“Maar het is erg!” probeer je nog terwijl je je hoofd in zijn borst begraaft. “Ik weet ’t meisje, maar t is zo voorbij,” zegt Paul terwijl hij zachtjes je haar streelt. “Kom nou maar.” Met een zucht kom je overeind en ga je over zijn schoot liggen. Je voelt de koude lucht langs je huid wanneer je broek naar beneden getrokken wordt en je knijpt je ogen dicht van schaamte wanneer Paul voorzichtig je billen spreidt en vervolgens de koude punt van de thermometer inbrengt. “Zo, nu gewoon een paar minuten blijven liggen. Het is niet erg meisje, dit is niet de eerste keer dat dit gebeurt en vast ook niet de laatste. Zo wordt bij kleine meisjes de temperatuur opgemeten. Ik weet dat het een beetje beschamend is om zo met de thermometer tussen je billen te moeten liggen, maar niemand hoeft dit te zien behalve daddy, hè” Zo gaat hij maar door met praten terwijl je kermt van schaamte, niet in staat om een zin te vormen of te bewegen. Na wat wel een eeuwigheid duurt, voel je hoe de thermometer eindelijk tussen je billen vandaan wordt gehaald. “38,0, lichte verhoging,” hoor je Paul tot je grote verbazing zeggen. Misschien was je toch wel een beetje ziek? Of zou het door de warme douche en het geknuffel komen. Hoe dan ook, geen straf! “Voel je je wel oké?” vraagt Paul bezorgd. Je knikt en antwoordt vrolijk “Ja daddy, het gaat wel, je zorgt goed voor me.” Hij begint zachtjes rondjes te maken met zijn hand over je billen. “Ik heb nog wel wat voor je, zal ik dat even pakken?” Nou, cadeautjes zijn altijd welkom natuurlijk! Paul helpt je overeind op het bed.

Even later komt hij terug met het pakje dat je hebt zien liggen. Hij legt het pakje naast je op het bed en helpt je dan weer over zijn schoot. Je bent te veel afgeleid en je voelt je te klein om te protesteren. Paul schuift het pakje naar je toe. Je vouwt het karton open en schuift heel langzaam het briefje onderin eruit. Dan haal je langzaam het beschermende plastic van het cadeautje uit het pakje. Dan haal je voorzichtig de plakband los. Je voelt met je hand in het plastic. Je pakt wat je denkt dat een handvat is en haalt het cadeautje langzaam tevoorschijn. Vol bewondering draai je het om in je handen. Het is een prachtige, antieke, ebbenhouten haarborstel, ovaal, plat en behoorlijk groot. “Vind je ‘m mooi?” vraagt Paul. Je knikt. “Ja, echt heel mooi!” “Ik vind hem ook heel mooi,” zegt Paul, “en ik zal ‘m zo even uitproberen. Voorzichtig, want je bent best lief geweest. Je bent zelf vast ook wel nieuwsgierig.” Je zegt niets, maar ’t klopt wel. “Maar eerst,” zegt hij dan en hij schuift de doos aan de kant. Er ligt nog een zilverkleurige verpakking achter. Je krijgt kippenvel als je het ziet. “Nee daddy, dat is niet nodig!” roep je uit terwijl je probeert overeind te komen. “Jawel meisje, dat helpt tegen de koorts. Blijf nu maar liggen, voor je toch nog straf verdient met die borstel.” Bij dat dreigement leg je je neer, maar je jammert van schaamte als Paul de pil uit de verpakking haalt, je billen weer uit elkaar duwt en uiterst langzaam en zorgvuldig de pil inbrengt. “Nu nog zorgen dat die er niet meer uitschiet,” zegt hij gemeen terwijl je zijn vinger naar binnen voelt gaan. “Kijk, helemaal klaar. Zo erg was dat nog niet?” Je kunt geen antwoord geven.

Paul begint weer te wrijven over je billen en langzaam ontspan je weer. Hij begint zachtjes te slaan, langzaam steeds een beetje harder en eigenlijk voelt het best fijn. Je zoemt zachtjes en droomt zelfs een beetje weg. “Tijd om de borstel te proberen,” kondigt hij aan. Hij pakt de borstel en legt het hout tegen je billen. “Je krijgt er 20,” zegt Paul. Je zet je schrap en zuigt de lucht naar binnen wanneer je de eerste klapt voelt. Dat is best een gemeen ding! Bijna net zo erg als de badborstel zonet. Paul maakt langzaam rondjes met het koude hout over je billen en slaat dan nog eens, deze keer aan de andere kant. Deze doet ook zeer, maar stiekem is het wel fijn wat hij doet. Je duwt je billen een beetje achteruit en wiegt ze zachtjes heen en weer terwijl Paul je om beurten wrijft en slaat. Lang nadat hij de twintigste klap heeft aangekondigd, stopt hij met wrijven en masseren. Je billen voelen warm en prettig en je hebt een warm, comfortabel gevoel in je buik. Voorzichtig helpt Paul je overeind en trekt je pyjamabroek weer omhoog. “Ik zal je even instoppen, dan haal ik nog een koekje,” zegt hij. Je laat je dankbaar meevoeren. “Ik ben zo terug.” Hoe lang hij wegblijft, zul je nooit weten, want nog voor hij terug is, val je rozig in slaap.