Kitty de Vries liep zenuwachtig in de studio heen en weer. Ze keek om de paar seconden op haar horloge. ‘Ik wou dat ze er al waren’, zei ze.

‘Rustig maar, liefje’, zei Philip. ‘Ze zijn nog maar vijf minuten te laat. Ga toch zitten’.

Kitty bleef op en neer ijsberen.

‘Nu’, zei hij. Zijn toon liet geen ruimte voor discussie.

Ze glimlachte en ging zitten. ‘Ik weet niet naar wiens reactie ik het meest benieuwd ben, die van Britt of die van Gerben’.

Ze draaide zich om toen ze stemmen in de hal hoorde en de deur open ging. Het was nog maar een week geleden maar het leek wel een eeuwigheid sinds ze Gerben voor het laatst gezien had. Met een kreet vloog ze hem om de nek terwijl Britt langs haar heen stoof naar de geopende armen van Philip.

Jan Willem Beukelaar kwam binnen en hield zich afzijdig. Hij keek stilletjes toe.

‘Mooi om te zien hoe blij jullie zijn elkaar weer te zien. Maar laten we gaan zitten en napraten’, zei hij.

De twee stellen wisselende onderzoekende blikken uit toen ze op de stoelen tegenover het bureau van de presentator gingen zitten.

‘Ik ben erg blij met de tijd en moeite die jullie in het programma gestoken hebben’, zei hij. ‘En zoals jullie weten filmen we heel veel stellen tegelijkertijd. Mocht het zo zijn dat we bepaald materiaal niet uit zenden, dan hebben we als troost een envelop met inhoud. Het spijt me te moeten zeggen dat we jullie materiaal niet zullen gaan uitzenden’.

‘Waarom niet?’, vroeg Britt. Ze klonk verbaasd maar niet bepaald overstuur.

‘Ik zal eerlijk tegen jullie zijn’, zei Jan Willem. ‘We zoeken stellen uit die de tegenpool van elkaar zijn, om te garanderen dat de spanning flink zal oplopen. In het begin waren we dan ook aangenaam verrast met jullie optreden. Vooral met jou’, zei hij en wees naar Britt. ‘Jij was me er eentje – de keuken van Gerben ruļneren, geld stelen. En toen je Kitty tegenkwam en tegen haar loog dat Gerben je het geld gegeven had, het was gewoon geweldig!’

Kitty en Philip keken naar Britt, die rood werd tot achter haar oren en haar blik naar de grond liet zakken, terwijl Jan Willem vervolgde, ‘Maar wat is er gebeurd, liefje? De dag na dat drama leek je veranderd te zijn van een helleveeg in een huissloofje – schoonmaken, eten koken. Je – je was veranderd in…’ Hij wees in de richting van Kitty. ‘Je was veranderd in haar!’

‘Wacht eens even’, zei Philip. ‘Kitty is helemaal niet een huissloof, Jan Willem. Ze is gewoon een keurig meisje, die er niet voor terugdeinst zich als een echte vrouw te gedragen’.

‘En Britt is helemaal geen helleveeg’, zei Gerben. ‘Ze is een aardige vrouw die af en toe even met beide benen op de grond gezet moet worden’.

‘En als ze tuis is, zal ze met beide benen op de grond blijven staan’, zei Philip terwijl hij zijn vrouw aankeek. ‘Ik heb gezien hoe het moet. Vanaf nu heb ik de leiding’.

De vier keken van de een naar de ander en zonder woorden te begrepen begreep iedereen hoe laat het was’.

‘Kijk, dat iedereen in vrede naast elkaar leeft, is natuurlijk prachtig, maar het is desastreus voor de kijkcijfers’. Jan Willem ging staan. ‘Ik hoop dat jullie niet teleurgesteld zijn’.

‘Ikke niet hoor’, zei Kitty. ‘Het is een mooie dikke envelop. Gerben zal het goed kunnen gebruiken nu hij voor zichzelf begonnen is’.

Gerben gaf zijn vrouw een kus op haar hoofd. ‘Ik zet de mijne op de rekening van de zaak’, zei hij. ‘Houd jij het jouwe maar, dan kun je jezelf af en toe eens verwennen. Dat heb je wel verdiend, liefje’.

‘En die 800 euro krijgen jullie natuurlijk terug, jongens’, zei Britt. ‘Het is heel fout wat ik gedaan heb, Kitty en Gerben. Het spijt me heel erg’.

‘Goed zo, meisje’, zei Philip. Britt keek dankbaar naar haar echtgenoot. ‘Dus… ik neem aan dat je niet teleurgesteld bent dat je geen ster zult worden’, vroeg hij.

‘Ik denk niet dat ik dat werkelijk wil’, zei ze. ‘Ik geloof dat ik in plaats van in de schijnwerpers liever een plaatsje op de achtergrond wil’.

De vier draaiden zich om en liepen naar de deur, waar de mannen elkaar de hand schudden en de vrouwen elkaar omhelsden.

‘We houden contact?’, zei Kitty tegen Britt.

‘Dat zou ik erg leuk vinden’, zei de blondine. ‘Er is veel waar ik mee aan de slag wil’.

‘Ik denk dat Philip je daar wel een handje bij zal helpen’, zei ze. Je bent een geluksvogel’.

‘Jij ook, Kitty, jij ook’.

‘Welkom thuis, lieverd!’ Philip deed de deur open en Britt gaf een gilletje van plezier toen ze het grote bos rode rozen zag staan.

‘Oh, Philip, je bent geweldig!’ zei ze en ze begroef haar neus diep in een van de bloemen. Dank je wel’.

‘Graag gedaan, liefje’, zei hij, terwijl hij zijn armen opende. ‘Ik ben blij dat je er weer bent’.

‘Heb je me gemist?’, vroeg ze terwijl ze zich in zijn armen vleide’.

‘Ja’, antwoordde hij, ‘maar op een bepaalde manier was het heel goed dat we elkaar een poosje niet gezien hebben. Het heeft me de gelegenheid gegeven eens goed na te denken’. Hij deed een stapje achteruit en keek met een serieuze blik naar het mooie blondje. ‘Dingen gaan hier veranderen, Britt’.

Ze zette grote ogen op. ‘Wat voor veranderingen, bedoel je?’

‘Ik denk dat we beiden weten waar ik het over heb’, zei hij. ‘Kitty en Gerben hebben een heel ander soort relatie dan wij hebben. Ik heb er een hele poos met haar over gepraat. En ik heb de sterke indruk, gezien je veranderde houding, dat jij een soort gelijk gesprek gehad hebt met Gerben’.

Ze knikte en keek naar de grond, maar begon wijselijk niet over het pak op haar billen.

“Goed, je moet weten dat de aanpak van Gerben vanaf nu ook in onze relatie zijn intrede zal doen’, zei hij. ‘Hij heeft de touwtjes duidelijk in handen en hij stelt consequenties van het gedrag van Kitty. En zij vaart wel bij die aanpak. Britt, liefje, ik heb besloten dat wij het op precies dezelfde manier gaan aanpakken’.

Hij keek haar aan. ‘En, heb je daar wat op te zeggen?’

‘Hm, over wat voor veranderingen hebben we het dan?’, vroeg ze. ‘En over welke consequenties’. Ze dacht terug aan het pak op haar billen. De gedachte dat Philip hetzelfde zou doen, had haar opgewonden. Nu hij zo resoluut en streng voor haar stond, was bijna intimiderend.

‘Om te beginnen is het afgelopen met die woedeaanvallen van je. En niet meer dat kinderachtige gezeur dat ik weet ik niet wat voor je moet kopen. Ik zal je nog steeds je toelage geven, maar op is op. Ik verwen je altijd behoorlijk, Britt, maar ik laat me niet meer behandelen als je geldschieter’.

Britt knikte. ‘En verder?’

‘Jij gaat leren koken’, zei hij. ‘Ik zal je daarmee helpen, maar voor jouw informatie: ik heb al laten weten dat we geen hulp in de huishouding meer hoeven. Jij hebt je vreselijk gedragen tegen iedereen die we in huis gehad hebben. Misschien dat we er in de toekomst wel weer eens aan beginnen, maar pas op het moment dat jij waardering op kunt brengen voor wat ze allemaal doen’.

Britt slikte. Hij kon zien dat deze behoorlijk hard aankwam. ‘Mooi zo’, dacht hij. ‘Het zal niet gemakkelijk voor haar zijn, maar uiteindelijk zal ze inzien dat het voor haar bestwil is’.

‘Tja, dan moet ik dus de keuken in’, zei ze.

‘Ik ga er van uit dat je gezien de zeeėn van tijd die je hebt, dat je dagelijks zult gaan koken’, zei hij.

‘Maar ik weet niet hoe’, zei ze. ‘Ik bedoel, ik kan heus wel wat in elkaar flansen, maar niet echt speciale dingen’.

‘Je hoeft ook niets speciaals te maken’, zei hij. ‘Tenzij je dat graag wilt kunnen. Als dat zo is, dan moeten we eens kijken of we iemand kunnen vinden die je het zou willen leren. Zou je dat willen?’

‘Dat denk ik wel’, zei ze en fleurde helemaal op. ‘Hee’, zei ze, ‘misschien kan ik dat wel leren met dat rare apparaat om te gaan’.

‘Bedoel je de magnetron?’, vroeg hij.

Ze keek hem even aan. ‘Nee, dat ding wat er naast staat’, zei ze.

‘Ah, de pasta machine. Ja, liefje, ik denk dat je dat heel gemakkelijk kunt leren, als je er voor gaat’.

‘En dat is alles?’, vroeg ze.

‘Nee’, zei hij. ‘Er is nog iets. En dat is wel het meest belangrijke’.

‘Wat?’, vroeg ze aarzelend.

‘Je gaat met meer respect met andere mensen om. Niet meer van dat vrijpostige gedrag. Vanaf dit moment, gedraag je je meer als een dame. Je begint hier vandaag mee, door naar ‘Monique’s boetiek’ te gaan en Iris je excuses aan te bieden voor je schandelijke gedrag van eerder deze week’.

Britt deed een stap terug, ze werd lijkbleek toen de woorden van haar echtgenoot tot haar doordrongen. Ze was best wel bereid om te veranderen, om een nieuwe start te maken. Maar om zich te moeten verlagen door haar excuses aan te bieden aan een boetiekhouder? Dat was veel te veel van het goede.

‘Wacht nu eens even’, zei ze. ‘Ik wil best veranderen, maar ik ga niemand mijn excuses aanbieden. Ik bedoel, ik heb vandaag mijn excuses al aan Kitty en Gerben aangeboden. Dat is voorlopig wel even genoeg’.

‘Dat is voor mij nog helemaal niet genoeg, liefje’, antwoordde Philip.

‘Maar ik schaam me dood!’, riep Britt. ‘Al het andere vind ik wel prima. Maar dat?’, ze schudde driftig haar hoofd. ‘Geen denken aan, Philip. Ik peins er niet over’.

‘Ik ben bang dat je geen keus hebt, Britt’, zei Philip, terwijl hij een stap naar voren deed en zijn bril af deed. Hij begon de mouwen van zijn shirt op te rollen. ‘Als je niet doet wat ik zeg, dan zal ik je eens wat laten voelen’.

Opeens leek het idee dat Philip haar onder handen zou nemen, een stuk minder aantrekkelijk. ‘Goed dan, Philip’, zei ze. ‘Doe even rustig. Doe even rustig, dan praten we erover’.

‘Er valt niets meer te praten’, zei Philip, en trok Britt mee naar de huiskamer. Hij ging op de bank zitten en trok de tegenstribbelende vrouw over zijn schoot. ‘Jij gaat je excuses aan Iris aanbieden, of ik geef je de meest pijnlijke billen die je ooit gevoeld hebt’.

Britt twijfelde er stiekem aan of haar echtgenoot haar billen nog harder kon laten gloeien dan Gerben gedaan had, maar daar zou ze ongelijk in krijgen. Toen ze nog steeds weigerde en eiste dat hij haar los zou laten, begon Philip haar snel achter elkaar op haar billen te slaan. Maar in plaats van toe te geven, werd Britt steeds bozer dat ze niet weg kon komen.

‘Stop!’, gilde ze. ‘Dat doet zeer!’ En toen Philip niet reageerde, pakte ze zijn been en zette haar tanden diep in zijn kuit’.

‘Kleine kattenkop!’, zei haar echtgenoot. ‘Ik zal het je voor eens en altijd laten voelen!’ De adem stokte Britt in de keel toen haar partner haar rok tot in haar middel omhoog schoof en haar onderbroekje tot halverwege haar dijen omlaag stroopte.

Binnen een paar tellen voelde Britt schaamte en pijn door de harde kletsen die op haar blote bips neerdaalden. En naarmate haar billen verkleurden van roze naar steeds dieper rood, groeide het respect wat Britt voor haar echtgenoot voelde.

‘Ben je nu bereid om je excuses aan te bieden?’, vroeg hij. ‘Zul je ophouden je als een zelfingenomen, verwend meisje te gedragen? Of is het echt nodig dat ik je drie keer per dag over de knie leg, tot dit wel het geval is?’

Britt lag zo hard te huilen dat ze niet in staat was antwoord te geven en dus zette Philip haar op haar benen, pakte haar bij arm, sleurde haar mee en zette haar in de hoek van de kamer neer. ‘Totdat je tot antwoorden is staat bent, blijf je hier maar eens staan en denk je maar eens na over je gedrag’, zei hij. ‘En als je antwoord me niet aanstaat, dan heb ik nog een rietje in de kast staan, die ooit van mijn oppas geweest is. Ik ben benieuwd of deze in staat is net zoveel indruk op jouw te maken, als hij op mij deed toen ik nog een jongen was’.

Britt keek haar echtgenoot met grote, angstige ogen aan. ‘Dat doe je toch niet’, snikte ze.

‘Daag me niet uit’, zei hij. ‘En nu met je neus in de hoek, jongedame. En geen beweging tot ik weer terug ben’.

Toen Philip een half uurtje later terug kwam, was Britt maar al te graag bereid om mee te werken en samen met hem naar ‘Monique’s boetiek’ te gaan om haar excuses aan Iris aan te bieden.

‘Zo mag ik het horen’, zei Philip en hij kuste zijn vrouw. Zij kuste hem terug. Het werd steeds hartstochtelijker, tot hij haar oppakte en haar naar de trap droeg. Hij legde haar voorzichtig op het bed om haar billen niet meer pijn te doen. En toen ze de liefde bedreven, voelde het voor Britt alsof het weer voor het eerst was. Philip was een heel andere man, en hij was ervan overtuigd dat zij hard op weg was om een andere vrouw te worden.

Kitty rolde met haar ogen en sprong op bed, Ze ging schrijlings op haar partner zitten en liet haar handen over de groene zijde glijden. ‘Oh, begrijp me niet verkeerd, het is leuk om verwend te worden’, zei ze. ‘Maar over het algemeen is verwend worden overdreven overgewaardeerd’.

Ze liet een stilte vallen en keek haar partner aan. ‘Ik geloof dat Britt ook tot die conclusie gekomen is. Wat is er tussen jullie beiden eigenlijk gebeurd?’

‘Tja, laat ik het zo zeggen. Ze maakte me het leven behoorlijk zuur. Ze maakte een enorme puinhoop van de keuken, ze stal van me, beledigde me. Ik had er ten slotte schoon genoeg van’.

Kitty liet een stilte vallen. En toe ze uiteindelijk het woord nam, trilde haar stem. ‘Heb je haar een pak slaag gegeven, Gerben?’

Gerben keek haar aan. ‘Ja, Kitty, dat heb ik gedaan. Ik was heel erg boos’.

Ze haalde haar schouders op. ‘Ik weet het niet’, zei ze. ‘Heb je haar over de knie gelegd?’

‘Ja’, gaf hij toe.

‘Oh’, zei ze, en kwam overeind en stapte het bed uit. Ze liep naar haar kaptafel en begon gedachteloos met een parfumflesje te spelen. ‘En wond dat je op?’

‘Nee’, zei Gerben, die opstond en naar zijn vrouw toeliep. Hij sloeg een arm om haar middel. ‘Nee, ze heeft me NIET opgewonden. JIJ windt me wel op”. Hij draaide haar om zodat ze hem aankeek. ‘Jij bent mijn alles, Kitty de Vries’.

‘En om je het voor eens en voor altijd duidelijk te maken, ik was helemaal niet van plan om haar over de knie te leggen, totdat ik er achter kwam dat ze jou veel pijn gedaan had. Ze heeft het meer dan verdiend, vind je ook niet?’

Kitty glimlachte. ‘Ja’, moest ze toegeven. ‘Ze heeft het inderdaad verdiend. En ik heb het gevoel dat Philip verder gaat waar jij het hebt laten liggen’.

‘Hebben jullie het gehad over de wijze waarop wij onze relatie ingericht hebben?’, vroeg hij.

‘Ja’, zei ze. ‘Ik heb hem verteld dat vrouwen af en toe onder de duim gehouden moeten worden’.

‘Heb je dat echt gezegd’, lachte hij.

‘Ja’, zei ze. ‘En ik heb dat zeker nodig’. Ze keek omlaag en beet op haar lip. ‘Weet je, ik vind het verschrikkelijk dat ik Britt geloofde, toen ze zei dat jij haar ons reservepotje gegeven had. Ik had nooit aan je mogen twijfelen’.

‘Nee, dat is zo’, stemde hij met haar in.

‘Dat was heel dom van me’, zei ze.

‘Heel erg dom’, beaamde hij.

‘Het was stout van me’, drong ze aan. ‘Heel erg stout’.

‘Vind je dat’, vroeg hij, en speelde dat hij verbaasd was. ‘En wat vind je dat ik daar aan zou moeten doen?’

Met een verleidelijke glimlach liep ze naar het voeteneind van het bed, ging er overheen liggen en trok haar groene zijden jurk tot in haar middel omhoog. Ze had geen onderbroekje aan.

‘Kijk eens aan, wat zie ik daar? Niet alleen een stoute vrouw, maar ook een erg begeerlijke’. Gerben ging naast haar staan en liet zijn hand over haar bips glijden. Kitty draaide provocerend met haar billen en kreunde toen hij een klap op haar linkerbil gaf.

‘Nu moet je eens goed luisteren, mevrouw de Vries’, zei hij tussen de kletsen door. ‘Ik denk dat je je vanaf nu bewust moet zijn, dat dingen er vanaf nu heel anders aan toe gaan. Je zult er aan moeten wennen dat je echtgenoot je niet alleen op je billen geeft als je dat nodig hebt, maar dat hij je ook af en toe mee uit eten neemt en soms een bloemetje voor je meeneemt’.

‘Hij liet zijn hand hard op het midden van haar bips neerknallen.

‘Heb je dat goed begrepen?’, vroeg hij streng.

‘Ja, Gerben’, hijgde ze.

Gerben tilde haar op bed en kroop tussen haar geopende benen.

‘Zo mag ik het horen’, zei hij.

Einde.

‘Kan ik er op de een of andere manier voor zorgen dat je je wat beter voelt?’ Philip zat tegenover Kitty en gaf haar een hete beker thee.

‘Ik weet het niet’, zei ze. ‘Het scheelt al een stuk dat de camera er vandaag niet meer is. Ik kon er niet langer tegen dat die lens de hele tijd op me gericht was’.

Ze nam een slok van haar thee en keek uit het raam, ‘Ik had gedacht dat het allemaal heel anders zou zijn’, zei ze. ‘Ik had verwacht dat deze ervaring me een heel andere kijk op mijn relatie zou geven. Maar nadat Britt vanmiddag gezegd heeft dat Gerben haar ons appeltje voor de dorst gegeven heeft om te gaan winkelen, vraag ik me af of ik wel weet wie hij echt is’.

Philip keek over de rand van zijn beker naar haar. ‘Heb je er wel eens aan gedacht, Kitty, dat Britt wel eens niet de waarheid gesproken kan hebben? Mijn vrouw – hoe zal ik het zeggen – is iemand die het niet zo nauw neemt. Ze kan erg kattig en haatdragend zijn. Je moet niet uitsluiten dat ze die dingen gezegd heeft om je pijn te doen’.

‘Maar hoe is ze dan aan dat geld gekomen? Ze zal het niet gestolen hebben!’

Philip zuchtte en zette zijn beker thee neer. ‘Daar zou ik maar niet zo zeker van zijn’.

Kitty sperde haar ogen geschokt open. ‘Zou ze echt in staat zijn om zulke dingen te doen?’

‘Ik sluit het zeker niet uit’. Er klonk opeens verdriet in de stem van Philip door. ‘Het doet me pijn dit te moeten zeggen, maar ik ben niet met een erg aardig persoon getrouwd. Maar, God sta me bij, ik hou van haar, omdat ik er van overtuigd ben dat er in die blanke holster zich een blanke pit bevindt. Wist ik maar wat ik moet doen. Wist ik maar hoe ik kan zorgen dat ze een beetje lijkt op…’ Hij wachtte even en keek de andere kant op. ‘jou. Die Gerben van jou is een geluksvogel’.

Kitty glimlachte en leunde achterover. ‘Dank je Philip. Het is heel lief van je dat je dat zegt, maar ik was vroeger ook heel anders. Toen Gerben en ik elkaar ontmoetten kon ik ook erg koppig zijn. Ik had ook zo mijn slechte kantjes. Maar die heeft hij netjes glad geslepen’.

‘Hoe heeft hij dat gedaan?”, vroeg Philip. ‘Vertel het me, alsjeblieft. Misschien kan ik die manier ook wel gebruiken om te zorgen dat Britt zich beter gaat gedragen’.

‘Ik weet niet of je dat wel allemaal wilt horen’, zei ze.

‘Probeer het eens’, drong hij aan.

‘Goed dan’, zei ze en zette haar beker naast de zijne. ‘Ik zal volstrekt eerlijk tegen je zijn, Philip en je moet zelf maar beoordelen of je er iets mee kunt. Gerben hanteert billenkoek’.

‘Billenkoek?’ Philip herhaalde het woord alsof hij het verkeerd verstaan had. ‘Hij geeft billenkoek? Aan jou?’

‘Ja’, zei ze. ‘Het is al heel vroeg in onze relatie begonnen, nog voordat we besloten te trouwen. De allereerste keer was vanwege roken. We waren het er over eens dat ik daarmee op zou moeten houden. Hij heeft me vervolgens betrapt toen ik na mijn werk een sigaretje stond te roken. Hij heeft me toen zo’n pak slaag gegeven dat ik van mijn leven nooit weer een Marlboro wou zien’.

‘Jezus, je maakt een grapje’.

‘Nee, ik maak geen grapjes’, ging ze verder. ‘En jaren later ben ik er achter gekomen dat ik die dag een sigaret opgestoken heb omdat ik wilde dat hij me zou betrappen. Ik wilde zien wat hij zou doen als ik me niet aan de afspraken zou houden’.

‘Maar waarom?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Om hem uit te proberen. Om te kijken of hij sterk genoeg zou zijn om de touwtjes in handen te nemen’.

‘Was je daarnaar op zoek? Een leidersfiguur?’

Kitty schudde haar hoofd. ‘Als ik eerlijk moet zijn was ik me daar helemaal niet van bewust. Ik wist vaag wel dat ik iets in een man zocht, maar ik wist niet dat dit iets anders was dan mijn vriendinnen en de media me voorhielden. Ik had het idee dat er… meer moest zijn. Pas toen Gerben me voor het eerst een pak op mijn billen had gegeven, wist ik hoe dat ‘iets’ eruit zag. Hij hield genoeg van me om me tegen misstappen te behoeden. Hij hield genoeg van me om me te beletten dingen te doen die slecht zouden zijn voor mijn gezondheid of die me ongelukkig zouden maken’.

‘Legt hij je nog steeds over de knie?’, vroeg Philip.

‘Ja’, zei Kitty. ‘Niet zo heel vaak, want dat heb ik niet nodig. Het is vreemd genoeg een van de redenen om aan dit programma mee te doen. Gerben is af en toe zo streng dat ik wel eens een weekje door wilde brengen met een man die dat niet was. Gewoon om er zeker van te zijn, dat ik het gene wat ik heb, ook echt wil. En als ik Britt en jou zo bezig zie, dan denk ik dat Gerben precies is wat ik nodig heb’.

‘Maar…’, Philip stopte alsof hij de volgende vraag nog moest bedenken. ‘Maar gehoorzaam je dan alleen maar omdat je bang bent, Kitty? En wat is nu echt gezond?’

‘Zo zit het helemaal niet’, zei ze. ‘Ik gehoorzaam omdat ik zijn krachten respecteer. Een pak slaag doet me die kracht voelen. Het doet pijn, dat is zeker, maar ik ben dankbaar dat hij oog heeft voor mijn belangen en die van onze relatie’.

Philip moest lachen. ‘Weet je wat zo grappig is, Kitty?’

‘Wat?’

‘Ik heb al heel vaak gedacht dat het op zou luchten om Britt eens over de knie te leggen en haar een flink pak op haar blote bips te geven. Ik heb een deel van mijn jeugd in Engeland doorgebracht. Het rietje was daar gemeen goed. Onze oppas gebruikte hem op mijn broers en mij, en geloof me, we hadden er een heilig respect voor. Toen ze ons ging verlaten om met pensioen te gaan, liet ze het rietje bij ons achter. Ik heb hem nog steeds. Hij is nog even soepel en angstaanjagend als vroeger’.

Hij keek Kitty aan en trok zijn wenkbrauw op. ‘Ik vraag me af…’

‘Wat vraag je je af?’

‘Ik vraag me af hoe Britt zou reageren als ze thuis komt en er eindelijk eens wat regels gesteld worden onder dreiging van het rietje’.

‘Wie weet?’ Kitty knipoogde naar hem. ‘Het heeft jou goed gedaan. Wie zegt dat het haar geen goed zal doen?’

‘Ik weet het niet’, zei Philip. ‘Zeggen is een ding, doen iets heel anders. Britt is zo kwetsbaar en ik ben geen kleine jongen. Ik ben gewend rugby te spelen. Wat als ik haar schade toe breng?’

‘Als je voorzichtig bent, dan gebeurd dat helemaal niet’.

‘Ik weet niet of dat wel kan’.

‘Natuurlijk kan dat’, zei Kitty. ‘Gerben is minstens even groot als jij en hij brengt mij ook geen schade toe. Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk doet hij me pijn, maar niet anders dan met een zere bips’.

Philip zat er opeens wat ongemakkelijk bij. ‘Ik – zou jij — ik bedoel, zou je me kunnen vertellen hoe Gerben te werk gaat?’

Kitty barstte in lachen uit. ‘Wil je dat ik je een billenkoek les geef?’

Philip keek beschaamd en moest toen zelf ook lachen. ‘Tja, bij gebrek aan een betere term, ja’.

Kitty keek omlaag en beet op haar lip. ‘Eens even kijken’. Ze keek de kamer rond. ‘Ik geloof dat dit wel zou kunnen’. Ze stond op en pakte een kussen van de stoel naast hen. Ze sloeg er een keer op en gooide het vervolgens naar Philip.’Kijk, hier kun je mooi op oefenen’.

Philip hield het kussen voor zich en bestudeerde deze van alle kanten. ‘Ik weet het niet. Het lijkt helemaal niet op de billen van mijn vrouw’.

‘Niet zo kieskeurig’, zei Kitty. ‘Ik probeer je alleen maar te helpen’.

‘Goed dan’, zei Philip. ‘Vertel me dan maar eens hoe ik dit kussen kan temmen zonder het te beschadigen’.

‘Je maakt een grapje zeker’, vroeg Kitty.

‘Ja’, zei hij. ‘ik denk dat ik momenteel met humor mijn onzekerheid prober te overdekken’.

‘Dat begrijp ik wel’, zei ze. ‘Maar als je echt wilt leren hoe je het moet doen, dan moet je goed luisteren. Voordat je op het kussen gaat slaan, wil ik dat je jezelf slaat’.

‘Mezelf slaan?’

‘Ja’, zei Kitty. ‘Op je been. Gerben heeft me eens verteld dat hij op die manier uitgeprobeerd heeft hoe hard hij me kan slaan. Hij wilde precies weten wat voor impact de klappen hadden’.

‘Dat klinkt logisch’, zei Philip en richtte met zijn hand op zijn bovenbeen. ‘Als mijn been dus de bips van Britt is….’ Hij liet zijn hand neerkomen met een gemiddelde snelheid. ‘Hm, dat brandt een beetje. Niet erg, maar als ik dit bij haar zou doen dan zou ze waarschijnlijk gillen als een speenvarken’.

‘Ja, maar laat je vooral niet voor de gek houden’, zei Kitty. ‘Ik had in het begin ook de neiging om het te overdrijven om te zorgen dat Gerben op zou houden. Hij heeft zich echter nooit laten leiden door mijn geluid om te bepalen of ik genoeg gestraft was’.

‘Hoe heeft hij dat dan wel gedaan?’

‘De roodheid’, zei Kitty. ‘Hoe rood mijn billen werden, hing af van de kracht van de klappen. Mensen hebben natuurlijk een verschillende pijngrens en ik heb het idee dat ik meer kan hebben dan de meeste vrouwen, maar als je het idee zou hebben dat Britt je voor het lapje houdt, dan zal de mate van roodheid je een goede indicatie geven’.

‘En als ze zich verzet?’

Kitty gooide het kussen op zijn schoot. ‘Als ze zich verzet, moet je haar stevig vast houden. Houdt haar met je ene arm onder bedwang terwijl je met de andere haar billen bewerkt’.

Philip greep het kussen stevig beet en begon er op te slaan. Maar na een paar tikken gooide hij het kussen aan de kant. ‘Dit is belachelijk’, zei hij.

‘Nou daar denk ik heel anders over…’

‘Nee, ik bedoel niet de billenkoek. Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik ervan overtuigd ben dat je gelijk hebt en dat Britt flink zal opknappen van een stevig pak op haar billen’, zei hij. ‘Nee, het is belachelijk dat ik hier op een kussen aan het slaan ben. Het is net of je leert paardrijden door op een tuinhekje te zitten’.

‘Wat had je dan in gedachten, dat ik mijn billen ter beschikking stel?’

‘Ja’.

‘Wat?’ Ze keek Philip aan en was verrast te zien dat hij het echt meende. ‘Je wilt het geven van billenkoek op mij oefenen?’

‘Waarom niet?’, vroeg hij. ‘Vertrouw je me niet?’

‘Natuurlijk vertrouw ik je wel’, zei ze. ‘Het is alleen dat, tja, er voor mij een soort intimiteit vanuit gaat…’

‘Dus zou je het idee hebben dat je ontrouw aan Gerben bent…’

‘Ik weet niet of het als ontrouw zou voelen, maar wel ongemakkelijk’ zei ze.

‘Misschien moet je het anders bekijken, zoals bij actrices die in een film andere mannen dan hun partner kussen. Zou dat helpen?’

Kitty liet hem weten het misschien wel zou helpen er op die manier tegen aan te kijken. ‘En als ik jou er nu mee kan helpen’, zei ze. ‘Dan denk ik wel…’

‘Tja, ik weet niet of het wel netjes is dat ik bij je over de knie ga. Vind je het erg als ik over de rugleuning van de bank ga liggen? Op die manier is er minder lichamelijk contact’.

‘Ik denk dat dat een goed alternatief is’, antwoordde Philip en hij ging staan. Kitty volgde hem naar de achterkant van de bank.

‘Ok,en wat moet ik nu doen?’, vroeg hij.

‘Het eerste wat je moet doen, is mij duidelijk maken waarom ik een pak op mijn bips ga krijgen’.

‘Eh, ok. Waarom geef ik je een pak slaag?’

Kitty zuchtte. ‘Oh, bedenk maar wat. Denk maar aan iets wat Britt wel eens doet en wat jou doet denken dat ze een pak slaag verdiend heeft. Dan heb ik dat gedaan’.

Philip was even stil.

‘Goed. Ik heb je je maandelijkse toelage gegeven. Je hebt dit opgemaakt en komt bij me voor meer. Ik heb er schoon genoeg van dat je doet alsof het geld me op mijn rug groeit, ook al is dit misschien wel het geval’.

Kitty moest lachen. ‘Weet je Philip, het scheelt al een stuk als je aan het eind van je standje niet een grapje maakt. En de toon moet een stuk strenger, Je klinkt veel te onzeker. Hoe kan ze zich ooit op haar nummer gezet voelen als jij zo onzeker overkomt’.

‘Gesnopen’, zei hij. ‘Ik begrijp wat je bedoeld. Laten we het nog een keer proberen’.

Philip schraapte zijn keel. ‘Ik heb je laten weten dat je het geld goed moest verdelen. En terwijl ik je het geld nog maar twee dagen geleden gegeven heb, kom je nu al weer om nieuwe zeuren, jongedame! Ik verwen je veel te veel. Het wordt tijd dat je die zelfzuchtige, verkwistende houding eens laat varen. Buk je voorover!’

Kitty was onder de indruk en beloonde zijn inspanningen door zich voorover over de leuning te buigen. Ze schrok toen de hand van Philip Michels met een luide klets op haar billen terecht kwam.

‘Auw!’. Ze sprong overeind en begon verwoed over de gloeiende plek te wrijven. ‘Je hebt me geslagen!’

‘Deed ik het goed?’, vroeg hij hoopvol.

‘Dat zou ik wel zeggen’, zei ze.

‘Het was niet te hard, of wel?’, vroeg hij.

‘Nee’, zei ze. ‘Hij zal geen blauwe plek achter laten, maar ik voel het wel branden’.

‘Het spijt me’, zei hij.

‘Je moet je niet verontschuldigen’, zei ze. ‘Biedt nooit je verontschuldigingen aan. Daar staat tegenover dat je ook nooit uit woede moet slaan’.

‘Natuurlijk’, zei Philip. ‘Dat klinkt logisch. Ik wil dat Britt zich gestraft voelt, niet mishandeld’.

‘Precies!’, zei Kitty blij. ‘Zie je wel, je begrijpt het al helemaal’.

‘En nu wat de duur betreft?’, vroeg hij. ‘Als je een stout meisje geweest bent, hoelang geeft Gerben je dan op je billen?’

‘Dat hangt ervan af’, zei ze. ‘Ik denk dat hij in de loop van de tijd zo zijn eigen stijl ontwikkeld heeft. Gerben geeft me over het algemeen een standje en legt me vervolgens over de knie voor een pak op mijn billen. Hij geeft me over het algemeen een hele serie klappen, kort achter elkaar, tussen twee preken in. Hij vraagt me of ik me voortaan zal gedragen. Meestal beloof ik dat natuurlijk in alle toonaarden’.

‘Meestal?’, vroeg Philip. ‘Ik neem aan dat je er van meet af aan al spijt van hebt.’

Kitty beet op haar lip. ‘Tja hoe moet ik dat nu uitleggen, maar soms is dat niet zo. Ik denk dat ik dan het reinigende effect wat een flink pak op mijn bips teweeg kan brengen, wil voelen. Ik denk dat dit niet goed te snappen is, tenzij je een onderdanige vrouw bent, maar een harder en langer pak slaag kan je de emotionele bevrijding opleveren’.

Philips gezicht betrok bij het horen van deze woorden. ‘Hm, maar ik denk niet dat Britt onderdanig is’.

Kitty schudde haar hoofd. ‘Daar zou je je wel eens in kunnen vergissen, Philip. Ik denk dat ze dat best wel eens kan zijn en op zoek is naar een manier om jou te dwingen de touwtjes in handen te nemen. Ze is zichzelf hier niet eens bewust van’.

Philip ging zitten. ‘Maar wat als ik het verkeerd heb, Kitty. Wat als ik dit probeer en ze blijkt helemaal niet zo in elkaar te zitten en ze is hier helemaal niet van gediend?’

Kitty ging naast hem zitten. ‘In dat geval moet je je afvragen of je je leven wel wilt slijten met een vrouw die iedereen als oud vuil behandeld’.

‘Ik denk dat ik dat niet zou kunnen’, zei hij. ‘Hoewel ik zielsveel van haar houdt, denk ik niet dat ik het met haar vol kan houden als ze niet veranderd. Ik hou van haar, maar ik denk dat liefde alleen niet genoeg is. Ik hoop dat je voorstel gaat werken’. Hij pauzeerde even en zuchtte. ‘Ik hoop dat het gaat werken. Het is mijn laatste hoop’.

Kitty schoof naar hem toe en gaf hem een knuffel. ‘Ik hoop niet dat je het erg vindt’, zei ze zachtjes. ‘Ik had het sterke gevoel dat je heel erg een knuffel zou kunnen gebruiken’.

‘Je hebt een opmerkelijke intuïtie’, zei hij en hield haar even stevig vast.

Toen Philip en Kitty elkaar loslieten, keken ze elkaar diep in de ogen. Kitty voelde de wederzijdse aantrekkingskracht. Hun monden bewogen naar elkaar toe. Vlak voordat hun lippen elkaar zouden raken, draaide ze haar gezicht weg.

‘Ik kan maar beter naar bed gaan’, zei ze. ‘Het is een lange dag geweest en we moeten morgen weer wakker zijn als Jan Willem belt’.

Philip ging staan. ‘J-ja. Natuurlijk. Helemaal goed. Ik hoop dat je lekker zult slapen’.

Ze glimlachte en liep naar de slaapkamer. Toen hij haar naam riep, draaide ze zich om, ‘Ja?’, antwoordde ze.

‘Bedankt’, zei hij. ‘Bedankt voor alles’.

‘Kijk, zo mag ik het zien!’ Britt stapte binnen, op haar hielen gezeten door de cameraman en zette de tas met het logo van ‘Monique’s boetiek’ op de tafel naast de bank. ‘Het huis stinkt gelukkig niet meer naar bedorven voedsel. Sterker nog, ik ruik dat het eten opstaat’.

Gerben haastte zich uit de keuken. ‘Ik kook altijd op dinsdag’, zei hij koeltjes.

‘Je had je de moeite wel kunnen besparen’, zei ze. ‘Ik heb bij restaurant ‘de Flamengo’ al wat gegeten en heb niet echt honger meer’. Britt trok haar mantel uit en gooide deze op de bank. Het spreekt voor zich dat ik na mijn inkopen nauwelijks nog geld over had om ergens een hapje te gaan eten en een taxi naar huis te nemen. Ik had nog precies tien euro over toen ik de taxichauffeur betaald had en omdat ik in een gulle bui was, heb ik die maar als fooi gegeven’.

Gerben dwong zichzelf kalm te blijven. ‘Tja, ik ben bang dat ik het geld van je taxirit en maaltijd kwijt ben, maar morgen ga je naar de winkel om je kleren terug te brengen en het geld terug te vragen. Ik ben Philip niet. Ik heb het geld niet om zulke dure kleren te kopen en wanneer ik dit wel had, dat zou ik mijn vrouw nooit toestaan 800 euro in één keer over de balk te smijten’.

‘Je bent inderdaad Philip niet’, zei ze, terwijl ze op de bank neerplofte en haar benen over elkaar sloeg. ‘En het spijt me je teleur te moeten stellen, Maar ‘Monique’s boetiek’ is geen C&A. Je kunt daar niets terug brengen. En zelfs al zouden ze het doen, ik ben niet het type vrouw die dingen terugbrengt die ze mooi vindt’.

‘Je bent het type vrouw die steelt’, zei Gerben.

‘We zijn deze week getrouwd, schatje’, zei Britt. ‘Dat houdt in dat alles wat van jou is, ook mij toebehoord, inclusief je zogenaamde appeltje voor de dorst’.

Gerben liet een stilte vallen. ‘Hoe weet jij dat dit geld mijn reserve voor noodgevallen is?’

Britt sloeg haar hand voor haar mond en deed of ze heel verbaasd was. ‘Oh, je zult het niet geloven, maar ik kwam Philip en Kitty tegen bij Monique. Hij had haar meegenomen daar naar toe, om haar te laten zien hoe je een vrouw hoort te behandelen. Ik kon het dus niet laten haar het goede nieuws te vertellen’.

‘Welk goede nieuws?’ Gerben voelde een enorme weerzin opkomen.

‘Het goede nieuws over de vooruitgang en hoe je me gul geld gegeven hebt om te gaan shoppen’. Ze hield zich even stil om haar woorden te laten bezinken.

‘Gek genoeg, leek ze er niet eens blij mee. Het leek zelfs wel of ze ieder moment in tranen kon uitbarsten’.

Gerben gooide de ovenwant die hij in zijn hand had boos op de grond. ‘Als ze om die gemene leugen moest huilen, dan is dat omdat Kitty zich heel veel ontzegd heeft om geld uit te sparen zodat ik mijn eigen bedrijf zou kunnen beginnen. Ze is niet een vrouw die op uiterlijk vertoon gesteld is, maar ik weet dat ze soms iets niet doet, waar ze het liever wel zou doen. Voor ons. Voor mij. De gedachte dat ik haar mogelijk verraden heb, heeft haar natuurlijk veel pijn gedaan’.

‘Oh, wat gevoelig!’, zei Britt en deed of ze een traantje wegpinkte. ‘Als ze verdrietig is, dan is dat omdat haar echtenoot een klootzak is’.

‘Ok, ik stop hier mee’, zei hij terwijl hij naar de telefoon liep. ‘Wat is jullie telefoonnummer, Britt? Ik zal Kitty bellen en haar uitleggen hoe het in elkaar zit’.

Britt draaide zich naar Gerben, en zette haar elleboog op de leuning van de bank. ‘We hebben een geheim nummer’, zei ze. ‘En het is niet de bedoeling dat ik dat nummer zomaar aan iedereen geef. Bovendien, in de huidige situatie is het helemaal niet de bedoeling dat we contact hebben met onze partners. Dat weet je best. Als je dat doet, zal het programma nooit uitgezonden worden’.

‘Wat kan mij het schelen dat het nooit uitgezonden wordt!’, zei Gerben. Vervolgens stopte hij en legde de telefoon neer. ‘Bij nader inzien zal ik nog even wachten. Ik wil wel dat het programma uitgezonden wordt. Ik wil dat het uitgezonden wordt zodat heel Nederland kan zien wat voor kreng je bent. Je zult voor gek staan’.

Hij draaide zich om en liep terug naar de keuken en negeerde Britt die als door een wesp gestoken van de bank overeind kwam. ‘Jij zult voor gek staan’, schreeuwde ze. ‘Jij en je mentaliteit uit de oertijd!’ Gerben hoorde het geluid van brekend glas en hoorde vervolgens gillen, ‘Jezus!’

Hij stormde terug, wees met een trillende vinger naar Britt. ‘Gooide jij ergens mee?’

‘En of ze dat deed’. De cameraman wees naar de vloer achter hem. ‘Ze smeet die vaas door de kamer en het miste mijn hoofd op een haar!’ Hij zette de camera uit. ‘Je bent niet goed bij je hoofd, jongedame. Ik heb het wel gehad met filmen voor vandaag’.

Hij gebaarde naar zijn collega. ‘Kom, Dirk, het is genoeg voor vandaag’. Hij schudde zijn hoofd toen hij langs Gerben liep. ‘Tot morgen, luitjes’.

Gerben en Britt zagen hoe de mannen vertrokken. Britt grijnsde en staarde naar haar vingernagels. Gerben wachtte tot hij hoorde hoe de auto wegreed voor hij het woord nam.

‘Het is meer dan genoeg geweest, Britt’, zei hij. ‘Ik heb er schoon genoeg van. Ik wil dat je Jan Willem belt en hem zegt dat hij je komt halen. Het houdt hier op’.

Voor het eerst vertoonde het gezicht van Britt tekenen van spijt, maar dit had weinig te maken met spijt van haar eigen gedrag. ‘Nee’, zei ze. ‘Ik wil niet stoppen. Ik wil dat dit programma uitgezonden wordt, anders wordt ik geen ster. Verwende meiden zijn in vandaag de dag. Kijk maar naar Paris Hilton! Door koppig en verwend gedrag te vertonen geef ik mijn visitekaartje af’.

‘Maar dan wel zonder mij’, zei Gerben en wees naar de telefoon’. Bel Jan Willem. Anders doe ik het!’

‘Nee!’, stampvoette Britt. ‘Ik ga niet! Ik blijf – je houdt het maar vol’.

Gerben wachtte even en leunde tegen de bank, alsof hij haar woorden tot zich door liet dringen. Toen hij weer naar haar keek, was zijn blik vastbesloten. “Goed dan’, zei hij. ‘Als je hiermee door wilt gaan, dan gaan we eerst eens wat afspraken maken’.

‘Dat is goed’, zei ze. ‘Wat wil je dat ik doe? Schoonmaken of iets dergelijks? Ik zal het doen. Allen niet als de camera’s draaien. Ik heb wel een image hoog te houden’.

‘Oh, je gaat inderdaad schoonmaken’, zei Gerben, ‘maar pas nadat je betaald hebt voor wat je allemaal gedaan hebt’.

‘Betalen? Hoe dan? Oh, wacht. Je wilt je geld zeker terug. Geen probleem hoor. Philip zal het je geven. Philip is steenrijk’.

Gerben schudde zijn hoofd. ‘Nee, Britt. Ik heb het niet over het geld. Je gaat op een heel andere manier betalen’.

Ze keek naar hem op en grijnsde. ‘Ik ga NIET met je naar bed’.

Nu was het de beurt aan Gerben om te grijnzen. ‘Ik heb het helemaal niet over seks. Ik wil niet met je naar bed, al bood je jezelf op een gouden schaal aan. Niet kwaad bedoeld, maar kenaus zijn niet bepaald mijn type’.

‘Hoe durf je’, siste ze.

‘Wat is er?’, vroeg hij. ‘Kun je je niet voorstellen dat je houding een gigantische turnoff is? Nou, dat is het’. Het gezicht van Britt werd rood van woede, maar ze slaagde erin zich te herpakken. ‘OK, hoe ziet de afspraak eruit?’

‘We spreken af dat ik je zal geven wat je waarschijnlijk al heel lang nodig hebt – iets dat je een les zal leren. We spreken af dat je over de knie gaat voor een ouderwets pak op je billen. Ik ga je een hard pak op je bips geven. En wanneer ik klaar met je ben dan zullen we het gaan hebben over je rol hier in huis. En mocht je nadien niet bereid zijn om met me te praten? Weet je wat ik dan ga doen?’

Britt was voor de verandering sprakeloos.

‘Dan geef ik je nog een pak slaag. En nog een keer. En nog een keer. Ik geef je net zolang op je billen tot je lesje geleerd hebt. Eerder zal ik niet stoppen. Je zult hiermee akkoord moeten gaan, Britt. Je zult hiermee akkoord moeten gaan, anders stop ik ermee. Ik tel tot tien en dan wil ik een antwoord, Eén…’

Even bewoog Britts mond, maar er kwam geen geluid uit. Gerben vond dat ze net een goudvis leek toen ze dat deed.

‘Ik ben geen kind!’, bracht ze tenslotte uit.

‘Twee!’

‘Dat is mishandeling! Je kunt niet van me verwachten dat ik daarmee akkoord zal gaan’.

‘Drie!’

‘Ik ben er van overtuigd dat we dit ook anders…’

‘Vier…’

‘Waarom luister je niet naar me!’ Britt spreidde met een wanhopig gebaar haar armen.

‘Vijf’.

‘Luister naar me’, herhaalde ze, dit keer schriller. ‘Houdt op met tellen!’

‘Zes…’

‘Dit is krankzinnig!’

‘Zeven…’

‘Kunnen we het er niet gewoon over hebben?’

‘Acht…’

‘Ik kan toch niet…’

‘Negen…’

‘GOED DAN!’ Britt sloeg haar armen over elkaar. ‘Goed dan, als je me maar niet te hard slaat’.

Gerben liep naar haar toe en pakte haar bij haar arm. ‘Je hebt hier geen inspraak in’, gromde hij en trok haar mee naar de bank.

‘Als je me zeer doet zal ik het tegen Philip en tegen Jan Willem zeggen’, zei ze.

‘Nee, dat zul je niet’, zei hij en ging op de bank zitten. ‘Dit zal tussen ons tweeën blijven; als je daar niet mee akkoord gaat, dan bel ik nu Jan Willem’.

‘Goed dan’, zei ze en stampvoette opnieuw. ‘Maar het is absoluut belachelijk!’

‘We zullen eens zien of je over een paar minuten nog steeds deze toon aanslaat’. Gerben trok haar over zijn knie.

‘Je hebt mazzel dat je niet echt mijn vrouw bent, want dan zou ik je een pak op je blote bips geven’.

Britt keek vol afschuw over haar schouder. ‘Sla jij je vrouw echt?’, vroeg ze.

‘Nou en of’, zei hij, ‘en omdat ik dit doe hoef ik niet bang te zijn dat ze me zo te kijk zal zetten als jij met Philip doet!’

‘Hoe durf je!’, snauwde ze, maar Gerben ging hier niet op in. In plaats daarvan liet hij zijn hand voor de eerste keer hard op de bips van Britt neerkomen.

‘Auw!’, gilde ze. ‘Dat doet zeer, jij grote klootzak!’ Haar handen vlogen naar achter om haar billen te beschermen.

‘Een grote klootzak, huh?’, vroeg Gerben en pakte haar dichtst bijzijnde arm en klemde deze tussen hun lichamen. De andere drukte hij tegen haar zij. ‘Je zult eens meemaken wat voor klootzak ik ben. En je zult er ook achter komen dat ik nog niet eens begonnen ben’.

‘Wat? Ga je me dan nog eens slaan?’

Gerben liet zijn hand hard neerkomen. ‘Ja, nog eens!’ Hij kletste op haar linkerbil. ‘En nog eens!’, zijn hand daalde nu hard op de rechter neer. ‘En nog eens!’

‘Stop! Ik haat je! Ik haat je!’, gilde Britt. Maar Gerben deed of hij haar niet hoorde. In plaats daarvan liet hij zijn hand een tiental keren neerdalen, waardoor het blondje hysterisch lag te gillen en driftig probeerde van zijn schoot te rollen. Hij stopte even om naar haar protesten te luisteren en om de pijn goed in te laten trekken voordat hij verder zou gaan. Hij benutte de pauze om haar eens goed de waarheid te zeggen.

‘Je bent een egoïstische, gemene vrouw, Britt. Het lijkt wel of je denkt dat het beledigen en vernederen van mensen een grappig spelletje is. Ik kan je zeggen dat dit niet zo is’.

Gerben trok haar beter over de knie en begon haar opnieuw te slaan. Deze keer vielen een stuk of tien klappen op de onderkant van haar billen, op de overgang naar haar benen. Toen hij het standje voortzette, moest hij boven haar klagende gehuil uitkomen.

‘Je sluit mensen van je af, Britt. Je zorgt dat ze zich ellendig voelen. En ik wed dat de enige die zich nog ellendiger voelt dan je partner, je zelf bent. Ik kan me niet voorstellen dat zo’n onaangenaam individu als jij, iemand die zich ten doel gesteld lijkt te hebben anderen ongelukkig te maken, gelukkig is met haarzelf. Of zie ik dat verkeerd?’

Toen ze geen antwoord gaf, liet hij zijn hand hard neerkomen op het midden van haar bips en liet haar gegil verstommen voor hij zijn vraag herhaalde.

‘Bij de les blijven, Britt, ik vroeg je iets. Heb ik gelijk?’

‘Laat me los’, snikte ze. ‘Alsjeblieft, laat me los’.

‘Niet als je mijn vraag niet beantwoord. Heb ik gelijk?’

Britt wurmde haar hand los, maar in plaats van deze naar haar billen te brengen, bedekte ze haar gezicht ermee. ‘Oh God, ja!’, snikte ze. ‘Ik ben helemaal niet gelukkig. En ik heb geen idee hoe dat komt’.

Gerben trok haar voorzichtig omhoog tot ze op zijn schoot zat – en tot zijn verrassing – in plaats van dat ze probeerde weg te komen, drukte ze haar gezicht tegen zijn borst en huilde zachtjes.

‘Ik weet wel waarom’, zei hij zachtjes. ‘Je bent losgeslagen, Britt. Je bent losgeslagen en weet niet meer hoe je bij moet remmen. Je hebt iemand nodig die je helpt. In onze relatie, doe ik dat voor Kitty. Je hebt het hard nodig dat iemand dat voor jou doet’.

Tot zijn verrassing ging ze niet tegen hem is, maar snikte zachtjes. ‘Philip is daar de man niet naar’, zei ze verdrietig.

‘Maak je hem daarom het leven zo zuur, Britt? Probeer je zijn aandacht te trekken?’

Britt begon opnieuw te huilen. ‘Ik weet het niet’, snikte ze. ‘Ik weet het echt niet. Ik wil helemaal niet dat het zo gaat. Echt waar niet. Het lijkt wel dat hoe meer hij me mijn gang laat gaan, hoe vervelender ik wordt’.

‘Je bent boos op hem’, zei Gerben.

‘Is dat zo?’

‘Ja en je werkt hem tegen. Dat moet je niet doen, Britt. Je moet met hem gaan praten als je weer thuis bent. Je moet Philip laten weten dat het OK is als hij de rol van de man op zich gaat nemen’. Hij wachtte even. ‘Is dat wat je wilt?’

Britt stond op van zijn schoot en wreef over haar billen. ‘Als dat betekent dat hij me een pak slaag zal geven. Zoals jij dat gedaan hebt, dan weet ik het zo net nog niet’, zei ze. ‘Maar aan de andere kant, weet je wel hoelang het geleden is dat ik een potje gehuild heb? Waarom dan ook? Hoelang het geleden is dat ik…’ Ze stopte, ze kon de goede woorden niet vinden.

‘… me overgegeven heb?’, vulde hij aan.

Britt knikte. ‘Kan ik je wat zeggen? In vertrouwen?’

‘Ja hoor’.

‘Ik heb wel eens gedroomd dat Philip deed wat jij daarnet gedaan hebt. Iets in me heeft altijd gewild dat hij deed wat jij gedaan hebt’. Nieuwe tranen liepen over haar gezicht. ‘Toen je me een pak op mijn billen gaf, en ik zei dat ik je haatte, dat meende ik niet. En weet je wel waarom?’

Gerben schudde zijn hoofd.

‘Omdat je me het enige gaf, wat ik nooit van mijn man gekregen heb. Je gaf me je kracht. In alle jaren dat we getrouwd zijn, heeft Philip me nooit tegengesproken…’Haar stem brak.

‘Omdat te laten gebeuren, moet je hem de kans ook geven’, adviseerde Gerben.

‘Ik weet het’, zei Britt.

Ze keken elkaar enige tijd zwijgend aan.

‘Ik ben doodop’, zei ze. ‘Vind je het vervelend als ik naar bed ga?’

‘Nee hoor’, zei Gerben. ‘Maar je moet eerst die kapotte vaas nog wel even opruimen’.

‘Kan dat niet tot morgen wachten?’, jammerde ze.

Gerben schudde zijn hoofd. ‘Dat zou wel kunnen, maar dat doen we niet’. Hij wees in de richting van de keuken. ‘Daar is een veger en blik’.

Britt ging er niet tegen is. Met haar blik naar beneden gericht, liep ze naar de keuken en deed wat haar gezegd is. Even later verscheen ze met veger en blik. Ze raapte de grote stukken van de vaas op en veegde zorgvuldig de kleine scherfjes in het blik. Hij kon zien aan de manier waarop ze bewoog dat haar billen nog steeds pijn deden, maar hij was niet van plan haar te zeggen dat dit morgen waarschijnlijk nog steeds het geval zou zijn.

Hij vroeg zich af of de boodschap zou blijven hangen. Gerben wist genoeg van spanking om te weten dat de endorphine die door de pijn vrijgekomen was, Kitty altijd een goed gevoel gaven en zorgde dat ze zich klein voelde. In het begin van hun huwelijk was ze een stuk koppiger geweest. Haar reactie had veel geleken op die van Britt nu. Maar ze was het ook altijd snel vergeten en hij moest haar al snel weer over de knie leggen om haar geheugen op te frissen.

Hij twijfelde er niet aan dat Britt de waarheid vertelde, toen ze zei dat ze er naar verlangde dat Philip eens wat daadkrachtiger was. Maar hij was bang dat ze nog wat naïef ten opzichte van huiselijke discipline stond. Het was geen wondermiddel en zonder consequentheid van de kant van haar partner, zou ze heel snel in oud gedrag terugvallen maar dan in nog heviger vorm als hij haar niet gaf wat ze nodig had, een flink pak op haar billen.

Hij maakte zich zorgen dat Philip niet in staat zou zijn daaraan te voldoen en dat Britt steeds meer uit de band zou springen. Hij hoopte dat haar partner de uitdaging zou aangaan, niet alleen voor het bestwil van zijn vrouw, maar ook vanwege zijn eigen gezondheid.

‘En hoe gaat het met mijn sterren vanochtend?’, de stem van Jan Willem Beukelaar had een lijzige klank toen hij uit de luidspreker van de telefoon van Philip Michels klonk voor de dagelijkse briefing. ‘Ik heb van de cameraman begrepen dat er interessante ontwikkelingen zijn in huize Gerben en Britt, terwijl het aan jullie kant een beetje gezapig blijft. Nadat ik hen gesproken heb, ben ik tot de conclusie gekomen dat ze weinig warme gevoelens voor elkaar hebben’.

Philip wierp Kitty een nerveuze blik toe. Ze wist dat hij zich zorgen maakte over de indruk die zijn vrouw op Gerben gemaakt moest hebben. Ze kon zich zijn zorgen goed voorstellen.

‘Er bestaan tussen jullie beiden geen spanning, Kitty en Philip?’, viste Jan Willem. ‘Jullie zijn geen onderhuidse spanningen aan het verbergen?’

‘Meneer de Beukelaar’, dit is reality tv, toch?’, vroeg Kitty. ‘Nee, het valt niet mee om de echtgenoot te moeten spelen van iemand die je nog nooit eerder gezien hebt, maar u suggereert toch niet dat we kunstmatig spanningen moeten oproepen als de camera draait?’

‘Nee, god nee’, zei de presentator, maar Kitty vond het niet erg oprecht klinken. ‘Maar Philip, zou je niet willen proberen om Kitty een beetje uit haar evenwicht te krijgen, zoals Gerben overduidelijk wel bij Britt gedaan heeft?’

‘Ik weet niet of ik u kan volgen’, vroeg Philip twijfelend.

‘Ze is een vrouw uit de middenklasse’, zei Jan Willem. ‘Verwen haar maar eens flink. Laat haar eens lekker shoppen op jouw kosten. Behandel haar zoals je Britt zou behandelen’.

‘Ik ben Britt niet’, bracht Kitty er tegen in.

‘Daar draait het precies om’, zei Jan Willem. ‘Ik vraag jullie niet om zaken in scene te zetten, maar om situaties te creėren waarin de verschillen tussen jullie een beetje naar voren komen. Denken jullie dat dit gaat lukken?’

Philip leek geen woorden te kunnen vinden.

‘Je vrouw, Philip – vroeg hoe het hier ging en leek een beetje van slag toen wij zeiden dat dingen hier prima verliepen’, drong Jan Willem aan. ‘Ik geloof dat ze graag zou zien dat je Kitty wat minder op haar gemak zou stellen’.

‘Ze wil dat ik als het lachertje neergezet wordt’, zei Kitty. ‘Als een boerentrien die voor het eerst in de grote stad is’.

Maar Philip had haar niet gehoord, of deed althans of hij niets gehoord had. ‘Tja, als Britt dat graag wil… ja, natuurlijk’, zei hij.

‘Prachtig! Ik wist dat je het zou begrijpen’, zei Jan Willem. De cameraman zal er zo wel zijn. Ik ben heel benieuwd wat ze allemaal te zien zullen krijgen’.

De lijn gaf een klik en Jan Willem was weg. Kitty zat op de bank en staarde Philip vol ongeloof aan. ‘Ik wil je wat vragen’, zei ze, ‘even snel voor de cameraman hier is’. Ze pauzeerde even. ‘Waarom ben je zo bang voor je vrouw?’

Philip snoof verontwaardigd. ‘Dat is belachelijk. Ik ben helemaal niet bang voor mijn vrouw’. Hij liet even een pauze vallen. ‘Ik ben erg gecharmeerd van haar pittige karakter’.

‘Oh, noem je dat zo?’, vroeg Kitty zacht. ‘Wat jij pittig noemt, wordt door anderen als brutaal of zelfs als kwetsend ervaren’.

Philip schudde zijn hoofd en zuchtte. ‘Ik probeer haar zo goed mogelijk te omschrijven, Kitty. Dat moet ik wel doen. Ze is mijn vrouw en ik hou van haar. Toen we trouwden was deze kant van haar me niet opgevallen, ze is een uitgesproken meid, die weet wat ze wil. Maar ze heeft ook haar zachte kanten en toen we trouwden, dacht ik dat die zachte kant wel de overhand zou krijgen. Het is anders gelopen. Het is alleen maar erger geworden. Ik heb altijd gedacht dat het kwam omdat ik haar niet gelukkig genoeg maakte. En god weet hoe hard ik dat geprobeerd heb. Ik heb haar alles gegeven wat een mens kon wensen, maar het was nooit genoeg. Het afgelopen jaar heeft ze het steeds over de modellenwereld en dacht dat dit programma wel eens een springplank zou kunnen zijn, voor een definitieve doorbraak….’ Zijn stem werd steeds zachter. ‘Ik ben nogal op mijn privéleven gesteld, Kitty, je weet niet half hoe moeilijk dit voor me is. Het valt zelfs niet mee om het er met jou, een volslagen vreemde, over te hebben, dus deze toestand, dit programma, die camera’s, het valt niet mee. Maar ik heb het voor haar gedaan, omdat ik geen idee heb hoe ik het beste met haar om moet gaan, behalve haar d’r zin te geven.

‘Er zijn best meer mogelijkheden hoor’, zei Kitty.

‘Zoals?’, vroeg Philip.

‘Je zou eens kunnen proberen je poot stijf te houden’, zei ze.

Philip moest lachen. ‘Ja, dat is gemakkelijk om te zeggen, maar probeer je eens voor te stellen dat iemand jouw echtgenoot zou adviseren. En dat hij daardoor in een soort autoriteit zou veranderen die geen enkele tegenspraak duld’.

‘Philip’, zei Kitty, ‘Ik heb zo’n echtgenoot. Als ik me ook maar een seconde zoals Britt zou gedragen, dan zou hij dat niet tolereren. En ik denk ook niet dat hij het van jouw vrouw zal accepteren’.

Philip legde zijn hand op zijn voorhoofd. ‘Oh, mijn God’, zei hij. ‘Dat is precies wat Jan Willem met ‘interessante ontwikkelingen’ bedoelde.

‘Waarschijnlijk wel’, zei Kitty. ‘Ik denk dat onze partners hun gelijke gevonden hebben’.

‘Hoe denk je dat jouw man met haar om zal gaan?’, vroeg Philip.

De deurbel ging, en voor het eerst was Kitty blij met de onderbreking. Ze wist niet of ze wel zin had om aan een vreemde man uit te leggen dat ze af en toe een pak op haar billen krijgt, en hoeveel goeds haar dit gebracht heeft. Aan de andere kant zou ze het juist wel graag willen. Maar zelfs als ze het hem zou vertellen, zou Philip ooit in staat zijn om zijn ongehoorzame vrouw onder de duim te houden? Kitty hoopte van wel, want als iemand een stevig pak op haar blote bips nodig had, dan was het Britt Michels wel.

‘Ik ga er even op uit, ik heb nog een klusje te doen’. Gerben keek naar Britt, die op de bank zat en in een tijdschrift bladerde.

‘Op zaterdag? Schoonmaken, koken en klusjes in het weekend. Geen wonder dat jullie allemaal zo gespannen zijn’. Ze gooide haar tijdschrift aan de kant. ‘Ik vermaak me ook wel zonder je’.

‘OK, en als je je dan probeert te vermaken terwijl ik weg ben, ga dan de keuken maar schoonmaken, tenzij je de komende dag wilt leven in de stank van zure melk en bedorven etensresten’. Gerben deed zijn jasje aan en pakte zijn autosleutels.

‘Ik heb je al gezegd: Ik maak niks schoon’, zei ze. ‘Als je wilt dat heel Nederland ziet hoe smerig jouw keuken is, dan heb ik daar geen probleem mee’.

‘En als heel Nederland kan zien wat voor verwend nest je bent, dan is dat jouw probleem’, antwoordde hij.

‘Het kan me niks schelen wat heel Nederland denkt’, lachte ze. ‘Jij bent de gemiddelde Nederlander. Jij zou het moeten weten’.

Gerben haalde zijn schouders op en beet op zijn tong. Hij was er zich meer dan ooit van bewust dat de camera’s draaiden, en de frustratie hierover nam toe. Hij was niet gewend om met zoveel tegengas om te moeten gaan en hij was zeker niet gewend op deze manier op de proef gesteld te worden. Hij begon al flink spijt te krijgen dat hij zich ingeschreven had voor ‘Jouw vrouw, mijn vrouw’.

Gerben stapte het huis uit en liep naar zijn auto, terwijl de camera zijn vertrek vastlegde. Hij was woest op Britt omdat ze hem overbluft had met de keuken. Hij was er van overtuigd dat het nog steeds een bende zou zijn als hij thuiskwam en dat als dit het geval zou zijn, hij het op zou moeten ruimen. Het zou wel moeten, want hoewel het hem moeite kostte het toe te geven, ze had gelijk. Hij wilde niet dat heel Nederland zou denken dat hij er de man naar was om een pak melk geopend een week lang op tafel te laten staan, net zoals hij Britt niet te eten kon geven, als ze niet wilde koken.

Maar daar zou hij zich straks wel mee bezig houden. Op dit moment was er werk aan de winkel. Hij ging naar zijn opperman, Jan, en bekeek de pas gestorte fundamenten. Daarna ging hij naar de groothandel om materialen te bestellen voor een ander project wat hij aan de andere kant van de stad had lopen.

Het was al middag toen hij bij de supermarkt parkeerde. Hij grijnsde toen hij bedacht dat nu Britt gister zoveel voedsel verspild had, er momenteel weinig eten in huis was voor haar. Mooi zo. Laat haar maar mooi wachten tot hij thuis zou komen met de boodschappen. Hopelijk zou ze door de honger zo verzwakt zijn, dat hij haar beter zou kunnen hanteren.

De rekening om al het eten dat verloren gegaan was te vervangen, kostte € 74,16 – geld wat Gerben niet ingecalculeerd had om uit te geven. Het irriteerde hem dat hij een greep in zijn geldkistje had moeten doen, de reserves voor onvoorziene situaties op zakelijk en privé terrein. Zowel Kitty als hij waren zich ervan bewust dat een bedrijf wat één of twee huizen tegelijk bouwde, geen vetpot was. Het zou jaren duren voor hij de mogelijkheid zou krijgen op een wat ruimere voet te leven. Maar ze waren beide pas begin dertig en bekeken één en ander op de langere termijn. Gerben glimlachte toen hij zich bedacht hoe zijn vrouw inkopen deed in tweedehands winkeltjes en genoegen nam met een picknick in het park boven dure etentjes in luxe restaurants.

De cameraploeg kwam naar buiten toen hij het erf opreed en ging van een afstandje staan filmen hoe hij zijn auto parkeerde. De geur van de keuken kwam hem tegemoet toen hij het huis binnenstapte. Het bewijs dat Britt zich inderdaad niet, zoals te verwachten viel, bezig had gehouden met het opruimen van de rommel.

Hij duwde wat blikjes aan de kant, om ruimte te maken op het aanrecht en begon de boodschappen op te ruimen.

‘Britt?’, riep hij. ‘Britt, ik vind het behoorlijk onbeschoft dat je de troep niet opgeruimd hebt. Ik zal het wel doen, maar dat betekent wel dat het nog zeker een uur zal duren voor het eten op tafel staat’.

Zijn woorden werden met een ijzige stilte beantwoord. Na een poosje kreeg Gerben een onbestendig voorgevoel. ‘Britt?’, riep hij en liep de keuken uit. De cameramensen die in de kamer stonden filmden zwijgend. Gerben draaide zich om en riep nog eens ‘Britt?’

Hij liep naar een van de cameramensen. ‘Waar is Britt?’

‘Ze is naar buiten gegaan’, antwoordde een van hen. ‘Ze zei dat ze ergens iets ging eten en dat ze zou gaan shoppen’.

Gerben keek van de een naar de ander. ‘Shoppen? Waarmee? Ze heeft niets bij zich om mee te gaan shoppen. Ze heeft immers geen –-’

Hij zweeg plotseling, draaide zich om en snelde door de hal naar zijn kantoor. Had hij de deur niet afgesloten? Waarom had hij de deur niet op slot gedaan? Waarom niet? Omdat hij nooit gedacht had dat iemand die bij hem te gast was van hem zou stelen. Zijn schouders hingen naar beneden, terwijl hij probeerde zijn ademhaling onder controle te krijgen. Het geldkistje stond op zijn bureau, het was helemaal leeg.

Hij draaide zich om en botste bijna tegen de cameraman. Hij moest zich inhouden de man niet klem tegen de muur te zetten. ‘Wist jij hiervan?’, gromde hij. ‘Heb je gezien hoe ze mijn geld pakte?’

‘We hebben alles gefilmd wat ze gedaan heeft’, zei de cameraman nerveus. Daarom zijn we hier.’

‘Heb je het gezien?’ Gerben schreeuwde nu. ‘Je zag hoe ze mijn geld pikte en je hebt haar gewoon haar gang laten gaan?’

‘We zijn slechts toehoorders, maatje. We hebben er niets mee te maken’. De man keek ogenschijnlijk zenuwachtig naar de lens. ‘Zo staat het in het contract’.

Gerben draaide zich om en streek met zijn hand door zijn haar. ‘Verdomme. Dit was mijn appeltje voor de dorst. Ik had graag gezien dat jullie me geroepen hadden’.

‘Sorry’, zei de cameraman. We behoren alleen maar te filmen.

‘Ja ja, ik weet het. Jullie doen alleen je werk maar’. Gerben deed een stap naar voren en deed het deksel van het geldkistje dicht.

‘En, wat ga je nu doen?’, vroeg de cameraman.

‘Ik weet het nog niet precies’, zei Gerben. Maar dat was niet waar. Hij wist heel goed wat hij ging doen. Wanneer Britt terug zou komen, zou hij haar een lesje leren wat ze niet snel zou vergeten.

‘Weet je, je hoeft dit echt niet te doen’. Kitty keek vanuit het raam van de limo naar de winkels. ‘Ik ben helemaal niet zo’n shopper’.

‘Misschien niet, maar welke vrouw zou niet op zijn tijd een nieuw jurkje willen? Als Britt thuis was geweest, dan had ik geen keus gehad en had ik mee moeten winkelen. Nu jij een week lang mijn vrouw bent, zou ik niet weten waarom ik jou niet mee zou nemen’. Hij pakte haar bij haar hand. ‘Kom met mee. Alsjeblieft’.

Hij glimlachte naar haar en Kitty voelde zich schuldig omdat ze alweer dacht hoe knap hij eigenlijk was. ‘Bovendien’, voegde hij eraan toe, ‘Jan Willem zal je ogen graag zien schitteren. Misschien kunnen we die scene uit ‘Pretty Woman’ wel naspelen’.

Kitty keek hem aan. ‘Is dat hoe je het bekijkt, Philip? Vergelijk je me alleen maar met Britt, en denk je nu werkelijk dat ik alleen maar val voor materiėle dingen?’

Philip maakte afwerende gebaren. ‘N-nee, Kitty. Zo bedoelde ik het niet. Ik zou alleen maar zeggen — ’

‘Zo ben ik helemaal niet. Ik ben een gewone vrouw. Het klopt mijn klerenkast hangt niet vol met mooie jurken. Maar dat is mijn eigen keuze. Gerben en ik sparen voor de toekomst. Hij is bezig een eigen bedrijf op te bouwen en ik steun hem daar in, ook als dat inhoudt dat ik me dingen moet ontzeggen. Die komen misschien later nog eens…’

Philip ziet zijn blik naar de grond zakken en keek vervolgens op naar Kitty. ‘God, het spijt me. Ik maakte alleen maar een grapje. Ik heb je geen pijn willen doen. Ik heb eerlijk gezegd grote bewondering voor je. Gerben is een geluksvogel zo’n volgzame vrouw te hebben… oh, God, ik bedoelde niet volgzaam. Dat klinkt zo denigrerend…’

Kitty glimlacht. ‘Ik vind dat helemaal niet’, zei ze. ‘Ik ben inderdaad een volgzame vrouw, Philip. En weet je wat? Ik voel me daar erg bij op mijn gemak. En mijn man ook’.

Philip keek haar aan, een mengeling van verbazing en geschoktheid stond op zijn gezicht te lezen. ‘Ik heb geen idee hoe dat moet zijn’.

‘Wat?’, drong Kitty aan. ‘Je op je gemak voelen, of een volgzame vrouw hebben?’

‘Misschien beide wel’, zei hij.

‘Nou, tot het eind van de week heb je beide’, zei Kitty. ‘Vertel eens, wat zou je willen?’

‘Ik wil graag dat je die winkel binnengaat en twee mooie jurken voor jezelf uitzoekt, een rode die bij je haar past en een groene die bij je ogen kleurt.

Kitty grinnikte. ‘Ok, als je dat graag wilt’, zei ze.

‘Waarom duurde het zo lang?’, vroeg de cameraman toen ze de limo uit stapten.

‘We hadden moeite te beslissen in welke winkel we zouden beginnen’, loog Philip. ‘We hebben besloten als eerste naar ‘Monique’s boetiek’ te gaan. Hij wees een paar pandjes verder op en nam Kitty mee daar naar toe. De cameraploeg volgde hen op een afstandje. Toen ze bij het boetiekje aankwamen, hield Philip de deur open en stapte Kitty naar binnen. Ze had zich voorgenomen iets gewoons uit te zoeken.

Het viel niet mee. Het interieur van de boetiek straalde een soort slordige elegantie uit, die verraadde dat de gemiddelde klant niet te paaien was met blingbling of met spetterende aanbiedingen. Aan beide kanten van de zaak bevonden zich rekken vol kleding van beroemde ontwerpers. In een vitrinekast lagen exclusieve juwelen uitgestald. Zelfs de verkoopster glom en Kitty dacht dat ze zo uit een modetijdschrift gestapt was.

‘Meneer Michels?’ Een lange, elegante brunette kwam er aan lopen. ‘Wat leuk om u te zien’. Het viel Kitty op, dat de vrouw kennelijk niet zo haar gemak was en dacht dat dit verband hield met haar aanwezigheid.

‘Hallo Iris. Ik wil je even aan iemand voorstellen. Britt heeft je vast wel verteld over het televisieprogramma waar we aan mee doen. Deze is week is dit mijn partner, Kitty de Vries’.

‘J-ja’, antwoordde de brunette, en stak haar zorgvuldig gemanicuurde hand uit.

‘Ik zou graag willen dat je Kitty helpt een paar jurkjes uit te zoeken, iets wat bij haar ogen en d’r haar past. Wat ze maar mooi vindt. Je mag alles op mijn rekening zetten’.

‘Oh, met plezier’, piepte Iris een beetje angstig. ‘Maar we zijn momenteel druk bezig met een andere klant. Kunt u een andere keer niet terugkomen?’

‘Wat een onzin’, zei Philip. ‘Ik zie verder niemand in de winkel en er staan verkoopsters die niets te doen hebben. Ik snap niet waar dit over gaat?’

‘Kijk eens wie we daar hebben! Wat doe jij hier, Philip?’ Ze draaiden zich om en zagen Britt, die een paars fluwelen broekpak droeg, een kleedhokje uitkomen.

‘Britt?’, Philip keek ongemakkelijk van Britt naar Kitty en weer terug. ‘Wat doe jij hier?’

‘Hetzelfde als jij’, zei zijn vrouw met een flauwe glimlach. ‘Ik ben een middagje aan het shoppen’. Toen verflauwde de glimlach. ‘Wat leuk van je Philip, dat je Kitty meegenomen heeft om haar eens fatsoenlijk in de kleren te steken’.

Kitty voelde haar wangen gloeien, maar zich bewust van de camera en de ongemakkelijke uitdrukking van Iris, besloot ze niet te reageren.

‘En hij gaat twee jurken voor je kopen? Wat lief! Maar goed, Philip kan het zich gemakkelijk veroorloven. Ik ben bang dat het geld wat ik van Gerben gekregen heb, amper genoeg voor één jurkje zal zijn’.

‘Heb je geld van Gerben gekregen?’ De woorden waren er al uit voor Kitty het wist.

‘Je zou me dankbaar moeten zijn, liefje. Hij is een heel andere man geworden. Hij leert om minder bazig te zijn en daarnaast vrijgeviger. Ik vind het lief van hem dat hij zijn kleine geldkistje geleegd heeft zodat ik vanmiddag de stad in kon gaan. Britt draaide een rondje om haar as. ‘Vind je het mooi?’

Kitty schudde haar hoofd. ‘Dat geld in het kistje was bedoeld voor noodsituaties’, zei ze zachtjes, terwijl de tranen in haar ogen opwelden. ‘We komen nooit aan dat geld, tenzij het niet anders kan’.

‘Tja, dan heeft Gerben gevonden dat het niet anders kon dan het geld aan een mooie vrouw te spenderen’. Ze draaide zich om, om zich zelf in de spiegel te bekijken. ‘Tot nu toe heeft hij die nooit gehad’.

‘Zo is het wel genoeg!’. Philip stapte naar voren, zijn gezicht rood van woede. ‘Het heeft helemaal geen zin om gemeen te doen, Britt’.

‘Oh, Philip, liefje’. Britt pakte Philip bij zijn kin en duwde zijn gezicht omhoog. ‘Wat een rechtvaardigheidsgevoel. Altijd opkomen voor de underdog’. Ze greep in haar tasje en haalde een handvol bankbiljetten tevoorschijn. ‘Hier’, zei ze tegen de verkoopster. ‘Laat de rest maar zitten’.

Zonder nog een woord te zeggen liep ze naar buiten. De cameraman kwam tevoorschijn van achter een gordijn en haastte zich achter haar aan.

‘Je had ons best mogen waarschuwen’, zei Philip verhit.

‘Sorry, maatje, daar zijn we niet voor’, zei de cameraman.

Het was even doodstil. Kitty keek naar de grond en vocht tegen haar tranen en Philip wreef over zijn gezicht. Naast hen stond Iris, die eruit zag of ze elk moment over zou kunnen gaan geven. ‘Het spijt me heel erg. Ik had jullie nog willen waarschuwen’.

‘Het is al goed’, zei Philip. ‘Jij kunt er ook niets aan doen’.

Een ander verkoopstertje kwam eraan lopen met een aantal jurken over haar arm. Twee rode en een groene. ‘Ik denk dat deze u heel goed zal staan’.

‘Nee’. Kitty pakte met trillende handen haar tasje. Nee, dank je. U wordt heel erg bedankt, maar ik kan maar beter gaan’. Ze draaide zich in de richting van Philip. ‘Ik hoop dat je het niet erg vindt, maar zou je me naar huis willen brengen?’

‘Natuurlijk, Kitty’, zei hij en leidde haar in de richting van de uitgang.

Kitty zat helemaal in elkaar gedoken bij het raam. Ze zei niets, omdat ze bang was in huilen uit te zullen barsten. ‘Hoe kon hij?’, vroeg ze zichzelf af. ‘Hoe kon haar echtgenoot hun reservepotje aan die vreselijke vrouw geven, terwijl hij heeft kunnen zien hoe zijn eigen vrouw zich er jarenlang van alles voor ontzegd heeft? Was het waar wat Britt gezegd had? Verdiende mooie vrouwen het om beter behandeld te worden? Hoe lelijk ze ook aan de binnenkant waren?’

Ze probeerde zich voor te stellen hoe het zou voelen als deze aflevering uitgezonden zou worden en het in alle huiskamers van Nederland te zien zou zijn? Ze kneep haar ogen dicht om de beelden niet te hoeven zien. Dikke tranen rolden over haar wangen terwijl ze dit deed. Ze voelde zich ellendig en wenste dat ze nooit van ‘Jouw vrouw, mijn vrouw’ gehoord had.

Naast haar deed Philip Michels zijn best troostende woorden te vinden. Maar niets leek te helpen. Hij legde zijn hand op haar schouder en zei het enige wat in deze situatie juist leek: ‘Het spijt me’.

Gerben De Vries stond de blonde vrouw, die op zijn bank zat, te bestuderen en vroeg zich af wat hem allemaal te wachten stond. Als het Kitty betrof, dan zou hij het wel weten. Hij zou haar over de knie leggen, haar jurk omhoog schuiven en haar een pak op haar bips geven, totdat ze haar hautaine houding zou laten varen. Maar Britt was de vrouw van iemand anders, en hoewel een flink pak billenkoek de kijkcijfers flink omhoog zou jagen, was hij er van overtuigd dat de producenten het ten stelligste af zouden keuren.

Wanneer Gerben Kitty een pak op haar billen gaf, was het een soort laatste redmiddel geweest, nadat alle andere manieren gefaald hadden. Na een huwelijk van zes jaar, kende Kitty de voordelen van het toegeven aan deze andere manieren. Het was duidelijk dat het Britt geen zier kon schelen.

‘Ik heb het je gezegd’, zei ze. Ze was haar nagels aan het vijlen en keek naar Gerben omhoog. ‘Het kan me niet schelen dat het woensdag is. Ik ga niet in de keuken staan, wat voor dag het ook is. Laat maar iets bezorgen’.

‘Hier gelden hele andere regels, Britt’, liet hij haar weten. ‘We moeten op de kleintjes letten. We gaan alleen in het weekend of bij speciale gelegenheden uit eten of laten iets bezorgen’.

‘Ik ben hier’, zei ze. ‘Beschouw dat maar als een speciale gelegenheid’.

‘Nee, sorry, kunnen we niet aan beginnen’, zei Gerben, terwijl hij naar de keuken liep. Hij kwam terug met een schort en gooide die naar haar toe.

‘Wat is dit?’, vroeg ze, terwijl ze met een vieze blik de schort aan één vinger bungelend voor zich uit hield.

‘Een schort’, antwoordde Gerben, terwijl hij zijn best deed zijn lachen in te houden. Britt keek hem met een blik vol ongeloof aan, alsof hij haar een Burka had toegeworpen. ‘Die is bedoeld om er voor te zorgen dat je geen vlekken in je jurk maakt, terwijl je een maaltijd voor ons klaar maakt’.

Britt hield de schort voor zich uit en glimlachte flauwtjes. ‘Dat heb ik al gezegd. Ik ga niet in de keuken staan. Ik verdom het. Punt’. Ze liet de schort op de grond vallen en richtte haar aandacht weer op haar nagels.

Gerben staarde haar een poos aan. ‘Goed dan’, zei hij. ‘We laten iets bezorgen’.

Britt keek op en grijnsde. ‘Geweldig’, zei ze. ‘Hij is in staat iets te leren’.

Gerben liep naar de andere kamer en pakte de telefoon, terwijl Britt de televisiezenders begon af te zappen. Ondertussen voorzag ze de beelden die ze zag van commentaar omtrent het zenderaanbod en de beeldkwaliteit.

Gerben trok zich terug in zijn studeerkamer en deed de deur achter zich dicht. De camera’s bleven op Britt gericht. Hij was blij dat ze hem niet volgden, hij had even tijd voor zichzelf nodig. Het schoot hem in gedachten hoe hij niet zolang geleden Kitty had laten weten, dat zij verzaakte te laten merken hoezeer ze haar relatie waardeerde; op dit moment bedacht hij zich dat hij zich er eveneens schuldig aan maakte.

Hij was streng voor Kitty, wist hij, maar ze moest dan ook van ver komen. Gerben kon zich nog goed herinneren dat hij zijn vrouw voor het eerst een pak op haar blote billen gaf. Het was nog aan het begin van hun relatie en hij had haar betrapt dat ze een sigaretje stond te roken toen hij haar bij haar werk ophaalde. Roken was een serieuze zaak voor Gerben; hij had een paar jaar eerder zijn favoriete oom aan longkanker verloren en had Kitty laten weten dat hij roken ten strengste afkeurde.

‘Ik probeer ook wel te stoppen’, had ze gezegd.

‘Proberen is niet genoeg’, had hij geantwoord. ‘Je doet het gewoon niet. Basta’.

‘En als ik het wel doe?’ Gerben had het gevoel dat ze hem aan het uittesten was.

‘Als je het toch doet, dan leg ik je over de knie en geef je een pak op je billen tot je er spijt van hebt dat je zelfs maar naar een pakje sigaretten gekeken hebt’.

‘Ja hoor!’, had ze gezegd en hem een afscheidskus gegeven. Toen hij even later zag hoe ze nog een trekje nam voor ze hem weggooide en bij hem in de auto stapte, dacht hij dat ze hem uitdaagde. Gerben hield van Kitty en wilde zijn leven graag met haar delen, maar voor het zover was, moest haar eerst eens duidelijk gemaakt worden, dat hij hier geen grapjes over maakte.

Dus in plaats van dat hij naar haar huis reed, reed hij naar een rustig plekje voor hij Kitty beval uit te stappen.

‘Waar zijn we…?’, begon ze.

‘Had ik niet gezegd dat ik niet wilde dat je rookte?’, vroeg hij.

‘Je zei dat je het niet wilde hebben, maar –-’ Verder kwam ze niet. Gerben trok haar mee naar de achterkant van de auto, ging zitten en begon zijn belofte in te lossen. Kitty lag over zijn schoot te worstelen, maar ze was geen partij voor haar sterke vriendje. Gerben kon zich nog steeds herinneren wat ze aan gehad had – Roze hotpants – en hoe het eruit gezien had nadat hij deze over haar satijnen witte onderbroekje naar beneden geschoven had. Kitty had zich doodgeschaamd – niet alleen maar omdat ze een pak op haar billen gekregen had, maar omdat dit gebeurd was op een plek waar anderen het hadden kunnen zien. Maar Gerben was vastbesloten, hij negeerde haar protesten die overgingen in luidkeels gejammer terwijl hij haar krachtig op haar slechts in haar onderbroekje gehulde billen sloeg.

Toen hij haar nadien thuis bracht, weigerde ze met hem te praten. In plaats daarvan wierp ze hem af en toe een pruilende blik toe, die hij op zijn beurt negeerde. Toen hij haar bij haar flatje afzette had hij haar er nog aan herinnerd dat ze de volgende avond naar de film zouden gaan. Het antwoord van Kitty bestond eruit dat ze uit de auto stapte en de deur keihard dichtsloeg.

‘Daar zou het wel bij blijven’, had Gerben gedacht. Uit de reactie van Kitty dacht hij te kunne concluderen dat ze hem niet weer wilde zien, maar de volgende avond zat ze helemaal uitgedost op hem te wachten. Geen van beiden begon nog over het pak slaag, maar het viel Gerben op dat ze tijdens de film, die verre van romantisch was, zijn hand vasthield en dicht tegen hem aan kroop.

Later leidde de afscheidszoen tot een uitnodiging tot hun eerste seksuele avontuur. Kitty was heel erg aanhankelijk.

Natuurlijk wisten ze beiden dat de manier waarop Gerben omging met haar nukken, uitvoerig besproken zou moeten worden. Hij was blij dat ze, nadat haar boosheid gezakt was, toegaf dat ze zich eigenlijk heel lekker voelde bij de manier waarop hij het initiatief nam. ‘Ik heb iemand als jou aan mijn zijde nodig’, zei ze terwijl ze blozend de andere kant op keek. ‘Ik heb zelfs altijd over een man als jij gedroomd. Ik dacht dat ze niet zouden bestaan’.

Ze spraken dus af dat Gerben de leiding zou nemen in hun relatie en als Kitty over de schreef zou gaan, dan zou ze een flink pak op haar blote bips krijgen. Het had lange tijd goed gewerkt. Tot vorig jaar. Kitty begon steeds meer te protesteren tegen een pak slaag en had zich zelfs een paar keer hevig verzet. Gerben die zich bewust was van de invloed die de discipline op hun relatie had, had zijn vrouw eraan herinnerd dat hij haar alleen maar over de knie legde voor haar eigen bestwil, en dat ze geen dingen zou doen die hun relatie zou ondermijnen. Maar ze werd steeds onrustiger en vroeg zich steeds vaker af hoe het zou zijn als haar partner veel minder rechtlijnig zou zijn.

Maar zelfs op haar meest slechte dagen kon Kitty niet in de schaduw staan van de egoïstische Britt en Gerben begon zich te realiseren dat Kitty een stuk gehoorzamer was dan hij had willen erkennen. Het drong tot hem door dat er veel mannen waren die onder de plak van hun vrouw zaten. Van een stevig pak slaag, zou Britt flink opknappen, wist hij uit ervaring. Maar helaas was dit geen optie.

De deurbel ging en vanuit zijn kantoor riep Gerben naar Britt dat ze open moest gaan doen.

‘Ik ben druk bezig. Doe het zelf maar!’, schreeuwde ze terug.

Gerben legde zijn pen neer en liep maar de deur om open te doen, de grijnzende blikken van de cameramensen negerend. Het was de bestelling van de chinees.

‘Babi Pangang met bami, een portie saté en een tomatensoep voor familie De Vries’?, vroeg de jongen. ‘klopt’, zei Gerben en gaf hem een briefje van twintig. ‘Laat de rest maar zitten’.

‘Dank u wel’, zei de jongen en Gerben draaide zich om en zag dat Britt vlak achter hem was komen te staan

‘Tja, normaal gesproken ben ik niet zo gek op chinees, maar omdat ik flink honger heb, moet het voor deze ene keer maar. Wat eten we?’

‘WE eten helemaal niets’, zei hij. ‘Ik wel’. Hij hield de tas omhoog. ‘Het is mijn eten’.

‘Van jou?’, Britt was wat in de war toen Gerben langs haar liep. ‘En ik dan?’

‘Maak zelf maar iets’, zei hij. ‘Je weet waar de keuken is’.

‘Maar jij hebt wel!’, riep ze. ‘Dat is niet eerlijk’.

Hij draaide zich om. ‘Dat heeft niets met eerlijkheid te maken. In dit huishouden maakt de vrouw ’s avonds het eten klaar. Jij deed dit niet, dus heb ik wat laten brengen. Je zult dus echt achter het gasstel moeten staan, meid, als het niet voor mij is, dan in ieder geval voor jezelf’.

‘Flauwekul’, zei ze en deed haar armen over elkaar. ‘Ik eet gewoon met jou mee’.

‘Dacht je dat?’, vroeg hij. ‘En wie zal dat betalen?’

Ze keek naar de vloer. Eén van de regels van ‘Jouw vrouw, mijn vrouw’ was dat de vrouw met niets anders dan haar kleren zou arriveren. Britt had geen geld, en dat wist Gerben dekselsgoed.

‘Jij’, zei ze en deed haar armen weer over elkaar. Maar Gerben zag dat ze niet echt zeker van haar zaak was.

‘Nee’, zei hij. ‘Denk er maar eens over na. Wie niet werkt, zal ook niet eten’.

Vervolgens sloeg hij de deur van zijn studeerkamer dicht, waarmee hij weer een grote grijns op het gezicht van de cameraman toverde, die achter Britt stond.

‘Dit is echt heel goed’, zei Philip Michels terwijl hij een gebaar naar zijn bord maakte. ‘Ik moet zeggen dat als je ooit een carrière move overweegt, er wacht je een grootse toekomst als chef-kok, Kitty’.

Kitty glimlachte. ‘Dank je, Philip. Het was me een genoegen om in jullie keuken te koken. Ik heb er altijd van gedroomd eens in een droomkeuken te mogen staan. Ik bedoel, alles is er, een pastamachine, een hete lucht oven en een steamer. Als ik zo’n keuken zou hebben, zou ik er niet weg te slaan zijn’.

‘Je bent een rare’, zei hij. ‘De meeste vrouwen hebben tegenwoordig niets met koken’.

‘Nee hoor, dat klopt niet’, wierp Kitty lachend tegen. ‘Ik wed dat veel meer vrouwen zijn die het heerlijk vinden voor hun man te zorgen, dan jij denkt’.

Philip schudde zijn hoofd en pakte zijn glas wijn. ‘Vroeger misschien, lieverd, maar tegenwoordig vinden vrouwen dat ze zich niet in moeten laten met het werk waar hun moeders en grootmoeders toe gedwongen werden. De vrouw van tegenwoordig verdiend het om als een vorst behandeld te worden’.

Kitty nam een slokje van haar wijn en leunde achterover. ‘Philip, mag ik je iets vragen?’

‘Ga je gang’

‘Heb je dit zelf bedacht of heeft iemand je dit wijs gemaakt?’ Kitty zette haar glas op tafel en keek naar de man tegenover haar. ‘In een goed huwelijk moet de liefde van twee kanten komen. Het is niet de bedoeling dat de man van tegenwoordig moet boeten van het seksistische gedrag van zijn voorvaderen. En als iemand je dat wijs gemaakt heeft, dan moet diegene gecorrigeerd worden’.

Philip zag er plotseling ongemakkelijk uit. ‘Tja, misschien behoort dat in sommige relaties tot de mogelijkheden, maar ik ben niet het type man dat –-’ Hij stopte en stond op. ‘Ik geloof dat ik de boel maar eens ga opruimen. Zoals je wel gehoord zult hebben, hebben we momenteel geen hulp meer en ik moet voor negenen nog een paar telefoontjes plegen’.

Kitty stond op. ‘Ga jij je telefoontjes maar plegen, Philip. Dan zorg ik hier wel voor’.

‘Weet – weet je dat zeker?’, vroeg hij.

Kitty moest al weer lachen. ‘Ja, het stelt niets voor en ik heb graag iets om handen’. Met armgebaren loodste ze hem naar de deur. ‘Ga nou maar’.

Ze keek hem na en draaide zich vervolgens om naar de vaat. Ze voelde hoe de lens van de camera op haar gericht was, maar ze negeerde deze. Ze was trots op haar houding en hoopte dat haar boodschap overgekomen was en dat haar woorden niet tot de muren gericht waren. Arme Philip, dacht ze, en probeerde zich voor te stellen hoe zijn woorden uit de mond van Gerben zouden klinken. Ze probeerde zich voor te stellen hoe hij zich in alle bochten zou wringen om zich te excuseren dat er geen huishoudelijke hulp voor handen was die de afwas zou gaan doen. Ze probeerde zich voor te stellen hoe het zou zijn als Gerben haar tot een goddelijke status zou verheffen vanwege het harde werken wat haar moeder en grootmoeder hadden moeten doen. Wat zou hij voor haar in petto hebben? Een enkele reis over zijn knie. Maar opeens realiseerde ze zich dat dergelijke arrogantie een pak slaag verdiende. Gerben was streng, maar hij hield zielsveel van haar. Hij hield genoeg van haar om haar ’s nachts te beschermen tegen enge geluiden in het donker en tegen harige spinnen, maar ook tegen haar eigen slechte humeur. Dankzij Gerben was er geen enkele kans dat ze zich zou ontwikkelen tot een soort Britt Michels.

Gerben De Vries was net klaar met zijn boekhouding toen hij op zijn deur hoorde kloppen. Hij deed het geldkistje dicht, schoof het achter op zijn bureau en ging de deur open doen. Het was een van de cameramensen die er enigszins paniekerig uitzag.

‘Ja?’, vroeg Gerben.

‘Meneer De Vries, blijft u daar de hele avond zitten?’, vroeg hij.

‘ik had niets in gedachten, maar aan de andere kant, het is wel lekker rustig hier, als je snapt wat ik bedoel’, zei hij.

‘Maar meneer De Vries, u kunt er niet voor weg blijven lopen’.

‘Ik loop ook helemaal niet weg’, baste Gerben.

‘Sorry’, zei de cameraman. Ik wil u niet beledigen. Maar het is, tja, hoe moet ik het zeggen, als u de hele avond hier blijft, dan krijgen we helemaal geen beelden van de interacties tussen Britt en u, en tja, dat zal een probleem geven met Jan Willem. En bovendien –’

‘Wat?’, vroeg Gerben.

‘Tja, u moet maar eens in de keuken gaan kijken’. De cameraman ging aan de kant en zette de camera aan. Gerben liep met een ongemakkelijk gevoel door de hal in de richting van de keuken. Daar hield hij halt en keek verbijsterd om zich heen. ‘Wat was hier verdomme –?’

Hij draaide zich om naar de cameraman. ‘Waarom heb je me niet eerder geroepen?’, vroeg hij.

‘Omdat wij in principe alleen maar observeren’, zei de stem van achter de camera.

Gerben draaide zich weer om en keek de keuken rond. Het aanrecht lag bezaaid met meel. De tafel lag bezaaid met potten en blikken waarvan sommigen geopend waren. Verder stond er een half leeg glas melk. Het geopende pak en een homp kaas stonden warm te worden.

‘Neem me niet kwalijk’. De Cameraman sprong aan de kant, toen Gerben de keuken uitsnelde en de kamer binnen stormde, waar Britt met haar mobieltje zat te bellen.

‘Ja, een echte droogkloot’, lachte ze. ‘Maar ik denk niet dat –’ Ze keek op. ‘Als je het over de duivel hebt. Ik moet ophangen’. Ze klapte de telefoon dicht. ‘Hee brombeer, zocht je mij?’

‘Ja eerlijk gezegd, wel’, zei hij koel en wees in de richting van de keuken. ‘Zou je me kunnen vertellen wat daar gebeurd is?’

‘Tja’, zei ze terwijl ze haar haren naar achter streek. ‘Toen jij niet bereid was me van een maaltijd te voorzien, zat er niets anders op dan dat ik in de keuken op zoek zou gaan naar iets eetbaars. Maar net als Goudlokje kon ik niets geschikts vinden. Het kliekje in het plastic bakje was te koud. Ik heb het in de magnetron gezet, maar toen was het te heet. Het goedje in de blikjes was te zout. Ik hoop dat je door hebt waar dit toe leidt?’

‘En ik hoop dat jij door hebt waar jij naar toe gaat’, sprak Gerben streng. ‘Rechtstreeks naar de keuken om de boel op te ruimen’.

‘Oh, het spijt me’, zei ze. ‘Ik heb je geloof ik verteld dat ik geen eten kook? Nou, ik maak ook niet schoon’.

‘Ga je ook zo met je echtgenoot om?’, vroeg Gerben verhit, want in dat geval heb ik diep medelijden met je man’.

‘Ik hoef Philip helemaal niet zo te behandelen’, lachte ze. ‘Hij is al helemaal gedrild, en ik weet zeker dat die kleine Kitty me dankbaar zal zijn als ik met jou het zelfde gedaan heb. Zeg nou zelf, Gerben, zou het niet veel goedkoper zijn als je eten voor me had laten bezorgen dan het vervangen van al het voedsel wat ik nu door jouw zelfzuchtigheid heb moeten verspillen?’

Gerben voelde zijn rechterhand jeuken. Hij wilde op dat moment niets liever dan Britt Michels over de knie slingeren, haar broekje naar beneden stropen en haar zo’n geweldig pak op haar blote bips geven dat ze een week niet zou kunnen zitten. Voor het eerst was hij blij dat de camera aanwezig was. Hij was er altijd trots op geweest dat hij niet het type was dat uit boosheid sloeg. En zo kwaad als op dit moment, was hij nog nooit geweest.

‘Het is tijd om naar bed te gaan’, zei hij. ‘ik weet dat in het contract staat dat we een week met elkaar doorbrengen, maar op dit moment wil ik je even niet zien’. De woorden werden zo dreigend uitgesproken dat de cameramensen elkaar nerveus aankeken.

‘De spanning is hier om te snijden’, zei de cameraman. ‘Britt, het is tijd dat wij er vandoor gaan. Het lijkt me een goed idee dat je naar de logeerkamer gaat’. Hij keek van haar naar Gerben. ‘Tenzij je dat liever niet hebt’.

Britt lachte. ‘Waarom niet? Ik ben niet bang voor deze prehistorische man’, zei ze. ‘Waar is de logeerkamer?’

Gerben wees naar de trap. ‘Boven aan het eind van de overloop, laatste deur links’.

‘Mooi’, zei ze. ‘Ver genoeg van de keuken om het lawaai niet te horen als je aan het opruimen bent’. Ze draaide zich om naar de camera. ‘Welterusten allemaal’.

De mannen zagen hoe ze de kamer uitliep. Gerben draaide zich om en de mannen begonnen hun apparatuur in te pakken.

‘Jezus, wat een kenau’, mompelde de geluidsman bijna onhoorbaar. ‘Kun je je voorstellen dat je daar mee getrouwd bent?’

‘Nee’, antwoordde Gerben uit de grond van zijn hart. ‘Nee, ik kan me het met de beste wil van de wereld niet voorstellen. Maar ik ben er van overtuigd dat vrouwen zo niet geboren worden. Ze worden zo gemaakt’.

‘Hoe bedoelt u?’, vroeg de cameraman.

‘Wat ik bedoel is dat vrouwen – echtgenotes – alleen maar zo bazig worden als je ze daar de kans toe geeft. Britt heeft waarschijnlijk nog nooit ‘nee’ gehoord’. Gerben schudde zijn hoofd.

De cameraman floot. ‘Poeh’, zei hij. Als je zulke uitspraken voor de camera doet, dan zul je waarschijnlijk door de vrouwenbeweging gelyncht worden nadat het uitgezonden is.

‘Wat? Denk je dat ik ongelijk heb?’, vroeg Gerben.

‘Nee hoor’, lachte de cameraman. ‘Ik denk dat je helemaal gelijk hebt. Maar in de politiek correcte wereld van tegenwoordig, zal niemand het in zijn hoofd halen het hardop te zeggen. Vrouwen als Britt trekken altijd aan het langste eind’.

‘Oh ja?’, vroeg Gerben. ‘Dat zullen we nog wel eens zien’.