Je weet dat je vanochtend al op je kop hebt gehad, maar je hebt echt geen tijd om nu te gaan zoeken. Misschien heb je deze keer meer geluk. Je zet de smoothie op het tussenschot van het poortje, legt de koek ernaast en springt met een soepele beweging over het poortje. Snel pak je je eten en drinken. Je rent naar de trein, maar je ziet dat de deuren al dicht zijn. “Irene, hier!” hoor je naast je roepen. Je kijkt opzij en ziet Tessa en Naomi wuiven bij een deur die nog open is. Zo snel als je kunt, ren je ernaartoe, met je koek en je smoothie in je hand, en spring je in de trein. “Haha, zooo, dat was krap, zeg,” zegt Tessa lachend. Je lacht, maar je kunt nog nauwelijks antwoorden. Dan zie je plots een conducteur langskomen. Hij kijkt boos naar je en dan herken je hem. “Had ik jou vanmorgen niet ook al gezien?” Shit, wat een toeval! “Eeum, ja, denk het wel,” mompel je. Hij kijkt nog iets serieuzer. “En toen heb ik je ook al gewaarschuwd dat je niet over het hekje mag springen.” Je kijkt even beschaamd naar de grond. “Volgens mij moeten we iets anders doen om tot je door te dringen. Eerst mag je even bij me inchecken, want je hebt geluk dat ik helemaal geen zin heb om vertraging op te lopen, waarbij iedereen last heeft van jouw gedrag, door je er bij het volgende station uit te zetten.” Dankbaar maar zenuwachtig houd je de kaart tegen de lezer. “Wacht maar even hier,” zegt hij met autoriteit en hij geeft je een klein zetje, zodat je nu met je neus tegen de wand aan staat. Even later komt hij terug, grijpt je bij de arm en draait je de andere kant op. “Een gelukje dat ik deze net vanochtend gekocht heb, gloednieuw en schoon.” In zijn hand houd hij een matje met stugge haren. Hij klapt een stoeltje in het balkon van de trein naar beneden en legt het matje erop. “Zo, nu mag je hier even op jouw speciale stoel gaan zitten.” Aarzelend zak je door je knieën en plaats je je gewicht op de stoel. Shit, dat prikt, zelfs door de broek heen, en je merkt dat het gevoel opbouwt als je langer zit of je probeert te bewegen. Toch kijkt de conducteur nog niet heel tevreden. “Blijven zitten,” zegt hij streng en hij loopt weer weg. Het zitten is onaangenaam en beschamend. Gelukkig is het niet druk. Even later komt hij terug met een dekentje en je vraag je af waarvoor. “Billen bloot,” zegt hij op dezelfde strenge toon. “Wa … wat? Dat kan toch niet?” zeg je met een knalrode kop. “Dat kan zeker wel, ik wil dat je ook echt wat voelt, want wie niet luisteren wil, moet voelen. Deze deken zorgt ervoor dat niemand je hoeft te zien.” Hij lust de deken rond je middel en kijkt je doordringend aan. “Wil je toch liever dat ik de stationspolitie bel?” Je slaat je ogen neer, prutst wat aan de knoop van je broek en trekt deze naar beneden. Je kijkt de conducteur smekend aan terwijl je de vingers achter het elastiek van je onderbroek haakt. “Die ook,” zegt hij zonder mededogen. Zuchtend ontbloot je je billen en ga je weer zitten. Fucccck, dat is nog echt heel wat erger. Je lijkt elk haartje wel in je huid te voelen duwen. Je enige troost is dat niemand in de gaten heeft hoe je daar zit. “Zo, blijven zitten tot ik je kom halen,” zegt de conducteur en hij loopt weg, jou alleen achterlatend.

Bij het volgende station is het een stuk drukker. Je probeert normaal te doen, mensen te groeten zonder te laten merken hoe je er nu bij zit. Je probeert op een prettige manier te zitten, maar iedere keer als je je gewicht verplaatst, wordt het erger. Dan komen Tessa en Naomi langs. “Waar blijf je nou, is die conducteur nog niet klaar met zijn preek?” vraagt Tessa. “Ik moet hier blijven zitten,” zeg je, vol schaamte. “Ach, heeft ons stoute meisje straf gekregen?” zegt Naomi smalend. Je voelt je te erg om mee te lachen en ze krijgen in de gaten dat je het niet leuk vindt. Je wenkt ze naar de plaatsen naast je en met je vinger geef je aan dat ze moeten fluisteren. “Hij heeft me op mijn blote billen op een matje gezet.” “Wat?” fluisteren ze beide, vol ongeloof. Voorzichtig til je een stukje deken op. “Jeetje, wat erg!” zegt Naomi. “Mag ik eens voelen?” vraagt Tessa. Voorzichtig verplaats je je gewicht naar de rechterkant, hoe zeer dat ook doet, zodat ze je bil kan voelen. “Je ziet alle afdrukken van de haartjes erin.” “Ja, en het doet ook ontzettend pijn,” beaam je. Troostend leggen ze hun hand op je schouder.

Bij het volgende station is het iets rustiger en komt de conducteur terug. “Heb jij je lesje geleerd?” “Ja, meneer,” zeg je, blik weer naar de grond. “Goed zo, dan mag je nu je kleren weer aantrekken.” Je kijkt snel rond om te zien of niemand anders dit gehoord heeft, maar zo te zien heeft iedereen oortjes in. Snel hijs je je broek op, met een grimas omdat je billen nu zo gevoelig zijn. De conducteur neemt afscheid en je loopt met Naomi en Tessa mee naar een andere plek. Daar probeer je een beetje te vergeten wat er gebeurd is.

De rest van de reis gebeurt er niet veel spannends en zitten jullie gezellig te kletsen. Wanneer de reis voorbij is, stelt Naomi voor om samen te gaan eten. “Dan kunnen we eerst nog even boodschappen doen, snel wat koken en nog een gezellige avond hebben met Paul, Michiel en George.” Dat klinkt wel als een goed idee!