In de slaapkamer buigt Paul zich voorover en weet een klap op je linkerbil te geven terwijl hij naar je grijnst. Ineens ben je je weer bewust van de sporen die nog te zien zijn. Die mag Paul zeker niet zien! Met een soort ongemakkelijk dansje draai je je zo om je as dat je met je rug naar het bed komt te staan zonder dat Paul het ziet. Eenmaal bij het voeteneind aangekomen laat je je achterover vallen. Paul grijnst nog een keer. “Omdraaien jij, ik wil die mooie billen van je zien, die heb ik gemist!” “Kunnen we het niet een keer zo doen?” probeer je nog. Het lijkt Paul alleen maar uit te nodigen. “Gaan we tegenstribbelen, dame? Hmm, misschien wordt het tijd dat ik dan eens laat zien wie er hier de baas is.” Hij grijpt je linkervoet en begint je richting het voeteneind te trekken. Je grijpt een kussen, maar dat remt je geglij nauwelijks af en bovendien lijkt het Paul alleen maar aan te moedigen. Hij pakt ook je rechtervoet vast en trekt je nog verder over het bed. Net wanneer je denkt dat hij je helemaal van het bed af gaat trekken buigt hij je benen hoog de lucht in. Met zijn linkerhand houdt hij je enkels tegen en de rechter laat hij hard neerkomen. Dan stopt hij ineens. “Wat is dit, je billen zijn helemaal rood?” Je stamelt wat en je gezicht wordt net zo rood als je achterste. “Vertel op, Irene, hoe komt dit?” vraagt Paul kwaad.

Je weet niet wat je moet zeggen en het duurt Paul duidelijk te lang. Hij haalt nog een paar keer hard uit. “Au, wacht, ik, ik … heb me vandaag ziek gemeld en ben naar het winkelcentrum gegaan. Daar was een hele mooie tas, die ik niet van je zou mogen kopen en die heb ik geprobeerd te stelen. Au, wacht, ik heb ‘m niet gestolen want ik ben betrapt en toen heeft de beveiliger me met de strap ervan langs gegeven.” Eindelijk laat Paul je los. “En je dacht serieus dat je dit voor mij zou kunnen verbergen? Je hebt tegen me gelogen, je bent schoolziek geweest en je hebt verdorie geprobeerd een tas te stelen. Ik … jij … wacht hier!” Paul beent de kamer uit. Je voelt je inmiddels als de slechtste persoon op aarde. Waarom heb je het ook zover laten komen? “Omdraaien en billen omhoog!” roept Paul als hij de kamer weer binnenkomt. “Verder, verder, verder!” Je knieën bevinden zicht inmiddels onder je heupen en je billen steken hoog en uitnodigend de lucht in, een duidelijk doelwit.

Dan komt de eerste klap neer. “Oooww!” stoot je uit wanneer je lichaam de pijn registreert. Je weet meteen wat voor onding dit is. Een centimeter dikke, ronde houten paddle, ongeveer zo groot als een bil. De pijn dringt altijd diep door tot in je spieren en elke klap zorgt voor enorme blauwe plekken. Je weet vrij zeker dat het niet bij één klap gaat blijven. Paul bevestigt dat snel. Links, rechts, links, rechts komt de paddle hard neer. De pijn is ongelofelijk en lijkt door je hele lichaam te trillen. “Paul, alsjeblieft, ik heb al straf gehad,” probeer je nog, maar hij wil er niets van weten. “Niet van mij en niet voor alles wat je vandaag hebt uitgespookt. Nu geen woord meer van jou!” Hij zet zijn woorden extra kracht bij met twee laag gemikte klappen. De tranen springen in je ogen. Wanneer hij even later ook de toppen van je dijbenen begint te bewerken, houd je het niet meer en val je voorover op het bed. “Ik ben helemaal klaar hiermee, dame! Jij komt nu overeind voor je laatste klappen als je niet wil dat ik de cane er ook nog bij haal.” Met tranen over je wangen duw je jezelf langzaam weer in positie, tegen al je instincten in. Dan volgen de klappen weer, hard en meedogenloos. Je ziet hoe de druppels onder je op het bed vallen. Langzaam laat je los en is er alleen nog maar de pijn die uitstraalt vanuit je achterste. “Laat dat een les zijn,” hoor je vaag en snikkend laat je jezelf weer op het bed vallen. Niet veel later voel je hoe Paul een arm om je heen slaat. “Het is goed meisje, maar laat dit nooit meer gebeuren, oké?” “Nee, Paul,” weet je uit te brengen terwijl het schokken en snikken langzaam minder wordt. “Laten we de rest van de plannen maar even uitstellen. Ik denk niet dat je er nu klaar voor bent.” Je kijkt Paul aan en glimlacht terug. Met een klein kneepje in je schouders laat hij je los, je met de pijn, maar zonder schuldgevoel, achterlatend.