De billen van Logan gloeien flink na van het pak slaag met de haarborstel. Voorzichtig voelt hij aan zijn billen en voelt hoe strak en opgezwollen zijn huid is. 

“Goed. Het volgende punt,” steekt zijn vader van wal. “Waar was je afgelopen donderdag? Waarom was je niet op kantoor? Ik had je dringend nodig en ik kreeg je niet te pakken.”

“Hoe bedoel je? Ik had vrij genomen, ik was toch op huwelijksreis? We waren op excursie,” zegt Logan verward.

“Vrij gevráágd bedoel je, en heb je ook gekeken of je aanvraag was goedgekeurd? Dat was het namelijk niet.”

“Wát? Waarom heb je niks gezegd?” vraagt Logan verbijsterd. Zijn hart mist even een slag en hij voelt het bloed uit zijn gezicht wegtrekken. Dit kan niet waar zijn.

“Waarom? Jij had dat moeten controleren Logan. Ik heb geprobeerd je afgelopen donderdag te bellen maar je nam niet op. Ik had je nodig met onderhandelen om Ricardo Perez aan boord te houden. Hij eiste ineens een spoedoverleg. Ik had jouw diplomatie nodig met die bespreking. Nu overweegt Perez serieus om de hele investering in te trekken. Toen ik doorhad dat je er niet fysiek was wilde ik je via Teams bellen maar je was niet te bereiken. Echt Logan, als één van mijn andere personeelsleden zoiets flikt dan zijn ze per direct ontslagen. Zonder pardon. Ik kan dit niet door de vingers zien en het goedpraten binnen het bedrijf, zeker niet aangezien je straks op tv te zien bent. Je hebt wéér niet goed nagedacht over de gevolgen van je acties, Logan. Je kan zelfs een officiële waarschuwing van HR verwachten, vanwege het nemen van ongeoorloofd verlof, ik kan er niets anders van maken. Als junior partner heb je nou eenmaal een voorbeeld functie en als je iets verkloot dan zijn er ook voor jou gevolgen. Geloof me dat het me zwaar valt om zo’n beslissing te moeten nemen.”

“Nee… nee… dit meen je niet,” vol ongeloof laat hij zich op de stoel vallen en veert even snel weer overeind van de pijn. Dit had hij niet zien aankomen. Perez is één van hun belangrijkste investeerders op dit moment en hij meende alles goed geregeld te hebben voordat hij naar Tenerife vertrok.

“Ik snap niet wat er verkeerd gegaan is. Ik had met hem aankomende week een afspraak staan. Ik zal hem bellen en hem uitnodigen voor een potje golf en de zaken nog eens doorspreken. Ik kan dit weer rechtzetten.” zegt Logan zelfverzekerd.

“Dat is je geraden. Maar eerst ga je bij mijn bureau staan en buig je voorover. Je krijgt met de tawse en daarna met de strap. En die zullen goed aankomen na de haarborstel van je tante, denk je ook niet?”

Logan kan haast niet geloven wat voor puinhoop hij er onbedoeld van heeft gemaakt. Eigenlijk voelt hij er meer voor om die ongeduldige Perez te trakteren op een flinke scheldkanonnade in plaats van een paar potjes golf. Hij schuifelt met zijn broek en boxershort op zijn enkels naar voren en leunt op het bureau.

“Voor wat het waard is, ik had echt niet door dat je me zo dringend nodig had. Want dan had ik het anders aangepakt,“

Hij sluit zijn ogen in afwachting van de eerste klap en hoopt vurig dat het snel voorbij is.

“Weet je Logan, eigenlijk is het meestal wel jouw gebrek aan voortschrijdend inzicht dat je in de problemen brengt. Wanneer ga je leren beter na te denken? Je prioriteiten horen altijd bij het belang van de familie te liggen. Heb je enig idee van hoe erg je me teleurgesteld hebt? De tawse krijg je voor het ongeoorloofde verlof, de strap voor het niet bereikbaar zijn. Met beide twee keer je leeftijd. Als je je verantwoordelijk genoeg voelt om een huwelijk aan te gaan dan pak ik je ook serieus aan als je een misstap begaat. Dus hoeveel krijg je er?”

“Twéé keer? Oh my god…” De moed zakt in zijn schoenen. Hierna kan hij waarschijnlijk dagenlang niet fatsoenlijk zitten.

“Vijftig keer per instrument,” vervolgt Neil. “Blijf in deze positie staan, anders beginnen we helemaal opnieuw. Ben je er klaar voor?”

Logan lacht wrang. “Nee, maar ik heb niet echt een andere keuze vandaag,”

“Ik realiseer me dat het veel is maar je komt hier echt niet makkelijk vanaf. Ik wil dat je hier de komende week aan terug denkt als je de waarschuwing van HR tekent en als je straks met Perez onderhandelt.“

De tawse landt hard. Het doet na de haarborstel minder pijn dan hij verwacht had, maar dit is nog maar het begin. Zijn vader heeft een hoog tempo erin, hij krijgt de eerste tien slagen snel achter elkaar. De volgende tien slagen voelt hij al heftig branden en bij de tien daarna kost het hem moeite om stil te blijven staan. Hij verbijt de pijn want hij wil niet dat zijn vader hem zwak vindt, of dat Kim hem per ongeluk hoort. Bij de volgende tien slagen breekt hij echter en begint te snikken.

“Voortaan controleer je netjes je aanvragen, begrepen. Je mag dan wel mijn junior partner zijn maar ook jij moet je binnen het bedrijf aan de regels houden. Laatste tien. Zet je schrap,” waarschuwt zijn vader. De tawse komt snoeihard neer. Logan sluit zijn ogen en houdt zijn adem in om zo min mogelijk geluid te maken.

“En dan nu het laatste. Mocht je om welke reden dan ook tijdelijk niet bereikbaar zijn dat laat je dat te allen tijden op voorhand weten, duidelijk? Je hebt me als zakenpartner in de steek gelaten en als vader doodongerust gemaakt. Als je was verongelukt wist ik niet eens dat je in het buitenland zat. Flik dit nooit meer, oké?”

“Ja Athair, het spijt me, ik had het niet door,” zegt Logan oprecht, zich beseffend dat hij zich onbedoeld als een eerste klas kloothommel heeft gedragen.

Hij haalt diep adem en probeert zich te herpakken voor de volgende ronde.

“Kom maar over de stoel liggen Logan, ik denk namelijk niet dat je in deze houding kan blijven staan als je met deze strap krijgt.”

Dankbaar schuifelt Logan naar de stoel maar blijft zenuwachtig voor de stoel staan. Nóg een ronde kan hij niet meer aan, zeker niet met de strap. Zijn vader legt zijn hand op zijn schouder.

“Dit gaat even heel moeilijk voor je worden, Logan. Maar bedenk je dat uiteindelijk dit de momenten zijn waarop je leert en je groeit als mens. Denk je dat je ooit de man was geworden die je nu bent als ik je nooit ergens voor aangepakt zou hebben? Kom op, over die stoel nu. Ik doe dit omdat ik van je hou en weet dat je beter kunt dan dit. Het is bijna voorbij. Maar niet voordat het je goed duidelijk is geworden dat je niet zomaar onbereikbaar kunt zijn. Je kan dan wel volwassen zijn maar dat betekent niet dat je geen enkele verantwoording meer hoeft af te leggen aan je familie.”

Logan haalt een keer diep adem en gaat over de stoel liggen.

De strap komt neer en het doet flink pijn. Zijn vader slaat langzamer dan met de tawse en de napijn houdt seconden lang aan. Logan jammert zachtjes en probeert zo stil mogelijk te blijven liggen uit angst dat de strap hoger of lager uitkomt dat de bedoeling is. Hij grijpt de stoelpoten vast en probeert zijn aandacht te verleggen naar het voelen van het koele hout onder zijn handen. Hij heeft geen idee hoeveel klappen hij nog krijgt en hij probeert vooral rustig te blijven.

“De laatste tien,” kondigt zijn vader aan.

De volgende slagen raken nu ook de achterkant van zijn dijen. “Athair… auuuu… niet zo laag alsjeblieft,” smeekt Logan.

“Ik zei toch dat ik wil dat je hier de komende week aan terug denkt. Dit gaat je er zeker bij helpen. Tien erbij,”

“Nee… auuuuu,” Luid snikkend probeert Logan stil te blijven liggen terwijl de laatste slagen ongenadig op zijn dijen neerkomen.

“Dat was de laatste. Dus wat ga je voortaan doen?”

 “Ik zal voortaan niet meer onbereikbaar zijn en doorgeven als dit wel het geval is,” zegt Logan met onvaste stem.

“Juist. Dat is het enige juiste antwoord. Dit heb je goed gedaan. Neem even een kwartiertje voor jezelf om jezelf te kalmeren. Ik ga even bij je tante en Kim kijken, ik kom je zo wel halen.”

Versuft blijft Logan liggen. Hij laat zijn tranen even komen maar haalt dan diep adem. Klaar ermee. Wat een enorme puinhoop heeft hij ervan gemaakt. Voorzichtig komt hij overeind. Hij durft niet meer aan zijn billen te voelen. Voorzichtig trekt hij zijn boxershort en daarna zijn broek omhoog, het voelt erg gevoelig. Daar is hij voorlopig nog niet klaar mee. Hij snuit zijn neus en zoekt zijn telefoon. Hij kan maar beter gelijk tot actie overgaan.

“Meneer Perez? Het spijt mij te horen dat het laatste overleg niet het gewenste resultaat heeft gegeven. Mijn excuses voor mijn afwezigheid, ik was op huwelijksreis. Laten we het volgende week op de golfbaan verder bespreken… Ja… ik ben iets verkouden, die vliegtuig airco altijd hè…”