Hoofdstuk 1; Hoe het noodlot hen samenbracht.
Ontspannen staarde Chris Hogervorst naar de vlammen in de openhaard van zijn smaakvol ingerichte appartement, een glas cognac in de hand.
Voor hem aan zijn voeten zat zijn jonge vriendin Renske behaaglijk tegen zijn benen geleund, comfortabel in een fleece deken gewikkeld en berenpantoffels aan haar voeten. Chris zijn gedachten dwaalde af naar een half jaar eerder, toen het noodlot hen samen had gebracht….
Dat bewuste weekend was Chris uitgenodigd door zijn oudste broer Arjan die huisarts was en zijn vrouw Emma voor een paar dagen zeilen op hun zeiljacht. (Chris had twee broers, en alle drie de mannen waren in hun vrije tijd graag sportief bezig. Iets wat ze van huis uit hadden meegekregen.) Na een heerlijke middag gezeild te hebben meerden ze de boot aan in een jachthaven en genoten op het dek van de zwoele zomeravond. Het beloofde een lange ontspannen avond te worden. Maar de rust werd echter wreed verstoord; Er klonk een ijselijke gil door de jachthaven waarna een korte stilte volgde…
Daarna ging alles razend snel en had Chris het gevoel dat hij toeschouwer was van een bioscoopfilm. Maar dan wel een hele slechte film: Er was een vrouw de steigers opgerend die had geroepen dat haar man dood was……Arjan die in dit soort situaties toch getraind was had aan deze korte boodschap genoeg en snelde er heen om hulp te bieden. Chris volgde automatisch.
De paniek op de boot waar het drama zich afspeelde was groot. Arjan stuurde resoluut de vrouw en naar achteraf bleek de dochter weg en beval Chris zich over hen te ontfermen. Een ander toegesnelde toeschouwer kreeg de opdracht 112 te bellen. Arjan begon de reanimatie…..
Chris nam toen de twee vrouwen mee naar hun zeiljacht waar ze angstig afwachtte wat er verder ging gebeuren….. Er arriveerde twee ambulances. Pas na drie kwartier verstreken verscheen Arjan die vertelde dat de man met spoed naar het ziekenhuis vervoerd ging worden en dat de ze mee moesten komen.
Terwijl ze naar de gereedstaande ambulance snelden vertelde Arjan de vrouw en de dochter dat ze het hart van de man weliswaar weer opgang hadden gekregen, maar dat zijn toestand kritiek bleef.
Vervolgens speelde er zich een nog een drama af; Er kon maar één persoon mee met de ambulance. Hulpeloos keek de vrouw Arjan aan; ze wist duidelijk even niet waar ze haar prioriteit moest leggen: Bij haar in kritieke toestand verkerende man of bij haar dochter die ook in paniek was… De ambulance verpleegkundige riep dat ze NU gingen rijden. Arjan hakte de knoop voor de vrouw door: hij duwde haar de ambulance in, en zei omdat hij natuurlijk verzet voelde: “Jij gaat met je man mee, je dochter volgt….daar zorgen wij voor”.
“Ja maar….”, protesteerde de vrouw nog.
“Nee!” zei Arjan op waarschuwende toon en maakte met een handgebaar duidelijk dat er geen discussie mogelijk was. Toen maakte hij met een resolute beweging snel de veiligheidsgordel vast en gooide het portier dicht. Met veel lawaai kwam de ambulance in beweging en de dochter ving nog net een verontschuldigende blik van haar moeder…
Verbijsterd keek de jonge vrouw de blauwe lampen na die verdwenen toen de ambulance de hoek om scheurde. Even stond ze als versteend; Een radeloosheid van ongekende omvang maakte zich van het meisje meester… Ze had niet in de gaten dat het haar eigen stem was die gilde: “PAPAAAA… NEEEE!!!!!!!” Ze wilde gaan rennen; haar vader achterna……
Zo ver kwam ze echter niet. Ze werd stevig bij haar schouders vastgegrepen en omgedraaid: Ze keek recht in het gezicht van Chris. “LAAT ME LOOOOS” huilde de jonge vrouw hysterisch en in een reflex probeerde ze de man die haar zo bruut vastgepakt had en welgemikte trap tegen zijn schenen te verkopen, wat half lukte. Chris voelde de pijn wel, maar hij voelde nog mee de paniek en radeloosheid van het meisje dat hij stevig in zijn greep hield. “Hee….luister eens naar me” begon hij op een rustige en sussende toon. ”NEEEE” gilde ze nog steeds hysterisch en bleef pogen los te komen om te gaan rennen, haar vader achterna. “Denk eens na meisje” ging Chris door, “Dit heeft toch geen zin?” Het was echter tegen dovemans oren gericht….
Om haar hysterie kracht bij te zetten greep de jonge vrouw Chris zijn welgevormde bovenarmen vast en zette haar nagels gemeen in zijn vel. Nu voelde Chris toch irritatie opkomen. Hij probeerde oogcontact met het meisje te maken en zei nog steeds op rustige toon: “Je doet me pijn zo…..laat eens los. Deze poging om tot haar door te dringen mislukte echter jammerlijk. Chris realiseerde zich dat vriendelijkheid hier niet ging helpen; hij moest dit anders aan gaan pakken…
Chris pakte de jonge vrouw bij haar kin en dwong haar zo hem aan te kijken. Zijn toon was veranderd in dwingend en streng: “Wil je NU kalmeren jongedame? Zo werkt het natuurlijk niet!” Haar ogen schoten even vuur en ze ging over tot schelden: ”Klootzak! kick je hier op of zo??? Ik moet weg…Laat me los Eikel” En met die woorden begon het meisje opnieuw pogingen te doen Chris te schoppen.
Chris zijn gedachten draaide nu op volle toeren: Dit moest stoppen; zij moest naar het ziekenhuis gebracht worden maar dit schoot niet op. Wat hij toen deed om het meisje tot rede te brengen was een pure instinctieve actie…
Van huis uit had hij net als zijn broers zijn dominante kant meegekregen, zowel in opvoeding als in de genen. En die dominante kant kwam nu naar boven en maakte dat hij nu zo doortastend kon handelen:
Hij pakte het meisje bij haar schouders, draaide haar een kwart slag en pakte haar rechterpols achter haar rug om stevig vast en drukte die tegen haar heup; zijn arm kwam daarbij over haar onderrug te liggen zodat ze geen kant op kon. Met zijn rechterhand deelde Chris een tiental harde klappen uit op de stevige billen van de jonge vrouw.
De eerst paar tikken was ze te verbouwereerd om te reageren en bij de laatste tikken kon ze alleen maar “Au! Au!” jammeren. Chris liet het meisje toen los die onmiddellijk met haar handen haar achterwerk omvatte. Geschokt keek ze Chris aan. Het was gelukt om haar aandacht te vangen… “Ben je rustig nu?” vroeg Chris en zijn stem klonk vastberaden. Het meisje twijfelde er niet aan dat als ze nu weer stennis zou gaan schoppen dat ze weer dezelfde behandeling zou krijgen; Snel knikte ze ja…
Toen kwamen de emoties bij het hevig geschrokken meisje los: Haar handen gingen van haar billen naar haar gezicht en ze begon hevig te snikken… Chris trok haar naar zich toe en nam haar in zijn armen. Het hevig snikken ging over in onbedaarlijk huilen… Chris hield het meisje stevig tegen zich aangedrukt om haar in deze verschrikkelijke situatie troost te kunnen bieden, maar ondertussen regelde hij ook dat Arjan voor een auto ging zorgen om de jonge vrouw naar het ziekenhuis te brengen.
De havenmeester had direct zijn auto aangeboden aan Arjan. Hij kon zelf niet rijden omdat hij wat gedronken had, maar zonder aarzelen had hij de sleutels afgegeven. Tien minuten later waren Chris en het meisje op weg. Arjan bleef bij Emma.
Onderweg was het stil in de auto. Chris manoeuvreerde de auto soepel door het verkeer. Even keek hij opzij naar de jonge vrouw die aangeslagen naast hem zat. “Zeg, hoe heet je eigenlijk? Door alle hectiek hebben wij niet de gelegenheid gehad om ons voor te stellen…..Mijn naam is Chris” doorbrak hij de stilte. “Renske, Renske Ravenstein” antwoordde het meisje tussen twee snikken door.
“Luister eens Renske”, ging Chris door, “Het spijt me van mijn nogal hardhandige aanpak van net, maar ik wist even niet anders tot je door te dringen. Maar de hoofdzaak is dat we nu snel bij je vader komen. Ik wilde je in de auto hebben, dus vandaar mijn actie…”
Renske keek stuurs voor zich uit. Haar gedachten gingen natuurlijk uit naar haar vader. Ze was totaal niet bezig met het pak slaag wat ze even daarvoor gehad had. Eigenlijk was ze het voorval al vergeten……”Geeft niets” zei ze daarom schouderophalend.
Weer viel er even een stilte.
“Gaat hij het redden denk je?” klonk het met een onzekere stem naast Chris waarin de angst duidelijk doorklonk. “Ik weet het niet meis,” antwoordde Chris eerlijk. “Ik zou graag je onzekerheid wegnemen, maar dat kan ik niet.” Snikkend sloeg Renske haar handen voor haar gezicht en Chris voelde zich machteloos. Het enige wat hij nu nog kon doen was Renske zo snel mogelijk naar het ziekenhuis brengen.
Bij het ziekenhuis aangekomen parkeerde Chris snel de auto voor de ingang van de spoedeisende hulp en samen met Renske rende hij naar binnen. Ze werden daar opgevangen door de inmiddels nachtportier die na aangehoord te hebben waar en voor wie ze kwamen direct zei ze mee te nemen naar de juiste behandelkamer.
Chris voelde dat zijn taak hier ophield. Hij negeerde een vaag gevoel van Renske verder bij te willen staan. Even lag hij bemoedigend een hand tegen haar rug en zei “Gaan meid…Sterkte” en hij gaf haar een zacht duwtje in de goede richting. Hij keek haar nog na toen ze samen met de portier door een deur verdween en hij zag dat zij nog één keer naar hem omkeek.
De weg terug naar de jachthaven probeerde Chris voor zichzelf alles op een rijtje te krijgen; de gebeurtenissen van die avond waren hem niet in de koude kleren gaan zitten. Terug bij de boot werd hij opgevangen door Arjan en zijn vrouw. Er werd nog lang nagepraat en toen Chris uiteindelijk zijn bed opzocht vertelde de wekker hem dat het al half vier was. Toch duurde het nog even voor hij de slaap kon vatten. Zijn gedachten gingen steeds uit naar Renske… hij vroeg zich af of ze nog een vader had…
De volgende ochtend toen hij wakker werd had Chris een paar seconden nodig om de gebeurtenissen van de avond ervoor te reconstrueren. Met een katerachtig gevoel keek hij hoe laat het was. Half twaalf zag hij. Hij had toch blijkbaar nog redelijk wat uurtjes kunnen slapen. Hij stond op en liep in zijn boxershort richting de kajuit; hij had al gehoord dat Arjan op was en misschien had hij wel nieuws, zo dacht hij.
“Hey broer”, begroette Arjan hem. De reden dat Arjan niet zoals gewoonlijk. “Goede morgen” zei en de blik die hij in zijn ogen had maakte dat Chris gelijk al aanvoelde dat Arjan inderdaad wist hoe het met de man was afgelopen, en dat het geen goed nieuws was….
“Hij heeft het niet gered he?”, vroeg Chris dan ook. Arjan schudde daarop zijn hoofd.
“Nee, helaas” zei hij, “ En eerlijk gezegd had ik er gisteravond al een slecht gevoel bij…”
Emma had een brunch gemaakt en alle drie probeerden ze de draad toch weer op te pakken van wat hun gezellige zeilweekend had moeten worden. Bij Arjan en Emma lukte dit na enige tijd wel; bij Arjan omdat hij beroepsmatig had geleerd om wat afstand te nemen van dit soort voorvallen, en bij Emma omdat ze toch minder meegekregen had van de gebeurtenissen van die avond ervoor. Ze bespraken tijdens de brunch of en zo ja waarheen ze nog gingen varen. Chris was eigenlijk blij dat er besloten werd om pas de andere dag verder te varen omdat het al zo laat op de dag was. Plaatsvervangend gingen ze het havenplaatsje bekijken….
Die avond genoten ze op het dek van de boot van alweer een zwoele zomeravond. In stilte; ieder had zo even zijn eigen gedachten… De gedachtes van Chris gingen voor de zoveelste keer die dag naar Renske. En net toen hij zich afvroeg hoe het toch kwam dat zijn sympathie toch zoveel meer bij Renske lag dan blijkbaar bij haar moeder die dezelfde man verloren had, zag hij haar over de steigers tussen de aangemeerde boten lopen. Hij wilde gehoor geven aan zijn eerste impuls om naar haar toe te gaan maar hij aarzelde… Zou zij wel op zijn gezelschap zitten wachten in deze voor haar intens verdrietige tijd? Zij kende hem immers eigenlijk niet eens…Toen hij nog eens goed keek naar dat meisje dat daar over de steigers liep kon hij echter haar wanhoop en verdriet bijna letterlijk voelen en daarom snelde hij haar toch achterna, Arjan en Emma zagen Chris gaan en keken elkaar even verbaasd aan.
In eerste instantie drong het niet tot Renske door dat het haar naam was die geroepen werd. Ze bevond zich zo in een in zich zelf gekeerde onwerkelijkheid die men alleen leert kennen als je een dierbare verliest, dat de rest van de wereld aan haar voorbij ging. Ze schrok dan ook toen ze haar naam hoorde en voelde dat er een hand op haar schouder werd gelegd. Ze draaide zich om en zag dat het Chris was die haar terug naar de werkelijkheid bracht. ”Niet schrikken Rens,” zei hij. Er klonk zoveel oprechte tederheid door in zijn stem dat Renske direct de goede bedoelingen van deze man aanvoelde; Renske brak en de emoties die al vaker die dag in alle hevigheid naar boven waren gekomen zochten wederom een weg naar buiten…
“Hij is dood” kon ze alleen maar wanhopig uitbrengen.
Chris trok het nu hevig huilende meisje tegen zich aan en zei, “Ik weet het….kom maar hier.” Hij nam haar troostend in zijn armen. Er hoefde verder helemaal niets gezegd te worden. Wat zou er ook gezegd kunnen worden om dit drama te verzachten??? Chris wachtte geduldig tot Renske weer iets rustiger werd, sloeg toen een arm om haar schouder en begon te lopen. Hij nam haar even mee voor een wandeling…
Tijdens deze wandeling voelde Renske de behoefte om alles wat er de afgelopen 24 uur gebeurd was aan deze man te vertellen. Als vanzelf, alsof ze Chris al jaren kende deelde ze haar emoties met deze voor haar toch onbekende man. Er was iets in hem wat maakte wat Renske het gevoel gaf dat als ze zich naar deze man openstelde ze er een bepaald gevoel van veiligheid voor terug zou krijgen… Een soort ‘vaderlijke veiligheid’. Diep in haar hart vond ze dit heel fijn. Ondanks het gevoel van toch wel een paradox nu ze haar eigen vader zojuist verloren had….
Ook bij Chris kwamen tijdens deze wandeling allerlei gevoelens naar boven. Hij voelde dat hij ondanks alle ellende verliefd aan het worden was op dit meisje. Het verwarde hem en bracht hem ook in vertwijfeling…. Zo was daar het leeftijdsverschil; hij wist inmiddels dat zij nog maar 19 lentes telde, terwijl hij toch ‘al’ 31 was…Verder had hij nog nooit meegemaakt dat hij zomaar verliefd kon worden. In eerdere relaties was de liefde altijd voortgekomen uit een vriendschap, en was de liefde pas daarna gaan groeien. En nu had hij direct al warme gevoelens bij deze jonge vrouw. Heel verwarrend was natuurlijk ook dat haar leven nu even helemaal op zijn kop stond en dat er bij haar waarschijnlijk op dit moment even geen ruimte was voor dit soort gevoelens, ze zou hem nu toch niet toe kunnen laten, zo redeneerde Chris…
Maar ondanks of misschien ironisch genoeg juist door het dramatische verlies van haar vader kwamen Chris en Renske nader tot elkaar. Ze werden verliefd… Ondanks de nodige aarzelingen die gevoed werden door praktische zaken zoals het leeftijdsverschil en alle heftige emoties bloeide er toch iets moois tussen hen beide.
En zo ontstond er uit iets afschuwelijks iets moois… Het noodlot had hen samen gebracht.