Aarzelend loop je naar Michiel. Dat betekent dat Tessa nu naar George gaat en Naomi naar Paul. Michiel neemt plaats op de stoel en wenkt naar je. Je loopt naar hem toe en neemt plaats over zijn schoot. Je voelt het koude hout rusten op je billen en je beseft dat dit heel zeer gaat doen. Je hoort hoe de andere twee pakken slaag al begonnen zijn aan de kletsende geluiden en het gekreun, maar Michiel praat nog door over gepast gedrag in het openbaar. Je wenst bijna dat hij zou beginnen, maar als je dat zou wensen, zou die wens nu worden verhoord. Hij slaat ritmisch, niet heel snel, maar ook niet heel traag, en niet al te hard. Het doet wel zeer en deze borstel prikt gemeen, maar je kunt het volhouden. Je kijkt even op en ziet voor je de inmiddels vuurrode billen van Tessa die dansen onder de klappen van de lepel. Dan kijk je onder de stoel door en zie je, ondersteboven, de grimassen op het gezicht van Naomi terwijl ze probeert haar arm los te krijgen om zich te kunnen beschermen. Michiel krijgt ook in de gaten dat je nog niet echt veel pijn lijdt. “Ik denk dat ik nog niet voldoende indruk maak.” In een beweging helpt hij je van zijn schoot over zijn linkerbeen en zet hij je met zijn rechter klem. Dan begint hij weer te slaan, en je merkt direct het verschil. “Au, au, nee, Michiel, het deed al zeer, stop!” Je hand vliegt naar achter, maar Michiel had dit al verwacht en pakt je stevig bij de pols. Intussen blijft de borstel neerkomen: links, rechts, onder, boven en dan op je bovenbenen. Je kreunt, jammert en uiteindelijk smeek je ook, maar het haalt allemaal weinig uit. “Zo, bijna klaar hoor,” hoor je George zo hard aankondigen dat de rest het ook kan horen. “Alleen nog even zorgen dat ze dit ook onthoudt bij het zitten.” Blijkbaar is dat voor Michiel ook een aankondiging, want hij slaat, langzaam maar hard, om beurten links en rechts onderaan je billen. Je schreeuwt het uit en je worstelt om los te komen, maar dan is het gelukkig klaar. Slap blijf je over zijn knie hangen om even uit te hijgen. Dan legt hij de borstel neer en helpt je overeind. Je ziet dat Tessa en Naomi het ook zwaar hebben gehad, de billen van Tessa lijken wel in brand te staan en bij Naomi staan de tranen in haar ogen. “Eens even kijken hoe ver we staan,” zegt Paul. “Kom allemaal hier maar op een rij staan. Ja, nu handen op de rug, benen uit elkaar en buig een stuk voorover. Dan kunnen we jullie eens goed inspecteren.” Je voelt hoe er over je billen gewreven wordt, en in de blauwe plekken geduwd, en je kreunt. “Volgens mij gaat het de goeie kant op,” zegt Michiel goedkeurend. “Dit voelt wel als een gemeen plekje,” zegt Paul en hij duwt nog eens in een blauwe plek. Je kreunt weer, zowel van schaamte als van pijn. “Toch denk ik dat we nog niet klaar zijn,” zegt George. “Ik ga even een stevige strap halen en dan gaan we ervoor zorgen dat ze het lesje echt onthouden.”