door: Deb
copyright © 2007
Tja, aanvankelijk had het wel een goed idee geleken…
Ik zat al een poos op karate en kreeg les van een jonge God, toen mijn oog viel op het bordje ‘hulp gevraagd’ achter het raam. Het ging om een parttime baantje voor de avonden, dus ik zou het goed kunnen combineren met mijn colleges en er zat een avond per week privé-les van meneer Adonis bij inbegrepen. Omdat ik weinig geld om handen had om extra lessen kunnen te betalen, klonk het als de ideale oplossing. Bovendien, hoe moeilijk kon het zijn om de telefoon te beantwoorden, afspraken in te plannen en nota’s te versturen?
Maar ja, op het bordje stond wel vermeld dat ‘ervaring in het werken in een sportschool’ noodzakelijk was, maar ik ging ervan uit dat ik binnen een paar weken mijn kennisachterstand had ingehaald. Bovendien kon ik heel goed telefoneren!
Dus toen hij me naar mijn werkervaring vroeg, vertelde ik hem natuurlijk dat ik in een sportschool Theo Komen in Den Helder gewerkt had. Ik had die school wel eens gezien toen ik bij mijn moeder op bezoek was. Het viel niet mee om een sportschool te vinden die nog verder van Maastricht af lag. Hij zou er dus niet veel wijzer van worden…
De eerste dag was een regelrechte ramp. Ik arriveerde een kwartier te laat en kreeg daar een preek over stiptheid die je deed vermoeden dat ik iemand verschrikkelijk onrecht had aangedaan. Jezus. Hij had iemand nodig die nauwgezet was en haar taken serieus nam. Hij had iemand nodig die serieus genoeg was om op tijd te komen. Hij had iemand nodig die toegewijd was om van de sportschool een bloeiende onderneming te maken.
Ik heb die dag heel wat afgeslijmd. Ik heb me nog meer van mijn goede kant laten zien als ik vroeger deed als ik toestemming van mijn ouders wilde om een avondje te stappen. Ik heb nog harder gesmeekt als laatst toen ik me onder een bekeuring voor te snel rijden heb uitgekletst. En als de allerknapste karateleraar van het noordelijk halfrond me aankeek met een blik alsof hij me op staande voet wilde ontslaan, dan perste ik tranen in mijn ogen en begon een zielig verhaal over mijn tante die op sterven lag om het tij te keren.
Gelukkig kwam zijn afspraak van vier uur binnenwandelen, anders was hij misschien nog wel van gedachten veranderd. Hij keek me nog een laatste keer indringend aan en ging toen met zijn leerling naar de zaal.
In de uren daarop was ik druk met het printen van nota’s, het bijwerken van de boekhouding, het bestellen van nieuw materiaal en het beantwoorden van de telefoon. Al vrij snel kreeg ik zicht op zijn manier van administratie voeren en hoe ik hem zou kunnen helpen dit beter op te zetten. Aan het eind van de avond voelde ik me weer redelijk op mijn gemak.
Natuurlijk hoopte ik dat me hier snel op mijn gemak zou voelen. Hij was met afstand de meest intimiderende persoon die ik ooit had meegemaakt. Hij is dan misschien maar een paar jaar ouder als ik, maar hij hoefde me maar even streng aan te kijken en ik deed onmiddellijk wat er van me verwacht werd. Ik was zelfs heel ijverig het glas van de vitrinekast waar de wapens inlagen aan het poetsen toen de laatste leerling vertrokken was.
Ik hoorde hem achter me grinniken. Toen ik me omdraaide zag ik mijn oude, chagrijnige leraar zowaar lachen. ‘OK, Laura, Je mag nu wel ophouden. De werktijd zit er al vijf minuten op’.
Ik wierp een blik op de klok en was verbaasd dat de tijd zo snel omgevlogen was. Bij mijn vorige baantje, in een fastfood restaurant was de tijd altijd voorbij gekropen, terwijl ik bestellingen opnam en geld in ontvangst nam voor een kleffe hap. Mijn I.Q. raakte in de vele uren dat ik dat geestdodende werk verzette onderprikkelt en toen mijn baas ook nog eens commentaar op mijn werk begon te leveren, had ik een goede reden om de deur uit te lopen. Ik denk dat hij tegen deze tijd wel tot de ontdekking gekomen is dat ik niet meer terugkom.
Ik werd weer wakker uit mijn dagdroom toen de leraar de poetsdoek uit mijn hand pakte. Ik knipperde even met mijn ogen en keek vervolgens in zijn hazelnootbruine ogen. De tong hing bijna op mijn schoenen.
De leraar kreeg een nog bredere glimlach. ‘Tentamenweek, hè? Het zal wel zwaar zijn’.
Ik knikte snel, en nam dat excuus met beide handen aan om te verhullen dat mijn lust mijn hersenen aardig begonnen over te nemen. De tentamenweek was een goed excuus om er niet helemaal met het hoofd bij te zijn – ik had in de afgelopen week weinig slaap gehad en zag ernaar uit dat morgen het laatste tentamen erop zat.
‘OK, laat me je naar je auto brengen, zodat je nog wat slaap kunt pakken voordat je morgen tentamen moet doen’.
——————————————————————————–
De volgende dagen ging het een stuk beter. Ik was een half uur geleden uit het gastenverblijf vertrokken en stond even later in de zaal ingeroosterd, dus ik was tien minuten te vroeg. Bij de leraar brak een brede glimlach door bij het zien van zoveel ijver. Hij had niet in de gaten dat deze ijver voortkwam uit de wens hem in de weer te zien met zijn studenten. Wat deze man wel niet bij een meisje teweeg kon brengen…
Woensdagavond toen de leraar de spullen voor de volgende dag aan het klaarleggen was, leek hij een beetje van slag. Uiteindelijk vroeg ik hem wat er aan de hand was’.
‘Weet je, Laura, Jan gaat morgen naar Amsterdam en zal daar de komende twee weken blijven. Ik sta er dan vrijwel alleen voor. Heb je zin om in die periode wat extra uren te werken?’
Oh, mijn God, wat kruist nu weer mijn pad. ‘Ik wil graag helpen’, zei ik, en liet mijn blik devoot naar de grond gaan zodat het niet op zou vallen dat ik hem bijna met mijn ogen stond uit te kleden. ‘Ik blijf tijdens de Paasdagen in het gastenverblijf logeren en ben blij dat ik wat te doen heb’.
‘Jacob werkt wat langer door en een paar moeders hebben aangegeven wel tot half twee te willen blijven, het zou dus mooi zijn als jij rond die tijd hier zou kunnen zijn’.
Ik glimlachte. ‘Natuurlijk. Ik zal er zijn!’
De extra uren waren een welkome afwisseling op de hectiek van de tentamens van de afgelopen week en ik was graag op de sportschool. De eerste week ging voorbij en ik probeerde alles zo goed mogelijk onder de knie te krijgen en bij te springen waar ik kon. Een paar keer per dag had ik de kans even toe te kijken hoe de leraar aan het lesgeven was en ik raakte helemaal opgewonden van de aanblik van zijn lenige lichaam als hij de studenten technieken voordeed.
Maar iedere dag dacht ik ook terug aan het statement die hij me zo vaak influisterde over Eerlijkheid, Integriteit en Kracht.
De vrijdag daarop had ik mijn eerste privé-les, en had ik moeite me te concentreren op de groepsles en mijn normale werkzaamheden. Maar goed uiteindelijk was het dan toch zo ver toen de laatste leerling om acht uur vertrok.
‘OK, Laura, sluit de computer maar af, dan kunnen we beginnen’.
Ik printte de nota voor mevrouw Visser voor de tweeling nog uit en haastte me vervolgens naar de zaal. Om te beginnen deden we een aantal warming-up oefeningen om vervolgens door te gaan naar het meer serieuze werk.
‘Ok, Laura, vandaag gaan we de achterwaartse gehoekte trap oefenen en wat grondoefeningen. Het hart zonk me in de schoenen toen hij uitgerekend de twee dingen noemde waar ik zo’n moeite mee had. Ik hoorde hem grinniken. ‘Niet zo sip kijken, jongedame. Je doet het hartstikke goed, maar je moet nog flink met deze twee dingen aan de slag voordat we verder kunnen.
‘Kijk maar eens goed. Wanneer ik de achterwaarts gehoekte trap uitvoer, dan buig ik mijn bovenlichaam omlaag in de richting van de mat op het moment dat ik mijn voet omhoog en naar achteren beweeg. Hoe lager mijn hoofd komt, hoe hoger de trap achter mij wordt uitgevoerd’. Ik keek naar de vloeiende bewegingen, die er moeiteloos uitzagen toen hij ze uitvoerde.
‘Goed, meid, nu jij’.
Ik zette mijn voeten neer en bewoog met mijn bovenlichaam voor- en achterwaarts om de beweging te oefenen die ik moest maken bij de ingewikkelde, achterwaartse, trap. Voordat ik de beweging ik kon zetten, voelde ik echter de handen van de leraar op mijn schouders.
‘Nee’, zei hij, ‘je schouders moeten naar de vloer wijzen op het moment dat je de draai inzet’. Zijn handen hielpen me om mijn schouders omlaag te krijgen, terwijl ik me naar voren en naar achteren bewoog. Mijn huid brandde waar hij zijn vingers neerzette, maar ik voelde nu ook wat de bedoeling was. Ik knikte en hij liet los.
Voordat ik na kon denken, draaide ik om mijn as, bewoog mijn hoofd en schouders omlaag en schopte mijn been naar achter. Er verscheen een brede grijns op mijn gezicht toen ik een bijna perfecte trap naar achter gaf.
‘Prachtig!’, gaf de leraar me een compliment. Maar nog voordat ik van het moment kon genieten, voegde hij eraan toe, ‘Nog een keer!’
En dus draaide ik, en schopte, en schopte en draaide, totdat het gesmeerd liep en ik me afvroeg hoe ik ooit moeite met die oefening gehad kon hebben. We oefenden verschillende trappen en stoten en keerden daarna weer terug naar de achterwaarts gehoekte trap. Ik begon last te krijgen van trillende benen toen de leraar me stopte.
‘OK, je doet het hartstikke goed, Laura! Zie je dat het helemaal niet zoveel voorstelt? Het gaat om de beweging. Bij karate gaat het om de beweging niet alleen om kracht!’
‘Laten we nog even gaan sparren. Het viel me op dat de grondoefeningen niet lekker liepen vandaag. Laten we eens kijken of we daar wat verbeteringen in kunnen aanbrengen’.
Ik kon wel doodgaan. Ik stond daar oog in oog met de knapste man van de hele wereld en bedacht me hoe ik hem op de grond zou kunnen leggen. Ik voelde een kleur opkomen bij de gedachte dat ik hem vast moest pakken en mijn lichaam tegen het zijn moest drukken.
Brrrr.
Gelukkig merkte hij niet dat ik me ongemakkelijk voelde. Hij ging achter me staan en pakte me om mijn middel ter voorbereiding van de eerste oefening.
‘Goed, Laura, zet je nu af op mijn handen zodat je voorover kunt buigen en mijn been kunt pakken’.
Ik haalde diep adem, en probeerde niet te denken aan het gevoel van zijn lichaam dat tegen mijn rug drukte en zijn armen om mijn middel. Voor ik bedwelmd raakte van de geur van zijn lichaam, zette ik mijn handen op zijn ineengevouwen handen en duwde deze met alle kracht naar beneden. Zijn armen gingen een beetje omlaag waardoor ik een klein stapje achteruit kon doen, kon bukken en van tussen mijn benen zijn rechterbeen kon pakken.
Hij bewoog niet. Ik pakte steviger beet en gaf een ruk, met als enig resultaat dat ik zelf voorover viel.
De leraar deed zijn ineengevouwen handen omhoog, tilde me van de grond en zette me op mijn benen. ‘Laura, je vergat om mij met je heupen achteruit te duwen, zodat ik uit mijn evenwicht gebracht wordt als je mijn been pakt. Kom, laten we de rollen eens omdraaien’.
Ik kreeg een kleur als vuur toen hij voor me ging staan en mijn armen stevig om zich heen trok. Ik wilde niets liever doen dan mijn ogen sluiten en genieten van het moment, maar die dekselse man bleef maar praten.
‘Eén – duw de handen omlaag, dan twee, doe een stap naar achter tegen de aanvaller aan’. Hij duwde mijn handen omlaag en deed een stap naar achter, waardoor zijn goddelijke lichaam tegen me aangedrukt werd. ‘Nu duw je je heupen naar achteren en buk je voorover waardoor iemand een beetje uit balans raakt, dan pak je het been en begint daaraan te trekken’. Ik genoot van het uitzicht van dat lekkere kontje wat vlak voor mijn gezicht lag, totdat hij zich omdraaide en een hand uitstak om me overeind te helpen.
Hij ging weer achter me staan en deed zijn armen om mijn middel. En weer moest ik de verleiding weerstaan om mijn hoofd niet naar achteren te duwen en op zijn brede borst te leggen in plaats van aan mijn verdediging te denken. Druk omlaag, stap naar achteren, vervolgens duw ik mijn billen naar achteren in zijn kruis (wow!), ik pak zijn been en begin hard te trekken. Deze keer valt hij en kom ik op zijn schoot te zitten, terwijl hij zijn armen om me heen heeft. Ik krabbel weer overeind.
‘Goed gedaan, Laura! Zie je hoe gemakkelijk het is als je het eenmaal door hebt? Laten we het nog een keer doen’.
Tegen de tijd dat we het een keer of tien geoefend hadden, was ik compleet van de kaart van die man. Het was maar goed dat hij geen gedachten kon lezen, want dan was hij getuige geweest van al mijn stoute gedachten.
Maar we gingen nog wat andere grondoefeningen doen. Jeetje. Een stoeipartij met de meest begeerlijke man die ik kende, deed meer met mijn libido dan je je kunt bedenken! Op een gegeven moment had ik me bovenop hem weten te zetten en moest me beheersen om mijn lippen niet heel hard op de zijne te drukken. Zijn bruine ogen boorden zich in de mijne. Ik gilde toen hij van mijn verwarring gebruik maakte om de rollen om te draaien. Nog voor ik kon bedenken wat de uitdagende blik betekende die hij me toewierp, was hij van me afgerold en was opgestaan.
‘Het gaat steeds beter, Laura. Ik had wel gedacht dat het zou lukken als we een poosje één op één zouden kunnen werken. Zijn glimlach was nog sensueler dan gewoonlijk toen hij een stap achter uitdeed. Hij schrok toen hij op de klok keek.
‘Het spijt me, ik ben langer met je bezig geweest, dan de bedoeling was’. Het verbaasde me dat het al tien uur was, mijn les had een uur geleden al afgelopen moeten zijn. Ik moest lachen om zijn onzekerheid.
‘Ik vind het anders helemaal niet erg dat ik een uurtje extra aandacht gekregen heb!’ Ik draaide me om voor hij aan me kon zien wat ik eigenlijk bedoelde en greep een fles water. Ik nam een flinke slok en probeerde de lust van mijn gezicht af te spoelen en draaide me weer in zijn richting.’Dank je wel, ik heb echt heel veel geleerd vandaag’.
‘OK’, zei hij met een glimlach. ‘Ik vind dat extra uur ook niet erg hoor, als je het weten wilt. Wat vind je ervan als ik je hiernaast op een milkshake trakteer?’
Het was pas toen ik uren later terugkwam in het gastenverblijf en een snelle douche had genomen dat ik me realiseerde dat ik de extra lessen, die wel eens een heel andere dimensie aan onze relatie zou kunnen geven, in feite te danken had aan list en bedrog om dichter bij hem te kunnen zijn. Uren later, nadat ik nog steeds lag te woelen, besloot ik hem de volgende ochtend de waarheid te vertellen in de hoop dat hij me vervolgens niet meteen de straat op zou schoppen.
De volgende dag was Goede Vrijdag en toen ik om één uur in de sportschool arriveerde, was ik helemaal verbaasd over de drukte. Tientallen kinderen renden kris kras door elkaar met paasmandjes vol karate stikkers, kleine speelgoedpoppetjes en gekleurde plastic eieren.
‘Ik heb er een gevonden!’ schreeuwde een kleuter van een jaar of vier terwijl ze onder de stoel kroop die naast de deur stond. Ze krabbelde er weer onder uit en hield een groen ei triomfantelijk omhoog. ‘Kijk! Hij is groen!’ Ze zwaaide met het ei door de lucht en rende naar haar moeder om haar gevonden schat te laten zien.
Ik keek geamuseerd toe hoe de leraar in kleermakerszit in het midden op de mat zat terwijl de kinderen om hem heen renden in de normaal gesproken zo rustige sportschool. Een klein broertje van een van de studenten kroop naar hem toe en keek hem verwachtingsvol aan. Hij grinnikte en haalde een knuffelkonijntje tevoorschijn uit een tas die naast hem stond en gaf die aan de peuter. Het kleintje nam deze dankbaar aan en drukte het stevig tegen zich aan.
Ik keek omlaag toen er aan mijn broekspijp getrokken werd en zag een klein meisje dat één van de jongste leerlingen moest zijn. Ik ging op mijn hurken zitten en ze vertelde me dat ze geen eieren kon vinden, dat ze allemaal op waren. Niet lang daarna kropen we samen over de vloer en keken achter de dozen met sparringmateriaal en achter de stoelen op zoek naar een paasei. Mijn nieuwe vriendinnetje vond er uiteindelijk twee en haar enthousiaste geluidjes waren hartverwarmend.
Toen de laatste kinderen uiteindelijk vertrokken waren, hielp ik de leraar met het ophalen van het stro en de gemorste chocola. Toen we klaar waren, was de zaal weer helemaal schoon en klaar voor de volgende lessen die over anderhalf uur zouden beginnen. Terwijl ik me bedacht hoe ik over mijn bedrog zou moeten beginnen en om vergeving moest vragen haalde de leraar een grote paasmand tevoorschijn en hield me deze voor.
Om de een of andere reden vond hij het helemaal niet vreemd dat ik in tranen uitbarstte en hij nam me mee naar zijn kantoor. Hij zette de mand naast het bureau en gaf me een knuffel voordat hij me een stoel aanbood. Ik zag een flauwe glimlach op zijn gezicht toen hij tegenover me ging zitten en me streng aankeek.
‘Is er iets wat je me wilt vertellen, Laura?”, vroeg hij zacht.
Ik slikte mijn tranen in en knikte. Ik voelde me akelig en staarde naar mijn handen die in mijn schoot lagen. Ik moet mijn mond wel tien keer open en dicht gedaan hebben, voordat ik geluid kon maken.
‘Ik heb tegen je gelogen’, fluisterde ik uiteindelijk zachtjes. ‘Om het baantje en de extra lessen te kunnen krijgen, heb ik gelogen. Ik heb nooit in sportschool Theo Komen in Den Helder gewerkt. Ik deed mijn ogen dicht zodat ik zijn boosheid en teleurstelling niet hoefde te zien. ‘Het ging me om die extra lessen, die kon ik anders niet betalen’.
‘Mmmm’, zei de leraar zachtjes. ‘Wil je me alsjeblieft aankijken als je tegen me praat, jongedame?’
Ik slikte en deed langzaam mijn ogen open. Ik keek hem aan en kromp ineen bij het zien van de strenge blik in zijn ogen, maar slaagde erin me te herpakken voordat ik de neiging had weg te kijken. Mijn ogen deden pijn en zijn gezicht werd wazig door de tranen die opwelden.
Na een tijdlang gevochten te hebben tegen de neiging om onder het vloerkleed weg te kruipen, nam hij ten slotte het woord. ‘Weet je Laura, toen ik dat bordje achter het raam hing, hoopte ik dat jij zou solliciteren. Jij bent altijd zo enthousiast in de lessen dat ik graag eens individueel met je zou willen werken. Je hebt veel talent. Ik denk dat je heel goed kunt worden’.
‘Ik zou in jouw geval bereid zijn geweest om de eis over de werkervaring te laten vallen, omdat ik dacht dat je vast nog nooit ergens anders gewerkt zou hebben. En omdat ik je aardig vind’.
Nu stroomden de tranen over mijn wangen.
‘Ik was woest toen je die eerste dag te laat kwam. Er waren ouders die op de rekening zaten te wachten en Jan miste de eerste minuten van de wedstrijd door te blijven en te zorgen dat alles in gereedheid was’.
‘Verder kun je je vast wel voorstellen toen mijn vriend Martin van sportschool Theo Komen in Den Helder zei dat hij nog nooit van jou gehoord had, laat staan dat hij met jou gewerkt had. Ik voelde me behoorlijk belazerd’.
‘Als je zomaar een student geweest zou zijn, of zomaar een werknemer, dan zou ik je de deur uitgeschopt hebben en zou je nooit meer een voet in de sportschool hebben mogen zetten. Nooit’.
‘Maar ondanks alles, Laura, mag ik je heel erg. We kunnen goed samenwerken. We zijn aan elkaar gewaagd. Ik vind het prettig om je om me heen te hebben. Maar ik accepteer geen oneerlijkheid of dat je tegen me liegt’.
‘Je kunt kiezen. Je kunt nu vertrekken, ik zal dan geen verdere actie ondernemen, maar je bent hier dan niet meer welkom’.
Hij pauzeerde even. ‘Maar als je ervoor kiest om te blijven, dan ga je de prijs betalen voor je leugens en je bedrog’. Ik haalde diep adem en probeerde de juiste woorden te vinden om hem duidelijk te maken dat ik iedere prijs wilde betalen om te mogen blijven… voor een nieuwe kans… Hij hief zijn vinger om me tot stilte te manen voor ik iets kon zeggen.
Hij draaide naar de grote paasmand naast hem en viste hier iets uit op. Ik zag dat de gevlochten steel die tevoorschijn kwam steeds langer werd. Het leek wel op een…
De leraar pakte de steel in zijn rechterhand en tikte het ronde oppervlak tegen zijn been. Misschien kan ik beter zeggen dat hij met de mattenklopper tegen zijn been tikte.
Ik zette grote ogen op toen hij knikte. ‘Ja, meid. Als je ervoor kiest om te blijven, dan zal ik je een pak op je bips geven waardoor je een week niet kunt zitten. Niemand liegt in mijn eigen sportschool tegen me’.
Ik moest hard slikken. Ik werd erg nerveus van de belofte in zijn ogen en de manier waarop hij de mattenklopper vasthield.
Maar hij was bereid me een nieuwe kans te geven. Ik mocht blijven en kon eraan werken zijn vertrouwen terug te winnen. Ik knipperde met mijn ogen en nog voor mijn verstand de kans kreeg om terug te krabbelen, knikte ik.
‘Het spijt me. Ik wil graag blijven als u me een tweede kans wilt geven’.
Hij keek me aan alsof hij even wilde peilen of ik het echt meende, en knikte toen. Hij sloeg met de mattenklopper tegen de zijkant van zijn onderbeen, waardoor ik een luchtsprong maakte van schrik. ‘Goed, liefje. Ik denk echter dat je op heel korte termijn erg spijt zult hebben van dit besluit’. Hij pakte mijn hand en trok me overeind. Hij nam me mee naar de hoek van zijn kantoor en duwde me er met mijn gezicht naar de hoek in. ‘Blijf daar staan, terwijl ik afsluit zodat we niet gestoord kunnen worden’. Hij overhandigde me de mattenklopper, wachtte even en greep toen naar mijn middel en deed mijn karatebroek tot mijn knieën naar beneden. ‘En terwijl ik even weg ben, moet je maar eens goed nadenken wat integriteit en eerlijkheid voor jou betekenen’.
Terwijl ik hoorde hoe zijn voetstappen langzaam wegstierven, keek ik met afschuw naar de mattenklopper in mijn handen. Hij had een grote oppervlakte bestaande uit gevlochten strengen en een lange steel. Ik probeerde me voor te stellen welke patroontjes hij achter zou laten.
De koude lucht uit die uit de sportzaal afkomstig was, streek langs mijn blote billen en zorgde dat ik huiverde. Wat dacht ik eigenlijk wel niet? Het was deze man menens en die mattenklopper zou hartstikke zeer doen!
Maar het kleine beetje nuchtere verstand vertelde me dat ik volledig verdiende wat hij in gedachte had – en als ik eerlijk moest zijn, dan verdiende ik nog veel meer dan dat. Ik was de afgelopen jaren meer dan een beetje oneerlijk geweest.
——————————————————————————–
Het geluid van de voetstappen die terugkeerden naar het kantoor zorgde dat ik werd gewekt uit mijn overpeinzingen.
Ik hoorde een stoel schuiven. Ik kneep mijn ogen stijf dicht alsof dat zou voorkomen dat hij naar het stoute meisje stond te kijken dat daar in de hoek met haar broek naar beneden stond te wachten om bestraft te worden voor liegen.
‘Goed, Laura. Kom maar eens hier’. Ik brak bijna. Ik draaide me om en slikte mijn tranen weg toen ik zag hoe hij de mouw van zijn shirt begon op te rollen. Ik had al mijn wilskracht nodig om stapje voor stapje dichterbij te komen tot ik naast hem stond. Hij stak zijn hand uit en vroeg zacht om hem de mattenklopper aan te geven. Ik slikte hard toen ik deze in zijn hand legde. Zonder me de gelegenheid te geven er verder over na te denken, pakte hij me bij mijn arm en dwong me voorover over de rugleuning van de stoel.
Ik voelde hoe de mattenklopper op mijn billen gelegd werd en hij zijn hand op mijn onderrug drukte. ‘Ik beloof je, Laura, dat wanneer ik klaar met je ben, je het nooit weer in je hoofd zult halen om tegen me te liegen’.
Ik huiverde bij het horen van die belofte en kromp ineen toen ik voelde hoe de mattenklopper van mijn bips getild werd.
KLETS! Het geluid echode door het kleine kantoor, een fractie van een seconde voor de pijn door mij heen schoot. Nog voordat het tot me doordrong hoeveel pijn het deed werd de mattenklopper weer opgeheven en kwam met een nog hardere klap op mijn blote bips terecht. Ik gilde toen de derde klap neerkwam en schopte met mijn been naar achteren in een poging om weg te komen van de brandende pijn. Ik kreeg de kans niet om mezelf te hervinden omdat de mattenklopper telkens weer neerdaalde op mijn billen. Ik huilde en schopte toen de mattenklopper opnieuw neerkwam, en nog eens, en nog eens, en nog eens…
Ik huilde en smeekte en beloofde van alles, maar er was niets wat de bijtende pijn van de neerdalende mattenklopper op mijn dieprode billen kon stoppen. Toen ik mijn hand naar achteren deed om mijn bips te beschermen, pakte de leraar mijn hand en dwong deze op mijn rug voor dat hij de mattenklopper nog harder liet neerkomen op mijn met striemen bedekte billen. Mijn hele wereld was beperkt tot het geluid van de neerkletsende mattenklopper, de steeds feller wordende pijn en mijn eigen gillen en huilen.
Uiteindelijk merkte ik dat het slaan gestopt was, en voelde ik het koele rotan van de mattenklopper rusten op de brandende plek die eens mijn bips was. Na een poosje was ik in staat om mijn huilen en snikken een beetje onder controle te krijgen.
‘Ok, jongedame’, klonk de strenge stem van de leraar. ‘Zul je ooit nog eens tegen me liegen?’ Ik schudde fanatiek van nee en gilde toen de mattenklopper nogmaals neerstriemde en mijn billen opnieuw teisterde. Toen mijn benen weer tot rust kwamen en weer op de grond stonden, probeerde hij het opnieuw. ‘Ik verwacht een antwoord van je, Laura. Zul je ooit nog tegen me liegen?’
‘Nee, ik zal het nooit meer doen… nooit meer! Dat beloof ik… alsjeblieft, niet meer…’
‘Dat klinkt al een stuk beter. En wat ga je doen als je weer eens te laat bent?’
‘Dan bied ik mijn excuses aan en vertel ik de waarheid. Eerlijk waar! Ik zal niet weer liegen! Nooit weer!’
‘Je kunt maar beter niet meer tegen me liegen, jongedame, of je gaat een pak slaag krijgen waar deze bij zal verbleken! Heb je dat goed begrepen?’
‘Ja, ik heb het begrepen!”, snikte ik nogmaals en de leraar tilde me voorzichtig op en liet me op zijn schoot zitten. Hij deed zijn armen om me heen en drukte me stevig tegen zich aan. Ik legde mijn hoofd op zijn borst en liet mijn tranen de vrije loop.
Ik hoorde hem zuchten. Hij legde zijn wang op mijn hoofd. ‘Dat hoop ik van ganser harte, liefje. Ik zie het niet zitten om deze exercitie op korte termijn te moeten herhalen’.
Hij hield me vast tot mijn snikken ophield. Toen ging hij achterover zitten om me aan te kunnen kijken. Ik voelde me te verlegen om hem aan te kijken, maar hij pakte mijn kin en dwong me om hem aan te kijken. Met zijn vingers veegde hij een paar tranen weg terwijl hij me diep in de ogen keek.
‘En dan kunnen we nu een nieuwe start maken’, mompelde hij. ‘Met een schone lei en frisse moed’. Hij boog zich voorover en gaf een voorzichtig kusje op mijn voorhoofd. ‘Goed?’
Ik knikte, en hij glimlachte. Hij keep even in mijn schouder en boog zich voorover om me te kussen.
Ik denk dat hij de bedoeling tot een kuise kus had, maar dat hield geen stand. Ik ben ervan overtuigd dat we beiden verrast waren van de hartstocht – en die kus gaf me het gevoel dat ik nooit eerder in mijn leven gekust was. Na een lange tijd maakten we ons los en keek hij me aan. ‘Oh mijn God’, fluisterde hij een aantal keren. En vervolgens kuste hij me opnieuw.
Pas vijf minuten van tevoren herinnerden we ons dat er nog een les op het programma stond. Met een flinke dosis wilskracht slaagden we erin om ons weer toonbaar te maken. Maar toen de laatste student uiteindelijk vertrokken was, had ik de leraar het hele weekend voor mezelf.
Maar dat is een heel ander verhaal.