Hij loopt uit de kamer, je hoort het geschuif van een keukentrapje en dan komt hij terug met een pakketje in zijn hand. “Maak maar open,” spoort Paul je aan. Zijn nieuwsgierigheid om je reactie is duidelijk groter dan zijn boosheid over je ziekmelding. Je vouwt het karton open en schuift heel langzaam het briefje onderin eruit. Dan haal je langzaam het beschermende plastic van het cadeautje uit het pakje. Dan haal je voorzichtig de plakband los. Je voelt met je hand in het plastic. Je pakt wat je denkt dat een handvat is en haalt het cadeautje langzaam tevoorschijn. Vol bewondering draai je het om in je handen. Het is een prachtige, antieke, ebbenhouten haarborstel, ovaal, plat en behoorlijk groot. “Vind je ‘m mooi?” vraagt Paul. Je knikt. “Ja, echt heel mooi!” Met halve kracht sla je in de palm van je andere hand. Shit, dat doet pijn zeg! “Ja, dat is precies waar ik ‘m voor ga gebruiken of ja, bijna precies,” zegt Paul gemeen terwijl hij de borstel uit je handen pakt. “Hier komen,” zegt hij streng terwijl hij gaat zitten op een van de leuningloze stoelen die hij zo graag gebruikt voor het uitdelen van straf. “Weet je zeker dat je de borstel niet wil bewaren voor een bijzonder moment?” probeer je nog, tegen beter weten in. “Dit lijkt me precies het juiste moment. Kom hier, zei ik.” Langzaam kom je dichterbij. Wanneer je naast hem staat, duwt hij je handen op je rug, maakt de knoop van je broek open, zet zijn vingers in de band van je broek en trekt met een paar bewegingen zowel je broek als je onderbroek tot in je knieholtes. Dan pakt hij je handen weer en helpt je over de knie. “Irene, weet je waarom je straf hebt verdiend?” “Ja Paul,” is je antwoord. Meer krijg je er op dit moment niet uit, maar gelukkig wordt er ook niet meer verwacht. Je voelt het koude hout op je billen en je doet je ogen dicht. De eerste klap is altijd weer erger dan je had onthouden, maar dit … ding doet wel echt ontzettend veel pijn. Gelukkig zet Paul daarna niet vol door en zijn de klappen niet zo hard. “Mooi ding, he?” zegt hij met die zelfgenoegzame toon voor wanneer hij zich enorm aan het vermaken is met je pijn te doen. “Als ik zo rustig sla, is het goed vol te houden, maar met een heel klein beetje kracht …” Je schreeuwt en trappelt wanneer de klappen plots veel meer pijn doen. “… kun je zo snel een verschil maken! Echt vakmanschap.” Je probeert te protesteren, maar het enige antwoord zijn wat snellere en hardere klappen die je doen happen naar adem. Zo laat Paul je duidelijk merken dat je geen controle over de situatie hebt. Je geeft je over en Paul begint wat zachter te slaan tot het bijna prettig is. Dan stopt de slaag en je billen voelen fijn warm aan wanneer Paul er zachtjes in kneedt. “Kom, dan gaan we samen even koken. Laat je broek maar even zo.” Je protesteert, maar een dreigende blik en een duidelijke “nee” maken je duidelijk dat je geen keuze hebt. “Zo heb ik wat om naar te kijken,” zegt hij. Je rolt je ogen, wat je nog op een extra tik komt te staan. Beschaamd hobbel je achter Paul aan. Je helpt met snijden, waarna je met je blote billen op de stoel aan de eettafel wordt gezet. Erg, maar leuk tegelijk. “Het eten is klaar,” kondigt Paul aan en je mag eindelijk je kleren weer aantrekken.