Gerben De Vries stond de blonde vrouw, die op zijn bank zat, te bestuderen en vroeg zich af wat hem allemaal te wachten stond. Als het Kitty betrof, dan zou hij het wel weten. Hij zou haar over de knie leggen, haar jurk omhoog schuiven en haar een pak op haar bips geven, totdat ze haar hautaine houding zou laten varen. Maar Britt was de vrouw van iemand anders, en hoewel een flink pak billenkoek de kijkcijfers flink omhoog zou jagen, was hij er van overtuigd dat de producenten het ten stelligste af zouden keuren.

Wanneer Gerben Kitty een pak op haar billen gaf, was het een soort laatste redmiddel geweest, nadat alle andere manieren gefaald hadden. Na een huwelijk van zes jaar, kende Kitty de voordelen van het toegeven aan deze andere manieren. Het was duidelijk dat het Britt geen zier kon schelen.

‘Ik heb het je gezegd’, zei ze. Ze was haar nagels aan het vijlen en keek naar Gerben omhoog. ‘Het kan me niet schelen dat het woensdag is. Ik ga niet in de keuken staan, wat voor dag het ook is. Laat maar iets bezorgen’.

‘Hier gelden hele andere regels, Britt’, liet hij haar weten. ‘We moeten op de kleintjes letten. We gaan alleen in het weekend of bij speciale gelegenheden uit eten of laten iets bezorgen’.

‘Ik ben hier’, zei ze. ‘Beschouw dat maar als een speciale gelegenheid’.

‘Nee, sorry, kunnen we niet aan beginnen’, zei Gerben, terwijl hij naar de keuken liep. Hij kwam terug met een schort en gooide die naar haar toe.

‘Wat is dit?’, vroeg ze, terwijl ze met een vieze blik de schort aan één vinger bungelend voor zich uit hield.

‘Een schort’, antwoordde Gerben, terwijl hij zijn best deed zijn lachen in te houden. Britt keek hem met een blik vol ongeloof aan, alsof hij haar een Burka had toegeworpen. ‘Die is bedoeld om er voor te zorgen dat je geen vlekken in je jurk maakt, terwijl je een maaltijd voor ons klaar maakt’.

Britt hield de schort voor zich uit en glimlachte flauwtjes. ‘Dat heb ik al gezegd. Ik ga niet in de keuken staan. Ik verdom het. Punt’. Ze liet de schort op de grond vallen en richtte haar aandacht weer op haar nagels.

Gerben staarde haar een poos aan. ‘Goed dan’, zei hij. ‘We laten iets bezorgen’.

Britt keek op en grijnsde. ‘Geweldig’, zei ze. ‘Hij is in staat iets te leren’.

Gerben liep naar de andere kamer en pakte de telefoon, terwijl Britt de televisiezenders begon af te zappen. Ondertussen voorzag ze de beelden die ze zag van commentaar omtrent het zenderaanbod en de beeldkwaliteit.

Gerben trok zich terug in zijn studeerkamer en deed de deur achter zich dicht. De camera’s bleven op Britt gericht. Hij was blij dat ze hem niet volgden, hij had even tijd voor zichzelf nodig. Het schoot hem in gedachten hoe hij niet zolang geleden Kitty had laten weten, dat zij verzaakte te laten merken hoezeer ze haar relatie waardeerde; op dit moment bedacht hij zich dat hij zich er eveneens schuldig aan maakte.

Hij was streng voor Kitty, wist hij, maar ze moest dan ook van ver komen. Gerben kon zich nog goed herinneren dat hij zijn vrouw voor het eerst een pak op haar blote billen gaf. Het was nog aan het begin van hun relatie en hij had haar betrapt dat ze een sigaretje stond te roken toen hij haar bij haar werk ophaalde. Roken was een serieuze zaak voor Gerben; hij had een paar jaar eerder zijn favoriete oom aan longkanker verloren en had Kitty laten weten dat hij roken ten strengste afkeurde.

‘Ik probeer ook wel te stoppen’, had ze gezegd.

‘Proberen is niet genoeg’, had hij geantwoord. ‘Je doet het gewoon niet. Basta’.

‘En als ik het wel doe?’ Gerben had het gevoel dat ze hem aan het uittesten was.

‘Als je het toch doet, dan leg ik je over de knie en geef je een pak op je billen tot je er spijt van hebt dat je zelfs maar naar een pakje sigaretten gekeken hebt’.

‘Ja hoor!’, had ze gezegd en hem een afscheidskus gegeven. Toen hij even later zag hoe ze nog een trekje nam voor ze hem weggooide en bij hem in de auto stapte, dacht hij dat ze hem uitdaagde. Gerben hield van Kitty en wilde zijn leven graag met haar delen, maar voor het zover was, moest haar eerst eens duidelijk gemaakt worden, dat hij hier geen grapjes over maakte.

Dus in plaats van dat hij naar haar huis reed, reed hij naar een rustig plekje voor hij Kitty beval uit te stappen.

‘Waar zijn we…?’, begon ze.

‘Had ik niet gezegd dat ik niet wilde dat je rookte?’, vroeg hij.

‘Je zei dat je het niet wilde hebben, maar –-’ Verder kwam ze niet. Gerben trok haar mee naar de achterkant van de auto, ging zitten en begon zijn belofte in te lossen. Kitty lag over zijn schoot te worstelen, maar ze was geen partij voor haar sterke vriendje. Gerben kon zich nog steeds herinneren wat ze aan gehad had – Roze hotpants – en hoe het eruit gezien had nadat hij deze over haar satijnen witte onderbroekje naar beneden geschoven had. Kitty had zich doodgeschaamd – niet alleen maar omdat ze een pak op haar billen gekregen had, maar omdat dit gebeurd was op een plek waar anderen het hadden kunnen zien. Maar Gerben was vastbesloten, hij negeerde haar protesten die overgingen in luidkeels gejammer terwijl hij haar krachtig op haar slechts in haar onderbroekje gehulde billen sloeg.

Toen hij haar nadien thuis bracht, weigerde ze met hem te praten. In plaats daarvan wierp ze hem af en toe een pruilende blik toe, die hij op zijn beurt negeerde. Toen hij haar bij haar flatje afzette had hij haar er nog aan herinnerd dat ze de volgende avond naar de film zouden gaan. Het antwoord van Kitty bestond eruit dat ze uit de auto stapte en de deur keihard dichtsloeg.

‘Daar zou het wel bij blijven’, had Gerben gedacht. Uit de reactie van Kitty dacht hij te kunne concluderen dat ze hem niet weer wilde zien, maar de volgende avond zat ze helemaal uitgedost op hem te wachten. Geen van beiden begon nog over het pak slaag, maar het viel Gerben op dat ze tijdens de film, die verre van romantisch was, zijn hand vasthield en dicht tegen hem aan kroop.

Later leidde de afscheidszoen tot een uitnodiging tot hun eerste seksuele avontuur. Kitty was heel erg aanhankelijk.

Natuurlijk wisten ze beiden dat de manier waarop Gerben omging met haar nukken, uitvoerig besproken zou moeten worden. Hij was blij dat ze, nadat haar boosheid gezakt was, toegaf dat ze zich eigenlijk heel lekker voelde bij de manier waarop hij het initiatief nam. ‘Ik heb iemand als jou aan mijn zijde nodig’, zei ze terwijl ze blozend de andere kant op keek. ‘Ik heb zelfs altijd over een man als jij gedroomd. Ik dacht dat ze niet zouden bestaan’.

Ze spraken dus af dat Gerben de leiding zou nemen in hun relatie en als Kitty over de schreef zou gaan, dan zou ze een flink pak op haar blote bips krijgen. Het had lange tijd goed gewerkt. Tot vorig jaar. Kitty begon steeds meer te protesteren tegen een pak slaag en had zich zelfs een paar keer hevig verzet. Gerben die zich bewust was van de invloed die de discipline op hun relatie had, had zijn vrouw eraan herinnerd dat hij haar alleen maar over de knie legde voor haar eigen bestwil, en dat ze geen dingen zou doen die hun relatie zou ondermijnen. Maar ze werd steeds onrustiger en vroeg zich steeds vaker af hoe het zou zijn als haar partner veel minder rechtlijnig zou zijn.

Maar zelfs op haar meest slechte dagen kon Kitty niet in de schaduw staan van de egoïstische Britt en Gerben begon zich te realiseren dat Kitty een stuk gehoorzamer was dan hij had willen erkennen. Het drong tot hem door dat er veel mannen waren die onder de plak van hun vrouw zaten. Van een stevig pak slaag, zou Britt flink opknappen, wist hij uit ervaring. Maar helaas was dit geen optie.

De deurbel ging en vanuit zijn kantoor riep Gerben naar Britt dat ze open moest gaan doen.

‘Ik ben druk bezig. Doe het zelf maar!’, schreeuwde ze terug.

Gerben legde zijn pen neer en liep maar de deur om open te doen, de grijnzende blikken van de cameramensen negerend. Het was de bestelling van de chinees.

‘Babi Pangang met bami, een portie saté en een tomatensoep voor familie De Vries’?, vroeg de jongen. ‘klopt’, zei Gerben en gaf hem een briefje van twintig. ‘Laat de rest maar zitten’.

‘Dank u wel’, zei de jongen en Gerben draaide zich om en zag dat Britt vlak achter hem was komen te staan

‘Tja, normaal gesproken ben ik niet zo gek op chinees, maar omdat ik flink honger heb, moet het voor deze ene keer maar. Wat eten we?’

‘WE eten helemaal niets’, zei hij. ‘Ik wel’. Hij hield de tas omhoog. ‘Het is mijn eten’.

‘Van jou?’, Britt was wat in de war toen Gerben langs haar liep. ‘En ik dan?’

‘Maak zelf maar iets’, zei hij. ‘Je weet waar de keuken is’.

‘Maar jij hebt wel!’, riep ze. ‘Dat is niet eerlijk’.

Hij draaide zich om. ‘Dat heeft niets met eerlijkheid te maken. In dit huishouden maakt de vrouw ’s avonds het eten klaar. Jij deed dit niet, dus heb ik wat laten brengen. Je zult dus echt achter het gasstel moeten staan, meid, als het niet voor mij is, dan in ieder geval voor jezelf’.

‘Flauwekul’, zei ze en deed haar armen over elkaar. ‘Ik eet gewoon met jou mee’.

‘Dacht je dat?’, vroeg hij. ‘En wie zal dat betalen?’

Ze keek naar de vloer. Eén van de regels van ‘Jouw vrouw, mijn vrouw’ was dat de vrouw met niets anders dan haar kleren zou arriveren. Britt had geen geld, en dat wist Gerben dekselsgoed.

‘Jij’, zei ze en deed haar armen weer over elkaar. Maar Gerben zag dat ze niet echt zeker van haar zaak was.

‘Nee’, zei hij. ‘Denk er maar eens over na. Wie niet werkt, zal ook niet eten’.

Vervolgens sloeg hij de deur van zijn studeerkamer dicht, waarmee hij weer een grote grijns op het gezicht van de cameraman toverde, die achter Britt stond.

‘Dit is echt heel goed’, zei Philip Michels terwijl hij een gebaar naar zijn bord maakte. ‘Ik moet zeggen dat als je ooit een carrière move overweegt, er wacht je een grootse toekomst als chef-kok, Kitty’.

Kitty glimlachte. ‘Dank je, Philip. Het was me een genoegen om in jullie keuken te koken. Ik heb er altijd van gedroomd eens in een droomkeuken te mogen staan. Ik bedoel, alles is er, een pastamachine, een hete lucht oven en een steamer. Als ik zo’n keuken zou hebben, zou ik er niet weg te slaan zijn’.

‘Je bent een rare’, zei hij. ‘De meeste vrouwen hebben tegenwoordig niets met koken’.

‘Nee hoor, dat klopt niet’, wierp Kitty lachend tegen. ‘Ik wed dat veel meer vrouwen zijn die het heerlijk vinden voor hun man te zorgen, dan jij denkt’.

Philip schudde zijn hoofd en pakte zijn glas wijn. ‘Vroeger misschien, lieverd, maar tegenwoordig vinden vrouwen dat ze zich niet in moeten laten met het werk waar hun moeders en grootmoeders toe gedwongen werden. De vrouw van tegenwoordig verdiend het om als een vorst behandeld te worden’.

Kitty nam een slokje van haar wijn en leunde achterover. ‘Philip, mag ik je iets vragen?’

‘Ga je gang’

‘Heb je dit zelf bedacht of heeft iemand je dit wijs gemaakt?’ Kitty zette haar glas op tafel en keek naar de man tegenover haar. ‘In een goed huwelijk moet de liefde van twee kanten komen. Het is niet de bedoeling dat de man van tegenwoordig moet boeten van het seksistische gedrag van zijn voorvaderen. En als iemand je dat wijs gemaakt heeft, dan moet diegene gecorrigeerd worden’.

Philip zag er plotseling ongemakkelijk uit. ‘Tja, misschien behoort dat in sommige relaties tot de mogelijkheden, maar ik ben niet het type man dat –-’ Hij stopte en stond op. ‘Ik geloof dat ik de boel maar eens ga opruimen. Zoals je wel gehoord zult hebben, hebben we momenteel geen hulp meer en ik moet voor negenen nog een paar telefoontjes plegen’.

Kitty stond op. ‘Ga jij je telefoontjes maar plegen, Philip. Dan zorg ik hier wel voor’.

‘Weet – weet je dat zeker?’, vroeg hij.

Kitty moest al weer lachen. ‘Ja, het stelt niets voor en ik heb graag iets om handen’. Met armgebaren loodste ze hem naar de deur. ‘Ga nou maar’.

Ze keek hem na en draaide zich vervolgens om naar de vaat. Ze voelde hoe de lens van de camera op haar gericht was, maar ze negeerde deze. Ze was trots op haar houding en hoopte dat haar boodschap overgekomen was en dat haar woorden niet tot de muren gericht waren. Arme Philip, dacht ze, en probeerde zich voor te stellen hoe zijn woorden uit de mond van Gerben zouden klinken. Ze probeerde zich voor te stellen hoe hij zich in alle bochten zou wringen om zich te excuseren dat er geen huishoudelijke hulp voor handen was die de afwas zou gaan doen. Ze probeerde zich voor te stellen hoe het zou zijn als Gerben haar tot een goddelijke status zou verheffen vanwege het harde werken wat haar moeder en grootmoeder hadden moeten doen. Wat zou hij voor haar in petto hebben? Een enkele reis over zijn knie. Maar opeens realiseerde ze zich dat dergelijke arrogantie een pak slaag verdiende. Gerben was streng, maar hij hield zielsveel van haar. Hij hield genoeg van haar om haar ’s nachts te beschermen tegen enge geluiden in het donker en tegen harige spinnen, maar ook tegen haar eigen slechte humeur. Dankzij Gerben was er geen enkele kans dat ze zich zou ontwikkelen tot een soort Britt Michels.

Gerben De Vries was net klaar met zijn boekhouding toen hij op zijn deur hoorde kloppen. Hij deed het geldkistje dicht, schoof het achter op zijn bureau en ging de deur open doen. Het was een van de cameramensen die er enigszins paniekerig uitzag.

‘Ja?’, vroeg Gerben.

‘Meneer De Vries, blijft u daar de hele avond zitten?’, vroeg hij.

‘ik had niets in gedachten, maar aan de andere kant, het is wel lekker rustig hier, als je snapt wat ik bedoel’, zei hij.

‘Maar meneer De Vries, u kunt er niet voor weg blijven lopen’.

‘Ik loop ook helemaal niet weg’, baste Gerben.

‘Sorry’, zei de cameraman. Ik wil u niet beledigen. Maar het is, tja, hoe moet ik het zeggen, als u de hele avond hier blijft, dan krijgen we helemaal geen beelden van de interacties tussen Britt en u, en tja, dat zal een probleem geven met Jan Willem. En bovendien –’

‘Wat?’, vroeg Gerben.

‘Tja, u moet maar eens in de keuken gaan kijken’. De cameraman ging aan de kant en zette de camera aan. Gerben liep met een ongemakkelijk gevoel door de hal in de richting van de keuken. Daar hield hij halt en keek verbijsterd om zich heen. ‘Wat was hier verdomme –?’

Hij draaide zich om naar de cameraman. ‘Waarom heb je me niet eerder geroepen?’, vroeg hij.

‘Omdat wij in principe alleen maar observeren’, zei de stem van achter de camera.

Gerben draaide zich weer om en keek de keuken rond. Het aanrecht lag bezaaid met meel. De tafel lag bezaaid met potten en blikken waarvan sommigen geopend waren. Verder stond er een half leeg glas melk. Het geopende pak en een homp kaas stonden warm te worden.

‘Neem me niet kwalijk’. De Cameraman sprong aan de kant, toen Gerben de keuken uitsnelde en de kamer binnen stormde, waar Britt met haar mobieltje zat te bellen.

‘Ja, een echte droogkloot’, lachte ze. ‘Maar ik denk niet dat –’ Ze keek op. ‘Als je het over de duivel hebt. Ik moet ophangen’. Ze klapte de telefoon dicht. ‘Hee brombeer, zocht je mij?’

‘Ja eerlijk gezegd, wel’, zei hij koel en wees in de richting van de keuken. ‘Zou je me kunnen vertellen wat daar gebeurd is?’

‘Tja’, zei ze terwijl ze haar haren naar achter streek. ‘Toen jij niet bereid was me van een maaltijd te voorzien, zat er niets anders op dan dat ik in de keuken op zoek zou gaan naar iets eetbaars. Maar net als Goudlokje kon ik niets geschikts vinden. Het kliekje in het plastic bakje was te koud. Ik heb het in de magnetron gezet, maar toen was het te heet. Het goedje in de blikjes was te zout. Ik hoop dat je door hebt waar dit toe leidt?’

‘En ik hoop dat jij door hebt waar jij naar toe gaat’, sprak Gerben streng. ‘Rechtstreeks naar de keuken om de boel op te ruimen’.

‘Oh, het spijt me’, zei ze. ‘Ik heb je geloof ik verteld dat ik geen eten kook? Nou, ik maak ook niet schoon’.

‘Ga je ook zo met je echtgenoot om?’, vroeg Gerben verhit, want in dat geval heb ik diep medelijden met je man’.

‘Ik hoef Philip helemaal niet zo te behandelen’, lachte ze. ‘Hij is al helemaal gedrild, en ik weet zeker dat die kleine Kitty me dankbaar zal zijn als ik met jou het zelfde gedaan heb. Zeg nou zelf, Gerben, zou het niet veel goedkoper zijn als je eten voor me had laten bezorgen dan het vervangen van al het voedsel wat ik nu door jouw zelfzuchtigheid heb moeten verspillen?’

Gerben voelde zijn rechterhand jeuken. Hij wilde op dat moment niets liever dan Britt Michels over de knie slingeren, haar broekje naar beneden stropen en haar zo’n geweldig pak op haar blote bips geven dat ze een week niet zou kunnen zitten. Voor het eerst was hij blij dat de camera aanwezig was. Hij was er altijd trots op geweest dat hij niet het type was dat uit boosheid sloeg. En zo kwaad als op dit moment, was hij nog nooit geweest.

‘Het is tijd om naar bed te gaan’, zei hij. ‘ik weet dat in het contract staat dat we een week met elkaar doorbrengen, maar op dit moment wil ik je even niet zien’. De woorden werden zo dreigend uitgesproken dat de cameramensen elkaar nerveus aankeken.

‘De spanning is hier om te snijden’, zei de cameraman. ‘Britt, het is tijd dat wij er vandoor gaan. Het lijkt me een goed idee dat je naar de logeerkamer gaat’. Hij keek van haar naar Gerben. ‘Tenzij je dat liever niet hebt’.

Britt lachte. ‘Waarom niet? Ik ben niet bang voor deze prehistorische man’, zei ze. ‘Waar is de logeerkamer?’

Gerben wees naar de trap. ‘Boven aan het eind van de overloop, laatste deur links’.

‘Mooi’, zei ze. ‘Ver genoeg van de keuken om het lawaai niet te horen als je aan het opruimen bent’. Ze draaide zich om naar de camera. ‘Welterusten allemaal’.

De mannen zagen hoe ze de kamer uitliep. Gerben draaide zich om en de mannen begonnen hun apparatuur in te pakken.

‘Jezus, wat een kenau’, mompelde de geluidsman bijna onhoorbaar. ‘Kun je je voorstellen dat je daar mee getrouwd bent?’

‘Nee’, antwoordde Gerben uit de grond van zijn hart. ‘Nee, ik kan me het met de beste wil van de wereld niet voorstellen. Maar ik ben er van overtuigd dat vrouwen zo niet geboren worden. Ze worden zo gemaakt’.

‘Hoe bedoelt u?’, vroeg de cameraman.

‘Wat ik bedoel is dat vrouwen – echtgenotes – alleen maar zo bazig worden als je ze daar de kans toe geeft. Britt heeft waarschijnlijk nog nooit ‘nee’ gehoord’. Gerben schudde zijn hoofd.

De cameraman floot. ‘Poeh’, zei hij. Als je zulke uitspraken voor de camera doet, dan zul je waarschijnlijk door de vrouwenbeweging gelyncht worden nadat het uitgezonden is.

‘Wat? Denk je dat ik ongelijk heb?’, vroeg Gerben.

‘Nee hoor’, lachte de cameraman. ‘Ik denk dat je helemaal gelijk hebt. Maar in de politiek correcte wereld van tegenwoordig, zal niemand het in zijn hoofd halen het hardop te zeggen. Vrouwen als Britt trekken altijd aan het langste eind’.

‘Oh ja?’, vroeg Gerben. ‘Dat zullen we nog wel eens zien’.