Kim kijkt lui op van haar boek en rekt zich uit. Vanaf het balkon geniet ze van het uitzicht op zee. Wat zijn ze op een prachtige plek terecht gekomen.

Het is warm, maar niet té warm, met een licht fris briesje. Perfect om in de vroege ochtendzon een boek te lezen. Ze kan haast niet wachten om “Atlas” van Lucinda Riley, het laatste deel van de  bekende Zeven Zussen serie, uit te lezen.

Helaas moet haar boek wachten want ze gaan vandaag op excursie naar nationaal park El Teide. Liever zou ze naar het strand of zwembad gaan. Ze zucht. Wat is er nou leuk aan een nationaal park van een vulkaan? Logan lijkt echter heel veel zin in de excursie te hebben. 

“Ik ga even snel een krantje beneden halen voor onderweg. De bus komt over een kwartiertje, zie ik jou zo bij de receptie?” 

“Prima, ik smeer me nog even in met zonnebrandcrème dan zie ik je zo beneden,” antwoordt ze. Hij geeft haar een kus en dan is ze even alleen. 

Ik heb nog een kwartiertje, denkt ze, dan kan ik vast ook nog wel even snel een hoofdstukje lezen. Misschien wel twee. Ik lees toch snel. Nieuwsgierig slaat ze pagina na pagina om. 

“Ahum,” hoort Kim ineens naast haar. Verschrikt kijkt ze op van haar boek. 

“Waar blijf je nou? De bus is er al. Heb je je eigenlijk wel ingesmeerd? Kom, we moeten gaan.”

Shit! Hoe kan de tijd nou zo snel zijn gegaan? Snel pakt Kim haar spullen bij elkaar en stopt ze in haar tas. Logan pakt haar bij haar arm. “Opschieten mevrouw McCallum. Die chauffeur zit nu op jóú te wachten, we hebben geluk dat ze niet gewoon zonder ons vertrekken.”

“Sorry dit was niet mijn bedoeling,” begint Kim.

“Ik wil nu geen smoesjes horen,” onderbreekt hij haar abrupt. “Je hebt niet alleen de chauffeur maar ook mij laten wachten. Ik rekende erop dat je naar beneden zou komen. Ik kom hier vanavond nog op terug en dan gaan we eens stevig in gesprek hierover,” zegt hij en werpt haar een strenge onheilspellende blik toe. Zijn blik bezorgt haar kippenvel en ze voelt vlinders in haar buik. Zal hij haar vanavond, net zoals de huwelijksnacht, onder handen nemen? 

“Laten we er nu verder gewoon een leuke dag van maken samen, oké?” zegt Logan vervolgens met een stralende glimlach, alsof er verder helemaal niets aan de hand is. 

De busreis naar El Teide is vreselijk lang en saai. Ze zou nu gewoon met Logan lekker chill in het zwembad moeten rondhangen. Ze hadden een intieme nacht gehad vannacht en ze wilde eigenlijk snel dat gespierde lichaam weer tegen de hare voelen.

Dan zijn ze eindelijk in het nationaal park van El Teide. 

De gids vertelt bij een lange dunne steen in geuren en kleuren over verschillende westernfilms die opgenomen zijn op deze locatie, en dat de steen de bijnaam “De vinger van God” heeft gekregen. kim moet toegeven dat het een prachtige plek is en ze lacht naar Logan, die zijn arm om haar heen slaat. 

“Zo zie ik je graag,” zegt hij goedkeurend. 

Als iedereen klaar is met foto’s maken stappen ze weer in de bus. De bus klimt verder omhoog, op weg naar de krater Pico Viejo van El Teide. Uiteindelijk kan ze zelfs niet meer naar buiten kijken omdat ze letterlijk in de wolken rijden. Als ze er eenmaal zijn is het uitzicht bij de Pico Viejo werkelijk adembenemend. 

“Zo,” zegt Logan, “het hoogtepunt van deze excursie is voorbij,” en ze moeten beiden om zijn opmerking lachen. Als snel zitten ze weer in de bus.

Kim doet even haar ogen dicht en doet geen moeite meer om naar het gebrekkige Engelse gebrabbel van de reisleiding te luisteren. Ze is blij want ze zijn nu vast snel terug bij het hotel. Dan ineens stopt de bus en moet iedereen uitstappen.

“Godver,” moppert Kim humeurig, ”waarom gaan we niet gewoon verder?” Ze heeft geen zin om weer uit de airco die hitte in te stappen en op een afgelegen stoffige plek drinken te moeten kopen. 

Logan kijk haar aan. “Heb je niet opgelet net?” 

“Nee, hoezo, ik wil gewoon terug naar het hotel.” Mokt Kim. 

“Hoezo? We moeten rustig stijgen en dalen, anders kun hoogteziekte krijgen. Als je net nog even het fatsoen gehad om te luisteren, mevrouw McCallum, met je hoezo, dan had je het geweten.” Zegt Logan bars. Zijn plotseling veranderde stem bezorgd haar rillingen. 

“Nou sorry hoor, wat een flauwekul zeg. Nog nooit van hoogteziekte gehoord,” sputtert ze tegen.

Logan pakt haar bij haar arm en fluistert in haar oor: “twee dingen die je maar beter niet meer in mijn bijzijn moet doen, mevrouw McCallum, vloeken, dat is echt not done, en mijn verhaal in twijfel trekken. Dat wordt een lang gesprek vanavond, als je begrijpt wat ik bedoel. En nu hup opstaan, we gaan de bus uit,” commandeert hij.

Beduusd volgt Kim hem naar buiten en voor het eerst sinds hun huwelijk is de spanning tussen hen te snijden. Als ze even later allebei aan een koud blikje cola zitten blijft het ijzig stil. Logan heeft een iets geïrriteerde frons op zijn voorhoofd. Als hij zijn lege blikje verfrommeld spreekt zijn lichaamstaal boekdelen. 

Kim bijt op haar lip en probeert niet in tranen uit de barsten. Ze haat ruzies en dit ziet er niet best uit. Dan verbreekt Logan uiteindelijk de stilte. 

“Sorry,” zegt hij met mildere stem, “weet je, ik heb het ook wel een beetje gehad. Dat had ik niet op die manier op jou moeten afreageren. Maar ik meen het wel over die twee dingen.” 

Hij pakt haar handen vast en kijkt haar serieus aan en praat zachtjes verder, “Ik zal je hier maar één straf voor geven omdat ik mezelf ook niet helemaal correct heb gedragen. Vind je dat oké?”

Nee, lul-de-behanger, denkt Kim, niets van dit is oké. Ik wil nu overal ter wereld zijn, behalve hier op die stomme vulkaan met jou. Ik wil naar huis en dit rare moment vergeten.  

Maar door zijn hoopvolle blik houdt ze haar tirade in. 

“Ik weet het even niet, Logan.” Zegt ze eerlijk. 

“Als je nog één keer op die cynische toon mevrouw McCallum zegt spring ik waarschijnlijk van de vulkaan af,” Ze moeten beide lachen om haar opmerking en daarna lijkt alles weer koek en ei te zijn.

Eenmaal bij het hotel aangekomen wordt Kim zenuwachtig. Zou hij die tawse eigenlijk gewoon in zijn koffer hebben meegenomen hebben op huwelijksreis? Ze durft het niet te vragen. 

Vlak voordat ze bij hun hotelkamer zijn houdt Logan haar staande. “Wil je nu praten of eerst dineren?” 

“Ik… euhm,” ze heeft geen honger maar om nu gelijk al in de strafsituatie te stappen vindt ze behoorlijk snel. 

Logan voelt haar besluiteloosheid aan en neemt een beslissing. “Volgens mij hebben we allebei nog geen trek. We gaan eerst nog even wat drinken maar daarna heb je nog verantwoording af te leggen, oké?” 

De drankjes zijn natuurlijk sneller op dan ze hoopt. 

Ze hoort Logan vervolgens in de slaapkamer in zijn bagage rommelen. 

Hij komt terug, pakt haar hand en trekt haar overeind. In stilte begeleidt hij haar naar de slaapkamer. Op bed liggen die vervloekte tawse én een houten badborstel klaar. O shit, denkt Kim, dat ziet er echt niet goed uit. Haar hart begint hard te kloppen en de moed zakt haar in de schoenen. 

“Kim McCallum-Hartman, je weet nu echt wat het inhoudt om een McCallum te zijn. Wil je nog steeds door met dit experiment?” Hij kijkt haar met zijn doordringende blauwe ogen kalm aan. “Je weet dat ik dit doe vanuit liefde en niet vanuit boosheid. Je hebt wat steken laten vallen vandaag, dat gaan we rechtzetten.” 

Kim haalt diep adem en knikt terwijl ze haar paniek onder controle probeert te krijgen. De vorige keer had ze het tenslotte ook overleefd en dat is nu vast niet anders. 

“Gebruik woorden, Kim, ik wil het je horen zeggen,” 

“Ja, Logan,” zegt ze zachtjes.

“Oké mylady. Ik rammel trouwens dus het zal niet te lang laten duren vandaag.”

Hij legt hun hoofdkussens op het midden van het bed. “Doe je broek en slipje omlaag en ga daar met je buik op liggen,” 

Ze legt haar kleding netjes opgevouwen naast het bed en gaat dan liggen zoals gevraagd. 

“Kim McCallum-Hartman, je krijgt om te beginnen 12 klappen met de tawse, direct op je blote billen. Je hebt onnodig mensen op je laten wachten door je ondoordachte acties. De chaffeur, het reisgezelschap en mij. Hopelijk helpt dit moment je om zoiets in de toekomst te voorkomen. Ben je er klaar voor?” 

Kim haalt nog eens diep adem. Ze wil niet, maar het moet. Alles wat het nu langer duurt is alleen maar uitstel van executie.

“Ja Logan,” fluistert ze met een brok in haar keel.

Een paar tellen is het helemaal stil. Ze wacht gespannen op wat komen gaat. Het wachten lijkt wel een eeuwigheid. Ze hoort Logan iets van het bed pakken. Ze voelt de tawse even kriebelen op haar billen terwijl ze nog steeds wacht op die eerste klap. 

Er tikken weer een paar seconden voorbij zonder dat er iets gebeurt. Dan ineens klinkt er een heel snel kort zoevend geluid. Pats. 

Kim schrikt van de intense pijn. Dit is heel anders dan eerst opwarmen over de knie. Ze kreunt zachtjes als de eerste pijn is weggeëbd. Kan ze dit wel volhouden?

Logan voelt opnieuw haar twijfel aan. “Één. Ik zal wel tellen, oké? Blijf in ieder geval netjes liggen anders telt het niet mee, duidelijk?” Hij wacht niet op haar antwoord.

Pats. “Twee,” De tawse land precies op dezelfde plek als de eerste klap. Drie en vier komen op precies diezelfde plek neer. “Au, au, stop,” huilt ze terwijl ze overeind probeert te krabbelen. Ze kan niet meer stil blijven liggen.

“Nee, mylady, blijf liggen anders beginnen we opnieuw,” waarschuwt Logan.

Pats. Nummer vijf komt op een andere plek neer. Kim voelt hoe de tranen nu over haar wangen rollen.

Nummer zes belandt weer op dezelfde plek als nummer vijf.

“Au, au, Logan stop. Het spijt me. Dit doet echt pijn,” snikt ze. 

“Je bent halverwege. Rustig maar. Haal even diep adem. Ontspan. Nog maar zes te gaan. Als je dit niet meer mee wil maken stel ik voor dat je je beloftes na gaat komen en op tijd bent de volgende keer.” 

Pats. “Zeven.” Pats. “Acht.” Kim schiet opnieuw snikkend overeind. Dit is teveel. Logan duwt haar onverbiddelijk weer terug. 

“Nu nog de laatste vier. Blijf liggen. Knijp desnoods in de lakens maar blijf zo liggen. Ik kan je verkeerd raken, snap je. Dan zijn we misschien verder van huis.” 

Kim duwt haar gezicht in het bed en pakt het laken stevig vast. De laatste vier slagen komen weer op een andere plek terecht. Kim begint onwijs te trillen maar het lukt haar stil te blijven liggen. 

Logan helpt haar van het bed af en trekt haar in zijn armen. Hij houdt haar net zo lang vast totdat ze gestopt is met huilen en trillen. 

“Klaar voor ronde twee?” vraagt Logan dan. Kim slikt en schud ongemakkelijk haar hoofd. 

“Jij kan dit, ik help je er door heen,” zegt Logan en hij begeleid haar weer naar het bed. Ze werpt een blik op de badborstel en weet eigenlijk zeker dat ze het niet kan. 

“Je was onbeleefd én hebt gevloekt…. Je krijgt om te beginnen twintig slagen met de badborstel zodat je de komende dagen je herinnert dat je altijd beleeft blijft. Je kunt zoveel beter dan dit. Van geen enkele McCallum wordt dit getolereerd, we hebben een naam hoog te houden. Ik denk dat je er nog heel genadig afkomt met maar twintig slagen, mylady.” 

Logan gaat op het randje van het bed zitten en legt haar in één beweging over de knie.

“Als je rustig blijft liggen houden we het bij twintig. Maar als ik moet stoppen krijg je er iedere keer vijf bij, begrepen?” 

“Ja Logan,” mompelt Kim zenuwachtig. Zachtjes masseert hij heel even haar onderrug. Dat voelt best fijn en ze voelt hoe haar lichaam iets ontspant. 

“Goed. Je hoeft niet te tellen. Je krijgt ze snel achter elkaar. Ik tel ook niet hardop. Hopelijk kunnen we hierna snel iets gaan eten.”

De eerste klap met de badborstel voelt heel anders dan ze zich had voorgesteld. Haar huid lijkt wel in brand te staan. Het is te heftig. Na een paar klappen schiet haar hand automatisch naar achteren om haar brandende billen te beschermen.  Ze schreeuwt het uit als de borstel haar duim raakt in plaats van haar billen.

“Nu begrijp je misschien waarom je stil moet liggen. Dat zijn er vijf meer,” zegt Logan onverbiddelijk. 

Met zijn vrije hand pakt hij haar hand vast zodat ze haar billen niet meer kan afschermen. 

Logan gaat verder maar na een paar klappen kan ze haar benen niet meer stil houden, uit een reflex schieten ze naar boven.

Logan stopt weer en zucht een beetje overdreven theatraal. Als ze niet over zijn knie zou liggen had ze hier best hard om moeten lachen. 

“Vijf erbij, stil liggen zei ik toch,” zegt Logan streng en hij omklemt nu haar benen met zijn been. In deze leglock kan ze geen kant meer op. De laatste slagen zijn zo intens dat ze tranen met tuiten huilt. 

Logan helpt haar voorzichtig overeind. Hij pakt haar handen vast en kijkt haar kalm aan. 

“Ik heb je gestraft omdat je je beloftes niet na bent gekomen, je onbeleefd was en je ook nog onnodig vloekte. Wat heb je hierop te zeggen?” 

“Het spijt me,” antwoordt ze nog nasnikkend. Hij trekt haar in zijn armen en laat haar rustig uithuilen terwijl hij haar haar streelt. 

Ze schrikken beide van Logans telefoon die ineens afgaat. Hij drukt het gesprek weg.

“Als we weer thuis zijn ga het allemaal wat duidelijker voor je maken en wat regels opstellen. Geef die witte pot crème achter je maar aan en kom maar weer even liggen.” Logans telefoon gaan een tweede keer af en weer drukt hij het nummer weg. 

Kim geeft hem de pot crème en gaat weer liggen. Hij smeert haar billen in en masseert zachtjes haar gekneusde billen. 

Dat voelt een beetje pijnlijk maar ook fijn, denkt Kim en ze voelt zich slaperig worden. 

Logan’s telefoon gaat weer af en nu neemt hij wel op. 

“Athair? Is er iets aan de hand?… Sorry ik was even bezig net … Ja ik ben toch getrouwd … Patrick had me opgegeven, wat had ik anders moeten doen… Ik weet wat je gezegd had… Ja maar…  …  Oké we hebben binnenkort een gesprekje over mijn gedrag…  Ik ben over twee dagen weer thuis. Bye.” 

“Problemen?” vraagt Kim als ze Logan’s bezorgde blik ziet. Logan haalt zijn schouders op. 

“Dat is iets voor later. Zullen we maar eens gaan eten? Fris jezelf maar even snel op dan gaan we er een leuke avond van maken.”

Kim komt voorzichtig overeind en loopt met gloeiende billen naar de badkamer. Hopelijk vinden ze straks een restaurant met zachte stoelen.

Als ze uit de badkamer komt pakt Logan haar hand.

“Kom, dan gaan we wat eten, mylady. Ik stel voor dat je je verder netjes gedraagt vanavond, anders lig je straks gewoon weer over mijn knie,” zegt hij met een glimlach. 

Als Kim zichzelf in de spiegel ziet in haar trouwjurk is ze sprakeloos. Dit is de perfecte jurk. Haar aanmelding begon dan wel als een grap maar nu zou ze, heel serieus, binnen drie dagen trouwen. Dat de wetenschap juist voor haar met een man op de proppen zou komen had ze absoluut niet verwacht.

Haar moeder schiet vol als ze voor haar staat in die prachtige jurk en haar beste vriendin Amanda fluit goedkeurend naar haar en klapt enthousiast in haar handen.

“Ik mag je dit namens je toekomstige man overhandigen,” zegt de verkoopster met een warme glimlach en geeft haar een brief en een klein doosje. Kim maakt de brief open en leest het voor.

“Lieve nog onbekende,

We kennen elkaar nog niet en toch heeft het lot besloten ons bij elkaar te brengen. Ik had niet verwacht een match te vinden die zou passen bij de tradities en normen en waarden die zo belangrijk voor mijn familie zijn. Ik zal niet lichtvoetig in dit huwelijk stappen en zal mijn taak als echtgenoot en hoofd van mijn huishouding altijd serieus nemen, naast de werkzaamheden die ik uit naam verplicht ben uit te voeren voor de familie. Er zal je aan niks ontbreken en ik verzeker je dat ik je zal helpen de beste versie van jezelf te zijn, iedere dag weer.

Ik ben me ervan bewust dat als je met mij in het huwelijksbootje stapt je onze normen en waarden en gratis bij krijgt. In Nederland wordt dit misschien als ouderwets en behoudend gezien maar dit is juist wat mijn Schotse familie van generatie op generatie succesvol heeft gemaakt. Weet dat ik je iedere stap zal bijstaan en begeleiden en altijd vanuit liefde zal handelen.

Heel veel plezier met het uitkiezen van je trouwjurk. Ik hoop dat alle belangrijke mensen in jouw leven hier nu bij zijn en hoop je binnenkort stralend voor het altaar zie staan. With love …….”

Wat een oprechte brief en wat een prachtig handschift heeft hij eigenlijk. Beter dan de hare zelfs en zo te zien moet hij een vaste hand hebben zo strak en gelijk zijn de letters geschreven. Voorzichtig maakt Kim het doosje open. Haar handen trillen maar ze slaagt erin het doosje uit te pakken. Nog een briefje. Ze vouwt het voorzichtig open.

“Dit is een luckenbooth, een traditioneel geschenk aan een bruid in de omgeving waar ik vandaan kom. Normaal gesproken is dit een broche, maar ik heb er speciaal voor jou een hanger van laten maken. Deze luckenbooth is van mijn grootmoeder geweest en kreeg ze van mijn grootvader op haar verloving. Ze wil graag dat mijn bruid, jij dus, deze ook zal krijgen. Ik hoop dat als we eenmaal getrouwd zijn je deze hanger met trots zult dragen. Wees er zuinig op. Het is een erfstuk en moet met gepaste zorg behandeld worden. Je zult hierop beoordeeld worden door de familie maar als je je best doet hoef je je echt geen zorgen te maken. With love ……..”

Kim pinkt zenuwachtig een traantje weg. Beoordeeld worden? Wat is dit voor familie met ouderwetse normen en waarden? En dan hoe hij spreekt over zijn traditionele taak als echtgenoot en hoofd van de huishouding? Ze had bij haar aanmelding aangegeven graag de traditionele rollen terug te willen zien in een relatie, maar jeetje deze hele aanmelding was gebaseerd op een opdracht van een ouderwets bierspel dat ze in de kast van haar ouders had gevonden. “Bel een willekeurig iemand uit het telefoonboek op en biecht op dat je een drankprobleem hebt.” Om vervolgens iemand van de programma Married At First Sight aan de lijn te krijgen. Hoe bizar is dat? Uiteindelijk was haar drankprobleem te wijten aan het ontbreken van een traditionele man in haar leven, eentje die haar tegengas zou geven en zou durven haar op haar fouten en tekortkomingen te wijzen. Wat een hoop lol hebben zij en Amanda gehad om dat gesprek. Wisten zij veel dat zulke mannen nog écht bestaan.

Voor Kim het weet is het al de grote dag. Zenuwachtig en onzeker kijkt ze naar zichzelf als bruid in de spiegel. Ze heeft er alles aan gedaan om er zo goed mogelijk uit te zien. Maar voor wie? Wat als er een enorme enge lelijke vent voor het altaar op haar staat te wachten? Nou ze kan altijd nog nee zeggen. Dan is ze misschien wel de allereerste van het expiriment die gelijk voor het altaar al nee zegt maar zoiets zou op zich ook wel weer iets voor haar zijn.

Voordat ze de trouwzaal binnengaat haalt ze nog een keer diep adem. Met haar vader aan haar zijde loopt ze vervolgens de zaal binnen.

Haar ogen ontmoeten twee prachtige blauwe ogen. Voor haar staat een heel aantrekkelijke man, ze schat hem ongeveer vijf jaar ouder dan zij. Hij heeft donker half lang haar en een prachtige lach. Zijn pak is lichtgrijs en zijn stropdas en gilet zijn blauw en groen schots geruit. Er lijkt een zweem van opluchting en goedkeuring in zijn ogen te zien. Ook Kim is maar wat blij dat er geen enge oude kerel voor het altaar blijkt te staan.

 Al snel is het zover en geven ze elkaar de rechterhand. 

“Verklaart U, Logan Ivar Kendrick McCallum, Kimberly Isabella Hartman aan te nemen tot uw wettige echtgenoot en belooft u getrouw alle plichten te zullen vervullen die door de wet aan de huwelijkse staat zijn verbonden, wat is hierop uw antwoord?”

“Ja,” zegt Logan met een twinkeling in zijn ogen. 

“Verklaart U, Kimberly Isabella Hartman, Logan Ivar Kendrick McCallum aan te nemen tot uw wettige echtgenoot en belooft u getrouw alle plichten te zullen vervullen die door de wet aan de huwelijkse staat zijn verbonden, wat is hierop uw antwoord?”

Kim kijkt Logan diep in zijn ogen. Zijn blik is hypnotiserend en intens, het lijkt bijna alsof zijn blauwe ogen dwars door haar heen kijken. Ze krijgt het er warm van… “Ja,” zegt Kim dan ook.

“Dames en heren, ze zijn getrouwd,” zegt de trouwambtenaar met een glimlach. 

De mensen in de zaal applaudiseren. Dan kust Logan haar, heel zachtjes drukt hij zijn lippen op de hare, zijn lippen zijn zacht en vol. Hier kan ze wel aan wennen.

De taart is prachtig en heerlijk, precies zoals ze gevraagd heeft, de champagne vloeit rijkelijk en voor ze het weet is het feest al in volle gang. Iedereen geniet met volle teugen. De wijn die ze schenken is ook echt verrukkelijk. Ze staat op een gegeven moment even met Amanda en nog wat vriendinnen te dansen en hebben de grootste lol, maar dan staat Logan ineens achter haar.

“Rustig aan mevrouw McCallum, hierna geen wijn meer voor jou, gedraag je als een dame, begrepen?” fluistert hij streng in haar oor. Weer krijgt ze het warm van hem. Amanda trekt alweer haar aandacht en voor ze het weet zijn ze twee wijntjes en een uur verder.

“Mevrouw McCallum, het is tijd om te gaan en uw echtelijke plicht te vervullen.” Logan knipoogt en loopt naar haar toe met een microfoon in zijn handen. “Ik wil graag iedereen bedanken voor zijn of haar aanwezigheid vandaag. Mede dankzij jullie is dit een onvergetelijke dag geworden. Mijn bruid is moe dus wij gaan nu naar ons hotel. Tot ziens allemaal.”

Hij pakt haar bij haar arm en neemt haar mee de zaal uit. De gasten applaudiseren nog een keer en al snel zijn ze in het hotel aanbeland.

Voor de deur tilt Logan Kim op. “Ben je er klaar voor om een echte McCallum te worden?” Ze slaakt een kreetje en hij draagt haar met gemak de drempel over. De bruidssuite is mooier dan ze had verwacht en ze hebben uitzicht over een prachtig verlichte stad. In de slaapkamer is het bed romantisch versierd met rozenblaadjes en er staat een fles champagne klaar.

“Je hebt echt genoeg gedronken voor vandaag, mevrouw McCallum. Die champagne bewaren we voor een champagne ontbijt,” besluit Logan.

Hij pakt haar handen vast en kijkt haar lang en serieus aan. Kim krijgt het weer erg warm.

“Ik had gehoopt dat deze situatie zich niet zo snel al zou voordoen. Ik heb je beloofd dat ik je beste versie van jezelf zal laten zijn. Je hebt mijn waarschuwing genegeerd en bent toch verder gaan drinken. Je had jezelf en ook mij voor schut kunnen zetten, en daardoor ook de familie, begrijp je dat?”

Kim kijkt hem verbaasd aan. Wat overdreven zeg. Ze slaat haar armen over elkaar en rolt met haar ogen. Logan wacht verder niet op haar reactie en praat onverstoord verder.

“Mijn familie handelt dingen op hun eigen manier binnenskamers af. Ouderwets misschien maar daarna is alles vergeten en vergeven. Dus, mevrouw McCallum, accepteer je de consequenties van je gedrag of wil je hier het experiment stoppen? Uiteraard gebeurd het pas als de cameraman weg is.”

Stoppen met het experiment, nu al? Zo erg kunnen die ouderwetse consequenties toch niets zijn, denkt Kim. Een ander idee komt in haar op, dit is vast één grote grap, net als die tv-show candid camera van vroeger waar een verborgen camera in zat. Amanda heeft dat natuurlijk verder in scène gezet.

“Ik accepteer de ouderwetse consequenties Logan,” zegt ze met een glimlach. 

Logan aait even over haar hoofd. “Bedankt voor het vertrouwen, mylady,”

De cameraman wordt de deur uitgewerkt en dan zijn ze alleen. Logan zoekt in zijn bagage en komt dan terug met iets wat op een korte riem lijkt.

“Kom, we gaan naar de slaapkamer. Ik zal je uit je jurk helpen en daarna zul je mijn vriend hier ontmoeten. Dit is een tawse. Wees maar gerust ik warm je eerst een beetje op.”

Kim voelt zich draaierig worden. Opwarmen? Een zenuwachtig gevoel bekruipt haar. Ze voelt hoe haar wangen gaan branden en vreemd genoeg voelt ze ook vlinders in haar buik. Haar jurk is snel uit en netjes opgehangen.

Logan gaat op het bedrandje zitten en klopt op zijn benen. Kim is in tweestrijd, haar verstand zegt dat ze nu snel weg moet gaan maar haar hart wil dit heel graag meemaken. En trouwens waar moet ze heen zonder haar jurk aan in alleen lingerie?

“Kom, we beginnen rustig aan, ik laat je stap voor stap wennen. Ik doe niks wat je echt niet aankunt, beloofd.”

Aarzelend loopt ze langzaam naar hem toe. Als ze dichtbij genoeg is grijpt hij haar pols en voor ze het weet ligt ze op het bed over zijn knie. Dat zachte bed ligt niet eens zo verkeerd. Maar dan realiseert ze zich in welke kwetsbare positie ze zich bevindt en begint haar hart sneller te kloppen. Het is dus echt geen candid camera grap.

“Kim McCallum-Hartman,” begint Logan plechtig, “je hebt eerder vanavond mijn waarschuwing genegeerd en bent niet gestopt met drinken. Hiervoor ga ik je straffen. Je krijgt zes klappen met de schotse tawse, op je blote billen. Omdat het je eerste keer is zal ik je billen eerst goed opwarmen.”

Zijn hand aait zachtjes haar billen. Hij knijpt haar even maar dan komt de eerste klap. Dat valt best mee eigenlijk. Nog een klap, en nog één. Het brandt. Nog een paar klappen volgen. Hij streelt kort haar billen en trekt vervolgens in één ruk haar slipje omlaag. Meer klappen volgen. Al gauw krijgt ze moeite met stil liggen en begint ze te snikken. Au, wat nou opwarmen, het doet gemeen pijn.

Logan merkt haar onrust en hij klemt zijn been over haar benen. Gek genoeg helpt het haar kalm te blijven. Na een tijdje stopt hij en mag ze overeind komen. Hij pakt haar weer bij haar pols en neemt haar mee de slaapkamer uit. 

Hij zet een stoel voor haar neer.

“Ga maar met je knieën op de stoel zitten en leun met je armen op de leuning. Billen iets naar achteren.”

Logan haalt de tawse uit de slaapkamer terwijl Kim zoals gevraagd op de stoel gaat zitten.

“Kim McCallum-Hartman, ik heb je beloofd dat ik je beste versie van jezelf zal laten zijn. Je hebt mijn waarschuwing genegeerd en heb nog meer wijn gedronken. Je had jezelf en ook mij voor schut kunnen zetten. Een McCallum denkt aan de familienaam en zal bij ongepast gedrag de consequenties aanvaarden. Ik zal je volgens familietraditie straffen, je krijgt zes slagen met de tawse. Ben je er klaar voor?”

Eigenlijk heeft ze geen idee of ze hier wel klaar voor is. Zes klappen moet ze wel aankunnen, toch?

“Ja Logan,” snikt Kim. Ze voelt haar hart weer sneller kloppen en haalt diep adem.

“Tel de slagen voor me, luid en duidelijk. Tijdens deze straf noem je me meneer McCallum, dus je zegt één, dank u, meneer McCallum, begrepen?”

“Ja Logan, ik bedoel meneer McCallum,” 

De eerste klap is een venijnige scherpe pijn. Het brandt even na en het lukt haar pas om na een paar tellen te praten.

“Één meneer McCallum,” zegt ze maar haar stem klinkt zachtjes door het snikken.

“Ik heb je niet verstaan, deze telt niet mee, mylady,” zegt Logan onverbiddelijk. De moed zakt haar in haar schoenen. Ze wil protesteren maar de volgende klap beneemt haar de adem. Tranen rollen nu uit haar ogen.

“Één meneer McCallum,” zegt ze nu flink harder.

“Mylady, u heeft niet goed opgelet. U stelt mij teleur. Deze moet opnieuw. Vergeet dank u niet.”

Pats. “Au au,” snottert Kim in paniek. Wat een ongelofelijke zak. Het is veel pijnlijker dan ze had verwacht. Dit is absoluut geen grapje.

“Één, dank u, meneer McCallum,” Haar stem klinkt vaster dan hoe ze zich voelt. 

Pats. Weer een scherpe pijn. Kim schuift onrustig op de stoel heen en weer. Het lijkt vrijwel onmogelijk om dit vol te houden.

“Twee, dank u meneer McCallum,” 

“Blijf stil zitten mylady. Je doet het hartstikke goed. Nog maar een paar klappen dan is het voorbij.”

Pats. Het lijkt alsof iedere slag steeds harder is. Haar tranen blijven komen. 

“Drie, dank u, meneer McCallum,” Even streelt hij haar schouder en voelt zachtjes aan haar billen. Zijn koele hand voelt best fijn eigenlijk.

Pats. De pijn houdt langer aan als bij de eerdere slagen. Het is alsof ze zweeft in de pijn, even is ze nergens behalve in een vreemde bubbel, tijdloos en niet meer in de gewone wereld. Ze hoort zichzelf huilen, haalt diep adem en zegt dan kalm de woorden die hij graag wil horen: “vier, dank u meneer McCallum.” Ineens voelt ze zich helemaal leeg. Alle zenuwen die ze eerder had vanwege deze vreemde trouwdag zijn verdwenen.

“De eerste twee fouten zal ik als beginnersfouten door de vingers zien, mylady. Je hebt er nu zes gehad. Een volgende keer ben ik niet zo mild. Als ik je een instructie geef volg je die voortaan op, want anders zal ik je opnieuw straffen. Is dat duidelijk?”

“Ja meneer McCallum,” 

“Ik wil dat je je excuses maakt voor je eerdere gedrag.”

“Het spijt me meneer McCallum,” 

“Wat spijt je precies? Ik hoop dat je je les geleerd hebt anders zijn we nog niet klaar voor vandaag.”

Haar mond wordt droog en de zenuwen gieren opnieuw door haar lijf. Ze wil echt niet nog meer straf.

“Het spijt me dat ik niet de juiste woorden zei net en dat ik niet stopte met drinken toen je dat aangaf, meneer McCallum,” antwoordt ze hoopvol.

“Je hebt je les goed geleerd, mylady. Ik vergeef je. Je straf is voorbij.”  Logan neemt haar vervolgens in zijn armen en laat haar rustig uithuilen. Hij streelt zachtjes haar haar. Ook hier kan Kim best aan wennen.

“Goed gedaan mevrouw McCallum, ik ben trots op je. Welkom in de familie,” fluistert Logan in haar oor.