Lana voelde zich heerlijk ontspannen toen ze langs de kanalen zapte van Adam’s plasma TV in de salon. Na een lange en gepassioneerde vrijpartij had hij haar hierheen gebracht, had haar op de bank geïnstalleerd en was met het eten aan de slag gegaan.

Hij verwende haar gruwelijk, bedacht ze met een glimlach. Afgezien van een pijnlijk pak slaag wat hij soms uitdeelde, was hij vriendelijk en attent, zorgde goed voor haar, gaf haar heerlijk eten en drinken en liet haar meegenieten van alles wat hij bezat. Nou ja, op de zolder na dan. Vreemd genoeg had die mysterieuze schat veel aan aantrekkelijkheid verloren nu ze hem er van verteld had.

Ze hoorde Adam fluiten en niet lang daarna kwam hij de salon binnen met een groot zilveren dienblad en een glas wijn. Lana rook de verleidelijke geur van warm en versgebakken stokbrood toen hij het dienblad voor haar op de salontafel neerzette. Twee kommen salade en een bakje dressing maakte het geheel compleet. Hij had de linnen servetten zelfs in zilveren servetringen gestoken.

‘Mmmm…Ik ben niet een echte saladeliefhebber, maar dit ziet er geweldig uit!’, zei Lana.

‘Dank je. Als je maar lang genoeg bij me blijft hangen, dan eet je straks alleen nog maar gezonde dingen’.

‘Jij zou ook met ongezonde dingen kunnen beginnen?’, grapte ze.

‘Erg onwaarschijnlijk’, antwoordde hij en ging naast haar zitten. ‘Zeker omdat ik goed kan koken en jij niet’.

‘Vind je het een probleem dat ik niet kan koken?’, vroeg Lana en keek een beetje bang.

‘Lana’, hij keek haar recht aan en zijn stem klonk streng. ‘Als ik het gevoel mocht hebben dat er iets een probleem zal zijn voor ons, dan zal ik je dat laten weten. Ik zal je het ondubbelzinnig laten weten, zonder erom heen te draaien. Wat ik daarnet zei was gewoon een nuchtere constatering van een feit. Ik heb daar geen dubbele agenda bij en het was ook niet beledigend bedoeld’.

‘Ja Adam’, dacht ze en voelde hoe ze een kleur kreeg door haar verkeerde inschatting. Hardop mompelde ze, ‘Het spijt me. Ik voel me gewoon…een beetje tekort schieten, omdat ik niet eens weet hoe ik in de basisbehoeften moet voorzien’.

Adam glimlachte, een klein gebaar dat de buitengewone kracht bezat om haar hart met vreugde te vullen. ‘Liefje, als jij ons beschermt tegen enge figuren die we mogelijk tegenkomen, dan zal ik zorgen dat je altijd genoeg te eten hebt. Afgesproken?’

Ze knikte en lachte en nam vervolgens een grote hap brood.

Adam pakte de afstandbediening, deed de TV uit en vroeg, ‘Blijf je vannacht slapen?’

‘Dat zou ik best graag willen. Maar dan heb ik morgen geen kleren om aan te doen naar het werk en het is nu al te laat om naar huis te rijden om mijn spullen op te halen en dan weer terug te komen’.

‘Dat is waar. En morgenavond dan?’

‘Ja’, glimlachte ze. ‘Mag ik dan op de slaapkamer van je overgrootmoeder slapen?’

Adam grinnikte. ‘Ik kunt het proberen’.

‘Proberen? Hoezo, denk je dat haar geest me zal verjagen?’

‘Dat betwijfel ik. Maar mijn slaapkamer is veel interessanter. Ik zal dus mijn best doen om je daar te houden’.

Lana smolt bijna door de manier waarop hij haar aankeek. Alles wat hij zou hoeven doen is haar wenken en dan zou ze hem in zijn armen vliegen, fleemde ze. Maar dat hoefde hij niet te weten, besloot ze.

‘Klinkt alsof we een date hebben’, lachte ze en hij leunde voorover om haar een kus op het puntje van haar neus te geven.

Met tegenzin gaf Lana hem even later een afscheidskus en reed langzaam naar huis om daar een warm bad te nemen en vervolgens in slaap te vallen voor haar hoofd het kussen raakte.

____________________________

Adam riep Lana de volgende ochtend bij zich op zijn kantoor en deed de deur achter haar dicht.

‘Ik ben bang dat ik geen goed nieuws heb’, zei hij tegen haar.

‘Oh, nee, Steven! Is alles goed met hem?’, vroeg Lana.

‘Ja, het gaat prima met hem! Ze hebben vanmorgen vroeg van de spoedeisende hulp gebeld dat ze hem ontslagen hebben. Het spijt me; maar zo erg is het nu ook weer niet’.

Lana liet zich weer in haar stoel zakken en slaakte een zucht van verlichting.

‘Het gaat om mijn zuster, Anna. Zij belde vlak nadat het ziekenhuis gebeld had om te vertellen dat ze vanmiddag het vliegtuig pakt om een paar dagen te blijven logeren. Ik zou graag willen dat je met ons gaat eten, maar ik weet niet of je nog steeds wilt blijven slapen…’

‘Oh…nee, waarschijnlijk niet. Maar ik wil heel graag komen eten. Ik wil graag kennis met haar maken! Eh…en wat is het slechte nieuws?’

Adam streek met zijn hand door zijn haar. ‘Tja, dat is nogal ingewikkeld. Ik zal het je in de lunchpauze allemaal uitleggen, goed?’

‘Prima. Zie ik je dan’. Lana stond op en liep naar de voorraadkast om de behandelkamers te bevoorraden voor de eerste patiënten binnenkwamen.

Ze gingen zoals gewoonlijk naar het restaurantje om te lunchen. Vlak voordat ze de kliniek verlieten zag Lana de gepijnigde uitdrukking op het gezicht van Elaine en realiseerde zich dat ze de afgelopen dagen helemaal niets samen hadden gedaan. Ze zou echt weer wat meer tijd voor haar beste vriendin moeten nemen. Ondanks dat Elaine een vaste vriend had, had ze in haar drukken agenda nog steeds tijd voor Lana gevonden. Geweldig, dacht Lana, nu ben ik een slechte vriendin voor zowel Adam als Elaine…

Lana lachte toen ze zag hoe Adam ineen kromp bij het horen van haar bestelling: een dubbele hamburger met spek en kaas en extra augurk. ‘Nou’, zei ze toen de serveerster weer vertrokken was, ‘waarom is het zo’n ramp als je zuster op bezoek komt?’

‘Ze is niet bepaald een vriendelijk type. Ze had maar weinig vrienden toen we opgroeiden. Oh, ze vond mij best aardig hoor. We zijn ook nog maar een jaar niet meer bij elkaar. We spelen dus graag dezelfde spelletjes, houden van dezelfde muziek, maar ze is altijd nogal gereserveerd als er iemand anders in de buurt is’.

‘Oh’, zei Lana en prikte een gat in haar servet met een tandenstoker.

‘Ze had een bloedhekel aan ieder vriendinnetje waar ik mee thuis kwam, hoe aardig ze ook tegen haar deden’.

‘Hmm’. Lana prikte er een nog een tandenstoker doorheen.

‘Ze is nogal neurotisch – persoonlijk denk ik dat ze een obsessief compulsieve stoornis heeft, maar dat zal ze nooit willen toegeven’.

Adam keek op naar de serveerster die zijn tomatensoep kwam brengen. Lana hoorde zichzelf grommen toen ze het waagde naar hem te knipogen. Die sloerie had ook geen enkele klasse.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Hoe dan ook’, ging Adam verder, ‘hoewel je af en toe best wel lol met mijn zuster kunt hebben, is ze meestal een ouwe zeur. Ze heeft altijd overal kritiek op, zeker daar waar het het huis betreft. Ze is er eigenlijk nooit overheen gekomen dat moeder mij het huis heeft nagelaten, in plaats van aan haar. Dat is tenminste mijn theorie omdat ze wel heel erg naar ging doen nadat ik hier was gaan wonen’.

‘Wat een vervelende toestand’, merkte Lana op en stak een vierde tandenstoker in haar servet, waarna ze deze omdraaide waardoor hij als het ware op de tandenstokers kwam te staan.

‘Het is vervelend, maar over het algemeen is het om je dood aan te ergeren’.

‘Dus – wil je echt dat ik vanavond langskom? Of is het beter om een paar dagen te wachten tot ze een beetje geacclimatiseerd is?’

‘Ik zou heel graag willen dat je vanavond komt, Lana. Als dit niet zo zou zijn dan zou ik je dat echt laten weten’. Adam nam de laatste hap van zijn soep en schoof vervolgens de kom van zich af. ‘Waarom denk je toch steeds dat ik een dubbele agenda heb of dat ik je maar een deel van de waarheid vertel wanneer ik je iets belangrijks vertel?’

‘Ik…ik weet het niet…het spijt me…’ Weer voelde Lana zich een vervelend klein meisje dat net streng toegesproken was. Ze had nooit eerder een man meegemaakt die zo open en rationeel was, als hij was. Haar eigen broers zaten vol met vage praatjes en dubbele boodschappen. Ze zouden heel wat van Adam kunnen leren en ze vroeg zich af wanneer zij elkaar zouden leren kennen. Terwijl ze een volgende tandenstoker in de achterkant van het opgepropte servet stak, zag ze hoe de serveerster met een cynische glimlach op haar neer keek.

‘Uw burger, mevrouw’, zei de vrouw, terwijl ze het bord neerzette. ‘En een salade voor meneer’.

‘Dank u wel’. Adam glimlachte terug en ze gaf hem een knipoog. Lana liet haar blik vertwijfeld naar het plafond gaan, net op het moment dat Adam zijn blik weer naar haar liet gaan. Met een schaapachtige grijns zei hij, ‘Kan ik er wat aan doen dat veel vrouwen me aantrekkelijk vinden?’

‘Wacht maar tot een man een poging doet om mij te versieren’, antwoordde ze.

‘Ze deed nauwelijks een poging om mij te versieren. Ze gaf me alleen maar een knipoog’.

‘Dat is waar. Waarschijnlijk knipoogde ze naar je om je te feliciteren dat je mij aan de haak geslagen hebt’.

Adam barstte in lachen uit. ‘Kijk, dat vind ik nou zo leuk aan je – ik kan nooit voorspellen hoe je zult reageren’.

‘Ik weet niet of dat wel erg wenselijk is’.

‘Maak je maar geen zorgen. Ik weet hoe ik je moet bijsturen als dingen uit de hand dreigen te lopen’.

Een week geleden zou ze zich nog flink aan zo’n opmerking geërgerd hebben. Nu kreeg ze er een kleur van en glimlachte ze verlegen naar hem. Ze schudde met haar hoofd, alsof ze even alle gedachten wilde kwijtraken, pakte ze haar broodje hamburger en nam er een grote hap van. Een stuk augurk viel er tussenuit op het bord. Ze spiesde het met een tandenstoker en pakte haar servetkunstwerk en prikte de tandenstoker met de augurk erin. Het leek nu wel een beetje op een hond.

‘Woef-woef’, zei Adam, net op het moment dat de serveerster een glas ice tea kwam brengen. Zonder wat te zeggen zette ze het glas bij zijn elleboog neer en liep haastig weg. Lana grinnikte en kauwde op haar hamburger. Dat was een prachtige act geweest om een serveerster af te schrikken en ze had het niet eens zo gepland!

‘Adam, ik zie er niet tegen op om je zuster te ontmoeten. Als ze niet aardig tegen me doet, wil je dan dat ik aardig tegen haar blijf of dat ik van me afbijt?’

Adam trommelde met zijn vingers op de tafel en slaakte een diepe zucht. ‘Wat zou je het liefst doen?’

‘Van me afbijten!’, lachte Lana.

‘Zou je haar niet liever het goede voorbeeld geven? Haar laten merken dat haar gedrag beneden je waardigheid is?’

‘Nee. Ik ben best gewend dat patiënten niet aardig tegen me zijn, meestal komt dat omdat ze pijn hebben. Ik blijf daar altijd kalm en beleefd onder. Maar die houding neem ik meestal niet aan bij vrienden en bekenden. Wat deden je vroegere vriendinnetjes als ze onaardig tegen hen deed?’

‘De meeste gedroegen zich beledigd en probeerden Anna duidelijk te maken hoe ze zich eronder voelden. Een aantal van hen negeerden Anna, maar bleven beleefd. Maar geen van allen heeft van zich afgebeten’.

‘Nou ja, ik zal doen wat jij vindt dat het beste is. Het is jouw zuster’.

‘Bijt jij dan maar lekker van je af. Dit kon nog wel eens interessant worden’, lachte hij.

‘Als je denkt dat dat het beste is. Maar dan moet je niet boos worden als we hooglopende ruzie krijgen’.

Adam lachte. ‘Als het maar niet ontaard in een fysiek gevecht, dan houd ik me er buiten’.

Lana keek hem aan. ‘Heeft ze wel eens iemand geslagen?’

‘Niet dat ik weet. Maar niemand heeft haar ooit zo kwaad gemaakt, dus ik weet niet zeker of ze dat zou kunnen gaan doen, of niet’.

‘Als ze gaat slaan, dan sla ik wel terug’.

Adam fronste zijn wenkbrauwen. ‘Je kunt haar niet slaan’.

‘Dat doe ik ook niet. Behalve als zij begint’.

‘Het zou helemaal geen eerlijk gevecht zijn. Jij bent een getrainde vechtmachine’.

‘Adam, in vredesnaam, ik weet heel goed hoe ik iemand moet slaan zonder iemand letsel toe te brengen’.

‘Er wordt niet geslagen, Lana, en dat meen ik’.

‘Dan kan ik haar misschien toch maar beter negeren als ze onaardig gaat doen’.

‘Wat je maar wilt. Je mag alleen niet slaan, of anders zal ik je bips met de paddel komen bezoeken’.

Lana keek op om te kijken of hij serieus was. Zo zag hij er wel uit. ‘Heb je dan een paddel in huis?’

‘Nee, maar ik kan heel goed improviseren’, lachte hij.

‘Waarmee?’

‘Laat me eens even kijken, er staat een tafeltennistafel in de schuur, de pingpongbatjes moeten daar vast ook nog wel liggen’.

Lana zette grote ogen op – ze was er bijna zeker van dat hij niet de bedoeling had dit dreigement uit te voeren. ‘Goed dan’, zei ze, nu veel meer bereid om mee te werken. ‘Kom mee, we moeten weer aan het werk’.

‘OK’, Adam rekende beide maaltijden af, hoewel Lana hem hier helemaal niet om gevraagd had. Hij pakte haar hand toen ze samen het restaurant uitliepen en hield haar stevig vast toen ze samen terug naar de kliniek liepen.

‘We gaan nu officieel met elkaar, of niet?’, vroeg hij.

‘Ik vind van wel als jij dat ook vindt’, plaagde ze.

‘Dat betekent dat je mijn vriendin bent, of niet?’

Ze grinnikte en knikte.

‘Dus dat betekent dat ik voortaan gewoon kan afrekenen als we samen ergens zijn. Dan weet je dat voor een volgende keer – je hoeft niet meer aan te bieden te zullen betalen, dat vind ik toch niet goed’.

‘Is dat niet een beetje ouderwets? We werken beide; we hebben beiden een inkomen. Waarom moet jij dan altijd betalen?’

‘Lana’, hij stopte midden op het trottoir en trok haar tegen zich aan, zonder acht te slaan op alle voetgangers die nu links en rechts langs hen heen liepen. ‘Ik ben een beetje een ouderwetse man, voor het geval je dat nog niet opgevallen was’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Maar we hebben inmiddels al wel seks gehad’, sprak Lana tegen, ‘hoe ouderwets is dat?’

‘Er zijn natuurlijk uitzonderingen die de regels bevestigen’, grinnikte hij. ‘Ik heb helaas niet zoveel wilskracht op dat gebied’. Hij boog zich naar haar toe en kuste haar vol op haar mond en ze voelde een elektrisch geladen siddering door haar lijf gaan, ondanks de vele toeschouwers en de koude wind in hun gezicht. ‘We eten om zeven uur vanavond’, zei hij, ‘zorg dat je niet te laat bent’.  Vervolgens draaide hij zich in de richting van de kliniek en zette de pas erin, zodat Lana bijna moest rennen om hem bij te kunnen houden.

________________________

Lana haastte zich na het werk naar huis, nam een bad, en trok een donkergroene jurk aan die ze vorige maand in de uitverkoop gekocht had. Ze hield van de gladde stof die zachtjes ruiste terwijl ze liep. Ze hoopte dat Adam hem ook mooi zou vinden en besloot wat make-up op te doen om één en ander compleet te maken. Een half uurtje later was ze klaar om te gaan, maar het was nog maar zes uur. Ze deed de computer aan en bladerde door de forumberichten en voegde een paar nieuwe toe. Toen ze vervolgens weer op haar horloge keek, was het tien voor zeven.

Ze greep haar tasje en haar jas en haastte zich naar haar auto. De woorden van Adam galmden in haar hoofd, ‘zorg dat je niet te laat bent’, had hij gezegd. Hij was haar vast aan het plagen geweest, probeerde ze het te relativeren, maar wat als hij het wel meende? Op dit tijdstip was het verkeer niet al te druk, en ze stond om tien over zeven bij Adam op de stoep. Hij deed de deur open zodra ze uit haar auto stapte. Hij had op haar staan wachten – dat was niet een goed teken!

‘Je bent te laat’, zei hij toen ze de trap voor de deur bereikte.

‘Ja’, antwoordde ze en wenste dat haar hart niet zo tekeer ging. ‘Ik zat even achter de computer en was de tijd helemaal vergeten’.

‘Je ziet er overigens prachtig uit’.

‘Dank je!’

‘Kom binnen – het eten staat al klaar, ik heb het vlees nog even in de over gezet’.

‘Mmm, wat ruikt het hier lekker!’, zei Lana toen ze de hal binnenstapte. Toen ze zich omdraaide zag ze Adam in de keuken verdwijnen. Ze liep achter hem aan.

‘Waar is je zuster?, vroeg ze toen hij het stokbrood in de over schoof.

‘Ze zal zo wel komen, ze is in het nieuwe deel van het huis’.

‘Oh’.

Adam legde de ovenhandschoen neer en trok haar in zijn armen. ‘Wat voelt dit lekker’, mompelde hij in haar oor. Hij legde zijn handen op haar billen en zij leunde tegen hem aan. Ze rook de aftershave die ze inmiddels kende.

‘Ahum!’ Lana hoorde de zuster van Adam in de deuropening van de keuken en draaide zich om, om kennis te maken. De vrouw was bijna even knap als Adam, maar dan in een vrouwelijke uitvoering. Ze was begin dertig en haar huid was glad en had een mooie kleur. Ondanks de waarschuwingen van Adam, gedroeg ze zich voorbeeldig en lachte zelfs om de grapjes van Adam. Lana begon zich af te vragen of Adam haar voor de gek gehouden had met zijn voorspellingen.

Ze genoten na het eten de koffie in de salon en keken vervolgens naar het nieuws op de televisie. Het duurde niet lang voor Lana zich een derde wiel aan de wagen voelde omdat broer en zus de hele tijd jeugdherinneringen ophaalden. Toch kwam ze heel wat te weten, over de vroege jeugd van Adam en hoe anders hij nu was. Toen het onderwerp echter op oom Howard kwam, vond Lana dat het tijd was om te vertrekken. Adam protesteerde en Anna glimlachte beleefd naar haar, toen Lana haar jas en haar tasje pakte en bij de voordeur op Adam stond te wachten.

‘Het eten was verrukkelijk’, liet ze hem weten, ‘en je zus is heel aardig! Dank je wel voor de gezellige avond’.

Adam gaf haar een dikke knuffel en gaf haar een paar tikjes op haar bips door de dikke stof van haar jas. ‘Je ziet er geweldig uit vanavond – hoewel het met wat minder make-up nog beter zou zijn. Tot morgen. Rijdt voorzichtig’.

‘Doe ik!’, lachte ze, ‘Welterusten straks!’ Ze blies een handkus naar hem toe en liep vervolgens naar haar auto. Ze hoorde hoe de deur achter haar dichtging. Had hij nu commentaar op haar make-up? Wat bedoelde hij met ‘wat minder’? Dat een klein beetje make-up wel mooi was? Waar – haar oogschaduw, of haar lippenstift? Of helemaal geen make-up?

Lana rommelde in haar tasje op zoek naar haar sleutels, maar hield abrupt op toen ze het schrille geschreeuw van een vrouw uit het huis hoorde komen. Ze kon het niet helpen, maar ze sloop de trap weer op en luisterde aan de voordeur.

‘Ik vroeg je waar je die sloerie in vredesnaam opgepikt hebt!’ De stem van Anna was luid en duidelijk te verstaan. ‘Ik heb wel hoeren gezien die minder make-up droegen!’ Lana voelde haar maag samen trekken. Waar had ze het over, ze droeg minder make-up dan Anna zelf! Ze had alle zelfbeheersing nodig om niet weer naar binnen te stappen en die vrouw eens goed de waarheide te zeggen.

‘Houd ermee op, Anna. Ze heeft over het algemeen helemaal niet zo veel op. Ze wou er vanavond alleen op haar mooist uitzien, omdat ze wist dat ze jou zou ontmoeten’. Lana slaakte een zucht van verlichting – Adam nam het in ieder geval wel voor haar op!

‘Ja hoor! Neem jij het maar voor haar op!’, klonk de luide stem van Anna weer. ‘Nou, laat ik je één ding vertellen, broer, zij is niet het meisje waar jij mee gaat trouwen, en ik wil haar hier nooit weer zien!’ De mond viel Lana open – niet iemand om mee te trouwen? Wat mankeert die gek?’

‘Ik ben ook nog niet van plan te gaan trouwen; we gaan alleen maar met elkaar uit!’ Lana kon de zachte stem van Adam nauwelijks verstaan, en ze drukte haar oor stevig tegen de deur. Zei Adam daar, wat ze dacht dat hij zei?

‘Uitgaan? Je bedoeld, neuken! Ik zag wel hoe je niet met je handen van haar af kon blijven?’

‘Nou en? Het was niet de bedoeling dat je het zou zien?’

‘Adam, ze is helemaal niet goed genoeg voor je. Ze is maar een eenvoudige verpleegster. Jij moet op zoek gaan naar een andere dokter, of een advocate, iemand met geld en hersenen om mee te trouwen en om kinderen mee te krijgen.

‘Ik zei je toch, Anna, we zijn nog niets eens verloofd’.

‘Verloofd? Over mijn lijk!’

Lana had genoeg gehoord en sloop zachtjes weg. Ze pakte haar sleutels, startte haar auto en reed verblind door de tranen weg. Adam had niet eens geprobeerd haar te verdedigen toen Anna haar een slet en een ‘onnozel zustertje’ had genoemd. Hij had het niet eens ontkend. Maar wat nog het meest pijn had gedaan was zijn commentaar:’ik ben heus niet van plan om met haar te trouwen hoor.’ Hoewel Lana nog niet zover vooruit gedacht had, sloot ze die optie in dit stadium ook zeker niet uit. Waarom had hij haar eerder vandaag zijn vriendin genoemd?  Waarom zou Adam nooit met haar willen trouwen? Het had vast met hun verschil in achtergrond te maken. Hij kwam uit een rijke familie. Zij niet, maar dat wist hij nog niet eens. Hij verkeerde in de hogere kringen. Zij niet, maar wie maakte zich daar vandaag de dag nog druk over? In plaats van zijn zus te vertellen dat Lana een meisje was dat hij zou willen trouwen en geen lichtekooi, had hij haar ijskoud gezegd dat hun relatie niet serieus was. Ze had hem geloofd toen hij gezegd had dat hij om haar gaf. Ja, als een leuk huisdier misschien. Hij vond dat ze er goed uitzag, vond het leuk met haar te praten en had waardering voor haar werk. Het was overduidelijk dat hij alleen maar uit was om een tijdje leuk met haar te spelen, en dat zij hem haar een pak op haar blote billen had laten geven, was waarschijnlijk een onverwacht prettige bijkomstigheid. Misschien was het enige aantrekkelijke aan haar voor hem, dat hij haar over de knie kon nemen. Hij had haar gezegd, dat zij de eerste vrouw was die hij ooit een pak voor de bips had gegeven. Natuurlijk had hij belangstelling voor haar. Nou dat was dan nu voor altijd over en uit! Lana parkeerde de auto, sloeg hard de portier van haar auto dicht en ging haar appartement binnen. En dat ze ook nog zo gek was geweest om onderzoek naar het onderwerp te doen en erover te posten! Ze gaf een trap tegen de computer en liep door naar de badkamer om haar make-up te verwijderen. Tien minuten later zat ze aan de telefoon met Elaine, en vertelde haar alles wat de laatste weken gebeurd was.

_____________________

Lana kwam vroeg op haar werk om de maandelijkse laboratorium audit te doen. Van alle opdrachten voor bij het laboratorium moest worden gecontroleerd of ze uitgevoerd waren, en of de resultaten geanalyseerd en gedocumenteerd waren. Aangezien er per maand ongeveer honderd monsters binnenkwamen, zou dit werkje wel een tijdje in beslag nemen. Ze was nog maar halverwege toen Adam en de andere verpleegsters arriveerden.

‘Hoi’, zei  Adam toen hij de personeelskamer binnenstapte waar zij alle papieren op de tafel had uitgestald.

‘Hoi’, antwoordde Lana, maar keek niet van haar werk op.

‘Lab audit?’

‘Ja. Het wordt voor mij een lange dag, want ik wil het vandaag afmaken. En vanavond ga ik naar Ron kijken: die speel in ‘Casa Mia’.’

Als hij al verbaasd was, dan kon zij dat niet aan zijn stem horen toen hij antwoordde:’O, oké. Ik trakteer Anna vanavond op een etentje. Nou, dan spreken we elkaar nog wel.’

‘Oké.’ In een poging haar tranen tegen te houden, kneep ze haar ogen stijf dicht toen hij de kamer uitliep. Ze was zwaar teleurgesteld over zijn nonchalante houding.

Vlak voor lunch, haalde Lana Elaine op om samen met haar naar de Pizzahut aan het einde van de straat te gaan. Lana at twee stukken dik belegde pizza, terwijl Elaine een salade met toast nam.

‘Hoe rot ik me ook voel, mijn eetlust lijdt er in ieder geval niet onder’, grapte Lana.

‘Hé, kop op Lana! Er is geen reden om nu al in de put te gaan zitten. Je hebt de beste man nog niet eens de gelegenheid te geven een en ander uit te leggen!’

‘Ja, wat wil je! Moet ik dan zeggen: ‘Hé Adam, ik luisterde je toevallig af toen jij en Anna gisteren ruzie aan het maken waren’ en moet ik dan verwachten dat hij met een redelijke reactie komt?’

 ‘Tuurlijk,’ antwoordde Elaine, terwijl ze Anna serieus met haar blauwe ogen aankeek. ‘Je moet het sowieso eerlijk opbiechten.’

‘Jij hebt gemakkelijk praten.’ Lana kreeg een beetje een déjà -vu-gevoel. Ze herinnerde dat ze nog niet zo lang geleden precies hetzelfde tegen Adam had gezegd. ‘Jij bent niet degene die er van langs gaat krijgen.’

‘Oh, wat gaat hij dan met je doen? Elaine’s oog werden groot van verbazing.

‘Ach …’ mompelde  Lana. ‘Bij wijze van spreken dan. Trouwens er valt niets uit te leggen. Als hij echt in me geïnteresseerd zou zijn, dan zou hij dat tegen zijn zus hebben gezegd. Conclusie: hij heeft niet echt belangstelling. En ik pas ervoor om een tijdelijke afleiding voor hem te zijn met wie hij wat kan experimenteren.

‘O god, meisje, je hebt het zwaar te pakken’, zei Elaine zachtjes, terwijl ze een wortel doorbeet. ‘Je bent verliefd op hem!’

‘Misschien wel. Ik weet het niet. Op het moment voel ik me in ieder geval afschuwelijk. Maar ik ben helemaal klaar met die Adam. Ik ga gewoon met Ron uit, ga plezier maken en vergeet gewoon dat die Adam bestaat. Ik kan er beter nu een eind aanmaken, dan dat ik straks echt op hem verliefd ben.

Elaine gaf haar een medelevende blik, toen ze hun lunch afrekenden. ‘Ik denk dat je het bij het verkeerde eind hebt, Lana. Ik denk dat hij wel degelijk om je geeft en het zou me niet verbazen als hij je binnenkort ten huwelijk vroeg.’

‘Dat gaat zeker niet gebeuren! Daar krijgt hij de kans niet voor. Niet dat hij het van plan is hoor.’ Maar wat Elaine ook zei, Lana voelde zich er niet beter door. Ze voelde zich niet meer geliefd en beschermd. Ze voelde niet meer de opwinding of elke minuut haar toelachte. Ze zou het wel overleven en misschien zou ze op een dag een andere man tegenkomen van wie ze zou kunnen houden. Hoe vaak ze dit ook tegen zichzelf zei, het lege gevoel in haar hart bleef.

___________________________

Lana was om zeven uur klaar met de lab audit en besloot de voorraadkast ook nog maar even schoon te maken. Ron zou pas om acht uur komen, hij had eerst nog een vergadering. Hij zei dat hij haar wel bij de kliniek zou komen ophalen. Hij werkte maar twee straten bij de kliniek vandaan. Het was een behoorlijk rommeltje in de voorraadkast, maar niet zo erg als de eerste keer dat ze hem opruimde. Ze deed de radio aan, maakte de planken schoon en begon de voorraad te sorteren. De gazen hier en de slangetjes daar, na een poosje lag alles netjes geordend op de planken. Ze galmde luidop mee met de muziek op de radio. Maar ze raakte door het zingen alleen maar somberder.

Een half uur voordat Ron zou komen, had Lana niets meer te doen. Ze liep naar de voorraadkast medicijnen, maar daar was alles al eerder op de dag opgeruimd. Nadat ze het slot op de kast met narcotica voor de derde keer gecontroleerd had, zoemde een vlieg voorbij, die op de kastdeur ging zitten. Lana opende een la met spanbanden. Vervolgens was ze tien minuten zonder succes  bezig te proberen de vlieg te raken. Haar broer was in staat om een vlieg vanaf vijf meter dood te schieten met een elastiekje, maar zij was daar nog nooit in geslaagd, hoe hard ze haar best ook deed.

Nadat ze alle projectielen weer opgepakt had en teruggestopt in de la, probeerde Lana de vlieg met een karatetrap te raken. Eerst op de tafel. Mis. Vervolgens een welgemikte trap op de achterkant van een stoel. Weer mis. Een trap tegen het aanrecht, één tegen de tafelpoot, en vervolgens een vuistslag tegen de afvalcontainer met injectienaalden….Verdomme!

Lana keek met afschuw naar het gebroken plastic, terwijl de wegwerpnaalden over de grond vielen. Eén van de naalden had de huid van één van haar knokkels kapotgemaakt.