“Een spelletje kan nog wel,” antwoord je. George glimlacht en loopt naar de spellenkast om wat uit te zoeken. Zelf loop je naar de bank voor een paar kussens, zodat je niet recht op de harde houten bank hoeft te zitten. Het spel wordt opgezet, de wijn wordt weer geschonken en binnen enkele minuten is het weer gezellig. Toch voelt het anders. Je kijkt opzij naar Naomi en ziet dat ze er maar stilletjes en teruggetrokken bij zit. Nu je erover nadenkt, sinds ze voorstelde om naar huis te gaan, heeft ze nog bijna niets gezegd. George krijgt het nu ook door. “Naomi, je bent zo stil. Is er wat aan de hand?” “Nee, niks,” zegt ze zachtjes. George neemt hier duidelijk geen genoegen mee. “Er is duidelijk niet niks, je hebt nog bijna niets gezegd en je hebt je wijn ook niet aangeraakt. Zeg het maar.” Naomi wil niet, maar George ziet geen antwoord duidelijk niet als optioneel. Toch zwijgt ze.

Ineens bedenk je wat er aan de hand is. “Volgens mij voelt ze zich schuldig, omdat ik zo streng gestraft ben, terwijl ze weet dat ze zelf ook wel wat verkeerd gedaan heeft.” Je bedoelt het niet gemeen, maar diep van binnen vind je wel dat het haar verdiende loon zou zijn om zelf ook over de knie te gaan. “Naomi, klopt dat?” vraagt George. Naomi zegt nog steeds niets. Ze staart strak naar het tafelblad. “Aha,” zegt George berustend. Hij kijkt nu jou aan. “Je hebt daarnet al gezegd dat het jouw schuld was. Je kunt eerlijk zijn, vind je dat ook echt?” Je twijfelt even voordat je bekent dat je vindt dat Naomi ook een aandeel heeft gehad. George kijkt weer naar Naomi. “Ben je het daarmee eens?” vraagt hij. Naomi knikt. “Goed, sta maar op,” zegt George, terwijl hij zijn riem al weer tevoorschijn haalt.

Niet veel later ligt Naomi met haar billen bloot over de rugleuning van de bank. George heeft plaatsgenomen aan haar rechterkant en preekt hoe haar kinderachtige gedrag in de auto mensen in gevaar kan brengen, maar vooral dat haar weigering verantwoordelijkheid te nemen ertoe geleid heeft dat ze zich nu zo schuldig voelt. Dan gaat George over tot de orde van de dag. Net als eerder laat hij de riem langzaam en met een duidelijk patroon neerkomen. Je ziet dat er donkere strepen ontstaan op de donkerbruine huid van Naomi, vooral op plaatsen die al meerdere keren door de riem geraakt zijn. Je weet dat Naomi best wel wat kan hebben, maar door het opgekropte schuldgevoel dat ontstaan is terwijl ze jouw straf gezien heeft, is er niet veel voor nodig tot je haar hoort snikken. George merkt het ook en gooit zijn bestraffing in een hogere versnelling om ervoor te zorgen dat de les langere tijd zal blijven hangen. Dan helpt bij Naomi overeind. Ze omhelzen elkaar langdurig, terwijl Naomi nog even op zijn schouder uithuilt.

Niet veel later neem je met Paul afscheid van Naomi en George. “Volgende keer voorzichtig zijn, he,” zegt George met een knipoog. Je voelt even aan je nog pijnlijke billen. Ja, dat is wel een goed idee …