Bij aankomst in Regten moesten ze even zoeken. Het instituut was tegen de Vecht aangelegen en lag er idyllisch bij in het bos, Eiken, Dennen, Wilgen, Populieren en veel Kastanjes.

Lotte had de hele reis niets gezegd en Stan had ook weinig te melden. Dus hadden ze naar de radio geluisterd om toch nog enige afleiding te hebben.

Lotte kon de hele reis aan niets anders denken dan wat er zou gaan gebeuren en wat het zou betekenen “zonder genade”

Zo nu en dan keek Lotte naar links om te zien hoe Stan geconcentreerd maar makkelijk aan het rijden was in hun net nieuwe auto. De stoelen zaten heerlijk, net nieuw. Maar hoe zou het over 3 dagen zijn. Dhr. Thalen had ze toch duidelijk horen zeggen dat zitten eigenlijk niet meer mogelijk was. Ze wipte een beetje rechts omhoog en voelde met haar hand haar rondingen. Nu nog vrijwel ongeschonden, alleen de paddle slagen van vannacht waren nog een beetje te voelen.

Bij aankomst op de grote parkeerplaats bij het instituut stond een groot bord met de volledige naam en logo erop. Allemaal in prachtige sierlijke letters.

Ze parkeerden bij een aantal andere auto’s en stapten uit. Lotte wachtte op Stan. Stan liep richting de poort maar bleef plotseling staan. Lotte, voor mij lopen. De straf is echt begonnen. Ik wil dat je me nu gehoorzaamt.

Lotte liep langzaam haar vriend voorbij en merkte dat zijn ogen op haar billen waren gericht. Ze had een mooie jurk aan die net boven haar knieën kwamen. Daaronder een mooie maillot met een zigzag patroontje erin. Haar korte jack bedekten haar volle billen niet zodat Stan een mooi zicht had op haar mooie rondingen. Lotte wist dat Stan hier gevoelig voor was en vond het fijn op deze manier hem een beetje te verleiden. Maar op dit moment was dat totaal niet aan de orde, misschien voor Stan, voor haar zeker niet.

Als met lood in de schoenen kwam de poort dichterbij en ze voelde het zwaard van Damocles boven haar hangen toen ze door de poort liep en het statige gebouw in volle glorie zichtbaar werd.

Er stond een goed geklede man in de grote deuropening van het gebouw. De deur stond open en de meneer wenkte hen in zijn richting.

Lotte liep nu toch maar wat steviger door en Stan volgde haar in het kielzog. Aangekomen bij de grote deur stapte Stan snel voorbij Lotte om de meneer zijn uitgestoken hand als eerste te beantwoorden.

Aangenaam, Vincent Thalen, directeur van instituut “Recht door Zee” stelde de directeur zich voor.

Ook aangenaam, mijn naam is Stan Voncken, en dit is Lotte van Laar, nog niet Voncken, maar wat niet is kan komen, en hij knipoogde naar Lotte. Lotte had hier helemaal geen zin in en keek naar de grond.

Kom Lotte geef Meneer Thalen een hand.

Lotte deed wat haar opgedragen was en ze voelde een stevige handdruk van dhr. Thalen.

Ze keek kort en schichtig even omhoog en hun ogen ontmoeten elkaar even. Ze zag in de korte blik toch een heel aardige meneer met lieve ogen die op dit moment zeker niet streng te noemen waren

Kom verder zei Thalen, ik nodig jullie uit in mijn kantoor dan kunnen we daar verder overleggen.

Dhr. Thalen liep voorop en Stan liep achter Lotte mee naar binnen richting kantoor.

Het kantoor was een prachtig ruim en donkerbruin vertrek. Allemaal met houten lambrisering en veel foto’s van wellicht belangrijke personen van dit instituut. Achter het bureau was een prachtig uitzicht via grote ramen op de tuin en de Vecht. Er was door de grote ramen veel lichtinval zodat de kamer er warm en gezellig uitzag.

Er waren een paar grote inbouwkasten te zien aan de rechterkant en rechts in de hoek stonden een paar stoelen maar daarnaast ook 2 grote korven met mattekloppers. Groot en klein. Aan de linkerwand, tussen 2 grote portretten van streng uitziende mannen, was een grote spiegel met een mooie Passe Partout geplaatst. Echt groot, wel 2 meter hoog en 3 meter breed. De kamer werd hierdoor voor het gevoel nog groter als dat hij al was.

Lotte haar ogen bleven gebiologeerd op het spiegelbeeld van de mattekloppers in de grote spiegel steken. Dit, terwijl ze werden uitgenodigd om bij het bureau van dhr. Thalen plaats te nemen.

Mattekloppers, die kende ze wel maar ze wist wel zeker dat die hier niet gebruikt zouden gaan worden voor waar ze eigenlijk voor bedoeld waren. Mattekloppers, die had ze nog nooit gevoeld op haar billen. Haar hart klopte weer in haar keel. Gaat dat echt gebeuren?

Meneer Voncken, zei Vincent Thalen, ik begrijp dat uw vriendin hier een stevige correctie nodig heeft in de vorm van een tuchtiging van haar billen?

Dat klopt, zei Stan, ik heb hier het formulier met alle vragen reeds ingevuld. En overhandigde het formulier.

Thalen keek rustig alle ingevulde velden na en knikte hier en daar terwijl hij alles in zich opnam.

Jawel, zei Thalen nadat hij klaar was. U gaf al aan dat Lotte hier een enorme misstap heeft begaan. Als ik dit zo lees komt Lotte in aanmerking voor de meest stevige correctie die wij kunnen bieden. Stevig en streng, maar zonder dat er blijvende schade zal zijn aan haar billen.

Wij hebben hier veel ervaring mee en zullen dat op uiterst efficiënte manier verzorgen.

Het zal zeker heel pijnlijk gaan worden voor Lotte en Thalen keek richting Lotte, maar ik begrijp ook erg nodig. Daarbij keek hij weer richting Stan.

In ons instituut worden geen stopwoorden gebruikt. Straf is straf en dat wordt zonder mededogen uitgevoerd. Dit kan op deze manier omdat de uitvoerders van de straffen precies aanvoelen en weten waar de grenzen zijn bij elke delinquent. En dat zijn niet de grenzen van gestrafte, maar de grenzen van wat de billen aankunnen zonder blijvende schade op te lopen.

Lotte voelde hoe ze steeds kleiner werd in dit grote kantoor. Ze wilde wegkruipen in de armen van Stan maar dat kon nu niet. Wilde wegrennen maar ze moest het ondergaan. Ondergaan voor Stan, om Stan weer voor haar te kunnen winnen. Ze zuchtte een keer heel diep en beloofde haarzelf dat ze zichzelf dan maar zou overgeven in het diepe oneindige niet weten wat het zal zijn en niet weten hoe het zal voelen.

Dhr. Thalen stond op vanachter zijn bureau en liep naar 1 van de hoge kasten rechts van Lotte. Toen hij de deur ervan opende kwam er zicht op prachtige schoolkostuums die netjes op lengte naast elkaar hingen. Daaronder op planken lag opgevouwen witte kleding, wellicht ondergoed. Daaronder een paar laden en helemaal onderaan was een rek met schoenen zichtbaar.

Lotte, zei dhr. Thalen, wat is jou confectiemaat?

Lotte moest even schakelen, en wist even niet wat ze moest zeggen.

Thalen draaide zich om en keek Lotte aan. Wat is jou maat Lotte, op dit instituut is een schooluniform verplicht. Daarom wil ik jou kleding maat weten.

Stan stootte Lotte aan om te reageren. Lotte schrok en zei snel: Maat 38 meneer, en schoenmaat 36

Goed zo zei Thalen kort. En hij pakte een uniform uit de kast en legde die op zijn bureau. Daarna pakte hij een stapeltje witte kleding van de plank en opende vervolgens een lade waaruit hij witte kousen tevoorschijn haalde. Tevens van het onderste rek een paar prachtige zwarte lakschoentjes. Dit stapeltje legde hij naast het uniform op zijn bureau.

Lotte, zei dhr. Thalen, je kunt zo meteen naar jou kamer gaan. Het is kamer 37, daar zul je 2 nachten verblijven. Dinsdag direct na afloop van de gehele straf om 14.00 uur mag jou vriend Dhr. Voncken jou hier weer komen ophalen in dit kantoor.

Deze kleding, en hij wees naar het stapeltje, uniform, ondergoed, kousen en schoenen neem je nu mee en je gaat je verkleden.

Thalen drukte op een knopje en even later ging de deur open en stond een stevige meneer in grijs uniform in de deuropening. Deze bode zal jou de weg wijzen Lotte.

Pak je spullen en Ik verwacht je over 30 minuten tiptop hier terug in deze kamer. Is dat begrepen? Op je bed liggen instructies, lees die goed en hou je daaraan. Begrepen Lotte? Ja meneer Thalen, ik begrijp het. Zei Lotte.

Als je terugkomt zometeen, zal jou vriend Stan Voncken hier nog zijn om afscheid te kunnen nemen. Wij samen zullen nu verder alles afstemmen terwijl jij op kamer 37 je aan het voorbereiden bent. Dhr. Thalen keek de bode aan, Stefan, zou je de koffer en de kleding van deze dame willen meenemen en haar naar kamer 37 willen begeleiden?

Zeker meneer, juffrouw wilt u mij volgen? En Stefan pakte de koffer en de kleding handig vast en ging haar voor.