Terug op de zaak ontliep Linda Steven en zijn secretaresse. Ze had weliswaar besloten hen haar excuses aan te bieden zoals haar opgedragen was, maar ze voelde zich nog zo labiel dat ze vreesde in tranen uit te barsten als ze dit meteen zou doen. Bovendien was ze niet gewoon excuses te maken. Op de laatste dagen na, kon ze zich niet herinneren dat ze dit ooit gedaan had. Behalve als grapje dan.

Zittend op haar bureau, kijkend naar de beelden van in elkaar overlopende wiskundige vormen, ontsnapte een dikke traan uit haar ooghoek en biggelde over haar linkerwang. Linda realiseerde zich dat nog nooit ergens een reden in gezien had om haar verontschuldiging aan te bieden. Ze had zich nooit druk gemaakt over de reactie van anderen op wat ze deed. Ze besefte zich dat ze zich niet eens wist wie voor haar de moeite waard was om excuses te maken als ze ondoordachte dingen gedaan had.

Het grootste deel van de middag ging verloren aan een innerlijke strijd die met bepaalde herinneringen gepaard ging.  Haar mijmeringen waren op het ene doorspekt met opstandigheid, het andere moment vooral defensief en soms even met een oprechte gevoel van spijt. Op die laatste momenten hoorde ze stemmen van Jaap en Steven in haar hoofd, die zeiden, ‘je kunt het niet overnieuw doen, maar je kunt het de volgende keer wel beter doen. Sommige mensen zullen je niet helpen een beter mens te worden, maar zij die er echt toe doen, zullen dat wel doen’.

Sommige mensen vermeden haar en hadden een hekel aan haar, wist Linda. Voor het eerst in haar leven dacht Linda eraan hoe ze hier misschien verandering in aan kon brengen. Tot nu toe was het altijd gemakkelijk geweest om het als onbelangrijk af te doen. Ze was immers de beste en meest getalenteerde van allemaal. Nu durfde ze zich heel voorzichtig een beetje af te vragen hoeveel mensen ze zich met haar gedrag van zich had vervreemd. Hoeveel van hen hadden vrienden, bongenoten of partners kunnen zijn?

Jaren geleden had haar vader geprobeerd haar tot de orde te roepen toen ze op de middelbare school geschorst was. De discussie had Linda een poosje bezig gehouden om daarna in haar onderbewuste te verdwijnen. De betekenis ervan was haar totaal ontgaan totdat de herinnering weer boven gekomen was toen ze met de bus onderweg was van de tweede discipline sessie met Jaap naar haar werk.

‘Linda, prinsesje van me’, had de stem van haar vader geëchood, het is misschien een harde les, maar als de bruggen die ons met elkaar verbinden verbranden, kunnen deze in de praktijk maar zelden herstelt worden. En voor zover dit wel mocht lukken, dan zal de inspanning die hiervoor nodig is zo groot zijn, dat we nooit van het resultaat zullen kunnen genieten’. Linda herinnerde zich dat haar vader er serieus bij gekeken had, maar zijn woorden hadden haar in verwarring gebracht.

‘Maar pap, ik heb helemaal niets verbrand’, vroeg ze.

‘Is dat zo? Wanneer je wat ouder bent en er ligt een opdracht, denk je dan dat Sara de Wit of een van haar vriendinnen je zal vragen hen te helpen, zelfs als ze je goed zouden kunnen gebruiken?’

‘Dat kan me niets schelen, papa. Dan doen anderen dat wel. Ik ben immers de beste, niet waar?’

Daarmee was het gesprek geëindigd.

Toen ze met de bus terug reed naar haar werk kon Linda zich voor het eerst de teleurstelling op het gezicht van haar vader herinneren. Tot deze herinnering terug kwam kon ze zich alleen maar herinneren dat hij zijn armen om haar heen geslagen had en haar een knuffel en een kus gegeven had. En het beste van alles kon ze zich herinneren dat hij haar haren gestreeld had en haar bijna fijn geknepen had. Pas jaren later was ze er achter gekomen dat het hoofd van de school had gewild dat ze geschorst werd. Haar vader had de schade aan de vloer van de fitnessruimte vergoed en Linda vervolgde haar school zonder zich bewust te zijn van de schade (op menselijk, economisch en sociaal gebied) die ze aangericht had. En toen ze het probeerde terug te halen kon Linda zich niet herinneren wat ze gedaan had, behalve het maken van een hatelijke opmerking in de richting van Sara de Wit toen deze voor de klas iets moest presenteren.

‘Sara was altijd een huilebalk. ‘Goed gedaan Sara’, ‘heel goed Sara’, en dat allemaal omdat haar ouders rijk waren. En als iemand niet naar haar pijpen danste, dan konden ze op de wraak van Sara en haar groepje meelopers rekenen. Zelfs de leraren! Maar ik niet. Sara was als de dood voor me. Ik ben nog rijker en ben veel intelligenter!’

‘Ik ben veel intelligenter!’

‘Ja, dat klopt’, Steven deed de deur dicht nadat hij haar kantoor was binnen gestapt.

“Oh, jij klootzak. Donderstraal toch een eind op!’, schreeuwde Linda die zo hard schrok dat ze bijna van haar stoel tuimelde.

Steven lag helemaal dubbel van het lachen.

‘Hoepel op, zei ik je! Klootzak! Je bezorgd me bijna een hartverzakking!’. Linda begon te huilen.

Steven nam even de tijd om de spanning te laten zakken. ‘Je zou wat vaker tegen jezelf moeten praten. Degenen die van je houden krijgen dan te horen waarom ze dat doen’. Steven glimlachte.

‘Zat ik dan tegen mezelf te praten?’, snikte Linda.

‘Dat deed je al een paar minuten’, knikte Steven.

‘En jij hebt zitten luisteren, zonder me dat te zeggen?’ Linda stoof op. Ze had verdedigingsmuur eer opgetrokken. ‘Mispunt!”

‘Liefje, ik heb het goed met je voor, weet je nog?’ Steven liep naar Linda toe en veegde een lok haar uit haar gezicht.

‘Maar je hebt me ondertussen mooi belazerd, klootzak. Je hebt het recht niet om op een onbewaakt ogenblik binnen te dringen in mijn angsten!’ Linda begon weer te huilen.

‘Als ik dat niet mag, wie mag dat dan wel?’ Steven tilde haar kin omhoog. ‘Kijk me aan’.

Linda gehoorzaamde.

‘Ik ben dat hardnekkige egoïsme van je spuugzat, evenals je neerbuigendheid ten aanzien van iedereen die minderwaardig acht. Ik heb me duizenden keren afgevraagd waarom ik in godsnaam met je begaan ben. Het antwoord op die vraag is dat ik je keer heb zien lachen, ik heb heel af en toe gezien dat je ook vriendelijk kunt zijn, ik heb je gezicht zien betrekken als je weer eens iemand pijn had gedaan. Je potentiële mogelijkheden zijn nog ver verwijderd van de aanleg en talenten waar je over kunt beschikken, jongedame! Maar ik kan je zeggen dat ik veel getalenteerde mensen ten onder heb zien gaan aan zelfzuchtige ambitie en ongevoeligheid voor anderen. Ik meen echter de persoon te kennen die je werkelijk bent en probeert te verstoppen. Ik denk dat je goed zou kunnen gedijen op de aanpak van rechter van Dijk. En na wat ik daarnet gehoord heb, ben ik daar nog meer van overtuigd geraakt. Op dag één wel te verstaan!’ Steven gaf Linda een ferme klap op haar schouder.  

‘Ik ben helemaal in de war. Niemand zou me moeten vertrouwen. Zelfs ik zelf niet!’, snikte Linda.

‘Er ligt veel op je bordje, Linda. Dat weet ik wel. Aan de ene kant wordt je min of meer gedwongen je jeugd over te doen zonder dat je hier een keus in hebt. Je wordt terecht gezet door middel van een pak op je blote billen, je krijgt allerlei regeltjes opgelegd. Je bent daar helemaal niet aan gewend. Voor het eerst in je leven is ‘nee’ ook echt nee en je moet aan allerlei dingen voldoen die de meeste mensen als kind al bijgebracht gekregen hebben. Dit is om heel veel redenen – sommigen daarvan zijn niet rechtvaardig, dat weten we allemaal, maar we hebben ermee leren leven. Soms is ‘nee’ een sociale code. Veelal draait het om oude wijsheden en door schade en schande geleerde waarheden. Of het nu sociaal of essentieel is, de betekenis van ‘nee’ is nee, het beste kunnen zijn, het draait er allemaal om dat je moet begrijpen wanneer je ergens tegen in moet gaan of wanneer je iets moet respecteren. Een ‘nee’ mag nooit genegeerd worden. Jij kent de betekenis van het woord ‘nee’ niet, maar dat is wel nodig. Aan de andere kant krijg je inzicht in hoe je een relatie moet herstellen waarvan je je niet eens bewust bent dat je die beschadigd hebt. En als klap op de vuurpijl krijg je de kans om basale menselijke vaardigheden te ontwikkelen die samen met je talenten echt het verschil te kunnen maken. De volgende klap op haar schouder kwam nog harder aan.

‘Ophouden me te slaan, OK!, hoestte Linda. ‘Ik weet het!’

‘Goed dan, je hebt een opdracht heb ik begrepen en het is al laat’. Steven deed zijn armen over elkaar en deed een stap achteruit. ‘Matty is al naar huis’.

‘Het valt niet mee, een eerste keer, OK!’, jammerde Linda. ‘Ik kon het gewoon niet opbrengen. Mijn billen staan in brand en er woedt een storm in mijn hoofd!’

‘En je hart, Linda?’ Steven liep naar haar toe, trok haar overeind en nam haar in zijn armen.

‘Dat is in de war, Steven. Nog veel meer dan mijn hoofd. Ik kan niet stoppen met huilen. Ik kan het niet vinden. Ik zit vol zelfmedelijden. Ik kan alleen maar aan mezelf denken! Ik haat mezelf! Ik voel me vreselijk alleen. Wie kan mij nu aardig vinden zoals ik momenteel ben? Hoe kan ik iemand nu laten weten dat ik ze best aardig vind? Het zou verkeerd zijn, oppervlakkig en egoïstisch. Ik doe het niet’, snikte Linda in het overhemd van haar werkgever.

‘Je zult het op de harde manier moeten leren, ben ik bang’, zuchtte Steven.

‘Ik weet het, maar kan het hij er geen rekening mee houden dat ik het er heel moeilijk mee heb?’, probeerde Linda te onderhandelen.

‘Stel dat hij dat deed, zou dat wel eerlijk zijn? Zit het niet allemaal opgesloten in de deal die je gemaakt hebt?  Er zijn geen herkansingen meer, meisje. Dat is onderdeel van de afspraken waar je voor getekend hebt’. Steven drukte haar nog even dicht tegen zich aan en liet haar vervolgens los. Linda deed haar hoofd omhoog om hem aan te kijken.

‘Je wist het, of niet?’, zei ze met een flauwe glimlach.

‘Dat wil je toch graag?’, zijn blik verzachtte.

‘Niet echt, maar misschien moet ik dat wel. Je hebt me erin geluisd, Steven’. Linda trok een grimas.

‘Ik hoop oprecht dat je me op een dag zult bedanken en dat je hier je talenten zult ontwikkelen, in plaats dat je me steeds zover probeert te krijgen je te ontslaan, is dat duidelijk?’ Steven gaf haar een kus op haar voorhoofd.

‘Dank je wel Steven. Het spijt me dat ik het je vaak zo moeilijk maak’. Linda zuchtte en liet haar blik naar de grond zakken. Een nieuwe traan rolde over haar wang.

 ‘Daar is het nu een beetje te laat voor, jongedame. Je had je excuses uren geleden al aan moeten bieden, in ieder geval aan mijn receptioniste. En wat de excuses betreft die je mijn aangeboden hebt, die zijn geaccepteerd. Wees open en eerlijk tegen Jaap vanavond, wil je? Hij zal hard voor je zijn. Dat moet wel, het is zijn werk. Maar is ook betrokken op je. Vooruitgang zal gezien worden en passend beloond’. Steven Pakte haar bij haar schouders en trok haar opnieuw tegen zich aan. ‘Je bent een heel speciaal meisje, dat mag je nooit uit het oog verliezen’.

Linda keek op de klok. Het was zeven uur. Ze was niet erg productief geweest. Ze had zich de hele middag gewenteld in zelfmedelijden en de vooruitzichten waren ook al niet al te rooskleurig. Haar bips deed niet meer zeer, hoewel ze verdikking van een blauwe plek op haar rechterbil kon voelen toen ze ging staan. Eigenlijk wel vreemd, dacht ze. In ieder spanking verhaaltje wat ze gelezen had, werd gesproken over na-effecten die nog lag gevoeld werden. Het pak slaag dat ’s ochtends vroeg gekregen had, had hels veel pijn gedaan, maar halverwege de ochtend was het meer een emotionele herinnering dan een lichamelijk voelbare. Toen ze zich ’s middags meldde voor een volgend pak slaag, was de vorige nauwelijks nog voelbaar. Dat wil zeggen, tot Jaap zijn hand op haar billen liet neerdalen. Ze stonden onmiddellijk weer in lichterlaaie. Ze vroeg zich af wat haar die avond te wachten zou staan.

Na een eindeloos lang durende busreis naar huis, klopte Linda haar hart in haar keel. Ze was veel later dan anders. Ze had geen tijd meer om boodschappen te doen en bestelde daarom maar een pizza. Ze schonk een glas wodka jus d’orange in en ging naar de badkamer om zich op te frissen en haar nachtpon aan te trekken.

‘Jezus!’, kromp ze ineen toen zee en glimp van zichzelf in de spiegel opving. De zachte en peperdure jurk die tot haar enkels reikte verhulde haar vrouwelijke lichaam en de wijde rood zwarte trui die ze erover heen had bedekte de rondingen die de jurk nog overgelaten had. ‘Waarom kleed ik me eigenlijk zo dat ik er onaantrekkelijk uitzie?’

Linda nam een slok van haar drankje toen de deurbel ging. Ze verstijfde van schrik en na nog een paar stevige slokken om te kalmeren.

Het bleek de pizzakoerier te zijn. Voor de allereerste keer op tijd. MMMMM. Linda werkte drie grote punten naar binnen voor ze opnieuw een slok naam van haar drankje.

Toen rinkelde de deurbel opnieuw. Het was negen uur. Alleen een wonder zou ervoor kunnen zorgen dat het iemand anders was als Jaap. Linda kon er niets aan doen, maar de tranen liepen weer over haar wangen toen ze open ging doen.

Jaap zag de tranen.

‘Ga me nu niet vertellen dat ik nu al medelijden met je zou moeten hebben?’, vroeg hij.

‘Val dood’, antwoordde Linda, ‘Doe wat je moet doen en laat mijn gevoelens er buiten!’

‘Helemaal niet, we laten je gevoelens er helemaal niet buiten’,  probeerde Jaap het gesprek aan te gaan.

‘NEE! Linda zette haar handen in haar zij en keek hem vastberaden aan, ‘Ik geloof je niet en ik vertrouw je ook niet! Door jou krijg ik een hekel aan mezelf. Het is een stuk veiliger in de gevangenis dan het onveilige terrein waar jij me mee naar toe genomen hebt. In de gevangenis zou ik me wel staande kunnen houden! Hier ben ik een huilend en slap aftreksel van mezelf geworden. De laatste keer dat ik moest huilen was toen mijn vader overleed. Daarnaast zorg je ervoor dat ik mijn vrienden als verraders en hielenlikkers ben gaan beschouwen, die alleen maar met me omgaan omdat er wat te halen valt. In de gevangenis zouden de rollen een stuk duidelijker zijn!’

‘Dat kan wel zijn, maar in de gevangenis zou je doodsangsten uitstaan’, sprak Jaap waarschuwend.

‘Alsof mijn billen bont en blauw geslagen en mijn zelfvertrouwen met de grond gelijk te krijgen een angst is die me wel bekend voorkomt’, snikte Linda.

‘Wat dacht je van bang te moeten zijn vermoord te worden’, fluisterde Jaap.

‘Ja hoor, alsof ik daar mee te maken zou krijgen’, zei Linda hees.

‘Laten we het nu maar even laten rusten. We zullen er in de komende maand nog wel uitgebreid op terug komen. Op dit moment zullen we ons bezig gaan houden met het afhandelen van het pak slaag voor de nacht. Daarnaast moeten we het hebben over een paar opdrachten waar je niet mee gedaan hebt. Over het algemeen vind ik dat een pak slaag voor de nacht dient om te zorgen dat je gefocust blijft. Ik heb er een hekel aan als ik aan het eind van de dag nog een straf moet uitdelen. Begrijp je waarom?’

Linda deed haar ogen dicht. Ze had wel een idee, maar in haar gedachten zou ze gestraft worden voor wat ze ooit in het heden en verleden allemaal gezegd of gedaan had. ‘Dit is precies waar je op uit bent, is het niet?’, maar ze had al spijt van haar woorden zodra ze deze uitgesproken had, maar ze waren er al uit voor ze het wist. Ze voelde de verwarring weer in haar opkomen.

‘Wat maakt het toch uit? Ik ben wie ik ben. Altijd al geweest. Als ik dan toch gestraft moet worden, wat maakt het dan uit als je me pak op mijn billen geeft voor dingen uit het verleden.  

‘Dat is een waarheid als een koe, meisje. Je moet nog veel leren, daar zul je nog wel achter komen. Je blote billen, de manier waarop je jezelf bekijkt en hoe je naar anderen kijkt, ontgaan je volledig op dit moment. Schuif je zelfmedelijden toch eens aan de kant. Je wordt gestraft voor je roekeloosheid. Je zult zelfdiscipline en een aantal regels bijgebracht moeten worden. Andere regels dan die voortvloeien uit je eigen impulsen en egoïsme’.

Linda kon alleen maar met haar ogen knipperen. Jaap pakte haar hij haar hand en trok haar mee naar de bank.

‘Doe je alsjeblieft geen pijn’, smeekte Linda, terwijl ze Jaap hielp haar nachtpon omhoog te schuiven en haar billen bloot te maken, voor het derde, op voordracht van de rechter gegeven pak slaag.

‘Heel goed’, Jaap sloeg op haar linkerbil. ‘Geen broekje. Zorg ervoor dat je telkens zo gekleed bent als ik je ’s avonds een pak slaag kom geven’.

Linda schudde haar hoofd, maar zei, ‘Ja OK’.

Jaap deed wat er van hem verwacht werd en Linda huilde, stribbelde en smeekte. Toen het pas slaag erop zat, huilde en smeekte ze verder tijdens de extra straf van 50 klappen vanwege haar weigering die ochtend om mee te werken. Zelfs Jaap vond de toegift wel erg veel van het goede, maar in deze setting werd beloftes altijd nagekomen.

‘Na ongeveer twintig minuten zat de straf erop. Linda probeerde overeind te komen.

‘Nee, nog niet. Ik wil van je horen hoe het aanbieden van je excuses gegaan is vanmiddag’. Jaap drukte met zijn linkerarm op de onderkant van haar rug.

‘Ik kreeg het niet voor elkaar’, fluisterde Linda snikkend. ‘Ik heb Steven wel mijn excuses aangeboden, maar wel nadat hij me ernaar gevraagd had. Ik weet gewoon niet wat ik tegen Matty moet zeggen. Ik wist niet eens dat zo heette tot ik deze vanavond van Steven hoorde. Ik ben gewoon heel erg in de war. Als je het wilt weten, ik heb vanmiddag niet veel anders gedaan dan huilen’.

‘Waar moet je precies zo om huilen, Linda’, vroeg Jaap met een toon die geen ruimte liet zijn vraag niet te beantwoorden.

‘Als ik je dat vertel, ga je me alleen maar harder slaan’, snikte Linda.

‘Misschien, maar als het je de hele middag heeft bezig gehouden en het heeft verhinderd om een opdracht uit te voeren waar een straf op staat, dan moet het wel heel belangrijk zijn, of niet?’

‘Ik weet helemaal niet hoe ik mijn excuses moet maken, nou goed? Ik heb het nog nooit eerder gedaan. Bovendien ken ik die vrouw helemaal niet’, hakkelde Linda.

‘Je kent die vrouw helemaal niet?’, bulderde Jaap. ‘Dat moet je me eens uitleggen, je kent haar goed genoeg om haar een zak bonbons naar haar toe te gooien, maar je kent haar niet genoeg om je excuses aan te kunnen bieden?’

‘Dat heeft er niets mee te maken!, Linda probeerde overeind te komen.

‘Laat horen’, Jaap zorgde dat ze over zijn knie bleef liggen.

‘Ik heb geen bonbons naar haar toe gegooid. Ik heb ze in haar prullenbak gegooid’, siste Linda.

‘Een prullenpak die scheef achter haar stond zodat de zak op centimeters langs haar gezicht en schouder scheerde’. Jaap was blijkbaar goed op de hoogte.

‘OK. Geef me dan nog maar een pak op mijn billen. Ik kan hier niet tegenop. Linda liep haar lichaam slap over zijn knie hangen. Ze wilde alleen nog maar dat deze dag ten einde zou zijn.

“You don’t know that woman?” the timber in Brian’s voice shifted. “How does that matter if you knew her well enough to throw a bag of food at her, you don’t know her well enough to say you were sorry you did that?”

“It’s not like that!” Lindy tried to push up and get off his lap.

Jaap gaf haar twee kletsen op haar billen en zei vervolgens dat ze op moest staan. Toen ze eenmaal stond, bleef haar blik op de grond gericht.

‘Kijk me aan’, klonk de stem van Jaap waarschuwend.

‘Nee’, fluisterde Linda. ‘Ik zit er helemaal doorheen’.

‘Kijk me aan!’, bulderde Jaap.

Linda schrok van zijn stem en keek omhoog, in zijn vuurspuwende ogen.

‘We zullen het hier nu niet meer over hebben, maar zullen er de komende dagen zeker nog op terug komen. Je zorgt dat je morgen op tijd op je werk bent en zorgt dat je om half een in mijn bureau bent. En geen minuut later. Verder zal ik met je werkgever overleggen. Het is de bedoeling dat je de hele middag een strafprogramma volgt’. Jaap keek haar betekenisvol aan.

‘De hele middag?’, Linda haalde diep adem en durfde haar blik niet af te wenden.

‘De hele middag’, bevestigde Jaap. ‘Neem een paar potloden en wat schrijfpapier mee’.

Schrijfpapier?.’

‘Je zei dat je niet wist hoe je je excuses moest aanbieden. Ik denk dat er even een juiste sfeer gecreëerd moet worden waarin je die vaardigheid kunt ontwikkelen. Verder wordt het tijd dat je gaat leren dat de wereld niet alleen om jou draait. Dat zijn je eerste twee leerpunten’. Jaap legde zijn gekromde wijsvinger onder haar kin en glimlachte vriendelijk. ‘Ik weet dat het best een poosje kan duren voordat dat kwartje gevallen is. Het zal wel even duren voor je het zelf gaat inzien, meisje, maar het is heel belangrijk dat je ophoudt met dat zelfmedelijden. Het is doorspekt met krokodillentranen’.

Linda bloosde en er rolden nog meer tranen over haar wangen. “Je bent gemeen’.

‘Nee, ik ben weliswaar streng, maar ik heb het volste vertrouwen in een zeer getalenteerde jongedame die Linda heet. Ze weet niet eens wie ze is of waarom zoveel mensen haar de moeite waard vinden. Ik ben ervan overtuigd dat we daar verandering in gaan brengen. Ik heb daar het volste vertrouwen in. En nu is het tijd dat je je bed induikt’.

‘Ik heb nog helemaal geen slap en bovendien is er geen bedtijd afgesproken. Mocht die er echter wel zijn, dan zou jij degene zijn die de regels overtreedt, is het niet?’, zuchtte Linda.

‘Ik kan je ook hier en nu  een pak op je billen geven, voor het niet aanbieden van je verontschuldigingen, als je dat liever hebt hoor’, grinnikte Jaap terwijl hij zijn jas en zijn aktekoffertje pakte.

‘Nee, bewaar dat maar voor morgen’, zei Linda schouderophalend. Ze was doodop, al wou ze dat niet toegeven.

‘Goed zo, meisje. Welterusten en zorg dat je morgen niet te laat bent. Verder zullen er weer veel valkuilen op je pad komen. Niet meewerken als je gestraft wordt, onhebbelijk gedrag op je werk, minachting naar anderen, een opdracht verzaken. Het zal allemaal in mijn verslag aan rechter van Dijk genoteerd worden. Geloof me, hij is veel minder begripvol en geduldig als ik ben. Jaap pakte Linda haar pols en trok haar naar zich toe. Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd. ‘Je staat er niet alleen voor, begrijp je dat? Heel veel mensen zien het erg in je zitten’.

Nadat hij de deur achter zich dicht getrokken had en ze de lift hoorde zoeven, schudde Linda haar hoofd. Nog zes maanden min een dag te gaan!