“Nee, natuurlijk niet,” probeer je vol zelfvertrouwen te zeggen. Je kijkt echter naar de grond. Wanneer je weer opkijkt, zie je dat Michiel je strak aankijkt. Je probeert zijn blik te weerstaan, maar je voelt dat je flink bloost. “Weet je dat zeker?” zegt hij streng. Je knijpt in je bovenbenen om ervoor te zorgen dat je niet nerveus gaat lachen. “Nee, ik bedoel ik weet dat dat hier gebeurt, maar ik heb het nog nooit meegemaakt.” Michiel lijkt even geïrriteerd te kijken, maar hij herpakt zich. “Je weet dat de studenten straf krijgen als ze iets doen wat niet mag?” vraagt hij. Je knikt. “Zoals … te laat komen op een belangrijke afspraak?” Je wiebelt ongemakkelijk in je stoel en probeert een goed antwoord te verzinnen. “Dat begrijp ik, maar zij kiezen daar ook voor. Misschien helpt het heel goed, ik weet het niet, ik heb er geen ervaring mee, zoals ik zei.” Je voelt je een klein beetje trots dat je nog zo goed uit je woorden kwam.

Michiel denkt even na. “Hoe komt het eigenlijk dat je te laat bent?” Je aarzelt even. “Nou, ik dacht dat het nog wel zou lukken om snel een kop koffie te drinken voor ik vertrok, maar toen kwam ik in de file en zat alles tegen en uiteindelijk was het veel te laat.” Michiel knikt. “Slechte planning dus. Gebeurt dat vaker?” Je lacht. “Nou, mijn vriend, Paul heeft het wel eens benoemd, ja.”. “Voel je je er ook schuldig over?” Even weet je niet wat je moet zeggen en je kijkt naar beneden, dan antwoordt je zachtjes: “Ja …” “Dat gevoel kennen onze studenten ook,” zegt Michiel vriendelijk, “en dat is een van de redenen waarom ze kiezen voor een pak slaag als straf. Het duurt maar even en daarna voelen ze zich beter.” Nu laat Michiel een stilte vallen. “Als je wil weten waarom we hier zulke goede resultaten boeken, is dit misschien een goede aanleiding om onze methoden beter te leren kennen.” Je ogen vliegen omhoog. “Je bedoelt dat … dat …” “Dat je bij mij over de knie gaat, inderdaad. Daarna voel je je beter, dat beloof ik.” Hij staat op, pakt een stevige houten stoel en zet die in het midden van de kamer. Hij gaat zitten en tikt een aantal keer op zijn knie. “Dit is hoe het werkt: jij gaat hier liggen, je krijgt een pak slaag en dan verdwijnt je schuldgevoel. Echt.” Voorzichtig sta je op en loop je naar hem toe. Je gaat over zijn schoot liggen en probeert je ademhaling rustig te krijgen. “Normaal gesproken wordt straf hier altijd op de blote billen gegeven, maar omdat je te gast bent en dit je eerste keer is, moet dit ook voldoende zijn. Ben je er klaar voor?” Het lukt je niet om direct antwoord te geven, maar blijkbaar is hij dat wel gewend en besluit hij zelf maar te beginnen. De klappen zijn niet hard, maar ze komen gestaag. Langzaam begint het toch wel zeer te doen. “Was het verstandig om te te laat te komen?” “Nee …” Je voelt een harde klap op je linkerbil en je gilt even. “Tijdens een straf word ik altijd aangesproken met twee woorden, Irene” “Nee, Michiel …” ‘Nee meneer’ gaat je veel te ver, maar zo te voelen was dat ook niet nodig. “Mooi, dan zijn we hier zo klaar. Nog even zorgen dat de les blijft hangen.” Nu begint hij sneller en harder te slaan en je hebt moeite om te blijven liggen. Je benen schieten omhoog. Michiel zucht even en slaat dan zijn benen over de jouwe, zodat je geen kant meer op kunt. Je kreunt zachtjes terwijl klappen vallen en dan is het voorbij.

“Zo, voel je je nu beter?” vraagt Michiel. “Nou, mijn billen niet!” antwoord je lachend, “maar mijn schuldgevoel is weg.” Plots besef je dat hij je nog steeds niet losgelaten heeft. Voor het helemaal tot je doordringt, begint Michiel weer te praten. “Dat is mooi, maar ik heb nog een ding om met je te bespreken. Je zei dat je nog nooit eerder billenkoek had gehad?” “Eh, ja?” antwoord je defensief. Hij zucht. “En als ik nu Paul zou bellen, zou die dan hetzelfde zeggen?” Je voelt snel de paniek opkomen. Rationele gedachten als “hij kent Paul helemaal niet” worden verdrongen door het idee dat je leugentje uit zou komen en dat Michiel en Paul bespreken wat er nu met je moet gebeuren terwijl je er machteloos bijstaat. “Nou, Irene?” spoort Michiel je aan. “Die zou zeggen dat ik wel eens straf gehad heb,” zeg je met een klein stemmetje, “maar dat is toch niet belangrijk?” “Nee, dat niet, maar dat had je ook kunnen zeggen. Jij besloot je te verbergen achter een leugentje. Hier leren we onze studenten dat een klein leugentje snel kan groeien tot iets groots. Een tegenvallend cijfer wordt een mislukte studie, een avondje stappen wordt een vergooid tentamen. Daarom pakken we zoiets vaak zo vroeg mogelijk aan. Sta eens op!” Hij ontklemt je benen en je staat op. Wanneer je voor hem staat pakt hij de knoop van je broek vast en maakt deze los. Vervolgens trekt hij je broek tot aan je knieën naar beneden en daarna volgt je onderbroek. Je voelt je te klein om te reageren en al snel helpt hij je weer over de knie. “Tijd voor ronde twee.” Hij begint weer te slaan, hard en snel en al gauw kerm je het uit. Het deed net al zeer, maar dit is nog wel een stukje erger. Je wil het niet, maar je benen schieten weer omhoog en direct lig je weer vastgeklemd over zijn schoot. Je jammert en je zegt dat het je spijt, tot hij tot je opluchting eindelijk stopt. Je hijgt nog even na over zijn schoot, je billen lijken wel in brand te staan. “Zo, overeind,” zegt hij en hij helpt je, waarna hij in één moeite je meeneemt naar een grote, witte muur. “Nu mag je hier even staan om na te denken. Dat helpt voor onze studenten ook altijd.”

Je voelt hoe de pijn langzaam een beetje zakt en hoe je weer tot jezelf komt. “Was het nu verstandig om tegen me te liegen?” vraagt Michiel. “Nee, Michiel, ik heb er spijt van,” zeg je oprecht. “Mooi, trek je broek dan maar weer aan.” Je doet wat hij zegt en draait naar hem toe. Je glimlacht, want hoe erg dat het ook was, het was ook wel een hele leuke, spannende ervaring. “Mag ik je een knuffel geven?” Hij kijkt ineens een stuk vriendelijker dan net en je staat het toe. Het voelt wel fijn, zo direct na de straf. Je gaat weer zitten en Michiel neemt ook weer plaats. “Ik voel me wel een stuk beter,“ geef je toe. “Nou ja, behalve mijn billen dan.” Je wrijft even om je opmerking te onderstrepen. Michiel lacht. Kom, ik zal je de school eens laten zien.”

Jullie staan op en Michiel gaat voor door de deur. De klaslokalen zijn modern en goed voorzien en er zijn vaak maar kleine groepjes leerlingen per leraar. Je neemt aan dat dat helpt om controle te houden. In de bibliotheek is een groepje meiden bezig met de zelfstudie en in de hoek staat iemand die zo te zien zo net bestraft is. Aan het verre eind van het gebouw zitten zelfs verschillende kleine studentenkamers. “Hier is ruimte voor negen studentes en zeker in deze tijden zijn de kamers zeer gewild. We maken wel duidelijk wat voor ruimtes het zijn en dat er regels met gevolgen gelden voor de bewoners, maar zolang dat je niet afschrikt, is iedereen vrij om zich aan te melden.” Dan is de tour bijna ten einde. “Hier is de eetzaal en het is een mooi moment om daar naartoe te gaan. De lunch staat net klaar.”