Lieze typt nog een paar laatste dingen in het document dat ze aan het bewerken is en sluit het dan met een zucht af. Ze neemt haar jas en roept “tot morgen!” naar haar collega’s. “Hé, ben jij nu al weg? Het is nog maar 15u toch?” merkt Mark op. “Ja, maar ik heb dat medisch onderzoek,” antwoordt Lieze. “Oh ja.” Mark grijnst. “Veel plezier!” Het leedvermaak is duidelijk hoorbaar in zijn stem. Met een zucht zwaait Lieze nog eens naar haar collega’s en loopt dan naar buiten.

Als je een nieuwe baan begint, dan hoort daar een medisch onderzoek bij. Waarom snapt ze niet echt, maar het moet nu eenmaal. En ze heeft het werk hard nodig. Ze zat al maanden thuis, ze verveelde zich dood en bovendien werd het financieel behoorlijk krap intussen. Ze boft maar dat ze deze job heeft gevonden, goed betaald en nog leuk werk ook! Ze kijkt op de klok. 15u10. Shit. Straks komt ze nog te laat, ze moet zich maar even haasten. Haar afspraak is om 15u30, maar het is zo’n 20 minuten rijden.

Eindelijk heeft ze een parkeerplekje gevonden, maar het is wel nog een eind verwijderd van de dokterspraktijk. Ze zou even flink moeten doorstappen, want het is nu al 15u33. Op tijd komen is dus al achterhaald, ze moet maar hopen dat de dokter nog bezig zal zijn met de vorige patiënt. Die hoop vervliet echter meteen als ze buiten adem de praktijk komt binnenstormen. Een man in een witte jas staat te praten met de secretaresse. Hij draait zich om. “Ah, ben je daar eindelijk.” Het klinkt best streng. “Ja, sorry, veel verkeer”, floept ze eruit. “Nu ja, ga maar binnen en kleed je uit,” zegt hij. Uitkleden? Hoort dat er ook al bij? Blijkbaar wel… Ze besluit om niet al te moeilijk te doen en gewoon zijn bevel op te volgen. Ze loopt naar binnen, op de voet gevolgd door de dokter. Ze hangt haar jas over de stoel voor het bureau en trekt haar schoenen uit. De dokter neemt plaats achter het bureau en neemt haar aandachtig op. Doordringend bijna. Ze voelt zich wat ongemakkelijk om zich uit te kleden onder zijn blik, maar tegelijk vindt ze dat ze zich niet zo moet aanstellen: hij is een dokter, er is niets abnormaals aan. Ze doet haar truitje uit en trekt haar jurk over haar hoofd. Nu staat ze in haar ondergoed voor het bureau. Ze voelt de blik van de dokter nog steeds op haar lichaam rusten. Hij zit nog steeds achter zijn bureau. Een beetje onzeker kijkt ze hem aan: wat is de bedoeling nu? Moet ze gaan zitten? Zo in haar ondergoed?

“Doe de rest ook uit graag,” zegt de dokter. Hé, wat? Moet ze zich helemaal uitkleden? Naakt? Ze aarzelt. “Schiet op, je bent al te laat, mijn tijd is kostbaar,” snauwt de dokter. Geschrokken doet ze maar vlug wat hij van haar vraagt. Ze maakt haar beha los en drapeert hem over de rest van haar kledij die al op de stoel ligt. Dan stapt ze ook uit haar onderbroek. Ze bedwingt de neiging om haar lichaam met haar handen te bedekken, terwijl ze zichzelf blijft inprenten dat hij een dokter is: ze heeft niets wat hij niet al honderden keren eerder heeft gezien. Onzeker blijft ze staan terwijl de dokter haar nu naakte lichaam bekijkt . “Ga zitten,” zegt hij  dan bruusk, terwijl hij naar de stoel wijst . Nog steeds onzeker neemt ze plaats aan het bureau tegenover de dokter. Nu kan hij in elk geval enkel haar bovenlichaam zien. De stoel voelt koud en hard aan op haar blote billen.

“Zo,” zegt de dokter, “volgens deze papieren ben jij onlangs aan de slag gegaan bij Firma NV, klopt dat?”

“Ja dokter.”

“Je begrijpt dat je moet slagen voor dit medisch onderzoek om daar te kunnen blijven werken?” Ze vindt dat hij het laat klinken alsof het om een examen ging.

“Ja.”

“Ik word graag aangesproken met “ja dokter,” zegt hij kortaf. Oh… Bizar… Hij kijkt haar afwachtend aan. “Ja dokter,” zegt ze. Ze heeft intussen meer het gevoel dat ze bij het schoolhoofd op het matje is geroepen dan dat ze een medisch onderzoek gaat krijgen. Behalve dan dat ze zich heel erg bewust is van haar naaktheid.

Hij begint met het overlopen van een aantal gegevens: haar leeftijd, of ze recent ziek is geweest (“Nee dokter”), of ze ooit zwaar ziek is geweest (“Ook niet dokter”).

“Goed,” zegt hij, terwijl hij recht staat. “Ik ga even je gewicht en lengte opmeten.” Eerst moet ze op de weegschaal gaan staan, waarna de dokter zorgvuldig het gewicht opschrijft. Daarna moet ze tegen een meetlat aan de muur gaan staan. De dokter brengthet houten plaatje tot vlak boven haar hoofd en leest de lengte af. Ook dit wordt opgeschreven op zijn formulier. Nu neemt hij een stukje touw van zijn bureau en begint hij af te meten hoe lang haar armen zijn, dan haar benen, dan de omtrek van haar hoofd. Alle resultaten worden op het formulier geschreven. Lieze vindt het allemaal maar bizar, maar ze zegt niets. Dan meet de dokter de omtrek van haar taille en daarna de omtrek van haar borsten, ter hoogte van haar tepels. “Is dat allemaal wel nodig?” vraagt Lieze, “ik had begrepen dat het een standaard medisch onderzoek zou zijn.”

De dokter kijkt haar streng aan. “Ja, dit is nodig. En ik zou het waarderen als je me niet meer zou tegenspreken en me gewoon mijn werk zou laten uitvoeren, zodat ik mijn goedkeuring kan geven om jou jouw werk te laten uitvoeren.” Het dreigement hangt onuitgesproken in de lucht. Lieze begrijpt dat ze geen keus heeft, ze heeft de baan echt nodig. Ze doet er het zwijgen toe en laat de dokter zijn gang gaan terwijl hij de omtrek van haar borsten opmeet en op het papier noteert. Vervolgens meet hij ook voor elke borst de afstand van haar schouder tot aan de tepel, die op de aanraking reageert en stijf wordt.

“Hmm,” mompelt de dokter en hij schrijft even iets op zijn formulier. Lieze voelt hoe ze bloost.

Eindelijk legt de dokter zijn meetlint weg. Nu doet hij handschoenen aan en neemt hij een otoscoop van zijn bureau. Hij kijkt in haar oren en neusgaten en vraagt haar dan om haar mond te openen. Met een spatel houdt hij haar tong naar beneden gedrukt terwijl hij uitgebreid haar mondholte onderzoekt. Weer krabbelt hij iets op zijn formulier. Al die tijd heeft hij geen woord gezegd en Lieze voelt zich steeds ongemakkelijker worden, zoals ze daar staat, naakt en overgeleverd aan de onderzoeken van die rare dokter.

Hij komt nu achter haar staan en Lieze wil meedraaien, maar een kort “Voor je blijven kijken!” doet haar van idee veranderen. Dit voelt zo mogelijk nog ongemakkelijker. Ze voelt de blik van de dokter op haar lichaam branden, maar ze kan zelf niet zien wat hij doet. Een gehandschoende hand glijdt over haar ruggengraat van boven naar beneden en eindigde quasi tussen haar billen, bij haar staartbeentje. De hand verdwijnt en even later voelt ze een lichte druk op haar bovenrug, die haar dwingt om voorover te buigen. In een reflex plaatst ze haar handen op het bureau, waar ze nu overheen gebogen staat. De dokter bevoelt haar billen, aait erover, kneedt ze even en trekt tenslotte haar beide billen uit elkaar, waardoor hij vol zicht moet hebben op wat er zich tussen haar benen bevindt. Lieze kan wel door de grond zakken. Ze probeert overeind te komen, maar meteen duwt de dokter haar terug voorover. “Nee,” zegt ze. “Dit gaat te ver, dit is geen medisch onderzoek meer.” En weer komt ze overeind. Ze kijkt de dokter recht aan terwijl ze naar haar kleren reikt.

“Je beseft dat ik geen goedkeuring kan geven zonder het onderzoek te voltooien.” Het klinkt feitelijk, de dokter lijkt niet in het minst onder de indruk van haar weigering.

“Ik ga wel naar een andere dokter.”

“Dat gaat niet. Ik ben de enige dokter die verbonden is aan Firma NV. Als je nu de deur uitgaat, dan kun je niet voor Firma NV werken.”

Zou dat waar zijn? Dat kan toch niet…

“Ik geef geen tweede kansen, als je nu weggaat, dan krijg je geen nieuwe afspraak.”

Lieze twijfelt. Ze heeft de baan echt nodig. Kan ze het risico lopen dat die man de waarheid spreekt? Ze moet hiermee doorgaan…

“Goed dan,” zegt ze met tegenzin.

“Mooi,” zegt de dokter. Hoort ze daar iets van triomf in zijn stem? “Neem dan de positie weer aan. Je begrijpt dat er wel straf volgt op je ongehoorzaamheid, ik kan je niet zomaar mijn onderzoek laten onderbreken als jij er even geen zin meer in hebt.” Hé, wat? Straf? Wat bedoelt hij? Niet begrijpend kijkt ze hem aan, maar aan zijn blik ziet ze dat ze zijn geduld beter niet kan tarten, dus buigt ze zich zonder een woord te zeggen weer over het bureau. Door haar positie kan ze niet zien wat de dokter doet, maar opeens voelt ze een groot oppervlak tegen haar billen. Hout? De dokter tikt er een paar keer mee op haar billen en haalt dan uit.

“AAAAUW!” Als door een wesp gestoken (behalve dat de pijn veel erger is dan die van een wespensteek, en over een veel groter oppervlak verspreid is), springt ze overeind.

“Je krijgt er nog vijf,” zegt de dokter onverstoorbaar. Wat? Is die man helemaal gek geworden? Nog vijf van die pijnlijke slagen? Dat kan hij niet maken! Dat kan zij trouwens ook helemaal niet aan. Blijkbaar verraadt haar gezichtsuitdrukking haar gedachten, want laconiek vervolgt hij: “Of je kunt je aankleden en weggaan natuurlijk. Dan werk je maar niet voor Firma NV.” Lieze voelt boosheid opborrelen. Wat denkt die arrogante dokter wel niet? Hij zal haar niet klein krijgen. Vastberaden buigt ze zich weer over het bureau. “Oh ja, als je nog eens recht komt, dan begin ik opnieuw,” voegt de dokter er nog aan toe. Nog eens rechtkomen? Echt niet, denkt Lieze, ze zou hem eens tonen wat… De volgende slag landt zonder waarschuwing op haar billen en onderbreekt haar gedachtegang.

“AAAUW!” Het is eruit voor ze het beseft. Ze vloekt op zichzelf. Ze had de slag niet zien aankomen en het doet zo verdomd veel pijn. Maar ze wil zich niet laten kennen. Ze bijt op haar tanden en bij de volgende slag slaagt ze erin om het niet uit te schreeuwen. De vierde volgt meteen en Lieze houdt hoorbaar haar adem in. Dan volgt een rustpauze voor de vijfde slag, waarin de dokter weer met de houten plank op haar billen tikt en daarna hard uithaalt. Nog één, telt ze. Dit kan ze best. Het blijft een hele tijd stil. Wat gebeurt er? Waarom slaat hij niet? Lieze wordt er wat onzeker van, maar doordat ze nog steeds over het bureau gebogen staat, kan ze niet zien wat er aan de hand is. Eindelijk komt de laatste slag op haar billen neer, harder dan alle vorige. De slag beneemt haar de adem en tot haar ergernis voelt ze de tranen over haar wangen rollen.

“Blijven staan”, zegt de dokter, als ze aanstalten maakt om de tranen van haar wangen te vegen en zich op te richten.

Opnieuw aait en kneedt hij haar billen, alsof het onderzoek nooit onderbroken was, maar deze keer doet het vreselijk veel pijn. De striemen branden en elke aanraking doet haar pijn. De dokter trekt opnieuw haar billen uit elkaar en ze voelt iets kouds tegen haar anus. Blijkbaar is het glijmiddel, want meteen daarna voelt ze hoe de dokter een gehandschoende vinger naar binnen schuift en in het rond begint te tasten. Lieze kan wel door de grond zakken. Alsof ze nog niet genoeg vernederd is! Maar ze is al zover gekomen, het onderzoek kan nu echt niet lang meer duren, nu moet ze doorzetten.

Eindelijk trekt de dokter zijn vinger terug en draagt hij haar op om op haar rug op de onderzoekstafel te gaan liggen. Hij loopt naar zijn bureau en trekt nieuwe handschoenen aan. Lieze probeert te gaan liggen en intussen haar billen zoveel mogelijk te ontzien, maar dat lukt niet echt goed. Een grimas glijdt over haar gezicht als haar billen de tafel raken en ze neemt zich voor om heel stil te liggen en niet te wriemelen, ook al ligt ze eigenlijk niet zo comfortabel. Haar billen doen te veel pijn om een betere houding te zoeken, dus ze zou het maar verdragen.

De dokter begint met haar buik. Hij drukt en klopt tot hij elke vierkante centimeter van haar buik onderzocht heeft. Hij begint beneden, oncomfortabel dicht tegen haar venusheuvel aan en schuift telkens wat meer op naar boven. Als hij haar hele buik onderzocht heeft, verdwijnen zijn handen even van haar lichaam. Intussen ligt Lieze het plafond te bestuderen. Ze had het ongemakkelijk gevonden toen ze de dokter niet kon aankijken tijdens het onderzoek, omdat ze dan niet wist waar zich aan te verwachten, maar hem wel kunnen aankijken blijkt nog erger te zijn. Nu voelt ze zijn handen op haar borsten en weer verschijnt er een blos op haar wangen. Hij voelt en duwt overal als om te kijken of er geen gezwel zit. Hij begint bovenaan en gaat haar hele borst af, steeds verder naar beneden. Uiteindelijk neemt hij haar tepel tussen twee vingers en rolt hij even. Een rilling gaat door Liezes lichaam, wat voor de dokter niet onopgemerkt blijft, aangezien hij weer iets op zijn formulier krabbelt. Daarna ondergaat haar andere borst dezelfde behandeling. Als de dokter haar tepel loslaat, hoopt Lieze dat het onderzoek nu eindelijk voorbij zal zijn. Maar de dokter grijpt nu met zijn twee handen haar beide borsten beet, hij weegt ze, kneedt ze, wiebelt ze wat heen en weer. Lieze probeert zich heel hard op het plafond te concentreren, maar daar is niet veel te zien en ze beseft dat ze nog steeds een blos op haar wangen heeft. De volledige stilte waarin het onderzoek verloopt, maakt dat ze zich nog ongemakkelijker voelt. Ze knijpt haar ogen dicht. Ze kan nog net een “auw” binnenhouden als de dokter keihard in allebei haar tepels knijpt terwijl hij ze naar boven trekt. Hij houdt dat even aan en laat dan los om weer iets op zijn formulier te krabbelen.

Ten slotte voelt ze hoe de hand van de dokter tussen haar benen glijdt. Zijn vinger beroert even haar clitoris, waardoor er een nieuwe rilling door haar lichaam trekt. Lieze wou dat ze ergens anders was. Ze schaamt zich dood. Dat ze hier opgewonden van wordt! Het is allemaal zo vernederend… De dokter masseert haar schaamlippen, duwt een aantal vingers bij haar naar binnen en tast even in het rond, terwijl Lieze uit alle macht probeert om haar lichaam onder controle te houden en zo stil mogelijk te blijven liggen. Uiteindelijk trekt de dokter zijn hand terug. De handschoen is kletsnat door haar vocht. Hij doet de handschoenen uit en schrijft weer iets op zijn formulier, terwijl Lieze nog steeds tentoongesteld op de tafel ligt. Ze durft er uit zichzelf niet van te komen, want ze wil niet weer “straf” krijgen. Eindelijk kijkt de dokter op vanachter zijn bureau.

“Lig je daar nu nog? Kom er maar af en ga zitten.” Hij wijst naar de stoel. Lieze komt overeind, terwijl ze probeert om zoveel mogelijk haar nog steeds brandende billen te ontzien. Maar nu moet ze gaan zitten op die harde, houten stoel. Voorzichtig laat ze zich zakken, maar haar gezicht vertrekt toch weer. De dokter grijnst even, maar zegt niets.

“Zo,” begint hij, “ondanks je aanvankelijke weerspannigheid is het onderzoek goed beëindigd.” Ik zal een positief advies geven qua medische geschiktheid.” Lieze knikt. De dokter kijkt haar afwachtend aan. “Ja dokter,” zegt Lieze. “Mooi zo. Nu, je weet dat het onderzoek jaarlijks moet herhaald worden om in dienst te blijven. De afspraak zal geregeld worden via Firma NV. Je mag je nu aankleden.” En terwijl Lieze nog bezig is met deze nieuwe informatie te verwerken, loopt de dokter al naar buiten om zijn secretaresse het nodige papierwerk in orde te laten brengen. Moet ze dit echt elk jaar ondergaan? De kans dat ze voor volgend jaar ander werk zal hebben gevonden, is quasi nihil. Vlug kleedt ze zich aan, waarbij ze haar pijnlijke billen zo veel mogelijk spaart. Dat zullen wel blauwe plekken worden, denkt ze. Van de secretaresse krijgt ze nog het attest dat zwart op wit vertelt dat ze goedgekeurd is om een jaar lang te werken bij Firma NV en dan loopt ze zo snel mogelijk naar buiten.