Hallo, mijn naam is Stefan. Ja, dat is mijn echte naam, niet eens een soort bijnaam of iets dergelijks. Gewoon Stefan. Ik wil je wat vertellen. Het is een soort bekentenis eigenlijk. Ik was een beetje een deugniet. Of eigenlijk, een onhandelbaar jong. Ik haalde geintjes uit met meisjes, ik was een kleine pyromaan, een gluurder, de schrik van de buurt. En weet je waarom ik dat allemaal deed? Om een reactie uit te lokken. Als puber kon ik enorm fantaseren. Fantasietjes die me uit evenwicht konden brengen. Rare gedachten vond ik het toen. Want het ging altijd maar over één ding: stiekem dacht ik steeds aan wat een deugniet als ik zou moeten krijgen. Een flink pak billenkoek. Billenkoek, zeg je? Ja, billenkoek. Gewoon ouderwets over de knie. Bij de vrouw van de bakker, bij de buurvrouw, bij een tante. Ja, als het maar een vrouw was, streng en onverbiddelijk. Iedere streek, elke deugnieterij was erop gericht om dat uit te lokken. Als ik toen had geweten wat ik allemaal over mezelf zou afroepen, dan had ik het wel gelaten. Maar ja, nu is het te laat, veel te laat. Dus ik heb jullie veel te vertellen, luisteren jullie mee?

Ze was net aangenomen als secretaresse. Chantal. Kort geknipt kopje. Uitstraling: voor niets en niemand bang. Tijdens de sollicitatiegesprekken was ze me direct opgevallen. Trots kwam ze binnen. Geen spoortje zenuwen. Prachtige billen in een superstrakke spijkerbroek. Haar ferme borsten priemden vooruit in haar truitje. Ze zou voor mij gaan werken, wat een bofferd was ik. In het begin veel plagen en teasen. Ik probeerde haar steeds op haar nummer te zetten. Omdat het Sinterklaastijd was, maakte ik geforceerde grapjes over de zak, de plak en de roe. Ik wilde Chantal laten blijken hoe de hiërarchie hier in elkaar stak. Ze was niet onder de indruk en bleef me hautain aankijken van onder haar lange zwarte wimpers.

Ze was een paar weken binnen toen ik ineens met haar alleen was in de lift. We moesten een stuk omhoog en ik keek naar haar en zij keek naar mij. Er was altijd al een bepaalde spanning tussen ons, maar nu zo met haar alleen was die bijna ondragelijk. Ze had weer zo’n strak truitje aan en haar borsten leken er haast uit te knallen. En dan die billen van haar…. Ik keek haar aan en las in haar ogen: leg even je hand erop, nu heb je je kans. Mijn fantasie ging met me op de loop en voor ik er erg in had, had ik mijn rechterhand op haar bips gelegd. Er ging een stroomstoot door me heen toen ik de strakke stof beroerde.

Haar schrikreactie is pas veel later tot mij doorgedrongen. Toen was de liftdeur allang weer opengegaan, en had ze me een klap in mijn gezicht gegeven. “Hoe DURF je !”, had haar stem geschetterd. En tot overmaat van ramp was de liftdeur opengegaan op de 8e verdieping en had Ans, de personeelsfunctionaris, aan de andere kant gestaan. Koortsachtig probeerde ik te bedenken hoe ik me hieruit zou kunnen redden bij de personeelsfunctionaris. Maar een korte uitwisseling van blikken vertelde me al dat dit geen schijn van kans zou hebben. Mijn gezicht had kennelijk ook al boekdelen gesproken en Chantal had direct verteld wat er gebeurd was in die lift.

“Dat komt je op ontslag te staan, Stefan”, sprak de personeelsfunctionaris. Ik kon door de grond zakken. Hoe kon ik zo stom zijn? “Oh nee toch, dat hoeft niet hoor”, hoorde ik Chantal zeggen. Ik keek verbaasd naar haar op. Zou ze het dan toch lekker gevonden hebben?

“Ik geef hem liever een pak op zijn kont, als dat ook mag”. “Op zijn kont?”, vroeg Ans verbaasd. “Ja, een pak slaag –op zijn kont – want dat is wat hij moet hebben. Ontslag is wel wat heftig hoor. Hij is wel een beetje stout geweest en je weet in deze tijd: wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is…”.

Even viel er een stilte. Ik geloofde mijn oren niet. Ans twijfelde blijkbaar hevig. Ze hakte toen zelf de knoop door. “OK, jullie twee, vanavond na werktijd op mijn kantoor. Dan handelen we dit af”.

De hele verdere dag heb ik Chantal proberen te ontlopen. Ze liep er nog uitdagender bij dan normaal. Als ik haar zag keek ze me veel betekend aan. De woorden ‘pak slaag – op zijn kont’ bleven de hele dag door mijn hoofd spoken.

Die avond na zessen liep ik door de gang van personeelszaken naar de kamer van Ans. Ik klopte en zag dat Chantal al binnen zat. Ans nam het woord. “Stefan, Chantal en ik hebben deze onverkwikkelijke zaak nog eens samen doorgenomen. Aanranding is een ernstige zaak. We zouden aan kunnen sturen op ontslag en zelfs aangifte kunnen doen bij de politie. Chantal is echter bereid dit op een andere manier op te lossen. De keus is aan jou Stefan”.

Ik hoefde niet te vragen wat die andere manier dan was. Chantal keek me vanuit de hoogte aan. Ik dacht na, de stilte in de kamer was ongehoord. Ontslag en politie leek een nog minder aantrekkelijk alternatief dan een pak op mijn broek van Chantal. Bij die laatste optie kon ik mij eigenlijk nog helemaal niets voorstellen. Als ik eraan dacht voelde ik het bloed al naar mijn gezicht trekken. Maar ik had geen keus.

“Ik kies voor de alternatieve oplossing”, zei ik. “OK, Stefan, dan mag je dit tekenen”. Ans duwde mij een papier toe. Ik las de zinnen….accepteer een passende straf voor de aanranding van Chantal….na uitvoering van de straf zal Chantal verder geen aangifte van het gebeuren doen…..

Gelaten tekende ik het papier. Ans gaf het daarna aan Chantal en deze zette ook haar handtekening. “OK, Chantal, ga je gang”

Chantal stond op en kwam voor me staan. “Stefan, doe je schoenen, sokken, jasje, stropdas en broek uit”.

Na deze zin kleurde ik direct tot achter in mijn nek. “I…is..dat nodig…”, stamelde ik.

“Ja, dat is nodig”, zei Chantal streng. Ik besefte me dat ik geen keus had en aarzelend deed ik wat er van me gevraagd werd. Alleen in mijn blouse en onderbroek keek ik van Chantal naar Ans, die gewoon achter haar buro bleef zitten. “Zet je handen op het bureau”, klonk het.

Ik zette mijn handen op het bureau en keek in het gezicht van Ans, die me meewarig aankeek. Ik voelde hoe Chantal achter me kwam staan en mijn blouse omhoog vouwde.

“Stefan, je bent een stout jongetje geweest en omdat je zo graag verwijst naar Sinterklaas en zijn Pieten, krijg je nu voor straf met de roe op je bips”. Ik hoorde de triomf in haar stem. Niet alleen het moment in de lift, maar ook al mijn foute verwijzingen zouden zich nu tegen mij keren. Chantal begon daarna direct uit te halen. Ik dacht nog even, waar heeft ze zo snel een roe vandaan gehaald, maar al vlug was ik helemaal in mijn gedachten bij mijn arme billen. Mijn slip bood nauwelijks bescherming tegen haar enorme uithalen met de zwiepende takkenbos. Na zo’n twintig meppen begon ik het uit te roepen van pijn. Keer op keer hoorde ik het zoevende geluid van het ding alvorens het tegen mijn billen uiteen spatte.

Toen ze klaar was wilde ik maar één ding: me oprichten en mijn billen vastpakken om de pijn weg te masseren. Net toen ik even dacht – gelukkig dat is voorbij – hoorde ik Chantal achter me zeggen dat ik me om mocht draaien. Ik zag dat ze was gaan zitten in een stoel. Ze tikte met haar handen op haar bovenbenen. Ze zou toch niet willen dat ik…..?

“Kom, Stefan, we hebben geen uren de tijd”, zei Chantal, terwijl ze me haast liefdevol naar haar schoot wenkte. Ik wilde protesteren. Ik had al voldoende slaag gehad en nu wilde ze me ook nog als een klein jongetje over de knie nemen? “ontslagprocedure en aangifte, dan maar, Stefan”?, hoorde ik Ans achter me sarcastisch vragen. Ik besefte dat ik geen keus had en vleide me over Chantal’s knieën. Mijn piemel rustte op haar knie en werd direct ongemakkelijk stijf. Vóórdat ik me hier echt druk over kon maken rukte Chantal mijn onderbroek over mijn billen naar beneden. Die bleef echter steken achter mijn harde jongen en ze moest met haar vingers naar voren om het broekje helemaal naar beneden te kunnen doen. Ik wilde het uitroepen van verontwaardiging, maar wist dat ik het moest laten gebeuren. “Hou jij de tijd bij, Ans?”, hoorde ik Chantal vragen. “Vijf minuten met de roe op je blote billen, Stefan en dan praten we nergens meer over”. Ze begon direct heel hard en in een heel hoog tempo op mijn al zere billen te slaan. De uiteinden van de takken landden steeds tegen de tere zijkant van mijn bips. En dan is vijf minuten heel lang! Door het geschuif van mijn onderlichaam over de harde spijkerstof van haar broek werd mijn erectie niet minder en ik wist dat ze dit heel goed kon voelen……

“Vijf minuten!”, hoorde ik Ans roepen en toen was het voorbij. Ik lag met een gloeiende kop van schaamte en met rood gestriemde billen over Chantal’s schoot en durfde eigenlijk niet op te staan. Ze duwde me van haar af en ik zag haar ogen naar mijn pik gaan.

“Ok, je mag je aankleden en vertrekken, Stefan, en waag het niet nog eens zo iets te doen”.

Ik wist niet hoe snel ik mijn onderbroek weer moest aantrekken. “Nee, Chantal” , hoorde ik mezelf timide zeggen. Wat een lesje was dit geweest!

“En als je de rest van de dag lief bent, mag je vanavond je schoen zetten”, ik hoorde Chantal het uitgieren om haar eigen grap.

Nog weken daarna kreeg ik een rode kop als ik Chantal onder ogen moest komen. Als ik van haar wegliep, voelde ik haar ogen rusten op mijn kont. Ontslag was misschien toch nog niet zo gek geweest…..