Joke grimast als ze naast Marie schuift in de aula. Ze is ruim op tijd: de les begint pas over tien minuten.
“Doet het nog steeds pijn?” vraagt haar vriendin.
“Ik moest gisteren opnieuw gaan. En vanavond weer. En morgen ook. Elke dag deze week.”
“Maar je was gisteren toch naar al je lessen geweest?”
“Hij heeft toch geslagen,” antwoordt Joke donker. “En ik moest er nog zelf om vragen ook!”
“Ow.” Marie kijkt haar medelijdend aan.
“Ik wil er helemaal niet om vragen, dat is zo vernederend. Maar hij kneep mijn oor fijn en liet niet los tot ik het gevraagd had, dus ik moest wel.” Bij de herinnering wrijft ze opnieuw over haar oor. “Hij zei dat ik hem vorige week maar om aanmoediging had moeten vragen als ik dacht dat het me niet zou lukken. Hij zou me dat wel leren.” Pffff. Ze zucht.
“Maar krijg je dan echt elke dag slaag? Dat moet ongelofelijk veel pijn doen, als je nog blauw bent van de dag ervoor!”
“Ja,” zegt Joke zielig. “Dat doet het ook. Gelukkig heeft hij gisteren geen instrumenten meer bovengehaald. Enkel zijn hand. Maar ik voelde het toch goed! Alles is nog zo gevoelig… En hij is van plan om dat de hele week zo te houden.”
“Ik heb iets wat je kan opvrolijken.” Joke kijkt Marie nieuwsgierig aan. Ze heeft een ondeugende blik op haar gezicht. “Ik zag dit hangen in de etalage van de winkel toen ik langsliep en toen moést ik het wel kopen. Dit kon ik niet laten hangen. Ik heb er ook een voor jou.” Ze haalt een plastic tas boven en overhandigt die aan Joke. “Deze kun je vanavond dragen,” gaat ze verder, terwijl Joke er een felroze onderbroek uithaalt. Op de achterkant staat in grote paarse letters “SPANK ME”.
Joke schiet in de lach. “Hilarisch!” roept ze. “Maar dat ga ik echt niet dragen hoor.”
“Waarom niet? Zoals ik het begrijp, zal hij je toch wel slaan. Dan kun je evengoed nog wat plezier hebben!”
Joke twijfelt. “Straks slaat hij harder.”
“Vast niet. Hij moet gewoon zo hard lachen dat hij niet meer kàn slaan!” giechelt Marie.
Joke lacht mee. Het lijkt haar ook wel een erg grappig idee. “Ok, ik doe het!” belooft ze.

Matthias zit al te wachten als hij Joke door de voordeur naar binnen hoort komen. Ze is mooi op tijd. Toch gaat hij haar niet meteen uit de wachtzaal halen. Laat haar maar even wachten. De zenuwen voelen. Hij leest nog rustig een paar pagina’s van zijn boek. Stipt om 17u staat hij recht en loopt hij naar de deur.
“Kom maar binnen,” zegt hij met een glimlach. Ze ziet er zenuwachtig uit. Zenuwachtiger dan zou moeten. Heeft ze dan toch weer een les overgeslagen?
“Ga zitten,” zegt hij, een grijns onderdrukkend. Hij weet dat haar billen nog gevoelig moeten zijn na de behandeling die ze de afgelopen dagen ondergaan hebben. Het doel van vandaag is om dat effect nog wat langer te behouden.
“Hoe is het vandaag gegaan?” Hij kijkt haar recht aan. Ze kijkt terug. Er staat iets van een glimlach op haar gezicht. Of verbeeldt hij het zich?
“Ik ben naar alle lessen geweest,” verklaart ze.
“Blij dat te horen,” is zijn antwoord. “Maar je weet ook waarom je hier bent: om te zorgen dat dat de rest van de week zo blijft.”
“Ik ga echt geen lessen meer overslaan deze week!” roept ze uit.
Hij trekt een wenkbrauw op.
“Echt niet! En na deze week ook niet.”
Hij kan er niets aan doen, hij schiet een beetje in de lach. “Ik geloof je niet,” zegt hij dan ronduit. “O, ik geloof best dat je dat van plan bent,” is hij haar protest voor. “Maar ik geloof niet dat je je eraan zult houden. De blokperiode begint over twee weken al, dus het is essentieel dat je naar je lessen gaat. Ik wil je gewoon wat extra motivatie geven.”
“Ik heb al wel genoeg motivatie gehad,” mompelt ze, haar hoofd wat weggedraaid.
“Ik denk daar anders over,” is zijn simpele antwoord. Hij staat recht en gaat op de stoel naast haar zitten.
“Kom voor me staan,” gebiedt hij.
Zag hij nu net een glimp van een grijns over haar gezicht glijden? Iets klopt er niet vandaag.
Hij kijkt haar recht aan, terwijl ze voor hem staat. “Ben je zeker dat je alles in orde hebt gedaan vandaag?” vraagt hij dan. Hij zet zijn serieuze stem op. Ze schrikt, ziet hij. Dan knikt ze.
“Weet je het heel zeker? Als ik erachter kom dat je tegen me gelogen hebt…” De herinnering van de afstraffing met de cane hangt tussen hen in.
“Nee, nee, Matthias, echt niet. Ik heb alles goed gedaan!”
“Goed dan,” geeft hij toe. Misschien heeft hij het toch verkeerd gezien. “Je weet wat ik wil horen.”
Joke draait wat heen en weer. “Moet dat?” zeurt ze.
“Ja, dat moet.” Het blijft stil. Ze friemelt aan haar vingers. Mooi zo, ze is zenuwachtig.
“Hoe langer het duurt, hoe langer ik je erna ga slaan,” waarschuwt hij haar.
Ze slikt. Hij vindt het heerlijk als ze dat doet: hoorbaar slikken. Dan weet hij dat hij indruk maakt, tot haar doordringt. Nu kijkt ze naar de grond, terwijl ze nog steeds aan haar vingers staat te friemelen.
“Wil je me alsjeblieft even slaan als aanmoediging om naar de les te blijven gaan, Matthias?”
Het is geen gefluister of gemompel, maar echt luid en duidelijk is het ook niet.
“Wat zeg je? Ik heb je niet begrepen,” antwoordt hij gemeen. Hij geniet hiervan. Zorgen dat ze zich zo klein voelt, dat ze zich zo kwetsbaar moet opstellen, zich aan hem moet overgeven.
Ze herhaalt de zin, ietsje luider maar. Hij besluit het daarbij te laten. “Kom maar liggen,” geeft hij aan.
Wanneer ze haar positie over zijn knie inneemt, kruipt haar rokje al iets omhoog. Hij kan de aanzet naar haar billen net niet zien. Met twee handen neemt hij het vast bij de zoom en brengt het langzaam omhoog, waarna hij het over haar rug heen legt.
Dan ziet hij de onderbroek. “SPANK ME” in grote paarse letters, leest hij. Nu begrijpt hij ook haar glimlach van eerder, de ondeugende blik in haar ogen. Ze test hem, daagt hem uit. Ok, hij speelt wel mee. Dit is een spelletje dat hij gaat winnen. Ze kan het niet zien, maar er verschijnt een grote grijns op zijn gezicht.
“Zo zo,” zegt hij. “Wat dacht je, ik laat het mijn onderbroek voor mij vragen?”
Nu schiet Joke hardop in de lach. “Nu moet je wel op mijn onderbroek slaan, hé. Want die vraagt het. Dus mijn billen moeten niet bloot.”
Bijdehandje.
“Geen probleem hoor,” antwoordt hij. “Maar dat wil zeggen dat je extra bescherming hebt, dus dan moet ik extra maatregelen treffen. Sta maar weer even op.”
Hij geeft haar een klein duwtje, zodat ze niet anders kan dan inderdaad van zijn knie glijden. Ze blijft op de grond op haar knieën zitten en kijkt hem bezorgd aan.
“Wat…?” begint ze, terwijl hij naar de kast loopt en er zijn kleine paddle uithaalt.
“Deze zal wel door de beschermlaag heen kunnen dringen, denk je ook niet?” vraagt Matthias gemeen.
Een angstige blik verschijnt in haar ogen. Dit had ze duidelijk niet meegerekend toen ze haar slimme plannetje bedacht.
“Ga je meteen… Ga je niet…?”
Matthias schudt zijn hoofd.
“Kom maar weer liggen.”
Ze aarzelt. Blijft zitten. “Maar…”
Hij trekt een wenkbrauw op. “Geen gemaar jongedame. Je onderbroek heeft er zelf om gevraagd.” Hij doet geen moeite om de grijns op zijn gezicht te onderdrukken. Eigenlijk vindt hij het best een goede grap. Hij had nooit gedacht dat ze dit zou durven, maar hij vindt het heerlijk. En hij gaat er heerlijk misbruik van maken.
“Nu!” beveelt hij. De autoriteit die hij in dat ene woordje legt, geeft aan dat nog langer treuzelen geen optie is. Even vangt hij een glimp van angst in haar ogen op voor ze zich terug over zijn knie legt.
“Wie vraagt…” zegt Matthias, en hij begint te slaan. Hij slaat niet heel hard door, ze is tenslotte niet opgewarmd en haar billen vertonen nog de sporen van de voorbije dagen. Maar toch slaat hij ook niet zacht. Hij vindt het een goede grap, maar dat wil niet zeggen dat ze er zomaar mee weg mag komen.
Joke begint vrijwel meteen te spartelen en te roepen. Hij moet haar stevig vasthouden om haar over zijn knie te houden. Pas na vijftig klappen laat hij los. Ze hijgt. Haar haar hangt in slierten om haar gezicht.
“Wat denk je? Heeft je onderbroek genoeg gehad?” vraagt hij.
“Ja!” roept ze meteen, heftig knikkend.
“Sta dan maar recht en kom voor me staan.”
Opluchting op haar gezicht. Ze denkt dat hij klaar is. O, wat is ze verkeerd. Zo gemakkelijk komt ze er echt niet van af!
“Dan mag je nu je onderbroek uitdoen en aan mij geven.”
Even kijkt ze hem verward aan. Hij heeft haar nog nooit gevraagd zich zo letterlijk bloot te geven. Zelf haar onderbroek af te stropen, wetend dat hij vol zicht zal krijgen op haar voorkant. Natuurlijk heeft hij alles al lang gezien en dat weet zij ook. Maar het zo expliciet voor hem moeten ontbloten en hem dan nog haar onderbroek aanbieden ook, dat is nog wat anders.
Geduldig wacht hij af, zijn blik strak op de hare gericht. Na een paar seconden geeft ze toe en begint ze haar onderbroek naar beneden te stropen, terwijl een blos op haar wangen verschijnt. God, wat is ze mooi…
Even houdt ze haar onderbroek aarzelend in haar rechterhand, dan steekt ze die naar hem uit. Hij neemt het kledingstuk aan en legt het achter haar op zijn bureau.
“Wel, je onderbroek is al gestraft, nu jij nog,” zegt hij.
Ze maakt een gebaar alsof ze weer wil gaan liggen, maar hij houdt haar tegen.
“Wil je me niets vragen?” zegt hij.
Verward kijkt ze hem aan. “Ik heb daarnet toch al gevraagd…” sputtert ze tegen.
“Ja, maar we werden onderbroken door je onderbroek, geloof ik,” antwoordt hij meteen.
“Dat is niet eerlijk!” roept ze.
“Vind ik ook,” zegt Matthias. “Maar ik kon daar niet echt iets aan doen, of wel?”
Ze slaat haar blik neer.
“Ik wacht,” zegt hij.
Dan kijkt ze hem plots recht aan. “Spank me!” zegt ze met een grote grijns op haar gezicht.
Hij moet moeite doen om niet in de lach te schieten. Die is er me er toch eentje! Meteen grijpt hij haar bij de arm en trekt haar in één beweging over zijn knie. Hij wacht niet tot ze een comfortabele positie gevonden heeft, maar begint meteen te slaan. Met de paddle. Het enige mogelijke antwoord op zo’n expliciete uitdaging.
“He, nee, auw!” roept Joke. “Niet met de paddle!”
“Zelfde vraag als je onderbroek, zelfde behandeling.” Hij slaat rustig verder. Haar billen zien al vuurrood, maar dat heeft ze op dit punt meer dan verdiend. Hij had niet gedacht dat er zoveel brutaliteit, zoveel vuur in haar school, maar hij vindt het stiekem best leuk. Wat uiteraard niet wil zeggen dat hij het zomaar over zijn kant kan laten gaan. Hij wil best spelen, graag zelfs. Zolang hij maar wint.
Na nog eens vijftig klappen met de paddle mag ze opnieuw rechtstaan.
Ze wrijft met beide handen over haar billen. Die zullen intussen wel goed branden, ja.
“Zullen we dat nog eens proberen?” vraagt hij. Even leest hij onbegrip in haar ogen, dan snapt ze het. Ze slaat haar blik neer. “Wil je me alsjeblieft slaan Matthias?” Het komt er erg timide uit. Hij besluit er genoegen mee te nemen.
“Dat wil ik wel,” antwoordt hij. Voor de derde keer mag ze over de knie. Ditmaal blijft de paddle op het bureau liggen. Met zijn hand slaat hij stevig door. Inmiddels is ze immers wel voldoende opgewarmd. Ze kreunt, maar probeert niet meer van zijn knie af te spartelen. Toch blijft hij nog even doorslaan. Dit is het oorspronkelijke pak slaag dat hij voorzien, dat zal ze krijgen ook. Alles hiervoor was extra, dat heeft ze zichzelf aangedaan.
Als hij eindelijk zijn arm op haar billen laat rusten, gloeien die behoorlijk. Er is geen kans dat ze morgen zonder pijn zal kunnen zitten. Hij grijnst. Toch was het een goede grap.
“Kom maar overeind,” zegt hij dan. Maar wanneer ze haar onderbroek van het bureau wil nemen, houdt hij haar tegen: “Als je die weer aandoet, moet ik gehoor geven aan de vraag.”
Blozend trekt ze haar hand terug. In plaats neemt hij zelf de onderbroek op en stopt die in haar handtas, die ze zoals steeds naast de stoelen had gedeponeerd. De boodschap is duidelijk: ze moet zonder onderbroek aan naar huis. En het is duidelijk dat dat haar verlegen maakt.
“Ben je erg boos?” vraagt ze dan stilletjes.
Matthias schrikt. Het was niet de bedoeling dat ze zou denken dat hij echt boos was. “Wat? Nee, helemaal niet! Ik vond het wel een goede grap eigenlijk.”
Voorzichtig kijkt ze hem aan.
“Je sloeg wel hard,” zegt ze, enigszins verontwaardigd.
“Tja, daar had je zelf om gevraagd,” lacht hij. “Of was het je onderbroek die erom vroeg… In elk geval: eigen schuld.” Dan wordt hij serieus: “Maar dat wil niet zeggen dat ik echt boos ben hoor. Ik kon er best om lachen, ik hou eigenlijk wel van dat soort spelletjes. Op het gepaste moment natuurlijk. Daar moet je niet mee afkomen als je een hele week niet naar je lessen bent geweest en je vijf papers te laat hebt ingediend. Maar vandaag kon het wel. Alleen ga je nu iets pijnlijker zitten dan als je dit niet had gedaan, dat hoort erbij.”
Ze glimlacht. Hij ziet een glinstering in haar ogen. Gelukkig, het is weer goed.
“Kom eens hier,” zegt hij dan, terwijl hij haar in een knuffel naar zich toetrekt. “Als ik boos ben, dan zul je het wel merken, geloof me.” Hij houdt haar op een armlengte afstand en kijkt haar aan. Ze knikt. Plots leunt ze voorover en drukt ze haar lippen op de zijne. Dan schrikt ze, trekt zich los en rent de deur uit. Matthias blijft verbouwereerd staan. Dit had hij niet zien aankomen. Joke zit echt vol verrassingen vandaag…