Een instrument dat elke D altijd bij de hand heeft (pun intended), is zijn of haar hand. Waar je ook bent, een paar snelle klappen ter correctie behoren steeds tot de mogelijkheden. Zelfs in het openbaar kun je even een rustig hoekje zoeken voor een paar snelle klappen over de kledij heen. Of zonder kleding, dat werkt ook prima tenslotte, al wordt dat en plein public misschien minder op prijs gesteld.

Maar uiteraard kan de hand ook gebruikt worden voor het uitgebreidere werk. Door kleding heen zul je er als spankee namelijk niet zo heel veel van voelen, dan telt vooral het schokeffect omdat je op een onverwacht moment tot de orde geroepen wordt. Daarnaast kun je als spanker de effecten ook minder goed zien, en ook vooral minder goed inschatten. Een pak slaag met de hand is namelijk uitermate geschikt om elkaar beter te leren kennen. Je kunt zien hoe iemand reageert, zowel qua verkleuren als wat betreft de pijn. De pijngrens van de een is niet de grens van de ander. Rustig aan beginnen kan zeker geen kwaad, harder kan altijd nog! Ook bij een pak slaag met de hand kunnen de billen blauw worden, zeker bij ongeoefende billen, en ook dat proces is beter in de gaten te houden op onbeklede billen.

De hand werkt dus het best op blote billen. Vingers gespreid, vingers samen, met een slappe pols of net met starre vingers … De mogelijkheden zijn eindeloos voor de D om mee te experimenteren. Sla je snel na elkaar of spreid je de klappen net en probeer je met elke klap zoveel mogelijk impact achter te laten? Om en om per bil, of een willekeurige verdeling (of de hel van elke spankee: alles op slechts één bil)? Wat in elk geval belangrijk is, is zorgen dat het minder pijn doet aan je eigen hand dan aan de billen van de persoon die geslagen wordt. Dat behoeft enige oefening. Over het algemeen helpt het om ontspannen te slaan, kracht te halen uit de onderarm en een polsbeweging en je eigen spieren niet te strak aan te spannen. Boven alles geldt: oefening baart kunst!

Heerlijk beeld ook als er op nog maagdelijk witte billen een vuurrode handafdruk met vijf duidelijk afgetekende vingers verschijnt … Hoe vaak kun je dit herhalen tot er geen herkenbare afdruk meer te zien is, maar alles egaal rood is geworden? Tijd om te gaan proberen!

Welke spankee krijgt er niet spontaan de rillingen als een broeksriem uit de lussen wordt getrokken en dat kenmerkende zoevende geluid door de kamer weerklinkt?

Veel D’s dragen standaard een riem en wij begrijpen heel goed waarom: je hebt hem zo in je handen als het gedrag van de spankee de spuigaten uitloopt en alleen al de actie van je riem los te maken bezorgt haar de kriebels en laat haar beseffen hoe laat het is (tijd voor straf). Een riem is mee te nemen zonder dat er iemand ooit nadenkt over de speciale functie voor spankos. Ook een riem mee op reis nemen is volkomen acceptabel. Neem deze wel even af wanneer je door de vliegveldcontrole gaat.

Riemen zijn er in allerlei soorten en maten. Je hebt stevige, dikke leren riemen, maar ook dunnere versies. Wel 10 cm breed (of breder) of slechts 2 cm smal. Echt of namaak leer. (Riemen uit stof bestaan ook, maar dat negeren we even, want daar heeft een spanko niets aan, tenzij om onwillige en tegenstribbelende spankees mee vast te binden misschien, maar dan wijken we af van het huidige onderwerp.)

Hoeveel pijn een riem doet, hangt af van de lengte van de dikte van het materiaal, de breedte van de riem en de lengte van het deel waarmee je slaat. Het meest gebruikelijk is om de riem eenmaal te plooien. Je slaat dan met de lus. Sla nooit met de gesp! Waar en hoe deze landt is onbetrouwbaar en daarnaast veroorzaakt een gesp een andere, vaak minder gewaardeerde soort pijn.

Het slaan met de riem heeft even oefening nodig. Wanneer de riem te ver landt, kan deze om de heup van de spankee heen slaan. In het engels heet dit “wrappen”. Dit gevoel is zeer onprettig en onwenselijk. Het is eenvoudig te voorkomen door wat minder breed te mikken. Meet een slag uit door het uiteinde op het midden van de verste bil te leggen, of misschien zelfs nog een klein beetje meer naar de bilspleet toe. Wanneer je slaat, zwiep je automatisch iets verder door en worden beide billen goed geraakt. Wanneer je twijfelt over wat nog onder de bil valt en wat niet, kun je dat nagaan door de spankee recht te laten staan en een denkbeeldige verticale lijn te tekenen vanaf het einde van de lijn die recht onder de bil loopt.

Een slag van de riem veroorzaakt een brandende pijn die relatief oppervlakkig is, al zal een zwaardere riem ook wel dieper doordringen en blauwe plekken veroorzaken. Op de blote billen zie je vaak een rode baan ontstaan. De roodheid neemt aanmerkelijk toe op plekken waar twee banen elkaar kruisen. De verst van de spanker afgelegen bil, dus de rechter bij rechtshandige spankers, zal het het zwaarst te verduren krijgen. Dit is, indien nodig, te compenseren door met de andere hand te slaan, of een techniek met de backhand te ontwikkelen. Oefen deze ook eerst, bijvoorbeeld op een kussen, voor je ermee op een gewillig slachtoffer slaat. Een laatste tip: een riem die te zacht geslagen wordt, is moeilijk te controleren en gaat vaak alle kanten uit. Zorg daarom voor voldoende vertrouwen om met een mooie zwaai te kunnen slaan. Zo doe je niet alleen jezelf, maar ook je spankingpartner een groot plezier.

Al met al is de riem dus een in het dagelijks leven onopvallend instrument waar zowel D’s als spankees het warm van krijgen, de ene al wat letterlijker dan de andere 😉

Nog zo’n klassieker onder de spankinginstrumenten is een goeie, ouwe, houten haarborstel. Met een plastic geval zul je niet ver komen, maar een stevige houten haarborstel, de klassieke ebbenhouten variant voorop, kan behoorlijk wat indruk achterlaten (letterlijk en figuurlijk!). Bovendien is dit een heel onschuldig lijkend instrument. Niemand zal zich afvragen waarom er een haarborstel op de kast ligt. Enkel D’s lijken niet door te hebben dat die bedoeld is om je haar mee te borstelen (het woord zegt het zelf, hoe moeilijk kan het zijn …). Dit betekent ook dat je het eenvoudig kunt meenemen op vakantie, zelfs op een vliegreis.

Een houten haarborstel is uitermate geschikt voor gebruik over de knie. Zorg dat je spankee netjes met haar billen in de lucht ligt, al dan niet met armen en benen vastgeklemd en neem de haarborstel erbij. Binnen de kortste keren zingt ze vast een toontje lager. Of toch met een andere tekst, vooral variaties op “auw oeh ai” in plaats van de brutale opmerkingen die haar in deze positie lieten belanden.

Een haarborstel heeft vaak een diepe, doordringende pijn die zich concentreert op één plek. Het is relatief eenvoudig om blauwe plekken te veroorzaken. Daar tegenover staat dat met klappen die voor de D als zacht en rustig voelen, gemaakt met een kleine, soepele, beweging met de pols, al een flink effect kan worden bereikt. Een haarborstel is ook geschikt voor de gevoelige sit spots en de bovenkant van de dijbenen, al is niet elke spankee het daar volledig mee eens. Bij een langdurig pak slaag kan het, afhankelijk van hoe de huid erop reageert, mogelijk zijn om blaren en schuurplekken te veroorzaken. We willen jullie niet afschrikken, maar let erop of dit effect wenselijk is.

Ook haarborstels zijn er in allerlei soorten en maten. Zoals gezegd laat je die uit plastic beter links liggen. Kies een haarborstel die uit 1 stuk hout bestaat (het zou niet de eerste keer zijn dat een haarborstel anders netjes in twee gespleten wordt, aube spreekt uit ervaring). Ook een te dunne borstel zal snel breken. Dik hout maakt uiteraard de meeste indruk, maar laat ook de meeste schade achter. Het is dus kwestie van het juiste evenwicht vinden, rekening houdend met de kwetsbaarheid van de huid van jouw spankee.

Verder zijn er ook qua vorm veel verschillen: rond, ovaal, rechthoekig … Noem maar op. In elk geval zoek je er best een uit waarvan het handvat prettig in de hand ligt. We zouden niet willen dat de poezelige pootjes van D blaren krijgen door het hanteren van een slaginstrument … Of splinters, stel je voor (hier spreekt Vorrion uit ervaring)!

En voor extra “vernedering” of ter herinnering is het altijd mogelijk om haar op te dragen om de dag nadien haar haar met net deze haarborstel te borstelen … Gemeen, maar erg effectief om kriebels in de buik te veroorzaken! En als ze niet luistert, is een stevig pak slaag eenvoudig uitgedeeld.

De cane, een instrument dat tot de verbeelding spreekt en vaak eens is langsgekomen in verhalen die als kind met rode oortjes zijn gelezen. Canes zijn lange, relatief dunne stokken die meestal worden gemaakt uit rotan, dezelfde rietsoort als waar ook meubels en manden mee gemaakt worden. Gebruik zeker geen canes van bamboe. Bamboe versplintert namelijk erg snel en dit kan voor ongewenste schade zorgen aan de huid

Er bestaan veel verschillende canes, maar allemaal hebben ze een aantal dingen gemeenschappelijk:

• Het zwiepende geluid als je ze door de lucht zwaait, waar elke spankee spontaan de rillingen van krijgt.

• De kenmerkende dubbele lijn (“tramsporen”) die achterblijft op de huid. Deze kan, zeker bij een dikke cane, vaak lang zichtbaar blijven.

• De diepe, stekende pijn die pas een paar seconden na de klap opkomt en die een tijdje erger en erger en erger wordt voor ze weer een beetje wegzakt. En als je pech hebt, komt net op dat moment de volgende slag op je billen neer …

Er bestaan gepelde en ongepelde canes. Bij gepelde canes werd de buitenkant van het riet eraf gepeld, zoals de naam zegt. Gepelde canes hebben daardoor minder oneffenheden dan ongepelde. Ze zijn ook soepeler. Ongepelde canes zijn een stuk stroever.

De dikte van de diameter varieert meestal van ongeveer 6 mm tot ongeveer 12 mm, al zullen er ook wel dikkere bestaan. Dunne canes branden vooral heel erg, ze veroorzaken een felle pijn. Dikkere canes maken bovenop dit branden een diepere impact en zorgen voor meer blauwe plekken.

Je zou kunnen argumenteren dat canes enkel dienen voor ouwe mannetjes om op te steunen terwijl ze lopen, maar daar hebben D’s geen boodschap aan. Al eeuwen geleden werden canes niet enkel gebruikt als primitief looprek, maar ook als berucht strafinstrument. Hartelijk bedankt aan de holbewoner die het eerst op dit idee gekomen is …

De cane wordt voornamelijk geassocieerd met het (Victoriaanse) Engeland. Oorspronkelijk verving deze de gebruikelijke straffen met een birch (een roe van berkentakken), omdat een cane ook zeer pijnlijk is over de kleren en de straf zo meer decent gegeven kon worden. Zeker gezien het schitterende resultaat raden we toch aan om de cane op de blote billen te geven.

Tot niet zo heel lang geleden (de late jaren 1980, ook al is dat voor sommigen onder ons dinosaurustijdperk, anderen heb dit nog meegemaakt) werd de cane op Engelse (kost)scholen gebruikt om lijfstraffen uit te delen. Gelukkig is dit nu eindelijk verboden. Wel passen sommige landen, zoals Singapore en Maleisië, canings nog toe als justiciële straf. Ook zijn helaas de canes nog niet wereldwijd uit scholen verdwenen.

Omdat de cane als typisch Engels wordt gezien, gebeurt het tellen van het aantal klappen vaak per 6 of per 12 en niet per 5 of per 10 zoals “gewone” mensen doen. Bij deze start aube een petitie om voortaan niet meer per 6 caneslagen te tellen, maar gewoon per 5 (want dat is er al 1 minder!). Een set van 6 slagen wordt “six of the best” genoemd en geldt als een ernstige straf, hoewel sommige spankees ook zeker meer verdienen.

Hoewel je zeker met een dunne cane ook een gematigd pak slaag kunt geven, staat de cane bekend als een zeer ernstig instrument, bedoeld voor zware straffen. Het is daarom ook niet bij uitstek bedoeld om mee te beginnen. Ook is er enige oefening nodig voor je met de cane kunt slaan. Dit kun je doen door ermee op een kussen te slaan. Eventueel kun je ook wat krijt op de cane aanbrengen, zodat je kunt zien waar je geslagen hebt.

Wanneer je een slag aanlegt (even een paar tikjes op de bilen doen het vaak goed uit psychologisch oogpunt), mik dan niet te ver; even voorbij de bilspleet is voldoende. De kracht van de zwaai zal de cane mooi over beide billen heen laten komen. Zorg dat je de cane parallel aan de billen laat neerkomen, zodat de punt zich niet in de huid kan boren, en zorg dat het uiteinde zich niet om de heupen heen kan wikkelen of “wrappen”. Dit is zeer pijnlijk en de markeringen blijven vaak weken zichtbaar. De cane is ook geschikt voor de achterkant van de bovenbenen, maar voelt daar nog wel iets pijnlijker. Ook versterkt de pijn van twee overlappende caneslagen sterk. Hierbij kan het gebeuren dat de huid opengaat. Houd hier dan rekening mee en bespreek liefst vooraf hoe je hiermee wil omgaan, bijvoorbeeld door te stoppen of een pleister te plakken.

De cane is, kortom, een veelzijdig instrument dat zowel lichamelijk als mentaal afschrikwekkend is. Om dit effect nog te versterken zie je hieronder een weergave van een pasgestrafte jongedame. Wees gewaarschuwd!