‘Kijk, zo mag ik het zien!’ Britt stapte binnen, op haar hielen gezeten door de cameraman en zette de tas met het logo van ‘Monique’s boetiek’ op de tafel naast de bank. ‘Het huis stinkt gelukkig niet meer naar bedorven voedsel. Sterker nog, ik ruik dat het eten opstaat’.

Gerben haastte zich uit de keuken. ‘Ik kook altijd op dinsdag’, zei hij koeltjes.

‘Je had je de moeite wel kunnen besparen’, zei ze. ‘Ik heb bij restaurant ‘de Flamengo’ al wat gegeten en heb niet echt honger meer’. Britt trok haar mantel uit en gooide deze op de bank. Het spreekt voor zich dat ik na mijn inkopen nauwelijks nog geld over had om ergens een hapje te gaan eten en een taxi naar huis te nemen. Ik had nog precies tien euro over toen ik de taxichauffeur betaald had en omdat ik in een gulle bui was, heb ik die maar als fooi gegeven’.

Gerben dwong zichzelf kalm te blijven. ‘Tja, ik ben bang dat ik het geld van je taxirit en maaltijd kwijt ben, maar morgen ga je naar de winkel om je kleren terug te brengen en het geld terug te vragen. Ik ben Philip niet. Ik heb het geld niet om zulke dure kleren te kopen en wanneer ik dit wel had, dat zou ik mijn vrouw nooit toestaan 800 euro in één keer over de balk te smijten’.

‘Je bent inderdaad Philip niet’, zei ze, terwijl ze op de bank neerplofte en haar benen over elkaar sloeg. ‘En het spijt me je teleur te moeten stellen, Maar ‘Monique’s boetiek’ is geen C&A. Je kunt daar niets terug brengen. En zelfs al zouden ze het doen, ik ben niet het type vrouw die dingen terugbrengt die ze mooi vindt’.

‘Je bent het type vrouw die steelt’, zei Gerben.

‘We zijn deze week getrouwd, schatje’, zei Britt. ‘Dat houdt in dat alles wat van jou is, ook mij toebehoord, inclusief je zogenaamde appeltje voor de dorst’.

Gerben liet een stilte vallen. ‘Hoe weet jij dat dit geld mijn reserve voor noodgevallen is?’

Britt sloeg haar hand voor haar mond en deed of ze heel verbaasd was. ‘Oh, je zult het niet geloven, maar ik kwam Philip en Kitty tegen bij Monique. Hij had haar meegenomen daar naar toe, om haar te laten zien hoe je een vrouw hoort te behandelen. Ik kon het dus niet laten haar het goede nieuws te vertellen’.

‘Welk goede nieuws?’ Gerben voelde een enorme weerzin opkomen.

‘Het goede nieuws over de vooruitgang en hoe je me gul geld gegeven hebt om te gaan shoppen’. Ze hield zich even stil om haar woorden te laten bezinken.

‘Gek genoeg, leek ze er niet eens blij mee. Het leek zelfs wel of ze ieder moment in tranen kon uitbarsten’.

Gerben gooide de ovenwant die hij in zijn hand had boos op de grond. ‘Als ze om die gemene leugen moest huilen, dan is dat omdat Kitty zich heel veel ontzegd heeft om geld uit te sparen zodat ik mijn eigen bedrijf zou kunnen beginnen. Ze is niet een vrouw die op uiterlijk vertoon gesteld is, maar ik weet dat ze soms iets niet doet, waar ze het liever wel zou doen. Voor ons. Voor mij. De gedachte dat ik haar mogelijk verraden heb, heeft haar natuurlijk veel pijn gedaan’.

‘Oh, wat gevoelig!’, zei Britt en deed of ze een traantje wegpinkte. ‘Als ze verdrietig is, dan is dat omdat haar echtenoot een klootzak is’.

‘Ok, ik stop hier mee’, zei hij terwijl hij naar de telefoon liep. ‘Wat is jullie telefoonnummer, Britt? Ik zal Kitty bellen en haar uitleggen hoe het in elkaar zit’.

Britt draaide zich naar Gerben, en zette haar elleboog op de leuning van de bank. ‘We hebben een geheim nummer’, zei ze. ‘En het is niet de bedoeling dat ik dat nummer zomaar aan iedereen geef. Bovendien, in de huidige situatie is het helemaal niet de bedoeling dat we contact hebben met onze partners. Dat weet je best. Als je dat doet, zal het programma nooit uitgezonden worden’.

‘Wat kan mij het schelen dat het nooit uitgezonden wordt!’, zei Gerben. Vervolgens stopte hij en legde de telefoon neer. ‘Bij nader inzien zal ik nog even wachten. Ik wil wel dat het programma uitgezonden wordt. Ik wil dat het uitgezonden wordt zodat heel Nederland kan zien wat voor kreng je bent. Je zult voor gek staan’.

Hij draaide zich om en liep terug naar de keuken en negeerde Britt die als door een wesp gestoken van de bank overeind kwam. ‘Jij zult voor gek staan’, schreeuwde ze. ‘Jij en je mentaliteit uit de oertijd!’ Gerben hoorde het geluid van brekend glas en hoorde vervolgens gillen, ‘Jezus!’

Hij stormde terug, wees met een trillende vinger naar Britt. ‘Gooide jij ergens mee?’

‘En of ze dat deed’. De cameraman wees naar de vloer achter hem. ‘Ze smeet die vaas door de kamer en het miste mijn hoofd op een haar!’ Hij zette de camera uit. ‘Je bent niet goed bij je hoofd, jongedame. Ik heb het wel gehad met filmen voor vandaag’.

Hij gebaarde naar zijn collega. ‘Kom, Dirk, het is genoeg voor vandaag’. Hij schudde zijn hoofd toen hij langs Gerben liep. ‘Tot morgen, luitjes’.

Gerben en Britt zagen hoe de mannen vertrokken. Britt grijnsde en staarde naar haar vingernagels. Gerben wachtte tot hij hoorde hoe de auto wegreed voor hij het woord nam.

‘Het is meer dan genoeg geweest, Britt’, zei hij. ‘Ik heb er schoon genoeg van. Ik wil dat je Jan Willem belt en hem zegt dat hij je komt halen. Het houdt hier op’.

Voor het eerst vertoonde het gezicht van Britt tekenen van spijt, maar dit had weinig te maken met spijt van haar eigen gedrag. ‘Nee’, zei ze. ‘Ik wil niet stoppen. Ik wil dat dit programma uitgezonden wordt, anders wordt ik geen ster. Verwende meiden zijn in vandaag de dag. Kijk maar naar Paris Hilton! Door koppig en verwend gedrag te vertonen geef ik mijn visitekaartje af’.

‘Maar dan wel zonder mij’, zei Gerben en wees naar de telefoon’. Bel Jan Willem. Anders doe ik het!’

‘Nee!’, stampvoette Britt. ‘Ik ga niet! Ik blijf – je houdt het maar vol’.

Gerben wachtte even en leunde tegen de bank, alsof hij haar woorden tot zich door liet dringen. Toen hij weer naar haar keek, was zijn blik vastbesloten. “Goed dan’, zei hij. ‘Als je hiermee door wilt gaan, dan gaan we eerst eens wat afspraken maken’.

‘Dat is goed’, zei ze. ‘Wat wil je dat ik doe? Schoonmaken of iets dergelijks? Ik zal het doen. Allen niet als de camera’s draaien. Ik heb wel een image hoog te houden’.

‘Oh, je gaat inderdaad schoonmaken’, zei Gerben, ‘maar pas nadat je betaald hebt voor wat je allemaal gedaan hebt’.

‘Betalen? Hoe dan? Oh, wacht. Je wilt je geld zeker terug. Geen probleem hoor. Philip zal het je geven. Philip is steenrijk’.

Gerben schudde zijn hoofd. ‘Nee, Britt. Ik heb het niet over het geld. Je gaat op een heel andere manier betalen’.

Ze keek naar hem op en grijnsde. ‘Ik ga NIET met je naar bed’.

Nu was het de beurt aan Gerben om te grijnzen. ‘Ik heb het helemaal niet over seks. Ik wil niet met je naar bed, al bood je jezelf op een gouden schaal aan. Niet kwaad bedoeld, maar kenaus zijn niet bepaald mijn type’.

‘Hoe durf je’, siste ze.

‘Wat is er?’, vroeg hij. ‘Kun je je niet voorstellen dat je houding een gigantische turnoff is? Nou, dat is het’. Het gezicht van Britt werd rood van woede, maar ze slaagde erin zich te herpakken. ‘OK, hoe ziet de afspraak eruit?’

‘We spreken af dat ik je zal geven wat je waarschijnlijk al heel lang nodig hebt – iets dat je een les zal leren. We spreken af dat je over de knie gaat voor een ouderwets pak op je billen. Ik ga je een hard pak op je bips geven. En wanneer ik klaar met je ben dan zullen we het gaan hebben over je rol hier in huis. En mocht je nadien niet bereid zijn om met me te praten? Weet je wat ik dan ga doen?’

Britt was voor de verandering sprakeloos.

‘Dan geef ik je nog een pak slaag. En nog een keer. En nog een keer. Ik geef je net zolang op je billen tot je lesje geleerd hebt. Eerder zal ik niet stoppen. Je zult hiermee akkoord moeten gaan, Britt. Je zult hiermee akkoord moeten gaan, anders stop ik ermee. Ik tel tot tien en dan wil ik een antwoord, Eén…’

Even bewoog Britts mond, maar er kwam geen geluid uit. Gerben vond dat ze net een goudvis leek toen ze dat deed.

‘Ik ben geen kind!’, bracht ze tenslotte uit.

‘Twee!’

‘Dat is mishandeling! Je kunt niet van me verwachten dat ik daarmee akkoord zal gaan’.

‘Drie!’

‘Ik ben er van overtuigd dat we dit ook anders…’

‘Vier…’

‘Waarom luister je niet naar me!’ Britt spreidde met een wanhopig gebaar haar armen.

‘Vijf’.

‘Luister naar me’, herhaalde ze, dit keer schriller. ‘Houdt op met tellen!’

‘Zes…’

‘Dit is krankzinnig!’

‘Zeven…’

‘Kunnen we het er niet gewoon over hebben?’

‘Acht…’

‘Ik kan toch niet…’

‘Negen…’

‘GOED DAN!’ Britt sloeg haar armen over elkaar. ‘Goed dan, als je me maar niet te hard slaat’.

Gerben liep naar haar toe en pakte haar bij haar arm. ‘Je hebt hier geen inspraak in’, gromde hij en trok haar mee naar de bank.

‘Als je me zeer doet zal ik het tegen Philip en tegen Jan Willem zeggen’, zei ze.

‘Nee, dat zul je niet’, zei hij en ging op de bank zitten. ‘Dit zal tussen ons tweeën blijven; als je daar niet mee akkoord gaat, dan bel ik nu Jan Willem’.

‘Goed dan’, zei ze en stampvoette opnieuw. ‘Maar het is absoluut belachelijk!’

‘We zullen eens zien of je over een paar minuten nog steeds deze toon aanslaat’. Gerben trok haar over zijn knie.

‘Je hebt mazzel dat je niet echt mijn vrouw bent, want dan zou ik je een pak op je blote bips geven’.

Britt keek vol afschuw over haar schouder. ‘Sla jij je vrouw echt?’, vroeg ze.

‘Nou en of’, zei hij, ‘en omdat ik dit doe hoef ik niet bang te zijn dat ze me zo te kijk zal zetten als jij met Philip doet!’

‘Hoe durf je!’, snauwde ze, maar Gerben ging hier niet op in. In plaats daarvan liet hij zijn hand voor de eerste keer hard op de bips van Britt neerkomen.

‘Auw!’, gilde ze. ‘Dat doet zeer, jij grote klootzak!’ Haar handen vlogen naar achter om haar billen te beschermen.

‘Een grote klootzak, huh?’, vroeg Gerben en pakte haar dichtst bijzijnde arm en klemde deze tussen hun lichamen. De andere drukte hij tegen haar zij. ‘Je zult eens meemaken wat voor klootzak ik ben. En je zult er ook achter komen dat ik nog niet eens begonnen ben’.

‘Wat? Ga je me dan nog eens slaan?’

Gerben liet zijn hand hard neerkomen. ‘Ja, nog eens!’ Hij kletste op haar linkerbil. ‘En nog eens!’, zijn hand daalde nu hard op de rechter neer. ‘En nog eens!’

‘Stop! Ik haat je! Ik haat je!’, gilde Britt. Maar Gerben deed of hij haar niet hoorde. In plaats daarvan liet hij zijn hand een tiental keren neerdalen, waardoor het blondje hysterisch lag te gillen en driftig probeerde van zijn schoot te rollen. Hij stopte even om naar haar protesten te luisteren en om de pijn goed in te laten trekken voordat hij verder zou gaan. Hij benutte de pauze om haar eens goed de waarheid te zeggen.

‘Je bent een egoïstische, gemene vrouw, Britt. Het lijkt wel of je denkt dat het beledigen en vernederen van mensen een grappig spelletje is. Ik kan je zeggen dat dit niet zo is’.

Gerben trok haar beter over de knie en begon haar opnieuw te slaan. Deze keer vielen een stuk of tien klappen op de onderkant van haar billen, op de overgang naar haar benen. Toen hij het standje voortzette, moest hij boven haar klagende gehuil uitkomen.

‘Je sluit mensen van je af, Britt. Je zorgt dat ze zich ellendig voelen. En ik wed dat de enige die zich nog ellendiger voelt dan je partner, je zelf bent. Ik kan me niet voorstellen dat zo’n onaangenaam individu als jij, iemand die zich ten doel gesteld lijkt te hebben anderen ongelukkig te maken, gelukkig is met haarzelf. Of zie ik dat verkeerd?’

Toen ze geen antwoord gaf, liet hij zijn hand hard neerkomen op het midden van haar bips en liet haar gegil verstommen voor hij zijn vraag herhaalde.

‘Bij de les blijven, Britt, ik vroeg je iets. Heb ik gelijk?’

‘Laat me los’, snikte ze. ‘Alsjeblieft, laat me los’.

‘Niet als je mijn vraag niet beantwoord. Heb ik gelijk?’

Britt wurmde haar hand los, maar in plaats van deze naar haar billen te brengen, bedekte ze haar gezicht ermee. ‘Oh God, ja!’, snikte ze. ‘Ik ben helemaal niet gelukkig. En ik heb geen idee hoe dat komt’.

Gerben trok haar voorzichtig omhoog tot ze op zijn schoot zat – en tot zijn verrassing – in plaats van dat ze probeerde weg te komen, drukte ze haar gezicht tegen zijn borst en huilde zachtjes.

‘Ik weet wel waarom’, zei hij zachtjes. ‘Je bent losgeslagen, Britt. Je bent losgeslagen en weet niet meer hoe je bij moet remmen. Je hebt iemand nodig die je helpt. In onze relatie, doe ik dat voor Kitty. Je hebt het hard nodig dat iemand dat voor jou doet’.

Tot zijn verrassing ging ze niet tegen hem is, maar snikte zachtjes. ‘Philip is daar de man niet naar’, zei ze verdrietig.

‘Maak je hem daarom het leven zo zuur, Britt? Probeer je zijn aandacht te trekken?’

Britt begon opnieuw te huilen. ‘Ik weet het niet’, snikte ze. ‘Ik weet het echt niet. Ik wil helemaal niet dat het zo gaat. Echt waar niet. Het lijkt wel dat hoe meer hij me mijn gang laat gaan, hoe vervelender ik wordt’.

‘Je bent boos op hem’, zei Gerben.

‘Is dat zo?’

‘Ja en je werkt hem tegen. Dat moet je niet doen, Britt. Je moet met hem gaan praten als je weer thuis bent. Je moet Philip laten weten dat het OK is als hij de rol van de man op zich gaat nemen’. Hij wachtte even. ‘Is dat wat je wilt?’

Britt stond op van zijn schoot en wreef over haar billen. ‘Als dat betekent dat hij me een pak slaag zal geven. Zoals jij dat gedaan hebt, dan weet ik het zo net nog niet’, zei ze. ‘Maar aan de andere kant, weet je wel hoelang het geleden is dat ik een potje gehuild heb? Waarom dan ook? Hoelang het geleden is dat ik…’ Ze stopte, ze kon de goede woorden niet vinden.

‘… me overgegeven heb?’, vulde hij aan.

Britt knikte. ‘Kan ik je wat zeggen? In vertrouwen?’

‘Ja hoor’.

‘Ik heb wel eens gedroomd dat Philip deed wat jij daarnet gedaan hebt. Iets in me heeft altijd gewild dat hij deed wat jij gedaan hebt’. Nieuwe tranen liepen over haar gezicht. ‘Toen je me een pak op mijn billen gaf, en ik zei dat ik je haatte, dat meende ik niet. En weet je wel waarom?’

Gerben schudde zijn hoofd.

‘Omdat je me het enige gaf, wat ik nooit van mijn man gekregen heb. Je gaf me je kracht. In alle jaren dat we getrouwd zijn, heeft Philip me nooit tegengesproken…’Haar stem brak.

‘Omdat te laten gebeuren, moet je hem de kans ook geven’, adviseerde Gerben.

‘Ik weet het’, zei Britt.

Ze keken elkaar enige tijd zwijgend aan.

‘Ik ben doodop’, zei ze. ‘Vind je het vervelend als ik naar bed ga?’

‘Nee hoor’, zei Gerben. ‘Maar je moet eerst die kapotte vaas nog wel even opruimen’.

‘Kan dat niet tot morgen wachten?’, jammerde ze.

Gerben schudde zijn hoofd. ‘Dat zou wel kunnen, maar dat doen we niet’. Hij wees in de richting van de keuken. ‘Daar is een veger en blik’.

Britt ging er niet tegen is. Met haar blik naar beneden gericht, liep ze naar de keuken en deed wat haar gezegd is. Even later verscheen ze met veger en blik. Ze raapte de grote stukken van de vaas op en veegde zorgvuldig de kleine scherfjes in het blik. Hij kon zien aan de manier waarop ze bewoog dat haar billen nog steeds pijn deden, maar hij was niet van plan haar te zeggen dat dit morgen waarschijnlijk nog steeds het geval zou zijn.

Hij vroeg zich af of de boodschap zou blijven hangen. Gerben wist genoeg van spanking om te weten dat de endorphine die door de pijn vrijgekomen was, Kitty altijd een goed gevoel gaven en zorgde dat ze zich klein voelde. In het begin van hun huwelijk was ze een stuk koppiger geweest. Haar reactie had veel geleken op die van Britt nu. Maar ze was het ook altijd snel vergeten en hij moest haar al snel weer over de knie leggen om haar geheugen op te frissen.

Hij twijfelde er niet aan dat Britt de waarheid vertelde, toen ze zei dat ze er naar verlangde dat Philip eens wat daadkrachtiger was. Maar hij was bang dat ze nog wat naïef ten opzichte van huiselijke discipline stond. Het was geen wondermiddel en zonder consequentheid van de kant van haar partner, zou ze heel snel in oud gedrag terugvallen maar dan in nog heviger vorm als hij haar niet gaf wat ze nodig had, een flink pak op haar billen.

Hij maakte zich zorgen dat Philip niet in staat zou zijn daaraan te voldoen en dat Britt steeds meer uit de band zou springen. Hij hoopte dat haar partner de uitdaging zou aangaan, niet alleen voor het bestwil van zijn vrouw, maar ook vanwege zijn eigen gezondheid.