Uitdagen

Uitdagen

Evi voelde zich ongedurig.

Ze zaten in een hectische periode waardoor er minder tijd voor haar en Sander samen was geweest. Daardoor voelde ze een enorme behoefte om aangepakt te worden.

Even alle touwtjes uit handen te geven, slaag te krijgen om daarna met een helder hoofd weer verder te gaan.

Ze hadden die dag hun jaarlijkse vriendendag en rond de middag zouden ze vertrekken.

Meestal had hij goed door waar ze op uit was dus besloot ze te gaan “bratten”.

Hem een beetje klieren en zo nu en dan een grote mond opzetten zou hopelijk voldoende zijn
om een pak slaag uit te lokken..
Ze besloot thuis alvast te beginnen door hem af en toe tussen zijn ribben te prikken, in een tepel te knijpen of een flauwe grap ten koste van hem te maken.
Het leverde haar in ieder geval alvast een paar waarschuwende blikken en een enkele klap op haar billen op.

Toen ze klaar waren om te gaan en ze in de auto zaten zei hij streng “Evi kijk me eens aan”. Ze deed wat hij vroeg maar wel op een uitdagende manier en vroeg “Wat?!?”
“Ik heb heus wel in de gaten waar je mee bezig bent, volgens mij wordt het weer eens hoog dat je over de knie gaat of niet?”
Ze vond het leuk dat hij de hint had begrepen en het spelletje meespeelde. Ze hield van dit spel namelijk.
“Ik heb geen idee waar je het over hebt” zei ze speels.
Hij legde zijn hand in haar nek en zijn vingers kropen omhoog, hij greep haar haar stevig beet zodat haar hoofd wat naar achteren werd getrokken.
Zijn blik was dreigend maar ze wist dat dit niet serieus was, hij was niet echt boos op haar.

En dat was precies wat ze wilde, “straf”, maar niet om iets dat daadwerkelijk heel erg was.

“Je gaat je wel gedragen de rest van de dag, begrepen?”
Ze rolde met haar ogen en zei “jahaaaaa”.
Hij verstevigde zijn greep en trok nog harder aan haar haar. “AUW…. Ok ok.. Ja Sander!”

Hij liet haar los, knipoogde en zei “goed zo”.
Ze kon een glimlach niet onderdrukken. Ze vond hem onweerstaanbaar als hij zo bazig deed en die strakke blik in zijn ogen kreeg.
Eenmaal daar aangekomen voelde ze zich vrolijk en ondeugend.

Dit kon wel eens een hele leuke dag worden.

Ze gingen die middag  barbecueën en in de avond zou er nog een quiz gespeeld worden.
Er stond een grote partytent met hangtafels in de ruime tuin, ze waren met een grote groep en de meeste waren al gearriveerd. Sander zou rijden dus zij kon een wijntje drinken.

Ze kon beter een beetje opletten en rustig aan doen want met net één drankje teveel op zou ze weleens iets té brutaal kunnen worden…

Ondanks wat ze hem beloofd had in de auto kon ze niet stoppen met hem zo nu en dan voor de gek te houden. Ze wilde zien hoe ver ze kon gaan en door de alcohol leek ze die grens niet meer heel goed te kunnen inschatten.
Toen ze naar binnen liep om naar de wc te gaan stond hij opeens achter haar.

Hij greep haar oor vast, trok er aan en kneep er hard in.
“Kom jij maar eens even mee” zei hij grimmig.
Ze schrok zich rot en probeerde haar oor te bevrijden maar dat lukte niet.

Jeetje wat deed dat pijn. Daarnaast was ze ook bang dat iemand hen zou zien.
Aan haar oor werd ze meegesleurd door de gang naar de woonkamer en vervolgens via de serre weer naar buiten.

Op die manier kwamen ze ongezien aan de achterkant van het huis en van daaruit nam hij haar mee naar een grote schuur die een eindje verderop stond.

Eenmaal verscholen en buiten gehoorsafstand van de rest liet hij haar oor los.

Meteen wreef ze erover, het gloeide!
“Ik geloof dat ik je vast een voorproefje moet geven op wat je thuis te wachten staat. Want je bent je behoorlijk aan het misdragen”.

Hij keek haar strak aan en ze wist dat ze de grens van het spelletje wel erg had opgezocht.
“Zet je handen tegen de muur en buk voorover”. Ze voelde zich enigszins verstijven.

“Wat? Nu? Hier?” vroeg ze aarzelend.
“Ja inderdaad. Het zal de enige manier zijn om jouw gestuiter onder controle te krijgen” zei hij op autoritaire toon.

Ze gehoorzaamde en plaatste haar handen tegen de muur en stak haar billen naar achteren.
Hij sloeg er een aantal keren hard op en ze voelde een kriebel door haar buik trekken.

Opeens zochten zijn vingers de knoop van haar broek en trok hij deze in één ruk naar beneden. Voor ze het wist stond ze daar met haar billen bloot.
“Wat doe je??” Vroeg ze paniekerig. Straks ziet iemand ons.
“Ja… Dan heb je wel wat uit te leggen hé” zei hij gemeen.
Met één arm omvatte hij haar middel en met zijn andere hand begon hij te slaan.

Behoorlijk hard. Ze wilde zich niet laten kennen maar klemde wel haar tanden stevig op elkaar.
Hij stopte even, keek om de hoek van het schuurtje of er niemand aan kwam en hervatte het pak slaag.
“Thuis ga je er ongenadig van langs krijgen dame dus laat dit vast een waarschuwing zijn.

Maar tot die tijd gedraag je je. Ik meen het serieus. Je hebt duidelijk gemaakt dat je er behoefte aan hebt maar dan moet je nu niet doorgaan en de grens overschrijden zodat het écht irritant wordt”.
Hij zette zijn woorden kracht bij door een tiental keer zijn hand hard op haar achterste te laten knallen.
“Heb je dat begrepen Evi?”
“Ja Sander” zei ze snel.

Hij deed haar broek weer omhoog, zette haar rechtop, draaide haar om en kuste haar hartstochtelijk op haar mond.
“Kom, we gaan terug. En denk eraan… Je kunt je maar beter aan je belofte houden anders zul je er echt spijt van krijgen”.
“Ok ik beloof het. Mag ik dan nu gaan plassen? Want ik moet echt heel nodig”.
“Ja ga maar gauw, ik zie je zo”.

Eenmaal op de wc wreef ze snel even over haar billen. Ze voelde warm aan. Dat was een spannend moment geweest. En de waarschuwende klank in zijn stem was haar niet ontgaan. Ze zou toch maar proberen te stoppen met uitdagen.
Toen ze zich weer bij de rest voegde kwam Sander aanlopen met een glas cola.
“Dit lijkt me beter voor je dan een glas wijn”. Ze stak haar tong uit maar nam het wel aan. Nu gaan zeuren om een wijntje leek haar niet verstandig. De rest van de avond gedroeg ze zich voorbeeldig.

Ze namen afscheid en liepen samen naar de auto. Ze kon het niet laten. Zonder erbij na te denken kneep ze hem even snel, maar hard, in zijn bovenarm.
“Die had je nog tegoed” zei ze grinnikend.
Doordringend keek hij haar aan… “Dat had je beter niet kunnen doen” zei hij gevaarlijk.

De spanning van het spel was leuk. Maar nu begon ze steeds nerveuzer te worden.

Het was maar een stukje rijden en wanneer ze thuis aan kwamen zou hij vast meteen ter zake komen dacht ze. Dit gevoel hoorde erbij maar toch werd ze er door overvallen. Opeens wilde ze tijd rekken en hoopte ze dat de rit naar huis nog lang zou duren.

Hem verleiden zou het een en ander kunnen vertragen dacht ze.

Verleidelijk legde ze haar hand op zijn been en ging tergend langzaam verder omhoog tot haar hand op zijn kruis lag. Zachtjes begon ze hem te strelen en onmiddellijk voelde ze hem hard worden. Een diepe zucht ontsnapte aan zijn lippen.
“We kunnen een kleine omweg maken” zei ze flirtend. Een kort moment bleef het stil. “Slimme tactiek wel” zei hij alleen. Ze was verbaasd omdat ze had verwacht dat hij op haar aanbod zou ingaan en ze wat tijd gewonnen had.
“Ik weet niet wat je van plan bent maar het kan best wachten tot na je straf”. Hij klonk beslist en dat deed haar zenuwen geen goed.

Eenmaal thuis wist ze zich plotseling geen houding meer te geven. Het bleef raar. Ze zou precies krijgen wat ze zo graag wilde, waar het haar allemaal om te doen was geweest maar nu voelde ze zich alleen maar heel ongemakkelijk en klein. Durfde ze hem amper in de ogen te kijken en was ze niet meer zo dapper.

Gelukkig wist hij dit inmiddels en ging hij er goed mee om, namelijk door standvastig te blijven. Hij nam haar kin tussen zijn vingers en opeens verlegen keek ze hem aan.

“Doe je broek en onderbroek maar uit, vouw deze netjes op en leg ze op de bank. Daarna mag je in de hoek gaan staan met je handen op je rug. Dan kun je daar eens goed nadenken over je gedrag van vandaag en waarom je daarvoor gecorrigeerd gaat worden”.

Heel langzaam zette ze zich in beweging. Al zou ze het sneller willen doen dan nog dacht ze dat ze dat niet zou kunnen. Alles leek vertraagd te werken, ook haar gedachten.

Ze voelde haar wangen rood worden van schaamte terwijl ze hem gehoorzaamde en hij met een geamuseerde blik in zijn ogen toekeek hoe ze zijn opdrachten uitvoerde.
Schoorvoetend liep ze naar de hoek en vouwde haar handen op haar rug.
Even sloot ze haar ogen en probeerde ze de wirwar van emoties onder controle te krijgen.

Ook al wilde ze nu dat ze deze situatie niet had opgezocht was ze toch blij dat Sander had doorgepakt.

Want ondanks dat ze het nu doodeng vond wist ze dat ze enorm teleurgesteld zou zijn geweest als hij besloten had haar niet te straffen.
Al die tegenstrijdige gevoelens plus het feit dat ze zelf de situatie niet meer naar haar hand kon zetten wonden haar enorm op en ze voelde het tintelen tussen haar benen.

De hele dynamiek zoals die er de hele dag was geweest triggerde haar.

Maar goed.. Ze was in de hoek gezet om haar zonden te overdenken. Met dat geklier van haar door de dag heen had ze wel een pak voor haar billen verdiend natuurlijk.
Ze hoorde hem boven rommelen en een deur open en dicht gaan. Ze vroeg zich af welke instrumenten hij zou meenemen. En niet onbelangrijk… Hoe consequent hij zou zijn en hoe hard hij zou slaan.
Ze hoopte dat hij vlug zou komen en zou beginnen maar een ander stemmetje in haar hoofd wilde toch liever dat hij nog een tijdje zou wegblijven.


Toen hoorde ze de treden van de trap kraken en was hij weer met haar in dezelfde ruimte.
Ze merkte op dat hij wat op tafel legde en voelde vervolgens zijn warme hand in haar nek.

Hij kneep er zachtjes in en zei “kom mee, dan krijg je wat je verdiend hebt”.

Ze liet zich door hem meevoeren naar de bank en voor de leuning hield ze stil.

“Buig maar voorover” en met een bemoedigend duwtje tussen haar
schouderbladen deed ze wat hij vroeg.

Vlug keek ze naar links om te zien wat er op de tafel lag.

Ze zag de tawse, de leren paddle en de haarborstel.

Oeiii…De tawse. Die vond ze gemeen pijn doen.

Sander begon rustig op te warmen met zijn hand. Ze was blij dat het pak slaag begonnen was en ze zich kon focussen op de pijn en het ritme van de klappen.
Hij bouwde langzaam op tot een punt dat het echt pijnlijk werd maar ze haar positie wel kon aanhouden. Ze gaf geen kick. Toen hield het op en wreef hij lichtjes over haar brandende billen.
“Dan mag je me nu vertellen waarom je hier zo moet staan”. “Neeeee”… dacht ze. Ze zou de woorden moeten uitspreken, iets wat ze ontzettend moeilijk vond.

 “Nou??” drong hij aan. Ze haalde even diep adem en zei “omdat ik je de hele dag heb uitgedaagd”. “Precies ja. Daarom ga ik je nu duidelijk maken dat je je in het vervolg wat beter moet gedragen.”
Hij nam de leren paddle in zijn hand. “Hier beginnen we mee. Je krijgt er 100. Je telt mee en zegt ‘stop’ wanneer je er 20 hebt gehad. En je blijft in positie staan, geen gedraai, gewiebel of handen die naar achteren schieten. Ga je ergens de mist in begin ik weer helemaal van voren af aan. Begrepen?”

“Ja Sander” zei ze zacht.

Ze voelde het koude leer op haar warme billen voordat hij uithaalde en de eerste klap haar de adem benam. De opwarming was duidelijk ten einde en ze had het gevoel dat hij het haar niet makkelijk ging maken. Hij sloeg in een vast ritme en vrij snel achter elkaar. Ze greep een kussen dat binnen handbereik lag en kneep er met beide handen in.

Dit om te voorkomen dat ze ze beschermend over haar geteisterde billen zou leggen. Aangekomen bij 20 riep ze “stop”!

Even liet hij haar op adem komen en masseerde haar billen.

Net lang genoeg om het lichtelijk verdoofde gevoel dat optrad na een serie slagen te doen
afnemen. Helaas duurde het te kort om er echt van te kunnen genieten en werd het meteen weer afzien omdat hij het pak slaag net zo hard hervatte.

Zo ging hij door tot ze eindelijk bij 80 waren en ze weer “stop” riep.

Weer masseerde hij haar kort en bereidde ze zich voor op de laatste 20, dan zou ze deze
ronde in elk geval achter de rug hebben. Een “auw” kon ze nu niet meer onderdrukken en ze duwde haar gezicht in het kussen om haar kreten te smoren. Ze telde mee maar ergens rond de 12 veranderde hij plotseling van ritme en sloeg hij een stuk sneller waardoor ze de tel kwijt raakte.

Op de gok riep ze “stop!”.

“Waren dat er 20 denk je?” vroeg hij gemeen.

“Ja.. Ik denk het” antwoordde ze aarzelend. “Ik denk het niet. Het waren er pas 18”.

Ondanks dat hij streng klonk ontging haar de plagerige ondertoon niet.

“We beginnen weer bij één. De regels blijven hetzelfde. Ik zou dus goed opletten als ik jou was.”

“Sander dit is echt niet eerlijk!! Je sloeg expres zo snel zodat ik het niet zou kunnen
bijhouden. Doe dan die laatste 20 overnieuw maar niet nóg een keer 100…alsjeblieft?” vroeg ze smekend. “Afspraken zijn afspraken Evi. Ze worden gemaakt met de bedoeling dat je ze nakomt. Weer een les geleerd lijkt me.”

Ferm legde hij zijn hand even op haar onderrug om haar duidelijk te maken dat
ze moest blijven staan en er geen ontkomen aan was voor haar. “Ben je er klaar voor?”

Nee, ze dacht niet dat ze er klaar voor was maar hij liet haar natuurlijk geen keus.

Dus zei ze toch “ja Sander.”

Ze vroeg zich af of het haar zou lukken. Tellen was lastig wanneer er hard op je billen werd geslagen en dan ook nog netjes blijven staan leek haast onmogelijk.

Maar ze zou wel moeten, ze twijfelde er namelijk niet aan dat hij hier net zo lang mee door zou gaan tot het haar lukte. En stiekem (ze was gestoord) vond ze het geweldig dat hij zo standvastig bleef.

Met alle concentratie die ze bezat en het verlangen hem te laten zien dat ze het kon slaagde ze erin het tot een goed einde te brengen. Haar billen voelde heet aan.

En dan te bedenken dat de tawse én de haarborstel nog moesten komen.

De volgende keer als ze slaag wilde zou ze haar pesterijen toch een tikkeltje minderen
bedacht ze zich.

Ze voelde hoe Sander rustig zijn handen op haar schouders legde ten teken dat ze rechtop mocht gaan staan. Hij streek een lok haar uit haar gezicht en teder gleed hij even met zijn duim over haar lippen en kuste haar vluchtig. “Heel goed gedaan schatje”.

Verlegen en met rode wangen ontweek ze zijn intense blik.

Terwijl hij naar de bank liep en drie kussens op elkaar stapelde, wreef ze even snel over haar billen. “Ga hier maar eens overheen liggen” zei hij wijzend naar de stapel.

Ze was als was in zijn handen en haar brutale houding was als sneeuw voor de zon verdwenen. Ze wist heel goed dat hij de controle had en ze naar hem moest luisteren.

Het zorgde voor een geborgen en veilig gevoel. Hij was volledig gefocust op haar en zij op hem. Even was niets anders belangrijk, alleen zij twee.
Ze liep naar de aangewezen plek en ging liggen. Zo, dat haar nu knalrode billen, mooi omhoog staken. Ze zag hoe hij de tawse van tafel pakte en ze voelde haar zenuwen toenemen. Ze was blij dat ze een liggende positie had mogen aannemen maar dan nog zou de felle pijn van het instrument moeilijk te incasseren zijn.

Ze haalde even diep adem om de opkomende spanning de baas te blijven.

“Begint het al tot je door te dringen dat je geklier niet zonder consequenties blijft?”

vroeg hij scherp.”

“Ja Sander” wist ze uit te brengen. “Je krijgt er 40 met de tawse. Je telt hardop mee en zegt na elke slag ‘het spijt me dat ik me misdragen heb’. Ik verwacht dat je netjes blijft liggen en je handen uit de buurt van je billen blijven. Doe je dat niet dan krijg je er 5 extra. Begrepen?”
Haar hart bonkte in haar keel terwijl ze antwoordde “Ja Sander”.

Meteen daarna volgde de eerste klap. Ze balde haar handen tot vuisten en begroef haar gezicht in haar armen. De scherpe en brandende pijn overviel haar waardoor ze met haar voeten begon te trappelen. Snel zei ze “Één. Het spijt me dat ik me misdragen heb”.

Hij wachtte even voordat hij weer toe sloeg. Ze had geen idee of ze er 40 aan zou kunnen. Het deed zo ontzettend veel pijn!! Hij sloeg in een vast ritme maar met genoeg tijd tussen de slagen om de boodschap goed te laten doordringen. Weer hoorde ze de tawse door de lucht zoeven en deze keer landde hij precies onder haar billen. De pijn was zo fel dat haar handen haast onbewust naar achteren schoten. “Het spijt me het ging per ongeluk.” zei ze meteen verontschuldigend. “Helaas.. ‘Het spijt me’ gaat je niet helpen op dit moment.

Je kunt het best, dat weet ik”.

“Ja hoor… hij had makkelijk praten.” dacht ze bij zichzelf.

Maar toch voelde ze de drang om hem trots te maken, te bewijzen dat ze de straf aankon die ze zelf had uitgelokt. Dus haalde ze haar handen weg, legde haar armen weer over elkaar en kneep erin. Als een soort houvast zodat ze op hun plek zouden blijven. Haar voorhoofd liet ze rusten op haar onderarmen en ze deed haar ogen dicht. Ze moest er nog 9.

Nu plus 5, dus nog 14 slagen. “Klaar?” hoorde ze hem vragen. “Ja Sander” klonk ze vastberaden.

Tweeëndertig het spijt me dat ik me misdragen heb. Drieëndertig het spijt me dat ik me misdragen heb. Vierendertig het spijt me dat ik me misdragen heb…..

Toen ze de 40 bereikte hield hij even op en kneep liefdevol in haar billen.

“Nu komen de extra 5. Laten we die maar als een lesje in zelfbeheersing beschouwen. Daar ontbreekt het je nog wel eens aan, vind je zelf ook niet?” Hij klonk stellig maar ze hoorde ook dat hij het wel vermakelijk vond om het haar zo moeilijk te maken. En ondanks haar benarde positie genoot ze er ook van, ook al kon ze de pijn nog maar amper verdragen.
Ze realiseerde zich dat ze aan het wegdromen was en gaf vlug antwoord op zijn eerder gestelde vraag en zei “Ja Sander”.

Ze voelde hoe hij de tawse weer op haar billen legde. “Je hoeft niet mee te tellen dit keer” hoorde ze hem nog zeggen voor ze haar ogen stijf dicht kneep en haar nagels in haar armen drukte. Ook kruiste ze haar enkels in de hoop dat haar benen niet plots de lucht in vlogen.

Hij haalde vol uit en de pijn was zo intens dat de “AAAUUUWW” die aan haar lippen
ontsnapte er luid jammerend uitkwam. Ze was immens opgelucht toen de laatste klap erop zat.

Sander ging naast haar zitten en streelde haar haar. Compleet onverwacht werd ze overmand door emotie. Ze haatte het wanneer dat gebeurde. Ze wilde dit pak slaag, ze had het nodig, het wond haar op. De hele aanloop hiernaar toe was speels en opwindend geweest.

Waarom dan die stomme tranen? Het leek alles te verpesten. Zo onopvallend mogelijk veegde ze ze weg.
“Sta maar eens op en geef me de haarborstel aan” hoorde ze hem rustig zeggen.

Ze deed vlug wat hij vroeg zonder hem daarbij aan te durven kijken.
Inmiddels had hij zelf plaatsgenomen op de bank en legde ze de borstel in zijn uitgestoken hand. “Dan mag je nu over mijn knie komen liggen”.

Gewillig gaf ze gehoor aan zijn verzoek. Ze zocht een comfortabele houding waarbij haar bovenlichaam zowel als haar benen op de bank rustte. Haar billen als onbeschermd doelwit omhoog stekend. “Hoeveel krijg ik er?” vroeg ze zacht. “Zoveel als ik denk dat genoeg is” luidde zijn antwoord. Het stelde haar gerust.
Hij kon haar goed lezen en wist vaak exact wat ze aankon. Soms ging hij net over de grens maar ook dan wist hij in welke situatie dat wel of niet kon. Ze vertrouwde hem volledig en daardoor voelde ze hoe haar lichaam alle spanning liet varen.

Hij begon rustig te slaan en bouwde de hardheid van de klappen langzaam op. De pijn was dof, brandend en doordringend zoals ze van hout inmiddels gewend was.

Doordat hij een constant ritme aanhield en zij volkomen ontspannen over zijn schoot lag begon ze zich zweverig te voelen. Het was bijna alsof ze van een afstandje naar zichzelf keek. Haar hoofd compleet leeg, geen enkele gedachte meer.

De pijn voelde ze wel maar was niet onaangenaam. Het besef van tijd raakte ze kwijt.

Tot ze door een ferme klap op haar bovenbenen door hem weer werd terug gehaald.

“Blijf je er wel een beetje bij dame?” Er volgde een tweede klap, dit keer op haar andere bovenbeen. Toen ze haar hand naar achteren wilde brengen werd deze poging handig geblokkeerd. Sander pakte haar hand stevig beet en hield deze gefixeerd op haar rug. Hij gaf haar nog een twintigtal harde klappen voordat hij de haarborstel naast zich neerlegde.

Nog een beetje beduusd lag ze over zijn schoot. Ze had het opeens erg koud en ook begon ze een beetje te trillen.

Hij hielp haar overeind, pakte een deken en trok haar tegen zich aan. Heerlijk warm tegen hem aan gekropen voelde ze zich intens tevreden en gelukkig. Ze hield zo ontzettend veel van hem. Hij was extra mannelijk en aantrekkelijk wanneer hij haar domineerde en zij zich even helemaal klein mocht voelen. Ze voelde zoveel fijne dingen..
Verliefdheid, verbondenheid, totale rust en dankbaarheid. Op deze momenten beseften ze des te meer hoeveel geluk ze met hem had. Waarschijnlijk zorgde dat alles ervoor dat ze emotioneel werd en de tranen weer begonnen te stromen. Zonder iets te zeggen veegde Sander ze teder weg met de rug van zijn hand en trok haar nog wat steviger tegen zich aan.

“Dankjewel” fluisterde ze zacht. “Waarvoor?” zei hij met gespeelde verbazing. “Nou dat weet je best…”

“Dat klopt maar ik wil je het horen zeggen”.

“Moet dat echt?” “Ja dat moet echt” antwoordde hij bemoedigend.

Ze haalde diep adem om moed te verzamelen en zei toen “dankjewel dat je me gestraft hebt”. “Graag gedaan. Ik heb me wel geamuseerd” zei hij met een knipoog. “Ja dat geloof ik best” antwoordde ze met een voorzichtig lachje.

“Weet je dat ik eigenlijk nog van plan was je ‘six of the best’ te geven met de cane?”
Nieuwsgierig ging ze overeind zitten. “Meen je dat? Waarom?” “Omdat je me voordat we in de auto stapten nog in mijn bovenarm kneep. Je weet dat ik daar een hekel aan heb en eigenlijk vind ik dat dat niet onbestraft mag blijven. Maar voor vanavond denk ik dat je genoeg hebt gehad dus bewaren we dat voor morgen”.

Ze wist niet goed of hij het nu serieus  meende maar de donkere blik in zijn ogen zorgde ervoor dat ze enorm opgewonden raakte. “Waarom de cane?” vroeg ze geïnteresseerd. “Omdat dat knijpen van jou daadwerkelijk pijn doet en die pijn wordt in plaats van snel minder alleen maar erger. Ik heb begrepen dat de cane een soortgelijk effect heeft dus dat leek me wel toepasselijk”. Ze rolde met haar ogen. “Je meent het! Heb je ook begrepen dat ‘six of
the best’ met de cane echt heel heftig is?”

“Ja en dat is ook precies wat je verdiend jongedame en dat weet je zelf ook! Dat wordt vanaf nu de consequentie, elke keer wanneer je het in je hoofd haalt me daar te knijpen. Wedden dat je het dan snel afleert.”

“Ik denk dat ik daar morgen pas een mening over heb” zei ze uitdagend. “Maar voor nu heb ik hele andere plannen!

Fennes temperament (2)

Dave zat in de auto en was onderweg naar de woonboulevard.
Vlak daarvoor had hij telefonisch contact gehad met het waarborgfonds om te vragen of zij de schade aan de auto van Fenne konden vergoeden. Er waren geen ooggetuigen dus ze hadden geen dader die ze konden aanwijzen. De vriendelijke vrouw die hem geholpen had, had hem gevraagd of er camerabewaking aanwezig was op de parkeerplaats.
Daar had hij geen antwoord op kunnen geven. Ze had hem laten weten dat hij dat wel zou moeten controleren. Pas wanneer ze met zekerheid konden zeggen dat de identiteit van de dader niet te achterhalen was zouden ze eventueel uitkeren.

Dave was er meteen achteraan gegaan en had de eigenaar van de meubelzaak gesproken. Er hing een camera welke een groot gedeelte van de parkeerplaats registreerde.
Hij vroeg Dave om de kenmerken van de auto, de datum en het tijdstip dat het gebeurd was, dan zou hij kijken of hij de beelden erbij kon vinden. Een half uurtje later had de goede man hem terug gebeld met het nieuws dat de auto inderdaad was vastgelegd op camera maar daarop was heel duidelijk te zien dat de schade al aanwezig was op het moment dat ze de parkeerplaats op reden.
Eerst was hij sprakeloos geweest en daarna voelde hij irritatie en ongeloof opborrelen. Vandaar dat hij had gevraagd of hij zelf kon komen kijken. Maar nu hij eenmaal in de auto zat en hij er eens goed over nadacht begonnen er opeens wat puzzelstukjes in elkaar te vallen. Zo had Fenne bijvoorbeeld de auto vooruit op de oprit gezet een paar dagen voordat het was gebeurd. Terwijl ze normaal gesproken altijd de auto achteruit inparkeerde. Ook had ze wel heel dicht tegen de heg aan gestaan. Had ze dit met een reden gedaan? Hij herinnerde zich dat ze die dag wat zenuwachtig was geweest. Maar ook dat ze perse met de Mazda had willen gaan en de heenweg zelf had willen rijden. Had ze dit allemaal gedaan om te voorkomen dat hij de schade zou zien? Had hij die pas op de terugweg mogen ontdekken? Fenne was degene geweest die meteen geopperd had dat er vast “iemand” tegen hun auto was aangereden.
Zou ze hem echt zó om de tuin geleid hebben vroeg hij zich af….
Hij wilde het eigenlijk niet geloven maar hij wist ook dat ze er wel een handje van had om haar best te doen ergens onderuit te komen.

Dave reed terug naar zijn werk en hij kookte van woede. Hij kwam net terug van de meubelzaak waar hij met eigen ogen had gezien dat de enorme deuk er al zat toen ze kwamen aanrijden. Hij zag zelfs duidelijk hoe Fenne er nog een snelle blik op wierp en hem daarna vlug bij zijn hand pakte. Waarschijnlijk had de eigenaar van de winkel dat ook gezien. Hij had zich de ogen uit zijn hoofd geschaamd. Hij kon zich niet herinneren dat hij ooit zo kwaad op haar was geweest.
Hier zou ze spijt van krijgen, heel erg veel spijt. Hij zou er voor zorgen dat ze een geintje als dit nooit meer zou uithalen.

Hij kon zich die dag maar moeilijk concentreren op zijn werk. Hij vroeg zich af hoe hij dit ging aanpakken. Het leek hem niet verstandig haar te straffen nu hij nog zo laaiend was. En hij wilde haar de kans geven om eerlijk op te biechten wat ze gedaan had. Hij was benieuwd of ze die kans zou aangrijpen. Daarnaast had hij even de tijd nodig om over een gepaste straf na te denken. Er zouden in elk geval elementen in moeten zitten die ze totaal niet zou verwachten en waarvan hij wist dat ze die vreselijk zou vinden. Want Dave wist inmiddels ook dat Fenne kon genieten van een pak slaag, dat het haar opwond. Dat was ook precies wat het voor hem in het begin allemaal zo ingewikkeld had gemaakt. Hij zag er gewoon het nut niet van in. Hij had dan juist het idee dat hij haar gedrag beloonde door haar te slaan. Hij had het gevoel dat ze het ging uitlokken, zich ging misdragen omdat ze wilde dat hij haar over de knie zou trekken om haar billen vuurrood te slaan. Dat was een tijd lang een behoorlijk struikelblok geweest. Elke keer als puntje bij paaltje kwam leek het hem de meest gepaste straf om haar brutale gedrag te negeren. Al kwam hij er al snel achter dat dat ook niet de beste manier was. Fenne was dan daarna vaak stil en in zichzelf gekeerd. Chagrijnig, teleurgesteld, soms verdrietig maar vaak ook ronduit irritant. Er hing dan dagen een gespannen sfeer. Maar wanneer hij vroeg wat er aan de hand was kreeg hij geen antwoord. Uiteindelijk had hij dan toch besloten om het geven van straf door middel van een pak slaag te proberen. Ze had hem al vaker proberen uit te leggen dat er verschil was tussen “straf” en straf. En dan was er ook nog zoiets als een erotische spanking of een spanking zodat ze haar hoofd even helemaal leeg kon maken. Voor haar was het allemaal zo klaar als een klontje maar voor hem was het volkomen nieuw geweest. Hij had haar maar moeilijk kunnen bij houden en hij was ook wel onzeker geweest. Haar slaan omdat hij wist dat ze er van genoot was toch anders dan haar slaan tot een punt dat ze hem huilend smeekte om te stoppen. Toch had hij het gedaan en het resultaat was verbluffend geweest. Hij was in eerste instantie geschrokken van haar tranen maar enorm ontroerd geweest door de dankbare en liefdevolle blik in haar ogen. Ze had zich in zijn armen laten vallen en zich door hem laten troosten. Hem oprecht bedankt voor het feit dat hij haar op haar plek gezet had. Hij had de opluchting van haar gezicht af kunnen lezen en ook voelde hij hoe totaal ontspannen ze was. En dat was de sfeer in de dagen, zelfs weken daarna ook geweest. Ze was in een opperbest humeur en ze deed erg haar best om het hem naar de zin te maken. En dan had je nog haar libido… Ze leek niet van hem af te kunnen blijven en ze zorgde ervoor dat ze hem in de slaapkamer, of andere plekken in huis of buitenshuis, op de meest inventieve manieren verwende.
Inmiddels was hij er dus van overtuigd dat het daadwerkelijk heel nuttig was om haar zo nu en dan flink te straffen voor haar misdragingen.

Aangezien ze dit keer wel erg ver was gegaan was hij van plan het haar moeilijk te maken. Eerst zou hij proberen het haar ongemakkelijk te maken door wat vragen te stellen. Tevens zou haar dat de mogelijkheid bieden eerlijk te vertellen wat er gebeurd was.
Als ze dat deed dan zou hij haar evengoed hard aanpakken maar wanneer ze er voor koos om te blijven liegen dan zou hij dubbel zo streng zijn.
Ze hadden het weleens over de cane gehad en hij wist dat het haar fascineerde maar dat ze er tegelijkertijd ook bang voor was. Fenne had zelf geregeld instrumenten gekocht maar wat de cane betreft leek het bij nieuwsgierigheid te blijven. Misschien moest hij dit keer maar eens tot actie overgaan en zelf eens wat onderzoek doen naar welke hij het beste kon kopen en hoe hij deze precies moest gebruiken.

Nu hij had besloten om nog niet meteen al zijn kaarten op tafel te leggen en een plan van aanpak in zijn hoofd had voelde Dave zich wat kalmer. Omdat hij tot 20:00uur op het werk was geweest wist hij dat de kinderen al in bed zouden liggen. Dat betekende dat hij rustig de tijd had om haar reactie te peilen.
Toen hij de keuken binnen kwam was ze nog bezig met opruimen.
Hij kuste haar en vroeg hoe haar dag was geweest.
“Oh goed hoor! Druk… zoals altijd. Hoe was jouw dag?”
“Ook druk. Ik heb nog gebeld met het waarborgfonds, weet je wel, voor de schade aan de auto.”
Zonder hem aan te kijken vroeg ze “En… wat zeiden ze?”
“Alvorens ze uitkeren willen ze eerst dat we nagaan of er camerabewaking aanwezig was. Dat zou veel duidelijkheid geven over wat er precies gebeurd is. Ik ga er morgen meteen achteraan.”
Er viel een korte stilte. Dave zag Fenne heel even verstijven. Toen draaide ze zich om en keek hem recht in de ogen.
“Dat kan ik ook wel voor je doen als je wil? Jij hebt het al zo druk op je werk.”
Even was hij met stomheid geslagen door het gemak waarmee ze tegen hem loog. Op die kleine aarzeling na leek ze er geen enkele moeite mee te hebben.
Maar wat zij kon, kon hij beter.
“Als je dat zou willen doen dan heel graag. Laat je me morgen dan wel even weten wat ze gezegd hebben?”
“Ja natuurlijk schatje.” zei ze glimlachend.

Het was zaterdagmiddag en er was inmiddels een week verstreken. Het was Dave wel duidelijk geworden dat Fenne haar misstap niet ging opbiechten.
Dus had hij geregeld dat de kinderen allemaal zouden gaan logeren. Hij wilde zeker weten dat ze niet gestoord zouden worden.
Hij bracht de drie koffertjes naar de auto en riep de kinderen bij elkaar.
“Gaan jullie maar vast in de auto zitten en doe jullie gordel om, dan kom ik er zo aan.”
Fenne was boven bezig met het opmaken van de bedden. Hij liep naar boven en ging achter haar staan, zodra ze hem hoorde draaide ze zich om.
Toen pakte hij onverwacht haar linkeroor stevig vast, trok er lichtjes aan en kneep er hard in.
“Auwww wat doe jij nou verdomme?!” riep ze uit terwijl ze met haar linkerhand haar oor probeerde te bevrijden. Wat overigens met geen mogelijkheid lukte, zijn greep was gewoon te sterk.
Fenne keek naar hem op en haar ogen spoten vuur.
Ze was verdomd sexy als ze kwaad was. Al schudde hij die gedachte snel van zich af.
Hij keek haar streng aan en zei “ik ga nu de kinderen wegbrengen, zodra ik de deur uit ben ga je naar beneden en met je blote billen in de hoek staan. Daar wacht je op me tot ik terug ben.”
Het kostten hem weinig moeite zijn stem dreigend te laten klinken. Hij zag een zweem van paniek in haar ogen, vertwijfeling en toen opstandigheid.
“Waarom in vredesnaam?” vroeg ze.
“Ik denk dat je heel goed weet waarom. En ik zou maar gehoorzamen als ik jou was. Ik verwacht je netjes in de hoek aan te treffen wanneer ik thuis kom. Zo niet, dan heb je een heel groot probleem. En geloof me, dat wil je absoluut niet, gezien de hoeveelheid problemen waar je al in zit.”
Hij drukte een kus op haar mond, liet haar oor los en draaide zich resoluut om.
Fenne verbijsterd achterlatend.

Dave was inmiddels op de terugweg naar huis. Hij vroeg zich af of Fenne zou gehoorzamen. Hij had haar nog nooit eerder een dergelijke opdracht gegeven. Wat als ze er niet zou staan? Wat zou hij dan doen? Waarschijnlijk haar aan haar oor de hoek in sleuren, haar billen bloot maken en haar met een aantal fikse klappen te kennen geven dat ze naar hem moest luisteren.
Hij hoopte echter dat dat niet nodig zou zijn. Een beetje gespannen stapte hij uit de auto en liep naar binnen. Dave was lichtelijk verbaasd toen hij haar in de hoek aantrof, precies zoals hij had opgedragen.
“Ga je me nu dan eindelijk eens vertellen waar dit allemaal over gaat?” snauwde ze.
“Ik zou maar een beetje aan je toon denken want je weet nog niet half hoe diep je je in de nesten hebt gewerkt. Als ik zeg dat je een heel smerig spelletje met me hebt gespeeld en je tegen me gelogen hebt om je misstap te verdoezelen, gaat er dan een lampje branden!?!” Bij elk woord dat hij uitsprak voelde hij zijn woede weer toenemen. Fenne had het ook opgemerkt want opeens bleef het opvallend stil aan haar kant. In de tijd dat hij weg was had ze zich waarschijnlijk al beseft waarom ze daar stond. Maar had ze stiekem ook gehoopt dat het misschien toch ergens anders over ging.
“Wat bedoel je?” vroeg ze aarzelend.
“Wat denk jij dat ik bedoel?” antwoordde hij met een wedervraag.

Het bleef stil, heel erg stil. Dave liet deze bewust voortduren. Hij zag dat ze haar lichaam aanspande alsof ze geen enkele beweging wilde maken, hij hoorde haar zelfs maar amper ademhalen. Hij vroeg zich af wat er nu door haar heen ging. Het leek alsof ze totaal blokkeerde. Mooi zo, het feit dat ze zich zo ongemakkelijk voelde was een goed begin.
Hij wist dat toegeven voor haar een hele hoge drempel was en hij vermoedde dat ze dat moment zolang mogelijk zou proberen uit te stellen.
“Nou??” vroeg hij na enkele minuten.
“Zoek het uit, je weet het allemaal toch al zo goed?”
Deze reactie verbaasde hem niet. Het was typisch Fenne. Hij vroeg zich af of er ooit een moment zou komen dat ze zich zonder weerwoord zou overgeven. Want uiteindelijk zou ze zeggen wat hij wilde horen, dat wisten ze allebei. Ze maakte het op deze manier alleen maar moeilijker voor zichzelf.
“Je gaat dus bijdehand doen. Inmiddels zou je beter moeten weten”.
Nadat hij dat gezegd had draaide hij zich om en liep naar boven.

Daar aangekomen opende hij de schuifdeur van de kast en zocht in de tas naar wat hij nodig had.
De badborstel. Hij wist dat ze dat ding haatte, perfecte keuze dus om daar mee te beginnen.
Nog nooit had hij deze gebruikt op koude billen en maar een enkele keer had hij er echt voluit mee geslagen.
Maar daar zou vandaag verandering in komen. Hij zou haar eens een toontje lager laten zingen.

Eenmaal weer beneden stond ze nog steeds roerloos in de hoek.
Hij pakte een stoel uit de keuken en zette hem in het midden van de kamer maar ging er nog niet op zitten. Hij wilde dat wanneer ze naar hem toe kwam ze tegen hem op moest kijken.
“Fenne kom hier”.
Geen enkele reactie.
Hij begon nu echt boos te worden. Het spelletje was uit. Ze had lef genoeg gehad om hem te bedonderen en compleet voor paal te zetten en nu ging ze ook nog eigenwijs lopen doen. Hij was er helemaal klaar mee.
“NU!!” hij zei het met flinke stemverheffing en zijn oplaaiende boosheid kon hij niet uit zijn stem houden. Ze schrok zichtbaar en het leek haar blokkade enigszins op te heffen.
“Doe eens normaal zeg” hoorde hij haar mompelen. Hij negeerde het.
Want terwijl ze het zei draaide ze zich om en kwam langzaam naar hem toe lopen. Ongemakkelijk en met kleine stapjes omdat haar broek nog ergens tot halverwege haar knieën hing.
Hij zag haar wangen rood worden van schaamte. Toen ze uiteindelijk voor hem stond nam hij vastberaden haar kin tussen zijn vingers en dwong haar om hem in de ogen te kijken.
Heel even zag hij haar blik naar zijn rechterhand schieten waarin hij de badborstel vasthield.
Ze slikte moeizaam. “Je hebt me behoorlijk voor de gek gehouden of niet?”
Ze haalde haar schouders op.
“Ja Dave of nee Dave?”
Hij zag haar even verbaasd kijken maar zei toen: “misschien een beetje maar ik…..”
Hij liet haar haar zin niet afmaken. Jezus, waarom kon ze nou nooit eens gewoon toegeven wat ze fout gedaan had. Ze moest en zou er omheen blijven draaien.

Hij liet haar kin los en ging op de stoel zitten.
Met zijn linkerhand greep hij resoluut haar arm en trok haar over de knie.
Haar landing was niet heel gracieus en ze deed haar best haar balans te vinden door haar handen op de grond te plaatsen.
Dave nam van de gelegenheid gebruik om haar wat naar voren te duwen zodat hij één been vrij had om haar klem te zetten.
Toen legde hij de badborstel op haar, nu nog, prachtige blanke billen. Hij voelde een lichte huivering door haar lichaam gaan toen ze het gladde koude oppervlak op haar blote huid voelde.
Zonder enige waarschuwing hief hij de badborstel op en liet hem met volle kracht op haar linkerbil landen.
En nog voor ze goed en wel een kreet van pijn had kunnen slaken liet hij de borstel wederom snoeihard op exact dezelfde plek neerkomen. Haar hand schoot naar achteren om te proberen de slagen af te weren. Hij greep direct haar pols en pinde deze op haar rug vast. Nu was ze volkomen weerloos en kon ze niets anders dan het ondergaan.
Toen concentreerde hij zich op de rechterkant en sloeg weer net zo hard.
Meteen zag hij een witte plek ontstaan met een rode rand eromheen. Hij snapte soms werkelijk niet hoe ze het volhield, de pijn en de vernedering.

Fenne hield zich vaak lang stil, wilde hem niet laten zien dat ze het moeilijk had. Hij had de afgelopen week veel nagedacht over haar gedrag en was tot de conclusie gekomen dat die karaktertrek niet alleen zichtbaar was wanneer ze een pak slaag kreeg. Ook in het dagelijks leven vond ze het lastig om aan te geven als ze ergens niet uit kwam en eigenlijk wel wat hulp zou kunnen gebruiken.
Daarom begon hij ook steeds meer te begrijpen dat spanking voor haar een diepere betekenis had, nog een andere behoefte vervulde dan alleen die op seksueel vlak en het opzoeken van spanning.
Ook nu, ze had het hem waarschijnlijk niet willen vertellen omdat ze er zelf ook van baalde dat ze weer zo onvoorzichtig was geweest. Het feit dat hij haar dan de les zou lezen versterkte dat gevoel alleen maar. Ze was soms onterecht onzeker over zichzelf en daarom had ze, zo dacht hij, alles uit de kast getrokken om dit te verbergen.
Maar dat was ook juist de reden waarom hij zo teleurgesteld en boos was, dat ze hem niet in vertrouwen had genomen.
Ja, het zou consequenties hebben gehad, maar dat was niet waar ze het ergste tegenop zag vermoedde hij. Wanneer hij haar zou aanspreken over haar onoplettende rijgedrag zou ze zich meteen aangevallen voelen. Het gevoel hebben dat ze helemaal niets goed kon doen. Dat was uiteraard niet zo, ze kon prima autorijden wanneer ze gewoon goed oplette en niet ook nog met honderd anderen dingen bezig was.
Dat zou hij haar nu dan ook goed duidelijk moeten maken want ondanks dat ze deze leugen met een bepaalde reden zolang had volgehouden, zou hij het niet accepteren.

Het feit dat Fenne dit keer vanaf de eerste klap al van zich liet horen was een teken dat ze het niet kon opvangen. Niet kon verbergen hoeveel pijn het deed.
Dave had geen medelijden met haar, ondanks dat hij dacht te begrijpen hoe dit bedrog tot stand was gekomen, was hij nog steeds van mening dat een harde straf op zijn plaats was.
Hij besloot er nog een schepje bovenop te doen door het gevoelige plekje, daar waar haar billen overgingen in haar bovenbenen, op te zoeken.
Aan beide kanten liet hij de badborstel vijf keer op volle kracht landen.
“AAAUUWWW, STOP, ALSJEBLIEFT!!” Nog nooit eerder had hij haar zo wanhopig horen schreeuwen om te stoppen.
Hij hield op.
“Nu ga je me exact vertellen wat er gebeurd is met de auto. Begrepen?”
“Ok” zei ze met zachte stem.
“Ok wie?” vroeg Dave streng terwijl hij zijn vraag kracht bij zette door nogmaals heel hard te slaan.
“Ok Dave” hoorde hij haar wanhopig uitbrengen.

Voor Dave was het de eerste keer dat hij haar met twee woorden liet spreken. Hij had gehoopt dat het wat extra schaamte zou toevoegen voor haar. Hij stond ervan te kijken wat het met hemzelf deed.
Het gaf hem een soort van superieur gevoel en dat maakte hem nog zelfverzekerder. Gaf hem meer en meer het vertrouwen dat hij haar zou kunnen breken. Het bracht hem enigszins in verwarring. Maar tijd om daar lang bij stil te staan had hij niet.
“Hoe komt die deuk in de auto Fenne?”
“ Ik had haast, moest de kinderen bij mijn ouders afzetten en heb toen niet goed opgelet met achteruit zetten” ratelde ze met opeengeklemde kaken.
Het was duidelijk dat ze dit zo snel mogelijk achter de rug wilde hebben.
“Daar gaat het al mis. Je had haast omdat je weer eens te laat was opgestaan. Zo is het toch?”
“Ja .. misschien” zei ze geirriteeerd.
Zonder aankondiging liet hij de badborstel weer spreken door drie keer snoeihard uit te halen.
Ze begreep het meteen en riep “Ja Dave!”
“Ik geloof dat we daar ook een afspraak over hadden, dat je op tijd op zou staan. Maar daar hebben we het later nog wel over. En wat heb je vervolgens gedaan?”
“Ervoor gezorgd dat jij de schade niet zou zien.” Het was niet veel meer dan een gefluister.
“En toen?”
“Toen heb ik het laten lijken alsof iemand anders het gedaan had.”
Dave hoorde een zekere opluchting doorklinken in haar stem en hij voelde zijn boosheid wat wegebben.
“Waarom heb je me niet in vertrouwen genomen Fenne? Ik heb je nog de gelegenheid geboden de waarheid op te biechten maar je koos ervoor me recht in de ogen te kijken en de leugen vol te houden.” Onbewust nam zijn net afgenomen woede weer wat toe. Hij had een ontzettende hekel aan liegen.
“Ik… ik… weet het niet.” stamelde ze .

Maar daar nam Dave geen genoegen mee. Ze wist het donders goed en ze zou het uitspreken ook. Hoe erg ze dit vragenspelletje ook haatte. Hij zou het eruit krijgen, hij zou het er zo nodig uit slaan.
Hij verstevigde zijn grip op haar lichaam om zich er van te verzekeren dat ze geen kant op kon.
Haar lijf reageerde meteen door in opstand te komen maar dat had geen enkele zin.
Hij keek op de klok die aan de muur voor hem hing en besloot haar precies vijf minuten met de badborstel te slaan. Hij zou zich niet inhouden, hoe moeilijk ze het ook kreeg. Hoe moeilijk hij het ook kreeg. Uiteindelijk zou ze er niets aan over houden behalve hele pijnlijke en blauwe billen.
Toen begon hij… Nog nooit eerder had Fenne hem zo intens gesmeekt om te stoppen.
En tegen zijn eigen verwachtingen in vond hij het minder moeilijk dan gedacht om de tijd vol te maken. De gedachte aan haar zelfvoldane glimlach terwijl ze hem voor de gek hield maakte het een stuk makkelijker. Ook al wist hij dat dat voor een deel was omdat ze zich geen houding had weten te geven. Toch was hij van mening dat ze het gewoonweg verdiende.

Toen de vijf minuten voorbij waren lag Fenne hijgend over zijn schoot.
Even wreef hij over haar gloeiende billen. De witte plekken begonnen al rood te kleuren en zagen er opgezwollen uit. Hij had geen enkel stukje gemist en zelfs een deel van haar bovenbenen meegenomen. Hij kon zich er geen voorstelling van maken hoeveel pijn het had gedaan. Maar de wetenschap dat dit voor haar nodig was en ze zich er uiteindelijk beter door zou voelen zorgde ervoor dat hij geen schuldgevoel had over waar hij mee bezig was.
Wel besefte hij dat hij het dit keer niet alleen voor haar deed maar ook voor zichzelf. Hij had dit ook nodig om het achter zich te kunnen laten en weer met een frisse start verder te gaan.

“Waarom hield je de leugen zo lang vol Fenne?” vroeg hij nogmaals.
“Ik was bang voor je reactie, bang dat je me stom zou vinden omdat ik alweer in de fout ben gegaan.” Dat was het moment waarop ze begon te huilen.
Een golf van trots ging door Dave heen. Ze had het gezegd en ze was volkomen eerlijk geweest. Hij wist hoe moeilijk het voor haar was om zich zo kwetsbaar op te stellen.
Pijn brak haar niet zo snel maar gaf haar wel het zetje om het voor haar bijna onmogelijke te doen.
Namelijk haar onzekerheid tonen, een barst in haar pantser te laten zien.
Hoe zwaar moest het zijn wanneer je iedereen altijd maar de perfecte versie van jezelf wilde voorhouden? vroeg Dave zich af.
Hij voelde haar lichaam schokken terwijl ze snikkend over zijn schoot lag en hielp haar overeind zodat ze kon gaan zitten. Haar gezicht vertrok van pijn op het moment dat haar billen contact maakte met zijn benen.
Liefdevol trok hij haar tegen zich aan en dankbaar legde ze haar hoofd op zijn schouder.
Hij streelde haar haar en liet haar huilen tot haar snikken wat minder heftig werden.
“Kijk me eens aan.”
Ze gehoorzaamde en keek met betraande ogen naar hem op.
“Je weet toch dat een fout maken niet erg is hé?”
Hij zag hoe ze haar schouders ophaalde en op haar onderlip beet om te voorkomen dat deze zou gaan trillen. En hoe ze het gevecht tegen haar tranen verloor en deze opnieuw over haar wangen naar beneden liet rollen.
Teder veegde hij ze weg met de rug van zijn hand.
“Ik hou nog net zoveel van je als je een keer de mist in gaat en ik denk ook niet minder over je. Dit is niet gebeurd omdat je niet kunt autorijden maar omdat je weer eens haast had en met je hoofd ergens anders zat. Allemaal dingen die voorkomen hadden kunnen worden. Snap je dat?” vroeg hij rustig.
De stroom aan tranen werd alleen maar erger wat hem duidelijk maakte dat hij het bij het juiste eind had.
Ze knikte” ja” bij wijze van antwoord en zei toen snikkend “alleen voelt het voor mezelf niet zo”.
“Dan wordt het misschien tijd dat ik je dat eens goed duidelijk maak” antwoordde hij met een knipoog en trok haar weer tegen zich aan.

Terwijl Fenne in zijn armen lag na te snikken sloeg de twijfel toe. Eigenlijk vond hij het opeens genoeg zo. Hij wilde niets liever dan gewoon zo blijven zitten en haar troosten.
Zeggen hoeveel hij van haar hield, hoe vaak ze ook de mist inging. Dat hij haar perfect vond zoals ze was en dat ze niets kon doen om daar verandering in te brengen. Het deed hem pijn dat ze blijkbaar zo weinig vertrouwen had in zichzelf. Lief en zorgzaam voor haar zijn voelde voor hem nu zoveel beter dan de cane erbij te pakken en nog meer straf uit te delen.
Maar diep van binnen wist hij dat voor haar waarschijnlijk het tegenovergestelde gold.
Hij was bang dat ze het hele gebeuren niet van zich af zou kunnen zetten als ze zich niet volledig gestraft voelde.
Hij was in dubio en besloot dat hij haar misschien moest betrekken in zijn beslissing. Dave wist dat ze het liefste wilde dat hij de leiding nam maar nu wist hij het gewoonweg niet zeker.

“Fenne denk je zelf dat het genoeg is geweest of vind je dat je meer straf hebt verdiend?” vroeg hij fluisterend in haar oor.

Traditie

In een land dat een voormalige sovjet republiek is, maar verder vrij modern en westers georiënteerd,
leeft de traditie dat de bruid vóór en vlak na de huwelijksvoltrekking een tuchtiging ondergaat in de
vorm van een pak op haar billen. Deze tuchtiging wordt voor het huwelijk uitgevoerd door het
ouderlijke gezag en na de huwelijksvoltrekking door de kersverse echtgenoot. Daarbij wordt het
gebruikte instrument door de ouders doorgegeven aan de bruidegom. Zo ook voor de 23-jarige
Svetlana die in het huwelijk ging treden met de 24-jarige Pjotr. Zij woonden weliswaar al 2 jaar
samen, toch vonden zij beiden dat deze traditie in stand moest worden gehouden. Hoewel Svetlana
het er toch wel een beetje moeilijk mee had, omdat aan het gebeuren de nodige ruchtbaarheid werd
gegeven. Het stond weliswaar niet op de uitnodigingen vermeld, maar iedereen wist het. Een pak op
haar billen was zij wel gewend. Gemiddeld 1 keer per maand ging zij bij Pjotr over de knie of moest zij
bij stoel of bed vooroverbuigen en haar billen ontbloten. Toch was de oude leren plak van thuis
daarbij nog niet gebruikt door Pjotr. Dat ging nu wel gebeuren. Svetlana was een zelfstandige
geëmancipeerde jonge vrouw, die eigenlijk de meeste beslissingen in de huishouding nam in plaats
van Pjotr. Zij verdiende in haar sales-functie ook meer geld dan hij. Pjotr voelde zich echter goed als
hij de billen van zijn vriendin en straks echtgenote regelmatig stevig onder handen kon nemen.
Ondanks de pijn vond Svetlana de billenkoek ook niet erg. Zij vond het fijn dat hij zich daar goed bij
voelde en dat zijn mannelijk zelfvertrouwen in hun relatie daarmee toenam. Maar af en toe mocht
het van haar wel een onsje minder. Ze was vanuit haar jeugd bekend met billenkoek. Haar stiefvader
had van tijd tot tijd in haar late tienerjaren haar opvoedingsvlakten bewerkt. Nooit gemeen, maar
wel pijnlijk. Ze had er geen trauma’s aan overgehouden. Het was vrij gebruikelijk in het land en ze
hield van haar stiefvader. De gebruikte leren plak kwam nu weer ter sprake bij de aankomende
huwelijksdag. De wetenschap dat zij die 2 keer, relatief kort achter elkaar op haar billen zou voelen
zorgde toch wel voor de nodige kriebels. Haar stiefvader zou zich na 5 jaar nog eens uitleven voor
een laatste pak op haar billen, waarna Pjotr de leren plak over zou nemen en zij misschien met haar
bruidsjurk nog aan van hem de nodige slagen op haar blote billen in ontvangst moest nemen. Een
verontrustend vooruitzicht, dat haar onwillekeurig over haar billen deed wrijven. Toen de dag en
avond voor de huwelijksdag naderde vroeg zij, initiatiefrijk als ze was, aan haar moeder en stiefvader
of zij het ouderlijke pak op haar billen de avond ervoor mocht ontvangen. Ze zou toch traditioneel in
haar ouderlijk huis slapen. Bovendien was dat handiger om mogelijk doorgelopen make-up op de
huwelijksvoltrekking in de kerk te voorkomen. Ook zouden de gasten in de kerkzaal de klappen niet
horen die normaal luid en duidelijk werden gegeven in de zijkamer van de kerkzaal. Ze had dat
eerder bij een vriendin meegemaakt en dat was toch wel gênant. Haar moeder en stiefvader
stemden in. Sterker nog, haar stiefvader wilde niet met de traditie breken, maar vond het ontbloten
van Svetlana’s billen niet meer passend. Dat was alleen voorbehouden aan haar verloofde en
aanstaande echtgenoot. Er werd voorgesteld dat ze haar volleybalshort aandeed en daar op geslagen
zou worden. ‘Mijn volleybalshort’, dacht Svetlana, ‘die moet ergens in de kast op mijn oude kamer
liggen’. De volleybalshort was een broekje van badstof dat bij het tenue hoorde uit haar volleybaltijd
waarmee ze gestopt was toen ze samen ging wonen met Pjotr. Het broekje bracht herinneringen in
haar naar boven. Ze was aanvoerster van het team geweest en ze speelden op een redelijk hoog
niveau. De coach was een man van de oude stempel van Russische komaf. Als het team er met de pet
naar gooide, dan kwam het wel eens voor dat alle dames na de wedstrijd over de knie gingen.
Wonderwel speelden ze de wedstrijden daarna een stuk beter. Ook kreeg Svetlana als aanvoerster
wel eens in haar eentje op haar billen van de coach in het bijzijn van de anderen, om tijdens een
toernooi een voorbeeld te stellen voor de rest van het team. Ze kon de grote hand van haar coach
nog steeds voelen als die keer op keer hard op haar broekje was neergedaald. Ze had het oude
broekje gevonden op haar slaapkamer. Ze constateerde dat die nu wel een stuk strakker om haar
billen moest zitten dan 5 jaar geleden. Ook was het badstof ter hoogte van haar billen wat dunner
geworden. ‘Zoveel bescherming zal het dus niet bieden’, dacht ze. De avond voorafgaand aan haar
huwelijk was aangebroken en ze dineerde gezamenlijk met de rest van het gezin. Na het eten werd er
nog gezellig wat gekeuveld met een glaasje wijn erbij. Toen werd het tijd om het eerste deel van de traditie ten uitvoer te brengen. Svetlana werd gezegd naar boven te gaan en om te kleden zoals
afgesproken. In haar volleybalbroekje en een T-shirt kwam ze weer naar beneden. Haar knieën
knikten toen ze de trap afliep. Binnen het gezin werd een pak op de billen altijd in de bijkeuken
gegeven, gebogen over een oude opvouwbare huishoudladder met een kussen erover heen. De
deuren naar keuken en aansluitend huiskamer stonden altijd open, zodat alles zo transparant
mogelijk was. Svetlana had vroeger stiekem ook meerdere malen gehoord dat haar moeder hier
voorover had moeten buigen. Maar daar werden dan wel andere instrumenten gebruikt die ze nooit
gezien had, maar wel een scherp en zwiepend geluid hadden gemaakt. Het broekje zat zoals
verwacht super strak om haar billen. Toen Pjotr later van het broekje hoorde, had ze die onmiddellijk
thuis op moeten halen en had ze die nacht erg gevoelige billen gehad. Ze moest de leren plak zelf uit
de kast pakken en afgeven. Toen ze voorover boog kwamen haar billen nog prominenter in het zicht.
Haar stiefvader wreef even kort met de plak over haar billen. Toen haalde hij uit voor de eerste klap.
‘Pats’! De plak klonk luid en schel op haar billen. ‘Auw’ kreunde Svetlana zachtjes. En nog een, ‘pats’!
Zo ging het verder in een relatief langzaam tempo. De pijn was te dragen, maar haar broekje was
toch nog dunner dan ze dacht door slijtage. Gelukkig had ze nooit slagen hoeven tellen. Bij Pjotr
moest dat soms wel, als hij weer eens het gevoel had dat hij zich extra moest laten gelden in huis.
Maar ze had er een hekel aan. Na ca. 30 slagen hield haar stiefvader ermee op. ‘Dit is genoeg voor de
traditie’ zei hij. Wel moet je zoals vroeger nog 10 minuten in de hoek van de bijkeuken staan. Ze
stond op en greep haar billen met beide handen vast er bleef erover wrijven. Dat deed ze altijd en
gelukkig mocht dat ook, eveneens van Pjotr als hij klaar was met haar achterwerk. De zachte badstof
van het broekje was flink opgewarmd door de plak. 10 minuten later kwam ze terug de huiskamer in
voor een omhelzing. Daarna ging iedereen naar bed. Op haar buik liggend wreef ze nog even over
haar roze billen. Morgenochtend zou je er nog maar weinig van zien. Ze dacht bij zichzelf: ‘Zo, deel 1
van de traditie zit er op, dat viel niet tegen’ en ze viel ontspannen in slaap.
De volgende was het vroeg op om deze spannende dag te beginnen. Door moeder, zus en
vriendinnen werd Svetlana aangekleed en opgemaakt. Grinnikend, maar ook bezorgd vroegen
vriendinnen zich af of het erg was geweest gisteravond. Maar toen ze haar in wit satijnen slipje zagen
wisten ze dat het wel mee was gevallen. Na het middaguur begon de kerk vol te lopen met gasten.
Velen luisterden aandachtig of er niets te horen was van de 1e tuchtiging voor het huwelijk. Zij wisten
niet dat die al had plaatsgevonden. Toen er niets kwam waren sommigen enigszins teleurgesteld, in
de veronderstelling dat aan de traditie geen trouw zou worden gedaan deze keer. Pjotr stond samen
met zijn getuige naast het altaar te wachten op zijn aanstaande bruid. Zijn getuige had de ringen in
zijn zak zitten. Er volgde een waardige gang door het gangpad van Svetlana met haar stiefvader. Zoals
gebruikelijk leverde haar stiefvader haar af naast Pjotr vlak voor het altaar. Hier en daar werd een
traantje weggepinkt. Bij het omdraaien van haar stiefvader pakte hij vlot uit zijn binnenzak de leren
plak, die hij redelijk onopvallend aan de getuige gaf. Het ging zo snel dat weinigen het opmerkten.
Maar degenen die het wel zagen keken goedkeurend en fluisterden: ‘ze krijgt toch op haar billen’…
Svetlana had het zelf ook gezien en kreeg extra kriebels in haar buik. Geconcentreerd ging de
ceremonie door. Ze hadden elkaar liefdevol het jawoord gegeven en de ringen die de getuige eerder
aan Pjotr had gegeven werden aangeschoven. Ook had de getuige onopvallend en watervlug de leren
plak aan Pjotr gegeven die nu veilig in zijn binnenzak zat. Ze kusten elkaar liefdevol en er werd
geapplaudisseerd. Over een uur zou de receptie beginnen in het dorpshuis honderd meter verderop.
Svetlana en Pjotr liepen weg van het altaar naar de naast de kerkzaal gelegen priesters ruimte. Die
ruimte stond middels een open plafond in verbinding met de kerkzaal. Toen ze met zijn tweeën
waren haalde Pjotr de leren plak uit zijn binnenzak. Glimlachend fluisterde hij: ‘ik hoorde dat het
gisteravond wel was meegevallen. Nu zal je er van lusten. Til je jurk op en buig over de tafel’.
Geschrokken hoorde Svetlana hem aan. ‘Moet dat nu? Kan dat niet thuis na het feest? Bijna iedereen
zit nog in de kerk’ zei ze zenuwachtig. ‘Wij houden deze traditie in ere, dat mogen onze gasten weten
en hoe langer je gaat discussiëren hoe langer het gaat duren’, zei hij streng. Nu met nog meer
knikkende knieën liep Svetlana naar de tafel waar enkele kandelaars en kommen stonden. Ze tilde
haar jurk op en boog voorover. ‘Kun je niet toch wachten totdat iedereen uit de kerk is? Ze kunnen het horen’ piepte ze. ‘Nee, nu! En maak je billen bloot, snel een beetje’, blafte Pjotr. ‘Ok, dit wordt
toch nog pijnlijk en gênant dacht ze, maar ze gehoorzaamde. Haar inmiddels witte billen waren klaar
voor de 2e tuchtiging volgens de traditie. Pjotr paste de plak, afstand en doel af. Hij hanteerde
immers voor het eerst deze plak. Zo moeilijk kan het toch niet zijn om haar hiermee haar eerste les
na het huwelijk te leren. Hij haalde uit en de leren plak kwam vol op de kwetsbare billen van Svetlana
neer. ‘Klets!’. En nog eens. En nog eens. Links, rechts en op het midden redelijk onderin. De klappen
galmden door het hoge open plafond door naar de kerkzaal. Veel gasten waren al naar buiten
gelopen, maar een groot aantal nog niet. Zij bleven even stil staan om aandachtiger te luisteren.
‘Klets, klets, auw, auw, klonk het. Veel mensen keken goedkeurend, met name de mannen. Maar ook
enkelen schudden het hoofd en fluisterden ‘niet meer van deze tijd, om je vrouw zo op haar billen te
geven. De plak teisterde geruime tijd Svetlana’s ontblote achterwerk. Pjotr ging zorgvuldig te werk.
Hij hield van een egale kleur van beide billen. Geen lelijke extra pijnlijke plekken of beschadigingen.
Toen hield het op. De overgebleven gasten liepen snel te kerkzaal uit, bang om voor luisterende
voyeurs te worden aangezien. Svetlana’s billen waren goed rood, staken af op haar witte jurk en haar
make up was uitgelopen. ‘Ook dat nog’ dacht ze. Maar tot haar verbazing kwamen haar moeder, zus
en de vriendin die tevens haar visagiste was de ruimte binnengelopen. Dit scenario was afgesproken!
Troostende woorden en blikken deden echter veel goed. ‘Wij gaan je weer mooi opmaken. Als het
moet dan komen jullie maar een half uurtje later op de receptie’. Dat bleek niet nodig. Gearmd
kwamen Pjotr en Svetlana een uur later het dorpshuis binnen. Opnieuw werd geapplaudisseerd. De
getuige stootte Pjotr aan en fluisterde: ‘is het nog gelukt allemaal? En of’ zei Pjotr. ‘Zitten wordt wat
lastig voor haar nu’. Svetlana was al begonnen met felicitaties in ontvangst te nemen. Enkelen
fluisterden haar toe dat zij gelukkig de traditie in stand hadden gehouden, waarop Svetlana
meerdere malen bloosde. Die blos was in vuurrode vorm in ieder geval op haar billen aanwezig. Toch
gaf het haar een soort van prettig warm en geborgen gevoel. Maar ze was wel blij dat het een
staande receptie was. Na de receptie werd er uitvoerig gefeest. Het bruidspaar verliet het feest om
middernacht. Ze gingen thuis slapen en morgen op een korte huwelijksreis. De cadeaus hadden ze
meegenomen. Merendeel enveloppen met geld er in. Samen gingen ze het geld nog tellen. Dat viel
niets tegen. Pjotr bedacht al hardop wat ze er allemaal voor konden kopen. Svetlana zei echter
vastbesloten dat het grotendeels naar de spaarrekening ging voor mogelijke kinderkamer in de
toekomst. Natuurlijk had Svetlana gelijk dacht hij, maar ze zei het naar zijn zinnen net iets te vinnig.
‘Ik wil je nog iets anders laten zien voor dat we zo naar bed gaan’, zei hij. ‘Je hebt toch niet al iets
gekocht dat we niet nodig hebben?’, riep Svetlana uit. ‘Wel nodig, maar gekregen’ zei Pjotr zachtjes.
Hij pakte haar hand en liep met haar naar de keuken. Ook zij hadden een bijkeuken. Svetlana begon
iets te vermoeden. ‘Wat ga je doen?’, vroeg ze enigszins ongerust. ‘Haal je niets in je hoofd, want ik
heb genoeg gehad gisteren en vanmiddag’, doelend op de tuchtigingen. ‘Wees gerust, nu niet meer,
maar nu we getrouwd zijn krijg je niet alleen maar met de hand op je billen, maar ga ik ook nieuw
materiaal gebruiken’. Hij opende de kast in de bijkeuken. Aan de binnenkant van de deur hing
inmiddels de leren plak, maar ook een martinet en een paardrijdzweepje. Een cadeau van de vader van Pjotr alvast voor de wittebroodsweken.

Fennes temperament (1)

Fenne parkeerde de auto op een afgelegen plekje en stapte uit. Ze duwde het portier dicht en bestudeerde de schade. Haar hart klopte in haar keel, ze voelde zich diep ellendig. Er zat een gigantische deuk aan de zijkant van haar donkerblauwe Mazda en een hele strook lak was eraf geschaafd. Ze had zich zelf voor de verandering weer eens aardig in de nesten gewerkt. Hoe ging ze dit in godsnaam oplossen zonder dat haar man Dave erachter kwam?

Die ochtend was ze, zoals zo vaak gebeurde, veel te laat op gestaan waardoor ze zich ontzettend had moeten haasten. Dave was al naar zijn werk.

Fenne moest alle drie de kinderen klaar maken en zorgen dat ze bij opa en oma kwamen. Ze zou die dag ambulant werken en omdat ze de vorige avond geen zin had gehad om haar pedicurekoffer in te pakken moest ze dat nu ook nog doen. 

Ze zou dus echt het betere ren -en vliegwerk moeten aanwenden om überhaupt op tijd bij haar eerste cliënt op de stoep te staan.

Gelukkig werkte de kinderen redelijk mee. Toen ze eenmaal in de gordels op de achterbank zaten smeet ze snel haar spullen in de kofferbak en reed plankgas naar haar ouders.

Ze belde aan, gaf het drietal een vluchtige kus op hun voorhoofden, knuffelde snel haar moeder en dook haastig weer achter het stuur.

Zonder ook maar even om zich heen te kijken zette ze de auto in zijn achteruit. Ze zou moeten keren om uit dit ellendige krappe straatje te komen. In plaats van zich te concentreren was ze met haar gedachten heel ergens anders, namelijk dat ze nog maar drie minuten had om enigszins op tijd te zijn. Plotseling voelde ze weerstand en hoorde ze een soort krakend geluid.

Ooooh neeeeee… Ze was finaal tegen de zijkant van een huis aan gereden. De scherpe hoek van de stenen muur duwde zich in haar portier. Logisch nadenken lukte niet meer, ze moest zo snel mogelijk weg voor er iemand naar buiten kwam om te kijken wat er aan de hand was.

Ze gaf gas en reed weg met een luid schurend geluid als gevolg. In de achteruitkijkspiegel zag ze dat ze een royale donkerblauwe streep op de zijkant van het huis had achter gelaten. Ze kromp ineen, ze wilde niet weten hoe de auto eruit zou zien. Met bezwete handen reed ze naar haar bestemming. Eenmaal gearriveerd stapte ze snel uit en schrok zich rot bij het zien van de schade. Maar ze had (nog) geen tijd om zich er druk over te maken. Ze pakte snel haar spullen en ging aan het werk. Daarna zou ze bedenken hoe ze zich hier uit ging praten.

Fenne’s gedachten draaiden op volle toeren. Dave mocht dit absoluut niet te weten komen, dat was het enige waar ze nu heel zeker van was. Een week eerder had ze de achterlamp kapot gereden tegen een paaltje. En nog niet zo lang daarvoor had ze zonder te kijken haar portier open gegooid waardoor deze hard tegen de auto aankwam die naast haar geparkeerd stond. Dave had haar gewaarschuwd dat wanneer ze zich nog één keer zo onvoorzichtig gedroeg in het verkeer en zo achteloos met de auto omsprong hij haar genadeloos zou straffen. En gezien wat ze nu had klaar gespeeld wist ze dat hij op zijn zachts gezegd heel erg kwaad zou zijn. Tijdens haar werk was ze afgeleid geweest en hadden allerlei smoesjes en verzonnen scenario’s de revue gepasseerd.

Echter begon één plan nu vorm te krijgen en ze voelde zich wat rustiger worden. Als ze het klaar speelde, wat met een goed staaltje acteerwerk zou moeten lukken, zou Dave nooit weten dat zij dit gedaan had.

Iets kalmer stapte ze weer in de auto en reed naar haar ouders om de kinderen op te halen. Ze parkeerde de auto iets verder weg waarbij ze goed oplette dat het beschadigde portier niet zichtbaar was. Met een vluchtige blik keek ze nog eens naar het huis van de overburen. Het viel behoorlijk op! Een beetje zenuwachtig belde ze aan. Nu maar hopen dat niemand vanochtend iets gezien had. Ze had geluk. Het incident kwam niet ter sprake. Opgelucht ging ze met de kinderen op weg naar huis.

Eenmaal thuis aangekomen parkeerde ze de auto, dit keer vooruit, op de oprit. Normaal reed ze hem er achteruit op. Maar dat ging nu niet want dan zou Dave in één oogopslag de toegetakelde zijkant zien. Ze moest er voor zorgen dat ze zo dicht mogelijk op de heg parkeerde om deze aan het zicht te onttrekken. Ze kreeg de deur nog maar een klein stukje open en wurmde zich uit de auto. Ze laadde alles en iedereen uit en ging het huis binnen.

Daar zette ze de kinderen met een bakje fruit voor de televisie, ruimde de overgebleven troep van die ochtend snel op en begon aan het avondeten. In gedachten dwaalde ze af naar de gebeurtenissen van die dag waardoor ze schrok toen ze de stem van Dave achter zich hoorde.                                                                  Hoi schatje. Hoe was jouw dag?   “Oh goed hoor.. En die van jou?” hoorde ze zichzelf zeggen nadat hij haar een kus had gegeven.  

Ook prima. Kan ik je nog ergens mee helpen?   “Nee laat maar,heteten is bijna klaar.Ga maar even bij de kinderenkijken.

Nog voordat Fenneeen zucht van opluchtingkon laten ontsnappenhoorde ze hem vragen:

Hoe ben jij eigenlijk die auto uitgekomen? Je staat zowat in de heg geparkeerd. Ze had het gevoel dat haar wangen rood kleurden dus ze draaide zich snel om en begon borden uit het keukenkastje te pakken.”Dat is het voordeel van een slank figuur hebben”zei ze met een knipoog.Voor hij verder nog iets kon zeggen kwamen de kinderen de keuken binnen stormen en werd er niet meer over haar parkeerkunsten gesproken.    

Toen ze die avond in bed lag met Dave slapend naast haar was ze tevreden dat haar plannetjealvast voor een deel geslaagd was.Ze zou er morgen nog voor moeten zorgen dat hij het gehavende portier niet te zien kreeg.Overmorgen zouden ze met zijn tweeën naar de woonboulevard gaan om voor wat nieuwe meubels te kijken, wat betekende dat de auto voor onbepaalde tijd op een openbare parkeerplaats zou staan. Zelf zou ze de heenweg rijden waardoor hij dus aan de passagierskant zou instappen. De terugweg zou ze vragen of hij wilde rijden. Dan zou hij de schade ongetwijfeld ontdekken. En daar kwamen haar acteer skills om de hoek kijken.

Het lukte haar om Dave ook de volgende dag in het ongewisse te laten. Eindelijk was het zaterdag. Rond 10:00uur kwam het buurmeisje binnen lopen, ze zou een paar uurtjes komen oppassen zodat ze rustig met zijn tweetjes konden rondkijken.  Zullen we dan maar gaan? hoorde ze hem vragen terwijl hij de sleutels van zijn auto van het haakje haalde. “Vind je het goed om met de Mazda te gaan? Ik ben een klein beetje misselijk en wil eigenlijk liever zelf rijden. Je weet dat ik niet zo graag in de Lexus rijdt.” zei ze met een flauwe glimlach.

Prima. Hopelijk voel je je zo wat beter  antwoordde Dave terwijl hij haar de autosleutels aan reikte. Ze namen afscheid en liepen samen naar buiten. Fenne manoeuvreerde zich door de krappe opening van het portier en nam plaats achter het stuur.

Jeetje Fenne,  zet die auto de volgende keer eens fatsoenlijk op de oprit. Je komt zo toch amper die auto in en uit. En je duwt de deur in de heg, zo komen er allemaal krassen op.

Ze voelde de bekende irritatie opborrelen. Kon hij zich niet voor één keer gewoon met zijn eigen zaken bemoeien! “Stel je nou maar niet zo aan” zei ze kortaf. Hij keek haar even streng aan en trok één wenkbrauw op. Gelukkig ging hij er verder niet op in.

Eenmaal aangekomen op de parkeerplaats vlak voor een grote meubelzaak speurde ze naar een geschikte parkeerplek. De auto moest in elk geval zo staan, dat wanneer ze naar de ingang liepen, hij alleen de passagiers zijde van de auto kon zien. Pfff ze was blij als deze hele show voorbij was.

Er kwam meer kijken bij al dat gelieg en gedraai dan ze gedacht had. Ze stapte uit, wierp nog één blik op het fiasco dat ze veroorzaakt had, pakte toen Dave zijn hand en samen liepen ze naar binnen. Ze moest haar best doen om haar gedachten erbij te houden. Ze merkte dat ze een beetje nerveus was. Nu had hij nog een goed humeur maar zo dadelijk zou zijn gezicht op onweer staan. Hij zou grondig de pest in hebben als hij erachter kwam dat “iemand” tegen de auto aan had gezeten en er vandoor was gegaan.

Fenne? Luister je wel? Waar zit jij met je gedachten vandaag…   Geschrokken zei ze “Ja sorry. Ik dacht even aan een bestelling voor mijn werk die nog steeds niet binnen is.” improviseerde ze snel.

Ze vonden niet wat ze zochten en besloten het er voor die dag maar bij te laten. “Zullen we nog even lunchen?” vroeg ze aan Dave. Het leek haar een goed idee om de onthulling nog even uit te stellen. Zullen we anders broodjes halen op de terugweg? Kunnen we meteen wat lekkers voor de kinderen meenemen. “Ok dat is ook goed. Rijd jij nu? Ik voel me weer prima!” zei ze terwijl ze hem de autosleutels gaf. Ze voelde hoe haar hart in haar keel bonkte. Dave pakte de sleutels van haar aan en liep naar de auto. Nu kwam het… JEZUS!! Fenne kom eens kijken! Moet je dit zien! Met haar beste pokerface liep ze naar hem toe. “Hoe kan dit nou?!?  Er moet iemand tegen onze auto aan zijn gereden toen we aan het winkelen waren! Wacht ik kijk even of iemand misschien een briefje op de voorruit heeft achter gelaten”.

En?? Nee zeker hé! VERDOMME!!! Wat is dat toch met die auto’s van ons. Er is altijd wel wat! Hij was flink over de rooie, wat ze wel verwacht had. Ze voelde de drang zich te verdedigen. Ze voelde zich aangevallen omdat hij zei dat er altijd wel wat was. Hij doelde natuurlijk op al die keren dat zij niet had opgelet, tenminste zo interpreteerde zij het. “Doe nou maar een beetje kalm! Ik kan er toch ook niks aan doen” snauwde ze.

Dave keek haar met een onheilspellende blik aan en zei op scherpe toon: Heb je mij dat horen zeggen? Dat maak jij er nu ter plekke van. En ik zeg je Fenne, dat ik daar nu even echt geen zin in heb! Dus je bent gewaarschuwd.

“Weet je Dave, jij moet nu gewoon even je kop dicht houden en je niet op mij af reageren. Dat jij nu de pest in hebt door die klote auto is toch zeker niet mijn schuld!” ze keek hem woedend aan, stapte in en smeet het portier met een harde klap dicht. Dave bleef nog even buiten staan en stond naar de auto te staren. En waarschijnlijk deed hij zijn best om enigszins zijn kalmte te bewaren. Kut!! Waarom was ze zo uitgevallen tegen hem nu hij in zo’n ontzettend slecht humeur was. Dat gebeurde altijd als hij dingen insinueerde. Maar had hij dat wel gedaan? Of had ze het alleen maar zo opgevat…Ze hoorde het portier open gaan en hij stapte in. Hij stak de sleutel in het contact, haalde één keer diep adem en keek haar aan. Ze weerstond de neiging om naar beneden te kijken toen ze de geïrriteerde blik in zijn ogen zag. Ze was nu eenmaal koppig. Hij stak zijn hand uit en pakte haar bij haar kin. Over precies dit gedrag wat je nu vertoont hadden we een afspraak. Is het niet?

Ze zei niets, wat haar verstandiger leek dan dat ze hem nog een keer een grote mond gaf. Al kon ze het niet laten uitdagend terug te kijken.

Ik vroeg je wat. En dan verwacht ik dat je gewoon normaal antwoord geeft. Hij klonk gevaarlijk kalm. Ondanks haar goede voornemen kon ze zichzelf niet tegenhouden toen ze zei : “Jij hebt wel lef om het probleem nu bij mij neer te leggen zeg! Ik doe verdomme niks, jij bent degene die stik chagrijnig is door die deuk in de auto. Je doet net alsof het mijn schuld is. Dat je ervan baalt wil nog niet zeggen dat je zo idioot tegen mij moet doen! Soms ben je zo’n eikel!” tierde ze.

Ze zag hoe de blik in zijn ogen verhardde en hoe zijn kaken zich spanden.

Shit.. Dit was foute boel.

Fenne keek met een ruk de andere kant op waardoor hij haar kin niet langer tussen zijn vingers hield. Ze wilde niet meer in zijn strenge ogen kijken, ze voelde zich steeds kleiner worden.  Ze besloot dat het beter was om even niets meer te zeggen dus staarde ze uit het raam naar buiten.

Dave startte de auto en begon te rijden.

Gelukkig zei ook hij even niets meer. Haar gedachten gingen alle kanten op. Wat zou hij nu doen? Inmiddels durfde ze erop te vertrouwen dat hij het hier niet bij zou laten zitten. Dit gedrag van haar was een telkens terug kerend probleem.

Als ze heel eerlijk naar zichzelf was wist ze dat ze alleen op deze manier tegen hem deed wanneer ze ergens in de fout was gegaan. Zij wist dat dit alles haar schuld was, maar hij niet. Daarom had ze zijn opmerking zo zwaar opgenomen. Maar desondanks was ze ook nog steeds boos, voelde ze zich aangevallen door zijn opmerking. Het was een strijd die zich in haar hoofd afspeelde en de irritatie en gekwetstheid voerde in eerste instantie de boventoon. Dan kon ze zich niet meer inhouden en werd ze boos. Boos op hem. Waardoor ze, tegen beter weten in, hoopte dat hij zich schuldig zou gaan voelen over zijn eigen houding. In het verleden had dit, bij haar vroegere vriendjes, altijd prima gewerkt. Maar was dat ook niet precies de reden waarom ze er na een tijdje op uitgekeken was?  Dave was anders. Hij was lief, eerlijk, grappig, vol zelfvertrouwen en moeilijk kwaad te krijgen.

Maar vanaf het begin had hij haar heel duidelijk laten weten wanneer ze een grens had bereikt, had hij laten blijken haar spelletjes niet te pikken. Ze wist nog goed hoe hij ,in het prille begin van hun relatie, haar met één blik het zwijgen had opgelegd en haar gehoorzaam naar hem terug had laten lopen nadat ze woedend de benen wilde nemen. Dat was voor Fenne het moment geweest dat ze stapelverliefd op hem werd. Het voelde goed dat ze er niet mee wegkwam. Daarnaast vond ze de dominante blik ik zijn ogen ongelooflijk aantrekkelijk. Dit was wat ze zocht én nodig had in een man.  Inmiddels waren ze twaalf jaar samen en bleef het niet meer bij een dominante blik maar zaten er consequenties aan haar gedrag.  Iets wat ze notabenen enkele jaren geleden zelf had voorgesteld. Waarom had ze er op de momenten dat het echt gebeurde dan toch zoveel spijt van dat ze het ooit geopperd had?  Ze wist dat hij haar hard zou aanpakken, juist omdat deze houding van haar zo hardnekkig was. Zenuwachtig begon ze zich af te vragen wanneer hij haar zou straffen.

Waarschijnlijk vanavond pas wanneer de kinderen in bed lagen. Dat was misschien maar beter ook, dan zou zijn echte boosheid wel wat gezakt zijn. Het betekende alleen ook dat zij zich de rest van de dag ontzettend onrustig zou voelen. Erop wachten was bijna erger dan het ondergaan.

Nog steeds naar buiten starend viel het haar opeens op dat ze niet richting huis reden. Ze voelde haar mond droog worden. Zou Dave nog eerst gaan tanken? Ze keek naar het metertje maar zag dat er nog meer dan voldoende benzine in zat. Zou ze het hem vragen? Maar ze kreeg geen woord over haar lippen, bang voor het antwoord. Ze zag dat ze richting zijn werk reden…

Enkele minuten later zag ze de autogarage opdoemen waar hij sinds twee jaar eigenaar van was.  Fenne hervond haar stem: “Wat ga je doen?” vroeg ze.

Ik denk dat je dat heel goed weet. We hebben iets af te handelen geloof ik . En ik doe het liever nu zodat het hele gebeuren de dag niet nog meer verpest. En hier hebben we alle privacy.

Het enige wat ze voelde was het wilde bonzen van haar hart. “Dave… alsjeblieft.. niet nu. Niet hier.” smeekte ze. Hij zei niets maar stapte uit de auto en opende het grote stalen hek, stapte weer in, parkeerde de auto en trok het hek weer dicht. Vervolgens opende hij haar portier en keek haar strak aan. Haar benen weigerde dienst en ze leek zich niet meer te kunnen bewegen.

Fenne stap die auto uit! En vandaag nog alsjeblieft!  Dit was het moment waarop ze wist dat ze hem zou moeten gehoorzamen en haar brutale houding moest laten varen. Ze kon er niet meer onderuit, als ze nu niet naar hem luisterde zou ze het er allemaal nog veel erger op maken. Hopelijk lukte haar dat. Ze klikte de gordel los en stapte uit de auto. 

Dave liep naar de ingang en opende de deur naar de receptie, langzaam volgde ze hem.

Hij schakelde het alarm uit en droeg haar op haar jas op te hangen en naar de werkplaats te lopen. Daar kan niemand iets zien of horen  hoorde ze Dave zeggen. Ze hing haar jas aan de kapstok, liep achter de balie door en opende de deur naar de werkplaats. Het was een vrij grote ruimte met een paar bruggen en enkele auto’s waaraan nog  gewerkt moest worden. Er waren wel wat ramen maar het terrein eromheen was verlaten waardoor niemand zou kunnen zien of horen wat er zich binnen afspeelde.  Dan was er nog een metalen trap waarmee je op de bovenverdieping kwam. Hier was nog een kantoor en de kantine. Nerveus stond ze te wachten tot hij ook zou komen. Toen hoorde ze de deur en kwam hij binnen.  Ze durfde hem niet aan te kijken.

Ik wil dat je hier bij de trap gaat staan, met je gezicht richting de treden. Wat een ellende! Hij ging haar laten wachten, wat had ze daar een hekel aan. Ze wilde dat het voorbij zou zijn. Met niet heel veel haast liep ze naar de aangewezen plek. En nu doe je je broek omlaag. Het eerste wat in haar opkwam was om een bijdehante opmerking te maken over het feit dat ze geen broek droeg maar een panty. Maar gezien de situatie waarin ze zich bevond leek haar dat toch niet heel erg slim. Meestal was hij degene die haar billen bloot maakte, ze vond het maar niks dat ze het zelf moest doen. Het zorgde ervoor dat ze zich belachelijk voelde.  Ze zuchtte.. “Moet dat echt?”

Je hoort toch wat ik zeg, of niet? Dus ja, het moet echt. En graag nu meteen. Wat kon ze slecht tegen die bazige toon van hem, het zorgde ervoor dat er weer een vlaag van opstandigheid door haar heen joeg. Ze wist dat hij dit met opzet deed, hij testte haar uit. Hij wilde zien of ze zich kon beheersen, haar woede de baas bleef. Ze beet op het puntje van haar tong.

Soms vond ze hem maar een klootzak. Met alle zelfbeheersing die ze bezat hield ze haar mond dicht en deed haar panty omlaag. De string die ze droeg nam ze maar meteen mee, ze wist dat ze hem toch niet zou mogen aanhouden. En ze gunde hem niet het genoegen haar nogmaals een opdracht te geven. Ze bukte en stroopte alles omlaag tot ze bij haar enkellaarsjes kwam en niet meer verder kon. Ze droeg een nauwsluitend jurkje tot net boven de knie dus haar billen waren nog mooi bedekt. Maar niet voor lang vermoedde ze.

En nu doe je je jurkje omhoog zodat je in je blote billen staat.

Ze voelde haar wangen gloeien toen hij dat zei. Nooit, maar dan ook echt nooit zou ze hier aan wennen. De schaamte bekroop haar elke keer weer. Ze schoof haar jurkje omhoog zodat haar billen in het volle zicht waren. 

Dan mag je nu voorover bukken, je handen op de vierde trede plaatsen en je voeten een stukje uit elkaar zetten. En in die positie wacht je tot ik weer terug ben, begrepen?  

WAT???? Dit kon hij toch niet menen? Alsof gewoon rechtop staan nog niet vernederend genoeg was. Ze ging echtniet voorover gebogen staan wachten, dat trok ze gewoon niet. Ze voelde paniek opkomen. “Dave kom op!!! Dit slaat echt nergens op!! Ik wil het niet ok!!” beet ze hem toe.

Het lukte haar niet de frustratie uit haar stem te houden.

Fenne, ik zeg het geen twee keer. Je hebt me gehoord en je doet precies wat ik zeg. Je weet heel goed hoe het werkt. Ik ben toch al van plan je hard aan te pakken dus als je slim bent maak je het niet nóg erger voor jezelf.

Als reactie stampte ze een paar keer hard met haar voet op de grond “verdomme Dave!!” riep ze. Toen hoorde ze zijn voetstappen en voelde ze zijn hand in haar nek. Krachtig en vastberaden duwde hij haar omlaag. Automatisch belandde haar handen op de vierde traptrede. Ze voelde hoe hij zijn hand naar haar onderrug bracht. Met zijn andere hand sloeg hij haar hard, héél hard, op haar rechterbil. “Auuuuwww!”  Uit reflex schoot haar rechterarm naar achteren. Meteen voelde ze hoe hij haar pols vast greep. En het bleef niet bij één klap. De volgende tien daalde net zo hard neer, elke keer weer op dezelfde plek. Daarna was de linkerkant aan de beurt.

Vervolgens zette hij haar rechterhand weer terug op de trede en liet haar los.

Zo, en vanaf nu wil ik geen discussie meer. Ik meen het. Je weet heel goed dat ik het voor het zeggen heb nu, en niet jij. Begrepen?!?                     

“Ja” dwong ze zichzelf om te antwoorden.

Dave was naar de receptie gelopen waardoor ze nu alleen in de ruimte was. Ze was zich extreem bewust van haar houding. Waarschijnlijk omdat ze zich ook moeilijk ergens anders op kon focussen. Ze voelde dat haar billen warm waren van de klappen die hij had uitgedeeld. Ze was geschrokken van de plotselinge pijn en hardheid waarmee hij haar had aangepakt. Ze had beter gewoon kunnen doen wat hij van haar vroeg. Maar haar koppigheid zat haar in de weg, gepaard met de schaamte.

Hij wist hoe erg ze het vond wanneer ze met blote billen in de hoek werd gezet. En nu deed hij daar nog een schepje bovenop door haar in deze houding neer te zetten. Een teken dat hij van plan was haar streng te straffen. Hij had haar, de laatste keer dat ze voor een soortgelijke reden in de problemen zat, al gewaarschuwd dat wanneer hij geen verbetering zag in haar gedrag ze daar spijt van zou krijgen.  Ze vervloekte zich zelf dat ze het weer zover had laten komen. Er was maar één reden waardoor ze zo heftig had gereageerd op zijn opmerking.  Ze voelde zich schuldig omdat ze tegen hem stond te liegen en ze bang was dat hij haar doorzag. Gelukkig was dat niet gebeurd, ze wilde er niet eens aan denken wat de gevolgen daarvan zouden zijn. 

En nu stond ze hier, ze hoopte dat hij snel terug zou komen. Ze verkoos nu heel zeker de pijn boven het wachten op haar straf.

Gelukkig was er ook nog een lichtpuntje in haar benarde situatie te ontdekken. Thuis hadden ze inmiddels een tas vol instrumenten die hij gebruikte om haar zo nu en dan een lesje te leren.

Aan twee daarvan had ze een hartgrondige hekel en dat waren de grote houten badborstel  en de tawse.  Ze was ervan overtuigd dat wanneer hij die tot zijn beschikking had gehad hij zeker één van de twee gebruikt zou hebben . Nu zou hij het moeten doen met zijn hand en de brede, zwarte leren riem die hij droeg.  De riem waarmee ze een haat-liefde verhouding leek te hebben. Alleen al de gedachte aan hoe hij de gesp losmaakte, hem uit zijn broek haalde en dubbelvouwde  zorgde ervoor dat ze opgewonden werd. Dat ze wilde dat hij hem zou gebruiken. Maar wanneer hij het dan daadwerkelijk deed en ze de striemende pijn voelde die het teweeg bracht vroeg ze zich weer af wat haar nou bezielde. Waarom ze ernaar verlangde. Inmiddels was ze er van overtuigd dat het niet zoveel zin had om te proberen deze dubbele gevoelens te analyseren. Uiteindelijk lukte het haar nooit er zelf de logica in te ontdekken. Het was nu eenmaal zo. Maar omdat ze met haar voeten een eindje uit elkaar stond was alles zichtbaar voor Dave. En ze vond het vreselijk gênant dat hij kon zien hoe opgewonden ze werd wanneer ze er van langs kreeg.  Zelfs over dat stukje had ze geen controle meer.

Ze begon zich af te vragen hoe lang het nog zou duren voordat hij zou komen.

Inmiddels begon ze last te krijgen van haar handen. De traptreden waren vervaardigd van stalen roosters. Door de druk die ze in deze  houding uitoefende op de binnenkant van haar handen duwde het metaal pijnlijk in haar huid. Ze haalde één voor één haar handen van de trede af en wreef ermee over haar bovenbenen. Op het moment dat ze haar rechterhand weer terug plaatste hoorde ze de deur van de receptie open en dicht gaan. Ze haalde diep adem om het zenuwachtige gevoel wat bij haar opkwam te onderdrukken.  Hij ging vlak achter haar staan.

En, heb je je zelfbeheersing weer een beetje terug gevonden?  Pfff dit haatte ze. Die stomme vragen. Ze wist dat het erbij hoorde, dat het er voor zou zorgen dat ze zich beter voelde als ze uiteindelijk toegaf dat ze fout zat. Maar het zorgde er óók voor dat er ergernis opborrelde. Waarom kon hij niet gewoon zijn mond dicht houden en beginnen met slaan, zoals hij toch wel van plan was.  “Flikker toch op” waren de woorden die uit haar mond kwamen. Ze kon het niet helpen leek het wel. Schaamte, schuldgevoel, boosheid, frustratie en machteloosheid kwamen allemaal samen en resulteerde in deze hele domme zet.

Ze wist dondersgoed dat haar antwoord niet onbestraft zou blijven. Ondanks dat ze het verwachtte werd ze toch gegrepen door de impact van de klappen. In een razend tempo liet hij zijn hand genadeloos op haar billen neerdalen. Hij sloeg met volle kracht waardoor het zonder opwarming al snel amper te verdragen was. Toen hield het op.

Waarom maak je het toch altijd zo moeilijk voor jezelf? Ik stel een vraag en jij geeft netjes antwoord. Het heeft geen enkele zin om zo dwars te doen. Heb je me begrepen?  Alleen al de toon van zijn stem en dat laatste zinnetje riep weerstand bij haar op. Ze kon er niet tegen om zo gecommandeerd te worden.  Maar ze wist ook dat hij gelijk had. Zo ging het nog veel te vaak. Op de één of andere manier had ze het gevoel dat ze zich niet zonder slag of stoot kon overgeven. Dat ze op die manier nog een beetje waardigheid kon behouden. Wat natuurlijk helemaal nergens over ging. Het enige wat het haar opleverde was extra slaag.

Krijg ik nog antwoord?  “Jahaa, nou goed?” 

Nee, helemaal niet goed!  Toen hoorde ze het geluid wat haar die verwarrende gevoelens opleverde. En nog voor ze goed en wel besefte wat er gebeurde striemde de riem neer op haar blote huid.

Als reactie hierop wilde ze haar handen naar haar billen brengen om deze te beschermen.

Ze bedacht zich nog net op tijd.

Ik waarschuw je Fenne. Je blijft exact staan zoals je staat. Geen gedraai met je billen en je handen op de trap. En dit keer zou ik maar eens heel goed luisteren want je zit al meer dan genoeg in de problemen! Echt, soms leek het alsof hij haar gedachten kon lezen. Ze bracht haar handen iets naar voren zodat ze haar vingers om de rand van de trede kon klemmen. Hopelijk gaf dat haar wat houvast zodat ze daadwerkelijk gehoor kon geven aan zijn verzoek. Ze wist dat ze een grens over was gegaan. Het was tot hier en niet verder. Het moment dat ze wist dat ze de strijd definitief verloren had. Het enige wat ze nu nog kon doen was hem gehoorzamen en hopen dat ze ooit nog pijnloos zou kunnen zitten.

In sneltreinvaart liet hij de riem op haar achterste neerknallen. Hij liet haar geen enkele ruimte om even op adem te komen of om ook maar te registreren wat er gebeurde. Ze omklemde de trap zo krachtig met haar beide handen, in de hoop andere pijn te voelen dan de gloeiende hitte die de riem achter liet op haar billen. Stil blijven staan?? Hoe dan?? Hoe zeer ze ook haar best deed lukte het haar niet. Instinctief begon ze haar billen weg te draaien.

Weg van de regen van slagen, weg van de alles overheersende pijn. “Stop alsjeblieft!! Stop gewoon even!” smeekte ze.

Dave stopte. Stop gewoon even? Ik geloof dat ik dat straks ook aan jou gevraagd heb. Om te stoppen met je commentaar en je grote mond. Heb je toen naar me geluisterd Fenne?

“Nee”. Het was niet meer dan een gefluister. 

Precies! Dat ga ik nu dus ook niet doen. Ik had je opgedragen om in positie te blijven. Dat heb je niet gedaan. Ik geef je tien extra klappen op de achterkant van je bovenbenen. En je telt ze hardop mee. En ik zou maar heel stil blijven staan en correct tellen, zo niet begin ik weer bij één. Net zo lang tot het je wel lukt! Hij gaf geen strobreed toe. Ze had geen idee hoe ze dit vol ging houden. Maar ze moest wel. Ze wist dat hij zou doen wat hij zei, ze moest dus zorgen dat het bij die tien bleef. Dat het er niet meer werden. Ze kneep haar ogen stijf dicht en wachtte… Het leek een eeuwigheid te duren, in werkelijkheid was het misschien maar een minuut. Maar ze was er van overtuigd dat hij haar bewust even in spanning liet zodat de eerste klap alsnog onverwacht zou zijn.

En hij bereikte inderdaad het effect dat hij bedoeld had. Ze bleek geenszins voorbereid op de snijdende pijn die de riem in een hete baan op haar benen achterliet. Een “aauuuwww!” ontsnapte aan haar lippen. Meteen daar opvolgend kermde ze “één”. De pijn was nog niet eens helemaal weggetrokken of de riem daalde voor de tweede keer neer. “Twee!!” jammerde ze.

Elke klap met de riem was een aanslag op haar concentratie om netjes te blijven staan. Had ze zo net nog gedacht dat het niet erger kon, dan wist ze nu wel beter. Maar ze kon er niet onderuit. De ene na de andere klap kreeg ze te verduren. Tot ze eindelijk, snikkend, bij tien was aanbeland.

Begin ik nu een beetje tot je door te dringen? “Ja” zei ze. Er was geen haar meer op haar hoofd dat ook maar overwoog om bijdehand te gaan doen.

Goed zo. Je krijgt er nog eens vijftig. Ik verwacht dat je nu wél blijft staan. Zo niet, dan weet je nu wat de consequenties zijn. Begrepen?  “Ja”.

Zijn stem klonk nog steeds heel streng. Het deed haar ineen krimpen. Vaak veranderde zijn toon naarmate de straf een eindje op weg was, dan klonk hij milder. Dat dat nu niet het geval was leek niet heel erg bemoedigend. Ze voelde hoe hij de riem lichtjes op haar billen legde, alvorens hij zijn arm naar achteren strekte en hard uithaalde. Als een mantra herhaalde ze in haar hoofd: blijven staan, blijven staan, blijven staan, blijven staan. Het was een loodzware opgave om de klappen op te vangen en in positie te blijven. Ze had geen idee hoever hij was, hoeveel keer hij had geslagen.

Ze hoopte met heel haar hart dat het er bijna vijftig waren want ze wist eerlijk niet of ze dit nog veel langer kon volhouden. En toen hield het eindelijk op.

Ze opende haar ogen en zag nog net een traan naar beneden op de vloer druppen. Tot haar schaamte was dat niet het enige lichaamsvocht dat zijn weg naar beneden vond. Was er maar een manier om het te camoufleren, kon ze haar dijen maar tegen elkaar drukken. Dan bungelde het in elk geval niet als een doorzichtig sliertje tussen haar benen. Maar ze voelde zijn ogen op haar gericht en durfde zich niet te verroeren. Ze wilde dat hij over haar billen zou wrijven, al was het maar heel even. Dat zou zo fijn aanvoelen. Maar ze bedacht dat ze dat waarschijnlijk wel kon vergeten. Voorlopig althans. Ze voelde zijn hand zachtjes op haar schouder.

Ga maar overeind staan en draai je om. Zijn stem klonk gelukkig niet meer zo gevaarlijk als daarnet. Ze deed wat hij vroeg maar ze ontweek zijn ogen. Ze voelde zich ontzettend klein nu ze daar zo halfnaakt voor hem stond. Ze wreef haar pijnlijke handen tegen elkaar.

Kijk me eens aan.

Met veel moeite sloeg ze haar ogen naar hem op. Hij had nog steeds die vastberaden strakke blik.

Al keek hij ook wel tevreden. Met zijn duim veegde hij de tranen van haar wangen.

Je bent netjes blijven staan, goed gedaan. Laat je je koppigheid nu eindelijk los en neem je de rest van je straf zonder weerwoord in ontvangst?  “Ja” antwoordde ze met een zucht.

Goed zo. Dan mag je nu op de vierde trede gaan zitten, krijgen je handen ook een beetje rust.

Ja hoor… Alsof haar handen nu haar grootste zorg waren. Hij wilde dus dat ze met haar gloeiende en pijnlijke billen op dat harde metalen rooster ging zitten. Het was ronduit gemeen. Maar ze haalde het nu niet meer in haar hoofd om hem tegen te spreken. Zo voorzichtig mogelijk ging ze zitten.

Haar gezicht vertrok in een pijnlijk grimas.

Perfect. Ik wil dat je precies zo blijft zitten tot ik bij je terug kom. Geen gewiebel of tussentijds opstaan. Afgesproken?  “Ja” zei ze timide.

Dave liep langs haar heen naar boven.

Afgesproken? Wat voor vraag was dat eigenlijk dacht ze. Alsof dit iets was wat ze samen besloten hadden. Het was niet zo dat ze zelf ook maar iets te zeggen had. Maar was dat niet exact wat ze wilde? Even alle controle kwijt zijn en zich aan hem overgeven. Ondanks het hevige verzet dat ze voelde was dat wel wat ze wilde dat hij deed. De leiding nemen en haar op haar plek zetten.

Soms had ze dat gewoon nodig. Iemand die haar afremde en een grens aangaf. Iemand die haar genadeloos afstrafte wanneer ze die grens overschreed. En dat gebeurde nog wel met enige regelmaat. Dave hield van haar, zoveel dat hij elke keer weer zijn tijd en energie erin stak om haar te geven wat ze verdiende. Waar ze soms zoveel behoefte aan had. Juist op momenten als deze besefte ze meer dan ooit hoe veel ze van hem hield. Hoeveel geluk ze had met hem. Maar ook hoe ontzettend sexy hij was wanneer hij zijn dominante kant liet zien. Hij had zelf vaak niet door hoe geil ze hem vond op de momenten dat hij haar de les las. Ze was zich er opeens sterk van bewust hoe nat ze zelf was. De hitte van haar billen straalde uit naar dat andere plekje waar zich in een snel tempo een kloppend gevoel ontwikkelde. Jezus, soms vond ze zelf dat ze totaal niet spoorde. Hoe kon ze daar nu mee bezig zijn? Het liefst zou ze opstaan en kijken waar hij uithing. Dit keer zelf zijn riem los maken, zijn broek omlaag trekken en voor hem neerknielen om hem heerlijk te pijpen. Hem een plezier doen, laten genieten en gelukkig maken. Allemaal dingen die ze heel graag wilde doen nadat hij haar terecht gestraft had. Al zou ze dat nooit met zoveel woorden tegen hem zeggen, ze keek wel uit.

Fenne had eigenlijk geen idee hoe lang ze daar nu al zat. Ze voelde het metaal pijnlijk in haar billen drukken. Kon ze maar heel eventjes een eindje omhoog komen om de pijn wat weg te nemen. Maar ze durfde niet. Ze vroeg zich af of Dave van boven op haar neerkeek. Ze dacht dat ze hem net had horen rommelen in de kantine. Als hij daar uit het raam naar beneden keek had hij perfect zicht op haar. Schaamte bekroop haar. Daar zat ze dan, als een stout kind op de trap gezet. Hoe vernederend was dat. Ze begon zich ook af te vragen wat hij daarboven aan het doen was. Ze had wat lades en deuren van keukenkastjes open en dicht horen gaan. Wat zou hij zoeken? Wat was hij nog van plan? Fenne bedacht dat het moeilijk nog erger zou kunnen zijn dan wat ze al gehad had. Toen hoorde ze hem naar beneden komen.

Zo, zit je lekker?  Vroeg Dave met een knipoog. Soms was het gewoon niet eerlijk. Dit was echt geen moment voor een sarcastisch grapje. Een kort en eerlijk antwoord leek haar de beste remedie. “Nee” zei ze dus maar gewoon. Tegelijkertijd viel haar blik op iets wat hij in zijn hand hield. Een houten broodplankje. Het ding was ongeveer 25 cm lang, 15 cm breed en vrij dik. In haar ogen leek het meer op een flinke paddle.

Als verlamd bleef ze er naar zitten staren. Hier had ze niet op gerekend.

Fenne, sta maar op en draai je om. Dan ronden we het af en kunnen we het voorval achter ons laten. Ze leek een innerlijke strijd te voeren. Haar benen leken niet mee te willen werken en haar ogen waren nog steeds op het gevaarlijke attribuut gericht dat hij in zijn rechterhand hield. Ze was nu oprecht bang voor wat komen ging. “Dave alsjeblieft, het spijt me ok! Het zal niet meer gebeuren, dat beloof ik.” Ze hoopte, tegen beter weter in, dat hij medelijden zou krijgen en het hier bij zou laten.  Die belofte heb ik eerder gehoord. Daarop heb ik jou een belofte gedaan. Namelijk dat ik je hard zou aanpakken wanneer je weer hetzelfde kinderachtige gedrag zou vertonen. Dat klopt toch?

 “Ja dat klopt” moest ze schoorvoetend toegeven.

En je weet dat ik me wel altijd aan mijn beloftes houdt, ik hoop dat jij dat na dit pak slaag ook doet. Want je hebt me behoorlijk teleurgesteld met je tirade van daar straks.

Ze wist dat hij gelijk had, dat ze dit ontzettend verdiende. Het feit dat ze hem, voor de zoveelste keer, teleurgesteld had zette haar in beweging. Voorzichtig stond ze op, haar billen leken wel vastgeplakt te zitten. Ze bedacht dat er vast een volledig ruitjespatroon zichtbaar moest zijn. Toen ze eenmaal voor hem stond en beschaamd naar de vloer staarde wilde ze maar één ding, namelijk in het niets oplossen. Ze wilde overal zijn behalve daar.

Draai je om en zet je handen maar op de tweede trede. Nee toch, wat had hij vandaag. Waarom moest hij het nu nog erger voor haar maken. Op die manier stond ze wel heel ver voorover gebukt en zouden de klappen waarschijnlijk nóg harder aankomen. Ze twijfelde er geen moment aan dat dat ook precies zijn bedoeling was. Ze voelde paniek opkomen en tranen in haar ogen prikken. Desondanks zette ze haar handen op de plek die hij haar had opgedragen. Ook zette ze haar voeten een stukje uit elkaar omdat ze wist dat dat was wat hij graag wilde zien.

Heel goed. Ik ga je veertig heel harde klappen geven hiermee. Om te benadrukken wat hij daarmee bedoelde sloeg hij één keer met het broodplankje in de palm van zijn hand. Het geluid galmde door de grote ruimte en bezorgde haar de rillingen. Je blijft in deze positie staan, zo niet zal ik weer van voren af aan beginnen. Duidelijk?  “Ja” wist ze nog maar net uit te brengen.

Hij legde het ding, nu nog zachtjes, op haar billen. Het voelde lekker koel aan. De spanning in haar lijf nam toe en even voelde ze de spieren tussen haar benen samen trekken. Vervolgens hoorde ze een licht suizend geluid en een hele harde klap. Toen kwam de schok en de pijn. Ze kon niet voorkomen dat ze schreeuwde. “Aaauuuwwww!!!”  Onmiddellijk begon ze met haar voeten te trappelen en wiebelde ze met haar billen op en neer. Het houten geval bedekte een groot gedeelte van haar beide billen. De doffe, brandende en prikkende pijn was immens. Wat had ze een hekel aan hout. Dit zou ze nooit volhouden, dat wist ze zeker.

Ik heb niet gezegd dat je op je plek mocht rond dansen. Ik wil dat je stil staat. Dit is de enige waarschuwing die je krijgt. Ze kon maar amper bevatten wat hij gezegd had want de volgende klap landde alweer op haar zitvlak. Stil staan was bijna onmogelijk door de kracht waarmee het plankje neerkwam. Hierdoor schoot ze automatisch een stuk naar voren. Ze klemde haar kaken zo stevig op elkaar dat het pijn deed. Hij sloeg in een rustig tempo zodat elke slag een optimale uitwerking had. Op het moment dat de pijn net een beetje begon weg te trekken haalde hij opnieuw uit. Ze had geen idee hoeveel ze er nog moest krijgen maar toen de volgende klap hard neerkwam op het gevoelige plekje waar haar billen overgingen in haar bovenbenen hield ze het niet meer vol. Beschermend hield ze beide handen voor haar billen. “Het spijt me maar ik kan het niet, echt niet” snikte ze wanhopig. Wil je dat ik je help?  “Ja” was het enige dat ze kon bedenken om te zeggen.

Dan zul je het me moeten vragen.

Ook dat nog. Maar het was haar enige optie, ze had zijn hulp nodig. Hij zou haar in positie moeten dwingen. Het zou haar alleen niet lukken. “Wil je me helpen, alsjeblieft?” vroeg ze zacht.

Ja ik wil je helpen, het betekent wel dat ik weer bij het begin zal moeten beginnen. De veertien die je al gehad hebt tellen dan niet mee. Dus weet je het zeker?  Ze kon alleen maar antwoorden met “ja”. Als ze zou besluiten het op eigen kracht te proberen zou ze toch falen en zich uiteindelijk nog meer slaag op de hals halen. Dave legde zijn handen rond haar middel en zette haar rechtop. Toen ging hij zelf op de trap zitten.

Kom dan maar over mijn knie liggen. Ik vind het moedig dat je toegeeft dat je het niet zelf kunt. Dat is helemaal niet erg. Zijn stem klonk bemoedigend en ze voelde zich rustiger worden. Het luchtte haar op dat ze het niet meer alleen hoefde te doen. Hoe gek het ook klonk zou hij haar er nu doorheen helpen. Nog even en dan had ze het achter de rug en konden ze met een frisse start weer verdergaan. Dan zou hij niet meer boos zijn en zou zij zich niet meer schuldig voelen over haar uitbarsting.  Gehoorzaam ging ze tussen zijn benen staan en over zijn linker knie liggen. Al snel voelde ze hoe hij zijn rechterbeen over haar beide benen heen zette waardoor ze klem stond. Haar handen kon ze op de trap leggen. Ben je er klaar voor? “Ja” hoorde ze zichzelf zeggen. Al zei de stem in haar hoofd heel iets anders. Toen kwamen de klappen, wat sneller als daarvoor. Het benam haar de adem, zoveel pijn deed het. Haar hand schoot weer naar achter maar deze werd meteen op haar rug vast gepind. Ze kon geen kant meer op. Ze wist dat ze moest proberen zich te ontspannen in plaats van zich te verzetten. Maar dat was zo ontzettend moeilijk. In een vast ritme bewerkte hij ieder plekje van haar billen. Ze liet haar tranen de vrije loop en gaf zich eindelijk helemaal over. Aan het pak slaag en aan hem. Ze leek niets meer te voelen behalve de brandende pijn. We zijn er bijna. Nog vijf en dan is het klaar. Zijn stem leek van heel ver te komen. Ze wist dat de laatste het hardst zouden zijn.

Ze kreeg gelijk. Nog vijf keer voelde ze het hout heel erg hard op haar blote billen neerkomen en toen was het eindelijk voorbij.

Fenne lag volledig ontspannen en tevreden over zijn knie. Terwijl ze nog wat na snikte streelde Dave zachtjes over haar pijnlijke billen. Ze voelde zich gelukkiger dan ooit. Het bleef een vreemde gewaarwording dat een flink pak slaag dit effect met zich meebracht. Maar ze wist dat alles nu weer goed was tussen hen.

Met een speelse tik op haar achterste zette hij haar weer met beide benen op de grond. Kom Fenne, sta eens op. Ik moet zeggen dat deze trap alles behalve comfortabel zit. Voorzichtig kwam ze overeind en keek hem met gespeelde irritatie aan. “Het is echt nog te vroeg voor zulke grapjes hoor!” Dave stond ook op en glimlachte warm naar haar. Kom eens hier jij. Hij spreidde zijn armen en ze vleide zich tegen zijn borst. Ze voelde hoe hij zijn armen om haar heen sloeg en haar stevig vast hield. Liefdevol kuste hij haar op haar hoofd.

“Dave het spijt me zo, ik zal echt proberen om me niet meer zo onredelijk te gedragen”

Dat weet ik schatje, het is al goed. Quasi streng voegde hij eraan toe:

En anders weet je wat je te wachten staat.

Daar twijfelde ze inmiddels niet meer aan. Voorlopig zou ze zich keurig gedragen.

Soms kon ze niet geloven dat deze sterke, knappe man helemaal van haar was. En zij van hem. Hij liet haar, letterlijk, voelen dat ze de zijne was. En ze hoopte dat dat voor altijd zo zou blijven. Ze vroeg zich werkelijk af hoe hij het volhield met haar. Al had ze het idee dat het feit dat hij haar nu op deze manier kon aanpakken hem daar wel bij hielp. Zijn humeur was namelijk ook helemaal omgeslagen.

En dat had duidelijk ook effect op een heel ander gebied. Ze voelde dat hij net zo opgewonden was als zij zelf.

Ze maakte zich los uit zijn omhelzing en kuste hem vurig op zijn mond. “Ik wil je, nu, alsjeblieft” kreunde ze. Opeens leek het of ze elk moment kon ontploffen van verlangen. De enorme seksuele spanning die ze had opgebouwd tijdens haar straf zocht wanhopig naar een uitweg. Dave wierp een vluchtige blik op de klok. We hebben niet veel tijd meer, we moeten echt zo terug naar huis hoorde ze hem hijgend zeggen. “Geen probleem. Ik denk dat we niet veel tijd nodig hebben” antwoordde ze. “Ik geloof dat jij je broek ook maar eens omlaag moet doen”. En nog voordat ze was uitgesproken had ze zijn riem al losgemaakt en ongeduldig zijn broek en boxershort naar beneden geschoven.

Ze ging op haar knieën voor hem zitten en nam hem zo diep mogelijk in haar mond. Hij was gigantisch hard en smaakte heerlijk. Alles aan hem was lekker. Ze hoorde zijn ademhaling al snel onregelmatiger worden. Net voor hij zijn hoogtepunt bereikte voelde ze hoe zijn hand haar stevig bij haar haren greep en haar hoofd naar achteren trok. Sta op. Fenne keek naar hem op. “Waarom? Ik wil je proeven” Met een kort rukje aan haar haar dwong hij haar om overeind te komen. Even wachten nog fluisterde hij heet in haar oor. Draai je om en buig voorover commandeerde hij. Dit keer vond ze zijn bazige toon alles behalve irritant. Het maakte haar bloedgeil. Gewillig voldeed ze aan zijn verzoek. Soepel gleed hij bij haar naar binnen. Ze voelde hoe hij tijdens het stoten hard in haar billen kneep. De pijnlijke sensatie die dat opriep liet haar sidderen van genot. Ze bracht haar hand naar haar eigen gevoelige plekje en bewoog mee op zijn ritme. De spanning in haar onderbuik bouwde zich in een razendsnel tempo op. “Harder, alsjeblieft!” smeekte ze. En toen explodeerde ze van binnen en verloor ze zichzelf in een overweldigend orgasme. Nog een beetje van de wereld stond ze op en draaide zich om. Ze duwde hem en een stukje van zich af en knielde opnieuw voor hem neer. Dit keer proefde ze niet alleen hem maar ook zichzelf. Gretig bewoog ze haar mond op en neer en streelde intussen met haar tong over zijn eikel. Ze hoorde hem raspend ademhalen en voelde zijn lichaam zachtjes schokken. Met een voldaan gekreun kwam hij klaar. Haar mond vulde zich met zijn warme vloeistof. Ze slikte het door en likte haar lippen af.

Ze stond op en kuste hem teder op zijn mond. “Dankjewel, voor alles” mompelde ze tevreden.

Nadat ze beide weer waren aangekleed gaf hij het plankje aan Fenne. Leg jij hem even terug? Vroeg hij geamuseerd. “Graag zelfs” zei ze terwijl ze onbewust over haar pijnlijke billen wreef. Dave zette het alarm er weer op en sloot de deur. Heel voorzichtig stapte ze in de auto. Haar billen voelde helemaal beurs aan. Dat werd een oncomfortabele terug reis. Dit zou ze zeker nog een paar dagen voelen. Weet je Fenne, dat temperament van jou kost me behoorlijk veel energie. Zei hij met een knipoog. “Ach, saai is het in elk geval niet tussen ons” grinnikte ze nonchalant.

Ondanks de ontspannen sfeer voelde ze een vaag schuldgevoel opkomen. Dit drukte ze echter snel weer weg. Ze kon nu alleen maar hopen dat Dave nooit achter de werkelijke reden van de schade aan haar auto zou komen….

Het recept

Met een hartslag van dik boven de honderd en een rode blos op mijn wangen loop ik de plaatselijke apotheek binnen. In mijn hand heb ik een recept, bestemd voor de apotheker. Tot zover niets geks. Wie weet hoeveel mensen elke dag een recept komen ophalen. Zelfs in deze kleine dorpsapotheek moeten het er toch wel enkele tientallen zijn. Daar zitten vast ook wel eens recepten bij die mensen liever voor zichzelf houden. Ik zou zelf ook niet willen dat iedereen kan zien dat ik een schimmelmiddel kom ophalen. Toch is dat niet de reden van mijn spanning. Deze apotheek, of beter, deze apotheker, is anders dan anderen. De apotheker, een norse, enigszins gezette man met stekelig grijs haar heeft een afspraak met de plaatselijke huisarts. Die is er namelijk achter gekomen dat de moderne geneeskunde niet altijd een antwoord heeft op diegenen die slecht voor zichzelf zorgen, hun medicijnen niet op tijd nemen of te lang blijven rondlopen met hun klachten, maar dat de apotheker daar nog wel een ouderwets middeltje voor heeft.

Langzaam loop ik door de paden richting de balie. Links zie ik de tandenstokers, rechts de pleisters, maar ik registreer het nauwelijks. Sowieso lijken mijn zintuigen nauwelijks iets te registreren. Even kijk ik op en zie ik de apotheker. Als we elkaar aankijken, recht hij zijn rug en slaat hij zijn armen om elkaar. Aan zijn blik te zien weet hij precies wat je komt doen. Nou ja, misschien is dat slechts mijn verbeelding. Terwijl ik mijn ogen neersla zie ik nog snel dat er niemand zit te wachten. Gelukkig, dat zou ik nu echt niet kunnen gebruiken! Steeds langzamer zet ik de laatste stappen richting de toonbank, tot ik niet meer verder kan. Ik staar naar mijn schoenen. “En, heb je soms wat voor me?” De lage stem is beleefd, maar er klinkt ook enige geamuseerdheid in door. Zonder iets te zeggen schuif ik het briefje over de toonbank naar hem toe. Ik hoor hoe hij het briefje oppakt. Hij bromt wat terwijl hij het leest. “Je weet wat er op dit briefje staat?” Ik vertrouw mijn stem niet, dus ik knik. “En je gaat er ook mee akkoord?” weer knik ik. De apotheker zucht diep. “Kom dan maar even mee.” Ik sta als bevroren, alsof ik geen controle meer heb over mijn eigen spieren, tot de betovering verbroken wordt door zijn hand die mijn kin omhoog duwt. Heel even kijk ik hem aan. “Kom, mee naar achter, ik wil de balie niet te lang onbemand laten.”

Op een halve stap volg ik de man naar het kantoortje achter de balie. “Ga daar maar staan,” zegt de apotheker en hij wijst naar een plek op de grond naast een eenvoudige houten stoel. Ik volg zijn aanwijzingen op terwijl de man gaat zitten op de stoel. “Moet u die deur niet dicht doen?” vraag ik hem met lichte paniek. Hij wuift mijn opmerking weg, “Die kan best open blijven staan, dan hoor ik of er nog klanten binnen komen. Nou, broek en ondergoed naar beneden en neem maar plaats.” Om zijn woorden kracht bij te zetten klopt hij op zijn bovenbeen. Zenuwachtig frunnik ik aan de knoop van mij broek en trek ik de sluiting van de rits naar beneden. Wanneer ik mijn vingers achter de band van mijn broek haak, kruis ik de blik van de apotheker en weer bevries ik. Hij kijkt me even strak aan en met een diepe zucht pakt hij de stof van mijn broek vast en trekt deze in een soepele beweging naar beneden. “Je hoeft je niet te schamen hoor, je bent niet de eerste die bij mij over de knie gaat en je zult ook niet de laatste zijn. Doe je de rest zelf?” Met trillende vingers trek ik mijn onderbroek omlaag. Daarna neem ik behoedzaam plaats over zijn schoot. Om mijn evenwicht te bewaren plaats ik mijn vingers op de vloer. In deze positie kan ik nog net met mijn tenen aan de grond. Dan verplaats ik mij van links naar rechts in een poging wat comfortabeler over zijn gespierde benen te liggen, maar een heel prettige positie vind ik niet.

De apotheker laat zijn beide handen op mijn onderrug rusten. “Zo, je bent een jaar of twintig, schat ik zo?” De vraag verrast me, maar ik antwoord dat ik eenentwintig ben. “Je bent dus een volwassen vrouw. Tenminste, volgens de wet, want een volwassene kan voor zichzelf zorgen. Maar voor jezelf zorgen betekent ook dat je netjes je voorgeschreven medicijnen neemt, of niet?” “Ja,” beaam ik schoorvoetend. “En als de huisarts drie keer moet constateren dat je je kuur niet afmaakt, is dat goed voor jezelf zorgen? Is dat volwassen gedrag?” “Nee,” zeg ik tweemaal. Mijn wangen voelen steeds warmer aan. De apotheker is het met me eens. “Dat is inderdaad geen volwassen gedrag. Daarom ga ik het vandaag anders aanpakken. Als jij je niet als een volwassene kunt gedragen, dan word je ook niet als zodanig behandeld. Dan word je behandeld als een klein meisje. Een klein meisje dat straf verdiend heeft en daarom bij mij over de knie gaat.” Het lukt me niet om nog iets uit te brengen. Liefst zou ik bij het horen van deze woorden dwars door de grond zakken.

Het beruchte recept

“Laten we maar beginnen,” kondigt de apotheker aan. Zonder op antwoord of bevestiging te wachten begint hij te slaan. De klappen zijn afgemeten, in een vast ritme: links, rechts, links, rechts. Ik voel hoe mijn billen veren onder zijn zware handen. Langzaam bouwt na elke klap een brandend gevoel op, eerst heel licht, maar al snel duidelijker aanwezig. Plots houdt hij op en laat hij zijn vlakke hand tegen mijn billen rusten, als wil hij de temperatuur meten. Hij bromt even zacht en begint weer te slaan, een stuk harder ditmaal. Na een felle tik op de linkerzijde moet ik de neiging mijn hand naar achter te halen onderdrukken. Tot mijn verbazing slaak ik daarna bij elke klap zachte keelgeluiden en ik schuur met de bovenkant van mijn linkervoet over de enkel van de rechter in een naïeve poging de pijn weg te duwen. Mijn bovenlichaam komt een stukje overeind, maar wordt zacht, maar kordaat, teruggeduwd door de vrije hand van de apotheker. “Liggen blijven,” zegt hij op vlakke toon. De klappen blijven komen en het tempo gaat langzaam omhoog. Ik hap naar adem. Dan hoor ik een geluid. Ondanks de pijn lukt het met te concentreren. Wat hoor ik nu precies? Dan weet ik het: het zijn voetstappen. Er is een klant binnengekomen!

Ik hoor de voetstappen dichterbij komen. De apotheker ziet geen reden tot stoppen en slaat nog steeds stevig door. Dan klinkt er een belletje net buiten het kamertje. “Ik kom er zo aan, even iets afmaken!” verkondigt de apotheker op luide toon. “Doe maar rustig aan hoor, ik wacht hier wel even,” wordt er teruggeroepen. Ik laat een zachte jammerkreet, deels van de pijn, maar vooral van schaamte. Gelukkig houdt hij nu net op met slaan. “Zo, kom maar overeind, je bent wel voldoende opgewarmd.” “Opgewarmd?!” zeg ik net iets te hard. De apotheker kijkt me strak aan. “Opgewarmd, ja. Je dacht toch niet dat we al klaar waren? Als ik nu zou stoppen, zou je nog niks geleerd hebben. Dan ben je hier volgende week weer. Daar heb ik geen tijd voor. Nee, ik wil altijd eerst weten wat voor vlees ik in de kuip heb en dan kan de echte straf beginnen.” Ik wrijf gespannen over mijn pijnlijke billen. Als dit nog maar opwarmen is, hoe erg wordt het dan nog? De apotheker loopt naar een wandkastje aan de andere kant van de muur. “Eens even zien,” zegt hij tegen zichzelf terwijl hij het kastje opent. Achter de deur hangen vijf borstels in oplopende grootte, netjes op een rij. Met zijn vinger loopt hij langs de rij, van klein naar groot. Dan wijst hij een aantal keer twijfelend naar de derde en vierde borstels. “Draai je eens om,” beveelt hij. Door de toon van zijn stem heb ik me al omgedraaid voordat ik ga nadenken over het waarom. “Hmm, nog niet heel rood,” hoor ik mompelen, “draai je maar weer om.” Als ik me weer omgedraaid heb, zie ik dat de vierde borstel niet meer aan het haakje hangt.

De apotheker gaat weer zitten op de stoel. Zachtjes tikt hij met de borstel tegen de palm van zijn linkerhand. Het ding ziet er angstaanjagend pijnlijk uit. Dan wuift hij met de borstel als aanwijzing dat ik weer over zijn schoot moet plaatsnemen. Ik slik even hard, verman me en ga weer liggen. Zodra ik mijn evenwicht weer gevonden heb, voel ik hoe het koude hout van de borstel tegen mijn warme billen geplaatst wordt. Het onding voelt nog groter dan ik verwacht had. “Dit gaat even pijn doen, meisje,” wordt er aangekondigd. Ik zet me schrap. Dan laat hij de borstel hard voor de eerste keer neerkomen. Er ontstaat kortsluiting in mijn hersens als die een withete plek op het midden van mijn rechterbil registreren. Ik slaak een oerkreet en mijn hand vliegt naar achter. Direct wordt deze vastgepakt en in een ijzeren greep op mijn rug vastgezet. “We zijn nog niet eens begonnen!” spreekt de apotheker me toe. In zijn stem klinkt teleurstelling. Het is gek, maar hierdoor voel ik me ook een beetje teleurgesteld in mezelf omdat het me niet lukt om de straf te ondergaan. “Het spijt me,” zeg ik met een klein stemmetje. “Hmm, vooruit. Dan gaan we weer verder.” Met die woorden laat hij de borstel weer neerkomen. Ik schreeuw het uit, maar mijn arm kan nergens heen. Mijn voeten echter wel en wat ik ook probeer, bij elke klap trap ik hard met mijn voet naar achter. “Kijk je een beetje uit!” zegt de apotheker geïrriteerd wanneer mijn voet rakelings langs zijn hoofd scheert. “Ik probeer het, maar ik kan het niet helpen!” zeg ik hulpeloos. Hij zucht en schuift me een stukje van zijn schoot, om vervolgens zijn rechterbeen in mijn knieholtes te plaatsen. Ik kan geen kant meer op.

Ik kerm, schreeuw, worstel zoveel ik kan (wat niet veel is), maar het pak slaag gaat onverminderd door. De pijn is onbeschrijfelijk. Alle vierkante centimeters biloppervlak worden gevonden en bewerkt tot ze diep branden. Vooral de onderkant van mijn billen heeft het zwaar te verduren. Dan houd ik het niet meer. Er springen tranen in mijn ogen en het geworstel wordt minder. De klappen blijven komen, de pijn blijft toenemen maar ik geef me over. Zacht snikkend lig ik over zijn schoot. Dan houdt hij eindelijk op. Ik voel hoe zijn vingers over mijn billen gaan, zachtjes, bijna teder. Langzaam kom ik tot rust en wordt het snikken minder. Het acute gevoel van pijn verdwijnt en wordt vervangen door een nieuw gevoel: het gevoel gestraft te zijn, maar ook vergeving, catharsis zelfs. “Goed gedaan, meis,” herhaalt de apotheker een aantal keer terwijl hij zachtjes over mijn achterwerk wrijft. Gek genoeg voelt het niet onaangenaam. Ik voel me eerder trots bij het horen van de woorden.

Heel zachtzinnig helpt hij me omhoog en ik wrijf de tranen uit mijn gezicht. Plots word ik me weer bewust van mijn naaktheid en ik trek snel mijn kleren weer aan, hoewel de stof van mijn broek best wat schuurt tegen mijn gezwollen billen. De apotheker kijkt me plots weer diep aan. “Zie ik je hier niet meer terug?” vraagt hij, minder streng dan het lijkt. “Nee, meneer,” antwoord ik. Waar die “meneer” ineens vandaan komt, weet ik ook niet, maar hij lijkt tevreden. “Goed zo. Dan gaan we weer terug de zaak in, er staat nog iemand te wachten.” Shit, dat was ik bijna vergeten. Ik loop voor de apotheker uit de zaak in en zie een jongeman staan. Hij kijkt me met een spottend lachje aan en het is overduidelijk dat hij precies weet wat er gebeurd is. “Dag, meis, tot ziens!” roept de apotheker me na, maar ik reageer niet meer. Ik kan alleen nog maar met een enorme boei zo snel mogelijk de zaak uitlopen.

Eenmaal buiten wrijf ik goed over mijn billen. Ik voel de diepe zwelling. Het is zeker dat ik dit nog wel dagen zal voelen. Er is echter nog een gevoel, een soort prettige leegte, alsof er voor weken, misschien wel maanden aan spanningen zijn losgekomen. Van tevoren twijfelde ik, maar nu weet ik zeker dat ik de juiste beslissing heb genomen door een doktersbriefje te vervalsen. Nu maar hopen dat de apotheker er niet achter zal komen. Of misschien juist wel …

Robin in de problemen

Daar stond ze dan..  met haar hand op de klink van de deur. Ze had zich zelf in een onmogelijke situatie gemanoeuvreerd. Ze had hem niet alleen uitgedaagd maar ze was ook behoorlijk onbeschoft geweest en daarnaast had ze glashard tegen hem gelogen.  Maar ja, wist zij veel dat hij haar dit verschrikkelijke dilemma zou voorleggen. Hij had haar de keus gegeven: óf de consequenties onder ogen zien van haar gedrag, wat betekende dat ze een ongenadig pak op haar blote billen zou krijgen, óf ze kon vertrekken en ze zou de cursus fotografie die ze bij hem volgde niet mogen afmaken. Hij had zelfs aangeboden haar het geld van de resterende lessen terug te betalen. Wat betekende dat hij haar dus onder geen beding meer in zijn lokaal wilde toe laten.

Ergens diep van binnen had ze aangevoeld dat hij wel eens met een voorstel als dit zou kunnen komen. Waarom wist Robin niet precies, Vincent had iets autoritairs over zich. Een blik in zijn ogen en een toon in zijn stem die haar de kriebels bezorgde en waardoor ze soms onverwacht haar ogen neersloeg wanneer hij haar streng aankeek. Maar het zorgde er tegelijkertijd voor dat ze het leuk vond om hem uit te dagen, te kijken hoe ver ze kon gaan. Dat was in een setting als zojuist ideaal gebleken. Want wat wilde hij doen? Het was niet dat ze met zijn tweeën waren,  ze genoot de bescherming van een lokaal vol andere cursisten.

Ze had haar opdracht voor die week niet af gehad, ze had het druk gehad met haar werk, de kinderen en het huishouden. Door haar gebrek aan planning was haar huiswerk opdracht er totaal bij ingeschoten. Als oplossing had ze snel wat oude foto’s gebruikt en zelfs wat van het internet geplukt. De camera instellingen verzon ze er wel bij. Ze dacht Vincent hiermee wel om de tuin leiden, ze zou het de les erna wel goed maken door extra hard haar best te doen. Want de cursus was belangrijk voor haar, ze vond het leuk en ze bleek er ook nog goed in te zijn. Ze had het alleen nu even verprutst. Alleen kwam ze er niet zo gemakkelijk mee weg dan dat ze had verwacht. Vincent had het vanaf minuut één al in de gaten gehad. Toch bleef ze stug vol houden dat ze de foto’s afgelopen dagen had genomen en dat ze allemaal van haarzelf waren terwijl Vincent haar uitvoerig ondervroeg. Toen het haar te heet onder haar voeten werd besloot ze een grote mond op te zetten, hem voor gek te verklaren. Hoe durfde hij haar uit te maken voor leugenaar?? Wie dacht hij wel niet dat hij was?! Ze had in zijn ogen gezien dat hij kookte van woede en dat hij moeite moest doen zijn zelfbeheersing te bewaren. Eigenlijk vond ze dat op dat moment wel amusant.  Het enige dat hij toen nog gezegd had was: na de les wil ik je spreken, onder vier ogen!

Diep van binnen vermoedden ze wat hij het liefst met haar wilde doen, ze herkende het aan zijn manier van reageren, aan zijn hele houding. Daarnaast had hij zijn uiterlijke verschijning op dat vlak ook behoorlijk mee. Hij was ergens achter in de 40, gespierd en groot. Meer het type Gerard Butler en om eerlijk te zijn was hij behoorlijk indrukwekkend en knap.  En nu stond ze hier… En wist ze diep van binnen dat ze wilde dat hij haar zou straffen voor wat ze gedaan had, dat ze verdiende wat hij voor haar in gedachten had. Alleen werkte haar lijf niet mee, ze stond daar als aan de grond genageld. Ze wilde dit, maar ze wilde het tegelijkertijd ook heel erg niet. Ze schrok op uit haar overpeinzingen toen de barse stem van Vincent klonk. Robin ik heb nog meer te doen, ik tel tot drie en bij drie zit je of weer op je plek of ik zet je eigenhandig de deur uit! Één….. twee…. drie… Bij twee had ze zich met lood in haar schoenen omgedraaid en bij drie zat ze weer op haar plek. Ze hoorde hoe Vincent de la van zijn bureau open trok en zag dat hij er een vel papier uit pakte. Ik wil dat je hier je handtekening onder zet, je verklaard hiermee dat je akkoord gaat met de straf die ik voor je in gedachten heb. Jeetje hij deed wel erg officieel, ze zat hier toch al! Toch zette ze haar handtekening.

Daarna begon ze lichtelijk paniek te voelen en de drang om zich eronder uit te praten. Proberen kon altijd toch? “Luister Vincent.. het spijt me ok? Kunnen we het niet gewoon verg…” Ze kreeg geen tijd om haar zin af te maken. Robin ik doe niet aan smoesjes! Je weet heel goed waarvoor je net getekend hebt en ook dat dat precies is wat je verdiend. Ik wil je daar, in die hoek! En je komt er pas uit als ik het zeg! Fuck!! Wat een eikel… Ze stond op maar durfde hem niet aan te kijken. Hij klonk echt serieus kwaad en dit keer vond ze het allesbehalve amusant. Schoorvoetend liep ze naar de aangewezen hoek en hoopte ze dat ze haar broek mocht aanhouden. Hij had in elk geval (nog) niet gezegd dat deze uit moest. En nu stond ze hier, wat haatte ze dit! Misschien nog wel het meest van alles. Waarom wist ze zelf eigenlijk niet, ze voelde zich dan zo ontzettend klein en de schaamte was alles overheersend.

Ergens wist ze dat ze zich altijd nog gewoon kon omdraaien en de benen kon nemen. Toch koos ze ervoor om hem te gehoorzamen, om hier in die stomme hoek te blijven staan omdat hij haar dat had opgedragen. Hoe kon het toch dat ze altijd weer in dit soort situaties terecht kwam? Zo had ze namelijk een dag eerder ook gestaan maar toen in haar eigen woonkamer en zonder de bescherming van haar spijkerbroek. Daar neergezet door haar eigen man, die inmiddels wist hoe “lastig” ze af en toe kon zijn. Haar eigenwijze, felle en soms impulsieve karakter zorgde ervoor dat hij haar geregeld op haar plek zette als ze dat nodig had. Hij deed het omdat hij van haar hield. En diep van binnen zou ze het ook niet anders willen. Robin had eigenlijk steeds het idee gehad dat Vincent haar niet mocht, het leek soms alsof hij juist elke keer op haar wat aan te merken had. Maar het feit dat hij het de moeite waard vond haar te straffen deed haar daar opeens aan twijfelen.

Zij mocht hem ook ondanks dat ze dat goed wist te camoufleren. Ze merkte dat ze graag zijn goedkeuring wilde en ze zich trots voelde als hij haar een compliment gaf. Maar ook dat ze teleurgesteld was wanneer hij kritiek op haar had. Opeens drong tot haar door dat de sporen van het pak slaag dat ze de dag daarvoor had gehad nog heel goed zichtbaar waren en dat Vincent dat zou zien zodra hij haar billen bloot maakte. Shit!!! Ze zou gigantisch voor schut staan! Dan wist hij meteen dat het niet de eerste keer was dat ze op deze manier voor haar gedrag werd aangepakt. Het was allemaal nog erger dan ze in eerste instantie had gedacht. Het op haar billen zitten tijdens de les was al niet heel comfortabel geweest laat staan hoe het zou aanvoelen als er klappen op neer daalden. Maar er was nog iets waarover ze zich zorgen maakte. Iets wat ook altijd gebeurde wanneer ze thuis een pak slaag kreeg. Ze was bang dat hij zou merken hoe opgewonden ze ervan werd. Ze wist dat Vincent een lichtblauwe spijkerbroek aanhad, wat als hij haar over zijn knie zou leggen en ze zou een zichtbare vlek op zijn broek achter laten? Of hij liet haar voorover buigen en hij zou zien hoe haar vocht naar beneden droop. Dan zou ze pas echt dood gaan van schaamte. Op dat punt voelde ze zich altijd verraden door haar eigen lichaam. Want hoeveel pijn het ook deed en hoe graag ze ook wilde dat het ophield kon ze deze fysieke reactie niet tegen houden. Daarnaast voelde het verkeerd naar haar man toe. Ze wist dat dit met Vincent niets met seks te maken had, het was puur en alleen straf. Toch voelde ze zich schuldig. Ze bedacht dat ze een string droeg. Ze zou er op staan dat ze deze mocht aanhouden. Het bood haar billen misschien geen bescherming maar het zou haar op dat andere vlak wel wat kunnen helpen.

Ze werd ruw uit haar overpeinzingen weg gerukt toen ze een stoel hoorde schuiven. Meteen daarop volgde de strenge stem van Vincent die haar accuut kippenvel bezorgde. Robin kom hier. Gehoorzaam en bijna opgelucht draaide ze zich om en zag hem op de stoel zitten. Met haar ogen op de vloer gericht liep ze naar hem toe, ze voelde dat haar wangen knalrood werden. Ze kreeg geen kans om te twijfelen of ze over zijn knie zou gaan liggen. Zodra ze bij hem stond voelde ze zijn sterke hand om haar pols en in één soepele beweging trok hij haar over zijn knie. Het kon niet anders of hij had dit vaker gedaan, ze dacht niet dat dat voor haar heel positief zou zijn. Hij verschoof haar nog een beetje zodat haar billen voor hem in perfecte positie lagen. Pfff dit lag ongemakkelijk! Haar man zat altijd op de bank wanneer hij haar over de knie trok waardoor ze een stuk comfortabeler lag. Toen klonk de stem van Vincent: Robin ik wil van jou horen waarom je denkt dat je hier zo ligt. Verdomme echt waarom die klote vragen? Kon hij niet gewoon beginnen met slaan, wat hij toch wel zou gaan doen. Des te eerder had ze het gehad. Dit vond ze zo moeilijk, hardop toegeven dat ze zich misdragen had. Ze klemde haar kaken op elkaar, dat hij het maar bekeek. Ok dan doen we het op jouw manier hoorde ze hem zeggen. En toen kwamen de eerste klappen. Hard.. Heel hard. Fuck hoe kon dit al zoveel pijn doen terwijl ze haar broek nog steeds aan had? Als dit zijn manier van opwarmen was dan wilde ze niet weten wat er nog zou volgen. Een hele serie klappen liet hij neerknallen op haar rechterbil, precies op dezelfde plek. Daarna was haar linkerbil aan de beurt. De pijn overviel haar en zorgde voor lichte paniek omdat ze wist dat dit nog maar het begin was. Nou Robin waarom lig je hier? Ik verwacht een antwoord, dan pas begint je straf. Wat?? Ze dacht toch echt dat dit al een behoorlijk begin was. Ze kon er echt niet onderuit, dat werd haar nu wel duidelijk.

Nauwelijks verstaanbaar zei ze dat ze niet zo’n grote mond had moeten opzetten. Precies! Een volgende serie slagen daalde neer. Hij stopte weer. Maar dat is niet alles, waarom lig je hier nog meer? En ik wil nu een duidelijk hoorbaar antwoord, begrepen? Meteen volgden er een aantal harde klappen om zijn woorden te benadrukken. “Ja begrepen” kermde Robin. “Ik lig hier ook omdat ik mijn opdracht niet af had.” Auwwww…. Ze had haar zin nog maar net afgemaakt of er volgende weer een salvo aan harde klappen. En waarom nog meer Robin? Ze wist wat hij wilde horen. “Omdat ik erover heb gelogen gaf ze toe.” Precies ja, was dat nu zo moeilijk? Zei hij met iets van trots in zijn stem. Je snapt dus wel dat dit geen lichte straf zal worden. Bij elkaar genomen heb je je niet aan je afspraak gehouden om de opdracht van deze week goed uit te voeren, heb je er glashard over gelogen en heb je je ontzettend kinderachtig en brutaal gedragen tegenover mij in het bijzijn van alle andere cursisten. Je hebt me enorm teleurgesteld Robin. Juist omdat ik een hoge pet van je op heb en je graag mag. Dus ik zal je heel goed laten voelen hoe ik met dit soort gedrag afreken. Hij sloeg nog een aantal keren heel hard op haar broek en toen voelde ze hoe zijn hand de knoop van haar broek zocht en hem openmaakte. Zonder erover na te denken duwde ze haar heupen iets omhoog zodat hij haar broek omlaag kon schuiven. Zijn woorden hadden indruk gemaakt. Hij mocht haar en ze had hem teleurgesteld met haar gedrag. Ze had zichzelf teleurgesteld. Ze verdiende wat komen ging, dat wist ze zelf ook.

Zodra haar broek ver genoeg naar beneden was om haar billen te ontbloten floot Vincent zachtjes. Waarom ben ik niet verbaasd om te zien dat je heel recent nog een pak voor je billen hebt gehad. Mooi, wat ik voor je in petto heb zal extra hard aankomen op al gehavende billen. Robin wilde het liefste ter plekke verdwijnen, in het niets op lossen. Toen begon hij met slaan, hard, heel hard en in een vast ritme. Ze snapte er niets van, ze kon normaal best wat verdragen maar nu had ze al snel het gevoel dat ze het niet meer kon volhouden. Blijf stil liggen Robin want anders duurt het allemaal nog een stuk langer. Jeetje ze deed verdomme haar best, hij had makkelijk praten, hij hoefde deze intens brandende pijn niet te incasseren. Ze deed haar uiterste best om stil te blijven liggen. Ze voelde hoe hij een hand om haar heup legde en haar stevig vasthield zodat ze wat makkelijker in positie kon blijven. Hierdoor voelde ze de metalen gesp van zijn broekriem tegen haar naakte huid, het deed haar huiveren. Vervolgens ging hij verder en verdwenen haar gedachten langzaam naar de achtergrond. Ze voelde alleen nog maar de allesomvattende pijn van zijn hand op haar zitvlak. Ze voelde tranen prikken in haar ogen en probeerde ze angstvallig weg te knipperen. Dat genoegen zou ze hem niet gunnen. Net toen ze dacht dat ze het niet meer kon verdragen stopte hij.

Kom overeind hoorde ze Vincent zeggen. Hij klonk nog steeds streng. Onhandig kwam ze van zijn schoot af, hopend dat het klaar was. Zodra ze weer met beide benen op de grond stond werd ze wederom naar de hoek gesommeerd. Ze wierp zo onopvallend mogelijk een blik op zijn broek, tot haar grote schaamte zag ze dat ze daar een donkere vlek had achtergelaten. Ze hoopte uit de grond van haar hart dat hij er niets over zou zeggen, dat hij het ook zou zien was al vernederend genoeg. Gelukkig hing haar broek niet tot op haar enkels zodat ze nog enigzins waardig naar de aangewezen plek kon lopen. Daar mag je even bijkomen en tot je door laten dringen dat je gedrag volkomen onacceptabel is geweest. Want dit was pas de opwarming jongedame, met mijn riem zal ik het afmaken. Een beetje beduusd stond ze in de hoek, ze wilde over haar brandende billen wrijven maar durfde het niet. Ondanks dat hij er niets over gezegd had was ze er van overtuigd dat hij het niet goed zou vinden. Ze ging deze man niet de gelegenheid geven extra klappen uit te delen. Ze was stik zenuwachtig, zelfs een beetje bang. Zijn stem had zonder meer overtuigend en zelfverzekerd geklonken. Ze hoorde er ook een vlaag boosheid en irritatie doorheen. Hij was nog niet met haar klaar en het feit dat dit al zoveel indruk had gemaakt, ze de pijn maar amper had kunnen verdragen bezorgde haar kippenvel.

Ze wist niet of ze die riem wel kon hebben. Hij was van stevig zwart leer, dat had ze allang gezien. Wel was ze opgelucht geweest dat hij haar haar string had laten aanhouden. Ze vond het een teken van respect naar haar man toe en was hem daar oprecht dankbaar voor. Nu kon ze dat stukje schuldgevoel in elk geval loslaten. Ze hoopte dat hij haar eindelijk bij zich zou roepen, het leek een eeuwigheid te duren. Maar toen ze hem daadwerkelijk hoorde zeggen Robin kom hier! wilde ze weer dat ze mocht blijven staan. Ze haatte die dubbele gevoelens! Ze haalde één keer diep adem en liep toen naar hem toe. Hij stond bij zijn bureau, wat nu helemaal leeg was. Hij wees naar een plek op de vloer waar ze moest gaan staan. Buig maar over het bureau luidde zijn opdracht. Zonder commentaar deed ze wat hij vroeg, ze wilde niets liever dan het achter de rug hebben. Toen ze voorover gebukt over het bureau stond hoorde ze het rinkelen van de gesp en hoe hij zijn riem uit de lussen van zijn spijkerbroek trok.

Ze kneep haar ogen stijf dicht en wachtte tot hij hem voor de eerste keer zou laten neerdalen. Ze wist dat dit pijn zou gaan doen, veel pijn, maar ze was vastberaden om hier zo min mogelijk van te laten merken. Plotseling hoorde ze de knal van zijn leren riem op haar blote huid, gevolgd door een withete brandende pijn die zich in een baan over haar billen verspreidde. Ze balde haar handen tot vuisten en probeerden zo min mogelijk geluid te produceren. Nog voor ze bekomen was van de schrik daalde de volgende klap neer en ging hij in een vast ritme door. Ze begon haar billen weg te draaien om de slagen te ontwijken. Sta stil! Ik meen het Robin. Ik wil dat je netjes blijft staan anders ga je, nadat ik hiermee klaar ben, nog een keer over de knie! Geef je verzet nu maar op, je komt er toch niet onderuit. Je krijgt er nog 50 en die zou ik maar keurig incasseren als ik jou was. En ik wil dat je meetelt. Als ik vraag hoeveel je er nog te gaan hebt wil ik daar een correct antwoord op, begrepen? Ze slaakte een zucht en zei timide: “ja ik heb het begrepen”. Ze had een hekel aan dat tellen, zeker wanneer het op deze manier moest. Het was lastig wanneer je achterkant in vuur en vlam werd gezet. Ze kreeg alleen geen tijd om er over te piekeren want Vincent hervatte het pak slaag. Hij liet de klappen snel achter elkaar neerkomen en hij leek er nog meer kracht achter te zetten dan daarvoor. Een “aaauuuwww” en “stop alsjeblieft” kon ze niet meer onderdrukken. De pijn was zo alles overheersend dat ze geen idee had hoeveel klappen ze gekregen had toen hij vroeg: hoeveel nog? Ze gokte op 35 en tot haar grote opluchting had ze gelijk. Meteen ging hij verder en bij zijn volgende hoeveel nog? had ze het mis. Ze wist precies hoeveel klappen ze gehad had maar om dan ook nog het rekensommetje te moeten maken lukte haar op dat moment soms gewoon niet. Dit was zo gemeen! Beter opletten Robin, we beginnen weer van voren af aan.

Ze kreeg geen tijd om dit te verwerken want hij sloeg meteen toe. De riem landde net onder haar billen en de pijn was zo fel dat ze in een reflex rechtop vloog en haar handen naar haar billen bracht. Nog voordat hij wat had kunnen zeggen bukte ze weer voorover. “Sorry ok! Het ging vanzelf! Geef alsjeblieft geen extra straf, het zal niet nog een keer gebeuren..”jammerde ze. Maar Vincent gaf geen strobreed toe. Je weet wat ik gezegd heb, dus ik zou nog maar wat beter je best doen. Deze reken ik niet mee dus begin maar weer bij één. Ze moest zich focussen anders kwam hier nooit een einde aan, ze moest proberen zich er niet tegen te verzetten maar dat was zo verdomde moeilijk. Ze balde haar handen tot vuisten en kneep haar ogen weer dicht. Uit alle macht probeerde ze de slagen op te vangen, zich te concentreren op het tellen (ze kreeg de heldere ingeving terug te tellen in haar hoofd zodat ze het rekensommetje kon overslaan) en de pijn te ondergaan. Eindelijk was het voorbij en ze besefte dat haar wangen nat waren van de tranen. Ze voelde zich leeg en moe. Maar ze wist dat hij woord zou houden en er nog een laatste ronde zou komen. Ze veegde snel haar tranen weg, nog steeds niet in staat ze aan hem te tonen. Ze voelde zijn hand op haar schouder. Kom maar overeind Robin, we zijn bijna klaar. Maar je gaat nog één keer over de knie. “Ok” was het enige dat ze uit kon brengen. Haar verzet was gebroken en ze liet zich door Vincent mee leiden terwijl hij plaats nam op de stoel en hij haar dit keer rustig maar gedecideerd over zijn knie nam. Hij legde haar met haar volledige gewicht op zijn linkerbeen en zette haar klem door zijn rechter been over haar beide benen heen te plaatsen. Hier was ze blij om, nu hoefde ze niet meer haar best te doen om netjes te blijven liggen. Hij hielp haar door haar te fixeren, ze kon geen kant meer op en eindelijk kon ze zich volledig overgeven. Ze wilde zich ook niet meer verzetten. Vincent had gelijk, ze had zich vreselijk gedragen en hen beide teleur gesteld. Ze had dit dubbel en dwars verdiend en ze was blij dat hij haar er niet mee weg liet komen.

Je hebt het goed gedaan Robin, hierna is het klaar en beginnen we met een schone lei. Ze liet haar tranen al de vrije loop nog voordat hij zijn hand hard op haar billen liet neerdalen. Daar ging hij in een gestaag ritme mee door. Na een paar minuten begon ze steeds harder te huilen en lag ze snikkend over zijn schoot. Hij gaf haar nog een laatste serie harde klappen waarbij hij de intensiteit nog een laatste keer opvoerde. Ze had maar half in de gaten dat hij was opgehouden. Vincent liet haar nog even na snikken, wreef toen zachtjes over haar vuurrode en gloeiende billen en zei zacht en vriendelijk. Het is klaar Robin, ik ben trots op je. Je hebt het goed gedaan. Hopelijk heb je je lesje geleerd en is dit in de toekomst niet meer nodig. Voorzichtig hielp hij haar overeind en deed met een teder gebaar haar broek weer omhoog. Vincent sloeg vriendschappelijk een arm om haar schouder. Langzaam maar zeker kwam ze uit haar roes. Ze voelde zich kalm en tevreden. Voldaan, gelukzalig bijna. Ze had het volgehouden, alles was nu weer goed. Ze keek Vincent in de ogen en zei zacht “het spijt me zo, ik beloof dat ik vanaf nu beter mijn best zal doen”. Dat weet ik antwoordde Vincent met een glimlach. Hij haalde een glaasje water voor haar en samen spraken ze af dat ze de opdracht alsnog voor volgende week per mail zou inleveren. Toen ze weer wat tot zichzelf was gekomen namen ze afscheid. Eenmaal met haar hand op de klink van de deur draaide ze zich om en liep weer terug. Ze gaf Vincent een stevige knuffel en fluisterde: “dankjewel” Daarna maakte ze zich los uit zijn omhelzing en vertrok tevreden naar huis.

Het kerstcadeau

Annette legt haar dagboek weg en strijkt door haar korte, zwarte haren. Ze is weer een beetje spanning kwijt nu ze haar gedachten heeft kunnen uitschrijven. Natuurlijk is ze gelukkig met Johan en de kinderen, dat staat buiten kijf. Toch weet ze dat ze iets mist. Een verlangen dat ze haar hele leven onderdrukt heeft. Over de knie bij een sterke man, die haar leidt en geeft wat ze nodig heeft. Het ontkennen van dat gevoel, van haarzelf, wordt steeds moeilijker. Je kunt doen alsof het gevoel niet bestaat, je kunt doen alsof het niet belangrijk is, maar uiteindelijk consumeert het je. Ze heeft het nodig. Een lang pak slag dat pijn doet, brandt, haar tot tranen drijft, tot ze in een paar stevige armen genomen wordt. Maar ze zwijgt. Alleen het dagboek mag dit verlangen kennen.

“Mama, kijk, een nieuwe trein van de kerstman!” Enthousiast zwaait Sem met zijn lego. Annette lacht afwezig. “Prachtig lieverd, ontzettend lief van de kerstman.” Ze droomt weer weg. Voor haar geestesoog ligt ze nu zelfs bij die jolige oude man over de knie! Ze probeert de fantasie weg te schudden, maar het gaat bijna niet. Het wordt sowieso steeds lastiger. Eerst lag ze nog elke nacht over Johans schoot, nu was het soms Waldemar Torenstra, dan weer haar baas. Elke dag wordt het verlangen groter. Waarom verzwijgt ze dit toch? Ze had het Johan toch kunnen vertellen toen ze verkering kregen? Ze was zo verliefd geweest, een gevoel dat groeide toen hij haar de les had gelezen omdat ze op een koude avond zonder jas was gaan fietsen. Hij kon zo stoer zijn, zo mannelijk. Het was te laat. Ze kon haar geheim nooit meer opbiechten. Hij zou haar raar vinden, naar de psycholoog sturen. “Mijn vrouw wil dat ik haar pijn doe. Help haar dokter, ze is depressief!” Ze hield het voor zich, zoals ze haar hele leven al had gedaan.

“Mama, er is ook een cadeautje voor jou,” roept Lonne. Verbaasd neemt ze een sok van haar aan. Ze zouden dit jaar toch geen presentjes voor elkaar kopen? Ze haalt het pakketje met cadeaupapier tevoorschijn en scheurt het voorzichtig open. Ze staart even naar het voorwerp in haar handen. Een mooie, ovalen haarborstel van donker hout. Zo een als in haar fantasie. “Wat heb je gekregen?” vraagt Lonne. Ze laat de borstel zien en haalt deze een paar keer door haar haren. “Haha, wat een gek cadeau van de kerstman! Je hebt helemaal geen borstel nodig!” Ja, een beetje gek is het wel. Dan voelt ze twee handen op haar heupen en een hoofd in haar nek. “Dank je schatje, al denk ik niet dat ik met mijn coupe mijn haar hoef te borstelen.” Ze voelt zijn adem vlak bij haar oor. “Deze is niet voor je haren,” fluistert hij. Verbaasd draait ze zich om. Zijn lichte glimlach en doordringende blik zeggen alles. Blozend kijkt ze naar de grond. Het wordt een hele warme kerst dit jaar.

Welkom bij spankathon!

Naar aanleiding van een artikel over een nieuwe sport in Rusland sloeg mijn fantasie op hol en is onderstaande ontstaan.

Welkom bij spankathon! Deze spannende, aantrekkelijke en fysiek uitdagende kijkerssport is nog relatief nieuw. Daarom zullen we de spelregels even toelichten. De opbouw van de regels is soortgelijk aan die van het voetbal, de invulling is, zoals u kunt zien, volledig anders. Omdat de sport zijn oorsprong kent in Engelse kostscholen, zijn enkele termen in het Engels in de spelregels opgenomen. Na de term is een uitleg in het Nederlands toegevoegd.

Het speelveld

Het speelveld is betrekkelijk eenvoudig op te stellen. Het bestaat uit twee horizontale stokken of bars, geplaatst op 70 tot 120 centimeter hoogte, bij voorkeur afgestemd op de heuphoogte van de deelnemer. De breedte is tussen de 60 centimeter en 150 centimeter. Hieronder is een voorbeeld van een professionele bar te zien.

Een officiële bar voor wedstrijden

Deze bars worden drie meter uit elkaar geplaatst. De bars worden parallel opgesteld. Op 80 centimeter van de bar wordt op de vloer een streep getekend. Houd er rekening mee dat er aan beide kanten van de bar ongeveer anderhalve meter ruimte nodig is, zonder dat dit afgebakend hoeft te worden. Bij professionele wedstrijden wordt een vak van vijf bij vijf meter afgetekend om het publiek op afstand te houden. Alleen de deelnemers en de scheidsrechter mogen zich in dit vak bevinden. In het verlengde van de beide bars, precies halverwege, bevindt zich een vak van een meter bij een meter waarin de coaches van de deelnemers plaats kunnen nemen.

Bij officiële wedstrijden zijn er camera’s aanwezig voor de registratie. Daarnaast is er, ergens in het speelveld, een knop. Deze doet niets, maar er staat uitdrukkelijk op dat hier niet op gedrukt mag worden!

De spelers

Het spel wordt gespeeld door twee spelers. In eerste instantie is de sport alleen open voor spelers van het vrouwelijk geslacht. Onder publieke druk is de ISA (International Spankathon Association) in de weer met het openstellen van de sport voor alle geslachten. Hierbij wordt tevens gekeken naar een genderpositieve manier om de spelregels te formuleren.

Het slagveld

Het slagveld is de naam die binnen spankathon gebruikt wordt voor de billen van de deelnemers. Hierbij worden de volgende begrippen gehanteerd:

  • De billen, verdeeld in een linker- en rechterbil. De bovenkant wordt gemeten vanaf het einde van het stuitje, de onderkant vanaf de voelbare overgangslijn tussen dijbeen en zitvlees.
  • De bilspleet, de scheiding tussen beide billen.
  • De sit spots, de onderkant van de billen waarop de deelnemer zit.
  • De dijbenen, specifiek de achterkant van de dijbenen. Er mag geslagen worden tot vijf centimeter onder de overgang naar de billen. Echter, niet meer dan 25% van de klappen per ronde mogen hier geplaatst worden.
Het slagveld, met de billen in lichtroze, de toegestane vlakken van de dijbenen in donkerroze en de sit spots in rood.

Positie

Een deelnemer neemt plaats met de neus van de voeten tegen de streep. Met beide handen wordt de bar beetgepakt. De benen moeten hierbij in een hoek van 90 graden met de grond worden geplaatst. De noodzakelijke buiging om de bar vast te kunnen nemen zit in de heupen. De benen worden ongeveer vijftien centimeter uit elkaar geplaatst.

Kleding

Voor spankaton gelden specifieke kledingvoorschriften, met name voor de onderkleding. De bovenkleding is relatief vrij te kiezen. Er mogen geen handschoenen of juwelen aan de hand gedragen worden en de mouwen van de bovenkleding mogen niet voorbij de pols uitsteken. Tevens mag de onderkant van de bovenkleding niet tot onder het begin van de string uitkomen.

De billen moeten volledig onbedekt zijn. Ter bescherming van de goede zeden dient een string gedragen te worden. Deze string mag niet meer dan het stuitje bedekken. In totaal mag niet meer dan 10% van het biloppervlak bedekt worden. De sit spots moeten volledig vrij zijn.

Voorbeeld van een string met maximale bedekking

De benen mogen bedekt worden, maar enkel tot een hoogte van maximaal tien centimeter onder het begin van de billen. Tot slot zijn stevige schoenen aangeraden, maar mag de schoenbasis niet breder zijn dan twee centimeter van de rand van de voet in elke richting, om een oneerlijk voordeel in stabiliteit te voorkomen.

De scheidsrechter

De taak van de scheidsrechter is het begeleiden van de wedstrijd. De taken van de scheidsrechter bestaan uit:

  • Het aankondigen van het begin en einde van elke ronde.
  • Het toekennen van de overwinning.
  • Het bijhouden van de tijd.
  • Het bijhouden, aankondigen en noteren van de score.
  • Het bepalen van de geluidssterkte van uitroepen.
  • Het controleren van de wedstrijdkleding.
  • Het controleren van de instrumenten.
  • Het controleren van de positie.
  • Het aanpassen van de wedstrijdkleding wanneer deze niet voldoet.
  • Het toekennen van straffen.
  • Het beoordelen van het safeword.

De scheidsrechter mag vrij rondlopen om de wedstrijd te beoordelen, maar beschikt ook over een houten stoel zonder armleuningen.

Overige officials

Tijdens amateurwedstrijden worden alle taken door de scheidsrechter zelf vervuld. Tijdens officiële wedstrijden en kampioenschappen worden enkele taken door aanvullende officials vervuld. Het gaat hierbij om:

  • Scoreteller: deze official houdt de score bij, zowel binnen de ronde als van de wedstrijd.
  • Geluidsmeter: deze official houdt het geluidsniveau bij. Bij toernooiwedstrijden mag dit niet op oor worden geschat, maar dient een decibelmeter gebruikt te worden.
  • Tijdhandshaver: deze official houdt bij of de deelnemers binnen de tijd in positie staan en een klap uitdelen.

De spelregelcommissie bestaat, begrijpelijk, uit oude, dominante mannen. Daar zij huiverig zijn voor de inzet van een videoscheidsrechter, is het nog niet mogelijk om gebruik te maken van instant replay.

Instrumenten

De populariteit van het voetbal is mede bepaald doordat het goedkoop is om te spelen. Om spankathon toegankelijk te houden, is ervoor gekozen de instrumenten simpel te houden. De volgende instrumenten worden gebruikt:

  • De hand van de deelnemer, zonder juwelen of bedekking.
  • Een haarborstel, van hout. Deze mag vierkant of ovaal zijn, afgevlakt of gerond. Het handvat mag ten hoogste tien centimeter in lengte zijn. De kop mag ten hoogste acht centimeter breed en twaalf centimeter hoog zijn. Er mag alleen met de kant zonder borstelharen geslagen worden.
  • Een riem, van leer, ten hoogste vijf centimeter breed, zeven millimeter dik en met een omtrek van 105 centimeter. De riem moet dubbelgevouwen worden, zodat het uiteinde en de gesp samengenomen worden en er met de gevormde lus geslagen kan worden.
  • Een cane, van rattan. Ten hoogste negen millimeter dik en ten hoogste 95 centimeter lang. De cane wordt vooraf gecontroleerd op onvolkomenheden.

Daarnaast hanteert de scheidsrechter nog twee instrumenten voor het uitdelen van straffen:

  • De leren paddle, een kleine, ovalen, leren paddle van ten hoogste vijftien centimeter hoog en tien centimeter breed.
  • Een badborstel, met een kop va maximaal tien centimeter breed en vijftien centimeter hoog, en een steel van maximaal 40, maar tenminste 20 centimeter.

Duur van de wedstrijd

De wedstrijd bestaat uit maximaal twaalf rondes van elk maximaal 20 klappen. Een deelnemer mag ten allen tijde opgeven. Hierbij mag een ronde worden opgegeven, of de hele wedstrijd, waarna de andere deelnemer tot winnaar zal worden uitgeroepen. Het opgeven van een ronde of wedstrijd kan door middel van het roepen van het safeword, waarna duidelijk kan worden gemaakt welke van de twee opties gekozen wordt. Het safeword is ‘xylofoon’, gekozen omdat de kans klein is dat dit per ongeluk tijdens het spel geuit wordt.

Een ronde wordt gespeeld door beide deelnemers, die elk om beurt een klap op de billen van de tegenstander uitdelen. Voor elke klap kunnen punten worden toegekend (later toegelicht). De deelnemer met de meeste punten aan het einde van een ronde wint de ronde. Wanneer er een gelijkstand is aan het einde van de ronde, volgt een sudden-death waarbij er per beurt een score wordt bepaald. Wanneer een van de deelnemers in de beurt hoger scoort dan de tegenstander, wint deze de wedstrijd.

Wanneer elk van de deelnemers zes rondes heeft gewonnen, volgt een sudden-death waarbij elk van de deelnemers een instrument naar keuze hanteert en er per beurt een score wordt bepaald. De score met de hand wordt met vier vermenigvuldigd, met de riem en de haarborstel elk met twee en die met de cane met één. Wanneer een van de deelnemers in de beurt hoger scoort dan de tegenstander, wint deze de wedstrijd.

Voor elke klap heeft een ontvangende deelnemer ten hoogste tien seconden om de juiste positie aan te nemen. De uitdelende deelnemer heeft daarna vijftien seconden voor het uitdelen van de klap. Wanneer de tijd wordt overtreden, wordt de maximale score voor de klap toegekend aan de tegenstander van de overtreder. Wel zal de klap nog worden uitgedeeld om te voorkomen dat expres de tijdsgrens wordt overschreden.

Rondes worden gespeeld met verschillende instrumenten. De indeling is als volgt:

  • Ronde 1-5: de hand.
  • Ronde 6-8: de riem
  • Ronde 9-11: de haarborstel
  • Ronde 12: de cane

Scoretelling

Per klap worden punten toegekend. De toegekende punten zijn als volgt bepaald:

  • Geen reactie: 0 punten.
  • Vocale reactie boven 30 maar onder 50 decibel: 1 punt.
  • Vocale reactie boven 50 maar onder 80 decibel: 2 punten.
  • Vocale reactie boven 80 decibel: 3 punten.
  • Loslaten bar: 1 punt per hand.
  • Aanraken billen: 2 punten per hand, toegekend bovenop de punten voor het loslaten.
  • Voeten van de grond: 1 punt per voet, plus een bonuspunt wanneer beide voeten gelijktijdig de grond verlaten.
  • Door de knieën buigen, kniehoek groter dan dertig graden: 1 punt.
  • Tranen: 10 punten, maximaal 1x per ronde toe te kennen. Deze punten tellen niet mee voor een specifieke beurt, tenzij dit in een sudden-death-ronde gebeurt.

Punten worden cumulatief gescoord. Laat een deelnemer de bar los met een hand en schreeuwt zij ‘auw!’ met 75 decibel, verdient de uitdelende deelnemer 1 + 2 = 3 punten. Stamt de deelnemer met een voet op de grond, om vervolgens door de knieën te buigen en met twee handen over de billen te wrijven, scoort de uitdelende deelnemer 1 + 1 + 2 (loslaten) + 4 (aanraken billen) = 8 punten.

Straffen

Wanneer een deelnemer een overtreding begaat, dient de scheidsrechter straffen uit te delen. De volgende straffen zijn mogelijk:

  • Minor: een pak slaag van 20 klappen met de leren paddle.
  • Major: een pak slaag van 50 klappen met de badborstel.
  • Diskwalificatie: het uitsluiten van een deelnemer.
  • Soaping: het uitzepen van de mond voor tenminste een minuut.

De fysieke straffen, minor en major, deelt de scheidsrechter zittend op de stoel uit. De overtredende deelnemer neemt plaats over zijn  schoot. Wanneer een deelnemer niet goed meewerkt, kan een straf worden uitgebreid naar discretie van de scheidsrechter, tot maximaal het dubbele aantal klappen. Wanneer de medewerking uitblijft, volgt diskwalificatie.

De volgende overtredingen worden door de scheidsrechter bestraft met een minor:

  • Doubling: een deelnemer slaat wanneer het niet haar beurt is.
  • Dawdling: een deelnemer overtreedt herhaaldelijk, of opzettelijk, de tijdsregels.
  • Flinching: een deelnemer verlaat de positie vlak voor een klap landt.
  • Thighing: een deelnemer laat meer dan 25% van de klappen op de bovenkant van de dijbenen landen.
  • Covering: de kleren van een deelnemer bedekken toch de billen, bijvoorbeeld wanneer een shirt dat te lang is en niet goed werd vastgezet, naar beneden valt.
  • Protecting: Een deelnemer gebruikt de handen om de billen te beschermen. Aangezien dit een combinatie is van flinching en covering, wordt dit bestraft met een double minor.
  • Arguing: een deelnemer protesteert te lang tegen een genomen beslissing.
  • Taunting: een deelnemer behandelt de tegenstander, de coaches of het publiek op ongepaste of respectloze wijze.
  • Bratting: overig plagerig gedrag van een deelnemer.

De volgende overtredingen worden bestraft met een major:

  • Upping: een deelnemer slaat boven de billen. De major wordt gevolgd door een diskwalificatie.
  • Wrapping: een deelnemer laat de riem of cane te ver op de billen landen, waardoor deze om de heupen slaat. Bij een tweede overtreding volgt diskwalificatie.
  • Kneeing: een deelnemer slaat te laag, onder de vijf centimeter toegestaan dij-oppervlak.
  • Disrespecting: een deelnemer benadert de officials op ongepaste of respectloze wijze.
  • Pushing: de deelnemer drukt op de knop, terwijl uitdrukkelijk is duidelijk gemaakt dat dit niet de bedoeling is!
  • Uncooperating: een deelnemer weigert de straf te ondergaan. Wanneer zij tot de orde is geroepen en alsnog weigert haar staf te ondergaan, volgt diskwalificatie.

De volgende overtredingen worden bestraft met een soaping:

  • Cursing: herhaaldelijk en onbetamelijk vloeken.

Na het uitdelen van een straf heeft een deelnemer dertig seconden om de juiste positie aan te nemen of de klap uit te delen.

Tot slot

Op hoog niveau presteren in spankathon vereist veel training en discipline. Daarom zijn deelnemers altijd op zoek naar geschikte trainers voor het handhaven van de discipline en het stalen van de billen, en naar sparring partners om het slaan op te oefenen. Ben je geïnteresseerd? Neem dan contact op met de nationale bond. Dit is tevens het contactadres voor kaartjes voor de interlands. De eerstvolgende interland tegen het eliteteam uit de Verenigde Staten, de Paddled Bottoms, staat voor 11 maart gepland.

Rosa en de controlearts

Rosa ligt nog in bed. Ze heeft net voor de vierde keer op de snoozeknop gedrukt. Met een diepe zucht draait ze zich nog eens om. “Pfff, ik heb écht geen zin om vandaag naar het werk te gaan.” Bij de gedachte aan het werk dat nog ligt te wachten, valt ze al in slaap. En het is pas woensdag! “Dit trek ik echt niet,” besluit ze. Ze pakt haar telefoon en logt in op de HR-selfservice van haar werkgever. Met een paar drukken op de knop meldt ze zich ziek. Haar collega’s zullen het vandaag maar moeten oplossen, niets aan te doen. Af en toe wordt het gewoon even te veel en dan heb je zo’n dag voor jezelf nodig om even helemaal bij te komen. Natuurlijk mag het niet, maar de drukte bij de controleartsen is tegenwoordig zo groot dat niemand de eerste dag al direct gecontroleerd wordt. Rosa meldt zich na een dag altijd keurig weer beter, dus geen haan die ernaar kraait. Of Tanja, haar teamleider, haar nog gelooft, weet ze niet zeker. Ze keek erg bedenkelijk toen ze zich vorige maand een dagje had verontschuldigd, maar een goed getimed hoestje was voldoende om het gesprek te beëindigen. Niemand wil de boeman uithangen door te vragen of je wel écht ziek bent.

Om half 11 stapt Rosa uit bed en in haar pantoffels. In haar flanellen pyjama sloft ze naar de keuken en zet ze een flinke bak koffie. Met een bakje yoghurt geniet ze aan de keukentafel van haar ontbijt, dat om deze tijd ook gerust brunch had kunnen heten. Afwezig scrolt ze op haar telefoon wat door Facebook. Plots schrikt ze op; de deurbel. “Ik had gisteren toch niets besteld?” Soms kan ze alle pakjes ook niet meer uit elkaar houden. Langzaam loopt ze naar de intercom. “Ja?” vraagt ze op ongeïnteresseerd toon. “Controlearts” klinkt het aan de andere kant. Meteen is Rosa hyperalert. “Hoe kan dit, ik heb me net ziekgemeld, help!” schreeuwt het door haar hoofd. “Hallo?” wordt er gevraagd aan de andere kant van de lijn en Rosa beseft dat ze al minstens 15 seconden stil is. “Euh, ja, natuurlijk, derde, nee vierde verdieping,“ bazelt ze en ze laat de man het gebouw in.

In vliegende vaart vliegt Rosa door het huis. “Ik moet ziek lijken.” Ze klikt de waterkoker aan. Thee ziet er zieker uit dan koffie. Ze rent naar de slaapkamer, grist een dekentje uit de kast, vliegt weer terug naar de woonkamer en schenkt snel een kop warm water in. Wanneer de deurbel gaat, grist ze nog snel een theezakje mee en zet de thee op de koffietafel. Dan rent ze door naar de deur om deze te openen. In de opening staat een lange man, van een jaar of 50 en in een wat ouderwets grijs pak. Hij draagt een grote aktetas in de ene hand en een paraplu in de andere. “Goedemorgen mevrouw Hendrix, Karel Hertogs, controlearts”. Voorzichtig schudt Rosa hem de hand. “Zeg maar Rosa. Ik ga gauw naar binnen hoor, het tocht hier.” “Geen probleem, gaat u maar naar binnen.” Rosa loopt terug naar de bank en gaat onder de deken liggen. Wanneer Karel de kamer binnenstapt, steunt ze even opzichtig. “Ik zie het al aan uw voorhoofd, u heeft koorts” merkt hij op. Rosa voelt even. Van dat rennen daarnet heeft ze een paar zweetdruppels gekregen. “Ja, een graad of 39, denk ik.” “Heeft u zelf al gemeten?” Rosa schudt haar hoofd. “Dan moeten we dat straks even doen.”

Karel zet zijn tas op tafel. “Vertel eens, wat zijn de klachten.” Rosa kijkt vanaf de bank omhoog. “Nou, eum, koorts dus, en moeheid, en eigenlijk algehele malaise.” “Hmm,” is het antwoord van Karel. “Kunt u even opstaan, dan kan ik wat algemene controles uitvoeren.” Met een zucht staat Rosa op. Karel voelt aan haar voorhoofd en in haar nek. “Hmm,” zegt hij weer en hij pakt zijn stethoscoop. “Diep inademen.” Rosa ademt diep in, weer uit, weer in. Ze zwoegt een beetje met haar borst. Wanneer ze deze man kan afleiden, zal hij haar misschien sneller met rust laten. Karel haalt zijn stethoscoop weg. “Hmm, zou u nu de kin op de borst willen plaatsen, en het hoofd weer omhoog. Omlaag, omhoog. Nu de armen wijd, en terug. Wijd, en terug. Prima, dit gedeelte is afgerond. U kunt zitten.”

Karel pakt wat uit zijn aktetas, Rosa kan niet precies zien wat, en gaat links van haar zitten. “Omdat de hoogte van de koorts niet bekend is, zal ik die moeten meten. Ik ben daarin nogal ouderwets en zal de temperatuur rectaal bepalen, de enige betrouwbare methode. Als u even over mijn schoot plaatsneemt.” Geschokt kijkt Rosa hem aan. “Maar, dat meent u niet!” “Zeer zeker wel, mevrouw, maar het is zo voorbij.” “Dat kan toch niet!” zegt Rosa, net te hard, “Dat is gênant. Ik kan de temperatuur toch zelf meten?” Karel kijkt haar streng aan. “Mevrouw, ik ben hier in de officiële hoedanigheid als controlearts. Ik ben verplicht om zelf de temperatuur te constateren en bevoegd dit te doen op de wijze die mij het meest geschikt lijkt. De procedure duurt niet lang.” Rosa aarzelt. “Mevrouw, ik hoef toch geen aantekening te maken voor uw werkgever?” Met een zucht en een rood hoofd gaat ze over de schoot van Karel liggen. Ze wordt nog roder wanneer hij haar pyjamabroek tot halverwege haar dijen naar beneden trekt. “Geen ondergoed, dat scheelt tijd,” merkt Karel klinisch op. Rosa zwijgt van schaamte. “Billen een beetje omhoog, mevrouw.” Met heel veel tegenzin volgt Rosa de aanwijzing op. Met de vingers van zijn linkerhand duwt Karel de billen van Rosa een stukje uit elkaar. Met zijn rechterhand brengt hij de lange thermometer in. “Zo, nu moeten we even wachten op een correcte meting.” Rosa gaat door de grond. Wat is dit vernederend! Ze voelt zich als een heel klein meisje in het lichaam van een vrouw van 23. Na een eeuwigheid voelt ze de glazen huis in haar achterste weer naar buiten gaan, waarna haar spieren zich ontspannen. “Ziezo,” zegt Karel. Rosa wil overeind komen maar voelt hoe ze met een hand wordt tegengehouden. “Blijft u nog even liggen?”

Enigszins verbaasd blijft Rosa liggen. “Moet u nog een onderzoek doen?” vraagt ze. Karel negeert haar vraag. “De gemeten temperatuur is 37 graden. U heeft geen koorts.” “O?” klinkt Rosa gespeeld verbaasd. “Nou ja, niet bij elk ziektebeeld past koorts, toch.” “Dat klopt,” geeft Karel toe. “Op basis van uw symptomen heb ik echter toch een ziektebeeld kunnen samenstellen. Ik was in eerste instantie op het verkeerde been gezet. Doorgaans ziet men dit alleen bij kinderen.” Opgelucht haalt Rosa adem. Hoewel de manier waarop haar temperatuur is opgenomen zeer beschamend en onprettig was, lijkt ze toch nog van het tweede deel van haar ziektedag te kunnen genieten. “Wat mankeer ik, dokter?” “Nou mevrouw, u bent schoolziek.”

Rosa probeert weer overeind te komen, maar merkt dat ze wordt tegengehouden. “Schoolziek? Ik ben ziek hoor, ik heb hoofdpijn en koorts en” “Koorts heeft u niet, dat hebben we net bepaald. U heeft natuurlijk recht op een tweede meting, wanneer u dat wenst.” Rosa zwijgt. Alles behalve dat. “Dat dacht ik al,” gaat Karel verder. “Zoals ik zei, u bent schoolziek. Gelukkig weet ik daar een goede oplossing voor. Ik ga u een stevig pak slaag op uw billen geven. Gelukkig ligt u er al klaar voor”. Rosa kan haar oren niet geloven. “Dat meent u niet, dat is belachelijk, laat me los.” “Natuurlijk, u kunt gaan wanneer u wilt. Ik wil u er wel op wijzen dat ik dit als officieel medicijn ga voorschrijven. Niemand kan een doktershandschrift lezen, dus vragen zullen er niet komen. Het weigeren van een door de controlearts voorgeschreven medicijn staat echter gelijk aan dienstweigering, met ontslag tot gevolg. Dus zegt u het maar, blijft u liever thuis zitten of neemt u uw medicijn?”

Vol schaamte denkt Rosa na. Ze kan geen kant op. Natuurlijk, Karel zou kunnen bluffen, maar de gevolgen als dat niet zo is, zijn niet te overzien. Ze heeft haar baan heel hard nodig. Met veel moeite heeft ze dit appartement in het centrum kunnen huren en zonder baan kan ze het niet meer betalen. Ze besluit dat ze geen keus heeft. “Ik wil mijn baan graag behouden,” fluistert ze. “Een verstandige keus,” complimenteert Karel haar. Voordat we verder gaan, moeten we nog de formaliteiten nog afhandelen. Ze voelt hoe hij iets uit zijn zak haalt. “Karel Hertogs, 19 september 2019 bij patiënte Rosa Hendrix. Medische indicatie Influenza scholae. Toestemmingsopname medicijn. Mevrouw, als u even luid en duidelijk aangeeft welk medicijn u toegediend wil hebben.”

“Dit is een droom, dit is een nachtmerrie, wordt wakker Rosa!” Maar het is geen nachtmerrie: Rosa ligt hier echt, met haar billen bloot, over de schoot van een onbekende man, die ze moet vragen om haar te slaan. “Mevrouw,” herhaalt Karel. Rosa zwijgt nog even. “Ik, ik krijg pak slaag” zegt ze zachtjes. “Helaas kan mijn dicteerapparaat het zo niet opvangen. Kunt u een beetje luider spreken?” Vol nieuwe schaamte herhaalt Rosa haar woorden, een klein beetje harder. “Dat is al beter mevrouw, maar zou u voor de volledigheid nog iets luider willen spreken en een volledige beschrijving van de toediening willen geven. Staat van kledij, plaats van handelen, zulke zaken.” Rosa begraaft haar hoofd in de bank en gromt van frustratie. Na 10 seconden komt ze weer overeind. “Ik lig op schoot bij dokter Karel en krijg van hem een pak slaag op mijn blote billen.” “Uitstekend,” zegt Karel, en hij stopt het dicteerapparaat weg. “Dan kunnen we beginnen.”

Direct laat Karel zijn hand hard neerkomen op Rosa’s linkerbil, meteen gevolgd door een klap op haar rechter. In dat tempo blijven de harde klappen neerkomen. Rosa hapt naar adem. Ze is nog nooit op haar billen geslagen, althans niet meer dan een klein tikje. Ze wist niet dat het zo’n zeer kon doen. Onder de harde hand van Karel wiebelt ze heen en weer. Met haar voeten trommelt ze op de bank in een poging de pijn uit te bannen. Na een paar minuten stopt Karel even. Voor ze durft te denken dat hij klaar is, voelt ze hoe de huid van haar linkerbil naar buiten strakgetrokken wordt. Dan komt een hand hard neer op de gevoelige huid aan de binnenkant van haar bil, vlakbij haar anus. Ze schreeuwt het uit, maar Karel reageert niet. Na een dertigtal klappen wordt de andere kant strakgetrokken en voelt ze hoe ze met de vingertoppen van zijn hand een soortgelijke behandeling krijgt. Dan gaat hij weer verder met haar billen en de bovenkant van haar benen, tot alles gloeit.

“Zo, dat is voldoende opwarming. Komt u maar even overeind.” Licht gedesoriënteerd komt Rosa overeind. “U mag de handen achter uw hoofd vouwen.” Gehoorzaam volgt ze de aanwijzing op. Ze heeft nauwelijks in de gaten hoe onderdanig ze op de bank zit. Ook het feit dat de dokter al haar charmes kan zien, ontgaat haar. Ze ziet hoe hij een grote houten haarborstel met een platte achterkant uit zijn koffer haalt. Dan gaat hij weer zitten. “Neemt u weer plaats,” geeft hij aan en Rosa gaat weer liggen. Met een harde ‘plop’ komt de borstel onderaan haar rechterbil neer. Rosa veert onmiddellijk overeind. Bedriegen haar hersenen haar? Een volgende ‘plop’ volgt op de andere kant en nu weet ze het zeker. Dit doet oneindig veel meer pijn dan zijn hand! Hoewel het tempo lager ligt, is de pijn in haar achterste niet te beschrijven. Ze worstelt, ze schreeuwt, maar de klappen gaan door. Ze trappelt, maar de klappen gaan door. Ze probeert met haar hand haar billen te beschermen, maar deze wordt resoluut vastgepakt en op haar rug vastgepind. De klappen gaan door. En door. Rosa houdt het niet meer. Ze trekt haar rug krom, maar het helpt niet. Dan ploft ze met haar hoofd op de bank en begint ze te huilen. Ze merkt het niet als de klappen even later ophouden. Met haar hoofd op de bank huilt ze snikkend door. Na een minuut merkt ze dat ze niet meer geslagen wordt. “De heilzame werking van een pak slaag,” hoort ze Karel zeggen.

Om kwart voor 1 gaat Rosa voorzichtig zitten op haar bureaustoel. De kussens geven wel enige bescherming, maar haar gezicht vertrekt zichtbaar wanneer ze behoedzaam haar lichaamsgewicht op haar zitvlak zet. Vreemd is dat niet. Nadat Karel haar een officiële vrijstelling voor de ochtend had overhandigd en naar de volgende patiënt was vertrokken, had ze in de spiegel naar haar billen gekeken. Wat een ravage! Alles was op zijn minst rood, met enkele grote, dieprode vlakken en twee witte rondjes op het zitgedeelte, waar ze het meest gekneusd was. Het zou zeker nog dagen duren voor dit pijnlijke gevoel zou verdwijnen! Ze had haar pyjama uitgetrokken en vervangen door een wijde jurk, lang genoeg zodat niemand zou kunnen zien dat se nog steeds geen ondergoed aanhad. Ze had besloten dat het niet verstandig was haar strakke slipjes over haar gezwollen billen te trekken. Het was zo al pijnlijk genoeg.

Direct komt Tanja naar haar bureau. “Hey Rosa, ben je weer beter, wat fijn!” Rosa knikt. “Ik voel me al weer veel beter, en ik kon mijn collega’s niet laten stikken natuurlijk.” “Super!” zegt Tanja enthousiast. “Mag ik vragen wat je had?” “Influenza scholae” zegt Rosa wijs, “gelukkig had de dokter de juiste medicijnen bij zich.” “Dat geloof ik graag” antwoordt Tanja, “het is een wonderdokter. Nog een geluk dat ik Karel op zulke korte termijn kon bereiken. Superfijn dat hij je zo goed heeft kunnen helpen. Bij je volgende ziekte zal ik ervoor zorgen dat hij nog eens langskomt.” De woorden klinken gemeend, maar Tanja’s glimlach verraadt alles. Verslagen kijkt Rosa haar aan. Lekker een dagje ziek zijn is verleden tijd.

Help! Hoe ga ik het mijn man vertellen?

Voor het lezen van dit verhaal is enige voorkennis noodzakelijk. Het gaat om dit artikel: https://www.mamaplaats.nl/blog/help-hoe-ga-ik-het-mijn-man-vertellen

Het artikel is eigenlijk puur goud. Waar het jammerlijk misgaat, is de laatste alinea. Die is misschien wat saai. Maar wat blijkt? Er is een langere versie, tot nu toe ongepubliceerd. Daarop heb ik de hand weten te leggen. Het gaat verder waar het artikel nu eindigt:

Tenminste, dat vertel ik de lezers van mamaplaats. Ik ben bang dat ik de zwangerschapsmaffia achter me aan krijg als ik vertel wat er werkelijk gebeurde. Hoe dan ook raak ik mijn wekelijkse column kwijt. Als ik naar de reacties kijk, denk ik echter dat de manier waarop mijn man werkelijk reageerde meer dames van nut kan zijn. Zo ging het gesprek echt verder:

“Nou liefje, ik was met Saar in de Hema in het centrum. Ik dacht dat ik dan nog wat kleertjes kon kopen met die cadeaukaart die we van Jan en Marjan hadden gekregen. Dat ding lag al zo lang bij ons in de la. Eigenlijk vergeet je zo’n cadeaukaart altijd als je naar de winkel gaat, en als je dan thuis bent denk je er pas weer aan. Nou in de Hema hebben we een tijdje rondgekeken, maar ik zag alleen wat maillots. Eigenlijk zonde om daar een kaart aan op te maken, vond ik.”

Op dat moment word ik onderbroken door mijn man. “Schat, je ratelt. Kom nu maar ter zake.” Ik probeerde de boel nog even uit te stellen. “Ja, daar kom ik aan toe,” zei ik poeslief. “Ik liep dus daarna bij de prenatal naar binnen en daar vond ik een paar schitterende outfits. Je zou ‘t jurkje moeten zien dat ik gekocht heb!” Ik slik even. “Alleen, van deze winkel had ik geen giftcard. De kleertjes waren zo mooi dat ik ze niet wilde terughangen. En toen…” Even blijf ik stil. “Toen heb ik wat geld uit de spaarrekening gehaald.” Aan de andere kant van de lijn klinkt een zucht. “Hoeveel?” is het enige wat ik hoor. “60 euro?” zeg ik voorzichtig. “60 euro! Zonder te overleggen? En wanneer was je van plan dit te gaan vertellen als ik niet had gebeld?” Ik besluit open kaart te spelen. “Ik hoopte eigenlijk dat je het niet zou merken, maar dat leek me toch niet zo’n goed idee. We zijn tenslotte een team,” zeg ik vol optimisme. Het blijft even stil. “We bespreken dit vanavond als Saar op bed ligt”.

Ik slik even. Het is me direct duidelijk wat hij bedoelt. Sinds mijn zwangerschap waren er geen ‘besprekingen’ meer geweest, maar nadat we elkaar hadden leren kennen, hadden we vaker ‘besprekingen’ gehad. Het was begonnen nadat ik een keer met een paar wijntjes op van een feest naar huis was gereden. Zonder op de zaken vooruit te lopen, heb ik sindsdien altijd gezorgd voor een geschikte BOB.

Tijdens het eten laat ik niks merken, maar ik voel de vlinders in mijn buik. Tergend langzaam eet ik mijn dessert. Ik staar naar de lepel. Wanneer ik opkijk, zie ik dat mijn man me doordringend aankijkt. Hij draait zich om naar Saar en lacht. “Dan gaat papa jou vanavond naar bed doen he, ja, ja!”. Saar kraait van plezier. “En dan kan mama zich vast voorbereiden.” Ik kreun vanbinnen, maar lach naar Saar.

Het is even geleden, maar ik weet wat mijn man verwacht. Wanneer ik weet dat het slaapritueel bijna is afgerond, doe ik de rolluiken van onze slaapkamer dicht, zodat de buren niet mee kunnen genieten. Dan loop ik naar dat vreemde, loze hoekje tussen de deur en de muur. Wat de architect in gedachten had toen hij dat ontwierp, zal niemand ooit begrijpen. Mijn man heeft er echter een, in zijn ogen, perfecte bestemming voor gevonden. Ik loop naar de hoek, aarzel even en trek dan mijn broek en onderbroek tot aan mijn enkels naar beneden. Ik vouw mijn handen achter mijn hoofd in elkaar en wacht tot mijn man binnenkomt.

Ik hoor hoe de deur van de kleine slaapkamer zachtjes wordt dichtgetrokken. Voetstappen komen dichterbij, achter me door de kamer in. Dan hoor ik niets. Het lijken uren te zijn, waarschijnlijk zijn het een paar minuten. Wat die eerste keer gebeurde, gebeurt nu ook. Gedachten aan vanmiddag stromen naar binnen. Ik begin de column met de vraag of ik me moet schamen of er trots op moet zijn. Als je zo kwetsbaar in de hoek staat en je de ogen op je voelt branden, is er maar één antwoord mogelijk: ik schaam me dat ik me heb overgegeven aan de koopdrang. Ik schaam me dat ik, zonder te overleggen, geld uit onze spaarrekening heb gehaald. Bovenal schaam ik me omdat ik geprobeerd had mijn acties te verbergen.

Dan wordt er achter mij eindelijk gepraat. “Je hebt me vandaag teleurgesteld.” Woorden kunnen niet dieper binnenkomen dan wanneer deze zin door de liefde van je leven worden uitgesproken. “Dat je kleren koopt die Saar niet nodig heeft, vind ik niet leuk, maar iedereen heeft zijn onhebbelijkheden. Dat je geld opneemt van de rekening voor de nieuwe auto, die we echt nodig hebben, is ernstiger. Nou is 60 euro niet zoveel, maar we hebben ‘t geld nodig. Wat me pijn doet, is dat je ‘t wilde verbergen. Zoals je zei, we zijn een team. In een team speel je open kaart. Gelukkig kunnen we dat teamgevoel herstellen. Draai je om en kom naar me toe.”

De tranen staan me bijna in de ogen en ik schaam me enorm. Waarom heb ik niet even overlegd. Met de broek op mijn enkels schuifel ik naar de rechterkant van de houten stoel, normaal gesproken voor de overhemden, waarop mijn man heeft plaatsgenomen. Smekend kijk ik hem aan. Met zijn blik dwingt hij me over zijn schoot te gaan liggen. Met mijn handen steun ik op de grond, met mijn tenen raak ik ook de vloer nog net aan en mijn billen vormen het hoogste punt. Ik hoor nog een zucht. “Ik had gehoopt dat dit niet meer nodig zou zijn.” De eerste klap is meteen hard, en ik ben ‘t niet meer gewend. Even houd ik het nog vol. Mijn linkerbeen komt los van de grond en kruist de rechter. Door zo heen en weer te wrijven kan ik de pijn nog even volhouden. De tranen zitten echter al hoog, en, zoals ik al zei: ik ben het niet meer gewend. Al snel begin ik zachtjes te huilen.
Mijn man slaat in een afgemeten ritme door. Het doet pijn, het brandt. Af en toe biggelt een traan naar beneden. Dan houdt het op. “Kom maar overeind,” klinkt het afgemeten. Ik ga staan, mijn man ook. Hij stapelt wat kussens op de rand van het bed. “Liggen,” commandeert hij. Schoorvoetend ga ik liggen. Ik hoor hoe zijn riem uit de lussen van zijn broek gehaald wordt. “Nee,” kreun ik zachtjes, maar hij reageert niet. “Je krijgt nog 60 klappen met de riem.”

Ik hoor het suizen van de riem en voel hoe deze neerstriemt over de volle breedte van mijn billen. Twee seconden later voel ik de volgende. Zo gaat het door, terwijl de tranen weer in volle hevigheid over mijn wangen stromen. Dan stopt hij. Even denk ik dat het klaar is, tot hij begint te spreken. “Bij de laatste 10 tel je mee en herhaal je de woorden ‘Jij en ik vormen een team’.” Weer hoor ik het suizen en voel ik een nieuwe pijn waar mijn billen en benen samenkomen. Met een gebroken stem herhaal ik zijn woorden. Zo volgen de laatste 10 klappen. Na de laatste begraaf ik mijn hoofd in de dekens en begin heftiger te snikken.

Ik voel hoe mijn man naast me gaat zitten. Hij slaat zijn arm om me heen en zwijgt. Ik huil door in zijn armen en kom langzaam tot rust. Ik voel hoe hij naast me komt liggen. Ik draai mijn gezicht naar hem toe, en we kussen. Een lange, liefdevolle kus. We zijn weer een team.

Wat ik vertelde, is ook waar. Als laatste deel van de straf schreef ik deze column. Dat het niet het hele verhaal was, kon hij begrijpen. Sommige zaken zijn niet voor zwanger en moederend Nederland bedoeld. En dat is jammer, want een team ben je samen en die les is echt belangrijk in de opvoeding. Hoe pijnlijk die les ook is.