Met z’n vieren genieten jullie van de maaltijd. Na het eten komt de wijn op tafel en neemt de gezelligheid verder toe. Af en toe maakt Paul wel toespelingen naar zaken die hij nog “te bespreken” heeft, maar je besteedt er niet te veel aandacht aan, ook niet wanneer hij na zo’n opmerking George wenkt en ze even de kamer uit stappen. Je bent diep in gesprek met Naomi wanneer de beide mannen weer terug de kamer in komen. “Dames, we moeten even wat overleggen,” zegt Paul. Je wordt direct wat alerter. Meestal betekent het niet veel goeds als Paul het woord ‘dames’ gebruikt.

“Vanmiddag kreeg ik een bericht op ‘mijnCJIB’ en ik zie dat jullie vandaag met de auto door het rood gereden zijn. Kunnen jullie dat uitleggen?” Paul wisselt zijn priemende blik tussen jou en Naomi. Je wordt rood. Krijg je dat tegenwoordig al direct digitaal doorgestuurd? Je had verwacht dit probleem nog zeker een paar weken te kunnen begraven. “Je moet niet naar mij kijken, Irene reed!” Met een boze blik kijk je opzij. “Ja, maar jij leidde me af en daarom miste ik dat stoplicht!” Naomi is niet onder de indruk. “Dat maakt niet uit, jij bent verantwoordelijk,” zegt ze uit de hoogte. George valt jullie in de rede: “Genoeg gekibbel, dames. Hier schieten we niets mee op. Wiens schuld is het nu?” “Haar schuld!” zeg je gelijktijdig met Naomi. Paul en George zuchten. “Dit kan zo niet,” zegt Paul streng. We gaan het anders oplossen. Jullie gaan even op de gang staan en overleggen wie van jullie verantwoordelijk was. Dan gaan jullie zeggen wie wat verkeerd heeft gedaan. De verantwoordelijke krijgt van ons een stevig pak slaag. Denk er goed over na, ik wil niet dat jullie weer naar elkaar gaan wijzen. Is dat duidelijk? “Maar …” probeer je nog, maar je wordt weggesssht. “Ik ben duidelijk geweest,” zegt Paul. Schoorvoetend ga je met Naomi naar de gang.

“We moeten allebei zeggen wat we verkeerd gedaan hebben, dan komen we waarschijnlijk het beste er vanaf,” open je de onderhandelingen. “Ik ga geen pak slaag krijgen om iets wat ik niet gedaan heb, jij reed!” werpt Naomi tegen. “Kom nou, je weet best dat je aan het klieren was en ik daardoor was afgeleid. Hoe dan ook, Naomi, als we nu allebei toegeven dat we wat verkeerd gedaan hebben, komen we er vast beter van af,” probeer je nog. “Of, jij zegt dat het jouw schuld is en ik zeg dat het jouw schuld is, jij krijgt de straf die je verdient en ik krijg niks?” Ze kijkt je aan met onschuldige ogen, maar er zit ook een hard randje in. “Toe Naomi, samen uit samen thuis?” Ze rolt met haar ogen naar je en loopt weer de kamer in. Je loopt achter haar aan. Wat ga je tegen Paul en George zeggen wanneer ze vragen wiens schuld het is dat je door het rood gereden bent?