Heerlijk even winkelen, ik ben er echt even aan toe. Ik kan er zo van genieten om gewoon wat te slenteren en winkel in winkel uit te lopen. Niet perse op zoek naar iets maar wie weet kom ik wat tegen. Maar bij elke winkel die ik binnen loop moet ik mijn handen desinfecteren, de ene desinfectans nog kleffer en plakkeriger dan de ander. Bij sommige winkels ruiken mijn handen daarna gewoon naar chloor!. Ik vraag mij af hoe goed dat voor de kleding is die ik daarna aanraak. Ik stel mij zo voor dat aan het einde van de dag overal op de kleding witte vlekjes te vinden zijn. De nieuwe modetrend ,corona vlekjes op de kleding.

Ik moet ook even in de HEMA zijn, ik weet dat wanneer ik daar naar binnen wil ik een mandje mee moet nemen de winkel in. Ik sta er even bij stil en steek mijn handen al uit naar het mandje , maar ik vind dat zo’n schijn maatregel. Wat maakt zo’n mandje nou uit, moet ik daar mee om mij heen slaan om mensen op afstand te houden? Ik zie mensen naar binnen lopen die geen mandje meenemen en ik denk: fuck it. ik neem geen mandje mee. Dus ik loop de winkel in en ga op zoek naar de kousen die ik nog steeds aan het zoeken ben. Al meerder winkels gehad maar niet gevonden wat ik zoek. Ik merk dat ik toch iets onrustig ben omdat ik geen mandje heb meegenomen en lach om mijzelf en zet het van mij af.

Bij de kousen vind ik niet wat ik zoek en ik slenter wat verder door de winkel. Ik sta bij de make-up wat te kijken wanneer ik voel dat er naar mij gekeken wordt. Ik kijk op en zie een man met zijn armen over elkaar geslagen naar mij zien kijken. Het voelt wat ongemakkelijk en ik knik even naar hem en ga verder met wat ik aan het doen was. Het is alleen een beetje een raar gevoel en ik loop maar wat verder en ga richting kantoor artikelen. Niet dat ik daar iets van nodig heb maar het voelt niet echt prettig zo opgenomen te worden. Ik kijk om mij heen en ik zie hem niet meer staan, mooi zo. Ik wil nog even bij de woonaccessoires kijken en sta op het punt die kant op te gaan wanneer ik die man naar mij toe zie lopen. Nog steeds zijn handen over elkaar maar nu zie ik wel dat hij bij de HEMA werkt want ik zie een naambordje op zijn shirt. Hij neemt mij op en ik weet niet wat het is maar opeens voel ik mij heel klein worden. Vergeet je niet iets meisje? Meisje? Zei hij nu echt meisje? Ik word er acuut verlegen van.” Wat bedoelt u?” vraag ik nog, maar ik heb echt wel in de gaten wat hij bedoelt ik ga dat alleen niet direct toegeven. Hij kijkt mij aan met een blik alsof hij weet dat ik precies snap wat hij bedoelt, of het is mijn schuldgevoel waardoor ik dat denk. Wat denk je van een mandje? Of wil je vertellen dat je niet gezien hebt dat bij de ingang een bord staat en een hele stapel mandjes? . Ik merk dat ik warm word en weet dat mijn gezicht mee kleurt. O sorry zeg ik, ik ben er gewoon aan voorbij gelopen ik was zo in gedachten dat ik er helemaal niet aan gedacht heb. Best een redelijke verklaring toch? Maar ik zie hem zijn hoofd schudden, ik geloof niet dat hij mij gelooft. En dat blijkt wanneer hij zegt:” weet je het zeker dame?, ik heb je binnen zien komen”. Ok nu heb ik het echt warm, ik ben mij er van bewust dat ik bij de ingang heb getwijfeld wat ik zou doen.

Moet ik mij nu echt bij de HEMA gaan zitten verantwoorden waarom ik geen mandje heb meegenomen? Ik besluit om van mij af te slaan. Waar maakt u zich druk om? Wat maakt het nou uit of ik wel of niet een mandje meeneem de winkel in. ( Let op het woordje U, het van mij afslaan heeft nog niet heel veel overtuiging.) Het is toch alleen maar schijnveiligheid. Ik zie dat hij een wenkbrauw optrekt, hij is het blijkbaar niet met mij eens. O denk je dat?, dan wil ik graag even met je praten. Kom maar mee naar mijn kantoor dan kan je mij uitleggen wat je daar precies mee bedoelt. Wanneer je gelijk hebt moeten we misschien ons beleid aanpassen. Het is natuurlijk onzin wanneer we allemaal maatregelen nemen die helemaal geen zin hebben. Het is fijn dat mensen daar goed over nadenken en een goed onderbouwd alternatief kunnen aandragen. Daar sta ik wel voor open. Loop je mee?

Met hem mee naar het kantoor? Het liefst wil ik gewoon doorlopen wat een gezeur! Maar hij blijft mij strak aankijken en als een mak lammetje knik ik. In plaats van gewoon verder te lopen en de HEMA uit te lopen, loop ik achter hem aan. Zijn kantoor is vlakbij, we komen langs de babykleding en de keuken artikelen en in de hoek van de winkel is een deur. Hij pakt zijn kaartje en opent daarmee de deur. Kom verder ,zegt hij wanneer hij de deur voor mij open houdt. Ik loop verder en stap een hal binnen. Hij laat de deur achter zich dicht vallen en ik hoor hem in het slot klikken. Ik voel mij als een vlieg in een web en het lijkt alsof ik weinig andere keuze heb dan door te lopen. Natuurlijk kan ik zo weglopen maar op één of andere manier probeer ik nog iets van schijn op te houden en denk ik dat het zomaar weglopen heel erg op gaat vallen. Hij loopt verder en aan het einde van de gang pakt hij zijn kaartje weer en opent een andere deur, zijn kantoor neem ik aan. Ook hier nodigt hij mij weer vriendelijk uit om verder te lopen. Hij loopt achter mij aan en de deur valt achter hem dicht. Oei dat voelt wel heel erg opgesloten. Ik kijk om mij heen en ik zie dat het maar een klein kantoortje is. Er staat een bureau met een stoel en een archiefkast met een hangplant erop. Veel meer kan er niet in. Hij gaat zitten en ik kan alleen maar blijven staan omdat er geen andere stoel aanwezig is. Volgens mij doet hij het met opzet en het maakt mij nog ongemakkelijker dan ik mij al voelde. Wat is er aan de hand dat ik mij zo kleintjes voel?  Hij kijkt mij aan en zegt: o mijn excuus wat onfatsoenlijk van mij. Hij gaat staan en pakt zijn stoel en zet hem aan de andere kant van het bureau. Neem plaats neem plaats, waar zijn mijn manieren? Ik ga zitten maar merk gelijk dat dit het gevoel er niet beter op maakt. Nu zit ik op de stoel en torent hij boven mij uit. Nee dit heeft de situatie er helemaal niet beter op gemaakt.

Nou vertel! zegt hij ik ben erg nieuwsgierig. Mijn hersenen werken op volle toeren. Het is nou niet zo dat ik een compleet plan heb bedacht, ik vind alleen die mandjes een stom idee. Ik stotter wat en vind het lastig om uit mijn woorden te komen maar heb toch de zeer dringende behoefte een poging te doen. Al pratend kan ik ook wel wat bedenken. Nou kijk zeg ik, die mandjes zijn echt een schijn veiligheid. Ze voegen niets aan de veiligheid toe. Het enige wat ik er mee kan doen is met het mandje om mij heen zwaaien om de mensen op afstand te houden. Je kan niet zeggen dat dat heel nuttig is of wel? Ik kijk hem hierbij uitdagend aan. En bovendien hoe schoon zijn ze nou?, de mensen zetten ze weer neer en de volgende moet ze weer schoonmaken met een schoonmaak middel waarvan ik niet weet wat het is en of het afdoende is. Dus u kunt niet echt zeggen dat het nuttig is, of wel? Ik kijk hem aan, het enige wat hij doet is knikken maar hij zegt niets. Hij kijkt mij aan alsof hij nog wat meer verwacht en lijkt te wachten. Waar wacht hij nou op? Ik vind die stilte ongemakkelijk. Of vind u het wel nuttig? vraag ik dus nog maar een keer. Het helpt niet dat ik steeds omhoog moet kijken wanneer ik tegen hem praat. Ik sla mijn benen en armen over elkaar heen, ja dat voelt een stuk beter! Hij kijkt mij aan en zegt dan: ik wacht nog op het stukje waarbij je aangeeft hoe het dan moet, ik neem aan dat je daar een idee over hebt? Tenminste ik ga er niet vanuit dat je gewoon uit: geen zin of dwarsigheid geen mandje hebt gepakt? Dat zou best kinderachtig zijn of niet dan? Wanneer ik mij al niet zo ongemakkelijk voelde dan is dit wel het moment om het wel te gaan doen. Ik krijg een rood hoofd en weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Euh nee ik heb eigenlijk geen alternatief plan zeg ik, ik vermijd hem erbij aan te kijken en kijk naar die hele mooie hangplant op de kast. Ik weet alleen dat deze maatregel een hele onnozele maatregel is.

Zooo wéét jij dat? En op welke wetenschap is dat gebaseerd? Die man is een kunstenaar met zijn wenkbrauwen! Ze kunnen nog verder omhoog. Nou zeg ik, hoe kan je nu met een mandje het coronavirus te lijf gaan? Of vind u dat wel ergens op slaan? Of moet ik met dat mandje om mij heen gaan meppen? Op slaan?, meppen? Herhaalt hij mijn woorden. Daar kom ik nog op terug. Ik kijk hem verbaasd aan, wat bedoelt hij daar nou mee. Het valt mij van je tegen meisje zegt hij. Weer krijg ik de kriebels van het woord meisje en ben ook iets geïrriteerd. Hoezo nou meisje! Ik ben 47 jaar, amper meer een meisje te noemen en toch doet het mij iets. Of moet ik, gaat hij verder, je famke noemen? Aan mijn reactie ziet hij dat het raak is. Aha een Friezin zegt hij. Heb je er wel eens bij nagedacht famke wat het betekend wanneer jij denkt dat je je niet aan de afspraken hoeft te houden? Wat dat voor de HEMA kan betekenen? Ik heb werkelijk geen idee en kijk hem vragend aan. Waar wil hij naar toe? Heb je er maar 1 moment bij stilgestaan dat wanneer iedereen maar doet zoals jij nu doet , de HEMA een boete kan krijgen van €4000. Of nog erger, dat we onze deuren moeten sluiten. Alleen omdat een eigenwiis lysts famke maar gewoon doet waar ze zin in heeft? En heb je er bij stilgestaan dat die mandjes er voor een heel andere reden staan? Bijvoorbeeld dat wij kunnen nagaan hoeveel mensen er in onze winkel zijn? Zodat wij niet over het toegestane aantal heen gaan? En voor jou misschien ook niet onbelangrijk, weet je dat er een boete staat om het niet naleven van de voorschriften? En weet je ook hoeveel dat is?. Ik moet hem niet al te intelligent hebben aangekeken want hij zucht en zegt: “zoek het maar even op” Weer kijk ik heb een beetje wazig aan, wat wil hij? Ja zoek het maar op herhaalt hij, je hebt vast wel een smartphone bij je. Ja dat kan ik niet ontkennen, ik ben er praktisch mee getrouwd. Maar wat heeft het nou voor nut dat ik moet opzoeken hoeveel die boete is? Maar hij blijft mij aankijken dus ik pak mijn telefoon en zoek het op. Gelijk kom ik allemaal verhalen tegen over het niet betalen van de boete en dat het toch wel of niet een strafblad oplevert en of het van invloed is op je VOG verklaring. Het duurt even voordat ik het gevonden heb, ik zie €390 euro staan. Dat is best een bedrag moet ik zeggen. Ik stop mijn telefoon weer weg en kijk hem aan. En? Wat kost zo’n boete nu? Vraagt hij. Net alsof hij dat niet weet denk ik. Maar ik mompel: €390. Wat zeg je? Ik heb het niet verstaan. Dus ik herhaal het nog maar wat luider, €390! Zoooo dat is best veel geld he zegt hij. Ik kan alleen maar knikken. Dus, gaat hij verder. Omdat jij geen zin had om je aan de voorschriften te houden kan je ons als HEMA veel schade toebrengen, kan je je medemens in gevaar brengen omdat er te veel mensen in de winkel zijn en heb je zelf de kans om een boete op te lopen. En dat allemaal omdat je je als een lyts eigenwiis famke aan het gedragen bent.

Het is dus toch mogelijk om mij nog wat ongemakkelijker te gaan voelen dan ik al doe. Ik had al een licht schuldgevoel toen ik de winkelmandjes voorbij liep maar heb schamper om mijzelf gelachen en het weggeduwd. En nu krijg ik dit over mij heen. Ik doe nog een dapper poging tot verzet en zeg dat ik echt niet de enige ben die dit doet. Hij lacht zachtjes en zegt: maar wel diegene die er nu voor gepakt is. Ik schuif onrustig op mijn stoel heen en weer. Ik vind het totaal niet prettig dat hij zo boven mij uit torent het maakt dat ik mij inderdaad dat lytse famke voel en zo wil ik mij nu helemaal niet voelen. Ik zou nog ergens op terug komen had ik gezegd zei de man, weet jij nog waarop ik zou terug komen?. Nou dat weet ik wel want ik vond het maar vreemd. Hij moet alleen niet gaan denken dat ik dat tegen hem ga zeggen. Op slaan en meppen ging hij verder, dat waren geloof ik de woorden waar ik op terug zou komen, denk je ook niet?. Euh ja mompel ik, ik geloof het wel. Best wel kinderachtig he dat je dat zei. Wie gaat er nou met een winkelmandje om zich heen slaan of van zich af meppen? Maar eigenlijk getuigd alles van wat je tot nu toe gedaan hebt en tegen mij gezegd heb niet van volwassenheid. Het is dat je nog niet bent gaan stampvoeten. Ik wilde je een keuze geven maar ik heb mij bedacht, voor kleine meisjes is het soms beter dat die keuze voor hen gemaakt wordt. Je zou de keuze gekregen hebben tussen de optie van het erbij halen van een paar BOA’s die je de boete zouden kunnen uitschrijven van €390 of ik zou je een alternatief aanbieden. Maar zoals ik je al zei, ik heb de keuze al voor je gemaakt. Wil je even gaan staan? Wat verward en ongerust ga ik staan. Wat is het alternatief denk ik. Oo er gaat van alles door mijn hoofd en er zijn heel wat triggers afgegaan. Maar dat kan toch niet zo zijn? Dat is voor de leuke verhaaltjes maar niet voor in het echt, toch? Toch heb ik wel een idee waar hij naar toe wil en begin het behoorlijk warm te krijgen. Hij pakt mij bij mijn arm en lijdt mij zonder verdere uitleg naar de hoek van de kamer. Tussen kast en bureau in. Hij duwt mijn neus tegen de muur. Blijf daar maar even staan, ik kom zo terug zegt hij. Ja daaaag ik ben gekke Gerrit niet denk ik opstandig maar het blijft bij denken. Want hoewel hij wegloopt en ik de deur weer dicht hoor vallen, blijf ik staan waar ik sta. En ik sta er nog wanneer hij weer terug komt.  Ik hoor hem zachtjes tegen zichzelf zeggen, goed ingeschat. Mooi zo je staat er nog hoor ik hem nu hardop zeggen. Heb je al enig idee wat het alternatief is vraagt hij liefjes. Ja ik heb er een heel goed idee bij maar geen haar op mijn hoofd die denkt dat te zullen zeggen. Ik weet niet eens hoe die man heet en ik sta bij hem in het kantoor in de hoek als een klein meisje. Weet je wat ik gedaan heb? Vraagt hij. Nee hoe zou ik dat moeten weten ik ben niet helderziend denk ik, maar ik besluit iets beleefder te reageren en zeg dat ik dat niet weet. Ik ben even wezen winkelen in de HEMA, het is zo’n ontzettende nuttig winkel. Je kan er alles vinden wat je nodig hebt zegt hij. En op dit moment heb ik een paar dingen nodig die een ûndogens lyts famke weer in het gareel kan krijgen. Mocht ik nog twijfels hebben dan zijn die nu wel voorbij en er gaat een rilling door mij heen.

Zal ik je eens vertellen waar ik langsgegaan ben? En zonder op mijn antwoord te wachten gaat hij verder. Ik kwam bij de keukenafdeling en daar zag ik een mooie houten spatel dus die heb ik maar meegenomen. Ik vond hem alleen een beetje licht in de hand dus ben voor de zekerheid nog even bij de badartikelen langsgegaan en daar zag ik die mooie badborstel . Uit ervaring weet ik dat die heel overtuigend kan zijn hoor ik hem zeggen. Wat zeg jij ? denk je ook niet dat die overtuigend kan zijn, ik knik alleen maar. Ik weet heel goed dat die borstel heel overtuigend kan zijn. Maar had er zeker geen rekening mee gehouden dat ik hem nu zou voelen.

Ondertussen is hij naar mij toegelopen en pakt hij mij opnieuw bij mijn arm en trekt mij mee naar het bureau. Hij neemt plaats op de stoel en kijk mij aan. Ik denk dat je wel weet wat je moet doen en ik weet het zeker wel al ben ik niet in staat om mij te bewegen. Hij geeft een rukje aan mijn arm en ik struikel half over zijn schoot heen. Mijn god hoe ben ik hier nu in beland! Ik doe echt geen al te rare dingen en ja hij heeft hier een punt maar om mij nu over de knie te laten nemen in de HEMA bij een man die zich niet eens heeft voorgesteld. Dat had ik echt niet kunnen bedenken. Maar ik ben ook niet in staat om het tegen te gaan. Hoewel ik het doodeng vind, maakt het ook heel wat in mij los. Ik weet niet hoe het bij jou vroeger ging, gaat hij verder. Maar bij mij krijgt de kleding geen slaag, en hij heeft mijn rok al op mijn rug gelegd. Of hoef ik niet zo heel ver terug te gaan sinds je laatste pak op je bips? Vraagt hij liefjes. Ik ben blij dat ik met mijn hoofd naar beneden lig want ik voel dat ik knalrood word. Ik geef geen antwoord, maar dat is kennelijk niet de bedoeling want hij geeft een venijnige tik op mijn been en ik schuif van schrik bijna van zijn schoot af. Hij kan mij maar net tegen houden. Ik vroeg je wat! zegt hij. Wanneer je over de knie ligt doe je er goed aan om mijn vragen gelijk te beantwoorden. Ik zei: of hoef ik niet zo heel ver terug te gaan sinds je een pak op je bips hebt gekregen?. Euh nee zeg ik zachtjes. Dat dacht ik al is zijn antwoord. Dan hoef je ook niet net te doen alsof je niet weet wat er gaat gebeuren. Weet je inmiddels al wat het alternatief is? O en voor de duidelijkheid, dit is een gewone vraag en geen retorische vraag. Alweer ben ik relatief blij dat ik met mijn hoofd naar beneden lig, zonet hoefde ik nog niet te antwoorden maar nu wel. Het alternatief is een pak op de billen zeg ik dan ook maar. Ik gooi het er als het ware uit al zou het niet om mij gaan. Ja, dat is het zeker is zijn reactie een flink pak op je blote bips.

 En met die woorden voel ik dat hij zijn vingers achter mijn onderbroek haakt en hem naar beneden trekt. Hij neemt de tijd en dat maakt mij extra zenuwachtig. Zo horen ûndogene lytse famkes te liggen vind je ook niet? Met de billen bloot over de knie. Ik besluit dat dit geen vraag is waar ik op hoef te antwoorden en houd mij wijselijk stil. Opeens voel ik zijn hand neerkomen op mijn billen en van schrik slaak ik een gilletje, niet dat het echt zeer doet maar ongemakkelijk is het wel. Hij slaat in een rustig tempo door en ik kan het hebben. Daar lig ik dan, in de HEMA over de knie van waarschijnlijk de manager. Tenminste dat denk ik, ik zag iets op zijn naam bordje staan maar kon het zo snel niet lezen. Hij blijft doorslaan en het wordt al iets gevoeliger maar ook weer niet overdreven pijnlijk. Ik maak niet echt indruk is het wel? Hoor ik hem zeggen. Ik schrik, het is hem dus ook opgevallen dat ik het wel goed kan hebben, dat is jammer. Hij rommelt wat en ik voel de badborstel tikken op mijn billen. De spatel sla ik maar over ik denk niet dat dat indruk op je gaat maken. Maar deze daarentegen, en hij slaat even wat steviger op mijn billen, deze gaat dat zeker wel doen of niet dan? Ik piep alleen maar wat als antwoord. God ik heb de pest aan de borstel. De borstel maakt zeer zeker indruk op mij en dat hij nu uitgerekend dit uit de winkel mee moest nemen.

Wat zal ik doen? Voor elke euro die ik je bespaar met het niet laten uitschrijven van de boete een tik met deze borstel? Of moet ik gaan rekenen met wat je ons zou kosten wanneer de HEMA een boete zou krijgen of wanneer we dicht moeten. Het klamme zweet breekt mij uit bij die opmerking. Of gaat hij verder, moet ik je afrekenen op het feit dat je andere mensen in gevaar brengt omdat wanneer je geen mandje meeneemt het niet meer duidelijk is hoeveel mensen er in de winkel zijn. En is dat in klappen uit te drukken? Hoe zou jij je voelen wanneer er door jou toedoen iemand ziek is geworden? Die laatste opmerking doet pijn en ik voel mij ineens heel onnozel. Het is echt niet mijn bedoeling om andere mensen ziek te maken stotter ik. Je dacht er niet bij na zeker? is zijn reactie. Ik schud mijn hoofd, nee antwoord ik. En gelijk daarna voel ik de borstel hard op mijn rechterbil neerkomen en voor ik het in de gaten heb is de linker bil ook aan de beurt. Ik geef een gil en bijt daarna op mijn lip. Kut ik ben in een kantoor in de HEMA, wie kan mij horen? Dan aan mij de taak om je voortaan wel te laten nadenken gaat hij verder. En hij gaat verder. Om en om komt de borstel op mijn billen terecht. Ik spartel al heel snel en heb erg veel moeite om mij goed te houden. Ik piep en spartel en doe heel veel moeite om niet te veel lawaai te maken. Maar de borstel blijft neerkomen en ik schiet in de paniek. Ik weet dat ik dat altijd doe met hout. Paniek paniek paniek. Ik kan niet rustig blijven liggen ik schop ,wiebel en glijdt van zijn schoot af. Ik zit op mijn knieën op de grond.    Hij blijft verraderlijk kalm, ik zie zijn hand naar mij toekomen en deins wat naar achteren. Maar niet ver genoeg. Zijn hand heeft mijn oor te pakken en hij trekt eraan. Zo hard dat ik wel weer overeind moet komen. Hij trekt mij tussen zijn knieën in en duwt mij over 1 knie en met het andere been klemt hij mij vast. Ik was nog niet klaar zegt hij en hij duwt mij met zijn hand nog meer voorover, met mijn neus richting de grond. De borstel komt hard neer op mijn billen en hij zet er de vaart in. Ik wil overeind schieten maar ik kan geen kant op. Hij gaat maar door en het lukt mij niet meer om stil te blijven. Ik ben niet meer bezig met wat anderen zouden kunnen horen, ik ben alleen maar bezig met mijn billen.

Ik laat de tranen over mijn wangen lopen. Ik voel mij schuldig en had in mijn opstandige bui nooit rekening gehouden met de andere kant van het verhaal. De borstel blijft maar neerkomen en ik weet zeker dat ik een paar behoorlijke blauwe billen ga overhouden. Ja ik krijg vaker op mijn billen maar juist door de corona is dat een behoorlijke poos geleden en kunnen mijn billen niet zo heel veel meer hebben. Het verzet heb ik opgegeven en ik blijf liggen onder de klappen op mijn billen. Ik geloof dat ik mijn punt duidelijk heb gemaakt hoor ik hem zeggen. Ik knik voordat ik er erg in heb. Ja dat heeft hij inderdaad. Ik hoor dat hij de borstel op het bureau legt en hij legt zijn hand op mijn rug. Juist dat zetje heb ik nog nodig om het helemaal los te laten en ik begin nog harder te huilen. Waar de tranen vandaan komen ik heb geen idee, ik lig te schudden op zijn schoot en ik begin het gênant te vinden maar ik kan niet stoppen. De tranen moeten eruit. Hij lijkt het niet erg te vinden. Wanneer ik weer wat rustiger bent, pakt hij mij bij de schouder en helpt mij overeind. Hij houd mij even vast wanneer ik wat onvast op mijn benen sta om mij daarna weer richting de hoek te dirigeren. Ga daar maar even staan om bij te komen.

Daar sta ik dan, onderbroek inmiddels op de enkels en met de rok omhoog. Die heeft hij vastgezet met een paar knijpers. Die was hij blijkbaar ook tegengekomen in de winkel. Het gekke is , het voelt niet eens raar. Ik moet wel knap gestoord zijn wil ik dit niet raar vinden, maar ik vind het niet raar. Het voelt niet onveilig. Langzaam kom ik bij en mijn tranen drogen op. Ik had dit totaal niet aan zien komen vandaag en ondanks dat mijn billen aanvoelen alsof ze 10 x zo dik zijn geworden ben ik van binnen een stuk rustiger dan ik in tijden geweest ben. Ik slaak een diepe zucht. Zo ben je er weer vraagt hij? En ik knik, ja ik ben er weer. Mooi, je mag je aankleden zegt hij en dat laat ik mij geen twee keer zeggen. Snel doe ik eerst mijn rok naar beneden en pak ik mijn onderbroek. Voorzichtig schuif ik die over mijn billen en dat is maar goed ook .De aanraking van alleen mijn onderbroek is al gevoelig. Ik moet er niet aan denken hoe het straks gaat voelen wanneer ik op de fiets weer naar huis moet. In een fanatieke bui had ik vandaag besloten dat ik wel even kon fietsen, het was immers fantastisch weer. Alleen nu had ik wel spijt van die beslissing. Ik draai mij om en kijk naar de grond. Sjoch my iens oan famke, en ik kijk naar hem op. Denk je dat je nu weet wat je voortaan moet doen met de regels? Ik bloos en knik. Hij kijkt mij aan en laat mij er mee weg komen. Mooi, dan mag je nu weer gaan. Wanneer je mijn kantoor uitloopt is aan de rechterkant een toilet, dan kun je je daar nog even opknappen wanneer je dat wilt.

Wanneer we afscheid nemen, fluistert hij mij nog even in het oor. Famke wanneer je een schooloutfit aandoet als dit dan vraag je er ook om om op je billen te krijgen he. Ik bloos alweer en draai mij snel om en loop het kantoor uit. Volgens mij hoor ik hem grinniken. Ik loop het toilet binnen en draai de deur achter mij op slot. Met mijn hoofd tegen de deur geleund kom ik op adem. Ik kijk in de spiegel naar een gezicht waar je duidelijk de sporen van de tranen kunt zien. Zo kan ik niet over straat en ik draai de koud water kraan open en plens flink wat water in mijn gezicht. Het knapt er wel van op maar te zien is het echt nog wel. Ik voel aan mijn billen en ben benieuwd wat de schade is, zo te voelen moet het er niet al te best uit zien. Zal ik?, de spiegel hangt hoog maar ik doe een poging. Ik til mijn rok op en schuif mijn onderbroek wat opzij. Op mijn tenen kan ik net een beetje zien. Oei dat ziet er inderdaad niet best uit. Ik maak een sprongetje om het nog een beetje beter te kunnen zien. Dat wordt een pijnlijk ritje naar huis denk ik. Ik plens nog wat water in mijn gezicht en dan moet het maar zoals het is. Ik haal diep adem, recht mijn schouders en loop met opgeheven hoofd de HEMA weer in. Wat een dag!