Je duwt de schaamte die je voelt opkomen bij deze vraag weg en perst de woorden uit je mond. “Mag ik het zelf meten, daddy?” “Weet je hoe dat moet?” vraagt Paul. Je knikt. “Ja daddy, op m’n zij liggen en dan lukt het wel.” Paul kijkt goedkeurend. Hij pakt de thermometer en geeft die aan nadat je op je zij op het bed bent gaan liggen en je broek een stukje naar beneden getrokken hebt. “Wil je een kopje thee voor me halen?” zeg je met je liefste stemmetje. Paul knikt en loopt naar de keuken. “Heb je de temperatuur al gemeten?” vraagt hij als hij terugkomt. “Nog niet daddy, ik was even afgeleid.” Paul maakt een afkeurend geluid. “Nu wel echt doen hoor, anders doe ik het.” “Ja daddy, maar wil je nog een koekje voor me halen voor bij de thee?” Paul zucht, maar loopt uit de kamer. Je grijpt je kans en doopt snel de thermometer in de thee. Wanneer je denkt dat het lang genoeg is, veeg je het ding even snel af aan de rand van je shirt, knijp je je ogen dicht en breng je hem snel in, hoe erg ’t ook is. “Hier is je koekje, meisje,” zegt Paul wanneer hij binnenkomt. Je neemt het dankbaar aan hem. Hij fronst. “Meisje, moet ik soms de ambulance bellen? Volgens deze thermometer heb je 44 graden koorts!”

Je bloost en je haalt diep adem. “Daddy, ik, eeuhm, ik vind het superfijn dat je zo voor me zorgt, maar, eeuhm, ik…” Paul kijkt je vragend aan, wat het nu niet bepaald makkelijker maakt. Je stem wordt heel zacht. “Ik ben niet echt ziek, ik had me ziekgemeld om een dagje vrij te hebben.” Paul kijkt eerst verbaasd, dan teleurgesteld, een blik die pijn doet. “Aha, dus je bent een klein meisje dat zich niet weet te gedragen, tegen mij jokt en ook nog haar gedrag probeert te verbergen,” zegt hij streng, ook al merk je, gelukkig, dat hij ook wel een klein beetje plezier in de situatie heeft. “Ja, daddy,” zeg je zachtjes. “Een klein meisje dat straf verdiend heeft,” gaat hij verder. Je stem wordt nog een beetje kleiner. “Ja daddy.” “Ik heb nog wat voor je, wacht, dan haal ik het even.” Paul loopt uit de kamer en komt na een minuutje terug met het pakje dat je hebt zien liggen tijdens het schoonmaken. Je vouwt het karton open en schuift heel langzaam het briefje onderin eruit. Dan haal je langzaam het beschermende plastic van het cadeautje uit het pakje. Dan haal je voorzichtig de plakband los. Je voelt met je hand in het plastic. Je pakt wat je denkt dat een handvat is en haalt het cadeautje langzaam tevoorschijn. Vol bewondering draai je het om in je handen. Het is een prachtige, antieke, ebbenhouten haarborstel, ovaal, plat en behoorlijk groot. “Vind je ‘m mooi?” vraagt Paul. Je knikt, “Ja, echt heel mooi!” Met halve kracht sla je in de palm van je andere hand. Shit, dat doet pijn zeg!

“Denk je dat je deze verdiend hebt?” “Ja, daddy, dat heb ik verdiend,” zeg je met een klein stemmetje. Paul knikt tevreden. “Goed zo, meisje.” Hij gaat zitten op de rand van het bed en klopt op zijn knie. Schoorvoetend kom je dichterbij. Je kijkt hem nog smekend aan, maar hij kijkt niet terug. Hij pakt je alleen bij de hand en helpt je over zijn schoot. Daar lig je, hulpeloos, starend naar zijn enkel. Plots voel je hoe er aan je pyjamabroek getrokken wordt. “Nee!” roep je uit en je probeert Paul te stoppen. “Jawel meisje, op de blote billen zoals het hoort,” zegt hij onverbiddelijk, terwijl hij zacht maar ferm je hand aan de kant trekt en met de andere je billen ontbloot. Dan legt hij diezelfde hand op je billen en even voelt het fijn, zacht en warm, maar je weet dat dat niet lang zal duren. Of ja, warm zal het wel worden, maar op een heel andere manier. Toch ben je nog wel een klein beetje opgelucht dat de eerste klappen met zijn hand zijn en niet direct met die gemene nieuwe borstel. Het pak slaag begint rustig, maar al snel begint het meer zeer te doen en probeer je de klappen te ontlopen. “Blijven liggen meisje, onderga de straf die je verdiend hebt,” zegt Paul kalm. Je probeert het wel, maar het lukt niet echt en met een zucht pint Paul je linkerhand op je onderrug zodat je geen kant meer op kunt. Niet dat je het niet probeert, het lukt gewoon niet. Dan is er weer een korte pauze en voel je het koude hout rusten op je billen. “Klaar met de warming up, tijd voor het echte pak slaag,” kondigt hij aan. “Dat hoeft echt niet, daddy! Alsjeblieft?” probeer je nog, maar er wordt niet geluisterd. Je schrikt van de eerste klap, wat doet dat ding pijn zeg! Lang de tijd om erover na te denken heb je niet, want al snel volgen er meer klappen. Je beweegt op en neer met je heupen, maar ontsnappen lukt nooit. Dan voert Paul het tempo een beetje op. Je hebt het niet meer! “Ga je nog een keer doen alsof je ziek bent?” “Nee! Nee! Alsjeblieft!” “Wat zeg je?” “Nee, daddy!” “Ga je goed luisteren?” “Ja, daddy!” Net als je denkt dat je gaat breken, houdt het op. “Goed zo meisje, ik geloof dat je je lesje bijna hebt geleerd,” zegt Paul. “Maar je hebt nog wat extra nodig omdat je me zo voor de gek gehouden hebt.” Hij trekt de huid straks naar boven en bewerkt uit volle kracht je zitvlak en de bovenkant van je dijbenen. Je gilt, schreeuwt, smeekt en worstelt, maar hij gaat onverbiddelijk door tot je begint te snikken en je langzaam tot rust komt. Dan houdt hij eindelijk op en neemt je op zijn schoot. Je snikt tegen zijn schouder. Hij legt de borstel aan de kant en begint zachtjes je billen te masseren. Hij blijft zachtjes tegen je praten en helpt je overeind op zijn schoot wanneer je uiteindelijk tot rust gekomen bent. Je begraaft je gezicht in zijn schouder zodat je je heel klein en verzorgd kunt voelen. Gaan we nog doen alsof we ziek zijn?” zegt hij zacht. “Nee daddy,” zeg je even zacht terug en je schudt je hoofd. Je voelt hoe je nu helemaal tot rust bent gekomen. “Goed zo. Kom, ik help je even in bed.” Voorzichtig tilt hij je op en helpt je met je kleren, iets minder voorzichtig duwt hij nog even hard tegen de gevoelige huid. “Ik pak nog even wat te drinken,” zegt hij terwijl je onder de dekens ligt te knuffelen. Hoe lang dat duurt, zul je nooit weten, want nog voor hij terug is, val je rozig in slaap.