij achter haar stond, moest Wouter grijnzen toen hij aan Tom’s woorden terugdacht, ‘…je zult verbaasd staan hoe snel je gekalmeerd bent als je haar prachtige billen ziet…’ Tom had gelijk.

Wouter liet zijn rechterhand over Annie’s billen glijden. ‘Lekkere billen, Annie. Jammer dat ik je moet straffen, is het niet?, zei hij zacht.

‘Ja Wouter. Het spijt me. Echt waar’, antwoordde Annie. Ze was nu bloednerveus en Wouter was zich daar van bewust. Ze zou er deze keer niet al te gemakkelijk vanaf komen. Het was de zoveelste keer dat ze te hard gereden had.

Wouter nam, zich voor zijn vrouw ondubbelzinnig duidelijk te maken hoe hij erover dacht dat ze te hard reed. Hij gaf haar een paar kletsen op iedere bil en zei, ‘Het zal je straks nog veel meer spijten’.

Wouter liep naar zijn nachtkastje en de la met zijn speeltjes. Hij zocht om zijn favoriete borstel, degene waar Annie zo’n hekel aan had. Annie deed haar ogen dicht en bad dat het snel voorbij zou zijn. Een paar minuten later zou haar gebed verhoord worden. Wouter schoof zijn stoel een eindje van de muur en ging zitten. De borstel lag op de vloer vlak naast de stoelpoot. ‘Kom hier, Annie, dan zullen we het eerste deel afhandelen’, zei Wouter streng.

‘Mag ik alsjeblieft mijn broek en onderbroek uitdoen, liefje’, vroeg ze.

‘Nee, laat ze waar ze zijn en kom hier’, antwoordde hij boos.

Toen Annie voor Wouter stond, keek hij haar recht aan en vroeg, ‘Kun je alsjeblieft vertellen, Annie, wat er gaat gebeuren?’

‘We zijn hier omdat ik roekeloos gereden heb en jij me een pak op mijn blote bips gaat geven’, antwoordde ze.

‘Ja, ik ga je een pak op je billen geven. Je krijgt nu een pak slaag en vanavond wanneer we thuis komen nog een keer. En wie weet morgen nog een keer en de dag daarna. We zullen eens kijken hoe je houding de komende dagen is. Je billen zullen onder mijn handbereik blijven, jongedame. Oh ja, en de auto is voorlopig verboden terrein. En nu hier komen’, voegde hij eraan toe terwijl hij op zijn bovenbeen klopte.

Op hetzelfde moment dat Wouter Annie een welverdiend pak op haar blote bips gaf, zat buurman Martin nog steeds met zijn vrouw Kim aan de keukentafel. Er zat inmiddels een beetje schot in hun gesprek. Ze waren het er over eens dat dit geen zaak voor advocaten zou worden. Geen van beiden wilde een echtscheiding en ze waren het erover eens dat er zaken moesten veranderen. Kim wou echter niet accepteren dat Martin het pak op de bips in hun relatie zou introduceren.

‘Ik laat me niet slaan’, zei Kim.

‘Kim, als ik vind dat je een pak slaag verdiend hebt, dan ga je dat krijgen ook’, zei Martin. ‘Wat ik je aan je verstand probeer te krijgen is dat er regels zijn. En als je die regels overtreedt dan zal ik je een pak op je bips geven. Duidelijk?’

   
‘Het is belachelijk. Ik blijf hier niet langer naar die onzin zitten luisteren. Er komt niets van in’, zei ze en stond op om de keuken te verlaten.

Voor ze wist wat er gebeurde, was Martin opgestaan, had haar beetgepakt en sleurde haar mee terug naar de stoel. Hij ging zitten en begon onmiddellijk Kim’s spijkerbroek open te maken. Voordat ze met haar ogen kon knipperen had Martin haar broek naar beneden gedaan en lag ze over de knie.

‘Ik heb je gewaarschuwd wat er zou gebeuren. Je luister niet. Nu zullen we de details doornemen totdat ik klaar ben met dit gesprek. Is dat duidelijk?’, vroeg Martin.

‘Laat me los, LUL!’, gilde Kim.

Martin schudde zijn hoofd en haakte zijn vingers achter het elastiek van haar onderbroek en schoof deze tot haar knieën omlaag. Kim worstelde om zich uit de greep van Martin te bevrijden. Zonder resultaat. Martin was veel te sterk. Haar broekje hing nu op dezelfde plaats als haar spijkerbroek. ‘Ik weet zeker dat je op heel korte termijn er de voorkeur aan geeft me heel anders aan te spreken. Ondertussen denk ik dat het tijd is je een beetje respect voor je echtgenoot bij te brengen’.

Martin begon Kim haar allereerste pak op haar billen te geven. Hij sloeg een poosje flink door. Vervolgens stopte hij even om wat te bespreken. En iedere keer als Kim brutaal werd hervatte hij het pak slaag. Op hetzelfde moment dat Kim een pak op haar blote bips kreeg, was Wouter bezig Annie duidelijk te maken waar ze de fout in gegaan was. Hij had haar met de vlakke hand een pak op haar blote billen gegeven, tot deze vuurrood was. Nu gebruikte hij de borstel.

Beide vrouwen leerden langzaam maar zeker op pijnlijke wijze dat hun echtgenoten hun gedrag niet langer pikten. Martin en Wouter gingen nog even door met het spreken van de enige taal die hun vrouwen kennelijk begrepen. Op de één of andere manier werd het Kim en Annie duidelijk. Links- of rechtsom, het zou veranderen.

En dan was Tom er nog, die op dat moment door het huis ijsbeerde en dacht aan alle dingen die hij in acht moest nemen om een goede echtgenoot voor zijn Katy te zijn. Hij had er een hekel aan haar te straffen, maar hij twijfelde er geen moment aan, dat hij zou doen als het nodig was. Tom liep nogmaals naar de slaapkamer om even bij Katy te kijken. Het was al de negende keer dat hij dat deed sinds hij thuisgekomen was. Deze keer was Katy echter wakker.

‘Dag schatje’, zei hij toen Katy hem aankeek.

‘Ha’, zei ze met een flauwe glimlach.

Tom ging op het bed zitten. Hij deed zijn laarzen uit. Katy schikte haar kussens en schoof wat dichter naar het midden van het bed. Heel voorzichtig draaide ze zich op haar zij. Tom lag nu op zijn rug naast haar. Katy schoof dichterbij zodat ze haar hoofd op zijn schouder kon leggen. Tom deed zijn arm om haar heen.

‘Hoe gaat het, schatje’, vroeg Tom en gaf haar een kus op haar voorhoofd.

‘Goed hoor’, fluisterde Katy .

Tom wreef over Katy’s rug. Vervolgens deed hij zijn hand onder het dekbed en legde zijn hand op haar billen. Heel voorzichtig wreef hij er overheen. Geen van beiden zei iets. Dat was niet nodig. Alles wat ze wilden was dicht bij elkaar zijn.

En zo zag een normale zaterdag eruit bij Martin en Kim, Wouter en Annie, en Tom en Katy drie alledaagse stellen uit het dorp.

Katy was vastbesloten niet te huilen waar dr. Freek bij was. Ze was echter bang dat dit onvermijdbaar was als Tom haar nog een pak op haar bips zou geven. Het beste wat ze kon doen was haar tanden op elkaar zetten en zich zo stil mogelijk te houden. Oh, wat deden haar billen zeer, niet alleen van het pak slaag maar ook van de injecties.

Lange tijd kon je een speld horen vallen. Ondanks dat zei geen van drieën iets. Ze hielden allemaal hun adem in. Een ieder was bang om de eerste stap te zetten. Uiteindelijk trok Tom Katy overeind en zette haar terug op haar plaats op zijn rechterknie.

‘Zul je nu een beetje meewerken, zodat we ons bezoek hier kunnen afronden jongedame?’, vroeg Tom met een serieuze ondertoon. In werkelijkheid was hij vreselijk geschrokken over wat hij allemaal gehoord had.

Katy keek Tom aan. Ze kromp ineen van pijn toen haar billen plotseling contact maakten met zijn knie. Er liep een traan over haar gezicht. ‘Ja Tom, ik zal meewerken’, zei ze met een diepe snik.

Tom liet zijn vingers door haar haren glijden om vervolgens haar gezicht in zijn beide handen te pakken. Met zijn duim veegde hij een traan weg. ‘Rustig maar’, zei hij en gaf haar een kus op haar mond. Hij deed zijn arm om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan. Hij nam haar rechterhand in zijn linkerhand en gaf haar een klein kneepje. ‘Goed, we luisteren, dokter’, zei Tom terwijl hij naar dr. Freek keek.

Tom deed alsof hij alles onder controle had. Maar inwendig trilde hij als een rietje. Zijn hand gloeide van het pak slaag en de laatste kletsen die hij Katy had gegeven. Hij kon zich voorstellen hoe haar arme billen zouden aanvoelen. Tom wist dat hij zich nu even groot moest houden voor Katy. Katy en hij zouden zich hier wel doorheen slaan, wat er ook komen mocht, pepte hij zichzelf op. ‘En als daar een pak op haar billen aan te pas moet komen, zoals de dokter zei, het zij zo’, verzekerde hij zichzelf.

Dokter Freek haalde eens diep adem. Hij ging achter zijn bureau zitten. Het was voor alle drie een emotioneel moment geweest. ‘Katy, ik wil dat je nog een paar minuten je aandacht erbij houdt, daarna kun je naar huis, OK?’, vroeg hij.

Een smal stemmetje antwoordde, ‘Ja, ik zal goed luisteren’.

Tom gaf haar een goedkeurende knuffel. Dokter Freek glimlachte. Toen vertelde hij over de injecties die ze net gekregen had, waarom ze zo belangrijk waren en wat hun werking was. Hij ging door met vertellen dat het belangrijk was dat ze alle rust nam die ze maar kon pakken. Terwijl hij sprak, schreef hij een drietal recepten uit. Eén had te maken met het komende bloedonderzoek dat ze donderdag zou moeten ondergaan. De andere twee recepten waren voor vandaag.

‘Ik wil dat je vanavond start met de medicijnen’, zei hij toen hij de papiertjes aan Tom gaf. Hij vertelde over de mogelijke bijwerkingen en over wat het met haar systeem kon doen. Tom voelde hoe Katy verstrakte en begon te huiveren alsof ze het koud had. Hij wist uit ervaring dat ze nerveus was en misschien wel bang. Hij gaf haar een liefdevol klopje om haar te laten merken dat het allemaal wel goed zou komen. Het leek te helpen.

‘Nog even iets anders, Katy. Ik wil dat je een in een notitieboekje of op de computer bijhoudt de dingen waarvan je merkt dat ze in je lichaam gebeuren en de eventuele vragen die je voor professor Groen of mij hebt. Als je dan weer hier bent of collega Groen aan de telefoon hebt, dan kunnen we je lijstje doornemen. Door het zo aan te pakken, weten we zeker dat we niets laten liggen en zul jij het gevoel hebben dat je controle over de situatie hebt. Zou je dat willen doen?’, vroeg hij.

‘Ja, dat zal ik doen’, antwoordde ze fluisterend.

‘Goedzo’, zei hij alleen maar. ‘En nu moet ik nog iets af maken in de onderzoekskamer. Ik zal jullie even de tijd geven om jezelf te herpakken en jou de gelegenheid geven om je aan te kleden, Katy. Kom maar naar de onderzoekskamer als jullie klaar zijn. Neem rustig de tijd’. Hij stond op en kwam achter zijn bureau vandaan.

Toen hij de deur opende om naar buiten te gaan, stopte hij en draaide zich om naar het echtpaar. ‘En Katy, voor het geval je het zou willen weten, er waren vanmiddag geen andere patiënten in huis. Ik had vanmiddag geen spreekuur gepland staan. Ik was van plan erop uit te gaan, totdat jij je afspraak voor de derde keer had afgezegd. Toen ik Tom aan de lijn had, leek dit het meest geschikte moment om even bij elkaar te komen. Ik had al het idee dat je echtgenoot een hartig woordje met je zou willen praten. Verder leek het me dat je na wat je vanmiddag te horen zou krijgen, je liever geen andere mensen tegen zou willen komen. Weet dat Tom en ik onze uiterste best zullen doen om je hier door heen te slepen. Ik ben bang dat je voor de goede zaak nog wel een paar keer een pak op je billen zult krijgen. Mijn advies aan jou is om dan even diep adem te halen en je over te geven aan wat Tom voor je in petto heeft. Verspil je energie niet aan verzet. Geef jezelf de tijd. Je hebt mijn telefoonnummer. Ik verwacht dat je me belt als je behoefte hebt aan een gesprek’. Dr. Freek gaf haar een glimlach en verliet toen de kamer. Hij deed de deur achter zich dicht. Hij hield de deurklink nog even beet toen de deur dicht was. Hij haalde diep adem. Hij had het hier al even moeilijk mee als Tom en Katy zelf.

Katy legde haar hoofd op Tom’s schouder en deed haar ogen dicht. Beide zeiden ze minutenlang niets. Tom drukte haar stevig tegen zich aan en rustte met zijn hoofd op het hare. Hij hield van de geur van haar haren. Het toverde een glimlach op zijn gezicht. Hij wreef haar over haar rug en liet zijn hand zelfs even over haar donkerrode billen glijden. Uiteindelijk kalmeerde Katy een beetje; althans ze hield op met trillen. Ze keek op naar Tom en vroeg, ‘Kan ik me aankleden zodat we naar huis kunnen gaan, liefje?’

Tom grinnikte en zei, ‘Reken maar, schatje. Laat me je helpen’. Hij hielp Katy met opstaan en deed haar onderbroek omhoog. Katy kromp ineen van pijn.

‘Oh, liefje, mag ik ze alsjeblieft uitlaten?’, vroeg ze.

Met een glimlach zei Tom, ‘Natuurlijk schatje. Deze keer mag je ze uitlaten. Maar daar maken we geen gewoonte van, begrepen?’

‘Ja, dat snap ik’, antwoordde ze.

Zelfs zonder haar onderbroek voelde het niet erg comfortabel toen ze haar broek omhoog deed en de rits dicht. Nog voor ze het gebouw verlaten hadden, was ze erin geslaagd de rits en knoop weer stiekem open te maken. Haar sweater zorgde ervoor dat niemand het kon zien. Ze zei ook niets tegen Tom. Ze wilde voorkomen dat dit onderwerp werd van toekomstig gesprek of correctie.

Ze gingen direct naar huis. Katy deed haar kleren uit en trok haar favoriete T-shirt aan. Haar bips deed nog erg pijn. Ze was heel erg moe. Tom was blij dat hij haar niet hoefde te vertellen dat ze zich moest verkleden. Hij wilde dat ze zou gaan rusten en had geen zin om hier op dit moment een strijd van te maken.

Ik ga je medicijnen ophalen, schatje. Ik ben zo terug. Is er iets wat ik voor je mee moet nemen?’, vroeg hij haar.

‘Ik weet niets te bedenken, liefje, maar lief dat je het vraagt’, zei ze.

Ze glimlachten naar elkaar. Tom boog zich naar haar toe en liet zijn vingers door haar haren glijden om vervolgens haar gezicht beet te pakken. Hij kuste haar voorzichtig op haar lippen. ‘We zullen ons hier samen door heen slaan, schatje’, Ik zal niet van je zijde wijken’, zei hij. Vervolgens trok hij haar tegen zich aan en kuste haar gepassioneerd. Beiden hadden deze lichamelijke nabijheid even nodig. Uiteindelijk maakte Tom zich los en gaf haar nog een klein kusje op haar mond. ‘Ik ben zo snel mogelijk terug, schatje. Red je het wel even?’

‘Komt wel goed, liefje’, antwoordde ze met een glimlach. Katy zag hoe hij zich omdraaide en de deur uitliep. Ze liep naar het raam en keek hoe hij in de auto stapte en wegreed.

Er verscheen een brede glimlach op haar gezicht toen ze er aan dacht hoeveel ze van deze man, haar echtgenoot en beste vriend, hield. Het was nu helemaal stil in huis. Katy bewoog niet. Ze kon haar hart bijna horen slaan, terwijl ze daar bij het raam stond.

Een klein jongetje reed op zijn fietsje voorbij. Een hond rende met hem mee. Katy glimlachte toen ze zag hoe de hond en het jongetje passeerden. ‘Dat zijn beste maatjes’, zei ze tegen zichzelf. Het deed haar denken aan haar eigen maatje die ze daarnet had zien vertrekken. Het deed haar realiseren hoe close Tom en zij waren, in meerdere opzichten. Ze kon zich geen leven zonder Tom voorstellen.’Ik hoop dat hij niet al te lang wegblijft. Ik verlang nu al weer naar één van zijn warme knuffels’, fluisterde ze.

Ze huiverde. Ze draaide zich om en liep naar de slaapkamer. Ze haalde een paar sokken uit de la. Om de een of andere reden had ze koude voeten. Ze ging voorzichtig op het bed zitten om de sokken aan te doen. ‘Oh jee,’ dacht Katy en trok een grimas. Ieder beweging die ze maakte om haar sokken aan te krijgen deed zeer aan haar billen. Uiteindelijk stond ze op. Ze wreef over haar billen en bad in zichzelf dat ze niet op korte termijn nog eens een pak op haar bips zou krijgen. Maar ze twijfelde er wel aan. Ze besloot hoofdschuddend dat ze er maar niet te veel aan moest denken. Ze draaide zich om en liep naar de keuken.

Ze pakte een glas uit de kast en liep naar de koelkast voor ijs. Ze vulde het glas met water en liep naar de huiskamer. Ze was van plan om de televisie aan te zetten, maar veranderde van gedachten en deed de installatie aan om naar muziek te luisteren. Vervolgens pakte ze een deken van de armleuning van de stoel en ging op de bank liggen. Ze wilde de komende uren niet denken aan wat er gebeurd was. Ze dronk van het water en luisterde naar de muziek. Daarna trok ze de deken over zich heen. Binnen een paar minuten lag ze diep te slapen.

Toen Tom thuiskwam en de muziek hoorde, wist hij precies waar Katy zich bevond. Hij wist ook dat ze onder de deken op de bank zou liggen. Het bracht een glimlach om zijn mond. Hij ruimde de boodschappen die hij gedaan had op. Vervolgens maakte hij het zakje waar de medicijnen inzaten open en las de bijsluiters. Tom zette de flacons met tabletten neer. Toen hij uit het raam naar het huis aan de overkant keek zag hij Kim en Martin. Ze stonden onder de carport. Tom zag hoe Martin bezig was een paar tassen uit de kofferbak te halen. Hij zag hoe Kim er op haar neus bij stond om de arme Freek te zeggen wat hij allemaal moest doen.

‘Er komt een dag’, zei Tom tegen zichzelf, ‘dat we er eens goed voor gaan zitten en dat we een lang gesprek zullen hebben, Martin. Je moet leren hoe je een eind kunt maken aan het gedrag van die helleveeg. Je moet haar eens laten zien wie de baas is’. Tom liet zijn vingers door zijn haar glijden. ‘Maar voorlopig heb ik mijn handen vol aan mijn eigen vrouw’, hield hij zichzelf voor.

Hij ging de woonkamer binnen en ging in een stoel naast Katy zitten. Hij had het nodig om dicht bij haar te zijn. Hij nam een slok van zijn bier en keek hoe ze lag te slapen. Er ging een wirwar van gedachten door hem heen over haar en hem, hun leven samen, de kinderen, hun manier van leven en hoe hij haar af en toe over de knie moest leggen om haar weer met beide benen op de grond te zetten. En vooral, hoeveel hij van haar hield. Een uiteindelijk toch ook aan het doktersbezoek en hoe het nodig was geweest haar daar een pak op haar bips te geven, omdat ze de waarheid maar niet onder ogen wilde zien. Hij wist dat ze het er snel weer over zouden hebben. Hij wilde zeker weten dat de lei schoon was en dat er niets meer tussen hen zou staan. Hij had helemaal geen zin om Katy een pak slaag te geven, maar hij had niet geaarzeld, zeker niet na de aanmoediging van dr. Freek. Verder zou de tijd leren hoe hun toekomstige gesprekje zou vallen.

Tom’s gedachten dwaalden af naar het begin van hun huwelijk en hoe hij haar toen vaak over de knie moest leggen voor allerlei dommigheden. Hij schudde glimlachend zijn hoofd bij de herinnering. Ze waren samen opgegroeid en volwassen geworden. En gedurende de laatste jaren had Katy vaker ‘gewoon’ voor haar billen gehad dan voor straf. Het had hun band versterkt. En toen dacht hij dat hij haar de laatste tijd juist weer meer had moeten straffen en dat ook op korte termijn weer zou moeten doen.

‘Zit daar een patroon in?’, vroeg hij zichzelf af. ‘Komt het door de ziekte van Katy? Heb ik niet goed in de gaten gehad wat er met mijn vrouw aan de hand was? Heb ik mijn taken als echtgenoot verwaarloosd? De tijd zal het leren’, stelde Tom zichzelf gerust. Hij dronk zijn bier op en liep naar de keuken om voor Katy en zichzelf wat te eten te maken. Hij deed de koelkast open en pakte het overblijfsel van het Chinese eten van de vorige avond eruit.

‘Gisteravond’, dacht hij. ‘Oh mijn God!’, de herinnering aan de vorige avond schoot door hem heen. ‘ik hoop dat het vanavond niet weer zo’n emotionele toestand gaat worden’, dacht hij en kromp ineen. ‘Niet vanavond’, hield hij zichzelf voor, ‘Niet vanavond’.

Tom had net alles klaargezet toen hij uit het raam keek en een auto zag stoppen. Hij glimlachte. ‘Mooi’, fluisterde hij. Er verscheen een tevreden blik op zijn gezicht. ‘Ze hadden niet zeker geweten of ze ze vanavond wel zouden kunnen bezorgen’, dacht hij bij zichzelf. ‘Ik ben onder de indruk’.

Tom liep naar de deur en opende deze nog voor er aangebeld kon worden. Hij gaf de man een royale fooi, bedankte hem, pakte de vaas aan en deed de deur dicht. Tom liep naar de huiskamer, waar Katy was. Hij zette het mooie boeket rozen in de kristallen vaas op het tafeltje aan de andere kant van de kamer.

Katy was wakker. Ze hoorde hoe Tom in de keuken rondscharrelde en hoe hij bij de voordeur met iemand praatte. ‘Ze zijn prachtig, liefje. Dankjewel!’, zei ze.

‘Ik dacht dat je sliep’, zei hij. ‘En hoe kom je erbij dat ik deze besteld heb?’, vroeg hij plagend.

‘Oh, dat weet ik gewoon. Ik ken de mannen zo langzamerhand wel een beetje. En omdat je mijn favoriet bent, mijn beste vriend en bedgenoot, weet ik zeker dat ze van jou komen. Breng me het kaartje maar eens dan zal ik het je laten zien’, zei ze met een liefelijke glimlach. Tom lachte terug en deed wat ze vroeg.

Katy schoof op zodat Tom in hun favoriete houding bij haar kon komen zitten. Wanneer Tom lekker zat, schoof Katy tegen zijn borst. Ze opende de envelop en las het kaartje. Op de voorkant stond een prachtige rode roos. Rozen waren de favoriete bloemen van Katy. In het kaartje stonden de woorden,

Liefje,

Je bent mijn vrouw,

Je bent mijn echtgenote,

Een leven lang bij elkaar!

Ik houd verschrikkelijk veel van je,

Je man en echtgenoot,

Tom

Katy vouwde het kaartje dicht en vouwde het tegen haar borst. Haar ogen waren al weer gevuld met tranen. Deze keer waren het tranen van ontroering. Ze zaten een poosje zwijgend bij elkaar. Toen pakte Tom het kaartje en legde het voor hen op de tafel. Hij nam Katy in zijn armen en knuffelde haar. Hij wist dat ze het nodig had, net zoveel als hem.

Toen Katy haar emoties weer onder controle had, fluisterde ze, ‘Het kaartje en de bloemen zijn mooi, net zo mooi als jou. Dankjewel liefje. Ik houd ook heel erg veel van jou!’ Ze knuffelden en luisterden naar de muziek. Ze genoten van het moment.

Tom wreef over haar rug en gaf een klapje op haar billen. Katy klemde zich aan Tom vast. Ze luisterden naar de nummers. Ze zeiden niets, tot Katy uiteindelijk vroeg, ‘Dus morgen krijg ik weer bloemen?’

‘Niet als je een pak op je billen verdiend hebt’, antwoordde Tom en gaf haar een tik op haar bips.

‘Maar je hebt me gisteren een flink pak op mijn billen gegeven en vandaag heb ik een bos prachtige rozen gekregen’, zei Katy terwijl ze naar het tafeltje waren de bloemen stonden, wees. ‘En vandaag heb je me weer over de knie gelegd, en kreeg ik dit mooie boeket met het kaartje’, zei ze plagend.

‘Ja, en ik zie nu in dat dat niet zo slim van me geweest is. Ik zal er meteen verandering in aanbrengen. Je bent duidelijk een verwend meisje’, antwoordde hij.

‘Maar je vindt het heerlijk om me te verwennen’. Zei Katy met een brede grijns. Tom lachte en gaf haar nog een paar tikken op haar billen. ‘Ik weet het. Ik weet het. Maar ik heb een beter idee. Laten we afspreken dat je me elke dag bloemen stuurt en me nooit weer een pak op mijn billen geeft’.

Tom barstte in lachen uit en kietelde haar. ‘Ik denk dat dat helemaal niet zo’n goed idee is. Je zult dan binnen de kortste keren net zo gedragen als Kim en je weet heel goed dat ik dergelijk gedrag nooit zou accepteren. Toch?’, vroeg hij.

Katy moest lachen toen hij doorging met kietelen. ‘OK, OK. Ik zal me gedragen. Ik zal me goed gedragen. Je mag me gerust een pak slaag geven. Houdt hier alleen mee op. Kietelen is niet eerlijk’, zei ze wanhopig.

Tom hield op. ‘Een pak slaag. Ik geloof dat je om een pak slaag vroeg, klopt dat?’, vroeg hij met een ondeugende blik in zijn ogen. In een snelle beweging had hij Katy in een positie gebracht waarin hij goed bij haar billen kon. Haar T-shirt werd omhoog gedaan en hij masseerde haar billen. ‘Je hebt erom gevraagd’, zei hij en gaf haar een paar speelse tikken.

‘Ik zei het alleen maar om je op te laten houden, liefje’, zei ze en probeerde de neerkomende hand te blokkeren. Dit had echter geen zin, Tom klemde haar met zijn been vast, waardoor hij een hand vrij had om haar arm te fixeren.

‘Ik weet het, maar in werkelijkheid drukten je woorden precies uit wat je af en toe nodig hebt’, zei Tom terwijl hij haar nog een paar speelse kletsen gaf.

‘Oh, oh, oh, liefje! Ik zal braaf zijn. Ik zal braaf zijn. Dat beloof ik’, zei ze.

‘Het lijkt erop of ik de aandacht van mijn ondeugd heb’, zei Tom plagend. “Heeft mijn vrouw overigens honger? Ik hoop het. Ik wel in ieder geval. Verder is het tijd dat je medicijnen inneemt. Zullen we dus maar naar de keuken gaan om wat te eten, schatje?’, zei hij, terwijl zijn grote hand haar billen constant bleef masseren. Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd.

‘OK! OK! Ik heb ook honger. Het is jouw beurt om te koken, is het niet?’, vroeg Katy. Tom hield op met zijn liefdevolle aanvallen op de billen van Katy. Niets te vroeg als je het haar vroeg.

‘Ja, we hebben nog de restjes van de Chinees.’, zei hij met een brede grijns. Katy grinnikte en probeerde voorzichtig overeind te komen. Tom hielp haar een beetje. ‘Je beweegt niet erg soepel, schatje. Is er wat aan de hand?

‘Je weet verdomd goed wat er aan de hand is’, snauwde Katy. ‘Niet erg verstandig om je zo uit te laten als je onder handbereik van je echtgenoot bent. Tom liet zijn hand een paar keer hard op haar bips neerkomen. ‘Zou je alsjeblieft een beetje om je woorden willen denken’, stelde Tom voor. ‘Tom’, klaagde ze. ‘Katy!’zei hij op een toon die niet veel goeds voorspelde. ‘OK, het spijt me, dat ik me de afgelopen dagen niet erg goed heb gedragen en dat je me over de knie hebt moeten leggen. Het doet erg zeer en ik beweeg me daarom ook een beetje stijf. Alsjeblieft, wil je mijn excuses aanvaarden voor mijn brutale mond, schatje. Ik weet ook niet waarom in dat zei’, antwoordde Katy.

Tom keek haar even aan voordat hij antwoord gaf. ‘Ik denk dat het voor ons beiden een heel verhaal gaat worden. Maar kom, we gaan eerst eten’, zei hij. Hij draaide zich om en liep naar de keuken.

‘Ik kom zo, schatje’, zei ze terwijl ze naar de vaas bloemen liep.

‘Schiet wel een beetje op’, zei hij en verdween door de deur.

Ze herschikte een paar bloemen in de vaas en rook eraan. ‘Oh, wat zijn ze mooi. Waar heb ik deze geweldige man aan verdiend, ook al geeft hij me af en toe op mijn billen’, zei ze tegen zichzelf en wreef over haar bips.

Toen hoorde ze zijn stem uit de keuken, ‘Schiet je nog een beetje op?’ Katy keek wel uit om hem tegen de haren in te strijken vanavond. Ze hadden hun ‘serieuze gesprek’ nog niet gehad en ze voelde er helemaal niets voor om deze gebeurtenis te bespoedigen. Ze haastte zich naar de keuken.

Ze aten samen. Katy nam haar medicijnen. Nadat ze de keuken opgeruimd hadden, gingen ze weer naar de huiskamer om muziek te luisteren, terwijl ze op internet surften en de nieuwe berichten op het forum bekeken. Toen het acht uur was keek Tom naar Katy. Ze zag er moe uit. Het afgelopen etmaal was voor hen beiden erg vermoeiend geweest. ‘Ik denk dat het tijd voor je is om naar bed te gaan. Wil je eerst nog douchen of ga je direct je bed in?’, vroeg Tom.

Eerst was Katy van plan om te protesteren. Ze opende haar mond om dat te doen, maar in plaats van dat te doen, haalde ze diep adem. ‘Weet je, liefje, ik heb zin om samen te douchen, net als vanmorgen’, zei ze met een glimlach.

‘OK, schatje, dat kan geregeld worden’, antwoordde Tom. Katy sloot de computer af en zette de muziek uit. Tom ging de deuren afsluiten en de kat naar buiten zetten. Toen hij een paar minuten later de badkamer inliep, stond Katy onder de douche. Ze stond te neuriën. Voor Tom een teken dat ze zich goed voelde.

Katy wreef shampoo in haar haren. Tom kleedde zich uit en deed zijn kleren in de wasmand. Het ontlokte een glimlach bij hem. ‘Mijn vrouw zal het erg goed vinden dat ik dit doe’, dacht hij bij zichzelf. ‘Ik moet zorgen dat ik hier geen gewoonte van maak. Ze is al zo verwend’. Hij grinnikte om zijn eigen gedachten.

‘En wat is daar zo grappig?’ De vraag klonk vanuit de douche.

‘Niets schatje’, zei hij met een grote grijns. Hij opende de deur en vergezelde haar onder de douche. ‘Kom schatje, laat mij dat doen’, zei hij toen hij de zeep van haar overnam. En toen begon het spel. En wederom bleven ze onder de douche staan tot het water koud begon te worden. Tom gaf haar een klets op haar bips en zei, ‘Het is mooi geweest. Tijd om naar bed te gaan’.

‘AUW! Moet dat nu altijd?’, klaagde Katy.

‘Nou en of!’, antwoordde Tom.

Katy wist wel beter dan op het onderwerp door te gaan. Het zou haar ongetwijfeld niets opleveren. Tom was eerder klaar in de badkamer dan Katy. Hij had zich zelfs nog geschoren. Toen hij het dekbed wegtrok om in bed te stappen hoorde hij de föhn. Niet lang daarna werd het stil. Hij lag ongeduldig te wachten tot ze in bed zou komen. Terwijl hij wachtte deed hij de televisie aan om te kijken of er een film bezig was.

‘Heb je iets leuk gevonden om te kijken’, vroeg Katy toen ze een paar minuten later de slaapkamer instapte.

‘Nee schatje. Ik lig gewoon op jou te wachten’, zei hij en deed de TV uit en legde de afstandbediening op het nachtkastje. Katy liet de handdoek van haar lichaam op de vloer voor het nachtkastje glijden en kroop voorzichtig tussen de lakens.

‘Wat een deugniet’, dacht Tom bij zichzelf. ‘Ze vind het heerlijk zo die dingen voor me te doen’.

‘Kom hier, jongedame’. Tom reikte naar haar en in een mum van tijd lag ze opgesloten in zijn armen. Katy hoopte dat dit moment tot morgenochtend zou wachten, maar ze wist onmiddellijk dat dit ijdele hoop was. Ze hield van de knuffels en de nabijheid. Ze had een hekel aan de woorden en het uiteindelijke resultaat.

‘Hoe voel je je nu?’, vroeg Tom met een serieuze toon in zijn stem terwijl hij haar stevig vasthield. ‘Een stuk beter, liefje. Ik ben alleen nog een beetje beduusd van wat ik allemaal gehoord heb. Misschien was het uiteindelijk onder ogen zien dat ik een tumor heb wel het moeilijkste’, antwoordde ze terwijl ze hem in zijn ogen keek.

‘Ik wil je bedanken dat je er de hele dag voor me geweest bent. Het spijt me dat het nodig was dat je me over de knie moest leggen. Ik hoop dat het nooit weer nodig is dat je dat in de spreekkamer van de dokter doet’, voegde ze er aan toe. ‘Ik zal in ieder geval erg mijn best doen om herhaling te voorkomen’.

Tom boog zich naar haar toe en kuste haar lippen. ‘Ik zal er altijd voor je zijn, Katy. Ik kan je echter niet beloven dat ik je in het kantoor van de dokter nooit weer een pak op je bips zal geven. Ik kan je alleen maar toezeggen dat wanneer je een pak slaag nodig hebt, ik je dat zal geven. Of niet?’, vroeg hij haar.

‘Ja Tom. Maar dat betekent nog niet dat ik het leuk vind’, zei ze.

‘Katy, spreek me nu niet tegen. Het is nu niet het goede moment om dat te doen. Ik zit er tegen aan om je weer een flink pak op je blote billen te geven. Gedraag je dus een beetje, alsjeblieft!’, zei hij.

‘Ik weet het liefje, en het spijt me. Ik zou dit nooit redden zonder jou’, Katy boog zich naar hem toe en gaf hem een kus op zijn wang. ‘Ik houd zoveel van je’, fluisterde ze.

‘Je bent een echte deugniet!”, zei Tom terwijl hij met gefronste wenkbrauwen naar haar keek.

‘Ja maar wel een lieve deugniet’, zei ze en zette haar allerliefste glimlach op.

Terwijl hij zijn hoofd schudde, zei Tom, ‘Katy, ik heb vanavond op het forum gelezen dat de enige lieve deugniet een deugniet is die een pak op haar bips heeft gehad en ligt te slapen. Hoe klinkt dit, ik geef je nu een flink pak op je billen en daarna ga je lekker slapen. Ja, dan ben je vast een lieve deugniet, of niet?’

‘Ik ben altijd een lieve deugniet. Ik doe soms alleen wel eens domme dingen’, zei ze terwijl ze opnieuw haar liefste glimlach tevoorschijn toverde. Tom kon deze niet weerstaan. Hij boog zich naar haar toe en kuste haar in haar nek. Het bezorgde haar altijd kippenvel. Ze moest ervan giechelen. Hij hield van haar gegiechel. ‘Tja, wie is er nu een deugniet’, vroeg ze.

‘Jij! Altijd jij, Katy’, antwoordde hij en kuste haar opnieuw, alleen deze keer was het een vluchtig kusje op haar mond.

‘Genoeg…Het wordt tijd dat we het eens over de consequenties gaan hebben, Katy, vanwege het overtreden van al die afspraken’, zei Tom. Dit keer klonk hij serieus.

‘Ja Tom. Ik was al bang dat het in die richting zou gaan’, antwoordde ze.

‘Mooi zo! Dan let je voor de verandering eens goed op’, zei hij. Katy wilde nog iets zeggen, maar Tom legde zijn vingers op haar lippen. ‘Nee. Nu is het tijd dat mijn lieve deugniet even luistert’. Katy gaf hem een warme glimlach voor hij verder ging. ‘Ik heb vanmiddag goed nagedacht, Katy, terwijl ik boodschappen deed, toen ik je zag slapen en zelfs toen we bij dr. Freek waren. Jij, jongedame, bent de weg volledig kwijt. Het wordt tijd dat iemand ingrijpt en de koe bij de hoorns vat, en dat is wat ik nu ga doen’. Tom pauzeerde even en keek Katy onderzoekend aan. ‘Kun je dat volgen>? Zitten we nog op dezelfde golflengte?’, vroeg hij.

‘Ja Tom. Ik kan je goed volgen’, antwoordde ze zachtjes.

‘Goedzo. Laten we dan eerst eens naar de afspraken kijken. Daarna kunnen we het over de consequenties hebben’, zei hij. ‘Om te beginnen zullen we het over de afspraak over je gezondheid hebben. Vandaag ben ik er achter gekomen dat je informatie omtrent je gezondheid voor me achter gehouden hebt. Alles wat we besproken hebben en van wat dr. Freek gezegd heeft, ben je al meer dan twee weken op de hoogte van de problemen. En wat zei dr. Freek? Corrigeer me maar als ik er naast zit, maar hij zei dat je al een maand of drie weet, dat er iets mis is. Klopt dat Katy?’, vroeg Tom met een serieuze en gekwetste uitdrukking op zijn gezicht.

‘Ja Tom. Dat klopt’, antwoordde Katy met een diepe frons. Hij haalde diep adem en blies deze langzaam uit.

‘Goed, dan gaan we verder met de afspraak over veiligheid. Als het zo is dat je al drie maanden met een probleem kampt, jongedame, dan betekent het ook dat je allerlei veiligheidsaspecten ten aanzien van je gezondheid hebt genegeerd. Hoe kun je zo dom doen, Katy, je gooit je leven in de waagschaal en verkleind de kansen op een volledig herstel. Gemakzucht is niet veilig wanneer er gezondheidsproblemen in het geding zijn. Punt! Begrijp je dat? Kun je me volgen? Zitten we nog op dezelfde golflengte, Katy?’, vroeg hij streng.

‘Ja, Tom, ik kan je volgen, echt waar’, antwoordde Katy zachtjes.

‘En tenslotte komen we dan nog op het begrip respect. Van deze afspraak, jongedame, heb je echt een ongelofelijke bende gemaakt. Niet alleen heb je geen enkel respect getoond ten opzichte van dr. Freek. Toen hij je geduldig van alles probeerde uit te leggen, had je het onbestaanbare lef, niet één keer, niet twee keer, maar drie keer te verhinderen dat hij met je aan de slag ging. Snap je dat die man bezorgd over je was? Door alles maar te bagatelliseren, heb je in deze hele situatie geen enkel respect jegens jezelf getoond, laat staan respect voor je echtgenoot, die meer van je houdt dan van wat dan ook, om van je kinderen en kleinkinderen maar te zwijgen. Ik begrijp er helemaal niets van. Ik ben ten einde raad’, zei Tom met een lage en boos klinkende stem. Hij pauzeerde even om diep adem te halen om zichzelf wat te kalmeren.

Katy deed haar ogen dicht en kromp ineen. Zijn woorden deden pijn. Ze schaamde zich dood. Ze verborg haar gezicht in zijn borst. Ieder woord wat Tom gezegd had, was waar geweest. ‘Hoe kan hij me ooit vergeven?’, vroeg ze in zichzelf.

Tom pakte haar kin en draaide haar naar zich toe zodat ze elkaar aankeken. ‘Katy, ik heb je nog nooit zo egoïstisch, onverantwoordelijk en disrespectvol meegemaakt in al de jaren dat we bij elkaar zijn. Wat er gebeurd is, maakt me bang en dan heb ik het niet over de lichamelijke problemen. Ik vraag me af waar het gezonde verstand van mijn vrouw gebleven is. Ik heb het gevoel dat ik stekeblind ben geweest voor hetgeen in mijn relatie gaande was. Ik heb het idee dat ik als echtgenoot gefaald heb in het beschermen van mijn vrouw, al was het maar tegen zichzelf’. Tom pauzeerde even en nam Katy goed op. Hij haalde diep adem en blies deze langzaam uit. Zijn hart klopte snel. Hij werd overspoeld door pijn, woede en verwarring.

‘Tom, …liefje’, zei Katy. Tom legde zijn vingers op haar lippen.

‘Nee. Niet nu, Katy. Straks misschien. Je hebt maanden de gelegenheid gehad om naar me toe te komen en wat te zeggen. Vanavond ben ik aan het woord en luister jij. OK?’, vroeg hij.

‘Ja Tom’, fluisterde Katy.

‘Je hebt de afgelopen 24 uur nogal wat op mijn bordje gelegd, Katy’. Tom pauzeerde even. ‘Mijn bord is zelfs zo vol, dat het bijna overloopt. Dus jongedame, van wie ik verschrikkelijk veel houd, we moeten hier beiden maar eens heel goed nadenken en in alle rust naar oplossingen zoeken’.

Hij haalde nogmaals diep adem. Vanmiddag, Katy, toen jij lag te slapen, toen probeerde ik mijn boosheid wat kwijt te raken en toen dacht ik terug aan alles wat ze samen beleefd hebben en hoe we samen gelachen en gehuild hebben. Ik dacht aan de dingen die we als stel maar ook als individuen beleefd hebben. Ik vroeg me zelf af, waarom, waarom een intelligente vrouw zulke domme dingen doet als het op haar gezondheid aankomt. Toen begon het me te dagen. Katy was op de vlucht. Mijn Katy was doodsbang. Je bent op de vlucht gegaan voor de waarheid en de realiteit, Katy. Maar nog het meest ben je voor jezelf op de loop gegaan. Ik weet niet eens of je je dit wel bewust bent. Maar hoe verder je wegvluchtte, hoe verwarder en banger je werd’.

Tom sloeg zijn sterke armen om Katy heen en gaf haar een liefdevolle knuffel. Hij kuste haar op haar voorhoofd. Toen hij haar losliet en haar weer aankeek vervolgde hij zijn verhaal. ‘Er is geen enkele reden om nog langer op de vlucht te gaan, Katy. Ik zal het niet toestaan. Als je bang bent, dan ben ik er voor je. Kom alsjeblieft bij me. Laat me doen wat ik als je man moet doen. Ga niet met mijn verantwoordelijkheden aan de haal en probeer me niet in bescherming te nemen. Dat is mijn taak. Ik ben jouw beschermheer. Ik wil je vasthouden, van je houden, voor je zorgen en je beschermen, zo goed als ik maar kan’. Hij gaf haar weer een kus op haar wang.

‘Alles wat we op deze wereld hebben Katy, is op dit moment hier. Dat gaan we niet verspillen. Het enige wat ons kan scheiden is de dood. Geen van ons beiden kan weten wie er het eerste doodgaat en daar gaan we ons ook niet druk over maken. Voorlopig gaan we het leven ten volste leven. Tegelijkertijd wil ik er zeker van zijn, dat als ik eerder ga dan jij, dat jij dan de kracht hebt en het gezonde verstand hebt om gewoon door te gaan. Ik moet er ook van overtuigd zijn dat je niet die domme dingen gaat doen, die je in de afgelopen weken hebt gedaan. Op dit moment zal ik daarom mijn uiterste best doen om de echtgenoot te zijn die je nodig hebt en verdiend. Jaren geleden heb ik je iets beloofd. Op dit moment kan ik alleen maar mijn excuses maken dat ik mijn beloften niet helemaal waar gemaakt heb. Ik heb het gevoel dat wanneer ik beter mijn best had gedaan, de hele toestand waar we nu inzitten zich nooit zou hebben voorgedaan. Vergeef het me alsjeblieft’. En weer trok Tom Katy dicht tegen zich aan. Hij fluisterde in haar oor, ‘Ik houd zo veel van je’.

Katy was alleen maar in staat om met een brok in haar keel uit te brengen, ‘Ik ook van jou’. Hun armen en benen omstrengelden elkaar terwijl ze elkaar in een innige omhelzing vasthielden. Beiden trilden inwendig van emotie. Hun harten deden bij iedere slag pijn. In stilte lieten beiden hun tranen de vrije loop. Hun lichamen kenden één ziel, wat zolang niet gebeurd was. Op dit moment wisten beiden dat het allemaal wel goed zou komen. Samen konden ze alles aan. Het genezingsproces en de vergeving was begonnen.

Nadat Tom Katy had losgelaten pakte hij haar haren van haar rug en legde ze over haar schouder. Vervolgens liet hij zijn vingers er kammend doorheen gaan, totdat het mooi gedrapeerd over haar linkerborst lag. Vervolgens legde hij zijn sterke hand in haar nek zodat hij met zijn vingers achter haar oor kon strelen. Katy keek naar zijn gezichtsuitdrukking toen hij haar naakte lichaam verkende. Hij boog zich naar haar toe en kuste haar heel voorzichtig, alsof ze breekbaar was. Hij streelde haar rechterborst en vervolgens de zachte huid van haar buik.

Katy reikte met haar hand naar hem toe, zoadat ze op haar beurt zijn gezicht kon strelen. Zij liet haar duim over zijn gezicht glijden. Tom bewoog zijn lippen naar haar handpalm en kuste deze. Ze voelden wederzijds de liefde als nooit tevoren. Geen van beiden sprak een woord. Tom pakte de olie en gebruikte deze om Katy te masseren. Zijn liefdevolle handen zorgden voor ontspanning. Toen ze op haar buik ging liggen masseerde Tom haar rug en billen. Haar lichaam voelde goed aan. Hij vond het heerlijk om haar aan te raken. En hoe meer hij dit deed, hoe meer hij ook voelde hoe hij zelf ontspande. Hij ging door met langzaam en zachtjes masseren totdat Katy in diepe slaap was.

Hij pakte haar haren van het kussen en liet zijn vingers er weer doorheen gaan. Oh, wat voelde dat lekker. Hij gaf haar een kus op haar schouder. Ze merkte er helemaal niets van. Ze leek zich weer veilig te voelen. Zelfs op haar gezicht kon Tom lezen dat Katy wist dat er goed op haar gelet werd en dat ze dit accepteerde. Tom lag net als Katy op zijn buik en zijn rechterbeen lag over haar linker. Hij legde zijn rechterhand op haar bips en fluisterde, ‘Ik houd van je Katy’. Toen deed hij zijn ogen dicht en viel in slaap.

Het was nog donker toen Katy wakker werd. Ze tastte naast zich en ontdekte dat de kant van Tom van het bed leeg was. Ze keek naar het nachtkastje en zag dat het tien over twaalf was. Katy draaide zich om en luisterde of ze hem kon horen. Maar ze hoorde niets. Ze stond op en liep naar de la om één van haar T-shirts te pakken. Toen ze was wezen plassen, ging ze op zoek naar Tom. Toen ze de huiskamer instapte, speelde de muziek zacht en lag haar liefje alleen in zijn spijkerbroek op de bank. Zijn bovenlijf en armen waren bloot. Katy glimlachte toen ze dat zag. Ze hield ervan wanneer hij geen shirt aanhad. Ze hield van zijn sterke borst en armen. Maar nog het meest van alles, hield ze van hem.

‘Hoi’, zei ze toen ze op hem afliep en zag dat hij wakker was.

‘Ook goedemiddag’, zei hij met een grijns. ‘Wat doet mijn schatje uit bed?’

‘Ik kon mijn liefje niet vinden in ons bed. Dus kom ik kijken of alles wel goed is’, zei ze.

‘Ja hoor, hier is alles OK’, zei hij en trok haar naar zich toe. In een mum van tijd lagen ze in een voor hen bekende houding. Tom onderop, Katy rustend op zijn borst, de deken over hun benen. Tom schoof wat heen en weer totdat Katy in zijn armen lag en ze elkaar aankeken.

‘Het spijt me dat ik zo verschrikkelijk dom geweest ben, liefje’, zei Katy. ‘Denk je dat je me kunt vergeven?’, vroeg ze terwijl ze haar hand over zijn borst liet glijden om zijn spieren te voelen en met zijn borsthaar te spelen.

‘Ik zal je altijd vergeven, schatje. Je zult soms een pak op je blote bips krijgen, maar achteraf praten we er niet meer over en is de lei weer schoon. Ik heb je toch altijd vergeven, of niet?’, vroeg hij.

‘Ja, dat klopt. Ik weet af en toe niet hoe je het op kunt brengen, maar ik ben blij dat het zo werkt’, zei ze met een glimlach. Ze trok even gemeen aan zijn borsthaar. Alleen maar even om te zien hoe hij zou reageren.

‘AUW! Jij kleine ondeugd!’, zei hij en sloeg haar hand weg.

‘Uhuh…nee hoor, ik ben niet een kleine ondeugd, weet je nog? Ik ben een lieve ondeugd’, zei ze met een brede grijns.

‘Oh ja, ik weet het weer. Een lieve ondeugd die op het punt staat een ongenadig pak op haar billen te krijgen’, gromde Tom.

‘Oh ja?’, giechelde Katy.

‘Nou en of! Zeker weten’, zei Tom. Katy keek hem met grote ogen aan alsof ze wilde zeggen ‘wie ik?’

‘Pas op, jongedame!’ zei hij en keek haar streng aan.

‘Wat? Wat doe ik nou weer?’, vroeg ze.

‘Dat weet je verdomd goed wat je aan het doen bent. Je bent bezig een pak op je billen aan het uitlokken. Nou, vergeet het maar. Daar is de tijd nog niet rijp voor’, voegde hij eraan toe.

‘Kon je daarom niet slapen vannacht?’, vroeg ze.

‘Ik kon de rust niet vinden. Ik wilde je niet wakker maken’, zei hij.

‘Je durft me nu niet goed een pak slaag te geven, of wel?’, vroeg ze.

‘Ik durf je niet goed aan te raken. Ik ben bang dat ik je pijn doe’, zei hij.

‘Dat is niet zo mooi’, mompelde Katy met een grimas. ‘Ik had al zo’n voorgevoel’.

‘Wat mompel je nou, jongedame?’, vroeg Tom en keek naar haar.

‘Nou ja, het betekent dat ik klem zit en dat het weet ik hoe lang kan gaan duren voor de lei schoongemaakt wordt. Ik vraag me ook af wat dat voor de sfeer betekent’, zei ze.

‘Waar heb je het in vredesnaam over, Katy?, vroeg Tom bars en trok een diepe frons in zijn voorhoofd.

‘Nou laten we eens kijken. Weet je nog dat toen we nog niet zolang getrouwd waren, ik je auto een keer fors beschadigd heb? Ik was toen zwanger. Wekenlang heb je toen met je vingers door je haar staan strijken en kwam je niet verder dan mompelend de kamer uitlopen als ik binnenkwam. Ik weet zeker dat als je eraan terugdenkt, je je nog wel kunt herinneren hoe je je toen voelde. Het doet me er sterk aandenken hoe je nu reageert’, zei Katy. Toen maakte ze zich voorzichtig los uit zijn omhelzing en zei, ‘Ik ga weer naar bed. Kom ook snel weer naar boven, liefje, ik heb een knuffel nodig. OK?’ Ze boog zich naar hem toe, gaf hem een kus op zijn mond en draaide zich vervolgens om en liep de kamer uit. Bij de deur draaide ze zich nog even om en zei, ‘Oh ja, en liefje, weet dat ik veel vertrouwen in je heb, nog meer dan ik mezelf’.

Tom bleef nog een hele tijd zo liggen. Hij kon zich de situatie waar Katy aan refereerde nog goed herinneren. Hij wist alleen niet wat ze bedoelde toen ze iets zei over hij zich toen voelde. Katy had die dag zijn auto gepakt toen hij er met een vriend op uit was. Hij was niet eens zo lang weggeweest en had haar gezegd dat ze nergens naar toe moest gaan. Toen hij terugkwam gingen ze samen nog een eindje rijden. Katy was boos omdat hij haar alleen thuis had gelaten. Ze ging er dus vandoor in zijn auto. Ze wist dat hij daar boos om zou worden, maar ze wilde dat hij boos was, net zoals zij dat was. Maar onderweg, reed ze over een grote verkeersdrempel, Hierdoor werd de carter kapot gestoten en was de olie eruit gelopen.

Toen Tom aan alle details terugdacht gingen zijn nekharen overeind staan. Automatisch liet hij zijn vingers door zijn haar glijden. Steeds meer herinneringen kwamen boven, Tom herinnerde zich hoezeer hij aan de auto gehecht was, en Katy zijn lust en zijn leven zoals dat nog steeds het geval was. Toen hij thuis was gekomen en ontdekt had dat zowel Katy als de auto weg waren, was hij zoals Katy al gedacht had, witheet. Na meer dan een uur wachten was de boosheid aardig verdwenen en had plaats gemaakt voor bezorgdheid. Hij was bezorgd dat Katy of de baby iets overkomen was. Hij trok er in Katy’s auto op uit om haar te zoeken. Het was al donker toen hij haar vond op een b-weggetje in de middle of nowhere. Het was op zich nog een wonder dat hij haar voor het ochtendgloren gevonden had.

Toen hij de deur van de auto opentrok schrok hij zich een hoedje. Ze huilde alleen maar. Ze was hysterisch. Het duurde meer dan een half uur voor hij haar een beetje gekalmeerd had en ontdekt had dat haar niets mankeerde. Terwijl Tom naar de muziek luisterde en zich overgaf aan de herinneringen uit een grijs verleden, liet hij zijn vingers door zijn haar glijden en zuchtte diep.

‘Wat zou Katy bedoelen toen ze de vergelijking maakte over hoe ik toen was en nu ben?’, vroeg hij zich hardop af.

Hij liet zich door de herinneringen meeslepen en dacht diep na. Hij kon zich alleen maar herinneren hoe blij hij was dat hij zijn zwangere vrouw terug had gevonden. Zijn nekharen gingen echter rechtop staan toen hij terugdacht aan hoe verschrikkelijk kwaad hij toen geweest was. Toen realiseerde hij zich dat hij nu eigenlijk ook behoorlijk kwaad was.

‘Vermaledijde vrouw’, zei hij hardop. ‘Dit flikt ze me nu altijd’, dacht Tom.

Hij stond op van de bank en zette de muziek af. Hij deed het licht uit en ging kijken of Katy nog wakker was. Hij wilde dat ze haar opmerking beter uit zou leggen.

‘En waar denk jij dat je mee bezig bent, Katy?’, vroeg hij terwijl hij de slaapkamer inliep. Hij stond met zijn handen in zijn zij, op blote voeten, zonder hemd en een diepe frons op zijn gezicht. Toen ze opkeek van haar boek, moest Katy erom lachen.

‘Tja, liefje, om je de waarheid te vertellen lig ik hier eigenlijk te wachten tot mijn echtgenoot de kamer binnen komt stampen om te kijken of ik nog wakker was. Ik denk dat je wilt dat ik mijn laatste opmerking aan je uitleg’, glimlachte ze.

‘Jij deugniet’, zei hij.

‘Nee, dat probeer ik je nu steeds duidelijk te maken, liefje, ik ben een lieve deugniet’, grinnikte Katy.

‘Als je zo doorgaat, dan….dan….’

‘Wat dan, dan haal je je vingers weer door je haar?’, zei Katy. Beiden waren even stil en staarden elkaar aan. Toen zei Katy, ‘Kom hier bij me zitten en geef me een knuffel, dan hebben we het erover. OK?’.

Tom bleef haar nog even aankijken. Toen liet hij zijn handen zakken en liep naar de rand van net bed. Katy schoof een eindje op om ruimte voor hem te maken. Hij ging op het bed zitten met zijn rug tegen het hoofdeinde. Hij strekte zijn armen naar haar uit. In een oogwenk lag Katy in zijn armen en gaf hem een knuffel. Ze voelde zich in zijn sterke armen altijd geliefd en veilig.

‘Liefje, ik vind het heel erg wat ik gedaan heb. Ik voel me er kinderachtig bij. Ik voel me dom en beschaamd, alsof ik een idioot ben’. Tom deed zijn mond open om wat te zeggen, maar Katy legde haar vingers op zijn lippen zoals hij eerder bij haar gedaan had. ‘Laat me alsjeblieft uitpraten, als ik de juiste woorden tenminste kan vinden. Het valt niet mee om het toe te geven en het is ongetwijfeld één van de moeilijkste verzoeken die ik je ooit gedaan heb, lief mannetje’. Tranen vulden haar ogen. Ze deed haar ogen even dicht om ze tegen te houden. Toen ze zichzelf weer onder controle had, keek ze hem aan. Ze glimlachte even en ging toen verder.

‘Eerder vanavond, toen we naar bed gingen, heb je een hele verhandeling gehouden over regels en afspraken waar ik me niet aan gehouden heb. Ik dacht dat mijn hart zou breken toen ik naar je woorden luisterde. De pijn die ik voelde had niet zoveel te maken met wat ik mezelf aangedaan heb. Het is meer de pijn om wat ik jou en onze relatie aangedaan heb’.

‘Je had gelijk toen je zei dat ik egoïstisch, onverantwoordelijk en disrespectvol was. Je woorden waren helemaal waar. Ik ben nog steeds beduusd van wat ik gedaan heb. Ik had het eigenlijk helemaal niet door totdat jij me die spiegel voorhield en me duidelijk maakte dat ik op de vlucht en bang was. Waarom ik niet bij je gekomen ben kan ik niet verklaren. Het valt me van mezelf tegen dat ik het niet gedaan heb. Je bent mijn man, mijn bed-, en echtgenoot. Je bent alles voor me, liefje, Het spijt me en ik bied mijn excuses aan. Ik weet dat mijn woorden waarschijnlijk dom en belachelijk klinken, maar ze komen recht uit mijn hart’. Katy wachtte even. Toen haalde ze diep adem en zei, ‘Ik hoop dat je me op een dag zult vergeven. Om dit te kunnen doen is het wel belangrijk dat je jezelf geen verwijten maakt. Als je dit doet, zul je nooit in staat zijn de lei schoon te maken’. Katy wachtte weer even en keek naar Tom. Ze stak haar hand uit en legde deze op zijn wang.

‘Wat vergeving betreft, nee schatje, er valt niets te vergeven. Je bent je altijd je beloftes jegens mij nagekomen. Ik kan me echt niets beters wensen dan jou als mijn echtgenoot. Ik houd met hart en ziel van je’.

Tom boog zich naar haar toe. Ze kusten. Vervolgens haalden beiden diep adem.

‘En nu het moeilijkste stuk’, zei Katy. ‘Ik heb daarnet gezegd dat hoe je je momenteel gedraagt, me doet denken aan die keer dat ik de motor van je auto verbrand heb. Ik weet zeker dat toen je er aan terugdacht, je alle details van mijn gedrag de revue hebt laten passeren. Ik weet echter ook zeker dat je er geen moment aan teruggedacht hebt dat je me nadien drie weken genegeerd hebt. Iedere keer als we maar bij elkaar in de buurt kwamen, moest ik huilen. Om kort te gaan, we zaten absoluut niet op dezelfde golflengte en in de tweede plaats vertoonde jij vermijdingsgedrag, net zoals je dat nu ook doet’.

Tom leunde met zijn hoofd tegen het hoofdeind. Katy vervolgde, ‘Je weet dat het waar is wat ik zeg. Je kent me beter dan ik mezelf ken en ik ken jou beter dan je jezelf kent. Toen dat ongeluk met de auto gebeurde, was je boos op jezelf omdat je er met je vriend op uit was gegaan en dat je mij alleen had achtergelaten. Je nam alle schuld op je en het zorgde ervoor dat je bang was om me aan te raken. Je was bang dat je me fysiek iets zou aandoen. Ik had je ongelofelijk veel pijn gedaan door je auto te vernielen. Ik was zwanger. Je was bezorgd om mij en de baby. Ik had je bang gemaakt door alle mogelijke regels aan mijn laars te lappen. Door je zo te gedragen hoefde je me maar aan te kijken en ik barstte al in tranen uit. We gingen er beiden aan onderdoor. We misten elkaar volledig, Tom. Je was hartstikke boos. En toch wilde je de waarheid niet onder ogen zien. En waarom? Omdat je met het liefst een ongenadig pak op mijn blote billen wilde geven om de lei schoon te maken, maar het niet durfde. Je was bang mij of de baby schade toe te brengen door alle boosheid die je voelde. Voor wat mij betreft, omdat je niets deed, was ik er overtuigd dat je niet meer van me hield. Ik dacht dat we regelrecht op een scheiding aankoersten. Dus wat deed ik, ik liep rond met een enorm schuldgevoel en deed niets anders dan huilen. Weet je dat nog, Tom?’, vroeg Katy.

Tom Keek Katy aan. ‘Ja schatje, dat weet ik nog. Ik moet toegeven dat ik het allemaal vergeten was. Maar je hebt gelijk. Ik was in de war en bang. Ik weet ook nog hoe ik een keer tussen de middag thuis kwam en je vroeg iets te doen. Ik weet niet meer wat het was, maar je weigerde en gooide een glas water naar me toe. Toen je de deur uit wilde lopen, had ik je in een ommezien bij je arm gepakt en over de knie gelegd’, zei Tom.

‘Dat herinner ik me als de dag van gisteren. En de rest, kun je je de rest herinneren?’, vroeg Katy.

‘Wat bedoel je met de rest?’, vroeg Tom.

‘Weet je nog wat er voor nodig was om voor ons beiden de lucht te klaren?’ vroeg Katy.

‘Ik weet alleen maar dat ik je die middag een ongenadig pak op je blote bips gegeven heb’, zei Tom.

‘Nou en of! En vervolgens heb je dat iedere ochtend herhaald tot je de motor gerepareerd had. Iedere avond na het werk gingen we samen naar de garage. Ik was je hulpje. Weet je nog?’, vroeg Katy grinnikend.

‘Ik weet nog dat je me met de reparatie geholpen hebt. Ik moest steeds de smeer van je neus en van je gezicht vegen. Ik weet nog hoe je daar rondstapte met je dikke buik. Je was een propje. Ik heb ervan genoten. Ik heb genoten hoe we samen die motor gerepareerd hebben. Ik had die motor eigenlijk al eerder onder handen willen nemen, maar wilde ermee wachten tot na de geboorte. Door jou had ik een excuus om daar eerder mee aan de slag te gaan, zei Tom grinnikend.

‘Jij deugniet’, zei Katy en boog zich naar hem toe om aan zijn borsthaar te trekken.

‘AUW! Houd daar mee op!’, zei hij en sloeg haar hand weg.

‘En wat als ik dat niet doe’, vroeg ze en keek hem recht aan, terwijl haar lippen een fijne glimlach vertoonden.

‘Tja, mijn kleine lieve deugniet’, zei Tom terwijl hij Katy dicht tegen zich aan trok, ‘Laat ik het zo zeggen. Je hebt al een flink pak slaag tegoed en waarschijnlijk al meer dan één ook. Wil je nu alvast een voorproefje? Als dat zo is, ga dan gerust je gang en doe het nog eens. Ik beloof het je’. Tom keek haar lachend aan. Hij gaf haar een kus op het puntje van haar neus.

‘Niet nodig, hoor schatje, niet nodig’, zei Katy en lachte terug. Ze legde haar hoofd op Tom’s schouder en deed haar ogen dicht. Tom legde zijn wang op haar hoofd.

‘Kleine deugniet’, dacht hij bij zichzelf.

‘Ondeugd’, dacht ze bij zichzelf.

Ze hielden zich beiden een poosje stil. Katy wachtte tot Tom zijn gedachten op orde had. Ze had hem net duidelijk gemaakt dat de lucht geklaard moest worden en hem eraan herinnerd dat ze nog een flink pak slaag tegoed had. Een huivering trok door haar lichaam. Ze keek er helemaal niet naar uit. En toch keek ze uit naar het reinigende effect ervan. Zonder er nog verder bij na te denken, strekte ze haar arm uit en trok aan zijn borsthaar.

‘AUW! Jij kleine…’, zei Tom en begon Katy te kietelen. Even later lagen ze samen op bed te stoeien. Katy probeerde weg te komen terwijl Tom haar opnieuw kietelde. ‘Je zult het ook nooit leren, hè?’, zei Tom. Toen hij klaar was, had Katy niet langer een T-shirt aan. Deze lag op de vloer.

‘En nu ondeugd, zal ik je laten voelen wat er gebeurd als je niet luistert als ik tegen je zeg dat je op moet houden aan mijn borsthaar te trekken’, zei Tom. Hij hield Katy met zijn benen vastgeklemd en masseerde haar billen. Langzaam begon hij haar te slaan. Er was niet veel nodig om Katy bij de les te krijgen. Ze was erg gevoelig. Hij plaagde haar met liefdevolle woordjes en zei haar hoe ondeugend ze geweest was. De klappen werden harder. Hij beschreef tot in detail wat er gebeurde met ondeugende meiden. Al snel moest Tom stoppen om zich van zijn eigen kleren te ontdoen. Hun gepassioneerde liefdesspel duurde een hele tijd, tot ze uitgeput ik elkaars armen lagen.

Voor Tom in slap viel, fluisterde hij, ‘Schatje?’

‘Ja, liefje’, fluisterde de bijna slapende Katy terug.

‘Nadat we morgenochtend gedoucht hebben, dan zal ik je het eerste van een hele reeks straffen geven, voor de toestanden die je veroorzaakt hebt. Iedere ochtend een pak op je bips, iedere avond een knuffelpartij en ook nog iets ’s middags als we daar tijd voor hebben. Morgen zal ik je de details vertellen.

‘Goed, liefje’, mompelde Katy. ‘Ik houd van je. Slaap lekker’.

‘Jij ook’, antwoordde Tom en toen vielen ze beiden in slaap.

En zo begon een nieuwe fase in het leven van Tom en Katy, een alledaags stel uit het dorp.

Tom deed zijn ogen open toen hij het bed voelde bewegen. Hij deed zijn ogen open. ‘Waar ga ja naartoe, schatje?’, vroeg Tom toen hij zag hoe Katy opstond.

‘Sorry, liefje. Het was niet de bedoeling om je wakker te maken. Ik ga even douchen’, antwoordde ze.

‘Je maakte me niet wakker hoor. Ik was al wakker. Kom nog even bij me liggen’, zei hij op een liefdevolle en toch ook strenge toon.

‘Ok, wacht even. Ik moet eerst even naar de wc’, zei ze en haar naakte lichaam verdween door de deur.

Toen hij op de wekker op het nachtkastje keek, zag hij dat het even na zevenen was. Hij was al sinds een uur of zes wakker. Zijn hersenen hadden overuren gemaakt. Hij had maar eventjes geslapen nadat Katy en hij hun intieme vrijpartij hadden gehad. ‘Ze is een kleine deugniet’, dacht hij terwijl er een grijns op zijn gezicht verscheen.

Toen Katy terug kwam had ze een van haar wijde T-shirts aan. Haar lange haren hingen over haar schouders en haar rug, bijna tot aan haar middel. Tom zag de ondeugende blik in haar ogen. Oh, wat hield hij van deze vrouw. Zoals ze nu was zag hij haar het liefst, of het moest zonder het T-shirt zijn.

Katy liep naar Tom’s kant van het bed. Ze boog zich voorover en kuste hem. ‘Goedemorgen, hoe gaat het met mijn liefje?’

Tom grijnsde. ‘Met mij gaat het prima hoor. En hoe is het met mijn schatje?’ Vroeg hij, terwijl hij het gezicht van zijn vrouw bestudeerde. Voordat ze kon antwoordden had hij het dekbed weggeslagen en haar naast zich getrokken’.

‘Het gaat lekker met mij, liefje!’antwoordde ze terwijl ze zich in de armen van haar man liet vallen.

‘Kom eens hier. We moeten nog even praten, vrouw!’, zei hij. De woorden klonken behoorlijk streng. Katy trok een grimas toen haar billen contact maakten met het laken. Er ging een huivering door haar heen. Tom noemde haar ‘vrouw’ als hij haar op haar plek wilde zetten. Ze wist dat ze nu goed bij de les moest blijven. Haar bips deed nog behoorlijk zeer. Ze wilde absoluut niet dat hij haar daar op korte termijn nog extra aandacht gaf.

‘Hoe laat heb je vandaag die afspraak met de dokter, liefje?’, vroeg hij terwijl hij zijn rechterarm om haar heen sloeg. Katy legde haar hoofd op zijn schouder. Tom deed zijn beide armen om haar heen en ook hun benen strengelden zich ineen.

‘Om half twee’, luidde haar antwoord.

‘Wil je thuis ontbijten of vind je het leuk als ik je mee uitneem voor een ontbijt?, zei hij toen hij haar nog eens lekker tegen zich aan drukte. Zijn linkerhand gleed naar beneden en masseerde haar billen. Hij gaf haar een paar liefdevolle tikjes.

‘Als je het niet erg vindt, liefje, dan blijf ik het liefst thuis. Ik zal een ontbijtje voor ons maken. Ik heb geen zin om zwaar te tafelen. Gewoon een licht ontbijtje’.

Tom gaf Katy een kus op haar voorhoofd en vroeg, ‘Weet je zeker dat je je goed voelt?’

‘Behalve dat ik een beetje vermoeid ben door een slaaptekort en last heb van zere…nou ja, je weet wel’, antwoordde ze.

‘Je bedoeld dat het nog een beetje gevoelig is omdat je gisteravond een flink pak slaag gehad hebt?’, vroeg hij met een sarcastische ondertoon. Hij liet zijn woorden vergezeld gaan van een aantal liefdevolle tikjes op haar billen.

Katy verborg haar gezicht in zijn borst’. Het is niet grappig, Tom’, zei ze klagend.

‘Dat heb ik ook helemaal niet gezegd, of wel?’, zei hij en liftte met zijn rechterhand haar kin omhoog en draaide haar gezicht zo dat ze elkaar in de ogen keken. ‘Het is zelfs zo dat ik me nog steeds beraad op maatregelen voor het achterhouden van de stand van zaken omtrent je gezondheid’.

‘Oh Tom, Nee!’, gilde Katy. ‘Ik heb al een pak op mijn blote bips gehad. Alsjeblieft, dat was wel genoeg! Alsjeblieft’, smeekte ze.

‘Katy!’, zei Tom terwijl hij haar stevig beet hield. ‘Ik houd van jou en dat weet je heel goed. Maar wat regels en consequenties betreft is het niet aan jou. Ik neem hier de beslissingen!’

‘Maar je hebt me al een pak slaag gegeven’, smeekte ze.

‘Ja dat klopt! Je zat jezelf met je hormonen ongelooflijk in de weg. Het was absoluut noodzakelijk dat onze neuzen weer dezelfde kant op kwamen te staan. Je was er emotioneel niet al te best aan toe, Katy. Je had het allemaal opgekropt. Je wist niet meer hoe je er mee om moest gaan. Stel je voor dat je het eens met je echtgenoot ging bespreken! Je gaf me geen keus of wel, Katy?, vroeg hij.

‘Oh Tom’, zei Katy terwijl ze hem recht aankeek. ‘Alsjeblieft, liefje’, smeekte ze opnieuw. Tranen brandden in haar ogen.

‘We zullen het hier verder niet over hebben, Katy. Je zult NOGMAALS gestraft worden omdat je me niet op de hoogte gehouden hebt van je gezondheid en omdat je me niet de waarheid hebt verteld toen ik je daar naar vroeg. Ik wil er verder niets meer over horen. Hou je dus stil en luister naar me! Als je dat niet doet dan zul je erg rode billen hebben als we vanmiddag naar de doktersafspraak gaan. Begrepen?’, vroeg Tom terwijl hij zijn wenkbrauwen optrok en even stevig in haar arm kneep. Vervolgens hield hij haar nog steviger beet.

‘Ja Tom’, fluisterde Katy. De moed zonk haar in de schoenen. Haar hoop op wat niet zou gebeuren, verdween als sneeuw voor de zon. Haar man zou niet vergeven en vergeten voordat hij haar met de consequenties van haar gedrag geconfronteerd had. De enige vraag was nu nog wanneer en hoelang. ‘Oh, mijn God’, dacht Katy bij zichzelf, ‘Oh, mijn God!’

Tom keek Katy aan. Hoeveel hij ook van haar hield, hij voelde zich gekwetst. Hij haalde diep adem en vermande zich. ‘Klaarblijkelijk is de laatste maanden de communicatie tussen ons behoorlijk verwaterd. Ergens heb ik iets niet goed gedaan. Dit is al de tweede keer dat je zo dom bent om hele belangrijke informatie voor me achter te houden’.

Hij pauzeerde even. ‘Ik houd van je. En ik weet dat je ook van mij houdt’, zei hij. Katy deed haar mond open om iets te zeggen, maar Tom legde zijn wijsvinger over haar lippen. ‘Nee, geen woord! Ik wil dat je even naar mij luistert!’ Hij boog zich voorover en kuste haar op haar wang. Met zijn linkerhand veegde hij een paar haarlokken uit haar gezicht. Vervolgens haalde hij zijn vingers als een kam door haar haren van de zijkant haar gezicht tot achter haar oor, waar zijn hand bleef rusten. Hij wreef met zijn duim over haar zachte wang. Er verscheen een vertederde glimlach op zijn gezicht.

‘Meer dan twintig jaar geleden, Katy, hebben we elkaar iets beloofd. Ik heb beloofd jou lief te hebben, te eren en te beschermen. Jij hebt beloofd me lief te hebben, te eren en te gehoorzamen. Ik geef toe dat we ups en downs beleefd hebben, maar we hebben nooit nagelaten zaken op te lossen te bespreken tot we er beiden tevreden over waren. En met deze onderwerpen zullen we precies hetzelfde doen’. Tom’s woorden klonken zacht en teder. Zijn duim wreef nog steeds over haar wang. ‘Ik wil dat je één ding heel goed moet weten, Katy, voor zover je dat niet allang weet. Ik zal je nooit een pak slaag geven om je gevoelens, gedachten of overtuigingen. Maar je weet dondersgoed dat ik je billen goed onder handen zal nemen als je tegen me liegt of dingen voor me achterhoudt, zeker als ze te maken hebben met je eigen welzijn of je gezondheid.’

Katy deed haar ogen dicht. Er liep een traan over haar wang in de richting van de duim van Tom. Hij grijnsde en veegde de traan weg. Ze voelden beiden dezelfde pijn. Hij boog zich nogmaals naar haar toe en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Hun omhelzing was innig tot Tom achteruit stapte. Katy keek in zijn ogen. ‘Je bent mijn alles, Katy. Je weet dat ik er een hekel aan heb je te straffen. Dat doet me pijn. Maar je weet ook dat deze straffen ons bij de les en op elkaar betrokken houden. Ik moet vandaag een paar belangrijke beslissingen nemen. We hebben het er vanavond weer over. Dan zal ik luisteren naar wat jij te zeggen hebt’, sloot hij zijn betoog af.

Tom gaf Katy een dikke knuffel en kuste haar nogmaals op haar voorhoofd. ‘Ik houd van je, Katy’, fluisterde hij terwijl hij zijn wang tegen haar voorhoofd drukte.

Katy fluisterde terug, ‘Ik ook van jou!’

Ze was bang dat wanneer ze nog meer zou zeggen ze in tranen zou uitbarsten zoals een paar uur eerder ook gebeurd was. Ze stond roerloos. Ze klampte zich alleen maar aan Tom vast. Met haar hoofd tegen zijn borst kon Katy Tom’s hart horen kloppen. Ze hielden elkaar stevig beet. Zijn sterke armen maakten dat zij zich veilig en beschermd voelde. De stilte was een teken dat bij beiden het helingsproces begonnen was.

Uiteindelijk, kuste Tom haar nog eens op haar voorhoofd aan en keek haar in de ogen. ‘Wat zeg je ervan als ik je eens help met het maken van een ontbijtje en dat we daarna samen die vermaledijde rozenstruiken planten?’

‘Ja, dat zou ik erg leuk vinden, liefje’, zei ze terwijl ze op haar tenen ging staan om hem op zijn mond te kussen. Als antwoord trok Tom haar tegen zich aan om haar gepassioneerd te kussen. Toen hij klaar was, zochten hun lippen elkaar nogmaals kort om het ritueel af te sluiten.

‘Je bent een verschrikkelijke deugniet’, fluisterde hij terwijl hij haar losliet. Voordat hij zich uit de greep van Katy kon losmaken, maakte ze avances in zijn richting. “Je bent me er zelf ook eentje, wist je dat?’

‘Ik geloof dat je me dat al eens eerder gezegd hebt. Ik denk dat je gelijk hebt. Tja, ik ben me er eentje’, fluisterde hij met een brede glimlach. Vervolgens liet hij zich een dikke knuffel welgevallen. Ze maakte met haar heupen draaiende bewegingen tegen haar echtgenoot aan, in een poging hem op andere gedachten te brengen.

‘Het ontbijt kan nog wel even wachten’, fluisterde ze in zijn oor.

‘Je bent een stouterd!’, fluisterde hij terug.

Zijn handen waren inmiddels verkennend over haar lichaam gegleden en waren op haar billen blijven liggen. In een enkele beweging, lag haar T-shirt op de grond voor het bed.

‘Wie is hier nu een stouterd?’, vroeg ze.

‘Jij’, antwoordde hij terwijl hij haar stevig tegen zich aantrok.

Hun passie en liefdesspel duurde tot ze beiden uitgeput waren nadat ze samen klaargekomen waren. Toen Tom het Katy mogelijk maakte van zich af te rollen, draaide hij met haar mee, zodat hij op zijn zij kwam te liggen, en trok haar tegen zich aan. Zij voelde zich veilig en beschermd toen ze zijn sterke armen om zich heen voelde. Een paar minuten lagen man en vrouw beiden te slapen.

Een uur later werden ze wakker en namen een douche. Ze genoten hier een stuk meer van dan de laatste keer. Ze bleven onder de straal staan tot het water koud begon te worden.

‘Tijd om ons aan te kleden’, zei Tom. Hij gaf Katy een stevige klets op haar bips, schoof de glazen deur open en stapte naar buiten.

‘Auw!’, gilde ze terwijl ze de kraan dichtdraaide.

‘Probeerde alleen maar even je aandacht te trekken, schatje’, grijnsde Tom.

‘Je had mijn aandacht, reken maar’, zei ze terwijl ze uit de douchecabine stapte en over haar billen wreef.

‘Dat is prettig om te horen. Ik ben vastbesloten om dat voorlopig zo te houden’, voegde hij eraan toe. Katy pakte de handdoek die Tom haar aanreikte. Op hetzelfde moment, boog hij zich naar haar toe en gaf haar een vluchtige kus op haar mond. ‘Ik kan je verder alleen maar adviseren om me van alles op de hoogte te houden, jongedame. Begrepen?’, vroeg hij en trok zijn wenkbrauwen op.

‘Ja Tom. Ik heb het begrepen,’, antwoordde ze met een flauwe glimlach. Vervolgens ging ze op haar tenen staan en kuste hem terug.

Hiermee was de discussie gesloten, althans voorlopig. Ze kleedden zich beiden aan. Katy droogde haar haren terwijl Tom zich schoor. Vervolgens gingen ze naar de keuken om samen het ontbijt klaar te maken. Toen er afgeruimd was gingen ze samen naar de garage. De rozenstruiken en een spade werden naar de tuin gebracht.

Een paar uur lang hielp Tom Katy met de bloemenbedden. Geduldig en klagend volgde hij de aanwijzingen op en deed de klussen waar zij om vroeg. Eerst werden de rozen geplant. Vervolgens hielp hij met de petunia’s, begonia’s en geraniums. Af en toe schudde hij zijn hoofd en verscheen er een glimlach op zijn gezicht toen ze meermalen van gedachten veranderde waar plantjes met een bepaalde kleur geplant moesten worden. Het was een jaarlijks terugkerend ritueel, dat hij haar in het voorjaar hielp met het planten en opruimen.

‘Het is mooi geweest’, zei Tom toen hij op zijn horloge keek en zich realiseerde dat het al kwart over twaalf was. ‘We moeten opruimen en ons klaarmaken voor je afspraak, Katy’. Katy was veel liever in de tuin gebleven om nog wat door te werken, maar ze wist wel beter dan er zelfs maar een opmerking over te maken.

Ze brachten het tuingereedschap en de resterende plantjes terug naar de garage en gingen het huis in. Toen ze de deur binnenstapten, zei Katy, ‘Bedankt voor je hulp, liefje’.

Tom trok zijn vrouw tegen zich aan en zei, ‘heel graag gedaan, schatje’. Hij gaf haar een dikke kus. Katy legde haar hoofd op zijn schouder. Ze knuffelden elkaar.

‘Ik houd van je’, zei ze zacht.

Tom gaf haar een kneepje, ‘Ik houd ook van jou. En nu klaarmaken’.

Terwijl ze hem in zijn gezicht keek, lachte ze. Ze ging op haar tenen staan en gaf hem een kus op zijn wang. ‘Ja baas, ik ben al weg’. Tom gaf haar een klets op haar billen toen ze langsliep. ‘Auw!’, zei Katy. Terwijl ze omkeek naar Tom zei ze, ‘Ik weet het, ik weet het, ik moet er maar aan wennen’. Ze wreef haar billen terwijl ze naar de andere kant van de kamer liep. ‘Hoe is het mogelijk dat één enkele tik zo gevoelig kan zijn’, dacht ze bij zichzelf. Katy huiverde toen ze er aan dacht wat er vandaag nog zou volgen, niet alleen van Tom, maar ook van de dokter. Ze keek niet uit naar de afspraak om het maar zacht uit te drukken. Het leek wel of dit Katy’s dag des oordeels was.

Om kwart over één parkeerde Tom de auto bij de dokterspraktijk. Hij hielp Katy met uitstappen en hand in hand liepen ze naar het gebouw. Katy verwachtte dat ze nog in de wachtkamer zouden moeten wachten tot ze aan de beurt zouden zijn. Ze had erg tegen dit moment opgezien. Ze had een deel van de röntgenfoto’s gezien en had wat vragen gesteld aan de laborant. Dr, Freek wist niet dat ze al op de hoogte was, althans dat dacht ze.

De doktersassistente glimlachte en zei, ‘Mooi dat jullie er zijn. De dokter verwacht jullie al. We moeten ons dus maar snel klaarmaken. Kom maar mee naar achteren’. Met een diepe zucht volgde Katy haar naar de spreekkamer, met Tom op haar hielen. ‘Hier is een hemd. Je moet alles uitdoen. Ik ben zo terug’, zei ze terwijl ze de deur achter zich dicht deed.

Katy deed haar kleren uit. Tom hing haar sweater en blouse op een haakje. ‘Wat heb ik hier een hekel aan, Tom’, zei ze.

‘Ik weet het schatje’, antwoordde hij. ‘Ik ben bij je. We slepen ons er wel doorheen, OK?’, vroeg hij met een kalme stem. Ze keek hem aan terwijl ze het hemd aantrok. Net toen ze klaar was, klopte de assistente op de deur en stapte naar binnen.

‘Hoe gaat het met je Katy? Heb je nog steeds last van die erge hoofdpijnen?’, vroeg ze terwijl ze het dossier opensloeg en de bloeddrukmeter pakte.

‘Nog steeds het zelfde’, antwoordde Katy.

Tom wist dat ze af en toe last had van hoofdpijn, maar hij had niet het idee dat dit een probleem was. ‘Verdomde meid!’, zei hij tegen zichzelf. ‘Ze vertelt me ook niks. Moet ik toch eens iets aan doen’, nam hij zich voor.

De assistente deed een aantal metingen, zoals altijd aan het begin van een afspraak. Toen stapte dr. Freek binnen. ‘Ik ben blij dat je besloten hebt weer eens langs te komen, Katy’, zei hij met opgetrokken wenkbrauwen en een flauw lachje. Toen keek hij in de richting van Tom, en stak zijn hand uit om hem te begroeten.

‘Ze is me er eentje, dokter’, zei Tom met een grijns.

‘Tjongejonge Ik weet niet hoe je het volhoudt’, grapte hij.

‘Het is een hele strijd, dokter, een hele strijd’, antwoordde Tom.

Katy had zin om op te staan en de kamer uit te lopen. De familiaire manier waarop Tom en de dokter met elkaar omgingen, maakte haar zenuwachtig. Ze wilde iets zeggen, maar bedacht zich, om dat ze dacht dat het wel eens consequenties zou kunnen hebben als ze dat deed.

De assistente was klaar met het noteren van Katy’s temperatuur en bloeddruk op de kaart. Ze zei tegen de dokter dat de röntgenfoto’s op het bord hingen en dat er nog meer in de grote enveloppe op het bureau zaten. Ze gaf de kaart aan de dokter en vroeg of ze verder nog nodig was. ‘Nee, ik denk dat dit alles wel is, dank je’. De assistente stond op en verliet de spreekkamer. De dokter sloeg het dossier open. Er viel een stilte. Hij las de aantekeningen op een los blaadje in het dossier. Ten slotte keek hij op naar Katy.

‘Dus Katy, de röntgenlaborant laat me weten dat jij hem hebt overgehaald de foto’s al te laten zien’, zei dr. Freek. Hij wendde zich tot Tom en zette een serieuze toon op, ‘Heb je daarom je afspraak al drie keer afgezegd?’ Nog voor Katy kon antwoorden, ging de dokter verder en zei, ‘We hebben hier met een serieus probleem te maken en als ik probeer een afspraak met je te maken, dan verwacht ik dat je hier op komt dagen. Begrijp je dat, jongedame?’

Katy deed haar ogen dicht en kromp ineen bij het horen van de woorden. Tom was er van op de hoogte dat ze een keer had afgezegd, maar hij had geen idee van de andere twee keer. Tom’s adem stokte in zijn keel en hij keek in de richting van zijn vrouw. Toen ze haar ogen opendeed werd ze met de blik van Tom geconfronteerd. Ze zag dat hij zijn kaken stevig op elkaar klemde.

‘Is het waar dat je deze afspraak drie keer hebt afgezegd?’, vroeg Tom bars.

Katy deed haar ogen dicht en gaf antwoord door te zeggen, ‘Ja, dat klopt’. Toen ze haar ogen weer opendeed, wist zij onmiddellijk wat hij dacht, ‘Hier gaan je billen voor boeten, jongedame!’

‘Katy, heb je het één en ander met Tom besproken?’, vroeg dr. Freek. Zijn vraag zorgde ervoor dat man en vrouw hun oogcontact verbraken. Zij draaiden zich beiden in de richting van de dokter.

‘Niet echt. Ik heb verteld dat jullie bloed hebben afgenomen en dat er röntgenfoto’s zijn gemaakt’, antwoordde ze zacht. Oh, wat wilde ze graag dat ze op zou kunnen staan en de kamer uit kon rennen. Ze wilde de woorden van de dokter eigenlijk helemaal niet horen en ze wilde niet in de buurt zijn op het moment dat Tom tijd voor haar had.

‘Tom, ik wil je niet met de boodschap overvallen. Ik was bang dat Katy er niet goed mee om zou gaan. Daarom heb ik je gevraagd hier nu aanwezig te zijn. Aan de andere kant wilde ik nog niet al te veel zeggen voordat de uitslagen binnen zouden zijn. Wanneer Katy een paar dagen geleden de afspraak voor de derde keer afzegde, vond ik dat je er maar beter bij aanwezig kon zijn’. Dr. Freek stond op en liep naar het bord waar de röntgenfoto’s hingen. Tom keek op en neer van de dokter naar Katy. Zijn gezicht stond bezorgd. Hij stond naast Katy. Ze liepen naar het bord toen de dokter hen vroeg wat dichterbij te komen. Het licht achter het bord werd aangedaan. Drie röntgenfoto’s van de schedel van Katy waren te zien.

Tom ging achter Katy staan en vouwde zijn armen om haar schouders. Hij voelde hoe ze trilde en wist onmiddellijk dat ze bang was. ‘Wat weten mijn vrouw en de dokter wat ik niet weet?’, vroeg hij zich af. ‘Wat is er aan de hand, dokter?’, vroeg hij.

De dokter wees naar de röntgenfoto, terwijl hij uitlegde dat er zich een tumor in haar hoofd bevond, vlak achter haar ogen. ‘Hij heeft de grootte van een kwartje’, zei de dokter.

‘Je kunt je wel weer aankleden Katy’, zei de dokter toen hij uitgesproken was. Kom maar weer naar mijn kantoor als je klaar bent. Ondertussen praat ik even met Tom’, voegde hij er aan toe.

Katy wist niet of het nu wel zo’n goed idee was Tom bij de dokter achter te laten, zonder dat zij er bij was. Maar goed, ze wilde er liever niet aan denken. Alles leek wel op een nachtmerrie. Katy kleedde zich aan. Een paar minuten later werd er op de deur geklopt. Het was Marieke de assistente.

‘Ik kom even kijken of ik kan helpen, Katy. De dokter maakt zich een beetje zorgen’, zei ze. ‘Is alles in orde?’

Toen Katy naar Marieke opkeek, waren haar ogen gevuld met tranen. ‘Oh Marieke’, zei ze. ‘Ik heb er zo’n bende van gemaakt. Tom is heel erg boos op me. Dr. Freek is boos op me. En ik kan de knoop niet uit de veter van mijn schoen krijgen’. De tranen stroomden over haar wangen. Marieke knielde naast de stoel waar Katy op zat. Katy was al een hele poos met de schoen in de weer, maar haar vingers wilden niet wat zij wilde. Ze was bloednerveus.

‘Kom hier, Katy, laat me je helpen’, korte tijd later had Marieke Katy weer piekfijn in de kleren. Katy’s tranen waren gedroogd. Haar gezicht was gewassen en ze herpakte zich zodat ze weer naar de dokter en haar echtenoot kon gaan.

Voordat ze spreekkamer verliet, kneep Marieke nog even in Katy’s hand ‘Het is goed, Katy, probeer het maar niet allemaal op te houden. We zijn hier wel wat gewend. Als ik iets voor je kan doen, vraag dan gerust. Ik weet dat de dokter heel erg op je gesteld is en dat Tom heel erg veel van je houd. Ze zullen je hier doorheen helpen, OK’?

Katy glimlachte naar Marieke en fluisterde, ‘Bedankt’.

‘Kom, dan breng ik je naar het kantoor van de dokter’, voegde Marieke eraan toe.

De volgende drie kwartier beschreef de dokter de situatie van Katy. Hij beantwoordde hun vragen en ging het gesprek aan over de mogelijke behandeling. ‘De plaats en de grootte van de tumor verhinderd dat we kunnen ingrijpen met laserbehandeling die we normaal gesproken via de neusholte uitvoeren. Ik heb  een aantal collega’s geconsulteerd. We zijn het er over eens dat we het beste medicamenteus kunnen behandelen’. De dokter ging verder met vertellen dat het belangrijk was dat er om de week een CT-scan gemaakt werd om de tumor te monitoren op ontwikkelingen die wijzen op groei of krimp.

‘Als we zien dat de tumor begint te krimpen, kan de frequentie van de scans omlaag’, zei dr. Freek. Hij ging door met vertellen, maar Katy hoorde geen woord meer van wat hij zei. Het leek of ze zich helemaal had teruggetrokken in haar eigen wereld. Ze wilde naar huis. Ze had hier geen zin meer in.

‘Wat vind je ervan, Katy?’, vroeg dr. Freek. Toen ze niet antwoordde keek hij haar echtgenoot aan.

‘Katy?”, met een strenge toon in zijn stem probeerde Tom haar aandacht te krijgen. Onmiddellijk keerde Katy terug in de werkelijkheid.

‘Het spijt me, liefje. Wat kan ik voor je doen?’, zei ze terwijl ze haar man glazig aankeek.

‘Je moet even bij de les blijven! En om dit te bereiken moest ik je maar eens een stevig pak op je blote billen geven. Of niet?’, vroeg Tom.

Katy kon haar oren niet geloven. ‘Tom, alsjeblieft. Kan dit niet even wachten tot we thuis zijn? Alsjeblieft?’, smeekte ze.

‘Ik dacht het niet, Katy. Niet deze keer. Bovendien, ik denk dat het ertoe zal bijdragen dat je je gezondheid wat serieuzer zult gaan benaderen en je beter je afspraken met dr. Freek zult nakomen’.

Tom keek over zijn schouder naar de dokter. ‘Kunnen mijn vrouw en ik ergens een paar minuutjes een serieus gesprek voeren?’, vroeg hij.

‘Ik weet het goed gemaakt. Ik ga de injectie voor Katy waar we het over hadden, klaarmaken. Jullie kunnen hier wel even praten. Ik ben over een paar minuten terug, Tom’, zei de dokter. Hij opende de la van zijn bureau en haalde er een grote liniaal uit, die hij op zijn bureau legde. Hij gaf Tom een knipoog en liep in de richting van de deur.

‘Doe het rustig aan, dokter. We hebben alle tijd’, voegde Tom eraan toe terwijl hij naar Katy keek en vervolgens de kamer rondkeek op zoek naar een rechte stoel. Er stond er eentje in de hoek van de kamer. Hij stond op en liep ernaar toe. Toen hij de stoel uit de hoek trok, was Katy het liefst de kamer uitgerend. ‘Als je ook maar de kleinste beweging in de richting van die deur maakt, jongedame, dan ga je daar verschrikkelijk veel spijt van krijgen’, zei Tom dreigend. ‘En nu hier komen!’

 ‘Tom! Je kunt me hier geen pak slag geven! Niet doen, alsjeblieft!’, smeekte ze.

‘Ik raad je aan als de weerlicht hier naar toe te komen, voordat ik je moet komen halen’, zei Tom, terwijl hij zijn mouwen opstroopte. ‘En ja, ik ben van plan je hier en nu een pak op je blote bips te geven! Dus…kom alsjeblieft hiernaar toe’.

Katy wist dat ze de klos was en dat ze haar lot niet zou kunnen ontlopen. Langzaam liep ze op Tom af, nadat hij op de stoel was gaan zitten. ‘Je kunt je broek en je onderbroek wel naar beneden doen, jongedame’ voegde hij eraan toe.

Katy kromp ineen bij het horen van het woord jongedame. ‘Oh mijn God’, dacht ze bij zichzelf. Ik denk dat zelfs “HIJ” me niet zou kunnen helpen’. Katy deed, ondanks dat ze er grote moeite mee had, wat hij haar gevraagd had.

‘Goed zo. En nu over de knie’, bromde hij.

Bijna in slow motion, legde Katy zich over Tom’s knie. Terwijl hij haar goed legde begon Tom haar vragen te stellen. ‘Vertel mee eens, Katy, waarom lig je op dit moment bij me over de knie?’

Tranen liepen over haar wangen. ‘Omdat ik hele domme dingen heb gedaan’, antwoordde Katy.

‘Dat klopt, jongedame, dat klopt helemaal. Laten we maar zeggen dat dit pak slaag het loon is voor drie afgezegde afspraken. De rest komt nog wel. Ik hoop dat je het begrijpt’, zei Tom.

Zodra Katy met een benepen stemmetje, ‘Ja Tom’, had geantwoord begon het pak slaag.

Katy deed haar best het niet uit te gillen, maar dat viel niet mee. Tom leverde geen half werk af. Omdat haar armen en benen wild in het rond maaiden, was het nodig dat Tom even stopte om Katy goed te leggen over zijn linkerbeen. Zijn rechterbeen klemde hij over haar beide benen. Met zijn linkerarm trok hij haar stevig tegen zich aan. Hij pakte de liniaal van het bureau. Toen vervolgde hij het pak slaag.

Tom sloeg in werkelijkheid niet eens zo hard als hij normaal gesproken deed. Katy aan de andere kant, dacht dat ze nooit weer zou kunnen zitten. Hoe langer hij sloeg, hoe kwader of ze werd. Langzaam aan werd het een moeilijke situatie voor beiden. Tom was er niet van overtuigd dat hij het beste voor Katy deed. Hij begon erg te twijfelen. Tot hij zich de woorden van de dokter herinnerde uit een gesprek dat ze eerder samen hadden.

Dr. Freek en Tom hadden voordat Katy zich bij hen voegde een poosje samen op zijn kantoor zitten praten. De dokter had Tom duidelijk gemaakt dat grote schommelingen in de hormonenspiegels bij het beeld hoorden van de ziekte van Katy. ‘Je zult moeten leren meer geduld te hebben dan je ooit in je leven hebt gehad, Tom’, had dokter Freek hem laten weten. ‘De medicatie zal er voor zorgen dat ze zich af en toe erg ziek zal voelen. Ze zal vatbaar zijn voor stemmingswisselingen. Ze zal over het algemeen erg moe zijn. Tussen ons gezegd en gezwegen, we moeten er op insteken dat we haar een beetje bij de les houden en moeten zorgen dat ze positief blijft; hetgeen niet een gemakkelijke opdracht zal zijn. Je mag ervan uitgaan dat ze je constant zal tegenwerken. Deels zal dat door haar ziekte komen, deels van haar toch al opstandige karakter’, voegde hij er met een glimlach aan toe.

‘Dokter, ik moet eerlijk zeggen’, zei Tom, ‘als Katy zich onhandelbaar opstelt, ben ik gewend om haar….ehm,’

‘Wat dan? Dan geef je haar een pak op haar billen…wanneer ze zich zo gedraagt, zodat ze snel weer met beide benen op de grond staat?’, vroeg de dokter.

‘Ehm…ja…dat klopt. Maar hoe moet dat nu verder? Ik kan haar moeilijk een pak op haar bips geven nu ze een hersentumor heeft, of wel? Hoe krijg ik haar ooit met haar beide benen op de grond wanneer ze dit nodig heeft zonder haar af en toe eens flink over de knie te leggen?’, vroeg Tom. Hij liet zijn vingers eens door zijn haar glijden en stond toen op en begon heen en weer te ijsberen.

‘Rustig aan, Tom’, zei de dokter. ‘Ga eens zitten en luister naar me. In het belang van Katy, denk ik dat je gewoon door moet gaan met de billenkoek en de frequentie ervan dient waarschijnlijk ook nog eens opgevoerd te worden. Het zal niet gemakkelijk voor je worden. Katy zal veel rust moeten nemen. Zoveel als maar mogelijk is. Dat zal ze echter helemaal niet willen. Als ze wakker is moet ze zich bezig moeten houden met kleine dingetjes die niet veel inspanning kosten. Niet te inspannend en niet te lang achtereen. Jij kent haar het beste. Ze moet zo snel mogelijk een ander leefpatroon aannemen. Ik stel voor dat ze zich voor de komende maanden afmeld op haar werk en zich zoveel mogelijk concentreert op haar gezondheid. Ze zal dagen hebben dat ze zich fit voelt en dat ze de hele wereld aankan. Dat zijn de momenten dat je haar af moet remmen’, adviseerde dr. Freek.

‘Ik heb overleg met één van de beste specialisten in het land. Hij zit in Utrecht. Het zou me niet verbazen als prof. Groen af en toe met haar belt. Als hij dat doet, zorg dan dat ze hem te woord staat. Het kan best zijn dat ze niemand wil spreken. Toch is dit erg belangrijk. Ik zorg dat prof. Groen op de hoogte is van de onderzoeken en de voortgang. Toch zal hij haar af en toe ook even willen spreken.

Tom was helemaal verdoofd en kon het allemaal nauwelijks geloven. Hoe kon dit zijn Katy nu weer overkomen? Het was je reinste nachtmerrie. Dit gebeurde alleen maar in de film. Dit kon Katy en hem niet gebeuren. Alweer gleed zijn hand door zijn haar. ‘Vertel me wat ik moet doen, dokter’, zei Tom op smekende toon.

‘Houd van haar zoals je van je leven nog niet van haar gehouden hebt, Tom. Heb er vertrouwen in dat jullie je er wel doorheen zullen slaan. Geef haar zoveel kracht als maar mogelijk is. Ze zal het nodig hebben. Houd de op de loer liggende depressie buiten de deur. Als je haar hiervoor over de knie moet leggen, het zij zo. Soms zullen een paar tikken op haar bips genoeg zijn. Ik ben ervan overtuigd dat er niet veel nodig is om haar in tranen te brengen’.

‘Tranen hebben een heilzame werking. Het is beter dat de tranen af en toe stromen dan dat ze het allemaal opkropt. En even lekker lachen is natuurlijk ook erg goed. Beide emoties brengen een chemische reactie in haar lijf teweeg, eentje die ze hard nodig heeft. Verder wat billenkoek betreft, wees voorzichtig met blauwe plekken. Ze zal erg voorzichtig moeten zijn met blauwe plekken vanwege de veranderingen die in haar bloedbeeld gaan optreden. Vergeet verder niet waar je me kunt vinden als je even wilt praten. Je weet dat je te allen tijde een beroep op me kunt doen. Kop op, Tom. Jij zult het van ons allemaal het zwaarst krijgen. Maar ik weet dat je het aan kunt’. Dat waren de meeste woorden die Tom zich van zijn gesprek met de dokter kon herinneren.

Hij richtte zijn aandacht weer op de blote billen die hij een flinke afstraffing aan het geven was. Hij pauzeerde even en legde de liniaal neer.

‘Katy, denk je dat we ons hier samen op een normale manier door heen kunnen slaan of moet ik je nog langer op je bips geven?’, vroeg Tom haar.

‘Doe maar wat je niet laten kunt!’, stootte Katy uit. Ze was woest. Aan de andere kant, zodra ze de woorden had uitgesproken, wist ze dat ze het eigenlijk niet meende. Maar ze had geen controle over haar boosheid.

‘Zelf weten, maar het zal je niet bevallen’, antwoordde Tom. Hij was ervan overtuigd dat Katy op het randje balanceerde. Tom begon zijn Katy weer op haar billen te slaan. Deze keer alleen met de vlakke hand. De klappen vielen in een lager tempo, maar kwamen hard neer. Hij wist dat het zijn taak was om Katy van haar emoties te bevrijden. Zijn hand bleef hard op haar bips neerkomen. Terwijl hij haar sloeg, bleef hij tegen haar praten.

‘Hoe staat het ervoor Katy? Heb je al genoeg gehad? Ben je al bereid om één en ander in redelijkheid te bespreken? Of moet ik nog een poosje doorgaan?’, vroeg hij. Hij wachtte even om zijn hand even rust te geven. ‘Antwoord me, Katy!’

‘Ok, OK! Het spijt me! Sla me alsjeblieft niet meer. Ik heb genoeg gehad’, stootte ze uit voordat ze begon te huilen. Tom was opgelucht. Hij wilde haar niet meer slaan’.

‘Kom op mijn schoot zitten, schatje, zodat ik je tegen me aan kan houden?’, vroeg Tom.

‘Oh ja, liefje! Dat doe ik’, antwoordde ze tussen de snikken door.

Tom trok haar voorzichtig overeind zodat ze op zijn rechterbeen kon komen zitten. Haar beide benen hingen omlaag tussen de zijne. Haar broek en onderbroek hingen rond haar enkels. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en huilde. Tom wist onmiddellijk dat er een hormonale doorbraak was. Volgens dr. Freek, zou Katy nu snel kalmeren en zou het weer beter voor hen beiden uitzien.

Tom hield haar beet zonder wat te zeggen. Hij wreef over haar rug, kuste haar gezicht en kamde haar haren met zijn vingers. Ze bleef snikken en huilen. De pijn in zijn hart kon niet erger zijn. Er liepen ook tranen over het gezicht van Tom. ‘Grote God, help ons’, bad hij. Ze bleven een poos zo zitten. Tom wiegde zijn vrouw zachtjes heen en weer in zijn liefdevolle armen.

Terwijl Katy nog steeds huilde, kwam dokter Freek binnen. Hij liep naar Tom en legde een handdoek en een paar natte washandjes op het bureau. Hij klopte Tom op zijn rug. ‘Goed gedaan, man. Ik ben zo terug. Ik moet Katy een paar injecties geven. Ze zal na afloop niet erg blij met ons zijn. Zorg dat je klaar bent’, fluisterde de dokter en liep de kamer uit. Katy was er zich maar nauwelijks van bewust dat hij er geweest was.

Een paar minuten later, was Katy gekalmeerd. Tom voelde hoe haar lichaam in zijn armen ontspande. Toen ging de deur opnieuw open en stapte dr. Freek binnen. Hij droeg een blad waarop twee spuiten lagen. Tom veegde haar gezicht af met één van de washandjes die de dokter hem eerder gegeven had. ‘Ik moet je een paar prikken geven, Katy’, zei dr. Freek.

‘Niet nu, dokter, alsjeblieft. Ik wil naar huis’, zei Katy terwijl ze opkeek. Ze schaamde zich teveel om hem aan te kijken.

‘Het spijt me, Katy. Er is niets aan te doen. Het is tijd dat je gaat meewerken. We hebben nog een lange weg te gaan voor je er weer bovenop bent. Tom en ik zijn ook niet van plan het bijltje er bij neer te gooien. Werk dus een beetje mee alsjeblieft en ga weer over zijn knie liggen, zodat ik je deze kan geven’, zei dr. Freek streng.

‘Nee! Tom, dit vind je toch niet goed?’, zei Katy terwijl ze Tom aan keek.

‘Het spijt me schatje, maar vanaf nu doen we beiden wat de dokter zegt’, antwoordde Tom. Tegelijkertijd legde hij Katy weer voorzichtig over de knie. ‘En nu stil liggen, anders geef ik je nog een pak op je billen!’ Tot verrassing van Tom, bewoog Katy niet. Van alles op de hele wereld zat ze nu wel het minst te wachten op een pak op haar bips. Dr. Freek gaf haar de twee pijnlijke injecties. Ze jammerde klagend, maar ze bewoog niet en er kwam geen woord over haar lippen.

‘Ik weet niet wat haar het langst bij zal blijven, de twee injecties die ik haar gegeven heb of dat pak slaag dat ze van jou gekregen heeft’, zei dr. Freek. ‘Goed gedaan, Tom’, voegde hij er aan toe.

‘Dank u dokter’, antwoordde Tom met een grijns toen hij over de vuurrode billen van Katy wreef.

Er klonk een benepen stemmetje, ‘Als jullie beiden klaar zijn met mijn billen, mag ik dan overeind komen?’

Haar woorden hingen nog in de lucht, toen ze voelde hoe een grote hand haar tien keer stevig op haar bips sloeg. ‘Ja Katy, je mag overeind komen. Hoewel…misschien moet ik hier ter plekke nog even afmaken waar ik mee bezig was. Wat vind je?’

En zo begon er weer een hele nieuwe fase in het leven van Tom en Katy, een alledaags stel uit het dorp.

Er gingen maanden voorbij en de winter begon plaats te maken voor het voorjaar. De nachten waren niet meer zo koud en het vroor niet meer. In de tuin van Tom en Katy diende zich nieuw leven aan. Het gras was frisgroen en de tulpen en andere bloemen presenteerden zich aan de wereld. Ook de bomen werden weer groen.

De vogels zongen een prachtig lied voor Katy wanneer deze zich in de tuin liet zien. De mussen kwamen brutaal dichtbij en keken en wachtten ongeduldig of de vrouw misschien wat broodkruimels voor hen had. Natuurlijk werden ze op hun wenken bediend. Ook Tom zorgde dat de gasten in hun tuin voldoende te eten kregen. Tijdens de winter had hij gezorgd dat er altijd voedsel aanwezig was op de voederplaatsen. Nu het weer beter werd, trok Tom zich terug en liet het voederen van de ‘schooiers’ zoals hij ze noemde aan Katy over.

Katy had er iedere dag meer plezier in om in de tuin te werken. Haar rozenstruik was gearriveerd en was geplant. Toen waren er de bloemenbedden die Katy onkruidvrij wilde maken en een aantal andere planten en struiken die haar zorg en aandacht nodig hadden. De lijst werd iedere dag langer. Toch waakte ze ervoor om niet te hard van stapel te lopen. Tom had ervoor gezorgd dat zijn vrouw de consequenties ondubbelzinnig duidelijk waren mocht ze teveel hooi op haar vork nemen. Hij had haar beloofd in het weekend te zullen helpen bij het planten van de rozenstruiken. Katy zuchtte diep en zei met een glimlach tegen zichzelf dat ze geduld zou moeten hebben. ‘Hij is gekalmeerd en niet zo overstuur als een aantal maanden geleden’, fluisterde ze tegen zichzelf.

Terwijl ze door de tuin liep en alles nauwkeurig inspecteerde, dwaalden haar gedachten terug naar de domme dingen die ze uitgehaald had. Dingen die ervoor hadden gezorgd dat ze de ergste consequenties ooit onder ogen had moeten zien. Ze wilde niet dat dit zich ooit nog eens zou herhalen. Toen ze eraan terug dacht hoe Tom haar een maandlang iedere dag een pak op haar blote billen had gegeven, liepen de rillingen over haar rug. Ze herinnerde zich de pijn en de teleurstelling van Tom veel indringender dan de pijn van de slaag. ‘Hoe heb ik zo dom kunnen zijn?’ Toen ze zich omdraaide om naar het huis te lopen zag ze tot haar verbazing Tom op zich afkomen.

‘Oh liefje, ik wist niet dat je al thuis was’, zei Katy met een brede glimlach. ‘Ik heb je auto helemaal niet gehoord. Ik denk dat ik even heel diep in gedachten was. Ik hoor je anders altijd thuis komen’.

Tom glimlachte en strekte zijn armen naar haar uit. Hij trok haar dicht tegen zich aan. ‘Ik heb een lift van Richard gehad. Ik heb mijn auto naar de garage gebracht voor een kilometerbeurt. Ik heb geen tijd om het zelf te doen en er moet nodig naar de olie gekeken worden’, zei hij. Terwijl hij zijn vrouw stevig beet hield keek hij omlaag naar haar vrolijke gezicht en zei, ‘Ik heb je gemist vandaag, schatje’. Toen gaf hij haar een dikke kus.

Katy had haar armen automatisch om de nek van haar echtgenoot gedaan. Ze hielden elkaar eindeloos beet. Toen er een eind aan de kus kwam gaven ze elkaar nog een vluchtige kus. Een vluchtige kus maakte een eind aan de intense passie.

‘Ik heb jou ook gemist, liefje’, zei Katy terwijl ze zich omdraaiden en arm in arm naar het huis liepen.

‘En vertel eens, schatje, als je zo diep in gedachten was, wat had dan je onverdeelde aandacht?’, vroeg Tom, terwijl hij de achterdeur voor zijn vrouw openhield.

Katy lachte. ‘De waarheid is dat ik aan mijn echtgenoot dacht en hoeveel ik van hem houdt’.

Tom strekte zijn arm uit en gaf haar een tik op haar billen toen ze langs hem liep. ‘Hm, denk je dat ik dat verhaal geloof? Volgens mij was je meer een plan aan het maken hoe je alle werkzaamheden die nog in de tuin moeten gebeuren, zult klaren. Je was vast bezig een ‘doelijst’ voor mij aan het maken en nu wacht je een gunstig moment af om me die te overhandigen. Je houdt mij niet voor de gek, Katy’, voegde hij eraan toe terwijl hij haar weer beet pakte. Terwijl hij tegen het aanrecht leunde trok hij haar stevig tegen zich aan.

Katy legde haar hoofd op zijn schouder en deed haar ogen dicht. Ze had haar armen om hem heen geslagen. Ze voelde de sterke spieren van zijn rug en van zijn borst. Zijn lichaam maakte dat ze zich veilig voelde, veilig en geliefd. Ze glimlachte en zei, ‘Je had gelijk liefje, ik was bezig een doelijstje te maken’.

Tom liet zijn linkerwang op het hoofd van Katy rusten. Hij rook haar haren terwijl hij zijn arm over haar rug liet gaan. Dit ritueel had jaren mogen duren. Zowel man als vrouw namen het moment in zich op en accepteerden het als een soort dagelijks terugkerend gebeuren. Hun liefdesband was geweldig. Tom pakte de kin van Katy en duwde deze omhoog zodat hij haar kon kussen. Vervolgens gaf hij haar een dikke knuffel. ‘En wat zijn de plannen voor het eten?, vroeg Tom.

‘Ik was van plan om je vanavond restjes voor te zetten. We hebben hier genoeg van’, antwoordde Katy.

‘Wat dacht je ervan als ik voor vanavond Chinees zou bestellen? Ik ga het halen en dan kunnen we misschien vanavond nog een ritje gaan maken. Wat dacht je ervan?’, vroeg Tom.

Katy lachte naar haar echtgenoot. Op zijn gezicht stond de uitdrukking van die van een klein kind dat buiten wil gaan spelen. ‘Natuurlijk, liefje. Klinkt heel goed. Beter als restjes. Ik zal de koelkast nog even opruimen terwijl jij het eten haalt’, antwoordde ze.

Tom ging naar de huiskamer en bestelde telefonisch het eten. Hij bleef een paar minuten aan het bureau zitten, voor hij het eten moest gaan halen. Hij keek de post door. Er was een envelop van de praktijk van dr. Freek. Hij was aan Katy geadresseerd. Hij trok de brief tevoorschijn. Het was een herinnering aan Katy dat ze een nieuwe afspraak moest maken voor degene die ze afgezegd had. Toms nekharen gingen onmiddellijk overeind staan. Hij haalde diep adem. Nadat hij de brief weer in de envelop gedaan had, liet hij zijn vingers door zijn haar glijden. Zijn gedachten werkten op volle kracht. Vraagtekens over de gezondheid van Katy staken hem als scherpe messen.

‘Houdt ze iets voor me achter?’, vroeg hij zich af. ‘Nee, ik kan niet geloven dat ze zoiets doms zou doen, niet terwijl ze weet hoe ik erover denk dat ze dingen voor me achter houdt’.  Na het allemaal nog een poosje door zich heen te hebben laten gaan, besloot Tom er niets over te zeggen tot na het eten. Hij moest eerst kalmeren voor ze het gesprek aangingen. Wat het ook was, hij was er van overtuigd dat Katy eerlijk tegen hem was. Zijn hart sloeg een slag over. Hij voelde een druk op zijn borst. Er verstreken nog een paar minuten voor hij weer naar de keuken ging, waar Katy was.

‘Ik ben over een paar minuten terug, schatje’, zei Tom terwijl hij haar een kus gaf en een tik op haar bips.

Katy wilde nog iets roepen toen ze haar echtgenoot in de richting van de deur zag verdwijnen. Ze wreef over haar billen en dacht, ‘Waar heb ik dat nu weer aan verdiend?’ Onmiddellijk realiseerde ze zich dat hij aan het bureau gezeten had. Hoogstwaarschijnlijk had hij het briefje van de praktijk van dr. Freek gezien. ‘Oh mijn God’, zei ze terwijl ze haar ogen dicht deed.

Tom keerde binnen twintig minuten terug met het eten en een rode roos. Terwijl hij de roos aan Katy gaf, keek hij haar recht aan en zei, ‘Ik dacht dat je deze nodig zou hebben, schatje. Ik houd van je!’

Katy wierp zich in zijn armen, terwijl haar ogen zich met tranen vulden. Ze kon nauwelijks een woord uitbrengen, maar fluisterde, ‘Ik houd ook van jou!’.  Tom hield zijn vrouw stevig beet. Hij zei niets en hoopte dat zij het gesprek zou beginnen. Zodra Katy in staat was iets te zeggen, zei ze rustig, ‘Liefje, je hebt het briefje van de dokter gelezen, is het niet?’

‘Ja dat heb ik’, antwoordde hij. Hij hield Katy stevig beet.

‘Wees alsjeblieft niet boos. Ik kan het uitleggen, en ik was van plan het je vanavond te vertellen. Je had het briefje al gezien voor ik de kans had er over te beginnen’, voegde ze eraan toe.

Tom liet Katy los en pakte haar bij haar schouders. ‘Zorg eerst maar even dat je roos een mooi plaatsje krijgt. Kom dan bij me om te praten’, zei hij.

Katy keek hem even aan, lachte naar hem en zei, ‘Ok’. Ze kon voelen dat hij gekwetst was.

Toen ze de huiskamer binnenstapte, zat Tom op de bank. Hij had zijn schoenen uitgedaan en lag in zijn karakteristieke onderuitgezakte houding. Katy zette het vaasje met de mooie roos op de salontafel en ging naast hem staan. ‘Dankjewel liefje’, zei ze terwijl ze naar de tafel keek.

Hij gaf haar een klein glimlachje en zei, ’t is al goed, schatje’. Vervolgens deed hij zijn been aan de kant en gaf haar de gelegenheid bij hem te komen zitten. Onmiddellijk versmolten man en vrouw, Katy met haar hoofd op Toms borst rustend. Hij pakte haar favoriete deken boven de bank vandaan en bedekte met één vloeiende beweging haar lichaam van haar voeten tot bovenaan haar rug.

Toen Tom begon haar onder de deken over haar rug te wrijven, wilde Katy het woord nemen. Maar Tom maakte haar duidelijk stil te zijn. Ze wisten beiden dat hij nog wat tijd nodig had. Katy deed haar ogen dicht. Haar linkerhand rustte op zijn rechterschouder. Ze luisterde naar zijn hartslag. Zijn borst kwam iedere keer dat hij diep ademhaalde omhoog. De twee hielden elkaar een tijdlang zwijgend vast. Er rolde een traan over Katy’s wang en viel op het overhemd van Tom. Ze had hem onbedoeld weer flink teleurgesteld. Ze was boos op zichzelf. Ze had er buikpijn van.

Vijf tot tien minuten gingen voorbij. Uiteindelijk hielden de handen van Tom op met bewegen. Hij trok Katy met één arm rond haar middel tegen zich aan terwijl hij met de andere haar hoofd vasthield. Hij boog zich voorover en kuste haar op haar voorhoofd. Vervolgens ging hij een beetje verliggen zodat zij in zijn linkerarm kwam liggen en hij haar gezicht kon zien. ‘Vertel me nu wat er gebeurd is Katy’, zei hij. Zijn stem was kalm. Hij zag een traan over haar wang rollen en wreef deze weg met zijn duim. Hij boog zich voorover en gaf haar met een flauwe glimlach een kusje op haar neus.

Terwijl ze Tom in zijn ogen keek, vertelde Katy hem dat ze de doktersafspraak van gisteren had afgezegd omdat ze verschrikkelijke hoofdpijn had en naar huis wilde om te gaan liggen. Deze ochtend had ze de praktijk gebeld om een nieuwe afspraak te maken. Maar de secretaresse zat toen niet op haar plaats. Katy gaf toe dat ze vergeten was ’s middags terug te bellen. Daarna was het te laat om nog een afspraak te kunnen maken. Tom had geen vragen. Hij luisterde aandachtig. Toen werd het lange tijd stil.

‘Katy’, zei Tom tenslotte. ‘Als alle details gelijk zouden blijven, op eentje na, namelijk dat het niet jouw maar mij zou betreffen, hoe zou jij je dan voelen als je het briefje van de dokter onder ogen zou krijgen waarin ik gevraagd werd een afspraak opnieuw te maken, waar ik niets van wist?’

‘Ik weet wel zeker dat ik dan boos en gekwetst zou zijn, liefje. Mocht het nog helpen, dan bied ik mijn excuses aan. Ik wilde je niet kwetsen. Echt waar niet’, zei ze.

‘Ik weet dat het niet je bedoeling was me te kwetsen. Ik weet dat je van me houd. Ik houd ook heel veel van jou. Dat weet je toch?’, zei hij.

‘Ja…ik weet dat je van me houd’, antwoordde Katy. Er viel opnieuw een stilte. Tom keek van haar weg. ‘Je gaat me een pak op mijn billen geven, of niet?’, vroeg ze.

“Reken maar!’, antwoordde hij en keek op naar Katy. ‘Je weet heel goed dat ik dat ga doen. Ik heb alleen nog niet besloten wanneer. Ik ben er nu nog niet aan toe. Ik wil je nu dicht bij me hebben. Om eerlijk te zijn dacht ik voor de komende nacht meer aan wilde en gepassioneerde seks dan aan billenkoek. Ik heb even tijd nodig om dit allemaal te laten bezinken Katy. Waarschijnlijk zal ik dat pak op je billen in het weekend geven. Maak dus geen plannen. Begrepen? Ik wil je billen het hele weekend tot mijn beschikking.’

Katy deed haar ogen dicht en draaide haar gezicht tegen zijn borst. Er hoefde verder niets gezegd te worden. Tom was duidelijk geweest. Ze knuffelden elkaar een paar minuten lang. Uiteindelijk zei Tom dat hij honger had. Ze gingen naar de keuken. Tom zette de bakken met eten op de tafel. Katy pakte de borden, het bestek en de servetten. Ze genoten van hun maaltijd alsof er niets had voorgevallen.

Katy wist dat het verstandig was nu niet te zeuren of stennis te schoppen. Wat er haar ook boven haar hoofd hing, ze zou het snel genoeg meemaken. Ze wist dat haar echtgenoot tijd nodig had alles op een rijtje te zetten en tot rust te komen. Ze had zelf ook even tijd nodig om alles helder te krijgen. Bovendien was ze tijdens het gesprek niet helemaal open tegen Tom geweest. Hoe zou ze het verder aanpakken? ‘Oh, mijn God’, dacht ze bij zichzelf. ‘Heb ik het toch weer gedaan!’

Ze verbande de gedachten uit haar hoofd en Katy concentreerde zich op haar echtgenoot. Het eten was goed. Ze genoten van het gezelschap van elkaar. Natuurlijk kregen ze niet alles op. Tom had veel meer meegenomen dan ze met zijn beiden opkonden. Als ze Chinees aten hield hij ervan er de volgende dag nog een keer van te eten.

Toen ze het eten ophadden, ruimden ze samen de tafel af en deden de borden in de vaatwasser. Tom zei tegen Katy dat hij hun windjacks zou halen. Ze zouden een ritje gaan maken. Katy glimlachte en zei dat ze over een paar minuten klaar zou zijn. Ze liep naar de slaapkamer en trok een sweater aan over haar blouse, ze trok haar haren los en liet de borstel erdoor glijden. Ze deed ook wat lipstick op. Ze wist dat ze met de oldtimer op pad zouden gaan, daarom was ze er zeker van dat ze naar de heide zouden gaan. Op weg naar buiten griste ze het fototoestel mee. Tom wachtte geduldig.

Tom glimlachte toen hij zag dat Katy haar haren los had gemaakt. Zo vond hij haar het allermooist. Hij hield ervan om zijn vingers erdoor te laten glijden. ‘Kleine duivelin!’, dacht hij bij zichzelf, ‘ze weet wel hoe ze me moet paaien’. Hij hield de deur voor haar open toen ze naar buiten stapte en toen gaf hij haar een liefdevol tikje op haar billen. Katy glimlachte. Hij liep achter zijn vrouw naar de auto en hield de deur voor haar open. Katy klom op de bijrijderstoel.

Tien minuten later namen ze de afslag van de snelweg en reden over de binnenweggetjes. Een wegwijzer aan de kant van de weg liet zien dat het nog 18 kilometer rijden was naar de heide. Katy glimlachte. Ze vond het hier prachtig. Onderweg zagen ze herten in de verte in de landerijen lopen. Katy probeerde er met de telelens een foto van de maken. Tom hoopte dat ze nog een roofvogel zouden zien, maar dat zat er niet in. Toen ze het begin van de heide naderden, stuurde Tom de auto een parkeerplaats op. Hij stapte uit de auto en liep erom heen om Katy te helpen met uitstappen. Vervolgens haalde hij de jacks uit de kofferbak. Toen hij haar de hare aangaf, liet ze zich bijna ontvallen dat ze hem niet nodig had. Maar toen ze Tom aankeek, zag ze de ‘haal het niet in hoofd om dat te zeggen’ uitdrukking op diens gezicht. Beiden zeiden niets. Ze deden de windjacks aan.

Hand in hand liepen ze de heide over. Helemaal aan de rand lag een dikke boomstam. Tom ging erop zitten en trok Katy met haar rug naar hem toe op schoot. Ze leunde met haar rug tegen hem aan. Hij sloeg zijn sterke armen stevig om haar heen. Beiden keken nu over de heide. Ze zaten stilletjes en luisterden naar de geluiden om hen heen. Net als in hun tuin kwam ook hier de natuur tot leven. De heide voor hen was een plaatje. De uitgestrekte heide, omzoomd door bossen tegen een ondergaande zon. Er gingen minuten voorbij. De enige beweging bestond uit het langzaam heen en weer wiegen van de man en de vrouw op de boomstam. Dit was een favoriet plekje van hen. Het was al weer een paar maanden geleden dat ze hier voor het laatst gezeten hadden.

Tom boog voorover en kuste Katy op haar oor. ‘Ik houd van je schatje’, fluisterde hij.

‘Ik houd ook van jou liefje’, antwoordde ze.

Er verstreken weer een paar minuten, totdat Katy het fototoestel oppakte van de boomstam waar ze het had neergezet. Ze keek door de lens en maakte een foto van de ondergaande zon. Toen draaide ze zich om en maakte een foto van haar echtgenoot. Hij had een ondeugende grijns op zijn gezicht. Katy wist dat hij naar haar verlangde. Ze hield ervan om te merken hoe veel hij van haar hield.

Ze legde de camera neer en liep terug naar Tom. Ze sloeg haar armen om hem heen en gaf hem een gepassioneerde kus. Zijn sterke arm kroop onder haar jack omhoog over haar rug. De omhelzing en de kus hielden aan. Nadat ze diep adem gehaald hadden volgde er nog een klein kusje als afsluiting voor de liefdevolle omhelzing.

‘Wat is er dat je nog zou moeten vertellen, Katy’, vroeg Tom terwijl hij haar aankeek. Ze hadden de armen nog steeds om elkaar heen. Tom hield zijn vrouw stevig beet. Ze kon nergens naartoe. Het verbaasde haar hoe hij haar gedachten leek te kunnen lezen.

‘Ik moet je vertellen over de doktersafspraak die ik afgezegd heb’, zei ze met spijt in haar woorden. ‘Ik houd niets voor je verborgen, liefje. Dat wil, zeggen dat ik denk dat ik niets voor je achter houd. Ik heb je alleen niet alles verteld.’

‘Wat wil je me duidelijk maken’, zei Tom sarcastisch. ‘Ik denk dat ik het helemaal begrijp, Katy. Je houdt niets voor me achter, maar je hebt me niet alles verteld. Houdt dat in dat je tegen me gelogen hebt, Katy?’, vroeg hij met rustige stem. Er ging een rilling door Katy heen. Tom hield haar stevig op haar plaats. Hij wist dat ze zich anders los zou trekken, en hij wilde de rest van het verhaal wat ze nog niet eerder verteld had, horen.

Katy slaakte een diepe zucht. ‘Geef antwoord, Katy’, voegde Tom eraan toe. Zijn woorden klonken kalm maar streng.

 ‘Ik heb de laatste tijd last van een paar pijntjes die ik niet goed kan plaatsen. Dus maakte ik een paar weken geleden een afspraak voor gisteren. Ik heb niets gezegd omdat ik je niet ongerust wilde maken. Je bent altijd zo overbezorgd, zeker daar waar het mij betreft.’

‘Ga door, alsjeblieft! Je bent op de goede weg’, zei Tom terwijl hij zijn rechter wenkbrauw optrok.

‘Oh, Tom!’ zei ze en haalde nogmaals diep adem. Hij wachtte geduldig. Hij wilde dat ze het hem zou vertellen. Katy keek in de ogen van Tom, terwijl die van haar zich met tranen vulden.

Hij trok haar tegen zich aan en klemde zijn armen stevig om haar heen. ‘Vertel het allemaal, Katy. Ik houd van je. Ik zal er voor je zijn. Leun maar op me. Vertouw me. Je weet dat we als Koppel sterk opereren’, zei Tom. Hij wreef nu met zijn rechterarm over de rug van Katy. Langzaam vloeide de spanning bij Katy weg.

Ze keek op en keek Tom aan. ‘Toen ik de afspraak met dr. Freek maakte, liet hij Gerda me terugbellen. Hij wilde een bloedonderzoek en een paar röntgenfoto’s. Deze heb ik vorige week laten maken. Hij wilde de resultaten beschikbaar hebben voor onze afspraak’, voegde ze eraan toe. ‘Ik zou het je heus allemaal verteld hebben, liefje. Ik wilde je niet ongerust maken voordat de dokter zeker wist wat er aan de hand was’.

‘Katy’, zei Tom hoofdschuddend. ‘Weet je nog wat we doorgemaakt hebben toen je me de vorige keer niet over je gezondheidstoestand geïnformeerd hebt?’

‘Ja Tom, dat weet ik nog’, antwoordde ze. Ze zag de gepijnigde blik in zijn ogen.

‘Moeten we weer van vooraf aan beginnen?’, vroeg hij.

‘Oh Tom, alsjeblieft. Nee! We hoeven helemaal niet opnieuw te beginnen. Echt waar, ik was van plan je het vanavond te vertellen. Je hebt het briefje gezien voor ik erover kon beginnen’. Er stond paniek in Katy’s ogen te lezen.

Tom drukte haar stevig tegen zich aan en gaf haar een liefdevolle knuffel. Hun wangen wreven langs elkaar. Hij fluisterde in Katy’s oor, ‘dr. Freek heeft me een week geleden gebeld. Ik was die dag toevallig eerder thuis dan jij. Hij vertelde me dat je een afspraak had gemaakt. We hebben een poosje gepraat, Katy. Dr. Freek weet precies hoe ik over jou en over gezondheidskwesties denk. Wat ik niet begrijp is waarom JIJ het maar niet wilt begrijpen? Denk je dat ik niet bij je zou willen zijn om het nieuws te horen wat jij te horen krijgt? Goed of slecht nieuws, Katy, als je het met me gedeeld had over die afspraak, dan weet je dat ik met je mee had willen gaan’.

Katy verborg haar gezicht in zijn borst. ‘Oh Tom. Ik houd van je. Ik had echt niet in de gaten dat ik iets verkeerds deed. Wees alsjeblieft niet boos op me. Ik kan er niet tegen wanneer je boos op me bent of wanneer je teleurgesteld in me bent’, smeekte ze. ‘Wanneer je me confronteert met jouw kant van de medaille, dan zie ik heus wel dat ik je pijn doe. Ik denk echt dat ik wanhopig zou worden als je hetzelfde bij mij zou doen. Heb alsjeblieft nog een beetje geduld met me. Ik zal echt opener tegen je zijn. Ik zal vanaf nu naar je toekomen.’ Vervolgens viel er een lange stilte.

Tom gaf haar een liefdevolle knuffel en stond op. ‘Kom, het is tijd om te gaan’, zei hij terwijl hij Katy’s hand pakte. Ze staken samen de heide over. Maar in plaats van naar de auto te lopen, trok Tom haar mee naar één van de picknicktafels die langs de parkeerplaats stonden.

Katy keek hem geschrokken aan. ‘Je gaat me een pak op mijn bips geven, of niet?’

‘Ja, Katy. Dat ga ik doen. En wel nu. Dat heb ik nodig en ik denk dat jij het ook heel hard nodig hebt. Haal het dus niet in je hoofd om me tegen te spreken’, zei hij terwijl hij ging zitten. ‘Doe je broek en je onderbroek omlaag, Katy’.

‘Tom, doe dit alsjeblieft niet. Niet nu. Niet hier. Alsjeblieft’, smeekte ze.

‘Katy, spreek me niet tegen. Ik ga je hier en nu een flink pak op je blote billen geven. Als je wilt dat ik mijn riem af doe, dan wil ik dat best doen. Zo niet, doe dan alsjeblieft wat ik je gevraagd heb en kom over mijn knie liggen’, zei Tom met een vastberaden blik.

Katy deed de knoop van haar broek los en duwde deze tot op haar knieën omlaag. Vervolgens deed ze aarzelend ook haar broekje omlaag. Toen liet ze zich langzaam over het linkerbeen van Tom zakken. Hij hielp haar daarbij. Hij loodste haar op de goede plaats en trok haar met zijn linkerarm stevig tegen zijn zij. Onmiddellijk daarna voelde ze hoe hij zijn rechterbeen over haar benen zette. Ze kromp ineen. Ze had een hekel aan deze positie. En het meest van alles baalde ze ervan dat ze iets gedaan had om haar man te triggeren. Ze was best bereid de pijn en de schaamte van het pak slaag te ondergaan en dat zou ze ook doen. Maar de teleurstelling dat ze haar echtgenoot gekwetst had kreeg op de één of andere manier altijd de overhand.

Tom hield Katy goed op haar plaats. Hij wilde dit eigenlijk helemaal niet doen en ondanks dat wist hij dat dit het beste was voor hun beider bestwil. Terwijl hij zijn rechterhand op haar blote billen liet rusten, vroeg hij haar, ‘Kun je me eens precies vertellen waarom je hier nu zo ligt, jongedame?’

‘Ik lig hier omdat ik niet eerlijk tegen je geweest ben. Ik ben niet naar je toegekomen om je te vertellen over mijn gezondheidstoestand. Ik bied daarvoor mijn excuses aan. Het spijt me heel erg. Vergeef me alsjeblieft’, smeekte Katy.

‘We hebben het later wel over vergeving’, zei hij.

Zonder nog een word te verspillen begon Tom zijn vrouw een pak slaag te geven. Het duurde niet lang of Katy kronkelde onder de arm die haar stevig op haar plaats hield, terwijl zijn hand hard op haar billen neerdaalde en zijn been haar benen vastklemde. Tom was een grote, sterke man. Katy was er heilig van overtuigd dat hij de sterkste rechterhand van het hele land had. De tranen liepen over haar wangen terwijl Tom haar billen vakkundig in brand zette. Hij sloeg langzaam en regelmatig en sloeg geen plekje op haar billen en de bovenkant van haar bovenbenen over. De pijn nam steeds verder toe en Katy was er niet van overtuigd dat ze dit uit zou kunnen houden. Maar zijn hand bleef maar op haar bips neerdalen. Toen zijn vrouw ophield met tegenstribbelen en hij de gewenste tint rood bereikt had, stopte Tom met slaan.

Katy had net, een wat Tom een ongenadig pak slaag vond, gekregen. Hij hield haar op haar plaats maar liet haar middel los. Zijn rechterhand lag op Katy’s gloeide bips. Hij gaf haar zo nu en dan een zacht tikje, terwijl hij wachtte tot ze gekalmeerd zou zijn. Hij wreef met zijn linkerhand over haar rug terwijl zijn rechterhand op haar blote billen bleef rusten. Uiteindelijk hielp hij Katy overeind. Hij trok haar broek en onderbroek omhoog over haar beurse billen.

Tom ging staan en nam Katy in zijn armen. Ze omhelsden elkaar en bleven lange tijd zo staan terwijl zij doorging met snikken. Tom boog zich voorover en kuste haar op haar voorhoofd. ‘Laten we naar huis gaan’, zei hij en pakte haar arm en begeleidde haar naar de auto.

Katy bleef de hele reis naar huis huilen en leunde tegen zijn rechterschouder en hield zijn arm beet. Tom kuste haar af en toe op haar voorhoofd. Geen van beiden zei wat. Toen ze thuis waren, hielp Tom haar uit de auto. Ze liepen hand in hand naar het huis. Eenmaal binnen, nam Tom haar jack aan en zei haar dat ze een douche moest gaan nemen. ‘Ik kom ook snel een douche nemen’, zei hij. ‘Daarna gaan we beiden naar bed’.

‘Ja Tom’, antwoordde Katy. Ze ging op haar tenen staan en gaf haar man een kus op zijn wang. ‘Ik houd van je liefje’.

‘Dat weet ik, schatje. Ik houd ook van jou’, zei hij met een verdrietige uitdrukking op zijn gezicht.

Katy deed wat haar opgedragen was. Ze ging naar de badkamer en kleedde zich langzaam uit. Haar billen deden verschrikkelijk zeer, maar niet zo erg als haar hart. Toen ze onder de douche stapte begonnen de tranen weer te vloeien, of had ze ook die kraan opengedraaid. Ze deed haar ogen dicht en snikte. De emoties in haar lijf explodeerden alsof het een bom was. Ze had er geen controle over en kon het niet stoppen. Het was lang geleden dat ze zo gehuild had. Het water van de douche stroomde langs haar lichaam. Haar snikken werden heftiger.

Opeens voelde ze een sterke arm om zich heen. Ze opende haar ogen en zag het gezicht van Tom. ‘Het is goed, schatje. Ik ben er. Laat het maar gaan’, zei hij en kuste haar gezicht. Katy sloeg haar armen stevig om hem heen. Terwijl het water op hun neerdaalde, huilde Katy. Tom waste ieder plekje van haar lichaam en gaf haar af en toe een kus. ‘Het is weer goed, Katy. Echt waar’, stelde hij haar gerust.

‘Ik weet het liefje. Het spijt me’, antwoordde Katy.

Toen het water uiteindelijk koud begon te worden, zei Tom tegen Katy dat het douchen klaar was en dat het tijd was om naar bed te gaan. De twee droogden elkaar af.

‘Droog je haren goed af Katy, en daarna je bed in’. Katy had niets te zeggen. Zelden was ze de controle over haar emoties zo kwijt. Tom begreep het volkomen en wist ondanks dat, niet wat hij kon doen om haar te helpen.

Katy droogde haar haren en poetste haar tanden. Ze liep naar de slaapkamer en kroop tussen de lakens. Ze ging voorzichtig op haar buik liggen. Ze hoorde het elektrisch scheerapparaat van Tom en wist dat hij zich stond te scheren. Toen ze zich bedacht wat een geweldige man hij was, begonnen de tranen opnieuw te stromen. Tegen de tijd dat Tom de slaapkamer binnenkwam, lag Katy onbedaarlijk te huilen.

Tom had de babylotion meegenomen. Hij was van plan zijn vrouw een massage te geven om haar te kalmeren. Hij had net zoveel hartenpijn als Katy. Hij stapte in bed en ontblootte Katy’s lichaam. Ze waren beiden naakt. Als man en vrouw gaven ze er de voorkeur aan zo te slapen. Dat was al sinds het begin van hun huwelijk zo.

‘Ik ga mijn schatje insmeren met babylotion’, zei hij en boog zich voorover om Katy op haar wang te kussen. ‘Ik houd van je schatje’, fluisterde hij.

‘Ik ook van jou’, liet Katy tussen de snikken door weten.

‘ik wil dat je je op mijn hand concentreert en dat je de kracht voelt van de massage die ik je ga geven. Het zal je helpen te ontspannen. En nu even diep adem halen’, zei hij. Katy deed wat hij haar vroeg. Ze bleef nog een poosje stilletjes huilen. De hele tijd masseerde Tom haar rug en schouders. Telkens deed hij er opnieuw lotion op. Heel voorzichtig wreef hij over haar bips en smeerde ook daar lotion. Hij masseerde haar benen en voeten. Hij kuste en knuffelde haar tot ze uiteindelijk kalmeerde en uitgeput in slaap viel.

Tom bestudeerde haar lange tijd toen ze eenmaal lag te slapen. Hij reikte omlaag en trok het dekbed omhoog. Hij deed het licht uit en ging op zijn buik liggen met zijn armen boven zijn hoofd. Tot op dat moment was hij zich er niet van bewust hoe moe hij was. Binnen enkele ogenblikken lag ook hij vast te slapen.

Toen hij ontwaakte uit zijn diepe slaap, voelde Tom een warme hand over zijn rug glijden. De masserende beweging van de slanke hand voelde weldadig aan. Tom voelde hoe Katy haar linkerbeen over zijn rechterbeen legde. Ze kroop dicht tegen hem aan en bleef tegelijkertijd zijn rug masseren. Ze hadden beiden lang liggen slapen. Tom wist niet precies hoelang. Langzaam deed hij zijn ogen een beetje open. De klok wees tien over drie aan.

De kleine hand gleed van zijn schouder, langs zijn rug omlaag. Het gleed omlaag en bleef uiteindelijk op zijn billen rusten. ‘Lekker kontje’, fluisterde Katy, terwijl ze langzaam zijn billen masseerde. Tom glimlachte. Katy gaf hem een liefdevol tikje.

Hij kon deze liefdevolle marteling niet langer doorstaan. Hij was nu klaarwakker. Tom draaide zich langzaam om. Hij trok Katy in zijn armen. ‘Gaat het met je, schatje?, vroeg hij.

‘Het gaat prima liefje’, antwoordde Katy fluisterend. ‘Ik moest je even wakker maken. Ik hoop dat je dat niet erg vindt.

‘Natuurlijk is dat niet erg. Dat weet je best’, antwoordde Tom.

‘Ik wil dat je me even vasthoudt. Maar het meest van alles wil ik je wat vragen’, voegde ze eraan toe.

Tom kuste haar op haar voorhoofd, ‘wat is er schatje?’, vroeg hij terwijl hij haar dicht tegen zich aan drukte.

‘Ik heb morgenmiddag een afspraak met dr. Freek. Denk je dat je even weg kunt van het werk om met me mee te gaan?’, vroeg ze.

Tom deed zijn ogen dicht en haalde diep adem. Hij trok haar nog dichter tegen zich aan. Hij knuffelde haar met al zijn liefde. ‘Reken maar, schatje! Ik zal iedere minuut bij je zijn!’

Wat Katy niet wist, was dat Tom al lang een vrije dag had genomen. Hij en dr. Freek hadden steeds contact met elkaar gehouden vanaf de dag dat Katy voor het eerst voor een afspraak had gebeld. Tom wachtte op Katy. Hij wilde dat zij het initiatief zou nemen. Nu waren verdere woorden overbodig. Ze waren beiden bezig de ander te knuffelen en te kussen.

Hun liefdesspel werd intens en overweldigend. Er was die nacht geen liefdevolle spanking meer nodig om hen in vuur en vlam te zetten. Alles wat Tom hoefde te doen was haar billen masseren en er een liefdevol kneepje in te geven en Katy gaf zich op alle manieren aan hem over. Er verstreek meer dan een uur terwijl ze met elkaar speelden en de liefde bedreven. Tijdens hun orgasme fluisterden ze ‘Ik houd van jou’ tegen elkaar.

Niet lang daarna lagen ze dicht tegen elkaar aan. Katy lag met haar warme billen tegen haar echtgenoot aan. Hij had zijn armen om haar heengeslagen. Katy voelde zich veilig en beschermd. Tom was tevreden. Er was geen hartenpijn meer. Hij glimlachte in de wetenschap dat Katy hem uiteindelijk in haar wereld had toegelaten en hem volkomen vertrouwd had. Ze hadden net één van de meest dierbare momenten van hun leven beleefd. Katy draaide zich naar Tom toe en legde haar hoofd op zijn schouder. Ze vielen in de armen van elkaar in slaap.

En zo zag een dag uit het leven van Tom en Katy, gewoon een alledaags stel uit het dorp, eruit.