Toegevoegd op by admin

Een roodgloeiende bekeuring (2)

Het blijkt een eindje buiten de stad te zijn. Ik fiets door glooiende heuvels, heel veel groen. Het is warm en ik zweet in  de zware stof van het uniform. De stem van Google maps laat me halt houden voor een groot gietijzeren hek. Voor me zie ik een lange oprijlaan die leidt naar een enorm landhuis.  Zandstenen torentjes aan beide kanten en heel veel grote ramen. Naast het hek staat een paal met een paar bellen. Ik druk op de bovenste. Na enige tijd hoor ik een krakende stem. Wie ik ben en wat ik kom doen. Ik geef de informatie en daarop zwaait het hek open. Ik parkeer mijn fiets tegen het hek en loop de lange laan af. Een raar gevoel bekruipt me, is dit wel een goed idee..?

Een ronde stenen trap leidt naar een grote toegangsdeur. Daar aangekomen twijfel ik weer. Na enige traag voort tikkende seconden pak ik de grote stalen klopper en laat deze met een zware bons tegen de eikenhouten deur vallen. Een man doet open. Weer de vraag wie ik ben en wat ik kom doen. Achter de man zie ik opeens de verwende dochter opdoemen. 

`Nou nou, wie we daar hebben, als dat onze snotneus parkeerwachter niet is, wat kom jij hier doen?” Over mijn woorden struikelend leg ik de reden van mijn komst uit. De dochter lacht hardop. “Je excuses, haha, ik weet niet of mijn moeder daarin geïnteresseerd is. Maar wacht maar even op dat bankje daar, dan zal ik het aan haar vragen”.

Ik zit alleen in een hele grote hal. Portretten aan de muur lijken me spottend aan te kijken. Het getik van een enorme wandklok is het enige geluid. Ik transpireer zo mogelijk nog harder. Het duurt even voordat er weer wat gebeurt. Dan komt de man die voor mij de deur opende op me toegelopen. “Mevrouw Von Sweelinck kan je nu ontvangen in de voorkamer, volg mij maar”. Ik loop achter hem aan tot we bij een nieuwe deur komen. Hij klopt er drie keer op en ik hoor een krachtige stem ‘binnen’ roepen. De bediende opent de deur en duwt me haast naar binnen. Achter mij hoor ik de deur dichtslaan. 

Ik sta in een grote kamer. Ik staar naar een grote fauteuil voor het raam. Daar zit de vrouw die ik herken van het incident op straat. Ze is nu gekleed in een groen broekpak en dat geeft haar een nog voornamere en strengere uitstraling. Naast haar, met de handen nonchalant op de leuning van de stoel, staat haar dochter. Ze kijkt me meewarig, bijna spottend aan. 

De vrouw kijkt me weer aan met die indringende blik en gebaart me dichterbij te komen. 

“Mijn dochter zegt me dat je hier bent om je excuses aan ons aan te bieden. Je bent zeker gestuurd door je baas?“

“Nee mevrouw, ik ben uit mezelf gekomen’, lieg ik.

“Naast een onbeholpen, brutale vlegel ben je ook nog een leugenaar, want ik heb je baas net gesproken”

Ik kijk naar beneden als een betrapt jongetje.

“Dus bied eerst je excuses maar aan voor het liegen van daar net”

Ik prevel een sorry, terwijl ik vermijd haar aan te kijken.

“Kijk, dat is al een veel betere houding dan daar straks. Maar waarom zou ik nu willen luisteren naar je excuses, na alle scheldwoorden die je naar ons hoofd hebt geslingerd?”

Ik geef haar nu een eerlijk antwoord en vertel haar dat ik mijn baan zou verliezen als ze de zaak zou doorzetten en dat ik hoop dat ze me kan vergeven.

“Vergeven, haha!”, schampert ze, “Dan zou je er wel heel makkelijk van af komen, vind je niet?

Misschien, heel misschien, zou ik je kunnen vergeven als je toch een bepaalde boetedoening ondergaat”

Ik kijk haar schaapachtig aan.

“een boetedoening die past bij je kinderachtige en brutale gedrag”

Ik zie hoe de dochter moeite moest doen om haar lach in te houden. Ze buigt zich naar haar moeder toe en fluistert iets voor mij onhoorbaars in haar oor.

“Ja, je hebt helemaal gelijk liefje. Dat vind ik een heel goed idee!

Marie-Christine en ik vinden dat je voor je gedrag straf hebt verdiend”

“ …eh…eh…straf…mevrouw..?“, stamel ik.

“Ja, straf, voor je brutale en totaal respectloze gedrag naar ons. En ik ben wellicht bereid de aanklacht in te trekken als jij…hoe heet je ook alweer?”

“…eh…Stefan mevrouw..”

“…als jij, Stefan, ook vindt dat je daarvoor straf hebt verdiend, dus ik vraag het je gewoon: vind jij, Stefan, ook dat je straf verdiend hebt?”

Tegenover me zit een vrouw van, zo schat ik toch, dik veertig jaar, met geblondeerd haar, mij aan te kijken met haar autoritaire en indringende ogen, ongeduldig wachtend op een antwoord. Haar dochter staat naast haar fauteuil met een brede glimlach om de mond te genieten van mijn ongemak met de situatie. Mijn hersenen maken overuren. Boetedoening, straf, waar heeft dat mens het over. Ik realiseer me inmiddels wel dat ik mee moet doen aan dit showtje, anders ga ik mijn baan zeker verliezen..….”ja mevrouw, ik verdien straf”.

“Kijk, dan zijn we het met elkaar eens. Je gaat nu met je rug naar ons toe voor het raam staan, terwijl Marie-Christine en ik gaan overleggen welke straf je gaat krijgen”.

Ik krijg een kop als een boei. Ik voel me als een klein jongetje dat op de gang wordt gezet.

Terwijl ik zo voor het raam sta hoor ik ze achter mij fluisteren. Ze houden er blijkbaar van om me lang in spanning te houden, want een hele poos nadat het fluisteren is geëindigd word ik pas weer geroepen.

“Stefan, draai je om en kom hier voor ons staan”

Het zweet breekt me nu echt aan alle kanten uit, terwijl ik zo moet gaan staan.

“Marie-Christine en ik zijn er uit”. Ze richtte zich nu tot haar dochter, die het allemaal reuzegrappig lijkt te vinden. “Liefje, vertel jij Stefan eens wat voor straf jullie kregen als je brutaal en niet respectvol was geweest tegen mama of papa? “

De dochter lijkt nu zelf ook even van haar stuk gebracht. “….eh…dan kregen wij een pak voor ons broek, mama”. 

“Juist, dan kregen jullie een ouderwets pak voor de broek. En omdat jij je vreselijk respectloos heb gedragen tegen ons allebei, hebben we dat voor jou ook in gedachten, Stefan, een flink pak voor je broek!”

Er valt een enorme stilte in de kamer. Ik kan niet geloven wat ik net heb gehoord, mijn mond valt open van verbazing.

“Ja Stefan, nu ben je plotseling een stuk stiller dan daar straks. Maar ik ga het je makkelijk maken: de keus is om je straf te accepteren en als je voldoende boetdoening hebt gedaan in onze ogen, dan trek ik de aanklacht in. Als je de straf niet accepteert, dan verdwijn je nu onder onze ogen uit en ga ik door met de aanklacht. Dus wat zal het zijn?”

Ik voel hoe het zweet parelt op mijn voorhoofd…waar ben ik in terecht gekomen? Hier zitten twee vrouwen die beweren dat ze me een pak voor mijn broek gaan geven en dat ik dat moet accepteren om mijn baan te kunnen behouden…het bloed stijgt naar mijn hoofd en ik val bijna flauw..

“We hebben niet de hele dag de tijd, Stefan, dus ik wil nu je antwoord!”

 …..eh..ja mevrouw”

“En wat bedoel je met eh…ja?”

Ik struikel bijna over de woorden…”eh…eh…ik kies voor de straf mevrouw…”

“Dat lijkt me een heel verstandige keuze. Heb je wel eens een pak voor je broek gehad Stefan?”

“…..nee..nee..mevrouw”.

“Nou, dat wordt dan hoog tijd voor brutale vlegels zoals jij!. Ga krom staan met je gezicht naar die muur”

Het duurt even voordat dit tot me doordringt. Ik dacht nog even dat ze een spel met me speelde, maar ze meent het echt, ze gaat me slaag tegen mijn billen geven omdat ik haar en haar dochter heb uitgescholden….…

“Nou, komt er nog wat van?”

Aarzelend draai ik me om en ga staan met mijn handen op mijn knieën. Ik voel hoe de stof van mijn uniformbroek strak trekt over mijn billen.

Na weer een hele tijd zo gestaan te hebben, hoor ik hoe ze opstaat uit haar grote stoel en achter me komt staan. Dan mept ze een paar keer tegen mijn bips. Ik voel een enorme schaamte over de hele situatie. Na weer een pauze mept ze nog een paar keer, nu met meer kracht. Ik moet mijn evenwicht herstellen om niet voorover te vallen. Deze vrouw kan meppen…dan is het voorbij. Dat valt nog heel erg mee, bedenk ik me. Pijn deed het niet echt, de schaamte was veel erger.

Toegevoegd op by admin

Een roodgloeiende bekeuring (1)

Toen ik van school af was heb ik een tijdje geprobeerd om een studie op te pakken. Het lukte me maar niet. Te weinig discipline waarschijnlijk. En ik wilde eigenlijk snel wat geld gaan verdienen. Door wat pech had ik wat schulden gemaakt en ik wilde die wel zo snel mogelijk kunnen terugbetalen.
En zo kwam het dat ik reageerde op een oproep voor handhaver bij de politie. Dat leek me wel wat en het verdiende ook nog eens goed. Ook tot mijn eigen niet geringe verbazing werd ik aangenomen. Na een korte training kon ik al aan de slag. Al gauw genoot ik van de job,
van de macht. Zodra ik mijn uniform aantrok leek ik wel een ander mens te worden. Ik voelde me een meter groter. Met het bekeuringenboekje in de hand controleer ik nu de straten en pleinen op overtredingen van de Parkeerwet.
Zaterdag is mijn favoriete dag. Het stadscentrum is dan altijd vol met mensen en kansen. Want hoe meer bekeuringen ik uitschrijf, des te meer bonus ik kan verdienen. Of het nu een opgeschoten knul van mijn leeftijd in een VW Golf is of een oude gepensioneerde man in zijn
cabrio, als ze de wet overtreden, dan zijn ze de mijne. Autoriteit zonder medelijden, dat heb ik geleerd in de opleiding.
Ik ben er dan ook als de kippen bij toen ik de rode Ferrari op de rand van de stoep zag staan. Dubbel geparkeerd, motor draaiende, als een vluchtauto tijdens een bankoverval. Er zit echter geen chauffeur achter het stuur. Tot mijn grote vreugde zie ik wel een mooie
blonde meid zitten op de bijrijdersstoel. Wat een kans, gniffel ik in mezelf. Ik ga voor de auto staan en bekijk haar van top tot teen. Het is echt een hele mooie meid, gekleed in een modieus gescheurde korte spijkerbroek en een zwart topje dat nauwelijks groot genoeg is
voor haar flinke borsten. Ik schat haar begin twintig.
“hey, hou daar mee op zeg!”, roept ze verontwaardigd vanachter haar dure zonnebril zodra ze mij de bon ziet uitschrijven. “Mijn moeder is alleen even iets ophalen in die winkel daar, kijk ze staat al bij de kassa, ze kan zo terug zijn”.
Zonder iets te zeggen blijf ik doorschrijven en scheur het bonnetje los van mijn blocnote.
“Hey, hoor je niet wat ik zeg, doe even niet zo flauw!”
Ik draai me weg van de auto, zeer tevreden over mezelf, als een onverschrokken cowboy in een spaghetti western. Nu stapt de blondine uit de auto en begon dreigend uit de hoogte te doen tegen mij. Daar kan ik dus slecht tegen. Voor ik het wist flapte het eruit. Wat voor een
tyfustrut ze wel niet dacht dat ze was. Ik zie haar mond openvallen van verbazing. Ik ben intussen zo met haar bezig dat ik niet merk dat de chauffeur van de Ferrari teruggekeerd was.
“Mam, deze jongen heeft me zojuist ongelofelijk uitgescholden”
Ik kijk in het gezicht van een elegant geklede en zeer attractieve vrouw op rode pumps. Ze begint direct tegen me uit te varen. “Wat moet dat hier en waarom heb je mijn dochter beledigd?”, roept ze met een hoge verontwaardigde stem. Ik moet toegeven dat ik even van
mijn stuk gebracht ben, maar ik herstel me met een hautain lachje. “U staat dubbel geparkeerd en daarvoor heb ik u beboet. Daarna heeft uw dochter mij onheus bejegend. Die term had ik op de cursus geleerd, fijn dat het me nu weer te binnen schoot.
“Daar is niks van waar, mam, deze vent heeft een bekeuring uitgeschreven en ik heb alleen gevraagd waarom hij dat deed”
Haar moeder kijkt me nu kwaad aan. “dus je beledigt mijn dochter en nu beschuldig je haar ook nog valselijk. Hier ga ik werk van maken. En verder heb ik hier nog geen drie minuten gestaan!”, roept de vrouw weer. Op het trottoir ontstaat een oploopje en mensen beginnen nu naar ons te kijken.
“Al had U hier drie seconden gestaan”, antwoord ik, “een overtreding is een overtreding”.
De vrouw loopt nu, verbazend snel gezien haar hoge hakken, op me af en komt zo dicht bij me staan, dat ik haar dure parfum kon ruiken. “Heb je enig idee wie ik ben?”, sist ze me toe.
“Al was U de Koningin zelf, dan zou dat nog niets uitmaken mevrouw”. Ik sta verbaasd over mijn eigen assertiviteit.

“Jij voelt je zeker wel heel dapper met dat uniformpje van je?” De vrouw blijft me aankijken met staalharde, groene ogen. “Je bent niets meer dan een onbetekenende snotneus. En nu haal je heel snel die bon van mijn auto af, want anders zul je het bezuren!”
“Bedreigt u mij nu mevrouw?”
“Dat heb je heel goed begrepen snotneus, dus haal die bon terug of je gaat er heel veel spijt van krijgen!”
Op dit punt begint de rebel in mij weer de overhand te krijgen. Wat denkt ze wel niet, rijke stinktrut in haar grote auto. Ik doe dus niks. IK zie hoe de vrouw zelf de bon pakt en die voor mijn ogen in stukjes scheurt. Terwijl ze in haar bolide stapt, werp ik haar een aantal
verwensingen toe. Wat denkt ze wel niet, klerewijf met haar tyfusdochter.
Ik vind dat ik de situatie goed heb aangepakt. Toch moet ik het rapporteren aan mijn baas, omdat de bon verscheurd was. Net toen ik het hele verhaal wilde uitleggen, vertelt mijn baas dat hij een zeer ernstige klacht over mij ontvangen had. En niet van de eerste de beste.
Gravin von Sweelinck heeft, via haar advocaat, een brief laten bezorgen bij de Gemeente. Dat één van de Parkeerwachten haar en haar dochter ernstig beledigd en uitgescholden heeft. Uit camerabeelden is op te maken wie de betrokken parkeerwacht is en wat er
allemaal is geroepen. Wat ik daar op te zeggen had. Ik probeer uit te leggen wat er is gebeurd, maar ik kan niet natuurlijk niet ontkennen dat ik haar en haar dochter heb uitgescholden. Ik hoor dat haar advocaat, met getuigenissen van omstanders en de videobeelden als bewijs, een zaak tegen de Gemeente wil gaan aanspannen. Ik zie wel dat mijn baas hier erg van onder de indruk is. Deze Gravin is een zeer notabele vrouw die regelmatig grote projecten van de Gemeente financieel steunt. Hij maakt me duidelijk dat mijn ontslag de enige mogelijkheid is om aan de aanklacht te ontkomen, de Gravin en haar advocaat zouden met niets minder genoegen nemen. Maar misschien was er nog een kans…ik krijg het advies om naar haar toe te gaan en mijn welgemeende excuses aan te bieden. Misschien zal dat haar overhalen om de aanklacht in te trekken en dan zou ik er met een waarschuwing van af kunnen komen.
Ik moet er niet aan denken om haar en haar verwende kind weer onder ogen te komen, maar ik heb het geld van mijn baantje meer dan hard nodig.
En zo pak ik de dienstfiets en rijd naar het opgegeven adres.

Toegevoegd op by admin

Jezelf zien met spiegels of diaper position

Na het toch wel spannende verdict in de strijd tussen de cane en de riem volgt er een nieuw dilemma. Stel je de volgende twee situaties voor:

Je ligt over de knie. Je bovenlichaam is ondersteund, je tenen raken de grond. Voor je is een spiegel opgesteld. Wanneer je opkijkt zie je je eigen blik. Bovenin het spiegelbeeld zie je het gezicht van de Dom die je billen aan het bewerken is. Je kunt nog net zien hoe diens hand keer op keer op je billen neerkomt. Dan zie je je eigen blik weer, met een grimas wanneer een bijzonder gevoelig plekje geraakt wordt.
Je ligt op je rug. Je Dom beveelt je je benen omhoog te doen. Uiterst langzaam volg je de aanwijzing op. Ontevreden over de snelheid worden je benen omhoog geduwd en bijna tegen je borst vastgehouden. Terwijl de Dom je streng aankijkt begint deze je met de andere hand te slaan. Het bloed stijgt naar je hoofd en je begint te blozen als je beseft hoe zichtbaar je intieme delen zijn.

Wanneer je zou moeten kiezen tussen deze twee scenario’s, welk scenario lijkt je dan het ergste? Je kunt de keuze onderaan ook becommentariëren. Veel kiesplezier!

Wat lijkt je erger: jezelf zien met spiegels, of diaper position?
114 stemmen · 114 antwoorden
Stem nu!Het verdict
Toegevoegd op by admin

Het kerstcadeau

Annette legt haar dagboek weg en strijkt door haar korte, zwarte haren. Ze is weer een beetje spanning kwijt nu ze haar gedachten heeft kunnen uitschrijven. Natuurlijk is ze gelukkig met Johan en de kinderen, dat staat buiten kijf. Toch weet ze dat ze iets mist. Een verlangen dat ze haar hele leven onderdrukt heeft. Over de knie bij een sterke man, die haar leidt en geeft wat ze nodig heeft. Het ontkennen van dat gevoel, van haarzelf, wordt steeds moeilijker. Je kunt doen alsof het gevoel niet bestaat, je kunt doen alsof het niet belangrijk is, maar uiteindelijk consumeert het je. Ze heeft het nodig. Een lang pak slag dat pijn doet, brandt, haar tot tranen drijft, tot ze in een paar stevige armen genomen wordt. Maar ze zwijgt. Alleen het dagboek mag dit verlangen kennen.

“Mama, kijk, een nieuwe trein van de kerstman!” Enthousiast zwaait Sem met zijn lego. Annette lacht afwezig. “Prachtig lieverd, ontzettend lief van de kerstman.” Ze droomt weer weg. Voor haar geestesoog ligt ze nu zelfs bij die jolige oude man over de knie! Ze probeert de fantasie weg te schudden, maar het gaat bijna niet. Het wordt sowieso steeds lastiger. Eerst lag ze nog elke nacht over Johans schoot, nu was het soms Waldemar Torenstra, dan weer haar baas. Elke dag wordt het verlangen groter. Waarom verzwijgt ze dit toch? Ze had het Johan toch kunnen vertellen toen ze verkering kregen? Ze was zo verliefd geweest, een gevoel dat groeide toen hij haar de les had gelezen omdat ze op een koude avond zonder jas was gaan fietsen. Hij kon zo stoer zijn, zo mannelijk. Het was te laat. Ze kon haar geheim nooit meer opbiechten. Hij zou haar raar vinden, naar de psycholoog sturen. “Mijn vrouw wil dat ik haar pijn doe. Help haar dokter, ze is depressief!” Ze hield het voor zich, zoals ze haar hele leven al had gedaan.

“Mama, er is ook een cadeautje voor jou,” roept Lonne. Verbaasd neemt ze een sok van haar aan. Ze zouden dit jaar toch geen presentjes voor elkaar kopen? Ze haalt het pakketje met cadeaupapier tevoorschijn en scheurt het voorzichtig open. Ze staart even naar het voorwerp in haar handen. Een mooie, ovalen haarborstel van donker hout. Zo een als in haar fantasie. “Wat heb je gekregen?” vraagt Lonne. Ze laat de borstel zien en haalt deze een paar keer door haar haren. “Haha, wat een gek cadeau van de kerstman! Je hebt helemaal geen borstel nodig!” Ja, een beetje gek is het wel. Dan voelt ze twee handen op haar heupen en een hoofd in haar nek. “Dank je schatje, al denk ik niet dat ik met mijn coupe mijn haar hoef te borstelen.” Ze voelt zijn adem vlak bij haar oor. “Deze is niet voor je haren,” fluistert hij. Verbaasd draait ze zich om. Zijn lichte glimlach en doordringende blik zeggen alles. Blozend kijkt ze naar de grond. Het wordt een hele warme kerst dit jaar.

Toegevoegd op by admin

Welkom bij spankathon!

Naar aanleiding van een artikel over een nieuwe sport in Rusland sloeg mijn fantasie op hol en is onderstaande ontstaan.

Welkom bij spankathon! Deze spannende, aantrekkelijke en fysiek uitdagende kijkerssport is nog relatief nieuw. Daarom zullen we de spelregels even toelichten. De opbouw van de regels is soortgelijk aan die van het voetbal, de invulling is, zoals u kunt zien, volledig anders. Omdat de sport zijn oorsprong kent in Engelse kostscholen, zijn enkele termen in het Engels in de spelregels opgenomen. Na de term is een uitleg in het Nederlands toegevoegd.

Het speelveld

Het speelveld is betrekkelijk eenvoudig op te stellen. Het bestaat uit twee horizontale stokken of bars, geplaatst op 70 tot 120 centimeter hoogte, bij voorkeur afgestemd op de heuphoogte van de deelnemer. De breedte is tussen de 60 centimeter en 150 centimeter. Hieronder is een voorbeeld van een professionele bar te zien.

Een officiële bar voor wedstrijden

Deze bars worden drie meter uit elkaar geplaatst. De bars worden parallel opgesteld. Op 80 centimeter van de bar wordt op de vloer een streep getekend. Houd er rekening mee dat er aan beide kanten van de bar ongeveer anderhalve meter ruimte nodig is, zonder dat dit afgebakend hoeft te worden. Bij professionele wedstrijden wordt een vak van vijf bij vijf meter afgetekend om het publiek op afstand te houden. Alleen de deelnemers en de scheidsrechter mogen zich in dit vak bevinden. In het verlengde van de beide bars, precies halverwege, bevindt zich een vak van een meter bij een meter waarin de coaches van de deelnemers plaats kunnen nemen.

Bij officiële wedstrijden zijn er camera’s aanwezig voor de registratie. Daarnaast is er, ergens in het speelveld, een knop. Deze doet niets, maar er staat uitdrukkelijk op dat hier niet op gedrukt mag worden!

De spelers

Het spel wordt gespeeld door twee spelers. In eerste instantie is de sport alleen open voor spelers van het vrouwelijk geslacht. Onder publieke druk is de ISA (International Spankathon Association) in de weer met het openstellen van de sport voor alle geslachten. Hierbij wordt tevens gekeken naar een genderpositieve manier om de spelregels te formuleren.

Het slagveld

Het slagveld is de naam die binnen spankathon gebruikt wordt voor de billen van de deelnemers. Hierbij worden de volgende begrippen gehanteerd:

  • De billen, verdeeld in een linker- en rechterbil. De bovenkant wordt gemeten vanaf het einde van het stuitje, de onderkant vanaf de voelbare overgangslijn tussen dijbeen en zitvlees.
  • De bilspleet, de scheiding tussen beide billen.
  • De sit spots, de onderkant van de billen waarop de deelnemer zit.
  • De dijbenen, specifiek de achterkant van de dijbenen. Er mag geslagen worden tot vijf centimeter onder de overgang naar de billen. Echter, niet meer dan 25% van de klappen per ronde mogen hier geplaatst worden.
Het slagveld, met de billen in lichtroze, de toegestane vlakken van de dijbenen in donkerroze en de sit spots in rood.

Positie

Een deelnemer neemt plaats met de neus van de voeten tegen de streep. Met beide handen wordt de bar beetgepakt. De benen moeten hierbij in een hoek van 90 graden met de grond worden geplaatst. De noodzakelijke buiging om de bar vast te kunnen nemen zit in de heupen. De benen worden ongeveer vijftien centimeter uit elkaar geplaatst.

Kleding

Voor spankaton gelden specifieke kledingvoorschriften, met name voor de onderkleding. De bovenkleding is relatief vrij te kiezen. Er mogen geen handschoenen of juwelen aan de hand gedragen worden en de mouwen van de bovenkleding mogen niet voorbij de pols uitsteken. Tevens mag de onderkant van de bovenkleding niet tot onder het begin van de string uitkomen.

De billen moeten volledig onbedekt zijn. Ter bescherming van de goede zeden dient een string gedragen te worden. Deze string mag niet meer dan het stuitje bedekken. In totaal mag niet meer dan 10% van het biloppervlak bedekt worden. De sit spots moeten volledig vrij zijn.

Voorbeeld van een string met maximale bedekking

De benen mogen bedekt worden, maar enkel tot een hoogte van maximaal tien centimeter onder het begin van de billen. Tot slot zijn stevige schoenen aangeraden, maar mag de schoenbasis niet breder zijn dan twee centimeter van de rand van de voet in elke richting, om een oneerlijk voordeel in stabiliteit te voorkomen.

De scheidsrechter

De taak van de scheidsrechter is het begeleiden van de wedstrijd. De taken van de scheidsrechter bestaan uit:

  • Het aankondigen van het begin en einde van elke ronde.
  • Het toekennen van de overwinning.
  • Het bijhouden van de tijd.
  • Het bijhouden, aankondigen en noteren van de score.
  • Het bepalen van de geluidssterkte van uitroepen.
  • Het controleren van de wedstrijdkleding.
  • Het controleren van de instrumenten.
  • Het controleren van de positie.
  • Het aanpassen van de wedstrijdkleding wanneer deze niet voldoet.
  • Het toekennen van straffen.
  • Het beoordelen van het safeword.

De scheidsrechter mag vrij rondlopen om de wedstrijd te beoordelen, maar beschikt ook over een houten stoel zonder armleuningen.

Overige officials

Tijdens amateurwedstrijden worden alle taken door de scheidsrechter zelf vervuld. Tijdens officiële wedstrijden en kampioenschappen worden enkele taken door aanvullende officials vervuld. Het gaat hierbij om:

  • Scoreteller: deze official houdt de score bij, zowel binnen de ronde als van de wedstrijd.
  • Geluidsmeter: deze official houdt het geluidsniveau bij. Bij toernooiwedstrijden mag dit niet op oor worden geschat, maar dient een decibelmeter gebruikt te worden.
  • Tijdhandshaver: deze official houdt bij of de deelnemers binnen de tijd in positie staan en een klap uitdelen.

De spelregelcommissie bestaat, begrijpelijk, uit oude, dominante mannen. Daar zij huiverig zijn voor de inzet van een videoscheidsrechter, is het nog niet mogelijk om gebruik te maken van instant replay.

Instrumenten

De populariteit van het voetbal is mede bepaald doordat het goedkoop is om te spelen. Om spankathon toegankelijk te houden, is ervoor gekozen de instrumenten simpel te houden. De volgende instrumenten worden gebruikt:

  • De hand van de deelnemer, zonder juwelen of bedekking.
  • Een haarborstel, van hout. Deze mag vierkant of ovaal zijn, afgevlakt of gerond. Het handvat mag ten hoogste tien centimeter in lengte zijn. De kop mag ten hoogste acht centimeter breed en twaalf centimeter hoog zijn. Er mag alleen met de kant zonder borstelharen geslagen worden.
  • Een riem, van leer, ten hoogste vijf centimeter breed, zeven millimeter dik en met een omtrek van 105 centimeter. De riem moet dubbelgevouwen worden, zodat het uiteinde en de gesp samengenomen worden en er met de gevormde lus geslagen kan worden.
  • Een cane, van rattan. Ten hoogste negen millimeter dik en ten hoogste 95 centimeter lang. De cane wordt vooraf gecontroleerd op onvolkomenheden.

Daarnaast hanteert de scheidsrechter nog twee instrumenten voor het uitdelen van straffen:

  • De leren paddle, een kleine, ovalen, leren paddle van ten hoogste vijftien centimeter hoog en tien centimeter breed.
  • Een badborstel, met een kop va maximaal tien centimeter breed en vijftien centimeter hoog, en een steel van maximaal 40, maar tenminste 20 centimeter.

Duur van de wedstrijd

De wedstrijd bestaat uit maximaal twaalf rondes van elk maximaal 20 klappen. Een deelnemer mag ten allen tijde opgeven. Hierbij mag een ronde worden opgegeven, of de hele wedstrijd, waarna de andere deelnemer tot winnaar zal worden uitgeroepen. Het opgeven van een ronde of wedstrijd kan door middel van het roepen van het safeword, waarna duidelijk kan worden gemaakt welke van de twee opties gekozen wordt. Het safeword is ‘xylofoon’, gekozen omdat de kans klein is dat dit per ongeluk tijdens het spel geuit wordt.

Een ronde wordt gespeeld door beide deelnemers, die elk om beurt een klap op de billen van de tegenstander uitdelen. Voor elke klap kunnen punten worden toegekend (later toegelicht). De deelnemer met de meeste punten aan het einde van een ronde wint de ronde. Wanneer er een gelijkstand is aan het einde van de ronde, volgt een sudden-death waarbij er per beurt een score wordt bepaald. Wanneer een van de deelnemers in de beurt hoger scoort dan de tegenstander, wint deze de wedstrijd.

Wanneer elk van de deelnemers zes rondes heeft gewonnen, volgt een sudden-death waarbij elk van de deelnemers een instrument naar keuze hanteert en er per beurt een score wordt bepaald. De score met de hand wordt met vier vermenigvuldigd, met de riem en de haarborstel elk met twee en die met de cane met één. Wanneer een van de deelnemers in de beurt hoger scoort dan de tegenstander, wint deze de wedstrijd.

Voor elke klap heeft een ontvangende deelnemer ten hoogste tien seconden om de juiste positie aan te nemen. De uitdelende deelnemer heeft daarna vijftien seconden voor het uitdelen van de klap. Wanneer de tijd wordt overtreden, wordt de maximale score voor de klap toegekend aan de tegenstander van de overtreder. Wel zal de klap nog worden uitgedeeld om te voorkomen dat expres de tijdsgrens wordt overschreden.

Rondes worden gespeeld met verschillende instrumenten. De indeling is als volgt:

  • Ronde 1-5: de hand.
  • Ronde 6-8: de riem
  • Ronde 9-11: de haarborstel
  • Ronde 12: de cane

Scoretelling

Per klap worden punten toegekend. De toegekende punten zijn als volgt bepaald:

  • Geen reactie: 0 punten.
  • Vocale reactie boven 30 maar onder 50 decibel: 1 punt.
  • Vocale reactie boven 50 maar onder 80 decibel: 2 punten.
  • Vocale reactie boven 80 decibel: 3 punten.
  • Loslaten bar: 1 punt per hand.
  • Aanraken billen: 2 punten per hand, toegekend bovenop de punten voor het loslaten.
  • Voeten van de grond: 1 punt per voet, plus een bonuspunt wanneer beide voeten gelijktijdig de grond verlaten.
  • Door de knieën buigen, kniehoek groter dan dertig graden: 1 punt.
  • Tranen: 10 punten, maximaal 1x per ronde toe te kennen. Deze punten tellen niet mee voor een specifieke beurt, tenzij dit in een sudden-death-ronde gebeurt.

Punten worden cumulatief gescoord. Laat een deelnemer de bar los met een hand en schreeuwt zij ‘auw!’ met 75 decibel, verdient de uitdelende deelnemer 1 + 2 = 3 punten. Stamt de deelnemer met een voet op de grond, om vervolgens door de knieën te buigen en met twee handen over de billen te wrijven, scoort de uitdelende deelnemer 1 + 1 + 2 (loslaten) + 4 (aanraken billen) = 8 punten.

Straffen

Wanneer een deelnemer een overtreding begaat, dient de scheidsrechter straffen uit te delen. De volgende straffen zijn mogelijk:

  • Minor: een pak slaag van 20 klappen met de leren paddle.
  • Major: een pak slaag van 50 klappen met de badborstel.
  • Diskwalificatie: het uitsluiten van een deelnemer.
  • Soaping: het uitzepen van de mond voor tenminste een minuut.

De fysieke straffen, minor en major, deelt de scheidsrechter zittend op de stoel uit. De overtredende deelnemer neemt plaats over zijn  schoot. Wanneer een deelnemer niet goed meewerkt, kan een straf worden uitgebreid naar discretie van de scheidsrechter, tot maximaal het dubbele aantal klappen. Wanneer de medewerking uitblijft, volgt diskwalificatie.

De volgende overtredingen worden door de scheidsrechter bestraft met een minor:

  • Doubling: een deelnemer slaat wanneer het niet haar beurt is.
  • Dawdling: een deelnemer overtreedt herhaaldelijk, of opzettelijk, de tijdsregels.
  • Flinching: een deelnemer verlaat de positie vlak voor een klap landt.
  • Thighing: een deelnemer laat meer dan 25% van de klappen op de bovenkant van de dijbenen landen.
  • Covering: de kleren van een deelnemer bedekken toch de billen, bijvoorbeeld wanneer een shirt dat te lang is en niet goed werd vastgezet, naar beneden valt.
  • Protecting: Een deelnemer gebruikt de handen om de billen te beschermen. Aangezien dit een combinatie is van flinching en covering, wordt dit bestraft met een double minor.
  • Arguing: een deelnemer protesteert te lang tegen een genomen beslissing.
  • Taunting: een deelnemer behandelt de tegenstander, de coaches of het publiek op ongepaste of respectloze wijze.
  • Bratting: overig plagerig gedrag van een deelnemer.

De volgende overtredingen worden bestraft met een major:

  • Upping: een deelnemer slaat boven de billen. De major wordt gevolgd door een diskwalificatie.
  • Wrapping: een deelnemer laat de riem of cane te ver op de billen landen, waardoor deze om de heupen slaat. Bij een tweede overtreding volgt diskwalificatie.
  • Kneeing: een deelnemer slaat te laag, onder de vijf centimeter toegestaan dij-oppervlak.
  • Disrespecting: een deelnemer benadert de officials op ongepaste of respectloze wijze.
  • Pushing: de deelnemer drukt op de knop, terwijl uitdrukkelijk is duidelijk gemaakt dat dit niet de bedoeling is!
  • Uncooperating: een deelnemer weigert de straf te ondergaan. Wanneer zij tot de orde is geroepen en alsnog weigert haar staf te ondergaan, volgt diskwalificatie.

De volgende overtredingen worden bestraft met een soaping:

  • Cursing: herhaaldelijk en onbetamelijk vloeken.

Na het uitdelen van een straf heeft een deelnemer dertig seconden om de juiste positie aan te nemen of de klap uit te delen.

Tot slot

Op hoog niveau presteren in spankathon vereist veel training en discipline. Daarom zijn deelnemers altijd op zoek naar geschikte trainers voor het handhaven van de discipline en het stalen van de billen, en naar sparring partners om het slaan op te oefenen. Ben je geïnteresseerd? Neem dan contact op met de nationale bond. Dit is tevens het contactadres voor kaartjes voor de interlands. De eerstvolgende interland tegen het eliteteam uit de Verenigde Staten, de Paddled Bottoms, staat voor 11 maart gepland.

Toegevoegd op by admin

Welke term gebruik je graag voor ‘het’?

Er zijn heel veel manieren om het, een pak slaag, billenkoek, nou ja, hoe je het wil noemen, kunt omschrijven. Niet elke manier heeft dezelfde ‘klik’ in je hoofd. Van sommige termen gaan de eerste haren op je arm al overeind staan, andere zijn gewoon heel ongemakkelijk. Wat zijn jouw favoriete termen?

Welke termen voor 'het' gebruik je het liefst? (1 tot 3 antwoorden mogelijk)
188 stemmen · 433 antwoorden
Stem nu!Het verdict
Toegevoegd op by admin

Ignis Mutatres (11, slot)

Het is laat als Rachel de oefenruimte uitkomt. Samen met haar trainer heeft zij de eerste
opzet van haar afstudeerdans doorgenomen. Snel neemt ze nog even een douche voordat
ze naar huis gaat.
Als ze thuiskomt is ze verbaasd dat Daniël niet reageert op haar groet. Snel loopt ze naar de
woonkamer. Daar zit Daniël in een stoel en kijkt haar doordringend aan.
‘Wat is er?’
‘Weet je dat niet?’
Rachel laat alles snel haar gedachten passeren, maar ze kan niet bedenken wat er kan zijn.
De spanning zit haar hoog. Waarom doet hij zo?
‘Wat bedoel je nou?’
Hij staat op en loopt naar haar toe. ‘Totdat het eten wordt bezorgd ga jij in de hoek staan.’
Er springen tranen in haar ogen. ‘Maar waarom?’
Hij geeft haar een harde tik die extra resoneert door haar dansbroek. ‘Denk daar maar goed
over na.’
Verbeeldt ze zich het of was daar even een glimlach op zijn gezicht? Vertwijfeld loopt ze
naar de hoek waar ze wat onwennig blijft staan. Haar hersens draaien overuren. Wat kan er
zijn? Is ze iets vergeten? Heeft ze iets gedaan? Er gaat nog geen lampje branden.
Het lijkt een eeuwigheid te duren voor de deurbel gaat. Rachel hoort hoe Daniël het eten
aanpakt en de bezorger een fijne avond wenst. Gespannen luistert ze naar de geluiden
achter haar. Ze hoort dat hij de tafel dekt.
‘Draai je om.’
Als ze zich omdraait ziet zij dat hij een fles champagne vasthoudt en er staat een grote grijns
op zijn gezicht. Verward kijkt ze naar het tafereel. Dan valt haar oog op de brief die op tafel
ligt. Ze herkent het logo van de uitgeverij. Haar hart maakt een sprongetje van vreugde.
‘Niet! Echt! is het gelukt?’ Roept ze enthousiast.
Daniël knikt. Ze gilt en rent op hem af. Hij houdt haar stevig vast. Ze maakt zich los uit zijn
greep en wijst naar de fles. ‘Die hebben we wel verdiend.’
Daniël lacht. ‘Jij hebt nog wel meer verdient. Zomaar achter mijn rug om mijn manuscript
rondsturen wat nog niet af is vraagt natuurlijk om maatregelen.’
Zijn ogen glimmen. Rachel krijgt kriebels in haar buik. Wat er ook komen gaat het is het
allemaal waard. Als de uitgever geïnteresseerd is heeft ze daar best zere billen voor over.
‘Wat staat er? Wat willen ze? Heb je al iemand gesproken?’
Daniël lacht. ‘Er staat dat hij op ongebruikelijke wijze wat fragmenten heeft ontvangen. Dat
hij normaal niet ingaat op dit soort acties, maar dat hij geboeid raakte door wat hij las. Dat hij
hoopt dat ik onderhand meer geschreven heb en dat hij het wil uitgeven. Hij wil erover
praten dus ik heb volgende week een afspraak.’
Rachel klapt in haar handen. ‘Laat die champagne maar knallen!’
‘Och meisje er gaat nog veel meer knallen vandaag.’
Er stijgen honderd vlinders op in haar buik. Er klinkt een harde knal. ‘Maar eerst vieren wat
er te vieren valt.’
Rachel zit onderuitgezakt op de bank. Het eten was heerlijk. De sfeer is goed. Daniël komt
naast haar zitten. ‘Rachie meisje.’
Het blijft even stil. ‘Nu heeft het goed uitgepakt, maar wat nou als het niet zo goed had
uitgepakt?’
Rachel gaat wat meer rechtop zitten en haalt haar schouders op. ‘Dat hadden we dan wel
weer gezien.’
Daniël kijkt haar doordringend aan. ‘Nee meisje zo makkelijk kom je er niet mee weg. Eerst
voelde ik me namelijk niet zo goed toen ik de brief las. Dit is niet mijn manier. Nu komt er
druk op te staan. Druk om het af te maken. Er zit niet alleen tijd in mijn verhaal, nee ook heel
veel gevoel. Dat heb jij zomaar de wereld in gegooid zonder met mij te overleggen.’
‘Maar je wil toch graag dat het uitgegeven wordt? De redactie wil je achter je laten om
volledig te kunnen leven van jouw gave om prachtige verhalen te schrijven. Daar heb ik
gewoon wat bij geholpen. Jij hebt mij geholpen en nu help ik jou. Jij gaat het afmaken en
daar geef ik je alle ruimte voor die je nodig hebt.’
‘Daar gaat het niet om je snapt het niet. Je hebt het toch gelezen dan weet je…’
‘Nee.’
Er valt een stilte. ‘Nee? Je hebt het niet gelezen?’
‘Nee ik geloof in jou dus ik lees het pas als er een kaft omheen zit en er duizenden
exemplaren in de winkel liggen. Want dat gaat gebeuren!’
Daniël is perplex. Rachel staat op en laat haar strakke dansbroek zakken tot net boven haar
knieën. Zonder oogcontact te maken doet zij ook haar slipje omlaag. Voorzichtig buigt ze
over zijn schoot. ‘Je bent in de war en je bent zowel boos op me als dat je me dankbaar
bent. Leef je uit. Het zal je opluchten.’
Het duurt even voor er wat gebeurt. Daniël legt zijn hand op haar billen. Zacht streelt hij haar
huid. Hij overdenkt haar woorden. Hij is inderdaad in de war. Toen hij een tijdje terug had
gezien dat zij het document geopend had was hij overtuigd dat ze het gelezen had. Als het
echt zo gaat zoals zij voorspelt dan is hij haar eeuwig dankbaar, maar het blijft een feit dat zij
dit alles heeft gedaan zonder overleg. Dat moet uit de lucht. Hij heft zijn hand op en laat hem
hard op haar billen neerkomen. Verschrikt knijpt ze haar billen samen. Hij wacht tot ze weer
ontspant. Dan laat hij weer een harde tik op haar billen neerkomen. Dit ritueeltje laat hij
voortduren. Zo zit er steeds een flinke pauze tussen de klappen. Rachel probeert zo goed
als mogelijk te ontspannen. Het voelt als haar plicht om zo gehoorzaam mogelijk het pak
slaag te ondergaan. Hij beslist wanneer het klaar is, pas dan wil zij opgeven.
Het lijkt een eeuwigheid te duren. De pauzes duren ook steeds langer, want Rachel heeft
langer nodig om te herstellen van de pijn. Ze voelt zijn emotie door de klappen en dat doet
haar goed. Ze voelt zich meer dan ooit met hem verbonden.
Plotseling verhoogt hij het tempo. Er zit nauwelijks pauze tussen en het lukt Rachel niet zich
te herstellen. Wanhopig probeert ze stil te blijven liggen. Als hij stopt ligt ze te vechten tegen
de tranen. Hij pakt haar bij haar pols beet en helpt haar overeind. Ze probeert zijn blik te
vangen, maar hij laat het niet toe. Hij neemt haar mee naar de stoel en laat haar over de
armleuning liggen. Hij loopt even weg. Rachel haalt een paar keer diep adem.
Onvoorstelbaar dat hun relatie zo’n wending genomen heeft waarbij ze beide weer naar de
toekomst durven te kijken. Dat een pak slaag zo helend kan werken.
Daniël haalt haar terug uit haar gepeins. ‘Je hebt gelijk. Het lucht op. Maar ik ben nog niet
klaar. Wij zijn nog niet klaar.’
Rachel snapt wat hij bedoelt, maar ze wil zich niet overgeven totdat hij klaar is. Diep van
binnen weet ze dat hij haar tot overgave gaat brengen. Toch verzet ze zich er nog tegen.
Als ze de houten paddle voelt rusten op haar billen weet ze dat ze de strijd verloren heeft.
De eerste, harde klap geeft haar een scherpe pijn. De tranen schieten in haar ogen. Hij laat
haar geen keus. De klappen blijven in rap tempo neerdalen. Bij de dertig raakt ze de tel
kwijt. De tranen stromen over haar wangen.
Het laatste beetje trots ebt weg. ‘Stop alsjeblieft. Stop.’
De laatste tik beneemt haar de adem. De paddle landt met een harde klap op de vloer. Hij tilt
haar op. Zij sluit haar benen om zijn lichaam en duikt weg in zijn armen. Hij neemt haar mee
naar de slaapkamer en gooit haar op het bed. Ze gilt verschrikt als haar billen contact maken
met het matras. Hij ontdoet zich van wat overtollige kledingstukken en drukt zichzelf op haar.
De seks is vurig, passievol, wild en buitengewoon lekker.
Rachel en Daniël kijken elkaar aan. Ondanks de uitgelopen mascara en haar dromerige pas
geneukte gezichtsuitdrukking is Rachel voor Daniël de mooiste vrouw van de wereld.
‘Dat was een bijzondere ervaring.’ Fluistert Daniël.
‘Het was nodig.’ Antwoordt Rachel.
Uitgeput van alle emoties vallen ze niet veel later in slaap.
Zes maanden later……
Rachel knijpt hem enthousiast in zijn arm. ‘Hier ga jij dus je volgende bestseller schrijven.’
Zegt ze als ze de laatste doos in de werkkamer van hun nieuwe huis zet.
Daniël lacht. Hij pakt haar vast en drukt een zoen op haar lippen. ‘En hier ga jij nog vaak een
pak op je billen krijgen meisje.’
Rachel krijgt er een kleur van. Daniël schuift de stoel naar achter en gaat zitten. Hij gebaart
haar op zijn schoot te komen zitten.
‘Wie had dat ooit gedacht. Jij succesvol choreografe en ik heb het best verkochte boek van
het jaar geschreven.’
‘Dat was wel te verwachten.’ Antwoordt Rachel. ‘Alleen dat we dat samen zouden bereiken
had ik niet meer verwacht.’
Daniël zucht diep. ‘Gelukkig hebben we het samen gered. Ik zou niet zonder je kunnen
leven.’
Rachel kruipt dicht tegen hem aan. ‘Kom, we kunnen Philip en Lotte niet alles laten
sjouwen.’
‘Natuurlijk wel.’ Lacht Rachel.
Daniël geeft haar een flinke tik op haar billen. ‘Wacht maar jij bent vanavond aan de beurt.’
‘Nee joh dan ben je veel te moe ouwe.’
Daniël grijnst gevaarlijk. ‘Ik zou maar heel hard gaan rennen als ik jou was.’
Einde.

Toegevoegd op by admin

Keuzes (72)

“Ik wil liever gaan, Paul,” zeg je met een iets hardere ondertoon dan je bedoeld had. Om verdere opmerkingen te ontlopen loop je naar de gang om je jas aan te trekken. Bij terugkomst reik je Paul zijn jas aan. “Euh, nou ja, het wordt inderdaad ook wel wat laat,” stamelt Michiel, enigszins verrast. Tessa kijkt je vragend aan. Wanneer je haar blik niet beantwoordt, geeft ze je een knuffel en strijkt je door je haar. Paul staat nog wat te kletsen, maar je trekt hem aan zijn jas. Een beetje gehaast gaan jullie richting de auto.

“Nou, dat was gezellig toch, liefje?” probeert Paul wanneer jullie eenmaal rijden. Je zwijgt. “Wat is er, je bent zo stil? En je wilde zo snel weg. Voel je je niet lekker?” Meer stilte. “Was je een beetje onder de indruk van het pak slaag van Tessa?” probeert Paul nog. Wanneer hij weer geen antwoord krijgt, heeft hij er duidelijk genoeg van. “Er is in elk geval iets en als we straks thuis zijn, ga jij haarfijn uitleggen wat.” Hij klinkt geïrriteerd, maar het maakt niet veel meer uit. Je voelt je toch al miserabel. De rest van de autorit verloopt in doodse stilte.

“Zo, jas uit, zitten en praten,” bepaalt Paul zodra de voordeur achter jullie dichtslaat. Wanneer jullie beide zitten, kijkt Paul je eerst lang aan. “Wat is er nu precies aan de hand, Irene? Het was toch gezellig?” Je kijkt op en wil wat zeggen, maar de stem stokt in je keel. Je voelt hoe een traan langzaam over je wang naar beneden rolt. Paul zucht. “Kan het zijn dat je je soms schuldig voelt, omdat je toch wel een aandeel had in jullie dwaze autorit en Tessa nu de enige is die gestraft is?” Met je ogen op het laminaat gericht knik je. “Goed, laten we daar maar wat aan doen. Ga de badborstel maar even halen.” Je kijkt op, maar de blik van Paul duldt geen tegenspraak. En, nu je erover nadenkt, misschien is het ook wel de juiste keus.

“Broek en ondergoed mogen uit,” geeft Paul aan wanneer je hem de badborstel overhandigt. Je volgt de aanwijzing op en neemt zijn hand, waarmee hij je over zijn schoot begeleidt. Dan voel je het koude hout tegen je billen. Heel even vraag je je af of dit wel een goed idee is, dat je niet gewoon op moet springen en moet zeggen dat je geen schuld had en dat het zo wel goed is. Diep vanbinnen fluistert echter een stemmetje dat dit precies is wat je nu nodig hebt en dat je niks minder verdient dan dit helse instrument. “Meisje, ik weet dat je dit even nodig hebt. Je hebt je vriendin in de steek gelaten en dat doet pijn. Ik ben trots op je, maar zorg dat je de volgende keer direct eerlijk bent. Ga je dat doen?” “Ja, Paul,” zeg je met schorre stem. Je voelt alweer een traan prikken.

“Goed,” zegt Paul dan, ten teken dat hij gaat beginnen. Hij haalt hard uit en het geluid knalt door de kamer. Shit, wat doet dit veel pijn. Paul laat het effect rustig op je inwerken, voor hij een soortgelijke klap op de andere bil geeft. Weer een lange pauze. Zo bewerkt hij, uiterst langzaam, je hele achterwerk. Elke klap voel je branden en diep doordringen in je spieren. Wanneer de plekken elkaar overlappen, lijkt de pijn meer dan te verdubbelen. Een voor een biggelen er nu tranen naar beneden. Dan legt Paul zijn hand in je rug. “We zijn bijna klaar. Nu nog even een paar goede klappen, zodat je jezelf kunt vergeven. Geef me je hand maar.”

Je weet wat gaat komen, toch doe je wat hij zegt. Je geeft hem je hand, die direct op je rug wordt vastgepind. Ook neemt hij je over één knie, terwijl hij met zijn andere been jouw benen vastzet. Heel voorzichtig trekt hij je aan je hand iets naar beneden, zodat je billen, het hoogste punt van je lichaam, nog wat verder uitsteken. “Je kunt het, meisje,” zegt Paul. Dan begint hij te slaan, hard, snel. Al je spieren spannen zich aan en je zet je schrap tegen het lijf van Paul, dat geen krimp geeft. In een hoog tempo wordt elk plekje van je billen geraakt. De pijn is onbeschrijfelijk. Je hapt naar adem, je slaakt hoge kreten en uiteindelijk laat je los. Dan houdt Paul op met slaan. Slap lig je over zijn schoot en laat je de tranen de vrije loop.

Na een paar minuten helpt Paul je overeind. Je snikken zijn inmiddels gestopt. In één beweging neemt hij je in een stevige omhelzing. “Goed gedaan, liefje,” blijf hij zachtjes herhalen. Wanneer je helemaal tot rust gekomen bent, laat je los. Je geeft Paul een flinke zoen, veegt het laatste snot weg en probeert weer te lachen. “Laat ik die broek maar uithouden, die heb ik niet nodig.” Je pakt je broek op en loopt naar de slaapkamer. Je voelt even aan je billen, die flink gezwollen zijn. Met de telefoon maak je een paar foto’s in de grote spiegel om je billen wat beter te inspecteren. Wat een slagveld! Gemeen rode en beurse plekken staan over je hele billen. Dit zul je nog wel een aantal dagen voelen …

Eenmaal in bed besluit je Tessa nog even te appen. “Hey, ben je nog wakker?” Dat is ze inderdaad. “Het spijt me dat ik jou alleen voor de straf heb laten opdraaien. Ik voelde me best schuldig.” “Dat dacht ik al ;)” antwoordt Tessa. “Voelde?” vraagt ze daarna. Je stuurt haar de foto’s die je zojuist genomen hebt. “Jezus, wat gemeen van Paul! Dat ziet er echt erg uit!” “Mja, gemeen, maar ’t voelt wel beter,” geef je toe. Tessa steekt een duim om. “Voorlopig even niet naar het strand!” Nee, dat lijkt je nu ook.

Naar het hoofdmenu

    Toegevoegd op by admin

    Keuzes (71)

    “We kunnen nog wel even blijven,” zeg je zonder veel enthousiasme. “Ha, gezellig!” zegt Michiel. De wijn wordt geschonken en Tessa zet wat hapjes op tafel. Het is gezellig. Tenminste, voor de andere drie, want je krijgt geen hap door je keel. Na een paar minuten krijgt Paul het ook door. “Irene, wat is er toch, je bent zo stil?” Je weet nog steeds niets uit te brengen. Tessa geeft je een medelevende blik en pakt je hand vast. “Volgens mij voelt ze zich een beetje schuldig omdat ik als enige straf heb gekregen voor die inhaalactie en ze toch ergens vindt dat ze zelf aan de situatie heeft bijgedragen.” Je weet nog steeds niks te zeggen, wat door kan gaan voor een bekentenis. “Ik zie het, dank je Tessa,” zegt Paul. Dan tilt hij je kin op en kijkt hij je strak aan. “Kom jij even met me mee?”

    Gedwee volg je hem richting dezelfde hoek waarin Tessa niet lang hiervoor nog stond. “Billen bloot, benen een stukje uit elkaar en handen op je hoofd,” beveelt Paul. Je doet wat hij zegt en dan sta je daar. Je voelt je ontzettend klein, zelfs al voor Paul aan zijn preek begint. “Tessa opjutten in de auto was niet slim en zelfs kinderachtig, maar je hebt gelijk, ik vind dat de bestuurder verantwoordelijk is. Dat je Tessa volledig de schuld geeft, zonder ook maar een moment naar jezelf te kijken, is wel ernstig. Ik ben blij dat je toch wel enig schuldgevoel kreeg, nadat zag hoe je vriendin er zo van langs kreeg, maar volgens mij heb je zelf ook een lesje nodig. Neem maar plaats over de bank.”

    Je gaat over de bank liggen en staart naar de zitting. Wat zal Paul in gedachten hebben? Dan hoor je het, het gemene zoeven van de cane. “Ik zal het bij een korte straf houden. Je krijgt, net als Tessa, zes slagen met de cane.” Shit, zonder opwarming? Je wil je bijna aanmelden voor een extra pak slaag, maar besluit toch te blijven liggen. Zes slagen, je kunt het. Een slag, en je moet er nog maar 5. Twee slagen, en je bent bijna op de helft. Kleine stukjes, je kunt het. Dan suist de cane door de lucht en voel je een gloeiende streep over je billen. Direct schreeuwen je hersenen: “Nee, je kunt het niet, dit is gekkenwerk!” Gelukkig neemt de pijn dan iets af en krijg je jezelf weer onder controle. Lang heb je niet om na te denken over het psychologische effect van een enkele slag, want Paul laat de volgende alweer landen. Owww, wat een rotding is het ook!

    Bij de derde slag stamp je hard met je voet op de grond om de ergste golf van pijn af te schudden. “Irene, blijven staan,” zegt Paul streng. Ja, probeer jij maar eens te blijven staan wanneer iemand keihard met een stok tegen je billen mept, denk je. Uit ervaring weet je dat het niet verstandig is om zulke dingen te zeggen. Dan voel je Paul zachtjes met de cane tegen je bovenbenen tikken. “Nee!” roep je uit. “Jawel, en als je niet meewerkt, komen er gewoon slagen bij.” Paul maakt direct duidelijk dat hij niet op tegenspraak zit te wachten en haalt hard uit. “Owowowow!” roep je uit als je de cane in het vlees bovenaan je dijen voelt bijten. “Blijven staan!” geeft Paul aan. Hij tikt nogmaals, onderaan de billen. Je zet je schrap. De vijfde slag landt en je knijpt je ogen dicht. Net op het hoogtepunt van de pijnopbouw, landt de zesde slag al. Je piept het uit en vliegt met beide handen naar je billen. “Handen weg! Anders beginnen we opnieuw!” Zo langzaam als je durft haal je je handen weg. Je billen lijken wel te stralen van pijn, maar je hebt het gered. Wanneer het mag, kom je opgelucht overeind.

    Tessa loopt direct naar je toe en geeft je een dikke knuffel. “Goed gedaan hoor! En eerlijk gezegd, een klein beetje straf had je volgens mij ook wel verdiend.” Je kijkt op. “Een klein beetje? Dit is wel meer dan een klein beetje hoor!” Dan zie je Tessa lachen met een twinkeling in haar ogen, en je begint zelf ook te lachen. “Zo, dames, helemaal opgelost. Nog een beetje wijn?” stelt Michiel voor. Nou, dat gaat er wel in. Houterig en voorzichtig neem je plaats op de stoel. “Doe mij maar een glaasje, hoor!”

    Naar het hoofdmenu