Naomi en Irene mogen tegen de muur gaan staan, handen achter het hoofd en benen een stukje uit elkaar, en wachten tot ze aan de beurt zijn. Tessa, jij gaat over de bank liggen.” kondigt George aan op een toon die geen tegenspraak duldt. Daar sta je dan, met je brandende billen in deze beschamende positie terwijl je hoort hoe Tessa er met de strap van langs krijgt. Zo’n instrument is van zichzelf al luid, maar als je de klappen helemaal niet aan voelt komen, lijkt het wel nog luider te zijn. Eerst hoor je Tessa kreunen, daarna worden het meer kreten van pijn. Als George vervolgens aan Michiel vraagt haar vast te houden voor het laatste stuk en de klappen elkaar daarna snel opvolgen, is het meer een hoog gegil wat, zonder dat je kunt zien wat er gebeurt, des te meer indruk maakt. Je hoort hoe Tessa complimenten krijgt van Michiel over hoe goed ze het gedaan heeft en dan krijg je te horen dat het jouw beurt is.

Met vlinders in de buik draai je je om. Je ziet Tessa staan, hangend tegen Michiel en met ontbloot onderlijf, naast de bank. Haar billen zijn donkerrood, met duidelijk zichtbare strepen en banen over de hele breedte, en soortgelijke patronen op haar bovenbenen. Michiel geeft Tessa nog even een knuffel en neemt dan de strap over van George. Hij wijst richting de bank en je gaat eroverheen liggen, je arme billen hoog in de lucht. Michiel is meer van het preken, dus hij vertelt je nog even uitgebreid over gepast gedrag in het openbaar. Dan laat hij de strap op je achterwerk rusten en haalt vervolgens uit. Je ademt diep in wanneer je de vurige streep dwars over je billen voelt. Niet veel later volgt er nog een, net onder de eerste. Je ademt diep in om de klappen op te vangen. Zo werkt Michiel steeds een stukje naar beneden. Je kreunt als hij de gemene plekken onderaan je billen komt, je jammer als hij vervolgens je dijbenen te grazen neemt. “Ik krijg toch billenkoek, dat zijn mijn billen niet, hoor!” probeer je nog, maar 3 scherpe tikken op dezelfde plek maken je duidelijk dat je beter je mond kunt houden. ‘Gelukkig’ zijn de klappen erna wat hoger gemikt. “Volgens mij wordt het tijd om de straf af te ronden, Paul, houd jij haar vast?” vraagt Michiel. Paul loopt naar voren en grijpt je armen. Zijn blik is zacht en liefdevol, wat een beetje helpt om te onthouden dat straf zowel erg als leuk als spannend kan zijn. “Ben je er klaar voor?” vraagt Michiel. Je knikt, en als je in de gaten hebt dat hij dat niet kan zien zeg je “Ja Michiel.” Dan laat hij de strap hard neerkomen, harder dan eerst, en voordat je hersenen de pijn kunnen verwerken, komt de volgende slag al, en de volgende. Het tempo ligt veel hoger, je jammert en piept en probeert overeind te komen, maar Paul heeft je stevig vast. “Stil liggen!” commandeert Michiel en hij onderstreept zijn bevel met wat klappen op je benen. Je probeert het, maar het is moeilijk. Wanneer je denkt niet meer vol te kunnen houden, is het klaar. Paul wrijft zachtjes over je haar en je nek. “Complimenten hoor, goed gedaan!” zegt Michiel hardop. “Heel goed gedaan” fluistert Paul in je oor. Het is toch wel een fijn, klein gevoel om zoiets te horen. Je komt overeind en probeert achterom te kijken naar je rode, gevoelige billen. Het is moeilijk om het hele plaatje te zien, maar dat het een slachtveld is, is wel duidelijk…

Als laatste is Naomi aan de beurt. Aarzelend draait ze zich om nadat Paul de strap heeft overgenomen en haar heeft uitgenodigd om over de bank plaats te nemen. Het is zowel erg als fascinerend om te kijken hoe ze, met haar duidelijk gestrafte billen, plaatsneemt over de bank en je bent ook wel dankbaar dat het niet jouw beurt meer is. Paul preekt niet lang en haalt dan voor de eerste keer uit met de strap. Naomi kermt, maar blijft nog stil liggen. Bij de volgende slag gaat ze afwisselend op haar linker- en rechtertenen staan in een poging de pijn uit te bannen. Dat ritueel blijft zich herhalen, terwijl haar billen, die als een doelwit boven de bank uitsteken, blijven schudden en dansen na elke klap. Als Paul bij de dijbenen is aangekomen laat elke klap een brede donkere baan met een wit randje achter. Nadat Paul de strap gemeen onder aan haar billen laat landen, vliegt Naomi overeind om haar billen te beschermen. “Ik denk dat jij haar beter kunt vasthouden, George.” Naomi kijkt smekend, maar buigt zich terug over de bank. “Je krijgt er nog tien, als je de slagen telt en me netjes bedankt na elke klap.” Paul haalt hard uit. “Au, één, dankjewel Paul gemeen de strap snel achter elkaar neerkomen voor de laatste twee klappen. Dat Naomi vergeet te tellen laat hij zitten, want van ontlading is ze zachtjes beginnen te snikken terwijl George haar troost

Niet veel later liggen jullie allemaal op de bank, elke dame in de armen van haar eigen vriend die haar knuffelt en zachtjes aait. Je voelt een inmiddels prettige warmte uitstralen van je nog steeds blote billen, want je bent de schaamte wel voorbij en dit voelt een stuk prettiger. Met een glas wijn en geniet je samen nog van de avond.