“Goed, vertel het maar dames, wiens schuld was het?” zegt Paul ongeduldig. “Nou, het was een beetje mijn schuld, maar vooral die van Naomi,” begin je. Een woedende Naomi onderbreekt je: “Hoezo vooral mijn schuld, JIJ reed toch?” Het bekvechten gaat van kwaad tot erger, tot Paul tussenbeide komt. “Dames, dames, zo is het genoeg. Dit valt me weer ontzettend van jullie tegen. We sturen jullie de gang op om na te denken over je eigen verantwoordelijkheid en dit is waar jullie mee aankomen? Alleen maar naar elkaar wijzen? Ik ben heel teleurgesteld en George volgens mij ook, niet George?” George knikt. Ze zien er beide ook teleurgesteld uit.

“We hebben al nagedacht wat jullie zouden zeggen en helaas kwam ook deze situatie als mogelijkheid voorbij,” zegt George. “Wat volkomen duidelijk is, is dat jullie een heel stevig lesje nodig hebben om dit kinderachtige gedrag af te leren. Jullie hebben je beide niet verantwoordelijk gedragen en bijgedragen aan een gevaarlijke verkeerssituatie, maar jullie hebben vooral laten zien geen enkele verantwoordelijkheid voor jullie gedrag te kunnen nemen.” Naomi wil protesteren, maar George snoert haar meteen de mond. “Geen woord, Naomi!” De toon is meer dan duidelijk en Naomi zwijgt. “Goed,” doorbreekt Paul het zwijgen, “jullie mogen eerst eens even gaan nadenken. Naomi, jij mag met je neus in die hoek gaan staan en Irene, jij staat daar.” Langzaam loop je naar de hoek. Wanneer je met je neus dicht tegen de muur staan, volgen er aanvullende opdrachten. “Broek en onderbroek naar beneden en de armen gevouwen achter de rug. Jullie horen het wel wanneer jullie over de knie mogen komen.”

Daar sta je dan, met niets dan een saai stuk muur voor je. Het begint tot je door te dringen hoe teleurgesteld Paul en George zijn en waar dat toe gaat leiden. Het duurt even voor je in de gaten krijgt dat je je billen stijf samengeknepen hebt vanwege de gedachten aan het pak slaag dat je verwacht. Dan is het eindelijk zover. Door je eigen kleren beperkt, schuifel je richting de schoot van Paul terwijl Naomi haar weg naar George maakt. Ze hebben hun stoelen tegenover elkaar gezet en omdat George linkshandig is, kijken jullie beide dezelfde kant op. Een snelle blik opzij leert dat Naomi duidelijk nog niet van plan is weer vrede te sluiten. Lang de tijd om daarover na te denken heb je niet, want na nog wat laatste bestraffende woorden van George begint het slaan.

Pfff, blijkbaar is Paul echt niet blij, want hij slaat direct erg hard. Je ziet naast je het hoofd van Naomi op en neer bewegen bij elke klap, als signaal dat zij het ook niet makkelijk heeft. Je probeert je stil te houden om een soort kleine overwinning op haar te halen, maar het valt niet mee. Bij elke klap beweeg je je heupen een stukje richting de getroffen bil en je begint met je voet te wippen. Dan blijft het even stil. “Overeind en van plek wisselen” zegt George streng. Je komt overeind en ziet dat Naomi nog net iets trager is. Haar billen zijn mooi egaal een stukje donkerder gekleurd. Dan komt ze ook overeind en wissel je van plek.

George slaat minstens zo hard als Paul, constateer je algauw. Het toch al gevoelige zitvlees wordt verder bewerkt en je begint dieper te ademen. Naast je gaat het hoofd van Naomi weer heen en weer op het ritme van de klappen. “Denk maar niet dat we hierna klaar zijn. Sterker nog, we zijn pas net begonnen,” zegt George terwijl hij onvermoeid door blijft slaan. Dat hoor je wel vaker, helaas blijkt het meestal ook waar te zijn. Dan houdt de tweede ronde van de straf op en kom je overeind. Even wrijf je over je billen en voel je de warmte. Als je Naomi ziet opkijken, houd je je handen snel naast je lichaam. Paul en George wisselen even een blik uit. “Zo te zien zijn jullie nog steeds een beetje boos op elkaar,” zegt Paul. “Daar moeten we wat aan doen, zodat jullie je weer wat beter kunnen concentreren op het nadenken over je verantwoordelijkheid en het gevaar waar jullie de voetgangers en elkaar in hebben gebracht. Irene, buig jij maar over de bank. Naomi, jij houdt haar handen vast en zorgt dat ze niet overeind komt.

Je loopt naar de bank en buigt voorover. Je bent je maar al te bewust van je warme en ongetwijfeld aardig rode billen die hoog de lucht in steken. Naomi loopt naar de andere kant van de bank en neemt je handen vast. “Paul slaat best hard,” fluistert ze. “George heeft ook best harde handen,” geef je toe. Naomi lacht even. “Ben je klaar, Irene?” vraagt Paul. Je twijfelt, maar je zegt van wel. Een luide knap galmt door de kamer en je voelt een dunne, brandende streep dwars over je billen. Shit, Paul heeft die dunne strap met gaten gepakt. Wat een gemeen onding is dat. Nogmaals knalt het leer en voel je hoe een nieuwe streep zich vormt. Uiterst langzaam werkt hij van boven naar beneden het hele oppervlak af. Dan begint hij weer bovenaan. Nu landt de strap op de al blauw geslagen stukken. Vooral het dubbelgevouwen leer aan het uiteinde bijt gemeen in je billen en zonder dat je het wil, trek je aan de handen van Naomi om je los te rukken. Hier heeft ze duidelijk niet op gerekend en ineens sta je overeind. “Naomi, wat doe je, je zou haar vasthouden!” blaft George boos. Verschrikt komt Naomi overeind. “Steek je handen uit,” beveelt George en hij pakt de strap over van Paul. Voorzichtig doet Naomi wat haar gevraagd wordt en George laat de strap hard over beide palmen neerkomen. Ze vertrekt haar gezicht in pijn en begint te blazen op haar handen. George geeft de strap terug aan Paul. “Ik hoop dat het je nu wel lukt om de handen van Irene vast te houden.

Op instructie van Paul buig je weer voorover. “Sorry!” fluister je nog snel. Dan gaat het pak slaag verder. Je bijt op je tanden terwijl de strap zijn weg naar de onderkant van je billen weer vindt. Daar aangekomen laat Paul de strap op je bovenbenen neerkomen. Je schreeuwt het uit en trappelt, maar Naomi weet je handen vast te houden. “Dat is beter, Naomi,” zegt Paul goedkeurend. “Nog een laatste tien. Houd haar goed vast!” Je knijpt je ogen dicht bij deze waarschuwing. In een hoog tempo bewerkt Paul je sit spots: een, twee, drie, meer klappen in hoog tempo. Je schreeuwt van de pijn, je draait met je billen tegen de rand van de bank om nog een beetje aan het genadeloze instrument te ontsnappen, maar het heeft geen zin. Ook je handen zitten in een ijzeren greep en Naomi trekt uit alle macht om je in positie te houden. Na nummer tien is het eindelijk voorbij. Langzaam laat Naomi je los. Je hijgt nog uit over de rand van de bank en dan kom je langzaam overeind. Je slaakt een lange, klaaglijke kreun en je voelt voorzichtig aan je billen. Ze zijn ontzettend gezwollen en aanraken is zeker nog geen goed idee. “Goed, wisselen van plaats, dames!” zegt George. Naomi buigt over de bank en je grijpt haar handen.

“Het spijt me dat je door mij dit pak slaag krijgt,” fluister je. “Het was ook wel een beetje mijn schuld,” fluistert Naomi terug. Je glimlacht even in een poging haar wat kracht te geven. Dan neemt George de strap ter hand en begint Naomi op soortgelijke wijze te bewerken. Als je niet zo’n medelijden had en je je niet heel bewust was van je eigen vers gestrafte achterwerk, had je de gezichtsuitdrukkingen van Naomi fascinerend kunnen vinden. Ze knijpt haar ogen dicht en grimast van pijn bij elke klap. Wanneer ook bij haar de tweede laag wordt aangebracht, begint ook Naomi te worstelen tegen je greep. Je duwt haar polsen tegen de bank. Je voelt hoe ze worstelt, tegen de pijn en tegen haarzelf. “Loslaten, je kunt het,” moedig je haar aan. George houdt even een korte pauze en voelt met een vinger over haar billen. “Dit was niet nodig geweest als je niet zo eigenwijs was geweest en je even naar je eigen gedrag had gekeken. Ik hoop dat je dat onthoudt.” Je ziet dat Naomi zijn teleurstelling voelt. Dan komt de strap weer neer, hard en sneller. Naomi stampt op de grond en trekt weer aan je handen. Je duwt haar nog harder tegen de bank. “Laat maar los,” moedig je nog eens aan. Dan zinken haar schouders een stukje. De klappen gaan onverminderd door en ze begint te snikken. Dan gaat het tempo omlaag, tot de laatste klap gegeven is en Naomi snikkend op de bank blijft liggen. Je komt overeind en geeft haar een kus op het voorhoofd.

Een straf is niet compleet zonder een nieuw bezoek aan de hoek, aldus Paul. Wanneer je achter Naomi aan richting de muur loopt, zie je hoe gezwollen haar billen zijn. De kleine gaten in de smalle strap hebben een spoor van kleine witte puntjes achtergelaten en hoewel blauwe plek misschien niet het juiste woord is, weet je maar al te goed hoe dit voelt. Je neemt plaats in de hoek en vouwt je handen weer achter je rug. Zo komt langzaam de rust helemaal terug in je hoofd.

Je komt met een pijnlijke blik weer overeind als je niet veel later, met je kleren inmiddels weer aan, op de harde houten bank van de eettafel gaat zitten. Bijna gelijktijdig doet Naomi hetzelfde. Paul en George lachen om het schouwspel. “Gevoelige billetjes, dames? Hoe kan dat nou?” zegt Paul gemeen. Je steekt je tong uit. Paul zwaait even waarschuwend met zijn vinger, maar daar blijft het gelukkig bij. “Nog wijn en misschien een spelletje?” vraagt George. Laat in elk geval die wijn maar komen, dat kun je wel gebruiken.