Toen Stan weg was nam Thalen het woord.
Lotte, vanaf nu spreek je iedereen met 2 woorden aan te spreken. Is dat begrepen?
Ja meneer.
En mij spreek je aan met Meneer de directeur!
Ja meneer de directeur. Zei Lotte snel.
Heb je gedaan wat op het papier stond?
Ja meneer de directeur.
Heb je de 2 andere meisjes ontmoet op jullie kamer?
Ja meneer de directeur, dat zijn Anne-Fleur en Rosalie.
Precies, zij slapen ook in kamer 37. Ze krijgen morgen en overmorgen precies dezelfde straf als wat jij gaat krijgen. Dus jullie gaan gezamenlijk op voor de meest strenge straf die we in dit instituut kennen.
Lotte keek naar de grond, haar hart sprong opeens in de keel toen hij dat zei.
Morgenvroeg is er eerst om 9.00 ontbijt. Daarvoor om 8 uur worden jullie hier op het kantoor verwacht! Met z’n drieën. Is dat duidelijk?
Jawel meneer de directeur.
In deze kleren, duidelijk Lotte?
Is duidelijk meneer de directeur.
Heb je het schoolondergoed ook aangedaan Lotte?
Lotte keek even op en schaamde zich een beetje toen ze zei “ja meneer de directeur” want ze was bij het verkleden erachter gekomen wat dat schoolondergoed nu eigenlijk inhield. Gewoon heel erg ouderwets geribbeld wit ondergoed tot over haar navel. Van de meest erge soort waar zelfs haar moeder nog niet eens in gezien wilde worden. Maar ja, er was geen andere optie dus had ze het toch maar aangetrokken. Anne-Fleur en Rosalie hadden precies hetzelfde aan moeten doen zeiden ze. Verschrikkelijk hadden ook zij het gevonden.
Dus ja, ze had het aan en ze was gelukkig niet de enige.
Dhr. Thalen ging verder met uitleggen:
Vanavond om 6 uur is er diner in de eetzaal en om 10 uur naar bed en moet het stil zijn op jullie kamer. Duidelijk?
Ja meneer de directeur.
Jou kompanen weten dit ook, ik heb ze een uurtje geleden alles al uitgelegd.
Mooi, en nu terug naar je kamer. Jullie mogen pas naar de eetzaal komen om 17 uur 45.
Lotte boog haar hoofd en draaide zich om. Ze liep vervolgens richting de deur om haar
medestrafgenoten te gaan ontmoeten in kamer 37.
 
Het diner s’avonds om 18.00 uur was gezamenlijk met alle scholieren van het instituut. Lotte zag dat alle meiden inderdaad dezelfde uniformen droegen met rood logo op de blouse “Recht door Zee”
Het enige verschil was dat de reguliere leerlingen een lichtblauwe blouse droegen en de 3 “vlegels” een wit-crème blouse.
Na het eten mochten ze nog in de bibliotheek wat lezen om vervolgens 21 uur naar hun kamer te gaan.
Anne-Fleur en Rosalie waren echte kletsmajoors en vertelden dat ze nu voor de 2e en Rosalie zelfs voor de 4e keer hier als “vlegel” waren binnen gebracht.
Vooral Rosalie had het hoogste woord dat ze morgen en overmorgen best zou kunnen hebben. Ze had er zelfs zin in om de opwarm sessie voor haar billen te krijgen van de mannelijke stagiaires. Anne-Fleur had de 3 stagiaires al even gezien bij haar intake gesprek. Het waren 3 knappe heren van nog geen 30 jaar ofzo. Nou daar had Anne-Fleur wel zin in, zei ze. Als ze dan toch over de knie moest op deze school, dan lag het een stuk fijner over zo’n stevige knie van deze knappe verschijningen.
Maar Rosalie, zei Lotte, ben je dan niet bang voor de paddle of cane? We zijn hier toch voor de strengste sessie die dit instituut kent?
Jawel zei Rosalie, ik ben ook best wel zenuwachtig, maar het heeft niet veel zin om je nu daarover op te winden en bang te gaan zijn. Je zult hier hoe dan ook doorheen moeten komen. Dan maar beter op een vrolijke manier. Maar je hebt wel gelijk hoor en wil je niet bang maken, onze billen worden echt ongenadig geslagen en wat je ook doet of smeekt, stoppen kennen ze hier niet.
Potjandorie!!
De 1e keer kreeg ik alleen met de boudoir-paddle. Nou dat was al erg. Helemaal omdat mevrouw Kerstens, die heks, het aan mij gaf. Man, dat was echt ongelooflijk. Haar wil je niet hebben hoor als billenkoekster. Ze ziet er niet uit en heeft beresterke armen. Alleen de bezemsteel ontbreekt nog, zei Anne-Fleur.
Ja zei Rosalie, Kerstens traint elke avond in haar sportschool. Nou ze tilt je als een veertje op en dan zwaait ze je bij haar over de knie. Houdgreep, beenklem en gaan met die banaan.
Ja zei Anne-Fleur, en dan heb je sadist Kleinsma. Nou die is helemaal niet klein. Een boom van een kerel, denk wel 2 meter. Volgens mij is ie daarom hier aangenomen.
O, zei Lotte alleen maar. Ze werd niet bepaald vrolijk van dit soort verhalen. Dan mocht ze thuis wel door Stan de “Vrolijke Dondersteen” worden genoemd, maar zo vrolijk als Rosalie nu was, was Lotte nu echt niet meer.
Ja, zei Rosalie, meneer sadist Kleinsma houdt van Mattekloppers. Die heb ik de 3e keer gevoeld.
Rosalie ging demonstratief even krom staan. Hij was echt gemeen. Ondertussen probeerde ze al kreunend met haar vingertoppen de punten van haar lakschoenen aan te raken waar ze echt niet bij kon met haar lange benen.
Hij mepte op mijn billen terwijl ik met rechte knieën mijn tenen moest aanraken. Dat kon ik niet. Dat kon ik echt niet. Dus hij maar doorslaan en doorslaan omdat hij wel wist dat ik dat niet kon. De sadist!!
Maar hoe liep dat dan af? Vroeg Lotte angstig?
Dat liep helemaal niet af. Ik ben nog nooit zo blauw geweest van de matteklopper. Hij wist precies de grens van wat mijn billen aankonden op te zoeken. Dat er nèt niet blijvende schade ontstond.
Nou, dat was ver over mijn pijngrens, ik heb geschreeuwd, gesmeekt gehuild, niets hielp. Hij heeft me uiteindelijk over een tafel heen gelegd voor de “laatste paar” klappen. Want ik viel steeds om bij het krom staan, dat mocht natuurlijk niet van hem.
Nou Lotte, zei Rosalie, die “laatste paar” klappen, meneer sadist raakte de tel dus kwijt hè. De sukkel. Dus ging maar door terwijl ik over die tafel lag.

En je handen voor je billen houden, ging Rosalie door, met een matteklopper raad ik je aan je handen thuis te houden. Dan zijn billen toch echt meer gemaakt om op geslagen te worden dan handen. Daar moet ik ze dan toch wel weer gelijk in geven.

Heb jij ook al van Kleinsma met de matteklopper gehad Anne-Fleur, vroeg Rosalie.

Nee gelukkig niet zeg, als ik dat zo hoor zei Anne-Fleur. Ik weet ook niet of mijn vader deze keer de matteklopper heeft ingevuld op het formulier. Ik hoop dan maar van niet. Heb het formulier moeten ondertekenen toen mijn vader het nog niet had ingevuld. Haha, lachte Rosalie, blanco cheque. Dat wordt een verrassing Anne Fleur. Anne-Fleur kon er niet om lachen.

Nou Lotte, vertel jij eens waarom je hier bent. Heb jij wel een voor je bibs slaag gehad, vroeg Rosalie?

Lotte wist even niet of ze hierover wat zou gaan zeggen, dat was toch wel intiem.

Nou kom op Lotte, wij zijn hier uitgebreid aan het vertellen over wat onze ervaringen zijn, en jij zegt niets?

Morgen zijn we toch allemaal de klos en zal alle schaamte weg gaan vallen want tja, dat weten ze hier wel weg te poetsen. Dus voor de draad ermee zeiden Rosalie en Anne-Fleur in koor.

Ze namen plaats naast Lotte op haar bed en keken haar vragend aan.

Lotte keek de beide lotgenoten aan en besloot om dan toch maar te vertellen hoe en wat en dat ze best spijt had dat ze zo gevaarlijk bezig was geweest. Dat ze hiervoor al vaak bij haar vriend over de knie, over de tafel en over de rand van het bed had gelegen. Wel steeds met kussens hoor lekker zacht voor haar buik. Maar nu had ze Stan zo erg ongerust laten worden. Dat, tja, nou ja, het hele verhaal dus.

Rosalie en Anne-Fleur begrepen het wel. De beide dames vertelden op hun beurt ook waarom ze hier waren.

Het werd zomaar 22.00 uur en het was tijd om te gaan slapen. Of in ieder geval om te proberen te gaan slapen.

De volgende ochtend om half 8 stonden de dames al klaar, ze hadden elkaar geholpen met het schooluniform. Dat moest wel keurig netjes in orde zijn was hun idee. Zenuwachtig vertrokken ze richting kantoor van directeur Vincent Thalen.

Rosalie klopte op de deur. Ze hoorde een donkere mannenstem “binnen” roepen.

De 3 meiden in keurig schooluniform gingen naar binnen. Meneer Thalen was nog bezig achter zijn PC om wat zaken te regelen maar wees met zijn vinger dat ze voor zijn bureau moesten gaan staan.

Naast elkaar staan, zei Thalen, rechtop en handen op jullie rug. Ik moet nog even wat zaken afhandelen.

Anne-Fleur, Rosalie en Lotte deden wat hun opgedragen was en wachten geduldig af wat ging komen.

Lotte vond het best spannend want vandaag zou ze dus echt ongenadige voor haar billen gaan krijgen. Ze had niet echt goed geslapen en veel gedroomd over verschillende verschrikkelijke manieren hoe haar bips onder handen zou worden genomen. Daarbij droomde ze niet alleen over paddle’s maar ook over haar gevreesde cane. Daar had ze Anne-Fleur en Rosalie nog niet eens over gehoord.

Midden in de nacht was ze wakker geschrokken uit één van haar dromen. Ze droomde dat ze elke dag opgehaald werd uit haar slaapkamer en stevig vastgebonden werd over een bank. de meest ongenadige slaag met een Spaans rietje striemde over haar blote billen. En dit door grote sterke onbekende mannen en potige dames. Op het moment dat Stan haar dan zou komen ophalen kwam in haar droom een donkere schim in haar kamer. Ze zag de schim via de spiegel in de grote kamer binnenkomen. De donkere schim vertelde dat Stan niet meer zou komen en dat ze voor altijd elke dag haar billen zou moeten ontbloten voor slaag op de meest erge manier. “Neeeee” had ze in haar droom geschreeuwd en ze was met een schok meteen rechtop klaar wakker in haar bed. Ze had even niet geweten waar ze was. Langzaam was ze uit bed gestapt om even naar het toilet te gaan. Daar was ze Rosalie tegengekomen die ook niet goed kon slapen en even naar de wc was gegaan. Lotte had nog net gezien dat Rosalie haar pyjamabroek omhoogtrok. Inderdaad over hetzelfde stomme ondergoed als wat zij ook droeg.

Kun jij ook niet slapen Lotte? Had Rosalie gevraagd. Nee, ik had een enge droom.

Oh, had Rosalie gezegd.

Heb jij ook dat stomme ondergoed gekregen Rosalie? Had Lotte gevraagd.

Ja iedereen is verplicht zich aan de dresscode te houden. Dus het ondergoed hoort daar ook bij. Daarom hoef je ook niet veel van thuis mee te nemen.

Ah ja natuurlijk had Lotte gezegd, daarom stond er dus zo weinig op de lijst. Precies, we hebben alleen voor aankomst en weggaan onze eigen kleren. De rest van de kleding is geregeld door mister fetisj Thalen!

Dames, aandacht! Zei dhr. Thalen plotseling. Lotte schrok op uit haar gedachten van vannacht.