“Euhm, ja?” zeg je met een klein stemmetje. Je kijkt naar de grond, Michiel durf je nooit meer aan te kijken. “Zoiets dacht ik al,” zegt Michiel, duidelijk tevreden met zichzelf. “Dat is niks om je over te schamen hoor. Zoals ik zei: je bent de enige niet. Ben je daarom ook zo snel naar ons toegekomen?” Je haalt diep adem en probeert jezelf te herpakken. “Ja, ik zag het staan op de site, ik kon eigenlijk niet zo goed geloven dat het echt was.” Op dat moment wordt er op de deur geklopt. “Binnen,” zegt Michiel met luide stem. Een jonge vrouw, je schat begin twintig, met een zandloperfiguur en een lange bruine paardenstaart doet voorzichtig de deur open. “Ah, Jasmine, kom erin,” zegt Michiel hartelijk. Even richt hij zijn blik op jou om te zeggen dat je er snel achter gaat komen dat het echt is. Dan vestigt hij zijn aandacht weer op Jasmine. “Ik heb je hierheen laten komen omdat wij volgens mij een afspraak hadden.” Jasmine kijkt even weifelend naar jou, maar onmiddellijk pakt Michiel haar bij de kin en draait haar hoofd weer naar hem. “Hier moet je zijn. Irene is hier te gast, maar die staat buiten dit gesprek tussen jou en mij. Wat hadden wij afgesproken?” “Dat ik op tijd naar huis zou gaan gisteren,” mompelt Jasmine. “En wat is op tijd?” vraagt Michiel door. “12 uur…” En hoe laat was je thuis?” “4 uur…” “Juist, en wat zou er met jou gebeuren als je weer te laat zou zijn?” Ze kijkt hem met een smekende blik aan, maar Michiel blijft onbewogen staan. “Dan zou ik straf krijgen,” zegt ze met een klein stemmetje. “Juist,” zegt Michiel. Hij trekt een la open en haalt een leren paddle tevoorschijn, daarna neemt hij plaats op een stoel. “Broek naar beneden en over de knie,” zegt hij streng. Jasmine kijkt nog even smekend, maar maakt dan met een zucht de knoop van haar broek los. Daarna trekt ze haar ondergoed naar beneden en gaat bij Michiel over de knie. Je twijfelt of je wel moet kijken, maar zelfs als je zou willen, lukt het je nog niet om je ogen van dit schouwspel af te houden. Zonder verdere woorden legt Michiel het koude leer op haar billen en begint te slaan, harde klappen vanaf het begin. Je ziet hoe het gezicht van Jasmine vertrekt. Ze steunt en kermt onder de regen van slagen, links rechts links rechts op haar snel verkleurende billen. Af en toe gaan haar voeten de lucht in, maar ze blijft liggen. Het doet zichtbaar steeds meer pijn en na een minuutje begint ze te jammeren. “Ga je volgende week op tijd naar huis?” “Au, ja meneer!” “Moeten we dan weer dit gesprek voeren?” “Aaah, nee meneer!” “Dat hoop ik ook,” zegt Michiel en hij onderstreept elk van zijn woorden met een harde klap. Dan helpt hij haar overeind en geeft haar een dikke knuffel. “Dankjewel,” zegt ze oprecht, met een veel minder klein stemmetje dan hiervoor. “Ik weet dat je het lastig vindt om nee te zeggen tegen je vriendinnen, maar met een klein steuntje in de rug, gaat het soms net iets makkelijker,” zegt Michiel vriendelijk. “Denk daar nog maar even over na. Neus in de hoek, handen op je hoofd.”

Terwijl Jasmine naar de hoek waggelt, zet Michiel een timer. Daarna kijkt hij jou aan. “Zo, nu kun je zien hoe het hier echt aan toe gaat. Was dit wat je verwacht had?” Je denkt even na en knikt dan. “Ja, wel dat dit zou gebeuren als het echt zou zijn, maar ik wist niet zeker of het echt zou zijn. En iedereen is hier vrijwillig?” “Zeker,” bevestigt Michiel, “zoals ik zei, veel vrouwen, en mannen in onze andere vestiging, zijn hier om wat hulp te krijgen met het opbouwen van discipline en ritme als ze op hun eigen benen komen te staan, maar ook om hun spankinggevoelens te ontdekken. Bij wat je net bij Jasmine hebt gezien kwam weinig praten kijken, maar over het algemeen wordt hier toch meer gepraat nog dan geslagen, zowel tussen de leraren en leerlingen als tussen de leerlingen onderling.” Je praat nog even door tot de timer afgaat. Michiel zegt tegen Jasmine dat ze zich weer aan mag kleden en uit de hoek mag komen. Ze wrijft even over haar billen wanneer ze glimlachend naar Michiel loopt voor een laatste knuffel en afscheid. Wanneer ze het kantoor verlaten heeft, nodigt Michiel je uit voor een volledige rondleiding door de school. De klaslokalen zijn modern en goed voorzien en er zijn vaak maar kleine groepjes leerlingen per leraar. Je neemt aan dat dat helpt om controle te houden. In de bibliotheek is een groepje meiden bezig met de zelfstudie, en in de hoek staat iemand die zo te zien zo net bestraft is. Aan het verre eind van het gebouw zitten zelfs verschillende kleine studentenkamers. “Hier is ruimte voor 9 studentes en zeker in deze tijden zijn de kamers zeer gewild. We maken wel duidelijk wat voor ruimtes het zijn en dat er regels met gevolgen gelden voor de bewoners, maar zolang dat je niet afschrikt, is iedereen vrij om zich aan te melden.” Dan is de tour bijna ten einde. “Hier is de eetzaal en het is een mooi moment om daar naartoe te gaan. De lunch staat klaar.”