Omdat het te erg is om hardop te zeggen wat je wil, besluit je, met alle risico’s van dien, om ernaar te hinten. Eerst is het tijd om eens lekker te gaan koken. De gember houd je apart, of toch tenminste een stuk dat niet te groot is (je moet er niet aan denken) en er stevig uitziet. Goh, wat is dit erg om aan te denken eigenlijk, waarom wil je dit ook? Net als je midden in je overpeinzingen zit, komt Paul thuis. Je vliegt hem om de nek en algauw is hij zijn vermoeidheid van de lange dag vergeten en ben je gezellig aan het kletsen terwijl je samen het eten op tafel zet. Tijdens het eten vertelt hij over zijn reis en vertel jij dat je vandaag met Tessa en Naomi naar het pretpark bent geweest. Dat je op beschamende wijze op je plek gezet bent, laat je tactisch achterwege.

Na het toetje zet je voor Paul een kopje koffie en zelf neem je een kopje warm water, een mesje en een klein stukje gember mee. “Wist je dat je met gember nog veel meer leuke dingen kunt doen?” begin je, maar Paul let niet helemaal op. “Ja, je kunt er ook mee koken,” zegt hij afwezig. Misschien was dit het moment waarop je had moeten zeggen wat je eigenlijk bedoelt, maar je durft niet en het moment gaat voorbij. Je besluit om het over een andere boeg te gooien. Als je als straf krijgt, dan kun je ervoor zorgen dat hij de gember erbij betrekt. Je gaat de kamer uit en haalt uit de kast in de slaapkamer waar jullie de instrumenten bewaren een strap die, hoewel uiteraard pijnlijk, niet heel onprettig is. Je legt deze op tafel en je hebt direct de aandacht. “Weet je, tijdens het uitje vanmiddag heb ik me ook een beetje misdragen. Misschien heb ik straf verdiend,” zeg je terwijl je op je lip bijt. Je vertelt over je aanvaring met de parkmedewerker en Paul barst in lachen uit. Als hij zijn gezicht weer in de plooi heeft, kijkt hij je streng aan. “Nou, dat kan natuurlijk helemaal niet, jij hebt inderdaad straf verdiend. Kom maar eens hier!” Hij schuift de stoel aan de kant en klopt op zijn schoot. Je gaat eroverheen liggen en na een korte preek begint het pak slaag, rustig opgebouwd want het is misschien wel straf, maar geen straf-straf. “Dit is veel te veel bescherming,” zegt Paul en hij helpt je overeind om je knoop los te maken en je broek naar beneden te trekken. Je voelt het nu wat beter, maar je raakt ook steeds beter opgewarmd. Niet veel later zijn je billen helemaal bloot. “Zo, nu is het tijd voor je echte straf,” kondigt Paul aan. “Kom maar mee naar de bank.” Hij legt een extra kussen op het lage eind van de bank en je gaat eroverheen liggen, met je billen hoog in de lucht. Al snel begint hij weer met slaan. Je zuigt de lucht naar binnen wanneer de klappen langzaam en methodisch op je billen neerkomen. Nu is het tijd voor je tweede plan. Je knijpt je billen samen wanneer je wacht op een nieuwe klap met de strap. Je weet dat Paul dat niet wil, omdat het niet past bij het accepteren van je straf of gewoon omdat hij een rechtlijnige dominant is die wil dat het gaat zoals het hoort. Hoe dan ook, je krijgt direct reactie. “Ontspan je billen, Irene,” zegt Paul streng. “Maar het lukt niet, het doet zeer!” zeur je. “Daar weet ik wel wat op.” He he, zou hij de hint nu begrepen hebben? Dan voel je plots de pijn in je dijbenen. Fuck, wat gemeen! “Ik ga weer op je billen slaan als je ze ontspant.” Je voelt hoe je koppig wordt. Dit is toch niet te geloven, nadat je al eerder die gember hebt laten zien? Hoe kan hij het nu nog niet begrijpen? Je houdt je billen stevig samengeknepen, maar Paul gaat het mentale gevecht aan en laat zijn strap steeds gemeen op je dijbenen neerkomen. Ga je dit volhouden?