Nee nee nee nee nee! Wat heeft ze nu gedaan? Ze staat compleet voor gek. Het was niet haar bedoeling geweest om hem te kussen. Niet echt. Ja, ze had er wel eens over gefantaseerd, maar niet als iets dat ze echt zou willen doen. Ze kan toch niet met haar studiebegeleider… Hij is ook zoveel ouder dan zij! Maar toen was hij zo dichtbij en hij lachte zo lief. En voor ze het wist had ze hem gekust. Hij had niet eens teruggekust. En nu weet ze niet hoe snel ze daar weg moet komen. Jawel, ze weet het wel: heel snel. Zo snel mogelijk. En nooit meer terugkomen. Ze kan nooit meer terug. Ze kan hem niet meer onder ogen komen. Ze…
“Joke! Wacht!” hoort ze plots achter zich. Ze negeert het.
“Hé, wacht even!” Plots voelt ze een ruk aan haar schouder als Matthias haar aan haar arm terugtrekt.
“Sorry, ik had niet moeten…” begint ze, maar voor ze haar zin kan afmaken, voor ze weet wat ze eigenlijk wil zeggen, worden haar woorden afgekapt door Matthias’ lippen op de hare. Hij kust haar! Hij kust haar terug!

“En toen?” vraagt Marie ademloos.
“Toen zei hij dat ik maar naar huis moest, aangezien ik morgen om 9u les heb.”
“En in plaats daarvan ben je rechtstreeks naar mij gekomen.”
“Klopt.” Joke grijnst verlegen.
“Wauw.” Marie is er even stil van. “Die had ik niet zien komen,” geeft ze toe. “Is dat allemaal dankzij die onderbroek die je van mij hebt gekregen?”
Joke lacht. “In zekere zin wel, neem ik aan.”
Even blijft het stil. “Maar hij is zo oud!” roept Marie dan uit.
Nu lacht Joke nog harder. “Hij is 33 volgens zijn facebookpagina.”
“Stokoud dus,” is Maries conclusie.
Joke haalt haar schouders op. “Eigenlijk wel. Maar ik denk dat het pijnlijk wordt als we hem dat letterlijk gaan zeggen.”
Marie grijnst. “Je kunt altijd die tekst op een onderbroek laten drukken: 33 IS OUD.”
“Die krijg je van mij cadeau voor je verjaardag. Dan kun jij die aandoen volgende keerals je naar hem moet. Goed?” countert Joke.
“En nu?” De toon wordt plots een stuk serieuzer.
“Nu moet ik nog steeds morgen teruggaan neem ik aan.”
“Zal hij nu milder voor je zijn, denk je?”
“Vast niet,” voorspelt Joke donker. “Integendeel waarschijnlijk.”

De volgende dag zweeft Joke op een roze wolk naar haar lessen. Geen haar op haar hoofd dat eraan denkt om nu een les over te slaan en Matthias kwaad te maken. Maar ze is er ook niet echt met haar gedachten bij. Ze betrapt zichzelf er steeds op dat ze zit te dromen. Haar notities lijden eronder en ze weet het, maar het lukt haar maar niet zich te concentreren. Als de prof van de laatste les van de dag hen tien minuten eerder naar huis stuurt, slaakt ze dan ook een zucht van opluchting. Eindelijk. Er leek maar geen einde te komen aan deze dag. Maar nu is het bijna zover: straks ziet ze Matthias weer. Ze heeft al besloten wat ze gaat aantrekken: een eenvoudig rood jurkje waar haar figuur goed in uitkomt, al zegt ze het zelf.
Eigenlijk zou ze de tijd moeten doorbrengen met papers lezen, maar de woorden dringen niet tot haar door. Na zes keer dezelfde alinea te hebben gelezen zonder te weten wat er staat, geeft ze het op.
Ze kijkt op de klok: nog een halfuur. Zou hij het heel erg vinden als ze te vroeg kwam? Vast niet, hij dramt altijd zo door over op tijd komen… Wel, een halfuur te vroeg is zeker op tijd, ruim op tijd. Snel neemt ze een beslissing en trekt ze haar jas aan. Stomme regen ook. Ze is al de deur uit, als ze bedenkt dat ze beter een haarborstel kan meenemen: de regen haalt haar kapsel vast helemaal door elkaar eenmaal ze op de fiets zit. Met grote stappen loopt ze terug naar binnen en grist ze de haarborstel uit de la. Dezelfde haarborstel als waar zij en Marie mee van langs kregen. Joke glimlacht bij de herinnering en strijkt even met haar hand langs haar billen. Die zijn nog erg gevoelig na gisteren. Even twijfelt ze: is het wel zo verstandig om die haarborstel mee te nemen? Straks krijgt hij nog ideeën… Ach, hij hoeft helemaal niet te weten dat ze hem mee heeft. In de wachtkamer borstelt ze haar haar en daarna stopt ze de borstel onderaan in de tas. Geen haan die ernaar kraait.

Natuurlijk is ze veel te vroeg. Toch is ze even teleurgesteld als ze ziet dat de deur van zijn bureau dicht is. Zou ze aankloppen? Nee, straks is hij bezig en wil hij niet gestoord worden. Dan staat zij voor gek.
Wat nu? Er liggen geen tijdschriften in de wachtkamer. Toch een gebrek, vindt ze. Niet dat er iets van wat ze leest tot haar door zou dringen, maar het had toch even wat afleiding kunnen bieden. Waarschijnlijk is dat net waarom er geen liggen, schiet het dan door haar heen: zodat zijn ongelukkige slachtoffers enkel maar zouden kunnen denken aan de straf die hen te wachten staat. Wat gemeen! Desondanks betrapt ze zichzelf op een glimlach.
De eerste keer dat ze deze ruimte binnenkwam, had ze geen idee gehad wat haar te wachten stond. En kijk nu. Zenuwachtig loopt ze heen en weer. Drie passen tot de muur en weer terug. Wat als hij er helemaal niet naar uitkijkt om haar terug te zien? vraagt ze zich plots af. Haar hart begint sneller te slaan terwijl de paniek zich door haar lichaam verspreidt. Straks heeft hij er spijt van dat ze gisteren gekust hebben en wil hij liefst niets meer met haar te maken hebben!
Ze is zo hard bezig zich druk te maken dat ze niet merkt dat de deur van de wachtzaal is opengegaan en ze botst bijna tegen hem op als ze zich weer van de muur wegdraait voor haar volgende rondje ijsberen. Lachend grijpt hij haar vast. “Jij bent lekker vroeg, kon je niet meer wachten?” Zonder op antwoord te wachten kust hij haar vol op de mond. Al haar zorgen verdwijnen terwijl ze hem terugkust. Hij heeft er dus geen spijt van.
“Dat komt goed uit, ik kon ook niet meer wachten,” zegt hij als hij haar eindelijk los laat. “Kom binnen.” En hij gaat haar voor naar zijn bureau.
“Wacht even,” houdt hij haar tegen als ze wil gaan zitten. “Welke onderbroek heb je aan?” Er speelt een ondeugende twinkeling in zijn ogen die hem erg goed staat, vindt Joke.
“Een gewone,” antwoordt ze met een grijns.
“Laat maar even zien.”
De sfeer is nog steeds luchtig, maar er is toch iets van spanning bij gekomen. Op slag voelt ze zich klein worden. Verlegen draait Joke zich om en tilt ze haar jurk omhoog, zodat hij haar onderbroek kan zien. Zijn hand aait over de dunne, witte stof. Met haar blik naar beneden gericht blijft Joke ingespannen staan, haar handen om de zoom van haar jurk geklemd, haar vuurrode gezicht naar de grond gericht. Dan haalt Matthias zijn hand weg en draait hij haar weer naar zich toe. Hij neemt haar gezicht tussen zijn twee handen, zodat ze niet anders kan dan hem aankijken.
“Ben je naar je lessen geweest?” vraagt hij streng.
Joke knikt. Ze kan niet spreken. Niet zo, niet nu hij haar dwingt hem aan te kijken. Daarnet stonden ze nog te kussen en nu dit. Alsof er een knop is omgegaan. De kriebels razen door haar buik. Het is fijn om zich zo klein te voelen. Klein en veilig. Hoewel… Haar billen zijn vast allesbehalve veilig. “Ik had wel moeite met opletten,” geeft ze fluisterend toe.
“Was je afgeleid?” vraagt Matthias, terwijl hij zijn handen laat afzakken tot ze zacht over haar hals glijden en nog verder naar beneden, tot aan de aanzet van haar borsten. “Waardoor dan?” Hij kust haar in haar hals en sabbelt daarna zachtjes op haar oorlel. Joke snakt naar adem. Wat doet hij toch met haar? Haar lichaam reageert zo intens op zijn aanrakingen. Ze is de controle volledig kwijt.
“Waardoor?” herhaalt hij, als het stil blijft, op haar hijgende ademhaling na.
“Ik… door… jou,” stamelt ze.
“Zat je de hele tijd aan me te denken?” Zijn handen zijn intussen tot aan haar heupen gezakt.
Joke knikt. “Ja,” zucht ze. Ze is als was in zijn handen, wil alleen maar meer. Hij mag niet ophouden, niet ophouden… En dan laat hij haar los. Verwilderd staart ze hem aan.
“Dat kunnen we niet hebben, dat mijn meisje afgeleid is,” zegt hij met een grijns. “Daar zal ik even iets aan moeten doen.” Met een vlotte beweging gaat hij op de stoel zitten en trekt haar over zich heen. Zonder veel omhaal haalt hij haar jurk naar boven en haar onderbroek naar beneden en begint hij te slaan. Joke zet zich schrap, maar dat is niet nodig: hij slaat niet hard. In een rustig tempo komt zijn hand op haar billen neer. Het brandt, maar niet op een pijnlijke manier. Op een fijne manier. Kan dit ook? Blijkbaar wel. Met zijn andere hand aait Matthias over haar rug, steeds hoger en hoger, tot hij de sluiting van haar beha openprutst. Jokes ademhaling stokt even. Zijn hand blijft haar over haar rug aaien, nu niet meer gehinderd door de stof van haar beha, die een eindje naar beneden hangt.
Intussen is zijn rechterhand meer aan het masseren dan aan het slaan. Haar billen voelen lekker warm aan, maar het doet niet echt pijn. Dit is eigenlijk gewoon fijn, besluit ze.
Dan grijpt zijn hand plots in haar haar.
“Hé, auw!” roept ze boos, maar Matthias negeert het.
“Jij denkt dat je mij kunt kussen en daarna weglopen, hé.”
Ze schrikt. Dit had ze niet zien aankomen. Zonder op antwoord te wachten begint hij plots wel vol door te slaan. Tien harde klappen op elke bil. Ze zou wel willen spartelen, maar die hand in haar haar houdt haar op haar plaats. Dan dwingt hij haar, nog steeds met zijn hand stevig in haar haar, voor zich op haar knieën en legt hij zijn andere hand op haar keel.
“Wil je me nu nog kussen?” vraagt hij. Zijn blik is donker, hard en streng, maar Joke ziet nog iets anders in zijn ogen: liefde en zorgzaamheid. Ze knikt.
“Ik kan veeleisend zijn,” waarschuwt Matthias haar.
“Ja, dat heb ik al gemerkt.”
De hand in haar haar verstevigt zijn grip even. “Niet zo brutaal,” gromt hij.
“Sorry, sorry!” piept Joke.
“Sorry wie?”
“Sorry Matthias!”
Hij laat haar los en neemt haar kin vast, terwijl hij haar gezicht dichter bij het hare brengt. Met bange ogen kijkt ze hem aan, dan raken zijn lippen de hare.
Terwijl ze kussen zakken zijn handen naar beneden, naar haar borsten. Haar tepels priemen door de dunne, rode stof van haar jurk heen. Hij raakt haar nauwelijks aan, maar toch, of misschien net daardoor, trekt er een huivering door haar lichaam. Haar ademhaling gaat snel en oppervlakkig. Ze wil meer, dat is wel duidelijk.
“Je zou eens moeten weten wat ik allemaal met je wil doen,” gromt hij laag, terwijl hij plots beide tepels tussen duim en wijsvinger masseert, door de stof van haar jurk heen. “Mijn duisterste fantasieën wil ik op je uitleven.”
Joke kreunt. Ze gaat te zeer op in haar gevoel om zich af te vragen wat die duistere fantasieën dan wel inhouden.
“Maak je maar geen zorgen,” stelt Matthias haar gerust. Hij laat haar tepels los en verplaatst zijn ene hand van haar borst naar haar rechterwang. “Ik doe niets wat jij niet wil.”
Zuchtend leunt ze met haar hoofd tegen zijn hand aan. Zo blijven ze nog een tijdje zitten: Joke geknield voor Matthias, haar hoofd steunend tegen zijn hand, terwijl zijn duim over haar wang aait.