Je voelt je billen nog goed wanneer je op de harde houten stoel samen met Paul geniet van je avondeten, maar het is gezellig en al snel komt ook de wijn op tafel. Na het eten geniet je nog van een kop koffie tot ineens wordt aangebeld. “Verwacht jij nog iemand?” vraagt Paul. Je schudt van nee. “Het zal wel weer een collecte zijn of iets. Ik kijk wel even.” Je staat, enigszins stijfjes, op en loopt naar de deur. In het voorbijgaan wrijf je even over je billen en trek je een pruillip naar Paul die zichtbaar geniet van je lijden. Sadist. Wanneer je, eenmaal bij de deur aangekomen, open doet, staat er in de deuropening een nette man in pak. “Goedenavond, doktor Franssen, ben jij Irene? Ik ben gebeld door je werkgever”