Harry en Rebecca waren nog maar drie maanden getrouwd toen de feestdagen begonnen te naderen. Ze woonden nog maar een paar weken in een klein huisje aan de rand van het bos. Rebecca had erg haar best gedaan om de twee kleine kamers de sfeer van ‘thuis’ te geven, maar er was een grote fysieke afstand tot het grote huis waar ze haar hele leven met haar ouders gewoond had. Ze had Harry gesmeekt daar nog wat langer te blijven wonen, maar hij had geantwoord dat genoeg genoeg geweest was en dat ze zelf een leven moesten gaan opbouwen. Ze had zich erover bij haar vader beklaagd, maar die had gezegd dat het op deze manier beter was en dat ze Harry de kans moest geven zijn eigen gezin te runnen. Het was gewoon niet eerlijk! Ze wist dat ze nog niet genoeg gespaard hadden, omdat het nog maar een half jaar geleden was sinds Harry de collegebanken verlaten had en nog niet zolang als arts aan het werk was. Hij had aanvankelijk nog niet willen trouwen en had haar gezegd dat hij eerst nog wat meer wilde sparen.

Toch was ze erin geslaagd hem over te halen en had daar geen spijt van gehad. Tot op dit moment. Waarom, het was 1880 en de wereld was te modern om in een huisje met twee kamertjes te wonen, waar niet eens stromend water in de keuken was! Ze kon maar niet begrijpen waarom hij niet wilde dat haar ouders haar wat beter op weg hielpen in hun stap naar zelfstandigheid. Nu zaten ze op zijn minst twee uren rijden verwijderd van haar ouders en ze had ze niet meer gezien sinds ze hier een maand geleden waren komen wonen.

Harry had haar ook verteld dat kerst dit jaar anders zou verlopen dan ze gewend was, zoals een grote en rijkelijk versierde boom, waaronder vele cadeautjes lagen. Hij had gezegd dat ze kerstavond samen zouden vieren en dat ze elkaar één presentje zouden geven. Rebecca probeerde zich een klein boompje voor te stellen, met slechts twee pakjes eronder. Het gaf een trieste aanblik. Wat stelde kerst voor zonder cadeautjes? Ze zouden ze binnen een minuut hebben uitgepakt en dan zou kerst voorbij zijn! Ze verlangde naar huis, waar al haar broers en zussen, neven en nichten uren bezig zouden zijn elkaar cadeautjes te geven. Op dit moment zou haar moeder waarschijnlijk bezig zijn met de voorbereidingen van het kerstdiner waarbij de jongere kinderen probeerden haar te helpen. Als ze haar ogen dicht deed kon ze de lekkere aroma’s ruiken, alsof ze erbij was.

Ze keek uit het raam van het kleine huisje en vroeg zich af wanneer Harry terug zou zijn. Hij had een nieuwe praktijk geopend en was druk bezig met het opbouwen van een patiëntenkring. Hij wist nooit van tevoren wanneer hij klaar was met werken en hij naar huis zou kunnen gaan. De stamppot in de ketel boven het haardvuur was bijna klaar. Rebecca liep heen en weer door de kleine kamer en probeerde zich voor te stellen hoe de kerst zou gaan verlopen in hun nieuwe huis. Ze wist hoe ze aan een boom zou moeten komen. Ze wist ook hoe ze de boom op zou moeten zetten, ze had twee gekruiste latjes onder de stam van de boom gespijkerd.  

Tien minuten later, ploegde Rebecca gewapend met een bijl door de sneeuw en zocht naar een klein boompje. Ze had een winterjas en een dikke sjaal aangedaan en had de laarzen van Harry geleend. Ze begon aan de rand van het bos vlak achter hun huisje en volgde het pad dat naar de rivier leidde. Het sneeuwde al de hele dag. De meeste takken van de bomen waren bedekt met dikke koude witte kussens van sneeuw waardoor niet goed meer te beoordelen was welke boom geschikt was en welke niet. Rebecca schudde de sneeuw van verschillende boompjes af, maar ze waren òf te klein, òf ze hadden niet de gewenste vorm.

Toen ontdekte ze een prachtige boom aan de oever van de rivier die de ideale kerstboom leek. Hij was ongeveer anderhalve meter hoog met symmetrische takken die beneden lang waren en kort bij de top. Ze ploeterde naar het boompje toe en begon de sneeuw bij de stam te verwijderen. Vervolgens begon ze met de bijl te hakken. De stam was harder dan ze verwacht had. Het duurde meer dan een uur voor ze helemaal door het taaie hout heen was. Toen de boom gevallen was, pakte de ze onderkant van de stam en begon te trekken, maar er was geen beweging in te krijgen. Rebecca kon wel huilen, na al het harde werken zat er niets anders op dan de boom tot de volgende dag te laten liggen. Ze liep weer terug naar hun huisje en zag daar de voetsporen van Harry in de sneeuw bij de voordeur. Ze klopte de sneeuw van haar kleren en opende de deur.

Harry zat aan de keukentafel en speelde patience. Toen ze binnenstapte sprong hij overeind om haar te omhelzen.

‘Rebecca, waar was je, ik was zo ongerust!’

‘Harry, ik was gewoon een eindje wandelen. Hoelang ben je al thuis?’

‘Al meer dan een uur. Ik had geen idee waar je heen was gegaan doordat enorme pak sneeuw. Het is al bijna donker!’

‘Nou ja, ik ben er weer, dus laat me het eten even afmaken’. Rebecca deed haar jas en handschoenen uit en hing ze op de houten kapstok aan de muur. Ze stampte met haar voeten om de sneeuw van haar laarzen te krijgen en ging in één van de luie stoelen zitten om ze uit te doen. Ze voelde hoe Harry haar de hele tijd zat aan te staren.

Harry keek met afgrijzen hoe Rebecca zijn laarzen uittrok. Het waren zijn  beste paardrijlaarzen die helemaal niet bedoeld waren om door de sneeuw te baggeren. Hij zuchtte toen hij het doorweekte leer zag en kromp ineen toen zijn vrouw ze tegen elkaar begon te slaan om de laatste sneeuw eraf te krijgen. Hij zou haar op haar billen moeten slaan zoals zij de laarzen tegen elkaar sloeg. Haar vader had hem gezegd dat hij dat waarschijnlijk zou moeten doen om haar een beetje in het gareel te houden, omdat ze nogal de neiging had over iedereen heen te denderen die haar geen halt toeriep. Maar hij had het nog niet op kunnen brengen het ten uitvoer te brengen. Hij hield teveel van haar en kon haar niet zomaar pijn doen. Bovendien had ze zich er tot nu toe altijd bij neergelegd wanneer hij een beslissing had genomen die niet in haar straatje kwam. Er was nog geen aanleiding geweest voor discipline.

’Rebecca’. Ze keek naar hem op en stopte met het tegen elkaar slaan van de laarzen toen ze zijn stem hoorde. Hij keek haar vreemd aan.

‘Ja, Harry?’

‘Waarom heb je mijn laarzen aan en waarom zijn ze helemaal nat?’

‘Oh! Het spijt me. Ik kon mijn  eigen niet vinden. Die zitten in één van de dozen in de slaapkamer, denk ik’. Ze stond op en liep naar Harry en ging op zijn schoot zitten. Hij boog zijn gezicht naar het hare en ze kusten elkaar lang en hartstochtelijk.

Harry maakte zich uiteindelijk los. ‘Rebecca, ik wil dat je morgen die dozen uitpakt en alles opruimt’. Rebecca dacht aan de boom die ze morgen nog naar het huis moest slepen.

‘Ik weet niet of ik dat morgen wel aan tijd heb, Harry, en bovendien ik zou niet weten waar ik het allemaal zou moeten laten. Weet je nog dat we nog een paar kasten en een bergmeubel moeten aanschaffen’.

‘Rebecca’. Ze keek hem aan, verbaasd over de strenge intonatie in zijn stem. ‘We kunnen amper om ons bed heenlopen. Ik wil dat die dozen morgenavond verdwenen zijn en als je niet weet waar je bepaalde dingen moet laten, dan laad ik ze in mijn wagen en neem ze mee naar de praktijk om ze daar op te slaan. Je weet dat we ons nog geen nieuw meubilair kunnen veroorloven’.

‘Tja, maar waarom kunnen we dan niet een paar kasten van mijn ouders lenen? Ze hebben het ons al een paar keer aangeboden’.

‘Nee. We hebben al een bed, twee luie stoelen, een dressoir en deze tafel van hun. Ik moet ze er nog steeds voor betalen’.

Rebecca stond op, boos vanwege zoveel begrip van zijn kant. Ze beende naar het haardvuur en trok de ketel weg van het al langzaam dovende vuur. Het werd ook al koud in het kleine kamertje. Ze draaide zich om naar Harry. ‘Ok Harry, ik zal doen wat je zegt, maar ik ben er niet erg gelukkig mee’. Ze pakte twee borden van de plank en schepte ze vol met stamppot. Gelukkig was het niet aangebrand.

._ooo0000000ooo_.

Ze aten in stilte. Harry voelde zich een soort boeman en Rebecca was boos over zijn starre benadering van de situatie. Toen ze beiden hun bord leeg hadden, legde ze deze in de gootsteen om ze de volgende dag af te kunnen wassen, nadat ze water uit de rivier gehaald had. Ze had dit vandaag vergeten te doen, net zoals ze vergeten was om houtblokken, die Harry een paar dagen eerder gehakt had, uit het schuurtje te halen. Maar nu zou ze naar bed gaan. Het zou lekker warm zijn onder de warme dekens, die ze tezamen met veel andere dingen van haar ouders als huwelijkscadeau gekregen hadden. Ze ging naar de slaapkamer en trok snel haar nachthemd aan. Het was een stuk kouder in de slaapkamer omdat er geen vuur brandde. Ze rolde zichzelf op onder de dekens en viel al snel in slaap.

Toen Rebecca de volgende ochtend wakker werd, realiseerde ze zich, dat Harry haar niet wakker gemaakt had toen hij opstond. Het was de eerste nacht geweest sinds ze getrouwd waren dat ze ’s nachts niet de liefde bedreven hadden. Ze keek naar zijn kant van het bed; hij was al naar de praktijk vertrokken. Toen ze haar armen uitstrekte en zich uitrekte merkte ze dat het warm was in de slaapkamer. Ze stond op en liep naar de wasbak om haar gezicht te wassen, toen ze zich realiseerde dat ze nog geen water gehaald had. Desalniettemin zat er vers water in de kom. Ze trok de nachtspiegel onder het bed vandaan en ging erop zitten. Toen ze haar onderkleding en warme, wollen bovenkleding had aangetrokken liep ze naar de andere kamer om koffie te maken. Er stond al een pot op de stoof. Ze schonk zichzelf een mok in en ging aan de tafel zitten. Harry moest wel erge spijt hebben van zijn gedrag van de avond ervoor, dacht ze. Toen zag ze het stuk papier dat op de tafel lag, tezamen met de pen van Harry en de inktpot. Wat lief, dacht ze, en pakte het papier op, hij heeft me een excuusbrief geschreven. Maar toen ze zijn handschrift begon te ontcijferen, voelde ze de boosheid in zich opwellen…

Lieve Rebecca,

Ik ben ernstig teleurgesteld dat je zoveel huishoudelijke taken hebt laten liggen. Ik heb al water en hout gehaald, zoals je inmiddels wel ontdekt zult hebben. Dit is overigens net zo goed mijn fout als die van jou omdat ik niet erg duidelijk geweest ben in wat ik van je verwacht. Ben je er alsjeblieft van bewust dat ik voortaan van je verwacht dat je eerder dan ik opstaat en koffie en een ontbijt voor ons klaarmaakt. Ook wil ik dat je een lunchpakket klaarmaakt dat ik mee kan nemen. Ik kan me niet blijvend veroorloven om in een hotel te lunchen zoals ik de afgelopen weken gedaan heb. Ik verwacht dat je dagelijks vers water en hout in huis haalt. Bovendien zou het lekker zijn als je een meer substantieel diner klaarmaak; we zullen op zaterdag boodschappen doen en de ingrediënten die je nodig hebt in huis halen. We zullen ook de nodige handwerkspullen aanschaffen omdat ik een paar nieuwe hemden nodig heb. Ik ben ervan overtuigd dat je best de handigheid hebt om deze te maken. Verder verwacht ik dat je vaker de was doet; ik moest vandaag dezelfde sokken aandoen als gisteren. Mijn broeken moeten ook gestreken worden. Ik kan als dokter niet rondlopen met gekreukelde kleren!

Ik herinner je eraan dat wanneer ik vanavond thuiskom, ik alle dozen in mijn wagen zal laden, of ze nu vol zijn of niet. Rebecca, je bent mijn vrouw, en ik had gehoopt dat je de dingen die ik genoemd heb, voor ons zou doen, maar omdat je dit niet doet, vraag ik je met klem me gehoorzamen en je plichten op je te nemen. Ik houd van je en ik zal mijn best doen om stapsgewijs aan al onze materiele wensen te voldoen. Heb alsjeblieft een beetje geduld, samen zullen we aan onze nieuwe toekomst bouwen.

Liefs:

Harry.   

Rebecca legde de brief met bevende handen weg. Waarom zou ze zou vroeg opstaan, als niet ergens op een bepaalde tijd hoefde te zijn? Waarom kon hij zijn eigen ontbijt en lunchpakket niet maken? Mankeerde hem iets aan zijn handen? Omdat ze niet de beschikking hadden over personeel hoefde hij niet van haar te verlangen dat zij alles deed? Kon hij zijn eigen broek niet strijken en haar helpen met de was? En hij wilde dat zij een hemd zou maken? Ze had niet het flauwste idee hoe ze die belachelijke klus zou moeten klaren. Ze bestudeerde de mouw van haar jurk. Hoe moest zij weten hoe je een lap stof zou moeten knippen en het vervolgens in de goede vorm in elkaar zetten? Hoe kwam hij bij het idee dat zij dat zou kunnen? Hij wist dat ze groot gebracht was in een gezin met het nodige personeel dat dat soort klussen voor hun rekening nam. Haar moeder had haar wel een paar kleine steekjes geleerd en ze had eens een oefenlap gemaakt, maar het maken van kleren was veel te moeilijk en ze had helemaal geen zin om het te leren. Ze had de grondbeginselen geleerd van het wassen, strijken en schoonmaken, maar alleen maar omdat ze had toegekeken hoe hun personeel dat deed. Ze had maar zelden iets zelf gedaan. Jeetje, ze had met Thomas Winters kunnen trouwen, de zoon van de boezemvriend van haar vader, wiens vader een rijke zakenman was. Toegegeven, ze had nooit warme gevoelens voor hem gekoesterd, maar ze zou dan op dit moment nog wel in bed liggen zonder dat iemand iets van haar verwachtte. Ze zou dan een eigen grote kerstboom hebben en ze zou op dit moment kerstcadeautjes kopen en niet de kou hoeven trotseren om de benodigde zaken naar deze armzalige hut te hoeven slepen!

Oh, waarom was ze toch verliefd geworden op Harry de Wit? Ze hield van hem vanaf het moment dat ze hem ontmoet had. Zijn kleinste aanraking had haar kippenvel over haar hele lichaam bezorgd en iedere keer als ze naar zijn knappe gezicht keek, smolt ze. Ze hield ervan om zijn harde gespierde lijf naakt tegen haar zachte vlees te voelen wanneer ze de liefde bedreven. Ze wilde het hem oprecht naar de zin maken, maar dit ging te ver. Het was nog te doen toen ze bij haar ouders inwoonden, maar Harry had zich daar nooit op zijn gemak gevoeld. Hij had iedere cent opzij gelegd tot hij genoeg had om dit stuk land te kopen met deze krot van een woning erop en ze waren hier tegen haar wil naartoe verhuisd met slechts een deel van haar bezittingen. En nu wilde hij dat beetje dat ze nog had lozen! Ze beende geïrriteerd door de kamer, de volledige drieëneenhalve meter en probeerde te bedenken hoe ze hem van gedachte zou kunnen laten veranderen. Regelrecht ongehoorzaamheid was geen optie. Haar vader had haar als kind vaak genoeg een pak op haar bips gegeven om haar dat af te leren. Het was natuurlijk zo dat Harry haar man was en haar, een volwassen vrouw, geen pak slaag zou geven. Maar ze had haar lesje goed geleerd, ze zou niet openlijk ongehoorzaam zijn. En het was duidelijk dat Harry gehoorzaamheid van haar verlangde!

Rebecca zuchtte en keek naar de fraaie pendule op de schoorsteenmantel die ze van haar moeder als huwelijksgeschenk gekregen hadden. Het was bijna tien uur! Wat kon ze anders doen dan te beginnen de dozen uit te pakken? Ze liep naar de slaapkamer en begon de eerste uit te pakken. Het huwelijksporselein was zorgvuldig in stro ingepakt. Ze opende de deurtjes van het dressoir en stalde het porselein aan de linkerkant. In de volgende doos zaten zomerjurkjes, netjes gestreken door hun meid. Tja, die doos kon wel opgeslagen worden, bedacht ze. In de volgende doos zaten de studieboeken van Harry. Ha! Die kon ook mooi naar de opslag. Toen ze doos uitpakte die haar collectie porseleinen beeldjes bevatte, stalde ze deze uit op de vensterbanken, de schoorsteenmantel en op de plank boven hun bed. Zo begon het al een beetje op thuis te lijken. Misschien had Harry dan toch gelijk door haar te vragen alles uit te pakken. Ze opende de volgende doos; deze was gevuld met haar oude speelgoed. OK, die kon dus ook wel de opslag in. Ze zette hem bij de deur bij de andere twee. Nog maar een paar te gaan.

Rebecca kwam een doos tegen die helemaal vol zat meet haarbandjes en andere accessoires. Hier wilde ze geen afstand van doen, dus opende ze één van de zes laden van haar kledingkastje om tot de ontdekking te komen dat deze al vol was. Ze zaten natuurlijk alle zes al vol. Er moest toch ergens een plek zijn waar ze deze kon laten. Ze opende de onderste lade van het kledingkastje van Harry. Daar lagen de drie beste pakken van Harry, netjes opgevouwen. Tja, die kon hij in deze rimboe toch niet dragen! Ze leegde resoluut de doos met haarlinten op het bed en deed de pakken van Harry in de doos en zette deze bij de anderen die bij de deur opgestapeld stonden. Haar mooie accessoires vulden de lade niet helemaal, dus deed ze de inhoud van de volgende doos, haar drie porseleinen poppen erbij in. De volgende doos was gevuld met haar schoenen en de laarzen die ze miste. Ze zette de schoenen netjes onder het bed en deed de laarzen aan.

De laatste doos bevatte haar favoriete boeken. Waar zou ze die laten? Er zaten drie nieuwe bij die ze voor haar verjaardag gekregen had en die ze nog niet eens gelezen had. Toen viel haar oog op een stapel medische boeken van Harry die op zijn nachtkastje opgestapeld lagen.

._ooo0000000ooo_.

Rebecca stapelde op beide nachtkastjes haar eigen boeken en deed die van Harry in een doos samen met een kleine doos die onder de boeken had gelegen. Klaar! Ze trok het beddengoed recht en ging een veger halen om de vloer van de slaapkamer aan te vegen; er lag overal stro en papiersnippers. Ze schrobde de kookketel en deed er vervolgens water in en bonen, zodat deze konden weken. Het laatste water goot ze in de ketel die boven het haardvuur hing. Het was bijna twee uur. Ze moest nog wassen en de afwas doen en verder wilde ze verschrikkelijk graag de kerstboom ophalen! Rebecca schold op haar echtgenoot toen ze de tobbe klaarmaakte om te gaan wassen. Ze wreef verwoed met de sokken van Harry over het wasbord, totdat bij één van de tenen een gat zichtbaar werd. Toen pas kalmeerde ze en waste alle andere kleren. Ze wrong het water eruit door ze tussen de twee witte rollers van de wringer door te draaien. Vervolgens haalde ze de po onder het bed vandaan om deze om te spoelen met het vuile waswater.

Rebecca keek naar haar koude handen; ze waren rood en gerimpeld. Ze had zin om een potje te janken na al het harde werken. Maar ze dwong zichzelf de taken af te maken en zette zich aan het avondeten. Ze had niet genoeg in huis om een maal te bereiden waarvan ze wist dat Harry dat zou willen, dus bakte ze wat ham en gooide de geweekte bonen in de ketel kokend water boven de haard. Uitgeput, liep ze naar de slaapkamer om daar even een dutje te doen. De kerstboom zou tot morgen moeten wachten.

Harry reed langs het huisje op weg naar de rivier. Hij grinnikte toen hij het water ophaalde en de omgekapte boom op de oever zag liggen. Hij had geen idee hoe ze dat klaargespeeld had; ze had in haar hele leven nog geen zwaar werk hoeven verzetten, wist hij. Maar omdat ze er zoveel moeite voor gedaan had, was het minste wat hij kon doen, de boom naar het huisje slepen. Hij bond een stuk touw om de stam en bond het andere eind om zijn zadelknop. Zo was het een peulenschil om de boom naar huis te slepen. Hij bracht Bles, hun enige paard dat ze als huwelijksgeschenk gekregen hadden naar een kleine stal die hij het vorige weekend in alle haast gebouwd had. Hij duwde de wagen naast de stal.

Nadat Bles gegeten had en veilig op stal stond stapte hij de deur van het huis binnen, terwijl hij zich afvroeg wat hij zou aantreffen. Hij botste meteen tegen een hoge stapel dozen aan. Hij schuurde zijn oor langs de bovenste toen hij deze vast greep om te voorkomen dat hij zou vallen. Hij zuchtte, en begon de dozen naar de wagen te brengen. Toen hij het huis weer inliep viel hem op dat het vuur bijna uit was. Het krat naast de haard waar normaal gesproken het hout in zat, was leeg. Hij keek in de ketel. Er dreven bonen in het handwarme water. Een pan met gebakken ham stond af te koelen op het fornuis. Midden in de keuken stond een tobbe, gevuld met natte en dampende was. Bij de ingang van de slaapkamer lag een hoopje bijeengeveegd stro. Hij opende de deur en stapte de slaapkamer binnen, waar hij zijn vrouw slapend aantrof, ze lag tot een klein hoopje opgekruld in het midden van het bed. Het liefst was hij naast haar gaan liggen om de vorige avond goed te maken, maar hij had nu een plicht te vervullen en hij kon het maar beter goed doen, voor het van kwaad tot erger zou gaan.

Rebecca schoot geschrokken overeind toen ze een harde klap op haar rechterbil voelde. ‘Auw!”, schreeuwde ze. Toen zag ze het boze gezicht van haar echtgenoot die naast het bed stond.

‘Rebecca, waarom is er geen water of hout voor het vuur?’, met zijn armen over elkaar gevouwen keek hij haar streng aan.

‘Oh! Ik moet me verslapen hebben! Ik was zo moe van al het werk, Harry, ik moest even gaan liggen om uit te rusten’. Rebecca schoof naar de andere kant van het bed en stond op. Harry liep om het bed heen. Ze bleef staan waar ze stond en vroeg zich af wat hij van plan was. Het leek er niet op dat hij van plan was haar een knuffel te geven, zoveel was wel zeker. Hij bleef bij het voeteneind staan en maakte zijn riem los. Rebecca sperde gealarmeerd haar ogen ver open.

‘Rebecca, het spijt me dat ik dit moet doen, maar het wordt tijd dat jij eens een lesje leert. Buig je voorover over het bed’.

“Wat!’ Rebecca keek hem geschokt aan. ‘Ik ben geen klein kind!’

‘Nee, je bent mijn vrouw. En als je man, is het mijn plicht je te leren gehoorzamen. Ik was trots toen ik zag dat je met de dozen aan de slag was geweest. Maar dat je alle andere dingen hebt laten liggen, kan niet genegeerd worden. Bukken!’

Rebecca begon te huilen toen ze zich besefte dat hij haar een pak slaag met zijn riem zou geven. ‘Oh, alsjeblieft, Harry, alsjeblieft, doe me geen pijn. Sla me niet!’

De weerstand bij Harry begon te groeien. Hij wilde haar helemaal geen pijn doen. Hij wilde alleen maar dat ze zou gehoorzamen. Hij wilde alleen maar het allerbeste voor haar. ‘Rebecca, ik wil dit helemaal niet doen. Ik weet alleen geen andere manier om met je ongehoorzaamheid om te gaan’.

“Maar het spijt me! Ik ben in slaap gevallen, dat is alles! Ik was heus van plan om mijn taken af te maken, echt waar!’ Tranen liepen over haar wangen en Harry liet de riem op de grond vallen. Hij strekte zijn armen naar haar uit en zij wierp zich in zijn armen. Hij veegde haar tranen af met de mouw van zijn shirt en drukte haar stevig tegen zich aan.

‘Shhh. Het is goed, Rebecca, ik zal je niet slaan. Ik denk dat je te moe was na al het werk dat je verzet hebt. Ik geloof je als je zegt dat je het niet met opzet deed’. Hij streelde haar rug en drukte haar stijf tegen zijn harde, gespierde borst.

‘Dankjewel Harry. Ik houd van je, en deed echt mijn best om te doen wat je van me vroeg’. Rebecca stopte met huilen en slaakte een zucht van opluchting. Ze lieten elkaar los en ze liep naar de andere kamer om haar jas en laarzen aan te trekken. Ze veegde het stro op een houten plaatje en nam het mee naar buiten. Op weg naar de rivier zag ze de kerstboom naast het huisje liggen. Ze glimlachte en voelde zich goed omdat Harry van haar hield en haar geholpen had met de kerstboom. Ze liep naar de rivier en sjouwde twee volle emmers water terug naar het huis. Toen ze binnenkwam zag ze dat Harry hout had gehaald en bezig was de haard weer op te stoken. Ze pakte de tobbe met was en was bijna een uur bezig om het allemaal netjes op te hangen. Toen ze weer binnenkwam zat Harry met zijn armen over elkaar op een keukenstoel in het midden van de kamer. Zijn knappe gezicht had een ernstige uitdrukking.

Rebecca hing haar jas op en trok haar laarzen uit en sloeg ze tegen elkaar om de sneeuw eraf te slaan. Om de één of andere reden voelde ze zich gespannen en durfde zich niet af te vragen waarom Harry in het midden van de kamer was gaan zitten. Ze stak haar voeten in haar pantoffels en ging staan. Ze was van plan in de ketel met bonen te gaan roeren.

‘Kom hier Rebecca’. Ze bleef staan en sperde haar ogen wijd open, terwijl hij op zijn dijbeen klopte en haar streng aankeek.

‘Waarom’, fluisterde ze nauwelijks hoorbaar. Hij wenkte haar met zijn wijsvinger en zij liep langzaam naar hem toe en bleef voor hem staan.

‘Rebecca, waar zijn mijn studieboeken?’ Zijn stem klonk rustig en streng. Het zorgde ervoor dat de rillingen over haar rug liepen.

‘Um….die liggen in een doos om naar de praktijk te gaan. Ik dacht dat je ze hier niet nodig zou hebben’.

Hij knikte langzaam alsof hij haar begreep. ‘En waar zijn mijn schriften?’

‘Ook in een doos’. Ze probeerde haar gezicht in de plooi te houden, alsof ze zich niet realiseerde dat dit niet de bedoeling was.

‘En mijn pakken?’ Op dat moment verloor Rebecca haar bravoure en keek naar de vloer terwijl tranen van schaamte in haar ogen branden.

‘In…in een doos….’

‘En mijn doosje met manchetknopen?’

“Ook…’ Toen begonnen de tranen te vloeien. Ze voelde ze neer druppelen op haar handen die ze in haar schoot gevouwen had. Ze snikte en veegde over haar gezicht met de mouw van haar jurk.

‘Kom hier’. Zijn stem klonk beslist en zij twijfelde deze keer niet. Toen ze naast hem stond, pakte hij haar pols en trok haar over zijn schoot, zodat haar gezicht slechts centimeters van de vloer verwijderd was.

._ooo0000000ooo_.

Rebecca gilde toen ze voelde hoe haar jurk en onderrok omhoog gedaan werd en vervolgens haar onderbroek naar beneden, zodat haar bips bloot was.

KLETS! ‘AUWW!’ Haar bil brandde plotseling van pijn en ze probeerde overeind te springen, maar hij duwde haar met zijn linkerhand op haar rug weer omlaag. KLETS! ‘Auw! Alsjeblieft, Harry! Alsjeblieft! Het spijt me!’

Maar Harry had deze keer geen medelijden. Hij was behoorlijk geïrriteerd geraakt door haar egoïstische handelswijze en was vastbesloten haar hiervoor te laten betalen. KLETS! KLETS! KLETS! Hij sloeg haar beurtelings op haar billen. Hij hield zich niet in en zij gilde en stribbelde en probeerde zonder succes overeind te komen.

De bips van Rebecca voelde alsof hij in brand stond en ze verloor alle zelfbeheersing als gevolg van de helse pijn toen hij haar keer op keer op haar billen sloeg. Ze gilde en stribbelde om los te komen. Toen ze met haar benen begon te schoppen, klemde hij ze vast met zijn rechterbeen. Ze reikte met haar hand naar achteren om deze voor haar bips te houden, maar hij drukte deze op haar rug. Ze sloeg met haar vuist op de vloer en schreeuwde uit protest. KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! ‘Stop! Stop! Je slaat me dood! Harry! AUW!!’ Ze kon zich niet herinneren dat het, toen ze als klein meisje een pak op haar blote bips kreeg, zo’n pijn deed, maar het was dan ook wel meer dan tien jaar geleden dat haar vader haar over de knie had gelegd. KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! Plotseling voelde hoe zijn hand stil op haar kloppende billen lag. Ze bleef hard huilen en er verscheen een plasje op de vloer van haar tranen.

‘Rebecca, waarom krijg je nu een pak op je billen?’ Ze hoorde zijn stem, hees en gevuld met emotie.

‘Omdat….’ Snik! ‘omdat ik jouw spulletjes ingepakt heb’.

‘Dat klopt. Waarom heb je dat gedaan?’ Hij wreef zachtjes over haar billen, maar dit leek de pijn alleen maar aan te wakkeren.

‘Omdat er niet genoeg ruimte was voor zowel jouw spullen als die van mij!’ Rebecca ging een beetje verliggen, om te kijken of ze op zou mogen staan. Maar Harry kneep in haar hand en drukte deze neer op het smalle gedeelte van haar rug.

‘Dus jouw boeken en haarlinten waren belangrijker dan mijn boeken en spullen?’ Rebecca antwoordde niet en de tranen bleven vallen. Haar neus zat verstopt en haar armen deden pijn. ‘Rebecca, wat is de echte reden waarom je zo egoïstisch deed?’ Harry klopte waarschuwend op haar rechterbil, en ze wist dat ze de waarheid zou moeten vertellen.

‘Ik….ik heb jouw spullen ingepakt omdat jij degene bent die egoïstisch is, jij bent degene die wil dat wij hier niets hebben, jij hebt besloten naar dit achterlijke huis te verhuizen, dat te klein is voor onze bezittingen, jij bent degene die zich gemeen en ellendig opstelt en me zwaar werk laat doen. Ik haat het en…’ Rebecca kneep haar ogen stijf dicht en kneep haar billen samen in afwachting van wat zou komen. Ze snikte en wachtte tot de brandende pijn zou hervatten. Maar Harry liet haar hand los, trok haar overeind en liet haar op zijn schoot zitten en drukte haar stevig tegen zich aan. Zij bleef maar huilen.

‘OK, Rebecca’. Hij  streelde haar rug en zij sloeg haar armen om zijn nek en snikte. ‘Je kunt je kleren in orde brengen. Ik zal je naar je ouders brengen’. Hij stond op en trok haar met zich mee.

Rebecca keek hem verrast aan en hield op met huilen. Ze veegde haar tranen met haar mouw weg, en vroeg, ‘Gaan we terug? Echt waar?’ Harry kneep even in haar arm toen er weer een snik klonk.

‘Nee. Niet wij. Jij. Ik weet dat we er nog niet aan toe waren om te trouwen. Ik wilde dat we een mooie plek zouden hebben om te wonen. Ik had me niet moeten laten overhalen al zo vroeg met je te trouwen. Jij gaat terug naar het huis van je ouders en je kunt hier terugkeren wanneer ik genoeg gespaard heb om hier alles beter in te richten. Ga nu je spullen inpakken. Ik zal wat lege dozen halen’. Hij liet haar los en liep het huis uit, zonder zelfs maar de moeite te nemen een jas aan te trekken.

Rebecca stond in het midden van de kamer, helemaal in shock. Niet met Harry samen wonen? Niet met haar echtegenoot in één bed liggen? Niet iedere nacht de liefde bedrijven? Hem niet iedere ochtend en iedere avond zien? Geen grapjes met hem maken? Niet met hem kaarten? Elkaar niet meer voorlezen? Dat was helemaal niet wat ze wilde! Ze keek het kleine kamertje rond alsof ze het voor het eerst zag. Zo slecht was het nu ook weer niet. Het was er schoon en er zaten geen gaten in de muren en het dak lekte niet. Er was geen stromend water, maar ze zouden een buizensysteem aan kunnen leggen. Ze konden de kamers er één voor één van voorzien. Ze kon handschoenen dragen om haar handen tegen het harde werk te beschermen. En zo erg was het niet, dat ze al die klussen moest doen. Het had zelfs een bevredigend gevoel gegeven dat ze vandaag zoveel werk verzet had. Haar kerstboom lag buiten, klaar om opgezet te worden. Waarom zou ze niet al die stomme haarlinten erin hangen en ze zouden de mooiste boom van de hele omtrek hebben!

Rebecca veegde nog één keer over haar gezicht en liep vervolgens op haar pantoffels de voordeur uit. Ze botste meteen tegen Harry aan, die drie dozen liep te sjouwen. De dozen vielen op het terras. Ze sloeg haar armen om zijn nek en drukte zich stevig tegen hem aan. ‘Oh Harry, ik wil hier niet weg! Het spijt me! Je hebt gelijk; we hebben al die dingen niet nodig! Ik ben degene die egoïstisch was en kinderachtig tegelijkertijd! Alsjeblieft, breng me niet weg, ik wil bij jou blijven!’

Harry drukte haar stevig tegen zich aan. ‘Rebecca, hoe zit het dan met al dingen die je gezegd hebt? Je vond me gemeen en wreed, en…’

‘Maar ik ben van gedachten veranderd, Harry, ik realiseer me nu pas wat je me al heel lang duidelijk probeert te maken. Ik begrijp het nu. Alsjeblieft, laat me blijven! Ik zal je helpen met sparen en ik zal helpen het huis op te knappen en ik zal al mijn huishoudelijke taken doen, alsjeblieft, Harry!’

Harry voelde zich opzwellen van trots en liefde. Misschien begreep ze het eindelijk. Misschien had hij het heft al heel lang geleden in handen moeten nemen. Aan de andere kant geloofde hij er niets van dat ze nu plotseling in de ideale huisvrouw veranderd was. ‘Rebecca, ik wil dat je begrijpt dat ik je voortaan een pak op je blote billen zal moeten geven als je weer ongehoorzaam bent of een dergelijke stunt uithaalt’.

Ze verstrakte even, maar zei aarzelend, ‘Ja, dat weet ik. Maar ik zal niet nog eens zoiets uithalen, dat beloof ik’. Ze voelde hoe zijn sterke armen haar nog steviger omhelsden. Hij taste omlaag en kneep voorzichtig in haar billen. Ze kromp ineen van de pijn, maar maakte zich niet van hem los. Ze voelde zich geliefd en beschermd toen ze samen het huis inliepen en de deur achter zich sloten.

De volgende dag pakte Rebecca alles opnieuw in. De meeste porseleinen beeldjes werden weer ingepakt. Ze pasten bij nader inzien toch niet zo in het interieur. Ook werden de poppen de meeste schoenen weer ingepakt. Harry had besloten dat hij de meeste van zijn boeken naar de praktijk zou overbrengen en Rebecca hield alleen de drie die ze nog niet gelezen had. Bovendien had ze de meeste huishoudelijke taken gedaan en was bijna klaar met het strijken van de kleren die ze avond tevoren te drogen had gehangen. Even stopte ze om de koekjes in de houtoven van het fornuis te bekijken. Ze waren bijna klaar. Er was voldoende water in huis en de vloer was netjes geveegd en gedweild en het vuur brandde behaaglijk. Ze keek om zich heen om te kijken of ze niet iets vergeten was, toen ze een brandlucht rook. Ze keek naar het vuur, maar kon daar niets anders ontdekken dan de houtblokken die ze er eerder op gelegd had.

Rebecca draaide zich in de richting van de deur, toen haar maag zich bijna omdraaide toen ze zich realiseerde dat ze het hete strijkijzer op de mouw van één van Harry’s hemden had laten staan. Ze pakte hem op en zette hem op de metalen standaard. Op het witte katoen was een grote, zwarte brandplek zichtbaar. Rebecca vervloekte zichzelf voor deze grote domheid en vroeg zich af wat Harry zou doen als hij zijn shirt zo zou zien. Ze wist zeker dat hij behoorlijk boos zou zijn. Nu had hij nog maar drie hemden die hij op zijn werk zou kunnen dragen. Ze voelde de waterlanders opkomen en wreef over haar nog steeds pijnlijke billen, toen ze zich probeerde voor te stellen wat er zou volgen. Ze staarde naar het vuur en greep toen impulsief het shirt en gooide het in het vuur. Ze keek tevreden toe hoe het in vlammen opging. Nu zou Harry er nooit achterkomen. Als ze er maar voor zorgde dat er altijd schone overhemden in de kast lagen, zou hij er nooit achterkomen dat er eentje miste. Ze ruimde het strijkijzer en de strijkplank op en ging het eten aan de slag. Net toen het eten klaar was, kwam Harry binnenstappen.

._ooo0000000ooo_.

Rebecca liep naar hem toe en gaf hem een dikke knuffel. ‘Ik heb je gemist’, fluisterde ze in zijn oor. Ze voelde hoe ze de kriebels kreeg, toen ze aan de afgelopen, gepassioneerde nacht terugdacht. Hij had knapper en sterker dan ooit geleken en ze hadden zo’n buitengewone ontlading beloofd, dat ze helemaal uitgeput in slaap gevallen waren en tot laat in de ochtend doorgeslapen hadden. Rebecca sprong op uit bed en begon zijn ontbijt en lunchpakket klaar te maken, terwijl hij zich schoor en aankleedde. Ze duwde hem het lunchpakket in de hand en met een dikke kus deed ze hem uitgeleide. Ze vroeg zich af hoe hij de lunch die ze voor hem klaargemaakt had, zou vinden. Alsof hij haar gedachten kon lezen, zei hij, ‘De lunch was uitstekend. Dankjewel, liefje’.

‘Graag gedaan, Harry’. Ze keek hem stralend aan, blij met het compliment. ‘Het eten is klaar, kom je aan tafel?’ Hij knikte en zijn haastte zich om alles op tafel te zetten. Ze had wederom ham klaargemaakt, maar deze keer met gebakken aardappelen en spruitjes. Harry smulde.

Rebecca deed de afwas en Harry droogde af. Daarna gingen ze aan tafel zitten om te kaarten en fantaseerden over het huis dat ze ooit gingen bouwen. Toen ze naar bed gingen, legde Harry zijn kleren voor de volgende dag alvast klaar. Daar had Rebecca niet op gerekend. Daar was tot nu toe geen ruimte voor geweest. Met alle dozen was de kleine slaapkamer vol geweest. Hij hing een overhemd en een broek over de stoel in de hoek van de kamer, en deed schone sokken in zijn schoenen. Hij rommelde nog wat in de ladekast terwijl Rebecca haar nachthemd aantrok. Ze bevroor toe ze hem hoorde zeggen, ‘Dat is vreemd. Ik heb nog maar drie witte overhemden. Verdomme! Ik vraag me toch af waar die andere gebleven is’.

‘Weet je het zeker, Harry? Ik heb gister alles gewassen, zoals je gevraagd had’.

‘Ja. Hier is één, eentje heb ik gister in de was gedaan en ik heb er één aan. Er stond een groot vraagteken op zijn gezicht te lezen.’Misschien heb ik hem ergens opgehangen’. Hij liep naar de andere kamer en keek onder de jassen die tegen de wand hingen. Toen hij terug was in de slaapkamer ging hij op de rand van het bed zitten. ‘Kun jij herinneren dat je dat hemd gezien hebt? Hangt het nog op de waslijn?’

‘Nee Harry, ik heb hem niet gezien’.

‘Nou ja, het is maar goed dat we morgen stoffen gaan kopen; je kunt dan een paar nieuwe voor me maken’.

Rebecca besloot maar meteen het hoge woord eruit te gooien. ‘Um, Harry…Ik heb geen idee hoe ik overhemden zou moeten naaien’.

‘Wat? Heb je nooit geleerd hoe je kleren moet maken?’

‘Nee’. Ze staarde naar de vloer en voelde zich plotseling erg nutteloos.

Harry zuchtte, en zei, ‘Nou ja, dan zullen we gewoon een paar overhemden aan moeten schaffen. En jij kunt op les gaan bij één van de naaisters in het dorp. Ik zal eens informeren of er ergens cursus gegeven wordt. Het geld dat we daaraan kwijt zijn zal een goede investering op lange termijn zijn.

Rebecca glimlachte. Dat zou betekenen dat ze de komende tijd veel vaker met hem naar het dorp zou gaan. ‘Dankjewel, Harry’.

‘Niets te danken’. Hij glimlachte terug en stond op om het vuur nog eens op te porren. Rebecca ging liggen en trok de dekens hoog op en wachtte op de terugkeer van Harry. Het leek of hij erg lang weg was en toen hij uiteindelijk terugkwam had hij de olielamp bij zich, die hij op het nachtkastje zette. Ze keek toe hoe hij zijn kleren oppakte van de stoel in de hoek van de kamer en ze voorzichtig op het bed neerlegde. Vervolgens trok hij de stoel aan en ging erop zitten. Het hart van Rebecca ging harder slaan toen ze het ritueel herkende. ‘Hij kon toch van niets weten?’

‘Rebecca’. Oh God, hij wist het! Hoe is hij het te weten gekomen? Ze ging rechtop zitten en bleef de vermoorde onschuld spelen.

‘Wat?’ Ze probeerde over te komen alsof ze in verwarring was.

‘Ik heb het vuur opgepord. Raad eens wat ik in de as aangetroffen heb?’

‘Um…um…ik heb geen idee!’ Ze trok haar knieën beschermend tegen haar borst.

‘Een aantal knopen. En een klein stukje geblakerd wit katoen’. Het hart klopte in haar oren toen ze zijn woorden hoorde. ‘Heb jij enig idee hoe die daar gekomen zijn?’

‘Um…ik heb geen idee’, bleef ze ontkennen. Het hemd zou er immers ingevallen kunnen zijn? Hoe zou hij kunnen bewijzen dat ze het erin gegooid had?’

‘Kom hier, Rebecca’. Lieve help, hij ging haar werkelijk opnieuw een pak op haar bips geven! En haar billen deden nog zeer van de vorige avond! Ze schudde langzaam met haar hoofd en durfde zich niet te bewegen. ‘NU, Rebecca’. Zijn boze stem verraste haar. Ze kam overeind, niet langer in staat hem ongehoorzaam te zijn. Verdoofd wankelde ze naar hem toe en probeerde haar evenwicht te houden toen hij haar plotseling bij haar arm greep en haar voorover over zijn schoot trok. Hij deed haar nachthemd omhoog en ze voelde de koude lucht op haar blote huid. Ze jammerde klagend en tranen sprongen in haar ogen. Ze staarde naar de vloer die zich enkele centimeters onder haar bevond.

‘Laten we eens kijken of we je geheugen op kunnen frissen’. Met deze woorden begon hij haar hard en snel op haar bips te slaan. Haar lichaam vulde zich met pijn terwijl ze stribbelde om los te komen en huilde en smeekte om het te laten stoppen.

KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! ‘Nee, alsjeblieft stop! AUWW!  AUWW! Alsjeblieft! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! Harry had geen medelijden met haar. Hij was erg boos omdat ze tegen hem gelogen had over het overhemd. Hij kon niet aan een dergelijke leugen voorbij gaan, vond hij. Hij bleef haar op haar billen slaan tot zijn hand gloeide en haar bips zo rood was als een overrijpe tomaat en haar huilen bijna incoherent werd en ze over zijn schoot kronkelde.

‘Weet je het nu weer?’ Harry hield even op met slaan en wachtte op een antwoord. Alles wat hij te horen kreeg waren haar snikken. Hij liet een volgend salvo aan harde klappen neerdalen en wachtte toen weer even. ‘Nou?’

‘Ja! Ja, ik herinner het me weer!’ Ze huilde hartverscheurend, maar hij voelde geen medelijden.

‘Wat is er met mijn overhemd gebeurd?’ Ze hoorde zijn boze, strenge stem alsof hij heel ver weg was.

‘Ik heb het verbrand!’ Hij liet zijn hand opnieuw op haar bips neerdalen.

‘Ja, dat weet ik. Maar waarom in ’s hemelsnaam?’

‘Ik heb het per ongeluk verbrand toen ik het aan het strijken was. Ik wilde niet dat je het te weten zou komen en daarom heb ik het in het vuur gegooid!’ Ze hield op met huilen en begon te snikken. Op de één of andere vreemde manier was ze opgelucht dat hij de waarheid kende.

‘Harry had al gedacht dat het zoiets zou zijn. ‘Weet je Rebecca, ik zou je helemaal niet gestraft hebben voor een dergelijk ongelukje’.

Haar hoofd schokte van verbazing. ‘Zou je dat niet gedaan hebben?’

‘Natuurlijk niet. Ongelukken gebeuren. Tja, als het nu het tweede of derde overhemd dat je verbrand zou hebben, dan zou ik je gestraft hebben wegens onachtzaamheid, maar één keer is niet een reden om te straffen’. Rebecca vervloekte zichzelf dat ze zo stom geweest was. ‘En’, vervolgde hij, ‘als je het me gewoon had laten zien, dan had ik het naar één van de naaisters hebben kunnen brengen om er een nieuwe mouw in te laten zetten’. Rebecca begon weer te huilen toen ze zich realiseerde dat ze heel stom had gedaan. ‘Maar je hebt besloten erover te liegen. En liegen is iets wat flink bestraft moet worden’. Ze begon te beven in de overtuiging dat als hij door zou gaan met slaan, ze dood zou gaan van de pijn. Maar hij gaf haar nog tien harde klappen en trok haar vervolgens overeind.

Ze strekte haar armen naar hem uit. Ze wilde dat hij haar vast zou houden. Maar hij schudde zijn hoofd. Hij trok haar nachthemd over haar hoofd, en wees naar de hoek van de kamer. ‘Ga in de hoek staan en denk maar eens na over wat je gedaan hebt!’ Ze haastte zich naar de hoek en drukte haar gezicht tegen de ruwe planken van de wand. Ze reikte naar achter en begon haar gloeiende bips te wrijven, maar Harry snauwde dat ze van haar billen af moest blijven. Ze begon opnieuw te huilen, maar bleef zo stil mogelijk staan. Het was zo vernederend om naakt in de hoek te moeten staan en haar rode billen maakten dat ze zich belachelijk voelde. Uiteindelijk riep Harry haar naam.

‘Het is tijd voor het tweede deel van je straf’. Ze draaide zich naar hem om, de tranen liepen nog steeds over haar wangen. Ze wist dat ze het deze keer niet kon voorkomen. Hij had zijn riem in zijn hand en ze voelde zich nog banger dan de keer dat ze als klein kind in het bos verdwaald was.

‘Oh, alsjeblieft Harry, alsjeblieft, sla me niet met de riem!’ Maar ze wist dat ze hem ondanks haar smeekbedes, deze keer niet tegen kon houden. Ze liep snikkend naar het bed en boog zich langzaam voorover. Hij trok haar weer overeind, maar alleen om een kussen op de rand van het bed te leggen.

‘Ga over dit kussen liggen. Ik wil je billen hoger’. Ze liet een klagend geluid horen, terwijl ze bevend de eerste klap afwachtte.

KLETS! De riem brandde op haar huid en liet een brede rode streep achter over beide billen. Harry raakte iets van zijn vastberadenheid kwijt toen Rebecca in het beddengoed gilde. Ze sprong overeind en hield haar billen met beide handen beet. Hij gooide de riem op het bed en pakte haar bij haar schouders om haar te dwingen hem aan te kijken. ‘Rebecca! Kijk me aan’ Ze keek angstig naar hem op. “Je gaat opnieuw over het kussen liggen en je denkt eens goed na over wat je gedaan hebt. Ik wil dat je dit voorlopig niet zult vergeten, want ik wil dat dit niet nog eens nodig is!’ Ze hield op met op en neer springen en ontspande een beetje. ‘Je zult nooit, nooit weer tegen me liegen en op deze manier zal ik je dat bijbrengen’. Ze keek beschaamd en haar angst vloeide langzaam weg. ‘Ik zal je nog vier kletsen met de riem geven en na iedere klap bied je je verontschuldigingen aan en zeg je dat je nooit weer tegen me zult liegen. Is dat duidelijk?’ Ze knikte en de tranen begonnen weer te stromen. Hij duwde haar weer voorover en hief de riem omhoog.

KLETS! Rebecca spande haar spieren en gilde weer in het beddengoed. Maar deze keer bleef ze liggen. Na een poosje slaagde ze erin te zeggen, ‘Het spijt me dat ik tegen je gelogen heb, Harry…en ik zal het nooit, nooit weer doen! KLETS! De riem kwam opnieuw neer. Dit keer op de bovenkant van haar dijen en weer gilde ze. ‘Het spijt me…’, snikte ze. ‘Ik zal nooit weer tegen je liegen, dat beloof ik’. KLETS! Rebecca huilde deze keer alleen maar en het duurde even voor ze zich hersteld had. Uiteindelijk zei ze zacht, ‘Het spijt me Harry, het spijt me echt. Ik beloof je dat ik niet weer tegen je zal liegen….’ KLETS! Harry trok haar overeind en ging op het bed zitten. Hij drukte haar stevig tegen zich aan. Ze huilde, ‘Het spijt me. Ik zal nooit weer tegen je liegen!’

Hij wreef over haar rug en fluisterde, ‘Shhh. Het ergste is voorbij. Wanneer we helemaal klaar zijn, zal ik je weer net zo vertrouwen als ik van tevoren deed en zal ik alles wat je tegen me zegt voor waar aannemen’. Rebecca keek hem door haar tranen aan en realiseerde zich dat het vertrouwen dat geschaad was, weer helemaal hersteld was. Plotseling realiseerde ze zich waarom dit de enig juiste manier was. Hij stond op, pakte haar nachthemd en hielp haar het aan te trekken. Vervolgens pakte hij haar bij haar hand, nam de olielamp op en trok haar mee naar de andere kamer. Hij liet haar op de harde houten stoel bij de tafel zitten. Hij gaf haar een zakdoek aan en ze veegde haar tranen weg. Toen legde hij zijn pen, de inktpot en een groot vel papier op de tafel. ‘En nu ga je strafregels schrijven, ‘Ik zal nooit meer liegen’, tweehonderd keer. Als je meer papier nodig hebt kun je me roepen en zal ik meer voor je pakken. Maar ik hoop dat je het op dit vel kunt houden. Ik verwacht dat je netjes zult schrijven’.

Rebecca staarde hem met ongeloof aan, maar doopte de pen in de inktpot en begon te schrijven. Harry ging aan de andere kant van de tafel zitten en begon te patiencen. Af en toe keek ze stiekem haar hem, hopend op mededogen, maar zijn gezichtsuitdrukking bleef streng. Het duurde meer dan een uur en ze had kramp in haar vingers toen ze eindelijk klaar was.

Ze legde de pen weg en deed de dop op de inktpot en legde het vel papier voor Harry op de tafel neer. Haar bips brandde nog steeds toen ze voor de zoveelste keer ging verzitten op de harde stoel. Harry maakte eerst zijn spel af voor hij het papier oppakte om het te bekijken. Ze had de zinnen genummerd en dus was het gemakkelijk om te controleren dat ze gedaan had, wat hij haar opgedragen had. Harry stond op en pakte de olielamp en liep naar de slaapkamer. Hij zette de lamp weer op het nachtkastje. Vervolgens liep hij naar zijn gereedschapkist en pakte een hamer en een spijker en spijkerde het papier boven het hoofdeinde van Rebecca tegen de muur. Ze bloosde van schaamte en vroeg zich af of het daar nog steeds zou hangen als haar familie hun zou komen bezoeken.

Harry zei haar dat ze op haar buik op bed moest gaan liggen. Ze deed wat hij haar vroeg, hoewel ze bang was voor wat mogelijk zou volgen. Hij haalde zijn dokterstas uit de andere kamer en deed haar nachthemd omhoog. Vervolgens begon hij haar billen in te smeren met een verzachtende zalf. Ze slaakte een zucht van verlichting toen de zalf wat van de pijn begon weg te nemen…

Twee weken later, zat Rebecca aan de tafel en ze naaide een kraagje voor één van Harry’s nieuwe overhemden. Haar kerstboom stond in de hoek van de kamer, versiert met kleurige linten. Er lagen twee pakjes onder, wachtend om die avond geopend te worden. Harry had met haar afgesproken dat ze de volgende dag naar haar ouders zouden gaan om daar kerst met hen te vieren. Ze glimlachte terwijl ze kleine steekjes in de stof maakte en terugdacht aan die dag, twee weken terug, toen Harry haar voor het eerst een pak op haar blote billen had gegeven. Hun liefde was nog gepassioneerder dan tijdens hun huwelijksnacht. Ze wist niet waarom, maar ze voelden zich eerder sterker tot elkaar aangetrokken dan dat dit minder werd naar mate de tijd verstreek. Ze had inmiddels nog twee keer een pak op haar bips gehad sinds die afschuwelijke nacht dat ze tegen hem gelogen had, maar deze waren een stuk milder geweest. Ze had het fijn gevonden voor hem te koken. Het huishouden ging haar steeds gemakkelijker af en ze hoefde er niet meer dan een paar uur per dag aan te besteden. Ze waren twee keer inkopen wezen doen in het dorp en ze had zelf een mooi kerstcadeau voor hem gemaakt.

Later die avond had Harry het verhaal uit de bijbel voorgelezen van de baby van Maria en Rebecca had op de grond aan zijn voeten zitten luisteren. Vervolgens hadden ze elkaar een cadeautje gegeven. Harry had toegekeken hoe de hare had opengemaakt en had geglimlacht toen hij zag hoe blij ze was met het porseleinen beeldje dat hij voor haar gekocht had. Ze zette het in het midden op de schoorsteenmantel en had het van diverse kanten bewonderd.

Vervolgens had zij toegekeken hoe hij zijn cadeautje had geopend. Hij haalde het papier er netjes vanaf en vouwde het op. Ze keek naar het papier op de vloer dat ze van haar eigen cadeau had afgescheurd en pakte het op. Hij opende de langwerpige doos en keek naar de gladgeschuurde, veertig centimeter lange, houten paddle waarop in sierlijke letters stond ‘Rebecca houdt van Harry’. Hij grinnikte en pakte hem uit de doos en liet zijn vingers langs de gladde randen glijden. Rebecca wachtte nog even en sprong overeind toen ze zijn ogen zag glinsteren. Ze rende naar de andere kant van de tafel en hij rende achter haar aan tot hij haar te pakken kreeg. Hij legde haar over de knie en gaf haar een voorproefje terwijl zij giechelde en over zijn schoot kronkelde, terwijl ze halfslachtige pogingen deed om weg te komen. Die nacht bedreven ze verschillende keren de liefde, en probeerde Harry zijn kerstcadeautje voor de tweede keer.