Als ik mijn ogen open doe zie ik blauwe lucht vanuit het hotelraam en probeert een waterig zonnetje de kamer binnen te komen. Het lijkt een perfecte ochtend zoals we rustig in bijzijn van elkaar wakker mogen worden, samen in onze bubbel, onze werelden even één alsof er even niets ander bestaat dan wij twee.
Gisteren hadden we alleen van elkaars aanwezigheid genoten, na een lange periode van covid perikelen, en we zouden vandaag ook nog wat tijd samen tijd doorbrengen.”We need to have a certain discussion, but tomorrow. We’re just going to relax today,” had je gisteren gezegd.
“Good morning, sunshine,” zeg je rustig.“Let’s have some breakfast first. After that I want you to take a shower, but don’t delay, otherwise I will punish you for that too.” Ik onderdruk een rilling en door je woorden komt er snel een einde aan mijn utopische ochtendgevoel. We trekken snel wat kleding aan om te ontbijten en sneller dan me lief is sta ik fris en fruitig na een snelle douchebeurt weer voor je neus. In je hand zie ik iets glinsteren.
”Let’s play a game. It’s called memory. If you answer incorrectly, corner time with the coin will help refresh your memory, understand?” Ik staar je eigenlijk alleen maar een beetje sprakeloos aan en bedenk me hoe anders je ineens voor me staat in vergelijking met gisteren. Er staat een griezelige geamuseerde glimlach op je gezicht, alleen te zien aan je iets omhoog krullende mondhoeken en een glinstering in je ogen. Dat voorspelt niet veel goeds.
“I really really wonder if you forgot our agreement or if you just don’t care.” steek je van wal. “I would like to know from you what exactly we agreed. Right now.”Er valt een onheilspellende stilte. Mijn hoofd draait overuren maar ik kom er niet op. Welke afspraak? Ik begin licht te zweten en ik voel mijn hart bonken. Dit moment zonder woorden duurt te lang en ik voel paniek op komen.
“March,” commandeer je en je trekt me mee naar de muur zonder nog op een antwoord te wachten. O shit. Na een paar instructies sta ik met mijn armen op mijn hoofd met mijn neus tegen de muur aan en probeer ik mijn ademhaling onder controle te krijgen. Tussen mijn neus en de muur bevindt zich een munt die ik maar beter niet kan laten vallen.
“Calm down and just breathe, young lady. You have to stand there for ten minutes. But, if you let that coin drop, you’ll meet my belt right away. During that time, try to remember what our agreement is, otherwise you will get an extension of penalty time. Understood?” “Yes, Sir,” fluister ik zachtjes en hoop dat mijn minimale beweging de munt niet laat zakken. Mijn focus is gericht op geheel stilstaan. Mijn armen voelen al snel zwaar aan en mijn benen gaan licht trillen.
Plotseling kriebelt mijn neus. Ik probeer de nies te onderdrukken maar de prikkel is te sterk. Ik nies behoorlijk hard. Vervolgens onderdruk ik een giechel als een stukje van een cabaretier over twee soorten mensen en niezen als een container van de explosieve opruimingsdienst me te binnen schiet. Ik kan nu echt niet in de lach schieten en me meer problemen op de hals halen.
De munt valt met een tik op de grond, rolt even door en komt nog een paar keer om zijn as draaiend tot stilstand. Het blijft een paar tellen doodstil en ik leun afwachtend met mijn voorhoofd tegen de muur. Dit is foute boel besef ik me en ik probeer mijn ademhaling rustig te houden. Ik probeer nog steeds de cabaretier uit mijn gedachten te bannen. Adem in, adem uit.
Mijn paniek groeit en ik slaag er niet geheel in om diep adem te blijven halen en het lukt me maar net om niet in lachen uit te barsten. Het blijft verder stil in de kamer. De stilte lijkt een eeuwigheid te duren. Zou je in slaap gevallen zijn? Net als ik me om wil draaien om te kijken hoor ik een rinkelend geluid gevolgd door het dubbelklappen van een riem.Je haalt een paar keer flink uit en ik voel mijn ogen voorschieten en mijn billen gelijk al branden.
“Remember I told you I can really hurt you badly in just a few seconds,” zeg je kalm tussen de venijnige slagen door. Er volgen nog een paar klappen op mijn bovenbenen, daar doet het extreem pijn en ik jammer zachtjes. Je laat de riem vallen en trekt me zachtjes tegen je aan. Je handen wrijven zachtjes over mijn rug en mijn lijf ontspant weer. Ik snik nog even na maar kom dan volledig tot rust in je armen, door je bedwelmende geur en hartslag. Ik sluit mijn ogen en voel weer die bubbel van ons samen.
“Stay awake, young lady. We weren’t finished yet. Have you figured out what our agreement is?” Je blauwgrijze ogen kijken me verwachtingsvol aan en ongemakkelijk kijk ik terug. “I really can’t remember right now,” antwoord ik gefrustreerd. “Please don’t put me back in that corner. I won’t help me focus on your question.” Maar natuurlijk is dat precies waar ik eindig, opnieuw met dat stomme stukje metaal tussen mij en de muur. Dit keer lukt het wel en ik ben opgelucht als ik mijn verzuurde spieren weer kan bewegen.
Zonder iets te zeggen zet je een stoel voor me neer en gaat voor me zitten. Vervolgens maak je de manchetten van je overhemd los en rolt heel rustig je mouwen op. “Bring me that hairbrush that’s on the dresser and get over my knee young lady,” zeg je als je klaar bent met je mouwen oprollen. Ik bijt op mijn lip als ik de haarborstel aangeef, je blik vermijdend, en ga liggen. Heel even masseer je mijn billen maar al snel sla je met je hand behoorlijk hard en snel. Ondanks dat ik mijn broek aan heb doet het al behoorlijk pijn.
“Get up. Im gonna ask you again, what is our agreement?” Je helpt me voorzichtig overeind. Daarna pak je mijn handen en trekt me voor je. Een poosje kijk je me zwijgend aan en legt dan ineens je vinger onder mijn kin. Je blik is serieus en ik raak een beetje in de war. Hebben we nu echt iets afgesproken of speel je gewoon met me?
“I can refresh your memory, but for that I will punish you extra. Then you’ll get another spanking with my belt. You still have a choice. Tell me what we agreed or accept the consequences.” Ik haal zenuwachtig mijn schouders op. “I really can’t recall our agreement, I’m sorry.”“Oh you will be, young lady, you really will learn a hard lesson today. Put your pants down and come over my lap again.”
Onwillekeurig huiver ik en sluit mijn ogen. Mijn hart begint te bonken en ik merk dat ik moeite krijg met ademen. Dit moment, dat altijd zo spannend lijkt in mijn gedachte, is in het echt helemaal niet zo leuk. Ik besef me dat je niet van plan ben om je in te houden. Je lijkt bovendien ook echt waarde te hechten aan die afspraak die ik me absoluut niet eens kan herinneren.
“I’m waiting, young lady,” Shit. Ik haal diep adem en onderdruk mijn paniek. Snel doe ik mijn broek naar beneden en ga liggen. De eerste klappen zijn hard maar vol te houden. Ik voel dat je mijn slipje omlaag trekt. Ik zet me schrap voor de volgende klappen maar ik hoor alleen je rustige basachtige stem.
“I know we live miles and miles apart. I told you to tell me what’s going on in your life. Who you meet. I just want to know that. I don’t care what you do with other people. You just keep me updated. That’s all. You promised me to do that. It is just one simple agreement. Why is one agreement so hard to remember?” Pats… Sla je nu veel harder dan eerst of doet het echt veel meer pijn op je blote billen? Dit kan ik niet lang volhouden. Pffft.
“I kept an track on you. You failed to mention a lot of things, didn’t you?” Pats…Fuck… ook dat nog. “I thought you were joking about that,” zeg ik beduusd en ik raak nu echt in paniek. Deze situatie gaat er steeds slechter voor me uitzien.“Why on earth would I be joking about that. You know me better then that. I’m going to punish you severely for your disobedience. You won’t be able to sit for a few days after I’m done with you. Understood?”
“Yes Sir,” fluister ik nauwelijks hoorbaar. Ik voel mijn tranen branden en ik heb het ineens erg koud. Het is niet maar één ding dat ik niet verteld heb maar minstens zes. En blijkbaar weet hij alles al en heeft hij er een hele tijd niks over gezegd, tot nu dan.
Je helpt me overeind en dirigeert me naar het bed. Je trekt me over één been en slaat je andere been om mijn benen heen. Dan begint je te slaan, dit keer met de haarborstel, hard en snel. Al gauw kan ik nauwelijks stil blijven liggen en ben ik blij met de leglock. Ik voel mijn tranen opnieuw komen. Eigenlijk wil ik er niet aan toegeven. Ik wilde dit toch ook, flink straf krijgen? Dan moet ik toch incasseren ook al valt het ineens behoorlijk tegen? Ik wil absoluut geen aansteller zijn. Je stopt en masseert zachtjes mijn billen en onderrug.
“You take this very well, young lady. Don’t hold back, just let your emotions go. Let it out. It’s okay.” Opnieuw begin je te slaan. Maar mijn hoofd blokkeert, het lijkt wel een internetbrowser waarbij er teveel tabjes openstaan. Een tijdje gebeurt er niks. Het voelt bijna sereen, het ritmische geluid van de haarborstel op mijn billen en mijn bevroren mentale toestand.
Dan uiteindelijk breekt er iets in me en ik begin te snotteren. In golven komt ineens een waterval van paniek en verdriet omhoog. Ik begin oncontroleerbaar te huilen. Je stopt met slaan, trekt me tegen je aan en weet me uiteindelijk weer rustig te krijgen.Ik krijg een deken om weer warm te worden, snuit mijn neus en na een tijdje voel ik me weer een beetje kalm. We drinken samen koffie maar dan zie ik je blik ineens veranderen.
“Ready for your promised belting? ” vraag je dan. Ik kijk je geschrokken aan.“No. No. I can’t… you can’t… Just please… no more.” “Oh I defenatly can and will give you the punishment you deserve.” je pakt mijn kin beet en kijkt me met je blauwgrijze ogen streng aan. “Let go of your recalcitrant attitude, young lady. You need to learn a servere lesson today. You forgot what we agreed, apparently you don’t take me seriously enough. You wanted my guidance and you agreed to my stern hand. Now you really are gonna find out what punishment is. You really won’t forget this. Lie on your stomach on the bed, now.”
Ik ga trillend liggen en sluit mijn ogen. Ergens ben ik verbaasd dat ik bijna automatisch doe wat je vraagt en haal diep adem. Opnieuw voel ik mijn tranen branden achter mijn oogleden. Nog nooit ben ik zo flink onder handen genomen door je en dit is wel een grens waar ik over moet, doorgaan terwijl iedere vezel in mijn lijf wil stoppen en vindt dat het genoeg is geweest. Maar ik wil me nog steeds niet laten kennen en precies deze koppigheid brengt me vaak in een moeilijk parket.
Ik probeer op mijn ademhaling gefocust te blijven, mijn tranen in te houden en mijn hartslag omlaag te krijgen. Dan hoor ik het onmiskenbare geluid van je riem die dubbelgeslagen wordt. Pats! Ik schrik harder van het geluid dan van de klap zelf. Iedere klap brand nog erger dan de vorige en ik kan onmogelijk stil blijven liggen.“You wanted discipline young lady, well this is it. It suppose to hurt and it only ends when I think it’s enough. Now tell me why I’m punishing you.”
Het kost me moeite om te praten maar het lukt me om met redelijk vaste stem antwoord te geven. “Because I didn’t remember our agreement. I didn’t think you were serious about that.” “I” pats “really” pats “am” pats “serious” pats “about” pats “that” pats. “always” pats “young” pats “lady” pats. Ik jammer luid of leek dat maar zo? Ik kan echt niet nog meer aan. “I’m sorry, i’m sorry, please stop,” snotter ik.
“Ten more, then we’re done,” besluit je. Je telt de slagen van tien tot één af, het lijkt alsof ik in brand sta en dan is het voorbij. Ik ben opgelucht. Mijn tranen blijven lopen en ik heb het verschrikkelijk koud. Je legt een deken over me heen en laat me even bij mijn positieven komen. Dan kom je naast me zitten en trekt me tegen je aan. Je streelt mijn haar en ik ontspan als ik je lichaam tegen de mijne aanvoel.
You did very well again,” zeg je en je geeft me een kus op mijn hoofd. “You will probably be sore for a few days. I really hope you won’t forget our agreement anymore.” Je trekt me op schoot en ik leun vermoeid tegen je aan. Je handen masseren mijn schouders en onderrug. Mijn ogen worden zwaar en ik geniet van je warmte, je geur, je hartslag en sterke armen. Hier voelt het veilig. Mijn hoofd is leeg, ik voel me weer ontspannen en glimlach. Het is goed zo hier in onze bubbel. En hopelijk mogen we weer vaker onze grenzen verkennen.

“You’re not feeling well today, are you?”Je blauwgrijze ogen kijken weer eens dwars door me heen. Ik had het niet willen laten merken maar het is simpelweg mijn dag niet. Ik heb me verslapen, de bus reed net te vroeg voor mijn neus weg en de trein had vertraging. Op het station bleek het nog te vroeg om een bak koffie te halen en ik herinnerde me te laat dat ik mijn e-reader op mijn nachtkastje had laten liggen. Om onverklaarbare reden voelt het alsof de wereld vandaag tegen me is.
Hooguit een paar keer per jaar heb ik een ontmoeting met een Amerikaanse vriend, waarbij het een hoop gepuzzel is om tijd te vinden om elkaar te ontmoeten, dus ik baal als een stekker dat alles precies vandaag zo tegenzit.
Het maakt me enigszins nerveus om in deze gemoedstoestand tegenover je te zitten. Ik ben een half uur later dan afgesproken omdat ik mijn aansluiting met de bus niet gehaald heb. Opnieuw neem ik me voor binnenkort mijn rijbewijs te halen. Dan behoort het extra te laat komen door het OV écht tot de verleden tijd.
Je blijft me aankijken rustig je koffiekopje neerzet. In tegenstelling tot mijn vrouwelijke humeurigheden heb ik je nooit anders meegemaakt dan hoe je nu tegenover me zit, zelfverzekerd, beheerst, en je laat je door niets van de wijs brengen.”I should punish you for being late. You could have planned your trip better. “
Ik zucht en voel me gefrustreerd omdat ik niet echt iets tegen alle vertraging kon doen vandaag. Ik probeer mijn tranen te bedwingen. Het is zo’n dag waarbij alles me lijkt te raken. Het liefste zou ik mijn bed weer instappen en een potje janken.
“But I think a spanking will not help you feel better today. Lets try something different instead. It won’t hurt, I promiss, unless you misbehave, young lady.”Ik frons. Ik krijg geen tijd van je om te reageren want je staat resoluut op, pakt mijn arm vast en trekt me zachtjes mee. Zonder een woord te zeggen bereiken we je hotelkamer.
Opnieuw word ik zenuwachtig. Ik ben vergeten hoe lang je bent ten opzichte van mij, jij 1.90 en ik 1.58, en het bedwelmende effect dat het op me heeft.Je sluit zachtjes de deur en mijn hart gaat vanzelf wat harder slaan, ik ben me bewust van het feit dat ik geen kant meer opkan en nu compleet aan jou ben overgeleverd.
“I want you to undress right away. Don’t just stand there, hurry up a bit,” spoor je me aan terwijl je iets in je bagage zoekt. Ondertussen kleed me uit en vouw mijn kleren netjes op en ik hoor je iets openritsen. Een portefeuille.
Je ogen nemen mijn lichaam goedkeurend op.”You really have been working out lately, it defenatly shows.””Well I would not lie about such things, that wouldn’t be a smart thing to do,” lach ik een beetje verlegen. Het blijft voor mij een onzeker puntje, maar ik doe hard mijn best zo goed mogelijk uit te zien, ook al kost het me moeite om soms in beweging te komen en de spierpijn lijkt nooit te wennen.
Je houdt een euromunt in je hand. Voor het eerst zie ik je lachen vandaag, blijkbaar zie ik er compleet verbijsterd uit.”I want you to stand in the corner today, but you have to keep this coin to the wall. You keep your arms on your head en this coin to the wall, with your nose. Understand?” Je grijnst.
Ik frons opnieuw en ik begin te blozen. Ik voel een protest opkomen, ik ben toch geen kind meer, en wat is dat nou voor iets vreemds met die munt, maar het lijkt me toch beter om er niet tegenin te gaan. Het voelt heel gênant om in de hoek te moeten en ik kan me eigenlijk helemaal niet herinneren ooit gebloosd te hebben.
“You will have no choice but to calm down, young lady,” Je pakt mijn kin vast en kijkt me streng aan.”You have to stand there for ten minutes. But, if you let that coin drop, I still need to spank you.” Opnieuw wil ik protesteren maar slaag ik erin om mijn mond te houden en een keer diep adem te halen.
“You can do this, i’m pretty sure you succeed. Since this is new to you I’ll let you practice for a minute, just this once.”
Ik merk meteen hoe lastig het is want de munt valt onmiddellijk naar beneden al voordat ik überhaupt in een beetje comfortabele houding sta. Bij iedere poging om mijn lichaam te ontspannen voel ik de munt weer schuiven.
“The ten minutes goes in right…. now. Be an angel and keep that coin at the wall,” waarschuw je me.
Ik voel een rilling opkomen, ik weet echt niet of ik dit tien minuten kan volhouden. Door de rilling voel ik de munt alweer iets zakken en ik duw mijn neus nog wat harder erop. Mijn hart klopt als een bezetene en in plaats van te ontspannen probeer ik mijn spieren vast te zetten zodat ik niet meer kan bewegen.
Laat de munt alsjeblieft niet vallen blijf ik mezelf in gedachte inprenten en het is mijn mantra voor de komende tien minuten, om gefocust te blijven.
Mijn armen verzuren en net als ik denk dat ik het niet meer langer vol kan houden sta je achter me. Behendig trek je me van de muur af en vang je de munt op.
“You did very well,” zeg je en je geeft me een kus op mijn hoofd. Je trekt me op schoot en ik leun vermoeid tegen je aan. Ik vraag me af of ik na deze ervaring ooit nog zonder te blozen naar een muntstuk kan kijken.
“Thank you for understanding me,” zeg ik zachtjes.Je fluistert in mijn oor: “I already told you I’m mostly nice,” en ik lach voor de eerste keer vandaag.