Je haalt diep adem. “Paul, ik, eeuhm, ik vind het superfijn dat je zo voor me zorgt, maar, eeuhm, ik…” Paul kijkt je vragend aan, wat het nu niet bepaald makkelijker maakt. Je stem wordt heel zacht. “Ik ben niet echt ziek, ik had me ziekgemeld om een dagje vrij te hebben.” Paul kijkt eerst verbaasd, dan teleurgesteld, een blik die pijn doet. “Aha, dus je ziet er niet alleen uit als een klein meisje, je gedraagt je ook zo,” zegt hij streng, ook al merk je, gelukkig, dat hij ook wel een klein beetje plezier in de situatie heeft. Je besluit, ook omdat je je door alle zorgen nog best klein voelt, in de toon mee te gaan. Je waagt de gok dat je het goed hebt aangevoeld en Paul inderdaad niet echt heel boos is. “Ja, daddy,” zeg je zachtjes, een term die je alleen gebruikt als je je echt heel klein voelt en ook zo behandeld wil worden. Even speelt een grijns op de lippen van Paul. “Een klein meisje dat straf verdiend heeft,” gaat hij verder. Je stem wordt nog een beetje kleiner. “Ja daddy”. “Ik heb nog wat voor je, wacht, dan haal ik het even.” Paul loopt uit de kamer en komt na een minuutje terug met het pakje dat je hebt zien liggen tijdens het schoonmaken. Je vouwt het karton open en schuift heel langzaam het briefje onderin eruit. Dan haal je langzaam het beschermende plastic van het cadeautje uit het pakje. Dan haal je voorzichtig de plakband los. Je voelt met je hand in het plastic. Je pakt wat je denkt dat een handvat is en haalt het cadeautje langzaam tevoorschijn. Vol bewondering draai je het om in je handen. Het is een prachtige, antieke, ebbenhouten haarborstel, ovaal, plat en behoorlijk groot. “Vind je ‘m mooi?” vraagt Paul. Je knikt, “Ja, echt heel mooi!” Met halve kracht sla je in de palm van je andere hand. Shit, dat doet pijn zeg! “Denk je dat je deze verdiend hebt?” Heel even twijfel je, zelfs nu je je al zo klein voelt, want volgens jou doet deze wel echt zeer!