Door Fioontje

Er hangt een ontspannen sfeertje bij Lyka en Lucas thuis. Lyka is bezig met de bereiding van het avondeten en Lucas is verdiept in zijn boek. Nou… niet helemaal. Zijn gedachten dwalen zo nu en dan af naar het grote moment van vanavond. Hij wil Lyka duidelijk maken dat hij erg veel van haar houdt en dat haar gedachten over het leven en over zichzelf niet correct zijn.

De sessie die hij voor haar in gedachte heeft zal niet licht zijn en zeker niet pijnloos. Hoe zal zijn Lyka daarop reageren?

Ook Lyka laat af en toe haar gedachten varen. Haar billen gloeien nog een beetje na.

Als ze denkt aan de inhoud van haar dagboek, wordt ze overspoelt met nare gevoelens. Ze voelt zich mislukt in het leven, in haar relatie en in haar werk. Zou hij dat ooit kunnen veranderen?

Als Lucas de keuken binnenloopt ziet hij meteen dat er wat mis is.

‘Lieverd, wat is er? Vertel het me eens.’

‘Niks.’

Meteen geeft hij een harde tik op haar billen. Geschrokken draait ze zich om. ‘Ik eh, dacht even aan mijn dagboek.’

Lucas knikt. ‘Kom lieverd, we gaan even lekker eten. Het ruikt weer uitstekend.’

Gespannen neemt ze plaats aan tafel. Het vooruitzicht aan nog een pak op haar billen is toch niet zo aanlokkelijk meer. Lyka raakt er echt van in de stress. Lucas ziet haar gevecht.

‘Ontspan maar even lieveling. Het is allemaal niet zo erg. Ik wil je echt niet over de knie nemen als je zo gespannen bent hoor. Het komt allemaal goed, echt waar.’

Langzaam maar zeker ziet hij haar wat ontspannen. Haar schouders heeft ze laten zakken en ze doet een poging tot eten.

‘Ga je me hard slaan?’

Lucas lacht even zachtjes. ‘Laat ik het zo zeggen, het zal geen lichtzinnig pak slaag zijn.’

Haar gedachten dwalen af naar haar puberteit. Op veertienjarige leeftijd heeft ze het meest vreselijke pak slaag ooit moeten ondergaan. Ze had haar ouders voorgehouden dat ze bij een vriendin zou logeren. Samen met twee andere meiden en een viertal jongens hebben ze de nacht doorgebracht in het park. Daar hebben ze gedronken en wat gerookt. Zo gaat dat toch in de puberteit? Helaas werden ze door de politie ontdekt. Deze heren waren zo nobel om de dames naar huis te begeleiden. Woedend was haar vader geweest. Hij heeft haar vervolgens ook uit woede gestraft. Haar vader heeft naar ongelooflijk lang met haar haarborstel geslagen. Het heeft dagen geduurd voor ze weer fatsoenlijk kon zitten.

‘Ik ben je vader niet  hè, onthoud dat goed.’ Hij zag aan haar gezicht dat ze daar aan moest denken.

Zachtjes knikt ze. ‘Het was altijd zo erg als hij het deed.’

Teder aait hij haar over haar wang. ‘Dat weet ik schat, dat weet ik.’

Na het eten neemt hij haar mee naar de bank en trekt haar dicht tegen zich aan. Zo zitten ze een lange tijd. Lucas streelt haar buik, armen, borsten en gezicht. De spanning bij Lyka trekt langzaam weg.

‘Kom maar even voor me zitten, dan zal ik je even masseren.’

Lyka sluit haar ogen en geniet van de tedere aanraking van zijn handen. Zijn handen, die niet alleen teder, maar ook hard kunnen zijn. Dezelfde handen die haar straks een pak op haar billen zullen geven. Er verschijnt een lach om haar lippen. Ze had nooit gedacht dat ze in zo’n situatie terecht zou komen. Een man die haar zou sturen en op haar zou passen, terwijl ze altijd zo stuurloos is geweest.

Hoe langer ze eraan denkt, hoe gelukkiger ze ermee wordt. Plotseling overvalt haar een lachbui en ze kan het niet tegenhouden. Verbaasd kijkt Lucas haar aan, als de tranen haar over de wangen lopen van het lachen.

‘Nou ja, wat heb jij ineens? Mag ik mee lachen?’

Lyka kan geen woord meer uitbrengen. ‘Dit kan ook echt alleen mij overkomen. Ik, die altijd zo heb geroepen dat geen man mij ooit zal vertellen wat ik doen of laten moet, ik ontmoet er één die dat wel doet en me ook nog eens een pak op mijn billen geeft! Dat is toch lachwekkend of niet.’

Haar lach is aanstekelijk en al snel lacht hij met haar mee. Als ze weer wat bijkomt, duwt Lucas haar voorzichtig tegen de grond en kietelt hij haar helemaal uit. Overmant door verbazing kijkt ze hem aan, maar al snel lacht ze zich helemaal krom. ‘Stop! Alsjeblieft, ik kan er niet teeeeeegen.’

Hikkend van het lachen probeert ze zich te verweren. Het ziet er naar uit dat hij sterker is.

Vermoeit van de inspanning geeft ze zich over. ‘Genade! Alsjeblieft, stop!’

Met een gulle lach kijkt hij haar aan. ‘Je bent mooi als je lacht.’

Verlegen kijkt ze de andere kant op.

‘Het is lang geleden dat we zo gelachen hebben. Dat heb ik gemist.’

‘Sorry.’ Mompelt ze.

Voorzichtig pakt hij haar kin beet en draait haar gezicht naar hem. ‘Het is niet per definitie jouw schuld. Daar heb ik ook aan bijgedragen.’

Er verschijnen tranen in haar ogen en ze vlucht in zijn armen. Liefdevol knuffelt hij haar en zo blijven ze even zitten.

’Lieverd, ik vind het zo erg dat je allemaal hebt gelezen wat ik denk.’

‘Waarom vind je dat erg? Omdat ik nu bezorgd, verdrietig en ongerust ben, of omdat ik je daarvoor een pak slaag ga geven.’

Bij die woorden krijgt ze het toch wel een beetje benauwd.

‘Nee dat niet. Ik wil jou niet kwijt lieverd, maar toch ben ik daar zo bang voor, elke dag weer.’

Met een diepe zucht staart Lucas naar zijn vriendin die nu zo kwetsbaar in zijn armen ligt.

Het voelt voor hem alsof hij geen grip meer op haar heeft. Het lijkt wel dat alles wat hij zegt niet tot haar doordringt.

‘Weet je wanneer je me kwijtraakt? Als je doorgaat met deze gedachten. Als je dat blijft denken, zal jij degene zijn die er uiteindelijk een punt achter zou zetten. Achter onze relatie bedoel ik dan.’

Vol ongeloof kijkt ze hem aan en begint te huilen. ‘Dat is niet waar! Dat zou ik nooit kunnen!’

‘Toch is het zo Lyka.’

Moedeloos slaat ze op de grond en schudt de hele tijd van niet.

‘Lieverd, dit moeten we niet zo laten doorgaan. We moeten gaan werken aan jouw gedachtespinsels. Dan komt het allemaal wel goed.’

Lyka maakt zich los uit zijn armen. ‘Waarom blijf je dan bij mij? Als je er zo zeker van bent dat ik je ga verlaten!’     

Uiterst kalm staat Lucas op. ‘Waarom blijf jij bij mij als je van mening bent dat ik beter verdien? Als je echt van mij houdt, dan zou je bij me weg zijn gegaan om geen belemmering voor mij te zijn.’

Hij loopt de kamer uit en laat een wanhopige Lyka achter.

Snel loopt hij naar de badkamer en maakt een washandje nat, vervolgens loopt hij terug naar Lyka.

Zachtjes en liefdevol dept hij haar oververhitte gezicht. ‘Lyka, wordt nu even rustig. Dan kunnen we opnieuw beginnen met praten. Dit heeft geen zin.’

Langzaam komt Lyka weer een beetje tot zichzelf. Dan staat ze op. Lucas pakt snel haar pols beet. ‘Wat ga je doen?’

‘Wat je zonet zei heeft me doen nadenken. Je hebt gelijk. Ik gun jou het beste en dat ben ik niet.’

Zijn ogen worden kil en donker. Snel geeft hij haar vier harde tikken op haar billen. ‘En nu hou je op met die onzin. Snap je nou nog niet dat jij de perfecte vrouw voor mij bent?’

Verschrikt kijkt ze hem aan, maar herpakt zich snel weer. Ze rukt zich los en wil weg lopen.

‘Lyka!’

Ze reageert niet. ‘Lyka, alsjeblieft, ik hou van je. Voor mij ben je de perfecte vrouw. Daarom wil ik je vragen lieve Lyka, wil je met me trouwen?’

Stokstijf blijft ze in de deuropening staan. Ze ademt zwaar. Vol spanning wacht Lucas op haar reactie.

Met betraande ogen draait ze zich om. ‘Maar lieverd toch, meen je dat echt?’

Hij lacht naar haar. ‘Ja Lyka meisje van mij. Ik wil niets liever dan dat.’

Meteen rent ze terug naar hem en springt in zijn armen.

‘Je moet nog even wachten met antwoord geven. Ik wil je eerst een aantal dingen vertellen.’

Lyka knikt voorzichtig. Hij neemt haar mee naar de bank en ze gaan beide voorzichtig zitten.

‘Van nu af aan wil ik dat je elke verkeerde, nare en sombere gedachte opschrijft. Let op, ik zeg elke. Ik vertrouw erop dat je dat eerlijk doet en dat je ze allemaal opschrijft. Per dag bekijken we samen wat je hebt opgeschreven. Dan zal ik je helpen om die gedachtes te veranderen. Als ik vind dat die gedachtes te veel opkomen, te destructief zijn of oneerlijk tegenover jezelf en mij, dan zal ik die mooie, lekkere billen van jou goed onder handen nemen. Zo meteen zal ik je eveneens een pak op je billen geven voor alles wat ik in je dagboek heb gelezen. Daarna wil ik antwoord van jou op de vraag die ik je net stelde.’

Er gaat een lichte rilling over haar rug.

‘Oké schat dat vind ik eh goed.’

Even kijkt hij haar teder in haar ogen aan en geeft haar een kus op haar voorhoofd.

‘Dan ga jij nu naar boven. Op onze slaapkamer doe jij je broek en slipje uit en gaat op je buik op bed liggen.’

Met knikkende knieën loopt ze naar boven. Lucas loopt eerst nog even naar het hok. Daar haalt hij uit de kast een van de tafeltennisbatjes.

Als hij de slaapkamer betreedt, ziet hij dat ze keurig gehoorzaamt heeft. Ze trilt een beetje, ziet hij wel. Hij gaat naast haar zitten en streelt zachtjes over haar rug, billen en benen.

‘Het pak slaag wat ik je zo zal geven zal absoluut niet lichtzinnig zijn. Eerst zal ik gewoon mijn hand gebruiken, maar daarna volgt er nog een sessie met een tafeltennisbatje.’

Lyka slaakt een diepe zucht. ‘Weet wel, lieve Lyka, dat ik dit doe omdat ik steeds meer van je hou. Elke dag weer een beetje meer.’

Zachtjes knikt ze. ‘Goed, kom dan nu maar over mijn schoot liggen.’

Er staat lichte angst in haar ogen geschreven.  Voorzichtig buigt ze voorover. Lucas helpt haar om de juiste positie te vinden.

Hij laat zijn hand op haar billen rusten. ‘Lyka, ik hoop dat dit een nieuwe start zal zijn van onze relatie en dat ik je hiermee kan helpen.’

Met die woorden, begint hij het pak slaag. Lyka is erg gespannen. De eerste minuut met de hand krijgt ze dan ook niet heel bewust mee. Lucas merkt dat. Het heeft natuurlijk geen zin om haar te straffen als het haar niks doet. Daarom besluit hij zijn slag wat intenser te maken. Verschrikt veert ze overeind. Dat voelt ze wel degelijk. Haar ademhaling verandert. ‘Rustig blijven Lyka. Niet in paniek raken, ik ben het en ik doe het omdat ik van je hou.’

Ze ontspant iets meer.

De volgende tikken geeft hij haar rustig, hij neemt een korte pauze na elke tik. ‘Au! Au. Dit hou ik niet vol.’

Lucas wacht even. ‘Wel als jij je overgeeft, dan is er niets aan de hand.’

Lyka probeert zich te ontspannen, maar het wil nog niet lukken.

Lucas hervat het pak slaag. Hij geeft haar keer op keer een harde tik en wacht dan een paar seconde. Dit doet hij nog vijftig keer achter elkaar. ‘Zo Lyka meisje. Hoe gaat het?’

‘Het doet zo’n zeer!’

‘Dat is de bedoeling. Het is vooral belangrijk dat je rustig blijft en in gedachte houdt dat ik het ben en niemand anders.’

Zachtjes knikt ze. Hij aait haar even door haar haren en gaat dan weer verder.

Deze keer verhoogt hij het tempo aanzienlijk, maar de intensiteit probeert hij te behouden.

Het lukt Lyka niet om stil te blijven liggen. Af en toe brengt ze haar benen omhoog, maar daar weet Lucas wel wat voor. Elke keer als ze haar benen omhoog brengt, geeft hij haar een tik op haar bovenbenen. Moet jij eens opletten hoe snel ze dan weer met beide voetjes op de grond staat.

Lyka draait en woelt onder zijn hand, maar hij is veel sterker dan dat zij is. Na flink wat minuten over zijn knie te hebben gelegen, zijn haar billen flink rood. ‘Zo Lyka, dat was deel één. Ik wil dat je nu voor het bed knielt en met je bovenlichaam op het matras steunt.’

Lucas raakt vertederd door haar bange ogen en de strijdende gezichtsuitdrukking. Ze is zo in gevecht met zichzelf.

Als ze in juiste positie ligt, komt Lucas naast haar zitten.

‘Lyka meisje, ik wil nooit weer van jou horen dat je niet goed voor me bent, dat je een slecht persoon bent, dat het leven niks waard is, dat ik beter verdien, want dat verdien ik niet. Jij bent de liefste, mooiste, meest perfecte vrouw voor mij. Heb je dat begrepen?’

Lyka snikt zachtjes. ‘Sorry schat, maar ik kan het niet uit mijn hoofd zetten. Jij verdient echt beter.’

Lucas houdt het batje in de lucht, om het vervolgens hard neer te laten komen op haar rechter bil.

‘Au!’ Haar ademhaling versnelt.

Hij slaat haar om beurten links en rechts. Na tien tikken stopt hij. ‘Denk je dat nog steeds?’ Vraagt hij bars.  

‘Ja.’ Stamelt ze.

Met een gekwetst gevoel herhaalt hij de behandeling van zonet.

‘Ik hou van je Lyka. Jij bent mijn alles. Ik verdien niet beter.’

Met die woorden geeft hij haar de volgende tien. Bij elke slag laat ze zich horen. Wanhopig smeekt ze hem te stoppen.

‘Denk je dat nog steeds Lyka?’

Met horten en stoten probeert ze haar gedachten te verwoorden. ‘Schat het kan niet in een keer veranderen. Ik denk het nog steeds. Ik wil er aan werken, samen met jou. Maar nu zo op dit moment, kan ik het niet 1,2,3 veranderen. Ik aanvaard je hulp en ik wil er echt aan werken.’

Met een gelukzalig gevoel neemt Lucas haar bij zich. Lyka laat haar emoties de vrije loop.

‘Fijn lieverd, fijn dat je er aan wil werken.’

Teder troost hij haar.

‘Maar nu schat. Nu heb ik nog één antwoord open staan.’

Lyka geeft hem een gepassioneerde zoen.

‘Lieve Lucas, ik wil dolgraag met je trouwen!’