“Het was heel gezellig hoor, maar het lijkt me beter dat jullie nu naar huis gaan,” zeg je tegen George. Hij knikt begripvol. “Dan zullen we maar eens gaan. Ga je mee, Naomi?” Naomi staat zwijgend op. Ze trekken hun jas aan en George omhelst je. “Je hebt je goed staande gehouden hoor, heel knap!” zegt hij plagend. Je werpt hem even een duistere blik toe. Dan omhels je Naomi. Ze lijkt een beetje afwezig en lijkt ook haast te hebben om te vertrekken wanneer Paul en George nog wat napraten in de deuropening. Uiteindelijk krijgt ze George mee naar huis.

Je stelt voor om de laatste restjes wijn nog met z’n tweeën op te drinken. Niet veel later zit je gezellig samen op de bank en is alle spanning van eerder die avond verdwenen. Nou ja, af en toe plaagt Paul je wel of knijpt hij even in je billen. Wat dat betreft, is hij wel onverbeterlijk. Na een uurtje ga je samen naar bed. Terwijl je voor het slapengaan nog even ligt te lezen, krijg je ineens een berichtje van Naomi. “Ben je nog wakker?” schrijft ze. “Nog even aan het lezen. Gaat alles goed, je was ineens zo stil. Je bent toch niet ziek geworden?” antwoord je. “Ik voelde me schuldig,” zegt Naomi, “omdat je wel heel veel straf kreeg en ik misschien toch wel een beetje uitgelokt had.” Je wil net schrijven dat het wel prima is, wanneer je een paar foto’s doorgestuurd krijgt. Het zijn selfies, gemaakt in de spiegel, met het achterwerk van Naomi duidelijk in beeld. Er zijn duidelijke donkere strepen op haar donkerbruine huid te zien, die duidelijk ook gezwollen is. Het ziet er pijnlijk uit. Je reageert met twee geschokte gezichtjes. “Jeetje, je bent goed te pakken genomen!” stuur je er achteraan. “Ja, dat wel, maar toch voel ik me wel beter. Nou ja, van binnen dan …” Je herkent het gevoel en stuurt een kus. “Maar even niet gaan zwemmen, denk ik. Slaap lekker!” Zwemmen zal inderdaad even moeten wachten, en hoe dan ook wordt er de volgende keer voorzichtiger gereden.